Image by Brabant Bekijken via Flickrde expositie van de werken van onze hobbyïsten... (slecht nederlands woord, maar zegt precies wat we zijn...)
Het is een succes geweest, maar ik ben kapot. De eerste keer van het opbouwen van de tentoonstelling, en dan nog eens van het dagenlang daar gaan zitten en rondlopen en uitleg geven en... verkopen van werken. En vandaag, deze namiddag hebben we alles weer opgebroken en morgen doen ze het materiaal terug naar Geraardsbergen, maar daar moet ik (gelukkig) niet aan helpen.
Monique heeft honderden kaartjes verkocht, en tientallen handwerkjes, en ik heb drie pyrografiewerkjes verkocht, en een kalebas met een gegrifte afbeelding van een zebra... Eigenlijk heb ik vier werkjes verkocht van pyrografie, maar ééntje moet ik nog eens maken, want er waren er twee die hetzelfde werkje wilden. Dat staat nu dus op de lijst nog te doen...
De pastoor, een jonge vent, naar mijn gevoel wat raar aangekleed, maar ja, ik ben dan ook van de oude garde, viel reuze mee, het is een positieve man. Ik ben blij dat ik hem nu eindelijk eens echt heb leren kennen. Sommige van zijn manieren blijven mij wat gek, maar och, wie weet wat ze van mij vertellen.
Ik vermoed dat hij ooit nog les gegeven heeft, want hij heeft ergens op bepaalde momenten net de manieren van de priester-leraars uit het college van toen, een houding van: "en wat ga je nu vertellen", ik vermoed dat leraars dat allemaal wat hebben, en dat het een automatisme wordt. Maar hij valt veel beter mee dan ik verwachtte van een man met een oorringetje en kleurrijke kledij...
Op een babbel die ik met hem had, vertelde hij mij dat hij vernam van een deskundige in de materie, dat ongeveer 4 % van de priesters pedofiel waren, en 5% van de huisvaders... Ik kan dat wel ergens geloven, en gaf hem mijn reactie op de hetze tegen kardinaal Danneels, dat zijn fout was dat hij steeds gereageerd had in een verdedigingsrefleks voor de organisatie... Ik dacht daar bij aan Camiel, mijn eerste baas in Hout en Bouw... Als iemand bij Camiel ging reclameren over een van zijn personeelsleden, dan ging Camiel daar steeds tegenin, en verdedigde zijn personeel bikkelhard, maar nadien ging hij het betrokken personeelslid opzoeken, en die kreeg onder zijn duivels dat het niet schoon meer was. Camiel verstond als geen een de kunst van het hooghouden van het vaandel en toch inwendig de orde te bewaren. Nu gaat dit niet meer zo... de organisatie is niet meer onkwetsbaar, en het individu binnen de organisatie is een publieke schietschijf verworden.
Ik vind dit wat jammer... Het omverwerpen van de heilige huisjes heeft alleen gezorgd dat er grote gaten zijn gevallen in het maatschappelijk bestel... Niets is nog heilig, en zeker geen organisaties 't zij kerk of iets anders.
Het gevolg is echter dat de orde die er bestond is weggevallen, en er is niets ter vervanging gekomen. Het gevolg is dat er geen maatschappelijke orde meer is. Een politieagent die optreedt staat bloot aan alle mogelijke en onmogelijke kritieken, hij (zij) moet immers niet denken dat hij (zij) alles mag, het is niet omdat hij een uniform... en de tendens gaat steeds verder, het uniform wordt op zich al iets minder "gezagdragend", geen kepie meer, maar een petje...
Ik weet het, ik ben ouderwets, maar toch... Voor een deel van de mensheid is het nodig dat er werkelijk een lijn bestaat... het uitgummen van de lijn maakt het leven niet makkelijker. Vroeger hadden we heel wat richtlijnen, maar die richtlijnen werden niet alleen gepredikt, nee, er was ook een vorm van bewaking op, via priester, burgervader, politieman, rijkswachter en werkgever... Het ontstaan van een degelijke vakorganisatie kwam er om een tegenwicht te bieden aan misbruiken van de leiders van de werkelijkheid in het bestaan. Maar nadien werd niet alleen op dat vlak weerwerk geboden, nee, er kwam een heleboel dingen op gang, en autoriteit werd een vies woord. Iedereen is gelijk.
Ik meen dat dit juist is, maar het kan maar juist zijn, als niemand dan plots de lacunes van gezag gaat invullen met terreur. En ik denk hierbij niet alleen aan dictatuur en co, nee, ik denk veeleer aan de mensen die zich alles permitteren onder het mom van "en wie gaat mij dat verbieden?" en las er niemand is op dat moment, dan mag blijkbaar alles. Ook wat eigenlijk niet mag.
Ik ben moe, de expositie weegt
tot de volgende ?
maandag, september 13, 2010
vrijdag, september 10, 2010
Tentoonstelling 1
Image via WikipediaStraks ga ik naar de kerk, om zoveel mogelijk stukken in ontvangst te nemen om te exposeren... Deze namiddag gaan we dan alles uit zetten en uithangen...om zaterdag dan echt "open" te gaan voor het publiek.
Gisteren was het laat om naar bed te gaan, want onze chauffage stond in panne, en mijn schoonbroertje is gisterenavond nog langs gekomen om te depanneren... Bleek dat ook wij hier last hadden van de "overstroming"... van de zondvloed van de nacht er voor. Er was water in de tank gekomen. Robert heeft dat water er dan uitgepompt en de leiding uit gekuist. Aan het toestel mankeerde niets. Normaliter kan er geen water in de tank komen, maar volgens Robert komt er water doorgesijpeld langs de openingen waar de darmpjes in de tank binnen komen. Wij gaan nu proberen om aan enkele zandzakjes te geraken, om de watervloed tegen te houden die van het hoger gelegen veld op onze oprit komt gelopen.
En zo blijven we bezig...
druk... druk ... heel druk...
pensioen is een zalige tijd.
Maar ik ben nog niet op pensioen, nog een kleine elf maanden... en dan pas ben ik pensioengerechtigd.
dan wordt het - naar horen zeggen - nog drukker! djudedju
Ik ga niet verder bloggen, eens wat van mijn mailtjes lezen, en dan naar... de kerk als expositieruimte.
Hopelijk valt hij niet in, want de kerk schijnt momenteel onder grote druk te staan.
