Pijn

Image via Wikipedia

het was gezellig en lekker op de kaas- en wijnavond, maar ze hebben er héél slechte stoelen, dus zitten we (alle twee) met rugpijn.
Bovendien zijn we naar de rommelmarkt geweest, en daar was er een die net wat te lang bleef babbelen (omdat ik al pijn had), dus is de pijn nog wat erger geworden.
Maar och, het gaat, al bij al hebben we enkele heerlijke momenten achter de rug, dus: we zijn content!

Nu schijnt de zon, aan de einder zitten van die grote witte wolkenbergen, maar de rest is hemelsblauw en alles blinkt in de zon (omdat het kletsnat geregend is). Je kunt niet geloven hoe de wereld plots verandert als de zon er op schijnt!

Ik zie dat mijn hortensia's (hydrangea's) ook al dikke botten krijgen. De wereld is aan het ontwaken. Gisteren zag ik van uit de badkamer, twee tortels vechten in mijn notelaar. Je hoort ook al weer de merels tjekken... Niet alleen het groen ontwaakt. Vlak voor het raam zie ik de eerste (witte) camelia openstaan. Ik had gevreesd dat die vroege bloem nog wel zou vervriezen, maar nee, hij staat er in volle glorie, terwijl de anderen nog maar knop staan te wezen.

We dromen alweer van de bloemen... God, het is nog maar van pas geleden dat ik hier in deze eigenste blog zat te klagen dat de winter, met zijn donkere dagen weer voor de deur stond, en zie, het is al weer bijna lente. Straks krijgen we ook weer de domme maatregel van het uur-verzetten voor de voeten geschoven.

Bart is al half uit de plaaster. Klinkt gek, maar toch is het zo! Hij heeft nu een afneembare plaaster. Ik had nog nooit van zoiets gehoord, maar zo kan hij zich wat makkelijker verplaatsen, en nu zie je hem dan ook druk bezig met het aan en uit doen van zijn plaaster, al naar gelang wat hij te doen heeft. Waarschijnlijk is hij binnen een week od f zo, zijn plaaster weer helemaal kwijt. Nadien zal hij zich eens laten onderzoeken of hij niet ook last heeft van osteoporose...Het is immers al de derde keer dat hij aan het plaasteren is... De specialist noemt hem zijn beste klant....

Gisteren was er een van de meisjes die opdienden op de kaas en wijnavond, wat spitsvondiger dan je normaal tegen komt in die dingen... Anny en ik drinken gewoonlijk Cola Light (Anny mag geen suiker hebben, en met de wagen drink ik geen of heel heel weinig alcohol), en de kinderen dronken gewone Cola... Toen het meisje de Cola's bracht, gaf ze ons de cola, twee lights... en twee zware cola's... Vind ik leuk.

Voila, ik ga er mee stoppen, ik heb gezien dat er nog massa's mailtjes op mij staan te wachten... en dan ga ik nog een ander figuurtje uitsnijden in zeep...

tot de volgende ?

De drijvende bijbel

Image via Wikipedia

In Oudenaarde is er momenteen een (1) tentoonstelling over de bijbel, in twee (2) locaties.
Drijvend.
Twee aangemeerde boten huisvesten de expo. Als ik eens tijd heb, en goesting om de verkeerschaos ter stede te verergeren, dan ga ik eens kijken. Ooit was er een expo der Bijbel in het mooie gotische stadhuis, en dat was al eens het zien waard, nu, in dat wel speciale kader, moet het ook wel de moeite zijn.

Maar vandaag is het niet te doen, je zou wellicht de boten niet eens vinden, en langs de scheldekant lopen in de huidige mist is ook niet aan te raden. In de zomer is dat niet zo erg, maar nu is het water veels te koud.
(Leuk woord hé? Veels? Lekker Vlaams)
(mijn spellingscontrole zal weer tilt slaan)

Vanavond is het dus kaas- en wijnavond. In de school bij Els, bij de nonnen, midden in de vasten gaan wijn drinken en kaas smullen ter meerdere ere en glorie van God en van de kas van de school (vooral het laatste). Het is er steeds heel goed verzorgd, en heel lekker. Ik heb er geen idee van wat het kost, want telkenjare is dat een traktaat van Bart en Els. Wel zijn we ieder jaar wat centen kwijt aan de tombola (ook al ter meerdere ere van...), maar och, dat is graag gedaan, en in sommige gevallen hebben we nog plezier met de aard van de prijzen... Als het prullen zijn, dan blijven ze bij Els, zij moet ieder jaar instaan voor het inbrengen van een deel prijzen, net zoals de andere leerkrachten. Waarschijnlijk komen dus een heel deel van de prullaria ieder jaar weer terecht in de tombola ad majorem gloria Dei....

Deze namiddag ook nog eens op bezoek bij tanteke, om de was terug te brengen en de nieuwe was mee te brengen. Ons goede daad van de week is dan ook weeral verricht. Bijna iedere week is dat een beetje jezelf overtuigen, wetende dat het mensje anders bijna geen kat ziet. En dan denk ik bij mezelf, stel dat jij het bent, je zou ook graag hebben dat er eens iemand langskomt.

