Ik kan niet zeggen dat ik er gelukkig om ben, integendeel, maar ergens voel ik mij getroost, gesteund in mijn colère over en tegen de politiekers... Men heeft immers een bevraging gedaan en op TV uitgezonden waaruit duidelijk blijkt dat ik niet alleen sta met mijn kijk op politiekers ! Amper 99,99 % van de ondervraagden sprak van kinderachtig, onbekwaam, onnozelaars en noem maar op.
Mocht men ooit de kiesplicht afschaffen, dan zouden wellicht alleen nog de politiekers zelf en hun gezinsleden (alhoewel...) nog gaan stemmen. Dan zou de verkiezing eindelijk zijn ware gezicht vertonen, en zou Belgische politiek nog meer dan nu de risee zijn van heel de wereld !
Het is immers waarheid dat men in het buitenland met veel pret de Belgische vaudeville volgt, en dat de grapjes er over de pan uit swingen. Steeds meer mopjes gaan over de domme belgen, een beeld die ze daar wel moeten hebben van ons, als ze zien wat die kluivers in Brussel allemaal uitsteken!
Heb je nu dat rapport van de drie "wijzen" (??!!) eens gelezen ? Hebben ze daar echt maanden werk aan gehad ? Om helemaal niets te vertellen, en het twistpunt te vermijden? Soepkiekens zijn het, niet alleen in de ogen van de Belg die het stilaan meer dan moe wordt, maar ook in de ogen van de rest van de wereld... Weet je, het oude mopje over Mobutu schiet mij weer te binnen bij al die onzin...
Bij een bezoek aan ons land vroeg Mobutu om eens over België te mogen vliegen met een helikopter. Om de man zoet te houden stond men dat uiteraard toe. Toen ze zowat een uurtje aan het vliegen waren vroeg Mobutu om hem nu eindelijk eens de brousse te tonen... "De brousse, wij hebben helemaal geen brousse..." "Oh nee? En van waar komen al die brousseleirs dan ?" Einde van het mopje, maar met de bedenking dat Brussel toch wel iets heeft van de een brousse, er zwieren immers politieke apen door de straten...
djudedju...
Weten die mannen en vrouwen dan niet dat zij niet alleen zichzelf onsterfelijk belachelijk maken, maar heel de natie met zich ?
Neem nu ook weer het schandaal in de hoogste politieregionen en de waterval van schandaaltjes in cascade tot in de laagste onderdeeltjes... De houding van de politiek is om je te bescheuren, ware het niet zo in triest !
Kijk, ik ben van de oude stempel, en ik zou véél liever zien dat fouten en misdaden binnen in de politiemacht, zou behandeld worden zoals lang geleden in de rijkswacht, via een militaire rechtbank. Nu, in het kader van de nieuwe eenheidspolitie dus in het kader van een speciale innerlijke politie-rechtbank. Vermits het hier gaat over mensen met een publieke verantwoordelijkheid moeten de straffen op zijn minst een dubbele strafmaat hebben ten opzichte van de burgerlijke. Maar, al die dingen moeten binnenkamers behandeld worden, buiten alle publiciteit. Het is immers niet goed dat zoals nu, de politie een imago krijgt van "diefjesmaat"... Men moet dergelijk imagoverlies ten allen prijze vermijden, zodat de politie minstens naar buiten toe een ongeschonden blazoen zou bewaren. Zonder dit ongeschonden imago verliest de politie niet alleen haar geloofwaardigheid, maar mede daarmee ook het gezag, die voor de uitoefening van haar functie toch onmisbaar zou moeten zijn !
Nu zal men zweren dat in een moderne staat alles openbaar moet zijn, maar ik ben het daar niet mee eens! Men moet beschikken over bepaalde instellingen die onkreukbaar zijn, zoniet verliest die instantie zijn hem toegekende macht, macht die hem toegekend is om het geheel vlot te laten ronddraaien. Daarom pleit ik dat politie en rechtbanken een speciale interne rechtspraak zouden moeten hebben, en dat de feiten steeds uit de publieke sfeer zouden moeten gehouden worden, teneinde het imago en het daaraan vasthangende gezag niet te ondermijnen.
En in plaats van een politieke onschendbaarheid in de zin zoals men die nu interpreteert, zou er een politieke onschendbaarheid moeten komen in de zin dat ook daar het imago van de politiek zou moeten beschermd worden, en dat men binnenskamers diegenen die het imago ondermijnen door hun gedrag, of uitlatingen, zou bestraffen, met een strafmaat die minstens driemaal hoger ligt dan in de burgerlijke. Met andere woorden, wie een voorbeeldfunctie heeft, moet ook weten dat de schade die hij aanricht door een misstap veel groter is dan de misstap van een kleine garnaal die door niemand gekend is. Als een voorbeeldfunctie slechte voorbeelden gaat geven, dan is het niet meer dan bescherming van de burger dat dit bestraft en te niet wordt gedaan.
Wat wij nu zien, is het tegendeel! Ieder foutje, ieder misstap begaan in de hoogste regionen wordt breed uitgesmeerd in pers en tv... En wat zegt de voorbeeldfunctie dan ? Als zij mogen sjoemelen, dan mag ik het zeker....
Een Stommeke Boonen wordt mede bestraft voor zijn voorbeeldfunctie, maar een minister geniet onschendbaarheid en mag alles afwentelen op zijn ondergeschikten. Het moet leuk zijn om te werken voor zijn zo een (ik wil hier niet schrijven wat ik denk)...
Stel je voor, je krijgt de opdracht dit of dat uit te werken, je doet het (Befehl ist befehl), en als het uitkomt, dan ben jij de dader, en niet de baas die het je commandeerde... Als zij dat daar mogen, is er dan nog één reden waarom jou bureauchef jou dat niet zou mogen lappen???
Voorbeeldfunctie djudedju
Gelukkig schijnt, zelfs over dit absurde staatje, nog de zon. En er is niet ver van hier een rommelmarkt. Ondanks onze onbekwame "lijders" (voormannen die ons doen lijden) is er nog iets om naar uit te zien ! Een rommelmarkt, een prachtsymbool van ons politiekers. Veel boel, veel brol en desondanks komt er soms nog iets goed uit voort... Als er een Godsbewijs is, dan is dat er wel een !
tot de volgende ?
zondag, september 21, 2008
zaterdag, september 20, 2008
Zonnig maar koud
Vanmorgen was het koud, ik zat voor één keer diep onder de dekens... (Anders lig ik er meestal boven op). Ik denk dat het wellicht heel dicht bij nachtvorst is geweest, het was bitter koud vanmorgen. Toen Anny beneden kwam was het hier geen 19 graden meer, en toen ze de centrale verwarming aanzette om warm water te hebben, werden meteen ook de radiatoren mee verwarmd, en het deed deugd !
Na een tijdje doen wij dan de verwarming weer uit voor 24 uur normaal, maar vanavond gaan we hem weer eens aansteken, zaterdag is nog steeds wasdag, en de zaterdagavond gaan we uitgebreid in bad. Ik droom van een douche, dan zou ik bijna dagelijks er onder gaan staan in plaats van de gewone wasbeurt 's morgens, maar ik kan geen douche installeren zonder serieuze veranderingswerken, en de kosten en de vuiligheid die dat meebrengt zijn er teveel aan. Dus blijven wij met het bad zitten... en waar is waar, ik hou er wel van eens helemaal in het warme water te liggen...Niet te lang, ik hoor niet bij de mensen die er een uur kunnen in liggen. Maar zo eventjes genieten van de warmte...ja, dat is heerlijk.
Binnenkort zullen we wellicht de centrale verwarming weer moeten aanlaten dag en nacht... Als het nog wat kouder wordt, of gewoon, als er met het huidige weer geen warme zon meer binnenschijnt in de woning, zullen we wel genoodzaakt worden de verwarming aan te zetten. We zijn nog nooit zo zuinig omgegaan met de brandstof als nu ! De kostprijs doet je zuinig zijn !
Hopelijk krijgen we geen strenge winter, maar je kent mijn pronostiek ! Door al het stof in de hogere atmosfeer, voortkomende van die enorme vulkaanuitbarsting, zou het best wel een kunnen dat we - alle klimaatsveranderingen ten spijt-, wel eens bitter koud weer zouden krijgen. Denk aan de Krakatau !
Maar ondertussen is er vandaag weer zon, en dus zal mijn woning zichzelf wel weer opwarmen voor heel de dag. Gelukkig dat ik mijn huis zo goed mogelijk heb geïsoleerd! Als ik het vergelijk met het bijna identieke huis van Veerle, een huurhuis, dan is het verschil enorm! Ik heb haar in ieder geval aangeraden om achter de radiatoren folie aan te brengen, zodat de warmte allemaal naar de kamer gereflecteerd wordt, en niet naar buiten wegvloeit. De zolder isoleren van een huurhuis is iets waar we nog eens heel goed de kosten en de baat moeten bekijken, misschien kunnen we iets overeenkomen met de eigenaar...
Met andere woorden: we zitten volop in de voorbereiding van de winter... Of hij nu koud of minder koud wordt, we zullen in ieder geval verwarming moeten hebben.
Gisteren heb ik wat in de vele folderkes gekeken die Anny bij had van haar uitstap. Ze hebben heel wat moois gezien! Er zijn vurrukkullukke hoekjes en dorpjes in Nederland ! Maar ze is nog altijd niet bekomen van de lange rit en de vele wandeltochten die ze daar deed, ze heeft nog steeds pijn in haar rug. Je ziet, we zijn alletwee maar sukkels, die allebei op de sukkel zijn met onze rug. .. Dat is een beetje de ziekte van de tijd, je hoort enorm veel mensen klagen van de rug, en er zitten er veel te veel thuis, door die rug! Ik las bij mijn nederlandse blog-collega dat hij ook thuiszit van de rug, hij is zelfs al enkele keren geopereerd. Blijkbaar ook zonder tot de genezing te komen, als ik het zo tussen de lijntjes door lees. Ik heb een collega die ook geopereerd is van een dubbele hernia, en die is ook ver van genezen, moest het te herdoen zijn laat hij er niet meer aan prutsen zegt hij... Mijn specialist zegt altijd dat een operatie aan een rug werkelijk het laatste middel is, maar steeds een risico inhoudt... Bij mij spreekt men zelfs niet van operatie, omdat het letsel zo uitgebreid is over een groot stuk van mijn rug... Eén specialist zei me ooit dat ik toch niet kan rondlopen met een bezemsteel in plaats van een ruggegraat...
Als ik hoor van de vele mensen die na de operatie niet beter of slechter af zijn, ben ik bijna blij dat mijn letsel over zo'n groot stuk van mijn ruggegraat zit, wie weet had ik anders ook gekozen voor een operatie, en misschien ook zonder winst.
Zolang de pijn binnen de grenzen blijft, kan ik ze verdragen...en de dagen dat het heel erg is moet ik dan maar een pilletje meer nemen en de pijn afbijten.
Maar ik heb je al verteld dat ik de laatste maanden minder pijn heb, dank zij mijn dagelijkse gymnastiek. Wees er maar zeker van dat ik anders die turnoefeningen allang zou hebben laten vallen ! Maar nu trek ik de oefeningen stelselmatig en heel geleidelijk op, ik turn nu al zo'n 25 % meer dan in het begin. Vandaag ben ik er in gelukt een beweging te maken zonder te erge pijn, die ik al jaren niet meer durfde te maken ! Nu wordt die beweging - zo mogelijk- een onderdeel van mijn oefeningen. Hoop doet leven, alleen jammer dat de dokters mij niet van in het begin op die mogelijkheden hebben gewezen, en dat ik dat moest vinden via opzoekingswerk op internet. Had ik van in het begin deze oefeningen gedaan, dan zou ik misschien niet zo veel pijn geleden hebben in al die jaren... Nu ja, misschien steken ze wel iets op van mijn ervaring, en kijken ze bij de volgende patiënten wel anders tegen die letsels aan. Ik weet dat wat weg is niet terug kan komen, en dat mijn rug dus niet te herstellen is, maar als ik er in luk om met een betere spiermassa een stuk van het werk van de wervelkolom te ondervangen, dan is dat zuiver winst !Ik stel vast dat, zolang ik mijn houding kan vasthouden, ik ook de pijn binnen de perken hou, maar op het moment dat ik het door vermoeidheid of te grote spanning niet meer kan houden, dan komt de pijn er direct terug. Ik heb op die manier al een heel stuk gewonnen, en ik zit nu zowat te zoeken naar mijn grenzen, en hoe ik die nog wat kan opschuiven. Let op, ik beweer hier niet dat mijn "oplossing" voor iedere ruglijder baat zou bieden, maar in mijn geval, de tussenwervelschijven die het opgegeven hebben, is het zeker een goede zaak !
De pijn komt in mijn geval door het feit dat de wervels opeen gaan drukken, de zenuwen raken er dan tussen geklemd, en ik hoef niemand te vertellen wat dit voor een pijn is. Als ik door de opbouw van de rugspieren en buikspieren, de druk kan verminderen, dan zakken die wervels niet of minder vlug opeen, en heb ik dus ook minder pijn. Ik heb geen patent op die methode, dus als ze ook voor jou past, doe het gerust, wie weet ben je er ook door geholpen.
Normaliter ben ik dus een patiënt waarbij men dit letsel opvangt door een operatie, waarbij men de twee wervels opeen "last", maar men kan dit niet omdat men bijna mijn ganse rug zou moeten vastzetten...
Vannacht hebben we beiden goed geslapen, ik ben wel wakker geweest rond middernacht en rond drie uur, maar telkens weer in slaap gevallen. Anny bleef vanmorgen nog liggen toen ik me al aan het wassen was... Het was zo zalig in bed zei ze. Ik vond het ook, ik vind een bed ook zalig als het koud is, het is dan je warme nest, waarin je heerlijk in een bolletje kunt leggen, om zoveel mogelijk te genieten van de dekens. Ik ben ook zo gelukkig als ik 's avond in een echt koud bed kan kruipen, een tijdje genieten van de heerlijke friste, en dan gezellig warm worden. Anny zegt dat ik gek ben, en ze komt dan altijd heel dicht gekropen om warm te hebben. Zij heeft ook steeds koude handen en voeten, en ik heb dat nooit! Ik krijg dan die ijskoude voeten tegen mij aangedrukt, op een moment dat ik het niet verwacht ! Ik loop nu nog steeds buiten met mijn blote voeten in sandalen, en ik heb nooit koude voeten. Ik zeg dan tegen Anny dat zij koude voeten krijgt van die sportkousen die ze aantrekt om rond te lopen.
Sjonge, nu ben ik uit bed aan 't klappen! 't Zijn geen manieren.