Danneels staat onder een enorme druk, en wat hij ook doet, het is altijd verkeerd. Nooit goed genoeg. De duts heeft immers de fout gemaakt, en maakt hem nog steeds, om de organisatie te willen beschermen. Dat is juist de reden van de aanval ! Mocht het niet een grote organisatie zijn, dan zou de pers en de media het onderwerp amper één woord gunnen... Het zou niet belangrijk genoeg zijn. Het (de) slachtoffer(s) denken nu wellicht dat zij steun krijgen van de media, maar in werkelijkheid worden zij gewoon gebruikt om de grote mastodont "Kerk" aan het kruis te nagelen... En Danneels zit daar tussen hamer en aambeeld.
Als een pedofiel vrij komt, mag het niet bekend worden waar hij gaat wonen, om de rechten van die pedofiel ook te waarborgen... Maar dat geldt niet voor iemand uit de kerk, die staan met foto en verblijfplaats tentoongesteld... Hoe was dat ook weer van het wegen met twee gewichten???
Hoge bomen vangen veel wind, maar je zult maar de boom Danneels zijn, midden in de mediastorm...
ik ga stoppen, tot de volgende
ik weet niet wanneer, ik doe mijn best...
Oh ja, als je tijd hebt, kom je me eens bezoeken op onze expo ?
Gisteren was het laat om naar bed te gaan, want onze chauffage stond in panne, en mijn schoonbroertje is gisterenavond nog langs gekomen om te depanneren... Bleek dat ook wij hier last hadden van de "overstroming"... van de zondvloed van de nacht er voor. Er was water in de tank gekomen. Robert heeft dat water er dan uitgepompt en de leiding uit gekuist. Aan het toestel mankeerde niets. Normaliter kan er geen water in de tank komen, maar volgens Robert komt er water doorgesijpeld langs de openingen waar de darmpjes in de tank binnen komen. Wij gaan nu proberen om aan enkele zandzakjes te geraken, om de watervloed tegen te houden die van het hoger gelegen veld op onze oprit komt gelopen.
En zo blijven we bezig...
druk... druk ... heel druk...
pensioen is een zalige tijd.
Maar ik ben nog niet op pensioen, nog een kleine elf maanden... en dan pas ben ik pensioengerechtigd.
dan wordt het - naar horen zeggen - nog drukker! djudedju
Ik ga niet verder bloggen, eens wat van mijn mailtjes lezen, en dan naar... de kerk als expositieruimte.
Hopelijk valt hij niet in, want de kerk schijnt momenteel onder grote druk te staan.
Danneels staat onder een enorme druk, en wat hij ook doet, het is altijd verkeerd. Nooit goed genoeg. De duts heeft immers de fout gemaakt, en maakt hem nog steeds, om de organisatie te willen beschermen. Dat is juist de reden van de aanval ! Mocht het niet een grote organisatie zijn, dan zou de pers en de media het onderwerp amper één woord gunnen... Het zou niet belangrijk genoeg zijn. Het (de) slachtoffer(s) denken nu wellicht dat zij steun krijgen van de media, maar in werkelijkheid worden zij gewoon gebruikt om de grote mastodont "Kerk" aan het kruis te nagelen... En Danneels zit daar tussen hamer en aambeeld.
Als een pedofiel vrij komt, mag het niet bekend worden waar hij gaat wonen, om de rechten van die pedofiel ook te waarborgen... Maar dat geldt niet voor iemand uit de kerk, die staan met foto en verblijfplaats tentoongesteld... Hoe was dat ook weer van het wegen met twee gewichten???
Hoge bomen vangen veel wind, maar je zult maar de boom Danneels zijn, midden in de mediastorm...
ik ga stoppen, tot de volgende
ik weet niet wanneer, ik doe mijn best...
Oh ja, als je tijd hebt, kom je me eens bezoeken op onze expo ?
donderdag, september 09, 2010
oei, mijn rug...
Image by Michel Coumans via FlickrGisteren was het hobby, met drie (3 !) nieuwe leden er bij ! En iets voor 5 uur, voorziene einde van de hobby, kwam men me melden dat het materiaal voor de tentoonstelling in de kerk was, en dat ik moest gaan helpen en aanduiden waar wat allemaal moest gezet worden...
Ik vlug eens naar de kerk, een eerste richtlijn gegeven, dan terug naar de hobby om de zaal daar af te sluiten en om Gilberte eerst naar huis te voeren, Anny halen en terug naar de kerk...
Panelen gaan monteren, vitrinekasten samen puzzelen en op de plaats zetten... en medelijden hebben met Marcel die zo'n paneel op zijn hoofd kreeg en wat bloedde (niet te erg! oef!).
Tot slot haalde Chantal uit de sacristij een fles "miswijn", en hebben we een aperitiefje genut. Op kosten van de kerk, vermoed ik... Maar 't smaakte toch lekker, wie ook de milde schenker was.
Maar 't was hoog tijd dat ik kon gaan zitten, ik verrekte van de pijn. Rap naar huis, een boterhammeke eten en dan nog wat naar mijne kwampjoeter gekeken, en nog enkele minuten bij Anny voor de TV... Maar 't ging niet, te veel pijn... dus heel vroeg naar boven, boek lezen, maar zelfs dat deed pijn.
Vanmorgen met naweeën opgestaan. Ik heb een pijnstiller meer gepakt... in de hoop dat ik er morgen weer door ben, want dan wordt het een heel drukke dag! Dan moeten de mensen hun materiaal brengen, en moeten we alles exposeren... Gelukkig heb ik een paar valide helpers, anders zou ik het wellicht gewoon niet aankunnen.
Ik hoop dat de helpers gisteren niet gezien hebben hoeveel pijn ik had, ik heb geprobeerd het zo veel mogelijk te verbergen. Maar ik ben een dwaze kl... ik moest natuurlijk ook gaan panelen dragen en zo ... 't is dus ook nu van eigen schuld: dikke bult... Maar het is zo verdomd lastig om niet bij alles bij te springen. Dat gaat tegen mijn natuur in.
Maar allee, alles staat klaar, we kunnen voort werken. eze namiddag alle exposanten eens opbellen om te zeggen dat ze vrijdag hun materiaal mogen binnenbrengen, liefst in een doos of zak, met hun naam op. Dan gaan wij alles zo goed mogelijk exposeren, met op ieder stuk hun naam, waar het kan zichtbaar, waar het niet kan, aan de onderkant, maar zo dat ieder werkstuk gemerkt is. Dat zal het makkelijker maken bij het ontmantelen van de expo ! Gek, 't staat er nog niet en we zijn al bezig met het afbreken.
