't Is nog donker...

Image via Wikipedia

Want ik zit hier al heel vroeg te bloggen...Nu ja, heel vroeg naar mijn normen dan, want het is ondertussen al 8 uur geworden. Meteen bedenk ik dat ik in een vorig en werkzaam leven dan al mijn jas aan het aantrekken was om te gaan werken, en dat heel veel mensen dagdagelijks al veel vroeger op weg en zelfs aan het werk zijn. Wat zit ik hier dan te klagen?
Bijna iedere morgen wordt ik gewekkerd door een vertrekkende vrachtwagen uit onze wijk...Meestal draait het dan rond 5 uur...Paris s'éveille...Mater ook.

Soms vind ik dan de slaap niet meer terug, en lig ik in het duister mijn bed om te wroeten om het terug te vinden. Soms knip ik gewoon het licht aan om wat te lezen. Als ik geluk heb, slaapt Anny nog, in het andere geval hoor ik een klagend stemmetje over het licht drammen, en dan leg ik mijn boek maar weer weg, het licht uit en verder wroeten.

Maar nu hoorde ik Anny nog net opstaan, en toen ik naar de verlichte cijfers van mijn wakkermaker keek, viel het mij in dat Veerle weer de vroege shift heeft, en dat Anny dus de tweeling op de bussen moet zetten... Toen ik haar het huis hoorde uitgaan, ben ik ook maar opgestaan, mijn turnoefeningen gedaan, mij gewassen en aangekleed, ik heb de honden uitgelaten, koffie gezet, mijn yoghurt genomen, mijn sinaasappelsap, en al mijn medicamenten. De honden terug binnen gelaten, ze een stuk oud droog brood gegeven, dat is gezonde snoep voor hen. De rest van het droog brood gaat mee met Bart voor zijn dwerggeitjes. De TV aangezet en nog wat gekeken naar het nieuws van gisterenavond laat... en dan naar mijn kwampjoeter.

Monique kwam hier al vlugvlug op bezoek, met een groot stuk stof en een kartelschaar. Ik had die gevraagd om weer enkele modelletjes te kunnen klaarmaken voor de hobby... De bedoeling is dat ik met die stof een "kerstboompje" maak, op een kegelvormig stuk piepschuim. Ik heb ook twee soorten van kransen mee, die ik ook ga voorbereiden. Dan laat ik de keus aan de mensen om in december een kerststukje te maken. Zo blijven we bezig hé...

Ondertussen zijn de rolluiken al lang naar boven, en is het min of meer klaar. De lucht is bijna helemaal dicht met een grijze wolkenmassa. Mijn barometer is ook aan het zakken, en wellicht krijgen we vandaag weer wat regen. Echt Herfstsfstweer...Alleen de wind ontbreekt om er echt somber weer van te maken.

Oktober loopt al weer naar zijn eind, en straks is het weer november, de dodenmaand, met allerzielen, allerheiligen en 11 november wapenstilstand, één lange periode van stilstaan bij de doden... In het geval van de oorlogsherinnering stilstaan ook bij de menselijke waanzin. En de waanzin is nog lang niet over! Je moet maar het nieuws aanzetten op je TV om weer bommen en terreur te zien, iedere dag weer, zonder ooit tot een eind te komen... Verschrikkelijk!

Ik kan me echt niet voorstellen dat ze mij een geweer in mijn pollen stoppen en zeggen: komt er van ginder ene, schiet hem dood!... Ik denk niet dat ik dat ooit zou kunnen... Schieten op een wildvreemde mens, die ik ken noch van pluimen noch van haar... Die mens deed me niks, ik kan er dus ook niet eens kwaad op zijn, laat staan hem doden...

Wat de Hamerikanen doen, mensen gaan "bevrijden... Gewoon omdat ze vinden dat iedereen hun manier van leven moet toepassen... Dat is de vrijheid??? Vrijheid is een heel relatief begrip, je bent zo vrij als je jezelf voelt. Dat houdt ook in dat vrijheid een individuele gewaarwording is, en dat wij dus niet kunnen oordelen of een ander volk, met een andere manier van leven nu meer of minder vrij is... Hoe vrij voelen wij ons nog met al die camera's die al ons doen en laten filmen? Is het geen symptoom van onvrijheid dat we voortdurend zitten te bomen over onze privacy ?
Stel dat jij het besluit neemt om nu eindelijk eens helemaal op je zelf te gaan leven, zelfbedruipend, zonder ook maar van iets of iemand af te hangen. Je moet eerst en vooral al voldoen aan de wetgeving om een stuk grond te ontginnen, te bewerken en er van te leven. Je moet er belastingen op betalen (maar je hebt geen geld als je niet in het systeem mee doet...) Nee, vrijheid is heel, héél relatief. We moeten onze vrijheid in ons zelf zoeken, en leven binnen een maatschappij met regels om die vrijheden te waarborgen...Maar wat die vrijheden dan zijn, zit ingekapseld in een heel pak reglementeringen. Die regels zijn hier anders dan in Nederland, en toch behoren wij beiden tot dezelfde groep van het "vrije" westen... en voor een deel dingen kijken wij jaloers over de grens, en zij kijken net zo jaloers naar ons. En voor andere dingen voelen wij ons veel beter aan onze eigen kant van die "grens", ook al zo'n gek ding, die helemaal niet te rijmen is met het begrip "vrijheid"...

