LDD (Lastige DeDecker) tegen VLD (VuiLe Degucht)

Image by خليفه →♥ خله على كيفه via Flickr

Heb je het gelezen, in Zwitserland is een pittoresk dorpje verzwolgen door een modderstroom.

Hier wordt ons mooie Vlaanderen bezoedeld door moddergooiende politici. Het is even dodelijk, maar de pijn duurt langer, veel langer...

Nu dagen de beide (h)(b)eren elkaar voor de krombank, je weet wel die instelling die door diezelfde politici onder (g)een druk wordt gezet... De (g) staat er bij voor wie die wetstraatvervuilers nog zou geloven.

Gisteren vroegen ze aan diverse politici wie volgens hen de beste politicus was van de voorbije periode, allen noemden eensgezind dezelfde naam, alleen de redenen verschilden...en geen één maar dan ook geen één noemde de echte reden: de genoemde politieker verlaat de politiek en is dus geen rivaal meer... Net zoals van de doden niets dan goed???

Het zou allemaal belachelijk zijn, moesten wij er niet uiteindelijk de rekening van betalen... En nu ze net aan het smijten zijn met de cijfertjes over de betoelagingen van de partijen, weten we ook hoe ontzettend veel we nog moeten bij betalen voor hun spielereien en werkreisjes (met echtgenote en betaald !)( Oh ja, dat hebben ze hier nog niet blootgelegd, daar zijn ze even mee bezig in ons evenlandje Wallonië...) (De modder bevat daar veel meer keien, met die bergen ?)

Och, wat zijn we heden blij,
we mogen kiezen,
we mogen kiezen!
Och wat zijn we heden blij,
Maar och, een goeie die staat er niet bij...

(Je mag het zingen, luid en helder, terwijl je aanschuift om je burgerlijke rechten uit te oefenen).

Sjongejongejonge...djudedju... (censuur)

Die Zwitsers weten niet waarvan ze gespaard zijn.


En buiten? Buiten schijnt de zon, Laura toont haar lachend gelaat (zelfs zij lacht met onze "bestuurders") in een helder blauwe (van LDD of van VLD ?) ('t Is bleekblauw, volgens LDD zal het dan wel VLD zijn)... Maar blauw of niet, we genieten van de zon, en van de heerlijke warmte, en vooral van het helle licht op al dat jeugdige en frisse groen. In de winter lijken mijn potplanten, hier naast me op de vensterbank, heerlijk fris groen, nu lijkt hun groen oud en doods. Hier vlak voor me staat een struikje sneeuwballen, met zijn grote witte ballenbloemen, en iets verder staat er nog een, van een heel andere variëteit, ook al met sneeuwballen getooid. Voor me staat zo'n kleine dwerguitvoering van een sering volop in bloei, de oranjebloeiende euphorbia's steken overal hun bloemen gekroonde hoofd tussen. 't Is lente ! Vanmorgen lag ik zalig te luisteren naar het gezang van de merels en lijsters uit de omtrek. Nu en dan aangevuld met het roedekoekoe van de turkse tortels. Heel ver hoor ik een vink suskewieten, en vlakbij kraait mijn haan van genot de zon te zien.

De vissen zijn aan 't vozen en jagen met een massa mannetjes achter het arme vrouwtje aan, om haar te dwingen de eieren te leggen. Heeft dat vrouwtje haar deel gedaan, dan zie je ze plots een nieuw doel kiezen en weer aan de wilde jacht beginnen. Het leven bruist in deze zonnige dagen...en toch hoor je net dan ook weer berichten over vrienden, kennissen, kennissen van kennissen die net in dit blij ontluiken gestorven zijn...En dan denk ik soms: is het dat plotse opbruisen van het lentegevoel dat net teveel was voor hun oude hart?

Als ik in Koens kamer de rolluiken omhoogtrek op een zonnige dag, valt het eerste licht van de zon net op de kalender aan de muur, die verstild en verstomd hangt op 1 maart 2001... ook al net toen het leven weer aan het ontwaken was.

Vanavond moeten we naar de receptie van de vernieuwde kapperszaak van Els... een glaasje schuimwijn, een bloempje, een proficiat en 't is wel mooi hé !... en dan weer naar huis toe, in de beslotenheid van ons eigen coconnetje, veilig tegen de drukte van het leven. Nu al een beetje opziend tegen de drukte van het komende communiefeest van de tweeling, gewoon, omdat het drukte is... Ik weet wel, het is niet goed dat cocoon gevoel te koesteren, maar het gaat onbewust. Het enige wat nog echt de stilte doorbreekt zijn de rommelmarkten, het bezoek aan tanteke en sinds kort ook de hobbyclub... Gek hoe pijn en onmogelijkheid mee te doen, je terugdringt in een soort beschermend alleen zijn. En stil te genieten, van al wat nog kan, binnen de enge grenzen van de pijn. Hoor je wel ? Genieten !