Ik ga spelden, plakbriefjes, gewone briefjes, doorzichtige en andere plakmaterialen meedoen, zodat we alles kunnen ophangen en merken.
't Wordt druk werk !
en ondertussen ben ik nog steeds bezig met het laatste werk aan mijn "sjamanenschild"... Ik denk dat het zal lukken om deze ook tentoon te stellen. Die is zo groot dat ik hem overal kan zetten, zonder gebruik te maken van een paneel. Ik denk hem met een stukje nylondraad te bevestigen tegen een pilaar. Een stukje geestesbezwering in de kerk... 't Idee vind ik leuk, maar het is een leuk uitziend geheel, in al zijn primitiviteit bijna een abstract schilderij in twee kleuren. (Zwart en "wit", en dat zijn dan net geen kleuren...)
Ik moet ook nog aan een stapel pyrografie schilderijtjes haakjes bevestigen... Mag ik niet vergeten. Werk ! Jongens, werk met hopen...
ik ga stoppen, ik moet voortdoen met al wat er nog op me ligt te wachten...
tot de volgende ? (Al weet ik niet wanneer dat zal zijn....)
Ik vlug eens naar de kerk, een eerste richtlijn gegeven, dan terug naar de hobby om de zaal daar af te sluiten en om Gilberte eerst naar huis te voeren, Anny halen en terug naar de kerk...
Panelen gaan monteren, vitrinekasten samen puzzelen en op de plaats zetten... en medelijden hebben met Marcel die zo'n paneel op zijn hoofd kreeg en wat bloedde (niet te erg! oef!).
Tot slot haalde Chantal uit de sacristij een fles "miswijn", en hebben we een aperitiefje genut. Op kosten van de kerk, vermoed ik... Maar 't smaakte toch lekker, wie ook de milde schenker was.
Maar 't was hoog tijd dat ik kon gaan zitten, ik verrekte van de pijn. Rap naar huis, een boterhammeke eten en dan nog wat naar mijne kwampjoeter gekeken, en nog enkele minuten bij Anny voor de TV... Maar 't ging niet, te veel pijn... dus heel vroeg naar boven, boek lezen, maar zelfs dat deed pijn.
Vanmorgen met naweeën opgestaan. Ik heb een pijnstiller meer gepakt... in de hoop dat ik er morgen weer door ben, want dan wordt het een heel drukke dag! Dan moeten de mensen hun materiaal brengen, en moeten we alles exposeren... Gelukkig heb ik een paar valide helpers, anders zou ik het wellicht gewoon niet aankunnen.
Ik hoop dat de helpers gisteren niet gezien hebben hoeveel pijn ik had, ik heb geprobeerd het zo veel mogelijk te verbergen. Maar ik ben een dwaze kl... ik moest natuurlijk ook gaan panelen dragen en zo ... 't is dus ook nu van eigen schuld: dikke bult... Maar het is zo verdomd lastig om niet bij alles bij te springen. Dat gaat tegen mijn natuur in.
Maar allee, alles staat klaar, we kunnen voort werken. eze namiddag alle exposanten eens opbellen om te zeggen dat ze vrijdag hun materiaal mogen binnenbrengen, liefst in een doos of zak, met hun naam op. Dan gaan wij alles zo goed mogelijk exposeren, met op ieder stuk hun naam, waar het kan zichtbaar, waar het niet kan, aan de onderkant, maar zo dat ieder werkstuk gemerkt is. Dat zal het makkelijker maken bij het ontmantelen van de expo ! Gek, 't staat er nog niet en we zijn al bezig met het afbreken.
Ik ga spelden, plakbriefjes, gewone briefjes, doorzichtige en andere plakmaterialen meedoen, zodat we alles kunnen ophangen en merken.
't Wordt druk werk !
en ondertussen ben ik nog steeds bezig met het laatste werk aan mijn "sjamanenschild"... Ik denk dat het zal lukken om deze ook tentoon te stellen. Die is zo groot dat ik hem overal kan zetten, zonder gebruik te maken van een paneel. Ik denk hem met een stukje nylondraad te bevestigen tegen een pilaar. Een stukje geestesbezwering in de kerk... 't Idee vind ik leuk, maar het is een leuk uitziend geheel, in al zijn primitiviteit bijna een abstract schilderij in twee kleuren. (Zwart en "wit", en dat zijn dan net geen kleuren...)
Ik moet ook nog aan een stapel pyrografie schilderijtjes haakjes bevestigen... Mag ik niet vergeten. Werk ! Jongens, werk met hopen...
ik ga stoppen, ik moet voortdoen met al wat er nog op me ligt te wachten...
tot de volgende ? (Al weet ik niet wanneer dat zal zijn....)
woensdag, september 08, 2010
Barsten
Image via WikipediaHet zal wel inbeelding zijn, maar vanmorgen las ik over de zeebeving in Fiji... en ik dacht dat er de laatste tijd wel erg veel van die aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, kleine en grotere zondvloeden en dergelijk zijn...
Misschien is het hoofdzakelijk te danken aan het feit dat we nu alles veel beter, veel sneller en veel vollediger weten dan vroeger, maar toch, het maakt me ongerust.
De wereld is al oud, en mij lijkt het of ze plots barsten vertoont. Ons vel is soepel en rimpelt met ouder worden, maar een harde oppervlakte (denk aan de verf op je ramen) die barst.
Wellicht is het een normale fase, maar het is beangstigend. Ik denk dat het wellicht gewoon te maken heeft met bijvoorbeeld een steeds verder afkoelen van de aardkern. Dit zou betekenen dat de dunne pel waarop we leven dikker en dus stugger wordt, terwijl de kern door afkoeling inkrimpt. Vermits de pel waarop wij leven ook nog eens verschuift op de "vloeibare" laag, is er onvermijdelijk een plotse verandering in die beweging, barsten...
Iedereen verwacht dat België barst, maar dat zou wel eens heel letterlijk kunnen worden.
Op de site van het Meteorologisch instituut kun je ook de aardbevingen in ons eigen Absurdistan terugvinden. Honderden ! Weliswaar allemaal heel kleine bevinkjes, maar toch, honderden! en echt niet ver van de taalgrens af!
In La Douce France smijten ze de Roma buiten, zonder onderscheid, gewoon, Roma ? Dehors ! In Nederland Wilders, hier het Belang (wiens belang?)... en nog her en der zien we van die zaken die we eigenlijk uitgestorven waanden. Na één holocaust zou je veronderstellen dat de mensheid wijzer was geworden.
