Sint Electricus

Hoewel het ja dan neen vereren van beelden in de kerk tot grote discussies aanleiding heeft gegeven, er zijn zelfs twee concilies over geweest, de eerste om het af te keuren en de tweede om het weer goed te keuren, we herinneren ons allemaal uit onze geschiedenisboekjes de beeldenstorm, want de protestanten keuren heiligenbeelden ook al af, desondanks, ben ik nu voor eeuwig en ervig gewonnen voor heiligenbeelden !
Eén voorwaarde, ze moeten zijn zoals het nieuwe beeld van Padre Pio in Italie !

Dat beeld is (voorlopig) uniek, en heeft meteen mijn hart gestolen.
Ik stel voor dat we het meteen toepassen op al onze beelden en monumenten !

Wat is er dan zo speciaal ? Wel, ze hebben dat beeld bekleed met een fotovoltaische verf! Dat wil zeggen dat het beeld nu stroom levert ten bate van heel de gemeenschap!
We hebben hier in Oudenaarde een paar knoertlelijke beelden, ik stel meteen het stadsbestuur voor om ze te beschilderen met die fotovoltaische verf! Hebben we de troost, dat, hoewel lelijk, het toch nuttig is...

(Eén van die werken is van Tahon, je weet wel, dendiene die gaat les geven aan de Nederlandse koningin, hoe ze moet beeldhouwen...djudedju....)

Maar, wat liggen we hier dan allemaal te klooien met die zonnepanelen op ons dak? Morgen laat ik heel mijn dak beschilderen en de zuidgevel van mijn huis ook, in van die verf! Twee draadjes er aan en voortaan ik tien keer per dag gaan liggen bloggen, kost toch niks meer aan stroom...

De kleur interesseert me niet, héél erg lelijk kan het niet zijn, anders hadden ze diene Padre Pio niet in dat kleurtje gestoken! Maar zelfs al zou mijn gevel voortaan zo'n kopergroene kleur hebben, als het maar zijn geld opbrengt! De meeste verf kost, deze brengt op ! Dat lijkt mij al een enorme verbetering!

Wellicht is het schilderen niet gratis en de verf ook niet, want het beeld kost heel wat eurolires, maar niettemin, op korte tijd brengt het op, dus who cares ? Om de zoveel jaar een nieuw coucheke heiligentriek, en 't is weer goed voor een paar jaar.

Ik stel voor dat we ook eens onderzoeken of we dat niet kunnen aanbrengen op ons wegennet? Stel je voor dat alle straatverlichting door de straat zelf opgebracht wordt...We hebben nu al het felst verlichte wegennet van heel de wereld, het kan nog veul en veul beter !!!!

Misschien kunnen we met ons genetisch onderzoekcentrum een nagaan of we het niet kunnen inbrengen in het gras, dan hebben we weiden die zelfbedruipend zijn in het elektrificeren van de afspanningsdraad... Let wel op, misschien heb je dan wel koeien die op elentriek lopen...
Maar je zou het wel mooi kunnen maken! Als je een beetje handig bent, laat je dan de draden rond de wei 's nachts oplichten in een feeerieke kerstverlichting...Moet mooi wezen.
Ook electriciteitspalen en de kabels zelf kunnen we verven, brengen ze de stroom zelf op die ze moeten vervoeren.

Je ziet, de mogelijkheden zijn onuitputtelijk! Vandaar mijn plotse en grote devotie voor Padre Pio, allee, voor dat ene beeld dan hé...

Om de zoveel jaar moeten ze ook de eiffeltoren schilderen...vanaf nu, juist. En het Atomium en andere lelijke batimenten. Allee, neem nu Dubai, met al die reuze wolkenkrabbers, hoog is niet hoog genoeg, die staan dan ook nog in een zeer zonnig gebied, die zijn wellicht uiterste geschikt om genoeg heiligentriek op te brengen om de uitputting van de oliebronnen te overleven.

De uitvinder van die fotovoltaische verf verdient een stand beeld! Geverfd...

tot de volgende ?

Als...

