station Oudenaarde

Write text here...

Rommelmarkten rommelen op...

Vanmorgen naar de rommelmarkt te Oudenaarde, in de stationstraat, waar we ooit nog drie jaar woondigenden (op zijn aau'naars)...
Ik heb me niet kunnen houden, toen ik een vislijn zag staan in carbon voor een spotprijs... Anny denkt dat ik helemaal kierewiet aan het worden ben, maar dat vistuig is zo superlicht om mee te vissen, dat de luxe me naar het hoofd steeg... Maar dat is nog niets, het wordt nog ergerderder (sic)!
We stapten er eens binnen bij Jacky en Jacqueline, oude buren, en die zagen en hoorden dat ik een vislijn had gekocht, en meteen zij de kelder in, en ik kreeg er nog een mooie grote en een nog een jaaghengel op de koop toe. Stond ik daar meteen met drie hengels... Anny heeft niets meer gezegd, alleen toen we thuis kwamen: "Waar ga je de dieë nu zetten????"

Maar die hengel in carbon, dat is een echte luxe! Dat zijn hengels die in de winkel stukken van mensen kosten, en nu deed die mens ze weg door dat hij Multiple Sclerose gekregen had... Ik heb niet durven vragen wat ze ooit hebben gekost... Ik vond het al pijnlijk dat hij ze weg moest doen om zo'n reden.

Normaal koop ik nooit ofte nooit een hengel in carbon, gewoon omdat ze veel te duur zijn voor wat ik er mee doe. Dat zijn hengels voor die "beroepsvissers" op de wedstrijden. Bovendien is het dan ook nog uitgerust met twee topeinden, een gewone, en een met elastiek, zodat ik kan vissen zoals ik wil... Wat een luxe voor zo'n prutsvisserke als ik... Luc zal nogal ogen opentrekken !!

Maar Anny heeft ook gelijk, ik heb hengels in overvloed... Precies of ik ben een echte. Maar als ik alles bij elkaar optel, dan heb ik nog niet zoveel uitgegeven als wat een ander uitgeeft voor één hengel. Rommelen op de rommelmarkt is dan toch voor iets goed, al had ik nooit gedroomd er een van die carbonhengels te vinden... en zeker niet aan zo'n prijs.

En veel is nog niet genoeg, ik heb er ook nog eens twaalf houten vleesplankjes gekocht, kleintjes maar mooi, voor de ronde som van twee eurootjes, excellent om mooie dingen op te branden voor in de crea van ziekenzorg...

Deze namiddag gaan we nog eens bij tanteke, en morgen is er dan weer een rommelmarkt in Heurne. Ik mag mijn auto gaan stallen bij Anne-Marie, vlakbij het parcours... Een luxe.

Weet je, zijn we niet rijk, we voelen ons rijk, en dat is veel belangrijker! We weten ons geluk niet. ook al zijn we stillekes aan het oud worden, ook al hebben we pijn, we zijn toch nog veel beter dan de meerderheid van de mensen op deze aardkloot. Moest ik in de situatie zitten dat ik die ziekte heb als mens in een van die arme landen, dan was ik al lang dood, bij gebrek aan eten. Want wie daar niet meer kan werken valt gewoon uit de boot. Hier kunnen we ondanks alles nog echt mens zijn en gelukkig zijn. We vergeten soms hoe goed we het hier hebben...

Voila, dat is het weer voor vandaag; tot de volgende ?

op de foto: het station van Oudenaarde, aan de stationstraat....

Vrijdag visdag...

Image by themountainrabbit via Flickr

Er loopt al een hele generatie rond die bij deze titel een beetje verwonderd de wenkbrauwen fronst. Die wekelijkse vastendag is immers al lang geleden afgeschaft uit de katholieke kalender. Ook de echte vastenperiode van veertig dagen is verwaterd tot twee dagen, aswoensdag en goede vrijdag...Voor de rest van de veertig dagen predikt men wat verstervingen...