Nee dus.
Geen wonder dat de aarde afkoelt tot in de kern door zo'n kille mensenmassa.
Waar mensen elkaar te barsten wensen, daar barst heel de wereld mee.
Op "Vandaag.be", mijn dagelijkse internetkrantje, zie je ook een soortement "lezers schrijven -rubriek", en daar zie je ook al van die kille reacties op medemensen, omdat ze een iets of wat bruiner vel hebben, omdat ze een andere godsdienst hebben, omdat ze een andere taal spreken, omdat ze horen bij een kerk waar ook pedofielen huizen...
Ik kan het niet helpen, maar dat doet mij huiveren.
Je kunt nu denken, het zijn maar woorden, het is maar verbaal, maar ik beschouw dit als zaadjes die uitgestrooid worden, en waarvan er misschien toch enkele zullen opschieten en uitgroeien tot wanstaltige bomen die de goedheid in de schaduw zetten en doen wegkwijnen.
Zo is het een tachtig jaar geleden ook begonnen.
Dat is ook de reden dat ik huiver bij sommige reacties van Vlamingen op Walen en van sommige Walen op Vlamingen... Haat groeit zo makkelijk. Je zaait vederlichte zaadjes, licht en vrolijk als de zaadjes van de paardenbloem, maar er groeit zo makkelijk haat en venijn uit. Onkruid die verschrikkelijk moeilijk is uit te roeien. Er blijft altijd wat hangen. De holocaust is al zo lang gelden, en toch gaan sommige haatberichten die toen werden gelanceerd ook nu nog rond.
Het erge is dat de doorsnee mens niet beseft wat hij of zij aan het doen is. Het is immers grappig om domme moppen te vertellen over die Marokkanen, en je weet bij voorbaat dat je succes hebt... Het is immer in om op vreemdelingen in te hakken, eerst met mopjes, dan met gallige moppen, dan met hatelijke, dan... holocaust...
Ik weet wel dat een blogje wellicht de wereld niet zal veranderen, maar toch hoop ik, naast al die haatzaadjes, ook wat menselijkheid te kunnen zaaien, misschien veel te weinig, maar als jij nu alvast meedoet ?
tot de volgende ?
Misschien is het hoofdzakelijk te danken aan het feit dat we nu alles veel beter, veel sneller en veel vollediger weten dan vroeger, maar toch, het maakt me ongerust.
De wereld is al oud, en mij lijkt het of ze plots barsten vertoont. Ons vel is soepel en rimpelt met ouder worden, maar een harde oppervlakte (denk aan de verf op je ramen) die barst.
Wellicht is het een normale fase, maar het is beangstigend. Ik denk dat het wellicht gewoon te maken heeft met bijvoorbeeld een steeds verder afkoelen van de aardkern. Dit zou betekenen dat de dunne pel waarop we leven dikker en dus stugger wordt, terwijl de kern door afkoeling inkrimpt. Vermits de pel waarop wij leven ook nog eens verschuift op de "vloeibare" laag, is er onvermijdelijk een plotse verandering in die beweging, barsten...
Iedereen verwacht dat België barst, maar dat zou wel eens heel letterlijk kunnen worden.
Op de site van het Meteorologisch instituut kun je ook de aardbevingen in ons eigen Absurdistan terugvinden. Honderden ! Weliswaar allemaal heel kleine bevinkjes, maar toch, honderden! en echt niet ver van de taalgrens af!
In La Douce France smijten ze de Roma buiten, zonder onderscheid, gewoon, Roma ? Dehors ! In Nederland Wilders, hier het Belang (wiens belang?)... en nog her en der zien we van die zaken die we eigenlijk uitgestorven waanden. Na één holocaust zou je veronderstellen dat de mensheid wijzer was geworden.
Nee dus.
Geen wonder dat de aarde afkoelt tot in de kern door zo'n kille mensenmassa.
Waar mensen elkaar te barsten wensen, daar barst heel de wereld mee.
Op "Vandaag.be", mijn dagelijkse internetkrantje, zie je ook een soortement "lezers schrijven -rubriek", en daar zie je ook al van die kille reacties op medemensen, omdat ze een iets of wat bruiner vel hebben, omdat ze een andere godsdienst hebben, omdat ze een andere taal spreken, omdat ze horen bij een kerk waar ook pedofielen huizen...
Ik kan het niet helpen, maar dat doet mij huiveren.
Je kunt nu denken, het zijn maar woorden, het is maar verbaal, maar ik beschouw dit als zaadjes die uitgestrooid worden, en waarvan er misschien toch enkele zullen opschieten en uitgroeien tot wanstaltige bomen die de goedheid in de schaduw zetten en doen wegkwijnen.
Zo is het een tachtig jaar geleden ook begonnen.
Dat is ook de reden dat ik huiver bij sommige reacties van Vlamingen op Walen en van sommige Walen op Vlamingen... Haat groeit zo makkelijk. Je zaait vederlichte zaadjes, licht en vrolijk als de zaadjes van de paardenbloem, maar er groeit zo makkelijk haat en venijn uit. Onkruid die verschrikkelijk moeilijk is uit te roeien. Er blijft altijd wat hangen. De holocaust is al zo lang gelden, en toch gaan sommige haatberichten die toen werden gelanceerd ook nu nog rond.
Het erge is dat de doorsnee mens niet beseft wat hij of zij aan het doen is. Het is immers grappig om domme moppen te vertellen over die Marokkanen, en je weet bij voorbaat dat je succes hebt... Het is immer in om op vreemdelingen in te hakken, eerst met mopjes, dan met gallige moppen, dan met hatelijke, dan... holocaust...
Ik weet wel dat een blogje wellicht de wereld niet zal veranderen, maar toch hoop ik, naast al die haatzaadjes, ook wat menselijkheid te kunnen zaaien, misschien veel te weinig, maar als jij nu alvast meedoet ?
tot de volgende ?
dinsdag, september 07, 2010
't is weer geen weer...
Image by SOS Sahel UK via FlickrDat is wellicht een van de meest gebruikte zinnen in ons Vlaanderland... Vermits ieder gesprek bij ons begint met een inleiding over het weer, en het weer nooit volmaakt is, is het dus altijd goed te openen met: "'t Is weer geen weer hé!"
We klagen hier voortdurend over dat kloteweer, terwijl wij eigenlijk beter heel stillekens zouden zwijgen, kijk eens naar Pakistan, India, de Sahellanden en het rijtje is lang, heel lang ...Maar ik denk dat we er bijlange na niet zo zwaar aan tillen, als uit onze gespreksopener zou blijken. We beginnen het pas echt te menen, als het meer dan een week aan 't regenen is.