Ik ga stoppen, 't is voor mij ook zaterdag. Vandaag is er geen rommelmarkt die ons aantrekt, maar morgen is er wel een, een mooie en heel dicht bij, in Zegelsem, daar gaan we wel naar toe, dus morgen zal de blog er pas laat komen... je bent verwittigd!
tot de volgende ?
Na een tijdje doen wij dan de verwarming weer uit voor 24 uur normaal, maar vanavond gaan we hem weer eens aansteken, zaterdag is nog steeds wasdag, en de zaterdagavond gaan we uitgebreid in bad. Ik droom van een douche, dan zou ik bijna dagelijks er onder gaan staan in plaats van de gewone wasbeurt 's morgens, maar ik kan geen douche installeren zonder serieuze veranderingswerken, en de kosten en de vuiligheid die dat meebrengt zijn er teveel aan. Dus blijven wij met het bad zitten... en waar is waar, ik hou er wel van eens helemaal in het warme water te liggen...Niet te lang, ik hoor niet bij de mensen die er een uur kunnen in liggen. Maar zo eventjes genieten van de warmte...ja, dat is heerlijk.
Binnenkort zullen we wellicht de centrale verwarming weer moeten aanlaten dag en nacht... Als het nog wat kouder wordt, of gewoon, als er met het huidige weer geen warme zon meer binnenschijnt in de woning, zullen we wel genoodzaakt worden de verwarming aan te zetten. We zijn nog nooit zo zuinig omgegaan met de brandstof als nu ! De kostprijs doet je zuinig zijn !
Hopelijk krijgen we geen strenge winter, maar je kent mijn pronostiek ! Door al het stof in de hogere atmosfeer, voortkomende van die enorme vulkaanuitbarsting, zou het best wel een kunnen dat we - alle klimaatsveranderingen ten spijt-, wel eens bitter koud weer zouden krijgen. Denk aan de Krakatau !
Maar ondertussen is er vandaag weer zon, en dus zal mijn woning zichzelf wel weer opwarmen voor heel de dag. Gelukkig dat ik mijn huis zo goed mogelijk heb geïsoleerd! Als ik het vergelijk met het bijna identieke huis van Veerle, een huurhuis, dan is het verschil enorm! Ik heb haar in ieder geval aangeraden om achter de radiatoren folie aan te brengen, zodat de warmte allemaal naar de kamer gereflecteerd wordt, en niet naar buiten wegvloeit. De zolder isoleren van een huurhuis is iets waar we nog eens heel goed de kosten en de baat moeten bekijken, misschien kunnen we iets overeenkomen met de eigenaar...
Met andere woorden: we zitten volop in de voorbereiding van de winter... Of hij nu koud of minder koud wordt, we zullen in ieder geval verwarming moeten hebben.
Gisteren heb ik wat in de vele folderkes gekeken die Anny bij had van haar uitstap. Ze hebben heel wat moois gezien! Er zijn vurrukkullukke hoekjes en dorpjes in Nederland ! Maar ze is nog altijd niet bekomen van de lange rit en de vele wandeltochten die ze daar deed, ze heeft nog steeds pijn in haar rug. Je ziet, we zijn alletwee maar sukkels, die allebei op de sukkel zijn met onze rug. .. Dat is een beetje de ziekte van de tijd, je hoort enorm veel mensen klagen van de rug, en er zitten er veel te veel thuis, door die rug! Ik las bij mijn nederlandse blog-collega dat hij ook thuiszit van de rug, hij is zelfs al enkele keren geopereerd. Blijkbaar ook zonder tot de genezing te komen, als ik het zo tussen de lijntjes door lees. Ik heb een collega die ook geopereerd is van een dubbele hernia, en die is ook ver van genezen, moest het te herdoen zijn laat hij er niet meer aan prutsen zegt hij... Mijn specialist zegt altijd dat een operatie aan een rug werkelijk het laatste middel is, maar steeds een risico inhoudt... Bij mij spreekt men zelfs niet van operatie, omdat het letsel zo uitgebreid is over een groot stuk van mijn rug... Eén specialist zei me ooit dat ik toch niet kan rondlopen met een bezemsteel in plaats van een ruggegraat...
Als ik hoor van de vele mensen die na de operatie niet beter of slechter af zijn, ben ik bijna blij dat mijn letsel over zo'n groot stuk van mijn ruggegraat zit, wie weet had ik anders ook gekozen voor een operatie, en misschien ook zonder winst.
Zolang de pijn binnen de grenzen blijft, kan ik ze verdragen...en de dagen dat het heel erg is moet ik dan maar een pilletje meer nemen en de pijn afbijten.
Maar ik heb je al verteld dat ik de laatste maanden minder pijn heb, dank zij mijn dagelijkse gymnastiek. Wees er maar zeker van dat ik anders die turnoefeningen allang zou hebben laten vallen ! Maar nu trek ik de oefeningen stelselmatig en heel geleidelijk op, ik turn nu al zo'n 25 % meer dan in het begin. Vandaag ben ik er in gelukt een beweging te maken zonder te erge pijn, die ik al jaren niet meer durfde te maken ! Nu wordt die beweging - zo mogelijk- een onderdeel van mijn oefeningen. Hoop doet leven, alleen jammer dat de dokters mij niet van in het begin op die mogelijkheden hebben gewezen, en dat ik dat moest vinden via opzoekingswerk op internet. Had ik van in het begin deze oefeningen gedaan, dan zou ik misschien niet zo veel pijn geleden hebben in al die jaren... Nu ja, misschien steken ze wel iets op van mijn ervaring, en kijken ze bij de volgende patiënten wel anders tegen die letsels aan. Ik weet dat wat weg is niet terug kan komen, en dat mijn rug dus niet te herstellen is, maar als ik er in luk om met een betere spiermassa een stuk van het werk van de wervelkolom te ondervangen, dan is dat zuiver winst !Ik stel vast dat, zolang ik mijn houding kan vasthouden, ik ook de pijn binnen de perken hou, maar op het moment dat ik het door vermoeidheid of te grote spanning niet meer kan houden, dan komt de pijn er direct terug. Ik heb op die manier al een heel stuk gewonnen, en ik zit nu zowat te zoeken naar mijn grenzen, en hoe ik die nog wat kan opschuiven. Let op, ik beweer hier niet dat mijn "oplossing" voor iedere ruglijder baat zou bieden, maar in mijn geval, de tussenwervelschijven die het opgegeven hebben, is het zeker een goede zaak !
De pijn komt in mijn geval door het feit dat de wervels opeen gaan drukken, de zenuwen raken er dan tussen geklemd, en ik hoef niemand te vertellen wat dit voor een pijn is. Als ik door de opbouw van de rugspieren en buikspieren, de druk kan verminderen, dan zakken die wervels niet of minder vlug opeen, en heb ik dus ook minder pijn. Ik heb geen patent op die methode, dus als ze ook voor jou past, doe het gerust, wie weet ben je er ook door geholpen.
Normaliter ben ik dus een patiënt waarbij men dit letsel opvangt door een operatie, waarbij men de twee wervels opeen "last", maar men kan dit niet omdat men bijna mijn ganse rug zou moeten vastzetten...
Vannacht hebben we beiden goed geslapen, ik ben wel wakker geweest rond middernacht en rond drie uur, maar telkens weer in slaap gevallen. Anny bleef vanmorgen nog liggen toen ik me al aan het wassen was... Het was zo zalig in bed zei ze. Ik vond het ook, ik vind een bed ook zalig als het koud is, het is dan je warme nest, waarin je heerlijk in een bolletje kunt leggen, om zoveel mogelijk te genieten van de dekens. Ik ben ook zo gelukkig als ik 's avond in een echt koud bed kan kruipen, een tijdje genieten van de heerlijke friste, en dan gezellig warm worden. Anny zegt dat ik gek ben, en ze komt dan altijd heel dicht gekropen om warm te hebben. Zij heeft ook steeds koude handen en voeten, en ik heb dat nooit! Ik krijg dan die ijskoude voeten tegen mij aangedrukt, op een moment dat ik het niet verwacht ! Ik loop nu nog steeds buiten met mijn blote voeten in sandalen, en ik heb nooit koude voeten. Ik zeg dan tegen Anny dat zij koude voeten krijgt van die sportkousen die ze aantrekt om rond te lopen.
Sjonge, nu ben ik uit bed aan 't klappen! 't Zijn geen manieren.
Ik ga stoppen, 't is voor mij ook zaterdag. Vandaag is er geen rommelmarkt die ons aantrekt, maar morgen is er wel een, een mooie en heel dicht bij, in Zegelsem, daar gaan we wel naar toe, dus morgen zal de blog er pas laat komen... je bent verwittigd!
tot de volgende ?
vrijdag, september 19, 2008
Z'is thuis !
Oef!
Gisterenavond iets na elven hoorde ik een auto stoppen, en toen ik wou gaan kijken hoorde ik haar al roepen, en de honden begonnen te blaffen en te janken en te kwispelen, 't vrouwtje was thuis !
Ze zouden normaliter anderhalf uur vroeger thuis geweest zijn, maar ergens in de buurt van Arnhem was er een dodelijk verkeersongeval geweest, en een bijhorende file van ... 30 kilometer.
Ze zijn dan maar de snelweg afgereden en met die grote bus langs de kleine wegen gereden, waar het natuurlijk ook potdicht zat...
Nu, z'is thuis en ze heeft het goed gesteld, ze logeerden in een prachtig hotel en kregen goed eten. Het was mooi maar koud weer, en ze waren het slachtoffer van één roker... Roland, de man die Anny kwam halen en voerde heen en terug, is een roker, een erge roker... En in Nederland is dat nog veel meer dan bij ons een ramp!
Als je hier in een café zit, mag er nog gerookt worden, in Nederland mag er ook in de herbergen niet gerookt worden, waardoor Roland prefereerde buiten te zitten op het terras, in gezelschap van de bibberende dames... "En dat zat hij daar nog in zijn Tshirt met korte mouwtjes!" (Wellicht warmde hij zich aan het vuur in zijn sigaret ?)
Ik denk de buren ook geweten hebben dat Anny thuis kwam, eerst het geblaf van de honden, en toen we naar boven gingen lag Anny nog een hele tijd de faits divers te vertellen over iedereen en nog wat. En over wat ze allemaal nog gezien hadden, en wie allemaal de groeten had gedaan ... en ..en.. en... Ik vroeg vruchteloos stillekes te praten, maar dat is een ding dat Anny niet kan, als ze praat, dan praat ze op haar gewone gesprektoon... Ik vermoed dat de buren mee genoten hebben... (?)
Ik ondervond ook al ras de nadelen van het feit dat Anny weer thuis was... Toen ik om 5 uur vanmorgen wat lag te lezen in mijn boek, klonk al rap de vraag om het licht nog wat uit te doen... Er is niets op deze aarde dat alleen maar goed is... Zelfs Anny niet.
Vanmorgen kwam ik beneden in een huis waar alles al klaar was... Dat was iets wat ik gemist had! Ook vanmiddag zal ik genieten van de luxe van eten zonder eten te moeten bereiden. Dus alles valt in een oogwenk weer op zijn pootjes, en in het oude vertrouwde stramien.
Oef !
Buiten schijnt zelfs de zon, maar het is nu al negen uur, en ze zit nog steeds laag. De winter komt er aan! Het is ook fris buiten, en je ziet zo dat de blaren van de bomen veranderen van kleur, en je ziet overal al blaren liggen op de oprit en op de wegen zie je langs de kant van de weg, tussen graskant en baan. Je begint ook al de gele en bruine tinten te zien in de natuur... een natuur die zich aan het voorbereiden is op de lange winterslaap. Luc vertelde dat in het park de plompbladeren al bijna allemaal verdwenen zijn.
We komen stilaan weer in het zo gehate seizoen van de korte dagen... Al is dat eigenlijk relatief! Ik denk dat het veel meer het gemis aan licht en zon is die ons deert! Want we zitten hier eigenlijk niet eens zo slecht. We hebben lange zomerdagen en de periode met echt korte dagen is niet zo enorm lang en de dagen zijn niet zo erg kort te noemen... We dromen wel eens van de tropen, maar daar is iedere dag bijna exact 12 uur lang, zomer en winter ! Bovendien kun je er ook nooit genieten van de schemering, want de zon komt er zeer vlug op en gaat er even snel weer onder... En geef toe, is er iets zaliger dan op een warme zomeravond weg te dommelen in het schijnsel van de ondergaande zon en iets later de nog verlichte hemel... Het is het licht én het groen dat ik mankeer in de winterperiode. Het is het doodse van de natuur, het gebrek aan leven , aan sprankelende kleuren.
Gek genoeg ben ik geen zonneklopper. Je zult me nooit zien met bloot bovenlijf, en zeker nooit lang uitgestrekt zien zonnebaden. Als ik in de schaduw kan zitten zal ik dat meestal prefereren voor het in de felle zon zitten, de enige keren dat ik werkelijk in de zon zit, is aan de rand van het water, als ik zit te vissen, en dan heb ik een breedgerande hoed op, want mijn haar wordt dunnekes, en waar ik niet of hoogst zelden last heb van zonnebrand, daar heb ik het gemeenlijk wel. Als ik op de rommelmarkten wandel doe ik een heerlijk ouderwetse strooien hoed op, pas ik in het kader...Antiek bij antiek zeg maar (Of prefereer je rommel bij rommel ?)
Ook bij koud weer begint mijne kop gevoelig te worden, ik zal nog verplicht zijn ook in de winter een hondekot op te zetten... Ik zit er een beetje mee, ik zou een hoed prefereren, maar ik weet niet of ik daar mee sta... Ik heb nog nooit een hoed gedragen, buiten die hoed om mee te gaan vissen, en dat is zo'n kaki geval die je op tv wel eens ziet in de Australische reeksen...
Maar nood breekt wet, en kou voelen is een noodsituatie...dus...
