Winkelvreugde ofte de kunst van het shoppen ?

Image via WikipediaIk had je het gisteren al voorspeld, Monique zou heel de winkel bestuderen...
Het was ook zo, en ik heb het nog wat erger gemaakt dan het al was, want ik heb haar eerst ontvoerd naar de winkel van de allochtonen te Ronse, waar ik zo veel blogs geleden al eens over pende. Monique keek zich de ogen uit (ik heb ze opgeraapt en terug gestopt waar ze hoorden).
Het is ook een totaal andere winkel dan andere winkels... Stel je voor een winkelrek, met zo'n 8 schabben waar meters aan een stuk door nootjes, zaadjes en dergelijke in zakjes netjes op stapeltjes gerangschikt liggen. Je voelt je haast beschroomd er een zakje uit te nemen en het volmaakte beeld te verstoren, aan de andere kant een zelfde beeld, maar dan met een hondertal soorten thee... veel kleuriger maar even netjes gestapeld in volmaakt uitgelijnde bouwwerken. En dan plots een plaatje waar de "andere" goederen staan: theeglaasjes, serviezen, vazen en vaasjes, tajines in 4 formaten, handige hebbedingetjes om de potten uit te schuren en noem maar al het denkbare en vooral het ondenkbare op... zilveren ( ?) theepotten op een zilveren (?) plateel met glaasjes in zilveren( ?) houders, heel mooi, heel knus om ergens te zetten en nooit te gebruiken... sloten voor de deur naast gastoestellen om reuzeketels soep op te koken (die ketels staan er ook !) en alle denkbare en ondenkbare eetwaren (vooral ondenkbare, want die arabische dingen kennen we niet zo goed) Corned beef van rundsvlees en van...kippenvlees ???
enfin, Monique heeft niet alles in handen genomen, maar toch veel, heel veel... en zei wel twintig keer dat ze zeker met Maria ook zou langs komen. Toen ik van dat Turks brood meenam, nam ze dat ook meteen mee... Kortom Monique was in het paradijs, een winkelparadijs, met een kassa op het end, maar toch, ze voelde haar slechte been nog amper, en ik ga niet zeggen dat ze als een jong veulen...maar toch... Ik had er plezier in, haar enthousiasme werkte aanstekelijk, en we waren nog geeneens in de winkel geweest waar we naar toe wilden gaan... (En ze had al een volle winkelwagen!)
Wij dus naar ons uiteindelijk doel de "Action"... Wij namen een winkelkarretje mee, want Monique voorzag dat ze nog een ander paradijs zou bezoeken voor haar exploratie van winkels in Ronse-Renaix...
En ja hoor, van het binnenkomen af had ze weer geen ogen genoeg( ik heb nog rond gekeken, maar er lagen er geen in aanbieding) om alles te keuren. Zie, verdomme, ik ben weer te rap geweest hé, vorige week heb ik nog zo'n ding gekocht in de Casa, en hier staat het aan minder dan een tiende van de prijs...(djudedju dacht ik)
We moesten onze fleece-dekentjes (160 stuks!) bestellen, dat hadden ze niet in voorraad, maar er was geen probleem. (Het wordt wellicht wel een probleem om die dingen thuis te krijgen, want dat zal wel een grote fleeceberg worden !!!!)
...en toen... toen kwamen we in het hoekje waar de hobbymaterialen lagen, knipkaarten en lijmsoorten en tweezijdige plakband en... en... en.... en....
Het winkelkarretje raakte nog bijna vol met allerlei kleinigheden, deels voor Monique, deels voor de Crea...
Kijk, het was over twaalven voor ik weer thuis raakte... evenwel na het nutten van één aperitiefje bij Monique (Want ik belde eerst naar Anny en die zei dat de vis al gebakken was...), maar ik was een gelukkig mens, ik heb zelden iemand zo gelukkig enthousiast gezien als gisteren ons Monique...
