Umberto Eco

"De slinger van Foucault"...
Een werk van niveau. Kortom, een meesterwerk !
Ik heb het zo net gekocht... op de rommelmarkt... voor de prijs van 50 cent, eurocent...
Ik stel me zo voor dat op een mooie zonnige dag, ene meneer Umberto op zijn dooie akkertje kuiert langs de vrolijke kraampjes van een rommelmarkt, en daar het werk waar hij op gezwoegd en gezweet heeft, waar hij opzoekingswerk en referenties heeft uitgeplozen, ziet liggen aan ... 50 cent, 20 van onze oude frankjes, zowat één gulden voor Henk en zijn landgenoten...

Zelf ben ik er uiteraard content mee, ik heb goedkoop een boek, een prachtboek op de kop kunnen tikken, maar ergens wringt er dan altijd iets, diep in mij... Ik heb dat niet voor een gewoon boek, zo eentje van dertien in een dozijn, maar een dergelijk werk, nee, dat doet mij een beetje pijn.
Voor de schrijver.

Het is precies een ontwaarding van een meesterwerk. Ik heb dat ook een beetje met een reproductie van een schilderij of een beeldhouwwerk... Ergens is dat een soort muntontwaarding. Het grote voordeel is natuurlijk dat wij op die manier ook een dergelijk werk in ons gewone werkmensenhuisje kunnen hangen of stellen, maar toch, het is een soort devaluatie van een kunstvoorwerp.

Ik heb dat ook met die nieuwste generatie van kunstbloemen, waar je werkelijk de bloem moet betasten om zeker te zijn dat het geen echte is... Ook dat geeft mij wat huiveringen. Ook dat is een beetje het vulgariseren van een heerlijk mooi iets, een wonder van de natuur, maar dat in een of andere kunststof.

Het heeft natuurlijk voordelen, nu kunnen mensen die maar moeten kijken naar een plant opdat hij zou verslensen, ook een bloem in huis hebben, ook al is het een kunstbloem, met wat geurstoffen op om de mens helemaal te misleiden. Maar het is niet echt. Het is niet dat wonder der natuur, of dat meesterwerk der schilderkunst... het is een nabootsing, nep, fake...

Toch geef ik er zelf ook aan toe, ik heb massa's boeken met reproducties, en kan vol genot daarin ronddwalen, als in mijn privé museum. Ik heb indertijd een reproductie van het werk van Dali, "The Cross of St John of the Cross" cadeau gedaan, om op de schoorsteen te hangen in plaats van de knoertlelijke kruisje dat er voorheen hing. Ik vind dit nog steeds de mooiste verzinnebeelding van de dood van Kristus voor de wereld.... En iedere keer heb ik weer een soort bewondering voor de geestelijke die het heeft aangedurfd om net aan Dali te vragen een Kruisbeeld te schilderen... Ik denk niet dat ik het persoonlijk zou hebben aangedurfd, ik zou bang zijn geweest dat hij met iets zou zijn gekomen waar de goegemeente van gechoqueerd zou zijn...

Maar ik heb het genoegen gehad, in mijn leven reeds heel wat meesterwerken te kunnen bekijken "in natura", de echte originele dingen..., en dan voel je niet alleen bewondering voor het werk, nee dan voel je ook ontzag ! Eerbied !

En dan ben ik blij dat ik een boek met reproducties kan meenemen naar huis, om weer dat gevoel op te roepen, thuis, in mijn zetel.

En het is net als bij de vele beeldjes, de vele fotootjes en wat nog allemaal die hier voor veel afstofwerk zorgt, het is meer, veel meer dan het ding die u, als bezoeker ziet staan of hangen... er hangt iets over, een sfeer van herinnering, van emotie, van piëteit... Jij ziet een kadertjes met een fotootje, ik zie een herinnering aan een vriend, of kennis, en dat kadertje, dat heeft Ghislain nog speciaal voor mij gemaakt... Bij sommige denk ik er zelfs nog bij, hé, dat heeft Koen daar opgehangen, en zie ik dus niet een kadertje, maar een heel verhaal, een heel stuk leven...

Ik denk dat Umberto Eco, telkens hij zijn boek ergens ziet staan of liggen, meer voelt dan alleen "Hé, daar ligt er nog eentje"...

Ik ben gek dat ik daar allemaal op denk, maar het is toch zo ? Een ding kan toch veel meer zijn dan het object ? Heb jij thuis niet ergens zoiets waarvan je zegt: "Dat gaat nooit weg, want dat is een herinnering aan ...".

Vandaag had ik een babbel met iemand die uit zijn huis weg moest, en die op een appartementje is terecht gekomen. Hij sprak er over hoe moeilijk het was om een heleboel van zijn leven weg te gooien, er was op het appartementje geen plaats voor al die kleine dingen des levens...

Enige blogs geleden sprak ik er al over dat je als mens geen huis moet hebben, maar een thuis... Al die dingen maken daar net een thuis van... Zelfs het putje in het plafond, er ooit ingekomen door een wegschietende kurk van een fles schuimwijn... Dat putje hoort daar, het maakt deel uit van het geheel, van thuis.

Ik weet niet of ik onder mijn lezers ook aquariofielen zitten? Ik heb bij toeval iets ontdekt, die ook jou kan gerieven. De vissen hadden enkele planten losgerukt, vallisneria's om precies te zijn (die planten met lintvormige bladeren die je in bijna elk aquarium ziet). In tegenstelling met vroeger, had ik die planten niet meteen weer geplant, maar gewoon laten drijven, waar ze bleven hangen aan een rots die maar net onder water steekt. De eerste keer dat ik het aquarium kuiste, zag ik dat die plantjes zich hadden vastgezet op die rots, en ik besloot ze te laten liggen, ze vormden ideale schuilplaatsen voor de kleine vissenjongen. Ik stelde vast dat die planten een enorme groei kenden, maar vooral dat ze massaal aan het bijkweken waren ! Iedere plant vormde lange uitlopers, en in een periode van enkele maanden had ik vele tiendtallen mooie nieuwe planten ! Nu laat ik steeds enkele planten liggen op de rotsen, en heb zoveel planten dat ik er regelmatig moet wegdoen... Als je de prijs van de planten kent, weet je dat die tip geld waard is !

tot de volgende ?