Toch zou die voorjaarsvasten niet alleen van belang zijn als geloofsuiting, vroeger was een soort ontgiftingskuur een must elk voorjaar (We kregen dan een zilverkleurige pil waarvan je steevast de diarree kreeg, "goed om je lichaam te kuisen"...) Maar een echte vastenkuur ieder jaar, en liefst in het voorjaar, zou medisch gezien wel nuttig zijn...inderdaad om het lichaam eens te ontgiften. (Met of zonder de zilveren pil...)

Maar het doet mij denken aan al die dingen die vroeger zo normaal waren, en die nu verdwenen zijn. Denk aan de rouwperiode... Ik zie in mijn herinnering ons moeder nog rondlopen in een zwarte schort, een teken van rouw, ook naar de buitenwereld toe. Ik meen me te herinneren dat in die periode ook de radio zweeg, zes weken aan een stuk, net zo lang als het dragen van die zwarte schort. Om het naar nu te trekken, ken jij mensen die na het overlijden van een dierbaren zes weken lang geen TV kijken?

Maar toen was rouw nog echt een rouwperiode, niet alleen innerlijk, maar ook uiterlijk. Mannen en zelfs wij als kinderen droegen in die periode een zwart lintje op de rechtermouw van je zondagse vest.

In die tijd was rouw niet alleen een persoonlijk verdriet, maar iets wat door die veruiterlijking ook een beetje gedragen werd door de gemeenschap. Die kledij lokte onvermijdelijk medelijdende woorden op...en het leed werd zo misschien iets meer verdeeld. Of misschien was het wel net andersom, en werd je steeds weer her en her herinnerd aan het grote verdriet???

Het was ook een periode van veel minder huishoudelijk afval... Al die moderne verpakkingen van nu, die waren er toen nog niet, of nog niet in zwang. Plastic flessen waren er nog niet, glazen flessen waren altijd voor hergebruik, wegwerp was er nog niet bij...Ook blikjes frisdrank waren er nog niet, frisdrank was trouwens iets wat niet steeds in huis was. De limonade flessen van toen hadden zo'n draaistop, met bovenaan een afgeplat stuk die het losdraaien moesten makkelijker maken. Voorverpakte groenten of vlees was er niet, je ging om zoveel vlees, of zoveel suiker, en de winkeljuffrouw woog dit netjes af. Vlees in een wit velletje papier, suiker in een bruine papieren zak, en zo was het voor alles en nog wat. Het enige afval was toen dat velletje of zakje in papier, en wat er restte na het kuisen van de groenten en de aardappelschillen...en natuurlijk dingen zoals visgraten en mosselschelpen... Maar niet al die verpakkingen. Ik deed onlangs een doos koeken open voor het bezoek...Eerst moest ik een plasticfolie verwijderen. Dan de kartonnen verpakking openmaken, en tot mijn verbijstering zat dat dan ook nog eens vol met kleine verpakkingen met telkens twee koekjes er in. Ook al een soort plastic. De hoop afval was bijna groter in volume dan de koekjes... Vroeger kocht je koekjes per gewicht, en het waren alleen de hele dure die je dan kocht in een mooie blikken koekjestrommel. Die trommel was nuttig, om weer los gekochte koekjes in te doen, of als coffrefort voor de documenten die moesten bewaard worden. Ook de familiefoto's, die nooit in een boek geraakt waren, zaten dan in zo'n blikken koekendoos. Nu verkopen ze die blikken dozen voor veel geld op de rommelmarkt.

De salon was iets wat bijna nooit werd gebruikt. Er was wel een zetel voor pa, waar hij 's middags zijn dutje in deed na het noenmaal. Een kort dutje, want dan moest hij terug naar het werk. 's Avonds kwam hij dan avondeten, en na een korte tijd was hij meestal weer weg, vergaderingen gaan geven. Meestal zagen wij ons vader niet meer thuiskomen, lagen wij allang in bed. Want de kinderen bleven niet zo heel lang op toen. De keren dat we lang mochten opblijven omdat het een hemels mooi weer was in de zomer, en alle buren bijeen zaten te keuvelen, zijn in mijn herinnering gegrift...zo vaak gebeurde dat niet. We konden toen nog op straat spelen, want veel auto's waren er toen nog niet.