Image via Wikipedia

In de kast zag ik laatst dat oude horlogebeschermkastje liggen...
Koen had een van zijn vrienden geholpen met het opruimen van de oude woning die hij had aangekocht. Daar vond Koen dat druppelvormige doosje, met aan een kant een "venstertje" in, en bovenaan een oogje. Om het ding aan je mooie zilveren of gouden of vernikkelde horlogeketting te hangen. Het doosje was van een soort vernikkeld metaal en hier en daar wat gebuild. Het is dan ook een soort bescherming voor het kostbare zakuurwerk.
In het doosje zit een van die oude sepiakleurige fotootjes met daarop drie soldaten die dienst deden aan de Ijzer in 14-18... Dat lees je op de keerzij van het kleine fotootje. Met de namen van de drie kompanen, en de datum er bij. Het is een foto van tijdens de grote oorlog.
Ik kan het niet bezorgen aan een familielid, want de vorige eigenaar van het huis was een jongman, bij mijn weten zonder familie in de omgeving, en de namen op het fotootje beperken zich tot voornamen...
Als dat doosje maar eens kon praten...
Zijn die drie soldaten wel allemaal thuisgekomen van het front? Of zijn er achtergebleven?
Ik weet het niet...
Boven ligt nog een van mijn vele wandelstokken... Een wandelstok die eigendom was van een Duits officier in diezelfde grote oorlog. Zijn naam en rang staan in de stok gebrand, en je ziet aan de sporen door het gebruik nagelaten, dat de stok niet echt als wandelstok heeft gediend, maar veeleer als een officiers-rottingje...Je weet wel, het stond manhaftig om, in je mooiste uniform voor de manschappen te staan, met het rottingje onder de arm, en een hand aan het stokje, de duim langs onder, naar boven duwend, de andere vingers er boven op, en maar bevelen brullend...
Wellicht is ook deze man niet terug gekomen uit de Weltkrieg...Hoe zou dat stokje anders hier verzeild zijn en uiteindelijk op een rommelmarkt zijn beland???
Als die wandelstok kon praten...

Zouden die drie Belgische soldaten ooit gevuurd hebben op die Duitse officier ?

Zouden die drie en die Duits misschien behoord hebben tot de opstandelingen die met Kerstmis niet meer wilden schieten op elkaar ? Hoorden zij misschien bij de groep die deze weigering meer dan een maand volhield ? (Dit is authentiek!!!) Wat waren de uiteindelijke maatregelen die de leiding heeft getroffen om de soldaten weer aan het schieten te brengen? Hebben zij enkele van de "opstandelingen" gefusilleerd ? Dat onderdeel vindt je niet terug in de summiere verhalen over deze feiten.

Hoorden die drie Belgische soldaten tot diegenen die protesteerden tegen de onderdrukking van de Vlamingen aan dat front? De echte eerste Vlaamse ontvoogdingsstrijd is daar begonnen, aan het front...Eigenlijk vochten de Vlamingen op twee fronten ! Een met de wapens, en een in een lijdzaam verzet tegen de onderdrukking van hun eigenheid.

Hier achter mij staat een nkisi nkondi, een Kongolees beeldje, vol geklopt met nagels en stukken metaal, en midden op de buik een kleine bergplaats voor het tovermiddel, afgedekt met een stukje spiegelglas.

Was het een beeldje om een ziekte te bezweren, en heeft het geholpen? Wellicht wel, want het is ongeschonden bewaard gebleven. Heel veel van die beeldjes vind je niet, en deze waar de tovermiddelen er nog inzitten zijn heel zeldzaam... Want de blanken durfden die dingen ook niet echt aanpakken, zo gerust waren ze immers niet in die tovenaars...Ze hadden al zoveel van die bizarre dingen zien gebeuren dat ze ook in die dingen min of meer geloofden... Er staan er hier twee, met tovermiddel, en in de hall staat er een grote, waar nooit een tovermiddel op zat, maar dat is er een van een zeer bizar model, waarvan de buik bestaat uit een tweede gezicht, heel mooi uitgesneden...De nagels en stukken oud ijzer zitten hier vooral op de rugzijde.

Wie zou de tovenaar hebben betaald en voor welke bezwering?
Wie was de dappere die het aandurfde die beelden met de tovermiddelen naar België te brengen? Van die twee weet ik van de verkoper dat het zijn grootoom was, een dokter... Mensen van de wetenschap hebben minder de neiging te geloven in toverijen...

Maar soms betrap ik mezelf dat ik, met die beeldjes in de hand, of gewoon als ik ze bekijk, dat ik hele histories zit te fantaseren...of is het meer? Is het iets in de voorwerpen die nog wat van het vorige beleefde weer uitstraalt ? Sommige "waarzeggers" en "zieners" voelen soms hele verhalen over de voormalige eigenaars van de dingen... Echt ? Gefantaseerd ? Ik weet het niet, en het interesseert me ook niet echt. Van mij mag die man, net als ik, gewoon zijn fantasie laten gaan over die oude voorwerpen, die door hun ouderdom wel iets uitstralen.

En dan zit ik weer te denken...als...

Dat putje, hier in dat horlogedoosje...dat is van die keer dat Aloïs mij nog juist kon omverduwen, net voor die bom achter ons ontplofte... We waren helemaal bedolven onder de aarde, en moesten ons uit de smurrie trekken. Eén van ons was dood: Aloïs...Hij was in mijn plaats gestorven... Ik heb hem zelf naar achteren gedragen, al wenend... Toen ik een maand later zijn graf wou bezoeken was er alleen een bomtrechter ... Zelfs zijn stoffelijk overschot was er niet meer om te bewenen... Zie je...Ik laat het doosje in mijn hand vertellen...Wellicht uit vage herinneringen aan boeken dan wel aan realiteit, maar in mijn handen leven die dingen...voel ik het verleden zinderen...