Politieke operette...

In de namiddag kijkt Anny, als ze de tijd heeft, naar Thuis... Dat maakt dat de TV nogal eens aan blijft staan, als achtergrondlawaai, na de uitzending van haar soap. En twee keer in de week loop ik aldus het gevaar op de achtergrond geconfronteerd te worden met de Vlaamse en/of de Belgische politiek.

Na een hele periode van ergernis begon mij plots iets op te vallen !
Heel het scenario is zorgvuldig georkestreerd ! Eens je het door hebt, kun je niet anders dan bewondering hebben voor de orkestleider (lijder?).

Iedere keer staat er wel een echt hekel en belangrijk item op het programma, maar dat wordt heel doelbewust telkens zorgvuldig ingepakt in een leuk fait-divers... Stel, je wil over de penibele begroting praten, maar je wilt dat doen, ofwel zo kort mogelijk, of minstens zo laat dat de hoofdzaken netjes buiten de uitzending vallen... Wat doe je dan als regisseur ? Je zorgt dat je iets hebt waar heel de goegemeente verontwaardigd over is, en je zorgt dat je daarover, ook al is het in se heel onbelangrijk, uren discussie kunt voeren. Dat is heel gemakkelijk, je weet dat er altijd wel de een of de ander is die zich geroepen voelt de stem van het volk te laten horen, en de bevoegde minister antwoordt daar dan zo onhandig over dat er meteen daarop weer een heleboel reacties komen, waar op hij nog eens moet antwoorden, in geval van nood kan hij dit weer onhandig doen, met weer meer reacties, enzovoort, enzovoort...
Daartoe moet er desnoods echt iets gemaakt worden. Soms heb je "geluk", en is er een massamoordenaar aan het werk in een kindercrêche, maar anders vraag je aan de clown van het circus, Bertje de Bleiter, of hij eens even iets wil schrijven over de Joden of zo, iets waarvan je weet dat die of die wel zullen reageren...
Het gevolg ? De begroting verloopt sereen en buiten beeld, want de vroede heren zijn allemaal al eens in beeld geweest en hebben allemaal al hun kruit verschoten voor de ogen van TV-kijkend Vlaanderen...
djudedju...

Je moet toegeven, het is handig gespeeld, en hoewel ik wel kaas heb gegeten van onderhandelingstrategieën, had ik het van die bende bietekwieten niet verwacht, en dus ook niet meteen vermoed...

Je moet me niet geloven, maar kijk maar eens aandachtig, telkens weer beginnen ze met zo'n actueel feitje, zitten daarover uren te zeveren, en gaan pas aan het "werk" (?) als de uitzending afgelopen is. Dat wordt dan zonder veel herrie meerderheid tegen minderheid erdoor gejaagd...

Is het wellicht het feit dat steeds meer van die kluivers zelf dat spelletje kotsbeu worden, die de vele "mutaties" van partij naar partij veroorzaakt ?
Vorige week kregen wij hier een folder van de Lijst Deplakker, en daar zag ik een van de voormalige coryfeeën van de tsjeven in al zijn glorie blinken... Weer eentje dacht ik.

Mijn eerste reactie is dan steeds weer, van welke partij naar welke partij ze ook hiphoppen, dezelfde, "Hebben die lui geen principes meer ?"...
Maar ondertussen weet ik dat de vraagstelling verkeerd is ! We moeten veeleer vragen waarom de partijen geen principes meer hebben, of durven hebben...
Net zoals het vroeger een "schande" was om niet netjes naar de zondagsmis te gaan, is het nu bijna een schande wel te gaan. Op een of andere manier is er iets veranderd, dat maakt dat de mens niet meer voor zijn gedacht durft uit te komen. Het is ouderwets om principes te hebben, je bent antiek als je nog naar de kerk gaat, en je bent pas in als je zo oppervlakkig mogelijk bent...
De politieke partijen hebben die tendens gevolgd, en zien niet in, dat de meerderheid van de mensen diep in hun binnenste eigenlijk hopen op "vastigheid", op mensen met beginsels, op mensen met beleid... De meerderheid van de mensen verlangt niet dat ze loslopend vee zijn, ze verlangen diep in zich dat er mensen zijn die het "doen", die de leiding nemen, die de principes hoog houden. De massa is niet zo voor die ultieme liberalisering, en de verkiezingsuitslagen in de landen rondom ons tonen dit ook duidelijk aan, er is een duidelijke verrechtsing bezig, een terug naar een sterkere leiding. Kijk naar het voormalige Oostblok, en daar zie je een tendens naar terugkeer naar het communisme, de strakke lijn die zij daar kenden...

Helemaal gelukkig kunnen we daarmee zeker niet zijn, het risico dat we te ver terecht komen, en steeds meer vrijheid verliezen, is niet ondenkbaar.

Vandaar dat ik pleit dat de partijen weer eens echt een duidelijk programma zouden voorstaan, duidelijk beginselen hebben, een vastigheid bieden aan de massa die nu zwalpend zoekt naar een steun, en dan terecht komt bij extremen zoals Vlaams Balans en Lijst de plekker.... met alle risico's vandien.

