Winkelen ad fundum

Image by GOC53 via Flickr

Gisterenavond klonk het verdict! Vermits we de rest van de week benomen zijn met Ewoud, die gedaan heeft met zijn examens, zou ik willen morgen (dat is dus vandaag) naar Auchan gaan, want je hebt geen aperitief meer.... Dixit mijn teerbeminde...
Ik corrigeerde een beetje, "ONZE aperitief..."
Geen reactie.
Het is erg, dat een mens voor zijne aperitief naar La Douce France moet rijden...maar hier heb je bijna geen keuze in alcohol- en suikervrije aperitief. Daar dus wel. Anny heeft vandaag een halve kar vol met alcoholvrije aperitief (20 flessen!) gezet...
Natuurlijk doe je daar ook nog andere aankopen bij, groenten en fruit en vooral een deel producten die werkelijk beterkoop zijn, zoals onder meer: vis !
We hebben geen tongen meegebracht, al waren die ook goedkoop, maar wel drie zeeduivels en een grote moot zalm (omdat Ewoud dat zo graag eet...). Ik ben al blij dat ik zoveel vis mocht meebrengen, want Anny lust niet echt vis. Nu, lotte (zeeduivel) lust ze dus wel, en zalm ook, en eigenlijk ook tongen, maar dan was de hoop te groot om in haar ogen aannemelijk te zijn. djutoch.

Ik belde ook al naar Luc, om morgen te gaan vissen, maar...met Ewoud... Dus Luc zal met zijn auto rijden en ik met de mijne, met Ewoud bij mij. Soms is het wel vervelend dat je maar met twee man, (chauffeur inbegrepen) in mijn auto kunt. Maar ze geven goed weer, en Ewoud droomt van te gaan vissen met zijn opa.

Daar zal ik geen zo'n reuze-karper pakken, die zitten er bij mijn weten niet... er zitten er wel van een kilo of vijf, zes...wat al niet meer te vangen is, want daar vissen we met een licht lijntje, dus als er zo'n grote bijt, dan hoor je het lijntje even zingen, dan hoor je een knappend geluid, en je lijn vliegt de luct in, hopelijk niet in de takken van de bomen.

Hopelijk vangt Ewoud dit keer wat vis, want de laatste keer dat hij mee was, was er bijna geen beet, en zoals alle jonge mensen, Ewoud heeft geen geduld om daar dan maar te genieten van het turen naar een roerloze dobber.

Deze middag hebben we gewoon een stuk stokbrood gegeten, met wat verse boter...Meer moet dat niet zijn voor mij, ik hou van brood... en het franse brood is weer een andere smaak dan het brood van bij ons, heerlijk !
We hebben ook wat brood mee voor de tweeling, want die hebben de smaak van opa geërfd voor lekker brood, en ook zij eten dan zo maar brood, omwille van het brood...
Ik herinner me nog, toen we onze trektochten deden te voet door La France, dan hadden wij een gans stokbrood bij, en een lekker stuk Franse kaas... Rond de middag keken we uit naar een plaats waar we ons konden neerzetten, in de volle natuur of in un petit auberge, en we stopten wat kaas in het brood en aten lekker uit het vuistje, met wat water, of als er een auberge was, ik met wat wijn en Anny avec une bière... Heerlijk was dat!

Waar we dan 's avonds toekwamen, hebben we iedere dag ook een gelegenheid gevonden om lekker te gaan eten en te genieten van de regionale keuken. Sommige dingen eten wij nu nog, andere waren niet zo heel echt de smaak van Anny of van mij, maar het was ook telkens een culinaire uitstap. Waar is de tijd...

De mooiste uitstap in Frankrijk was wel in Haute Auvergne, met vertrek en aankomst in St Flour, een wandeling van een goede acht dagen...in verschrikkelijk goed weer, soms wat te goed, te warm, zodat wij meemaakten dat we bij het stappen op de asfaltweg, in de teer wegzakten, en we sporen nalieten op de baan... Eén keer gaf Anny het een kilometer voor het einddoel van de etappe op, en vond ik een vriendelijke jonge dame die ons met de wagen die kilometer vervoerde... We hebben dan bijna een heel terras leeggedronken...

Bij het verlaten van de winkel, en na het lossen van de winkelwaar in de auto, zet Anny de kar weg, en ik zie ze - in de spiegel van mijn auto- vallen! Gelukkig zonder erg, en niet ten gevolge van haar ziekte, ze had de buis aan de parking van de winkelwagentjes niet opgemerkt, en was er over gejoekeld.... Vanmiddag heeft ze haar knie, die wat ontveld is, ontsmet, en dat is -gelukkig maar- alles...

oef


tot de volgende ?

Het discriminatielampje brandt niet eens rood !

Image by Remon Rijper via Flickr

Een Joods gezin in The United Kingdom heeft klacht neer gelegd tegen zijn buren? omwille van een automatisch aanfloepend lampje met een bewegingssensor...
In de gang van het appartementsgebouw werd een lamp met bewegingssensor uitgerust, om elektriciteit te besparen. Maar een Jood mag op de sabbath (van vrijdagavond tot zaterdagavond) geen licht aanmaken, dus kunnen de twee tijdens de sabbath de deur niet uit. De vierendertig andere bewoners van het gebouw weigeren de sensor uit te schakelen tijdens de sabbath.
De Joden voelen zich nu gediscrimineerd en hebben klacht neergelegd bij de rechtbank.