Heel ons huis staat vol met fotootjes, beeldjes, hebbedingetjes... sommige vinden we helemaal niet mooi, en soms denken we er over het aan de kant te zwieren, maar dan denk je weer...Dat kregen we nog van Maurits... De man is al zo lang dood. Dat is eigenlijk nog het enige dat me nu en dan aan hem doet denken...Nee, dat mag niet weg!

Ik ben verslaafd aan herinneringen
verslaafd aan de verhalen over de dingen, de mensen er achter...
Gewoon, ik hou van al die dingen, omdat ik van de mens en zijn verhalen hou...
Kijk, neem nu dat kleine beeldje hier....


.....

Tot de volgende ?

Rechts en links

Image by ¡Que comunismo! via Flickr

Anny had vorige week, toen er nachtelijk onweer dreigde, het raam van de buren dichtgedaan. 's Morgens, na een nacht zonder onweer, ging ze het raam weer openzetten op kantelstand.
Toen ze terug kwam zei ze dat die handeling zo "ambetant" was, "want", zei ze,"daar zit alles links wat bij ons rechts zit en omgekeerd"...
Gek is dat. Je bent al sinds jaar en dag gewoon het raam te openen met dezelfde beweging, en dan sta je plots voor een raam waar de beweging net andersom is. Een automatisme wordt plots iets waar je even bij nadenkt.
Niet dat het moeilijk is, maar het is net geen automatisme meer.
Maar toch, ook al staan ze net anders, doe je de beweging, net als anders met je rechterhand. Zoals je allen doet met je rechterhand. Tenzij je linkshandig bent natuurlijk. Dan doe je zoveel mogelijk met je beste, je linkerhand.
Zoveel mogelijk.
Want voor heel wat dagdagelijks gerei is dat niet zo evident. Probeer maar eens je dozenopener te bedienen met je linkerhand ! (Ik spreek nu eventjes niet van een elektrisch apparaatje hé).

Toch stel ik vast dat we, veelal onbewust, ook wel eens links werken. Als ik kijk naar de deur hier voor mij, dan staat de klink rechts van mij, en neem ik die meestal vast met de linkerhand. Het is heel onhandig om het met de rechterhand te doen bij een dergelijk gebouwde deur.

Het is dus niet alleen een kwestie van links of rechts zijn, het is ook een kwestie van gewoonte en van schijnbaar of echt gemak.

In de wereld delen wij zelfs de mensen, ja zelfs soms de landen, in als links of rechts. Vooral de politieke wereld krijgt dergelijke etiketten opgeplakt, en als er zijn waar ze niet goed weg mee weten, dan worden dat centrumlinkse, of centrumrechtse. De als gevaarlijkste afgeschilderde krijgen integendeel een etiket van extreem rechts of extreem links. (Alhoewel ik het onderscheid tussen die twee echt nooit goed kan maken...beide zijn nogal dictatoriaal en laten democratie voor de watjes) In extreem rechts is het een minderheid die alle macht en alle kapitaal rond zich bijeen trekt in een kapitalistisch bolwerk, in extreem links is het een minderheid die alle macht en alle kapitaal rond zich bijeentrekt om de kapitalisten te weren. Maar voor de onderdanen lijkt het effect mij nogal gelijk.

Voor de top ook: zij hebben in beide gevallen én de macht én het kapitaal.

Het grote verschil ligt hem meer in hun origine dan wel in de werkelijke toestand. Als ze voortkomen uit een "bevrijdingsaktie" waarbij vooral het kapitalisme werd geviseerd, dan heten ze links. Is het in tegendeel een door kapitalisten uitgevoerde coup dan heet het rechts. Ik heb de indruk dat wij eigenlijk nog een derde vorm hebben, die de laatste tijd nogal wat aanhang maakt in bepaalde gebieden van deze aardkloot: de godsdienstige dictatuur.

Eén ding hebben alle dictaturen gelijk: ze zijn er omdat ze de dictatuur van de anderen willen vernietigen. Klinkt het gek? Luister maar eens naar hun redevoeringen!

En vooral, luister eens naar de redevoeringen van hun tegenstanders, die zijn ook heel leuk.
Eén van de leukste is momenteel Chavez, die voortdurend bezig is alles en nog wat op de rug te schuiven van zijn grote tegenstander de USA... Vergelijk maar met de taktiek die we ondermeer in Nazi Duitsland konden bewonderen, waar alle schuld op de Joden geschoven werd. Dat was geen nieuwe taktiek, maar een heel beproefde, want al eeuwen lang kenden we Jodenvervolgingen in heel Europa. Waren zij het niet die Kristus aan het kruis sloegen??? De stok was wel heel makkelijk gevonden om de hond te slaan!

Maar het was op meer dan één manier een godsdienstig georiënteerde kwestie, want oorspronkelijk mochten kristenen niet aan bankzaken doen, dat was in tegenstrijd met de leer...dus kregen de Joden die vuile taak toegeschoven, en toen ze er rijk en machtig door werden, waren ze duidelijk de zondaars en de woekeraars... Geschiedenis bewijst telkens en telkens weer dat het mensdom echt dom is... en zo te zien nog steeds is.

Het ergste is dat we het allemaal wel weten...