En zo zal deze zaterdag ook weer voorbij zijn.
In de uurtjes dat ik niet aan de peecee doorbreng, zit ik te knutselen, zoals je weet. Nu ben ik dus volop bezig met het snijden van figuurtjes uit stukken zeep, modellen voor de volgende hobbyclub. Nu gaat het heel wat beter ! De eerste poging uit die stokoude en beenharde zeep was heel moeilijk, maar nu, uit een "vers" stuk zeep, gaat het heel vlot, en is het precies zoals ik verwachtte. Ik wist dat het perfect haalbaar moest zijn, niet omdat ik het al eens deed, maar omdat ik ooit - in een ver verleden - las dat men in de ontwikkelingslanden de kinderen leert te sculpteren met behulp van stukken zeep. Eens ze dat goed kunnen, mogen ze werken in zeepsteen, en die beeldjes kopen we dan met zijn allen in de wereldwinkel en dergelijke.
Nu is het niet mijn bedoeling dat wij werkelijk beeldjes gaan uitsnijden uit zeep, het is veeleer een modelleren van de zeep. Ik kan het misschien best vergelijken met wat je ziet als je kinderen aan het strand ziet spelen met van die "taart"-vormpjes. Ze doen er vochtig zand in, goed aankloppen, en dan omkeren, en daar ligt dan een mooi figuurtje. Het zijn dergelijke figuurtjes die we uit de zeep snijden, omdat het ook de bedoeling is dat het een stuk zeep blijft, horende bij de handdoek en de washandjes die samen een geschenk vormen... Ik ben bijna klaar met een vis, het wordt heel mooi, en is doenbaar ook voor niet beeldhouwers.

(Van die verse stukken zeep komt ook geen stof, dus volgen er ook geen homerische niesbuien !)

De grootste moeilijkheid voor de werking met de hobbyclub van Ziekenzorg, is dat we steeds zo goedkoop mogelijk moeten werken. Er zijn mensen tussen die het echt niet breed hebben, en zij moeten - net als de anderen- in de mogelijkheid zijn, om deel te nemen aan de activiteiten. Dus moeten we niet alleen dingen vinden die leuk zijn, die een mooi of leuk resultaat geven, maar moet het nog zo goedkoop mogelijk zijn. Als je je neus in een van die hobbywinkels durft binnen te steken, dan wapperen je oren bij het zien van de kostprijs van al die dingen. Dus zoeken wij vooral ideeën, en kijken dan of wij die ideeën ook kunnen uitwerken op een andere, goedkopere manier. Kan dit niet, dan gaat het in de meeste gevallen gewoon niet door. Maar u begrijpt dat dit niet zo eenvoudig is. Wij zijn dan ook voortdurend alert of we niet hier of daar bruikbare dingen vinden. Zo kijken we of we geen restjes van hout kunnen krijgen, geen reclameobjecten, die kunnen dienen als bouwmateriaal... noem maar op.
Zo heb ik ooit op de rommelmarkt een stuk of drie vleesplankjes kunnen kopen met op de ene zijde een reclameboodschap, maar de andere zijde heel bruikbaar om te bewerken met pyrografie of met verf, of als ondergrond voor een ander werkje, waarbij het vleesplankje plots een heerlijk kadertje wordt. (Mocht je dus dingen hebben liggen....)

Of mocht jij soms ergens een idee hebben opgedaan, ik sta open voor alle suggesties !
Ik struin ook internet af voor ideeën, kijk in mijn vele boeken...maar zoals gezegd, er staat een rem op inzake kostprijs. Ik ben ondermeer op zoek naar... keien. Niet van die kleine dingetjes, maar keien in de orde van grootte van een eitje van een Engels Kiekske (krielhennetjes) of groter. De bedoeling is dat wij door het beschilderen van die keien en het lijmen van keien op en aaneen, we gekke fantasiebeestjes maken, die heel leuk staan (liggen) in een bloempot. Stel je voor dat je plots een reuzelieveheersbeestje ziet zitten in een bloempot, dan kijk je toch wel even op niet ?

Je ziet, alles, of bijna alles is bruikbaar. Maar misschien heb je zelfs documentatiemateriaal, uit een verleden als hobbyïst, ook dat is uiteraard interessant.

Laat je iets horen?

tot de volgende ?