's Avonds zaten wij op bepaalde avonden met zijn allen rond te radio, te luisteren naar een hoorspel op de radio. Je hoorde alles gebeuren, hoorde de man stappen in het grint, hoorde het mes ploffen in het lijf, de laatste zucht, het speurwerk en overleg van de politie, kortom thrillers van hoog gehalte, met alleen geluid en je levendige fantasie. Je kunt nu een heel pak van die oude luisterspelen nog eens behoren op www.hoorspel.be ... moet je eens doen! Ben je nog van die generatie die aan de radio gekluisterd zat, dan ben je heel vlug weer aan het luisteren, maar ik vermoed dat het veel moeilijker zal zijn voor de generatie die met beelden is grootgebracht.

De eerste Tv gingen we gaan bekijken bij de buren, bij Mee en Pee, die een TV hadden gewonnen met een tombola. Dat was in 1958, want ik herinner me die uitzendingen van op de wereldtentoonstelling te Brussel nog. 's Avonds zaten er dan een hele groep kijklustigen bij Mee en Pee te kijken naar die TV... Dat was zowat een wonder! in zwart wit...

God, wat is de wereld veranderd... Van de tijd waarin in onze wijk amper een viertal auto's reden tot nu waar er aan bijna ieder huis meestal meer dan één auto staat... Waar de mensen allemaal mistevreden zijn over de kostprijs van de huisvuilophaling, en waar je overal zwerfvuil ziet liggen...

Snoep was een uitzonderlijk iets, voor de zondag...na de mis.

Nu komen de kleinkinderen, "Oma mag ik een snoep", terwijl ze de doos al aan het uithalen zijn uit de kast.

Wij hadden zo veel minder dan nu, en toch hadden wij zoveel meer, wij hadden een hele wereld als speelterrein, wij hadden niets, maar wij hadden alles, omdat wij van niets de meest schitterende dingen maakten in onze fantasie... Wij mochten nog een tak afbreken, en een zwaard maken van een wilgentak... nu moet alles echt zijn, onder meer omdat een tak afbreken doodzonde is geworden...

Die fantasie is bij mij nooit stukgegaan, ik zie nog steeds dingen in alles wat ik bekijk. Ik verwonder mij over het gezicht dat ik zie in het gebladerte van de wilde heg van de buren, gezicht die je alleen ziet op een bepaald tijdstip, want even later is de zon opgeschoven, zijn de schaduwen veranderd, en is dat gezicht weg... en dan droom ik weg, en vraag me af of mijn kleinkinderen ook vol verwondering daar het struweel kunnen kijken naar iets wat zij alleen zien. Ik hoop voor hen van wel, en dat ze dat mogen koesteren, zodat ze altijd beschikken over een eigen wereld waarin het goed is om leven...

tot de volgende ?

In 't Parochieblad,

Image via Wikipedia

of liever in Kerk en Leven stond een artikel dat ik volledig heb gelezen. Dat valt zelden voor, de meeste van die dingen lees ik alleen "verticaal" zoals men pleegt te zeggen van dingen waarvan alleen de hoofding even gelezen wordt...
Maar het artikel ging over de pers en radio en tv, en vooral over de oppervlakkigheid en het scheeftrekken van het neiuws. Zo wordt er eventjes allusie gemaakt over de houding van de media in verband met het gevangeniswezen, en hoe zij het nodig vinden de "advocaten des duivels" uitgebreid aan het woord te laten en het gezonde verstand amper. Ze halen ondermeer aan hoezeer de verdedigers van de gestraften steen en been klagen over de onmenselijke manieren waarop zij hun straf moeten ondergaan...en de schrijvelaar van dienst wijst er op dat diezelfde media nooit zoveel woorden vuilmaakten aan de bijna exact gelijke omstandigheden waarin de kinderen van asielzoekers zitten in de roemruchte opvangcentra...en dat zijn dan kinderen...
Hij heeft gelijk, ik zou er nog een hele grote schep bovenop doen: Je moet tegenwoordig zoeken in je krant of in het nieuws op radio of tv, naar het serieuze nieuws. Ze geven heel wat meer aandacht aan de "nieuwe" borsten van Miss Pudding en aan het feit dat er een foto is opgedoken van een filmster met een dildo in zijn handen... Ook de handel en wandel van deze "sterren" zijn telkens weer hot news, en wij worden verondersteld wakker te liggen van het buiten de pot pissen van filmster x, of het feit dat prins Y weer eens de goegemeente voor de ballen stampte...

