zonder zon -dag

Image by jensjeppe via Flickr

Heb je al eens buiten gekeken? Niet doen! Het is nat, overtrokken mottig weer, geheel in tegenstelling met zijn naam...
Gisteren heb ik Bart gebeld dat hij vlug eens moest kijken op de TV op één... Ik hoop dat hij het heeft gedaan, en vooral dat hij heeft genoten, misschien nog het meest van de herinneringen... Op de TV speelden het filmpje Peter en de draak (Disney), een film die we met gans het gezin, toen de kinderen nog klein waren zijn gaan bezoeken in wijlen de cinema Rex in Oudenaarde... Zo vaak zijn we niet naar de film geweest, en het was nog in de drie jaren die we in de stad Oudenaarde hebben gewoond, dus Bart kan nog geen 6 jaar oud zijn geweest...
Zoals gezegd, naar de cinema gaan, dat was een heel zeldzaam ding, we gingen veel liever eens wandelen of een autoritje maken of in hetMuziekbos gaan spelen (Ronse), of iets dergelijks. We gingen veel meer musea bezoeken dan cinema's !
Eén keer waren we met de trein naar Brussel gegaan, om de grootstad eens te bezichtigen, en met een kaartje en enkele aanduidingen begonnen we onze wandeling door de stad. In de namiddag waren we allemaal steenstokkedoodmoe, en de kinderen waren lastig... Plots zag ik een cinemazaaltje, en daar speelde op dat moment een film van de Pink Panter... Wij naar binnen, bleek het een samenstelling te zijn van tientallen en tientallen tekenfilmpjes van The Pink Panter... We hebben ons goed geamuseerd, en zijn met ontspannen en tevreden kinderen weer de trein opgestapt en naar huis gereden...

Veel, veel later zijn mama en ik nog eens met Koen (de anderen waren al getrouwd), naar Jurassic Park gaan kijken, een meesterwerk qua trucage, waar ik nu nog steeds van kan genieten als hij weer eens op TV te zien is.

Ik ben dus nooit een groot cinema-ganger geweest, eigenlijk nooit veel uitgegaan. Eens op restaurant gaan, of eens gaan dansen? Vergeet het, dat zijn dingen die we zelfs in onze vrijersperiode nooit hebben gedaan. Als we nu eens gaan eten, dan is dat nog steeds een uitzonderlijk feit, en iets waar we daardoor wellicht meer genieten dan vele anderen. Niet dat we dan copieus gaan tafelen of zo, nee, we bestellen één gerechtje, en dat is het... Want veel eten doen we niet, en als we overdrijven, dan beklagen we ons dat door lichamelijke ongemakkelijkheid...en dat is niet wat we zoeken. Maar eens gemakkelijk aan tafel zitten, voor Anny, zonder dat ze zelf heeft moeten koken, dat is het feest.

Ik heb vrienden die regelmatig eens "gaan eten", en sommigen doen dat dan ook nog eens uitgebreid, een goed Bourgondisch tafelen... Nee, dat is niet meer voor ons. Niet dat ik al die lekkere dingen niet lust, maar nadien heb ik dan last van mijn maag of mijn lever of weet ik veel van wat nog allemaal, en dan moet ik heug tegen meug 's avonds nog eens een kleinigheid eten, want ik mag mijn pillen niet slikken op een lege (???) maag... Zo is het dan net geen feest meer... dus doen we het met matigheid en met een lekker gerechtje. Gewoonlijk nemen we dan niet eens hetzelfde, en kiezen we ieder het ding dat ons het meest bevalt.

Maar we zijn dus geen "uitgaanders". Waarom niet? Ik heb er niet echt een antwoord op, we denken er doodgewoon niet eens op. Het lijkt wel of we alles hebben wat we verlangen in ons huisje, in ons samenzijn...zelfs al zijn er dagen dat we wellicht geen honderd woorden tegen elkaar spreken. We hebben dat spreken ook niet meer zo nodig, na al die jaren voelen we elkaar zo goed aan, dat woorden niet nodig meer zijn.

