Blaffen

Image by David Reeves via Flickr

Zoals ik had voorzien zijn mijn beide honden geëuthaniseerd ... De veearts zag ook geen andere mogelijkheden meer, net zoals ik had gedacht. De veearts deed het nodige, met mij er bij, in de garage, buiten het zicht van Anny, die het wel even kwaad had.
Het is raar zo zonder honden, geen geblaf, geen stil janken meer aan de deur om even buiten te mogen om te plassen, geen hondenogen die iedere hap van je eten aandachtig volgen (één hond links, de andere rechts van mijn stoel), in de wetenschap dat er altijd een stukje overblijft voor hen... De kippen krijgen nu dat hapje.
En wat het blaffen betreft, dat doe ik zelf... Ik zit met een zware bronchitis (heb de dokter laten komen!!! en dan moet het al erg zijn!) en door die zware hoest maak ik de blaffende geluiden...
Gisteren heb ik bijna heel de nacht liggen hoestensten (in overtreffende trap), maar vannacht was het na een paar uur oefenen weer wat beter, en ik heb vannacht geslapen, toch na die hoestsessie.
Nu zit ik hier, te bloggen met korte hoestonderbrekingen...
Maar geen schrik, onkruid vergaat niet.

Buiten is het nat en vuil weer, buiten de grote hopen sneeuw door de bulldozer op het veld gekieperd, is bijna alle sneeuw weg. Van mij mag het koude weer wat achterwege blijven, we hebben ons deel gehad. Maar zo'n strontweer als vandaag, dat hoeft ook niet. Geef mij maar een vrolijk lentezonnetje, met een wat warm aanvoelende wind, en botten die zwellen aan de bomen. Maar ja, ik heb goed te willen, we kunnen het weer niet commanderen hé. (Misschien maar best ook, wedden dat het nog veel slechter zou zijn dan nu? Bij mij de zon, en bij mijn buur een malse regen voor zijn pelouse...)

1 maart is het negen jaar dat onze Koen is gestorven. Het kan raar klinken, maar met de dood van de honden, komt ook die dood weer de kop opsteken. We hebben op onze levensweg al heel wat keren afscheid moeten nemen, maar een kind verliezen, dat is anders, dat snijdt veel dieper. En het gaat niet over. De scherpe kantjes gaan er wel wat af, maar het blijft een bewust missen. Bij vader, moeder deed het ook pijn, maar ergens is dat anders, je weet dat je eens je ouders zult moeten afgeven, maar een kind hoort jou te overleven.

En nu, met die bronchitis, het wakker liggen, de honden...komt alles weer wat scherper naar boven. Bovendien - het is gek - van zodra er iets is, heb ik ook weer meer pijn in de rug, zit ik weer met uitstralingen in mijn linkerbeen en kruip ik 's nachts nu en dan uit mijn bed, ga op het toilet zitten, gewoon om een andere houding aan te nemen en de pijn wat te doen minderen. Kortom, door al die dingen, ik voel me niet echt lekker in mijn vel, en weet dat het nu nog wel een tijdje zal duren, ik zal ook bij Anny die stijgende verstrooidheid en afwezigheid zien toenemen, tot die datum van 1 maart weer wat voorbij is, en we weer in het oude stramien terugvallen.

Sorry, dat ik jullie, lezers wat als klankbord gebruik om ne keer mijn hert te luchten. Want, het is gek, ik kan die dingen niet uiten in een gesprek. Zo'n blogje is net onpersoonlijk genoeg om eens die dingen van me af te zetten...

Straks ga ik bij Frederik verder zijn kwampjoeter in orde zetten...met Ubuntu ! Zijn windows was plots helemaal weg. Wellicht een of ander beestje, en dan mag pa opdraven om hem te depanneren. Ik heb hem aangeraden Ubuntu te nemen, daar hij dan alvast geen virussen meer zal hebben..
Maar gisteren heb ik een heel eindje zitten sukkelen om internet binnen te halen... Bleek dat Frederik, in zijn zoekwerk naar de fout in zijn Windows een kabel verkeerd had aangesloten...djudedju...en daardoor mag ik vandaag gaan voortdoen...

tot de volgende ?

