Myogelose

Image by Ruben Swieringa via Flickr

Een van de duidelijkste tekenen van chronische in mijn rug lijken de myogelosis te zijn, ofte pijnlijke verhardingen in de spier. Er zijn nogal wat denkbare en ondenkbare redenen voor het krijgen van dergelijke verharde knobbels in de spieren, maar wat de reden ook zij, het is pijnlijk.

Ik ben geen dokter, en kan ook niet echt instaan voor mijn diagnose van de pijn, maar ik stel vast dat, als ik erge pijn heb, er meer dan één ding tegelijk gebeurt in mijn rug. En een er van is volgens mij wellicht (mede) de bron van die myogelosen (of hoe het meervoud van die dingen ook luidt in het Nederlands).

Ik stel vast dat, als ik veel pijn heb, ik onbewust een houding aanneem die de pijn minder erg maakt. Maar dat is slechts een soort tijdelijke oplossing, en meer zelfs, zelfbedrog!, want, door die abnormale houding ontstaat na een tijdje een soort verkramping, en heb je een nieuwe plaats en oorzaak van pijn in je rug. Ik vermoed dat zo ook die verharde, verkrampte spierknobbels die myogelosen zijn, ontstaan...

Dus is het zaak je niet te laten verleiden tot die blijkbaar soelaas biedende houdingen, maar te proberen om je rug zo ontspannen mogelijk te houden, ook al doet die houding je misschien ook pijn. Maar het opspannen van je spieren in een pijnreflex is uit den boze! Maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, want je neemt die "beschermende" houding meestal niet bewust aan, maar onbewust zoekt je lichaam die pijnsignalen uit te schakelen, en onbewust neemt zij daartoe een of andere houding aan, ook al is die in werkelijkheid foutief.

Het is dus in werkelijkheid een proberen te reageren, telkens je ook maar het minste signaal van spanning voelt, ook al is dat op zich al een bewijs dat je bezig zijt met het opspannen in plaats van het ontspannen...

Uit deze woorden kun je wellicht al afleiden dat ik weer met pijn zit... 't Was nog niet helemaal hersteld van de uitstap naar Auchan/ Au Poisson d'Or met Luc en Cecile, en zondag dan in Puyenbroek de Erfgoeddag van de Stichting Levend Erfgoed, waar je ook al wat rondstapt...

Het is niet zo erg dat alles geblokkeerd is, maar het is wel zo erg dat alles wat je doet blijkbaar meteen gaat nestelen in het centrum van de pijn...Sinds gisteren neem ik dan ook weer (tijdelijk) de volle dosis van pijnstillers en ontstekingswerende middelen die mij zijn voorgeschreven. Daarmee is het vandaag al weer iets beter... Maar morgen moet ik op jaarlijkse controle bij de hartspecialist, en daar moet ik ondermeer fietsen tot mijn tong tussen de ketting draait (Vooral als je dat niet meer gewoon bent, is dat lastig...) en daarna gaan we samen iets eten en wat winkelen...dus ook niet meteen een rustdag. Oh ja, dus zal er wellicht geen blog zijn morgen!

Mocht de pijn te erg zijn, dan zal het winkelen wellicht kort zijn... en beperkt tot het hoogstnodige, we zien wel.

Deze blog is mede het bewijs dat pijn, als het te erg wordt, niet zo makkelijk aan de kant kan worden gezet, maar toch, zelfs nu, doet het minder pijn als ik met iets bezig ben.Zoals nu, met het bloggen. Maar het moet iets zijn, wat je echt graag doet, en waar je echt mee bezig bent. Ik kan me voorstellen dat dingen die tot een automatisme verwaterd zijn, helemaal niet meer dat therapeutische effect hebben...

Wat ook gunstig is, is babbelen, want ook dat doet je op andere dingen denken, en voor mij, als fervent boekenlezer, is een goed spannend boek ook heel zelfredzaam. Wat me niet zo helpt is bijvoorbeeld een sudoku, ik doe dat graag, maar blijkbaar is het denkproces daar minder boeiend, meer lastig, en glij ik makkelijker terug naar de pijn.

