Kapitein na God ???

Image by Purrrpl_Haze via Flickr

Kapitein Keble, aan boord van de "Bulwark", een schip van de Royal Navy, heeft aan boord van zijn schip spruitjes verboden, omdat het duivelse groenten zijn.
djudedju
best dat ik daar niet mijn boterham verdienen moet, want ik hou van spruitjes, maar dan van die hemelse...

The Royal Navy heeft geprobeerd de zaak wat te sussen door te beweren dat de spruitjes alleen verboden zijn aan de kapiteinstafel, maar insiders hebben bekend gemaakt dat het verbod geldt voor gans het schip. Keble beweert dat hij het niet doet omwille van de smaak of de daaropvolgende winderigheid, maar omdat het duivelse groenten zijn...

Heb jij dat dan ook ? Heb je ook altijd het meest goesting naar de verboden vrucht ? Ze moeten maar zeggen dat je iets niet mag, opdat je - ook al dacht je vroeger nooit ofte nooit daaraan- heel de tijd door betikketakt zijt om het verbodene te nutten... Je ziet dat suikerpatiënten veel meer belust zijn op suiker, en wie het roken afzweert heeft nog nooit zo'n trek gehad als net dan... Zouden er op de Bulwark dan ook, in het diepste en donkerste ruim stiekem spruitjes gegeten worden?

Veel erger nieuws komt er uit Fleurus, een van onze kerncentrales heeft een groot lek (gehad ? nog steeds?), maar troost u, de volksgezondheid in NIET ERG in gevaar geweest. Dus wel. Waarvan akte. Bovendien heb ik sinds Tsjernobiel heel grote argwaan tegenover de verklaringen van officiële zijde over de mogelijke kansen op radioactieve besmetting... En dan komen we meteen bij het vraagstuk van de energie...

Moeten wij opteren voor of tegen kernenergie ?
Daar zijn alvast geen massa CO2 die de lucht in vliegen, maar men zit er dan met het (voorlopig????) nog onoplosbare probleem van de radioactieve afval. Men beweert al decennia dat ze bijna er aan toe zijn om propere kernenergie te produceren, maar het is er nog niet, en er is niets dat er op wijst dat er plots een doorbraak zou zijn.
De afval die er komt van kernenergie is afval die ons nog generaties en generaties lang zal blijven vervolgen. Bovendien is men van geen enkele opslagmogelijkheid honderd procent zeker dat het veilig is en veilig blijft.
Ik begrijp dan ook heel goed de reacties van de mensen tegen die kernenergie, eigenlijk tegen de restafval in eerste instantie.
Maar er is blijkbaar niet echt een "zuivere" oplossing voorhanden. Als ik de studies lees, dan kan men nooit alles opvangen met windenergie, en zonnenenergie is hier in onze contreien ook al niet de redding. Het grootste probleem zijn de zonarme periodes en de windluwe periodes...Om die op te vangen moet je andere, zekerder bronnen hebben van energievoorziening. Ook getijdencentrales zijn hier geen optie, daar onze getijden niet genoeg hoogteverschil hebben om rendabel te zijn, en watercentrales zijn hier ook niet haalbaar in ons dichtbevolkte landje. Dus rest er alleen de klassiek centrale op steenkool of op petroleum (te duur en wordt zeldzaam)of de kerncentrale... en die drie laatste opties zijn alle drie sterk vervuilend.
Het is als kiezen tussen de pest en de cholera...

Ik heb altijd een beetje de indruk dat men ergens blijft ter plaatse trappelen... Er is volgens mij nog een optie! Namelijk wat zuiniger gaan zijn op energie. Wij komen uit een tijd dat energie plots uit de muur is beginnen stromen, in onbeperkte hoeveelheden. En men gebruikt die onbeperkte bron dan ook. We leven als het ware met de kraan wijdopen. (Je kunt hetzelfde artikel ook schrijven over de voorraad drinkbaar water!!!)

Ik ga niet beweren dat we terug naar af moeten, maar er zijn veel dingen waarop we allemaal wel een beetje kunnen besparen. Bovendien staat ook de techniek niet stil, en zien we dat er steeds zuiniger machines komen. Het is heus niet alleen in de autowereld dat er besparingen gebeuren, je ziet het ook bij de wasmachines, de vaatwasser, de diepvries en de spaarlamp. Maar dat is niet de enige optie. Vroeger keek men tv in een quasi donkere kamer, nu bij een helle verlichting. Vroeger hing boven de tafel één lamp, nu een hele batterij... Mooi is het wel, maar of het echt nodig is? Moeten wij echt hele straten feeëriek gaan verlichten met kerstmis en eindejaar? Moeten de verkeersborden ook bij klaarlichte dag verlicht zijn? We kunnen heel wat besparen, zonder dat we echt het gevoel hebben dat we inleveren. Je hebt toch ook geen hinder van een toilet met een spaarknop ? Je voelt je echt niet beknot in je waterverbruik!