I'm Blogging

Image by ➨ Redvers via Flickr

en dat is iets voor oude mensen.
Men heeft immers vastgesteld dat bloggen helemaal niet meer in is bij de jongeren.
Dus...maar weer het gezaag van diene ouwe tsjok... In de vage hoop dat, bloggen ze zelf niet, misschien lezen ze nog wel blogs... Ik heb er een leuke ontmoet, http://deroonseniere.blogspot.com.
wellicht vind jij er niets aan, want het is een eerder politieke blog uit een door tweetaligheid en vele immigranten geplaagd Ronse... Ik heb er een abonnementje op gepakt, nu krijg ik telkens bericht als er een nieuwe is. Kan ik mij weer verkneukelen in die spitse pen. (Die bovendien ook nog wel eens in 't Roonsisch durft te schrijven. (Vandaar mijn zielsverwantschap? Ik hou ook zo van het warme van de streektalen!
Je kunt er bv een mooi stukje lezen over de blijde gebeurtenis dat er weer een ééntalig straatnaambordje verscheen in Ronse...en in het volgende blogje hoe het weer verdween... Die tweetaligheid is meteen dus ook een tweespalt.

Je moet het maar eens bezoeken, het is heel wat anders dan mijn gebabbel, maar het is zeker ook leuk om lezen, en voor de mensen uit de streek is het dubbel interessant. (Met dank aan mijn buur Eddy, die dit blogadres ooit doorspeelde) Als je soms mailtjes van mij krijgt, dan heb je misschien al wel eens gemerkt dat er titels zijn in een heel speciaal taaltje... dat komt van mijn buur, en is Roonsisch... Een heerlijk taaltje! Net zoals je Gentenaars zo kunt herkennen aan hun taal, kun je ook de Roonseniere uit een massa van duizenden uitpikken... Méé piesthuufd in zaan bozze, oep zane klakvélou de kruisies nor beneen. (Met geperste kop in zijn zak, op zijn bromfiets de Kruisies naar beneden) Voor de meeste vlamingen zal dat Roonsiesch net een brug te ver liggen, maar het is héél leuk om het eens te proberen. Nu, er zijn vele dialecten die heel ver uiteen liggen. In Lembeek (niet zo ver van Halle, dus in de omtrek waar die grote treinramp was) spreekt men aldus: Mie aa kaa, oe a Mie kaa? On de mêt a Mie kaa... Mie heeft het koud, waar heeft Mie koud? Op de markt heeft Mie koud... Ons Westvlaams: de ruute is gebrok'n en oa't rint, rint ter in... De ruit is gebroken en als het regent, dan regent het er in.
Heerlijk toch? Limburgs ken ik niet voldoende om daar ook enkele woordjes van neer te pennen, maar dat is nog een heel andere taal.

Al die dialecten liggen aan de basis van ons Vlaams, ons Diets, ons Nederlands... En misschien vind je dat niet belangrijk, maar aan de hand van de gesproken talen op Taiwan, Hawai Tahiti, de Filipijnen, tot in Nieuw Zeeland toe, heeft men kunnen bepalen dat al die volkeren uit Taiwan kwamen, en in welk tempo ze van eilandengroep naar eilandengroep zijn geëmigreerd... Geschiedenis vastgelegd op basis van de taal, van het veranderen, evolueren van de taal... Kijk maar naar de meeste Europese talen, die ook voor een groot stuk van dezelfde oertaal zijn voortgekomen. De Indo-Germaanse taalgroep...

Voor wie echt eens wat meer over de geschiedenis van de taal, de geschiedenis van de schrift wil lezen, kan ik verwijzen naar een website voor het onderwijs in Nederland, waar je van hot naar her springend heel dit pak informatie op een schoteltje krijgt aangereikt. www.wjsn.nl Moet je echt eens bezoeken. Wist je overigens dat er ook ooit een kruistocht is geweest tegen Vlamingen en Nederlanders in Duitsland ??? Nee, ik ook niet, nooit gehoord... Ik wil maar zeggen, je kunt op internet ook nuttig rondsurfen, en bij leren...