Mailbox

Tegenwoordig open ik iedere dag met veel spanning en een beetje schrik mijn mailboxes (want ik heb er maar liefst vijf!)...
Veel spanning, want bijna telkens zitten er pareltjes in, schrik, want soms is de oogst zo groot dat ik er me bijna geen beginnen meer aanzie...
Maar de spanning is veel groter dan de schrik, want bijna steeds kan ik daardoor aan al die internetvrienden en vriendinnen een pakket mooie dingen toesturen, met de hoop ook hen wat vreugde en spanning te brengen. Wees gerust, ik stuur niet alle mailtjes door, ik maak er (noodgedwongen) een selectie van, want reeds nu overkomt het me dat ik plots de mededeling krijg dat de mailbox van x of y niet meer bereikbaar is, omdat de bus vol zit...
Dan heb ik wat gewetenswroeging (niet veel, maar toch...), en zit ik te denken: "Nu moest er eens net een dringend mailtje moeten komen voor hem (haar), en ik heb de toegang verstopt met mijn massa leuke dingen..." Van sommigen krijg ik dan ook wel eens een beleefd mailtje: Gelieve van .. tot .. geen mailtjes meer toe te sturen, daar ik afwezig ben, en zelfs een keer : daar ik dan enkele heel belangrijke mailtjes verwacht... Uiteraard respecteer ik dat dan.
Ook zijn er enkelen die me hebben laten weten dat zij geen adsl of telenet of welke provider dan ook hebben, maar nog werken met een gewone telefoonlijn, en dat het downloaden van omvangrijke mails dan veel te lang duurt en dus ook veel te veel kost...Die mensen stuur ik dan alleen de korte dingen op...dingen die niet te lang en te duur zijn.
Sommigen hebben een heel druk leven, en die stuur ik dan alleen de dingen waarvan ik vermoed dat ze er prijs op stellen, ondanks de tijdsdruk.
Ik doe dus aan een vorm van censuur...
En dan vraag ik me soms af of ik wel dat recht heb ?
Als ik zaken krijg met heel veel bloot, dan stuur ik die niet door, omdat ik schrik heb iemand te kwetsen (en ook een beetje om "Wat gaan ze van mij wel denken!"). Ook mailtjes die racistisch zijn, tenzij het humorgehalte het racisme overstijgt, stuur ik niet door. Misschien hoeft dit wat bijkomende uitleg: Ik heb soms problemen met het begrip racisme... Als we een mop horen over de Nederlanders, de Schotten, de limburgers, ja zelfs de joden, dan vinden we het allemaal kunnen, maar als het over de Arabische volkeren of de Turken (niet allemaal Azisch)gaat, dan vinden we het plots niet meer kunnen...
Ik vind dat niet helemaal logisch ! Ik heb dan ook geprobeerd de norm anders te stellen dan de meesten: Als het werkelijk humor is, voortgaande op de wat uitvergrote eigenschappen van de betreffende bevolkingsgroep, dan kan het er door, als het werkelijk beledigend is voor de groep, dan niet, ook niet als het gaat over Nederlanders of Joden of wie dan ook...
En ik vind dat een mop over de Vlamingen net zo lollig kan zijn of over wie dan ook.
Maar dingen die suggereren dat onze gekleurde evenmensen allemaal bandieten zijn, dat heeft niets met humor van doen, en dat stuur ik dus ook niet door.
Heb ik dat recht ? Ik weet het niet, en ik maak er me ook niet echt zorgen over ! Ik ga voort op wat voor mij het "gezonde verstand" is. Ik zet ook niet een of andere groep volkomen buiten schot, humor mag en moet kunnen, maar het moet humor blijven. Als men een mop vertelt over Mohammed, dan zie je of hoor je meestal ook wel de achtergrond van de mop: Is de mop er alleen met de bedoeling te kwetsen, dan is het geen mop meer. Is het duidelijk humor, dan mag het van mij wel. En dan is het jammer dat er mensen zijn die het uit zijn verband rukken, en zelfs gaan dreigen met moord en doodslag. (En nog erger: als het niet bij dreigen blijft...).
Een mop hoeft niet noodzakelijk bezien worden als een aanval... Als ik de mop hoorde van Jezus die over het water liep, Petrus die naar hem toe wilde, zonk in het water...Waarop de Heer zei, je hebt niet gekeken waar de paaltjes staan!, dan kwetst dat mij niet in mijn geloof, dan kan ik daar rustig mee mee lachen, wetend dat dit niets afdoet aan het Geloof, maar hoogstens aan een detail van het Verhaal... Net zoals niet iedere Nederlander (te) zuinig is, niet iedere Schot gierig.
Maar ik herinner me dat toen Urbanus voor het eerst zijn "Bakske vol met stro" zong, kwam hier in het katholieke Vlaanderen, heel wat reactie los, en ook ik was niet echt onverdeeld gelukkig met de tekst... Ondertussen is al heel wat water door de zee gelopen, en nu is er geen mens meer die nog wakker ligt van die tekst. Een mens evolueert, en ook humor evolueert.
Als de cartoons over Mohammed zoveel reactie uitlokten, dan moet dat volgens mij ook een beetje in dat licht gezien worden: De mensen ginder hebben nog nooit ofte nooit gehoord of gezien dat er ook mensen zijn die zelfs het geloof eens door een andere, een humoristische bril durven bekijken... Ze zien nog geen verschil tussen humor en aanvallen van het Geloof.
En dan ligt de bal weer een beetje in ons kamp ! Als we weten dat wat wij humor vinden, hen kwetst, dan moeten we zo wijs zijn hen niet te kwetsen ! Er is niets lachwekkends aan het feit dat je anderen kwetst ! Wees dan zo verstandig het niet te doen, heb eerbied voor hun overtuiging, en laat hen langzaam groeien naar een bredere kijk, net zoals wij dat ook hebben geleerd.
Het is een kwestie van het vinden van een evenwicht.
Wij zitten nu eenmaal in een wereld waar niet alleen verscheidene rassen bijeen wonen, maar ook waar diverse geloofsvormen, heel divers, bijeen wonen met niet gelovigen. We hebben met vallen en opstaan geleerd de gedachten van de anderen te eerbiedigen (Alhoewel... we hebben nog steeds veel te weinig begrip voor de gekleurde evenmens, en hij van uit zijn geloof voor de andersdenkenden in de breedste zin)

Ik ben wel heel ver weg gegaan van mijn mailboxes... Maar ja, je kent me, eens ik op een of ander stokpaardje zit...