Wellicht een oerschrik opgedaan door het verhaal over de zondvloed.
Wij hebben nu een maal een zeekklimaat. (Nee, dit is geen schrijffout, ik schrijf het bewust met twee k's, om het nattige wat in de verf te zetten...)
(Ooit kreeg ik een opmerking om dat woord zo op het bord te schrijven, en toen de leraar mijn gezicht zag begon hij ook te lachen.)
Ik ben druk bezig met mijn sjamanen schild tegen de boze geesten... Ik ben er voor in de garage gekropen, heb de plank op twee schragen gelegd, en ben aan het branden dat mijn hand er pijn van doet. Als het af is, zal ik er een fotootje van nemen, om het je eens te tonen (als ik er in luk dat in mijn blog te krijgen, want ik ben geen techneut!) De reacties zijn in ieder geval zeer positief, buur Eddy zag het heel graag en volgens hem was het wat Maya-achtig...en gisteren zag Bart het en vond het ook "wreed wijs" en het deed hem denken aan de Maori-kunst... Enfin, het moge dus duidelijk zijn dat het er, zoals gewild, primitief uit ziet... Of ik het zal afkrijgen om het op de expositie te zetten, is een andere vraag, bovendien... een sjamanenschild tegen de boze geesten in de kerk? Zou dat wel mogen ? (Maar er gebeurd tegenwoordig heel wat in de kerk die niet zou mogen hé????)
Heden ten dage wordt ik steevast twee keer per dag alleen gelaten... Anny laat mij verweesd achter in het grote huis. Dat komt omdat Veerle tijdelijk maar kleine afstandjes mag rijden, en dat nooit alleen... Dat komt van de dokter, en dat voor 9 maand (een volle dracht) om te beginnen, want als ze in die 9 maand nog een crisis zou hebben, dan herbegint de periode weer van vooraf aan. Dus moet Anny mee naar school, en om boodschappen... Het houdt allemaal niet veel in, maar het betekent dat je steeds ter beschikking moet staan, en dat je dus niet meer "vrij" bent. Nu ja, tot nog toe gaat alles goed en ziet het er naar uit dat het met die negen maanden voorbij zal zijn. Bovendien, als alles geregeld is met de kinderen, kunnen we voor hen een abonnement kopen voor de bus, en is het probleem grotendeels weg. Gwendolyn moet stage (een groot woord !) lopen op de boerderij...in Zingem. Ze zijn er eens naar toe geweest, en wellicht kan het makkelijk met de fiets, zo heel ver is het niet, en er is maar één wat minder veilige oversteek te maken. Nu ja, ze moeten toch ooit eens leren om zelfstandig te zijn hé... Op die leeftijd gingen wij al jaren met de fiets naar school, en dan nog wel in de stad. Je kunt het verkeer nu natuurlijk niet vergelijken met het verkeer dan, maar wij moesten in Oostende rijden met de fiets, en dat was altijd een drukke stad, ook toen al.
En zo gaat het leven zijn gangetje... Morgen is het hobby, moeten we de laatste afspraken maken voor de expo. Donderdag gaan we wellicht heel de dag bezig zijn met het opzetten van de expo, zaterdag is het dan tentoonstelling en de grote rommelmarkt, zondag en maandag nog steeds expo, en dinsdag wordt het wellicht afbreken en terugvoeren van het tentoonstellingsmateriaal... er zal niet veel geblogd worden...
En dan stopt het nog niet, want op zaterdag is er het grote jubileumfeest voor het Gouden Bruiloftsfeest van mijn oudste zus en haren Robert... druk...druk ... druk...
djudedju
Ik ga stoppen, 't regent nog altijd. Hopelijk is het zaterdag op zijn minst droog weer, voor de rommelmarkt ! We hebben nu al meer dan 50 ingeschreven kramen, 't wordt dus een sukzeven (da's nog straffer dan succes!)
tot de volgende ?
We klagen hier voortdurend over dat kloteweer, terwijl wij eigenlijk beter heel stillekens zouden zwijgen, kijk eens naar Pakistan, India, de Sahellanden en het rijtje is lang, heel lang ...Maar ik denk dat we er bijlange na niet zo zwaar aan tillen, als uit onze gespreksopener zou blijken. We beginnen het pas echt te menen, als het meer dan een week aan 't regenen is.
Wellicht een oerschrik opgedaan door het verhaal over de zondvloed.
Wij hebben nu een maal een zeekklimaat. (Nee, dit is geen schrijffout, ik schrijf het bewust met twee k's, om het nattige wat in de verf te zetten...)
(Ooit kreeg ik een opmerking om dat woord zo op het bord te schrijven, en toen de leraar mijn gezicht zag begon hij ook te lachen.)
Ik ben druk bezig met mijn sjamanen schild tegen de boze geesten... Ik ben er voor in de garage gekropen, heb de plank op twee schragen gelegd, en ben aan het branden dat mijn hand er pijn van doet. Als het af is, zal ik er een fotootje van nemen, om het je eens te tonen (als ik er in luk dat in mijn blog te krijgen, want ik ben geen techneut!) De reacties zijn in ieder geval zeer positief, buur Eddy zag het heel graag en volgens hem was het wat Maya-achtig...en gisteren zag Bart het en vond het ook "wreed wijs" en het deed hem denken aan de Maori-kunst... Enfin, het moge dus duidelijk zijn dat het er, zoals gewild, primitief uit ziet... Of ik het zal afkrijgen om het op de expositie te zetten, is een andere vraag, bovendien... een sjamanenschild tegen de boze geesten in de kerk? Zou dat wel mogen ? (Maar er gebeurd tegenwoordig heel wat in de kerk die niet zou mogen hé????)
