Doodstraf in schijfjes ???

Image via Wikipedia

In het land van de Vrijheid, Kamerika, om preciezer te zijn in de staat Ohio, hebben ze een nieuwe vorm van doodstraf uitgevonden... Ze binden de terdoodveroordeelde op een tafel vast om hem een dodelijke injectie toe te dienen (doet mij denken aan euthanasie - ?), en dan klooien ze twee (2) uur lang om een ader te zoeken, en dan doodleuk (what's in a word) mededelen dat ze geen ader vinden, en dat ze de zaak eventjes gaan uitstellen...
Leuk
is anders

De doodstraf op zich ligt me al niet zo, maar als ze dan nog eens gaan klungelen, dan wordt het helemaal te gortig.

Eén van de hoofdredenen waarom ik geen voorstander ben van de doodstraf, is dat men al herhaalde malen een onschuldige heeft ter dood gebracht, en nadien dan toch nog eens de echte dader vond. Maar er is meer, doodstraf heeft geen enkel effect op het plegen van misdaden, waar de doodstraf bestaat, is het percentage misdaden niet lager dan in de landen waar het niet bestaat. Bovendien doet heel het systeem mij net iets te veel denken aan het Oude Testament en op de huidige wetgevingen op basis van de Islam. (Let wel, ik zeg Islam en niet de Koran, want heel veel van die wetgeving is niet terug te vinden in de Koran).
Het principe van een oog voor een oog, een tand voor een tand... Nee, dat ligt mij niet zo, op een of andere manier heb ik dan het gevoel dat we ons op onze beurt verlagen tot zelfde niveau van de misdadiger, en dus als het ware zelf misdadiger zijn.
Mij lijkt dat we stilaan dat niveau zouden moeten ontgroeid zijn...

...maar zo heel simpel ligt dat niet!
Soms gaat de publieke verontwaardiging over bepaalde misdaden zo hoog, dat de volkswoede best tot een lynchpartij zou kunnen overgaan! Denk aan de massale woede tegen een Dutroux in ons eigen Absurdistan.

Op dat moment spreken we allemaal wel eens "dat hij best zou ter dood gebracht worden, en dan nog op een pijnlijke en langzame manier", en het zou echte heldenmoed vergen om op zo'n ogenblik tegen die massale opinie in te gaan. Het is dan ook het enige soort van processen waar het goed is dat het Belgische rechtssysteem bestaat, en het jààààààààààààààààààààààren duurt vooraleer het tot een werkelijk proces komt, tijd waarin de volkswoede al wat gekalmeerd is. (In alle andere dossiers is dat systeem er alleen ten voordele van hen die heel veel geld hebben om heel lang hun advocaten in dienst te houden en te binden...en er in te slagen dat er heel wat zaken verjaren vooraleer het proces er komt...)

Nu, we staan niet alleen in die opinie, in het Nieuwe Testament vinden wij ook nog verwijzingen naar een molensteen en het diepste van de zee... Blijkbaar is de verontwaardiging niet alleen des mensen...

Maar ik heb nog een reden om tegen de doodstraf te zijn, en helemaal geen humanitaire reden, bij dergelijke misdaden die werkelijk indruisen tegen alle menselijk gevoel voor recht, lijkt mij de doodstraf een veel te korte pijn. Mij lijkt dan een lange en zware gevangenisstraf veel rechtvaardiger, en lijkt mij dat levenslang ook werkelijk levenslang moet duren. De dader alle tijd geven om de pijn zelf te ervaren, ook al is het dan een geestelijke pijn van uitzichtloosheid.

Velen denken dat dergelijke mensen dan voortdurend de druk van hun geweten voelen, maar ik geloof daar niet zo in, ik denk dat mensen die dermate verworden zijn, ook een verworden geweten hebben, en helemaal niet met wroeging te kampen hebben. De ene wroeging die ze wellicht hebben is over de fout die ze maakten en waardoor ze geklist werden. Wroeging is - naar mijn gevoel- iets wat voorbehouden is aan de mensen die "goed" willen leven, die zich voortdurend bewust zijn van de anderen naast zich.

Bovendien is die wroeging dan ook nog eens gevormd door onze opvoeding. Ik heb al meermalen allusie gemaakt op het feit dat mensen steeds redeneren van uit hun positie, en de eerlijkheid poneren vanuit hun oogpunt. Het gevoel van juist een eerlijk in een arbeidssituatie is heel anders bij de arbeider dan bij de meestergast, dan bij de werkgever... En allen zijn overtuigd dat ze eerlijk en rechtvaardig zijn. Zelfs als ze gelovig zijn, lijkt hun houding perfect te passen in wat zij lazen, of leerden als leefregel binnen het geloof.