Ook de foto's, vooral op de voorpagina zijn echt van dat wereldschokkend belang... een of ander filmsterretje dat "per ongeluk expres " haar BH liet zakken zodat net de tepels zichtbaar worden, dat is pas een verkoopsargument voor de "gedegen" krant.

Geen wonder dat ik geen krant meer koop, er staat niets in, niets dan opgeblazen lucht.

Het enige wat nog telt is wat men nu noemt sensatie.
En dat is nu net wat ik, en wellicht velen met mij, helemaal niet sensationeel noemen! Ik ben veel meer geïnteresseerd in het werkelijke nieuws, in feiten die belang hebben, in nieuwe ontwikkelingen in de wetenschap, zonder dat het daarom zware en moeilijke artikels moeten zijn, de echte kunst is het belang van die nieuwe uitvindingen te kunnen schetsen zodat ze én bevattelijk zijn voor iedereen, én aantonen hoe belangrijk het is voor de verdere ontwikkeling. Maar nee, als ze dan eens zoiets willen brengen, dan laten ze het artikel schrijven door de journalist die het meest gebruik maakt van onbegrijpelijke woorden. Dat geeft dan tenminste de indruk dat hij weet waarover hij of zij zit te broebelen. Terwijl geen mens weet wat er in het artikel werkelijk geschreven is, want ik ken geen enkele krantenlezer die met een verklarend woordenboek er bij de krant zit te lezen... (Gelukkig maar voor de schrijver, want je zou versteld staan hoeveel dergelijke woorden verkeerd gebruikt worden!!!!)

Nee, de media zijn weggezakt in een diep diep dal... Er is niets meer te lezen, te zien te horen in de media die nog echt de moeite van het kijken waard is.

Vroeger hadden wij nog "De Morgen" en "De Standaard", die poogden echt wat meer te brengen, maar onder druk van de verkoopcijfers of gewoon uit gemakzucht, hebben ook zij toegegeven aan de druk van de neerwaartse spiraal... Ze doen maar. Ik maak er me al lang niet meer druk om, ik heb mijn computer met internet, en ken enkele sites waar ik zowat alle kranten van heel de wereld bijeen kan inzien, en waar ik dan rustig de artikels kan uitpuren die wel nog interessant zijn.

Waar ik mij ook wat ongelukkig door voel, is dat nieuws nu veelal verworden is tot door de modder halen. Het mooiste voorbeeld vind je in de politiek! Er zijn legio artikelen en tijdschriften die leven bij genade van de schandaaltjessfeer in de Wetstraat en al die andere straten waar wij nog soorten van regeringen hebben zitten zetelen... Het wordt tegenwoordig heel moeilijk om nog eens een positief geluid te horen over wat die vroede heren en dames daar zitten te klunsen.

Je leest ook nooit ofte jamais hoe de politie goed werkt verricht, maar wel kun je lezen over de een of de ander die een misstap heeft begaan. Dat is veel smeuïger, dat zorgt veel beter voor de verkoop dan een serieus item.

En dan is men verwonderd dat de doorsnee mens van dit apenlandje geen zier eerbied meer heeft, laat staan vertrouwen, in de gezagdragers van dit land. Alles wat we lezen is hoe ministers en staatssecretarissen, rechters en politie voortdurend de wet overtreden of de wet aan hun laars lappen. Twee Oudenaardse schepenen die met een stuk in hun maatpakje een omheining omverrijden zijn plots "Nationaal" nieuws... Terwijl ik persoonlijk het muurtje dat door een zatte medemens zonder titel omvergereden werd, even erg vind. Heel erg ! Een auto wordt immers, op het moment dat het in handen is van een zatte mens, plots een moordwapen. Van mij mag men meteen die alcoholmeter in de wagens inbouwen, zodat je niet meer kunt vertrekken met een wagen als je gedronken hebt.