Maar het is niet alleen in de politiek dat men niet meer durft uit te komen voor zijn principes, het kwaad is doorgedrongen in heel de maatschappij. Ook in de opvoeding is het volstrekt ouderwets om nog principes te hebben, en die ook door te geven. We prediken de ultieme vrijheid, en kijken dan verrast op als er zijn die die vrijheid net iets verder doorzetten dan we dachten... en voor de lol gaan straatracen, of drugs nemen voor de kick, of even een kindercrêche binnenwippen en...

Als je duidelijke regels hebt, en die ook standvastig verdedigt en behoudt, dan maak je het voor de kinderen - en de volwassenen!- veelal veel gemakkelijker om door het leven te gaan! Ze weten precies waaraan ze zich moeten houden. Maar als je telkens en telkens de regels verandert en steeds weer afwijkingen of vergoelijkingen doet, dan hoeft het je niet te verwonderen dan het kind -of de volwassenen- de grens niet meer herkent als grens, de palen zijn al zo dikwijls verzet en aangepast aan de behoeften van het moment, dat ze geen grens meer vormen...

Dit is geen dictatuur, dat is in tegendeel, de enige manier waarop een samenleving kan werken ! Vrijheid is niet het alles mogen doen naar eigen inzicht en lust, maar het mogen mee beslissen in de manier waarop de regels gemaakt worden. Maar er moeten dus wel degelijk regels zijn, duidelijke afspraken zijn... Anders werkt het systeem niet !

Dat wil dus zeggen dat iedereen die binnen een maatschappij wil gaan leven, ook de wetten en richtlijnen die daar heersen moet naleven. Dit stel ik er bij, omdat we momenteel ook dat niet meer durven doortrekken in onze maatschappij ! Het is niet logisch dat de wetgevingen en richtlijnen aangepast moeten worden aan de gewoonten en zeden van nieuwkomers in de maatschappij. Het is zij die zich naar de wetten van het land moeten gedragen, kunnen ze dat niet, dan horen ze hier niet thuis, en moeten ze terug naar waar dit wel zo is en wel zo kan. Dit is geen beperking van godsdienstvrijheid, maar net een waarborg ! Dit is geen beknotting van de vrijheid van de immigranten, maar net een opleggen van de richtlijnen en de principes van het land dat zij verkozen als nieuwe thuis.

Ik heb niets tegen Islam, Koran of om het even welke godsdienst, integendeel, ik heb er grote eerbied voor, maar niemand heeft het recht om te eisen dat de wetgeving aangepast wordt aan één godsdienst, als er godsdienstvrijheid is gewaarborgd ! Godsdienstvrijheid houdt immers in dat de eerbied er is voor elke godsdienst, en dat de beleving van die godsdienst niet hinderend werkt op een andere godsdienst of op de godsdienstlozen. Als men bijvoorbeeld van uit één groep eist dat zijn gelovigen een dag krijgen waarop alleen zij kunnen gebruik maken van het zwembad, dan kan dat alleen als je die mogelijkheid ook maakt voor de anderen, en dat je dan een dag krijgt waarop alleen katholieken, een dag voor de protestanten, een dag voor de animisten, een dag voor de... en zodra allen de rij zijn gepasseerd begin je weer van vooraf aan. Iedereen begrijpt dat dit niet kan, want dat is geen vrijheid, maar beknotting.

Vrijheid is immers niet het doordrukken van zijn eigen principes, maar het aanvaarden en het opstellen van regelmenten die voor iedereen zo aanvaardbaar en logisch mogelijk zijn.

Ik geloof dat we dat ook weer eens moeten durven stellen. En dat kunnen we alleen als we ook zelf weer principes hebben...

tot de volgende ?

Ook bij de boeren crisis ???

Ik las een hoofding van een krantenartikel: " Wim van Huffel vindt eindelijk ploeg". Het moet dus wel heel slecht gaan bij de boeren, dat ze geen ploeg meer kunnen kopen, maar op de bonnefooi de velden afstruinen in de hoop her of der een verlaten ploeg te vinden !!!!
Hopelijk vindt betrokkene nu ook nog ergens een os, een paard of misschien wel een achtergelaten tractor, want zelf de ploeg trekken, dat is geen werk voor gewone mensen zoals u of ik, daar moet je Samson of Hercules voor heten, en hij heet gewoon Wim...
Wellicht heeft hij toch wel een akker, anders is zijn zoekwerk volkomen zinloos, en mogen wij misschien betreuren dat de boeren na alles verloren te hebben, aan verstandsverbijstering zijn beginnen lijden en ploegen zoeken, maar geen veld hebben om om te doen?
Nadat ik iets verder las, blijkt het over een wielrenner te gaan. Welke banden zou die op zijn fiets leggen om de ploeg te trekken ?
En niet in het minst, kan hij geen subsidie aanvragen om zijn volkomen milieuvriendelijke manier van boeren?

Hoe reageer jij nu op dergelijke nonsens ? Zit je nu te lachen, of denk je: hij is weer aan 't zeveren??? Sorry, als je dat laatste denkt, want dan zul je wel eens meer van die nonsens zijn tegengekomen in mijn blogjes, of je zult er nog wel meer tegenkomen, tenzij je natuurlijk nu onmiddellijk besluit mijn blog te vermijden vanaf nu tot in der eeuwigheid. Dat spijt me dan voor jou, want het moet erg zijn hele dagen rond te lopen met stijf gesteven en glad gestreken kaken.

Ik moet bekennen dat ik het heerlijk vind met woorden te spelen. Taal is voor mij niet alleen een middel om mij uit te drukken, nee, het is veel, veel meer dan dat! Taal is een middel om gevoelens mee te bespelen, om humor mee te maken, om mee te spelen, om mee te goochelen... Taal biedt een enorm palet aan mogelijkheden, je kunt er als het ware mee schilderen en beeldhouwen.
Taal kan ook misbruikt worden, denk aan de begeesterende redevoeringen van ene Adolf Hitler in een nog nabij verleden, en onlangs aan de redenaarskunst van ene Obama. Hopelijk misbruikt hij die gave niet om het volk en de wereld te misleiden... Yes, We can alles goed doen, maar We can alles verprutsen voor hetzelfde geld.

