dodelijke parasol...

Image via Wikipedia

In la Douce France, niet ver van Antibes, is een man gedood door een...parasol...
Het ding was opgewaaid, en toen de man het water uitkwam, werd hij dwars door zijn schedel gespietst door de vliegende parasol.
Gevaarlijke dinges die parasols!
Zou er hier sprake zijn van burgerlijke aansprakelijkheid? zo van "Mijnheer, u bent verantwoordelijk voor uw parasol, dus draait u op voor de kosten"? Je kunt je van zijn leven geen parasolleke meer veroorloven na zo'n akkevietje. Of hoort dat bij stormschade, ook al diende het voor bescherming tegen een bakkende zon?
Maar kom het maar eens tegen, je parasol vliegt plots omhoog, jij er achter, en net voor je hem kunt grijpen spietst hij een onschuldige badgast... Leuk is anders...

Misschien heb je indertijd, op mijn aanraden als startpagina ook "Verkenner.be" ingesteld op je kwampjoeterje. Dat is inderdaad een mogelijkheid om zowat al het nieuws van wereldwijd iedere morgen op je scherm te vinden...Maar toch heb ik nu, sinds enkele dagen dat vertrouwde en steengoede www.verkenner.be verlaten, en ben overgeschakeld naar www.vandaag.be Daar vind ik ook het nieuws, en het is veel vlotter leesbaar en met fotomateriaal verlucht. Het is alsof je plots je eigen krantje wijdopen voor je legt. Let op, ik ben me ervan bewust dat verkenner nog steeds de meest volledige is, en bovendien individueel aanpasbaar, maar vandaag.be leest heerlijk vlot. Dus smijt verkenner niet weg, stop het in de favorieten, en als je specifieke dingen uit het nieuws wilt bekijken, dan heb je het maar eens aan te klikken. Ondertussen kun je misschien, net als ik de veel luchtiger en frisser vandaag bekijken...

En zo komen we al aan het derde onderwerp voor vandaag, het laatste serieuze...(van vandaag)

Men is begonnen met het inplanten van een chip in de menselijke hersenschors. Voorlopig is het nog in een experimenteel stadium, en is de chip nog met een kabeltje verbonden met je pc, maar men is er in geslaagd de muis op het scherm te besturen met gedachten...
Dat is maar de eerste fase van wat men wil bereiken! Men wil dit in eerste instantie ook draadloos kunnen, en men zou pogen dit te doen op basis van de energie die door het lichaam zelf wordt gemaakt (dat is weer een volgende fase). Misschien denk je, wat een moeite om dat pijltje op je scherm te bewegen...maar dat is slechts de eerste en eenvoudige toepassing van wat men uiteindelijk wil bereiken. Die muisbewegingen zijn makkelijk en makkelijk controleerbaar, maar de bedoeling is om onder meer ook de rolwagen van volledig verlamde mensen te kunnen besturen, gewoon door de beweging te willen... en zelfs dat is nog maar een eerste stap van waar men uiteindelijk naar toe wil! Men wil op die manier onder meer "intelligente" prothesen aansturen, zodat verloren lichaamsdelen perfect kunnen vervangen worden. Maar het gaat nog verder! Stel dat er bij iemand een zenuw vernietigd is, dan wil men via een andere zenuw, een omleiding maken om de getroffen lichaamsdelen alsnog te kunnen besturen...
Als dat lukt, dan is men wel heel ver aan het gaan...en zullen er ongetwijfeld nieuwe en ethische vragen rijzen! Want, zolang men de hersens kan in leven houden, kan men dan het lichaam of wat er van rest, besturen...Om eens helemaal SF te doen, men zou als het ware een robot kunnen creeëren met echte menselijke hersenen, of, om het anders uit te drukken zowat het eeuwig leven maken voor je hersenen... Dan zullen er weer eens vragen gesteld worden waar en wat dan de ziel is van de mens...discussies die er al eerder waren, nog zijn, en blijkbaar nog veel erger en veel meer op de spits zullen gedreven worden door de voortschrijdende wetenschap.

Het klinkt heel mooi dat gehandicapten plots weer zullen kunnen beschikken over hun lichaam, maar je ziet dat er bij alles ook ethische vragen kunnen gesteld worden... Hoe verder we gaan met de wetenschap, hoe meer we ook op terreinen komen die we vroeger allemaal hebben toegeschreven aan de Schepper, of om het niet godsdienstig uit te drukken, aan de Natuur... Nu echter gaan we, als onderdeel van die natuur, plots gaan prutsen aan de fundamenten van dat leven, we sleutelen aan dna en genen, we gaan nu ook stukke onderdelen gaan vervangen door kunstmatige, die misschien wel ooit het origineel zullen overtreffen en ga zo maar door...In werkelijkheid zijn we dus bezig om te werken aan het scheppingsverhaal! We gaan zelf nieuwe dingen gaan scheppen binnen de natuur.

Eigenlijk hebben we dat al altijd een beetje gedaan, maar dan door selectie en door veel heel veel geduld te beoefenen... Denk aan de wolf, waaruit we uiteindelijk de chihuahua kweekten, maar ook de Ierse Wolfshonden, als kalveren zo groot... We hebben dus daar duidelijk ook nieuwe vormen in het leven gemaakt, nu echter doen we het niet meer stapje per stapje, maar gaan we in de basis, in de codes van het leven rechtstreeks gaan sleutelen, en waar we het niet zo doen, daar gaan we een soort kunstmatige intelligentie gaan inplanten om andere zaken te overbruggen. Want wees realist! Als men er in lukt chips te maken die door het lichaam aanvaardt worden, als niet lichaamsvreemd, als men die chips ook nog kan doen werken en welomschreven taken kan opleggen, dan is de stap niet ver dat men de mens enorme capaciteiten bij geeft, zodat iedereen wiskundige genie is, en veertig talen spreekt...om maar niet te denken dat men op die manier ook het perfecte leger kan maken...

Want dat is de moeilijkheid met mensen... wij kunnen het niet laten alles op alles te zetten, om macht te hebben... te heersen over de anderen, over zoveel mogelijk... en dan, dan worden al die nieuwe dingen, die oh zo mooi zouden kunnen zijn, plots heel lelijk en heel gevaarlijk...

