meer dan 4000 !

Sinds mijn tellerke op mijn blog staat, half maart van dit jaar, hebben meer dan 4000 lezers zich over mijn blog gebogen...
En dit zijn dan nog alleen de lezers die dit rechtstreeks doen, want mijn blog zit ook nog minstens op één ander systeem te lezen, en die lezers zie ik niet.
Wie mijn blog plots op Technorati heeft gezet weet ik niet, maar ik heb wel de toelating gegeven dat het mocht. Ik stel vast dat je nu nog steeds het hele eerste van mijn blogjes kunt lezen, tot en met dat van vandaag. Het zou wel een hele karwei zijn, want ondertussen heb ik al heel wat geblogd, en sommige stukken ware stukjes, andere waren hele knoerten.
Ook de behandelde onderwerpen zijn niet te tellen, de meeste blogs gaan over meer dan één onderwerp, en er is omzeggens maar één redelijk constante: het weer... het Belgisch onderwerp bij uitstek. Het weer kwam in bijna iedere blog aan het woord, en slechts heel zelden om te melden dat het goed was...
Toen ik begon aan het bloggen, had ik niet gedacht dat het zo een vaart zou lopen, maar nu beheerst die blog een beetje mijn leven. Het is een vorm van verslaving geworden, ik zou niet meer zo maar kunnen stoppen, de dag is niet af als ik niet kan bloggen.
Toch was het een paar keer bijna het geval: internet gaf de pijp aan maarten, en ik kon mijn blog wel opmaken, maar niet verspreiden... Gelukkig werden de (zeldzame) pannes van het internet steevast tamelijk vlug opgelost en kwam alles nog terecht.
Enkele dagen waren aangekondigd als "Er komt geen blog", omdat een of andere activiteit mij dat zou verhinderen. Met uitzondering van de meerdaagse uitstappen stel ik vast dat ik in de meeste gevallen toch nog een blog creëerde op een weliswaar ongewoon uur, maar toch op de dag in kwestie...een duidelijker bewijs van het verslavende element in het bloggen is er niet!

De laatste maanden blog ik voor ik mijn mailtjes heb gelezen, omwille van het idiote gevoel dat mijn lezers zitten te wachten, en telkens als ik dan mijn blog in de ether duw, kijk ik meteen of ik de lezers voor was, en als ik zie dat er die dag al enkele lezers op mijn blog zaten, is het een steek(je) in mijn schrijvershart.

Hoelang zouden die schrijfsels blijven rondwaren op het internet, vraag ik mij regelmatig af. Met andere woorden, hoeveel van de websites en blogs die je kunt vinden op internet zijn van mensen die ondertussen al het tijdelijke met het eeuwige gewisseld hebben ? Of zijn allang démodé ? Of gaan over onderwerpen die niemand zich nog herinnert ? Wie zal er nog weten wie die Leterme was waarover ik ooit een versje pleegde ? Of ga ik met die blogs op een of andere manier de eeuwigheid in? Zal een van mijn nazaten binnen enkele eeuwen die blogs terug ontdekken, en wereldkundig maken ? Of worden mijn kriebelkrabbels met de mantel van de tijd zachtjes toegedekt? Ik weet het niet, en het is ook niet mijn hoofdbekommernis...Maar wat is dan wel de reden van mijn bloggen ?
Eerlijk, ik weet het niet.
Gewoon omdat ik het graag doe, en omdat ik vaststel dat er enkele mensen zijn die het wel leuk vinden, en die aandacht streelt mijn ego. Onmiskenbaar, en ik denk dat iedere blogger wel wil dat zijn blogs ook gelezen worden.
De meeste vaste lezers zijn uiteraard bekenden, maar tot mijn verbazing tel ik ook enkele vaste lezers die ik niet ken en die mij niet kennen, of het is uit die blog. En dat enkelen uit een toevallig zien van een blog overgaan naar vaste lezer, streelt mijn ijdelheid nog veel meer dan de aandacht van mijn bekenden, die mij lezen uit sympathie.
Dat er een bekende mijn blog propageert in diverse middens, en er uit citeert, doet mij uiteraard nog meer genoegen. Kortom ik ben een hovaardig manneke, drijvend op de aandacht die ik krijg van anderen... en ik voel er geen greintje schaamte over. (Integendeel, ik zit te grinniken!)

Wat ik héél leuk vind zijn de reacties op mijn proza! Sommige kun je lezen als je kijkt op het woordje reacties, andere krijg ik gewoon met een mailtje toegestuurd. Soms krijg ik lof, soms kritiek, maar eigenlijk zijn ze beiden gewoon voer op de molen van mijn ijdelheid...

Weet dat je binnenkort nog eens een blog krijgt over mijn blog, want we naderen stillekes de duizendste blog ! Met andere woorden, we zijn stilaan de kaap van drie jaar bloggen aan het naderen, met dien verstande dat het hier een dagelijkse blog betreft. Ik kijk ook wel over het muurtje bij andere bloggers... en er is een enorme variëteit vast te stellen. Je moet gewoon eens gaan zien op seniorennet om te zien welke soorten van blogs er allemaal zijn. Sommigen zien het veeleer als een never ending story, een soort site die blijkbaar nooit af is, en waaraan ze voortdurend bijwerken en bijschaven, wat bij sommigen leidt tot een enorme kolos van ontelbare items en foto's en noem links en noem maar op, waarin je het gevoel krijgt verloren te lopen, tot de zeer minimalistische die ooit een keer probeerden iets op papier te zetten en dan nooit meer... en alle mogelijke varianten er tussen in. Anderen stofferen hun blog voortdurend met de vruchten van andermans boom, en kopiëren stukjes of zetten linken aan alle kanten. Anderen beperken zich tot een soort onderwerp, en bieden bijvoorbeeld alle nieuwtjes uit hun straat of dorp aan. Je kunt het niet noemen, of het is er ! Via de blog van vriend Happy leerde ik er ook de foto-blog kennen van een mij onbekende dame die vurrukkullukke foto's maakt, en regelmatig een pak prachtige dingen toont... Heel weinig tekst, veel beeld, en van een superieure kwaliteit. Ik heb me al voorgenomen er eens in te grasduinen voor onderwerpen om om te zetten in pyrografie...
Bloggen is dus een medium zonder regels... Je kunt er alles op kwijt...
En dat is ook een van de geheimen van het bloggen: dat kwijt kunnen! Je kunt eens ventileren, en zo ook je eigen gemoedsrust terugvinden...
Hier kan ik nog eens praten over mijn overleden zoon, zoals ik soms met mezelf er over praat, niet om terug in het verdriet te duikelen, maar om de herinnering te eren.
Hier kan ik eens over pijn babbelen, zonder iemand voor je die wat verveeld kijkt of overdreven aandacht besteed.
Hier kan ik alles kwijt op een manier die veel vrijer is dan al de andere middelen.
Denk maar eens aan de telefoon, je kunt veel meer zeggen die onzichtbare persoon dan tegen de man die in je ogen kijkt...Met een blog gaat dit nog veel verder. En dat kun je in heel veel blogs terugvinden... het geeft wat van de ziel van de schrijver bloot...Net zoals ieder boek dat ook doet.
Och, ik kan er blijven over praten... maar het is gewoon: een blog is een blog is een blog is een blog....

Vandaag zouden we weer regen krijgen, maar tot op heden zie ik nog niets, wel is het overtrokken.