We moeten niet "leven en laten leven", nee, we moeten gewoon leren aanvaarden en zelfs meer, eerbiedigen! wat voor de ander heilig is, is het ook voor ons, omdat wij eerbied hebben voor de anderen ! Ben jij atheïst, of Boeddhist of nog een andere "tist", dan heb ik daar geen problemen mee... Zolang jij eerbied hebt voor mij, heb ik het ook voor jou, en ik hoop ook op het omgekeerde ! Want dat moet het zijn: gewoon eerbied voor elkaar, Liefde (en ik bedoel niet de lichamelijke) voor elkaar kan slechts groeien waar begrip en eerbied is !

tot de volgende ?

Op wolkjes...

Cloud computing, ofte kwampjoeteren op wolkjes, is in.
Het heeft wat geduurd voor Jan met de pet er vertrouwen in had, maar vooral met Notebooks en dergelijke werd de stap logisch en gewenst, en kwam ook het vertrouwen in het systeem.
Voor diegene bij wie de term nog vreemd in de oren mocht klinken, Cloud Computing is in feite werken van op jouw computer op de harde schijf van een ander, van een grote, een Google, een Amazon en dergelijke.
Dat Windows niet op de boot sprong is logisch, zij verkopen allerlei programma's en programmaatjes, en zagen via die weg een hele markt verdwijnen. Maar de evolutie is de evolutie, en je ziet dat zelfs Microsoft nu met zijn Windows ook de sprong waagt naar The Cloud. Kijk maar naar je nieuwe messenger Live, en lees eens wat ze zinnens zijn met azure...
Dat betekent dat je steeds minder programma's op je peeceetje moet hebben staan, om toch vlot te kunnen werken... je schrijft eigenlijk dus op een heel grote computer, ergens heel ver weg, en je kunt er net zo vlot mee omgaan als stond het op je eigen peecee.

Ik moet zeggen, het klonk mij ook nogal vreemd in de oren, en ik was er ook niet echt gerust op, stel dat er ginder iets gebeurt, wat dan ? De kans is echter veel, veel kleiner dan een krasj op je eigen peeceetje, zoals we wellicht al allemaal weten.

Maar ik moet toegeven dat ik heel verwonderd was vast te stellen dat ik ondertussen al enkele jaren aan het cloudcomputen was... Deze eigenste blog is een voorbeeld van cloud computing... En je ziet het werkt, je kunt nu nog steeds al mijn blogs (meer dan duzend stukken proza van het allerhoogste tot het hellediepste) op nalezen. Op mijn eigen peecee zouden die of al lang verdwenen zijn in een of andere krasj, of ze zouden me vervelen met de enorme plaats die ze stilaan beginnen in te nemen... En mijn blog is maar een kleintje... Kijk maar eens naar Geen Stijl in Nederland, dat is pas een blog van kilotonnen zwaar !

Maar ach, daar doen ze het werk met een hele equipe, en ik zit hier op mijn eentje aan te modderen, soms met veel, soms met heel weinig inspiratie. Soms zie ik er tegen op, maar ik moet bekennen dat ik het niet meer kan missen.
Dus... Ik schrijf niet alleen in the clouds, ik leef ook op wolkjes...


Best dat je me nu niet kunt zien zitten! Ik ben vanmorgen weer eens op mijn knieën neergedaald, in aanbidding als het ware, voor mijn badkuip, om mijn haar en mijn baard te wassen. Je moest me eens zien zitten, voor de badkuip (naar Mekka gericht!!! Het Oosten !) niet op een tapijtje, maar op een dubbelgevouwen badhanddoek, kwestie van geen zeer aan mijn knietjes te hebben, het bovenlijf over de kuip hangend, de douchekop op het zwakste straaltje... En dan, wassen maar. Het grote voordeel is dat het water meteen weer de kuip in loopt, en dat je steeds proper water hebt om je haren uit te spoelen... Het nadeel is dat je dan weer recht moet... Met krakende knieën.

Ik ben de "gelukkige" bezitter van wat men in de esthetica vet haar noemt... Dus hang ik regelmatig boven die kuip. Ik zeg wel gelukkige bezitter, want het is bewezen dat vette haren gezond zijn! Op een of andere manier hebben ze positieve invloed op de zuiverheid van de lucht die je inademt. (Gelezen in een wetenschappelijk boekwerk !)

En dus zit ik hier met natte manen en baard. Gek is dat, want als mijn haar en baard nat zijn (of vet), dan zie je mij nog met wat kleur (zwart), en nu het vers gewassen is, zal het straks als het droog is bijna zuiver wit tonen. Daar zal ook wel een geleerde uitleg voor bestaan, maar ik ervaar het als een van de vele kleine wonderen die ons dagdagelijks omringen.

Gisteren ben ik begonnen met het sculpteren in zeep, kwestie van wat modelletjes te hebben voor de luitjes van de hobbyclub. Boven in de badkamer wist ik nog een rond stukje zeep liggen, dat daar al minstens 10 à 15 jaar lag te liggen. Noch Anny, noch ik, houden van die sterk geparfumeerde zeep, dus lag dat daar zeep te zijn. Ik nam dus dat stuk zeep, wetende dat dit geen groot verlies was, maar jongens, ik heb mezelf wat aangedaan !!!!