Dat is iets wat mij altijd heeft gehinderd in mijn overtuiging, en mij dikwijls heeft doen denken over de overtuiging op zich, en hoe de interpretatie van de ander dan wel kon zijn... De eerste keer dat ik met die bedenking heb gezeten, was door een discussie met een werkgever (de tegenpartij in mijn geval), die mij woedend vroeg of ik geen gewetenswroeging had. (Het was een Italiaan, en hij sprak van zoiets als remorza di conscienza al mijn geheugen goed is...) Maar hij heeft me wel doen denken. De man maakte een volstrekt eerlijke indruk, en mijn vraag was net zo goed eerlijk vanuit het standpunt van de arbeiders.

Maar dat betekent dus dat geweten een individueel begrip is!
Als je dat verder doortrekt, dan kun je héél ver gaan in deze redenering, maar je zit dan niet alleen meer met de individuele overtuiging, maar ook met de maatschappelijke...

Durf jij dan nog zo makkelijk een oordeel te vellen over iemand?
Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik tijd heb om na te denken, hoe minder ik dat durf.
En het is niet dat ik milder wordt, maar veeleer dat ik twijfel aan wat juist is of verkeerd is...
Want heel veel van die dingen zijn interpretaties van individuen.

Mensen die de sharia toepassen zijn naar ons gevoel verkeerd, leven nog in de middeleeuwen (een bewijs op zich dat ook wij ooit zo dachten en handelden!), maar voor hen is het de ultieme rechtvaardigheid. Wij achten hun daden verkeerd, maar kun je het individu dat mee doet in die vorm van "recht", echt beschouwen als verkeerd handelend in de zin van strafbaar ? Je ziet dan ook dat dergelijke daden hier veroordeeld worden, terwijl hun geloofsgenoten hen toejuichen als helden.

Niet makkelijk!

Al deze uitwassen van "geloof" of "moreel besef" lijken duidelijk te evolueren. Onze kruistochten leken toen heel rechtvaardig, en ook de kruisvaarders kregen toen bij voorbaat de volledige kwijtschelding van hun zonden, zelfs diegene die ze nog zouden begaan! Veel verschil is er niet met wat we nu zien bij de mislim en zijn heilige oorlog...

Weet je, het lijkt wel of we maar heel, heel langzaam wijzer worden...echt heel heel langzaam...

tot de volgende ?

Arvik : terug van weggeweest...

Image by jpa2003 via Flickr

Weet je niet wat arvik is? Ik wist het ook niet, tot ik het verheugende nieuwsbericht las, dat arvik, na uitgestorven te zijn, terug tot leven was gewekt door de Belgische plantentuin...
Ho, heb geen te grote verwachtingen, arvik is wellicht geen reuzegrote aanwinst (herwinst?) voor onze natuur, het betreft immers een grassoort die in de hoge venen op schrale grond voorkwam op de velden waar spelt gekweekt werd... Spelt is een bijna niet meer gekweekte graansoort, zodat ook het bijhorende onkruid verdween...
Maar niet gevreesd! Men beschikt nu over een zadenbank.
Niet alleen in België, maar bijna overal ter wereld heeft men nu zadenbaken opgericht om alle plantensoorten te vrijwaren van verdwijning. En zie, een eerste sukzeven is er gekomen in onze plantentuin!!! Men is er in geslaagd onkruid terug te halen van weggeweest, en zie, ze hebben al weer duizenden plantjes opgeleverd van de weggewezene...

Prachtprestatie als je het mij vraagt, maar ik had liever gezien dat ze hun kruit verschoten hadden aan een ander plantje dan aan een stukje onkruid! Ik ken tuiniers die al hun levenlang aan het vechten zijn tegen onkruid, er maar niet in slagen hun tuin onkruidvrij te krijgen, en zie, als er dan al eens een soort weggecultiveerd werd, dan vinden ze het nodig juist dat terug te brengen. En let op! Heel de wereld juicht, want arvik is toch wel een soort die enkel en alleen in ons Belgenland tuiniers pestte zeker ? Nu kan men het met milde hand aan andere tuiniers bezorgen, in andere landen, zodat ook zij het onverdeelde genoegen kunnen smaken een oeverloos gevecht aan te gaan met dat soort wilde gras tussen hun bloemkolen... djudedju.

Maar laat ons hoop koesteren... Wie weet of net die arvik niet onze redding is! Zegt men niet dat er voor iedere ziekte een kruid gewassen is ? Voor arvik is weliswaar bij mijn weten nog geen ziekte gevonden, maar ook daar ontdekt men steeds weer nieuwe dingen. Laatst ontdekte men het verschrikkelijke LUJO-virus, een virus uit het gamma van EBOLA en consorten... Een verschrikkelijk dodelijk iets, bij de ontdekking is niet alleen de oorspronkelijk ziek overleden, maar ook nog een paar verzorgers. Stel nu eens dat arvik net dat middel levert om de lujo tegen te gaan!