Ik zie steeds meer geel in mijn lindeboom kleuren... wat we ook dromen, de herfst is in het land. Zowel meteorologisch als astronomisch als weet ik veel hoe nog, hij is er. Het enige leuke dat hij brengt zijn noten en paddestoelen. Vooral het laatste, en dan denk ik niet alleen aan de eetbare soorten. Ik vind dat paddestoelen veelal mooi zijn. Niet alleen van vorm, maar ook van kleur. De meeste paddestoelen hebben van die pastelkleuren, die bijna verdwijnen in de achtergrond van de gevallen bladeren. Er zijn hele grote bij, maar ook heel minuscule, je moet maar eens kijken onder de schors van dode bomen, en op die schors! Neem eens een vergrootglas mee, en sta vol ver- en bewondering voor die bizarre vormen die de natuur ons biedt. Je kunt dan meteen ook eens kijken naar de mossen en korstmossen, en versteld staan van de vormen, maar vooral van de kleuren in dat kleine wereldje... We naderen ook weer allerzielen, en binnenkort gaan de mensen de jaarlijkse opkuis van de graven gaan doen...Voor je begint te schuren, kijk eens met een vergrootglas naar het "vuil" dat veelal bestaat uit korstmossen. Sta er eens bij stil dat op die schijnbaar blote steen er toch leven ontstaat. Waar je met de beste wil van de wereld niet ziet hoe er daar iets kan leven, is het er toch! In de warme en vochtige landen heb je daar ook nog de tillandsia's bij, die net als de korstmossen hun voeding schijnen te halen uit de lucht en het vocht in de atmosfeer. Hier zie je ze wel eens als die bizarre plantjes die op een steen of op kurk of een dode tak gekleefd zijn, veelal wat grijzig van kleur. Weet je dat ze zich zelfs "zaaien" op de telefoondraden, die soms breken van het gewicht van de aanwezige plantjes?
Voor mij zijn dat echte veroveraars ! Waar nog geen ander leven mogelijk lijkt, vestigen zij zich, en als je ze laat groeien en vermenigvuldigen zullen zij op den duur een voldoende basis vormen voor andere soorten van planten, en is de natuur weer eens de kale rots aan het overwinnen. Fantastisch toch ?
Ook rondom ons zien we van die sterke veroveraars... Als je aan een wegboord een stukje brake grond ziet, waar niets kan opgroeien, dan zul je plots zien dat het kleine hoefblad net dat stukje grond gaat bezetten, en er enkele jaren ongestoord blijft groeien... tot het door zijn aanwezigheid voldoende voedingsstoffen in de boden heeft gebracht, en andere planten er beginnen te groeien, die veel sterker zijn en het arme kleine hoefblad totaal verdrummen... De zachte veroveraar wordt niet bedankt voor zijn werk, maar gaat er teniet.
Echter, zonder dat voorbereidende werk, van die korstmossen of dat kleine hoefblad, zou de natuur nooit op die plaatsen zijn geraakt... Voor mij is dat een les om te onthouden! Zonder het werk van de kleine man zouden wij nooit de welvaart hebben die we nu kennen. Laat ons dan iets dankbaarder zijn dan de natuur zelve, en niet vergeten wat die onzichtbaren allemaal dagdagelijks voor ons doen opdat wij makkelijk zouden zitten in een zachte zetel, wekelijks ons afval zouden kunnen buitenzetten in het zekere weten dat het verdwijnt... en noem maar op. De natuur kan er niet zijn zonder die kleine werkers vooraf, wij kunnen er niet zijn zonder die kleine mensen die de maatschappij laten draaien.

Ik ga stoppen, bedankt allemaal om mij dagelijks , of nu en dan, of heel toevallig, te ontmoeten in de blog van die soms knorrige, soms satirische, soms leuke opa...
tot de volgende ?

De gemiste sofa

Heb je het ook gelezen?
Heel wat Europeanen hebben last van brandwonden en excema van hun...sofa!
Blijkbaar zijn hier Chinese sofa's ingevoerd, waarin kleine zakjes dimethylfumaraat zitten om de schimmel te weren, maar deze zakjes huppeldepup veroorzaken bij vele mensen allergische reacties, met alle gevolgen van dien.
Ik voor mij, dit is een gemiste kans !
Men had tijdens de vernieuwing van de parlementaire zitjes, er moeten van profiteren die zetels helemaal op te vullen met die dimethyldinges, dan zouden onze hooggeachte dames en heren volksvertegenwoordigers en - sters wellicht voor één keer actief gezeteld hebben ! ook al was het maar van de jeuk, het zou een verfrissend iets geweest zijn na de riante zichten op krantenlezende, gsm-ende en slapende leden die ons nu geboden wordt in een al even slaapverwekkend programma ons aangeboden door de onovertroffen tvzender: één !...
Er zijn duidelijk enkele zaken die zeer goedkoop kunnen uitgezonden worden! Velokoersen en het parlement... Gemiddeld 377 dagen op één jaar (ja, ik weet ook niet hoe het kan, maar zij vervelen ons wellicht zo vaak dat we de tel effe kwijtraken) kun je de namiddag van onze bejaarden, zieken, en kinderen opfleuren met het zicht op slapende parlementairen of vallende coureurs. Deze vorm van entertainment biedt meer voordelen voor de zender dan je zou verwachten! De heren parlementairen (dames ook) overslapen zich wel eens, waardoor de uitzending uitloopt, en bij de renners is het idem dito ! De heren werden vervoorondersteld te rijden aan een snelheid van X km/uur, en dat halen ze niet, waardoor ook deze uitzending weer uitloopt...
Nu zul je zeggen, wat nut heeft de zender daaraan ? Veel, heel veel ! Ze hebben een serie aangekocht, van laat ons zeggen 175 halve uurtjes uitzending. Normaliter moeten ze dus twee zo'n reeksen hebben om het jaar uit te kunnen zingen, maar let op ! Telkenmale de dames en heren volksvertegenwoordigers en -sters hun tussenkomsten iets te lang opfleuren met oeverloze herhalingen van alles wat de voorgaande 17 sprekers al hebben vermeld, maar wat zij ook nog eens moeten zeggen, om eens een beeld te zijn, kwestie van hun kiezers te overtuigen van hun onverdroten inzet (????!!!), of de wielrenners in een of andere obscure rittenkoers te traag hebben gereden volgens het voorziene schema (denk je wat ik denk ? Wie maakt die schema's op? de TV-zenders?) zie je het gewraakte tekstje verschijnen: "xx wordt wegens onvoorziene omstandigheden uitgesteld tot morgen. De xx is in dit geval de naam van de serie.
Zo is het voor de op kosten/batenanalyse zo slecht presterende staatszender in staat om aan de controlerende mini-ster te melden dat zij alweer zoveel kosten hebben uitgespaard, die zij dan prompt verprutsen aan de opzegperiode van de 23° directeurgeneraals opzegperiode. Deze directeurgeneraals zijn altemaal afgedankt wegens overschrijding van het budget... Nu wij de lonen van de pdg's een beetje beginnen te kennen door de vele schandalen er rond, raken wij met al die opzegvergoedingen duidelijk aan een groot gedeelte van onze nationale schuldenlast.

Kindertjes, opa is weer gelukkig, hij mag weer eens schrijven met gal en venijn, het sarcasme van het computerscherm laten druipen... tjutoch, dat doet hij graag !