Of gezellig genieten van een blogje ...
tot de volgende ?

de veearts

Image by wallyg via Flickr

Ik heb zojuist de veearts opgebeld... Met wat leedwezen, want het is wellicht om mijn beide honden uit het leven te halen. De oudste, Sloeber, eigenlijk een restantje van de scheiding van Veerle, heeft geen adem meer. Het beestje is totaal opgeleefd. De laatste keer dat we zijn dikke pels lieten afscheren, stonden wij vol verbijstering te kijken naar het restantje hond. Het beestje was bangelijk mager, letterlijk vel over been, maar leek overigens gezond. Ondanks zijn magerheid deed hij niets dan eten. Volgens de dame die de hond toiletteert, was het beestje "zichzelf aan het opeten", een typisch iets voor oude versleten hondjes... En onze Bobbie, die sukkelt al een paar maand rond in huis met verlamde achterpoten, en het wordt erger en erger. Hij lijkt overigens wel nog gezond, en lijkt geen pijn te hebben, maar het beest heeft gewoon geen leven meer, en nu en dan verliest hij zijn grote boodschap in huis, wellicht zonder dat hij er iets kan aandoen, en dan ligt hij daar wanhopig en beschaamd te kijken.
Kortom, het is noch voor de honden , noch voor ons nog een leven.

Weet je wat ik een beetje gek vind? We vinden het logisch en diervriendelijk om een dier te laten inslapen als het leven geen leven meer is, maar over euthanasie redeneren we veel passioneler.

Het is wellicht onze cultuur, met daarin verweven heel duidelijk het geloof dat van al heel langs in onze cultuur verweven zit, die ons op die manier doet denken, doet reageren. Dit is niet overal zo, in Japan, met Shintoïsme verweven, is het beëindigen van het leven helemaal geen oneer, bijna integendeel, het is een "de eer aan zichzelf houden". En als we de geschiedenis mogen geloven, waren ook in Griekenland en in Rome zelfdoding niet beschouwd als een vlucht of een oneer, men ging zo ver, bij een ter dood veroordeling de veroordeelde de kans te geven er zelf een einde aan te maken, om eervol te gaan... (Socrates met de gifbeker)

Misschien is het ook hiermee een beetje zoals ik gisteren beschreef over de Eugenetica... De kerk nam hierin een positie in, onder de algemene noemer van "Eerbied voor het leven", en zelfmoordenaars werden niet in gewijde aarde begraven en zo voorts en zo voorts. Met andere woorden, eens de kerk een positie heeft ingenomen, blijft ze daar bij, ondanks het feit dat de problemen soms héél anders zijn dan in de tijd dat die houding werd aangenomen.

Neem bijvoorbeeld het "in leven houden" van een doodzieke, ook al is er geen enkele hoop meer op beterschap. Wij zijn geneigd te zeggen dat ze de mensen toch niet nodeloos moeten laten afzien, maar de kerk blijft dit zien als een schending van het Leven (ook al is er een merkbaar verschil tussen de officiële stellingname en de praktijk in de bisdommen). Maar het gaat het er hem over, dat de kerk ooit deze positie heeft ingenomen, op een ogenblik dat er nog geen middelen waren om het leven kunstmatig te verlengen, noch een mogelijkheid om te bepalen of de ziekte werkelijk terminaal was!

Ik heb de indruk, dat de stellingname van de kerk alsdusdanig, goed was en logisch was, op het moment van de stellingname, maar dat men er verkeerdelijk het etiket "eeuwigdurend" heeft opgeplakt. Het doet mij een beetje denken aan de moeizame keer die de kerk heeft moeten nemen over het feit dat de aarde niet het centrum van het heelal was.

Soms kan ik mij niet ontdoen van het gevoel dat "men" het heel moeilijk heeft om zijn ongelijk toe te geven. Dat is ook niet makkelijk, maar het is veel minder erg dan krampachtig vasthouden aan achterhaalde waarheden. Soms heb je ook het gevoel dat ze ginder ergens in een ivoren toren leven, en de voeling met het echte leven, met de realiteit een beetje kwijt zijn, en de ideeële zaken naar buiten brengen, ook al is dat idee niet meer te koppelen aan de realiteit, en ontstaat er een breuk tussen de "leiding" en de "onderdanen".

