Boompje dood, baasje groot...

Image by mararie via FlickrMijn notelaar heeft de (notelaren) pijp aan Maarten gegeven. Het was ondertussen uitgegroeid van een sprietige plant tot een mooie massieve boom. Mettertijd had ik een mooie klimroos laten groeien door het notelarenstruweel, zodat in het voorjaar mijn notelaar leek te bloeien in een wolk van witte roosjes. En plots, vorig jaar, de roos liep niet meer uit, en mijn notenboom had maar weinig bladeren, die dan ook niet eens levendig van kleur waren, maar met gele en bruine plekken op wat verfomfaaid hingen te hangen...
Toen ik er begon op te letten, zag ik vele notelaren met zieke blaren... Blijkbaar zit er een plaag in...en dit jaar kwamen er welgeteld nog vijf pietepeuterige blaadjes op mijn boom, die een maand later het gevecht opgaven en daar stond mijn boom, een kaal skelet. Bomen sterven staande.
Het enige groen is een klimop die van de plotse overdaad aan licht en ruimte gebruik heeft gemaakt om vliegensvlug de stam in te nemen. Vorig jaar kwam dat ding amper een meter hoog, en dit jaar staat het al heel hoog door de dode takken heen.
Vandaag komt Jo normaliter met zijn zaag, om de boom af te doen. Mijn notelaar, waar ik iedere keer met welgevallen naar keek, is dan niet meer. We gaan het hout klein maken en Veerle zal er deze winter hopelijk wat warmte uithalen, en wat aardgas kunnen besparen.
en dan is het weg...alsof het er nooit is geweest.
de weg van alle dingen.
Enkele jaren terug stonden Anny en ik, naar beneden te kijken op de Romeinse ruïnen van het Forum Romanum... Die gebouwen staan meters diep ten opzichte van de huidige weg.
Toen dacht ik ook aan het verval der dingen, en hoe, onder mijn voeten twintig eeuwen geschiedenis lagen. Met andere woorden, meters vergankelijkheid onder mijn voeten.
Archeologen weten aan de diepte van de opgegraven voorwerpen al min of meer de ouderdom te bepalen. Het stof der eeuwen dekt de geschiedenis van de vergankelijkheid toe met een milde mantel, die soms vol staat met wild woekerende natuur...die op zijn beurt zal vergaan en de humus vormen van volgende generaties woekerplanten.
Mij doet het denken... Hoe klein en nietig we eigenlijk maar zijn. We voelen ons het centrum van het universum, en even later zijn we stof waarin met veel geluk een bloempje groeit.
Wij, denkenden, kunnen dit maar niet aanvaarden. En we hopen dat op zijn minst onze geest het stoffelijke zal overleven.
Het kan toch niet dat wij, als eindpunt van de ontwikkeling, zo maar de weg zullen gaan van alle stof ?
Of toch ?
En kijk, ieder volk, heel de geschiedenis door, heeft zich vastgehouden aan Geloof, heeft een houvast gemaakt - of - gekregen, om dat einde van alles te kunnen ontlopen. Is het geloof in de mens ingebakken, of bakken we het geloof in onszelf in?
Ik hoop het eerste, maar zekerheid is daar niet.
(Anders moesten we niet Geloven...)
Dat geloof is gebruikt en misbruikt, om de mens in de goede richting te duwen, of hem net de andere kant op te sturen. Denk aan de Kamikaze, aan de levende bommen momenteel bij fundamentalistische moslims, maar durf ook eens terug te denken aan de grove misdaden van de Kruisvaarders onder de banier van het geloof... Op de riem van Nazi's stond ook Gott mit uns...
Niets is zo mooi als Geloof, en niets is ook zo vaak misbruikt en verguisd als datzelfde geloof. Of moet ik zeggen diezelfde Hoop? Hoop op onsterfelijkheid...
Vandaag las ik dat er een pil op komst is, waardoor we tientallen jaren zouden kunnen toevoegen aan ons leven... Stel dat we er in lukken om "onsterfelijk" te worden... Zouden we dan nog geloven?
Zouden we dat onbestemde verlangen dan nog kennen?
En wat zou dat niet allemaal meebrengen, die onsterfelijkheid... (Wanneer zouden we dan pensioengerechtigd worden? Wanneer zou dan de arbeid als gedaan kunnen beschouwd worden? - Heerlijke vragen om uren over wakker te liggen... en geen antwoord te vinden...)
Al het stoffelijke vergaat, dus stoffelijke onsterfelijkheid??? Ik zie het niet zitten.
Bovendien, hoe zouden we er uit zien? Een steeds verder aftakelend lichaam waarin een geest die het verouderen niet kan, niet wil aanvaarden?