Die zeep was in de loop der jaren zowat steenhard geworden, en toen ik de figuurtjes met de punt van een aardappelmesje begon weg te krabben, heel voorzichtig, want zeep is héél breekbaar, kwam de zeep er in de vorm van stof van...

Wist jij dat zeepstof een perfect niespoeder vormt ?
Ik nu wel !
Anny zat te lachen, tranen met tuiten, en ik maar niezen!
djudedju. Morgen werk ik in een nieuw stuk zeep !

Ik zit hier zowat op mijn kalender te kijken, en stel vast dat ik de komende drie zaterdagen telkens iets te doen heb. Nu zaterdag is het Kaas- en Wijnavond in de school bij Els, de week daarop is het Bingo van Ziekenzorg, en de volgende zaterdag moet ik gans de dag les gaan volgen in die edele conste der hobbyïsten... Tussendoor mogen we op woensdag 18 maart nog eens buiten gaan staan om te kijken naar de voorbijvliegende renners van Nokere Koerse...En maar zwaaien naar de koersdirecteur, Ronny, een collega van het ACV... Zeg nog dat we niet bezig zijn ! Ondertussen zit ik dan modelletjes te maken voor de hobby, tekeningen met ontwerpen te maken en noem maar op. Wat een heerlijk leven hebben we toch.

En dan hoor je gisteren van een dodelijk verkeersongeval op de Edelareberg, en vandaag verneem je dat het een goede kennis is, Meester Koeckelare, de advocaat die door madame Decroo (Geboren Desguin, franstalige Antwerpse!) verweten werd voor "Er zijn boeren aan de balie!"... Een man die gedreven opkwam voor de kleine man, een advocaat die nog idealen had...Er zijn er al zo weinig van dat ras. Je staat dan plots weer stil voor de dood. En het wolkje waar je op drijft zakt plots weer tot op de grond. Nog niet eens zo lang geleden heb ik nog met hem gebabbeld, en nu is hij er ook al niet meer... Oud worden is ook geconfronteerd worden met verlies...
tommetoch.

tot de volgende ?

Laurus Nobilis (keukenlaurier)

Gisteren was het weer hobby... en wij moesten - indien mogelijk - laurier meebrengen, indien we thuis een boompje hadden. "Breng genoeg mee, voor diegenen die geen boom hebben!" was het devies.
Anny knipte een twintigtal takken van één van mijn twee bomen, en toen ik daar kwam was er 1 (zegge en schrijve een!) mensje dat geen laurier had...en iedereen had er massa's mee! De meesten hebben hun overschot terug meegenomen om te drogen voor eigen gebruik, en mijn takken zijn meegenomen met dat ene dametje...
Wij kregen een grote isomobal, moesten eerst een stukje afsnijden om de bal te kunnen zetten, en dan bovenin een gat snijden, waarin een plasticbloemenkokertje werd geplaatst. Je kent dat wel, in bloemstukken zie je soms dergelijke kokertjes, waarin dan een bloem in het water in het kokertje staat...
Dan werd de ganse bal met laurierbladen bekleed. Ik heb er twee gemaakt, een van de dametjes kreeg het niet voor elkaar... Thuisgekomen moesten we de bal in een stuk nylonkous binden, om zo, netjes de bladeren tegen de bal gedrukt, te drogen. We hebben ook allemaal enkele orchideeën in zijde meegekregen, om naderhand in het bloemstukje (of laurierstukje) te zetten... Mooi is het wel, en ben je het moe, dan kun je nog altijd de laurier gebruiken in de keuken.
Ik was verbaasd te horen dat ik niet alleen ben met mijn laurier in volle grond. Er waren er heel wat die een BOOM hadden staan, van 4 , 5 meter groot. De mijne zijn nog groter, maar ik heb ze ook nog niet getopt, wat de meesten wel al deden. Ik laat maar groeien wat groeien wil, en mijn bomen zijn beneden meer dan anderhalve meter in omtrek, maar hebben nog steeds een mooie vorm als een ceder, je weet wel wat ik bedoel.
Vooral het exemplaar in de kippenren is groot en blijft maar doorgroeien. Zal van de kippenmest komen denk ik...

Dus, mocht je laurier nodig hebben, als je langs komt, vraag er dan gerust naar, er is er genoeg. Lekker in de Vlaamse stoofkameraden (karbonaden voor wie traag van begrip is)...

Zaterdag 21 maart ga ik mee met Monique naar een "vormingscursus", om nieuwe technieken te leren.
We gaan er met acrylverf werken op glas, terracotta en hout, dan gaan we een sjaal in zijde leren maken, een ijstoeter van een keukenhanddoek en kleurrijke washandjes en als laatste een Broche in (droog)vilten en enkele metaaldraadjes...Kostprijs 20 euro, eten inbegrepen. Maar voor de mensen die gaan aanleren voor het later gebruik in de hobbyclub, zou de kas betalen??? We zien wel... Maar je ziet, ik heb me laten ringeloren... Ik zit dus helemaal in de bestuurswerking, en ben meteen lesgever gebombardeerd. Nu ja, ik doe het graag, en iemand moet het doen. Bovendien, ik knutsel graag, en zal het thuis ook wel gebruiken. Straks zie je Anny met zijden sjaals en vilten broches flaneren...