Maar laat ons hopen, dat men, geen chips kan maken die niet als neveneffect hebben, dat er ook gezond verstand en menslievendheid is ingebakken...zou dat niet mooi zijn??? Een hele wereld vol goede mensen, die met en vooral voor elkaar leven...

tot de volgende?

De Turkse bakker

Image via Wikipedia

Vandaag was het rommelmarkt in Gent, vlak bij het UZ. Enkele jaren terug hadden we daar bij toeval brood gekocht in wat een Turkse bakkerij bleek, en ieder volgend jaar keken we uit, maar vonden de bakkerij niet meer terug. Dit jaar plots wel! En meteen wisten we ook de reden waarom we hem de vorige keren niet vonden, indien je de rommelmarkt verlaat bij de ene straat in plaats van de tweede straat, dan ben je al hopeloos voorbij de bakker...

Maar nu vonden we hem! Wij naar binnen, want de vorige keer was dat andere brood ons erg bevallen! Ook nu weer stonden we een beetje te sukkelen en te staren naar al die er net anders uitziende broden, maar de bakker was heel sympathiek en legde alles uit. We zijn er weggegaan met een goot wat platter brood dan we gewoon zijn, een heel donker meergranenbrood in de vorm die we wel gewoon zijn, en tot slot hadden we nog 4 worstenbroodjes mee, voor deze middag. Ze waren heel lekker, de worsten waren heel goed gekruid, en wellicht stinken we nu naar de look, maar een ander moet ook maar look eten, dan ruikt hij/zij het niet. Bovendien is look gezond. De eerste gekende staking in de geschiedenis ging over look ! De arbeiders aan de grote piramide in Gizeh, wilden niet meer werken als zij niet hun portie look ontvingen, om maar te zeggen hoe waardevol dat lekkers is!

En vanavond gaan we dus van dat andere brood proeven... Brood is voor mij het lekkerste wat er is! Er zijn mensen die liever aardappelen of zo eten, maar ik kan echt genieten van vers brood. Als we naar Auchan gaan, brengen we altijd vers stokbrood mee, en dat eet ik dan, met alleen wat boter op...Ik hoef er niets bij te hebben, het brood is zo lekker dat ik er genoeg aan heb. Iedere week bak ik minstens een keer zelf brood, en de andere keren halen we dan een broodje bij de bakker, en zo mogelijk telkens bij een andere bakker, want iedere bakker heeft wel ergens iets eigens in zijn broden. Meestal haal ik ook - alleen voor mij, want Anny kan dit niet meer eten met haar valse bijterkens- een paar pistolets, en ook daar kennen we ondertussen de bakker uit de omtrek met de beste pistolets...

Het is dus niet alleen in de bijbel dat het brood een voorname plaats inneemt, Het is ook zo in ons huis, en aan al die soorten brood te zien, ook bij de Turken. Het is dan ook in een groot stuk van de wereld het basisvoedsel bij uitstek.

Ik heb nog geen brood gekend die ik niet lust! Zelfs die platte ongegiste broodjes vind ik lekker, ook het brood dat we aten in Zwitserland, waar gist verboden is, en alles gedesemd wordt. Als het maar brood is. En ik eet ook dolgraag de korst van vers brood, vooral als het zo heerlijk krokant is! Als ze mij op water en brood moesten zetten, dan zal dat water wellicht op den duur een straf zijn, maar niet het brood...

De rommelmarkt daar is behoorlijk groot, maar het is me dit keer mogelijk geweest, het helemaal te doen, we hebben we een pauze ingelast op een terrasje, maar toch, het is een succes dat ik deze markt helemaal kon doen. We hebben niet zo veel gevonden, maar dat hoeft ook niet, we hebben een leuke uitstap gehad en mooi weer, wat wil een mens nog meer?

Deze namiddag nog even naar tanteke, en de dag is ook weer voorbij... Ze zal wel weer bovenaan de trap staan te wachten tot we er zijn... Niet moeilijk, we zijn zowat de enigen die nog op bezoek komen...

Tot de volgende ?

Bizarre feiten

Image by weisserstier via Flickr

Ik zal wel niet de enige zijn, anders zouden er niet zo veel boeken verschijnen over bizarre feiten en dingen die niet uit te leggen zijn... Maar ik stel bij me zelf een pasie vast voor die dingen. Ik lees Von Däniken, en ik lees ieder boek die ik tegenkom die gaat over mysterieuze feiten, bizarre geschiedenissen, en noem maar op.
Ik dacht daar aan, omdat ik vandaag weer een artikel las over een kikkervisjesregen op 4 juni in de Japanse stad Nanao...
Dat zijn gekke dingen, dingen die je niet verwacht, dingen die je niet kunt uitleggen.
Dat zijn dingen die mij intrigeren, die mij op een bepaalde manier ook zeggen hoe wonderlijk de wereld eigenlijk wel in elkaar zit, en dat het geen wonder is dat wij, als mensjes geneigd zijn daar "hogere" machten in te zoeken. Zo is er niet alleen her en der regen geweest met kikkervisjes of met vissen, maar soms levende vissen uit een heel ander werelddeel, die niet voorkomen in de streek waar ze neerkwamen...Maar het gekst is wel dat er ook vogelregens zijn geweest! Vogels die in massa neerstorten op een bepaalde plaats, zomaar uit de lucht. Sommige van de vogels overleefden de klap, en konden na bekomen van de shock weer wegvliegen. Maar dat maakt het raadsel alleen maar groter, want hoe komt het dat ze dan niet vlogen maar te pletter vielen???
Bizarre dingen...
Stel de grote stenen menhirs, die soms van vele honderden kilometer ver werden bijgehaald in die prehistorische tijden... Men heeft gepoogd dit na te doen, en het lukt maar met een groot pak mensen, en met gebruik maken van boomstammen als rollen, en het trekken met grote lange sterke koorden. Men heeft met veel moeite ook een systeem gevonden waarbij men met dezelfde middelen ook zo'n steen kon rechtzetten...Maar in die tijd was de bevolking nog niet zo groot, en moet het inschakelen van valide mannen om die stenen te trekken en recht te zetten, een heel zware tol gevergd hebben van de toenmalige bevolking, onafgezien van het feit dat wij niet met zekerheid weten of men toen al beschikte over de middelen om zo'n lange en vooral sterke koorden te maken. Bovendien is het nog maar zeer de vraag of dit wel de werkwijze was die ze dan gebruikten, maar zo niet, wat dan wel???
In Zuid Amerika kennen we de muren van de tempels, die netjes opeengestapeld zijn, zo dat je zelfs geen speld tussen de stenen kunt steken. Er is geen mortel of zoiets gebruikt, men heeft gewoon de stenen (enorme blokken van 1.000 tot 10.000 en meer kilo!)zo bewerkt, dat ze aan alle kanten perfect tegenelkaar aansluiten. Na veel jaren heeft een prof ontdekt dat je dat kunt bekomen door de stenen langdurig over elkaar te wrijven, tot ze perfect elkaar raken op het volledige vlak. Daarmee is de kous af... Maar hoe wrijf je de stenen tegen elkaar zowel op het horizontale vlak, maar te zelfdertijd ook op de verticale vlakken? En dan moet je ook nog vaststellen dat de stenen niet netjes in rijen liggen, maar sommige stenen zitten een stuk dieper in de rij, anderen zijn veel dikker, en komen dus een stuk hoger te liggen. Om het nog moeilijker te maken, er zijn stenen bij, die aansluiten op meerdere onderliggende stenen, waarvan die onderliggende stenen lang niet allemaal even hoog zijn... Hoe zou je dat met wrijven kunnen oplossen??????? Geen antwoord, tenzij dat het duidelijk is dat er andere dingen moeten gebeurd zijn, die we nu niet meer kennen...
In Egypte zijn schalen gevonden in een heel harde steensoort, die desdanig zijn uitgewerkt, dat we het nu, met al onze moderne middelen niet meer kunnen namaken... Volgens minstens een prof lijkt het wel of ze er in slaagden de steen soepel te maken, en te plooien in de gewenste vorm, waarna de steen weer hard werd... ?????