Heden ten dage wordt ik steevast twee keer per dag alleen gelaten... Anny laat mij verweesd achter in het grote huis. Dat komt omdat Veerle tijdelijk maar kleine afstandjes mag rijden, en dat nooit alleen... Dat komt van de dokter, en dat voor 9 maand (een volle dracht) om te beginnen, want als ze in die 9 maand nog een crisis zou hebben, dan herbegint de periode weer van vooraf aan. Dus moet Anny mee naar school, en om boodschappen... Het houdt allemaal niet veel in, maar het betekent dat je steeds ter beschikking moet staan, en dat je dus niet meer "vrij" bent. Nu ja, tot nog toe gaat alles goed en ziet het er naar uit dat het met die negen maanden voorbij zal zijn. Bovendien, als alles geregeld is met de kinderen, kunnen we voor hen een abonnement kopen voor de bus, en is het probleem grotendeels weg. Gwendolyn moet stage (een groot woord !) lopen op de boerderij...in Zingem. Ze zijn er eens naar toe geweest, en wellicht kan het makkelijk met de fiets, zo heel ver is het niet, en er is maar één wat minder veilige oversteek te maken. Nu ja, ze moeten toch ooit eens leren om zelfstandig te zijn hé... Op die leeftijd gingen wij al jaren met de fiets naar school, en dan nog wel in de stad. Je kunt het verkeer nu natuurlijk niet vergelijken met het verkeer dan, maar wij moesten in Oostende rijden met de fiets, en dat was altijd een drukke stad, ook toen al.
En zo gaat het leven zijn gangetje... Morgen is het hobby, moeten we de laatste afspraken maken voor de expo. Donderdag gaan we wellicht heel de dag bezig zijn met het opzetten van de expo, zaterdag is het dan tentoonstelling en de grote rommelmarkt, zondag en maandag nog steeds expo, en dinsdag wordt het wellicht afbreken en terugvoeren van het tentoonstellingsmateriaal... er zal niet veel geblogd worden...
En dan stopt het nog niet, want op zaterdag is er het grote jubileumfeest voor het Gouden Bruiloftsfeest van mijn oudste zus en haren Robert... druk...druk ... druk...
djudedju
Ik ga stoppen, 't regent nog altijd. Hopelijk is het zaterdag op zijn minst droog weer, voor de rommelmarkt ! We hebben nu al meer dan 50 ingeschreven kramen, 't wordt dus een sukzeven (da's nog straffer dan succes!)
tot de volgende ?
maandag, september 06, 2010
... ssst..... stil !
Image by jens_hausherr via FlickrMisschien klinkt het je stom in de oren, maar vanmorgen werd ik wakker van de...stilte...
Anders horen we wel het autogeronk van de grote baan, maar nu leek alles wel uitgestorven...Uitgestorven ? Nee, want plots merkte ik dat er in de wijk heel wat gebabbeld en heel wat gesakkerd werd. Ik ging naar mijn hobbykamer en trok voorzichtig het rolluik op (Anny sliep nog). Het leek wel of heel de wijk wakker was en buiten liep. Er werd druk gebabbeld en gesakkerd en het viel mij op dat er verscheidene wagens stonden met de motorkap omhoog. Ik keek toe, en plots zag ik een overbuur zijn garagepoort openduwen, en zijn fiets van de haak halen. Hij nam een vod en begon het ding van de meeste stof te ontdoen en zocht toen wanhopig naar een pomp. Zijn vrouw moest het ontgelden, zij zou dat ding wel weer weggedaan hebben... Enige tijd nadien hoorde ik het vervelende piepgeluid en zag ik hem uit alle macht zijn banden oppompen. Toen bond hij met de snelbinder zijn boekentas op de bagagedrager en sprong onwennig op de fiets en reed weg... Ik zag de een na de ander nu met de fiets wegrijden en sommigen te voet, in een snel wandeltempo of in een sukkeldrafje.
Ik keek richting de grote baan, en zag noch hoorde ook maar een auto... Wel zag ik plots dat er op de baan een heleboel fietsen reden, en zag mensen haastig stappen...
Wat is er aan de hand ?
Ik ging zachtjes de trap af, en beneden gekomen zette ik de knop van de radio op stil, en stak dan de radio aan, en verhoogde zachtjes het geluid tot ik het net kon horen... Er was een herhaling bezig van een speciaal nieuwsbericht. ".... Hedenmorgen werd over heel het land melding gedaan van het feit dat geen enkel motorvoertuig nog wilde starten. Op de autostrades stonden talrijke vrachtwagens en auto's stil. Volgens verscheidene meldingen vielen alle motoren op klokslag 02.00 uur stil! De regering verzoekt het volk geen paniek te veroorzaken en zal zo spoedig mogelijk bijeenkomen om een oplossing te zoeken voor dit bizarre probleem. Niet alleen ons land is getroffen door dit fenomeen, het lijkt wel of heel de wereld stil is gevallen. Er kwamen ook talrijke meldingen van vliegtuigen die zo maar uit de lucht vielen. Daar brandweerwagens ook niet starten meldt men talrijke branden en grote problemen bij het bereiken van de wrakken en er komt geen hulp voor de overlevenden. Wij kregen ook melding van het feit dat alle trams en treinen ook stilstaan. Op de autowegen, ook autostrades worden steeds meer fietsers gemeld...."
Ik keek naar buiten, naar de hemel, en zag een mooie helder blauwe hemel, zonder ook maar één streep van vliegtuigen. Ik hoorde plots heel goed hoe luid de vogels wel zongen en hoe luid mijn haan wel kraaide in deze stille wereld.
Het kon mij niet meer schelen of Anny nu nog sliep of niet, ik rende de trap op, en trok haastig mijn kleren aan. Rolde het rolluik van de voordeur omhoog en ging de straat op, de wijk in, contact zoekend met de onrustige buurtbewoners.
Ik kan niet zeggen dat er paniek heerste, maar het was weinig minder !
Kinderen waren zich aan het verzamelen, om in groepjes naar school te fietsen, heel onwennig, en bij velen waren de boekentassen niet met snelbinders vastgemaakt, maar met koorden bevestigd op hun fiets.
Weet ja wat me opviel? Het rook anders! Het was mij voorheen nooit opgevallen, maar nu rook je de wereld, niet de auto's.
Toen een van de buren zich zo erg opwond, dat hij plots neerviel op straat, kwam er wel paniek, want je kon nog wel de dokter opbellen, maar die moest ook hier geraken! Zelfs met de fiets was dit niet zo makkelijk in onze Vlaamse Ardennen, en ik zag voor mijn geestesoog al de dokter hier aankomen, tenden adem en bloedrood, terwijl hij hijgend naast het slachtoffer op de knieën viel, vroeg ik mij af wie nu het ergst in nood was, de hijgende dokter of het slachtoffer??? Maar gelukkig kwam de man weer bij, en was doktershulp niet meteen nodig. Het was echter duidelijk dat bij een serieus geval, wij wel echt in de misère zaten!
