Interniks

Image via WikipediaZonet was ik de verbinding kwijt met het grote internet... Wanhopig probeerde ik op de bladzijde te raken waar ik het dagelijkse nieuws kon lezen, maar...noppes.
Wellicht heeft het niet lang geduurd, want plots kreeg ik een massa sites door, op alle geopende pagina's...oef...
Gewoonlijk associëren wij net met vangen, maar internet geeft meer vrijheid i.p.v. minder. Je krijgt een hele wereld aan je voeten.
Maar zoals met alles, vrijheid biedt je ook zaken die je helemaal niet van doen hebt, die zelfs rond uit af te raden zijn!
Ooit las ik dat de politie bezig was met de sites met kinderporno uit te schakelen, om zo ons landje te bevrijden van Dutroutjes en compagnie, maar ik zou ik niet zijn, als ik dat niet even wou checken... dus ik gewoon even naar google en gewoon kinderporno getypt, klik, en ja hoor hele schermen vol obscene plaatjes!
Of de politie is niet bijster efficiënt, of ze hebben nog héél véél werk voor de boeg... Ik heb meteen de prentjes weer weg gezapt, want, eerlijk, ik snap niet wat die beelden doen met vunzige mannetjes die op kinderen "vallen"...Mij spreekt het in ieder geval niet aan.
Nu ja, ik snap ook niks van homofilie of lesbische neigingen, ook al lees ik dat er wetenschappelijke redenen aan te voeren zijn. Mij blijft het vreemd. Maar ja, ik kom ook uit een periode waarin dat zonde was, en helemaal anti-sociaal. Toen ik in 1968 tot 1971 werkzaam was in de psychiatrie, toen hadden wij daar "patiënten", die opgenomen waren wegens hun homofiele neigingen. Dat was toen duidelijk nog een ziekte. En wat je leert in je jeugd, dat zit diep, heel diep ingeprent. Dus mag men nu al vertellen wat men wil, die dingen blijven voor mij vreemd, raar, bizar... Ik neem ondertussen wel aan dat het geen ziekte is, dat het iets is in de aard van het beestje, maar stel dat ik een van mijn kinderen zou zien met dergelijke neigingen, dan zou ik, alle verstand en alle goede wil samen, het wellicht nog steeds niet echt makkelijk hebben.
Ik denk daar op, omdat een goed vriend van mij, thuis met een dergelijk "probleem" zit. Ik plaats probleem tussen aanhalingstekens, want ik ben mij bewust dat het gebruik van dit woord bij sommigen weerstand zou kunnen opwekken. (Mij lijkt het soms of men de zaken nu wat omkeert, en dat de gewone heterofiel een beetje ouderwets oogt).
Ik heb geprobeerd mijn vriend uit te leggen wat ik daar allemaal over heb gelezen, dat de "fout" reeds in de moederschoot ingeprent wordt... Het schijnt immers dat het man of vrouw worden (lichamelijk) niet op het zelfde moment gebeurd dan de man of vrouw worden (naar aard). Nu zou men vastgesteld hebben dat de vrucht die op het verkeerde moment stoffen binnenkrijgt in de placenta, best een meisje kan zijn, maar de hormonenhuishouding krijgt van een manneke (of omgekeerd)...met gevolg dat homofilie niet echt een ziekte is, maar iets in de hormoonhuishouding... Ik neem dat allemaal aan, ik beredeneer dit heel nuchter en aanvaard het idee...maar blijf een kind van de opvoeding die ik "damals" ontving...
Maar net zo goed, las ik ooit, al heel ver terug, dat men had vastgesteld, dat bij ratten, als men de beestjes deed leven in een situatie van werkelijke overbevolking, er dan spontaan ook een soort van mannetje-mannetje en vrouwtje-vrouwtje relaties ontstonden... Zodat voor mij een evenzeer aanvaardbaar idee ontstond, dat overbevolking op een "natuurlijke" wijze ingeperkt werd, door de zin naar voortplanting op die manier in te perken.