...maar iedere keer opnieuw laten we ons weer meeslepen, heulen we mee met de blinde massa. Je ziet momenteel zo dat momenteel de hond in het kegelspel de "vreemdelingen" zijn, en dan vooral de volkeren die zich als vreemd profileren. Daar horen nog steeds de Joden bij (die doen anders, kleden zich anders, eten anders...) maar ook en vooral de gekleurde medemensen (vooral de moslims, want die doen ook anders en eten ook anders)... Het zou maar heel weinig inspanning kosten om van die groep(en) weer het zwarte schaap te maken, en het ter slachtbank te voeren.

Dat komt, zoals al gesuggereerd, vooral door hun "anders gedragen". Een mens voelt zich bedreigd door dingen die afwijken van het gewone patroon. Niet alleen door mensen, maar ook door nieuwe dingen. De computer was voor ons een vreemd en gevaarlijk iets, terwijl de jongere collega's er hoog mee opliepen. We hebben het moeten leren, en nu is het een gewoon ding. De eerste treinen zouden zeker uitlopen op koeien die geen melk meer gaven, en bij de eerste auto's moest er iemand voorlopen om de mensheid te verwittigen van de komst van dit duivelsgedrocht... Ik heb de tijd meegemaakt dat een neger werkelijk een bezienswaardigheid was.

Dat laatste zinnetje wijst er hopelijk op, dat wij ook bezig zijn stilaan de gekleurde medemens te aanvaarden...nog niet helemaal, maar het komt.

Misschien, heel misschien, komt er een tijd dat wij ons als mensen werkelijk één voelen. Dat zou wellicht heel vlug gebeuren, mocht er plots een nieuw vreemd iets ons allemaal, blank en gekleurd doet opschrikken... een invasie van Marsmannetjes, of een plotse nieuwe mutatie in de mens???

Als het vreemd genoeg is, zullen de huidige verschillen plots allemaal in het niets verzinken.

We zijn zo, we willen het liefst alles houden zoals het altijd was, zonder veranderingen, zodat wij ons niet moeten aanpassen en kunnen voortdoen op de gekende en vertrouwde manier.

djudedju... Waar zijn de creatievelingen, de avantgardisten????

tot de volgende ????

Zwetende vissen...

Image via Wikipedia

Sinds enkele dagen heb ik weer miserie met mijn aquarium!
Tropische vissen die aan ongeveer 24°C moeten worden gehouden, zwemmen nu in water van 28° rond. Nu ja rondzwemmen... eigenlijk hangen ze meestal aan de oppervlakte naar lucht te happen. Want om een of andere voor mij duistere reden blijkt er in iets warmer water minder zuurstof te circuleren. Ik heb twee circulatiepompen aangezet, en twee luchtpompen, om het water zoveel mogelijk in beweging te houden en zo de zuurstofopname te bevorderen, maar ik haal het niet bij de nadelen van de temperatuur.
Bovendien zijn pompen de facto machines, en die veroorzaken op hun beurt ook weer wat warmte. Gisteren heb ik nu de helft van de verlichting uitgeschakeld, want die zijn wellicht de grootste bijkomende warmtebron. Maar wat wil je, ondanks de verduistering van mijn woning is het hier in huis toch maar weer bijna 26°... je hoeft echt niet veel te doen om de temperatuur van het water nog wat de hoogte in te jagen...
Bij de oudste vissen telde ik al wat slachtoffers. Net als oude mensen zijn ze wat gevoeliger, en kunnen het mindere gehalte aan zuurstof maar moeilijk aan. De verwittiging van de weerman gelden dus niet alleen voor het mensdom, maar blijkbaar ook voor het dierenrijk. Ook buiten zie je wel eens dat het te warm wordt voor de vissen, en dat je in de vijver van het park alle vissen ziet luchthappen...Dan doet men exact wat ik doe in mijn aquarium, men plaats een of meerdere pompen in het water, jaagt het in een fontein de hoogte in om zo het water in beweging te brengen en het water meer zuurstof te laten opnemen.
Dat helpt, maar toch...blijft het maar behelpen. Vannacht is de temperatuur van het water, dank zij het openzetten van de ramen en de deuren een halve graad gedaald...Maar de vissen happen nog steeds...
Eergisteren hebben we eens alle orchideeën verse grond (nu ja, grond???) gegeven, de bladeren afgewassen met een licht zeepsopje waarin een geutje brandalcohol (spiritus) was toegevoegd. Zo krijg je die vervelende en plakkerige schildluizen het beste weg. Doe je geen spiritus in, dan kun je ze wel wegwassen, maar je doodt de overblijvertjes niet.