En zo komen wij op discriminatie...
Gisteren hebben wij het gehad over kapitein Keble (of was het eergisteren???)die spruiten duivelse groenten noemt, en die groente dus verbiedt op zijn schip. Is dat discrimatie ?
Ga ik winkelen in Auchan (en wellicht ook in andere grootwarenhuizen, dan zie ik daar een afdeling die Halal is. Daar liggen net dezelfde schaapskoteletjes als in het niet halalle gedeelte, maar ze zouden volgens een bepaald ritueel gesslacht zijn... Aan het vlees zie je dat niet. Of er per ongeluk al eens een pakje van het ene rek in het andere verdwaalt, is helemaal niet uit te sluiten.
Ik las dat in een deel van de Vlaamse zwembaden, er aparte dagen zijn voor de moslimdames...
En zo kunnen wij heelder bladzijden gaan vullen, met allerlei maatregelen opdat we toch de andere medemens niet zouden krenken in zijn zeden en godsdienst, zijn kleur en wat nog allemaal...
Ik lig er niet wakker van, ik vind dat negerinnetje uit onze straat net zo goed een buur als de anderen, met uitzondering van mijn twee werkelijke buren, want daar heb ik echt contact mee, daar doe ik meer mee dan alleen goedendag en goedenavond zeggen, en eventueel eens over het weer praten. Want dat is de realiteit, van heel mijn buurt ken ik alleen mijn buren redelijk goed, nog enkele anderen vanuit het feit dat ze de ouders zijn van kinderen die kind waren in de tijd dat mijn kinderen ook kind waren... en die hier nogal wat uurtjes binnen zaten te spelen. Die ouders kwamen ze dan hier soms zoeken, daar ken ik die ook wat beter van dan de anderen, anderen die ik alleen van gezicht ken, en zelfs niet allemaal... Soms zie ik iemand waarvan ik denk, die heb ik hier nog nooit gezien... Maar voor mij zijn ze allemaal buren, welke politieke kleur ze ook hebben, welke huidskleur ze ook hebben en of ze vriendelijk zijn of anders... (Dat laatste vind ik veel belangrijker dan hun huidskleur), dus, ik wil maar zeggen dat wij hier, in ons kleine dorp, niet echt ervaring hebben met discriminatie.
Wij zien dat probleem als iets van een andere planeet, als het ware.
Dat maakt dat wij er misschien een nog ongeschonden kijk op hebben, maar het zal ook wel betekenen dat wij er niets van kennen.

Maar voor mij is het belangrijk dat je een samenleving hebt en houdt! En dat is volgens mij de kern van de zaak.

In het geval van het lampje bij de Jood, zou ik de Jood ongelijk geven, gewoon op basis van het feit dat alle andere inwoners van het betreffende gebouw, op basis van besparingen en op basis van ecologische redenen, opteren voor behoud van het systeem. In een samenleving kan het alleen maar goed gaan als je de democratie respecteert, en dus heeft de meerderheid gelijk, ook al vind je zelf dat het niet zo is, je moet de meerderheid volgen. Dat is een basisbegrip in samenleven.

Als ze in een stad een namiddag de zwemkom sluiten voor niet islamvrouwen, dan kan dat alleen als de meerderheid van de bevolking van de stad zich daarmee akkoord verklaart. Is de meerderheid daar tegen, dan kan het niet. Punt.

Men kan dan als nog opteren voor het bouwen van een zwemkom er bij, betaald en onderhouden door die moslims. Want dan is het hun eigendom, niet van de gehele gemeenschap, maar alleen van hun gedeelte van de gemeenschap.

Iets anders is het dragen van uiterlijke tekenen van je geloof of je ongeloof. Wij hebben in onze maatschappij al altijd het dragen van een kruisje, of van medaillekes van heiligen getolereerd, dus moeten we ook dergelijke dingen tolereren van andere godsdiensten. (Er is een uitzondering op, waar het gaat over klederen die identificatie onmogelijk maken, of het dragen van wapens, ook al hebben die een of andere godsdienstige waarde) Maar voor de rest, ik heb er geen problemen mee dat men een hoofddoek draagt, ik heb de tijd nog meegemaakt dat ook onze vrouwen niet in de kerk binnenmochten zonder het hoofd te bedekken, en mannen mogen er niet in met bedekt hoofd.

Dat zijn volgens mij dingen die tot de persoonlijke levenssfeer behoren, en die niemand hinderen. Je kunt er andere ideeën over hebben, maar voor de rest laat dat je koud.

Waar we meest over horen zijn echter andere dingen, dingen waar het gaat over bendevorming, over bedreigen, over erger zelfs... Wel, daar is het ook weer poepsimpel! Het gaat over een samenleving, en wie niet wil samenleven binnen de door de samenleving opgelegde regels, die hoort er niet, en die moet zich aanpassen of een maatschappij zoeken waar ze wel dergelijke dingen tolereren.

Kortom, er is in feite maar een leiddraad, dat is respect voor de samenleving, de maatschappij in zijn geheel, op democratische basis. Wie dat niet respecteert, kan moeilijk zeggen dat hij gediscrimineerd wordt! Want anders verlaat je het idee van democratie !