Toch mogen wij niet klagen ! Wij hebben immers niet één staatszender, maar wel twee ! En die tweede zend dan ter verfrissing van wie de renners en/of parlementariërs eventjes beu is, verfrissende kinderuitzendingen uit, geschikt voor de leeftijd van de gemiddelde foetus, want zodra een kind zelf de knopjes kan bedienen, zie je die post nooit of te nimmer meer terug. Nogal een geluk dat ze daarmee netjes het peil volgen van de andere staatszenders der andere contreien van ons Heuropa... ze lukken er soms zelfs in prijzen te winnen. Ik zie het zo: men zoeke een kudde seniele ouderlingen uit, zet ze voor het scherm met daarop deze hartverheffende kinderprogramma's en kijkt naar hun reactie... De uitzending met het minst aantal slapers wint de prijs.
Maar hoogstwaarschijnlijk gaat het niet zo, hoogstwaarschijnlijk zitten een pak vroede heren en dito mevrouwen, naar de infantiele oeuvres te kijken, en het meest infantiele wint.
Nee, soms zit er wel iets tussen dat echt wel geliefd is bij de kinderen, maar echt alleen maar door de heel kleine kinderen, want het zal ook wel uw ervaring zijn, eens ze zelf de knopjes kunnen bedienen...adieu staatszender...

En dan zitten ze op de zender waar ze ongeveer de helft van de tijd geïndoctrineerd worden met allerlei snode reclamecampagnes. Echt, een kleuter zit er echt op te wachten om te leren dat dreft witter wast, en dat de vlekken allemaal (ook de verborgen vlek) met XX (ik ben een kei in het bewust mijn geest uitschakelen zodra die klotedingen beginnen)verdwijnen. Hartverheffend zijn ook de telefoontunes, vooral de "oneindige zeiktoon" is een knaller. Zit je dan knus met je gezinnetje in een restaurant, en het mobieltje van zoontje lief begint plots het opfleurende geluid van een waterende zeiker (Of een zeikende wateraar?) ! Smakelijk !

Nee, geef toe, het opvoedende gehalte van al die tv zenders is onovertroffen. Als nietsvermoedende, onschuldige ouder, vermoed je, denk je, veronderstel je dat de tv-zenders in de loop van de namiddag gezinsvriendelijke uitzendingen de ether insturen, en je laat je kinderen dan ook rustig kijken naar een of andere post. Plots hoor je eigenaardige geluiden, je denkt eerst dat het een partijtje tennis is, maar als je eens achter het hoekje gaat kijken zie je er daar twee liggen te rampetrampen dat het niet schoon is, onder de aandachtige blikken van je snaak van 10... Kinderprogramma's zijn duidelijk niet meer wat ze waren. Als de sex niet van het scherm druipt, dan het bloed van ijzingwekkende kreten uitspuwende vampiers en andere weerwolven die de gemoedsrust en de komende nachtrust van je nazaten en dus ook van jou komen verstoren.

En het gekke is, iedereen zit te kafferen op die tv, maar iedereen is er op een of andere manier aan verslaafd, al ware het maar dat alle andere opties in de nevelen van de tijd verdwenen zijn! Voor de tv zaten wij wel eens te kaarten of een of ander spelletje te spelen, of zaten wij rustig in de zetel, ik met een boek en moeder met een handwerkje..."Is er nog koffie?.."
Nu zit je voor de tv, je best te doen om toch wat van al die overtollige kilo's te verliezen, en dan komen er plots allerlei verderfelijke etenswaren op het scherm, je ziet hoe happig de kaas wel is, hoe je kunt genieten van de chips met 70 % minder vet en van de yoghurt waar alleen de calorieën uit zijn en niet de mietevientjes... Om je dood te ergeren ! De eerste keer kun je nog rechtstaan en van de gelegenheid gebruik maten om eens zelf die oneindige zeiktoon te produceren, maar dat lukt maar één keer, tenzij je wel heel erg lijdt aan je prostaat ! Want die reclamebeurten komen om de tien minuten je scherm vervuilen. Op de zenders waar ze dit niet doen bieden ze je meestal programma's aan waarin ze het slechtste nieuws van de week nog eens breed je strot uitsmeren... Kun je nadien niet slapen.

Nee, toen teleniet ons hier enkele dagen aan periodieke onthouding zette, waren wij bijna aan een herstel van de gezellige avonden van vroeger toe...en dan was het beeld er terug, en weg de stille rustige avonden, die een echte voorbereiding waren op een goede nachtrust.

Ja, ik weet het, we doen het dus onszelf aan... Nee, er is dus geen reden om zo op die tv zenders te kafferen... ja, er staat ook een uitknop op... ik weet het... Maar het vlees is zwak en de zenders weten dat veel te goed, en dus kan het hen geen moer schelen wat ze wanneer uitzenden...
Wij maar zuchten... en zuchten...

Tot de volgende ?

Troost

Ik kan niet zeggen dat ik er gelukkig om ben, integendeel, maar ergens voel ik mij getroost, gesteund in mijn colère over en tegen de politiekers... Men heeft immers een bevraging gedaan en op TV uitgezonden waaruit duidelijk blijkt dat ik niet alleen sta met mijn kijk op politiekers ! Amper 99,99 % van de ondervraagden sprak van kinderachtig, onbekwaam, onnozelaars en noem maar op.
Mocht men ooit de kiesplicht afschaffen, dan zouden wellicht alleen nog de politiekers zelf en hun gezinsleden (alhoewel...) nog gaan stemmen. Dan zou de verkiezing eindelijk zijn ware gezicht vertonen, en zou Belgische politiek nog meer dan nu de risee zijn van heel de wereld !
Het is immers waarheid dat men in het buitenland met veel pret de Belgische vaudeville volgt, en dat de grapjes er over de pan uit swingen. Steeds meer mopjes gaan over de domme belgen, een beeld die ze daar wel moeten hebben van ons, als ze zien wat die kluivers in Brussel allemaal uitsteken!
Heb je nu dat rapport van de drie "wijzen" (??!!) eens gelezen ? Hebben ze daar echt maanden werk aan gehad ? Om helemaal niets te vertellen, en het twistpunt te vermijden? Soepkiekens zijn het, niet alleen in de ogen van de Belg die het stilaan meer dan moe wordt, maar ook in de ogen van de rest van de wereld... Weet je, het oude mopje over Mobutu schiet mij weer te binnen bij al die onzin...
Bij een bezoek aan ons land vroeg Mobutu om eens over België te mogen vliegen met een helikopter. Om de man zoet te houden stond men dat uiteraard toe. Toen ze zowat een uurtje aan het vliegen waren vroeg Mobutu om hem nu eindelijk eens de brousse te tonen... "De brousse, wij hebben helemaal geen brousse..." "Oh nee? En van waar komen al die brousseleirs dan ?" Einde van het mopje, maar met de bedenking dat Brussel toch wel iets heeft van de een brousse, er zwieren immers politieke apen door de straten...
djudedju...
Weten die mannen en vrouwen dan niet dat zij niet alleen zichzelf onsterfelijk belachelijk maken, maar heel de natie met zich ?
Neem nu ook weer het schandaal in de hoogste politieregionen en de waterval van schandaaltjes in cascade tot in de laagste onderdeeltjes... De houding van de politiek is om je te bescheuren, ware het niet zo in triest !
Kijk, ik ben van de oude stempel, en ik zou véél liever zien dat fouten en misdaden binnen in de politiemacht, zou behandeld worden zoals lang geleden in de rijkswacht, via een militaire rechtbank. Nu, in het kader van de nieuwe eenheidspolitie dus in het kader van een speciale innerlijke politie-rechtbank. Vermits het hier gaat over mensen met een publieke verantwoordelijkheid moeten de straffen op zijn minst een dubbele strafmaat hebben ten opzichte van de burgerlijke. Maar, al die dingen moeten binnenkamers behandeld worden, buiten alle publiciteit. Het is immers niet goed dat zoals nu, de politie een imago krijgt van "diefjesmaat"... Men moet dergelijk imagoverlies ten allen prijze vermijden, zodat de politie minstens naar buiten toe een ongeschonden blazoen zou bewaren. Zonder dit ongeschonden imago verliest de politie niet alleen haar geloofwaardigheid, maar mede daarmee ook het gezag, die voor de uitoefening van haar functie toch onmisbaar zou moeten zijn !
Nu zal men zweren dat in een moderne staat alles openbaar moet zijn, maar ik ben het daar niet mee eens! Men moet beschikken over bepaalde instellingen die onkreukbaar zijn, zoniet verliest die instantie zijn hem toegekende macht, macht die hem toegekend is om het geheel vlot te laten ronddraaien. Daarom pleit ik dat politie en rechtbanken een speciale interne rechtspraak zouden moeten hebben, en dat de feiten steeds uit de publieke sfeer zouden moeten gehouden worden, teneinde het imago en het daaraan vasthangende gezag niet te ondermijnen.