Geluk ? Ja, maar niet dat soort geluk waar ze in de boekjes over schrijven, en waar de mensen naar trachten, waar ze op jagen... Je mag niet lopen achter het geluk, want dan hol je het voorbij! Geluk dat is gewoon blij zijn met wat je bent, met wat je hebt, gewoon aanvaarden... Kijk, we hebben beiden veel en diep verdriet in het verlies van onze Koen, maar toch zijn we gelukkig. Omdat we zelfs in die situatie tevreden zijn met wat we wel hebben, wel aan elkaar hebben... Geluk is niet flamboyant, geluk, dat is veeleer een klein onooglijk bloempje tussen de scherpe stenen in. Zoek dus niet naar orchideeën, of lelies, aanvaard dat kleine als het van het, want dat is het geluk.

tot de volgende ?

Sater - dag

Image by jonvelle via Flickr

Saters, elfen, kabouters, trollen, feeën en tovenaars...
Heerlijke producten van de menselijke geest, in veel gevallen een fantasie om voor zichzelf onverklaarbare dingen verklaarbaar te maken.
Maar het is een bron van "vrije wandelingen" in de menselijke geest.
Je kunt met al die wezens meteen ongestoord alle goeds, maar vooral alle kwaad een "aanvaardbare" plaats geven. Jij waart het niet die dergelijke dingen deed of droomde, nee, je schreef het veilig toe aan onbestaande wezens, die daarmee een soort vrije toegang gaven tot ongebreidelde geestelijke uitspattingen. Dingen die je nooit mocht of kon zeggen, kon wel, als je de daders onbestaande maakte.
Maar alras waren er adepten van deze denkbeeldige wezens, en in Bacchanalen, Saturnaliën en dergelijk gingen de mensen zich te buiten aan allerlei eigenlijk ongepaste zaken.
Eén vorm daarvan is -weliswaar ietsje afgezwakt - blijven bestaan: het carnaval.

Ik hoorde op de Nederlandse TV mensen daarover spreken tijdens het spelletje Lingo, en leerde daaruit dat Carnaval eigenlijk is blijven bestaan in de vooral katholieke stukken wereld?
Ergens zit daar een logica in! Om het volk te bekeren tot het Kristendom, heeft de kerk heel wat heidense zaken omgeturnd tot katholieke feesten. Zo maakten ze van de midwinter een tijdstip om Kerstfeest te vieren, van halloween maakten ze allerheiligen en allerzielen... Helemaal konden ze het veelal niet uitroeien, maar hoe katholieker, hoe Christelijker die feesten werden... Bij de protestanten kon men veel makkelijker de kraan toe draaien, en die al fel afgezwakte overblijfsels gewoon afschaffen en zelfs gebruiken om te "bewijzen" dat de katholieken verkeerd waren.

Hoe ik nu op dat onderwerp kom? Heel simpel, het is de tijd van karnaval, en heel regelmatig krijg ik dan PPS-mailtjes met heel schaars geklede beelden van Braziliaanse schonen die carnaval en seks heel dicht bij elkaar leggen, terwijl de beelden uit het carnaval van Venetië eerder een drang naar rijkdom en vergankelijkheid tonen, en onze carnavalsteden veeleer lijken op restanten van Bacchanale, hoe meer drank, hoe beter...

Toen ik op diezelfde uitzending van Lingo vernam dat die mensjes daar zo'n 1000 euro uitgaven per paar om eens uit de bol te gaan (500 euro de man! = 20.000 oude Belgische frankskens), dan dacht ik aan die fantastische giften aan die sukkelaars in Haïti... Hoe mild zijn we weer geweest voor onze medemens... maar hoe veel milder zijn we voor ons eigen genot...

Och, ik ga carnaval niet veroordelen, voor sommige mensen zal het wel een soort veiligheidsklep zijn, om de rest van het jaar weer strak, stijf en deftig rond te lopen, maar toch... Als je die dan gespendeerde bedragen eens naast de gift aan Haïti legt...