Een van de "negatieve" aspecten van godsdiensten, is dat ze ook regels opleggen die ingrijpen in de samenleving. Dit was vroeger zo met het Kristelijke, dat is nu met Joden en Islam nog zo. Als we godsdienstvrijheid waarborgen, dan kan dat maar in die mate dat die godsdiensten ook de democratie van die maatschappij waarborgen. Vroeger was de vrijdag bij de Kristenen de dag dat alle vlees verboden was, maar je kunt dat niet opleggen aan hen die er niet in geloven. Dus de Kristenen konden dat alleen doen, indien zij daarmee de rest van de maatschappij niet hinderden. De Jood mag zijn sabbath houden, maar alleen in die mate dat hij de maatschappij niet hindert. De maatschappij moet hem die vrijheid laten, in zoverre dat dit hun rechten niet aantast.
Het kan dus perfect.
Zonder veel moeite.

Waarom maakt men het dan zo moeilijk ?

Om Gods wille, om Allah's wil en om Jahweh's wil, is het echt niet mogelijk elkaar te respecteren? Het zijn drie godsdiensten, die alle drie beweren dat er maar één God is, dus moet het wel over dezelfde God gaan, denk je echt dat die zo erg met zichzelf in de clinch ligt???
djudedju

tot de volgende ?

De blaffende broeksriem

Image by tdietmut via Flickr

Een dame heeft haar hondje laten doodschieten (met een heel karton kogels als ik het artikel goed heb gelezen!), om van het vel een broeksriem te maken. Je denkt onmiddellijk aan die boze madame in de 101 dalmatiërs... Maar is dat nu erger dan een muts in astrakan? Ik weet het niet. Het ligt bij ons gevoelsmatig even anders, omdat de hond bij ons een huisdier is, maar in China behoort de hond meer tot de veestapel, afdeling fijne vleessoorten... In Indië zijn de koeien heilig, en hier is biefstuk frites zowat het nationale gerecht...
Het is allemaal maar hoe je het bekijkt...
Persoonlijk leg ik de lat veeleer bij al dan niet voeding. Als je een dier slacht om het op te eten, dan lijkt mij dat een min of meer natuurlijk iets, een stap in de voedselketen als het ware. Maar als je een dier dood maakt om er een vellen jas van te maken, dan heb ik er veel eerder bedenkingen bij.
Vroeger was dat ook een normaal aannemelijk iets, omdat de pels nu eenmaal een van de manieren was om je te kunnen kleden, maar nu zijn er alternatieven genoeg, en men hoeft niet meer zo nodig een dier te doden om er een jasje van te maken...
Maar we doden legio dieren... voor voeding in de brede zin van het woord! Denk aan de schildluizen op de opuntia's, de cochenille, daar maken we rode kleurstof mee, die je in snoepjes en drankjes terugvindt. We eten slakken (les petits gris zijn vurrukkulluk!!!) en garnalen en kreeften, die er echt niet smakelijker uitzien dan de sprinkhanen en meelwormen die ze eten aan de kanderenhand van de wereld... Om maar te zeggen, het is en blijft voedsel.
We kunnen natuurlijk allemaal overschakelen naar vegetarisch eten, maar naar ik steeds weer lees, moet je dat noodzakelijk aanvullen met bepaalde stoffen, wil je niet hebben dat je lichaam iets te kort komt, dus heel natuurlijk lijkt het strikte veggie niet...
Maar we zijn begonnen over een broeksriem in puppiehuid... Je weet wel, zo'n klein lief dingetje die naar iedereen kwispelt... met een groot geweer gaan afknallen om er een riem van te maken. Wellicht gebruikten ze zo veel kogels omdat ze dan geen gaatjes meer moesten bijmaken in de broeksriem?
djudedju... Vel is in ! Er zijn er zelfs die hun eigen vel vol sterretjes zetten...

Vandaag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Olsene... Ik heb er weer een aankoop gedaan voor de hobby, 23 stel houten lepels en vorken, om met pyrografie te versieren. Dat is wel niet voor onmiddellijk, maar het was een koopje, en je kunt er heel mooie dingen mee maken.

Anny bracht er ook gratis een deel eierdoosjes mee...Want we geven hier heel wat eieren weg aan vrienden, kennissen en familie, maar de doosjes komen niet altijd terug, en je kunt een ei anders niet zo handig verpakken hé? Vroeger, zaten de eieren in een eiermand! Dat was een mandje gemaakt uit ijzerdraad, wellicht om dat op die manier de eieren heel luchtig bewaard werden? Het moet toch een reden gehad hebben dat ze de eieren in die specifieke mandjes bewaarden?
Als er iemand een antwoord heeft ?????

tot de volgende ?

Kapitein na God ???

Image by Purrrpl_Haze via Flickr

Kapitein Keble, aan boord van de "Bulwark", een schip van de Royal Navy, heeft aan boord van zijn schip spruitjes verboden, omdat het duivelse groenten zijn.
djudedju
best dat ik daar niet mijn boterham verdienen moet, want ik hou van spruitjes, maar dan van die hemelse...

The Royal Navy heeft geprobeerd de zaak wat te sussen door te beweren dat de spruitjes alleen verboden zijn aan de kapiteinstafel, maar insiders hebben bekend gemaakt dat het verbod geldt voor gans het schip. Keble beweert dat hij het niet doet omwille van de smaak of de daaropvolgende winderigheid, maar omdat het duivelse groenten zijn...

