Anny belde Veerle op dat ze de kat moet binnenhouden, minstens tot de mereljongen "vlug" zijn. Daarna zal het wellicht weer alarmfase één zijn voor het nest van de tortelduifjes, vooral voor het duifje met de manke poot, die hier al enkele jaren woont in onze tuin, en daarna zal het wellicht "de" moment zijn voor de jongen van het winterkoninkje dat druk aan het nestbouwen is in onze clematis. Hoogstwaarschijnlijk zit ook het koppel staartmezen weer in mijn rozenstruik, maar net als vorig jaar zien we die niet, tot het uitvliegen van de jongen... Ik weet niet of er weer mussen en mezen in de nestkastjes zitten, maar die zitten er ieder jaar, dus wellicht ook nu weer.
Met andere woorden, de vogels staan onder protectie, en maken daar druk gebruik van. Zo kun je Anny wel eens betrappen terwijl ze staat te kijven op een koppel eksters, die dolgraag mereljongen zou voederen aan haar eigen jongen... Er is dus ook nog sprake van discriminatie!
Oh ja, er huist in onze laurier ook nog een paar houtduiven. Vroeger zaten die in mijn linde, maar ja, die is geknot, en de langste tak is momenteel zo'n vijf centimeter lang, geef toe, daar verberg je geen houtduif in... (Vanmorgen zat er wel eentje hooghartig de wereld in te kijken, vanop de kortgezaagde stomp van de linde.)
Op het veld voor mijn deur, waren drie dagen geleden nog geen aardappelen (op zijn Maters patoaërs) te zien, maar nu zijn er enkele regenbuien gepasseerd, en plots staan ze daar allemaal vrolijk te pronken met hun friste groen. Gek hoe vlug die dingen plots te voorschijn komen en aan de groei gaan !
Deze namiddag is het voor de tweeling hun grote dag! Ze doen deze namiddag hun plechtige communie, en ontvangen hun vormsel... Deze voormiddag gaan ze naar de kapster om hun haar te fatsoeneren, en dan vol zenuween de uren aftellen voor ze hun nette jurkjes aanmogen en de helden van de dag gaan zijn... Wat is het mooi kind te zijn, maar die vorming is zowat het laatste heldenfeit van je kindsheid, daarna begint men je stillekes aan te bekijken als al iets meer dan kind... Nog niet als volwassene, eerder een toestand van noch mossel noch vis als het ware. Het is ook de tijd van de puberteit (de teit van de pubertijd?), je weet wel, het losworstelen, het trekken en wringen aan de wortels om ooit zelf een plaatsje te zoeken waar je kunt uitgroeien... Iedere keer de jongere er in slaagt de grond wat losser te krijgen rond zijn wortels, komt er een behulpzame volwassene ze netjes weer aanstampen... Heerlijke tijd ???
Ik herinner me nog steeds hoe onbegrepen ik me voelde... en hoe onbegrepen mijn kinderen zich op hun beurt voelden, en hoe zij weer gaan kampen met hun kroost... Het lijkt wel onmogelijk voor een tiener om zich los te trekken van die stomme ouderlijke macht, en voor de ouders is het niet te begrijpen dat die tieners nu eens niet willen verstaan dat het zo en zo hoort, en niet anders. Ik denk dat het altijd een beetje zo is geweest, en wel altijd zo zal blijven... Alhoewel, als je heel oude boeken leest, dan vind je daar geen spoor van terug! Zou de strijd voor eten, voor overleven zo zwaar geweest zijn, dat er gewoon geen plaats en geen tijd was om puber te zijn? Het lijkt er wel wat op...
Het zal wel een feit zijn dat puberaal gedrag ook een luxegedrag is... Ik zie bij de kindsoldaten niets dat wijst op dat puberale, alleen een drang om overleven. Dan zouden we dus heel dankbaar moeten zijn, dat we het zo goed hebben dat die ontworstelingstijd er bij ons wel is !
Eigenlijk zou het vandaag een schitterende zonnedag moeten zijn, een feest voor het oog, passend bij al die opgewonden jongens en meisjes die hun plechtige communie doen...maar de lucht is grijs en zwanger van regen... Het is niet warm te noemen, en het waait fel. Helemaal geen passend weer. Maar misschien zie je in zo'n weer veel beter dat de kinderen op die dag zelf de zonnetjes zijn!
Het is immers zo zalig de held(inn)en van de dag te zijn!
Ken je Hauptmann ? Nee? ik tot voor kort ook niet, maar toch zouden we hem moeten kennen, het is immer één van dat selecte clubje van Nobelprijswinnaars (literatuur). Enkele maanden terug kocht ik eens een hele massa boeken, allemaal van Nobelprijswinnaars, en nu ben ik begonnen aan die boeken. Ik moet eerlijk zijn, het eerste stuk, met de levensbeschrijving en zo sla ik over, ik ga rechtstreeks naar de literatuur als het ware. Hauptmann is onder meer een toneelschrijver, en het was met een beetje weerzin dat ik dan ook begon te lezen...Een toneelstuk is veeleer iets om te zien en te horen dan om te lezen, maar het viel meer dan mee, het is spannend, het is beklijvend! Het eerste toneelstuk heeft als titel: "Wevers", en verhaalt over een opstand van de wevers tegen de textielbaronnen, de mensen zijn zo ten einde raad, dat ze zelfs tegen een legerafdeling in storm lopen, en hen gewoon omver lopen... Je ziet dit uiteraard niet, je maakt het mee vanuit het huis van die oude wever die ondanks alles braaf wil zijn, trouw aan zijn geloof en aan zijn werkgever... Hoe zelfs enkele van zijn kinderen bij de opstandelinge aan sluiten, en hoe plots een verdwaalde kogel door het raam gaat, en de oude wever doodt... Het is prachtig in zijn dialogen! De tegenstelling tussen de gesprekken van de textielbaronnen en de dominee en de dokter staan haaks op het diepe leed bij de uitgehongerde wevers.
Ik weet niet of het toneelstuk ooit is opgevoerd, het is niet zo lang, en het telt een enorm pak spelers... maar het is, ondanks het feit dat het bijna volledig bestaat uit dialogen, heel mooi om lezen. Oh ja, weet jij dat de literatuurprijs niet gemaakt is voor de beste literatuur, maar veel eer voor de meest sociaalbetrokken boeken ????
Kortom, de eerste literatureluurde valt mij enorm mee !
tot de volgende ?
(op de foto zie je rechts Hauptmann)