De oude Indische geschriften waarin als het ware moderne oorlogen beschreven staan, met gebruik van gifgas, gerichte bommen, atoombommen...Natuurlijk gebruiken zij die namen niet maar de beschrijvingen zijn zo duidelijk herkenbaar voor ons, dat er bijna geen andere uitleg voor is.

In een steengroeve hakken ze met dynamiet rotsblokken uit, en in de brokstukken vinden ze plots een metalen vaas van een onbekende legering, met zilveren versieringen op. In één rotsblok de ene helft, en in het nog vastzittende gesteende de andere helft.

Bizar allemaal. Als het gedegen werken zijn, dan vind je daar alle bijkomende gegevens bij ter staving van de feiten, in andere gevallen kun en mag je rustig blijven twijfelen. Maar dus ook nu, enkele dagen geleden regent het nog kikkervisjes...

Ik probeer zelfs niet echt een verklaring te geven voor al die rare zaken, ik aanvaard ze gewoon, en ze maken dat ik me bewust blijf van de kleinheid van de mens. Ik heb het al gezegd, ik hoef slechts om me heen te kijken om wonderen te zien, dus waarom zou ik me ziek maken in dingen die ik niet begrijp, ik begrijp de meeste dingen niet... Ik heb er ook niet echt een behoefte aan! Kijk naar een boom, men weet dat de levenssappen van een boom van onderaan de wortels omhoog gaan tot in de hoogste takken van de kroon. Geleerden hebben vastgesteld dat dit gaat volgens hetzelfde principe als dat waarmee de koffie in je suikerklontje omhoogkruipt, namelijk, als de kanaaltjes fijn genoeg zijn ondervind de vloeistof geen weerstand, en kan zo maar omhoog kruipen. Maar testen hebben uitgewezen dat men op deze manier slechts een beperkte hoogte kan bereiken. Er zijn bomen van meer dan 100 meter hoog... Hoe raakt de vloeistof in die bomen zo hoog ? Men heeft nog niets ontdekt in een boom dat zou kunnen werken als een pomp... Wonderlijk toch ?

Wist je dat je dit systeem kunt gebruiken om je bloemen water te geven? Als je op reis gaat, en je bent bang dat je planten zouden sterven van de droogte, zet ze dan op een niet te hoge plaats, neem een emmer met water (liefst kalkvrij, omdat kalk kan zorgen voor verstoppingen in het systeem, dus bijvoorbeeld regenwater), zet die emmer iets lager, neem dan stoffen linten, hang deze in de emmer, en stop het andere uiteinde ietjes in de aarde van de bloempotten. Via de linten gaat er voortdurend een minieme hoeveelheid water omhoogkruipen, tot in je bloempotten.
Of hoe de natuur ons leert te zorgen voor een voldoende bevochtiging van onze kamerplanten.

Het idee dat de mensen uit die oeroude tijden wellicht dingen kenden die wij nu niet meer kennen, is ook van die aard dat ik er aan denk dat wij echt niet al het verstand in pacht hebben! Dat wij nog heel ver van de ultieme kennis verwijderd zijn! Of er nu voor ons al eens mensen waren, of wat voor reden er ook is dat die kennis is verloren gegaan, het maakt ons, als we er over nadenken, heel nederig. Dat is wellicht ook de reden dat er ook nu nog, voortdurend "wonderen" gebeuren. Of je dat nu toeschrijft aan een God, of aan andere oorzaken, doet eigenlijk weinig terzake, het is goed te weten dat we nog niet weten. Dat is wellicht het begin van het weten?

Ik heb je al gezegd, in een vorige blog, dat ik me soms zo ongelukkig voel, als "geleerde" bollen afkomen met verklaringen die ze zomaar poneren, zonder echte basis. Ik had het toen over de beeldjes van wat zij vruchtbaarheidsgodinnen noemden...terwijl het ook net zo goed een sieraad kan zijn, een natte droom van de ideale vrouw van een tiener uit die tijden... Het echte wonder is dat men in die tijden, toen de strijd om te overleven zo enorm groot was, al oog had voor het vervaardigen van mooie dingen! Dat men toen al creatief bezig was! Dat naast het voortdurend werken aan overleven, er ook al oog was voor "mooi"...