Als een paard op hol slaat, dan lees je dat in je gazet, maar een voertuig van 20 fiscale paarden wordt gemend door een op hol geslagen en dronken persoon... Toch eens iets om bij stil te staan hé?

Maar och, iedereen zondigt wel eens, dus is dat geen nieuws, tenzij er gewonden of doden bij vallen. Maar ook dan nog niet altijd, want als het een "hoge kop" is, dan heerst er plots een soort zwijgplicht... doden of niet.

Met andere woorden, de norm is er uit.
De enige norm is: Hoe veel meer kranten zullen we verkopen met deze foto op de voorpagina.

djudedju

voor mij geen kranten meer, ik heb nog wat normen over, en wens die te behouden. Dank u.

tot de volgende ?

Myogelose

Image by Ruben Swieringa via Flickr

Een van de duidelijkste tekenen van chronische in mijn rug lijken de myogelosis te zijn, ofte pijnlijke verhardingen in de spier. Er zijn nogal wat denkbare en ondenkbare redenen voor het krijgen van dergelijke verharde knobbels in de spieren, maar wat de reden ook zij, het is pijnlijk.

Ik ben geen dokter, en kan ook niet echt instaan voor mijn diagnose van de pijn, maar ik stel vast dat, als ik erge pijn heb, er meer dan één ding tegelijk gebeurt in mijn rug. En een er van is volgens mij wellicht (mede) de bron van die myogelosen (of hoe het meervoud van die dingen ook luidt in het Nederlands).

Ik stel vast dat, als ik veel pijn heb, ik onbewust een houding aanneem die de pijn minder erg maakt. Maar dat is slechts een soort tijdelijke oplossing, en meer zelfs, zelfbedrog!, want, door die abnormale houding ontstaat na een tijdje een soort verkramping, en heb je een nieuwe plaats en oorzaak van pijn in je rug. Ik vermoed dat zo ook die verharde, verkrampte spierknobbels die myogelosen zijn, ontstaan...

Dus is het zaak je niet te laten verleiden tot die blijkbaar soelaas biedende houdingen, maar te proberen om je rug zo ontspannen mogelijk te houden, ook al doet die houding je misschien ook pijn. Maar het opspannen van je spieren in een pijnreflex is uit den boze! Maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, want je neemt die "beschermende" houding meestal niet bewust aan, maar onbewust zoekt je lichaam die pijnsignalen uit te schakelen, en onbewust neemt zij daartoe een of andere houding aan, ook al is die in werkelijkheid foutief.

Het is dus in werkelijkheid een proberen te reageren, telkens je ook maar het minste signaal van spanning voelt, ook al is dat op zich al een bewijs dat je bezig zijt met het opspannen in plaats van het ontspannen...

Uit deze woorden kun je wellicht al afleiden dat ik weer met pijn zit... 't Was nog niet helemaal hersteld van de uitstap naar Auchan/ Au Poisson d'Or met Luc en Cecile, en zondag dan in Puyenbroek de Erfgoeddag van de Stichting Levend Erfgoed, waar je ook al wat rondstapt...

Het is niet zo erg dat alles geblokkeerd is, maar het is wel zo erg dat alles wat je doet blijkbaar meteen gaat nestelen in het centrum van de pijn...Sinds gisteren neem ik dan ook weer (tijdelijk) de volle dosis van pijnstillers en ontstekingswerende middelen die mij zijn voorgeschreven. Daarmee is het vandaag al weer iets beter... Maar morgen moet ik op jaarlijkse controle bij de hartspecialist, en daar moet ik ondermeer fietsen tot mijn tong tussen de ketting draait (Vooral als je dat niet meer gewoon bent, is dat lastig...) en daarna gaan we samen iets eten en wat winkelen...dus ook niet meteen een rustdag. Oh ja, dus zal er wellicht geen blog zijn morgen!

Mocht de pijn te erg zijn, dan zal het winkelen wellicht kort zijn... en beperkt tot het hoogstnodige, we zien wel.