Alle planten die te ver gezet waren hebben we weggegooid. Ondertussen heeft Anny dan eens heel grondig het raam en de omgeving gekuist. Met het rare toestelletje dat we kochten op de rommelmarkt te Welle, zijn de ramen in geen tijd echt proper, en heb je geen strepen, zelfs niet als je de ramen wast in de felle zon. Handig dingetje. Ik heb het ook eens geprobeerd, maar blijkbaar ben ik helemaal niet handig op gebied van kuisen... Raar, ik ben handig voor heel wat dingen, zie maar in de hobbyclub, maar andere dingen kan ik dan weer helemaal niet. Je ziet, je moet helemaal niet hoog van de toren blazen omdat je een of ander heel goed kunt, wellicht is dat een gave die je hebt om een heleboel onkundes te verbergen...

Deze namiddag gaan we naar Aalst, naar de rommelmarkt. Bij de kapucijnen. Gewoonlijk is dat een mooie markt, maar het is een tweedaagse, en nu gaan we op de tweede dag, dus zal het wellicht heel wat minder zijn dan op de eerste dag. Nu ja, gisteren deden we de Marollen, en dat was al een behoorlijk grote markt voor mijn fysieke toestand, we kunnen niet alles willen...

Gisterennamiddag zijn we naar tanteke geweest, zoals iedere zaterdag. Ze was redelijk goed, maar toen Anny bovenkwam zei André (een andere rusthuisbewoner) dat ze wellicht ziek was, want ze was nog in slaapkleed. Toen Anny bij haar kwam, was ze in een wip aangekleed. Toen we de verpleegsters er over aanspraken hadden we heel sterk de indruk dat ze soms gewoon weigert kleren aan te doen... 't Kan een lastig menske zijn bij vlagen ! Ik heb bewondering voor die verzorgsters, die steeds hun kalmte bewaren, kordaat maar vriendelijk optreden en voor iedereen een vriendelijk woord hebben. Ze hebben zelfs een aangepaste vocabulaire ! Als tanteke weer eens dingen weghaalt van de kamers van andere bewoners, dan noemen ze dat vergoeilijkend: verzamelen... Ik noem dat anders, dus ben ik helemaal niet geschikt voor dat werk... Mijn geduld is ook zo groot niet meer. Niet dat ik me vlugger kwaad maak (bijna in tegendeel) maar ik ga zo mogelijk alles achter me laten en hun op hun eentje laten ambetant zijn...

Dat zal ook wel een symptoom zijn van ouder worden, je zoekt de confrontatie niet meer, je vermijdt ze...

Of dat beter is of niet, laat ik in het midden, soms wel, soms niet, zoals het omgekeerde ?

tot de volgende ?

Vlaamse Miniaturen

Image via Wikipedia

...maar dan in 't Frans...
Na drie jaar afbieden heb ik eindelijk het boek aangekocht. Ik heb de prijs op minder dan een derde gekregen, maar pas na drie jaar en nadat de vrouw ondervond dat er niet zo heel veel mensen zijn met interesse voor de schilderkunst, of liever, de voorloper van wat gewoonlijk de schilderkunst wordt genoemd.
Ik vind het prachtig, uniek, onovertroffen.
Niet alleen om de tekeningen, schilderingen, maar ook om het historische er van! Ik heb vooral oog voor de onderwerpen. Ik kijk naar de klederdracht, de verschillen tussen de rijken en de laten, de huisdieren die er dan waren en hoe ze er uit zagen, en ik probeer uit te vissen wie er gebruik maakte van wat...Kortom ik probeer uit die conterfeitsels de geschiedenis van het gewone leven terug te halen.

Ik heb altijd een beetje het gevoel dat mensen in een museum niet echt kijken naar wat ze zien. ze zien een schilderij van Breughel, bewonderen het coloriet, soms zelfs de tekeningen en al wat uitzonderlijker de compositie, maar verder gaat het niet. Ze bekijken in feite de schilder achter het doek, veel meer dan wat er werkelijk te zien is. Ik kies bewust Breughel omdat die schilder in feite heel stekend en schrijnend zijn wereld in de verf zette, ook al was het soms als achtergrond voor de betaalde schildering van de H. maagd...

Het zal wel een beetje daardoor zijn dat ik altijd veel meer tijd nodig heb om een schilderij te bekijken dan de doorsnee musea-bezoekers...

Och, erg is dat niet, alleen een beetje jammer. De schilder heeft in veel gevallen een historisch beeld gegeven van een tijd die wij alleen kennen van de grote geschiedenis, de oorlogen, de koningshuizen en dergelijke meer... Precies of er was geen gewone dagdagelijkse maatschappij in die tijd. Het is niet omdat er daar een paar dwingelanden, dictators uitzuigers en wat dies meer met adellijke titels rondliepen, dat er geen gewoon en noest werkende mensen waren...en die zijn voor mij veel belangrijker dan al die ronkende titels die alleen ronkten dank zij het wroeten van hun onderdanen.

Zij aten de koeien en de kippen op, maar het waren de gewone mensen die ze kweekten, die selecteerden die avant-la-lettre genetische manipulatie deden door selectie van hun dieren. De dwingelandij en het in beslag nemen van de vruchten van de arbeid van de boeren zal niet stimulerend hebben gewerkt om meer en beter te doen ! Een beetje kunnen we het vergelijken met het Rusland binnen het communistische bewind. Een bedrijf zag dat hij zijn inkomen en het inkomen van zijn werknemers alleen kon verhogen dank zij het feit dat hij meer tonnen staal gebruikte. Dus maakte hij de kook- en braadpannen zo'n 50 % zwaarder, waardoor hij meer verdiende...tot spijt van de moeders aan het kookfornuis die nu met veel te zware potten moesten koken.