Ik weet niet of dat wel zo'n goed iets zou zijn.
Nee, de eeuwigheid waar we op hopen zien we wel eventjes anders, dan hier op dit tranendal...
Ons Geloof biedt een veel mooier perspectief.
Weet je, ik moet niet eeuwig blijven rondlopen op deze aardkloot, maar ik hoop met volle hoop en een zo sterk mogelijk geloven, dat er een Zalige Eeuwigheid is, na dit leven...
Alleen, het is verdomd lastig te moeten geloven zonder een ziertje zekerheid...
tot de volgende ?

De Regengod weent over Vlaanderen...

Image via WikipediaEn héél de nacht ! Dikke tranen, in massa's!
Het water stroomt weer als een bergbeek over mijn oprit. Dank zij de zandzakjes die de stroom wat moeten weghouden van mijn mazoutput, klotst het nu onder de dorpel van mijn voordeur.
Water, bron van leven doodt mijn plantjes die er niet in slagen zich te redden met schoolslag of rugzwemmen in de woeste vloed.
Nu ja, ik drijf een beetje over, maar echt, 't heeft héél de nacht water ge go ten ! En het water stroomt over mijn oprit... Gelukkig heb ik met karrevet mijn putdeksel waterdicht gemaakt...Anders zat ik weer met water in mijn mazout, en water wil, ook bij mij, vooralsnog niet branden...
Als de miserie blijft aanhouden, dan zal ik er toch nog aan beginnen denken over te schakelen op aardgas, ook al is Anny bang van gas.
Ik vermoed dat de ellende voortkomt uit het feit dat er nu geen landbouwgrond meer achter en naast ons ligt, maar allemaal weidegrond. Bij de landbouwgronden had je op zijn minst altijd een voor langs de velden, waarin het water terecht kwam, en waarlangs het in een richting gevoerd werd, en op de baan vloeide en zo in het riool, en niet terecht kwam op mijn grond...
Vroeger waren er beekjes rond de velden, ook om de weiden, maar dat is allemaal verleden tijd... Nu zie je die nuttige dingen nergens meer. De enige geulen die je ziet, zijn ontstaan door de sterke erosie waarbij massa's goede landbouwgrond wegstromen. Geen boer die er zich zorgen om maakt, het zal zijn tijd wel duren, en zijn kinderen boeren toch niet meer verder. Boerenstiel is niet lucratief genoeg, en wordt steeds grootschaliger en industriëler... Niet meer een paar zeugen op het erf, maar een stal met honderden zeugen, iedere zeug in een klein hok met net genoeg plaats om het leven te schenken aan een pak biggen, die dan volgestampt worden met voer, tot heil van de steeds meer vleesetende rijke Europeanen...
Je moet tegenwoordig goed rondkijken om nog ergens normale koeien te zien lopen, nu zijn het bijna allemaal van die blauwwitte wangedrochten met abnormaal dikke billen. Ze kunnen alleen nog kalven mits een keizersnede. Je ziet ze dan met de kenmerkende littekens op de zij in het veld lopen met een veel te dik achterwerk en een even misvormd kalf naast zich.
Kippen in een legbatterij, of in een vetmesterij.
Konijnen op batterijen, op sterk kippengaas lopend, zodat de mest en de pis meteen weg loopt en je kunt besparen op het strooisel.
Allemaal heel natuurlijk en heel gezond.
En wij maar eten.
Opgesloten in onze huisjes, onze wagen, ons bureel, ons werkplaats...
Kijk eens naar de lucht, het is toch geen weer om zelfs maar te denken op buiten lopen.
We leven bijna net als de dieren in de grote dierenfabriek, opgestapeld in grote appartementsgebouwen, in wooneenheden. Geschikt voor de kweek.
Sarcastisch ? Amper...
We haten de regen zo erg, omdat buiten voor ons alleen nog een plaats voor ontspanning is, en daar hoort regen niet bij, regen is niet leuk. Regen maakt dat je kledij er niet meer uitziet, en maakt je sikkeneurig.
Regen is niet meer de godendrank die de wereld voedt.
Regen is vervelend en ambetant.
Wij willen in de weinige vrije tijd die de onze is, buiten in het zonnetje. We vliegen naar Spanje en Turkije om de zon te voelen op ons witte lijf, wit van het binnenzitten. In onze kweekbatterij die we thuis noemen.
Knus cocoonen in onze makkelijke zetel voor de kijkkast die ons verre landen toont, waar het lijkt of de zon altijd schijnt.
Heb jij al een toeristische documentaire gezien waar het heel de tijd regent?