Of... misschien is Mexicaanse griep alleen uit te roeien met Belgisch onkruid? Nadat zij daarginds ooit onze Maximiliaan hebben doodgeschoten, zou dat toch wel een Christelijke daad zijn, u doodt er ééntje van ons, wij redden er duizenden van u... Zo zou het monument op het Tacambaroplein te Oudenaarde er nog een dimensie bij krijgen! (Het monument staat voor de dode Belgische soldaten in Mexico, die in dienst waren bij keizer Maximiliaan van Mexico, schoonzoon van onze brave (?) Leopold II). Nu weet er bijna geen kat meer waarvoor dat monument daar staat te staan, maar het zou uitgroeien tot een symbool van haat vergelden met liefde, nu ja, met thee van onkruid...

Maar er is niets bovennatuurlijks aan het terugbrengen van dat onkruid, men had zaad liggen, dus gewoon eventjes een beddeke omspitten en zaaien maar. Maar er bereiken ons andere geruchten...die veel verder gaan dan het heruitzaaien van een klein dom plantje! Men is bezig met te onderzoeken of men uitgestorven diersoorten niet terug kan brengen! En daar is het geen kwestie van een beddeke omspitten en effentjes uitstrooien... Nee, daar gaat men, onder meer door gebruik te maken van museumstukken, het genenpakket van die uitgestorven beestjes weer opbouwen, inplanten in nog bestaande familieleden van de uitgestorvenen, en zie, zo komt uit het ei van de emoe plots een echte dodo, en bevalt de olifant in de zoo van Woeperwaai toch wel van een gezonde mammoet zeker ?

Ik zie het zo al voor me: een witte, omgekeerde driehoek met rode rand, met daarop een zwart profiel van een mammoet: Opgelet! Overstekende mammoeten...

djudedju, en het is al zo gevaarlijk op onze wegen


tot de volgende ?

glas graveren

Image by annia316 via Flickr

Zoals je gisteren hebt kunnen lezen, heb ik een enorm pakket modellen voor glasgravures op de kop kunnen tikken.
Gisterennamiddag ben ik een hele tijd zoet geweest met die dingen een beetje te klasseren volgens de soort. Makkelijk is dat niet altijd, maar moeilijk gaat ook.
Ik heb daarom geopteerd voor grote onderverdelingen, namelijk alle plantaardige afbeeldingen, alle dierlijke afbeeldingen, alle menselijke, alle lettertypes, en dan andere en als laatste een mapje met "gemengd", waar het dingen betreft die meerdere soorten bevatten van voorgenoemde afdelingen.
Het grootste pak zijn de plantaardige, maar eigenlijk zou je dat ook weer oneindig kunnen onderverdelen. Zo zijn er typische "boorden", tekeningen om een rand mee te maken rond een andere tekening, er zijn bloemen, er zijn bladeren en mengelingen, er zijn kransen en er zijn medaillons. Te veel om op te noemen, maar omdat de meeste elkaar in meerdere of mindere mate overlappen, of toch kunnen in wisselwerking gebruikt worden, laat ik het liever in één map. De ervaring heeft mij geleerd dat het zoeken in voorraad op zich al een inspiratiekick geeft.

Maar het is echt een schat aan modellen en aan inspiratie! Och ja, ik heb ter ere van mijn oudste zusje, de kantwerkjes voorlopig in een apart mapje gestopt... Want ik kreeg gisteren al een mailtje daar over. Als ze eens afkomt, kan ze deze meenemen, of ik kan eens gaan kijken of ze in het copycenter het als mogelijk zien om ze te copiëren...