Weet je, ik begin te geloven in het fenomeen "shoppen" en het verslavend element er in...
ik heb het zelf gezien
en ik heb het geluk voelen afstralen
Gek dat een mens maar zo iets nodig heeft om zich goed te voelen, ondanks dat slechte been. De enige momenten waarop dat been er plots weer was, was bij het in en uitstappen van mijn auto. Voor de rest zweefde ze op wolkjes
gekochte wolkjes
uit de action...
djudedju

't regent, laat de boom maar eventjes liggen...

Image by micah.e via FlickrMaar ook al regende het niet... de boom bleef toch wel eventjes boom. Anny en ik zijn alle twee stijf en stram, en onze handen staan vol (nu ja...) blaren. Vandaag is het wellicht heel de dag rustdag, maar al zeker deze voormiddag, want straks ga ik winkelen met Monique.
(En ik heb de toelating én de permissie van mijn madam!)
We gaan naar Ronse, naar Action om te kijken of we daar in voldoende getallen fleece-dekentjes kunnen kopen voor de verjaardagen van de leden van Ziekenzorg Mater. We proberen altijd bruikbare en betaalbare geschenkjes aan te kopen, zodat we niet alleen een blijk van vriendschap geven, maar ook nog iets nuttigs. Maar je kunt niet blijven handdoeken en dergelijke geven, straks moeten de mensen het bed uit om zich 's nachts ook nog eens te wassen, kwestie van die dingen ook nog eens te gebruiken nietwaar????
En dus ga ik straks naar Monique, laad haar in mijn wagen en hupsakee, Ronse waarts....
Ik hoop dat Monique iets heeft van mijn madame, en dat ze de winkels doorstoomt, zonder bij ieder artikel stil te staan. Anders kom ik straks op van de zeenuween thuis. Ik ga me alvast wat geestelijk voorbereiden met Zen technieken om lijdzaamheid op te doen, voor het geval dat.
Maar ik weet bijna bij voorbaat dat mijn hoop ijdel is... Monique kent die winkel niet, dus alles zal nieuw zijn, dus alles zal moeten bekeken worden, en het vrouwelijk vermogen om identieke waren te visualiseren in andere winkels met de prijs er bij, zal druk aan het werken zijn... Hoe verder je echter in de winkel loopt, hoe moeizamer dat visualiseren lijkt te verlopen, en hoe langer de conclusie op zich laat wachten: is dit nu een koopje of is het dat niet?????????????????????????????????????????
('t kriebelt nu al bij mij...) Een mens moet veel overhebben voor zijn medemens, maar mee gaan winkelen is voor mij toch wel een versterving die me op zijn minst tien volle aflaten moet bezorgen. Daar kan geen offerblok tegen op.
Weet je wat dan nog het ergste is ???
Vrouwen zijn meedogenloos !
Je sjokt daar uren achter, met je hart in je vuisten om het kalm te houden, doorstaat iedere halte voor ieder onbenullig stukje textiel of emmertje of borsteltje, en dan kom je aan een afdeling waar toevallig enkele dingen staan die jou, als man interesseren, en je wilt die dan eens bekijken, en dan zeggen "ze" (vrouwelijk wezen op dat moment van dienst) "Je moet je niet staan bezighouden hé, we hebben nog veel te doen!"
Om dood te vallen
om de seskes te krijgen
om
ongelukken
te
doen.
Vriend Henk zou wellicht voortdurend in contact staan met de Heer, maar eerlijk, op dergelijke momenten leun ik veel sterker aan bij de duivel.
Och, en ook dat gaat weer voorbij, en dan heb je een content mensje bij je, die eens haar hartje heeft kunnen ophalen, en dan vergeet en vergeef je alles weer.
tot de volgende keer
dan kruip je weer de boom in
Maar ja, mijn boom ligt nu neer
in een weliswaar steeds kleinere hoop takken en twijgen, maar ik kan er niet meer in klimmen.