Zonet kreeg ik de vrijheid: "Toon, kom je brood maken?", en dus heb ik alles in de juiste volgorde in het broodmachine gedaan, en het machine aan gezet. Binnen een goede drie uur komt daar dan een mooi welriekend brood uit. (Vergeet niet één soeplepel citroensap (uit het flesje) bij te voegen, dan is je brood veel malser en milder van smaak - nee, het smaakt helemaal niet zuur!).

Heerlijk mals bruin brood, niet te donker, en heerlijk vers...MMMMMmmmmm....
Weet je, we leven echt in het paradijs, tenminste als we het zelf zo ervaren! Dat is pas de echte vrijheid, je mogen goed voelen, diep in jezelf.

Gisteren moest ik bij de apotheker langs. Het was zo wat 14 uur, ik stap de winkel binnen en de vriendelijke apotheker wenst mij "Goedemorgen", ik antwoord, met een glimlach in mijn stem: "Goede middag!" ... Meteen wordt hij zo rood als een biet... Heerlijk, mensen die voor zoiets nog kunnen blozen! Ik kon het niet laten te lachen, en zijn vrouw lachte vrolijk mee...Hij ook, na een klein momentje van menselijke aarzeling... Heerlijk is dat, dat warme menselijke, dat kleine dingetje dat ons doet lachen met en naar elkaar. Zelf als het ijzig koud is, heb je dan een warm gevoel!

Gewoon, mens zijn met de mensen, en je een beetje durven blootgeven, je zo groot maken dat je niet echt kleiner wordt als ze met je lachen... Durven eens de clown uit te hangen. Alleen kleine mensen durven dat niet, om het anders te stellen: Je moet groot zijn om je klein te kunnen maken!

tot de volgende ?

zo maar herfstig

Image by Shirley de Jong via Flickr

Ik heb iets met dat rfst in herfst... Dat is een klank die niet zo vaak voorkomt.
Wellicht dat ik het soms als herfsrfst durf te schrijven, om die gekke klank eens extra in de verf te zetten. Geef toe, onze herfst is veel herfstiger dan het Franse automne...Bij ons hoor je je voeten slepen door de dorre blaren. In La Douce France hoor je daar niets van, het lijkt eer op op de klanken van een graftombe, van tomber, neervallen, zonder geruis van slepende passen.
En dan zeggen ze nog dat onze taal niet muzikaal is !!!
Alleen onze winter heeft maar een zozonaam. In Lente hoor je iets fris, iets fleurigs, in zomer het zwoele, maar in winter hoor je geen sneeuw, geen ijs, geen kou...Daar is het Franse dan weer beter, met zijn Hiver kruipen de huiveringen je zo over de rug.
Heb je al bemerkt hoeveel klanknabootsingen er eigenlijk in de taal zitten? Verrassend hé als je er eens over nadenkt? En toch ook weer niet, want wat is er makkelijker in het komen tot een taal, dan het nabootsen van de klanken? Voor ons is het verrassend, omdat wij veelal niet meer de link leggen met de klank, of omdat de klank in ons bestaan bijna niet meer voorkomt. Neem nu de kling van een zwaard... Hoevelen onder ons hebben de klingen ooit horen klingen? We zijn veel vertrouwder met het geluid van de bommen en de granaten op onze TV. En in Bom hoor je...juist ja.

Er zijn poëten die hele dichtwerken hebben gemaakt, spelend met de woordklanken, soms zelfs zonder er een echte betekenis aan te hechten, dan wel de sfeer opgeroepen door de klanken. Maar heus niet alleen bij de moderne dichters vind je die klankenmuziek, luister maar naar Gezelle met "Ruisschen van het ranke riet" of Jacques Perk met zijn Iris... Ik ben geboren uit zonnegloren en een zucht van de ziedende zee, die omhoog is gestegen, op wolken van regen, gezwollen van wanhoop en wee... Deze klanken zingen hun lied zonder noten, zonder componisten, gewoon door de woordklanken.

En buiten is het nu een van die prachtige herfstdagen. Het frêle licht glooit over de reeds vergelende weiden en de braakliggende velden, de bomen tonen hier en daar al hun schrale skelet, terwijl andere nog wanhopig hun blaren proberen vast te houden. Het is koud maar zuiver weer, en de einder staat vlijmscherp getekend, als met chinese inkt. Ik zie hier het zwarte silhouet van de kerk van Horebeke en kan zelfs het kruis en de windhaan onderscheiden in dit felle licht. De rij populieren heeft al heel wat van zijn pluimen gelaten, maar nu lijkt het wel of het ieder blaadje wil tonen, ieder blaadje staat scherp afgelijnd tegen de einder. De kleuren zijn allemaal heel wat somberder dan in de hitte van de zomer. De gloed is uit de kleuren en heeft plaatsgemaakt voor het sombere van de tijdelijke dood van de natuur. En zie, het zieke zomerblad valt ten gronde, verschrompelt en vergaat tot nieuwe aarde, bron van nieuw leven in het voorjaar. De boom voedt zichzelf met zijn sterven.

De dagen worden steeds maar korter en donkerder. We reizen door de tijd naar de sombere donkere dagen van de winter toe. Hoewel dit ons hoop zou moeten geven op nieuwe leven en nieuwe groei, zien we voornamelijk de dood, het sterven en het nieuwe leven is oneindig ver weg.

Willy, je weet wel, de man die ons soms vergezelt bij het vissen, ligt in de kliniek...Met een zware depressie. De herfst ?