Ons ideaalbeeld van de vrouw is nu heel anders dan toen, maar de vrouwenbeelden van Rubens zijn al heel anders dan onze ideaalbeelden, dus er is niets nieuws aan. Het nieuwe is de beeldhouwkunst! Maar om dat nu godenbeeldjes te noemen??? Het kan, maar het kan net zo goed een andere verklaring hebben. Met andere woorden, eigenlijk kunnen we het niet verklaren, kunnen we alleen maar gissen naar mogelijkheden. En dat is goed, dat prikkelt ons om na te denken, en na denken is de manier om stap voor stap verder te reiken dan we nu al zitten, of nu nog maar zitten...

Verwonderen is dus belangrijk!
Het is dus goed dat er "wonderen" zijn!
Goed om vooruit te kruipen, in de moeizame weg naar kennis...
dus hou ik van die bizarre feiten, ze prikkelen, ze dagen uit !

tot de volgende?

bestuurslid en verantwoordelijke voor de crea?

Image by AndiH via Flickr

't Is dus van dadde ! De vergadering van gisterennamiddag was om het te officialiseren dat in de praktijk de verantwoordelijkheid voor de crea (hobby) stillekes in mijn richting schuift. In dat kader is het ook wenselijk dat ik in het bestuur van het overkoepelende Ziekenzorg-Mater zit, dus dat komt er ook bij.
Geen probleem, dat is in de praktijk ongeveer wat ik nu al doe, er zal alleen stillekes ook een verschuiving komen van enkele noodzakelijkheden, zoals het bijhouden van de kleine kas en dergelijke, maar voorlopig doet Monique dat nog verder. We zijn niet gehaast, een stapje met een keer zoals we plegen te zeggen.
Dus komen er wel enkele vergaderingen bij, niet heel veel, alleen van de plaatselijke kern Ziekenzorg Mater, en nu en dan de werkgroep Crea verbondelijk (zowat om de drie maanden). Meer moet het ook niet zijn, want ik zou het niet aankunnen om bijvoorbeeld ook buurtbezoek en dergelijke te doen. Maar dat wordt dus ook niet gevraagd, men is al heel blij dat er iemand is gevonden om leiding te geven in het creatieve. Ik heb wel een zorg, als Monique er niet is, dan zit ik in de knoei om de mensen te helpen die zitten te handwerken (Borduurwerk, en allerlei van die dingen), daar ken ik niets van! Ik bewonder de resultaten, maar vraag mij niet hoe het gaat.

Eigenlijk is het een officialisering van wat in de praktijk grossomodo al bezig was. En ik moet zeggen, ik doe het echt graag! Ik heb je al meermalen mijn ideeën uiteen gezet wat betreft het creatief bezig zijn, ik ga dit niet nog eens doen. Wel heb ik nu een artikel geschreven voor in ons Parochieblad, hier nog heel veel gelezen, om wat publiciteit te maken over onze hobby-werking. Ik deed dat onder de titel: "De chronische pijnstiller", waarmee ik ook via dat blad wil duidelijk maken dat het voor chronisch zieken en vooral voor chronische pijnpatiënten, enorm van belang is bezig te zijn, en de geest weg te houden van die pijn, dan wordt de pijn werkelijk ook minder. Of het iets zal uithalen moeten we afwachten, maar ik denk dat de titel wel de aandacht zal trekken van de pijnpatiënten, en dat is voor een groot stuk mijn persoonlijke doelgroep.

Hopelijk krijgen we dan wat nieuwe en vooral jongere mensen mee in de werking. Want, ook hier, zoals overal waar er "bewegingswerk" gedaan wordt, is dat de grote moeilijkheid, een voortdurende instroom van nieuwe leden. Vroeger was bewegingswerk wel iets eenvoudiger dan nu, gewoon omdat er vroeger omzeggens niets anders was dan die bewegingsactiviteiten. Nu is er concurrentie van TV en zijn ook de dingen die iets verder dan het dorp doorgaan, ook voor iedereen bereikbaar door de grotere mobiliteit van de mensen. Als er iets gedaan werd in het dorp, dan ging iedereen er naar toe, zelfs merendeels zonder acht te slaan op de kleur van de inrichters, gewoon, er was iets te beleven, dus gaan we... Nu is dat wel even anders geworden. Hoewel het hier in Mater alles bij een genomen, nog behoorlijk goed gaat! We hebben misschien het geluk een dorp te zijn dat wat weg ligt van de grotere centra???

Het is echter nog steeds makkelijker de echte Matersen bijeen te krijgen, dan de inwijkelingen. Maar dat probleem van integratie in de dorpsgemeenschap zal wel overal bestaan, vermoed ik. Het probleem is dat de oorspronkelijke bevolking eigenlijk niet echt initiatieven neemt om de anderen onder de arm te pakken en mee te trekken. Het zijn de inwijkelingen die zelf maar moeten naar de activiteiten gaan, doen ze dat, dan zijn ze hartelijk welkom, en gaat de integratie heel vlot. Misschien moeten we eens zoeken naar middelen om de inwijkelingen uit hun huis te halen en mee in te schakelen in het dorpsleven...

Ik ben zelf een van die inwijkelingen, maar hoewel ik lang niet aan alle activiteiten deelnam of er bij betrokken was, ben ik nogal actief geweest in enkele van die zaken, en vooral, mijn kinderen waren in de organisaties heel actief, zodat er ook langs die weg een binding is ontstaan, en wij nu echte Matersen zijn geworden. Ook Monique is in feite een importproduct...Waarmee je ziet dat er voor de inwijkelingen zeker plaats is, en dat ze aanvaard worden in de gemeenschap.