We klagen niet, we aanvaarden het leven zoals het is en zoals het komt, en daarbinnen genieten we met volle teugen van die kleine dingen waar de anderen overheen stappen (wij krijgen ons benen zo hoog niet meer, en kunnen dus rustig en kalm stilstaan bij die heerlijke bijnanietsjes)

Het leven is ondanks alles goed en mild..
Ik hou er van!

tot de volgende ?

de wasknijper

Image via Wikipedia

Nee, ik ga hier geen epos schrijven over de wasknijper, ik bedenk alleen maar wat een handig hebbeding de wasknijper eigenlijk is. De uitvinding is niet nieuw, en kende wellicht meer dan een even ingenieuse voorloper, maar eentje ervan zie je nog wel eens op een rommelmarkt liggen: een houtje met een afgeschuinde gleuf die je gewoon over je wasgoed en de waskoord duwde...

Mar ik wil het hier hebben over die dagdagelijkse dingetjes, waar wij geen moment meer bij stilstaan, maar die ons leven ingrijpend veranderen...
Denk aan de schoenveter, momenteel wat in het gedrang door de klittenband, maar beide zijn gewoon een middel om je schoen dicht te krijgen op een manier die je bloed niet afsnoeren, en je schoenen aan je voeten houden. Ooit moet iemand op dat lumineuze idee gekomen zijn, en die onbekende heeft zijn sporen nagelaten over gans de wereld...

Denk aan een mes, je vlees snijden, je boterham smeren, en ga zo maar door...De vork waarmee je eet, de lepel, het bord waaruit je eet, de tafel, de stoel... de klink van de deur, de scharnieren aan die deur... We staan er geen moment meer bij stil, maar ooit moeten die revolutionaire uitvindingen zijn geweest, die zo goed waren, dat ze in alle stilte gans de wereld hebben veroverd.

Stel je voor dat we onze deuren nog steeds ophingen aan enkele lappen leder, en bij iedere passage de deur moesten opheffen, draaien, en achter ons terug zetten in het gat...Iedere windstoot duwde de deur weer uit zijn sponning (wie heeft dat ooit uitgevonden?), en de koude wind waaide de woning rond... Op antiekmarkten zie je nog wel eens zo'n prachtig bewerkte deuren uit plaatsen waar de scharnieren nog niet uitgevonden waren...

In Loppem, stond vroeger nog een huisje met een restantje uit die tijd, het huisje had een ovalen deurgat, terwijl de deur zelf wel rechthoekig was... Ik heb het er niet lang weten staan, het huisje van "Witte's" staat nu in Bokrijk.

Het is een bezienswaardigheid geworden, een museumstuk... een beeld uit een nu onmogelijk lijkend verleden...

Het behangpapier, of de verf aan je muur, de nagel waaraan een kadertje hangt, het lijstje rond het kadertje, het stuk glas... allemaal voorbeelden van dingen die wij zo gewoon vinden dat wij er zelfs geen gedachte meer aan vuil maken. Het is pas als we in een museum staan kijken op een klein glazen parfumflesje uit de Romeinse tijd, dat wij eens denken aan "glas" als verworvenheid. Als we nu een drinkglas breken, dan staan we daar niet bij stil, tenzij het er eentje is uit een waardevol servies. Glazen kun je kopen voor een paar centen bij wijze van spreken, ze zijn zo'n gemeen goed geworden, zo dagdagelijks, dat wij ons niet kunnen inbeelden dat amper enkele generaties terug, dat nog een waardevol item was... en de tinnen bekers die wij nu zo mooi vinden, waren dan veeleer gemeengoed...

Ik zou willen pleiten, om eens één dag, ééntje maar, eens na te denken bij alles wat we gebruiken. De balpen, het papier, het elastiekje, het nietje en de paperclip...tot het zout aan tafel... Toen ik nog gezond was, en lange trektochten maakte met de rugzak, hebben we ooit een heel stuk gewandeld op de "zoutweg" in Salers lez Bains in Frankrijk, waar in de kasseibaan langs weerszij diepe sporen waren, bijna volmaakt rechthoekig, uitgesleten door de duizenden en duizenden zwaarbeladen karren met hun ijzerbeslagen wielen... Zout was dan een waardevol item. Nu strooien we het op ons voetpad als het ijzelt.

Wij beseffen niet meer wat we allemaal te danken hebben aan de generaties voor ons, staren ons blind op de moderniteiten, en vergeten dat we eigenlijk nog steeds veel meer leven met de dingen die tot ons gekomen zijn in een ver en grijs verleden...

Gisteren zat ik te vissen, en dacht aan dat oude boek dat ik ooit voor een prikje kocht, over het vissen...met staaltjes er in van goed zijden visdraad... Nylon was er nog niet, en ik dacht terug aan de tijd toen we als kinderen stekeltjes gingen vangen in de vijver in het bos, met een stukje naaigaren aan een stokje, daaraan een gebruikt stekje, als dobber, en onderaan een lange pier als aas. We lieten de stekeltjes bijten tot ze de worm zo diep in hun binnenste hadden, dat we hen veilig in ons jampotje kregen vooraleer ze zelf de worm weer konden uitspuwen... We trokken de worm dan uit het lijf van het stekeltje, en vingen met dezelfde worm wel honderd visjes..

Nu hebben we haakjes en loodjes en nylondraad in alle sterkten en dikten...en we staan er niet bij stil, tenzij...in het museum, als je daar een benen haak ziet liggen uit prehistorische tijden...