Dit besef drong ook door bij de buren, en hier en daar hoorde ik iemand zeggen: "Ga eens kijken hoe het is met ..." en dan volgde de naam van een oud mensje of een al lang ziek familielid. En dan zag je deze en gene opschrikken, en haastig er naar toe hollen.
Plots was de paniek er wel...
De mens was er zich van bewust geraakt, dat ze niet maar een foontje moesten plegen om hulp te hebben! Ze waren niet of slechts na een langere tijd bereikbaar. De wagen van de visboer, van de groentenman zou ook niet komen. Wat gaan we eten? "Vent, rij vlug naar Horebeke om brood, en wip het buurtwinkeltje binnen om een en ander voor bij de boterham, en ga meteen ook naar de Melkerij en haal kaas en melk... en je zag de huisvaders met twee grote boodschappentassen vertrekken...
De wereld leek plots weer heel goed op de wereld van vroeger.
En kijk, plots hoorde je weer mensen die zelf aan een oudere buur voorstelden: "Moet ik voor jou ook iets meebrengen?"
Het leek wel of in die hoge nood, plots de mensen weer mens werden.
en toen werd ik wakker
met een beetje spijt hoorde ik in de verte het geluid van voorbijsnellende auto's...
djudedju, een droom...
en 't was nog zo mooi in al zijn miserie...
tommetoch
Ik hoorde op straat twee vrouwenstemmen die tegen elkaar aan het kijven waren...
Wanhopig sloot ik mijn ogen weer
tot de volgende ?
Anders horen we wel het autogeronk van de grote baan, maar nu leek alles wel uitgestorven...Uitgestorven ? Nee, want plots merkte ik dat er in de wijk heel wat gebabbeld en heel wat gesakkerd werd. Ik ging naar mijn hobbykamer en trok voorzichtig het rolluik op (Anny sliep nog). Het leek wel of heel de wijk wakker was en buiten liep. Er werd druk gebabbeld en gesakkerd en het viel mij op dat er verscheidene wagens stonden met de motorkap omhoog. Ik keek toe, en plots zag ik een overbuur zijn garagepoort openduwen, en zijn fiets van de haak halen. Hij nam een vod en begon het ding van de meeste stof te ontdoen en zocht toen wanhopig naar een pomp. Zijn vrouw moest het ontgelden, zij zou dat ding wel weer weggedaan hebben... Enige tijd nadien hoorde ik het vervelende piepgeluid en zag ik hem uit alle macht zijn banden oppompen. Toen bond hij met de snelbinder zijn boekentas op de bagagedrager en sprong onwennig op de fiets en reed weg... Ik zag de een na de ander nu met de fiets wegrijden en sommigen te voet, in een snel wandeltempo of in een sukkeldrafje.
Ik keek richting de grote baan, en zag noch hoorde ook maar een auto... Wel zag ik plots dat er op de baan een heleboel fietsen reden, en zag mensen haastig stappen...
Wat is er aan de hand ?
Ik ging zachtjes de trap af, en beneden gekomen zette ik de knop van de radio op stil, en stak dan de radio aan, en verhoogde zachtjes het geluid tot ik het net kon horen... Er was een herhaling bezig van een speciaal nieuwsbericht. ".... Hedenmorgen werd over heel het land melding gedaan van het feit dat geen enkel motorvoertuig nog wilde starten. Op de autostrades stonden talrijke vrachtwagens en auto's stil. Volgens verscheidene meldingen vielen alle motoren op klokslag 02.00 uur stil! De regering verzoekt het volk geen paniek te veroorzaken en zal zo spoedig mogelijk bijeenkomen om een oplossing te zoeken voor dit bizarre probleem. Niet alleen ons land is getroffen door dit fenomeen, het lijkt wel of heel de wereld stil is gevallen. Er kwamen ook talrijke meldingen van vliegtuigen die zo maar uit de lucht vielen. Daar brandweerwagens ook niet starten meldt men talrijke branden en grote problemen bij het bereiken van de wrakken en er komt geen hulp voor de overlevenden. Wij kregen ook melding van het feit dat alle trams en treinen ook stilstaan. Op de autowegen, ook autostrades worden steeds meer fietsers gemeld...."
Ik keek naar buiten, naar de hemel, en zag een mooie helder blauwe hemel, zonder ook maar één streep van vliegtuigen. Ik hoorde plots heel goed hoe luid de vogels wel zongen en hoe luid mijn haan wel kraaide in deze stille wereld.
Het kon mij niet meer schelen of Anny nu nog sliep of niet, ik rende de trap op, en trok haastig mijn kleren aan. Rolde het rolluik van de voordeur omhoog en ging de straat op, de wijk in, contact zoekend met de onrustige buurtbewoners.
Ik kan niet zeggen dat er paniek heerste, maar het was weinig minder !
Kinderen waren zich aan het verzamelen, om in groepjes naar school te fietsen, heel onwennig, en bij velen waren de boekentassen niet met snelbinders vastgemaakt, maar met koorden bevestigd op hun fiets.
Weet ja wat me opviel? Het rook anders! Het was mij voorheen nooit opgevallen, maar nu rook je de wereld, niet de auto's.
Toen een van de buren zich zo erg opwond, dat hij plots neerviel op straat, kwam er wel paniek, want je kon nog wel de dokter opbellen, maar die moest ook hier geraken! Zelfs met de fiets was dit niet zo makkelijk in onze Vlaamse Ardennen, en ik zag voor mijn geestesoog al de dokter hier aankomen, tenden adem en bloedrood, terwijl hij hijgend naast het slachtoffer op de knieën viel, vroeg ik mij af wie nu het ergst in nood was, de hijgende dokter of het slachtoffer??? Maar gelukkig kwam de man weer bij, en was doktershulp niet meteen nodig. Het was echter duidelijk dat bij een serieus geval, wij wel echt in de misère zaten!
Dit besef drong ook door bij de buren, en hier en daar hoorde ik iemand zeggen: "Ga eens kijken hoe het is met ..." en dan volgde de naam van een oud mensje of een al lang ziek familielid. En dan zag je deze en gene opschrikken, en haastig er naar toe hollen.
Plots was de paniek er wel...
De mens was er zich van bewust geraakt, dat ze niet maar een foontje moesten plegen om hulp te hebben! Ze waren niet of slechts na een langere tijd bereikbaar. De wagen van de visboer, van de groentenman zou ook niet komen. Wat gaan we eten? "Vent, rij vlug naar Horebeke om brood, en wip het buurtwinkeltje binnen om een en ander voor bij de boterham, en ga meteen ook naar de Melkerij en haal kaas en melk... en je zag de huisvaders met twee grote boodschappentassen vertrekken...