Weet je wat, ik ga piano spelen op mijn strakgespannen zenuwen, muziek verzacht de zeden.
Gelukkig zijn wij mannen de Heren der schepping.
toch als onze vrouw er niet bij is
djudedju
Nee, om eerlijk te zijn, ik ben een van de weinige mannen die wel eens graag winkelen. Ik doe dat gewoonlijk zo:
We komen in de winkel, en ik vraag aan Anny of ze me nodig heeft. Nee dus.
Dan laat ik haar winkelen, en begeef me naar de afdeling boeken, computers, tuingerief en vrijetijdsbesteding.... en we maken een vage afspraak dat we elkaar weer terug zien in de middengang van de winkel of... in de afdeling tuin en planten... Want ik amuseer me gewoonlijk veel langer dan Anny winkelt. Want Anny gaat dus werkelijk als een trein door de rekken, pikt op wat ze hebben moet volgens haar briefje, en hupsakee, ze is klaar en komt me zoeken.
Ik heb een madame om te zoenen. Ik doe het dan ook herhaaldelijk.
tot de volgende ? Ik ga winkelen
met Monique... Ik ga je straks wel vertellen of zij ook een sneltrein is....

Boring Belgium ?

Image via WikipediaAls je onder deze blog eens kijken wilt, daar plaatste ik nog een blogje, met alleen een filmpje, een leuk en leerzaam filmpje... Waar wij als Belgen bijna zo belachelijk uit komen als we zijn (We zijn als land nog veel belachelijker, maar gelukkig is nog niet alles doorgedrongen tot de internationale gemeenschap...)
Maar het toont wel heel goed, hoe absurd onze politiek hier wel is... En hoe absurd de mens hier wel moet leven. Het is wel in het Engels, maar ja, volgens de minister van opvoeding moet dat toch de tweede taal worden...
Wat kan ik hier nog aan toevoegen? Niks zinnigs, alleen misschien je da raad geven eens de boeken van Kafka te lezen, in de hoop dat je dan leert denken als een Belg, ook al was Kafka dat niet, zijn denken lijkt er heel sterk op.
Even absurd, even hopeloos en doemdenkend.
Magritte toonde de woonplaats van De Belg, een stralend blauwe hemel en de woonplaats van de Belg in een onwaarschijnlijk duister gehuld.
Er had best een opschrift bij gekund zoals: "Ceci n'est pas un pays"
Want je moet al heel veel verbeelding hebben om in de poespas die ons rest nog een land te zien zitten... Het is op zijn best een puzzel, waarvan de stukjes nooit kunnen passen.
Dat komt omdat ze geproduceerd worden in verschillende landen: Vlaanderen, Wallonie en een tweetalig Brussel, met toezicht van de federale regeringen: Vlaanderen, Wallonië en Duitstalig België (Wat doet dat België nog in die naam?), enfin, bekijk het filmpje hé!
Gisteren hebben we ons enkele uren onledig gehouden met het kleinmaken van een hele boom. En wonder boven wonder, de enorme hoop takken lijkt plots belachelijk klein te worden, hoe meer je de takken en spillen klein maakt en netjes opstapelt, hoe kleiner het geheel wordt. Het is echt een symbool van ons regeringssysteem! Als je het ordent en netjes allemaal op zijn plaats legt, stel je vast dat je bijna niks overhoudt, en dat je massa's overbodige nietswaardige ballast hebt, waar je niks, maar dan ook niks, mee kunt doen, maar die je het haar van je muts kost !
Tedju, ben ik weer al aan het politieken! Maar ja, geef toe, als je leest dat het oeverloos gezwam van die bende oelewappers ons weeral vele miljarden staatsschuld oplevert... Ik stel voor dat we het de mannen die het veroorzaken ook laten betalen. In plaats van zich vet te mesten op rug van de goegemeente, zouden ze dan nog iets van nut hebben. Nu scheppen ze palaverend de room van onze melk, en laten ons met amper water zitten.