In ieder geval, het was al weer een tijdje geleden dat ik nog eens in glas heb gegraveerd. Hoogtijd dus om eens weer aan de slag te gaan. Zeker nu, met al die modellen die met en door elkaar kunnen gebruikt worden om mooie en nieuwe dingen te maken. Want dat is het gekke...Wellicht zijn voor veel mensen die modellen dan je van het, maar voor mij zijn ze veeleer vertrekpunten, inspiratiebronnen, aanleidingen om verder te gaan. Soms gebruik ik het model letterlijk, maar ga ik het bijvoorbeeld een keer rechtop en een keer op zijn kop zetten in één groter geheel, soms ga ik van een deel er van uit om een andere combinatie te maken, soms ga ik de tekening helemaal anders gaan maken, en is alleen de technische kant ervan een inspiratiebron. In feite kun je van bijna elke potloodtekening een gravure maken, maar vergeet niet dat het effect omgekeerd is! Een glasgravure is een witte tekening op een donker vlak (Ik vul soms de glazen of flessen op met zwart zand, om de tekening (wit) duidelijk en scherp te doen uitkomen.). Maar je kunt dus niet zomaar een potloodtekening overnemen, ik kan dat duidelijk maken met een voorbeeldje. Neem een mooie paardenkop, daar heb je het oog in, in de potloodtekening is die donker, dus duidelijk getekend. Als je dat in glas ook doet, dan krijg je een wit oog, wat de indruk geeft van een blind paard... Je moet dus veelal meer doen dan alleen de tekening overnemen. Ik kon aan de modelletjes zien dat de dame van wie ik ze kocht, ook die moeilijkheden heeft ondervonden! Ze probeerde immers wat meer te zien, door de tekeningen op zijdepapier te zetten, en dat dan weer op zwart papier te kleven, waardoor je potlood eerder grijs toont op een donkerder vlak (zijdepapier is halfdoorzichtig).Maar uiteraard is dit hoogstens een hulpmiddeltje, en heeft nog niet hetzelfde effect als werkelijk witte tekeningen op het glas.

De mooiste gravure die ik ooit heb gemaakt, was een babytje op vaders grote handen... Dat was niet makkelijk, omdat je daarbij niet alleen met wit tekent, maar door technisch andere structuren in het glas te griffen, ook min of meer grijstinten suggereert, en dus met schaduweffecten werkt.

Maar genoeg daarover...

Ondertussen ben ik bezig met een paar oude, onafgewerkte pyrografieën af te werken, en zit ik na te denken over volgende activiteiten voor de hobbyclub van Ziekenzorg. Woensdag is er een vergadering waarvoor ik ook nog een en ander moet voorbereiden.

Iedereen moet een ding meebrengen naar de vergadering, om daar uit te leggen aan de anderen, zodat we meer en meer echt ideeën met andere groepen kunnen uitwisselen, en zo steeds iets nieuws kunnen brengen.

Je ziet, we zijn en blijven bezig...

Als het weer het toelaat, morgen gaan vissen en woensdag vergadering, en wellicht donderdag of zo ook nog eens op ziekenbezoek naar het hospitaal, naar een goede kennis die zijn heup brak...en hij sukkelt al zo op zijne gang. djudedju.

Voilà, daar moet je het vandaag maar mee doen, want ik moet ook nog naar Monique, om een deel dingen te gaan halen, om aan de kerststallen te kunnen beginnen... Werk, werk, werk...sjongjongejonge waar ben ik aan begonnen ? Maar ik hou er van...
tot de volgende ?

Ganesja / Het lange kerkhof

Image by wallyg via Flickr

Twee titels, twee onderwerpen.
Vandaag op de rommelmarkt van de Socialistische Vrouwenbeweging heb ik een mooie Ganesja (Ganesha) gekocht, in hout uitgesneden en mooi gepolitoerd.
Ganesja is een van de vele goden uit het Hindoefirmament, zoon van Parvati, die de vrouw was (is) van Sjiva. Maar het is geen zoon van Sjiva, Parvati nam een bad, en uit het vuil van haar lichaam kneedde ze een mooie jongeling, Ganesha... Omdat ze alleen was (Sjiva was niet thuis), gaf ze Ganesja de opdracht niemand binnen te laten in haar woning. Toen Sjiva thuis kwam liet Ganesja hem niet binnen, want hij kende hem niet. Daarop hakte Sjiva het hoofd af van Ganesja. Parvati eiste dat hij de jongeling weer tot leven zou brengen, maar dat kon maar door hem het hoofd te geven van het eerste levende wezen dat voorbij kwam...en dat was een olifant.
De god met het olifantenhoofd staat voor Wijsheid en Moed. Zijn rijdier is de rat.

Ik vind het een heel mooi beeld, en het is prachtig uitgesneden.
Ik heb nog iets anders gevonden ook, iets wat voor mij fantastisch is! Een van de dingen die ik soms wel eens doe, naast pyrografie en beenbewerking, is graveren in glas. Ook dat is een van die oude kunstvormen, waarvan je steeds minder en minder ziet. In de glorietijd werden daar massa's witte tekeningen op zwart papier voor uitgegeven, maar dat was zeer duur, en ook zeer zeldzaam te krijgen. De meeste ervan kwamen uit Duitsland, waar die bezigheid blijkbaar meer beoefend werd dan hier bij ons. Ik had al enkele van die modellen die ik eens op een beurs heb kunnen aanschaffen, maar zoals gezegd, moeilijk te vinden en relatief duur... Nu zag ik op een standje een grote doos staan, ik opende die, omdat er een sticker op plakte met "graveermodellen", en ja hoor, een hele doos met massa's modellen voor graveren in glas en/of pyrografie (de meeste tekeningen zijn bruikbaar voor de twee) en ook nog een pak modellen voor het maken van glasramen in kleur. Er zitten ook nog een deel prachtige moderne kantwerkjes modellen in, waarvan ik zeker weet dat ons Suzanne zal watertanden... Ik heb heel de doos voor een appel en een ei kunnen kopen... (En dan nog goedkope eieren en appels...)