Met andere woorden, het is wellicht voor iedereen wat anders, maar het blijft een feit dat bezig zijn de pijn onderdrukt. De kwestie is iets te vinden wat je zo graag doet dat het je volledig in beslag neemt, en je moet dan ook nog rekening houden met je lichamelijke mogelijkheden. Dat wil zeggen, ik kan bv geen beelden meer sculpteren of kleien, omdat ik daarbij moet rechtstaan. Mijn mogelijkheden zijn beperkt door mijn rugspieren... Zelfs schilderen op doek is al knap lastig, omdat je daarbij niet kunt leunen op iets, bij het schilderen zit je voor je doek dat vertikaal voor je staat. Ik kan me wel wat verhelpen door het doek op een hellend vlak voor me te leggen, maar dan heb je de moeilijkheid dat je tekening wellicht een perspectivistische vertekening krijgt. Je moet maar een kijken naar de wegmarkeringen om te zien wat ik bedoel. Als je in je wagen zit, dan zie een volkomen normaal STOP woord staan, maar als je er naast gaat staan, dan zie je dat zelfde woord op de beton heel lang uitgerokken en vervormd.

Je moet dus je mogelijkheden onderzoeken, en daarbinnen moet je dan gaan werken.

Het is dan ook van uit mijn eigen pijn, dat ik via de Crea van Ziekenzorg iets wil meegeven van dit "medicament", ik wil mee gaan zoeken met de andere pijnpatiënten naar dingen die ze én kunnen én heel graag doen, zodat ze bezig zijn, en de pijn eventjes aan de kant kunnen duwen.

Ik ben dan ook een "bezige" zieke. Ik zit niet zo maar te zitten, ik leg me niet neer bij mijn pijn, in tegendeel, ik ga bij pijn bijna nog meer dan anders zoeken om bezig te zijn. Zoeken, omdat de pijn je wel beperkingen oplegt. Misschien ben je nog bij de gelukkigen die hun genot vinden bij een fikse wandeltocht, ik weet bij ondervinding hoe heerlijk dat is (was...), maar dat kan ik niet meer, dus moet ik een stukje opschuiven naar wat wel mogelijk is, en heb ik een heel pakket van wat ik graag deed moeten laten vallen. Maar dit mag geen reden zijn om het op te geven! Integendeel, het is een uitdaging om weer te zoeken naar nieuwe mogelijkheden en kansen.

... en ben je moe, stop dan eventjes, want voor de pijn is het ook niet wenselijk dat je die grens gaat overschrijden, want dan geef je de pijn weer een nieuwe kans. Dus doseer en geniet van al die vele dingen die je wel nog kunt, het zijn er veel, veel meer dan je denkt!

tot de volgende ?

Mexicaanse griep nu ook bij kalkoenen vastgesteld...

Image by Aldo van Zeeland via Flickr

djudedju...
Wat is er eigenlijk zo speciaal aan die griep dat men alles op alles zet om hem (haar?) in de actualiteit te houden? Steeds meer zie je de vermelding A-griep staan, er op duidend dat het een nieuwe soort is van wat we al eens eerder meemaakten in 1957, de A-griep van toen noemden we dan ook wel eens de Aziatische griep. Wellicht was de veel vroegere Spaanse Griep, die zoveel doden eiste, ook zoiets, maar dan losgelaten op een wereld die na een eerste echte wereldoorlog uitgeput, uitgehongerd en voor het eerst zich massaal verplaatstend in een wereld die dan nog geen enkel echt medicament had tegen dergelijke ziektes. (Peniscilline kwam pas een hele tijd later, als eerste van een reeks antibiotica).

Het lijkt wel of men een psychose wil doen ontstaan, of men een soort paniek wil doen ontstaan. Wee de man of vrouw die nu plots griep krijgt, Mexicaanse of niet, iedereen zal hem of haar met veel argwaan bekijken, zijn partner zal bij de bakker plots een eenzaam eilandje vormen in de drukke winkel..."Ze hebben er griep!" zal men fluisteren tegen elkaar, en in een grote boog rond de getroffenen van heel het gezin heen lopen. Thuis zal je een briefje krijgen van de schooldirecteur, of het niet wenselijk is dat Piet ook maar zou thuisblijven...

Griep is nooit om mee te lachen, maar de atmosfeerschepping die we nu zien, dat is wel om mee te lachen!

Toen ik nog werkte kreeg ik ooit op een van mijn zitdagen een arbeider van vreemde origine op kantoor... De man sprak Frans (het was in Ronse - Renaix, een stad met faciliteiten...), was zeer beleefd, op een kleinigheidje na: Bij het binnenkomen gaf hij netjes een hand, maar zat nadien die hand af te wrijven aan zijn kleren. Wellicht was het iemand die niet alleen van vreemde origine was, maar ook van een andere godsdienst, en waren wij allemaal onrein... Het was een nogal moeilijke zaak, zodat de man nog enkele keren terug moest komen, met iedere keer weer het beleefde handje en het verstolen reinigen van diezelfde hand...