Gisterenavond was er ook nog eens vergadering van Ziekenzorg Mater. Ik vroeg aan Chantal of het niet goed zou zijn, als we de iconen die we gaan maken ook zouden laten wijden op het feest van Ste Amelberga, kwestie van op die manier de makers te pleizieren en ten tweede ook nog eens Crea Ziekenzorg in het zonneke te zetten... en zo publiciteit te maken voor ons werk. Chantal was meteen enthousiast en zei dat ik dat op geen beter moment kon doen dan nu, want, op het feest van St Amelberga komt volgend jaar de Bisschop de plechtigheid doen ! Zo halen we zeker de pers ! En wordt onze St Amelberga-icoon voor de makers werkelijk een groots bezit, want we leven hier (gelukkig) nog in een heerlijk landelijk en katholiek stukje Vlaanderen!
In een reactie kregen wij op slag nog een nieuw lid er bij voor onze Crea !!!
Sjongejongejonge, we worden groot !
Ik ben een gelukkig mens, want ik slaag er een heel klein beetje in bij de mens het besef bij te brengen dat creatief bezig zijn heerlijk is, en dat iedereen een beetje kunstenaar kan zijn, creatief zijn ! Wij opteren voor de herintroductie van de volkskunst, heel wat waardevoller dan TV !
tot de volgende ? (op de foto: kapel van Ste Amelberga te Mater !)

Do you want to know more about Belgium?

De sjokkolatte boot

Image via WikipediaHet zou niet in het Zoete Land der Franken zijn, dat in Bordeaux een man het voor elkaar kreeg een boot van 3.5 meter te maken uit chocolade, en er ook nog eens een rondje mee te varen.
Ik kreeg een power pointje met foto's van mooie landschappen, die bij nader toezien bestonden uit brood, vlees, kaas en groenten. Prachtig gemaakt.
Het moet heerlijk zijn, om op een van die supergoedkope computerkes ergens in een ver ontwikkelingsland dergelijke beelden te mogen aanschouwen. Je ziet zo dat het kwampjoetertje meteen stuk gaat, door kwijl van de goesting die in het klavier droop.
Je moet eens in de steden kijken naar het afval, en zien welke hoeveelheden eten er in de vuilnisbak belanden. Niet dat het op de boerenbuiten minder erg zou zijn, maar daar gaat "den overschot" toch nog naar de kippen of het varken.
Maar ik blijf het erg vinden...
Ergens moet ik een trauma hebben opgelopen bij het zien van die uitgehongerde kindjes uit de Sahel landen... Ik moet zelfs niet eens mijn ogen dicht doen om die beelden weer voor me te zien. Ze zijn in het geheugen van mijn ogen ingegrift. Dat babytje aan de lege moederborst... en wij maar landschapjes maken met goed voedsel en bootjes uit chocolade waarin je echt kunt varen. Wie heeft daar iets aan ?
Wie heeft er in hemelsnaam baat bij de wetenschap dat je ook uit chocola een bootje kunt fabriceren?
Ik leef in het land waarin duizenden en duizenden mensen een streng dieet volgen omdat ze te dik zijn, ik ben er ook eentje van. Dat is des te schrijnender als je daar tegenover die hongerkindjes plaatst. Wij eten verkeerd, omdat we te veel keus hebben, zij hebben niet te kiezen, er is niets.
Maar wie ligt er nu wakker van die kindjes ginder ver weg? Kom, pak nog een pint en vergeet het.
Doe je ogen toe en geniet van de milde vruchten der aarde. En maak van je oren als er mensenkinderen zijn die pogen te ontsnappen uit die verschrikkelijke armoede en hier pogen een kruimel van onze tafel mee te eten. Wat zou jij doen, mocht je honger hebben, echt honger, en je buur zit daar te schransen en werpt hele broden in zijn vuilnisbak ????