Ik ga ook verschrikkelijk moeten opletten dat ik dan mijn hoed niet ergens achterlaat... Nu draag ik van die baseball petjes, en ik ben er daar ook al enkele van kwijt, ergens vergeten... Dat zal pas beteren als de hoed op beweging een automatisme wordt. Herinner je nog de tijd waarin het mode was (en handig!) om ook als man zo'n tasje mee te hebben, waarin je al je hebbedingetjes kwijt kon ? Zo'n zwart rechthoekig ding met op een hoek een handvatje aan... Ik heb dat ook eens geprobeerd, heb het wel twee jaar geprobeerd, maar ik heb dat ding zeker twintig keer vergeten en weer mogen gaan ophalen... Het ambetante was dat ook je papieren in dat ding zaten, en als je dus gewaar werd dat je het ergens had laten liggen, je in het besef van zonder papieren te rijden weer terug moest gaan... Het is gek, maar als je rijd en je weet niet dat je je papieren niet bij hebt, dan is er geen vuiltje aan de lucht, maar eens je gewaar geworden bent dat je ze niet bij hebt, rij je niet meer gerust, en bezie je iedere flik met schrik... Ik ben eens naar Brussel gereden, en toen ik iets voor Dilbeek benzine tankte en wou betalen, voelde ik plots dat ik geen papieren en geen geld bij had... Ik had 's morgens een nieuwe broek aangetrokken en vergeten mijn meubels van de ene broekzak naar de andere te verhuizen... Je kunt je niet voorstellen hoe ik mij voelde! Ik had mijn tank volgegooid met benzine (ook al was ze toen nog niet zo schrikwekkend duur) aan een benzinestation waar ik nog nooit was geweest... en had geen frank in mijn zakken, en zelfs geen papieren bij... De dame van het benzinestation zag mijn ontreddering, en zei dat ik het de volgende keer wel mocht betalen...maar dat wou ik niet. Ik heb mijn trouwring afgedaan, en aan de dame gegeven in pand, en ben terug naar huis gereden om mijn papieren en geld en om de dame te betalen... De dame zei me nog eens dat ze gerust was, want zei ze, iemand die er op uit is om gratis benzine te hebben staat niet zo belabberd te kijken als jij deed... Ik voelde me belabberd ook ! en hopeloos te laat op de vergadering te Brussel....
Je ziet, zelfs op een doodgewone werkdag kom je soms van die gekke avontuurtjes tegen... Ik zit hier nog te glimlachen bij de herinnering er aan. Waar is de tijd. Ik zou begot niet meer weten waar dat benzinestation precies was, het is al een heel eind geleden verdwenen, en ik weet echt niet meer waar het ooit stond... Ooit leerde mijn collega me een zeer goedkope winkel kennen, waar je wat van alles en nog wat kon kopen, van radio's tot tuingerief en noem maar op. Het was ook niet echt een winkel, het was in de enorme living van een chieke villa. Bart had hutje bij mudje gespaard om een radio-cd-speler te kunnen kopen, en ik zag dat er daar heel mooie stonden, voor zeer weinig geld. 's Avonds reed ik er met Bart heen, en Bart kocht het toestel, je kent dat wel, zo'n radio, platenspeler, cd-speler en tuner in een met twee grote boxen bij... Hij heeft dat toestel nu nog steeds ! Een paar maanden later hoorde ik dat de boetiek gesloten was en de man in hechtenis, wegens heling... Dikke kans dus dat wij onbewust iets hebben gekocht dat niet koosjer was... Maar het fijne weten we er niet van, niet alles was blijkbaar "zwart", want de zaken werden naderhand verkocht door een curator hoorde ik... Ik vermoed dat het wellicht meer te maken zal gehad hebben met nep-merkprodukten.
Toch schrik je dan wel even, ook al ben je onschuldig, je zit dan wel eens te denken.
Ik ga sluiten, genoeg voor vandaag, ik hoor Anny druk bezig in de keuken...
tot de volgende ?
Gisterenavond iets na elven hoorde ik een auto stoppen, en toen ik wou gaan kijken hoorde ik haar al roepen, en de honden begonnen te blaffen en te janken en te kwispelen, 't vrouwtje was thuis !
Ze zouden normaliter anderhalf uur vroeger thuis geweest zijn, maar ergens in de buurt van Arnhem was er een dodelijk verkeersongeval geweest, en een bijhorende file van ... 30 kilometer.
Ze zijn dan maar de snelweg afgereden en met die grote bus langs de kleine wegen gereden, waar het natuurlijk ook potdicht zat...
Nu, z'is thuis en ze heeft het goed gesteld, ze logeerden in een prachtig hotel en kregen goed eten. Het was mooi maar koud weer, en ze waren het slachtoffer van één roker... Roland, de man die Anny kwam halen en voerde heen en terug, is een roker, een erge roker... En in Nederland is dat nog veel meer dan bij ons een ramp!
Als je hier in een café zit, mag er nog gerookt worden, in Nederland mag er ook in de herbergen niet gerookt worden, waardoor Roland prefereerde buiten te zitten op het terras, in gezelschap van de bibberende dames... "En dat zat hij daar nog in zijn Tshirt met korte mouwtjes!" (Wellicht warmde hij zich aan het vuur in zijn sigaret ?)
Ik denk de buren ook geweten hebben dat Anny thuis kwam, eerst het geblaf van de honden, en toen we naar boven gingen lag Anny nog een hele tijd de faits divers te vertellen over iedereen en nog wat. En over wat ze allemaal nog gezien hadden, en wie allemaal de groeten had gedaan ... en ..en.. en... Ik vroeg vruchteloos stillekes te praten, maar dat is een ding dat Anny niet kan, als ze praat, dan praat ze op haar gewone gesprektoon... Ik vermoed dat de buren mee genoten hebben... (?)
Ik ondervond ook al ras de nadelen van het feit dat Anny weer thuis was... Toen ik om 5 uur vanmorgen wat lag te lezen in mijn boek, klonk al rap de vraag om het licht nog wat uit te doen... Er is niets op deze aarde dat alleen maar goed is... Zelfs Anny niet.
Vanmorgen kwam ik beneden in een huis waar alles al klaar was... Dat was iets wat ik gemist had! Ook vanmiddag zal ik genieten van de luxe van eten zonder eten te moeten bereiden. Dus alles valt in een oogwenk weer op zijn pootjes, en in het oude vertrouwde stramien.
Oef !
Buiten schijnt zelfs de zon, maar het is nu al negen uur, en ze zit nog steeds laag. De winter komt er aan! Het is ook fris buiten, en je ziet zo dat de blaren van de bomen veranderen van kleur, en je ziet overal al blaren liggen op de oprit en op de wegen zie je langs de kant van de weg, tussen graskant en baan. Je begint ook al de gele en bruine tinten te zien in de natuur... een natuur die zich aan het voorbereiden is op de lange winterslaap. Luc vertelde dat in het park de plompbladeren al bijna allemaal verdwenen zijn.
We komen stilaan weer in het zo gehate seizoen van de korte dagen... Al is dat eigenlijk relatief! Ik denk dat het veel meer het gemis aan licht en zon is die ons deert! Want we zitten hier eigenlijk niet eens zo slecht. We hebben lange zomerdagen en de periode met echt korte dagen is niet zo enorm lang en de dagen zijn niet zo erg kort te noemen... We dromen wel eens van de tropen, maar daar is iedere dag bijna exact 12 uur lang, zomer en winter ! Bovendien kun je er ook nooit genieten van de schemering, want de zon komt er zeer vlug op en gaat er even snel weer onder... En geef toe, is er iets zaliger dan op een warme zomeravond weg te dommelen in het schijnsel van de ondergaande zon en iets later de nog verlichte hemel... Het is het licht én het groen dat ik mankeer in de winterperiode. Het is het doodse van de natuur, het gebrek aan leven , aan sprankelende kleuren.
Gek genoeg ben ik geen zonneklopper. Je zult me nooit zien met bloot bovenlijf, en zeker nooit lang uitgestrekt zien zonnebaden. Als ik in de schaduw kan zitten zal ik dat meestal prefereren voor het in de felle zon zitten, de enige keren dat ik werkelijk in de zon zit, is aan de rand van het water, als ik zit te vissen, en dan heb ik een breedgerande hoed op, want mijn haar wordt dunnekes, en waar ik niet of hoogst zelden last heb van zonnebrand, daar heb ik het gemeenlijk wel. Als ik op de rommelmarkten wandel doe ik een heerlijk ouderwetse strooien hoed op, pas ik in het kader...Antiek bij antiek zeg maar (Of prefereer je rommel bij rommel ?)
Ook bij koud weer begint mijne kop gevoelig te worden, ik zal nog verplicht zijn ook in de winter een hondekot op te zetten... Ik zit er een beetje mee, ik zou een hoed prefereren, maar ik weet niet of ik daar mee sta... Ik heb nog nooit een hoed gedragen, buiten die hoed om mee te gaan vissen, en dat is zo'n kaki geval die je op tv wel eens ziet in de Australische reeksen...
Maar nood breekt wet, en kou voelen is een noodsituatie...dus...
Ik ga ook verschrikkelijk moeten opletten dat ik dan mijn hoed niet ergens achterlaat... Nu draag ik van die baseball petjes, en ik ben er daar ook al enkele van kwijt, ergens vergeten... Dat zal pas beteren als de hoed op beweging een automatisme wordt. Herinner je nog de tijd waarin het mode was (en handig!) om ook als man zo'n tasje mee te hebben, waarin je al je hebbedingetjes kwijt kon ? Zo'n zwart rechthoekig ding met op een hoek een handvatje aan... Ik heb dat ook eens geprobeerd, heb het wel twee jaar geprobeerd, maar ik heb dat ding zeker twintig keer vergeten en weer mogen gaan ophalen... Het ambetante was dat ook je papieren in dat ding zaten, en als je dus gewaar werd dat je het ergens had laten liggen, je in het besef van zonder papieren te rijden weer terug moest gaan... Het is gek, maar als je rijd en je weet niet dat je je papieren niet bij hebt, dan is er geen vuiltje aan de lucht, maar eens je gewaar geworden bent dat je ze niet bij hebt, rij je niet meer gerust, en bezie je iedere flik met schrik... Ik ben eens naar Brussel gereden, en toen ik iets voor Dilbeek benzine tankte en wou betalen, voelde ik plots dat ik geen papieren en geen geld bij had... Ik had 's morgens een nieuwe broek aangetrokken en vergeten mijn meubels van de ene broekzak naar de andere te verhuizen... Je kunt je niet voorstellen hoe ik mij voelde! Ik had mijn tank volgegooid met benzine (ook al was ze toen nog niet zo schrikwekkend duur) aan een benzinestation waar ik nog nooit was geweest... en had geen frank in mijn zakken, en zelfs geen papieren bij... De dame van het benzinestation zag mijn ontreddering, en zei dat ik het de volgende keer wel mocht betalen...maar dat wou ik niet. Ik heb mijn trouwring afgedaan, en aan de dame gegeven in pand, en ben terug naar huis gereden om mijn papieren en geld en om de dame te betalen... De dame zei me nog eens dat ze gerust was, want zei ze, iemand die er op uit is om gratis benzine te hebben staat niet zo belabberd te kijken als jij deed... Ik voelde me belabberd ook ! en hopeloos te laat op de vergadering te Brussel....
Je ziet, zelfs op een doodgewone werkdag kom je soms van die gekke avontuurtjes tegen... Ik zit hier nog te glimlachen bij de herinnering er aan. Waar is de tijd. Ik zou begot niet meer weten waar dat benzinestation precies was, het is al een heel eind geleden verdwenen, en ik weet echt niet meer waar het ooit stond... Ooit leerde mijn collega me een zeer goedkope winkel kennen, waar je wat van alles en nog wat kon kopen, van radio's tot tuingerief en noem maar op. Het was ook niet echt een winkel, het was in de enorme living van een chieke villa. Bart had hutje bij mudje gespaard om een radio-cd-speler te kunnen kopen, en ik zag dat er daar heel mooie stonden, voor zeer weinig geld. 's Avonds reed ik er met Bart heen, en Bart kocht het toestel, je kent dat wel, zo'n radio, platenspeler, cd-speler en tuner in een met twee grote boxen bij... Hij heeft dat toestel nu nog steeds ! Een paar maanden later hoorde ik dat de boetiek gesloten was en de man in hechtenis, wegens heling... Dikke kans dus dat wij onbewust iets hebben gekocht dat niet koosjer was... Maar het fijne weten we er niet van, niet alles was blijkbaar "zwart", want de zaken werden naderhand verkocht door een curator hoorde ik... Ik vermoed dat het wellicht meer te maken zal gehad hebben met nep-merkprodukten.
Toch schrik je dan wel even, ook al ben je onschuldig, je zit dan wel eens te denken.
Ik ga sluiten, genoeg voor vandaag, ik hoor Anny druk bezig in de keuken...
tot de volgende ?
donderdag, september 18, 2008
Adellijk vlees...
Wellicht is het nu niet meer in, er wordt steeds minder gejaagd (de vossen doen het voor ons), en bovendien vermoed ik dat de hedendaagse mens al helemaal niet meer is gewonnen voor adellijk vlees...
Eigenlijk vind ik de naam alleen al grandioos! Adel binden aan halfrot vlees ! wotsinaneem zou Shakespeare zeggen...
Mijn moeder kende het nog en had het zelfs nog moeten bereiden toen zij werkte bij een rijke bourgeoisfamilie in St Niklaas... Een (geschoten) haas werd gedurende dagen opgehangen, het liefst nog in de ouderwetse wc, je weet wel, die van een plank met een gat in, zodat het rottingsproces bevorderd werd. Pas na ongeveer een week werd de haas dan het vel uitgedaan en werd de beuling er uit gehaald. de stukken buikvel werden meestal ook verwijderd, omdat dit dunne vliesje vlees al groen uitsloeg.
Dan werd het nog een nacht gemarineerd in rode wijn met het nodige kruidenbouquet, en dan pas gereedgemaakt... het vlees viel dan van het been... lekker, lekker.... Lekker ?
Vlees dat zo lang bleef hangen, is dus adellijk vlees. Ik moet toch eens beter kijken als ik nog ooit eens baron of zo zie lopen...
Hoe kom ik nu bij dit - eerder onsmakelijk - onderwerp ?
Alleen nog héél oude mensen en geschiedenisfreaks herinneren zich dat nadat de eerste wereldoorlog zoveel miljoenen levens had gekost, de Spaanse Griep toesloeg ! Een echte pandemie, die nog meer doden maakte dan heel die wereldoorlog !
Steeds meer zijn de geleerde bollen er van overtuigd dat dit in feite ook een soort vogelgriep betrof ! Dus zijn ze zeer sterk geïnteresseerd in dat virus, maar helaas, driewerf helaas, toendertijd wisten ze nog niet van het bestaan van de virus, en het virus is dus begraven met de ontelbare slachtoffers...
En nu komen wij aan dit adellijke vlees toe... Er is ook een jonge baron van 39 jaar gestorven, 't baaske was ontsnapt aan de kogels en de bommen, en kreeg toen, net toen hij dacht veilig te zijn, de spaanse griep en overleed. Net als zo velen anderen...
Maar de adel wordt niet zo maar de grond in gestopt ! Zelfs niet zo maar in een rijkversierde houten kist, nee, meneer kreeg er een loden kist bovenop, of liever in de houten kist...
En dat zou nu toch wel de redding van de mensheid kunnen worden zeker !