Na enkele keren moet ik toegeven dat dit nogal op een mens "werkt"... Ik werd er een beetje kittelorig van, en op de vierde of vijfde ontmoeting, kreeg ik weer dat handje, en nog voor de man zijn hand kon "reinigen", wreef ik zelf mijn hand nogal ostentatief af langs mijn kleren...De man heeft het gesnapt, hij deed het niet meer, of misschien wachtte hij gewoon tot hij buiten mijn bureel was... Ik hoop dat het voor die man een eerste stap was om makkelijker contact te hebben met de mensen in zijn nieuwe wereld.

Maar ik vertel dit niet zo maar! Nee, wij hoorden een semi-officiële oproep om de mensen, in deze tijden van griep, geen hand meer te geven! Dat men zegt dat het goed is vaak je handen te wassen, je hand voor je mond te houden bij het hoesten en zo, dat vind ik normaal, en zou eigenlijk niet alleen in perioden van griep moeten, maar altijd...Maar geen handje meer geven??? Lijkt mij net iets te veel van het goede!

We leven al in een wereld waar de mensen naast elkaar leven, met een houding van "laat mij gerust, dan laat ik u ook gerust", en nu gaan we dat nog een beetje stimuleren door geen handje meer te geven. Waren wij dan zo verkeerd toen wij onze kinderen wezen: "Geef eens een mooi handje!" ?

Straks roep ik onze kinderen weer naar de huiselijke schoot, om hen te zeggen hoe verkeerd ik hen heb opgevoed! Het is niet goed om vriendelijk te zijn en een hand te geven, we moeten nu met zijn allen overschakelen op de Japanse begroeting, en ons stram en stijf van uit het middel voorover buigen, terwijl wij ons handen tegen elkaar drukken, in een beweging van: "Als ik jou dan geen hand mag geven, dan geef ik er een aan mezelf, na!"... Of we daarbij onze ogen in spleetjes moeten dichtknijpen is me nog niet duidelijk.

Ik ga niet beweren dat Japanners minder beleefd zijn dan wij, maar wij zijn nu eenmaal geen Japanners, onze cultuur is anders, en handen geven hoort er bij, het is zelfs een van de weinige begroetingsceremoniën die gelijklopend is voor heel het land en zelfs voor de ons omliggende landen. Met de begroetingskussen is dat lang niet het geval, in sommige streken geven ze een vage kaak aan kaak wrijving, in andere streken drie kussen, en ga je hier de taalgrens over, dan ga je ook een zoentjesgrens over, want daar hoort vier kussen, en doe je dat niet, dan staat de andere daar nog een moment met zijn kaak in het ijle, te wachten op die verwachte vierde zoen. In sommige regio's van het land hoort dat gezoen alleen bij familie en/of héél goede vrienden, maar in Wallonië krijgt iedere kennis die zoenen, als een heel gewoon begroetingscerimoniëel. Ik, vanuit dat koudere Vlaanderland, ben niet zo van dat zoenerige type, en voel mij steeds wat onwennig...Wat zal dat worden als ik plots moet overschakelen op een ons totaal vreemd Japans groeten????

Ik heb zo net eens geoefend voor de grote spiegel.
Weet je, je moet een ruime afstand bewaren in die dingen! Ik heb nu een gebroken spiegel en een buil op mijn voorhoofd.

tot de volgende ?

De v'lo en wijlle

Image by QbiT via Flickr

Ofte wij en de fiets...

Wij zijn vandaag dus naar het prachtige Provinciaal Domein Puyenbroek geweest, om even stil te staan en te genieten van onze Belgische huisdierenrassen.

Het was prachtig weer en een prachtige dag met prachtige dieren... Wat wil een mens nog meer? Op de middag zijn we naar het restaurant gewandeld, en hebben er iets genut, en nadien nog wat te genieten van het mooie domein...maar mijn rug deed al weer veel pijn, en ik stelde voor aan Anny om er een fiets te huren. Ze was er een beetje bang van, 't was al wel dertig jaar geleden zei ze, dat ze nog gefietst had. Ik verzekerde haar dat je dat niet verleert, maar echt gerust was ze er niet in. Toch maar eens geprobeerd.