Als we niets doen, dan is het niet moeilijk te voorspellen dat steeds meer mensen de tocht zullen onder nemen naar de gedekte tafels van het Westen. Wij zouden het ook doen, en als je de geschiedenis echt leest, dan is het al meerdere keren gebeurd...
Ooit zei een Romeinse keizer: "Wil je de vrede, bereid dan de oorlog voor!". Ik zeg je nu, wil je de vrede, deel dan je weelde mee aan de anderen...
Mijn boom ligt nu, in een grote berg van wirrewarrige takken en dikke blokken op mijn oprit. Mijn auto staat op de oprit van de buur... en straks gaan we die wirwar heel geduldig en vol goede moed in kleine handzame stukjes knippen, voor de kachel van Veerle...
Op mijn neus zit een korstje, een rozentak vond het heerlijk daar een schram te zetten, in verzet tegen het afzagen...
tot de volgende ?

Boompje dood, baasje groot...

Image by mararie via FlickrMijn notelaar heeft de (notelaren) pijp aan Maarten gegeven. Het was ondertussen uitgegroeid van een sprietige plant tot een mooie massieve boom. Mettertijd had ik een mooie klimroos laten groeien door het notelarenstruweel, zodat in het voorjaar mijn notelaar leek te bloeien in een wolk van witte roosjes. En plots, vorig jaar, de roos liep niet meer uit, en mijn notenboom had maar weinig bladeren, die dan ook niet eens levendig van kleur waren, maar met gele en bruine plekken op wat verfomfaaid hingen te hangen...
Toen ik er begon op te letten, zag ik vele notelaren met zieke blaren... Blijkbaar zit er een plaag in...en dit jaar kwamen er welgeteld nog vijf pietepeuterige blaadjes op mijn boom, die een maand later het gevecht opgaven en daar stond mijn boom, een kaal skelet. Bomen sterven staande.
Het enige groen is een klimop die van de plotse overdaad aan licht en ruimte gebruik heeft gemaakt om vliegensvlug de stam in te nemen. Vorig jaar kwam dat ding amper een meter hoog, en dit jaar staat het al heel hoog door de dode takken heen.
Vandaag komt Jo normaliter met zijn zaag, om de boom af te doen. Mijn notelaar, waar ik iedere keer met welgevallen naar keek, is dan niet meer. We gaan het hout klein maken en Veerle zal er deze winter hopelijk wat warmte uithalen, en wat aardgas kunnen besparen.
en dan is het weg...alsof het er nooit is geweest.
de weg van alle dingen.
Enkele jaren terug stonden Anny en ik, naar beneden te kijken op de Romeinse ruïnen van het Forum Romanum... Die gebouwen staan meters diep ten opzichte van de huidige weg.
Toen dacht ik ook aan het verval der dingen, en hoe, onder mijn voeten twintig eeuwen geschiedenis lagen. Met andere woorden, meters vergankelijkheid onder mijn voeten.
Archeologen weten aan de diepte van de opgegraven voorwerpen al min of meer de ouderdom te bepalen. Het stof der eeuwen dekt de geschiedenis van de vergankelijkheid toe met een milde mantel, die soms vol staat met wild woekerende natuur...die op zijn beurt zal vergaan en de humus vormen van volgende generaties woekerplanten.
Mij doet het denken... Hoe klein en nietig we eigenlijk maar zijn. We voelen ons het centrum van het universum, en even later zijn we stof waarin met veel geluk een bloempje groeit.
Wij, denkenden, kunnen dit maar niet aanvaarden. En we hopen dat op zijn minst onze geest het stoffelijke zal overleven.
Het kan toch niet dat wij, als eindpunt van de ontwikkeling, zo maar de weg zullen gaan van alle stof ?
Of toch ?