Dat zijn voor mij de dingen die minstens even belangrijk zijn op een kunstwerk, dan het kunstwerk op zich. Als ik het schilderij van Claus van "De bietenwerksters" bekijk, dan sta ik stil van bewondering voor het prachtige schilderij, en loopt mijn hart over voor de vrouw die op haar handen blaast om weer wat gevoel te krijgen in haar verkleumde handen. Ik kijk naar de bieten en stel vast dat de huidige voederbieten helemaal anders zijn dan toen, en ik herinner me dat ik bij Odiel op het veld bieten ging oogsten, en we onze rug hoorden kraken bij het uittrekken van die grote lange bieten uit die zware grond...

Maar allee, dat maar om te kunnen stoefen met het mooie boek dat ik nu het mijne mag noemen hé...
(Onder meer het getijdenboek van de Duc de Berry staat er in !)

tot de volgende ?

Hoe goed ken jij je buren?

Image via Wikipedia

In Jette (bij Brussel) is in de Duprélaan in een huis een akelige ontdekking gedaan: Deen man die kwam om betalingen op te vorderen, ontdekte twee lijken! Het bleken de lijken te zijn van moeder en zoon die daar woonden, de vrouw 80, de man 49 jaren oud.
Na onderzoek bleek dat ze vermoedelijk al vijf jaar dood zijn !! VIJF jaar !
Er komt nu nog een bijkomend onderzoek om te zien of er geen misdaad in het spel is...

Dat moet daar een toffe buurt zijn !
Ik kan mij niet inbeelden dat er hier in onze buurt ook maar iemand voor enkele dagen weggaat, zonder dat er mensen in de buurt weten dat ze weg zijn en voor hoelang.
Als mijn buur weggaat heb ik steeds de sleutel, en ga 's morgens en 's avonds de vensterluiken openen en sluiten, leeg de brievenbus zodat het huis er bewoond uit ziet.
Toen ik eens wegging kwam de buur mijn dieren eten geven, in bij de buur aan onze achterkant heb ik ook nog de hond gevoederd...
Daar lig je vijf jaar dood, en niemand denkt er maar een ogenblik aan dat er iets niet normaal is. Het is slechts na jaren van vorderingen voor de zelfde onbetaalde rekeningen dat men besluit de deur open te breken en de akelige vaststelling doet.

Ik begrijp dat niet ! Hier kan ik mij dergelijke situatie gewoon niet inbeelden. Hier ken je de meeste buren, en praat je wel eens met elkaar. Zie je dat ze een nieuwe hond hebben, of juist dat hun hond plots niet meer op de dagelijkse wandeling mee loopt met het baasje. dat is genoeg om even bij te praten. Je hebt een zekere mate van belangstelling voor elkaar. Het is niet dat wij hele dagen staan te commeren of bij elkaar in huis zitten, maar dat is ook niet nodig, we weten wie ze zijn, we zeggen goedendag en goedenavond, en als er iets wijzigt in het normale patroon van elke dag, vragen we met belangstelling wat er wel is gebeurd. Niet echt om het te weten, maar omdat het medemensen, buren zijn, en het zo hoort. Want zonder die kleine dingen is er geen nabuurschap en dus ook geen gemeenschap, geen buurt.

In Jette in de Duprélaan is dat er dus blijkbaar niet. Daar kun je vijf jaar doodliggen voor iemand ontdekt waarom je die rekening niet betaalt.

Ik kan me het leven niet voorstellen, waarbij ik mijn buren starlings voorbijloop. Hen niet eens bewust ziende. Gewoon een boom of een brievenbus of iets anders, wie trekt zich daar iets van aan??? En dan zijn ze verwonderd dat er in de steden, in die drukke mensenzee zoveel eenzaamheid is.

Stel je maar eens voor dat je door een drukke straat loopt, en dat niemand je ziet, dat niemand je opmerkt, dat je het gevoel krijgt dat je er niet bent, dat het een droom is, de mensen kijken dwars door je heen, merken je niet op, zelfs niet als je staat te molenwieken.

In de steden is dat wel een beetje zo...

Arme mensen.
Arme dutsen, met hun zakken vol geld en een leeg hart.
Met ogen die niets zien dan materie en blind zijn voor het leven.
Wonen in een mensenzee en geen naasten, geen nabije mensen, hebben of zelfs maar bespeuren. Oh ja, wel mild schenken aan 11.11.11 voor de zwarte negertjes in China, om toch nog dat beetje geweten te sussen, of om toch nog ergens een beetje mensheid te voelen?