Ik heb voor ik begon te bloggen al een hele tijd zitten snuisteren in al die knipsels, heerlijk !


En zo kom ik stilaan aan " Het lange kerkhof"

Is het jou ook al opgevallen dat je tegenwoordig overal langs de banen kruisen ziet staan, als een gedenkteken voor het feit dat daar iemand is verongelukt in een verkeersongeval? Het lijkt wel stilaan of ons wegennet één groot kerkhof wordt. Nogal een geluk dat men dat niet doet aan de ingang van hospitalen en klinieken, of men kon er al lang niet meer binnen...

Het kruis, dat voor Kristenen een teken van hun geloof is, is in onze maatschappij stilaan een teken van de dood geworden, en wordt zowel door gelovigen als niet gelovigen gebruikt als kenteken van de dood. (Tussen haakjes: ik vraag mij af waarom de Kristenen net het kruisbeeld tot hun symbool hebben gekozen? Mij lijkt niet de dood zo belangrijk, maar wel de opstanding. Het zou veel logischer zijn een beeld van de verrezen Kristus als symbool te nemen, maar ja, wie ben ik???)

Maar ik heb het over ons "bekruisigd" wegennet...
Mocht het op een of andere manier invloed hebben op de manier van rijden, dan zou ik helpen kruisjes zetten, maar er is geen mens die voor die talrijke monumentjes van de verkeersdoden, ook maar eventjes de voet van het gaspedaal neemt. Geen mens lijkt er naar te kijken, lijkt er aandacht aan te geven. Ze staan daar maar te staan, als een tweede memento voor vrienden en familieleden, en je ziet er die na een of een paar jaar ook door hen vergeten zijn...

Die kleine mannen die een flitstoestel op ware grootte hebben nagebouwd, en met een handbediende stroboscoop flitsen vertonen telkens een wagen hen véél te snel passeert, dat heeft veel meer impact op het verkeer en op het gedrag van de chauffeurs...

Die kruisen ergeren mij alleen maar, vooral omdat ik er een paar weet staan, waar de chauffeur van de wagen helemaal onschuldig aan het ongeval, wel dagdagelijks geconfronteerd wordt met de wel zeer pijnlijke herinnering aan het dodelijke ongeval. (Eéntje is er na klacht van de betrokken chauffeur op bevel verwijderd geworden, de onschuldige chauffeur kon het niet aan iedere dag weer dat verschrikkelijke gebeuren te moeten ervaren door dat beschuldigende kruis...)

voor mij hoeft het dus niet!
Het heeft geen positieve gevolgen, het leidt hoogstens de aandacht af (gevaarlijk!), en is wellicht alleen voor de intimi een herinnering, die zij eigenlijk niet nodig hebben, want ze herinneren zich ook zonder dat uiterlijke merkteken hun verlies en hun verdriet.

Ik heb heel veel medelijden met de mensen die een geliefde verloren (ik weet wat het is...), maar ook zij hebben geen baat bij dat uiterlijke, dat merkteken...En het kan toch nooit de bedoeling zijn dat de aandacht van de andere chauffeurs zou afgeleid worden???

Ik ga nog wat prentjes kijken...tot de volgende ?

Hoofddoekenkwestie

Image via Wikipedia

Ik weet niet aan de hoeveelste episode we bezig zijn van de hoofddoekenkwestie...
De gemoederen lijken weer naar het kookpunt te gaan, en als klap op de vuurpijl komt dan de beslissing dat in gans het gemeensschapsonderwijs de hoofddoeken moeten verboden worden.
Moeten we ons nu echt zo druk maken over die hoofddoekenkwestie ?
Let wel, de stelling van het gemeenschapsonderwijs geldt voor alle veruiterlijkingen van een godsdienst.
Dus ook geen kruisjes meer, of geen andere soorten medaillonnetjes die wijzen op een of ander geloof, geen keppeltjes meer (en wat met die speciale haardracht bij de Joodse kinderen?)geen van die puntjes op het voorhoofd bij de hindoe's of wat het ook zijn...Niets meer dat wijst op een of andere godsdienst.