Wellicht heeft dat ook een beetje te maken met het feit dat Monique, en ook ik, heel makkelijk contacten leggen, heel makkelijk de mensen aanspreken en belangstelling tonen voor de anderen. En beiden zijn we ook een ietsje dominant, wat wellicht de reden is dat men ons dan de leiding geeft van bepaalde zaken, gewoon, omdat het een beetje in ons zit van én verantwoordelijkheid te nemen, maar ook om mensen te kunnen meetrekken. Monique vertelde aan de verantwoordelijke van het gewest dat ze onder de indruk was van het feit hoe ik de mensen er kon toe brengen iets verder te gaan dan dat ze dachten dat ze zouden kunnen... Het ging hem over de afwerking van de werkjes in zoutdeeg. De mensen hadden de mogelijkheid dit gewoon te vernissen met een lichtbruine vernis, of om het fruit in de fruitkorf ook te kleuren, en pas dan te vernissen. Enkele dames zagen liever de kleuren, maar hadden schrik om er aan te beginnen. Ik heb ze overhaald om het toch te doen, leerde ze hoe ze kleuren moesten mengen, hoe ze op een appel rustig verschillende tinten konden gebruiken, dat de appel er alleen mooier en "echter" door werd... Het lukte, en de werkjes zijn echt heel mooi geworden. Dat is wat ik bedoel met wat dominant zijn, het is niet in de zin van domineren, maar veeleer in de zin van overtuigen dat ze veel meer kunnen dan ze zelf denken.
Er zijn nu plannen om eventueel ook wat werkjes in zoutdeeg te maken om te verkopen op een van de feesten van Ziekenzorg Mater. Dat is er alleen uit gekomen, omdat iedereen de werkjes echt heel mooi vindt, en heel fier is op zijn (haar) werk. En dat is uiteindelijk wat belangrijk is! We hebben op dat moment mensen gelukkig gemaakt, omdat ze zichzelf gelukkig maakten met hun prestatie!

Oh ja, Monique gaat eens uitkijken of we niet goedkoper aan die halve eieren in piepschuim kunnen geraken, zij kent nog enkele adressen. Als dat lukt, dan gaan we ook de egel maken, want ook dat is algemeen beschouwd als heel mooi, en het is doenbaar voor iedereen, ook al zal het werk een hele tijd duren, want er is véél werk aan.

en zo blijven we maar bezig... Gelukkig maar, want ook voor mezelf is bezig zijn dé therapie tegen de pijn!

tot de volgende ?

Water mee huûpen

Image by Frederik De Buck via Flickr

Gisteren, kort na de hobbynamiddag, -het had al een paar keer gedonderd- brak plots een kort maar hevig onweer los...Water gieten! Vanmorgen las ik in de krant dat er onder meer hier in Mater diverse straten hadden blank gestaan.
Voor de deur zijn de voren tussen de patattenplanten veranderd in beken.
Hoe zou het zijn met die merel die nu nestelt in mijn geknotte linde? Je kent dat wel, een kale stam, en dan de knot, die dik begroeid is met korte nieuwe takjes... Ik vind dat mijn boom nu iets weg heeft van een neger, kroezelkopje weet je wel. Maar in dat idioot kleine beetje groen zit een merel te nestelen! Gekke beesten! Nu met zo'n stortbui zal het nest wellicht afgezien hebben, als het al niet vernietigd is. Eén voordeel heeft het wel, een nest op een tak wordt heen en weer gezwierd door de wind, zo'n knot staat muurvast.

Maar we hadden het over die stortbui. Het was een echt watergordijn! Ik herinner me, als kind ooit ook zo'n korte en hevige bui te hebben meegemaakt... Het was juist het moment dat Georgine, de visleurende vrouw, aan de deur was. Nu zie je dat niet meer, maar Georgine leurde met vis in een lange stootkar, die ze zelfvoortduwde. Iedere keer ze dat ding in gang moest krijgen hoorde je haar "hnng" zeggen. Nu hoor je zo'n geluid alleen op de TV bij de zoveelste vervelende tenniswedstrijd. Het was een lange, meer dan 2 meter als mijn geheugen goed is, stootkar, in het groen geverfd, met van die grote houten wielen, met ijzer beslagen, en daar lagen de vissen in gedekt onder ijs, en telkens enkele exemplaren er bovenop, om de waar te showen. Dicht bij de handstelen stond dan de weegschaal, zo'n exemplaar waar ze met koperen gewichten op de ene schaal het gewicht bepaalde op de ander schaal. Net was ze niet gekleed, altijd gaf ze een wat voddige indruk, wellicht nog het meest door dat gekke mutsje dat ze eeuwig en altijd droeg, zo'n soort alpino, maar dan van een onbestemd kleur, wellicht ooit zwart of donkerblauw geweest. Zij stond dus voor de deur, toen het plots begon te donderen, bliksemen, waaien en water gieten. Ons moeder riep haar binnen in huis, om te schuilen. Het is heel lang geleden, want we woonden toendertijd nog in de achterkeuken (Later woonden we aan de andere kant van het huis, omdat daar een plankenvloer was, en de dokter dacht dat het feit van de stenen vloer met de regenput eronder in de keuken, wel eens invloed kon hebben op mijn zwakke gezondheid).

Dat ik mij dat feit nog herinner heeft te maken met enkele bijzonderheden, die toen een diepe indruk op mij maakten! Eerst en vooral beleefden we het dat in de keuken waar we zaten, het gietijzeren deksel van de regenput plots werd omhooggedrukt door de grote toevloed van regenwater, en we met onze voeten in het water stonden, en ons moeder en Georgine dan samen zoveel mogelijk, en zo vlug mogelijk het water wegduwden naar het putje op het koertje, waar het naar de riolering kon. Het tweede feit was dat een deel van de vis vanuit de stootkar van Georgine was weggespoeld, en heel haar kar stond vol water, die pas na de vlaag weer wegsijpelde door de reten van de kar. Die reten waren er om het water van het ijs voortdurend te laten weglopen...

We hadden nog een fruit- en groentenman ook, die rond kwam met een stootkar, maar die had er een grote mooie zwarte trekhond onder zitten. Zijn naam ben ik vergeten... De melkboer, de vader van Odiel, kwam rond met een koets met paard, en in de koets stonden dan die grote zilverkleurige bidons met de dagverse melk... Omer schepte de melk met een maatbeker met een oor in de klaarstaande pot. Onder die pot lag dan het geld klaar. De pot stond in de gang, dus Omer stak de deur open, riep zijn dagelijkse groet in de lege gang, en vulde de pot met melk...en deed de deur achter zich weer dicht. We hadden twee bakkers, één ervan, Remi, kwam met een triporteur rond. Een driewielige bakfiets in het nederlands, een triporteur in de volksmond...