Men zou ook kunnen op zoek gaan naar betere geleiders, want er gaat nog steeds, en dat sinds het begin van de elektriciteit, een enorme hoeveelheid energie verloren aan het "versturen" van die energie langs de kabels. Mochten die kabels beter geleidend zijn, dan zou er een enorme hoeveelheid energie bespaard worden! En uiteraard kunnen wij met zijn allen wellicht ook wat energie produceren... Ik geloof nog niet echt in de middelen die er nu ter beschikking staan, maar het is goed dat er een ontwikkeling is in die richting. (Ik geloof nog niet echt in zonnenpanelen omwille van het feit dat die in feite regelmatig zouden moeten gereinigd worden om effectief te zijn en te blijven, zoniet wordt het glas vuil en mat en produceert men steeds minder energie. Kruip jij regelmatig op je dak om je panelen te reinigen?(gevaarlijk!!! voor stroomstoten) Ik wacht nog wat af tot er betere exemplaren zijn. Een recente test voor windmolens van een "huiselijk" kaliber, wees uit dat er geen één is die rendabel is, ze kosten meer dan ze ooit kunnen opbrengen.)

Ik pleit er in ieder geval voor dat we, bij vervanging van een elektrisch toestel zouden opteren voor de zuinigste versie! Ik zou subsidiëring daarvan een goede maatregel vinden, wellicht nuttiger dan die op zonnenpanelen. Ook isolering van de woning en dergelijke is niet te verwaarlozen.

Maar blijft uiteraard het probleem van een constante bevoorrading van elektriciteit... en daar zitten we nog steeds met het feit dat we windstiltes en zonnenarme periodes moeten kunnen overbruggen...

En of we nu kiezen voor de pest of de cholera, voor de kernenergie of de fossiele brandstoffen, we kunnen alleen ons best doen om die zo sterk mogelijk in aantal te beperken, en te werken aan een systeem waarbij die alleen echt werken bij noodzaak... want nu draaien die constant mee.

Weet je, dat van die spruitjes, dat is heel futiel tegenover de energie die zo'n oorlogsbodem verstookt... om de vrede te bewaren???????????????????????????????????? met kanonnen????????

tot de volgende?

Ik heb je lief, zoooo lief

Image via Wikipedia

hoor ik op de radio... Heb je er al eens op gelet dat bijna al die liedjes gaan over "De liefde"? Maar net zo goed zijn er bijna geen die gaan over de Liefde...Verschil gezien, de ene liefde schrijf ik met hoofdletter, de andere niet.
Want er is een fundamenteel verschil, die onder meer door die liedjes en zo bezig is te vervagen. Men verward de lichamelijke aantrekkingskracht, de verliefdheid met Liefde met hoofdletter. En net zo goed heeft men al wetenschappelijke (????) studies gemaakt, waaruit blijkt dat de verliefdheid maar een tijdje meegaat, en dan verdwijnt. Liefde echter die blijft!
Feit is wel dat ook de meeste Liefde in deze tijd begonnen is met de liefde, de verliefdheid. Vroeger was dit veel minder het geval, want toen ging het veelal over verstandshuwelijken en gearrangeerde huwelijken. (Nu is er hoogstens nog het huwelijksbureau voor dergelijke dingen)Maar het is en blijft een feit dat de meeste van die verstandshuwelijken ook slaagden, en dat er van uit het quasi niets toch Liefde groeide.
Het is niet makkelijk Liefde te definiëren. Maar heel eenvoudig gezegd, je hebt het als je uit de ogen van de ander ziet. Als je je zo kunt inleven dat je de wensen en verlangens bijna kunt voorkomen, of voor komen. Als het gelukkig zijn van je partner voor jou belangrijker wordt of minstens even belangrijk is als je eigen geluk.
Gek, als je het zo neerschrijft, dan lijkt dat heel sterk op wat de kerk eist als naastenliefde ook. Wat voor mij meteen duidelijk maakt dat de kerk daar maar een ideaalbeeld poneert, die niet of hoogst zelden door iemand kan bereikt worden, en wellicht door niemand, als men als naaste alle mensen omvat. Je kan een moeder Theresia zijn, maar dan nog zal er hier of daar iemand rondlopen die niet in je liefdeskraam past... anders ben je niet meer menselijk.
Maar laat ons maar gewoon thuis blijven, in de Liefde tussen man en vrouw, in zijn meest ideale vorm. Dat is al moeilijk genoeg. Kijk maar naar de echtscheidingscijfers...
Als er momenteel veel meer echtscheidingen zijn dan vroeger, bewijst dat dan dat er minder echte Liefde is tussen man en vrouw? Ik durf dat niet zo maar te stellen. Ik denk dat het veeleer een gebrek aan geduld is dan wel een gebrek aan basis.
Want er is wellicht geen een jong stelletje die meteen in de hogere Liefdessferen verkeert! Nee, ze zijn meestal heel erg verliefd, heel erg tot elkaar aangetrokken, maar op het moment dat dit lichamelijke iets of wat verandert, minder overheersend wordt, moet je de Liefde toelaten binnen te komen, moet je leren ook de mindere dingen bij je partner te aanvaarden, wetend dat zij de uwe ook moet er bij nemen, en net daar hapert het!
In de volksmond zouden wij zeggen dat ze nu geen water meer bij de wijn doen, maar dat is een wat simpele uitdrukking voor wat eigenlijk een zeer complex gegeven is: samen-leven, met nadruk op samen, samen in een éénheid. Voordien kun je als jong paar de stelling van Lea (een héél wijze vrouw!) toe passen: "Kom je niet overeen, kruipt over een", een plastische manier om uit te drukken dat je met de lichamelijke liefde heel wat kleinigheden kunt toedekken... Die theorie blijft ook in een later stadium nog wel van toepassing, maar is niet meer zo dominant aanwezig.
Er verandert iets, en waar de echtparen de tijd nemen en leren samen te leven, komt dan in plaats van de liefde heel stilletjes de Liefde aan. Je kunt elkaar eigenlijk niet meer missen. Het lijkt wel of je op een of andere manier een eenheid vormt. Je kunt daar heel plotseling mee geconfronteerd worden, als bijvoorbeeld een van de twee gehospitaliseerd wordt. Je hebt het gevoel dat je verloren loopt. En alhoewel je eigenlijk op een gewone dagdagelijkse dag niet echt zo heel veel met elkaar zit te babbelen, lijkt het nu een oorverdovende stilte. Je bent plots een stuk van jezelf kwijt.
Maar dat komt niet zo maar, Liefde is echt een werkwoord! Je moet er aan werken, je moet willen naar elkaar groeien, je moet leren de dingen die je storen bij de ander te aanvaarden en zelfs lief te hebben. Dat er eerst een verliefdheid is, is dus alleen maar een goede aanloop, maar de marathon moet nog gelopen worden.
En geef toe, dan is Liefde niet iets waar je liedjes over zingt, daarvoor is het dan veel te diep, veel te zwaar, en vooral: veel te persoonlijk.