Nee, we zijn niet die slimme, alleskunners waarvoor we ons zelf zo graag houden, we teren gewoon op de verworvenheden van het verleden! En dat is wellicht het grote onderscheid tussen mens en dier, wij zijn er in gelukt de wetenschap van vroeger bij te houden, verder te benutten en stelselmatig te verbeteren, aan te passen aan zaken die eigenlijk verder gaan dan de behoefte ... Je kunt perfect leven in een huis waar de ramen niet zo perfect effen zijn, het doet er eigenlijk niets aan dat het beeld van de straat vervormd is... het is niet zo mooi, niet zo perfect, dat is alles! Voor de rest is het oude raam even goed als het huidige!

Als je straks je gras maait in je tuintje, denk eens hoeveel uitvindingen er in dat grasmachine zitten... en wees dankbaar dat we als mensen dat wonderlijke vermogen hebben om alle uitvindingen niet alleen te onthouden, niet alleen te verbeteren, maar ook nog te combineren tot nieuwe verworvenheden...

Ik zou wel eens willen zien wat een modern mens echt zou doen, mocht hij als Robinson Crusoë vastzitten op een onbewoond eiland...

toch een nadenken over alles wat je gebruikt ? Ja hé !

tot de volgende...

Vlaamse Ardennen in het zonnetje...

Image by *madalena-pestana* - half of me via Flickr

figuurlijk dan, want het is (weeral) aan het regenen...
Maar kijk, er is een totaal nieuwe website gemaakt om Vlaanderens mooiste aan de wereld kond te doen!
Nu met zijn alle een gaan kijken op:

www.toerismevlaamseardennen.be

doen ! Het is mooi en goed gemaakt, alleen een schoonheidsfoutje, ze beginnen met de fietsers... en God weet dat we er daarvan al genoeg hebben...Maar behoor je tot de gezins-uitstap-fietsers, dan ben je van harte welkom, behoor je tot de fietsende eenzaten, je bent van harte welkom! Behoor je echter tot een van die kudden wegvervuilers, hou dit dan niet voor gelezen, vergeet het, vergeet dat de Vlaamse Ardennen bestaan, want van uw soort hebben we er - godbetert - al meer dan genoeg...

Nee, ik drijf over (hihi), zondag laatstleden zag ik een grote groep die netjes reed zoals het hoorde ! Verfrissend ook eens zoiets te zien !

Maar de site is er om mensen te lokken naar onze mooie streek, om jullie ook eens de gelegenheid te bieden hier van te genieten, en het is hier mooi, en kalm en rustig... Ik hoorde dat mijn Nederlandse collega-blogger ook al eens hier verbleef! Je ziet, ook over de grenzen zijn we bekend!

Alleen, het is net zo als met een bezoek aan Schotland (kan ik aan bevelen!), je moet geluk hebben met het weer... Ons Vlaanderen is nu eenmaal een vruchtbaar landje, en in een vruchtbaar landje valt er regelmatig een bui uit de hemel, kwestie van de plantengroei op gang te houden!
Toen ik vanmorgen, tijdens mijn Jules Mastiek-oefeningen naar buiten keek, zag ik met blijde verwondering de brede groenbeboste einder... Wat enkele weken terug nog een sombere bruinzwarte lijn was, is nu een uitnodigend bos van bomen. Je ziet de glooiende velden, de diepe dalen en dan weer omhoog, tot de bomenhorizon...Mooi !

Op het veld naast ons is op een nacht plots het gras verschenen! Nieuw gezaaid gras, want het wordt een paardenwei. Bart zegt dat we vliegen zullen hebben met hopen, maar daar is wel iets aan te doen... Ik zal eens proberen om met een gewone doorzichtig plasticzakje halfvol met water... 't Schijnt dat als je dat in de deuropening hangt, de vliegen gedesoriënteerd zijn en niet binnenkomen ???? 't Zou in ieder geval een goedkoop middel zijn !

Ik ben zo net een broodje gaan opzetten... Met de broodbakmachine is dat een fluitje van een cent, en dat is een van de weinige dingen die ik nog aan kan. Oh ja, ik heb eindelijk de ideale formule ontdekt om lekker en mals brood te bakken... Misschien herinneren sommigen zich nog dat ik vroeger vitamine C in mijn deeg mengde, met een voortreffelijk resultaat, maar nog net niet zoals het brood van de bakker... Nu doe ik een volle soeplepel citroensap in mijn brood (je kunt dat kopen in van die handige flesjes), en ja, nu heb ik diezelfde malsheid en smaak zoals brood bij de bakker! Zelfs de tweede en derde dag is het brood nog steeds lekker en behoorlijk mals. Eindelijk ben ik er dus, en jij nu ook, als je ook behoort tot de broodbakkende mensheid... Nee, je proeft geen zuur in het brood, alles smaakt net zoals het hoort. Ik gebruik een mengeling van wit meel en grof meel (met stukjes graan in), en zo heb ik een lekker lichtbruin broodje (of zoals men in sommige streken zegt: een grijs brood)...