Ik ging de fietsen huren, moest er mijn pas achterlaten, en kon er mijn wandelstok in bewaring geven, en wij naar het verantwoordelijke juffrouwtje om de twee fietsen (Twee vrouwenv'lo's, want de mannenfietsen waren uitgeput). Na een wissel voor een kleinere fiets voor Anny gingen wij op weg. Ik lachtte, Bart zou nogal lachen met ons!

Toen Bart klein was en leerde fietsen, zwenkte hij van links naar rechts, maar rechtdoor hoorde er niet bij! Op een dag reden wij naar een veld waar een klein smal wegeltje van net één tichel (zo'n 30 cm breed)lag. Wij reden er over, en Bart landde in het aardappelveld. Hij heeft zeker wel twintig keer moeten herbeginnen van mij, voor hij er in lukte op dat wegeltje te fietsen. Vandaag zouden wij alletwee met veel allure in de patatten gearriveerd zijn, want de eerste kilometers was rechtdoor ook niet echt onze "fort"...

Maar het was leuk! Het was heerlijk om door het prachtige beboste domein te fietsen, en één keer zijn we afgestapt om wat te genieten van het heerlijke landschap en vier geitenbokken die tegen elkaar op lagen te stinken.

We waren veel te vlug terug aan de fietsverhuur...maar Anny wou geen tweede toertje meer doen, haar poep deed pijn.

Toen ik afstapte, stelde ik vast dat ik de eerste stappen heel wankel op mijn benen stond, blijkbaar was ik ook niet zo'n formidabele fietser meer. Maar het was heerlijk.

We waren van plan om onder de weg nog eens te stoppen om iets te gaan drinken, maar ons landje dat vroeger in iedere straat zeven café's telde lijkt helemaal niet niet meer te voldoen aan zijn imago, we zaten al lang en breed op de autosnelweg, zonder ook maar één café gezien te hebben...

Dus zit ik nu, hier, te typen met een groot glas limonade (jaja) naast me...

Echt, als je niet zo'n fan van ons levend erfgoed bent, je moet toch ooit eens het Provinciaal domein Puyenbroek bezoeken te Wachtebeke, het is heerlijk wandelen en/of fietsen.

tot de volgende ?

Morgen: S.L.E.-dag

Image via Wikipedia

Dit om aan te kondigen dat er morgen wellicht geen blog zal zijn...Wellicht, tenzij we vroeger thuis komen dan we dachten...want we gaan naar de Erfgoeddag van de Stichting Levend Erfgoed...
Zoals ieder jaar sinds enkele jaren.
Mocht je nog niets hebben om je zondag door te brengen, ik kan het je aanraden!
Stichting Levend Erfgoed houdt zich bezig met het behoud en in stand houden van alle huisdieren van het eigen land. Dat gaat van duiven over kippen, konijnen, honden, geiten, schapen, koeien, naar paarden, en misschien vergeet ik nog wel enkele soorten...
Dit jaar is de SLE ook gastheer voor de Europese federatie voor het Levend Erfgoed, wat dat zal meebrengen weet ik niet, we zien wel.

Wellicht heeft ieder Europees (en ook daarbuiten) land wel een stichting Levend Erfgoed, hoe die daar ook mogen heten.

Eigenlijk is het geen gemakkelijke opdracht, het in stand houden van die oude rassen. Er zit iets in dat niet helemaal is zoals het ooit was. Neem nu de Luikse Bassette, een mooi en heel Belgische halfkriel (kip)... Op een bepaald ogenblik hebben enkele liefhebbers het initiatief genomen om uit de kippen die je in de streek overal zag lopen, en die min of meer een uniform type vertoonden, bijeen te brengen, daar uit te kweken, het type conform te maken en dan vast te stellen aan welke normen de Luikse Bassette moet voldoen om een echte Luikse Bassette te zijn...En daar knelt voor mij al een beetje het schoentje!