Nee, het is niet echt mijn seizoen, geef mij maar de lente en de zomer, het volle leven dat barst uit zijn kleuren en geuren. De herfst ruikt ook, naar het vergaan van de blaren. Wandel nu maar eens door het bos, je ruikt er de grondschimmels die welig tieren op die massa nieuwe bladerlijken.

Het verwondert mij niet dat dit het seizoen is van de depressies, en heus niet alleen meteorologische... De duisternis, de dood... het weegt op de mens, en wie er gevoelig aan is, kan licht die onzichtbare grens naar depressie overschrijden. Ook diegene van wie je het helemaal niet verwacht, zoals Willy... Een lawijtmaker, en iemand die altijd klaar staat om je een toer te lappen en dan te kunnen lachen... Bizar hoe zo iemand plots instort.

Gisteren aan het water zijn we flink uitgewaaid, bliek vissen was er niet bij... Je kreeg gewoon je lijntje niet van de kant af, er was teveel wind. ...en de snoek? Niet gezien. Aan de overkant van de Donk is er één gevangen. Er zitten er dus wel, maar in dat enorme water moet je of geluk hebben, of na maanden speuren weten waar ongeveer een snoek zijn territorium heeft. Wij weten het niet, en hadden ook geen geluk, ondanks wij een heel stuk van de oever hebben "afgedweild" met onze lijnen... Maar het was wel heerlijk zitten in dat frisse windje, maar vermoeiend. We leven nog, dank u... en de pijn gaat ook in de reden.

tot de volgende ?
Bij dergelijke klanken kan ik wegdromen,

druk jongens, druk!

Image by belgianchocolate via Flickr

Kijk, deze namiddag ga ik snoeken, voor de eerste keer in mijn vissersleven. Hopelijk vangen Luc of/en ik dan ook een snoek of snoekbaars...Voor de zekerheid leggen we ook een blieklijntje uit, als de snoek niet bijt, dan hebben we daar misschien wel beet...
Na het vissen rap naar huis, vlug gaan eten, en dan naar de vergadering van ziekenzorg Mater.
Dat wil zeggen dat ik na de middag niet meer in staat zal zijn om eventjes op mijn peecee te loeren, dus zal mijn mailbox morgen overvol zijn...

Wat kan het leven van een thuiszitter druk zijn (grinnik).

Hopelijk heb ik vanavond niet te veel pijn van het vissen, om op die vergadering te zitten. Nu, we zien wel, en eventueel pak ik een pijnstiller er bij. Ik heb het je al gezegd, wat ik ook doe, buiten heel voorzichtig zitten, doet mij pijn. Een rommelmarktje is gelijk aan pijn, gaan vissen is gelijk aan pijn (en soms veel pijn), maar als ik niets doe, dan heb ik ook niets meer, en dan wordt ik steeds minder en minder mobiel. Het is een bewuste keuze om toch nog dingen te doen die ik echt graag doe, en de kostprijs in pijn er bij te nemen. Pijn is nu eenmaal een stuk van mijn leven geworden. En ik mag echt niet klagen, ik heb de indruk dat ik, met de dagelijkse turnoefeningen en met het vermageren, toch een ietsje winst heb geboekt. Maar dat kan een illusie zijn, te danken aan de mooie zomer met stabiel goed weer... Misschien wordt alles nu wel weer enkele streepjes slechter, samen met de streepjes op de barometer. We zien wel, wat ik heb gehad kunnen ze mij niet meer afpakken.

Ik ben onlangs in contact geweest met een van die mensen die zich wentelen in hun ziek zijn. Ik zal hun ziekte niet minimaliseren, maar je kent ze ook wel, de mensen die steeds zitten te jeremiaden en die voor zichzelf al lang hebben uitgemaakt dat er niemand is die zó ziek is als zij zijn, en die dit met zo'n intriest en doodziek stemmetje aan iedereen die het wil horen verkondigen... Ik krijg daar de kriebels van. Dat zijn mensen die niet meer vechten tegen hun ziekte, maar ze lijken in tegendeel die ziekte te koesteren als een goede vriend. Kijk, als je ziek bent, dan krijg je na een korte tijd geen of bijna geen bezoek meer... Na drie maand weet je al heel goed wie je nog wel eens kunt verwachten, en al de rest mag je vergeten. Maar mensen die zo voortdurend klagen, ik denk dat die nog veel vlugger zonder bezoek zitten. Het is immers niet plezant om bij iemand te gaan die alleen maar aandacht heeft voor zijn eigen ziek zijn, zijn eigen, alles overstijgende ellende. Dergelijke mensen weven zichzelf in, in de cocon van hun ziekte, en houden de buitenwereld buiten.

Soms kan het wel eens te veel zijn, soms legt ook de sterkste zich neer bij het gevecht, maar als je bij zo iemand op bezoek gaat, dan zul je wellicht zien dat hij echt niet goed in zijn vel zit, maar toch zal hij pogen mee te praten... Zich sterker tonend dan hij op dat moment is.

Maar, och, dat heb ik allemaal al wel eens verhaald... Vandaag ga ik vissen, dat is wat nu telt. Ik ga wel een dikke trui aan trekken, want warm is het niet, en een goede vest tegen de wind.
We gaan vissen aan de Donk, en er is wind, dus daar is er dan "veel" wind, want aan die watervlakte lijkt er altijd meer wind dan op andere plaatsen. Dat betekent dat ik ook zal moeten vissen met een lijntje met een heel goed zichtbare dobber, want in dat dansende water zie je een klein en fijn dobbertje niet of amper.