Wie weet kan het zelfs nog wat verder uitdijen... Els moet ieder jaar ook dingen "fabriceren" in de kleuterklas, als geschenkjes voor ouders en grootouders... Wie weet kan ik haar ook nog een en ander leren. We zien wel.

Vanmorgen was het een drukke start... De kinderen gaan naar de lering voor hun Plechtige Communie (16 mei om 15.30 uur!) en moesten een kleed maken. Ze kregen een soort geplastificiëerde witte lap mee, en met veel moeite heeft Anny daar een "kleed" van gemaakt. (Eerder een zak met drie gaten (voor hoofd en armen) in, want het was niet anders te doen met zo'n stof. Kimberly had haar kleed al versierd met tekeningen, en Gwendolyn rekende op de goodwill van opa... Dus heb ik dan nog wat beestjes op dat kleed getekend... Ik weet niet wat dat met de lering te maken heeft, maar dat zal wel aan ons liggen, om het met de tweeling te zeggen, we zijn al oud en kennen dat niet, he, opa...

djudedju....

Gelukkig houd mijn rug min of meer zijn manieren, en blijft de pijn binnen wat draagbaar is, want het zijn drukke tijden en slecht weer !

Heb je het vannacht horen stormen? Anny wel, ik heb geslapen als een verkske... Gelukkig zat de wind niet volledig tegen ons raam, want het heeft ook gegoten zei Anny, en zoals je weet, wij slapen met het raam open... (Rolluik is wel dicht).

Bij de visboer hebben we een mooie moot zalm gekocht en een stuk heilbot, eten voor twee keer... Een keer luxueus met zalm, en de volgende dag: Patatten in de pel met heilbot...En voor Anny nog een stukje boter er bij.

Voila, 't is weer al verteld... Ik hoop van harte dat jullie ook zo'n heerlijk leven hebben als wij hier, lekkere zalm en noem maar op...We zijn de koningen te rijk. En zeggen dat 't vasten is !

Tot de volgende ?

Oh ja, onze pastoor heeft een leuk vastenpuntje voor zichzelf: hij heeft het roken stopgezet !

Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb...

Louis Neefs (via last.fm)

dan begin ik er beslist eens aan, aan ik weet niet wat, maar je zult zien dat...
Louis Neefs zaliger zong dit liedje ooit, en op een of andere manier zit het al heel de morgen in mijne kop.
Eigenlijk zou het Joe Cocker moeten zijn, want ik tikte een collectie hele oude ceedeetjes van hem op de kop op de rommelmarkt...Op een ervan prijkt een langharig jong manneke, niet te herkennen als de Joe Cocker zoals we hem nu kennen.
Ik hou wel van die schorre ruwe stem. Daar kun je arduin mee glad schuren.
Maar hoe graag ik hem ook hoor, zijn liedjes planten zich niet zo makkelijk in mijn geheugen. Misschien wel omdat het niet in mijn moerstaal is ? Ook al ken ik heel wat engelse en Franse chansons van buiten, die van hem niet. Gek.