Mij lijkt dus dat de huidige generatie vooral geduld mankeert. Alles gaat tegenwoordig zo snel, met onmiddellijke resultaten, dat iets opbouwen niet echt meer van deze tijd lijkt. Toen ik klein was speelden we met de meccano, en met veel geduld maakten we torenkranen en bulldozers uit die ontelbare metalen plaatjes en honderden vijzen en moertjes... We moesten die dingen dan zelf voortduwen om ze in beweging te krijgen, en draaien aan een hendeltje om met de kraan iets op te lichten... De meccano bestaat nog steeds, maar nu zit er een elektrische motor bij, zodat de gemaakte objecten zelfstandig kunnen bewegen. Je miet niet meer draaien aan een hendeltje, het moet vanzelf gaan. En dan zie ik mijn kleinkinderen die één keer dat ding maken die op de doos prijkt, en dat daarna de meccano veroordeeld is tot de zolder. Want het duurt zo lang voor je echt iets hebt. Met je nintendo en Wii heb je meteen resultaat.

Wij maakten "zwaarden" van een wilgentak, en met een oud zakmes sneden we in de schors heel mooie dessins uit, zodat de stok geen stok meer was, maar een mooi zwaard...We hadden niet zo heel veel, dus moesten we de meeste dingen "maken", "maken" omdat het eindproduct pas met veel fantasie "echt" was. We leerden op die manier geduld, we leerden opbouwen... Is dat het geheim van ons huidige geluk? Dat we hebben leren opbouwen uit het niets? Of is het zoals sommigen zeggen het feit dat momenteel de jonggehuwden beginnen met alles... Toen wij huwden hadden we niet veel, en alles wat we nu hebben hebben we samen opgebouwd, samen verdiend... Het is niet ons startkapitaal geweest, want dat was er niet of bijna niet... Nu starten de jonge mensen met een volledig ingericht huis, met alles er aan wat je kunt dromen... Is dat misschien niet echt een voordeel? maar eerder een nadeel?

Ik denk dat het vooral het feit is dat alles nu snel moet gaan, onmiddellijke resultaten afwerpen, en Liefde is nu eenmaal een traag op bouwen... Een grote toren bouwen met legoblokjes, vergt een geduldige opbouw, een stevig fundament en zorgvuldig opbouwen, anders valt de toren in.

tot de volgende?

Doby Mick, the Wild Carp...

Image via Wikipedia

Gisteren zijn we gaan vissen...in het park. Niet dat ik zo graag in het park ga vissen, maar Luc wil graag ook daar eens gaan vissen.
Het eerste wat ons opviel was dat mijn brief aan het stadsbestuur over de toestand van de visplaatsen in het park, daadwerkelijk gevolgen heeft gehad!
De visplaatsen waren vrijgemaakt, er was een poging gedaan om de plomp er voor ook te verwijderen, maar dat was maar zo en zo gelukt. Bovendien zagen we dat er effectief door de politie gepatrouilleerd werd, tot twee keer toe zagen we er een agent rondgaan. Ik heb geen ratten meer gezien, en Luc zag er nog één, al bij al dus een heel grote verbetering van de toestand!!!
We konden dus zonder meer ons zetten om te gaan vissen.
Het eerste uur zagen we soms hooguit een kleine beweging aan onze dobber, maar van een echte beet was er geen sprake...Het zag er naar uit dat mijn tegenzin om naar het park te gaan zou bevestigd worden. Na een dik uur verbeterde het plots, en mijn eerste beet was van een blijkbaar veel te grote karper voor mijn blieklijntje, ik kon hem hooguit enkele seconden vasthouden, dan vertrok hij als een locomotief, ik hoorde mijn lijntje zingen en krak...onderlijntje af...
Maar eerlijk is eerlijk, vanaf dat moment vingen we beiden regelmatig wat vis, geen reuzegetallen, maar ieder toch meer dan twintig. Bij mij bliekjes en blieken, bij Luc zat er ook blei tussen.

Op een bepaald moment kwam Willy even kijken naar ons, en terwijl we zaten te gekscheren, zag ik plots mijn karperlijn aan gaan... de draad vloog van de spoel!
Ik nam de vislijn stevig vast en zette de molen vast, op slag ging mijn vislijn krom staan van de spanning: hebbes !