Oh ja, ik doe ook een beetje melk, en een klein kippeneitje in de hoeveelheid water, dat heeft wellicht ook wel te zien met de lekkere smaak... (een eitje van een krielkippetje)

Gisteren kreeg ik een telefoontje van mijn haarkapster: "Of ik de lampen wilde gaan afhalen?".Nu ja, graag ! Zoals je weet nam enige maanden terug, de kapster de zaak over van mijn vorige haarkapper. Het was haar bedoeling om ook de zaak te vernieuwen, maar dat was nog niet voor meteen. Ik vroeg of ze de lampen in haar zaak ook zou vernieuwen... Het is namelijk zo dat de lampenhouders op mijn aquarium dringend aan vervanging toe zijn, ze zijn namelijk door en door roest aan het worden (bij eentje vallen de stukken roest er letterlijk uit)... en die lampenkappen in de kapperszaak leken mij net wat ik moest hebben... Dus nu liggen de lampen en bijhorende kappen hier bij mij, te wachten tot ik er stekkers heb op geplaatst, om ze dan te gebruiken voor mijn aquarium... De kapsters is blij dat ze er vanaf is, en ik ben blij dat ik ze heb... Je ziet, zelfs voor mijn aquarium gebruik ik recyclagemateriaal... Ik kan dat, omdat alles netjes in een kast ingebouwd is, en je die lampenkappen dus niet kunt zien. De kast, een prachtstuk in massieve eik, is ooit nog gemaakt door onze Koen... De lege kast weegt stukken van mensen, helemaal massieve eik, daar dan nog een aquarium van twee meter op zestig op zeventig in, daarin tweehonderd kilo stenen, enkele zakken zand en ongeveer 800 liter water... Serieus zwaar ding...

De kast staat dan ook niet op poten, maar staat plat op de vloer, op een koperen band. Kwestie van niet door de vloer te zakken. De kast is ook ter plaatse gemonteerd, want het lege ding is al bijna niet te verplaatsen, gewoon door zijn gewicht. Ik zie Koen nog bezig aan het maken van de stukken en het later monteren van de kast... Het kleuren van de eik en het vernissen werd gedaan door een vriend die specialist was in die dingen... (Hij deed ook mijn deuren in huis).

Nu is dat aquarium niet alleen een herinnering, niet alleen mooi, het is ook een beetje lastig geworden, want iedere keer als ik de filter, de pompen en dergelijke moet onderhouden en kuisen, water moet afhevelen, nieuw water bij vullen, zijn we beiden telkens heel blij als het weer eens gedaan is, en we weer voor enkele weken gerust zijn... Gelukkig is het zo, dat hoe groter het aquarium is, hoe minder onderhoud het vraagt...Tenzij er iets gebeurt, zoals een paar weken terug... We zagen dat plots bijna alle vissen boven zwommen. Dat wijst er op dat er een gebrek aan zuurstof is in het water! Maar dat kon eigenlijk niet, want hij was nog niet zolang weer eens "gekuist"... Plots zag ik een grote vis, of liever de resten van een grote vis, steken tussen de rotsstenen... Blijkbaar had het domme beest zichzelf vastgezwommen, en was er zo tot zijn jammerlijke end gekomen. In het "warme" water gaat de ontbinding heel snel, en dat was dan ook de reden dat het water zeer vlug, zeer slecht was geworden. De vis heel voorzichtig uit gehaald (stinkend en uiteenvallend!!!), en een groot gedeelte van het water uitgeheveld, en vervangen door vers water, en de zaak was weer OK...

Je ziet, het is niet alleen een schoon ding om op te kijken...

De lucht is nog steeds grauw en grijs, maar het regent niet meer... Misschien toch nog gaan vissen ?

tot de volgende ?

De pas van Boussoufa

Image via Wikipedia

Bij een politiecontrole in een café in Anderlecht, hielden de dienstdoende agenten Boussafa aan daar hij zijn pas niet bij zich had... Dit ging blijkbaar nogal geweldig, daar Boussoufa blijkbaar weerspannig was. Hij vloog in de boeien en werd een tijdje meegenomen. De polities verklaarden dat zij hem niet herkend hadden...

Wellicht zouden u of ik niet eens een pas hebben moeten tonen, maar Boussoufa is een vreemdeling, en daar er daar nogal veel asielzoekers, sanspapiers en en andere te controleren mensen bij zitten, is er nu en dan een strenge controle...

Is dat racisme?

Weet je dat ik daar niet zo maar één twee drie, kan op antwoorden?

Antwoord één: de flikken waren op zoek naar illegalen, in de brede zin van het woord. Daar zit een vreemdeling zonder pas, die zich nogal aanstelt... Ik zou op het eerste zicht de politie gelijk geven...

Antwoord twee: het is duidelijk dat de bruine medemens als eerste en voornaamste doelwit geviseerd wordt bij dergelijke controles... dat riekt naar racisme. Illegalen kunnen in iedere bevolkingsgroep en -kleur voorkomen, dus zou er geen onderscheid mogen zijn. Het is niet omdat er in de regio meest van het afro-arabische type voorkomen dat een naar een kleur gerichte controle gerechtvaardigd is.

Je ziet, je kunt nogal sterk afwijkend reageren, naargelang je eigen voorkeur en instelling, en dat is juist het erge... dat op zich is al eenvorm van racisme. Ik ben er ook niet vrij van, alhoewel mijn idee zich nog op een totaal ander spoor bevindt dan de twee hierboven vermeld. Ik zou me vragen stellen of die Boussoufa wel de gewone procedure heeft moeten ondergaan, of dat, omwille van het feit dat hij tegen een bal kan stampen, de zaak voor hem al geregeld was, nog voor hij hier echt kwam potjestampen bij Anderlecht???