En toch is de geschiedenis van die weelderige en rijke uitspatting met carnaval echt niet zo oud. Neem nu in Aalst de Voil Jeanetten, dat is een restantje van toen de arme sukkel ook eens uit de band wilde springen, en bij gebrek aan "verkleedkleren", de kleren van zijn vrouw aantrok, en een lampekap of een vogelkooi of zoiet op zijn zatte kop zette... Je moet dus echt niet zo veel uit te geven om eens lekker gek te doen. Het kan ook anders, minder spectaculair, maar wellicht veel leuker, en met een veel mindere (financiële) kater.

En wie weet...
misschien rest er dan wat meer voor het echte leed, zoals dat in een Haïti, of bij de daklozen zelfs in ons eigen rijke landje...

tot de volgende ?

Blaffen

Image by David Reeves via Flickr

Zoals ik had voorzien zijn mijn beide honden geëuthaniseerd ... De veearts zag ook geen andere mogelijkheden meer, net zoals ik had gedacht. De veearts deed het nodige, met mij er bij, in de garage, buiten het zicht van Anny, die het wel even kwaad had.
Het is raar zo zonder honden, geen geblaf, geen stil janken meer aan de deur om even buiten te mogen om te plassen, geen hondenogen die iedere hap van je eten aandachtig volgen (één hond links, de andere rechts van mijn stoel), in de wetenschap dat er altijd een stukje overblijft voor hen... De kippen krijgen nu dat hapje.
En wat het blaffen betreft, dat doe ik zelf... Ik zit met een zware bronchitis (heb de dokter laten komen!!! en dan moet het al erg zijn!) en door die zware hoest maak ik de blaffende geluiden...
Gisteren heb ik bijna heel de nacht liggen hoestensten (in overtreffende trap), maar vannacht was het na een paar uur oefenen weer wat beter, en ik heb vannacht geslapen, toch na die hoestsessie.
Nu zit ik hier, te bloggen met korte hoestonderbrekingen...
Maar geen schrik, onkruid vergaat niet.

Buiten is het nat en vuil weer, buiten de grote hopen sneeuw door de bulldozer op het veld gekieperd, is bijna alle sneeuw weg. Van mij mag het koude weer wat achterwege blijven, we hebben ons deel gehad. Maar zo'n strontweer als vandaag, dat hoeft ook niet. Geef mij maar een vrolijk lentezonnetje, met een wat warm aanvoelende wind, en botten die zwellen aan de bomen. Maar ja, ik heb goed te willen, we kunnen het weer niet commanderen hé. (Misschien maar best ook, wedden dat het nog veel slechter zou zijn dan nu? Bij mij de zon, en bij mijn buur een malse regen voor zijn pelouse...)

1 maart is het negen jaar dat onze Koen is gestorven. Het kan raar klinken, maar met de dood van de honden, komt ook die dood weer de kop opsteken. We hebben op onze levensweg al heel wat keren afscheid moeten nemen, maar een kind verliezen, dat is anders, dat snijdt veel dieper. En het gaat niet over. De scherpe kantjes gaan er wel wat af, maar het blijft een bewust missen. Bij vader, moeder deed het ook pijn, maar ergens is dat anders, je weet dat je eens je ouders zult moeten afgeven, maar een kind hoort jou te overleven.

En nu, met die bronchitis, het wakker liggen, de honden...komt alles weer wat scherper naar boven. Bovendien - het is gek - van zodra er iets is, heb ik ook weer meer pijn in de rug, zit ik weer met uitstralingen in mijn linkerbeen en kruip ik 's nachts nu en dan uit mijn bed, ga op het toilet zitten, gewoon om een andere houding aan te nemen en de pijn wat te doen minderen. Kortom, door al die dingen, ik voel me niet echt lekker in mijn vel, en weet dat het nu nog wel een tijdje zal duren, ik zal ook bij Anny die stijgende verstrooidheid en afwezigheid zien toenemen, tot die datum van 1 maart weer wat voorbij is, en we weer in het oude stramien terugvallen.

Sorry, dat ik jullie, lezers wat als klankbord gebruik om ne keer mijn hert te luchten. Want, het is gek, ik kan die dingen niet uiten in een gesprek. Zo'n blogje is net onpersoonlijk genoeg om eens die dingen van me af te zetten...