Oorspronkelijk was er dus alleen een kip die min of meer een vast type vertoonde, en niet een zuiver en vastgelegd ras, die zoveel moet wegen, zo groot moet zijn en dat model en kleur moet hebben... Nee, de boeren van toen zullen gewoon geselecteerd hebben op basis van de leg, en de boerin misschien ook op de schoonheid van de haan, wie weet...Maar vooral de leg zal hen geïnteresseerd hebben, en misschien in tweede instantie de slachtrijpheid en de hoeveelheid vlees, alhoewel dat bij de Bassette duidelijk bijzaak was.
Een boer die hoorde dat zijn buur merkelijk meer eieren had per kip, zal wel enkele van die eieren gekocht of gekregen hebben om te laten uitbroeden door zijn kippen, om zo het ras te verbeteren. Ook het (bij)geloof zal er wel een rol in gespeeld hebben, had iemand toevallig meer eieren van zijn kudde zwarte kippen dan zijn buur met witte, dan zal men die zwarte interessanter en lonender gevonden hebben, alhoewel de kleur er eigenlijk niets aan doet, wel de aanleg tot leg.
Maar er was dus geen sprake van een "zuiver" ras, hoogstens van een min of meer gelijk type in een bepaalde streek.

Als een boer naar de jaarmarkt ging, en daar hoorde van een soort kippen uit een andere streek, die merkelijk meer legden, dan zal hij wel enkele van die kippen meegebracht hebben, en dat ras zal zich vermengd hebben met wat op zijn erf rondscharrelde...in de hoop dat de algemene legcapaciteit daarbij omhoog ging... Was dat zo, dan zal dat nieuwe mengras al vlug uitgedijd zijn bij de boeren in de omtrek, en kregen we een lichtjes gewijzigd type... Met andere woorden, het ras was geen echt vast iets, het was een levend en beïnvloedbaar gegeven.

Maar op een gegeven moment legden dus een aantal liefhebbers dat type dan wel vast, tot een onwrikbaar iets. Dat was dan wel een soort gemiddelde kip van het type Bassette op dat moment, maar ergens verloor men het "groei"vermogen, het type werd voor eeuwig en altijd vastgesteld, en er mag en kan niet meer aan getornd worden.

Het voordeel is dat men de zuivere genen van toen heeft bewaard.
Het nadeel is dat men nu niet meer gewoon kippen houdt, en bij bij de buur enkele eieren vraagt om het ras wat nieuw bloed te geven, maar dat men hoogstens via een club bij een andere liefhebber een kip of een haan van een andere bloedlijn neemt, maar dan alleen als die ook behoort tot het zuivere type.

Met ander woorden, we stellen vast dat de selectie nu gebeurt op basis van het postuur, de kleur en de tekening van de kip, en niet meer van zijn capaciteiten. De beste kip is deze welke best aan de ideale Bassette voldoet, en niet meer de kip die het best legt...

We stellen dan ook vast dat bv de Brakel, die gekend was tot in Engeland als de Everydaylayer, en een zeer goed leg had, bij een controle helemaal niet meer beschikt over een goede leg. De Brakel is nu alleen een mooie kip, die er loopt om mooi te wezen.

Met andere woorden, het zijn bijna tot museumstukken verworden rassen geworden!
Hoogtijd dat er kwekers opstaan, die wel bij het juiste type en kleur blijven, maar die weer gaan selecteren op de leg ! Zodat die mooie kippen niet alleen mooi lopen te zijn, maar ook weer voldoen aan een behoefte.

Als je nu kijkt bij de doorsnee mens die kippen houdt, dan zie je daar die bruine hybridekippen lopen, helemaal geen mooie kippen, maar echte legmachines, die bijna dagelijks hun ei deponeren in het nest. Het is alleen nog een echte liefhebber die in zijn tuin niet van die bruine ondingen laat lopen, maar er een toompje echte mooie raskippen houdt. Je moet wel liefhebber zijn, want voor de eieren moet je het niet doen!

Mochten we weer, terwijl we het ras zuiver houden, meer oog hebben voor de nutscapaciteiten dan voor het uitzicht van de eigen rassen, dan zouden we veel makkelijker de liefhebber kunnen overtuigen om weer een mooie kip te houden, van het ras dat thuishoort in zijn eigen streek... en zouden we makkelijker de strijd winnen tegen die bruine legmachientjes.

Nu blijven we ergens sukkelen met rassen die niet voldoende in aantal zijn om zeker te zijn van het behoud.

En toch heeft het niet alleen esthetisch belang om onze eigen rassen te promoten. Het is ondertussen al meer dan eens bewezen dat die oude rassen som beschikken over heel nuttige genen, die bijvoorbeeld veel resistenter zijn tegen bepaalde ziekten, waardoor er minder antibiotica moeten gebruikt worden... Het behoud van die rassen is dus wel degelijk belangrijk, ook buiten het aspect van het mooie en van het nostalgische!