Allemaal dingen die uit het stadsbeeld zijn verdwenen... Nu zie je op alternatieve sites weer publiciteit voor moderne uitvoeringen van de triporteur, vervoer van waren zonder fossiele brandstoffen...

Het kan verkeren zei Bredero al...

Maar dergelijke stortbuien zijn er dus altijd wel geweest, maar de meeste ervan zijn we na een korte tijd vergeten, tenzij, tenzij ze dus door bepaalde dingen in ons geheugen zijn gegrift. De man wiens wagen ik in de garage zag staan, zonder voorruit, en heel de carrosserie gebuild door de enorme hagelstenen van enkele weken geleden, zal die bui wel nooit meer vergeten.

Maar op het moment zelf maakt zo'n bui wel indruk! Je staat als het ware met open mond te kijken naar die enorme toevloed van hemelwater! je ogen tonen nog minutenlang de indruk van de felle bliksemschichten en het gerommel van de donder klinkt bijna onderaards... Wat zijn wij, mensjes, toch klein tegenover de machten van de natuur!

Als je op TV de beelden zag van die enorme bosbranden in Australië, dan besef je dat naast water, ook vuur zo'n onstellende kracht kan zijn, waar je als kleine mens, ondanks alle moderne middelen, toch maar machteloos staat... En als ik bij Pepé zit te vissen, rechtover de grote stomp van de door de wind letterlijk afgewrongen boom, dan weet ik dat ook de wind zo'n enorme macht is, waar wij machteloos tegenover staan...

Wat zijn wij eigenlijk toch maar kleine onbelangrijke luisjes op de pels van de aarde, en toch slagen wij er in diezelfde aarde in zijn voortbestaan te bedreigen, door veel te vlug en veel te fel zijn grondstoffen uit te putten, door veel te snel en veel te fel lucht en water te vervuilen. We zijn een gemene soort van bijtende luizen op de pels van de aarde!

Ik ben geen Groen!e jongen, maar ook ik weet dat wij toch anders zullen moeten gaan handelen willen wij de boel niet fundamenteel in elkaar trappelen. Onder onze grote luizenpoten.

En dan denk ik wel eens, zijn die stortbuien, die windvlagen, die vuurstormen geen wettige zelfverdediging tegen al dat ongedierte in haar pels? Weet je hoe een vos zijn luizen en vlooien kwijtraakt ? Hij plukt ui zijn pels een dot haren bijeen, en houdt die pluizige bol dan tussen zijn lippen geklemd. En dan stapt de vos het water in, heel langzaam gaat hij, stapje voor stapje, dieper het water in, de vlooien en luizen de kans biedend het water te ontvluchten. Steeds dieper gaat hij, tot alleen zijn neus nog bovensteekt, met de dot haren. Zowat alle beestjes zijn dan het water ontvlucht, tot in die dot haren, en de vos laat de dot ongedierte los, en de luizen drijven weg op het water... Doet de wereld niet hetzelfde ? schudt hij niet zijn huid om ons er af te zwieren? Giet hij geen stortbeken over ons uit om ons weg te spoelen?

Het zou in ieder geval heel begrijpelijk zijn...

tot de volgende ?

drukdrukdruk

Image by Christian Watzke via Flickr

't Zijn drukke tijden ! Gisteren kwam Lieve op bezoek, deze voormiddag moet ik met Anny naar de specialist voor een gewone controle, deze namiddag is het hobby, en morgen moet ik naar een vergadering in verband met de hobby...Volgende week mag ik zelf ook weer eens naar de specialist voor de halfjaarlijkse controle...
Gek dat wij dat nu druk noemen...Mocht ik hier een bladzijde van mijn agenda naast leggen, uit de tijd toen ik nog werkte, dan zou dit nu veeleer op een verlofperiode lijken dan wel op drukdrukdruk....

Maar ja, na al die jaren van oeverloze dagen die rimpelloss verder kabbelen, lijkt ieder golfje op een storm.

Een mens gaat ook steeds meer in het verleden teruggraven, de tijd van toen, de tijd toen je nog heel wat presteerde, toen je nog heel wat tegenkwam aan goede en aan moeilijke dingen, de tijd waarin je geen tijd had om je daar echt om te bekommeren, omdat er alweer een andere taak op je wachtte. En nu, de stilte, de rust, het leven waarin ieder kleine dingetje buitensporig groot lijkt.

Het is allemaal maar zoals je het bekijkt! Als je hier op een van de heuvels staat en uitkijkt over het golvende landschap, dan zijn het inderdaad weiden als wiegende zeeën, dan zijn het zachte glooiingen die zo mooi het landschap lijken te vergroten, te verdiepen...Maar als je met je fiets beneden aan de voet van een van die hellingen staat, dan lijkt dat een heel hoge berg.
't Is nochthans dezelfde die je daarnet aanschouwde als zacht glooiend...

Zo is het eigenlijk een beetje met alles in het leven, en we vergeten dat te veel en te vaak! Neem nu dat er een scheef woord valt, dan kun je daar aan vastklampen, dat vasthouden dat als een berg laten uitvergroten, of je kunt het bekijken als een kleine rimpel in je samenleving, die amper het leven verstoort. Dat heet dan relativeren. We zien dat tegenwoordig véél te weinig. Ik heb de indruk dat veel jonge mensen momenteel niet meer de kunst kennen om alles te bekijken als een kleine verstoring, als een rimpeltje in het beddelaken, je voelt het wel, maar je laat er de slaap niet voor, en desnoods trek je het wat effen om het zeker te vergeten. Veel jonge mensen blazen tegenwoordig de rimpel nog wat op, zodat het groter en ambetanter lijkt, en proberen zelfs niet eens om er eens op te gaan liggen, om vast te stellen dat het eigenlijk twee keer niets is. Zo worden die oneffenheden niet alleen groter gemaakt, maar ook zorgvuldig bewaard, en opgestapeld, tot het een onoverkomelijke muur lijkt...