Straks ga ik bij Frederik verder zijn kwampjoeter in orde zetten...met Ubuntu ! Zijn windows was plots helemaal weg. Wellicht een of ander beestje, en dan mag pa opdraven om hem te depanneren. Ik heb hem aangeraden Ubuntu te nemen, daar hij dan alvast geen virussen meer zal hebben..
Maar gisteren heb ik een heel eindje zitten sukkelen om internet binnen te halen... Bleek dat Frederik, in zijn zoekwerk naar de fout in zijn Windows een kabel verkeerd had aangesloten...djudedju...en daardoor mag ik vandaag gaan voortdoen...

tot de volgende ?

I'm Blogging

Image by ➨ Redvers via Flickr

en dat is iets voor oude mensen.
Men heeft immers vastgesteld dat bloggen helemaal niet meer in is bij de jongeren.
Dus...maar weer het gezaag van diene ouwe tsjok... In de vage hoop dat, bloggen ze zelf niet, misschien lezen ze nog wel blogs... Ik heb er een leuke ontmoet, http://deroonseniere.blogspot.com.
wellicht vind jij er niets aan, want het is een eerder politieke blog uit een door tweetaligheid en vele immigranten geplaagd Ronse... Ik heb er een abonnementje op gepakt, nu krijg ik telkens bericht als er een nieuwe is. Kan ik mij weer verkneukelen in die spitse pen. (Die bovendien ook nog wel eens in 't Roonsisch durft te schrijven. (Vandaar mijn zielsverwantschap? Ik hou ook zo van het warme van de streektalen!
Je kunt er bv een mooi stukje lezen over de blijde gebeurtenis dat er weer een ééntalig straatnaambordje verscheen in Ronse...en in het volgende blogje hoe het weer verdween... Die tweetaligheid is meteen dus ook een tweespalt.

Je moet het maar eens bezoeken, het is heel wat anders dan mijn gebabbel, maar het is zeker ook leuk om lezen, en voor de mensen uit de streek is het dubbel interessant. (Met dank aan mijn buur Eddy, die dit blogadres ooit doorspeelde) Als je soms mailtjes van mij krijgt, dan heb je misschien al wel eens gemerkt dat er titels zijn in een heel speciaal taaltje... dat komt van mijn buur, en is Roonsisch... Een heerlijk taaltje! Net zoals je Gentenaars zo kunt herkennen aan hun taal, kun je ook de Roonseniere uit een massa van duizenden uitpikken... Méé piesthuufd in zaan bozze, oep zane klakvélou de kruisies nor beneen. (Met geperste kop in zijn zak, op zijn bromfiets de Kruisies naar beneden) Voor de meeste vlamingen zal dat Roonsiesch net een brug te ver liggen, maar het is héél leuk om het eens te proberen. Nu, er zijn vele dialecten die heel ver uiteen liggen. In Lembeek (niet zo ver van Halle, dus in de omtrek waar die grote treinramp was) spreekt men aldus: Mie aa kaa, oe a Mie kaa? On de mêt a Mie kaa... Mie heeft het koud, waar heeft Mie koud? Op de markt heeft Mie koud... Ons Westvlaams: de ruute is gebrok'n en oa't rint, rint ter in... De ruit is gebroken en als het regent, dan regent het er in.
Heerlijk toch? Limburgs ken ik niet voldoende om daar ook enkele woordjes van neer te pennen, maar dat is nog een heel andere taal.

Al die dialecten liggen aan de basis van ons Vlaams, ons Diets, ons Nederlands... En misschien vind je dat niet belangrijk, maar aan de hand van de gesproken talen op Taiwan, Hawai Tahiti, de Filipijnen, tot in Nieuw Zeeland toe, heeft men kunnen bepalen dat al die volkeren uit Taiwan kwamen, en in welk tempo ze van eilandengroep naar eilandengroep zijn geëmigreerd... Geschiedenis vastgelegd op basis van de taal, van het veranderen, evolueren van de taal... Kijk maar naar de meeste Europese talen, die ook voor een groot stuk van dezelfde oertaal zijn voortgekomen. De Indo-Germaanse taalgroep...