Maar wat zit ik hier nu bezig over deuntjes.
Weet je er zijn belangrijker dingen dan een lustig airtje. Ik las in American Scientific dat men er in geslaagd is een kunstmatige vorm van (bijna)leven te maken. Ze hebben in plaats van RNA een kunststoffen PNA gemaakt met dezelfde capaciteiten (bijna?)... Ze zijn er ook in gelukt om de stamcellen zelf te maken uit je eigen cellen. Helemaal werkt het nog niet, maar ze zijn er bijna.De mogelijkheden van die dingen zijn ontzagwekkend !
Als dat met die stamcellen werkt, dan gaan ze binnenkort voor u, in vitro, een nieuwe lever kweken, uw oude versleten exemplaar er uit zwieren en er een nieuwe van uw eigen cellen (geen afstoting !) weer in kieperen. Heb je hele grote flaporen? Geen nood, kweken we er even een stelletje op een handzamer formaat.
Dat eerste stukje nieuws is al even enorm ! Het onderzoek is gestart als een speurtocht naar nieuwe medicamenten, maar ze zijn (bijna) op nieuwe vormen van leven gestuit. Wat daar allemaal kan uit voortkomen is zo mogelijk nog veel intrigerender dan het voorgaande. Zo kunnen ze misschien met tijd en veel boterhammen wel echt levende robotten maken???
Ze doen maar.
Ze hebben nu ook een middel uitgedokterd om een klein stukje van een gen, en wel het stukje dat ze precies willen, uit te halen uit de reeks. Klinkt niet zo enorm? Als ze het net daar zetten waar de cellen gereproduceerd worden, zullen alle volgende cellen gemaakt worden volgend de nieuwe gegevens, dus zonder dat ene gen. Nu nog het goede gen er in de plaats krijgen, en heel wat ziekten zijn de deur uit.
Wat gaan we dan krijgen?
Ja, als we niet meer stuk kunnen gaan (ze steken nieuwe onderdelen), niet meer kunnen bezwijken aan kanker (ze maken nieuwe en gezonde cellen aan), geen pijnlijke rug meer (nieuwe wervels, nieuwe zenuwen...) Wat gaan we dan krijgen ? Want het eeuwig leven, dat zal er wel nooit komen op deze aardkloot... Er zal dan wel plots een weer nieuwe oude ziekte opduiken die net weer ontsnapt aan al hun kundigheden, en joepedada, weg zijn we... ad aeternam.
Maar zo te zien zit de kans er in dat we allemaal (wellicht onze kleinkinderen?) weer Methusalems worden, en zeshonderd en oneffen worden. Op pensioen vanaf ons 65 en dan enkele honderden jaren heerlijk niksen? Zie ik niet zitten.
Ik herinner me de tijd van de invoering van het prepensioen in de bouwnijverheid... Vroeger moest je werken tot je vijfenzestig, en dan plots maar meer tot je 60 en even later zelfs maar tot je 58... Maar er was een merkwaardig fenomeen zichtbaar ! Wij hadden ook een voordeel voor de weduwen van de overleden bouwvakarbeiders. Voor de invoering van het prepensioen zag ik heel veel dametjes komen die hun man een stuk voor hun pensioen aan 65 verloren waren. Met de invoering van het prepensioen was het aantal jonge weduwen plots gereduceerd tot bijna nul !
Men spreekt nu, gezien de stijgende gemiddelde leeftijd van de mens, dat de pensioenleeftijd zou moeten verhoogd worden... Doe dat, en ik voorspel dat er bijna geen mensen ooit op pensioen raken, zeker niet in de zware beroepen.
Ik heb de indruk, gebaseerd op deze ervaringen, dat -zeker voor de lichamelijk zware beroepen- de leeftijd van 65 al iets te hoog ligt ! Daarmee wil ik niet zeggen dat de pensioenleeftijd niet mag verhoogd worden, maar dat men het zeker niet mag doen op de manier zoals wij momenteel werken. Ik denk dat de tewerkstelling als dusdanig dan zou moeten afgebouwd worden op een geleidelijke manier. Stel dat men bijvoorbeeld aan 58 een uur per dag minder gaat werken, aan 60 twee uur en zo verder, zodat men geleidelijk naar een volwaardig pensioen toegroeit. De druk verminderen naar de stijging van de leeftijd.
Een soort deeltijdse betrekking, zeg maar... Maar met de nodige waakzaamheid, want we kennen allemaal het verschijnsel van de vorige arbeidsduurverminderingen. Naarmate het aantal werkuren daalde steeg de productie, zodat er op den duur op minder tijd meer geproduceerd werd dan er voor. Dat mag en kan de bedoeling in dit geval niet zijn, anders biedt het geen oplossing.

Het ambetante van het verhaal is, dat dit maar ideeën zijn, dat we het niet eens eventjes kunnen uittesten. Het uittesten gebeurt meteen in de werkelijkheid, met de eventuele slachtoffers netjes in het scenario ingeschreven. Er is geen mogelijkheid om het theoretisch uit te testen!

En het gekke is dat er ook bijna geen terugweg mogelijk is !

Ik herinner me de tijd toen het prepensioen ingevoerd werd... In een meubelbedrijf moesten er tientallen mensen afgedankt worden. Vanuit de vakbond drongen wij aan op gebruik making van dat nieuwe systeem, het brugpensioen, die de ouderen op een min of meer redelijk inkomenspeil konden uit de productie halen... Een "properder" oplossing dan de afdanking van jonge mensen in de periode van hun volle leven, met kinderen en een huis om af te betalen...
Ik ben nog nooit zo uitgescholden geweest als die keer door een van die ouderen, die zich wreed gepakt voelde, en zich helemaal niet afgeschreven voelde...
Enkele jaren later maakte arbeiders ruzie als ze niet mochten op prepensioen gaan. In enkele jaren was het noodmiddel uitgegroeid tot een recht... Heel bizar.

Dat bewijst dat er geen testperiode mogelijk is...Eens je iets invoert, is het verdraait moeilijk om de klok terug te draaien.

We zitten nu weer in een periode van hoge werkloosheid, en een van de grootste gevaren van een dergelijke periode is dat jongeren die enkele jaren werkloosheid kennen, zich ook settelen in deze situatie. Zij leren op die manier leven, en passen zich aan die situatie aan. Het is naderhand zeer moeilijk om hen in het werk in te voeren. Op een of andere manier is een mens ook op dat gebied honkvast! Eens hij in een situatie zit, past hij zich aan, en voelt zich na een tijdje "goed" in die situatie.

Nu kennen we het systeem van gedeeltelijke werkloosheid, wat de mogelijkheid biedt je werk te houden, slechts x tijd te presteren, en de rest van de tijd gedeeltelijk werkloos te zijn. Dit is weliswaar een vermindering van het normale inkomen, maar toch beter dan volledig werkloos worden. Maar zit daar ook geen kans in om jongeren in te schakelen in het werkmidden? Zou men het ritme van de tewerkstelling niet voor allen tijdelijk kunnen minderen in functie van tijdelijke tewerkstelling van jongeren? (en andere volledig werklozen). Men zou zelfs tijdelijk de bedrijven kunnen steunen daarbij, om de "leertijd" van de nieuweling in de job, te overbruggen. Op die manier zou men de volledige werkloosheid voor veel meer mensen kunnen vermijden.

Ik weet wel dat er een pak moeilijkheden bij komen kijken, maar moeilijkheden zijn er in elk systeem, en zijn er om opgelost te worden. Bovendien zou het settelen in de den dop althans vermeden worden, en zouden de jongeren zelfs in een economisch mindere tijd toch nog ervaring kunnen opdoen !