En in plaats van een politieke onschendbaarheid in de zin zoals men die nu interpreteert, zou er een politieke onschendbaarheid moeten komen in de zin dat ook daar het imago van de politiek zou moeten beschermd worden, en dat men binnenskamers diegenen die het imago ondermijnen door hun gedrag, of uitlatingen, zou bestraffen, met een strafmaat die minstens driemaal hoger ligt dan in de burgerlijke. Met andere woorden, wie een voorbeeldfunctie heeft, moet ook weten dat de schade die hij aanricht door een misstap veel groter is dan de misstap van een kleine garnaal die door niemand gekend is. Als een voorbeeldfunctie slechte voorbeelden gaat geven, dan is het niet meer dan bescherming van de burger dat dit bestraft en te niet wordt gedaan.

Wat wij nu zien, is het tegendeel! Ieder foutje, ieder misstap begaan in de hoogste regionen wordt breed uitgesmeerd in pers en tv... En wat zegt de voorbeeldfunctie dan ? Als zij mogen sjoemelen, dan mag ik het zeker....

Een Stommeke Boonen wordt mede bestraft voor zijn voorbeeldfunctie, maar een minister geniet onschendbaarheid en mag alles afwentelen op zijn ondergeschikten. Het moet leuk zijn om te werken voor zijn zo een (ik wil hier niet schrijven wat ik denk)...
Stel je voor, je krijgt de opdracht dit of dat uit te werken, je doet het (Befehl ist befehl), en als het uitkomt, dan ben jij de dader, en niet de baas die het je commandeerde... Als zij dat daar mogen, is er dan nog één reden waarom jou bureauchef jou dat niet zou mogen lappen???
Voorbeeldfunctie djudedju

Gelukkig schijnt, zelfs over dit absurde staatje, nog de zon. En er is niet ver van hier een rommelmarkt. Ondanks onze onbekwame "lijders" (voormannen die ons doen lijden) is er nog iets om naar uit te zien ! Een rommelmarkt, een prachtsymbool van ons politiekers. Veel boel, veel brol en desondanks komt er soms nog iets goed uit voort... Als er een Godsbewijs is, dan is dat er wel een !

tot de volgende ?

Zonnig maar koud

Vanmorgen was het koud, ik zat voor één keer diep onder de dekens... (Anders lig ik er meestal boven op). Ik denk dat het wellicht heel dicht bij nachtvorst is geweest, het was bitter koud vanmorgen. Toen Anny beneden kwam was het hier geen 19 graden meer, en toen ze de centrale verwarming aanzette om warm water te hebben, werden meteen ook de radiatoren mee verwarmd, en het deed deugd !

Na een tijdje doen wij dan de verwarming weer uit voor 24 uur normaal, maar vanavond gaan we hem weer eens aansteken, zaterdag is nog steeds wasdag, en de zaterdagavond gaan we uitgebreid in bad. Ik droom van een douche, dan zou ik bijna dagelijks er onder gaan staan in plaats van de gewone wasbeurt 's morgens, maar ik kan geen douche installeren zonder serieuze veranderingswerken, en de kosten en de vuiligheid die dat meebrengt zijn er teveel aan. Dus blijven wij met het bad zitten... en waar is waar, ik hou er wel van eens helemaal in het warme water te liggen...Niet te lang, ik hoor niet bij de mensen die er een uur kunnen in liggen. Maar zo eventjes genieten van de warmte...ja, dat is heerlijk.

Binnenkort zullen we wellicht de centrale verwarming weer moeten aanlaten dag en nacht... Als het nog wat kouder wordt, of gewoon, als er met het huidige weer geen warme zon meer binnenschijnt in de woning, zullen we wel genoodzaakt worden de verwarming aan te zetten. We zijn nog nooit zo zuinig omgegaan met de brandstof als nu ! De kostprijs doet je zuinig zijn !
Hopelijk krijgen we geen strenge winter, maar je kent mijn pronostiek ! Door al het stof in de hogere atmosfeer, voortkomende van die enorme vulkaanuitbarsting, zou het best wel een kunnen dat we - alle klimaatsveranderingen ten spijt-, wel eens bitter koud weer zouden krijgen. Denk aan de Krakatau !

Maar ondertussen is er vandaag weer zon, en dus zal mijn woning zichzelf wel weer opwarmen voor heel de dag. Gelukkig dat ik mijn huis zo goed mogelijk heb geïsoleerd! Als ik het vergelijk met het bijna identieke huis van Veerle, een huurhuis, dan is het verschil enorm! Ik heb haar in ieder geval aangeraden om achter de radiatoren folie aan te brengen, zodat de warmte allemaal naar de kamer gereflecteerd wordt, en niet naar buiten wegvloeit. De zolder isoleren van een huurhuis is iets waar we nog eens heel goed de kosten en de baat moeten bekijken, misschien kunnen we iets overeenkomen met de eigenaar...

Met andere woorden: we zitten volop in de voorbereiding van de winter... Of hij nu koud of minder koud wordt, we zullen in ieder geval verwarming moeten hebben.