Voor wie echt eens wat meer over de geschiedenis van de taal, de geschiedenis van de schrift wil lezen, kan ik verwijzen naar een website voor het onderwijs in Nederland, waar je van hot naar her springend heel dit pak informatie op een schoteltje krijgt aangereikt. www.wjsn.nl Moet je echt eens bezoeken. Wist je overigens dat er ook ooit een kruistocht is geweest tegen Vlamingen en Nederlanders in Duitsland ??? Nee, ik ook niet, nooit gehoord... Ik wil maar zeggen, je kunt op internet ook nuttig rondsurfen, en bij leren...

Of gezellig genieten van een blogje ...
tot de volgende ?

de veearts

Image by wallyg via Flickr

Ik heb zojuist de veearts opgebeld... Met wat leedwezen, want het is wellicht om mijn beide honden uit het leven te halen. De oudste, Sloeber, eigenlijk een restantje van de scheiding van Veerle, heeft geen adem meer. Het beestje is totaal opgeleefd. De laatste keer dat we zijn dikke pels lieten afscheren, stonden wij vol verbijstering te kijken naar het restantje hond. Het beestje was bangelijk mager, letterlijk vel over been, maar leek overigens gezond. Ondanks zijn magerheid deed hij niets dan eten. Volgens de dame die de hond toiletteert, was het beestje "zichzelf aan het opeten", een typisch iets voor oude versleten hondjes... En onze Bobbie, die sukkelt al een paar maand rond in huis met verlamde achterpoten, en het wordt erger en erger. Hij lijkt overigens wel nog gezond, en lijkt geen pijn te hebben, maar het beest heeft gewoon geen leven meer, en nu en dan verliest hij zijn grote boodschap in huis, wellicht zonder dat hij er iets kan aandoen, en dan ligt hij daar wanhopig en beschaamd te kijken.
Kortom, het is noch voor de honden , noch voor ons nog een leven.

Weet je wat ik een beetje gek vind? We vinden het logisch en diervriendelijk om een dier te laten inslapen als het leven geen leven meer is, maar over euthanasie redeneren we veel passioneler.

Het is wellicht onze cultuur, met daarin verweven heel duidelijk het geloof dat van al heel langs in onze cultuur verweven zit, die ons op die manier doet denken, doet reageren. Dit is niet overal zo, in Japan, met Shintoïsme verweven, is het beëindigen van het leven helemaal geen oneer, bijna integendeel, het is een "de eer aan zichzelf houden". En als we de geschiedenis mogen geloven, waren ook in Griekenland en in Rome zelfdoding niet beschouwd als een vlucht of een oneer, men ging zo ver, bij een ter dood veroordeling de veroordeelde de kans te geven er zelf een einde aan te maken, om eervol te gaan... (Socrates met de gifbeker)

Misschien is het ook hiermee een beetje zoals ik gisteren beschreef over de Eugenetica... De kerk nam hierin een positie in, onder de algemene noemer van "Eerbied voor het leven", en zelfmoordenaars werden niet in gewijde aarde begraven en zo voorts en zo voorts. Met andere woorden, eens de kerk een positie heeft ingenomen, blijft ze daar bij, ondanks het feit dat de problemen soms héél anders zijn dan in de tijd dat die houding werd aangenomen.

Neem bijvoorbeeld het "in leven houden" van een doodzieke, ook al is er geen enkele hoop meer op beterschap. Wij zijn geneigd te zeggen dat ze de mensen toch niet nodeloos moeten laten afzien, maar de kerk blijft dit zien als een schending van het Leven (ook al is er een merkbaar verschil tussen de officiële stellingname en de praktijk in de bisdommen). Maar het gaat het er hem over, dat de kerk ooit deze positie heeft ingenomen, op een ogenblik dat er nog geen middelen waren om het leven kunstmatig te verlengen, noch een mogelijkheid om te bepalen of de ziekte werkelijk terminaal was!