En kijk, ieder volk, heel de geschiedenis door, heeft zich vastgehouden aan Geloof, heeft een houvast gemaakt - of - gekregen, om dat einde van alles te kunnen ontlopen. Is het geloof in de mens ingebakken, of bakken we het geloof in onszelf in?
Ik hoop het eerste, maar zekerheid is daar niet.
(Anders moesten we niet Geloven...)
Dat geloof is gebruikt en misbruikt, om de mens in de goede richting te duwen, of hem net de andere kant op te sturen. Denk aan de Kamikaze, aan de levende bommen momenteel bij fundamentalistische moslims, maar durf ook eens terug te denken aan de grove misdaden van de Kruisvaarders onder de banier van het geloof... Op de riem van Nazi's stond ook Gott mit uns...
Niets is zo mooi als Geloof, en niets is ook zo vaak misbruikt en verguisd als datzelfde geloof. Of moet ik zeggen diezelfde Hoop? Hoop op onsterfelijkheid...
Vandaag las ik dat er een pil op komst is, waardoor we tientallen jaren zouden kunnen toevoegen aan ons leven... Stel dat we er in lukken om "onsterfelijk" te worden... Zouden we dan nog geloven?
Zouden we dat onbestemde verlangen dan nog kennen?
En wat zou dat niet allemaal meebrengen, die onsterfelijkheid... (Wanneer zouden we dan pensioengerechtigd worden? Wanneer zou dan de arbeid als gedaan kunnen beschouwd worden? - Heerlijke vragen om uren over wakker te liggen... en geen antwoord te vinden...)
Al het stoffelijke vergaat, dus stoffelijke onsterfelijkheid??? Ik zie het niet zitten.
Bovendien, hoe zouden we er uit zien? Een steeds verder aftakelend lichaam waarin een geest die het verouderen niet kan, niet wil aanvaarden?
Ik weet niet of dat wel zo'n goed iets zou zijn.
Nee, de eeuwigheid waar we op hopen zien we wel eventjes anders, dan hier op dit tranendal...
Ons Geloof biedt een veel mooier perspectief.
Weet je, ik moet niet eeuwig blijven rondlopen op deze aardkloot, maar ik hoop met volle hoop en een zo sterk mogelijk geloven, dat er een Zalige Eeuwigheid is, na dit leven...
Alleen, het is verdomd lastig te moeten geloven zonder een ziertje zekerheid...
tot de volgende ?

De Regengod weent over Vlaanderen...

Image via WikipediaEn héél de nacht ! Dikke tranen, in massa's!
Het water stroomt weer als een bergbeek over mijn oprit. Dank zij de zandzakjes die de stroom wat moeten weghouden van mijn mazoutput, klotst het nu onder de dorpel van mijn voordeur.
Water, bron van leven doodt mijn plantjes die er niet in slagen zich te redden met schoolslag of rugzwemmen in de woeste vloed.
Nu ja, ik drijf een beetje over, maar echt, 't heeft héél de nacht water ge go ten ! En het water stroomt over mijn oprit... Gelukkig heb ik met karrevet mijn putdeksel waterdicht gemaakt...Anders zat ik weer met water in mijn mazout, en water wil, ook bij mij, vooralsnog niet branden...
Als de miserie blijft aanhouden, dan zal ik er toch nog aan beginnen denken over te schakelen op aardgas, ook al is Anny bang van gas.
Ik vermoed dat de ellende voortkomt uit het feit dat er nu geen landbouwgrond meer achter en naast ons ligt, maar allemaal weidegrond. Bij de landbouwgronden had je op zijn minst altijd een voor langs de velden, waarin het water terecht kwam, en waarlangs het in een richting gevoerd werd, en op de baan vloeide en zo in het riool, en niet terecht kwam op mijn grond...