Hier naast mijn deur zitten nu Friese paarden (schijnt zo te heten). Ik vind dat mooie dieren, maar ben helemaal geen paardenman. Maar als die buur er eens is, dan praten wij over die dieren. Toen Anny eens zag dat het hekken niet goed dicht gemaakt was, heb ik de buur gebeld om hem daarvan te verwittigen, want het is een buur, een mens uit de buurt, uit die kleine leefgemeenschap van mensen die samen hokken op een piepklein stukje Aarde.

Je hebt met andere woorden, een soort interesse voor de hobby's van je buren, niet omdat die hobby je interesseert, maar omdat de buur je interesseert. Als buur. Als mens uit die piepkleine gemeenschap. Als ik ga vissen in het park, dan komt er af en toe een familielid van de buren eens wandelen in het park. Steeds komt hij ook eens bij mij en groet me bij mijn naam, want ik ben de buur van zijn familie. En in Jette liggen ze vijf jaar dood zonder dat ook maar iemand er ooit bij stilstaat dat de brieven daar uit de bus puilen, dat de rolluiken nooit meer bewegen, dat er nooit meer licht is, dat er geen enkele beweging merkbaar is in heel dat huis...
Ik zal het wel nooit begrijpen.
Gelukkig maar
Want wat moet de eenzaamheid in die Duprélaan groot zijn !

Vriend Henk schreef een blogje over één van die speciale soorten van yoghurt... Je kent ze wel, je ziet hele dagen de reclames op de tv waarbij men je dagelijkse ettelijke keren herinnert aan je opgezwollen gevoel, dat je kunt vermijden door het eten van yoghurt X. Of ben je de veertig voorbij, dan moet je smeren met margarine van het merk X of drinken van dat drankje van hetzelfde merk om geen cholesterol te krijgen... en ga zo maar door! De lijst met voedsel die je moet eten omdat er medicamenten aan toegevoegd zijn is onmetelijk lang... Je fronst de wenkbrauwen? En toch heb ik gelijk ! Waarom zou je in hemelsnaam middeltjes moeten nemen tegen de cholesterol als je geen cholesterol hebt?

Of waarom zou je middeltjes moeten nemen voor een betere stoelgang (hé Henk?), als er niets mis is met je stoelgang. Hem nog beter maken?
Het doet me een beetje denken aan wijlen ons moeder... Zij dateerde nog uit de tijd dat een feestmaaltijd een echt feest was, en een gelegenheid waar je eens echt goed ging bij zitten, en je eens helemaal vulde met al die heerlijkheden, want zo vaak kreeg je de kans niet. Nadien had je dan wel eens last van je maag en/of je lever... On moeder nam voor ze naar het feestmaal trok al een paar pilletjes in voor de lever, kwestie van preventie...

Eén van de dingen waar we mee sukkelen, is het feit dat heel wat bacteriën resistent zijn geworden aan de antibiotica. Eén van de redenen waardoor deze resistentie ontstond, is het feit dat ons slachtvee in de voeding antibiotica bijgevoederd kreeg. Via het eten van het vlees van die beestjes kregen wij dan ook die antibiotica binnen in een te kleine dosis om de bacteriën te doden, maar groot genoeg om hen aan het middel te laten wennen...

Wij hebben nog niets geleerd daarvan! Nu slikken wij middeltjes voor de stoelgang, voor de cholesterol, zo maar...'t Zal wel ergens goed voor zijn...
Nee! Het is niet goed!
Je went je lijf aan die middeltjes, en op het moment dat je ze echt nodig hebt, dan helpen ze niet meer !

Maar ja, de publiciteit is oppermachtig... en geld moet rollen, ook al rollen er uiteindelijk koppen mee.

tot de volgende ?

A-griep ? ja...

Image by roel1943 via Flickr

Ik kreeg hier een mailtje van een collega, over de voorzorgsmaatregelen tegen de Mexicaanse griep, en daar las ik dat mensen die voor 1957 geboren zijn, eigenlijk weinig risico lopen, omdat zij reeds een zekere weerstand hebben opgebouwd tegen dat type van griep. En in het artikel noemt de griep plots niet meer H5 en nog wat, maar staat er een grote A voor...
Ik herinner me de A-griep nog levendig! Ik heb ze gehad, als kind, en ben heel ziek geweest. Mijn zusje Lieve had het ook, en wij lagen samen in een groot bed ziek te zijn. Ik herinner me dat Lieve tijdens die ziekteperiode zo'n speelgoedpianootje kreeg. Ik zal wellicht ook een troost gekregen hebben, maar die piano is me bijgebleven.

De A-griep was de Aziatische griep, en wij dachten dat die A van Aziatisch kwam. Misschien was het toen ook maar de eerste letter van een geheimzinnig codenummer? Ik meen me te herinneren dat er toen ook doden gevallen zijn, maar als je kijkt, dan is griep altijd en steeds een doodsoorzaak. Alleen, bij de A-griep was het een zware griep, dus waren er meer doden dan normaal bij een griep kunnen verwacht worden, maar ik herinner me niet dat er toendertijd zo'n wereldwijde paniek heerste als nu.