Maar ergens is dat heerlijk, de wind, de geur van het viswater, en vooral het vissen in gezelschap van Luc. Niet dat we veel babbelen tegen elkaar, maar we zijn echte vrienden, die net zoveel plezier hebben in de vis die de ander vangt, als in de vis die je zelf vangt. Heb je een kanjer aan de lijn, dan is de ander daar met het schepnet om te helpen, en vice versa. Heerlijk is dat. Herinner je de karper van 11 kilo die ik deze zomer ving? Ik heb daar fotootjes van, en op een van die fotootjes, staat Luc er ook bij, net zo fier als ik zelf, gewoon omdat we samen gaan vissen. Samen.

En zo kom je op Vriendschap... Ik heb heel veel vrienden, maar slechts enkele Vrienden. En wie één of enkele Vrienden heeft, dat is al een rijk man. Want het is niet zo evident om echte Vrienden te hebben. Het is ook geen éénrichtingsverkeer, vriendschap moet in de twee richtingen gaan. Vriendschap moet onbaatzuchtig zijn, en dat is iets wat wij mensen niet vlug zijn. We zijn nogal geneigd van nature uit, om uit de situatie winst te puren. Bij echte Vriendschap en echte Liefde is er die drang naar een winsituatie er niet. De winsituatie bestaat er in dat je voor een Vriend dingen doet die je voor een ander niet zou doen, dingen die niet echt gelegen komen, maar die je doet omdat het voor een Vriend is. Als ik het zo bekijk, liggen Liefde en Vriendschap echt niet zo heel ver uit elkaar. Alleen is er bij Liefde nog een bijkomende element, is er bij Liefde ook nog een fysiek element.

Volgens mij zou naastenliefde dan ook veel beter naastenvriendschap heten. Dat benadert het idee veel beter.

En weet je, het geeft je een goed gevoel. Het geeft je het gevoel van "Dat is het". Op zo'n moment weet je dat het eigenlijk zo hoort te zijn. Altijd, overal, voor iedereen. Maar we kunnen het geen van allen. Zelfs een Sint Damiaan zal wel eens meer sympathie voor de één gevoeld hebben dan voor de ander. Zo zijn we nu eenmaal. Maar het is goed dat te doorbreken, en eens verder te gaan dan de logica.

Tot de volgende ?

Ik zal me blijven verwonderen...

Image via Wikipedia

Echt, iedere keer weer sta (zit) ik verstomd over de capaciteiten van dat kleine bakje dat met een idioot oldfashion zuignap aan mijn autoruit vastzit, en mij vertelt waar ik nu heen moet rijden.
Vandaag reden we naar de rommelmarkt in St Amandsberg...zonder dat kleine item zou het echt niet makkelijk geweest zijn om die rommelmarkt te vinden, maar met dat kleine hebbedingetje rij je er zo naar toe, en wordt je voor de deur afgezet...

Wonderbaar... Telkens weer zeggen wij tegen elkaar hoe makkelijk dat ding wel is.

Je moet naar Zichen, naar Zussen of naar Bolder, met de GPS rij je er zo naartoe.

En zeggen dat je dan in werkelijkheid gedirigeerd wordt door drie of vier satellieten, die ergens heel hoog boven ons rondtoeren. Eigenlijk is het ook een beetje beangstigend! Heel dat systeem van zattelieten is in werkelijkheid ook een spionagesysteem, en alsdusdanig een regelrechte aantasting van onze privacy.

Ze zien daar heel de wereld in detail. Je moet niet vertellen hoeveel kippen je hebt, ze tellen ze wel van hierboven uit. Ik overdrijf niet! Tot in heel erge details zien ze alles wat van ons, en waar wij dachten vrij te zijn, ongezien, zit Big Brother daar alles af te loeren. In het Antwerpse hebben ze dergelijke foto's ter beschikking gesteld van het publiek, tot nu van het algemeen. Uiteraard zijn het speciale foto's, het zijn foto's met een warmtegevoelige kamera, en je kunt dank zij die beelden zien hoeveel warmte je verstookt die ontsnapt langs je dak... Is natuurlijk nuttig, maar toch...

Die dametjes die menen in hun afgeschermde tuin veilig naakt te kunnen zonnen, moeten zich wel bewust zijn van het feit dat er ergens op deze aardkloot wellicht een paar voyeurs zitten te loeren.

Uiteindelijk is heel het GPS-systeem oorspronkelijk ontworpen voor militaire doeleinden...en de vraag is nog maar in hoever mijn GPS-je ook aan Big Brother meldt waar ik naar toe rij... Nu, bij mij mag ie dat weten, ik heb geen geheimen. Maar het is toch wel een beetje beangstigend.

Er is nog nooit zoveel over privacy gepraat als nu, en het is wellicht nog nooit zo dikwijls geschonden. Waar wij vroeger in SF boekjes lazen over toestelletjes die door de muren heen kijken, is dat nu echte werkelijkheid. Men ziet nog niet wat er staat en ligt, maar alles wat beweegt wordt geregistreerd. Voordeel, als ze een bandiet moeten klissen, zien ze perfect in welk deel van het gebouw hij verscholen zit. Nadeel... wie zegt dat ze ook niet eens naar ons kijken??
Hoeveel van onze elektrische toestellen zenden niet een of andere straal of warmte of wat dan ook uit die men van op straat kan zien?

En weer kan ik stellen dat ze dat bij mij mogen doen, dat ik geen geheimen heb, maar hebben ze daar eigenlijk zaken mee ? Waarom moeten ze dergelijke dingen weten?