Het is ook niet makkelijk!
Door de gewijzigde omstandigheden moet je soms je voorganger ongelijk gaan geven, de leiding ongelijk geven, het gevoel krijgen dat je jezelf ondergraaft.
Maar komt dat niet op zijn minst gedeeltelijk door dat die leiding zichzelf een aureool heeft gegeven van onfeilbaarheid ?
Ik weet niet, of dit, gezien de vele ervaringen uit het verleden, een goede zet was ?
Zij mogen dan zichzelf zien als de beheerders van de puurheid van de leer, dat wil niet zeggen dat de leer niet evolueren kan...bijna in tegendeel zou ik zo zeggen, want als je de leer werkelijk naar zijn essentie terugbrengt, dan is evolutie daar in heel makkelijk thuis te brengen.
En gaat het niet in feite over de essentie, en niet over de leer? Wat ik lees over de farizeeërs lijkt er niet op dat Kristus een lettervreter was...

tot de volgende ?

De treinramp

Image by gerhard.loub via Flickr

Gisteren stond Begië, La Belgique, Belgium voor één keer in het centrum van het nieuws. op welke post je ook de tv openzette om het nieuws te bekijken, daar was de treinramp.
Ik lees vandaag 18 doden.
In verhouding met andere treinrampen in India en andere arme landen, is dit klein bier. En toch haalt dit feit meer, veel meer het nieuws. Net omdat het in een "beschaafd" land is? Omdat men niet verwacht dat in het gesofisticeerde België dergelijke rampen kunnen?
Het kan dus wel.
Jammer genoeg.
Of de oorzaak nu een menselijk falen is of een falen van de techniek, doet eigenlijk niet ter zake. Een pak mensen zijn dood, gewond, geschokt.
Laat ons nu eens veronderstellen dat het ongeval het gevolg is van een menselijk falen van een van de machinisten.
Ga je dan mee aan kant staan huilen met de wolven om zijn bloed?
Of denk je aan die vele keren dat jij en ik en iedereen in het verkeer een fout heeft gedaan, die gelukkig goed of veel minder erg is afgelopen... En denk je bij jezelf: "Het kon ons ook gebeuren?"

Hoe luidt het ook weer? "Wie zonder zonden is..."

Dat neemt niet weg dat die man in casu wellicht al duizend keren die minuten heeft herbeleefd, en dat hij dat nog vaak zal doen. Zich telkens en telkens weer afvragend hoe het kon gebeuren. Maar het is niet de fout die erg is, het zijn de gevolgen, net zoals jij en ik die keer voor een bijna identiek te noemen fout, er vanaf kwamen met een bluts in de carrosserie.
Ik leef mee met de slachtoffers, met de families daarvan, maar ook met die machinist, en zijn gezin, zijn familie... Heb je de opluchting gehoord van de vader van de machinist te Pécrot ? Omdat het onderzoek heeft uitgewezen dat niet de machinist alle schuld trof...
Laat dit een voorbeeld zijn opdat je niet oordeelt en veroordeelt.