Wat er ook van zij, hoe ik het ook rationeel kan aanvaarden... emotioneel blijf ik wankelen tussen rede en gevoel. 't Zal wel aan mij liggen. Ik ben wie ik ben is immers een heel vaag begrip... Wij zijn immers niet onszelf, maar de som van onze opvoeding, milieu en erfelijkheid. En we zullen het daarmee moeten doen. Want hoezeer we onszelf ook willen losrukken van al die dingen uit het verleden, we blijven ze meedragen. Dat valt me heel sterk op bij mensen die zich hebben afgekeerd van kerk en geloof... ze staan niet neutraal tegen die dingen, ze staan heel erg vijandig er tegen. Ze vechten tegen dat geloof, niet omdat het verkeerd zou zijn, maar eigenlijk vechten ze ergens tegen zichzelf in... tegen wat ingeprent werd. Ik ben geen zier beter als het over homofilie gaat, ik weet dat ik verkeerd ben, maar sleep mijn ingebakken, ingeprent gevoel mee, wat ik ook doe.
Oh ja, iets heel anders...
Ik ontdekte een nieuwe (? nu ja, ik weet niet hoe oud het reeds is???) manier van zoeken op het internet. Ik ga niet beweren dat Google heeft afgedaan, maar voor het eerst vond ik een andere zoekmachine die mij echt bevalt, die me zelfs wat handiger en vollediger bleek... Ik kan het u aanraden! Kijk maar eens naar Duck Duck Go... een beetje rare naam, maar de resultaten mogen er zijn.
tot de volgende ?

't filosoofke

Image via WikipediaSoms krijg ik het gevoel dat ik aan filosofie doe... Niet dat ik er pretenties over heb, maar ik denk na over het leven, denk na over de zin van het bestaan, en wat is filosofie anders?
Na Spinoza, Descartes en Bacon en al hun opvolgers beteken ik überhaupt niks, maar dat is ook niet mijn bedoeling. Ik heb niet de bedoeling om de mensheid iets bij te brengen, ik vind het al mooi als ik mezelf iets bij breng, en dat is het uiteindelijk wat van belang is.
Zonder denken is het leven heel makkelijk vast te grijpen: de wil tot het verder bestaan en de wil tot het voortplanten, en daar mee is eigenlijk alles gezegd. Ook voor de mens speelt dit basisprincipe mee, vermits wij naast de geest, de spirit, het verstand immers gewoon een zoogdier zijn zoals al de andere. Dus lichamelijk hebben wij dan ook die behoeften die de andere dieren hebben. Alleen wij hebben naast dat stukje dier, ook een stukje denkwerk. Het is wellicht de dualiteit tussen dat zuiver existeren en het overstijgen ervan, die voor ons het bestaan zo moeilijk maakt. Wij leven niet gewoon, wij moeten er zo nodig ook over na denken.
Het ergste is dat wij daardoor het enige dier zijn dat zich bewust is van de onvermijdelijke dood. Een dier weet wel wat doodsangst is, op het moment dat het zich voordoet, maar eens dat moment voorbij is, graast hij weer verder, onbewust van het bestaan van de schrik die hij zonet heeft gehad. En heel zeker is dat hij niet nadenkt over een mogelijke dood. Dat is voorbehouden aan de mens. Wij zijn de enige denkende dieren op deze aarde.
Als je kijkt naar een TV documentaire, en je ziet een leeuw een antilope aanvallen, dan ruik je bijna de angst van dat dier, je ziet de schrik op zijn wezen staan. Doodsangst is dus een heel sterk iets, iets wat invloed heeft op heel dat lijf.
Dat besef van de dreigende dood, dat is een alles overheersend gevoel, waardoor heel dat lichaam reageert in een ultieme vluchtpoging.
Wij, denkende dieren, hebben dit besef dus eigenlijk voortdurend ergens diep in ons. Want wij weten dat de dood onvermijdelijk is, dat de dood ooit komt (als een dief in de nacht ...).
Het kan dan ook niet anders dan dit besef een enorme invloed op ons uitoefent. Misschien is het niet een plotse opstoot van adrenaline tot levensbehoud, zoals bij die antilope, maar het is in feite hetzelfde, alleen uitgesmeerd over heel ons leven, misschien met nu en dan een plotse opstoot op gevaarlijke momenten of in ziekteperioden. Onze angst voor de lichamelijke dood is dus altijd ergens aanwezig, gewoon door ons besef van de dreiging.