Deze blog is mede het bewijs dat pijn, als het te erg wordt, niet zo makkelijk aan de kant kan worden gezet, maar toch, zelfs nu, doet het minder pijn als ik met iets bezig ben.Zoals nu, met het bloggen. Maar het moet iets zijn, wat je echt graag doet, en waar je echt mee bezig bent. Ik kan me voorstellen dat dingen die tot een automatisme verwaterd zijn, helemaal niet meer dat therapeutische effect hebben...

Wat ook gunstig is, is babbelen, want ook dat doet je op andere dingen denken, en voor mij, als fervent boekenlezer, is een goed spannend boek ook heel zelfredzaam. Wat me niet zo helpt is bijvoorbeeld een sudoku, ik doe dat graag, maar blijkbaar is het denkproces daar minder boeiend, meer lastig, en glij ik makkelijker terug naar de pijn.

Met andere woorden, het is wellicht voor iedereen wat anders, maar het blijft een feit dat bezig zijn de pijn onderdrukt. De kwestie is iets te vinden wat je zo graag doet dat het je volledig in beslag neemt, en je moet dan ook nog rekening houden met je lichamelijke mogelijkheden. Dat wil zeggen, ik kan bv geen beelden meer sculpteren of kleien, omdat ik daarbij moet rechtstaan. Mijn mogelijkheden zijn beperkt door mijn rugspieren... Zelfs schilderen op doek is al knap lastig, omdat je daarbij niet kunt leunen op iets, bij het schilderen zit je voor je doek dat vertikaal voor je staat. Ik kan me wel wat verhelpen door het doek op een hellend vlak voor me te leggen, maar dan heb je de moeilijkheid dat je tekening wellicht een perspectivistische vertekening krijgt. Je moet maar een kijken naar de wegmarkeringen om te zien wat ik bedoel. Als je in je wagen zit, dan zie een volkomen normaal STOP woord staan, maar als je er naast gaat staan, dan zie je dat zelfde woord op de beton heel lang uitgerokken en vervormd.

Je moet dus je mogelijkheden onderzoeken, en daarbinnen moet je dan gaan werken.

Het is dan ook van uit mijn eigen pijn, dat ik via de Crea van Ziekenzorg iets wil meegeven van dit "medicament", ik wil mee gaan zoeken met de andere pijnpatiënten naar dingen die ze én kunnen én heel graag doen, zodat ze bezig zijn, en de pijn eventjes aan de kant kunnen duwen.

Ik ben dan ook een "bezige" zieke. Ik zit niet zo maar te zitten, ik leg me niet neer bij mijn pijn, in tegendeel, ik ga bij pijn bijna nog meer dan anders zoeken om bezig te zijn. Zoeken, omdat de pijn je wel beperkingen oplegt. Misschien ben je nog bij de gelukkigen die hun genot vinden bij een fikse wandeltocht, ik weet bij ondervinding hoe heerlijk dat is (was...), maar dat kan ik niet meer, dus moet ik een stukje opschuiven naar wat wel mogelijk is, en heb ik een heel pakket van wat ik graag deed moeten laten vallen. Maar dit mag geen reden zijn om het op te geven! Integendeel, het is een uitdaging om weer te zoeken naar nieuwe mogelijkheden en kansen.

... en ben je moe, stop dan eventjes, want voor de pijn is het ook niet wenselijk dat je die grens gaat overschrijden, want dan geef je de pijn weer een nieuwe kans. Dus doseer en geniet van al die vele dingen die je wel nog kunt, het zijn er veel, veel meer dan je denkt!

tot de volgende ?

Mexicaanse griep nu ook bij kalkoenen vastgesteld...

Image by Aldo van Zeeland via Flickr

djudedju...
Wat is er eigenlijk zo speciaal aan die griep dat men alles op alles zet om hem (haar?) in de actualiteit te houden? Steeds meer zie je de vermelding A-griep staan, er op duidend dat het een nieuwe soort is van wat we al eens eerder meemaakten in 1957, de A-griep van toen noemden we dan ook wel eens de Aziatische griep. Wellicht was de veel vroegere Spaanse Griep, die zoveel doden eiste, ook zoiets, maar dan losgelaten op een wereld die na een eerste echte wereldoorlog uitgeput, uitgehongerd en voor het eerst zich massaal verplaatstend in een wereld die dan nog geen enkel echt medicament had tegen dergelijke ziektes. (Peniscilline kwam pas een hele tijd later, als eerste van een reeks antibiotica).