Ik heb de indruk, dat de stellingname van de kerk alsdusdanig, goed was en logisch was, op het moment van de stellingname, maar dat men er verkeerdelijk het etiket "eeuwigdurend" heeft opgeplakt. Het doet mij een beetje denken aan de moeizame keer die de kerk heeft moeten nemen over het feit dat de aarde niet het centrum van het heelal was.

Soms kan ik mij niet ontdoen van het gevoel dat "men" het heel moeilijk heeft om zijn ongelijk toe te geven. Dat is ook niet makkelijk, maar het is veel minder erg dan krampachtig vasthouden aan achterhaalde waarheden. Soms heb je ook het gevoel dat ze ginder ergens in een ivoren toren leven, en de voeling met het echte leven, met de realiteit een beetje kwijt zijn, en de ideeële zaken naar buiten brengen, ook al is dat idee niet meer te koppelen aan de realiteit, en ontstaat er een breuk tussen de "leiding" en de "onderdanen".

Het is ook niet makkelijk!
Door de gewijzigde omstandigheden moet je soms je voorganger ongelijk gaan geven, de leiding ongelijk geven, het gevoel krijgen dat je jezelf ondergraaft.
Maar komt dat niet op zijn minst gedeeltelijk door dat die leiding zichzelf een aureool heeft gegeven van onfeilbaarheid ?
Ik weet niet, of dit, gezien de vele ervaringen uit het verleden, een goede zet was ?
Zij mogen dan zichzelf zien als de beheerders van de puurheid van de leer, dat wil niet zeggen dat de leer niet evolueren kan...bijna in tegendeel zou ik zo zeggen, want als je de leer werkelijk naar zijn essentie terugbrengt, dan is evolutie daar in heel makkelijk thuis te brengen.
En gaat het niet in feite over de essentie, en niet over de leer? Wat ik lees over de farizeeërs lijkt er niet op dat Kristus een lettervreter was...

tot de volgende ?

De treinramp

Image by gerhard.loub via Flickr

Gisteren stond Begië, La Belgique, Belgium voor één keer in het centrum van het nieuws. op welke post je ook de tv openzette om het nieuws te bekijken, daar was de treinramp.
Ik lees vandaag 18 doden.
In verhouding met andere treinrampen in India en andere arme landen, is dit klein bier. En toch haalt dit feit meer, veel meer het nieuws. Net omdat het in een "beschaafd" land is? Omdat men niet verwacht dat in het gesofisticeerde België dergelijke rampen kunnen?
Het kan dus wel.
Jammer genoeg.
Of de oorzaak nu een menselijk falen is of een falen van de techniek, doet eigenlijk niet ter zake. Een pak mensen zijn dood, gewond, geschokt.
Laat ons nu eens veronderstellen dat het ongeval het gevolg is van een menselijk falen van een van de machinisten.
Ga je dan mee aan kant staan huilen met de wolven om zijn bloed?
Of denk je aan die vele keren dat jij en ik en iedereen in het verkeer een fout heeft gedaan, die gelukkig goed of veel minder erg is afgelopen... En denk je bij jezelf: "Het kon ons ook gebeuren?"

Hoe luidt het ook weer? "Wie zonder zonden is..."

Dat neemt niet weg dat die man in casu wellicht al duizend keren die minuten heeft herbeleefd, en dat hij dat nog vaak zal doen. Zich telkens en telkens weer afvragend hoe het kon gebeuren. Maar het is niet de fout die erg is, het zijn de gevolgen, net zoals jij en ik die keer voor een bijna identiek te noemen fout, er vanaf kwamen met een bluts in de carrosserie.
Ik leef mee met de slachtoffers, met de families daarvan, maar ook met die machinist, en zijn gezin, zijn familie... Heb je de opluchting gehoord van de vader van de machinist te Pécrot ? Omdat het onderzoek heeft uitgewezen dat niet de machinist alle schuld trof...
Laat dit een voorbeeld zijn opdat je niet oordeelt en veroordeelt.