Als je oud wordt, en een heel leven van gladstrijken achter de rug hebt, dan heb je de neiging die soort van verstoringen niet eens meer te noteren, je gaat ze voorbij, zonder er ook maar aandacht aan te schenken, het is toch alleen iets om later glad te strijken, je kunt het net zo goed glad laten, moet je niet eens strijken. Maar de andere dingen, dat lijken dan plots de nieuwe bergen. Dat bezoek van zus, dat bezoek aan de dokter, dat zijn dan plots bergen, niet waar je tegen opziet, bijna het tegendeel, ze vervangen op een of andere manier de avonturen, de hoogtepunten van lang geleden. Wellicht is dit niet zo bij mensen die het geluk hebben nog steeds over een goede gezondheid te beschikken, en die voor zichzelf een druk sociaal leven hebben opgebouwd, maar toch, ook bij hen neigt het daar naar toe! Ik hoor leeftijdsgenoten die de donderdag moeten gaan petanquen, de vrijdag gaan zwemmen, de zaterdag mee met de fietsclub, en de zondag, dat is de dag die ze vrijhouden (vrij ! houden) om de familiale verplichtingen na te komen... De maandag helpen ze dan de vrouw om eens heel het huis een beurt te geven want de dinsdag, dan moeten ze... Het lijkt wel dat ze vergeten zijn dat al wat ze daar opnoemen eigenlijk dingen zijn die ze begonnen zijn om de stilte, om het stilvallen te doorbreken, om bezig te kunnen blijven, om niet te vallen in de kuil die ik zo net beschreef voor mezelf en mijn lotgenoten... En daartoe maken ze dus een andere kuil, een kuil van activiteiten die moeten bewijzen dat ze niet in de kuil vallen, terwijl heel hun bestaan een lange schreeuw is vanuit een kuil van tijdsvullertjes...

Het moet een zalige tijd zijn geweest, toen de ouderen nog thuis bleven wonen, bij de jongste, de laatste die het nest hadden "verlaten"... Vader en moeder hadden hun plaats in het nieuwe nest, niet meer hun oude vertrouwde plaats, maar ze hadden nog hun plaats, hun taken, hun verantwoordelijkheden, en ging het eens eventjes minder, ze zaten veilig in het warme nest. In Japan, in China, schijnt dit nog steeds zo te zijn, hier niet. Hier wonen vader en moeder in hun eigen huisje, zolang dat kan, en dan ? dan zoekt men een oplossing. Al naargelang de mogelijkheden en wenselijkheden. En dan zie je de "oudjes", zo lang ze het kunnen, zoeken naar activiteiten die moeten bewijzen dat ze nog steeds "jong" zijn. Je moet maar eens die bladen lezen voor de ouderen, want daar hebben ze nu ook al aparte tijdschriften voor, waar ze telkens en telkens weer de uitzonderlijk gezonden en uitzonderlijk lenigen en uitzonderlijk verstandigen en uitzonderlijk...uitzonderingen laten opdraven om je voor te schotelen hoe goed je het wel zou kunnen hebben, mocht je tenminste te moeite doen om je twee keer per week te gaan afpeigeren op de squashbaan, en om uit te rusten eventjes een toertje van honderd kilometer gaat fietsen...djudedju... Hoeveel mensen zouden die bladen ongelukkig maken ? Hoeveel mensen zouden zich ziek en ellendig gaan voelen omdat zij dat echt niet meer aan kunnen (hoeft ook niet, alleen idioten zijn maar steeds en steeds bezig met hun eigen lijf)...
Je hebt nog zo'n tijdschriften, over wonen, daar zie je dan enorme livings, met prachtige foto's van stijlmeubelen en knoertdure schilderijen aan de muur, met daaronder: dit is een voorbeeld hoe jou huis er ook zou kunnen uitzien... Sjongejongejonge, als ik die tafel in mijn huis zou zetten, dan had ik geeneens plaats om er een stoel bij te schuiven... en die schilderijen vind ik niet alleen duur, maar ook nog lelijk, nee, dank je... Geef mij maar mijn stulpje, met de vele souveniertjes van ons leven, van onze kinderen, van onze ouders, van de vele dingen die wij hebben gedaan, en bijeen gegaard...
Op TV tonen ze ook iedere week perfecte tuinen, dan zie je eindeloze eigendommen waar in de week wellicht ettelijke tuinmannen hun nikkel zitten af te draaien, en dan op tv, een freel madammeke die vertelt dat zij die uitzonderlijke kwiestenbiebelus ooit meebracht van een reisje naar Koertenboemstjoff, en dat het wellicht het enige exemplaar is in onze nedere landen...
(Van nederig komt die term niet)
In mijn tuin moet ik geen boom zetten, er is geen plaats voor...Hoogstens wat struiken, en die moet ik nog regelmatig bijknippen.
Maar met al dat gedoe lijkt het mij of ze allemaal samenspannen om de bevolking ongelukkig te maken, jaloers te maken op dingen die ze toch niet hebben kunnen! Ons landje is niet groot genoeg om iedere inwoner zo'n kanjer van een tuin te geven!
Is er echt eens niemand die een tijdschrift of een tv-programma kan maken, waarin men zegt hoe zalig het kan zijn eens heerlijk te niksen? eens op je luie kont te kijken hoe vlug dat onkruid wel kan groeien, en het gewoon onkruid laat wezen? Die zegt hoe zalig het kan zijn van eens te zeggen " Petanque??? vandaag niet, dank je!"

Zo maar, zonder dat er iets is dat je daar toe dwingt, gewoon, omdat je meer zin hebt om eens te genieten van het goede weer, en eens lui te liggen op je terras, onder die grote groene parasol...

Bedenk eens, je hebt dan de leeftijd om precies te doen waar je zin in hebt en in wat je je kunt veroorloven, door geldelijke of lichamelijke beperkingen, en al die verhaaltjes wat je nog allemaal zou kunnen doen als actieve ouderling, laat dat maar verhaaltjes wezen...Geniet, nu het even kan...

tot de volgende ?

G.R. De Vlaamse Ardennen !

Image by smthng via Flickr

Eindelijk is er ook een "grote Route pad" in het mooiste stukje Vlaanderen!
Men heeft een een heel mooi parcours uitgestippeld van Oudenaarde naar...Oudenaarde, over de mooiste stukjes van de Vlaamse Ardennen, en dat gedurende 156 kilometers...
Er zijn naast deze Grote Route, ook dagetappes mogelijk, die telkens een verschillend hoekje tonen van onze schitterende streek, en dat ook in een wandeling met telkens eenzelfde start als eindpunt. Er is uiteraard ook een wandelgids te koop, en de accomodatie voor de wandelaar (plaatsen voor slaping en bevoorrading) worden nog uitgewerkt.