Heb jij dat dan ook ? Heb je ook altijd het meest goesting naar de verboden vrucht ? Ze moeten maar zeggen dat je iets niet mag, opdat je - ook al dacht je vroeger nooit ofte nooit daaraan- heel de tijd door betikketakt zijt om het verbodene te nutten... Je ziet dat suikerpatiënten veel meer belust zijn op suiker, en wie het roken afzweert heeft nog nooit zo'n trek gehad als net dan... Zouden er op de Bulwark dan ook, in het diepste en donkerste ruim stiekem spruitjes gegeten worden?

Veel erger nieuws komt er uit Fleurus, een van onze kerncentrales heeft een groot lek (gehad ? nog steeds?), maar troost u, de volksgezondheid in NIET ERG in gevaar geweest. Dus wel. Waarvan akte. Bovendien heb ik sinds Tsjernobiel heel grote argwaan tegenover de verklaringen van officiële zijde over de mogelijke kansen op radioactieve besmetting... En dan komen we meteen bij het vraagstuk van de energie...

Moeten wij opteren voor of tegen kernenergie ?
Daar zijn alvast geen massa CO2 die de lucht in vliegen, maar men zit er dan met het (voorlopig????) nog onoplosbare probleem van de radioactieve afval. Men beweert al decennia dat ze bijna er aan toe zijn om propere kernenergie te produceren, maar het is er nog niet, en er is niets dat er op wijst dat er plots een doorbraak zou zijn.
De afval die er komt van kernenergie is afval die ons nog generaties en generaties lang zal blijven vervolgen. Bovendien is men van geen enkele opslagmogelijkheid honderd procent zeker dat het veilig is en veilig blijft.
Ik begrijp dan ook heel goed de reacties van de mensen tegen die kernenergie, eigenlijk tegen de restafval in eerste instantie.
Maar er is blijkbaar niet echt een "zuivere" oplossing voorhanden. Als ik de studies lees, dan kan men nooit alles opvangen met windenergie, en zonnenenergie is hier in onze contreien ook al niet de redding. Het grootste probleem zijn de zonarme periodes en de windluwe periodes...Om die op te vangen moet je andere, zekerder bronnen hebben van energievoorziening. Ook getijdencentrales zijn hier geen optie, daar onze getijden niet genoeg hoogteverschil hebben om rendabel te zijn, en watercentrales zijn hier ook niet haalbaar in ons dichtbevolkte landje. Dus rest er alleen de klassiek centrale op steenkool of op petroleum (te duur en wordt zeldzaam)of de kerncentrale... en die drie laatste opties zijn alle drie sterk vervuilend.
Het is als kiezen tussen de pest en de cholera...

Ik heb altijd een beetje de indruk dat men ergens blijft ter plaatse trappelen... Er is volgens mij nog een optie! Namelijk wat zuiniger gaan zijn op energie. Wij komen uit een tijd dat energie plots uit de muur is beginnen stromen, in onbeperkte hoeveelheden. En men gebruikt die onbeperkte bron dan ook. We leven als het ware met de kraan wijdopen. (Je kunt hetzelfde artikel ook schrijven over de voorraad drinkbaar water!!!)

Ik ga niet beweren dat we terug naar af moeten, maar er zijn veel dingen waarop we allemaal wel een beetje kunnen besparen. Bovendien staat ook de techniek niet stil, en zien we dat er steeds zuiniger machines komen. Het is heus niet alleen in de autowereld dat er besparingen gebeuren, je ziet het ook bij de wasmachines, de vaatwasser, de diepvries en de spaarlamp. Maar dat is niet de enige optie. Vroeger keek men tv in een quasi donkere kamer, nu bij een helle verlichting. Vroeger hing boven de tafel één lamp, nu een hele batterij... Mooi is het wel, maar of het echt nodig is? Moeten wij echt hele straten feeëriek gaan verlichten met kerstmis en eindejaar? Moeten de verkeersborden ook bij klaarlichte dag verlicht zijn? We kunnen heel wat besparen, zonder dat we echt het gevoel hebben dat we inleveren. Je hebt toch ook geen hinder van een toilet met een spaarknop ? Je voelt je echt niet beknot in je waterverbruik!

Men zou ook kunnen op zoek gaan naar betere geleiders, want er gaat nog steeds, en dat sinds het begin van de elektriciteit, een enorme hoeveelheid energie verloren aan het "versturen" van die energie langs de kabels. Mochten die kabels beter geleidend zijn, dan zou er een enorme hoeveelheid energie bespaard worden! En uiteraard kunnen wij met zijn allen wellicht ook wat energie produceren... Ik geloof nog niet echt in de middelen die er nu ter beschikking staan, maar het is goed dat er een ontwikkeling is in die richting. (Ik geloof nog niet echt in zonnenpanelen omwille van het feit dat die in feite regelmatig zouden moeten gereinigd worden om effectief te zijn en te blijven, zoniet wordt het glas vuil en mat en produceert men steeds minder energie. Kruip jij regelmatig op je dak om je panelen te reinigen?(gevaarlijk!!! voor stroomstoten) Ik wacht nog wat af tot er betere exemplaren zijn. Een recente test voor windmolens van een "huiselijk" kaliber, wees uit dat er geen één is die rendabel is, ze kosten meer dan ze ooit kunnen opbrengen.)