Men hoopt immers dat door de luchtdichte verpakking, er nog virussen zouden kunnen overleefd hebben in die loden kist.
Dat zou toelaten, 1) het virus te bestuderen, 2) een antistof te maken...
Of hoe den adèle nog nuttig kan zijn na zijn dood... Enfin, geef toe, dikwijls gebeurt het niet dat den adèle nuttig is... maar het kan dus wel!
Als ze allang dood zijn...
Het eerste huis waarin ik woonde toen ik gehuwd was, was ook een huis van de adel... Twee oude jonge juffrouwen van hogen adel en titel waren de eigenaressen van onder meer dat huis... Het huis was gelegen te Loppem, en de twee "maagden" woonden te Oostende op een rijk gestoffeerd en welgelegen appartement. Ik moest daar heen om het contract te gaan ondertekenen. Mijn vader voerde mij er naar toe, en het contract was nog niet getekend of we lagen al in de clinch... Mijn vader stelde dat de adel niets was dan de afstammelingen van een toevallig de sterkste van het dorp van vele eeuwen terug, die de anderen had onderdrukt, en dat adel dus eigenlijk eerder een scheldwoord was dan... enfin, het contract raakte toch getekend...
Toen ik er woonde, was er een tijdje later gemeentelijke verkiezingen... Er waren twee lijsten, een van de CVP met een baron op kop, en daartegenover een lijst van het ACW, de arbeiderskant van de CVP... Toendertijd was het nog echt het door en door katholieke West Vlaanderen hé...
Ik woonde daar op een strategisch belangrijk punt, de grootste baan van het dorp, en net in de bocht, in het uitstulpend gedeelte. Uiteraard ging mijn sympathie naar de ACW-lijst, en ik gaf hen dan ook graag de toelating om grote borden in mijne hof te zetten. Zichtbaar voor al wie maar op die baan voorbijkwam...
's Anderendaags kwam de veldwachter aangefietst, zette zijn fiets tegen mijn gevel, en begon demonstratief uit te meten of de borden soms niet op de openbare weg stonden. Ik vroeg of ik moest helpen meten...
de dag nadien kwam er een telefoontje bij de buren voor mij... De twee adellijke "ieffrouwen" uit Oostende moesten mij spreken... " Ach, meneer, ik hoor dat U ageert tegen de adel ?" (Echt waar !!!!!!) Ik antwoorde dat zij verkeerd waren ingelicht, ik ageerde helemaal niet tegen de adel... "Ach, pourtant, meneer de baron heeft ons gezegd van wel!" "Sorry, dames, dan liegt meneer de baron, want ik ageer op geen enkele manier tegen de adel. U hebt het waarschijnlijk op de borden in mijn hof ?" Bleek juist te zijn... "Wel dames, dan nodig ik u uit te komen kijken of daar ook maar één woord tegen de adel op staat ! De adel, noch de partij van meneer de baron worden vernoemd op dat bord. Dat bord maakt alleen publiciteit voor de arbeiders, mijn stand, weet je wel..." Einde van het gesprek...
De Baron was toch burgemeester, maar met een zo'n sterke oppositie dat hij er niet omheen kon. De volgende winter was een echt harde winter, en heel het dorp ging schaatsen op de vijver van meneer de baron. Anny en ik werden er door de veldwachter afgehaald, wij waren niet welkom in de hof van de baron... Ik zorgde er zorgvuldig voor dat er zo veel mogelijk mensen hoorden en zagen wat er gebeurde... Ik had veel goesting om te bellen naar de ieffrouwen om te zeggen dat de baron tegen de arbeiders ageerde, maar meer dan wat binnenpret en mogelijke moeilijkheden zou dat niet hebben opgebracht...
Adel... Rust roest, arbeid adelt, maar den adel arbeidt niet...
Het enige voordeel die zij ons hebben gebracht is dat we nu nog naar de oude kastelen kunnen gaan zien, en genieten van wat eeuwen voor de gewone man verboden was.
Weet je, dat en de rijke werkgevers hebben bij mij de eerste barst veroorzaakt in mijn katholieke zieltje... Toendertijd hadden wij nog enkele pastoors die aanwezig waren op onze vergaderingen van de vakbond, en hun geestelijk woordje placeerden... Van minstens één had ik toevallig gelezen dat hij dat ook deed voor de werkgeversorganisatie van het arrondissement... Na een vergadering vroeg ik hem eens hoe hij het zelfde geestelijk woordje bracht bij hen... Hoe hij daar de rechtvaardigheid predikte. Ik kreeg geen echt antwoord, alleen ontwijkende phrases en een duidelijk verveeld zijn, bovendien hebben wij het nadien steeds zonder geestelijk woordje moeten doen op die vergadering ....
Veerle vertelde me dat gisteren haar kat mee opstapte op de schoolbus, met de kinderen mee... Het is een ambetante kat! Hier is ze ook al binnengekomen, en ik dacht dat dit was omdat de kinderen hier regelmatig zitten, maar ze heeft al binnen gezeten bij de buren naast en de buren achter mij ook... Bij een ervan zat ze al boven in de slaapkamer. Ze doet geen kwaad (gelukkig), ze is gewoon zo lief voor iedereen.
Als ze binnen komt is er ook geen kunst aan haar te pakken, je roept haar en ze komt als spinnen bij je, blij met ieder beetje aandacht.
Voila, dat was het nieuws voor vandaag... Vandaag is het couscous !
tot de volgende ?
Eigenlijk vind ik de naam alleen al grandioos! Adel binden aan halfrot vlees ! wotsinaneem zou Shakespeare zeggen...
Mijn moeder kende het nog en had het zelfs nog moeten bereiden toen zij werkte bij een rijke bourgeoisfamilie in St Niklaas... Een (geschoten) haas werd gedurende dagen opgehangen, het liefst nog in de ouderwetse wc, je weet wel, die van een plank met een gat in, zodat het rottingsproces bevorderd werd. Pas na ongeveer een week werd de haas dan het vel uitgedaan en werd de beuling er uit gehaald. de stukken buikvel werden meestal ook verwijderd, omdat dit dunne vliesje vlees al groen uitsloeg.
Dan werd het nog een nacht gemarineerd in rode wijn met het nodige kruidenbouquet, en dan pas gereedgemaakt... het vlees viel dan van het been... lekker, lekker.... Lekker ?
Vlees dat zo lang bleef hangen, is dus adellijk vlees. Ik moet toch eens beter kijken als ik nog ooit eens baron of zo zie lopen...
Hoe kom ik nu bij dit - eerder onsmakelijk - onderwerp ?
Alleen nog héél oude mensen en geschiedenisfreaks herinneren zich dat nadat de eerste wereldoorlog zoveel miljoenen levens had gekost, de Spaanse Griep toesloeg ! Een echte pandemie, die nog meer doden maakte dan heel die wereldoorlog !
Steeds meer zijn de geleerde bollen er van overtuigd dat dit in feite ook een soort vogelgriep betrof ! Dus zijn ze zeer sterk geïnteresseerd in dat virus, maar helaas, driewerf helaas, toendertijd wisten ze nog niet van het bestaan van de virus, en het virus is dus begraven met de ontelbare slachtoffers...
En nu komen wij aan dit adellijke vlees toe... Er is ook een jonge baron van 39 jaar gestorven, 't baaske was ontsnapt aan de kogels en de bommen, en kreeg toen, net toen hij dacht veilig te zijn, de spaanse griep en overleed. Net als zo velen anderen...
Maar de adel wordt niet zo maar de grond in gestopt ! Zelfs niet zo maar in een rijkversierde houten kist, nee, meneer kreeg er een loden kist bovenop, of liever in de houten kist...
En dat zou nu toch wel de redding van de mensheid kunnen worden zeker !
Men hoopt immers dat door de luchtdichte verpakking, er nog virussen zouden kunnen overleefd hebben in die loden kist.
Dat zou toelaten, 1) het virus te bestuderen, 2) een antistof te maken...
Of hoe den adèle nog nuttig kan zijn na zijn dood... Enfin, geef toe, dikwijls gebeurt het niet dat den adèle nuttig is... maar het kan dus wel!
Als ze allang dood zijn...
Het eerste huis waarin ik woonde toen ik gehuwd was, was ook een huis van de adel... Twee oude jonge juffrouwen van hogen adel en titel waren de eigenaressen van onder meer dat huis... Het huis was gelegen te Loppem, en de twee "maagden" woonden te Oostende op een rijk gestoffeerd en welgelegen appartement. Ik moest daar heen om het contract te gaan ondertekenen. Mijn vader voerde mij er naar toe, en het contract was nog niet getekend of we lagen al in de clinch... Mijn vader stelde dat de adel niets was dan de afstammelingen van een toevallig de sterkste van het dorp van vele eeuwen terug, die de anderen had onderdrukt, en dat adel dus eigenlijk eerder een scheldwoord was dan... enfin, het contract raakte toch getekend...
Toen ik er woonde, was er een tijdje later gemeentelijke verkiezingen... Er waren twee lijsten, een van de CVP met een baron op kop, en daartegenover een lijst van het ACW, de arbeiderskant van de CVP... Toendertijd was het nog echt het door en door katholieke West Vlaanderen hé...
Ik woonde daar op een strategisch belangrijk punt, de grootste baan van het dorp, en net in de bocht, in het uitstulpend gedeelte. Uiteraard ging mijn sympathie naar de ACW-lijst, en ik gaf hen dan ook graag de toelating om grote borden in mijne hof te zetten. Zichtbaar voor al wie maar op die baan voorbijkwam...
's Anderendaags kwam de veldwachter aangefietst, zette zijn fiets tegen mijn gevel, en begon demonstratief uit te meten of de borden soms niet op de openbare weg stonden. Ik vroeg of ik moest helpen meten...
de dag nadien kwam er een telefoontje bij de buren voor mij... De twee adellijke "ieffrouwen" uit Oostende moesten mij spreken... " Ach, meneer, ik hoor dat U ageert tegen de adel ?" (Echt waar !!!!!!) Ik antwoorde dat zij verkeerd waren ingelicht, ik ageerde helemaal niet tegen de adel... "Ach, pourtant, meneer de baron heeft ons gezegd van wel!" "Sorry, dames, dan liegt meneer de baron, want ik ageer op geen enkele manier tegen de adel. U hebt het waarschijnlijk op de borden in mijn hof ?" Bleek juist te zijn... "Wel dames, dan nodig ik u uit te komen kijken of daar ook maar één woord tegen de adel op staat ! De adel, noch de partij van meneer de baron worden vernoemd op dat bord. Dat bord maakt alleen publiciteit voor de arbeiders, mijn stand, weet je wel..." Einde van het gesprek...
De Baron was toch burgemeester, maar met een zo'n sterke oppositie dat hij er niet omheen kon. De volgende winter was een echt harde winter, en heel het dorp ging schaatsen op de vijver van meneer de baron. Anny en ik werden er door de veldwachter afgehaald, wij waren niet welkom in de hof van de baron... Ik zorgde er zorgvuldig voor dat er zo veel mogelijk mensen hoorden en zagen wat er gebeurde... Ik had veel goesting om te bellen naar de ieffrouwen om te zeggen dat de baron tegen de arbeiders ageerde, maar meer dan wat binnenpret en mogelijke moeilijkheden zou dat niet hebben opgebracht...
Adel... Rust roest, arbeid adelt, maar den adel arbeidt niet...
Het enige voordeel die zij ons hebben gebracht is dat we nu nog naar de oude kastelen kunnen gaan zien, en genieten van wat eeuwen voor de gewone man verboden was.
Weet je, dat en de rijke werkgevers hebben bij mij de eerste barst veroorzaakt in mijn katholieke zieltje... Toendertijd hadden wij nog enkele pastoors die aanwezig waren op onze vergaderingen van de vakbond, en hun geestelijk woordje placeerden... Van minstens één had ik toevallig gelezen dat hij dat ook deed voor de werkgeversorganisatie van het arrondissement... Na een vergadering vroeg ik hem eens hoe hij het zelfde geestelijk woordje bracht bij hen... Hoe hij daar de rechtvaardigheid predikte. Ik kreeg geen echt antwoord, alleen ontwijkende phrases en een duidelijk verveeld zijn, bovendien hebben wij het nadien steeds zonder geestelijk woordje moeten doen op die vergadering ....
Veerle vertelde me dat gisteren haar kat mee opstapte op de schoolbus, met de kinderen mee... Het is een ambetante kat! Hier is ze ook al binnengekomen, en ik dacht dat dit was omdat de kinderen hier regelmatig zitten, maar ze heeft al binnen gezeten bij de buren naast en de buren achter mij ook... Bij een ervan zat ze al boven in de slaapkamer. Ze doet geen kwaad (gelukkig), ze is gewoon zo lief voor iedereen.
Als ze binnen komt is er ook geen kunst aan haar te pakken, je roept haar en ze komt als spinnen bij je, blij met ieder beetje aandacht.
Voila, dat was het nieuws voor vandaag... Vandaag is het couscous !
tot de volgende ?
woensdag, september 17, 2008
djudedjutoch
Gisteren kreeg ik weer twee mailtjes, weer van mijn zus en weer van haar buurvrouw...
Dat van zus reageerde niet op mijn vermoeden, maar Greta bekende in geuren en kleuren dat ze het heerlijk vonden te roddelen over mijn blog ! Zus had compassie met de kiekens omdat ze een uur of wat later eten hadden gekregen, Greta had het over de binnenpretjes die ze hadden... Ze opperden bovendien dat ik wellicht ook zelf, met een vermoeden van gulheid, mijn aperitiefjes schonk... Jammer, maar ik drink dus alcoholvrije aperitiefjes, dus uw vermoedens en uw gegiechel bij het vermoeden zijn dus op niets gebaseerd... En zelfs van die alcoholvrije drink ik er niet meer (eerder minder) dan als Anny hier is. Ik weet dat mijn rondingen het tegendeel lijken te zeggen, maar ik eet niet veel, drink zelden alcohol en leef op pillen allerhande...
(tot mijn spijt, mijn grote spijt...)
De enige snoep die ik verbruik zijn suikervrije kauwgommen...
Vannacht weer maar matig geslapen, moeten op staan omdat bobbie plots ziek was en moest overgeven... en dan natuurlijk niet weer in slaap geraakt. Niet moeilijk, ik zit midden in een boek van Bagley, en dat is een garantie op slapeloosheid. Die boeken zijn zo spannend dat ik ze steeds in één ruk wil uitlezen. Vanmorgen ben ik al aan een nieuwe begonnen...