Zeg nu niet dat het zonder reden is, want geen mens koopt dergelijke dure gesofisticeerde apparatuur zo maar, voor de lol. Gisteren toonden ze op TV dat ze nu al kunnen zien van een voorbijrijdende wagen of zijn banden wel in orde zijn. Er is steeds minder en minder dat ze niet kunnen zien. Heel ons leven is stilaan publiek geworden.

Dat was al gedeeltelijk zo, dank zij bijvoorbeeld het gebruik van je bankkaart, maar het wordt steeds maar erger en erger.

Je GSM is zichtbaar, je bent zelf zichtbaar... En de dag dat ze al die gegevens ook daadwerkelijk kunnen bijhouden en stockeren, is echt niet zo ver meer. En men zal weer hoezee roepen, de eerste keer dat men een misdaad oplost door de kennis die ze hebben van iedereen die daar ter plaatse kwam...en niemand zal zich bewust zijn dat dit wil zeggen dat ze dat ook van hem, van u, van ons allemaal weten. Dit is geen science fiction meer, dat is heel, heel erg nabij.

Big brother is er werkelijk, het is iets later dan 1984 geworden, maar echt niet zo heel veel verder in de tijd.

En dan lees ik dat in het Hamerikaans leger er een speciale werkgroep is opgericht om de mogelijkheden van gedachtenlezen te onderzoeken. Dan zijn we pas helemaal een open boek. Als ik nu bij mezelf denk, dan is dat tenminste nog privé...straks ook niet meer ???

Ben je al buiten geweest ? Het is heerlijk weer, fris, maar echt heel licht en heel helder. Als je niet weet wat gedaan, doe maar eens een wandelingetje, het is echt mooi en gezond weer!

tot de volgende ?

aftakelen

Image via Wikipedia

Vandaag is het zaterdag, dus: naar tanteke...
Weer gaan kijken naar de aftakeling van de mens.
Ooit heeft er in de home een kunstenaar verbleven in zijn oude dag, misschien was hij ook aan het aftakelen, maar niet zijn kunst!
In de inkomhal en trap hangen verscheidene portretten van zijn hand.
Portretten van oude mensjes die daar toen ook verbleven.
Heel mooi, een kristallisatie van de ouderdom, hoe mooi, hoe etherisch, bijna doorzichtig, bijna aan het verdwijnen toe is de oude mens op zijn schilderijen.
En dan besef je dat aftakelen ook mooi kan zijn.
Je ziet als het ware een heel leven geëtst op het gelaat van die oudjes.
En die etslijntjes, die rimpeltjes en plooitjes verraden veel, heel veel over wie dat mensje is en was...
Er zijn er zelfs bijna zonder rimpels, net alsof hun gezicht nooit gebruikt werd.
Maar er zijn er ook met diepe groeven van verdriet en pijn.
... en sommige hebben precies een eeuwige glimlach, diep ingekerfde vreugde.
Maar er zijn er ook een heleboel, de meesten, waar je allerhande lijntjes en lijnen door elkaar ziet lopen, zodat hun eigenaar wel wat weg heeft van een appeltje dat een hele winter lag uit te drogen.
Ook de handen spreken een taal, grove harde handen met sporen van kloven die nooit meer echt heelden vertellen van hard labeur, handen waarvan de huid bijna doorschijnend is geworden, en je de aders ziet lopen... Fijne handjes die verstild op de schoot liggen, handen met knoesten van de reuma... Handen die nooit stil liggen maar gefixeerd zijn in een eeuwige herhaalde beweging, een automatisme waarvan de eigenaar zich niet meer bewust is.
De houding van die oude mensjes, naar de grond gegroeid, met het hoofd wat neerhangend, een beetje als een verslenste bloem, of nog pienter rondkijkend uit kleine kraaloogjes... Sommigen in die typische gang van oude versleten mensen, en heel, heel veel in een rolwagen... Er was er zelfs eentje met de beide benen afgezet, maar die is nu al weer verdwenen, via de de poort waardoor ze allemaal weten dat ze er ook eens door zullen gedragen worden...

Heb je ook al bemerkt dat velen van die oudjes bijna steeds hun handen hebben dichtgevouwen, alsof ze iets vasthouden. Iets breekbaars, iets teers...hun leven?

Deze zomer zagen we er relatief weinigen "verdwijnen"...Maar nu de herfst er is met zijn koude dagen en wisselvallig weer, zullen er wellicht weer meer gaan, en zal het "gedenktafeltje" weer iedere keer in de hal staan, met daarop een of meerdere fotootjes van afgestorvenen, en daarbij een boek waarin je iets kunt neerpennen... Ik kijk iedere keer naar die foto's, en zie dan regelmatig mensjes die je min of meer kent, min of meer, want je kent ze alleen van ze te zien tijdens je wekelijks bezoekje. Toch zijn ze vertrouwd. Met sommigen heb je wel eens gebabbeld, anderen zag je wel eens zitten in de cafetaria... Sommigen behoorden tot die enkelen die jou ook kenden, en die je vriendelijk begroeten tijdens je bezoekje aan tanteke...