Eerlijk gezegd, ik vind heel die panieksituatie nogal overroepen. Wellicht was de Spaanse griep, die de ondervoede en uitgehongerde mensheid vlak na de eerste wereldoorlog trof, ook zo'n nieuwe versie van de griepvirus, en met heel die oorlog, de slechtere voeding, het gebrek aan effectieve medicatie toendertijd, kostte die griep meer slachtoffers dan de oorlog zelf... Bij de A-griep liep het lang zo'n vaart niet, en wellicht zal het ook nu niet zo erg zijn. Natuurlijk is dat een schrale troost voor wie geliefde(n) verliest door zo'n stom iets als de griep, en het lijkt een wat wrede grap van de natuur dat hij minder gevaarlijk is voor wie voor 1957 geboren is, dan voor diegenen die nadien ter wereld kwamen...

We hebben nu echter een veel gezondere bevolking, beter gevoed, en we hebben betere medicamenten. We hebben zelfs een middel tegen virussen, het beruchte Tamiflu, met al zijn bijwerkingen, die vooral optreden bij jonge mensen. Het lijkt wel een beetje of men mikt op de jongeren!

Maar er is ook een zeer goede virusbestrijder in de natuur te vinden! Het oeroude en gekende huismiddeltje vliersiroop... Blijkbaar waren onze voorouders heel goed op de hoogte daarvan, want je kreeg vliersiroop bij vallingen en bij griep, twee ziekten die we danken aan virussen... Bovendien is er ook nog het homeopathische Oscillococcinum, die je moet beginnen nemen bij de eerste symptomen, en die dan echt effectief zijn. Sinds wij dat hier in huis hebben, hebben noch Anny, noch ik ooit nog griep gehad. Maar eerlijk is eerlijk, zodra we iets voelen dat zou kunnen griep worden, nemen wij enkele keren onze oscillococcinum, en sinds enkele jaren drinken we dan ook driemaal daags een lepel vliersiroop...

Dus, loop geen onnodig risico, zorg dat je oscillococcinum en vliersiroop in huis hebt, en mocht je ondanks alles toch nog griep krijgen, dan heb je alvast de ziekte een deel afgezwakt!

Maar begin in hemelsnaam niet te panikeren !!! Paniek is nog nooit goed geweest ! In tegendeel, wees voorbereid, en een verwittigd man ...


Gisteren is het niet zo heet geworden als ze voorspelden! Er hing bewolking, en heel gek, gisterenavond zagen wij plots in de verte een ... regenboog! Dus ginder (richting Gent van hieruit gezien) moet het aan het regenen geweest zijn!

Vandaag zitten we weer in ons verduisterde woning, want vandaag zou eindelijk die hitte er toch komen...Maar helemaal gerust ben ik er toch niet in, want toen ik vanmorgen op de barometer klopte zag ik de naald twee drie streepjes zakken... We zien wel.

Mijn hortensia's beginnen al hun herfstkleuren te krijgen... straks worden de dagen weer merkbaar korter en zitten wij weer met die donkere zes maanden... Misschien moet ik eens zo'n speciale bril kopen? Je weet wel, met een ingebouwde verlichting, waar de grootste hoeveelheid van het licht niet naar buiten schijnt, maar in tegendeel, naar je ogen, zodat je echt het gevoel hebt in de zon, in het volle licht te zitten. (ik weet niet of je er ook door kunt kijken???)maar het schijnt efficiënt te zijn tegen de winterdepressies...Niet dat ik last heb van depressies, maar ik ben een lichtmens. Ik heb een hekel aan die vroege avonden en aan die late morgenzon...

Dat komt wellicht omdat wij niet meer met de natuur mee leven! Kijk naar mijn kippen! In de zomer zijn die beestjes al van vier uur in de morgen druk aan het scharrelen, en 's avonds om 10 uur scharrelen ze nog steeds... Wedden, mochten wij ook dat ritme van de zon aanhouden, wij héél gelukkig zouden zijn met de korte winterdagen, rustpunten door de natuur geboden... Maar nee, wij moesten zo nodig de klok uitvinden en het werk gaan inrichten volgens een uurregeling, zonder rekening te houden met de dag die we krijgen van de natuur...

Je moet eens geschiedenis gaan bestuderen, bv van de bouwkunst. De metselaars die de mooie gothische kathedralen optrokken, die werkten slechts in de werkbare periode, dus niet in de winter, want dan waren de dagen te kort en de vrieskou maakte het werken met mortel onmogelijk. Ze verdienden heel veel in de zomer met zijn lange werkdagen, maar moesten dit opsparen voor de winter, want dan waren ze werkloos, en werkloosheidsvergoeding was nog niet uitgevonden. Maar ik kan me heel goed indenken als ze in de zomer werkdagen hadden gemaakt van zestien uur, dat ze dan heel gelukkig waren met de winterrust. Wij hebben dat natuurlijke ritme achter ons gelaten, met alle voor- en nadelen van dien... onder meer het klassieke winterdipje...

tot de volgende ? (Kijk eens naar die prachtige zoldering in de kerk te Bath !!! (GB))