Wellicht is dat mede de oorzaak van het feit dat wij niet of heel moeilijk kunnen leven zonder zorgen. Wij sparen wat voor morgen, wij zorgen in de zomer voor kledij voor de komende winter, kortom, wij bouwen voortdurend aan bescherming aan zekerheid. Wij beseffen de toekomst en de mogelijkheden er van.
Wij dromen van een leven op een paradijselijk eiland, waar wij slechts de hand moeten reiken om vruchten van de boom te trekken, waar wij zouden kunnen leven zonder iets te moeten doen, zonder dat wij "morgen" moeten incalculeren. Maar mochten wij ooit op zo'n eiland terecht komen, dan zouden wij vaststellen dat dit bestaan ons leeg zou lijken, vooral omdat wij nog meer tijd zouden hebben om te piekeren. Wij piekeren altijd door. Want wij hebben besef van het feit dat er toekomst is, wij zijn de denkenden.
Door dat vermogen overstijgen wij het zuiver natuurlijke. Een mens zou hier, in deze streken niet echt makkelijk kunnen overleven, zonder dat besef, zonder dat vermogen om polissen in te bouwen voor de toekomst: we bouwen schuilplaatsen (huis) en maken kledij (bescherming) en zorgen voor voorraad aan voedsel om de winterperiode door te komen. We doen dat niet zoals het eekhoorntje die hier en daar een voorraad nootjes legt, nee, we gaan veel verder, en telen de nootjes om er voldoende te hebben.
Daardoor zijn wij zowat het dier bij uitstek, en slagen er buiten proporties in om de basisbeginselen waar te maken: ook in streken waar wij normaliter niet thuishoren, slagen we er in voort te bestaan en ons voort te planten. Het gevolg is dat wij in feite de wereld over belasten. We zijn gewoon met te veel van dezelfde soort en brengen het evenwicht uit balans.
Het lijkt er zelfs op, dat we net door dit succes (?) bezig zijn onszelf in destructie te brengen. Het onevenwicht ontstaan door ons succes lijkt er toe te leiden dat we bezig zijn de aarde dermate uit te putten, dat onze manier van bestaan zichzelf kapot maakt.
Wellicht is dat ook de reden van oorlogen... ergens is het logisch dat we trachten naar lebensraum... ruimte, mogelijkheid om te overleven, om voedsel te telen, kledij te maken.
Kortom, ik stel me de vraag of we in feite wel de top van het dierenrijk zijn... zijn we in tegendeel niet een van de misbaksels (in de ware zin van het woord, mis gebakken, niet passend in het geheel)?
Nee, ik heb de mens, dus ook mezelf niet heel hoog op... We denken, en beseffen niet dat we ons denken niet in harmonie weten te brengen met het geheel van het bestaan op deze wereld. We willen immers het aards bestaan (= leven) overstijgen, we willen de dood ontwijken...
Wellicht is ook ons denken op een eeuwig leven een soort vlucht, een niet aanvaarden van het feit dat dat denken ook "aards" zou kunnen zijn. Hebben we onszelf een God bedacht, of heeft God ons bedacht... dat is dan ook een onoplosbare vraag. Je hoopt of je hoopt niet, je gelooft of je gelooft niet... Maar echt hopeloos is er wellicht niemand...Niemand zonder een sprankje hoop op overstijgen van de wereld.
Er is geen sluitend antwoord, gewoon om dat het "denken" de natuur overstijgt (of wil overstijgen) !
tot de volgende ?

Onze virtuele portemonnee...

Image by Sven Cipido via FlickrHeb je al eens goed nagedacht over ons geld ?
Ik ga het simpel houden: de staat geeft geld uit, geld dat gedekt is door een goudvoorraad in de Nationale Bank.
Maar dat klopt niet meer, landen zijn al lang overeengekomen dat ze niet meer de volle waarde van het geld moeten waarborgen in goud, de staat bezit immers zoveel, gebouwen, wegen en...belastingbetalers...
Maar als we met zijn allen onze eurootjes zouden willen inwisselen, dan kan dat niet meer, want ik ben helemaal niet content met een briefje waarop staat dat ik voortaan twee vierkante meter van de E40 bezit gelegen te ...
Dus in werkelijkheid is onze euro om te beginnen op een bepaalde manier al overgewaardeerd. Niet alleen hier is dat zo, dat systeem wordt wereldwijd toegepast.