Vannacht heel de nacht liggen snotteren en hoesten, en dus veel tijd gehad om na te denken...
Ik dacht ondermeer aan godsdienst...
Op het moment dat men in Amerika (jaja!) bezig was met de eugenetica, waarbij duizenden arme mensen (White Trash) werden gesteriliseerd, omdat ze niet volwaardig zouden zijn om nakomelingen op de wereld te zetten. De redenering was heel simpel, kijk eens naar onze huisdieren, wat we door selectie hebben bekomen! Dat moeten we ook kunnen met de mens. Weg dus met de dommen en de armen. Op dat moment is de paus van dat moment tussengekomen en verklaard dat het Leven heilig is, en dat eugenetica dus een misdaad was.
De omschrijving en de reactie op die feiten zijn nu nog steeds het leitmotiv om op te komen tegen abortus, euthanasie, maar ook tegen voorbehoedsmiddelen...
Je kunt dus niet anders dan stellen dat de paus op dat moment gepast heeft gereageerd, maar dat de reactie nu wel wat overtrokken is, zeker tegen voorbehoedsmiddelen in een door Aids getroffen Afrika...
Dat heeft mij doen denken dat godsdienst eigenlijk ook moet kunnen inspelen op de gebeurtenissen in de tijd, en dat men soepel moet kunnen ingaan op de zaken die zich stellen. Uiteraard zonder af te doen aan de geest van de godsdienst an sich.
Om op de Aids in te gaan, zou men kunnen stellen dat voorbehoedsmiddelen aangewezen zijn bij geslachtelijk verkeer buiten het huwelijk of zelfs binnen het huwelijk als een der partners aidslijder is, maar dat geslachtelijk verkeer in eerste instantie een daad is tot voortplanting, en dus thuishoort in het huwelijk. Daarmee zou men het huwelijk niet afbouwen, maar de bescherming van de mens voorop stellen, zelfs binnen een overtreding van de godsdienstige wet. Er als het ware een gradatie in bouwen. Vroeger kenden we dat met de dagelijkse zonde en de doodzonde, maar die begrippen zijn zo zeer vervaagd, dat we wellicht anders moeten gaan reageren, andere namen andere omschrijvingen geven...
Daarmee bewijs ik eigenlijk twee keer dat godsdienst, of men het nu wil of niet, geen statisch gegeven is, kan zijn, mag zijn. Het moet een leidraad zijn binnen de huidige wereld, dus moet het ook op de werkelijke gegeven toestand ingaan.
Het lijkt mij dan ook een beetje gevaarlijk om, zoals de Koran, zich vast te pinnen op de ene onveranderlijke tekst, als men niet de verklaring van die tekst kan en mag geven in een vertaling naar de tijdsgeest toe. Ik noem de Koran, omdat daar zelfs vertalen niet toegelaten is, laat staan actualiseren van de geest van de tekst, maar er zijn in heel wat godsdiensten mensen die zweren op de letter in plaats van op de geest van het geheel.
Ook momenteel zien we, binnen de katholieke kerk,ook sporen van die verstarring, en zien we dat de leiding geen voeling en geen binding meer heeft met de basis.
Jammer.
Want kijk... Hoe meer de mens het pedaal van de godsdienst verliest, hoe meer hij zoekt naar zekerheden, naar een strenge strikte lijn, en zie: alom zie je een drang naar een politiek die naar uitersten gaat neigen, hetzij uiterst rechts, hetzij uiterst links.
Kijk maar naar de verrechtsing, ook hier bij ons.

tot de volgende ?