Onze wereld is gebouwd uit waanbeelden ons ingegeven door de toverkast waar we elke avond voor zitten. Te zitten. Met een hapje en een drankje. Dichtslibbend.
Waar is de zon in ons klereland ????
Door mijn rug kan ik niet snel stappen, tenzij ik de pijn nadien er bij neem...dus stap ik soms door de regen, niet gehaast, gewoon stappen.
En de eerste stappen sakker ik net als de anderen op de regen.
Nadien deert het mij niet echt meer, en alleen mijn bril ervaar ik als hinderlijk, daar horen ruitewissertjes op, maar voor de rest valt de regen eigenlijk best mee.
Je moet het echt eens doen, gewoon stappen door de regen.
I'm singing in the Rain...
Niet te lang, want we zijn eigenlijk niet echt gekleed voor regenweer. Och, we hebben een regnjas, een paraplu en zo, maar als je broekspijpen nat worden, dan wordt het stappen vervelend door dat kleffe gevoel van die plakkende kledij. Maar zonder dat... Best leuk, die regen.
In de zomer, in je korte broek (geen natte broekspijpen) en met je blote voeten in je sandalen (geen natte sokken) is het zelfs aangenaam eens in de regen te zijn.
We hebben de mond vol van "Terug naar de natuur"
maar we menen in feite naar de drooguur...
tot de volgende ?

ons Belgiekske ???

Image via WikipediaEn de boer, hij ploegde voort.
De politiekers ploegen niet, ze palaveren over de ploeg.
... en ze vinden hem niet, niet in het Koninkrijk der Nederlanden, en viraal besmet, ook niet in ons Koninkrijk het Belgiekske...
In la Douce France staken ze, in Griekenland liggen ze stil, enfin, heel het Avondland ligt zowat op zijn derrière... en snakt naar asem.
In de RTBF hebben ze op het kerkhof de overleden vader van Bart De Wever virtueel opgedolven en aangetoond dat hij een zwart kostuum droeg, waarop Bartje wees op de gloriedagen van Rex en Degrelle in la Wallonie... Allemaal om tot een vergelijk te komen natuurlijk. En een van de voorouders in vrouwelijke lijn van de RTBF reporter beet ooit in een verboden vrucht, waardoor haar nazaat moet zeveren op TV om zijn boterham te verdienen. Ze hebben nog gezocht, maar het graf was niet meer te vinden en wellicht zou het klokhuis van de appel in casu ook al lang vergaan zijn.
Stel nu dat uw of mijn vader ooit een fout heeft begaan, kun jij, of ik, daar iets aan doen?
In ons landje hangt het er van af wie of wat je bent...
Toen Pol de derde beschuldigd werd van alle fouten tot landverraad toen stelden ze in zijn plaats zijn zoontje aan, de zo wat heilig verklaarde Boudewijn...
In dat licht zou Bart De Wever eigenlijk zijn kansen moeten zien stijgen, al hoewel ik in hem helemaal geen heilig Bartje zie.
Of de oude historie van twee maten en twee gewichten, of van de splinter in het oog en ga zo maar een tijdje voort.
Feit blijft, dat we maar blijven sukkelen met de regeringsvorming, en dat het land dank zij dat feit zijn schuldenlast vanzelf ziet wegsmelten. (Allee, er blijft nog meer dan te veel schuld over zulle, we zullen het nog heel hard moeten uitzweten, wacht maar een beetje...)
Een mens is het niet wijs, dat er überhaupt nog geld kan zijn, gezien het aantal parlementairen wij hier hebben te onderhouden, en dan moeten we niet vergeten dat we er in Europa ook nog een heel pak moeten betalen, aan nog veel hogere wedden. (Weet je hoeveel een parlementair in ons land verdient? Niks, maar ze krijgen héél véél !)
Moest het niet zo denigrerend zijn, een mens zou er mee lachen als je ze bezig ziet en hoort. Misschien zouden ze een stukje rapper en efficiënter zijn, als ze maar betaald werden van zodra ze ook prestaties leveren. Maar ja, wellicht zouden er dan vele parlementairen de hongerdood sterven ? Want parlementair en presteren, dat lijkt niet samen te gaan.
Tegenwoordig kunnen wij in ons Absurdistan genieten van rechtstreekse uitzendingen van de werkzaamheden van onze vroede parlementairen... Ze spelen met hun veredelde gee-is-emmekes (ofte mobieltjes), ze zitten patience te spelen op hun laptop (In Kamerika zat er zelfs eentje porno te bekijken !), ze lezen de krant, ze zitten onder elkaar de laatste moppen te vertellen, of... ze zitten te slapen ... Jij moest dat eens proberen op jou job!