Het lijkt wel of men een psychose wil doen ontstaan, of men een soort paniek wil doen ontstaan. Wee de man of vrouw die nu plots griep krijgt, Mexicaanse of niet, iedereen zal hem of haar met veel argwaan bekijken, zijn partner zal bij de bakker plots een eenzaam eilandje vormen in de drukke winkel..."Ze hebben er griep!" zal men fluisteren tegen elkaar, en in een grote boog rond de getroffenen van heel het gezin heen lopen. Thuis zal je een briefje krijgen van de schooldirecteur, of het niet wenselijk is dat Piet ook maar zou thuisblijven...

Griep is nooit om mee te lachen, maar de atmosfeerschepping die we nu zien, dat is wel om mee te lachen!

Toen ik nog werkte kreeg ik ooit op een van mijn zitdagen een arbeider van vreemde origine op kantoor... De man sprak Frans (het was in Ronse - Renaix, een stad met faciliteiten...), was zeer beleefd, op een kleinigheidje na: Bij het binnenkomen gaf hij netjes een hand, maar zat nadien die hand af te wrijven aan zijn kleren. Wellicht was het iemand die niet alleen van vreemde origine was, maar ook van een andere godsdienst, en waren wij allemaal onrein... Het was een nogal moeilijke zaak, zodat de man nog enkele keren terug moest komen, met iedere keer weer het beleefde handje en het verstolen reinigen van diezelfde hand...

Na enkele keren moet ik toegeven dat dit nogal op een mens "werkt"... Ik werd er een beetje kittelorig van, en op de vierde of vijfde ontmoeting, kreeg ik weer dat handje, en nog voor de man zijn hand kon "reinigen", wreef ik zelf mijn hand nogal ostentatief af langs mijn kleren...De man heeft het gesnapt, hij deed het niet meer, of misschien wachtte hij gewoon tot hij buiten mijn bureel was... Ik hoop dat het voor die man een eerste stap was om makkelijker contact te hebben met de mensen in zijn nieuwe wereld.

Maar ik vertel dit niet zo maar! Nee, wij hoorden een semi-officiële oproep om de mensen, in deze tijden van griep, geen hand meer te geven! Dat men zegt dat het goed is vaak je handen te wassen, je hand voor je mond te houden bij het hoesten en zo, dat vind ik normaal, en zou eigenlijk niet alleen in perioden van griep moeten, maar altijd...Maar geen handje meer geven??? Lijkt mij net iets te veel van het goede!

We leven al in een wereld waar de mensen naast elkaar leven, met een houding van "laat mij gerust, dan laat ik u ook gerust", en nu gaan we dat nog een beetje stimuleren door geen handje meer te geven. Waren wij dan zo verkeerd toen wij onze kinderen wezen: "Geef eens een mooi handje!" ?

Straks roep ik onze kinderen weer naar de huiselijke schoot, om hen te zeggen hoe verkeerd ik hen heb opgevoed! Het is niet goed om vriendelijk te zijn en een hand te geven, we moeten nu met zijn allen overschakelen op de Japanse begroeting, en ons stram en stijf van uit het middel voorover buigen, terwijl wij ons handen tegen elkaar drukken, in een beweging van: "Als ik jou dan geen hand mag geven, dan geef ik er een aan mezelf, na!"... Of we daarbij onze ogen in spleetjes moeten dichtknijpen is me nog niet duidelijk.