Maar het gaat veel verder. Neem dat ik inkomen ga doen in La douce France, bij Auchan, zoals ik nu en dan doe... Dan betaal ik daar met een Visakaart of een Mastercard. Ik betaal virtueel bv 250 euro aan goederen die ik meeneem, maar die 250 euro gaat pas een week of twee drie later van mijn rekening. Dus leef ik die weken op basis van (nog) niet betaalde goederen. Auchan koopt met mijn geld (die er dus nog niet is) weer nieuwe goederen aan, betaald er zijn personeel mee en zijn elektra...
Ik koop een huis, en sluit daar een lening voor af. De bank neemt als waarborg de hypotheek op mijn huis. Maar op basis van die hypotheek (die maar hypothetisch is zolang hij niet geïnd wordt) doet die bank weer investeringen in diverse goederen. Ze gaan zelfs verder, want de huidige crisis is uitgelokt door het feit dat de banken een grote stap verder gingen en werkten op basis van wat de verkoop van die hypotheek zou kunnen opbrengen. Dus op basis van iets wat ze in normale omstandigheden nooit echt krijgt...
Met andere woorden, als we het goed bekijken dan werken wij voortdurend met drie, vier keer de hoeveelheid echt beschikbaar geld.
Wij werken dus werkelijk met een virtuele portemonnee, met geld die er niet is.
Maar uiteindelijk komt er een moment dat alles moet betaald worden - als er iets mis loopt!
En dan komt de kat op de koord, dan blijkt dat heel onze economie maar een zeepbel is, en tuimelen wij in een economische crisis.
Nu zou je denken, de banken zullen geen twee keer die fout maken!
Mis, ze zijn weer al bezig, en werken dus met bedragen die ze nooit echt kunnen waar maken. Want theoretisch kun je dat wel... Maar met theorieën betaal je de boter niet.
Waarom doet de regering daar niets aan? Waarom laat de regering toe dat het leningensysteem zo absurd diep wordt uitgebouwd, zo, dat er steeds meer mensen komen die de schuldenlast niet meer kunnen af betalen. Waarom laat de regering toe dat baken werken met virtueel, onecht geld?
Omdat de economie moet draaien, want het is dank zij de economie dat we op die manier kunnen leven.
Ho ! Wacht eens even...
Het is dus dank zij de economie dat we zo breed kunnen leven, terwijl we in werkelijkheid dat eigenlijk niet kunnen... Want we leven voortdurend op krediet. Zelfs als je niet bij de massa mensen hoort die lenen voor alles en nog wat, leen je toch, op het moment dat je werkt met een bankkaart en zeker als je werkt met Visa of Mastercard...
We werken op een bepaalde manier met zijn allen aan het wind blazen in de economische zeepbel.
Of anders gezegd, we leven een heel stuk boven onze capaciteiten...
Mocht jij in verhouding zoveel schulden hebben als de staat, dan was je al lang in faling... En de werkelijkheid is dus nog veel erger, want niet alleen de staat leeft veel breder dan zijn portemonnee toelaat, heel ons bestel is gebaseerd op de luchtbel van het banksysteem.
Zou het dan niet veel logischer zijn dat we wat inbinden? Want nu gaan we niet alleen jaarlijks ver boven het regeneratievermogen van de aarde als biotoop, we gaan ook nog eens ver boven onze eigen draagkracht, ook al beseffen we dat niet eens altijd binnen het zeepbellensysteem.
Oh ja, en de economie dan ? En de tewerkstelling, en mijn afbetaling.... en mijn wagen die moet vervangen worden, en liefst een grotere en sjiekere dan ...
Och, geef het maar toe, we doen duchtig mee aan het systeem, ook al maken we heel de wereld kapot (op meerdere manieren!), het zal onze tijd wel duren.
Maar zal het de tijd van je kinderen, je kleinkinderen blijven duren?
Of trek je je dat ook niet aan?
Mevrouwtje, hoeveel paar schoenen heb jij in je kast staan? Want geef maar toe, dit is een makkelijk voorbeeld om aan te tonen hoe gek we eigenlijk wel doen, of toch de meesten onder ons. En is het geen schoenen, dan zijn het in mijn geval mijn verzameling wandelstokken. Absurd, dat is het toch ? Maar het is net zo absurd als die veel te veel schoenen of kleedjes of ...of...
blazen maar... de zeepbel kan wellicht nog iets hebben
tot de volgende ?