Je volgt die mensjes onbewust wat op. Zoals Lucien, die plots stopte met roken. Hij rookte als een schoorsteen, en plots nam hij het besluit te stoppen. "En? Lucien, nog altijd niet gerookt?" "Nee zulle, als ik zeg dat ik niet meer rook, dan rook ik niet meer!" Fier op zijn prestatie, en zeker niet makkelijk bij zijn dagelijks bezoekje aan de cafetaria, waar het vol zit met rokers...
Ik weet wat het is, ik ben ook gestopt, en weet dat het niet zo makkelijk is. Ik prijs hem dan ook met zijn prestatie, en zijn gezicht licht op in diepe vreugde. Het is zo makkelijk vriendelijk te zijn, en bij dergelijke oudjes zie je dat dit echt iets doet.

Ik heb je al eens verteld van Marietje, die binnenkort 104 wordt... Van haar twee zonen die iedere dag op bezoek komen.Kwamen..., want een van de twee kreeg een beroerte, en zit nu ook in de home, bij zijn oude moeder. Nu komt de oudste zoon alleen. Iedere dag. Zorgt voor zijn twee oudjes, ook al is die ene eigenlijk jonger dan hij zelf is. Hij is ook al 72. Komt iedere dag omstreeks kwart over drieën toe en zit er nog als ik allang weer weg ben. Hij heeft de handen vol met zijn twee mensjes te helpen. Ik heb bewondering voor de trouw en de inzet van die man.

Je ziet in zo'n home hele grote mensen en de kleine, die zie je gewoonweg niet... Die hebben geen oog voor de oudjes. Die gebaren nog nooit dat ze iemand hebben in een home. Ze hebben hun medemens al begraven nog voor hij gestorven is.

Och, je kunt blijven vertellen over dat kleine, zo speciale wereldje van oude afgeschreven mensjes. Als we geluk hebben, worden we ook zo oud, en misschien belanden we dan ook ooit in zo'n home... En we kunnen alleen maar hopen dat we dan niet bij de groep behoren van diegenen die begraven worden voor ze dood zijn...

tot de volgende ?

In de herfst vallen de ... ????

Image by Gerard Adriaanse via Flickr

Iedereen kent wel de verhaaltjes over het gebazel van kleuters. Er zijn leerkrachten die er een hele verzameling van maakten en er een heus boekwerk over uit gaven. De reinste overtreding van het copyright als je het mij vraagt.

Je kent ook wel dergelijke heuse boekwerken met schriftelijke uitlatingen van volwassen in de administratie. Het zijn dus heus niet alleen kleuters en kinderen die zich soms wat bizar uitdrukken.

Maar soms, kom je tot de onthutsende vaststelling dat er mensen zijn die niet alleen rare dingen vertellen, maar er ook nog stellig van overtuigd zijn. . . ....

Mijn schonedochter Els is kleuterjuf, maar dat vertelde ik je al. Ze is op haar werk gezegend met de opvoeding van een hele kudde kleine ukjes, van 2.5 jaar oud, soms zelfs nog met de pamper aan dus.
Juf Els probeert de kinderen heel wat in een korte tijd bij te brengen, en in het kader van Het Grote Opvoedingswerk ging ze met haar schare wandelen in het bos, genieten van de herfst en de vallende blaadjes.
Stom! Heel stom ! Juf Els moest toch beter weten dan net in de herfst met de kinderen in het bos te gaan wandelen ! Je zou beter verwachten, meer verwachten van mensen met een pedagogisch diploma !!!

Want wat is er gebeurd ????
Eén, minstens één, van de peutertjes is thuis gekomen met een kopje vol luizen, en toen de vertwijfelde moeder bij de apotheek ging om bestrijdingsmiddelen, heeft die zelf gezegd: "Tja, met het vallen van de blaren zijn er altijd veel luizen", en net tussen die met luizen beladen blaren gaat juf Els dan wandlenen met mijn kleine ukje ??? Je moest toch beter weten Juf Els ! Zoiets doe je niet !

Meneer of Mevrouw de Apotheker, wil je in het vervol aub wat op je woorden letten, en geen verwarring stichtende termen meer gebruiken??? Juf Els is daar dan het slachtoffer van !

Dit is geen verhaaltje! Dit is echtig en techtig de waarheid... In 2009 na Kristus...
djudedju.

dedju


En zeggen dat de opvoeding van dat ukje voor meer dan de helft in handen is van die liefhebbende moeder. Dju.

Toen ik deze historie hoorde vertellen, heb ik tranen met tuiten zitten lachen! Ik zie zo het gezicht van Juf Els voor me. Eerst wat verbouwereerd, en dan krampachtig om niet in lachen uit te barsten en althans beleefd te blijven... Ik zie ook zo voor mijn geestesoog het lerarenlokaal als de historie in het lang en het breed verteld wordt aan de collegae... Dat kind en de moeder hebben voor de ganse schoolperiode een reputatie opgebouwd die niet meer stuk kan.

Het is dus niet alleen de quizzmaster van "Blokken" die helemaal geen enkel benul heeft van de natuur... Er zijn er nog. In een wereld waarin de milieubewegingen toch een beetje zeggingschap hebben veroverd zou je het anders verwachten, maar ja, ik ken heel wat groenen die ook geen kaas hebben gegeten van de natuur... Die denken dat bloempje, boompje wei heel het natuurlijke gebeuren vertegenwoordigen. Misschien weet juf Els wel of het een Groene is of niet???

Je weet wel, het mensDOM.

Maar nu weet jij het althans, ga niet wandelen in de herfst in het bos, want dan vallen de luizen!
Gevallen luizen zijn mooi geel, bruin, rood gekleurd, 't is maar dat je het weet... Herfstkleuren komen voort van de builen en blutsen van de luizen. Denk maar aan de cochenille (een soort bladluizen) dat zijn de beestjes waar ze het mooie rood uit maken dat je terugvindt in je glaasje Campari. (Echt waar!!!)