De wereld leek plots weer heel goed op de wereld van vroeger.
En kijk, plots hoorde je weer mensen die zelf aan een oudere buur voorstelden: "Moet ik voor jou ook iets meebrengen?"
Het leek wel of in die hoge nood, plots de mensen weer mens werden.
en toen werd ik wakker
met een beetje spijt hoorde ik in de verte het geluid van voorbijsnellende auto's...
djudedju, een droom...
en 't was nog zo mooi in al zijn miserie...
tommetoch
Ik hoorde op straat twee vrouwenstemmen die tegen elkaar aan het kijven waren...
Wanhopig sloot ik mijn ogen weer
tot de volgende ?
zondag, september 05, 2010
Djezus, Maria, Djozef...
Image via Wikipedia'k ben kapot, versleten tot op den draad... Maar de laatste briefjes voor de rommelmarkt van nu zaterdag zijn allemaal op, van de eerste tot de laatste ! Ik heb er in totaal vele duizenden uitgedeeld in al die maanden, en vandaag was het in Burst een grote, grote rommelmarkt, het laatste loodje was dus echt spreekwoordelijk zwaar...
Gelukkig is Burst niet ver van hier, maar weet je, er is weinig parking, zodat je willens nillens al een end van de markt af staat... Dat is nog niets, maar na de markt, moe en versleten, dat end terug... dat is zwaar.
Wij hebben nu al méér dan 50 ingeschrevenen voor de rommelmarkt, dus het is niet voor niets geweest dat ik al die briefjes heb verdeeld. Met wat nu en op de dag zelf nog komt, en met hopelijk - goed weer -, kan het niet meer stuk.
Een van de marktkramers reageerde op het briefje: "Mater ? Is dat ver van de Witte Hoeve?" " Nee, de markt is aan de Witte hoeve!" " 'k Kenne dadde, 'k ben daar getrouwd... De zatsten van heel de bende was de baas van de Witte Hoeve..." Ik wist meteen dat die man getrouwd was in de periode dat X daar de patron was... Maar dieë is al lang dood en begraven...
Dat was een heel andere reactie dan : "Mater ? Waar ligt da?"
Gewoonlijk weten er al een helboel meteen waar het is, als je de Brouwerij Roman noemt...
Vlaanderen en bier, een hechte liefdesrelatie.
Maar de markt in Burst is lang, vooral omdat in de smalle straatjes, er meestal maar aan één kant van de weg kraampjes staan... en er staan er veel, heel veel... Mooie markt, maar niet om briefjes uit te delen.
Bovendien is het geen ommegang, je doet een ellenlange straat, en als je tenden komt, dan keer je weerom, reuske, reuske... oei mijn voetjes, ai mijn rug.
Maar ik heb een pracht van een wandelstok gevonden ! In het zilver der armen, een prachtige hondenkop in massief tin, en iets unieks: aan de onderzijde van de stok is er nog een stukje sieraad in tin ! Naar stijl en uitwerking te zien is het oud, en ik vermoed bovendien dat het stukwerk betreft. Mooi !!! en gekocht bij iemand die geen benul van de waarde had van dergelijke stokken...
Oh ja, voor ik het vergeet... Als je deze week enkele keren mijn blog mist, dan niet schietten op de pianist, je weet dat wij op zaterdag, zondag en maandag onze expo hebben van Hobby Ziekenzorg Mater, je moet daar nog bijtellen dat we de expo moeten opbouwen en afbreken, en dat we het expositiemateriaal moeten gaan halen (en nadien terugbrengen) naar de uitleendienst van de provincie... Ik zal dus wel wat bezigheid hebben buiten bloggen...
Weet je wat, lees dan eens wat blogjes van een jaar of wat terug... Kun je zien hoelang ik al bezig ben met zeveren...
tot de volgende ?
Gelukkig is Burst niet ver van hier, maar weet je, er is weinig parking, zodat je willens nillens al een end van de markt af staat... Dat is nog niets, maar na de markt, moe en versleten, dat end terug... dat is zwaar.
Wij hebben nu al méér dan 50 ingeschrevenen voor de rommelmarkt, dus het is niet voor niets geweest dat ik al die briefjes heb verdeeld. Met wat nu en op de dag zelf nog komt, en met hopelijk - goed weer -, kan het niet meer stuk.
Een van de marktkramers reageerde op het briefje: "Mater ? Is dat ver van de Witte Hoeve?" " Nee, de markt is aan de Witte hoeve!" " 'k Kenne dadde, 'k ben daar getrouwd... De zatsten van heel de bende was de baas van de Witte Hoeve..." Ik wist meteen dat die man getrouwd was in de periode dat X daar de patron was... Maar dieë is al lang dood en begraven...
Dat was een heel andere reactie dan : "Mater ? Waar ligt da?"
Gewoonlijk weten er al een helboel meteen waar het is, als je de Brouwerij Roman noemt...
Vlaanderen en bier, een hechte liefdesrelatie.
Maar de markt in Burst is lang, vooral omdat in de smalle straatjes, er meestal maar aan één kant van de weg kraampjes staan... en er staan er veel, heel veel... Mooie markt, maar niet om briefjes uit te delen.
Bovendien is het geen ommegang, je doet een ellenlange straat, en als je tenden komt, dan keer je weerom, reuske, reuske... oei mijn voetjes, ai mijn rug.
Maar ik heb een pracht van een wandelstok gevonden ! In het zilver der armen, een prachtige hondenkop in massief tin, en iets unieks: aan de onderzijde van de stok is er nog een stukje sieraad in tin ! Naar stijl en uitwerking te zien is het oud, en ik vermoed bovendien dat het stukwerk betreft. Mooi !!! en gekocht bij iemand die geen benul van de waarde had van dergelijke stokken...
Oh ja, voor ik het vergeet... Als je deze week enkele keren mijn blog mist, dan niet schietten op de pianist, je weet dat wij op zaterdag, zondag en maandag onze expo hebben van Hobby Ziekenzorg Mater, je moet daar nog bijtellen dat we de expo moeten opbouwen en afbreken, en dat we het expositiemateriaal moeten gaan halen (en nadien terugbrengen) naar de uitleendienst van de provincie... Ik zal dus wel wat bezigheid hebben buiten bloggen...
Weet je wat, lees dan eens wat blogjes van een jaar of wat terug... Kun je zien hoelang ik al bezig ben met zeveren...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)