Wegenwerken

Image by Erf-goed.be via FlickrGisteren zijn we dus naar Ichtegem gebold... en plots stond daar dat verraderlijke bord, Beernem : Werken. En ja hoor, weliswaar geen stilstaand verkeer, maar toch file waarin je mondjesmaat vooruit bolt, je kent dat wel, een beetje wel een beetje niet... Drie vier kilometer aan één stuk schuifschuif rijden... en dan kom ja een de werken... een stuk wegdek die afgezet is met paaltjes, en waar ze hoogstwaarschijnlijk de bedoeling hebben er ooit eens aan te werken, maar wie weet wanneer... djudedju
Daardoor waren we iets later dan voorzien... maar toch nog tijdig voor "den aperitief", dus who cares... Ik stelde vast dan een heleboel gezichten voor mij in de tijd der nevelen waren verdwenen. Mensen veranderen en wie dat meemaakt ziet het niet, maar wie plots na dertig, veertig jaar die gezichten weerziet, ziet in die verandering het oude niet meer terug. Sommigen voelen zich dan wat beledigd, "Ben ik zo veranderd?"...Ja dus, maar ik ook, we lijden immers allemaal aan het verouderingssyndroom... Maar we voelen ons nog steeds goed, en ik hoop van U hetzelfde.
Gek is dat, Dan merkt Suzanne op, maar Monique en Nora zijn toch nog niets veranderd... Ik ging ze op straat voorbij lopen zonder ze te herkennen, lieve zus, en zij mij wellicht ook, want wij zijn ook niet vrij van dat veranderingsproces... Maar Suzanne heeft gelijk, als je elkaar regelmatig ziet, dan merk je de verandering niet op, je beeld wordt regelmatig bijgesteld en het gaat zo stilletjes, dat je het niet echt merkt. Je ziet het pas, als je eens op een dag in een oud fotoboek kijkt en plots vaststelt: dju, wat is die veranderd...
Het feest was lekker en goed. We hebben ons gejond, jammer dat Els weer last had van haar rug. Ik weet te goed wat dat is, maar zelf ging het eigenlijk veel beter dan verwacht. Ik heb de gevraagde speech gehouden, en het jubilerende paar eens over de kriebelende hekel gehaald, al de kleine dingetjes uit het verleden sterk uitvergroot en heel de zaal doen lachen. Suzanne bleef er haast in en zei nadien dat het bijna allemaal waar was wat ik vertelde... Het was ook waar, maar dan wel heel sterk uitvergroot en overbelicht, waardoor die kleine faits divers plots heel erg veel erger en ridiculer zijn dan ze op het moment van het gebeuren waren...
Ik vrees, als het ooit mijn beurt is, ze heel veel inspiratie zullen hebben, want ik heb wat uitgespookt in mijnen tijd. (en veel dwaze dingen gedaan... en nog...)
Vanmorgen zijn we naar Zegelsem gegaan, naar de rommelmarkt... Jammer dat het zo koud is, en er viel nu en dan ook een spatje regen, maar niettemin, het was leuk! We hebben met het maandenlang uitdelen van de flyers voor onze rommelmarkt te Mater, heel wat meer bekenden onder die kramers, en dan kun je makkelijker wat staan lullen tegen elkaar. Eentje zei me, weet je, jullie zijn vandaag de eerste mensen die ik zie lachen, met dat weer kijkt iedereen zuur! Raar, maar het is duidelijk, bij zon lachen we meer.
Ik ga nu stoppen, deze namiddag naar tanteke, ze zal blij zijn ons weer te zien, want vorige week zijn we er niet geweest, met die expositie...
tot de volgende ?

Groot Feest !

Image via WikipediaVandaag vieren mijn zus Suzanne en haar man Robert hun 50° huwelijksverjaardag. eigenlijk was dat gisteren, maar om te feesten is nu eenmaal het weekend makkelijker...
Het feest gaat door in the middle of nowhere, in Ichtegem of all places. Ik heb eens op de kaart moeten kijken om weer te weten waar dat nu juist lag. Als je zo lang weg bent uit West Vlaanderen, dan vergeet je podomme zelfs waar de parochies gelegen zijn ! djudedju.