Ik ga niet beweren dat Japanners minder beleefd zijn dan wij, maar wij zijn nu eenmaal geen Japanners, onze cultuur is anders, en handen geven hoort er bij, het is zelfs een van de weinige begroetingsceremoniën die gelijklopend is voor heel het land en zelfs voor de ons omliggende landen. Met de begroetingskussen is dat lang niet het geval, in sommige streken geven ze een vage kaak aan kaak wrijving, in andere streken drie kussen, en ga je hier de taalgrens over, dan ga je ook een zoentjesgrens over, want daar hoort vier kussen, en doe je dat niet, dan staat de andere daar nog een moment met zijn kaak in het ijle, te wachten op die verwachte vierde zoen. In sommige regio's van het land hoort dat gezoen alleen bij familie en/of héél goede vrienden, maar in Wallonië krijgt iedere kennis die zoenen, als een heel gewoon begroetingscerimoniëel. Ik, vanuit dat koudere Vlaanderland, ben niet zo van dat zoenerige type, en voel mij steeds wat onwennig...Wat zal dat worden als ik plots moet overschakelen op een ons totaal vreemd Japans groeten????

Ik heb zo net eens geoefend voor de grote spiegel.
Weet je, je moet een ruime afstand bewaren in die dingen! Ik heb nu een gebroken spiegel en een buil op mijn voorhoofd.

tot de volgende ?

De v'lo en wijlle

Image by QbiT via Flickr

Ofte wij en de fiets...

Wij zijn vandaag dus naar het prachtige Provinciaal Domein Puyenbroek geweest, om even stil te staan en te genieten van onze Belgische huisdierenrassen.

Het was prachtig weer en een prachtige dag met prachtige dieren... Wat wil een mens nog meer? Op de middag zijn we naar het restaurant gewandeld, en hebben er iets genut, en nadien nog wat te genieten van het mooie domein...maar mijn rug deed al weer veel pijn, en ik stelde voor aan Anny om er een fiets te huren. Ze was er een beetje bang van, 't was al wel dertig jaar geleden zei ze, dat ze nog gefietst had. Ik verzekerde haar dat je dat niet verleert, maar echt gerust was ze er niet in. Toch maar eens geprobeerd.

Ik ging de fietsen huren, moest er mijn pas achterlaten, en kon er mijn wandelstok in bewaring geven, en wij naar het verantwoordelijke juffrouwtje om de twee fietsen (Twee vrouwenv'lo's, want de mannenfietsen waren uitgeput). Na een wissel voor een kleinere fiets voor Anny gingen wij op weg. Ik lachtte, Bart zou nogal lachen met ons!

Toen Bart klein was en leerde fietsen, zwenkte hij van links naar rechts, maar rechtdoor hoorde er niet bij! Op een dag reden wij naar een veld waar een klein smal wegeltje van net één tichel (zo'n 30 cm breed)lag. Wij reden er over, en Bart landde in het aardappelveld. Hij heeft zeker wel twintig keer moeten herbeginnen van mij, voor hij er in lukte op dat wegeltje te fietsen. Vandaag zouden wij alletwee met veel allure in de patatten gearriveerd zijn, want de eerste kilometers was rechtdoor ook niet echt onze "fort"...

Maar het was leuk! Het was heerlijk om door het prachtige beboste domein te fietsen, en één keer zijn we afgestapt om wat te genieten van het heerlijke landschap en vier geitenbokken die tegen elkaar op lagen te stinken.

We waren veel te vlug terug aan de fietsverhuur...maar Anny wou geen tweede toertje meer doen, haar poep deed pijn.

Toen ik afstapte, stelde ik vast dat ik de eerste stappen heel wankel op mijn benen stond, blijkbaar was ik ook niet zo'n formidabele fietser meer. Maar het was heerlijk.

We waren van plan om onder de weg nog eens te stoppen om iets te gaan drinken, maar ons landje dat vroeger in iedere straat zeven café's telde lijkt helemaal niet niet meer te voldoen aan zijn imago, we zaten al lang en breed op de autosnelweg, zonder ook maar één café gezien te hebben...

Dus zit ik nu, hier, te typen met een groot glas limonade (jaja) naast me...

Echt, als je niet zo'n fan van ons levend erfgoed bent, je moet toch ooit eens het Provinciaal domein Puyenbroek bezoeken te Wachtebeke, het is heerlijk wandelen en/of fietsen.

tot de volgende ?