Vanmiddag komt de tweeling hier, ik zal heel den tijd geconfronteerd worden met het achtergrond lawaai van cartoonnet of nickeleodeon... Om de krul van te krijgen. Bovendien schijnt de zon niet, heel het zwerk zit vol. Ze zeggen dat het niet zal regenen, maar ik heb mijn twijfels, grote twijfels !
Wat een geluk dat bij ons er een waarborg is op de banken, tot 20.000 eurootjes... De rest kun je dus verliezen? Niet alleen de rest vrees ik, hoe zou de "staat" je dat verlies kunnen terugbetalen, ze zitten zelf tegen een reuzegroot tekort aan te kijken, en het woord besparingen is niet uit de lucht. Als ze dan toch hun verplichtingen (?) zouden nakomen, dan kan dat alleen mits ze hun inkomen drastisch optrekken, en dat kan alleen via de belastingen...Met andere woorden een broekzak-vestzak operatie, waarbij wij uiteindelijk toch het kaarsje uitblazen...
Maar laat ons hopen dat het niet zo ver komt! Ik ben alleen ongerust omdat ze zo dikwijls zeggen dat het hier niet zal gebeuren, dat we geen schrik moeten hebben, dat wat in kamerika gebeurt hier niet echt zo zwaar doorweegt... en ondertussen zien wij een dieprode beurs staan knipperen als een overbelaste ambulance... Ooit kwamen Anny en ik met de trein van Fort Williams naar Glasgow...het waren niet alleen antieke wagonnetjes met voorhistorische houten bankjes, de machine was niet veel jonger, waarschijnlijk een eerste proefmodel van wat later zou uitgroeien tot dieselmotoren... We puften gemoedelijk weg uit Fort Williams, tot we een lange lange helling op moesten rijden... het ging steeds maar trager, en trager, en trager... tot we stilstonden en na een secondenlange pauze achteruit begonnen te rijden... steeds een beetje sneller en sneller... Plots kwam de kaartjesknipper door de wagon gehold, heel geruststellend roepend (No panic, no panic!) ... Na een tijdje gingen we weer trager en trager, rolden dan weer terug, en zo wat heen en weer tot we netjes in het dal stonden... Na een klein halfuurtje kwam er nog zo'n stokoude uitvinding van de broer van Stephenson aan gepuft, en die machine duwend en de ander trekkend, raakten wij moeizaam weer op weg... en bereikten Glasgow. Zelfs de hemel lachte zich tranen met tuiten met ons avontuur, het goot en donderde (schaterlachend geproest der goden?) het kletterend tussen de heuvels van het oude Scotland...
Wat al die financiële genieën nu komen vertellen op tv en radio om ons "gerust" te stellen, lijkt verdacht veel op het No panic ! No Panic! van de kaartjesknipper... Zelfs hun gezichtsuitdrukking lijkt er wat op, alleen zij rennen niet...
Gek hoe je door ervaring wijzer wordt.
Als ik zo op die trektocht in the Highlands zit te denken, bedenk ik hoe rijk gevuld ons leven eigenlijk is ! Welke schat aan kleine avontuurtjes wij beleefd hebben, hoeveel mensen wij mochten ontmoeten op onze tochten door het leven. Ik denk terug aan de twee Ierse meisjes (van zo'n 17, 18 jaar oud) die daar ook de wandeltocht deden, samen met een klein tentje om in te slapen, en een hond bij om hen te bewaken. Toen we kennismaakten moesten de meisjes eerst de hond een bevel geven voor ze een hand gaven... 't Was geen groot beest, maar wel verschrikkelijk alert op de veiligheid van zijn bazinnetjes. We zaten op een gegeven moment samen met Duitsers, Ieren, Friezen en zelfs een Engelse dokter... Hoe die Nederlanders het deden om eten te hebben weet ik niet, want hun engels was heel belabberd. Nochtans, de vader was leraar, en zij waren er voor twee maand op verlof. Maar zo zou ik niet op verlof willen gaan ! Toen wij eens bezig waren over het copieuze breakfast, vroeg de dochter aan mamaatje of ze dat ook eens konden doen... Het antwoordwas nee, anders kunnen wij niet zo lang op verlof... Voor ons was net dat eten en de gezellige drink 's avonds en de atmosfeer in die kleine hotelletjes of in die "Bed and Breakfast"-huisjes, een deel van het "verlof"... Zonder de gesprekken met de mensen van daar en op de wandeling zou de trektocht niet half zo leuk geweest zijn... dat was de kers op het toetje!
Dat en de prachtige natuur... en Schotland is mooi ! Zeker als je al het geluk van de wereld had, en dan ook nog in Schotland kunt wandelen in een zonovergoten warme zomer...
We ontmoetten op onze tochten verscheidene echte types, waar we nu en dan nog wel eens over praten... Misschien zijn die mensen er al niet meer, hopelijk wel, en wie weet, misschien denken zij ook nog wel eens aan die twee belgen... Want wij waren toch wel wat bij de uitzonderingen...de meeste van die lange afstandspadenlopers waren jonge mensen... wij waren al bij de ouderen. Maar gek was dat een pak van die jongeren het halverwege opgaven, en van die ouderen geen een... Ze wandelden ook verkeerd, maar probeer dat maar niet te zeggen... Zij stapten de dagetappe af in een halve dag, maar kwamen 's avonds later ter bestemming dan wij, omdat ze veel te veel pauzes inlasten... Als je zo'n lange tochten wilt maken met een rugzak op je lijf met een half huishouden in, dan moet je rustig stappen en gestaag. Dat is ook de beste manier om te kunnen genieten van het landschap en de mensen om je heen. Ik weet het niet precies, maar ik meen dat wij maximum dertig kilometer per dag deden. Je kunt dat afstappen in 5 à 6 uur, maar wij deden er een ganse dag over, we vertrokken tamelijk vroeg, zo rond 8 uur in de morgen, en kwamen gewoonlijk rond vier vijf uur toe aan onze bestemming. Veelal moesten we dan nog zoeken naar een slaapgelegenheid, maar ook dat ging op datzelfde rustige tempo... We hadden verlof, om te ontspannen, niet om ons op te jagen en rond te jakkeren... Het was geen prestatiedrang, het was een heerlijke manier om op verlof te zijn ! Mocht mijn gezondheid het hebben toegelaten, dan waren wij nog steeds jaarlijks op een trektocht vertrokken, zeker weten.
Als je met de auto bent, dan heb je niet de tijd om eens te keuvelen met een visser of met de boer op het veld... dan heb je wellicht niet eens die visser of die boer gezien... dan heb je niet vlugvlug de kant afgelopen om het schepnet te nemen om de visser te helpen bij het binnenhalen van die grote barbeel... dan heb je niet bij die boer geproefd van zijn zelfgestookte cognac... dan heb je niet geroken hoe lekker het ruikt als men het hooi afrijdt...
Dan zat je niet in cette petite auberge te keuvelen met die 4 oude mannen, die alle tijd van de wereld hadden om alles te vertellen over hun dorp en hun leven... Dan zou je niet hebben horen vertellen hoe erg het was in Algerië in de woestijn, dan hoorde je niet vertellen hoe het leven was op de filmset met grote meneren als Fernandel en co... Dan wist je niet dat die huizen daar nog gezet werden op het oeroude systeem, één metser die heel het huis bouwde van in de kelder tot en met de zolder... Dan wist je niet dat het bouwen van een huis daar nog een kwestie was van enkele jaren... Dan toonden ze je niet dat de zolderbalken volledige boomstammen waren, en de pannen grote stukken schist... want je stopt met een auto, of een bus, niet in zo'n van godvergeten boeregat...waar niets was dan rust en gezellige vriendelijke mensen die tijd hebben om met die gekke trekkers te babbelen...
Wat spijt het me dat dat me alles ontzegd is door mijn stomme ziekte...
Ik ga stoppen, wat verder terugdromen over toen...
tot de volgende ?
Dat van zus reageerde niet op mijn vermoeden, maar Greta bekende in geuren en kleuren dat ze het heerlijk vonden te roddelen over mijn blog ! Zus had compassie met de kiekens omdat ze een uur of wat later eten hadden gekregen, Greta had het over de binnenpretjes die ze hadden... Ze opperden bovendien dat ik wellicht ook zelf, met een vermoeden van gulheid, mijn aperitiefjes schonk... Jammer, maar ik drink dus alcoholvrije aperitiefjes, dus uw vermoedens en uw gegiechel bij het vermoeden zijn dus op niets gebaseerd... En zelfs van die alcoholvrije drink ik er niet meer (eerder minder) dan als Anny hier is. Ik weet dat mijn rondingen het tegendeel lijken te zeggen, maar ik eet niet veel, drink zelden alcohol en leef op pillen allerhande...
(tot mijn spijt, mijn grote spijt...)
De enige snoep die ik verbruik zijn suikervrije kauwgommen...
Vannacht weer maar matig geslapen, moeten op staan omdat bobbie plots ziek was en moest overgeven... en dan natuurlijk niet weer in slaap geraakt. Niet moeilijk, ik zit midden in een boek van Bagley, en dat is een garantie op slapeloosheid. Die boeken zijn zo spannend dat ik ze steeds in één ruk wil uitlezen. Vanmorgen ben ik al aan een nieuwe begonnen...
Vanmiddag komt de tweeling hier, ik zal heel den tijd geconfronteerd worden met het achtergrond lawaai van cartoonnet of nickeleodeon... Om de krul van te krijgen. Bovendien schijnt de zon niet, heel het zwerk zit vol. Ze zeggen dat het niet zal regenen, maar ik heb mijn twijfels, grote twijfels !
Wat een geluk dat bij ons er een waarborg is op de banken, tot 20.000 eurootjes... De rest kun je dus verliezen? Niet alleen de rest vrees ik, hoe zou de "staat" je dat verlies kunnen terugbetalen, ze zitten zelf tegen een reuzegroot tekort aan te kijken, en het woord besparingen is niet uit de lucht. Als ze dan toch hun verplichtingen (?) zouden nakomen, dan kan dat alleen mits ze hun inkomen drastisch optrekken, en dat kan alleen via de belastingen...Met andere woorden een broekzak-vestzak operatie, waarbij wij uiteindelijk toch het kaarsje uitblazen...
Maar laat ons hopen dat het niet zo ver komt! Ik ben alleen ongerust omdat ze zo dikwijls zeggen dat het hier niet zal gebeuren, dat we geen schrik moeten hebben, dat wat in kamerika gebeurt hier niet echt zo zwaar doorweegt... en ondertussen zien wij een dieprode beurs staan knipperen als een overbelaste ambulance... Ooit kwamen Anny en ik met de trein van Fort Williams naar Glasgow...het waren niet alleen antieke wagonnetjes met voorhistorische houten bankjes, de machine was niet veel jonger, waarschijnlijk een eerste proefmodel van wat later zou uitgroeien tot dieselmotoren... We puften gemoedelijk weg uit Fort Williams, tot we een lange lange helling op moesten rijden... het ging steeds maar trager, en trager, en trager... tot we stilstonden en na een secondenlange pauze achteruit begonnen te rijden... steeds een beetje sneller en sneller... Plots kwam de kaartjesknipper door de wagon gehold, heel geruststellend roepend (No panic, no panic!) ... Na een tijdje gingen we weer trager en trager, rolden dan weer terug, en zo wat heen en weer tot we netjes in het dal stonden... Na een klein halfuurtje kwam er nog zo'n stokoude uitvinding van de broer van Stephenson aan gepuft, en die machine duwend en de ander trekkend, raakten wij moeizaam weer op weg... en bereikten Glasgow. Zelfs de hemel lachte zich tranen met tuiten met ons avontuur, het goot en donderde (schaterlachend geproest der goden?) het kletterend tussen de heuvels van het oude Scotland...
Wat al die financiële genieën nu komen vertellen op tv en radio om ons "gerust" te stellen, lijkt verdacht veel op het No panic ! No Panic! van de kaartjesknipper... Zelfs hun gezichtsuitdrukking lijkt er wat op, alleen zij rennen niet...
Gek hoe je door ervaring wijzer wordt.
Als ik zo op die trektocht in the Highlands zit te denken, bedenk ik hoe rijk gevuld ons leven eigenlijk is ! Welke schat aan kleine avontuurtjes wij beleefd hebben, hoeveel mensen wij mochten ontmoeten op onze tochten door het leven. Ik denk terug aan de twee Ierse meisjes (van zo'n 17, 18 jaar oud) die daar ook de wandeltocht deden, samen met een klein tentje om in te slapen, en een hond bij om hen te bewaken. Toen we kennismaakten moesten de meisjes eerst de hond een bevel geven voor ze een hand gaven... 't Was geen groot beest, maar wel verschrikkelijk alert op de veiligheid van zijn bazinnetjes. We zaten op een gegeven moment samen met Duitsers, Ieren, Friezen en zelfs een Engelse dokter... Hoe die Nederlanders het deden om eten te hebben weet ik niet, want hun engels was heel belabberd. Nochtans, de vader was leraar, en zij waren er voor twee maand op verlof. Maar zo zou ik niet op verlof willen gaan ! Toen wij eens bezig waren over het copieuze breakfast, vroeg de dochter aan mamaatje of ze dat ook eens konden doen... Het antwoordwas nee, anders kunnen wij niet zo lang op verlof... Voor ons was net dat eten en de gezellige drink 's avonds en de atmosfeer in die kleine hotelletjes of in die "Bed and Breakfast"-huisjes, een deel van het "verlof"... Zonder de gesprekken met de mensen van daar en op de wandeling zou de trektocht niet half zo leuk geweest zijn... dat was de kers op het toetje!
Dat en de prachtige natuur... en Schotland is mooi ! Zeker als je al het geluk van de wereld had, en dan ook nog in Schotland kunt wandelen in een zonovergoten warme zomer...
We ontmoetten op onze tochten verscheidene echte types, waar we nu en dan nog wel eens over praten... Misschien zijn die mensen er al niet meer, hopelijk wel, en wie weet, misschien denken zij ook nog wel eens aan die twee belgen... Want wij waren toch wel wat bij de uitzonderingen...de meeste van die lange afstandspadenlopers waren jonge mensen... wij waren al bij de ouderen. Maar gek was dat een pak van die jongeren het halverwege opgaven, en van die ouderen geen een... Ze wandelden ook verkeerd, maar probeer dat maar niet te zeggen... Zij stapten de dagetappe af in een halve dag, maar kwamen 's avonds later ter bestemming dan wij, omdat ze veel te veel pauzes inlasten... Als je zo'n lange tochten wilt maken met een rugzak op je lijf met een half huishouden in, dan moet je rustig stappen en gestaag. Dat is ook de beste manier om te kunnen genieten van het landschap en de mensen om je heen. Ik weet het niet precies, maar ik meen dat wij maximum dertig kilometer per dag deden. Je kunt dat afstappen in 5 à 6 uur, maar wij deden er een ganse dag over, we vertrokken tamelijk vroeg, zo rond 8 uur in de morgen, en kwamen gewoonlijk rond vier vijf uur toe aan onze bestemming. Veelal moesten we dan nog zoeken naar een slaapgelegenheid, maar ook dat ging op datzelfde rustige tempo... We hadden verlof, om te ontspannen, niet om ons op te jagen en rond te jakkeren... Het was geen prestatiedrang, het was een heerlijke manier om op verlof te zijn ! Mocht mijn gezondheid het hebben toegelaten, dan waren wij nog steeds jaarlijks op een trektocht vertrokken, zeker weten.