Want dat vind ik véél erger ! Dat men verschil maakt tussen de mensen op basis van een of ander "talent" (tussen haakjes, want voetbal zie ik persoonlijk niet als een talent) (maar dat is uiteraard persoonlijk...) Maar dat is net zo erg als onderscheid maken op basis van sekse, van leeftijd, van postuur of wat dan ook...

Laat ons eerlijk zijn, het is niet makkelijk geen racist te zijn... We doen het allemaal, in mindere of meerdere mate. Ik heb nog samengewerkt met een algerijn, en had daar geen enkel probleem mee, maar moest hij willen trouwen met mijn dochter, dan zou ik plots wel problemen hebben, niet met de man alsdusdanig, maar met het feit dat hij een totaal andere godsdienst heeft, waarbij de vrouw in een totaal andere positie staat dan wij gewoon zijn, met het feit dat hij uit een gans andere cultuur komt, en dus anders reageert op de dingen als wij hier doen, om het feit dat al die verschillen bijkomende moeilijkheden vormen om een hecht huwelijk te hebben...Alhoewel het ontbreken van die moeilijkheden geen garantie is...

Alhoewel wij door de verstedelijking en dergelijke, ons stamverband ergens verloren zijn, rest er toch in de mens nog steeds iets dat reageert tegen vreemden... Dat zit in onze dierlijke restjes ingebakken. Als we geen racist zijn, dan moeten we dat bewust doen. Handelen we onbewust, dan is de kans wel heel groot dat er toch iets racistisch in ons allemaal ingebakken zit. Maar we zijn mensen, redelijke wezens, en met de rede, met het verstand, weten we dat racisme niet logisch is. Met andere woorden, het is geen natuurlijk iets om niet-racistisch te zijn. Vandaar ook dat we veelal overreacties krijgen, vormen van positieve discriminatie en dergelijke. Het is krek hetzelfde als bij de Chinezen, Japanezen die de R leren uitspreken. In een overcompensatie beginnen ze dan alle woorden met l ook met r uit te spreken... Of, handje op mijn hoofd, een westvlaming die probeert de G en H correct uit te spreken... Krijg je zo'n figuren als Vande Lanotte, die ook al overcompenseert... Of een Piet Huysentruyt die met zichzelf kan lachen...

Misschien, als we het lang genoeg inprenten, dat die reactie niet meer zal moeten bewust genomen worden, misschien dat kinderen die samen opgegroeid zijn met al die gekleurde medemensen niet meer die reactie zullen hebben, maar onze generatie, die als kind op de markt met wijd open ogen stond te kijken naar "karaboedja, karaboedja", een zwarte marktkramer die (zwart) snoep verkocht, die bij de Oostendenaars geen andere naam had dan "karaboedja"...voor ons is die gekleurde medemens in onze straten nog een nieuw fenomeen... Wij moeten echt bewust en beredeneerd geen racist zijn, anders lukt het niet.

Dat is wellicht ook de reden dat er nog steeds moeilijkheden rond zijn! Je hebt nu in werkelijkheid drie, vier soorten mensen bij ons: de bewust antiracisten, de racisten, de mensen die het antiracisme te ver doortrekken en positief racisme doen, en degenen die werkelijk al gewoon zijn in een multiculturele en multiraciale samenleving te wonen, en het ook als werkelijk gewoon ervaren.

Het is dan ook niet makkelijk alles onder de noemer racisme te plaatsen... Ik prefereer veel meer dat we die term zouden afschaffen, en gewoon de term discriminatie gebruiken, want dat is het in feite, en of je nu discrimineert op basis van sekse, of op basis van huidskleur, de gevolgen zijn identiek... Dat het niet zo makkelijk is, niet zo evident is, bewijst de huidige verkiezing van Obama, daar is het feit dat het een zwarte is, nog steeds een van de wonderen van deze tijd, en dat in een land waar reeds generaties de maatschappij leeft in een "multicolor" maatschappij...

We zitten ook in het slechtste deel van de wereld daarvoor... Het westen heeft steeds geheerst over al de anderen, ze uitgebuit in slavernij of ze als kolonies uitgemolken... ze nu plots als gelijkwaardig beschouwen, is dus nog een hardere ommezwaai dan voor de landen die niet zo'n verleden hebben. Voorbeelden kun je vinden in bepaalde eilanden, waar reeds sinds eeuwen meerdere rassen samengesmolten zijn, en je zelfs niet meer kunt spreken van een ras, het is een nieuwe mensensoort, een mixt, een blending...

Bij de buur is de verbouwing stilaan zijn voltooiing aan het bereiken... Het was bijna zo erg als in het stukje kleinkunst van wijlen Gerard Vermeersch...djudedju...

tot de volgende ?

Lenige oma !

Image via Wikipedia

Bette Calman (Kalm aan ?) is een 83 jarige oma, die nu nog steeds (of weer) les aan het geven is in Yoga. Ze is nog steeds in staat alle moeilijke houdingen aan te nemen...