Gisteren heb ik wat in de vele folderkes gekeken die Anny bij had van haar uitstap. Ze hebben heel wat moois gezien! Er zijn vurrukkullukke hoekjes en dorpjes in Nederland ! Maar ze is nog altijd niet bekomen van de lange rit en de vele wandeltochten die ze daar deed, ze heeft nog steeds pijn in haar rug. Je ziet, we zijn alletwee maar sukkels, die allebei op de sukkel zijn met onze rug. .. Dat is een beetje de ziekte van de tijd, je hoort enorm veel mensen klagen van de rug, en er zitten er veel te veel thuis, door die rug! Ik las bij mijn nederlandse blog-collega dat hij ook thuiszit van de rug, hij is zelfs al enkele keren geopereerd. Blijkbaar ook zonder tot de genezing te komen, als ik het zo tussen de lijntjes door lees. Ik heb een collega die ook geopereerd is van een dubbele hernia, en die is ook ver van genezen, moest het te herdoen zijn laat hij er niet meer aan prutsen zegt hij... Mijn specialist zegt altijd dat een operatie aan een rug werkelijk het laatste middel is, maar steeds een risico inhoudt... Bij mij spreekt men zelfs niet van operatie, omdat het letsel zo uitgebreid is over een groot stuk van mijn rug... Eén specialist zei me ooit dat ik toch niet kan rondlopen met een bezemsteel in plaats van een ruggegraat...
Als ik hoor van de vele mensen die na de operatie niet beter of slechter af zijn, ben ik bijna blij dat mijn letsel over zo'n groot stuk van mijn ruggegraat zit, wie weet had ik anders ook gekozen voor een operatie, en misschien ook zonder winst.
Zolang de pijn binnen de grenzen blijft, kan ik ze verdragen...en de dagen dat het heel erg is moet ik dan maar een pilletje meer nemen en de pijn afbijten.
Maar ik heb je al verteld dat ik de laatste maanden minder pijn heb, dank zij mijn dagelijkse gymnastiek. Wees er maar zeker van dat ik anders die turnoefeningen allang zou hebben laten vallen ! Maar nu trek ik de oefeningen stelselmatig en heel geleidelijk op, ik turn nu al zo'n 25 % meer dan in het begin. Vandaag ben ik er in gelukt een beweging te maken zonder te erge pijn, die ik al jaren niet meer durfde te maken ! Nu wordt die beweging - zo mogelijk- een onderdeel van mijn oefeningen. Hoop doet leven, alleen jammer dat de dokters mij niet van in het begin op die mogelijkheden hebben gewezen, en dat ik dat moest vinden via opzoekingswerk op internet. Had ik van in het begin deze oefeningen gedaan, dan zou ik misschien niet zo veel pijn geleden hebben in al die jaren... Nu ja, misschien steken ze wel iets op van mijn ervaring, en kijken ze bij de volgende patiënten wel anders tegen die letsels aan. Ik weet dat wat weg is niet terug kan komen, en dat mijn rug dus niet te herstellen is, maar als ik er in luk om met een betere spiermassa een stuk van het werk van de wervelkolom te ondervangen, dan is dat zuiver winst !Ik stel vast dat, zolang ik mijn houding kan vasthouden, ik ook de pijn binnen de perken hou, maar op het moment dat ik het door vermoeidheid of te grote spanning niet meer kan houden, dan komt de pijn er direct terug. Ik heb op die manier al een heel stuk gewonnen, en ik zit nu zowat te zoeken naar mijn grenzen, en hoe ik die nog wat kan opschuiven. Let op, ik beweer hier niet dat mijn "oplossing" voor iedere ruglijder baat zou bieden, maar in mijn geval, de tussenwervelschijven die het opgegeven hebben, is het zeker een goede zaak !
De pijn komt in mijn geval door het feit dat de wervels opeen gaan drukken, de zenuwen raken er dan tussen geklemd, en ik hoef niemand te vertellen wat dit voor een pijn is. Als ik door de opbouw van de rugspieren en buikspieren, de druk kan verminderen, dan zakken die wervels niet of minder vlug opeen, en heb ik dus ook minder pijn. Ik heb geen patent op die methode, dus als ze ook voor jou past, doe het gerust, wie weet ben je er ook door geholpen.

Normaliter ben ik dus een patiënt waarbij men dit letsel opvangt door een operatie, waarbij men de twee wervels opeen "last", maar men kan dit niet omdat men bijna mijn ganse rug zou moeten vastzetten...

Vannacht hebben we beiden goed geslapen, ik ben wel wakker geweest rond middernacht en rond drie uur, maar telkens weer in slaap gevallen. Anny bleef vanmorgen nog liggen toen ik me al aan het wassen was... Het was zo zalig in bed zei ze. Ik vond het ook, ik vind een bed ook zalig als het koud is, het is dan je warme nest, waarin je heerlijk in een bolletje kunt leggen, om zoveel mogelijk te genieten van de dekens. Ik ben ook zo gelukkig als ik 's avond in een echt koud bed kan kruipen, een tijdje genieten van de heerlijke friste, en dan gezellig warm worden. Anny zegt dat ik gek ben, en ze komt dan altijd heel dicht gekropen om warm te hebben. Zij heeft ook steeds koude handen en voeten, en ik heb dat nooit! Ik krijg dan die ijskoude voeten tegen mij aangedrukt, op een moment dat ik het niet verwacht ! Ik loop nu nog steeds buiten met mijn blote voeten in sandalen, en ik heb nooit koude voeten. Ik zeg dan tegen Anny dat zij koude voeten krijgt van die sportkousen die ze aantrekt om rond te lopen.

Sjonge, nu ben ik uit bed aan 't klappen! 't Zijn geen manieren.

Ik ga stoppen, 't is voor mij ook zaterdag. Vandaag is er geen rommelmarkt die ons aantrekt, maar morgen is er wel een, een mooie en heel dicht bij, in Zegelsem, daar gaan we wel naar toe, dus morgen zal de blog er pas laat komen... je bent verwittigd!
tot de volgende ?

Z'is thuis !

Oef!
Gisterenavond iets na elven hoorde ik een auto stoppen, en toen ik wou gaan kijken hoorde ik haar al roepen, en de honden begonnen te blaffen en te janken en te kwispelen, 't vrouwtje was thuis !
Ze zouden normaliter anderhalf uur vroeger thuis geweest zijn, maar ergens in de buurt van Arnhem was er een dodelijk verkeersongeval geweest, en een bijhorende file van ... 30 kilometer.
Ze zijn dan maar de snelweg afgereden en met die grote bus langs de kleine wegen gereden, waar het natuurlijk ook potdicht zat...
Nu, z'is thuis en ze heeft het goed gesteld, ze logeerden in een prachtig hotel en kregen goed eten. Het was mooi maar koud weer, en ze waren het slachtoffer van één roker... Roland, de man die Anny kwam halen en voerde heen en terug, is een roker, een erge roker... En in Nederland is dat nog veel meer dan bij ons een ramp!
Als je hier in een café zit, mag er nog gerookt worden, in Nederland mag er ook in de herbergen niet gerookt worden, waardoor Roland prefereerde buiten te zitten op het terras, in gezelschap van de bibberende dames... "En dat zat hij daar nog in zijn Tshirt met korte mouwtjes!" (Wellicht warmde hij zich aan het vuur in zijn sigaret ?)
Ik denk de buren ook geweten hebben dat Anny thuis kwam, eerst het geblaf van de honden, en toen we naar boven gingen lag Anny nog een hele tijd de faits divers te vertellen over iedereen en nog wat. En over wat ze allemaal nog gezien hadden, en wie allemaal de groeten had gedaan ... en ..en.. en... Ik vroeg vruchteloos stillekes te praten, maar dat is een ding dat Anny niet kan, als ze praat, dan praat ze op haar gewone gesprektoon... Ik vermoed dat de buren mee genoten hebben... (?)
Ik ondervond ook al ras de nadelen van het feit dat Anny weer thuis was... Toen ik om 5 uur vanmorgen wat lag te lezen in mijn boek, klonk al rap de vraag om het licht nog wat uit te doen... Er is niets op deze aarde dat alleen maar goed is... Zelfs Anny niet.
Vanmorgen kwam ik beneden in een huis waar alles al klaar was... Dat was iets wat ik gemist had! Ook vanmiddag zal ik genieten van de luxe van eten zonder eten te moeten bereiden. Dus alles valt in een oogwenk weer op zijn pootjes, en in het oude vertrouwde stramien.
Oef !

Buiten schijnt zelfs de zon, maar het is nu al negen uur, en ze zit nog steeds laag. De winter komt er aan! Het is ook fris buiten, en je ziet zo dat de blaren van de bomen veranderen van kleur, en je ziet overal al blaren liggen op de oprit en op de wegen zie je langs de kant van de weg, tussen graskant en baan. Je begint ook al de gele en bruine tinten te zien in de natuur... een natuur die zich aan het voorbereiden is op de lange winterslaap. Luc vertelde dat in het park de plompbladeren al bijna allemaal verdwenen zijn.

We komen stilaan weer in het zo gehate seizoen van de korte dagen... Al is dat eigenlijk relatief! Ik denk dat het veel meer het gemis aan licht en zon is die ons deert! Want we zitten hier eigenlijk niet eens zo slecht. We hebben lange zomerdagen en de periode met echt korte dagen is niet zo enorm lang en de dagen zijn niet zo erg kort te noemen... We dromen wel eens van de tropen, maar daar is iedere dag bijna exact 12 uur lang, zomer en winter ! Bovendien kun je er ook nooit genieten van de schemering, want de zon komt er zeer vlug op en gaat er even snel weer onder... En geef toe, is er iets zaliger dan op een warme zomeravond weg te dommelen in het schijnsel van de ondergaande zon en iets later de nog verlichte hemel... Het is het licht én het groen dat ik mankeer in de winterperiode. Het is het doodse van de natuur, het gebrek aan leven , aan sprankelende kleuren.