Persoonlijk heb ik geen moeite met die zichtbare tekenen van een of ander geloof, en ik heb er evenmin moeite mee dat men het verbiedt...

Volgens mij moet je als gelovige veeleer "verinnerlijken" dan wel "veruiterlijken".

Maar met al die heisa zou ik bijna Karl Marx gelijk geven met zijn "Godsdienst is opium voor het volk" ! Want het lijkt er sterk op dat die uiterlijke tekenen door andersgelovigen of niet-gelovigen als een rode lap voor de stier bekeken worden, en dat kan en mag niet de bedoeling zijn. Als ik gelovig ben, dan is dat mijn zaak, ben ik het niet, dan is dat net zo goed mijn zaak. Ik moet mijn overtuiging niet veruiterlijken, ik ben geen banier, geen reclamebord, het zou veeleer mijn houding, mijn gedrag moeten zijn, die de mens nieuwsgierig maakt naar de redenen van dat gedrag. En ik bedoel daarmee niet weer op een veruiterlijking, op het gaan ostentatief zitten bidden of zoiets, nee, ik bedoel dat ik gewoon moet een goed mens zijn... dat is het enige uiterlijke teken dat niemand kan hinderen. Ik kan die goede mens zijn in eender welk geloof, zelfs in eender welk ongeloof. Dat is knap moeilijk, maar dat zou pas leiden naar een ideale wereld.

Ik heb maar met een ding moeite, dat is als mensen door hun voorgeschreven kledij absoluut niet meer herkenbaar zijn. U hebt vast al allemaal dat fotootje gezien met die ganse rij vrouwen in burka (of hoe heten die alles verhullende dingen?), met het onderschrift: "Dat is Miriam, of nee, dat is Miriam...of nee...Dat is miriam...."

Maar daar komt mijn mening niet voort uit een of andere pro of contra, maar gewoon dat in een wereld waarin de mensen dicht bij elkaar leven, herkenbaarheid ook een veiligheid in houdt. Onder zo'n alles verhullende kledij kan iedereen schuil gaan, je weet zelfs niet zo maar of het een man of vrouw betreft. Maar voor de rest, ze doen maar, als ze daar gelukkig mee zijn...

Maar ergens schuilt daar ook het probleem... Sommige sektaire gelovigen (je vindt ze in alle geloven!!!) gebruiken die duidelijke uiterlijke geloofsuitingen ook als een soort selectienorm! Neem nu die hoofddoeken, door een sektaire moslim worden die meisjes en vrouwen net gezien als de enige goeden, en door een even sektaire andersgelovige of een rabiate niet-gelovige worden die meisjes dan weer net bekeken als slecht. Met alle gevolgen vandien.

Bovendien weten we niet of zelfs bij die hoofddoekendragende meisjes iedereen wel echt zo happy is met die hoofddoek. Zo was het de-zondag-naar-de-kerk-gaan in de kleine gemeenten veel langer algemeen dan in de steden. Gewoon omdat er een soort inwendige controle was, wie niet ging verklaarde zichzelf anders dan de anderen. Het is pas onder druk van de mobiliteit dat ook in die kleinere gemeenten de kerkelijkheid steil geminderd is. Wij kunnen ons dezelfde vraag stellen over die hoofddoekenplicht bij moslimkinderen...

Met andere woorden, ik kan mij wel akkoord verklaren met het besluit in het gemeenschapsonderwijs. (en in alle openbare instellingen, hoop ik...)

Vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest, in de buurt van het UZ te Gent. Ik heb iets grappigs gehoord... Twee moslimvrouwen (met hoofddoek) zijn tegen elkaar aan het rammelen in hun voor ons onbegrijpelijke taaltje. Maar blijkbaar zijn er in die taal dan weer niet woorden voor alle dingen uit onze wereld... en dus hoorde ik tussen het koeterwaals plots heel duidelijk het woord "rommelmarkt". Kijk, zo weet je meteen, waarover ze brabbelen hé???

tot de volgende ?

Horrortelefoons

Image via Wikipedia

Ik weet niet welke soort mensen er pret in vindt om iemand op te bellen en hem of haar het overlijden te melden van een kind, of echtgenoot of ga zo maar door.
Zo hoorde ik tot mijn ontsteltenis een mensje vertellen die opgebeld werd dat er een zware botsing was geweest met vier vrachtwagens. Na een heel lang en uitgemolken verhaal zegden ze dan dat haar man ook overleden was... Er was niets van aan, gelukkig, maar het mensje was in chock door deze mededeling... Je zou voor minder.
In de streek van Kortrijk lijkt dat nu veelvuldig voor te komen. Luguber!
Mij is echter iets opgevallen in dat verhaal. De opbeller wist perfect dat de man in casu een vrachtwagenbestuurder is, en baseerde zijn verhaal op dat gegeven. Dat wil zeggen dat hij dus betrokkene of kent, of in ieder geval informatie er over genomen heeft...
Maar het is wreed, een ander woord is er niet voor.