Als je met de auto bent, dan heb je niet de tijd om eens te keuvelen met een visser of met de boer op het veld... dan heb je wellicht niet eens die visser of die boer gezien... dan heb je niet vlugvlug de kant afgelopen om het schepnet te nemen om de visser te helpen bij het binnenhalen van die grote barbeel... dan heb je niet bij die boer geproefd van zijn zelfgestookte cognac... dan heb je niet geroken hoe lekker het ruikt als men het hooi afrijdt...
Dan zat je niet in cette petite auberge te keuvelen met die 4 oude mannen, die alle tijd van de wereld hadden om alles te vertellen over hun dorp en hun leven... Dan zou je niet hebben horen vertellen hoe erg het was in Algerië in de woestijn, dan hoorde je niet vertellen hoe het leven was op de filmset met grote meneren als Fernandel en co... Dan wist je niet dat die huizen daar nog gezet werden op het oeroude systeem, één metser die heel het huis bouwde van in de kelder tot en met de zolder... Dan wist je niet dat het bouwen van een huis daar nog een kwestie was van enkele jaren... Dan toonden ze je niet dat de zolderbalken volledige boomstammen waren, en de pannen grote stukken schist... want je stopt met een auto, of een bus, niet in zo'n van godvergeten boeregat...waar niets was dan rust en gezellige vriendelijke mensen die tijd hebben om met die gekke trekkers te babbelen...
Wat spijt het me dat dat me alles ontzegd is door mijn stomme ziekte...
Ik ga stoppen, wat verder terugdromen over toen...
tot de volgende ?
dinsdag, september 16, 2008
tweede dag weduwschap
Vandaag moest ik niet extra-vroeg opstaan, Veerle moet vandaag zelfs niet eens gaan werken. Vanmorgen dus quasi normaal opgestaan, mijn gymnastiek gedaan, zonder dat de honden lastig deden, mij rustig gewassen en aangekleed.
Beneden gekomen, de honden uitgelaten, mijn dagelijkse kop yoghurt klaar gezet, de senseo klaar gezet en een grote kop koffie gezet.
Ik was al aan mijn pc toen ik dacht: "Oh nee, de kiekens !" Gisteren had ik die bijna vergeten, ze hebben pas 's middags eten gekregen...
Dus eerst de kippen gaan voederen... en hier zit ik nu, rustig aan mijn pc. Gisteren cassoulet gegeten, ik weet nog niet wat ik vandaag zal kokstoven... ik zie wel.
Vannacht heb ik goed geslapen, maar een keer wakker geworden rond 2.30 uur in de morgen. Maar kon redelijk snel weer slapen, zonder eerst wat te liggen lezen.
Alles verloopt rustig en kalm op het westelijk front.
dank u.
Gisteren kreeg ik niet alleen een mailtje van een bekommerde en wat sarcastische zuster, ik kreeg er ook eentje van haar buur- bijna letterlijk hetzelfde !... Zouden ze daar het liedje van Walter Debuck niet kennen ? "In maan stroatse zeijn 't ol'moal commeren, alles wat er doar gebeurt...Niemand die kan d'er passeren, of ze worden gekierd en gekeurd..."
Of zouden ze niet van elkaar geweten hebben ? Louter toeval ? Waarom heb ik daaraan groooooote twijfels ????? Wedden dat ze straks na het lezen van dit proza weer staan te smoezen en te ginnegappen ????
Nu, desondanks heb ik van die mailtjes genoten, ik stelde me de voorbereidingen zo voor.
... en heel misschien, heel heel misschien, zat er zelfs een heel klein tikkeltje zusterlijke bekommering in ook... maar heel heel heeeeel misschien.... Veeleer wat leedvermaak over broer die nu eens zijn plan moest trekken, die nu eens aan den lijve zou ondervinden wat zij, van den vrouwelijken kunne, altemaal verrichten voor hunne geliefde....
't Valt reuze mee...
Natuurlijk ontsnap ik net aan de lastigste en vervelendste karweitjes... Ik heb bezoek gekregen van Veerle en die heeft de schotels gewassen... en de eieren weest rapen in het kippenhok.
Jammer hé zusje ? Hé Greta ?
De zon schijnt... met de kleur van de herfst, maar toch, de zon schijnt. Ik heb gisteren een handsvol noten geraapt, en wellicht zal dat vandaag weer het geval zijn... De bladeren beginnen te rijzen en zelfs mijn linde krijgt hier en daar al wat bruine vlekken op de bladeren... Veel te vroeg, maar het is niet alleen het weer dat naar de filistijnen is, de bomen zijn ook de pedalen kwijt en staan te freewheelen in een ding dat niet hun jaar meer is.
Misschien is het met de poepelieren nog erger, maar ik kan het niet zien: de maïs staat in mijn weuge !
Maar het is vanmorgen niet zo koud als gisteren! Gisteren heb ik de centrale verwarming een half uurtje laten branden, om de kou wat te breken. 't Was hier echt koud, maar wellicht deed die slapeloze nacht er ook iets aan.
Heb je ook gelezen dat er een deel amerikaanse senatoren publiekelijk verklaard hebben dat president Bush thuishoort in het rijtje van de oorlogsmisdadigers ? Op basis van de martelingen in Guantano en andere van die liefelijke oorden... Nee ? Raar hé ! Buiten de Telegraaf in Nederland is er geen een die zoiets durft te publiceren in de landen die lid zijn van de nato en consoorten... Tja, wiens brood men eet... Of zijn er andere dingen dan het spijzigen in het spel? Onderdrukking ? We kunnen alleen maar gissen, en slechte mens als we zijn, zijn we geneigd het slechtste te denken... Foeifoeifoei...
Maar die dingen maken wij ongerust... Alles wat men verzwijgt, verborgen houdt, daar wil ik niet alleen meer de werkelijke feiten toch weten, maar dan zit ik ook te gissen waarom men dat voor ons verborgen wil houden... En dan zit ik te denken aan het "Vrije Westen"... als het dan echt vrij is, waarom houdt men dan gegevens achter ? Of zijn wij alleen vrij in de dingen die we mogen weten en kennen ?
Wat mij ook ongerust maakt is het ineenstuiken van het bankwezen in kamerika... Niet voor Kamerika op zich, maar omdat wij in het kader van het "vrije" westen, zien dat onze banken heel sterk geliëerd zijn aan die amerikaanse, en dat het ineenstorten van de dollar voor ons mede wel een en ander zou meebrengen. Zelfs al hebben wij een indexbinding, iedereen weet dat er slechts een beperkt aantal producten in die fameuze index zit, en dat een deel van de zwaarst doorwegende er heel kunstig uit gezwierd zijn... Ik hoef niet te zeggen dat bv onze brandstoffen daardoor heel vrijelijk de pan kunnen uitrijzen, zonder dat er ook maar enige afdoende compensatie zou optreden...Bovendien kunnen we rekenen op noodmaatregelen, en noodmaatregelen zijn er ten voordele van de economie van het land (een totaal abstract gegeven) en niet tot baat van de economie van het huishouden van Jan Modaal...
Alles bij elkaar zetten: Amerika stoomt op met een enorme vloot naar Iran om er een economische blokkade uit te bouwen, en om te verhinderen dat Iran alle petroleumlanden zou kunnen blokkeren. Amerika bouwt zijn rakettenschild verder uit. Rusland zegt dat hij dan zijn schepen weer uitrust met atoomkoppen. Rusland stuurt een groot eskader naar Venezuela voor "een parade" (Met atoomkoppen?) en een ganse luchtvloot (voor een show ???). Georgië valt de opstandige provincies aan en wordt teruggeduwd door het russisch leger. De Nato protesteert. Rusland trekt iets terug, maar blijft de opstandigen verdedigen. De amerikaanse munt valt op zijn gatje... en onze munt komt automatisch mee onder druk. De olielanden (Opec) besluiten de leveringen te beperken...
Zo allemaal eens achter elkaar gezet klinkt het niet echt rooskleurig hé ?
Gelukkig dat ze het meeste voor ons verzwijgen... Of net niet ? Begin je nu ook eens na te denken waarom al die gegevens helemaal niet of slechts héél langzaam tot bij ons komen ?
Waarom ik gisteren eens er op wees dat wij niets meer kennen van de oude wijsheden om te overleven?
Ik hoop dat het allemaal weer eens met een sisser zal aflopen, maar net zoals vroeger in de periode van de koude oorlog dachten wij er aan dat er wel eens de een of de ander net één stapje te ver zou kunnen zetten, en dat de boel zou kunnen ontploffen... De koude oorlog die nu aan gang is heeft al een bepaald hoge temperatuur... Het begint heel goed te lijken op de crisis tussen Kroetnedy en Kennetjoff tijdens de rakettenkwestie op Cuba... toen scheelde het ook maar een haartje... Het feit dat de dollar nu valt als een steen is misschien de druppel... (Denk eens aan de duitse economie voor de tweede wereldoorlog, en hoe oorlogsindustrie de (schijn)oplossing vormde ... Nee, ik ben niet gerust. Als je dan Israël hoort zeggen dat het zou verantwoord zijn om kernkoppen te gebruiken tegen Iran... Nee...
Weet je wat, in één ding ben ik nieuwsgierig... Mocht het zo ver komen, mocht er boel komen, zouden wij dan weer zien dat plots iedereen weer extra gelovig wordt, en dat de kerken plots weer vollopen... Hoort godsdienst thuis in het EHBO-koffertje van de doorsnee mens?
Ik ga stoppen, ik hoor het wel mocht ik onverhoopt gelijk krijgen...
tot de volgende ?
Beneden gekomen, de honden uitgelaten, mijn dagelijkse kop yoghurt klaar gezet, de senseo klaar gezet en een grote kop koffie gezet.
Ik was al aan mijn pc toen ik dacht: "Oh nee, de kiekens !" Gisteren had ik die bijna vergeten, ze hebben pas 's middags eten gekregen...
Dus eerst de kippen gaan voederen... en hier zit ik nu, rustig aan mijn pc. Gisteren cassoulet gegeten, ik weet nog niet wat ik vandaag zal kokstoven... ik zie wel.
Vannacht heb ik goed geslapen, maar een keer wakker geworden rond 2.30 uur in de morgen. Maar kon redelijk snel weer slapen, zonder eerst wat te liggen lezen.
Alles verloopt rustig en kalm op het westelijk front.
dank u.
Gisteren kreeg ik niet alleen een mailtje van een bekommerde en wat sarcastische zuster, ik kreeg er ook eentje van haar buur- bijna letterlijk hetzelfde !... Zouden ze daar het liedje van Walter Debuck niet kennen ? "In maan stroatse zeijn 't ol'moal commeren, alles wat er doar gebeurt...Niemand die kan d'er passeren, of ze worden gekierd en gekeurd..."
Of zouden ze niet van elkaar geweten hebben ? Louter toeval ? Waarom heb ik daaraan groooooote twijfels ????? Wedden dat ze straks na het lezen van dit proza weer staan te smoezen en te ginnegappen ????
Nu, desondanks heb ik van die mailtjes genoten, ik stelde me de voorbereidingen zo voor.
... en heel misschien, heel heel misschien, zat er zelfs een heel klein tikkeltje zusterlijke bekommering in ook... maar heel heel heeeeel misschien.... Veeleer wat leedvermaak over broer die nu eens zijn plan moest trekken, die nu eens aan den lijve zou ondervinden wat zij, van den vrouwelijken kunne, altemaal verrichten voor hunne geliefde....
't Valt reuze mee...
Natuurlijk ontsnap ik net aan de lastigste en vervelendste karweitjes... Ik heb bezoek gekregen van Veerle en die heeft de schotels gewassen... en de eieren weest rapen in het kippenhok.
Jammer hé zusje ? Hé Greta ?
De zon schijnt... met de kleur van de herfst, maar toch, de zon schijnt. Ik heb gisteren een handsvol noten geraapt, en wellicht zal dat vandaag weer het geval zijn... De bladeren beginnen te rijzen en zelfs mijn linde krijgt hier en daar al wat bruine vlekken op de bladeren... Veel te vroeg, maar het is niet alleen het weer dat naar de filistijnen is, de bomen zijn ook de pedalen kwijt en staan te freewheelen in een ding dat niet hun jaar meer is.
Misschien is het met de poepelieren nog erger, maar ik kan het niet zien: de maïs staat in mijn weuge !
Maar het is vanmorgen niet zo koud als gisteren! Gisteren heb ik de centrale verwarming een half uurtje laten branden, om de kou wat te breken. 't Was hier echt koud, maar wellicht deed die slapeloze nacht er ook iets aan.
Heb je ook gelezen dat er een deel amerikaanse senatoren publiekelijk verklaard hebben dat president Bush thuishoort in het rijtje van de oorlogsmisdadigers ? Op basis van de martelingen in Guantano en andere van die liefelijke oorden... Nee ? Raar hé ! Buiten de Telegraaf in Nederland is er geen een die zoiets durft te publiceren in de landen die lid zijn van de nato en consoorten... Tja, wiens brood men eet... Of zijn er andere dingen dan het spijzigen in het spel? Onderdrukking ? We kunnen alleen maar gissen, en slechte mens als we zijn, zijn we geneigd het slechtste te denken... Foeifoeifoei...
Maar die dingen maken wij ongerust... Alles wat men verzwijgt, verborgen houdt, daar wil ik niet alleen meer de werkelijke feiten toch weten, maar dan zit ik ook te gissen waarom men dat voor ons verborgen wil houden... En dan zit ik te denken aan het "Vrije Westen"... als het dan echt vrij is, waarom houdt men dan gegevens achter ? Of zijn wij alleen vrij in de dingen die we mogen weten en kennen ?