Ik ben dan ook van mening dat we onze inspanningen voor het behoud van die oude rassen ergens moeten durven losscheuren van de clubs die nu "schoonheidswedstrijden" houden voor raskippen. Niet dat dit minderwaardig is, maar hun doel is niet helemaal hetzelfde van het doel van de Stichting Levend Erfgoed !

We moeten niet meer, zoals de boer vroeger, andere rassen gaan inbrengen in onze oude rassen (meer zelfs, dat moeten we ten alle prijze verhinderen!), maar we moeten onze eerste selectie maken op basis van het nut van die kippen, het nut waardoor ze oorspronkelijk zijn ontstaan! Dat nu kan op twee of meer vlakken liggen, zoals bij de Westvlaamse Rode koeien, die én melkkoe én vleeskoe waren, of kunnen op een doel gericht zijn, zoals de leg bij de Brakel en de Bassette.

De schoonheid naar het ideaalbeeld van het type is dus niet het belangrijkste doel, het type met zijn nut, dat is het ideaal!

Hoog tijd dat we dat meer en meer gaan promoten! Zodat we weer echte mooie en nuttige dieren hebben, die niet behoren tot de museumstukken, maar die gekend zijn mede om hun nut!

tot de volgende ?

(op de foto: de goudbrakel)

De oplossing voor moeilijke eters ???

Image by petermeuris via Flickr

Vanmorgen las ik op mijn computerkrantje een artikeltje over Mark Northeast (In 't Vlaams zou dat merk Noordoost zijn...) en zijn oplossing voor kinderen die moeilijk eten.
Ik weet wat dat is, want ik heb twee kleinkinderen die ook tot die "moeilijke eters" behoren. Als je zou geloven dan zouden ze de variatie in hun voeding beperken tot een stuk of twee voedingswaren! Al de rest dat lusten ze niet (het grootste probleem is dat ze gewoon niet willen proeven).

Je moet eens gaan zien op:
www.funkylunch.com/
en stap maar meteen door daar gallery...

De man maakt wat de krant noemt "Kleine kunstwerkjes" van zijn eten.
Een boterham wordt Spongy Bob of hoe heet dat idiote tekenfilmfiguurtje? En Mark verteld dat zijn kinderen, sinds ze de das van Spongy aten, ze nu volop tomaten lusten...

Wij hadden in de tijd niet zoveel om uit te kiezen,wat op tafel kwam was op te eten, en lustte je het niet, dan moest je toch er van eten, willen of niet. Mijn broer heeft eens geweigerd witloof te eten, 's avonds kreeg hij het terug voor zijn neus gezet. Weer at hij niet, geen nood, 's morgens stond het er terug. Hij heeft het opgegeten, en nooit meer geweigerd iets te eten... Ons moeder was streng, maar als we iets niet lustten, dan kregen we maar één schepje, maar we moesten alles leren eten.

We hadden ook niet zo veel als nu... Nu zie je op de meeste tafels een hele charcuteriewinkel op tafel staan... Als het kaas was, dan hadden wij één snede kaas, en mochten daar zoveel boterhammen bij eten als we wilden...Maar het bleef één snede. We waren al een heel stuk ouder vooraleer er meer op tafel kwam, de tijden verbeterden, de welvaart steeg, en dat was ook op onze tafel te zien.

Nu worden de kinderen niet meer verplicht iets te "leren" eten... Met het gevolg dat er zijn die maar een heel beperkt gamma dingen eten...

Mark Northeast heeft zijn kinderen kunnen overtuigen om toch meer soorten te eten, door van het eten leuke figuurtjes te maken. Het oog wil ook wat, en het is veel leuker een krokodil op te eten dan een stuk brood met komkommer. Wellicht heeft hij gelijk, en is het voor een deel kinderen een manier om te leren eten...Maar toch heb ik vragen...

Ik weet wel, ik ben van den ouwe bak, ik loop achter, ben niet meer mee, maar ik heb een hekel aan het wegwerpen van eten. (Zal nog komen van mijn jeugd)
Dus zie ik die kunstzinnige voeding van Mark Northeast ook als een helemaal niet kunstzinnig resterend prakje voor Mark en zijn gade... Want om al die figuurtjes te maken moet je nogal snijden en knippen in je voedsel! ...en als je al die restantjes niet wilt wegwerpen, dan zien je kinderen jou als voedselexpert daar eten van een soort varkenstrog met alle restjes dooreengekieperd, of...ze hebben verschrikkelijk veel afval, of heel veel heel dikke varkens in dat gezinnetje...