Ik pleit er in ieder geval voor dat we, bij vervanging van een elektrisch toestel zouden opteren voor de zuinigste versie! Ik zou subsidiëring daarvan een goede maatregel vinden, wellicht nuttiger dan die op zonnenpanelen. Ook isolering van de woning en dergelijke is niet te verwaarlozen.

Maar blijft uiteraard het probleem van een constante bevoorrading van elektriciteit... en daar zitten we nog steeds met het feit dat we windstiltes en zonnenarme periodes moeten kunnen overbruggen...

En of we nu kiezen voor de pest of de cholera, voor de kernenergie of de fossiele brandstoffen, we kunnen alleen ons best doen om die zo sterk mogelijk in aantal te beperken, en te werken aan een systeem waarbij die alleen echt werken bij noodzaak... want nu draaien die constant mee.

Weet je, dat van die spruitjes, dat is heel futiel tegenover de energie die zo'n oorlogsbodem verstookt... om de vrede te bewaren???????????????????????????????????? met kanonnen????????

tot de volgende?

Ik heb je lief, zoooo lief

Image via Wikipedia

hoor ik op de radio... Heb je er al eens op gelet dat bijna al die liedjes gaan over "De liefde"? Maar net zo goed zijn er bijna geen die gaan over de Liefde...Verschil gezien, de ene liefde schrijf ik met hoofdletter, de andere niet.
Want er is een fundamenteel verschil, die onder meer door die liedjes en zo bezig is te vervagen. Men verward de lichamelijke aantrekkingskracht, de verliefdheid met Liefde met hoofdletter. En net zo goed heeft men al wetenschappelijke (????) studies gemaakt, waaruit blijkt dat de verliefdheid maar een tijdje meegaat, en dan verdwijnt. Liefde echter die blijft!
Feit is wel dat ook de meeste Liefde in deze tijd begonnen is met de liefde, de verliefdheid. Vroeger was dit veel minder het geval, want toen ging het veelal over verstandshuwelijken en gearrangeerde huwelijken. (Nu is er hoogstens nog het huwelijksbureau voor dergelijke dingen)Maar het is en blijft een feit dat de meeste van die verstandshuwelijken ook slaagden, en dat er van uit het quasi niets toch Liefde groeide.
Het is niet makkelijk Liefde te definiëren. Maar heel eenvoudig gezegd, je hebt het als je uit de ogen van de ander ziet. Als je je zo kunt inleven dat je de wensen en verlangens bijna kunt voorkomen, of voor komen. Als het gelukkig zijn van je partner voor jou belangrijker wordt of minstens even belangrijk is als je eigen geluk.
Gek, als je het zo neerschrijft, dan lijkt dat heel sterk op wat de kerk eist als naastenliefde ook. Wat voor mij meteen duidelijk maakt dat de kerk daar maar een ideaalbeeld poneert, die niet of hoogst zelden door iemand kan bereikt worden, en wellicht door niemand, als men als naaste alle mensen omvat. Je kan een moeder Theresia zijn, maar dan nog zal er hier of daar iemand rondlopen die niet in je liefdeskraam past... anders ben je niet meer menselijk.
Maar laat ons maar gewoon thuis blijven, in de Liefde tussen man en vrouw, in zijn meest ideale vorm. Dat is al moeilijk genoeg. Kijk maar naar de echtscheidingscijfers...
Als er momenteel veel meer echtscheidingen zijn dan vroeger, bewijst dat dan dat er minder echte Liefde is tussen man en vrouw? Ik durf dat niet zo maar te stellen. Ik denk dat het veeleer een gebrek aan geduld is dan wel een gebrek aan basis.
Want er is wellicht geen een jong stelletje die meteen in de hogere Liefdessferen verkeert! Nee, ze zijn meestal heel erg verliefd, heel erg tot elkaar aangetrokken, maar op het moment dat dit lichamelijke iets of wat verandert, minder overheersend wordt, moet je de Liefde toelaten binnen te komen, moet je leren ook de mindere dingen bij je partner te aanvaarden, wetend dat zij de uwe ook moet er bij nemen, en net daar hapert het!
In de volksmond zouden wij zeggen dat ze nu geen water meer bij de wijn doen, maar dat is een wat simpele uitdrukking voor wat eigenlijk een zeer complex gegeven is: samen-leven, met nadruk op samen, samen in een éénheid. Voordien kun je als jong paar de stelling van Lea (een héél wijze vrouw!) toe passen: "Kom je niet overeen, kruipt over een", een plastische manier om uit te drukken dat je met de lichamelijke liefde heel wat kleinigheden kunt toedekken... Die theorie blijft ook in een later stadium nog wel van toepassing, maar is niet meer zo dominant aanwezig.
Er verandert iets, en waar de echtparen de tijd nemen en leren samen te leven, komt dan in plaats van de liefde heel stilletjes de Liefde aan. Je kunt elkaar eigenlijk niet meer missen. Het lijkt wel of je op een of andere manier een eenheid vormt. Je kunt daar heel plotseling mee geconfronteerd worden, als bijvoorbeeld een van de twee gehospitaliseerd wordt. Je hebt het gevoel dat je verloren loopt. En alhoewel je eigenlijk op een gewone dagdagelijkse dag niet echt zo heel veel met elkaar zit te babbelen, lijkt het nu een oorverdovende stilte. Je bent plots een stuk van jezelf kwijt.
Maar dat komt niet zo maar, Liefde is echt een werkwoord! Je moet er aan werken, je moet willen naar elkaar groeien, je moet leren de dingen die je storen bij de ander te aanvaarden en zelfs lief te hebben. Dat er eerst een verliefdheid is, is dus alleen maar een goede aanloop, maar de marathon moet nog gelopen worden.
En geef toe, dan is Liefde niet iets waar je liedjes over zingt, daarvoor is het dan veel te diep, veel te zwaar, en vooral: veel te persoonlijk.