Maar ja, jij verdient wel meer, maar je krijgt veel minder...
en zeggen dat ik gezworen had niet meer over die oelewappers te schrijvelen... ze zijn immers de inkt niet waard. Maar een mens is maar een mens, en geef toe, ze werken op de zenuween!
Soms heb ik het idee dat ik, zittend aan de waterkant, turend naar een bewegingsloze dobber, nog veel actiever ben dan... maar och... foert !
En kijk, toch moet ik toch ook een goed feit melden van één kleine politieke paartaai... De Waalse Groenen, les Ecolos... Hebben die toch wel een wijze stap gezet zeker ! Ze gaan met heel hunne santeboetiek over van Windows naar... Ubuntu...
zo zie je, zelfs in de slechtste mensensoort (politiekers) vind je nog iets goed... (Ik vond zelfs een foto van Bart De Wever met een das !!!!)
en tegen beter weten in, hopen wij
een grote hoop
shit
tot de volgende ?

Te dol, te fijn...

Image by rob20 via FlickrDolfijn.
Heerlijk woord, nu pas zag ik dat dit woord uit twee keer "heerlijk" bestaat.
Deze vis die geen vis is, maar een zoogdier, komt bij de mens over als héél sympa, vooral dank zij dat krulletje in zijn mondhoek, die er op lijkt te wijzen dat hij/zij eeuwig glimlacht.
Eigenlijk moeten we dat eens blijvend voor ogen houden!
Schaf al die armbandje voor allerlei goede doelen af, en vervang het door een armbandje in de vorm van een dolfijn, die netjes rond je arm is gekruld, zo, dat je steeds de glimlach ziet en er aan herinnerd wordt, dat glimlachen je ook sympa maakt.
Ga glimlachend door het leven, en zie, iedereen is op slag vriendelijk tegen je (tenzij je glimlacht op een begrafenis, daar schakel je best dat lachje even uit...).
Nee, ik meen het!
We ogen veel mooier, liever met een glimlach, alles wordt dol, alles wordt fijn, alles wordt dol-fijn.
Maar... kijk eens even om je heen. Vanmorgen lijkt iedereen wel een kopje azijn te hebben gedronken. Massa's zure gezichten, van mensen die er alles lijken aan te doen om er op zijn slechts uit te zien. Zelfs onder (soms veel te dikke) pleisterlagen van rouge en lippenstift zie je de moede, sikkeneurige mens zitten.
Zelfs aan de schoolpoort bij de jongeren zie je veel meer vieze saaie verveelde gezichten dan blije jonge lachende.
Wat is er toch aan de hand ?
Gisteren ontving ik nog een mailtje met foto's over Afrika... Daar, in al die armoede zie je op de foto's nog veel mensen met een glimlach van oor tot oor. Zwarte mensen tonen daarbij dat witte gebit in een brede happy-grijns, die ons bijna automatisch ook doen glimlachen.
Hebben wij te veel om nog gelukkig te zijn?
Drukt het bezit ons humeur naar beneden?
Je zou het bijna denken...
Wij hebben alles wat we nodig hebben, en hebben steeds meer verlangens.
We leven niet meer, we worden geleefd door het materialisme.
In de Colruyt biedt men de klanten de kans om bij de aankoop ook een storting te doen voor Pakistan. Heel simpel, terwijl je toch aan het betalen bent, kun je meteen wat meer in calculeren, voor die dutsen in die enorme waterellende... Ik dus 10 euro doneren voor Pakistan. Ik kan alleen maar hopen dat dit kleine beetje nu en dan wat soelaas biedt, en dat er onderweg niet te veel aan de strijkstok blijft hangen, maar niets doen is zo bitter weinig als je die ellende ziet...
De dame aan de kassa kijkt verbaasd op bij die vraag... Begint heel de kassa onderste boven te keren om uit te vinden hoe ze dat kan doen... Op de lange duur komen andere kassiers mee zoeken en uiteindelijk wordt de chef er met de luidspreker bij geroepen. Ik heb nog nooit zo veel aandacht gekregen bij een stille donatie... Niet alleen mijn linkerhand, maar een heel cliënteel wist van mijn "goede" daad, die dan plots niet zo goed meer leek...
Maar mijn eerste gedacht was: Is er nu echt nog niemand die van die gelegenheid heeft gebruik gemaakt? Is er nu echt niemand begaan met die mensen ginder ver ?
Geen wonder dat ze allemaal rondlopen met gezichten als zuurpruimen. Sommigen misschien omdat ze zelf voortdurend moeten uitkijken hoe ze de eindjes aan elkaar knopen, maar de meerderheid omdat ze geen aandacht hebben voor zaken buiten het ik...