Meteen kwamen Luc en Willy bij me staan, Willy nam op mijn verzoek mijn blieklijn weg, zodat die mij niet kon hinderen, en Luc nam mijn visbak weg, zodat hij naast me kon komen staan met mijn schepnet klaar in de hand...

Plots zag ik zo'n vijftien à twintig meter ver iets in het water, iets groots, heb je hem gezien vroeg ik hen, nee, ik wel dus... De raadgevingen vlogen me om de oren, waarbij vooral kalm en rustig het meest op klonken...maar wees maar eens kalm en rustig als er aan de andere kant van de lijn een grote karper heen en weer door het water zwiert, je lijn gebogen staat van de spanning en je heel aandachtig de bewegingen volgt om de vis te kunnen weghouden van de plomp...Want als hij zich daar tussen kan begeven, dan draait hij tussen de plantenstengels, en mag je veela dag met het handje zeggen...

Al bij al ging het betrekkelijk vlot, en het was pas heel zwaar op het moment dat de karper zo'n twee meter van de kant was, en dichtbij het net kwam. Wellicht zien ze je dan net zoals jij de karper ziet, en dat geeft hen verdubbelde kracht om te proberen zich los te rukken... Naast me hoorde ik Luc en Willy vol verbazing over het enorme beest bezig... Eindelijk kreeg ik het beest zo dicht bij het net, dat Luc het beest kon in het net nemen. Ik hoorde Willy roepen "slepen, niet heffen!" maar Luc wist dat wel, en trok het net naar zich toe, en nam dan met zijn twee handen het net beet, en niet de steel, want die steel is niet berekend op dergelijke exemplaren...

Het was een groot beest ! Luc heeft het gemeten: 80 cm ! We hadden geen weegschaal bij, maar Willy rende naar zijn auto om zijn kodak te halen, het is geen digitaal toestel, dus we zullen eventjes moeten wachten, maar er zijn wel zeven, acht foto's genomen van mij met die reuzekarper in mijn handen, met Luc naast me, en dan met Willy naast me... Het gewicht ? Volgens Willy geen twaalf kilo, maar zeker elf, volgens Luc zeker 12 kilo... Enfin, 't was een grote! Een dametje die er aan de wandel was met dekinderen die van de school kwamen, hoorde ons bezig en kwam kijken en luisteren naar onze enthousiaste kreten. De kinderen stonden met open mond te kijken naar de enorme vis. "We zullen het aan papa vertellen hé, dat we een vis van dertien kilo hebben gezien?" zei de moeder tot de kinderen... Ze stonden er nog toen ik heel voorzichtig het beest weer in het water zette...Het bleef nog een paar seconden stil liggen, en dan zwom het lui en moe weer weg naar de diepte...

80 cm, dat is niet niks! In het schepnet van Luc zou het beest niet eens gekund hebben! Bovendien is een karper ook nog een hoge vis, van buik tot rug was het zeker om en bij de vijfentwintig cm hoog ! met een behoorlijk dikke buik. In zijn muil kon je bijna een pistolet stoppen! zeker een 8 cm diameter! Prachtige beesten zijn dat! Het was een mooi geschubd exemplaar, geen spiegel- of lederkarper. Op de foto zie je het juiste type van karper, maar dat is er geen van 80 cm...Wacht maar tot ik de foto's heb! Dan tracteer ik je zeker nog eens op wildenthousiaste vissersverhalen! en krijg ik wellicht weer opmerkingen van mijn lieve zus dat ik helemaal niet net aangekleed ben om te gaan vissen. (Je kunt natuurlijk ook in je zondags kostuum gaan vissen, maar dat zou heel jammer zijn voor het kostuum...) Bovendien zal je op de foto zien dat ik de vis, omwille van zijn grootte en zwaarte ook tegen mijn buik laat rusten...'t zondags kostuumpje zou net zijn...

Maar... er is natuurlijk ook een keerzijde aan de medaille (die is er altijd), dus verrekte ik van de pijn toen ik de vis weer kon terugzetten in het water, en vannacht lag ik niet alleen wakker omdat er in de geburen een bronstige koe stond te beurelen, niet omdat enkele honden hun solidariteit met de koe wilden bewijzen met hun nachtelijk geblaf, maar vooral omdat ik pijn had. Het is nu al weer wat beter, maar helemaal weg is het nog niet, 't zal er wel een paar dagen in hangen. Een kermis is een geseling waard zou ons moeder zaliger zeggen...

tot de volgende ?

de meelmot

Image via Wikipedia

Ik weet niet of je dat vermaledijde beestje kent, maar ik hoop van niet!
Sinds enkele jaren al, zit ik met dit beestje opgescheept, en wat ik ook doe, ik raak het maar niet kwijt. Het heeft me al heel wat gekost!
Het is een klein onschuldig ogend motje, maar het leeft op mee en alles wat er familie van is.
Wellicht heb ik het ooit uit een of andere winkel meegebracht naar huis, maar wanneer of welke winkel??? Nu, het doet ook niet ter zake! Op een of andere manier raken die beestjes altijd bij een of andere bron van eten, en onmiddellijk beginnen ze daar ook een nieuwe kweekronde in. Je kunt dan dat eten de vuilnisbak in kieperen...
Denk niet dat je ze kunt weren door alle meelbevattende levensmiddelen in blikken of plastic dozen te stoppen, want hoe ze het doen weet ik niet, maar ook daar raken ze steeds weer in. Ook glazen potten brengen geen soelaas, wellicht wringen ze zich op een of andere manier door de fijnste reetjes of gaatjes door, en ik vermoed dat ze zich door plastic heen vreten, want ook in die luchtdichte tupperware en zo komen ze binnen...
's Avonds komen ze te voor schijn, en zie je soms rondvliegen in huis. Dat is voor ons de periode van jacht op de meelmotjes. Het zijn er nooit heel veel, maar iedere dag zie je er wel een paar. En nu en dan vind je dan een nieuw pak koekjes, waar je als spoor van de aantasting, een soort draderige dingetjes ziet. Is de aantasting in een verder stadium, dan zie je zelfs kleine witte maden rustig de koekjes opvreten.