Mij lijkt dus dat de huidige generatie vooral geduld mankeert. Alles gaat tegenwoordig zo snel, met onmiddellijke resultaten, dat iets opbouwen niet echt meer van deze tijd lijkt. Toen ik klein was speelden we met de meccano, en met veel geduld maakten we torenkranen en bulldozers uit die ontelbare metalen plaatjes en honderden vijzen en moertjes... We moesten die dingen dan zelf voortduwen om ze in beweging te krijgen, en draaien aan een hendeltje om met de kraan iets op te lichten... De meccano bestaat nog steeds, maar nu zit er een elektrische motor bij, zodat de gemaakte objecten zelfstandig kunnen bewegen. Je miet niet meer draaien aan een hendeltje, het moet vanzelf gaan. En dan zie ik mijn kleinkinderen die één keer dat ding maken die op de doos prijkt, en dat daarna de meccano veroordeeld is tot de zolder. Want het duurt zo lang voor je echt iets hebt. Met je nintendo en Wii heb je meteen resultaat.

Wij maakten "zwaarden" van een wilgentak, en met een oud zakmes sneden we in de schors heel mooie dessins uit, zodat de stok geen stok meer was, maar een mooi zwaard...We hadden niet zo heel veel, dus moesten we de meeste dingen "maken", "maken" omdat het eindproduct pas met veel fantasie "echt" was. We leerden op die manier geduld, we leerden opbouwen... Is dat het geheim van ons huidige geluk? Dat we hebben leren opbouwen uit het niets? Of is het zoals sommigen zeggen het feit dat momenteel de jonggehuwden beginnen met alles... Toen wij huwden hadden we niet veel, en alles wat we nu hebben hebben we samen opgebouwd, samen verdiend... Het is niet ons startkapitaal geweest, want dat was er niet of bijna niet... Nu starten de jonge mensen met een volledig ingericht huis, met alles er aan wat je kunt dromen... Is dat misschien niet echt een voordeel? maar eerder een nadeel?

Ik denk dat het vooral het feit is dat alles nu snel moet gaan, onmiddellijke resultaten afwerpen, en Liefde is nu eenmaal een traag op bouwen... Een grote toren bouwen met legoblokjes, vergt een geduldige opbouw, een stevig fundament en zorgvuldig opbouwen, anders valt de toren in.

tot de volgende?

Doby Mick, the Wild Carp...

Image via Wikipedia

Gisteren zijn we gaan vissen...in het park. Niet dat ik zo graag in het park ga vissen, maar Luc wil graag ook daar eens gaan vissen.
Het eerste wat ons opviel was dat mijn brief aan het stadsbestuur over de toestand van de visplaatsen in het park, daadwerkelijk gevolgen heeft gehad!
De visplaatsen waren vrijgemaakt, er was een poging gedaan om de plomp er voor ook te verwijderen, maar dat was maar zo en zo gelukt. Bovendien zagen we dat er effectief door de politie gepatrouilleerd werd, tot twee keer toe zagen we er een agent rondgaan. Ik heb geen ratten meer gezien, en Luc zag er nog één, al bij al dus een heel grote verbetering van de toestand!!!
We konden dus zonder meer ons zetten om te gaan vissen.
Het eerste uur zagen we soms hooguit een kleine beweging aan onze dobber, maar van een echte beet was er geen sprake...Het zag er naar uit dat mijn tegenzin om naar het park te gaan zou bevestigd worden. Na een dik uur verbeterde het plots, en mijn eerste beet was van een blijkbaar veel te grote karper voor mijn blieklijntje, ik kon hem hooguit enkele seconden vasthouden, dan vertrok hij als een locomotief, ik hoorde mijn lijntje zingen en krak...onderlijntje af...
Maar eerlijk is eerlijk, vanaf dat moment vingen we beiden regelmatig wat vis, geen reuzegetallen, maar ieder toch meer dan twintig. Bij mij bliekjes en blieken, bij Luc zat er ook blei tussen.

Op een bepaald moment kwam Willy even kijken naar ons, en terwijl we zaten te gekscheren, zag ik plots mijn karperlijn aan gaan... de draad vloog van de spoel!
Ik nam de vislijn stevig vast en zette de molen vast, op slag ging mijn vislijn krom staan van de spanning: hebbes !

Meteen kwamen Luc en Willy bij me staan, Willy nam op mijn verzoek mijn blieklijn weg, zodat die mij niet kon hinderen, en Luc nam mijn visbak weg, zodat hij naast me kon komen staan met mijn schepnet klaar in de hand...