Met andere woorden, taal is ook een wapen ! Zegt men niet dat de pen scherper is dan het zwaard ?

Ik heb voor een groot deel, mijn boterham verdient met het geven van spreekbeurten. Ik had de gave mee gekregen van mijn vader, die ook een begenadigd spreker was. En ook hier is het zo dat oefening kunst baart ! Hoe meer je spreekt, hoe beter het je afgaat, tenminste, als je een beetje spreektalent hebt. In het begin schreef ik gans mijn spreekbeurt in het lang en het breed op, na een tijdje schreef ik alleen een korte inhoud, met de hoofpunten in een kleurtje gezet, en na enkele jaren had ik een briefje met een woord of tien voor me liggen, alleen nog de punten waarover ik het moest hebben... Daarmee kon ik makkelijk een spreekbeurt houden van een kleine twee uur. En ik lukte er in de mensen te doen luisteren, ik kon het zeggen op de manier die hen aansprak. Telkens ik andere sprekers hoorde, luisterde ik met aandacht, veel meer naar hun techniek, dan naar hun woorden. Iemand waar ik nu nog met bewondering aan terug denk is Jef Houthuys, de oud-voorzitter van het ACV... Die man kon op een of andere manier verstaanbaar fluisteren voor een ganse zaal volk. Hij klom tot grote hoogte in volume, om dan plots af te dalen tot die fluistering... Hij beheerste niet alleen het woord, maar ook zijn geluid !

Maar ik was bezig over taal... Als men spreekt over de grote uitvindingen, dan hoor je meestal het wiel roemen als grootste uitvinding, maar volgens mij is de grootste uitvinding van de mensheid de taal, zonder enige concurrentie ! Zonder de taal is er geen samenwerking, is er geen overlevering van verworven kennis, is het leven een steeds weer herbeginnen van nul.
Dank zij de taal en het daaraan vastzittende geschrift, kennen we nu nog de woorden en gedachten van mensen die al vele honderden jaren dood zijn, en kunnen wij nog steeds hun wijsheid benutten.
Het schrijven is wellicht nog belangrijker dan het gesproken woord, omdat je met het geschrift dingen kunt onthouden die niet zo eenvoudig verbaal over te maken zijn. Neem bijvoorbeeld de wiskundige stellingen van Pythagoras en andere vernuftelingen... Probeer ze maar eens uit te leggen zonder gebruik te maken van het geschrift...

Zonder al die geschriften zou een Einstein nooit van uit de stellingen van Newton gekomen zijn tot het weerleggen ervan met zijn relativiteitstheorie.

Die relativiteitstheorie die zegt dat de tijd relatief is, zegt dat niet alleen van de tijd, we vergeten nogal eens te vermelden dat hij dat ook zegt van massa en beeld...

Neem nu mij... In de ogen van mijn medeburgers, ben ik volgens de normen van de huidige mode en de regels van de gezondheid veels te dik, maar Einstein redt mij daaruit, want dank zij hem weet ik nu dat mijn massa slechts relatie is ! Stel dat er reizigers van uit de richting Sirius aankomen met een snelheid die die van het licht benadert, dan zouden zij mij zien als een soort lang stuk ijzerdraad dat bewoog. Mijn vrouw zouden ze wellicht niet eens opmerken. Dus voor hen zou ik helemaal niet dik zijn, maar heel, heel mager !
De waarheid gebiedt mij echter te vermelden dat voor reizigers die aan bijna lichtsnelheid van uit de hoek van Aldebaran naar hier komen gevlogen, ik wellicht een gruwelijk grote lompe massa bewegend blubber zou zijn... Olifanten lijken voor hen gewoon op bewegende bergen !
Vandaar dat mijn persoonlijke sympathie veeleer uit gaat naar de lui van Sirius...

Zie je, ik kan het niet laten... als je nu nog niet kan glimlachen, dan kan ik het ook niet helpen.

tot de volgende ?

Warm bij de kachel...

't Heeft vannacht weer ferm gevroren! We zitten al weer een paar dagen met de kachel als bijverwarming. Je hebt er stof van, er is werk aan, maar er is niets gezelliger dan de warmte van de "stove" om bij te zitten.
Het is niet alleen een menselijk gevoelen, want ook de honden gaan languit bij de kachel liggen, genietend van de hitte.
Bij de centrale verwarming gaat de warmte meer op in het geheel, bij een kachel voel je duidelijk de stralingshitte. Heerlijk !
We hebben weer eens een echte winter, mocht ook wel ! Wellicht gaan we een heleboel van die immigrerende beestjes weer kwijt zijn, zal het aantal teken weer binnen de perken zitten, zal er heel wat schadelijke insecten het tijdelijke met het eeuwige verwisseld hebben... (Zitten ze dan nu in het hiernamaals vergeven van de muggen?)

Wat we nu meemaken is een zoveelste bewijs dat zelfs de geleerdste bollen nog maar bitter weinig kennen van het geheel van de samenhang van heel ons moeder aarde.... Soms heb je de indruk dat ze meer weten van de maan dan van de grond waarop we lopen !