Hadden wij indertijd moeten proberen zo'n figuurtje te maken met ons eten, dan zouden wij zonder aarzelen een wats rond de oren hebben gekregen, dat het rinkelde als een bel! Er wordt niet gespeeld met het eten! Eten is een kostbaar goed ! En ze hadden en hebben nog steeds gelijk! Ook al zie je tegenwoordig bergen eten tussen het afval zitten. Ook al rijden ze nu met zware bulldozers hele oogsten tomaten in de puree om de markt "gezond" te houden...

Ook al hebben wij geen benul meer van seizoenen, en eten allerlei groenten en fruit het hele jaar door, toch zijn er nog veel meer mensenkinderen met honger dan er zijn zonder die altoos knagende honger...en dan voedsel verspillen???

En toch is er iets te zeggen voor het systeem van Mark Northeast, het is immers belangrijk dat de kinderen leren zoveel mogelijk soorten voeding te gebruiken, zodat ze alle vitamines en alle noodzakelijke mineralen binnenkrijgen...maar het moet een stap zijn in de richting van een normale voedingspatroon, en niet naar een opvoeding tot spelen met voedsel. En in het gebruikte systeem liggen die begrippen héél heel dicht bij elkaar.

Deze oplossing past perfect in deze tijd... alles moet nu zo zachtjes en zo voorzichtig gebeuren, zodat niemand toch zou kunnen gekwetst worden in zijn teerste gevoelens... Heel onze maatschappij drukt dit uit: vroeger hadden we invalieden, dat klonk te cru, dus werden het mindervalieden, dat klonk na een tijdje toch nog te hard, dan werden het andersvalieden. We plegen ook geen zelfmoord meer, maar stappen uit het leven... en je kunt makkelijk nog een heel pakket van die verzachtende termen van onze tijd vinden... Maar is dat wel goed ?

Is dat voortdurend op eieren lopen niet slecht voor je figuurlijke beenspieren? Is dat niet mede de oorzaak van het feit dat er nu en dan van die overdreven uitbarstingen gezien worden? Dat de reacties te worden, overdreven worden uit verhouding getrokken worden? Dan zie je een politica bewust tegen de auto van haar opponente rijden, en nog zelf klacht gaan neerleggen...Dan zie je kleine geschillen ontaarden in felle ruzies en zelfs geweld... Dan zie je dat er meer blauw op straat moet komen, dat er overal camera's worden gehangen om de mens in de gaten te houden... en ga maar door...

Het zou veel beter zijn weer op te voeden zoals vroeger, iets harder, iets manueeler, met verantwoorde (lijf)straffen dan wat we nu ondervinden als noch mossel noch vis... met alle gevolgen vandien.

Maar ja, de tijd is als de slinger van een grote staande klok...wedden dat hij straks weer in de andere richting gaat?

tot de volgende ?

warm!!!

Image via Wikipedia

Het scheelde geen haar of ik had blaren op de binnenkant van mijn handen, en Anny op haar billen.
Nee, ik heb geen geweld gepleegd!
Toen wij uit Auchan wilden vertrekken kon ik mijn stuur amper vasthouden (nu ja, vasthouden...) en Anny sprong bij het instappen meteen weer uit de wagen omdat de zetel zo heet was.
In de winkel voel je die hitte niet,blijkbaar zitten daar heel degelijke temperatuurregelaars, want de regio's van groenten, vlees en vis zijn heerlijk koel, en de afdeling van de elektro is net iets minder fris, iets knus, iets cosy...
Maar je verlaat de winkel langs zo'n electronische schuifdeur, en plots sta je dan in die drukkende hitte.

En wij, de wijsten van heel de wereld, vonden dat de uitgelezen dag om net dan een bezoek te brengen aan een winkel van tropische vissen... Onder meer bracht ik er een thermometer mee, dat spel toont perfect de warmte tot 32°c....het toonde niets meer, 't was er veel te warm ook nog maar iets te tonen, zelfs voor een thermometer...

Maar Luc en Cecile waren verbluft van de enorme hoeveelheid soorten tropische zoetwater- en zeewatervissen, in alle denkbare en ondenkbare kleuren.