Och, weet je... dat besef doet mij pijn. Bijna zou ik zelf er mijn glimlach bij verliezen!
Vanmorgen dacht ik heel eventjes: "Help, er zit een computer in mijn computer!"
Ik had ergens gelezen over Eye OS, en wilde eens kijken naar dat wondere ding.
Dat OS staat, zoals u wellicht weet, voor Operating System. En dat Eye Os is een computer die plots alles kan, alles doet, maar...in the Clouds... In een wereld die niet in je computer zit, maar ergens ver weg in een virtueel iets. Ik snap het ook niet goed, maar je kunt dus zo wat alles doen, zonder dat je je harde schijf belast, alles zit ergens anders, ergens weet ik veel waar. Het zou ook nog veilig zijn, in zover een kwampjoeter ooit veilig is...Maar niet slechter dan andere systemen.
De installatie duurde hooguit vijf seconden, en ik kon werken in het niets.
Met dergelijke systemen hoef je al die dure ruimte niet op je harde schijf, je schrijft lekker ver weg.
...maar weet je, ik vind het toch maar een eng idee dat mijn teksten daar ergens "hangen". Ik dus eventjes op het onderwerp in gaan, en wat lezen en zoeken...
Blijkt dat ik al lang in the Clouds aan het werken ben!
Deze blog hangt daar ook ergens.
Is het geen wonder dat jij dat daar net weet te vinden, in dat onmetelijke niets ?
djudedju
tot de volgende ?

Interniks

Image via WikipediaZonet was ik de verbinding kwijt met het grote internet... Wanhopig probeerde ik op de bladzijde te raken waar ik het dagelijkse nieuws kon lezen, maar...noppes.
Wellicht heeft het niet lang geduurd, want plots kreeg ik een massa sites door, op alle geopende pagina's...oef...
Gewoonlijk associëren wij net met vangen, maar internet geeft meer vrijheid i.p.v. minder. Je krijgt een hele wereld aan je voeten.
Maar zoals met alles, vrijheid biedt je ook zaken die je helemaal niet van doen hebt, die zelfs rond uit af te raden zijn!
Ooit las ik dat de politie bezig was met de sites met kinderporno uit te schakelen, om zo ons landje te bevrijden van Dutroutjes en compagnie, maar ik zou ik niet zijn, als ik dat niet even wou checken... dus ik gewoon even naar google en gewoon kinderporno getypt, klik, en ja hoor hele schermen vol obscene plaatjes!
Of de politie is niet bijster efficiënt, of ze hebben nog héél véél werk voor de boeg... Ik heb meteen de prentjes weer weg gezapt, want, eerlijk, ik snap niet wat die beelden doen met vunzige mannetjes die op kinderen "vallen"...Mij spreekt het in ieder geval niet aan.
Nu ja, ik snap ook niks van homofilie of lesbische neigingen, ook al lees ik dat er wetenschappelijke redenen aan te voeren zijn. Mij blijft het vreemd. Maar ja, ik kom ook uit een periode waarin dat zonde was, en helemaal anti-sociaal. Toen ik in 1968 tot 1971 werkzaam was in de psychiatrie, toen hadden wij daar "patiënten", die opgenomen waren wegens hun homofiele neigingen. Dat was toen duidelijk nog een ziekte. En wat je leert in je jeugd, dat zit diep, heel diep ingeprent. Dus mag men nu al vertellen wat men wil, die dingen blijven voor mij vreemd, raar, bizar... Ik neem ondertussen wel aan dat het geen ziekte is, dat het iets is in de aard van het beestje, maar stel dat ik een van mijn kinderen zou zien met dergelijke neigingen, dan zou ik, alle verstand en alle goede wil samen, het wellicht nog steeds niet echt makkelijk hebben.
Ik denk daar op, omdat een goed vriend van mij, thuis met een dergelijk "probleem" zit. Ik plaats probleem tussen aanhalingstekens, want ik ben mij bewust dat het gebruik van dit woord bij sommigen weerstand zou kunnen opwekken. (Mij lijkt het soms of men de zaken nu wat omkeert, en dat de gewone heterofiel een beetje ouderwets oogt).
Ik heb geprobeerd mijn vriend uit te leggen wat ik daar allemaal over heb gelezen, dat de "fout" reeds in de moederschoot ingeprent wordt... Het schijnt immers dat het man of vrouw worden (lichamelijk) niet op het zelfde moment gebeurd dan de man of vrouw worden (naar aard). Nu zou men vastgesteld hebben dat de vrucht die op het verkeerde moment stoffen binnenkrijgt in de placenta, best een meisje kan zijn, maar de hormonenhuishouding krijgt van een manneke (of omgekeerd)...met gevolg dat homofilie niet echt een ziekte is, maar iets in de hormoonhuishouding... Ik neem dat allemaal aan, ik beredeneer dit heel nuchter en aanvaard het idee...maar blijf een kind van de opvoeding die ik "damals" ontving...