Ik heb al in een winkel de eigenaars er van verwittigd dat ik de beestjes had opgemerkt, en in een andere winkel hoorde ik dat ze de zaak op een sluitingsdag helemaal "bewerkt" hadden met een selectief gif, en alle voedingswaren met meel in, vernietigd hadden... Maar thuis kun je dat niet zo makkelijk doen, je kunt moeilijk een weekendje op hotel gaan om de meelmotten te vergiftigen in je huis, bovendien zit ik met een mooi en groot aquarium, en alle bestrijdingsmiddlen blijken ook giftig voor vissen... Dus blijven we oeverloos vechten... We hangen plakbriefjes met lokstoffen waar de op paring beluste mannetjes dan aan vast kleven, we hebben jaren ook gewerkt met zo'n blauwe insectenlamp, en we controleren regelmatig alle voedingswaren...Want gek, maar wat je regelmatig gebruikt, daar komen ze niet in. Het lijkt wel dat de beweging hen afschrikt, of misschien doodt de beweging wel de kiemen in de eitjes ?

In het begin denk je dat je de enige bent met van die beestjes, maar je ziet steeds meer van die specifieke bestrijdingsmiddlen verschijnen, dus er moeten veel mensen met die plaag sukkelen.

Ooit las ik dat laurier de beestjes zou afschrikken, dus legde ik overal laurierblaren in alle kasten, heel mijn huis rook naar laurier, maar de motten niesden niet eens... Ook kruidnagel, maar idemdito... Dus, we zoeken voort naar bestrijdingsmiddlen en vechten door. Ooit nam een winkelier kontact voor me op met een gespecialiseerd bedrijf, om te weten wat we zouden kunnen gebruiken in de strijd. De man aan de andere kant van de lijn raadde een product aan, en wij met een hart vol hoop naar huis. We moesten wat bloem in een potje doen, dat mengen met gif, en ter beschikking stellen van de motjes... Na een week ging ik kijken naar dat potje, en zag de larven welig tieren op het gift... exit gif...

We hebben er mee leren leven...Naar het schijnt komen de oorspronkelijke beestjes uit Indië en aanverwante plaatsen, en zijn ze via schepen en vliegtuigen naar hier gebracht. Het is een van die beestjes die hier geen vijanden hebben, en dus vermenigvuldigen zonder ooit van andere wiskundige bewerkingen te hebben gehoord. Het lijkt misschien niet zo erg, maar het is dus ook een van die faunavervalsingen waar we steeds meer mee hebben te maken. Ik denk dat halsbandparkieten en wasberen misschien meer opvallen, maar wellicht veel minder schade berokkenen dan dat kleine onooglijke motje...

Zie je 's avonds van die kleine motjes, nachtvlindertjes in je huis vliegen, sla dan maar alarm, en begin aan een verschrikkelijk en hopeloos gevecht van de "grote" mens tegen dat kleine onooglijke beestje...

en wees gerust, je hebt er een bezigheid aan voor de rest van je leven...

En denk niet dat ze niet gaan zitten waar geen eten is, want je vind ze zelfs in je slaapkamer, en daar ligt geen eten, en komt ook geen etenswaar. Eens je ze hebt is het quasi onmogelijk ze kwijt te raken...

Er zijn ook her en der mensen die net zo'n verschrikkelijke plaag hebben aan een ingevoerde soort van piepkleine miertjes, die net zo onuitroeibaar lijken als die motjes, en zo zijn er nog van die vervelende kleine beestjes die plots opduiken in je huis, en waar je dan jaar in jaar uit strijd mee voert! Er zou nu ook een termietensoort aan het oprukken zijn, die al voorbij Parijs (in onze richting) aan het komen is... Allemaal dingen die we naast de welvaart uit de mondiale handel als bonus bij krijgen.

En onze huizen met centrale verwarming zijn nette kleine tropische gebieden waarin die beestjes zich heerlijk thuisvoelen, en bovendien hebben wij hier in het rijke westen voedsel bij heelder hopen, klaarliggen voor die hongerige kleine insectenmondjes...

In de landbouw duiken ook soms van die nieuwe beestjes op, denk maar terug aan de coloradokever van een vijftig jaar terug, waar we ook jaren tegen gevochten hebben voor we ze wisten onder controle te houden... Ook in het graan duiken nieuwe plagen op, allemaal import...

De volgende heersers der aarde, na de mens die zichzelf aan het vergiftigen is, zullen wellicht insecten zijn, die lijken de strijd steeds weer te winnen...

nu ja, aan mij zal het liggen, ik vecht door, iedere avond met mijn electrische vliegenmepper op mottenjacht...

tot de volgende ?

fataal billenvet

Image via Wikipedia

Een dame die haar gezichtje wat voller wilde, liet vet uit haar eigen billen onderhuids inspuiten in haar gezicht. per ongeluk kwam een deel van het vet in een ader terecht, en vandaar in de longen, met als gevolg een fatale longembolie...