Ik kan me niet voorstellen dat iemand plezier heeft in het verdriet aandoen. Wat soort mens moet dat zijn?

Ik ben niet gewelddadig, maar zo iemand zou ik met veel plezier de mond dichttimmeren, zodat het praten hem of haar een hele tijd onmogelijk wordt, of minstens heel, heel pijnlijk is.
Ik kan het oude principe van een oog voor een oog niet echt goedkeuren, maar er zijn soorten misdaden waarbij de mens de lust op een even wreed antwoord in zich voelt opborrelen. In de tijd van Dutroux hadden ontelbare mensen de lust om die kerel aan zijn kl... aan de muur te nagelen. Dat komt omdat die misdaden gepleegd worden tegenover mensen die op geen enkele manier verhaal hebben tegen de misdaad.
Dat druist in tegen ons ingebakken rechtvaardigheidsprincipe. Het lijkt veel minder erg dat je overvallen wordt, want dan heb je ergens nog het gevoel dat er misschien een kans is op verweer. Maar als men een kind mishandelt, over een oude mens overvalt, of kortom iets doet waar geen verweer mogelijk is, dan steigeren wij. Dan raakt ons dat als de ultieme onrechtvaardigheid.
De tegenpartij heeft immers geen enkele kans op verhaal.

Dat is precies de sterkte van het verhaal van David tegen Goliath, de kleine, de onmachtige, slaagt er in de grote, de onverslaanbare te vellen. Dat is ook wat ons doet kiezen voor de underdog, dat is plots een onverwachte rechtzetting van een verwachte onrechtvaardigheid...

Ik denk dat dit ook een beetje de basis is van ons streven naar vooruitgang. Het vellen van de leeuw is voor de masaï nog steeds de daad om te horen bij de volwassenen. We hebben dit streven om onszelf te overstijgen ergens in onze genen zitten, net zoals we de onderdrukking van de krachtelozen, machtelozen steeds en steeds weer als onrecht aanvoelen.

Het gekke is dat we dan zien dat bijna iedereen behept is met een streven naar macht. We willen allemaal zo hoog mogelijk zitten in de pikorde van de maatschappij. Ik vraag me dan ook af, of degene die dan uiteindelijk heel hoog, de hoogste, zit op de maatschappelijke trap, of die dan nog dat rechtvaardigheidsgevoel overhoudt, en misbruik van de machtige op de onmachtige als onrecht aanvoelt?

Komt ons gevoel niet voort uit het feit dat wij ons heel goed in die positie kunnen indenken, de positie van de zwakkere? Stellen we ons immers niet in de plaats van de getroffenen ?

Is de houding van een Dutroux niet gebaseerd op het feit dat hij in zijn eigen kleine wereldje wel degelijk de baas is ? (Was...)

En zijn wij dan uiteindelijk niet allemaal, als we de kans hebben, kleine dictatortjes ? Op ons werk, in ons gezin, of waar we de kans maar krijgen ?

Mens zijn is geen makkelijke opdracht!
Stel dat ik de kans kreeg om de plegers van die horrortelefoontjes te ontmoeten, en het is een reus van een vent, met schouders als een gezonde kleerkast... Denk je niet dat mijn lust om hem op zijn bakkes te slaan meteen een heel stuk minder zou zijn ? Dat ik niet veeleer zou pogen hem iets te lappen waarbij hij niet aan mij kan ? En ik dan eigenlijk net hetzelfde zou doen als wat hij nu doet ?

Want dat verlangen om hem op zijn bakkes te slaan is in werkelijkheid de lust om hem op zijn plaats te zetten, de plaats ver onder de mijne...

... en zeggen dat we ons eigen zó goed achten...

djudedju.

Het is goed in 't eigen hert te kijken, 's avonds voor het slapen gaan... 't Is podorie om er hele nachten van wakker te liggen.

tot de volgende ?

Moeder aan de haard...