Wat mij ook ongerust maakt is het ineenstuiken van het bankwezen in kamerika... Niet voor Kamerika op zich, maar omdat wij in het kader van het "vrije" westen, zien dat onze banken heel sterk geliëerd zijn aan die amerikaanse, en dat het ineenstorten van de dollar voor ons mede wel een en ander zou meebrengen. Zelfs al hebben wij een indexbinding, iedereen weet dat er slechts een beperkt aantal producten in die fameuze index zit, en dat een deel van de zwaarst doorwegende er heel kunstig uit gezwierd zijn... Ik hoef niet te zeggen dat bv onze brandstoffen daardoor heel vrijelijk de pan kunnen uitrijzen, zonder dat er ook maar enige afdoende compensatie zou optreden...Bovendien kunnen we rekenen op noodmaatregelen, en noodmaatregelen zijn er ten voordele van de economie van het land (een totaal abstract gegeven) en niet tot baat van de economie van het huishouden van Jan Modaal...
Alles bij elkaar zetten: Amerika stoomt op met een enorme vloot naar Iran om er een economische blokkade uit te bouwen, en om te verhinderen dat Iran alle petroleumlanden zou kunnen blokkeren. Amerika bouwt zijn rakettenschild verder uit. Rusland zegt dat hij dan zijn schepen weer uitrust met atoomkoppen. Rusland stuurt een groot eskader naar Venezuela voor "een parade" (Met atoomkoppen?) en een ganse luchtvloot (voor een show ???). Georgië valt de opstandige provincies aan en wordt teruggeduwd door het russisch leger. De Nato protesteert. Rusland trekt iets terug, maar blijft de opstandigen verdedigen. De amerikaanse munt valt op zijn gatje... en onze munt komt automatisch mee onder druk. De olielanden (Opec) besluiten de leveringen te beperken...
Zo allemaal eens achter elkaar gezet klinkt het niet echt rooskleurig hé ?
Gelukkig dat ze het meeste voor ons verzwijgen... Of net niet ? Begin je nu ook eens na te denken waarom al die gegevens helemaal niet of slechts héél langzaam tot bij ons komen ?
Waarom ik gisteren eens er op wees dat wij niets meer kennen van de oude wijsheden om te overleven?
Ik hoop dat het allemaal weer eens met een sisser zal aflopen, maar net zoals vroeger in de periode van de koude oorlog dachten wij er aan dat er wel eens de een of de ander net één stapje te ver zou kunnen zetten, en dat de boel zou kunnen ontploffen... De koude oorlog die nu aan gang is heeft al een bepaald hoge temperatuur... Het begint heel goed te lijken op de crisis tussen Kroetnedy en Kennetjoff tijdens de rakettenkwestie op Cuba... toen scheelde het ook maar een haartje... Het feit dat de dollar nu valt als een steen is misschien de druppel... (Denk eens aan de duitse economie voor de tweede wereldoorlog, en hoe oorlogsindustrie de (schijn)oplossing vormde ... Nee, ik ben niet gerust. Als je dan Israël hoort zeggen dat het zou verantwoord zijn om kernkoppen te gebruiken tegen Iran... Nee...
Weet je wat, in één ding ben ik nieuwsgierig... Mocht het zo ver komen, mocht er boel komen, zouden wij dan weer zien dat plots iedereen weer extra gelovig wordt, en dat de kerken plots weer vollopen... Hoort godsdienst thuis in het EHBO-koffertje van de doorsnee mens?
Ik ga stoppen, ik hoor het wel mocht ik onverhoopt gelijk krijgen...
tot de volgende ?
maandag, september 15, 2008
Wekkeren....
Vanmorgen moest ik dus vroeg opstaan, om de tweeling te wekkeren zodat ze klaar stonden als de bus kwam...
Om zeven uur liep mijn wekker af, ik mijn bed uit, vlugvlug wat gewassen (anders ben ik geen mens) de honden uit gelaten, weer binnen geroepen, hen opgesloten in de garage, en haastig, haastig naar de tweeling toe...
Toen ik daar bijna was, dacht ik eventjes dat ik verkeerd gelezen had op het briefje, want de auto van Veerle stond er nog !
Ik het huis binnen, geroepen naar de kinderen en naar Veerle...
Veerle moest ik echt wakker schudden, ze sliep gelijk een steen ! Toen ik haar eindelijk wakker kreeg, vroeg ik "Ewel, moet gij niet gaan werken ???" Ze schrok, keek naar de wekker en begon de dag met een "gotfer! 'k heb mij overslapen !"... Ondertussen hoorde ik haar gsm beneden bellen, maar toen ik er bij kwam was het al gedaan...
Eén voordeel had ik wel, iedereen sprong vlugvlug het bed uit, en in de kortste keren waren niet alleen Veerle, maar ook de kinderen gereed. Kimberley had nog alle tijd om nog eens haar dictee in te oefenen... Veerle belde ondertussen naar haar werk, verontschuldigde zich en haastte zich weg.
Door de vlugge start waren de kinderen eigenlijk iets te vroeg uit het bed, en moesten we nog wat wachten op de bus... Toen die er aan kwam, rende Gwendolyn weer het huis in, iets vergeten... Hoe is het mogelijk ! Al den tijd van de wereld, en toch nog iets vergeten...
Enfin, om het kort te houden: ze zijn allemaal vertrokken !
... en ik heb hier de ongelukkige honden bevrijd, koffie gemaakt met de senseo, een grote tas yoghurt ingeschonken... mijn pillen gepakt, de radio opengezet... en hier zit ik al!
Ik heb een gek ding vastgesteld !
Ik dacht dat de werkende mens in de week niet zo veel op de thuis-pc zat, en in het weekend zat te surfen, maar het is net andersom ! In de week wordt er blijkbaar iedere avond druk gesurfd, en in het weekend blijft de pc een dood voorwerp. Ik zie dat aan de bezoekcijfertjes op mijn blog. Ik vind dat raar: ik verwachtte dat de moegewerkte mens 's avonds na zijn dagtaak vlug nog eens keek naar zijn tv, zien dat het weer niets was (het is nooit iets!) en moe naar zijn tram ofte zijn bedstee getrokken... Maar nee ! De opgefokte mens, die heel de dag is opgejaagd op het werk, heeft een middel nodig waarbij hij eindelijk op zijn eigen tempo kan onthaasten, en dat doet hij al rondsurfen op het internet...
Zouden dat ook de mensen zijn die al heel de dag op de pc moesten werken ? Of zijn dat juist diegenen die je dan toch ziet in de weekends ?
Ik heb pas héél laat in mijn carriere de pc leren kennen als werkmiddel. Ik moet zeggen, ik was er niet happig naar... Ik had er schrik van. Ik ben helemaal geen techneut, en zo'n dingen met veel knoppekes en toeters en bellen... nee, niet voor mij...
Maar ja, op een schone dag hoorden wij dat onze studiedienst nu werkte met de computer... en even later was er al sprake van dat ook wij, in de gewesten een computer zouden krijgen...Maar het leek in het begin traag en moeizaam te gaan, en men begon eerst met de grotere gewesten, waar naast de propagandist(en) ook nog één of meerdere bedienden werkzaam waren... Ik voelde mij geruster, want ik hoorde bij de kleine gewesten, dus het zou nog een hele tijd duren, en ondertussen zouden ze al wel de eerste kinderziekten van het systeem onderkend hebben, en ik zou een degelijk uitgewerkt en net systeem krijgen, met duidelijke richtlijnen...
Maar... helaas, driewerf helaas... Daar ik een vlotte pen heb, was ik opgenomen in het redactiecomité van ons maandblad, en moest ik regelmatig een stukje plegen... Toen de nieuwe arbeidsovereenkomsten afgesloten waren voor de sectoren waarvoor wij verantwoordelijk waren, werd er besloten de nieuwe overeenkomst, zoals steeds weer in volledige teksten te publiceren... En toen opperde ik het idee dat het misschien wel beter zou zijn, deze overeenkomsten eens in mensentaal om te zetten, want die droge wetteksten, wat hadden de doorsnee arbeiders daar aan ? Al heel vlug kwam men daarover tot een akkoord. Ieder lid van de redactie kreeg de opdracht een stuk van de diverse overeenkomsten te vertalen in mensentaal. Ik kreeg het Fonds voor Bestaanszekerheid van de Bouwnijverheid cadeau... zowat het zwaarste stuk...Ik had immers het idee gelanceerd...
Nu ja, ik zou dat wel eens op papier zetten... Maar toen zei de studiedienst dat het beter zou zijn als we die teksten meteen maar op de computer zouden maken, en op een floppydisk zouden zetten... Ik voelde mij nog steeds gerust, ik had nog geen computer, dus... Maar er werd meteen beslist dat ze mij een computer zouden meegeven...
Ik moest mee naar de studiedienst, daar trokken ze van een pc alle draden uit, goed kijken hé!, en ze stopten alles in mijn auto... Toen ik zei dat ik daar niets van kende, mocht ik nog even mee, en ze toonden hoe je dat ding aan zette, hoe je naar wordperfect ging, een bestand opende, en hoe je de tekst moest bewaren...
Ik kreeg naderhand de pc zonder fouten ineen gezet (de kabels zijn (nog steeds) zo gemaakt dat je eigenlijk niet kunt missen -gelukkig!)... Ik kreeg het ding aan, en raakte zelfs tot in Wordperfect... en dan begon de ellende...
Ik heb de eerste veertien dagen wellicht alle rekords inzake telefoneren verbroken ! Ik ben diverse keren hele stukken tekst kwijt geraakt, vond ze gelukkig dank zij telefonische hulp bijna steeds weer terug... maar het gekke was, ik deed het graag, eens ik het ding beter leerde kennen, vond ik het een plezant machien! (en nog steeds).
De pc's zijn veel veranderd ! Mijn eerste pc had zoiets van een 20 of 40 mega harde schijf...Nu heb ik meer giga dan toen mega... De nieuwste programma's van windows kunnen niet eens op zo'n oud peeceetje gezet worden... en dan werkten wij met verschillende programma's op dat kleine ding, die dan zoooo grooot leek... Wij schreven dan onze teksten over op de floppy's...dingen die ondertussen allang niet meer bestaan. Boven heb ik er nog steeds enkele liggen, maar ik heb geen pc waarmee ik ze kan lezen... Zoveel is alles in die korte tijd veranderd. Nu ja, korte tijd...twintig jaar is tegenwoordig een eeuwigheid als je over computers praat.
Als ik praat over die eerste pc van mij, dan grinnikt men en ze hebben de indruk dat je uit het stenen tijdperk komt.
Wat mij nog steeds blijft verwonderen, is dat die dingen niet gegroeid zijn met hun capaciteiten, maar in tegendeel, ze krimpen terwijl ze groeien in capaciteit ! Heb je al eens een harde schijf bekeken ? Dat is nu eens helemaal niets hé ? Ik heb er naast mijn vaste ook nog een uitwendige staan, en soms zit ik me te bedenken dat die meer dan vijfduizend boeken van mij heel makkelijk allemaal op dat ene schijfje kunnen gezet worden, en ik zal nog plaats over hebben... Ik krijg het niet in mijn bolleke hoe dat kan, maar ik heb er mee leren leven... Ik snap ook niet hoe een tv werkt, maar ik krijg het aan de praat, en kan er naar kijken (als teleniet net even telenet wil zijn). Ik rij met een auto rond, waarin een verbrandingsmotor zit, een ding dat dank zij kleine ontploffingen binnen in dat ding dat motor genoemd wordt, er voor zorgen dat ik kan rijden...maar veel meer weet ik er niet van...Toch kan ik rijden en me verplaatsen. We leven in een wereld waarin we allerlei dingen gebruiken, zonder ons nog af te vragen hoe ze werken. We stellen ons zelf de vraag niet meer! We drukken op knopjes en schuiven met hendeltjes, en doen het ding doen wat we er van verwachten.
Ik denk dan soms... Stel dat we door een of andere gekke president in een allesvernietigende oorlog terecht komen, en de enige overlevenden zijn enkele indianen uit een stuk onbereikbare brousse in zuid-amerika... Daar dat volk dan ongestoord is, groeien ze aan, en beginnen na enige tijd uit te zwermen over de wereld... Zie je ze dan al lopen in die uitgestorven steden ? Zie je ze kijken naar die onbegrijpelijke dingen op vier ronde dingen die daar in de straten staan ? Zie je ze vol verbijstering staan kijken op een conservenblik ?
Zij zouden zich wel afvragen... en zelfs geen antwoord meer kunnen vinden. Wellicht zouden ze een nog blinkende caddylac in een wonderlijk ongeschonden uitstalraam met zijn allen gaan aanbidden als de schitterendste god...
En misschien zouden ze honger lijden terwijl ze in de resten van een winkel tussen de honderden conservenblikken doorlopen...
Heb je er al eens bij stil gestaan dat dit niet alleen zo zou zijn met die indianen die niets van de beschaving gekend hebben ? Dat als wij die overlevenden zouden zijn, wij ook een heleboel van die dingen zouden zien kapot gaan omdat we er doodgewoon niet kunnen aan werken ? Wij kunnen wel naar de tv kijken, maar uitzenden ? hoe zou je dat doen ? Hoe zou je de motor van die wagen weer aan de praat krijgen? Wat ben je met die radio als er niemand uitzend? Wij gebruiken alles of het vanzelfsprekend is, maar het spreekt niet van zelf... je hebt duizenden en duizenden mensen nodig die de boel draaiend houden... en ieder van die mensen kent één, hoogstens enkele van die dingen die wij dagdagelijks gebruiken zonder er bij na te denken. Heb je al eens een halve dag of meer zonder electriciteit gezeten ? Of zonder water ? Het is precies of de wereld is stilgevallen, alleen omdat we zonder dat ene ding zitten...
Zouden wij nog kunnen overleven ?
Zou de boer nog kunnen boeren als plots de tractor en al die andere machines niet meer kunnen werken omdat er geen brandstof meer is ? Is hij nog in staat om te werken zoals vroeger ? Kun jij nog werken op je werk als er geen energie meer is ? Raak je überhaupt nog op je werk ?
Met andere woorden, leven we nog zelf? Of ondergaan we het leven die de maatschappij ons biedt ?
Als ik de verhalen van ons moeder herinner, over de situatie tijdens de oorlog, zouden wij, nu, nog kunnen overleven ? Zouden we nog weten hoe we zelf zeep moeten maken? Hoe we ons huis kunnen verwarmen zonder gas, zonder electriciteit? Er zijn nu zelfs heel wat woningen waar je niet eens een kachel kunt zetten, want er is geen schoorsteen... Zouden wij weer dingen zien zoals het "kanonhotel" eertijds ? Voor de niet Oostendenaars, het kanonhotel kreeg die naam, toen er tijdens de oorlog daar mensen in woonden, die om zich te kunnen verwarmen in een kamer zonder schoorsteen, een gat maakten in het raam, daar een kachelbuis doorstaken, om zo een schoorsteen te hebben. Het hotel met uit ieder raam een uitstekende kachelpijp, leek op een hotel waar uit ieder raam een "kanon" naar buiten zat...