Ik weet het niet, maar wellicht komen juffen aan de schoolpoort wel meer van die gekke histories tegen. Persoonlijk heb ik in mijn administratie op mijn werk ook zo'n pareltjes gezien... Ik krreg ooit een dametje bij me met een identiteitskaart waar de ambtenaar als jaar van geboorte niet 1932 maar 1832 had ingevuld. Jeanne Calmant is heus niet de langstlevende mens geweest, althans niet op papier... Ik kreeg ooit een man bij me die zes weken in de Renuwatiekamer had gelegen in de kliniek ( reanimatiekamer)maar ergens had hij gelijk, daar wordt je gerenuweerd... En op een aangifte van een arbeidsongeval had de werkgever ingevuld: oorzaak van het ongeval: van bader gevallen... Tja, wat liggen die toeristen ook op een chantier te doen? (Een "badder" of "badding" is het dialectwoord voor de balken die veelal op stellingen gebruikt worden (ook een achttiender of zestiender genoemd, naar gelang de maat van de balk)

Soms is het dus gewoon echt leuk om gewoon te luisteren naar de mens.
Een soort verbaal voyeurisme als het ware...

Eigenlijk scheelt het niet zoveel van het op een terrasje zitten mensen kijken.

En weet je... soms zit ik dan mijn hersenen te pijnigen of ik zelf niet ooit zo'n hoofdvogel heb afgeschoten... Ik heb hier ergens zo'n boekwerkje in huis, uitgegeven door een oud-leraar van mij, die uit de opstellen van de kinderen allerlei van die leuke dingen haalde... Iedere keer ik daar in blader zit ik te denken "zitten daar dingen in van mijn hand ook ??".

Ach, weet je, ik zou het niet eens zo erg vinden, zolang we maar ook met onszelf kunnen lachen, zo lang we onszelf maar niet verheven voelen boven de anderen, hebben wij het recht te lachen. Maar wee diegenen die alleen met anderen kunnen lachen, en denken dat zij stukken boven het grauw verheven zijn ! Dat zijn pas belachelijke elementen, wat Hendrik Conscience noemde: "Baas Ganzendonk".

Ik heb meer dan eens met mezelf zitten lachen, zelfs soms als ik heel alleen op mijn bureel zat, en mezelf betrapte op zo'n stomme fout... en als het een erg goeie was, dan vertelde ik aan mijn collega's zelfs wat ik uitgespookt had. Niet iedereen kan dat, niet iedereen durft dat, maar wel iedereen doet domme dingen... alleen, je moet ook jezelf kunnen relativeren hé...

tot de volgende ?

Wave en andere dinges

Image by focalplane via Flickr

Ik heb de Wave thuis gekregen, nog niet de volledige en eindeloze, maar toch een eerste stap in...
Misschien zitten sommigen zich nu af te vragen wat de wave dan wil is?
Dat is het nieuwste paradepaardje van Google, en net zoals indertijd met Gmail moet je die Wave ook cadeau krijgen van een ander... Althans in de opstartperiode.
De Wave moet een ultiem platform worden om met verschillende mensen samen te werken, te spelen te chatten ... Dat klinkt simpel, maar het is het niet, niet echt. Je moet maar eens gaan zien op Google Wave, dan krijg je heel wat uitleg over de mogelijkheden die zo'n platform je biedt.
Maar je kunt bv aan een tekst werken met verschillende mensen op hetzelfde moment. Grandioos en nieuw... Alhoewel, een deel van die dingen kon je hier en daar al wel, maar bij Google is het allemaal in één systeem bijeen gebracht.
Ik denk dat het groots kan worden.
Ik heb heel wat schrijf en wrijfwerk gehad om bij de tweede vloot van toelatingen te geraken, en vermits het nog maar een voorlopige toewijzing is, kreeg ik ook maar een heel klein beetje waves om uit te delen aan anderen...

Deze namiddag ga ik naar Zwijnaarde, naar een uiteenzetting over Linux en meer speciaal over Ubuntu. Als mijn buur tijdig terug is van de dokter gaat hij wellicht eens mee. Ik ga niet nog eens de loftrompet opsteken over Ubuntu, dat heb ik al genoeg gedaan, als je me nu nog niet gelooft...

Maar ik probeer wel een beetje de actualiteit in het kwampjoeterwereldje te volgen... Niet dat ik aan alle mee doe, of dat ik alle drie maand een nieuwe peecee koop om in te zijn, maar ik probeer op te volgen wat er voor nieuws komt. En met dat nieuws denk ik dan hoofdzakelijk aan de software, maar zonder enige aandacht voor spelletjes... De enige spelletjes die ik speel zijn patiencespellen, en daar kan ik iedereen aanraden om Pysol te downloaden, dan heb je meteen een heel pak gratis spelletjes, volledige versies zonder beperkingen en gratis ! Je moet wel gek zijn om dergelijke dingen te kopen, maar ik meen dat ik dat al over zo wat alle software heb gezegd.