Eigenlijk verwondert mij dat geen zier! Het is het levende bewijs van rust roest. Onlangs is hier in ons Oudenaarde een man op 103 gestorven, nadat hij hij de pers haalde omdat hij voor zijn hulding van 101 jaar, met de fiets naar het stadhuis van Oudenaarde reed.

Mijn vader was na een periode van ziekte zo stram geworden dat hij speciale oefeningen moest doen om zijn schoudergewrichten weer wat los te krijgen... Ik stel bij mezelf vast, dat nadat ik begonnen ben met de dagelijkse turnoefeningen, mijn lichaam weer veel soepeler werkt. Ik was na al die jaren van bekommerd stilzitten (beweging doet pijn, weet je wel) ook al een stijve kachelpook geworden. Bovendien heb ik geleerd dat je moet oefenen binnen je mogelijkheden, dat je moet oefenen om tegen je pijn te vechten, dat je steeds meer kunt daardoor, en dat de pijn iets makkelijker onder controle blijft. Ik weet wel dat ik pijn krijg van staan, maar ik leerde de beste positie en posities kennen, want dat scheelt, en het aannemen van wisselende houdingen helpt. Idem bij zitten en liggen... Voor wandelen heb ik nog geen oplossing, maar ook daar is de pijngrens iets opgeschoven! Als ik vroeger na 20 meter al de pijn voelde opkomen, zit ik nu rond de vijftig meter, en ik stel vast dat ook het verdragen (het bereiken van de grens) opgeschoven is, en ik vlugger recupereer... Bewegen is belangrijk, zeker bij het ouder worden. Ik kan nu weer met de vingertoppen en duim aan de grond met gestrekte benen, en blijf er een tiental seconden staan, al ademend. Ik kom dan weer recht zonder extra pijn. Ik durf veel van mijn leeftijdgenoten uitdagen dit ook eens te doen. Ik beweer niet dat ik nu lenig ben (ik ben het nooit geweest), maar ik kan de meeste functies van mijn lichaam weer benutten, met meer of minder pijn, maar ik kan me weer bewegen. Die madame Calman zal wel vééééél leniger zijn, maar wellicht is ze ook geen pijnpatient ?

Eén van de laatste verwezenlijkingen die ik bereikte, betreffen mijn heupen... 's Morgens had ik steeds scherpe pijnen als ik mijn broek en onderbroek moest aantrekken, als ik in mijn auto moest instappen... Vooral mijn links been kon ik niet meer optrekken zonder scherpe pijnen in mijn heup. De specialist gaf me een voorschrift om foto's van mijn heup te laten nemen, want het was zeker een versleten heup... Toen brak Veerle haar voet, en ik dacht, laat ik nog maar een beetje wachten, want zie dat ik binnen moet om te opereren, dan is er niemand die kan rijden voor de boodschappen... Om me toch te kunnen beredderen, besloot ik met mijn benen, oefeningen te doen op mijn heupgewrichten. In het begin heel voorzichtig, en met heel veel pijn... Maar nu met gemak, en ik heb geen pijn meer om mijn broek aan te trekken of om in mijn auto te stappen. Was mijn heup versleten? Wellicht was het ook hier veeleer een vastgeroest zijn... Ik denk er niet over om nu nog foto's te laten nemen...

Helaas bereik ik niet dat ik pijnvrij wordt... Ik weet nog steeds dat ik bij iedere inspanning na een bepaalde tijd pijn krijg, die steeds crescendo gaat... Maar daar kun je mee leren leven. Je moet alleen leren leven met in achtneming van je grenzen, en met bewust inslikken van de pijn als je over die grens gaat. Neem nu de rommelmarkten... ik heb daar iedere keer pijn, na een tijdje veel pijn, maar de afwisseling in de dagelijkse sleur van het thuiszitten, is voor mij dan belangrijker dan die pijn, dus slik ik de pijn, neem het erbij, beoefen allerlei truukjes om de pijn grens later te bereiken... Kan ik eventjes gaan zitten? Kan ik eens op mijn hurken zitten om schijnbaar iets te bekijken (gek, maar dat ontlast je sta-rug) en ga zo maar door. Ook je rug strekken of juist buigen... de mogelijkheden zijn legio, de baat is miniem, maar er is wat baat, wat je mogelijk maakt de pijn langer te doorstaan, en met volle teugen te genieten van de markt.(Voor jou is het wellicht niet een rommelmarkt, maar iets anders...)

Op de foto van vandaag zie je de kerk van Pamele (Oudenaarde), in Scheldegotiek. Het is zowat het oudste voorbeeld van gotiek in onze regio's. De stap uit het Romaans is nog duidelijk te zien. Het is een prachtig gebouw, zeker het bezoeken waard, langs de oever oven de Schelde.

Wij hebben niet alleen een mooie streek landschappelijk, er is ook heel wat moois te zien van mensenhand... Persoonlijk kan ik het best genieten van de kleine oude dorpskernen. Hier in de streek waren het vooral kleine dorpjes, ook qua oppervlakte, en veelal vind je dan heel mooie kleine stokoude kerkjes, met een stokoud pleintje er voor, de huisjes gehurkt rond de kerk en het plein. Soms heb je ook in die kerkjes prachtige schatten! Bezoek eens het kleine kerkje van Hemelveerdegem, dicht bij de woning van onze Bart. (Lierde), daar vind je een retabel van ongekende pracht, helemaal gesculpteerd in hout. Toen ik het ooit bezocht, was de toenmalige pastoor vol liefde bezig heel zijn kerkje met boenwas te bewerken... Het snijwerk was netjes opgepoetst, blonk van de was, en heel de kerk ademde de lucht van de bijenwas en de terpentijn. Maar je moet het zeker eens bezoeken ! Echt meer dan de moeite !