Gek genoeg ben ik geen zonneklopper. Je zult me nooit zien met bloot bovenlijf, en zeker nooit lang uitgestrekt zien zonnebaden. Als ik in de schaduw kan zitten zal ik dat meestal prefereren voor het in de felle zon zitten, de enige keren dat ik werkelijk in de zon zit, is aan de rand van het water, als ik zit te vissen, en dan heb ik een breedgerande hoed op, want mijn haar wordt dunnekes, en waar ik niet of hoogst zelden last heb van zonnebrand, daar heb ik het gemeenlijk wel. Als ik op de rommelmarkten wandel doe ik een heerlijk ouderwetse strooien hoed op, pas ik in het kader...Antiek bij antiek zeg maar (Of prefereer je rommel bij rommel ?)
Ook bij koud weer begint mijne kop gevoelig te worden, ik zal nog verplicht zijn ook in de winter een hondekot op te zetten... Ik zit er een beetje mee, ik zou een hoed prefereren, maar ik weet niet of ik daar mee sta... Ik heb nog nooit een hoed gedragen, buiten die hoed om mee te gaan vissen, en dat is zo'n kaki geval die je op tv wel eens ziet in de Australische reeksen...
Maar nood breekt wet, en kou voelen is een noodsituatie...dus...
Ik ga ook verschrikkelijk moeten opletten dat ik dan mijn hoed niet ergens achterlaat... Nu draag ik van die baseball petjes, en ik ben er daar ook al enkele van kwijt, ergens vergeten... Dat zal pas beteren als de hoed op beweging een automatisme wordt. Herinner je nog de tijd waarin het mode was (en handig!) om ook als man zo'n tasje mee te hebben, waarin je al je hebbedingetjes kwijt kon ? Zo'n zwart rechthoekig ding met op een hoek een handvatje aan... Ik heb dat ook eens geprobeerd, heb het wel twee jaar geprobeerd, maar ik heb dat ding zeker twintig keer vergeten en weer mogen gaan ophalen... Het ambetante was dat ook je papieren in dat ding zaten, en als je dus gewaar werd dat je het ergens had laten liggen, je in het besef van zonder papieren te rijden weer terug moest gaan... Het is gek, maar als je rijd en je weet niet dat je je papieren niet bij hebt, dan is er geen vuiltje aan de lucht, maar eens je gewaar geworden bent dat je ze niet bij hebt, rij je niet meer gerust, en bezie je iedere flik met schrik... Ik ben eens naar Brussel gereden, en toen ik iets voor Dilbeek benzine tankte en wou betalen, voelde ik plots dat ik geen papieren en geen geld bij had... Ik had 's morgens een nieuwe broek aangetrokken en vergeten mijn meubels van de ene broekzak naar de andere te verhuizen... Je kunt je niet voorstellen hoe ik mij voelde! Ik had mijn tank volgegooid met benzine (ook al was ze toen nog niet zo schrikwekkend duur) aan een benzinestation waar ik nog nooit was geweest... en had geen frank in mijn zakken, en zelfs geen papieren bij... De dame van het benzinestation zag mijn ontreddering, en zei dat ik het de volgende keer wel mocht betalen...maar dat wou ik niet. Ik heb mijn trouwring afgedaan, en aan de dame gegeven in pand, en ben terug naar huis gereden om mijn papieren en geld en om de dame te betalen... De dame zei me nog eens dat ze gerust was, want zei ze, iemand die er op uit is om gratis benzine te hebben staat niet zo belabberd te kijken als jij deed... Ik voelde me belabberd ook ! en hopeloos te laat op de vergadering te Brussel....
Je ziet, zelfs op een doodgewone werkdag kom je soms van die gekke avontuurtjes tegen... Ik zit hier nog te glimlachen bij de herinnering er aan. Waar is de tijd. Ik zou begot niet meer weten waar dat benzinestation precies was, het is al een heel eind geleden verdwenen, en ik weet echt niet meer waar het ooit stond... Ooit leerde mijn collega me een zeer goedkope winkel kennen, waar je wat van alles en nog wat kon kopen, van radio's tot tuingerief en noem maar op. Het was ook niet echt een winkel, het was in de enorme living van een chieke villa. Bart had hutje bij mudje gespaard om een radio-cd-speler te kunnen kopen, en ik zag dat er daar heel mooie stonden, voor zeer weinig geld. 's Avonds reed ik er met Bart heen, en Bart kocht het toestel, je kent dat wel, zo'n radio, platenspeler, cd-speler en tuner in een met twee grote boxen bij... Hij heeft dat toestel nu nog steeds ! Een paar maanden later hoorde ik dat de boetiek gesloten was en de man in hechtenis, wegens heling... Dikke kans dus dat wij onbewust iets hebben gekocht dat niet koosjer was... Maar het fijne weten we er niet van, niet alles was blijkbaar "zwart", want de zaken werden naderhand verkocht door een curator hoorde ik... Ik vermoed dat het wellicht meer te maken zal gehad hebben met nep-merkprodukten.
Toch schrik je dan wel even, ook al ben je onschuldig, je zit dan wel eens te denken.
Ik ga sluiten, genoeg voor vandaag, ik hoor Anny druk bezig in de keuken...
tot de volgende ?

Adellijk vlees...

Wellicht is het nu niet meer in, er wordt steeds minder gejaagd (de vossen doen het voor ons), en bovendien vermoed ik dat de hedendaagse mens al helemaal niet meer is gewonnen voor adellijk vlees...
Eigenlijk vind ik de naam alleen al grandioos! Adel binden aan halfrot vlees ! wotsinaneem zou Shakespeare zeggen...
Mijn moeder kende het nog en had het zelfs nog moeten bereiden toen zij werkte bij een rijke bourgeoisfamilie in St Niklaas... Een (geschoten) haas werd gedurende dagen opgehangen, het liefst nog in de ouderwetse wc, je weet wel, die van een plank met een gat in, zodat het rottingsproces bevorderd werd. Pas na ongeveer een week werd de haas dan het vel uitgedaan en werd de beuling er uit gehaald. de stukken buikvel werden meestal ook verwijderd, omdat dit dunne vliesje vlees al groen uitsloeg.
Dan werd het nog een nacht gemarineerd in rode wijn met het nodige kruidenbouquet, en dan pas gereedgemaakt... het vlees viel dan van het been... lekker, lekker.... Lekker ?
Vlees dat zo lang bleef hangen, is dus adellijk vlees. Ik moet toch eens beter kijken als ik nog ooit eens baron of zo zie lopen...