Hoewel het hier blijkbaar niet ging over een dametje die zichzelf wat wou "opschonen", maar over een mens die door een ziekte een abnormaal mager gezicht had, heb ik toch mijn bedenkingen bij het "knutselen" aan je eigen schoonheid...

Siliconenborsten, botox in de rimpels, liposuctie en ga zo maar door... Als het gaat over herstel na een ziekte (bv borstamputatie) of door een duidelijke afwijking van de norm, dan kan ik me alleen verheugen over het feit dat men die mensen een menswaardig uitzicht en dus ook een menswaardiger leven kunnen bezorgen, maar waar het gaat over trezekes die denken de wereld te veroveren met een behaatje in een maatje meer, daar heb ik geen greintje begrip voor...

Ik ken heel mooie vrouwen die me helemaal niet bevallen, omdat hun karakter dwars door die lichamelijke schoonheid heen de boel verziekt, en ik ken mensen die je met de beste wil van de wereld niet mooi kunt noemen, maar die toch mooi zijn, omdat hun karakter die zachtheid en liefde uitstraalt... Met andere woorden, mooi zijn is niet in de eerste plaats een lichamelijk iets! Vriendelijke mensen zijn altijd net een tikje mooier dan die hautaine dwarsdoor-de-mensen-heen kijkende exemplaren.

Als ik een voorbeeld moet zoeken, dan denk ik op Pepé van Wannegem, die is de leeftijd van mooi zijn al lang voorbij, maar zodra je die mens ziet, lijkt hij sympathiek, gewoon omdat zijn ogen steeds lachen, hij heeft een guitige oogopslag. En die oogopslag is een weergave van zijn karakter, pepé lacht graag, is graag bij de mensen. Je ziet dat aan al die rimpeltjes en rimpels, die de glimlach bijna ingroefden in zijn gezicht.

Maar wellicht ken je pepé niet, maar je kent wel ook in uw omgeving van die mensen, die gewoon sympathiek zijn, zelfs al ken je ze niet of amper... Er is iets in hun gezicht, in hun manier van bewegen... ze stralen hun karakter uit! En dat is zo met iedereen, je kunt er best rekening mee houden! Karakter heb je zelf voor een groot stuk in handen, dus heb je ook je eigen schoonheid in handen!

Er is nog goed nieuws op het gebied van schoonheid! Bij Vogue heeft men de beslissing genomen dat de vrouwen die hun blad sieren niet meer van dat ultradunne mogen zijn! Ze moeten wat vlees hebben, wat vulling...met andere woorden, het mogen weer vrouwen zijn in de plaats van pannenlatten.

Hopelijk zal dat ook de tendens tot extreme magerte wat afremmen, want nu vallen er te veel slachtoffers van die idiote gril tot magerzucht. Hopelijk krijgen ze nu ook weer wat oog voor het echte vrouwelijke silhouet! Want iedere keer ik bij toeval een modeshow zag in het nieuws, viel mij op dat die "dames" bij het wegwandelen van de catwalk, helemaal geen vrouwelijk profiel meer toonden! Het konden net zo goed opgeschoten knapen zijn die daar wegwandelden... Die magere dingen vertoonden helemaal geen mooie heupen meer, dat mooie van het vrouwenlichaam, dat voorbestemd zijn tot het moederschap, dat leek helemaal niet meer te mogen. Net of het niet behoorde tot de natuurlijke schoonheid van het vrouwelijke. Het is een van de natuurlijke verschillen tussen een vrouwenlichaam en het lijf van een man, het hoort er bij, het is de natuur en het is een van die dingen die een vrouwenlichaam een veel zachtere lijn geven dan dat van de man, die eerder hoekig en recht is.

Maar de mens heeft niet alleen de laatste tijd de neiging om de dingen scheef te trekken... Honderd jaar geleden snoerden ze de vrouwen zo erg in, dat er werkelijk misvormingen van het skelet ontstonden. Dat de vrouwen in die tijd om de haverklap flauw vielen, was geen modegril, maar een van de gevolgen van die abnormale insnoering van het middel. En zo zijn er wel heel de geschiedenis door dingen gebeurd aan het menselijk lichaam om hen "mooier" te maken... Tatoos en piercings zijn niet nieuw, maar millenia oud!, we kenden schedelvervormingen, ingesnoerde voeten, giraffennekken en noem maar op, in iedere regio was er wel iets. Maar of dat nu echt mooier was dan de natuur???

Wij hebben ook de neiging een haag te snoeien en buksboompjes in bizarre vormen te tailleren...in ons gevoel voor "schoonheid"... Zo hebben we van de honden geen werkdier gemaakt, maar er ook hele kudden soorten van schoothondjes van gemaakt, en kweekten dwergkonijnen, niet om op te eten, maar om te knuffelen... en zelfs van de geit, bron van melk en vlees kweekten we dwergexemplaren om in de tuin te laten lopen, gewoon als levende ornamenten...

We zullen wel nooit veranderen... altijd moeten we aan de dingen prutsen om ze te "verbeteren", of dat wat wij daarvoor aanzien... En als we in het park die groene "beelden" zien, dan zijn we vol lof en bewondering, zo erg dat we vergeten eens te kijken naar die prachtige majestueuze beuk die er achter staat. We doen het allemaal! Toen ik vorige week plots een papaver in mijn tuin zag die in plaats van de enkele bloemblaadjes rond zijn reeds zichtbare zaaddoos, een massa bloemblaadjes vertoonde, en gevuldbloemig was, zei ik dat we moesten proberen daar zaad van te nemen... Maar de natuur laat zich niet zo maar dwingen weet je, die bloemen hadden dan van de weeromstuit geen zaaddozen meer...