Maar net zo goed, las ik ooit, al heel ver terug, dat men had vastgesteld, dat bij ratten, als men de beestjes deed leven in een situatie van werkelijke overbevolking, er dan spontaan ook een soort van mannetje-mannetje en vrouwtje-vrouwtje relaties ontstonden... Zodat voor mij een evenzeer aanvaardbaar idee ontstond, dat overbevolking op een "natuurlijke" wijze ingeperkt werd, door de zin naar voortplanting op die manier in te perken.
Wat er ook van zij, hoe ik het ook rationeel kan aanvaarden... emotioneel blijf ik wankelen tussen rede en gevoel. 't Zal wel aan mij liggen. Ik ben wie ik ben is immers een heel vaag begrip... Wij zijn immers niet onszelf, maar de som van onze opvoeding, milieu en erfelijkheid. En we zullen het daarmee moeten doen. Want hoezeer we onszelf ook willen losrukken van al die dingen uit het verleden, we blijven ze meedragen. Dat valt me heel sterk op bij mensen die zich hebben afgekeerd van kerk en geloof... ze staan niet neutraal tegen die dingen, ze staan heel erg vijandig er tegen. Ze vechten tegen dat geloof, niet omdat het verkeerd zou zijn, maar eigenlijk vechten ze ergens tegen zichzelf in... tegen wat ingeprent werd. Ik ben geen zier beter als het over homofilie gaat, ik weet dat ik verkeerd ben, maar sleep mijn ingebakken, ingeprent gevoel mee, wat ik ook doe.
Oh ja, iets heel anders...
Ik ontdekte een nieuwe (? nu ja, ik weet niet hoe oud het reeds is???) manier van zoeken op het internet. Ik ga niet beweren dat Google heeft afgedaan, maar voor het eerst vond ik een andere zoekmachine die mij echt bevalt, die me zelfs wat handiger en vollediger bleek... Ik kan het u aanraden! Kijk maar eens naar Duck Duck Go... een beetje rare naam, maar de resultaten mogen er zijn.
tot de volgende ?

't filosoofke

Image via WikipediaSoms krijg ik het gevoel dat ik aan filosofie doe... Niet dat ik er pretenties over heb, maar ik denk na over het leven, denk na over de zin van het bestaan, en wat is filosofie anders?
Na Spinoza, Descartes en Bacon en al hun opvolgers beteken ik überhaupt niks, maar dat is ook niet mijn bedoeling. Ik heb niet de bedoeling om de mensheid iets bij te brengen, ik vind het al mooi als ik mezelf iets bij breng, en dat is het uiteindelijk wat van belang is.
Zonder denken is het leven heel makkelijk vast te grijpen: de wil tot het verder bestaan en de wil tot het voortplanten, en daar mee is eigenlijk alles gezegd. Ook voor de mens speelt dit basisprincipe mee, vermits wij naast de geest, de spirit, het verstand immers gewoon een zoogdier zijn zoals al de andere. Dus lichamelijk hebben wij dan ook die behoeften die de andere dieren hebben. Alleen wij hebben naast dat stukje dier, ook een stukje denkwerk. Het is wellicht de dualiteit tussen dat zuiver existeren en het overstijgen ervan, die voor ons het bestaan zo moeilijk maakt. Wij leven niet gewoon, wij moeten er zo nodig ook over na denken.
Het ergste is dat wij daardoor het enige dier zijn dat zich bewust is van de onvermijdelijke dood. Een dier weet wel wat doodsangst is, op het moment dat het zich voordoet, maar eens dat moment voorbij is, graast hij weer verder, onbewust van het bestaan van de schrik die hij zonet heeft gehad. En heel zeker is dat hij niet nadenkt over een mogelijke dood. Dat is voorbehouden aan de mens. Wij zijn de enige denkende dieren op deze aarde.
Als je kijkt naar een TV documentaire, en je ziet een leeuw een antilope aanvallen, dan ruik je bijna de angst van dat dier, je ziet de schrik op zijn wezen staan. Doodsangst is dus een heel sterk iets, iets wat invloed heeft op heel dat lijf.
Dat besef van de dreigende dood, dat is een alles overheersend gevoel, waardoor heel dat lichaam reageert in een ultieme vluchtpoging.
Wij, denkende dieren, hebben dit besef dus eigenlijk voortdurend ergens diep in ons. Want wij weten dat de dood onvermijdelijk is, dat de dood ooit komt (als een dief in de nacht ...).