Bart heeft geen problemen, met de GPS ben ik daar in minder dan een uur. Ik zeg dat hij dat wel kan vergeten, dat hij nog niet heeft gekeken waar Ichtegem ligt. Bart naar zijn auto, om zijn GPS eens aan te zetten en de berekening te laten maken: een uur en een kleine twintig minuten !
Niet dat het zo ellendig ver weg is, maar er zijn geen snelwegen daar, alleen gewone weggetjes, met lichten en snelheidsbeperkingen aan alle kanten. Dus: tijdig vertrekken om niet te laat te zijn.
En dan... tonen dat wij Bourgondiërs zijn... Genieten en lekker smullen. Maar vooral genieten, weer eens midden in de West Vlamingen zitten, weer dat taaltje horen van mijn geboortestreek, weer een deel kennissen zien van lang geleden... Verblijven in een ver verleden, en wellicht het feit missen dat met dat verleden eigenlijk zowat alles stopt, want in het minder verre verleden en in het heden hebben wij weinig raakpunten...
Sommigen vragen wel eens, "Ga je niet terug naar je streek als je op pensioen bent?" Ik denk er niet aan! Ik heb daar niemand meer buiten de familie, en ik zou weer een hele nieuwe leefwereld moeten opbouwen, die ik hier zou moeten laten liggen... Nee, hier ben ik nu thuis, hier wonen de kinderen, hier is Koen begraven, hier wonen mijn vrienden.
Maar zo één dag, dat is als genieten van een kreemke... dat is deugd hebben van al de herinneringen... Net lang genoeg om je weer eens in te leven en niet zo lang dat je al weer aan het "vreemde" gevoel toekomt.
En natuurlijk ook genieten van het geluk van zus en broer... een halve eeuw samen zijn ! Dat is niet niks! Ons vader zaliger leefde maar enkele jaren langer dan die halve eeuw, laat staan dat hij zijn huwelijksjubileum zou gevierd hebben.
Kijk, nu doe ik het weer, dat zal wel de ouderdom zijn zeker... Bij ieder blijde gelegenheid vertoef ik in de geest weer eens terug bij zij die er niet meer zijn. Hoe zei Pastoor Patrick dat alweer? Nostalgie terugdenken met weemoed in de blijdschap... Zo is het maar net.
tot de volgende ? (foto van de kerk van... Ichtegem...)

zoetjes...Benediktje, zoetjes...

Image by Lisa de Vreede via FlickrIk kan het natuurlijk hebben over suiker, of misschien over SweetWell, de nieuwe Belgische zoetmaker, veilig voor diabetici en bruikbaar om te bakken en te koken... (Echt waar, google maar eens! Alleen, het zit nog niet echt in de handel, het moet opboksen tegen massa's andere zoetmakers die niet graag hun marktaandeel laten vallen...)
Maar eigenlijk wil ik het voornamelijk hebben over de uitlating van Paus Benedikt de Zestiende...In zijn speech verklaarde hij dat pedofilie een ziekte is, dus: kerk vrij van schuld...
Bullshit !
Hoort thuis in dezelfde reeks als homofilie als ziekte beschouwen.
Het moge klaar en duidelijk zijn dat homofilie en pedofilie geen ziekte zijn! Het is wel een afwijking in de zin dat het niet handelt volgens de norm, maar niettemin is het, ook al blijken er bij homofilie duidelijk sporen in de dna te zitten die wijzen op een "anders" zijn, toch volkomen afhankelijk van de menselijke wil. Net zo goed als je kunt besluiten tot celibaat, kun je ook besluiten geen homofiele relaties aan te gaan. (Vermits het echt lichamelijk is vastgelegd, kies je dan best niet voor een niet-passend alternatief!)
Ondertussen weten we dat homofiele neigingen onder meer ontstaan in de moederschoot, onder meer onder invloed van bepaalde chemische stoffen (vervuiling !).
Van Pedofilie las ik dat nog niet, maar het zit er m.i. dik in dat ook dit ontdekt wordt.
En wat dan ? Blijft het feit dat de daden op zich afhankelijk zijn van de mens in casu! Zelfs al zou er iets zijn in de dna, dan nog blijft het een bewuste keuze!
Trouwens, als de priester in de katholieke kerk opteert voor het celibaat, dan lijkt me dat, althans in de geest, opteren voor een leven zonder partner, 't zij man, 't zij vrouw, 't zij...kind.