Ik vind dat heerlijk ! Krijgen we telkens weer verrassingen ! Neem nu het weer, ik lees het weerbericht op mijne pc, en Anny zegt: "Ze zijn mis! Zowel op VTM als op VRT zeggen ze het anders!" Klopt de pc toch ! Vind ik leuk, niet dat ik of de pc gelijk heeft, maar het feit dat, ondanks alle vooruitgang op gebied van weersvoorspellingen, ze toch nog heerlijk de bal mis kunnen slaan! Krijgen wij nog eens een verrassing... En geef toe, voor ons Vlamingen is dit een godsgeschenk ! Want 99,97 % van al onze gesprekken beginnen met "Het weer", en dan is er een onverwacht iets, net zoals in de tijd van Armand - de leugenaar- Pien... De sukkel had de naam van leugenaar omdat hij in zijn voorspellingen nogal eens de bal missloeg, wat toendertijd heel normaal was, maar niet bij ons, waar het weer gespreksitem numero uno is...

Ik heb me al dikwijls zitten afvragen of in andere landen er ook zo'n gespreksopener bestaat, zoals het weer bij ons ? In de woestijn kunnen ze maar een paar keer per jaar het weer als opener gebruiken, als het eens per abuus heeft geregend... anders is het weer er altijd: gewoon... zoals altijd... Daar kun je dus geen inleiding tot een babbeltje mee maken. Misschien begint ieder gesprek daar wel met de toestand van de kamelen???

Bij de eskimo's zullen ze ook wel over het weer praten, want daar is het weer niet alleen een fenomeen, maar is het ook de mogelijkheid of onmogelijkheid om op jacht of visvangst te gaan... Ik las dat ze in die landen enkele honderden woorden hebben om de soorten van sneeuw te beschrijven ! Dus we zijn niet alleen met ons weerpraatje... Maar toch moeten er heel veel volkeren zijn, waar ze andere dingen hebben als algemene gespreksopeners... Alleen, mijn fantasie schiet tekort om ze zo maar te bevroeden. In Rio beginnen ze misschien ieder gesprek met "nog zoveel dagen voor het weer carnaval is"???

Ik denk dat wij het weer gekozen hebben, niet omdat het zo enorm belangrijk is, maar omdat het een veilig en neutraal onderwerp is, waarbij je in feite de gesprekspartner een beetje kunt bespieden in zijn reacties, en kijken of hij bereid is tot een verder, minder neutraal gesprek... Bovendien is het weer hier zo wisselvallig dat je wel telkens iets specifieks kunt zeggen, zonder de neutraliteit te schenden. Wellicht daarom kiezen de meesten zelfs het wel overdreven neutrale "'t Is wel een weere hé?", wat zo wel kan slaan op goed, op slecht, op rotslecht, op vervelend, op weet ik veel welk soort weer. Maar het is in ieder geval de dooddoener bij uitstek.

Iets origineler zijn de mensen die zijpende nat binnenkomen en stellen "En niet willen regenen hé ?", alhoewel dat ook al zo dikwijls is gezegd door zovelen, dat je alleen nog beleefd glimlacht...

Nee, we zijn maar saaie praters.

Ik heb gisteren heel mijn kwampjoeterke weer op punt gesteld, en alles werkt weer perfect ! En nog veel rapper dan voorheen. Eigenlijk is het niet slecht dat je nu en dan eens herbegint bij nul, want een mens sleept na enkele jaren gebruik heel wat programmaatjes mee die hij ooit installeerde en nooit of bijna nooit gebruikte... Het heeft ook een positief effect op mijn surfgedrag ! Want als ik een leuke site ontdekten dan zette ik dat netjes in mijn bladwijzers, en ik moest alleen mijn lijst van bladwijzers openen om wel ergens boeiende dingen te vinden...Maar je zit wel steeds weer in dezelfde bronnen te drinken. Nu moet ik weer eens herbeginnen... ik heb geen bladwijzers meer, alles is weg. Dus nu moet ik weer echt gaan zoeken op dat enorme internet. Enkele namen weet ik nog wel, omdat ik er heel vaak naar toe ging, of omdat ik er ook geabonneerd ben op nieuwsbrieven, maar al de rest zal wellicht nieuw zijn, en heel anders dan vroeger.
Als browser gebruik ik het onvolprezen firefox, en daar installeer je wel eens wat add ons, maar dat gaat net als met die programmaatjes, sommige zitten na een tijdje alleen ballast te zijn, en je gebruikt ze nooit. Die zijn nu ook allemaal weg, en de add ons die ik dagelijks wel gebruikte heb ik meteen weer geïnstalleerd. Kortom, alles werkt weer perfect, en is nieuw. Heerlijk !
Ik heb dus nu ook Windows helemaal buiten gezwierd, zal het nog alleen op een virtuele manier gebruiken, werkend op de roots van Linux, wat dan plots ook weer veel veiliger is!.
Nu beseft Windows dat ook wel, en als je kijkt naar wat ze doen in Windows 7, dan kun je zien dat ze heel wat over het muurtje hebben gekeken, en ook een veel sneller werkend machine aan het bouwen zijn. Eindelijk zou ik zo zeggen, maar mij rest nog wel de vraag waarom het bij hen zo duur moet zijn, en bij de anderen gratis ?
Als ik praat met vrienden en collega's, dan geven ze mij allemaal gelijk, maar ik zie dat ze toch de stap niet durven maken naar Ubuntu of een andere vorm van Linux... (Linux is veel eer geschikt voor mensen die werkelijk computerminded zijn, Ubuntu is een zeer vriendelijk en zeer makkelijk bruikbaar geheel van linuxprogramma's die een perfect werkend geheel vormen, net zoals je bij Windows een geheel pakket krijgt, sorry, koopt....) Nochtans, Ubuntu is qua gebruik bijna gelijklopend met Windows, er zijn weinig totaal nieuwe werkwijzen. Je kunt het ook proberen ! Je kunt Ubuntu downloaden op een cd of dvd, en dan opstarten van op de cd of dvd, en daar eens werken, zonder het echt te installeren. Vergeet niet dat je bij Ubuntu om de zes maanden een nieuwe ubuntu kunt installeren, gratis, waar je bij Windows veel langer moet wachten om van XP naar Vista te gaan of nu naar Windows 7. Misschien zie je het belang daarvan niet meteen, maar kijk eens naar de updates die je telkens weer moet bij installeren op je windowspakket... Al die updates blijven maar zitten, en op den duur sleep je een enorme massa aan gegevens mee, die je systeem loodzwaar en traag maken. Bij Ubuntu worden de oude niet meer geldige updates automatisch verwijderd, en heb je dus om de zes maand een grote opkuis, echter zonder jou gegevens te verliezen. Bij het installeren van een nieuwe versie van Ubuntu, laat hij al mijn eigen programmaatjes netjes staan, tenzij hij er zelf een nieuwer systeem voor heeft...
Maar wat zit ik hier te praten...Probeer het eens !