Hoe kom ik nu bij dit - eerder onsmakelijk - onderwerp ?
Alleen nog héél oude mensen en geschiedenisfreaks herinneren zich dat nadat de eerste wereldoorlog zoveel miljoenen levens had gekost, de Spaanse Griep toesloeg ! Een echte pandemie, die nog meer doden maakte dan heel die wereldoorlog !
Steeds meer zijn de geleerde bollen er van overtuigd dat dit in feite ook een soort vogelgriep betrof ! Dus zijn ze zeer sterk geïnteresseerd in dat virus, maar helaas, driewerf helaas, toendertijd wisten ze nog niet van het bestaan van de virus, en het virus is dus begraven met de ontelbare slachtoffers...
En nu komen wij aan dit adellijke vlees toe... Er is ook een jonge baron van 39 jaar gestorven, 't baaske was ontsnapt aan de kogels en de bommen, en kreeg toen, net toen hij dacht veilig te zijn, de spaanse griep en overleed. Net als zo velen anderen...
Maar de adel wordt niet zo maar de grond in gestopt ! Zelfs niet zo maar in een rijkversierde houten kist, nee, meneer kreeg er een loden kist bovenop, of liever in de houten kist...
En dat zou nu toch wel de redding van de mensheid kunnen worden zeker !
Men hoopt immers dat door de luchtdichte verpakking, er nog virussen zouden kunnen overleefd hebben in die loden kist.
Dat zou toelaten, 1) het virus te bestuderen, 2) een antistof te maken...
Of hoe den adèle nog nuttig kan zijn na zijn dood... Enfin, geef toe, dikwijls gebeurt het niet dat den adèle nuttig is... maar het kan dus wel!
Als ze allang dood zijn...

Het eerste huis waarin ik woonde toen ik gehuwd was, was ook een huis van de adel... Twee oude jonge juffrouwen van hogen adel en titel waren de eigenaressen van onder meer dat huis... Het huis was gelegen te Loppem, en de twee "maagden" woonden te Oostende op een rijk gestoffeerd en welgelegen appartement. Ik moest daar heen om het contract te gaan ondertekenen. Mijn vader voerde mij er naar toe, en het contract was nog niet getekend of we lagen al in de clinch... Mijn vader stelde dat de adel niets was dan de afstammelingen van een toevallig de sterkste van het dorp van vele eeuwen terug, die de anderen had onderdrukt, en dat adel dus eigenlijk eerder een scheldwoord was dan... enfin, het contract raakte toch getekend...
Toen ik er woonde, was er een tijdje later gemeentelijke verkiezingen... Er waren twee lijsten, een van de CVP met een baron op kop, en daartegenover een lijst van het ACW, de arbeiderskant van de CVP... Toendertijd was het nog echt het door en door katholieke West Vlaanderen hé...
Ik woonde daar op een strategisch belangrijk punt, de grootste baan van het dorp, en net in de bocht, in het uitstulpend gedeelte. Uiteraard ging mijn sympathie naar de ACW-lijst, en ik gaf hen dan ook graag de toelating om grote borden in mijne hof te zetten. Zichtbaar voor al wie maar op die baan voorbijkwam...
's Anderendaags kwam de veldwachter aangefietst, zette zijn fiets tegen mijn gevel, en begon demonstratief uit te meten of de borden soms niet op de openbare weg stonden. Ik vroeg of ik moest helpen meten...
de dag nadien kwam er een telefoontje bij de buren voor mij... De twee adellijke "ieffrouwen" uit Oostende moesten mij spreken... " Ach, meneer, ik hoor dat U ageert tegen de adel ?" (Echt waar !!!!!!) Ik antwoorde dat zij verkeerd waren ingelicht, ik ageerde helemaal niet tegen de adel... "Ach, pourtant, meneer de baron heeft ons gezegd van wel!" "Sorry, dames, dan liegt meneer de baron, want ik ageer op geen enkele manier tegen de adel. U hebt het waarschijnlijk op de borden in mijn hof ?" Bleek juist te zijn... "Wel dames, dan nodig ik u uit te komen kijken of daar ook maar één woord tegen de adel op staat ! De adel, noch de partij van meneer de baron worden vernoemd op dat bord. Dat bord maakt alleen publiciteit voor de arbeiders, mijn stand, weet je wel..." Einde van het gesprek...
De Baron was toch burgemeester, maar met een zo'n sterke oppositie dat hij er niet omheen kon. De volgende winter was een echt harde winter, en heel het dorp ging schaatsen op de vijver van meneer de baron. Anny en ik werden er door de veldwachter afgehaald, wij waren niet welkom in de hof van de baron... Ik zorgde er zorgvuldig voor dat er zo veel mogelijk mensen hoorden en zagen wat er gebeurde... Ik had veel goesting om te bellen naar de ieffrouwen om te zeggen dat de baron tegen de arbeiders ageerde, maar meer dan wat binnenpret en mogelijke moeilijkheden zou dat niet hebben opgebracht...

Adel... Rust roest, arbeid adelt, maar den adel arbeidt niet...

Het enige voordeel die zij ons hebben gebracht is dat we nu nog naar de oude kastelen kunnen gaan zien, en genieten van wat eeuwen voor de gewone man verboden was.

Weet je, dat en de rijke werkgevers hebben bij mij de eerste barst veroorzaakt in mijn katholieke zieltje... Toendertijd hadden wij nog enkele pastoors die aanwezig waren op onze vergaderingen van de vakbond, en hun geestelijk woordje placeerden... Van minstens één had ik toevallig gelezen dat hij dat ook deed voor de werkgeversorganisatie van het arrondissement... Na een vergadering vroeg ik hem eens hoe hij het zelfde geestelijk woordje bracht bij hen... Hoe hij daar de rechtvaardigheid predikte. Ik kreeg geen echt antwoord, alleen ontwijkende phrases en een duidelijk verveeld zijn, bovendien hebben wij het nadien steeds zonder geestelijk woordje moeten doen op die vergadering ....

Veerle vertelde me dat gisteren haar kat mee opstapte op de schoolbus, met de kinderen mee... Het is een ambetante kat! Hier is ze ook al binnengekomen, en ik dacht dat dit was omdat de kinderen hier regelmatig zitten, maar ze heeft al binnen gezeten bij de buren naast en de buren achter mij ook... Bij een ervan zat ze al boven in de slaapkamer. Ze doet geen kwaad (gelukkig), ze is gewoon zo lief voor iedereen.
Als ze binnen komt is er ook geen kunst aan haar te pakken, je roept haar en ze komt als spinnen bij je, blij met ieder beetje aandacht.
Voila, dat was het nieuws voor vandaag... Vandaag is het couscous !
tot de volgende ?

djudedjutoch

Gisteren kreeg ik weer twee mailtjes, weer van mijn zus en weer van haar buurvrouw...
Dat van zus reageerde niet op mijn vermoeden, maar Greta bekende in geuren en kleuren dat ze het heerlijk vonden te roddelen over mijn blog ! Zus had compassie met de kiekens omdat ze een uur of wat later eten hadden gekregen, Greta had het over de binnenpretjes die ze hadden... Ze opperden bovendien dat ik wellicht ook zelf, met een vermoeden van gulheid, mijn aperitiefjes schonk... Jammer, maar ik drink dus alcoholvrije aperitiefjes, dus uw vermoedens en uw gegiechel bij het vermoeden zijn dus op niets gebaseerd... En zelfs van die alcoholvrije drink ik er niet meer (eerder minder) dan als Anny hier is. Ik weet dat mijn rondingen het tegendeel lijken te zeggen, maar ik eet niet veel, drink zelden alcohol en leef op pillen allerhande...
(tot mijn spijt, mijn grote spijt...)

De enige snoep die ik verbruik zijn suikervrije kauwgommen...

Vannacht weer maar matig geslapen, moeten op staan omdat bobbie plots ziek was en moest overgeven... en dan natuurlijk niet weer in slaap geraakt. Niet moeilijk, ik zit midden in een boek van Bagley, en dat is een garantie op slapeloosheid. Die boeken zijn zo spannend dat ik ze steeds in één ruk wil uitlezen. Vanmorgen ben ik al aan een nieuwe begonnen...

Vanmiddag komt de tweeling hier, ik zal heel den tijd geconfronteerd worden met het achtergrond lawaai van cartoonnet of nickeleodeon... Om de krul van te krijgen. Bovendien schijnt de zon niet, heel het zwerk zit vol. Ze zeggen dat het niet zal regenen, maar ik heb mijn twijfels, grote twijfels !