Maar dank zij mijn abonnementen op een heel pak (gratis) nieuwsbrieven over het IT-wereldje, verneem ik soms dingen die wel degelijk interessant zijn, en die nieuwe mogelijkheden bieden om dingen te doen met je peecee. Sommige doorbraken vind je eerst in de koopvorm, soms meteen als eerste in de gratissoftwares. Ik volg er op die manier ook wat de evolutie op van die programma's. Je moet maar eens kijken hoe de werktuigen voor bureautica geëvolueerd zijn tot echte pareltjes, waarmee je zowat alles kunt inzake bureelwerk. En heus niet alleen bij het officepakket van Windows, er bestaan een heel pakket gratis versies, die minstens even goed zijn. Maar als ik dan terugdenk aan mijn oude schrijfmachine, en aan het gepruts met stencils en dergelijke, dan weten jullie niet hoe gemakkelijk jullie nu uit de slag kunnen met dergelijke programma's. Zelf heb ik het amper nog van doen, maar het blijft ergens mijn interesse hebben. Als ik denk aan de mogelijkheden die je nu hebt om een mooie layout te maken, en hoe wij daar met stencils zaten te klooien...

Nee, ik denk dat alleen al op het vlak van bureelwerk, de peecee een onmisbaar wapen is geworden. En als ik Bart hoor, is ook ontwerpen en tekenen van stoffen en tapijten niet meer in te denken zonder de hulp van de software.

En dat zal wel het geval zijn voor heel wat dingen.
En het gaat nog veel verder, want je kunt op zwaardere machines dan uw en mijn peeceetjes, zelfs ontwerpen virtueel doen werken, om zo eventueel fouten uit te halen nog voor de testfase.

Geen wonder dat de evolutie steeds sneller en sneller gaat, want ook al die wijsheid zit dan nog eens op internet, als een basis om op verder te werken.

Eerst kwam de spraak, de taal, dan het geschrift, dan de boekdrukkunst en nu internet... Het gaat steeds rapper, en steeds breder van opzet. Er lijkt geen eind te komen aan de mogelijkheden en aan het steeds sneller evolueren...

Er blijft maar één element hangen: de mens...
Geef maar toe, de homo universalis is niet meer denkbaar.
De tijd van universele genieën zoals een Da Vinci in zijn tijd, dat kan gewoon niet meer.
Het pakket kennis is zo groot geworden dat er geen mens meer is die in staat is al die kennis te bevatten.
Steeds meer zien we dan ook de evolutie gaan in de richting van specialisatie.
Het kennisgebied gaat steeds dieper en dieper, maar wordt steeds smaller en smaller op die manier.
We lopen allemaal met een paardenbril op, zodat we geen tijd meer verliezen met links en rechts te schouwen...Immer vooruit!
En het gevaar is niet denkbeeldig dat we evolueren naar vakidioten.
Briljante idioten, maar toch idioten...die geen kijk meer hebben op het gewone leven, die alleen nog verstand hebben van hun enge vakgebied.
Ik hoorde onlangs nog dat je met x niet meer kunt praten, die kan alleen praten over zijn informatica, en doet dat met termen die wij niet meer begrijpen.
Het gevaar is dus niet denkbeeldig dat wij via onze steeds voortijlende kennis, alle menselijke contacten verliezen, de binding met de wereld verliezen.
Wij kunnen alleen nog praten met gezellen in ons enge vakgebiedje.

Ik krijg hallucinaties van een wereld waarin informatici alleen nog een partner kunnen vinden bij de andere informatici, tandtechniekers alleen bij andere tandtechniekers en ga zo maar door. We komen tot een wereld waarin geen sprake meer is van Vlamingen Walen, Nederlanders of wat dan ook... De wereld is ingedeeld in groepjes van deskundigen die alleen nog kunnen praten met hun soortgenoten in het vak. Je hebt de kaste van de informatici, die dan nog eens onderverdeeld is in diverse specialismen... en dan de kast van... en helemaal onderaan, de sukkels die dit niveau niet kunnen bereiken, uit de boot, sorry, uit alle boten vallen, en gedoemd zijn alle prutswerkjes te doen die beneden de waardigheid van de kasten liggen...

Die "sukkels" komen in opstand, en weigeren te werken voor die upperclass...en heel het systeem valt in korte tijd in elkaar. De wereld wordt dan beheerd door de kastenlozen, zij die niets kunnen, niets kennen... en na een lange tijd zijn dus de politici weer aan de macht.

Sorry, ik kon het niet laten...'t Is sterker dan mezelf.

Maar toch zit er iets in, de kans dat we echt opgroeien in een wereld vol specialisten en een schromelijk gebrek aan gewone mensen, is niet helemaal denkbeeldig. We moeten tijdig proberen te komen tot mensen die nog wat overzicht hebben op het geheel, ook al hebben ze niet de volledige kennis van de specialisten, ze moeten genoeg kennis hebben om verbindingen te kunnen maken die al die specialismen tot een geheel vormen...zoniet...

Maar misschien loopt het allemaal niet zo'n vaart, door de global warming lijkt het nu onafwendbaar dat de zeespiegel binnen de kortste keren met zo'n 25 meter stijgt, en dan zitten we meteen met héél andere zorgen dan specialisten allerlei... Dan komen de dichtsbevolkte gebieden van de wereld onder water te staan, en krijgen we de grootste volksverhuizing ooit... Immigranten waar wij nu van wakker liggen zullen dan een belachelijk minieme probleempje lijken in verhouding met de miljoenen en miljoenen mensen die allemaal op hetzelfde ogenblik op de loop gaan voor de oprukkende oceanen...

Als ik die doemscenario's bekijk, dan lijkt het wel alsof de wereld zelf aan de opkuis van de vervuiling zal beginnen.

Bangelijk.

We zijn nog nooit zo slim geweest. We zijn nog nooit zo dom geweest.

tot de volgende ?