Vroeger waren er beekjes rond de velden, ook om de weiden, maar dat is allemaal verleden tijd... Nu zie je die nuttige dingen nergens meer. De enige geulen die je ziet, zijn ontstaan door de sterke erosie waarbij massa's goede landbouwgrond wegstromen. Geen boer die er zich zorgen om maakt, het zal zijn tijd wel duren, en zijn kinderen boeren toch niet meer verder. Boerenstiel is niet lucratief genoeg, en wordt steeds grootschaliger en industriëler... Niet meer een paar zeugen op het erf, maar een stal met honderden zeugen, iedere zeug in een klein hok met net genoeg plaats om het leven te schenken aan een pak biggen, die dan volgestampt worden met voer, tot heil van de steeds meer vleesetende rijke Europeanen...
Je moet tegenwoordig goed rondkijken om nog ergens normale koeien te zien lopen, nu zijn het bijna allemaal van die blauwwitte wangedrochten met abnormaal dikke billen. Ze kunnen alleen nog kalven mits een keizersnede. Je ziet ze dan met de kenmerkende littekens op de zij in het veld lopen met een veel te dik achterwerk en een even misvormd kalf naast zich.
Kippen in een legbatterij, of in een vetmesterij.
Konijnen op batterijen, op sterk kippengaas lopend, zodat de mest en de pis meteen weg loopt en je kunt besparen op het strooisel.
Allemaal heel natuurlijk en heel gezond.
En wij maar eten.
Opgesloten in onze huisjes, onze wagen, ons bureel, ons werkplaats...
Kijk eens naar de lucht, het is toch geen weer om zelfs maar te denken op buiten lopen.
We leven bijna net als de dieren in de grote dierenfabriek, opgestapeld in grote appartementsgebouwen, in wooneenheden. Geschikt voor de kweek.
Sarcastisch ? Amper...
We haten de regen zo erg, omdat buiten voor ons alleen nog een plaats voor ontspanning is, en daar hoort regen niet bij, regen is niet leuk. Regen maakt dat je kledij er niet meer uitziet, en maakt je sikkeneurig.
Regen is niet meer de godendrank die de wereld voedt.
Regen is vervelend en ambetant.
Wij willen in de weinige vrije tijd die de onze is, buiten in het zonnetje. We vliegen naar Spanje en Turkije om de zon te voelen op ons witte lijf, wit van het binnenzitten. In onze kweekbatterij die we thuis noemen.
Knus cocoonen in onze makkelijke zetel voor de kijkkast die ons verre landen toont, waar het lijkt of de zon altijd schijnt.
Heb jij al een toeristische documentaire gezien waar het heel de tijd regent?
Onze wereld is gebouwd uit waanbeelden ons ingegeven door de toverkast waar we elke avond voor zitten. Te zitten. Met een hapje en een drankje. Dichtslibbend.
Waar is de zon in ons klereland ????
Door mijn rug kan ik niet snel stappen, tenzij ik de pijn nadien er bij neem...dus stap ik soms door de regen, niet gehaast, gewoon stappen.
En de eerste stappen sakker ik net als de anderen op de regen.
Nadien deert het mij niet echt meer, en alleen mijn bril ervaar ik als hinderlijk, daar horen ruitewissertjes op, maar voor de rest valt de regen eigenlijk best mee.
Je moet het echt eens doen, gewoon stappen door de regen.
I'm singing in the Rain...
Niet te lang, want we zijn eigenlijk niet echt gekleed voor regenweer. Och, we hebben een regnjas, een paraplu en zo, maar als je broekspijpen nat worden, dan wordt het stappen vervelend door dat kleffe gevoel van die plakkende kledij. Maar zonder dat... Best leuk, die regen.
In de zomer, in je korte broek (geen natte broekspijpen) en met je blote voeten in je sandalen (geen natte sokken) is het zelfs aangenaam eens in de regen te zijn.
We hebben de mond vol van "Terug naar de natuur"
maar we menen in feite naar de drooguur...
tot de volgende ?