Plots zag ik zo'n vijftien à twintig meter ver iets in het water, iets groots, heb je hem gezien vroeg ik hen, nee, ik wel dus... De raadgevingen vlogen me om de oren, waarbij vooral kalm en rustig het meest op klonken...maar wees maar eens kalm en rustig als er aan de andere kant van de lijn een grote karper heen en weer door het water zwiert, je lijn gebogen staat van de spanning en je heel aandachtig de bewegingen volgt om de vis te kunnen weghouden van de plomp...Want als hij zich daar tussen kan begeven, dan draait hij tussen de plantenstengels, en mag je veela dag met het handje zeggen...

Al bij al ging het betrekkelijk vlot, en het was pas heel zwaar op het moment dat de karper zo'n twee meter van de kant was, en dichtbij het net kwam. Wellicht zien ze je dan net zoals jij de karper ziet, en dat geeft hen verdubbelde kracht om te proberen zich los te rukken... Naast me hoorde ik Luc en Willy vol verbazing over het enorme beest bezig... Eindelijk kreeg ik het beest zo dicht bij het net, dat Luc het beest kon in het net nemen. Ik hoorde Willy roepen "slepen, niet heffen!" maar Luc wist dat wel, en trok het net naar zich toe, en nam dan met zijn twee handen het net beet, en niet de steel, want die steel is niet berekend op dergelijke exemplaren...

Het was een groot beest ! Luc heeft het gemeten: 80 cm ! We hadden geen weegschaal bij, maar Willy rende naar zijn auto om zijn kodak te halen, het is geen digitaal toestel, dus we zullen eventjes moeten wachten, maar er zijn wel zeven, acht foto's genomen van mij met die reuzekarper in mijn handen, met Luc naast me, en dan met Willy naast me... Het gewicht ? Volgens Willy geen twaalf kilo, maar zeker elf, volgens Luc zeker 12 kilo... Enfin, 't was een grote! Een dametje die er aan de wandel was met dekinderen die van de school kwamen, hoorde ons bezig en kwam kijken en luisteren naar onze enthousiaste kreten. De kinderen stonden met open mond te kijken naar de enorme vis. "We zullen het aan papa vertellen hé, dat we een vis van dertien kilo hebben gezien?" zei de moeder tot de kinderen... Ze stonden er nog toen ik heel voorzichtig het beest weer in het water zette...Het bleef nog een paar seconden stil liggen, en dan zwom het lui en moe weer weg naar de diepte...

80 cm, dat is niet niks! In het schepnet van Luc zou het beest niet eens gekund hebben! Bovendien is een karper ook nog een hoge vis, van buik tot rug was het zeker om en bij de vijfentwintig cm hoog ! met een behoorlijk dikke buik. In zijn muil kon je bijna een pistolet stoppen! zeker een 8 cm diameter! Prachtige beesten zijn dat! Het was een mooi geschubd exemplaar, geen spiegel- of lederkarper. Op de foto zie je het juiste type van karper, maar dat is er geen van 80 cm...Wacht maar tot ik de foto's heb! Dan tracteer ik je zeker nog eens op wildenthousiaste vissersverhalen! en krijg ik wellicht weer opmerkingen van mijn lieve zus dat ik helemaal niet net aangekleed ben om te gaan vissen. (Je kunt natuurlijk ook in je zondags kostuum gaan vissen, maar dat zou heel jammer zijn voor het kostuum...) Bovendien zal je op de foto zien dat ik de vis, omwille van zijn grootte en zwaarte ook tegen mijn buik laat rusten...'t zondags kostuumpje zou net zijn...

Maar... er is natuurlijk ook een keerzijde aan de medaille (die is er altijd), dus verrekte ik van de pijn toen ik de vis weer kon terugzetten in het water, en vannacht lag ik niet alleen wakker omdat er in de geburen een bronstige koe stond te beurelen, niet omdat enkele honden hun solidariteit met de koe wilden bewijzen met hun nachtelijk geblaf, maar vooral omdat ik pijn had. Het is nu al weer wat beter, maar helemaal weg is het nog niet, 't zal er wel een paar dagen in hangen. Een kermis is een geseling waard zou ons moeder zaliger zeggen...

tot de volgende ?

de meelmot

Image via Wikipedia

Ik weet niet of je dat vermaledijde beestje kent, maar ik hoop van niet!
Sinds enkele jaren al, zit ik met dit beestje opgescheept, en wat ik ook doe, ik raak het maar niet kwijt. Het heeft me al heel wat gekost!
Het is een klein onschuldig ogend motje, maar het leeft op mee en alles wat er familie van is.
Wellicht heb ik het ooit uit een of andere winkel meegebracht naar huis, maar wanneer of welke winkel??? Nu, het doet ook niet ter zake! Op een of andere manier raken die beestjes altijd bij een of andere bron van eten, en onmiddellijk beginnen ze daar ook een nieuwe kweekronde in. Je kunt dan dat eten de vuilnisbak in kieperen...
Denk niet dat je ze kunt weren door alle meelbevattende levensmiddelen in blikken of plastic dozen te stoppen, want hoe ze het doen weet ik niet, maar ook daar raken ze steeds weer in. Ook glazen potten brengen geen soelaas, wellicht wringen ze zich op een of andere manier door de fijnste reetjes of gaatjes door, en ik vermoed dat ze zich door plastic heen vreten, want ook in die luchtdichte tupperware en zo komen ze binnen...
's Avonds komen ze te voor schijn, en zie je soms rondvliegen in huis. Dat is voor ons de periode van jacht op de meelmotjes. Het zijn er nooit heel veel, maar iedere dag zie je er wel een paar. En nu en dan vind je dan een nieuw pak koekjes, waar je als spoor van de aantasting, een soort draderige dingetjes ziet. Is de aantasting in een verder stadium, dan zie je zelfs kleine witte maden rustig de koekjes opvreten.