Vannacht heel de nacht liggen snotteren en hoesten, en dus veel tijd gehad om na te denken...
Ik dacht ondermeer aan godsdienst...
Op het moment dat men in Amerika (jaja!) bezig was met de eugenetica, waarbij duizenden arme mensen (White Trash) werden gesteriliseerd, omdat ze niet volwaardig zouden zijn om nakomelingen op de wereld te zetten. De redenering was heel simpel, kijk eens naar onze huisdieren, wat we door selectie hebben bekomen! Dat moeten we ook kunnen met de mens. Weg dus met de dommen en de armen. Op dat moment is de paus van dat moment tussengekomen en verklaard dat het Leven heilig is, en dat eugenetica dus een misdaad was.
De omschrijving en de reactie op die feiten zijn nu nog steeds het leitmotiv om op te komen tegen abortus, euthanasie, maar ook tegen voorbehoedsmiddelen...
Je kunt dus niet anders dan stellen dat de paus op dat moment gepast heeft gereageerd, maar dat de reactie nu wel wat overtrokken is, zeker tegen voorbehoedsmiddelen in een door Aids getroffen Afrika...
Dat heeft mij doen denken dat godsdienst eigenlijk ook moet kunnen inspelen op de gebeurtenissen in de tijd, en dat men soepel moet kunnen ingaan op de zaken die zich stellen. Uiteraard zonder af te doen aan de geest van de godsdienst an sich.
Om op de Aids in te gaan, zou men kunnen stellen dat voorbehoedsmiddelen aangewezen zijn bij geslachtelijk verkeer buiten het huwelijk of zelfs binnen het huwelijk als een der partners aidslijder is, maar dat geslachtelijk verkeer in eerste instantie een daad is tot voortplanting, en dus thuishoort in het huwelijk. Daarmee zou men het huwelijk niet afbouwen, maar de bescherming van de mens voorop stellen, zelfs binnen een overtreding van de godsdienstige wet. Er als het ware een gradatie in bouwen. Vroeger kenden we dat met de dagelijkse zonde en de doodzonde, maar die begrippen zijn zo zeer vervaagd, dat we wellicht anders moeten gaan reageren, andere namen andere omschrijvingen geven...
Daarmee bewijs ik eigenlijk twee keer dat godsdienst, of men het nu wil of niet, geen statisch gegeven is, kan zijn, mag zijn. Het moet een leidraad zijn binnen de huidige wereld, dus moet het ook op de werkelijke gegeven toestand ingaan.
Het lijkt mij dan ook een beetje gevaarlijk om, zoals de Koran, zich vast te pinnen op de ene onveranderlijke tekst, als men niet de verklaring van die tekst kan en mag geven in een vertaling naar de tijdsgeest toe. Ik noem de Koran, omdat daar zelfs vertalen niet toegelaten is, laat staan actualiseren van de geest van de tekst, maar er zijn in heel wat godsdiensten mensen die zweren op de letter in plaats van op de geest van het geheel.
Ook momenteel zien we, binnen de katholieke kerk,ook sporen van die verstarring, en zien we dat de leiding geen voeling en geen binding meer heeft met de basis.
Jammer.
Want kijk... Hoe meer de mens het pedaal van de godsdienst verliest, hoe meer hij zoekt naar zekerheden, naar een strenge strikte lijn, en zie: alom zie je een drang naar een politiek die naar uitersten gaat neigen, hetzij uiterst rechts, hetzij uiterst links.
Kijk maar naar de verrechtsing, ook hier bij ons.

tot de volgende ?

lucet 2

Image by Provinciaal Historisch Centrum Zuid-Holland via Flickr

Er bestaat een nederlands woord voor: punnikgaffel.
Ik weet niet of het een "goed" woord is, want in de Dikke Van Daele vind ik het niet terug. Maar het zegt wel min of meer wat het is. Men heeft talrijke (?) archeologische vondsten gedaan van dergelijke instrumenten bij de Vikings, maar pas nadat men de oude bepaling van "een soort klossen" heeft kunnen omzetten naar wat het wellicht werkelijk was. Hoewel men daar de oorsprong legt, zijn er blijkbaar ook dergelijke dingen gevonden bij de oude Romeinen (en waar hadden die het gepikt???, want zoveel hebben ze niet zelf uitgevonden, buiten oorlogvoeren en ruzie maken. Ik heb met veel aandacht de Geschiedenis van Rome doorworsteld, en er is maar een grote vijand geweest voor de Romeinen, waar ze meest van alles tegen gevochten hebben: de Romeinen...(de beschavers weet je wel???))
Nu, wat ook de oorsprong is, het lijkt dus wel oud te zijn. Wellicht is het zelfs oorspronkelijk begonnen met het leggen van knopen op eigen vingers...Toen dat het leuke vierkante resultaat gaf, was het wellicht op een gewonde spriet van een tak als volgende stap in de ontwikkeling. Ik zag het ook in allerlei formaten, en wat nog leuker was, men heeft zelfs een dubbele lucet, waarbij twee lucets haaks op en in elkaar geschoven zijn, en waar men beurtelings werkt met de twee lucets, elk met een andere kleur van wol er op. Dan krijg je een heel leuk iets, een koord, waar bij iedere hoek afgewisseld worden in kleur, en je dus een koord krijgt met een eindeloze zijde in wit, een zijde in zwart, weer wit en weer zwart... Heel leuk.
Je vindt zelfs allerlei fantasietjes, maar hoe je die moet maken??? 't Zal zoekwerk worden, maar het is dus een heel leuk item!

Ik zal proberen er enkele van mijn (nu ja, mijn...) handwerksters op te zetten. Zij hebben een soort aangeboren gevoel voor werken met draad. Je zou echt eens sommige werkjes moeten zien! Met de lucet kan ik misschien ook voor hen een soort verrijking brengen in het palet.