We leven in een heerlijk landje, heel mooi met heel mooie dingen en mooie mensen...Vriendelijk en steeds bereid tot een babbel. Het regent er wel vaak, en we hebben er ook politiekers, maar die behoren gelukkig tot een minderheid, de meesten zijn normale mensen... Die gewoon mens willen zijn met de mensen.

Toen wij dinsdag laatst zaten te vissen in het park, hebben we heel wat mensen "op bezoek" gehad, want dat is een van de charmes van vissen in het park...Er lopen heel wat bezoekers rond, en heel wat komen eens kijken bij die twee vissers, en doen dan veelal een babbel. (De beste vissers staan dan ook meestal achter ons, net als de stuurlui aan wal). Ik wil maar zeggen, hier praten de mensen nog met elkaar, hier lopen we elkaar niet zomaar voorbij. Hier leven we nog een beetje zoals in de tijd van toen...gelukkig maar.

Misschien is dat ook een beetje mijn Blog? Het babbelen met om het even wie ? Over om het even wat... heerlijk toch ?

Misschien weet je het niet, maar ik zit nu te glimlachen, ik heb er deugd van om even met jou te kunnen kouten!

tot de volgende ?

Ubuntu 9.04

Image by Taro416 via Flickr

Gisteren heb ik de nieuwe versie van Ubuntu geïstalleerd, via een upgrade, en een dezer dagen zal ik heel het zooitje ook nog eens installeren op een memorystick of hoe die dingen ook heten...Dan heb ik steeds mijn Ubuntu bij me, en kan ik, zelfs op een andere kwampjoeter werken op het veilige en snelle ubuntu... Laat windows maar duur zijn, er is een beter en gratis alternatief!
Ik heb me zitten ergeren aan een artikel in ZDNet over ubuntu ! Ze bespreken er de nieuwe versie en het avontuur om het te downloaden. Wat ze alle maal niet tegenkomen van ontzagwekkende moeilijkheden !!! Niet te doen ! De meeste lezers zullen al wel halverwege het artikel het lezen gestopt zijn, want het is toch niets...en dat is ook de bedoeling van de schrijver, want wat is zijn slotsom ? Dat Ubuntu wel hééél hééél goed is, hééél snel, en zeer gemakkelijk is te installeren.... om dood te vallen ! Waarom dan eerst kilometers gezwets over al die moeilijkheden...Ach juist ja, ZDNet is sterk gericht op microsoft, vandaar...Dan moet het wel heel lastig geweest zijn toch te eindigen in lovende woorden... djudedjuu !

Ik heb nog niet alles uitgeprobeerd, maar alles wat ik al had, werkt perfect, en inderdaad weer een stuk sneller! We zouden nu ook de stap naar cloudcomputing moeten hebben, maar ik heb dat nog niet zitten bekijken, dat is voor vandaag of morgen of zo...

Deze voormiddag zijn we naar de rommelmarkt geweest te Leupegem, vlak tegen de deur... Ik heb de markt niet volledig gedaan, die is voor mij veel te lang, en bovendien had ik veel pijn (er is regen op komst)... Het was een mooie markt, met veel volk, maar ik hoorde weer klagen over de mindere verkoop... Anny kocht nog maar eens een van haar favoriete negerbeeldjes, ze heeft er nu 4 van het zelfde model, iedere keer net iets anders en iets groter of iets kleiner... Wel een heel leuk en mooi uitgewerkt beeldje ! Zelf vond ik enkele kleine boekjes over knutselen. We hebben ook eens gerust aan een tijdelijk cafeetje... het deed deugd !

Vannacht lag ik in een boek te lezen, en vond een leuk citaat: (over Italië) Er zijn 99 manieren om een wet te maken, en ze zijn allemaal goed... einde citaat... In België is dat ook zo, en van de negenennegentig voorstellen kiest men het exemplaar dat het meest lek is...

Het zou fout zijn te denken dat de Belgische wetgeving dan ook meer op een vergiet lijkt dan op een sterk geheel ! De Belgische wetgeving lijkt veel meer op een doolhof, en de advocaten en al wie dergelijke mensen in dienst kan hebben, beschikt over het grondplan. De rest is genoodzaakt rond te dwalen in een onoverzichtelijk en ondoorzichtig bos van obstakels.

De kunst een Belgische wet te maken is dan ook niet een sluitend geheel te vormen, maar iets te vormen dat er als sluitend uitziet, maar zo lek is als een emmer zonder bodem.

Deze week had ik nog eens het genoegen om onze premier aan het werk te zien. Hij deed me denken aan Egypte, de sfynkx, onverstoorbaar en onaanraakbaar... Toch denk ik er sterk over mijn stem op Van Rompuy uit te brengen, maar dan op zijn zus...

Deze namiddag gaan mama en de tweeling schoentjes kopen voor de plechtige communie... Zit ik hier rustig alleen te computeren...

tot de volgende ?

een groen, een geel of een blauw biefstukje, meneer ?