tot de volgende ?

enen uit - enen in...

Allee, Veerle is uit de plaaster, Bart zit er nog voor een hele tijd in, en nu hebben ze Gwendolyn ook een plaaster aangedaan... Haar voet is gelukkig niet gebroken, maar zemoet veertien dagen in de plaaster, om te herstellen... van een erge verzwikking. Het moet in de plaaster omdat ze haar voet helemaal in een spitse tip naar beneden hield voor de minste pijn...

Ik heb met de auto van Veerle moeten rijden, omdat er in mijn bakje maar een naast mij kan en anders geen...

Gisteren was het ook druk, druk , druk... Vorige week had ik bij een update van mijne kwampjoeter een foutmelding gekregen... Maar alles leek perfect te werken, tot er weer een update kwam, en ik niet meer kon updaten... Dus een alarmseintje naar mijn Hollandse hulp... Bij nazicht bleek het een fout te zijn van het systeem, die blijkbaar bij honderden gebeurd was... De enige oplossing was de boel volledig herinstalleren.... Meteen is nu mijn windows helemaal weg van mijn PC... Ik zal wel nog een virtuele windows installeren, mocht ik ooit een programma ontmoeten die ik niet via Ubuntu kan lezen... Maar die windows is dan virtueel, dat wil dan ook zeggen dat hij draait op linux roots, en dus net zo goed vrij is van alle miseries, miseries die mij weggejaagd hebben van windows met alle virussen, wormen, trojanen en andere malware...

Met andere woorden ik ben nu helemaal, honderd procent Ubuntu fan !

Maar natuurlijk, als alles moet geherinstalleerd worden, dan is daarmee de kous niet af, want dan moet je nog alle kleine dingetjes die je gewoon bent te gebruiken ook weer installeren... dus ik heb nog werk voor ik weer gesetteld ben... Maar ja, zo blijf ik bezig hé...

Maar dat wil dus zeggen dat ik, na de paren uren vertier in de diverse wachtzalen van het hospitaal, en het komende werk, mijn blog van vandaag wel wat ingekort zal zijn... Maar ja, voor een keer mag dat wel zeker ?

Gelukkig ben ik het ondertussen al gewoon om in wachtzalen te zitten, maar het klinkt misschien gek, als je zit te wachten voor een ander duurt het precies nog langer!

Voila, voor een keer dus...
tot de volgende ?

De grote slierbaan

Ik was eigenlijk al weer glijbaan aan het schrijven, maar 't Vlaamsere woord is slieren, net zoals we niet gingen schaatsen, maar schaverdijnen...
Maar niet alleen de dialecten verwateren tot een gemeensschapssoepje, zelfs het gewone dagdagelijkse Vlaams lijdt onder de druk van radio en TV, die alleen maar Nederlands praten, ze spreken nog amper, ze praten...Klappen doen ze al helemaal niet meer.
Jammer eigenlijk, er is duidelijk iets mis aan het lopen, een heleboel rijkdom wordt zo maar overboord gesmeten.
Ondertussen kruipen de auto's hier voorbij... Het moet wel glad (gleddig) zijn !
En het blijft sneeuwen, geen grote vlokken, maar ze vallen dik. Nu en dan speelt de zotte wind over een stuk dak of een stuk veld, en dan waaien die losse sneeuwvlokjes met zijn allen weer joelend de lucht in. Ik zie de bomen op het eind van het veld voor mijn deur nog amper staan, het lijken nevelige spookbeelden. Van achter mijn raam is het wel schoon om naar te kijken. Om er door te moeten is heel wat anders.

Ik las vanmorgen, op het wc (een favoriete leeshoek), een wetenschappelijke benadering van de liefde... De titel alleen al deed me de wenkbrauwen fronsen, en het bleek dan ook niet over de liefde te gaan, alleen over de aantrekkingskracht tussen man- en vrouwtjesdier... De werking van de hormonen, feromonen, en de onbewuste lichaamstaal, en hoe je die ook bewust kunt toepassen om je eigen ikke seksueel aantrekkelijkerder te maken.. (Let op de overtreffende overtrap)...

Wat me daarbij wel tegenvalt is dat men het verschijnsel hardnekkig liefde blijft noemen... In de meeste gevallen - althans in onze westerse wereld- zal de liefde wel begonnen zijn met dat stukje lichamelijke scheikunde, maar dat kun je hoogstens verliefdheid noemen, aantrekkingskracht tussen de twee seksen... Heeft weinig met Liefde te maken.
Zelfs iemand die de liefde kent, kan nog wel eens die aantrekkingskracht voelen, maar zal het, als zijn liefde groot genoeg is, dat inwendig brandje voor een andere wel blussen zonder dat er iets echt zal gebeuren. Sommigen zullen misschien struikelen, maar heel vlug terug willen keren naar de echte liefde... Liefde is immers zo veel meer dan alleen dat lichamelijke. Datlichamelijke is hoogstens een stuk van de brandstof, maar er is veel, veel meer dan dat in de echte liefde tussen man en vrouw...