Maar ik ben er kapot van. Anders lopen wij door Auchan alleen naar de dingen die we moeten hebben, maar Luc en Cecile gaan om eens die winkel te zien, dus lopen zij heel wat meer af dan wij anders. Nu, ik wist dat, maar we vragen ze dan ook mee om hen een plezier te doen, dus dat hoort er nu eenmaal bij. Maar in de namiddag ook nog eens de Poisson d'Or er bij, die ook al zo groot is, dat was er te veel aan, ik verging op het laatst van de pijn, en zelfs na een nacht rust is het nog niet over... Nu ja, het was een plezante dag, we hebben ons geamuseerd, goed gegeten en Luc en Cecile iets laten zien wat ze nog niet kenden.

Vandaag gaat Anny de groenten voor een couscous bereiden, in een veel te grote hoeveelheid, want je hebt zo veel soorten groenten nodig dat je dat bijna niet voor twee mensen kunt maken...Dus maken wij een grote pot en stoppen die dan per portie in de diepvries. Wij hebben dan ook uit Auchan Ras el Hanout meegebracht. Letterlijk wil dit zeggen: de Top van het Magazijn...een kruidenmengsel voor de bereiding van couscous, tajine en ... honingtaart(?)...
Je kunt ook zelf de kruiden mengen, maar er zitten er een heleboel in, en dan is zo'n bereide mengeling wel handig, ook al heeft het een ons vreemde naam.

En dan kunnen wij ook thuis echt couscous eten...hmmmmm....

Om het helemaal af te maken zou je dat moeten bereiden in een couscousière...maar een gewone pot gaat ook wel...

Ik zit nu al te watertanden...

tot de volgende ????

Ze mogen al eens stoppen

Image via Wikipedia

met bijten. Ja, ik heb het over vissen.
Dat is wellicht de eerste keer dat ik zoiets heb gezegd! Maar het was op sommige momenten niet te doen! Inwerpen, en het aas kreeg de kans niet te zakken naar de bodem, de vissen waren er al weer mee weg.
Ik weet niet of je vertrouwd bent met het vissen, maar de meeste vissers vissen "kort", dat wil zeggen dat de draad aan je hengel niet te lang is, en je veel korter op de bal speelt dan met een heel lang stuk draad die door de wind of de stroming van het water ver weg drijft en je aanslag veel langer doet duren. Maar die korte aanslag, dat maakt dat je steeds weer een of twee stukken van je hengel moet afnemen en bij het inwerpen weer op zetten..
Wel, als je nog bezig bent met het opzetten van je tweede stuk de dobber al weer zien onderduiken, dat is leuk, maar als dat iedere keer weer zo is, dan is het vermoeiend.
Gisteren was dat bij momenten zo.

Uiteraard niet heel de tijd, maar we hebben met ons tweeën zeker meer dan 150 vissen gevangen in de vier uur dat we daar zitten... Of liever visjes, want er waren weinig mooie exemplaren bij...

Maar het was wel een leuke dag! Heerlijk als je zoveel vangt dat het vermoeiend wordt ! Van mij mag het iedere keer zo zijn!

Straks vertrekken we met Luc, met twee auto's naar Auchan te Leers. We gaan er nadien iets eten, en na de middag gaan we dan nog een bezoekje brengen aan de "Poisson d'Or te Estaimpuis. Luc heeft dat nog nooit gezien. Hij zal watertanden bij het zien van die prachtige koi's !

Vannacht weer niet goed geslapen, en zelfs eens naar het toilet geweest toen ik eigenlijk niet moest, gewoon om een andere houding aan te nemen en eens af te koelen, want het is net te fris om boven de dekens te liggen, en veel te warm om er onder te zitten...En vandaag geven ze weer snikheet weer... Mijn aquarium begint ook weer warm te krijgen, maar ik heb er nu een zwaardere luchtpomp op gezet, zodat het water meer in beweging is, en er dus meer zuurstof wordt opgenomen. Ook in de vijver heb ik de luchtpompen zwaarder gemaakt, want ook daar was de warmte zo groot dat de vissen begonnen boven te zwemmen.

In het beekje heb ik gisteren een soort sierriet aangeplant, dat ik kreeg van Pepé. Heel mooi. Hij wist de naam niet meer... Pepé begint steeds meer last te krijgen van zijn geheugen. Sinds zijn beroerte is hij veel verslecht. Ik heb hem gisteren tot drie maal toe hetzelfde verhaal horen vertellen... Voor zo'n actieve mens ziet dat nog erger dan bij iemand die al wat stilgevallen was...

Voilà, dat moet het dan zijn! Straks komt luc hier en vertrekken we naar Auchan...

tot de volgende ?