Ondertussen kreeg ik van Bart een telefoontje, hij heeft voor mij een weefkam besteld. Een weefkam is een instrument, een soort houten plank, waarin verticale gleuven gemaakt zijn. In de stukken lat die tussen die gleuven zitten, is telkens een gaatje gemaakt in het midden. Als je dan draden laat lopen door een gleuf, door een gat, een gleuf, een gat en zo verder, dan heb je een handig werktuig om te weven op de manier van eeuwen en eeuwen terug, of zoals de Indianen ook deden. Door de weefkam op te heffen heb je andere draden boven dan bij de neerwaartse kam. Dus kun je de inslagdraad zonder moeilijkheden telkens op de juiste wijze aanbrengen, en zo kun je "bandweven"... Ook daar zijn de mogelijkheden legio, kijk maar eens naar de prachtige werken van de Indianen.

Je ziet, ik probeer zelfs voor de naald-en-draad kunstenaars in ons groepje, alternatieven bij te brengen. Ik ga straks eens proberen om nog een lucet te maken, maar nu kleiner, en uit been, en met de (on)nodige versieringen. Als dat lukt, dan ook nog eens proberen een stel te maken die ik kan ineenschuiven... zo blijf ik bezig...tot meerdere eer en glorie zoals ze zeggen.

Ik heb op de rommelmarkt ook een kartelschaar (is dat de juiste naam? zo een schaar om zigzag mee te knippen...) aangekocht voor 8 euro, en twee enorme rollen tweezijdige kleefband, bruikbaar voor alles en nog wat. Dat is een moeilijke taak. de bedoeling is niet geld uit te geven, maar geld te sparen. Zodat de leden op een zo goedkoop mogelijke manier werkjes kunnen maken. Als ik dus echte koopjes zie, dan breng ik die mee, maar het is steeds afwikken en afwegen over de bruikbaarheid, de kostprijs en de mogelijkheden. Ik voel me er steeds wat ambetant bij, maar tot op heden heb ik nog geen miskopen gedaan. Gelukkig maar. Want omgaan met een andermans portemonnaie is iets waar ik niet echt happy bij ben.

Hé, mochten jullie soms ideeën hebben voor knutselwerkjes, of ergens op zolder boekjes met technieken, één adres... Ik zal jullie dankbaar wezen, en de leden ook!

tot de volgende ?

Winterse én zomerse ellende

Image by AnneTanne via Flickr

Op de wegen waar er gestrooid is, en voldoende gereden wordt, zijn de wegen niet meer glad, maar het is niet aangewezen om er "normaal" op te rijden! De wegen zijn er slecht aan toe, en dat is zacht uitgedrukt! Er zijn wegen waar de putten de een na de ander het wegdek sieren, en ik zag zelfs stukken weg, waar de beton afgeschilferd was in diepe en minder diepe putten... Met andere woorden, na de winterellende mogen wij ons verwachten aan de ellende van ontelbare wegenwerken, veelal -helaas- maar oplapwerk, maar voldoende om ook dan weer voor hinder te zorgen en het normale verkeer op te houden.

Toch vond ik vandaag de zomerse ellende op de weg véél erger dan de winterse... Heb je ooit al eens het genoegen gesmaakt zo'n 10 km lang in een sliert wagens te zitten, die aan zo'n 25, maximum 30 per uur voortsjokken, achter een bende wielerterroristen? Eén adres: de Vlaamse Ardennen... Op een grote brede baan, waar een gelijkloopse parkeerstrook naastlag, verwachtte iedereen dat de terroristen zich eventjes aan de kant zouden houden en fietsen zonder te hinderen, maar hó maar, het is veel leuker als je al die automobilisten kunt hinderen...

Voorbijsteken is er niet bij, onze wegen zijn, door het landschap meestal bochtenrijk, en dus heb je geen overzicht, of, als er al eens een recht stuk is, dan heb je meestal wel een of meerdere tegenliggers. Weet je, de meesten van die wieleraars rijden in de week met de wagen naar het werk. Mocht ik ze kennen, ik zou met liefde met mijn auto aan een slakkengangetje voor hen uit gaan rijden, kwestie van de pasmunt weet je...

Och, ik heb niks tegen die fietsers, maar waarom hebben zij zoveel tegen ons???

Het leukste is dat er op het grootste gedeelte van de weg, waar we voortsjokten aan 25 per uur, een mooi fietspad lag te blinken, maagdelijk leeg...