Ik, en 80 % van de Belgen vind het een idioot iets, dat celibaat, (er is ook niets van terug te vinden in de bijbel), maar och, er zijn ook leken die jonkman blijven of jongedochter, maar voor hen is het een echt vrije keuze. Bij de pastoor is het een opgelegd iets. Dat is een totaal ander iets !
Bovendien druipt, ook nu nog (in mindere mate) de macht van de pastoor af. Het feit dat ze in burgerkledij lopen heeft die macht ingeperkt tot de parochianen, maar toch, het charisma toegemeten aan de vertegenwoordiger van God, druipt van hen af als een machtsaureool... Dus is misbruiken van de macht ook makkelijk zat. En tegenover kinderen wellicht nog makkelijker.
Nee, Benediktje, je mag dan al de zestiende zijn in de rij, zelfs al noem je het een ziekte, het is het niet ! Je kunt er niets aan doen als je de griep krijgt, maar je kunt wel je fikken thuishouden als het over pedofilie gaat.
Maar ik geef je wel gelijk, dat niet de Kerk als dusdanig de schuld heeft. Het is de priester of bisschop of wat dan ook die zelf de schuld draagt voor zijn daden. De schuld van de Kerk beperkt zich er toe dat het een machtsaureool heeft opgebouwd, en die macht doorgeeft aan zijn vertegenwoordigers. Het misbruiken van die macht is echter steeds een individueel iets. De kerk zou misschien kunnen opteren voor een back to basics, waarbij groepjes mensen samen komen om te bidden en om Gods woord te bespreken en te over denken, te vertalen naar hun leven, net zoals het oorspronkelijk was. Zonder plechtstatigheid, zonder poespas, zonder rituelen die verworden tot...rituelen. ( Wij grinniken wat om de gebedsmolentjes van de Tibetanen, maar kloppen onszelf met een in onze maatschappij zinloos teken, vol berouw op de borst...Heb jij al iemand die berouw, spijt heeft in onze maatschappij zien op zijn borst kloppen??? Dit is minstens even gek, even ritualistisch als dat molentje!)
Als we de bijbel mogen geloven, dan had Ons Heer geen steen om zijn hoofd op neer te leggen, nu zijn er kathedralen vol goud en ornamenten, en draagt men kledij uit de tijd van de Romeinen om toch maar afstand te scheppen met de gewone gelovige... Heel mooi, maar niet bindend.
Wel heel goed geschikt om afstand te scheppen, om macht te verlenen...
en uit macht...komt veelal misbruik.
Individueel en soms nog veel erger: als organisatie, dwingend opgelegd.
Benediktje, je maakt dezelfde fout als Danneels, ook jij schermt in de eerste plaats de organisatie af... en je vergeet het Geloof!
Wat gek is, is dat de fout van enkelingen nu plots zo uitvergroot wordt, dat het voorgesteld wordt als of alle priesters pedofiel zijn geworden, en dat die fout van enkelingen gebruikt wordt om heel het fundament van die logge organisatie onderuit te halen. Luc reageerde ook al dat we terug moeten naar de eenvoud van de oorsprong... (zie blog van gisteren).
Misschien is het wel goed dat de Kerk eens de pen op de neus krijgt, maar laat het niet zo zijn dat mensen daardoor afgekeerd worden van hun Geloof. Wat nu gebeurt heeft immers niets te zien met het Geloof! Het heeft alles te zien met mensjes, kleine mensjes, ook al staan ze dan in een enorme organisatie, een reus van een organisatie...
een reus op lemen voeten
zo blijkt nu...
djudedju
tot de volgende ?

10 euro korting voor de pijnloze dood ?

Image by Omar Omar via FlickrIk las een stukje nieuwsbericht... Moslims die hun schaap laten verdoven vooraleer zij overgaan tot de rituele slachting, krijgen een korting van 10 euro...
Tot daar het bericht.
Nu ben ik een dierenliefhebber, dus zou je wellicht denken dat ik hier sta te juichen bij het lezen van dit bericht, maar niets is minder waar.
Ik heb bedenkingen bij die verdoving...