Het kan dan ook niet anders dan dit besef een enorme invloed op ons uitoefent. Misschien is het niet een plotse opstoot van adrenaline tot levensbehoud, zoals bij die antilope, maar het is in feite hetzelfde, alleen uitgesmeerd over heel ons leven, misschien met nu en dan een plotse opstoot op gevaarlijke momenten of in ziekteperioden. Onze angst voor de lichamelijke dood is dus altijd ergens aanwezig, gewoon door ons besef van de dreiging.
Wellicht is dat mede de oorzaak van het feit dat wij niet of heel moeilijk kunnen leven zonder zorgen. Wij sparen wat voor morgen, wij zorgen in de zomer voor kledij voor de komende winter, kortom, wij bouwen voortdurend aan bescherming aan zekerheid. Wij beseffen de toekomst en de mogelijkheden er van.
Wij dromen van een leven op een paradijselijk eiland, waar wij slechts de hand moeten reiken om vruchten van de boom te trekken, waar wij zouden kunnen leven zonder iets te moeten doen, zonder dat wij "morgen" moeten incalculeren. Maar mochten wij ooit op zo'n eiland terecht komen, dan zouden wij vaststellen dat dit bestaan ons leeg zou lijken, vooral omdat wij nog meer tijd zouden hebben om te piekeren. Wij piekeren altijd door. Want wij hebben besef van het feit dat er toekomst is, wij zijn de denkenden.
Door dat vermogen overstijgen wij het zuiver natuurlijke. Een mens zou hier, in deze streken niet echt makkelijk kunnen overleven, zonder dat besef, zonder dat vermogen om polissen in te bouwen voor de toekomst: we bouwen schuilplaatsen (huis) en maken kledij (bescherming) en zorgen voor voorraad aan voedsel om de winterperiode door te komen. We doen dat niet zoals het eekhoorntje die hier en daar een voorraad nootjes legt, nee, we gaan veel verder, en telen de nootjes om er voldoende te hebben.
Daardoor zijn wij zowat het dier bij uitstek, en slagen er buiten proporties in om de basisbeginselen waar te maken: ook in streken waar wij normaliter niet thuishoren, slagen we er in voort te bestaan en ons voort te planten. Het gevolg is dat wij in feite de wereld over belasten. We zijn gewoon met te veel van dezelfde soort en brengen het evenwicht uit balans.
Het lijkt er zelfs op, dat we net door dit succes (?) bezig zijn onszelf in destructie te brengen. Het onevenwicht ontstaan door ons succes lijkt er toe te leiden dat we bezig zijn de aarde dermate uit te putten, dat onze manier van bestaan zichzelf kapot maakt.
Wellicht is dat ook de reden van oorlogen... ergens is het logisch dat we trachten naar lebensraum... ruimte, mogelijkheid om te overleven, om voedsel te telen, kledij te maken.
Kortom, ik stel me de vraag of we in feite wel de top van het dierenrijk zijn... zijn we in tegendeel niet een van de misbaksels (in de ware zin van het woord, mis gebakken, niet passend in het geheel)?
Nee, ik heb de mens, dus ook mezelf niet heel hoog op... We denken, en beseffen niet dat we ons denken niet in harmonie weten te brengen met het geheel van het bestaan op deze wereld. We willen immers het aards bestaan (= leven) overstijgen, we willen de dood ontwijken...
Wellicht is ook ons denken op een eeuwig leven een soort vlucht, een niet aanvaarden van het feit dat dat denken ook "aards" zou kunnen zijn. Hebben we onszelf een God bedacht, of heeft God ons bedacht... dat is dan ook een onoplosbare vraag. Je hoopt of je hoopt niet, je gelooft of je gelooft niet... Maar echt hopeloos is er wellicht niemand...Niemand zonder een sprankje hoop op overstijgen van de wereld.
Er is geen sluitend antwoord, gewoon om dat het "denken" de natuur overstijgt (of wil overstijgen) !
tot de volgende ?

Onze virtuele portemonnee...

Image by Sven Cipido via FlickrHeb je al eens goed nagedacht over ons geld ?
Ik ga het simpel houden: de staat geeft geld uit, geld dat gedekt is door een goudvoorraad in de Nationale Bank.
Maar dat klopt niet meer, landen zijn al lang overeengekomen dat ze niet meer de volle waarde van het geld moeten waarborgen in goud, de staat bezit immers zoveel, gebouwen, wegen en...belastingbetalers...
Maar als we met zijn allen onze eurootjes zouden willen inwisselen, dan kan dat niet meer, want ik ben helemaal niet content met een briefje waarop staat dat ik voortaan twee vierkante meter van de E40 bezit gelegen te ...