Denk je eens in dat de industriële kip niet meer kon "gemaakt" worden, omdat er wegens geen energie ook geen broederijen meer zouden zijn... De enige overlevende kippen zouden die rassen zijn die zelf nog broeden... en die hebben geen winterleg, dus zouden wij moeten opnieuw leren hoe je eieren kunt bewaren gedurende de lange winterperiode (geen energie is ook geen diepvries, geen koelkast...)
Zie je de huidige generatie nog in staat dat alles op te vangen?
We denken daar nooit op, maar er hoeft maar een nog gekkere president komen in Amerika of een van de andere grote staten van deze wereld, en het is van dat !
We zouden grote sukkels zijn ! Wat kennen we nog van die dingen waarmee we kunnen overleven? En laten we nog een twintigtal jaren verder gaan, zodat zelfs de herinneringen aan de laatste grote oorlogen hier al derdehands worden... wat zullen we er dan nog van weten?
Moeten we niet eens iets daaraan doen ?
Moeten we niet in de schoolse opleiding ook die dingen aanleren?
Want het zouden die dingen zijn die het verschil uitmaken tussen overleven of niet...
denk eens na... test je zelf eens hoe je zou kunnen leven zonder electriciteit, zonder water uit het kraantje, zonder petroleum en al zijn afgeleiden...
En je zou zelfs niet eens kunnen gaan opzoeken op internet, want zonder energie... Ook de gsm zou uitvallen, want die antennes...
Eigenlijk hou je niets meer over van wat je nu gebruikt zonder ook maar een moment na te denken...
toch eens nadenken???
tot de volgende ?
Om zeven uur liep mijn wekker af, ik mijn bed uit, vlugvlug wat gewassen (anders ben ik geen mens) de honden uit gelaten, weer binnen geroepen, hen opgesloten in de garage, en haastig, haastig naar de tweeling toe...
Toen ik daar bijna was, dacht ik eventjes dat ik verkeerd gelezen had op het briefje, want de auto van Veerle stond er nog !
Ik het huis binnen, geroepen naar de kinderen en naar Veerle...
Veerle moest ik echt wakker schudden, ze sliep gelijk een steen ! Toen ik haar eindelijk wakker kreeg, vroeg ik "Ewel, moet gij niet gaan werken ???" Ze schrok, keek naar de wekker en begon de dag met een "gotfer! 'k heb mij overslapen !"... Ondertussen hoorde ik haar gsm beneden bellen, maar toen ik er bij kwam was het al gedaan...
Eén voordeel had ik wel, iedereen sprong vlugvlug het bed uit, en in de kortste keren waren niet alleen Veerle, maar ook de kinderen gereed. Kimberley had nog alle tijd om nog eens haar dictee in te oefenen... Veerle belde ondertussen naar haar werk, verontschuldigde zich en haastte zich weg.
Door de vlugge start waren de kinderen eigenlijk iets te vroeg uit het bed, en moesten we nog wat wachten op de bus... Toen die er aan kwam, rende Gwendolyn weer het huis in, iets vergeten... Hoe is het mogelijk ! Al den tijd van de wereld, en toch nog iets vergeten...
Enfin, om het kort te houden: ze zijn allemaal vertrokken !
... en ik heb hier de ongelukkige honden bevrijd, koffie gemaakt met de senseo, een grote tas yoghurt ingeschonken... mijn pillen gepakt, de radio opengezet... en hier zit ik al!
Ik heb een gek ding vastgesteld !
Ik dacht dat de werkende mens in de week niet zo veel op de thuis-pc zat, en in het weekend zat te surfen, maar het is net andersom ! In de week wordt er blijkbaar iedere avond druk gesurfd, en in het weekend blijft de pc een dood voorwerp. Ik zie dat aan de bezoekcijfertjes op mijn blog. Ik vind dat raar: ik verwachtte dat de moegewerkte mens 's avonds na zijn dagtaak vlug nog eens keek naar zijn tv, zien dat het weer niets was (het is nooit iets!) en moe naar zijn tram ofte zijn bedstee getrokken... Maar nee ! De opgefokte mens, die heel de dag is opgejaagd op het werk, heeft een middel nodig waarbij hij eindelijk op zijn eigen tempo kan onthaasten, en dat doet hij al rondsurfen op het internet...
Zouden dat ook de mensen zijn die al heel de dag op de pc moesten werken ? Of zijn dat juist diegenen die je dan toch ziet in de weekends ?
Ik heb pas héél laat in mijn carriere de pc leren kennen als werkmiddel. Ik moet zeggen, ik was er niet happig naar... Ik had er schrik van. Ik ben helemaal geen techneut, en zo'n dingen met veel knoppekes en toeters en bellen... nee, niet voor mij...
Maar ja, op een schone dag hoorden wij dat onze studiedienst nu werkte met de computer... en even later was er al sprake van dat ook wij, in de gewesten een computer zouden krijgen...Maar het leek in het begin traag en moeizaam te gaan, en men begon eerst met de grotere gewesten, waar naast de propagandist(en) ook nog één of meerdere bedienden werkzaam waren... Ik voelde mij geruster, want ik hoorde bij de kleine gewesten, dus het zou nog een hele tijd duren, en ondertussen zouden ze al wel de eerste kinderziekten van het systeem onderkend hebben, en ik zou een degelijk uitgewerkt en net systeem krijgen, met duidelijke richtlijnen...
Maar... helaas, driewerf helaas... Daar ik een vlotte pen heb, was ik opgenomen in het redactiecomité van ons maandblad, en moest ik regelmatig een stukje plegen... Toen de nieuwe arbeidsovereenkomsten afgesloten waren voor de sectoren waarvoor wij verantwoordelijk waren, werd er besloten de nieuwe overeenkomst, zoals steeds weer in volledige teksten te publiceren... En toen opperde ik het idee dat het misschien wel beter zou zijn, deze overeenkomsten eens in mensentaal om te zetten, want die droge wetteksten, wat hadden de doorsnee arbeiders daar aan ? Al heel vlug kwam men daarover tot een akkoord. Ieder lid van de redactie kreeg de opdracht een stuk van de diverse overeenkomsten te vertalen in mensentaal. Ik kreeg het Fonds voor Bestaanszekerheid van de Bouwnijverheid cadeau... zowat het zwaarste stuk...Ik had immers het idee gelanceerd...
Nu ja, ik zou dat wel eens op papier zetten... Maar toen zei de studiedienst dat het beter zou zijn als we die teksten meteen maar op de computer zouden maken, en op een floppydisk zouden zetten... Ik voelde mij nog steeds gerust, ik had nog geen computer, dus... Maar er werd meteen beslist dat ze mij een computer zouden meegeven...
Ik moest mee naar de studiedienst, daar trokken ze van een pc alle draden uit, goed kijken hé!, en ze stopten alles in mijn auto... Toen ik zei dat ik daar niets van kende, mocht ik nog even mee, en ze toonden hoe je dat ding aan zette, hoe je naar wordperfect ging, een bestand opende, en hoe je de tekst moest bewaren...
Ik kreeg naderhand de pc zonder fouten ineen gezet (de kabels zijn (nog steeds) zo gemaakt dat je eigenlijk niet kunt missen -gelukkig!)... Ik kreeg het ding aan, en raakte zelfs tot in Wordperfect... en dan begon de ellende...
Ik heb de eerste veertien dagen wellicht alle rekords inzake telefoneren verbroken ! Ik ben diverse keren hele stukken tekst kwijt geraakt, vond ze gelukkig dank zij telefonische hulp bijna steeds weer terug... maar het gekke was, ik deed het graag, eens ik het ding beter leerde kennen, vond ik het een plezant machien! (en nog steeds).
De pc's zijn veel veranderd ! Mijn eerste pc had zoiets van een 20 of 40 mega harde schijf...Nu heb ik meer giga dan toen mega... De nieuwste programma's van windows kunnen niet eens op zo'n oud peeceetje gezet worden... en dan werkten wij met verschillende programma's op dat kleine ding, die dan zoooo grooot leek... Wij schreven dan onze teksten over op de floppy's...dingen die ondertussen allang niet meer bestaan. Boven heb ik er nog steeds enkele liggen, maar ik heb geen pc waarmee ik ze kan lezen... Zoveel is alles in die korte tijd veranderd. Nu ja, korte tijd...twintig jaar is tegenwoordig een eeuwigheid als je over computers praat.
Als ik praat over die eerste pc van mij, dan grinnikt men en ze hebben de indruk dat je uit het stenen tijdperk komt.
Wat mij nog steeds blijft verwonderen, is dat die dingen niet gegroeid zijn met hun capaciteiten, maar in tegendeel, ze krimpen terwijl ze groeien in capaciteit ! Heb je al eens een harde schijf bekeken ? Dat is nu eens helemaal niets hé ? Ik heb er naast mijn vaste ook nog een uitwendige staan, en soms zit ik me te bedenken dat die meer dan vijfduizend boeken van mij heel makkelijk allemaal op dat ene schijfje kunnen gezet worden, en ik zal nog plaats over hebben... Ik krijg het niet in mijn bolleke hoe dat kan, maar ik heb er mee leren leven... Ik snap ook niet hoe een tv werkt, maar ik krijg het aan de praat, en kan er naar kijken (als teleniet net even telenet wil zijn). Ik rij met een auto rond, waarin een verbrandingsmotor zit, een ding dat dank zij kleine ontploffingen binnen in dat ding dat motor genoemd wordt, er voor zorgen dat ik kan rijden...maar veel meer weet ik er niet van...Toch kan ik rijden en me verplaatsen. We leven in een wereld waarin we allerlei dingen gebruiken, zonder ons nog af te vragen hoe ze werken. We stellen ons zelf de vraag niet meer! We drukken op knopjes en schuiven met hendeltjes, en doen het ding doen wat we er van verwachten.
Ik denk dan soms... Stel dat we door een of andere gekke president in een allesvernietigende oorlog terecht komen, en de enige overlevenden zijn enkele indianen uit een stuk onbereikbare brousse in zuid-amerika... Daar dat volk dan ongestoord is, groeien ze aan, en beginnen na enige tijd uit te zwermen over de wereld... Zie je ze dan al lopen in die uitgestorven steden ? Zie je ze kijken naar die onbegrijpelijke dingen op vier ronde dingen die daar in de straten staan ? Zie je ze vol verbijstering staan kijken op een conservenblik ?
Zij zouden zich wel afvragen... en zelfs geen antwoord meer kunnen vinden. Wellicht zouden ze een nog blinkende caddylac in een wonderlijk ongeschonden uitstalraam met zijn allen gaan aanbidden als de schitterendste god...
En misschien zouden ze honger lijden terwijl ze in de resten van een winkel tussen de honderden conservenblikken doorlopen...
Heb je er al eens bij stil gestaan dat dit niet alleen zo zou zijn met die indianen die niets van de beschaving gekend hebben ? Dat als wij die overlevenden zouden zijn, wij ook een heleboel van die dingen zouden zien kapot gaan omdat we er doodgewoon niet kunnen aan werken ? Wij kunnen wel naar de tv kijken, maar uitzenden ? hoe zou je dat doen ? Hoe zou je de motor van die wagen weer aan de praat krijgen? Wat ben je met die radio als er niemand uitzend? Wij gebruiken alles of het vanzelfsprekend is, maar het spreekt niet van zelf... je hebt duizenden en duizenden mensen nodig die de boel draaiend houden... en ieder van die mensen kent één, hoogstens enkele van die dingen die wij dagdagelijks gebruiken zonder er bij na te denken. Heb je al eens een halve dag of meer zonder electriciteit gezeten ? Of zonder water ? Het is precies of de wereld is stilgevallen, alleen omdat we zonder dat ene ding zitten...
Zouden wij nog kunnen overleven ?
Zou de boer nog kunnen boeren als plots de tractor en al die andere machines niet meer kunnen werken omdat er geen brandstof meer is ? Is hij nog in staat om te werken zoals vroeger ? Kun jij nog werken op je werk als er geen energie meer is ? Raak je überhaupt nog op je werk ?
Met andere woorden, leven we nog zelf? Of ondergaan we het leven die de maatschappij ons biedt ?
Als ik de verhalen van ons moeder herinner, over de situatie tijdens de oorlog, zouden wij, nu, nog kunnen overleven ? Zouden we nog weten hoe we zelf zeep moeten maken? Hoe we ons huis kunnen verwarmen zonder gas, zonder electriciteit? Er zijn nu zelfs heel wat woningen waar je niet eens een kachel kunt zetten, want er is geen schoorsteen... Zouden wij weer dingen zien zoals het "kanonhotel" eertijds ? Voor de niet Oostendenaars, het kanonhotel kreeg die naam, toen er tijdens de oorlog daar mensen in woonden, die om zich te kunnen verwarmen in een kamer zonder schoorsteen, een gat maakten in het raam, daar een kachelbuis doorstaken, om zo een schoorsteen te hebben. Het hotel met uit ieder raam een uitstekende kachelpijp, leek op een hotel waar uit ieder raam een "kanon" naar buiten zat...
Denk je eens in dat de industriële kip niet meer kon "gemaakt" worden, omdat er wegens geen energie ook geen broederijen meer zouden zijn... De enige overlevende kippen zouden die rassen zijn die zelf nog broeden... en die hebben geen winterleg, dus zouden wij moeten opnieuw leren hoe je eieren kunt bewaren gedurende de lange winterperiode (geen energie is ook geen diepvries, geen koelkast...)
Zie je de huidige generatie nog in staat dat alles op te vangen?
We denken daar nooit op, maar er hoeft maar een nog gekkere president komen in Amerika of een van de andere grote staten van deze wereld, en het is van dat !
We zouden grote sukkels zijn ! Wat kennen we nog van die dingen waarmee we kunnen overleven? En laten we nog een twintigtal jaren verder gaan, zodat zelfs de herinneringen aan de laatste grote oorlogen hier al derdehands worden... wat zullen we er dan nog van weten?
Moeten we niet eens iets daaraan doen ?
Moeten we niet in de schoolse opleiding ook die dingen aanleren?
Want het zouden die dingen zijn die het verschil uitmaken tussen overleven of niet...
denk eens na... test je zelf eens hoe je zou kunnen leven zonder electriciteit, zonder water uit het kraantje, zonder petroleum en al zijn afgeleiden...
En je zou zelfs niet eens kunnen gaan opzoeken op internet, want zonder energie... Ook de gsm zou uitvallen, want die antennes...
Eigenlijk hou je niets meer over van wat je nu gebruikt zonder ook maar een moment na te denken...
toch eens nadenken???
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)