Ik vraag mij af of dergelijke artikels en schoolse lessen over dit zuiver lichamelijke verschijnsel, niet mede de oorzaak zijn van het feit dat het in de huidige tijd lijkt of er steeds minder echtparen uitgroeien tot de echte hechte liefde... Ze blijven steken bij dat lichamelijke, en het minste rimpeltje in de relatie is genoeg om er een einde aan te maken... Ik hoorde zelfs dat de normale verliefdheid, ook binnen het huwelijk, maar gemiddeld drie jaar duurt, nadien wordt het een sleur... Het was precies of men van uit de wetenschap aan de mensheid kond deed dat je best niet huwt, maar een driejarig contractje afsluit, waarna je best een nieuwe relatie aangaat, weer voor een jaar of drie...

Er is dus duidelijk, vooral voor de wetenschappers, een gemis aan kennis van Liefde... Zij onderkennen alleen het chemisch verschijnsel van hormonen, en feromonen... want Liefde, dat kun je niet zo maar in een vakje duwen, daar zijn geen tastbare verschijnselen bij...Althans niet tastbaar volgens de wetenschap, maar wel heel voelbaar, tastbaar voor wie het kent, en het geluk heeft er in te mogen en kunnen leven... Maar dat is verkeerd uitgedrukt, want het is veeleer zo dat je de Liefde pas kunt ervaren als je ze weggeeft. Het is geen krijgen, het is ook geen louter geven, het is een geheel van wisselwerking tussen geven en krijgen. Je kunt het niet krijgen als je het niet geeft, en hoe meer je het geeft, hoe meer je ook krijgt...
Liefde is inderdaad een werk-woord !

Het is net zoiets ongrijpbaars als Geluk... Als het het geluk wilt nemen, dan net ben je het kwijt ! Het is er in feite altijd, je moet het alleen aanvaarden in zijn vorm van het ogenblik. Geluk is immers tevreden zijn met je toestand in zijn volle breedte. Tevreden zijn met je toestand, met je ervaringen, met je lot, met je gezondheid, met alles... Hoe ouder je wordt, hoe makkelijker dit wordt, omdat je met vallen en opstaan hebt geleerd dat er geen echte blijvende hoogtepunten zijn, net zomin als echte blijvende dieptepunten... Hoe beter je er in slaagt het leven te aanvaarden in de vorm waar in het op je afkomt, hoe meer je het in tevredenheid kunt ervaren, hoe gelukkiger je bent... Maar ook daar heeft men een heel ander begrip van gemaakt, hier zijn het niet de wetenschappers, niet een of ander hormoon, maar de mens zelf, die geluk ziet als een voortdurend zweven op een hoogtepunt... En niet wilt zien dat, als je eenmaal boven bent op de berg, je alleen nog naar beneden kunt.
Dat is ook Tao, de Weg.
Gewoon aanvaarden. Heb ik pijn, dan is dat maar zo, ik kan me in een hoekje zetten en treuren en kniezen, maar daarmee gaat de pijn niet weg, ik kan een pijnstiller nemen, maar daarmee gaat de ziekte niet weg... dus kan ik de pijn maar beter aanvaarden, en het zijn eigen plekje geven in mijn bestaan... En het liefst een plekje waar ik nooit veel aandacht aan geef, iets waar ik niet vaak kom... Want dat helpt ! Als ik de pijn laat waar hij is, en al mijn aandacht op andere dingen richt, dan ervaar ik de pijn veel minder. Hij is er nog, maar zit in zijn hoekje... Doe er mee zoals de kuisende man in het spotprentje, veeg de pijn onder de voetmat. Het is niet weg, maar je ziet het tenminste niet meer. Ik noem de pijn omdat dat voor mij het item is dat ik het meest onder de mat moet vegen, maar misschien is het voor jou wel heel iets anders... Maar de truuk is hetzelfde, ik heb nog steeds veel verdriet in het verlies van mijn zoon, maar ook daar sta ik niet bij stil, want als ik er bij stil sta, dan wordt het me weer teveel, veel te veel... Vergeten kan ik niet, zal ik niet, maar ik kan wel bewust op andere dingen denken, net zoals met de lichamelijke pijn...
Als je het niet onder de mat vegen wilt noemen, noem het dan sublimeren of geef het nog een andere naam, wat jou best past, als het je maar helpt om het uit het centrum van je wereld te halen, en het naar een stil verloren hoekje te duwen. Dan ben je, met al je pijn, met al je verdriet in staat gelukkig te zijn, volmaakt gelukkig, ik kan het weten, ik ben het !
Och, ik slaag er ook niet steeds in dat met alles te doen, maar hoe meer ik oefen, hoe beter ik het kan... Mijn zwak punt is geduld hebben, maar ook dat gaat stillekens aan beter, omdat ik, als ik mezelf betrap op ongeduld, me bewust verzet er tegen, en de truuk met de mat poog toe te passen... en dat gaat steeds beter en beter !

Jammer dat ik dat niet wist toen ik jonger was...Misschien helpt dit blogje jou wel om vroeger tot een evenwichtig = gelukkig bestaan te komen ! Ik wens het je toe !

tot de volgende ?

kouwe zondag

Vanmorgen zijn we naar Merelbeke gereden naar de rommelmarkt. Het was heel de rit - 1°, en toen we vanmiddag terug naar huis reden was het...- 1° ! Met andere woorden,ondanks het vriendelijk zonnetje warmt het niet op !
Wat wel veranderd was, in de terugweg bespeurden wij steeds meer en dikkere wolken, en toen op een gegeven moment de zon door de wolken door moest piepen, zagen wij die zo kenmerkende lichtbanen... " De zon trekt water!" merkte Anny meteen op... Met andere woorden, de beloofde sneeuw is er bijna !