Och, erg is dat niet, en als ze er nu eens kwamen, dan zullen ze wellicht nog wel eens tevoorschijn komen, in een andere zomer... en kan ik me weer verheugen over die speciallekes...net zoals het jonge ding over die piercing in haar lip...

tot de volgende ?

dodelijke parasol...

Image via Wikipedia

In la Douce France, niet ver van Antibes, is een man gedood door een...parasol...
Het ding was opgewaaid, en toen de man het water uitkwam, werd hij dwars door zijn schedel gespietst door de vliegende parasol.
Gevaarlijke dinges die parasols!
Zou er hier sprake zijn van burgerlijke aansprakelijkheid? zo van "Mijnheer, u bent verantwoordelijk voor uw parasol, dus draait u op voor de kosten"? Je kunt je van zijn leven geen parasolleke meer veroorloven na zo'n akkevietje. Of hoort dat bij stormschade, ook al diende het voor bescherming tegen een bakkende zon?
Maar kom het maar eens tegen, je parasol vliegt plots omhoog, jij er achter, en net voor je hem kunt grijpen spietst hij een onschuldige badgast... Leuk is anders...

Misschien heb je indertijd, op mijn aanraden als startpagina ook "Verkenner.be" ingesteld op je kwampjoeterje. Dat is inderdaad een mogelijkheid om zowat al het nieuws van wereldwijd iedere morgen op je scherm te vinden...Maar toch heb ik nu, sinds enkele dagen dat vertrouwde en steengoede www.verkenner.be verlaten, en ben overgeschakeld naar www.vandaag.be Daar vind ik ook het nieuws, en het is veel vlotter leesbaar en met fotomateriaal verlucht. Het is alsof je plots je eigen krantje wijdopen voor je legt. Let op, ik ben me ervan bewust dat verkenner nog steeds de meest volledige is, en bovendien individueel aanpasbaar, maar vandaag.be leest heerlijk vlot. Dus smijt verkenner niet weg, stop het in de favorieten, en als je specifieke dingen uit het nieuws wilt bekijken, dan heb je het maar eens aan te klikken. Ondertussen kun je misschien, net als ik de veel luchtiger en frisser vandaag bekijken...

En zo komen we al aan het derde onderwerp voor vandaag, het laatste serieuze...(van vandaag)

Men is begonnen met het inplanten van een chip in de menselijke hersenschors. Voorlopig is het nog in een experimenteel stadium, en is de chip nog met een kabeltje verbonden met je pc, maar men is er in geslaagd de muis op het scherm te besturen met gedachten...
Dat is maar de eerste fase van wat men wil bereiken! Men wil dit in eerste instantie ook draadloos kunnen, en men zou pogen dit te doen op basis van de energie die door het lichaam zelf wordt gemaakt (dat is weer een volgende fase). Misschien denk je, wat een moeite om dat pijltje op je scherm te bewegen...maar dat is slechts de eerste en eenvoudige toepassing van wat men uiteindelijk wil bereiken. Die muisbewegingen zijn makkelijk en makkelijk controleerbaar, maar de bedoeling is om onder meer ook de rolwagen van volledig verlamde mensen te kunnen besturen, gewoon door de beweging te willen... en zelfs dat is nog maar een eerste stap van waar men uiteindelijk naar toe wil! Men wil op die manier onder meer "intelligente" prothesen aansturen, zodat verloren lichaamsdelen perfect kunnen vervangen worden. Maar het gaat nog verder! Stel dat er bij iemand een zenuw vernietigd is, dan wil men via een andere zenuw, een omleiding maken om de getroffen lichaamsdelen alsnog te kunnen besturen...
Als dat lukt, dan is men wel heel ver aan het gaan...en zullen er ongetwijfeld nieuwe en ethische vragen rijzen! Want, zolang men de hersens kan in leven houden, kan men dan het lichaam of wat er van rest, besturen...Om eens helemaal SF te doen, men zou als het ware een robot kunnen creeëren met echte menselijke hersenen, of, om het anders uit te drukken zowat het eeuwig leven maken voor je hersenen... Dan zullen er weer eens vragen gesteld worden waar en wat dan de ziel is van de mens...discussies die er al eerder waren, nog zijn, en blijkbaar nog veel erger en veel meer op de spits zullen gedreven worden door de voortschrijdende wetenschap.

Het klinkt heel mooi dat gehandicapten plots weer zullen kunnen beschikken over hun lichaam, maar je ziet dat er bij alles ook ethische vragen kunnen gesteld worden... Hoe verder we gaan met de wetenschap, hoe meer we ook op terreinen komen die we vroeger allemaal hebben toegeschreven aan de Schepper, of om het niet godsdienstig uit te drukken, aan de Natuur... Nu echter gaan we, als onderdeel van die natuur, plots gaan prutsen aan de fundamenten van dat leven, we sleutelen aan dna en genen, we gaan nu ook stukke onderdelen gaan vervangen door kunstmatige, die misschien wel ooit het origineel zullen overtreffen en ga zo maar door...In werkelijkheid zijn we dus bezig om te werken aan het scheppingsverhaal! We gaan zelf nieuwe dingen gaan scheppen binnen de natuur.