Tegenwoordig worden dieren in het algemeen verdoofd om ze te slachten. Men spuit een verdovingsmiddel in, en het dier wordt pijnloos gekeeld. Waar zit dan die verdoving ? In het vlees? In het bloed (en dus in de bloedworst ofte zwarte pens?)? En wie mag het op eten? Wij dus. Wat de nevenwerkingen zullen zijn op lange termijn?
Ik ben een van die mensen die al heel lang en de rest van mijn leven zal rondlopen met x grammetjes pijnstiller in mijn body, om het leefbaar te houden. Als u vlees eet, en geen pijn hebt, dan loopt u ook al een hele tijd rond met pijnstiller in je lijf, genut bij het sappige biefstukje of bij de lekkere braadworst.
We hebben momenteel te kampen met de bijna onuitroeibare ziekenhuisbacterie, en men vermoed dat we die grotendeels te danken hebben aan het overmatig en verkeerd gebruik van antibiotica, en men wijst onder meer in de richting van de vleesindustrie als bron van antibiotica via de voeding aan de niets vermoedende klant toegediend via het kippenboutje of de ham...
Met andere woorden, het gaat hier over het onvermoed nutten van antibiotica, die evolueert tot gevaarlijke superbacteriën. Waar gewone antibiotica niets meer tegen vermogen...
Straks moet Piet of Jan of Marie onder het mes voor een heelkundige ingreep, en lukt het maar niet om de patiënt te verdoven, wegens gewenning aan de verdoving... Ondenkbaar? Lees nog eens opnieuw over de superbacteriën... dat was ook ondenkbaar.
Kijk, ik viseer als dierenvriend heel anders mijn actie tegen dierenleed... Ik heb een hekel aan de "dierenfabrieken", waar dieren opeengestapeld moeten opgroeien, zonder of bijna zonder bewegingsruimte (vetten ze rapper !), in veel te enge en onleefbare hokken. Ik ijver voor diervriendelijk dierenteelt, waarbij aan het dier op zijn minst een tijdje een normaal (?) leven wordt gegund. Bovendien ijver ik voor een zo pijnloze mogelijke manier van doden, maar zonder gebruik te maken van verdoving. Ik heb de tijd nog meegemaakt van de thuisslachtingen, kippen, konijnen, schapen en zelfs varkens heb ik weten slachten. En mij is telkens bijgebleven dat je dit op meerdere manieren kunt doen. De meeste mensen probeerden hun eigen dieren zo pijnloos mogelijk te doden. Want het dier was hun, ook al kweekten ze het voor de slacht, lief. Ze hebben het dier opgekweekt, gespeend, zien opgroeien, gevoederd, in de wei gezet, voor de winter weer binnen gehaald, kortom, het is een stukje van je eigen leven, en je doet het alleen maar dood omdat het nu eenmaal dient voor de voeding. Het is net zoals de tuinder in zijn volkstuintje, niet zo maar een krop sla uitrukt om op te eten, nee, hij heeft een band met die sla die hij zelf kweekte en verzorgde.
Het is in onze huidige tijd uiteraard niet praktisch meer mogelijk dat iedereen zijn eigen vee opkweekt, maar het zou een goede les zijn, en het zou veel mensen anders doen kijken naar het dier en de manier waarop het kan en zou moeten leven, en hoe je het met pijn in het hart moet doden voor je eigen voeding.
Het is misschien een absurd idee, maar mocht er ook hier ooit weer een hongerwinter komen, dan zou men ook hier weer, net zoals toen, in hoge nood, weer overgaan tot het doden en opeten van de huiskat... (Gewoonlijk niet zijn eigen kat, want dan was dat té pijnlijk!)... Welnu, ergens is dat een beetje het gevoel dat iemand heeft die zijn eigen dier moet slachten. Ik weet wel, je houdt geen schaap op je schoot zoals een poes, maar toch, ergens is het een huis-dier, met nadruk op huis... als teken van de binding die je hebt met het beestje.
De boeren die nu honderden varkens houden in één stal, hebben die band niet meer, het dier is verworden tot een productiefactor.
Jammer, efficiëntie heeft hier geleid tot verlies aan menselijkheid...
Stress is onder meer een zaak van hormonen, als wij voortdurend stress-dieren eten, krijgen wij dan ook die hormonen mee binnen ?
nee, ik opteer voor een stap terug. Het zou trouwens veel gezonder zijn mochten we weer wat minder vlees eten, want we slibben dicht.
tot de volgende ?