Image via Wikipedia

Op een of andere manier heb ik gans mijn bestaan met een verkeerd idee over het moederschap rondgelopen...
Gek, want ergens moest ik geweten hebben dat ik verkeerd was, maar ik heb nooit de link gelegd tussen de ervaring en het geleerde.
Ik ben opgevoed in een tijd waar praktisch alle vrouwen, moeder aan de haard waren. Bijna alle vrouwen vulden hun dag met huishoudelijke taken, met was en plas, met naaien en kousen stoppen, met kuisen en eten bereiden...en het grootbrengen van hun kinderen.
Voor mij was het normale beeld dan ook: moeders horen thuis, horen voor de kinderen te zorgen. En ik weet een heleboel van wat er nu soms lijkt scheef te lopen met de jeugd, aan het feit dat de kinderen niet meer echt een thuis hebben...
Ik ben verkeerd.
Ik ben gruwelijk verkeerd.
En ik wist het, maar ik besefte het niet.
Ik weet, dat klinkt bizar, maar toch is het zo. We hebben allemaal in de school geleerd over de vrouwen- en kinderarbeid in de negentiende eeuw, we hebben hele oude foto's en schilderijen en tekeningen daarover bekeken in onze leerboeken Geschiedenis, en nog heb ik niet beseft dat de vrouwen, ook met kinderen, aan het werk waren. Dat er helemaal geen moeders aan de haard waren, met uitzondering van de rijken. En in hoever die dan "moeder" waren, is nog maar zeer de vraag, want daar werden de kinderen dan opgevangen door een min, een nanny, een gouvernante, een kindermeisje of hoe je het al maar wilt benoemen... De echte moeder was immers "Mevrouw", en die maakten hun handen niet vuil...
En als ik lees in de Geschiedenis van de kleine man, dan heb ik het geluk gehad om zowat in de enige generatie op te groeien, waar moeder werkelijk moeder kon zijn en aan de haard bleef... Want sinds zo'n vijftig, zestig jaar is die situatie weer veranderd, en is de vrouw terug opgenomen in het arbeidscircuit... Met één groot verschil ten opzichte van vroeger...
Heel de geschiedenis door moest de vrouw mee gaan werken, om te kunnen overleven, letterlijk. De gemiddelde levensduur was 30 à 40 jaar en dat laatste in de "goede" tijden...
De situatie van de gewone mensen is pas echt beginnen verbeteren tussen de twee wereldoorlogen in, en met een enorme stap voorwaarts na de tweede wereldoorlog. Je zag de levensduur enorm toenemen, de mensen werden tot zo'n 15 centimeter gemiddeld groter dan toen... Door betere voeding en betere hygiëne...
Sinds 1950 à 1960 is de vrouw weer in de tewerkstelling gelokt, nu niet meer om te overleven, maar aangelokt door de steeds stijgende welstand, en door een verandering van de levensstijl is dat tweede inkomen in het gezin eigenlijk weer onmisbaar geworden, niet echt om te overleven, maar om comfortabel te leven.
Toch is er wellicht een en ander veranderd aan de nestwarmte van het kind... Eerst en vooral kan het kind nu veel langer kind zijn dan vroeger, want toen waren ze vanaf de leeftijd van zo'n 8 jaar al tewerksgesteld, nu gaan ze school tot minstens 18...
Bovendien waren er in die tijd geen crèches of kinderopvang, zodat wellicht die taak werd toevertrouwd aan de oma's, die het werk in de fabriek of op de boerderij niet meer aankonden.

Het is nu duidelijk beter, ook voor de "nestwarmte" dan toen, maar ik ben er toch nog steeds van overtuigd dat ik, en mijn generatiegenoten het geluk hebben gekend in het warmste nest van heel de geschiedenis te hebben gewoond. Het is duidelijk dat er niets boven Moeder gaat, om de kinderen op te vangen en op te voeden. De warmte van een moeder is heel wat beter dan de beste crèche, dan de liefste oma...

Anny is thuisgebleven om onze kinderen op te kweken, maar dan al behoorde zij stilaan tot een minderheid, want dan was de tewerkstelling van de vrouwen al bijna algemeen geworden. Wij zijn nooit in staat geweest om jaarlijks op reis te gaan en zo, maar zie, ons huis was zowat de zoeten inval voor alle leeftijdsgenootjes van onze kinderen uit gans de buurt. Ik kwam soms thuis van mijn werk, en vond hier een hele kudde kinderen en hoorde hen tot buiten toe lachen en spelen en ravotten... Ik weet dat mijn kinderen dan ook genoten hebben van een echt warm nest. Ik ben daar blij over.

Maar geschiedkundig zijn wij en mijn kinderen buitenbeentjes, hebben wij een onvoorstelbaar iets gekend, namelijk moeder aan de haard...

En in plaats van te stellen dat dit de normale formule is, moet ik, met leedwezen, vast stellen dat het net omgekeerd is. Jammer, want ik jon het iedereen, dat warme nest, bij moeder.

tot de volgende ?