Image via Wikipedia

Ik las vandaag over een hondje die dna heeft van een of ander zeebeest, en nu roodopgloeiend door het leven gaat, ik zag op de tv al eerder groene varkens...De tijd is niet ver meer dat ons bordje niet alleen meer kleurrijk en fris zal ogen door verschillende soorten gekleurde sla en eetbare bloemen, nee, binnen kort kunnen we fluoriscerende biefstukjes eten. Voor de tanden ! Ja, want in de donker kun je dan zien of er een stukje vlees tussen je bijtertjes is blijven steken, het licht op in het duister.

De wereld wordt onvoorstelbaar kleurig en prachtig! Stel je voor, je kunt de meest onvoorstelbare kleuren inbrengen bij bloemen, je plant langs je tuinpaadjes van die fosforgroene, oplichtende stinkertjes (Afrikaantjes, Tagetes), moet je niet meer van die knoertlelijke paaltjes met pieplichtjes op zonneenergie in je tuin planten, je tuinpad is 's nachts duidelijk zichtbaar door de oplichtende stinkertjes...
Op je bordje liggen nu geen rode bonen, geen zwarte, geen witte, maar helblauwe in een heerlijk sausje van van helwitte tomatenketchup (kun je in veertig verschillende tinten krijgen). Je aardappeltjes zijn zwart met rode stipjes en je koteletje ligt zachtjes te fluorisceren... Je hebt maar één trui meer nodig, want je kunt die nu doen oplichten in de meest exotische kleuren, er zitten immers in de wol genen van de octopus, je weet wel dat die het vermogen hebben van kleur te veranderen. Eerst was er een poging gedaan met een gen van de kameleon, maar die heeft van nature weinig aanleg om wollig te zijn, en dat lukte dus niet (Waarom is de octopus wel wollig???)

Maar het gaat verder! In onze straten staan nu prachtige palmbomen, een variëteit waarin met het gen voor winterhardheid heeft ingeplant, en in ieder tuintje zie je mensen die naar behoeven enkele aardappelen uit de grond fluiten (kregen het gehoorzaamheidsgen van de hond)... Je moet die aardappel nu ook niet meer schillen, de schil is er niet meer.

Cactussen en rozen hebben geen stekels meer, en je hebt nu paardjes die maar dertig centimeter hoog worden, mooi voor in het voortuintje, het hoeft niet gezegd dat je die kunt krijgen in alle denkbare kleuren. Momenteel is paars met witte bollen in. Ze staan beeldig op een grasveldje in multicolor !

Ach, wat zit ik hier voor onzin te vertellen... Maar echt, ze doen dergelijke idiote proefnemingen! Waarvan geen mens kan bevroeden welk nut ze hebben... Gewoon proeven omwille van de proeven. Als een kind in de klas getuigenis geeft van een te grote fantasie, dan wordt hij beknot in die geestelijke uitspattingen...een prof mag dat dan weer wel. Misschien zal die prof wel ergens een achterliggende reden hebben om dergelijke spielereien op de wereld te zetten, maar mij lijkt het toch allemaal wat bizar! Dat men probeert een plant aan te passen aan extreme droogte of omgekeerd aan grote vochtigheid, daar kan het doel zijn meer en betere voeding te hebben voor de medemens, maar groene varkens ?

Ik zie de boer al, die vruchteloos zit te zoeken naar zijn groene varkens in de wei. Toppunt van camouflage... Zoals die neger die niet over een zebrapad durft te lopen ("ze zien me, ze zien me niet, ze zien me, ze zien me niet)...Of die politieagent die kijkt of hun zwaailicht gaat: hij gaat, hij gaat niet, hij gaat, hij gaat niet... Ik hoorde vroeger een mopje van een boer die er in geslaagd was kippen te kweken met vier poten! Had je vier lekkere kippepoten aan ! En zijn ze even lekker? vraagt een belangstellende koopman ? Ik zou het niet weten zegt de boer, ik kan ze niet pakken, ze lopen te rap!

In welke wereld komen onze kleinkinderen en hun kinderen terecht?

Ik heb je al geschreven over de driedimensionele fotocopiemachine, waar je naar behoeven een nieuwe scooter uit haalt of een senseo zonder fabricagefoutje... een natuur op maat en op kleur daarbij, en dan ? Wat gaan ze dan nog doen ?

Heb je al eens gekeken hoeveel van de huidige tewerkstelling nog te maken heeft met productie? Al de rest is in feite niet productief! Toch moet alles komen van die producten. Als we die straks uit een kopiemachine halen, wat dan?

Alle terwerkstelling in de vorm van diensten? Of helemaal geen tewerkstelling meer ? Hele dagen voor een reuzegroot en driedimensioneel TV-scherm zitten glarieogen naar programma's die door een computer geprogrammeerd worden? Filmacteurs zijn er tegen dan ook niet meer nodig, de computer vult de beelden wel in... en schrijvers ??? idemdito... en dan gaat de mens kapot aan oeverloze verveling en afstomping. Sekten komen op en kennen sukses, want alles is beter dan de oeverloze verveling, geweld wordt een invulling van die verveling.

Maar is dat al niet een beetje begonnen ?

tot de volgende ?