Ik heb al in een winkel de eigenaars er van verwittigd dat ik de beestjes had opgemerkt, en in een andere winkel hoorde ik dat ze de zaak op een sluitingsdag helemaal "bewerkt" hadden met een selectief gif, en alle voedingswaren met meel in, vernietigd hadden... Maar thuis kun je dat niet zo makkelijk doen, je kunt moeilijk een weekendje op hotel gaan om de meelmotten te vergiftigen in je huis, bovendien zit ik met een mooi en groot aquarium, en alle bestrijdingsmiddlen blijken ook giftig voor vissen... Dus blijven we oeverloos vechten... We hangen plakbriefjes met lokstoffen waar de op paring beluste mannetjes dan aan vast kleven, we hebben jaren ook gewerkt met zo'n blauwe insectenlamp, en we controleren regelmatig alle voedingswaren...Want gek, maar wat je regelmatig gebruikt, daar komen ze niet in. Het lijkt wel dat de beweging hen afschrikt, of misschien doodt de beweging wel de kiemen in de eitjes ?

In het begin denk je dat je de enige bent met van die beestjes, maar je ziet steeds meer van die specifieke bestrijdingsmiddlen verschijnen, dus er moeten veel mensen met die plaag sukkelen.

Ooit las ik dat laurier de beestjes zou afschrikken, dus legde ik overal laurierblaren in alle kasten, heel mijn huis rook naar laurier, maar de motten niesden niet eens... Ook kruidnagel, maar idemdito... Dus, we zoeken voort naar bestrijdingsmiddlen en vechten door. Ooit nam een winkelier kontact voor me op met een gespecialiseerd bedrijf, om te weten wat we zouden kunnen gebruiken in de strijd. De man aan de andere kant van de lijn raadde een product aan, en wij met een hart vol hoop naar huis. We moesten wat bloem in een potje doen, dat mengen met gif, en ter beschikking stellen van de motjes... Na een week ging ik kijken naar dat potje, en zag de larven welig tieren op het gift... exit gif...

We hebben er mee leren leven...Naar het schijnt komen de oorspronkelijke beestjes uit Indië en aanverwante plaatsen, en zijn ze via schepen en vliegtuigen naar hier gebracht. Het is een van die beestjes die hier geen vijanden hebben, en dus vermenigvuldigen zonder ooit van andere wiskundige bewerkingen te hebben gehoord. Het lijkt misschien niet zo erg, maar het is dus ook een van die faunavervalsingen waar we steeds meer mee hebben te maken. Ik denk dat halsbandparkieten en wasberen misschien meer opvallen, maar wellicht veel minder schade berokkenen dan dat kleine onooglijke motje...

Zie je 's avonds van die kleine motjes, nachtvlindertjes in je huis vliegen, sla dan maar alarm, en begin aan een verschrikkelijk en hopeloos gevecht van de "grote" mens tegen dat kleine onooglijke beestje...

en wees gerust, je hebt er een bezigheid aan voor de rest van je leven...

En denk niet dat ze niet gaan zitten waar geen eten is, want je vind ze zelfs in je slaapkamer, en daar ligt geen eten, en komt ook geen etenswaar. Eens je ze hebt is het quasi onmogelijk ze kwijt te raken...

Er zijn ook her en der mensen die net zo'n verschrikkelijke plaag hebben aan een ingevoerde soort van piepkleine miertjes, die net zo onuitroeibaar lijken als die motjes, en zo zijn er nog van die vervelende kleine beestjes die plots opduiken in je huis, en waar je dan jaar in jaar uit strijd mee voert! Er zou nu ook een termietensoort aan het oprukken zijn, die al voorbij Parijs (in onze richting) aan het komen is... Allemaal dingen die we naast de welvaart uit de mondiale handel als bonus bij krijgen.

En onze huizen met centrale verwarming zijn nette kleine tropische gebieden waarin die beestjes zich heerlijk thuisvoelen, en bovendien hebben wij hier in het rijke westen voedsel bij heelder hopen, klaarliggen voor die hongerige kleine insectenmondjes...

In de landbouw duiken ook soms van die nieuwe beestjes op, denk maar terug aan de coloradokever van een vijftig jaar terug, waar we ook jaren tegen gevochten hebben voor we ze wisten onder controle te houden... Ook in het graan duiken nieuwe plagen op, allemaal import...

De volgende heersers der aarde, na de mens die zichzelf aan het vergiftigen is, zullen wellicht insecten zijn, die lijken de strijd steeds weer te winnen...

nu ja, aan mij zal het liggen, ik vecht door, iedere avond met mijn electrische vliegenmepper op mottenjacht...

tot de volgende ?