Eigenlijk hebben we dat al altijd een beetje gedaan, maar dan door selectie en door veel heel veel geduld te beoefenen... Denk aan de wolf, waaruit we uiteindelijk de chihuahua kweekten, maar ook de Ierse Wolfshonden, als kalveren zo groot... We hebben dus daar duidelijk ook nieuwe vormen in het leven gemaakt, nu echter doen we het niet meer stapje per stapje, maar gaan we in de basis, in de codes van het leven rechtstreeks gaan sleutelen, en waar we het niet zo doen, daar gaan we een soort kunstmatige intelligentie gaan inplanten om andere zaken te overbruggen. Want wees realist! Als men er in lukt chips te maken die door het lichaam aanvaardt worden, als niet lichaamsvreemd, als men die chips ook nog kan doen werken en welomschreven taken kan opleggen, dan is de stap niet ver dat men de mens enorme capaciteiten bij geeft, zodat iedereen wiskundige genie is, en veertig talen spreekt...om maar niet te denken dat men op die manier ook het perfecte leger kan maken...

Want dat is de moeilijkheid met mensen... wij kunnen het niet laten alles op alles te zetten, om macht te hebben... te heersen over de anderen, over zoveel mogelijk... en dan, dan worden al die nieuwe dingen, die oh zo mooi zouden kunnen zijn, plots heel lelijk en heel gevaarlijk...

Maar laat ons hopen, dat men, geen chips kan maken die niet als neveneffect hebben, dat er ook gezond verstand en menslievendheid is ingebakken...zou dat niet mooi zijn??? Een hele wereld vol goede mensen, die met en vooral voor elkaar leven...

tot de volgende?

De Turkse bakker

Image via Wikipedia

Vandaag was het rommelmarkt in Gent, vlak bij het UZ. Enkele jaren terug hadden we daar bij toeval brood gekocht in wat een Turkse bakkerij bleek, en ieder volgend jaar keken we uit, maar vonden de bakkerij niet meer terug. Dit jaar plots wel! En meteen wisten we ook de reden waarom we hem de vorige keren niet vonden, indien je de rommelmarkt verlaat bij de ene straat in plaats van de tweede straat, dan ben je al hopeloos voorbij de bakker...

Maar nu vonden we hem! Wij naar binnen, want de vorige keer was dat andere brood ons erg bevallen! Ook nu weer stonden we een beetje te sukkelen en te staren naar al die er net anders uitziende broden, maar de bakker was heel sympathiek en legde alles uit. We zijn er weggegaan met een goot wat platter brood dan we gewoon zijn, een heel donker meergranenbrood in de vorm die we wel gewoon zijn, en tot slot hadden we nog 4 worstenbroodjes mee, voor deze middag. Ze waren heel lekker, de worsten waren heel goed gekruid, en wellicht stinken we nu naar de look, maar een ander moet ook maar look eten, dan ruikt hij/zij het niet. Bovendien is look gezond. De eerste gekende staking in de geschiedenis ging over look ! De arbeiders aan de grote piramide in Gizeh, wilden niet meer werken als zij niet hun portie look ontvingen, om maar te zeggen hoe waardevol dat lekkers is!

En vanavond gaan we dus van dat andere brood proeven... Brood is voor mij het lekkerste wat er is! Er zijn mensen die liever aardappelen of zo eten, maar ik kan echt genieten van vers brood. Als we naar Auchan gaan, brengen we altijd vers stokbrood mee, en dat eet ik dan, met alleen wat boter op...Ik hoef er niets bij te hebben, het brood is zo lekker dat ik er genoeg aan heb. Iedere week bak ik minstens een keer zelf brood, en de andere keren halen we dan een broodje bij de bakker, en zo mogelijk telkens bij een andere bakker, want iedere bakker heeft wel ergens iets eigens in zijn broden. Meestal haal ik ook - alleen voor mij, want Anny kan dit niet meer eten met haar valse bijterkens- een paar pistolets, en ook daar kennen we ondertussen de bakker uit de omtrek met de beste pistolets...

Het is dus niet alleen in de bijbel dat het brood een voorname plaats inneemt, Het is ook zo in ons huis, en aan al die soorten brood te zien, ook bij de Turken. Het is dan ook in een groot stuk van de wereld het basisvoedsel bij uitstek.

Ik heb nog geen brood gekend die ik niet lust! Zelfs die platte ongegiste broodjes vind ik lekker, ook het brood dat we aten in Zwitserland, waar gist verboden is, en alles gedesemd wordt. Als het maar brood is. En ik eet ook dolgraag de korst van vers brood, vooral als het zo heerlijk krokant is! Als ze mij op water en brood moesten zetten, dan zal dat water wellicht op den duur een straf zijn, maar niet het brood...

De rommelmarkt daar is behoorlijk groot, maar het is me dit keer mogelijk geweest, het helemaal te doen, we hebben we een pauze ingelast op een terrasje, maar toch, het is een succes dat ik deze markt helemaal kon doen. We hebben niet zo veel gevonden, maar dat hoeft ook niet, we hebben een leuke uitstap gehad en mooi weer, wat wil een mens nog meer?

Deze namiddag nog even naar tanteke, en de dag is ook weer voorbij... Ze zal wel weer bovenaan de trap staan te wachten tot we er zijn... Niet moeilijk, we zijn zowat de enigen die nog op bezoek komen...

Tot de volgende ?