Op de rommelmarkt heb ik - hopelijk wordt het goedgekeurd- 14 mooie houten kistjes gekocht, prachtig om er juwelenkistjes van te maken. Uiteraard zijn die niet alle veertien voor mij, maar wel voor de hobbyclub. Normaal ga ik niet over de aankopen, maar ze zijn zo mooi, en zo goedkoop, dat ik het toch maar gedaan heb... Het zal wel goed zijn ! Ze zijn bovendien in beuk of een daarop gelijkend hout, en dus excellent om er met pyrografie op te werken... Ik ga deze namiddag Monique verwittigen van mijn snode daad, het aankopen van die bakjes. Ik ga er eentje klaarmaken voor ik het meeneem naar de club, want nu dinsdag 10 februari zal er toch niet veel gedaan worden, het is eetfestijn...

We hebben langs de weg een kip van het spit gekocht, en vanmiddag met frietjes... zo had Anny ook niet veel werk, en is het ook voor haar zondag. Nu is ze al de vaat aan het doen, want straks is het veldrijden op tv, en dat wil ze niet missen !

Vandaag las ik in mijn "krant" (op internet) een gek bericht...
In een wetenschappelijk museum in België heeft men de opgezette dieren van de toekomst geplaatst... U leest goed, van de toekomst ! Daar zie je knaagdieren van twee meter groot, vogels met tanden en dergelijke dingen meer...Hoe komt de man tot dergelijke toekomstvisie ? Wel, door het vernietigen van het ecosysteem zal de mens binnenkort uitsterven, en de resterende dieren zullen wellicht groter worden daar er veel soorten zullen verdwenen zijn...
Ik dacht: die heeft mijn blog gelezen !
Hij wijkt alleen af wat zijn visie op de vogels betreft...

Maar, het is dus wel degelijk zo, dat ik niet alleen pessimistisch ben over het voortbestaan van de mens op aarde ! Ik zeg wel degelijk : op aarde !, want het lijkt mij geen toeval dat men de inspanningen aan het opdrijven is om werkelijk naar andere planeten te trekken... Las ik niet dat de Russen plannen hebben om een tussenstation te vestigen op de maan ?

Maar zie je al de bitsige strijd die zal ontstaan om bij de uitverkorenen te zijn, als alles hier in een steeds sneller tempo aan het ineenstorten gaat ? Het elitaire zal er weer afdruipen ! En hoe ver zullen die uitverkorenen afwijken van wat wij betitelen als goede mensen ? Als je alles op alles zet om te kunnen ontsnappen aan de stervende aarde, dan zullen wellicht niet de braafsten en de lijdzaamsten als eersten in de ruimteark stappen...

En dat doet mij denken aan Noach... Volgens het verhaal (of de verhalen, want over bijna heel de aarde vinden wij deze historie terug in sagen en legenden), was het de braafste en de uitverkorene van God die gered werd... Maar ook daar zal er wel gevochten en geduwd en getrokken geweest zijn om plaats te vinden op een veilige hoogte of in de ark... De gelukkigen waren wellicht de bergbewoners? Maar men heeft inderdaad kunnen afleiden van bepaalde kenmerken van de menselijke dna, dat op een gegeven moment de mensheid moet zijn teruggevallen op een stuk of vijfduizend exemplaren op heel de wereld ! Men vermoed dat de grote vloed er inderdaad is geweest, wellicht een enorme tsunami en enorm slecht weer, aardbevingen en vulkaanuitbarstingen, tengevolge van een een enorme meteoorinslag.... Wellicht met onder meer ook een wissel van de polen, verschuivingen van de continenten en dergelijke dingen als gevolg... Een enorme catastrofe die blijven nazinderen is in het collectief geheugen van de mensheid... Nadien zullen de geredden wel gezien geweest zijn als de lievelingen van de God(en)... Vandaar wellicht de legenden. Die echte historische gronden blijken te hebben. Trouwens volgens veel wetenschappers, zouden de meeste oude legenden wellicht een historische achtergrond hebben. Voor mij is dat een wonder, dat veelal via mondelinge overleveringen, geschiedenissen van duizenden jaren terug toch nog bij ons terecht komen. Wonderbaar !

Wat evenzeer wonderlijk is, is dat heel veel scheppingsverhalen een structuur hebben die lijkt overeen te komen met het ontstaan van het leven op aarde... Uiteraard in een literaire vorm of liever in de vorm van een legende, maar blijkbaar had men al heel vroeg een zekere kennis van "the origin of species", maar zo vast gestructureerd als een gegeven feit in bijbel en andere verhalen, dat men het eigenlijk niet meer in een geleidelijkheid wilde zien, maar in de vorm van het verhaal... Vastgeroeste wetenschap zeg maar...
In de plaats dat zij die er een geloofspunt van maakten wezen op de logica in het verhaal en de daar uit blijkende juistheid, hielden ze vast aan de letter, en berekenden zelfs op basis van de leeftijden opgegeven in de bijbel dat de wereld nu zo'n dikke zesduizend jaar oud was...
En eigenlijk zijn we nog niet wijzer !
Nu maken we wetten, telkens en telkens weer met de bedoeling een goede en vlotlopende samenleving te vormen, maar in de plaats van naar de geest van de wetten te leven, gaan we vitten over de letters, de punten, de komma's, en weten we op de duur niet eens meer waarom die wet er in werkelijkheid is gekomen... (Tot heil van de advocatuur)...
Blijkbaar zit er een rare kronkel in de geest van de meeste mensen...

Geen wonder dat wij wellicht dicht bij ons uitsterven zijn !

We willen immers zelfs niet logisch denken, hoe zouden we ooit logisch werken...

tot de volgende ?