Image by Peek a Boo via FlickrIk heb met beiden compassie. Ik weet te goed wat pijn is, om geen meelij te hebben.
Suzanne vertelde me dat ze zelfs eens lag te huilen in bed, van de vlammende pijn in haar voet. Ze krijgt nu zware medicatie, en moet op verder onderzoek.
De specialist verteld dat mijn aandoening ook familie is van reuma, en ons moeder, beide grootmoeders en nog een resem andere familieleden leden aan reuma... 't Is erfelijk.
Wat ik daar erg aan vind, is het idee dat ik op die manier ook mijn kinderen en kleinkinderen erfelijk kan hebben belast. Bij Suzanne is dat al te merken aan haar dochter. Die heeft nu al last van reuma aan haar duim.
Reuma is een van die gekke ziekten, die heel veel verschijningsvormen heeft, en één gemeenschappelijk kenmerk: pijn...
Het erge is dat het zelfs al bij kinderen kan voorkomen. Die kijken dan op naar een leven van pijn en levenslange medicatie.
Hoefabces bij paarden is dus blijkbaar operabel, maar volgens Anny, (zij is boerendochter en kent paarden) is het toch een kwalijk iets, maar ik heb de hoop dat van de twee mankenden van gisteren, er dus toch een weer helemaal kan doorkomen... Reuma is niet te genezen, hoogstens onder controle te houden met pijnstillers, ontstekingsremmers en diergelijke (met nadruk op dier). Ik had veel liever gezien dat mijn zus er volledig zou doorkomen, maar ik weet dus dat reuma een blijvertje is. Jammer genoeg. Ze heeft al lang last van reuma aan de handen, maar dat bleef min of meer binnen de normen, nu met haar voet was het een plotse en hevige aanval.
Ik heb hier ergens een boek over pijn en de behandeling... Eén van de dingen die je daar uit kunt leren is dat pijn een hoogst individuele gewaarwording is... Waar de ene van zit te janken, is voor de andere misschien maar een kriebelingetje... Je kunt er geen staat op maken, en je kunt helemaal niet vergelijken. Neem nu tandpijn, om een of andere reden weet ik niet wat dat is. ik kan soep drinken die veel te heet is, en voel dat pas als nadien de vellen van mijn verbrand gehemelte los hangen en mij ambeteren. Eigenlijk is dat dus ook niet goed... Pijn is in eerste instantie een verwittiging van het lichaam dat er iets mis is. Als dat sein er niet is, dan kun je dus letsel oplopen zonder dat je het weet.
Ik kan mij dus ook niet goed voorstellen wat tandpijn is, maar ik zie in de wereld om me heen dat het wel héél erg kan zijn. Maar ik heb in deze dus zelfs helemaal geen vergelijkingspunt. En dat is voor mij misschien wel goed, want dat leert me dat ik niet mag oordelen over anderen.
Want ergens zijn we allemaal geneigd onze ervaringen te projecteren op een ander, en als die ander blijk geeft van minder pijn, dan denken wij veel te snel: " dan kan het niet zijn wat ik heb of heb gehad"..."'t Mijne was véél erger!" of omgekeerd, "Moet hij daarvoor zitten tjiepen, ik ging werken met die kwaal..."
Doe dit dus niet, je kunt pijn niet vergelijken. Volgens dokters heb ik een hoge pijngrens, dat wil gewoon zeggen dat ik bij gelijke impulsen minder pijn voel. Andere mensen hebben net het omgekeerde, en dat heeft niets te zien met kleinzerigheid. Het schijnt dat roodharigen over het algemeen een hogere pijngrens hebben dan de anderen, maar ook bij hen zijn er merkelijke verschillen. Met ander woorden, men kan wel meten, maar niet oordelen.
Ik vraag me zelfs af, in hoever die testen en die gewaarwordingen een interpretatie toelaten. Vermits ik bijna geen gevoelen heb in mijn tanden en gehemelte, zou ik logischer wijs bij controle op die plaats wellicht bij de pijnlozen terecht komen. Ik heb wel pijn in mijn rug en been... Dus vermoed ik dat pijn zelfs een sensatie is die kan verschillen naar gelang het lichaamsdeel. Wellicht net zoals ontkalking niet overal hetzelfde is... Mijn specialist had een nieuw toestel, waarbij hij de ontkalking kon meten aan je voet. Plots bleek ik helemaal geen ontkalking te hebben, terwijl ik sterke ontkalking had in de heupbeenderen volgens een ander meetinstrument.
We zitten veel wonderlijker in elkaar dan zelfs professoren denken... Een van die wondere dingen is dat we telkens weer te veel geneigd zijn te generaliseren!
Ik kan dus met de beste wil van de wereld niet oordelen over de pijn van mijn zus. Ik weet dat ze niet rap klaagt, maar of dit een hogere pijngrens is, of een goede karaktertrek is niet zo eenvoudig vast te stellen. Het kan bv heel goed zijn dat haar voet(en) heel wat gevoeliger zijn, dan haar handen.
Maar ik weet wel wat pijn met je doet.
Dus leef ik met haar mee, want het is niet het meten, maar de ervaring die het doet. En ze ervaart duidelijk pijn, dus gaat mijn hart naar haar in volle begrip en vol medeleven.
Want die ervaring, die ken ik, weliswaar niet uit mijn tanden, maar wel vanuit mijn rug.
Maar van waar de ervaring komt doet er niet toe. Ik weet wat het is, en weet dus dat meelij heel gepast is. Maar helaas niet helpt.
Soms heb ik het gevoel dat het bijna tegenovergesteld is... Als er iemand met je mee huilt, dan helpt je dat helemaal niet. Als er iemand over andere dingen praat, je belangstelling, je aandacht weg leidt van de pijn, dan helpt dat wel.
Pijn is dus een heel moeilijk bereikbaar rampgebied... Je kent het slachtoffer, je kent de plaats van de pijn, maar veel meer is er niet... Je helpt misschien meer met te negeren dan met te helpen. Maar zeker weet je dat niet, want ook dat is individueel, net als de ervaring.
Het enige wat ik wel weet, zeker weet, is dat je de mens met pijn kunt helpen, door zijn gedachte af te leiden van de pijn.
Veel meer weet ik niet,
ook niet na al die jaren ervaring...
Dus zus, en alle mensen met pijn: bezig blijven, dingen doen die je aandacht vragen. Ik weet niet wat dat voor jou is, maar ik weet wel dat je pijn voor een stuk kunt wegdenken met er niet op te denken. De aandacht weg van de pijn!
Dat moet je slogan zijn...
dat en een resem pillen???
tot de volgende ?