lucet 2

Image by Provinciaal Historisch Centrum Zuid-Holland via Flickr

Er bestaat een nederlands woord voor: punnikgaffel.
Ik weet niet of het een "goed" woord is, want in de Dikke Van Daele vind ik het niet terug. Maar het zegt wel min of meer wat het is. Men heeft talrijke (?) archeologische vondsten gedaan van dergelijke instrumenten bij de Vikings, maar pas nadat men de oude bepaling van "een soort klossen" heeft kunnen omzetten naar wat het wellicht werkelijk was. Hoewel men daar de oorsprong legt, zijn er blijkbaar ook dergelijke dingen gevonden bij de oude Romeinen (en waar hadden die het gepikt???, want zoveel hebben ze niet zelf uitgevonden, buiten oorlogvoeren en ruzie maken. Ik heb met veel aandacht de Geschiedenis van Rome doorworsteld, en er is maar een grote vijand geweest voor de Romeinen, waar ze meest van alles tegen gevochten hebben: de Romeinen...(de beschavers weet je wel???))
Nu, wat ook de oorsprong is, het lijkt dus wel oud te zijn. Wellicht is het zelfs oorspronkelijk begonnen met het leggen van knopen op eigen vingers...Toen dat het leuke vierkante resultaat gaf, was het wellicht op een gewonde spriet van een tak als volgende stap in de ontwikkeling. Ik zag het ook in allerlei formaten, en wat nog leuker was, men heeft zelfs een dubbele lucet, waarbij twee lucets haaks op en in elkaar geschoven zijn, en waar men beurtelings werkt met de twee lucets, elk met een andere kleur van wol er op. Dan krijg je een heel leuk iets, een koord, waar bij iedere hoek afgewisseld worden in kleur, en je dus een koord krijgt met een eindeloze zijde in wit, een zijde in zwart, weer wit en weer zwart... Heel leuk.
Je vindt zelfs allerlei fantasietjes, maar hoe je die moet maken??? 't Zal zoekwerk worden, maar het is dus een heel leuk item!

Ik zal proberen er enkele van mijn (nu ja, mijn...) handwerksters op te zetten. Zij hebben een soort aangeboren gevoel voor werken met draad. Je zou echt eens sommige werkjes moeten zien! Met de lucet kan ik misschien ook voor hen een soort verrijking brengen in het palet.

Ondertussen kreeg ik van Bart een telefoontje, hij heeft voor mij een weefkam besteld. Een weefkam is een instrument, een soort houten plank, waarin verticale gleuven gemaakt zijn. In de stukken lat die tussen die gleuven zitten, is telkens een gaatje gemaakt in het midden. Als je dan draden laat lopen door een gleuf, door een gat, een gleuf, een gat en zo verder, dan heb je een handig werktuig om te weven op de manier van eeuwen en eeuwen terug, of zoals de Indianen ook deden. Door de weefkam op te heffen heb je andere draden boven dan bij de neerwaartse kam. Dus kun je de inslagdraad zonder moeilijkheden telkens op de juiste wijze aanbrengen, en zo kun je "bandweven"... Ook daar zijn de mogelijkheden legio, kijk maar eens naar de prachtige werken van de Indianen.

Je ziet, ik probeer zelfs voor de naald-en-draad kunstenaars in ons groepje, alternatieven bij te brengen. Ik ga straks eens proberen om nog een lucet te maken, maar nu kleiner, en uit been, en met de (on)nodige versieringen. Als dat lukt, dan ook nog eens proberen een stel te maken die ik kan ineenschuiven... zo blijf ik bezig...tot meerdere eer en glorie zoals ze zeggen.

Ik heb op de rommelmarkt ook een kartelschaar (is dat de juiste naam? zo een schaar om zigzag mee te knippen...) aangekocht voor 8 euro, en twee enorme rollen tweezijdige kleefband, bruikbaar voor alles en nog wat. Dat is een moeilijke taak. de bedoeling is niet geld uit te geven, maar geld te sparen. Zodat de leden op een zo goedkoop mogelijke manier werkjes kunnen maken. Als ik dus echte koopjes zie, dan breng ik die mee, maar het is steeds afwikken en afwegen over de bruikbaarheid, de kostprijs en de mogelijkheden. Ik voel me er steeds wat ambetant bij, maar tot op heden heb ik nog geen miskopen gedaan. Gelukkig maar. Want omgaan met een andermans portemonnaie is iets waar ik niet echt happy bij ben.

Hé, mochten jullie soms ideeën hebben voor knutselwerkjes, of ergens op zolder boekjes met technieken, één adres... Ik zal jullie dankbaar wezen, en de leden ook!

tot de volgende ?