Ondertussen begint het weer te sneeuwen, en het vriest nog steeds 2.5 ° Celsius. Dus als het vlugger zou beginnen vallen, zitten we weer met die ellende ook.

Een geluk dat we met de Global Warming zitten, anders moesten we straks nog trager rijden.
Voor de pinguins.

Maar mooi is het wel, heel onze mooie Vlaamse Ardennen zijn één groot schilderij...De Saedeleer, Saverijs en co zouden hele doeken volsmeren met dit hemelse uitzicht. Als je nu Berg Stene naar beneden rijdt, dan moet dat rustig doen, en genieten van die weidse landschappen. Ik noem Berg Stene, maar zo kan ik honderden punten opsommen. Kijk, nu kunnen wandelen, of rustig fietsen (niet in zo'n bende elkaar 't hart afjakkeren), en genieten...

Maar ja, de meeste mensen nemen daar de tijd niet voor, hebben geen oog voor al die pracht, en zitten thuis naar de TV te kijken, naar natuurfilms van verre oorden... Hier zitten prachtige staartmezen aan mijn voederbakje...Veel mooier!

tot de volgende ?

dat is wel een pijp

Image by paolovalde via Flickr

Het is dus geen Magritte.
Het is ook geen gewone pijp, maar een pijp in terracotta of zoiets, en zo zwart als de nacht. Het is dan ook uit Zwart Afrika, van de Bahoem of Banoem ??? De steel is gedeeltelijk uit been gesneden.

Met andere woorden, we zijn naar de rommelmarkt geweest, te Deinze. Met nog andere woorden, ze zijn gisteren dus met de bulldozer geweest om sneeuw te ruimen.

En het was weer hier alleen, hier aan het grote veld, de rest van de wegen waren redelijk berijdbaar. In Deinze lag er amper sneeuw, je zag tussen het dorre gras dat er wel wat sneeuw lag, maar je zag veel meer gras dan sneeuw. Hier is het één grote sneeuwvlakte voor mijn deur. Bizar hoeveel dat kan schelen op zo'n kleine afstand.
Als het weer het toelaat, gaan we morgen naar Merelbeke rommelmarkten... Zo veel markten zijn er niet in deze tijd van het jaar, en dan hebben we er al heel wat gemist door het slechte weer. Het was leuk er weer eens te zijn, en al die oude bekenden te zien en mee te keuvelen. De man van wie ik de pijp kocht, zou er voor de laatste keer bij zijn...Hij is al ooit een geopereerd aan de hersenen, en nu heeft hij weer pijn en moet hij weer op onderzoek. Hopelijk is het niet erg, is het geen terugkeer van zijn oude kwaal... Hij was al bij de weinige gelukkigen die zoiets mochten te overleven. Dan mag ik met mijn rug niet klagen, daar kun je oud mee worden.

Och ja, het leven is maar een zucht... Straks moet Monique ook geopereerd worden aan de knie, en zal ik enkele keren de hobby alleen moeten trekken. Dat is niet erg, tenzij de naaiende en breiende leden met vragen zitten, want dan zit ik daar met mijn mond vol bijterkes... Als het weer wat deftig blijft, ga ik "gras" kopen te Ronse, in een zaak voor maquettenbouw, en kunnen we binnenkort beginnen aan het grote werk: de kerststalletjes. Klinkt een beetje gek in deze tijd van het jaar, maar het is een werkje die wel enkele sessies zal vullen, dus moeten we het doen op het moment dat we niks speciaals hebben, want anders raakt het nooit af. Bovendien zou ik graag een paar van die kerststallen (eigenlijk grotten) kunnen tentoonstellen in september.

Je ziet, we blijven bezig hé...

Deze namiddag nog naar Tanteke, en de zaterdag is ook weer voorbij. Bart komt ook langs, ik heb hem benieuwd gemaakt naar de koorden die ik met de lucet maak. Voor de eerste keer dat ik iets heb uit zijn soort van dinges, dat hij niet kent... Joeps!

Voila, dat is zowat al het nieuws, veel is het niet, en ik ben vandaag niet in een filosofische stemming (ne mens mag niet overdrijven daarin hé), dus is het maar een kort blogje, eentje voor het weekend...

Oh, ja, wie met Gmail werkt, kan nu Buzz installeren, en via die weg kun je meteen ook mijn blogjes lezen...

Groetjes en tot de volgende ?