Dus in werkelijkheid is onze euro om te beginnen op een bepaalde manier al overgewaardeerd. Niet alleen hier is dat zo, dat systeem wordt wereldwijd toegepast.
Maar het gaat veel verder. Neem dat ik inkomen ga doen in La douce France, bij Auchan, zoals ik nu en dan doe... Dan betaal ik daar met een Visakaart of een Mastercard. Ik betaal virtueel bv 250 euro aan goederen die ik meeneem, maar die 250 euro gaat pas een week of twee drie later van mijn rekening. Dus leef ik die weken op basis van (nog) niet betaalde goederen. Auchan koopt met mijn geld (die er dus nog niet is) weer nieuwe goederen aan, betaald er zijn personeel mee en zijn elektra...
Ik koop een huis, en sluit daar een lening voor af. De bank neemt als waarborg de hypotheek op mijn huis. Maar op basis van die hypotheek (die maar hypothetisch is zolang hij niet geïnd wordt) doet die bank weer investeringen in diverse goederen. Ze gaan zelfs verder, want de huidige crisis is uitgelokt door het feit dat de banken een grote stap verder gingen en werkten op basis van wat de verkoop van die hypotheek zou kunnen opbrengen. Dus op basis van iets wat ze in normale omstandigheden nooit echt krijgt...
Met andere woorden, als we het goed bekijken dan werken wij voortdurend met drie, vier keer de hoeveelheid echt beschikbaar geld.
Wij werken dus werkelijk met een virtuele portemonnee, met geld die er niet is.
Maar uiteindelijk komt er een moment dat alles moet betaald worden - als er iets mis loopt!
En dan komt de kat op de koord, dan blijkt dat heel onze economie maar een zeepbel is, en tuimelen wij in een economische crisis.
Nu zou je denken, de banken zullen geen twee keer die fout maken!
Mis, ze zijn weer al bezig, en werken dus met bedragen die ze nooit echt kunnen waar maken. Want theoretisch kun je dat wel... Maar met theorieën betaal je de boter niet.
Waarom doet de regering daar niets aan? Waarom laat de regering toe dat het leningensysteem zo absurd diep wordt uitgebouwd, zo, dat er steeds meer mensen komen die de schuldenlast niet meer kunnen af betalen. Waarom laat de regering toe dat baken werken met virtueel, onecht geld?
Omdat de economie moet draaien, want het is dank zij de economie dat we op die manier kunnen leven.
Ho ! Wacht eens even...
Het is dus dank zij de economie dat we zo breed kunnen leven, terwijl we in werkelijkheid dat eigenlijk niet kunnen... Want we leven voortdurend op krediet. Zelfs als je niet bij de massa mensen hoort die lenen voor alles en nog wat, leen je toch, op het moment dat je werkt met een bankkaart en zeker als je werkt met Visa of Mastercard...
We werken op een bepaalde manier met zijn allen aan het wind blazen in de economische zeepbel.
Of anders gezegd, we leven een heel stuk boven onze capaciteiten...
Mocht jij in verhouding zoveel schulden hebben als de staat, dan was je al lang in faling... En de werkelijkheid is dus nog veel erger, want niet alleen de staat leeft veel breder dan zijn portemonnee toelaat, heel ons bestel is gebaseerd op de luchtbel van het banksysteem.
Zou het dan niet veel logischer zijn dat we wat inbinden? Want nu gaan we niet alleen jaarlijks ver boven het regeneratievermogen van de aarde als biotoop, we gaan ook nog eens ver boven onze eigen draagkracht, ook al beseffen we dat niet eens altijd binnen het zeepbellensysteem.
Oh ja, en de economie dan ? En de tewerkstelling, en mijn afbetaling.... en mijn wagen die moet vervangen worden, en liefst een grotere en sjiekere dan ...
Och, geef het maar toe, we doen duchtig mee aan het systeem, ook al maken we heel de wereld kapot (op meerdere manieren!), het zal onze tijd wel duren.
Maar zal het de tijd van je kinderen, je kleinkinderen blijven duren?
Of trek je je dat ook niet aan?
Mevrouwtje, hoeveel paar schoenen heb jij in je kast staan? Want geef maar toe, dit is een makkelijk voorbeeld om aan te tonen hoe gek we eigenlijk wel doen, of toch de meesten onder ons. En is het geen schoenen, dan zijn het in mijn geval mijn verzameling wandelstokken. Absurd, dat is het toch ? Maar het is net zo absurd als die veel te veel schoenen of kleedjes of ...of...
blazen maar... de zeepbel kan wellicht nog iets hebben
tot de volgende ?