Maar ach, ik zit maar te dromen... 't Zal mijn oude roeping als vakbonder zijn die nog eens opspeelt...

tot de volgende ?

Maandag baaldag

Slecht geslapen vannacht. Liggen peinzen en prakkezeren.
Vanmorgen, toen ik het rolluik omhoog deed van Koens kamer, om mijn gymnastiek te doen, scheen de zon. Er hangt een nevel, maar die lijkt wel van goud in het schijnsel van de zon.

Ook Anny heeft niet veel geslapen (mijn schuld?), of lag ze ook te dubben ?

Waar is de tijd dat we alles verwerkten zonder er veel bij stil te staan. Geef toen als kind was ook ons brein veel soepeler in het herstel en in het verwerken en vergeten. Zelfs als jong volwassene ging dat allemaal veel vlotter. Niet dat er toen geen verdriet of geen gemis was, maar toch... Ik heb veel verdriet gehad bij het sterven van mijn vader, maar niettemin, dat was niet een snijdende pijn, veeleer een gemis, en vooral een besef van vele gemiste kansen, kansen om nog zoveel te vragen, zoveel bij te praten... Ook wat geschrokken van die jonge leeftijd. Toen mijn broer gestorven was, was dat één van de dingen die enorm op mij inwerkte, "Als ik zo oud word als Pierre, dan heb ik maar drie jaar meer tegoed..." Toen dat jaar er kwam, had ik schrik. Dacht ik veel meer aan de dood dan anders, aan mijn kinderen, aan mijn vrouw. Ik sprak er niet over, maar het zat er wel te steken. Toen net als nu vind ik de dood op zich niet erg, maar het achterlaten van je geliefden, de vraag of je niet meer zou kunnen hebben gedaan, dat maakt me bang. Ik weet niet hoe jij het voelt, maar ik heb nooit het gevoel dat het "af" is. Er rest steeds nog veel meer te doen.

Hoe ouder je wordt, hoe meer je met de dood geconfronteerd wordt... Je ziet steeds meer en meer mensen verdwijnen uit je kennissenkring, nabij en ver, maar telkens is het of er een belletje afgaat.

Als ik in de home op bezoek ga bij tanteke, dan staat daar bijna steeds een tafeltje met een bord waarop dan één of twee overlijdens gemeld worden, meestal met een fotootje er bij, en dan herinner je dat je die man of vrouw een week of enkele weken terug nog zag zitten keuvelen in de cafétaria, net zoals jij daar zit te keuvelen. Dat zijn geen vrienden, maar toch kennissen, ook al zijn het heel vage kennissen.

Misschien voel ik dat meer dan anderen, omdat ik steeds tegen iedereen een goeie dag zeg, en soms ook over een of ander ding zit te klappen en te lachen met die mensen. Ik leg heel makkelijk contact, en stel telkens en telkens weer vast dat een vriendelijk woord mirakels doet. Het maakt de ander ook vriendelijk en brengt ook op zijn of haar gelaat een glimlach.

Neem nu de parkingbewaker aan Flanders Expo te Gent... Ik rij telkens naar de parking dicht bij het evenement, waar de bezoekers niet mogen staan, tenzij, ze net als ik beschikken over een invaliditeitskaart. De jongeman die daar dienst doet is (bijna) steeds dezelfde. Gisteren was net een wagen voor mij op de parking gelaten, en de man was bezig de kegels die de weg afsluiten terug te zetten, toen ik daar kwam. Ik zeg steeds vriendelijk goeiendag, drukte mijn medeleven uit toen hij daar eens een hele dag in de regen en de kou moest staan, en hij kent me, en zodra hij mij ziet, splijt zijn gezicht in een brede smile open... Nu stond hij met zijn rug kegels te zetten, en ik drukte eens kort op mijn toeter, hij draaide zich om, en ik hief mijn handen als in een biddend gebaar, hij lachte en nam de kegels weg. Toen ik voorbij kwam wisselden wij een vriendelijk goeiendag. Toen wij van de rommelmarkt terug kwamen, zag hij ons wegrijden, en zwaaide nog eens...

Ik ken zijn naam niet, weet niet waar hij woont, maar toch is het op een of andere manier steeds een beetje een blij weerzien. Heb jij dat ook ? Of leg je niet zo hendig contact met de mensen?

Maar zo worden de mensen allemaal een stukje van mijn leven, en doet ieder verlies ook een beetje pijn. Gek ? Misschien wel, maar ik vind het belangrijk met mensen ook mens te zijn.

Ik heb dat altijd gehad. Ik had zelfs als kind altijd een heleboel vrienden (maten zegden we toen). Niet ieder kind doet dat. Mijn kleinzoon doet dat wel, maar zijn zus legt niet zo makkelijk contact. Ook beperkt ze zich dan meestal tot een vriendinneke, ze zoekt niet in een groep te raken.

Hoe komt dat ?

Ik kan mij het leven niet voorstellen zonder al die vlugge en ampele contacten. Het is voor mij of ik in de grote oceaan telkens weer een boei vind waaraan ik mij wat kan vasthouden en uitrusten om weer verder te zwemmen in de eindeloze leegte.

Die net daardoor net niet leeg is, maar vol warmte. Oasen.

Tot de volgende ?