Toen ik dat las, ging mijn hart een toer sneller slaan! De Grote Routepaden, de GR, die wandelpaden heeft uitgewerkt door heel Europa. Wellicht heb je ook al wel eens ergens een wit en rood streepje verf zien staan? Dat is een aanduiding dat u op een GR-pad zit. Als het regionale paden zijn, zoals nu de Vlaamse Ardennen, dan duidt men dat gewoonlijk aan met geel en rode streepjes verf...

Ik heb de mooiste en beste herinneringen aan onze voettochten op deze GR-paden... Aan wel iedere wandeltocht zijn er herinneringen verbonden aan kleine avontuurtjes, die voor de gewone mens die anders dagelijks zijn gewone dagtaak vervult, echte "grote" evenementen zijn. Het moeilijke is dat men de smaak van dat avontuur zo moeilijk kan overbrengen op een luisteraar... Als wij zelf het vertellen, dan her-beleven wij het avontuur, dan ruiken wij plots weer de sfeer, dan voelen wij weer de heerlijke zon of de gietende regen, dan voelen wij weer die rugzak op ons lijf hangen, en zien wij alles weer - als ware het weer echt - voor onze ogen gebeuren. Maar je kunt die sfeer alleen maar schematisch weergeven, je kunt alleen maar het gewicht van die rugzak omschrijven, je kunt alleen maar spreken over hoe heet het dan wel was, en misschien er een fotootje bij leggen, maar het blijft maar een flauw afkooksel van de werkelijkheid, van jouw werkelijkheid... Want wellicht, door heel die sfeer, door het feit dat die wandeltochten ongeëvenaarde hoogtepunten zijn in je bestaan, ben je geneigd de kleuren en de geuren iets feller te herinneren dan ze in werkelijkheid waren... Net zoals sommige vissers de maat van hun gevangen vis plots veel groter inschatten dan de werkelijkheid was...

Maar eigenlijk doet dat er niet zo veel toe, integendeel, dat beetje te helle kleuren worden toch al gedempt door de luisteraar, die niet geloven kan dat zo'n onbenullig feitje voor jou een "avontuur" mag heten... Wie zal er belang hechten aan een kletsnatgeregende pet, die je zag liggen voor de deur van de herberg waar je eens vlug je kleren wat wou drogen, en waar je vlug een pint dronk bij je meegebrachte broodje... Dat je die pet herkende, als van die twee Engelse stappers, en hem bij je stak, mocht je ze nog eens zien, dan kon je hem teruggeven...dat die pet een geheiligd souvenir werd, omdat je hen niet meer zag... Dat die pet dus, voor ons, omgeven was van herinneringen, en voor iedere andere mens een oude wat verkleurde pet is...

Heb jij dan nooit een mooie steen opgeraapt, en die meegesleurd van ginder ver, en heeft die steen niet jaren als presse-papiers op je bureel gelegen? Nee? Dan ben je een dooie mens, dan heb je geen binding met je eigen herinneringen, dan heft het verleden voor jou niets dan grijze grauwe eentonige dagen...en dat weerspiegelt zich op je heden! Dan is voor jou iedere dag weer exact dezelfde dag als de dag van gisteren...dan sleur jij je door het leven, zonder ooit te weten hoe mooi het leven is, hoe heel de wereld er op wacht om je te plezieren met geuren, met kleuren, met smaken...met herinneringen.

Och ik herinner me ook niet iedere dag, en niet iedere dag was een hoogdag, maar op iedere dag zal er wel iets geweest zijn, dat weet ik héél héél zeker, dat mij weer in verrukking bracht, of dat mij in de diepste ellende stortte... Want ik beleef -van leven, weet je wel- ieder moment ! En heel wat van die punten vormen mijn leven... Er zijn dingen bij waar ik nog steeds spijt van heb, berouw voor voel, maar er zijn er gelukkig veel meer die heel diepe merktekens in de bast van mijn levensboom hebben gegrift... Sommige diep en pijnlijk, andere diep en fel van geluk. Maar ik kan nog steeds met mijn handen die bast aftasten, en stilstaan bij ieder grifje, bij de herinnering aan een lovend woord van een leraar, tot het pijnlijke verlies van mijn zoon... ze staan er allemaal nog in. Voor een ander een lelijke geschonden boom vol littekens, voor mij een dierbaar leven.

Sommige van die grifjes zijn ook ingekerfd in de boom van andere mensen, en misschien herken je ze zelf niet eens meer als hetzelfde kerfje, maar ze zijn er! Je leeft niet alleen, je bent een stukje van het leven van anderen. Hoe onbenullig de dagen van een oudere zieke man ook mogen zijn, toch weet ik dat ik nog, veel minder dan ooit, maar toch nog iets beteken in het leven van enkele mensen...

Gisteren in het kiesbureel zag ik nog net een dametje van de hobbyclub, die me breed toelachte, en "Tot dinsdag?" zei...Ik lachte terug: "Bij leven en welzijn...!" Ik beteken nog iets voor dat oude besje, en zij voor mij... Heerlijk toch ?

Ik heb enkele kastanjebomen aan Bart gegeven, die staan nu al groot te zijn in zijn tuin, en dragen al enkele jaren wat noten... Voor hen zullen dit wel altijd de bomen van opa blijven...Heerlijk toch ?

Je leven hangt met ragdunne maar ijzersterke banden vast aan de anderen. En de anderen aan jou !
Wat kan er mooier zijn dan je leven te kunnen herleven in gedachte...Weer te vechten met Odiel, weer aan de meccano te werken met Claude, weer je eerste schuchtere kus te wisselen met een meisje, weer voor het altaar te staan met je bruid, weer aan het kraambed je tranen te verduwen bij het zien van dat kleine stukje leven waar iets van jou in zit...weer die boom te planten, weer het onkruid weg te halen... Leven...zo vol, vol leven....

tot de volgende ?