Wat een geluk dat bij ons er een waarborg is op de banken, tot 20.000 eurootjes... De rest kun je dus verliezen? Niet alleen de rest vrees ik, hoe zou de "staat" je dat verlies kunnen terugbetalen, ze zitten zelf tegen een reuzegroot tekort aan te kijken, en het woord besparingen is niet uit de lucht. Als ze dan toch hun verplichtingen (?) zouden nakomen, dan kan dat alleen mits ze hun inkomen drastisch optrekken, en dat kan alleen via de belastingen...Met andere woorden een broekzak-vestzak operatie, waarbij wij uiteindelijk toch het kaarsje uitblazen...

Maar laat ons hopen dat het niet zo ver komt! Ik ben alleen ongerust omdat ze zo dikwijls zeggen dat het hier niet zal gebeuren, dat we geen schrik moeten hebben, dat wat in kamerika gebeurt hier niet echt zo zwaar doorweegt... en ondertussen zien wij een dieprode beurs staan knipperen als een overbelaste ambulance... Ooit kwamen Anny en ik met de trein van Fort Williams naar Glasgow...het waren niet alleen antieke wagonnetjes met voorhistorische houten bankjes, de machine was niet veel jonger, waarschijnlijk een eerste proefmodel van wat later zou uitgroeien tot dieselmotoren... We puften gemoedelijk weg uit Fort Williams, tot we een lange lange helling op moesten rijden... het ging steeds maar trager, en trager, en trager... tot we stilstonden en na een secondenlange pauze achteruit begonnen te rijden... steeds een beetje sneller en sneller... Plots kwam de kaartjesknipper door de wagon gehold, heel geruststellend roepend (No panic, no panic!) ... Na een tijdje gingen we weer trager en trager, rolden dan weer terug, en zo wat heen en weer tot we netjes in het dal stonden... Na een klein halfuurtje kwam er nog zo'n stokoude uitvinding van de broer van Stephenson aan gepuft, en die machine duwend en de ander trekkend, raakten wij moeizaam weer op weg... en bereikten Glasgow. Zelfs de hemel lachte zich tranen met tuiten met ons avontuur, het goot en donderde (schaterlachend geproest der goden?) het kletterend tussen de heuvels van het oude Scotland...
Wat al die financiële genieën nu komen vertellen op tv en radio om ons "gerust" te stellen, lijkt verdacht veel op het No panic ! No Panic! van de kaartjesknipper... Zelfs hun gezichtsuitdrukking lijkt er wat op, alleen zij rennen niet...
Gek hoe je door ervaring wijzer wordt.

Als ik zo op die trektocht in the Highlands zit te denken, bedenk ik hoe rijk gevuld ons leven eigenlijk is ! Welke schat aan kleine avontuurtjes wij beleefd hebben, hoeveel mensen wij mochten ontmoeten op onze tochten door het leven. Ik denk terug aan de twee Ierse meisjes (van zo'n 17, 18 jaar oud) die daar ook de wandeltocht deden, samen met een klein tentje om in te slapen, en een hond bij om hen te bewaken. Toen we kennismaakten moesten de meisjes eerst de hond een bevel geven voor ze een hand gaven... 't Was geen groot beest, maar wel verschrikkelijk alert op de veiligheid van zijn bazinnetjes. We zaten op een gegeven moment samen met Duitsers, Ieren, Friezen en zelfs een Engelse dokter... Hoe die Nederlanders het deden om eten te hebben weet ik niet, want hun engels was heel belabberd. Nochtans, de vader was leraar, en zij waren er voor twee maand op verlof. Maar zo zou ik niet op verlof willen gaan ! Toen wij eens bezig waren over het copieuze breakfast, vroeg de dochter aan mamaatje of ze dat ook eens konden doen... Het antwoordwas nee, anders kunnen wij niet zo lang op verlof... Voor ons was net dat eten en de gezellige drink 's avonds en de atmosfeer in die kleine hotelletjes of in die "Bed and Breakfast"-huisjes, een deel van het "verlof"... Zonder de gesprekken met de mensen van daar en op de wandeling zou de trektocht niet half zo leuk geweest zijn... dat was de kers op het toetje!
Dat en de prachtige natuur... en Schotland is mooi ! Zeker als je al het geluk van de wereld had, en dan ook nog in Schotland kunt wandelen in een zonovergoten warme zomer...
We ontmoetten op onze tochten verscheidene echte types, waar we nu en dan nog wel eens over praten... Misschien zijn die mensen er al niet meer, hopelijk wel, en wie weet, misschien denken zij ook nog wel eens aan die twee belgen... Want wij waren toch wel wat bij de uitzonderingen...de meeste van die lange afstandspadenlopers waren jonge mensen... wij waren al bij de ouderen. Maar gek was dat een pak van die jongeren het halverwege opgaven, en van die ouderen geen een... Ze wandelden ook verkeerd, maar probeer dat maar niet te zeggen... Zij stapten de dagetappe af in een halve dag, maar kwamen 's avonds later ter bestemming dan wij, omdat ze veel te veel pauzes inlasten... Als je zo'n lange tochten wilt maken met een rugzak op je lijf met een half huishouden in, dan moet je rustig stappen en gestaag. Dat is ook de beste manier om te kunnen genieten van het landschap en de mensen om je heen. Ik weet het niet precies, maar ik meen dat wij maximum dertig kilometer per dag deden. Je kunt dat afstappen in 5 à 6 uur, maar wij deden er een ganse dag over, we vertrokken tamelijk vroeg, zo rond 8 uur in de morgen, en kwamen gewoonlijk rond vier vijf uur toe aan onze bestemming. Veelal moesten we dan nog zoeken naar een slaapgelegenheid, maar ook dat ging op datzelfde rustige tempo... We hadden verlof, om te ontspannen, niet om ons op te jagen en rond te jakkeren... Het was geen prestatiedrang, het was een heerlijke manier om op verlof te zijn ! Mocht mijn gezondheid het hebben toegelaten, dan waren wij nog steeds jaarlijks op een trektocht vertrokken, zeker weten.
Als je met de auto bent, dan heb je niet de tijd om eens te keuvelen met een visser of met de boer op het veld... dan heb je wellicht niet eens die visser of die boer gezien... dan heb je niet vlugvlug de kant afgelopen om het schepnet te nemen om de visser te helpen bij het binnenhalen van die grote barbeel... dan heb je niet bij die boer geproefd van zijn zelfgestookte cognac... dan heb je niet geroken hoe lekker het ruikt als men het hooi afrijdt...

Dan zat je niet in cette petite auberge te keuvelen met die 4 oude mannen, die alle tijd van de wereld hadden om alles te vertellen over hun dorp en hun leven... Dan zou je niet hebben horen vertellen hoe erg het was in Algerië in de woestijn, dan hoorde je niet vertellen hoe het leven was op de filmset met grote meneren als Fernandel en co... Dan wist je niet dat die huizen daar nog gezet werden op het oeroude systeem, één metser die heel het huis bouwde van in de kelder tot en met de zolder... Dan wist je niet dat het bouwen van een huis daar nog een kwestie was van enkele jaren... Dan toonden ze je niet dat de zolderbalken volledige boomstammen waren, en de pannen grote stukken schist... want je stopt met een auto, of een bus, niet in zo'n van godvergeten boeregat...waar niets was dan rust en gezellige vriendelijke mensen die tijd hebben om met die gekke trekkers te babbelen...

Wat spijt het me dat dat me alles ontzegd is door mijn stomme ziekte...
Ik ga stoppen, wat verder terugdromen over toen...

tot de volgende ?