Rond deze tijd van het jaar ontvang ik heel veel prachtige powerpointjes met kerst- en nieuwjaarswensen.
Sommige worden me echt toegestuurd als wens, andere gewoon, omdat ze mooi zijn, lief zijn, ontroerend, of wat dan ook zijn...
Soms krijg ik wel eens een dubbele, een die ik al eens kreeg van een ander, maar in het algemeen zijn het telkens nieuwe.
Ik durf er geen eed op doen, maar ik meen dat er ook weinig of geen recup-mailtjes tussenzitten, je weet wel, van die dingen van vorig jaar, waar alleen de datum veranderd is. Nee, blijkbaar zijn er her en der, in onze contreien, maar ook in den vreemde, mensen bezig met het maken van die dingen.
Er bestaan ook sites waar je die dingen gewoon kunt ophalen, alsof het van die gewone e-kaartjes zijn, maar veel ingewikkelder.
Veel van die verzenders sturen dan nog eens een gewoon postkaartje op met de post ook... Precies of wensen zonder stijging van de uitgaven valaberderder zijn. Voor mij zijn ze even veel waard, en ik stuur naar hen die me nog een kaartje per post stuurden, met veel liefde een kaartje terug. Die het niet doet, zijn wensen zijn mij even lief weet je...
Ik vind het alleen een beetje gek dat we nu plots allemaal ineens op elkaar beginnen te denken... Of : we halen met zijn allen ons adressenboekje boven, en beginnen de lijst af te lopen... Wie sturen we deze keer een kaartje ? Vrouwtje-lief weet jij nog of we vorig jaar een kaartje kregen van x en van Y, weet je dat nog ? Zouden we nog wel een kaartje sturen naar Z, op de markt liep hij ons straal voorbij...
Of gaat het eerder van: God, jongens laten we maar vlugvlug een kaartje sturen naar W, want anders denkt hij dat....
Of nog: Goh, het is allang geleden dat wij nog hoorden van R, we gaan eens een kaartje sturen, dan horen we misschien ook nog....
Waarom doen we dat niet nu en dan ? Nu doet het mij denken aan de oude plichtenleer...Nut minstens ééns per jaar, en dan zag je ieder jaar de kerken overlopen op pasen van mensen die je er anders nooit zag...Onze oude pastoor heeft ne keer al degenen die hij dat jaar nog niet gezien had een zalig nieuwjaar toegewenst... Je zag er grinniken, je zag er verveeld kijken... Ik vond het prachtig!
Het zou eigenlijk veel leuker en veel echter zijn, mochten we, telkens we aan iemand denken, vlugvlug de reactie hebben om hem of haar meteen een kaartje te zenden, gewoon met "we dachten aan je, hoe gaat het met je ?"
Het zou ons wat meer kosten aan postzegels, maar van diegenen van wie je een mailadres hebt zou je het ook gewoon kunnen mailen, dat is goedkoper, maar het gaat sneller, en is dus vlugger op de bal ... en misschien krijg je dan ook vlugger reactie...
Ook de vakantiekaartjes zou je nuttiger kunnen maken op die manier. Je koopt op je vakantie-oord een pak mooie kaarten, en je neemt die mee naar huis, en thuis stuur je dan die kaartjes op met de vermelding: daar waren we op verlof, maar nu zijn we er weer voor jou...Zou dat niet véél leuker zijn ? Gewoonlijk krijg je die vakantiekaartjes toch als je al lang en breed weer thuis bent, waarom ze dan ook niet gebruiken als "we zijn er weer voor jou"-kaart ?
Nu hoor je wel eens: "Heb je ook een kaartje gehad van..." "Die smijten nogal met geld hé ?" ... Ik kan me moeilijk indenken dat iemand vanuit zijn vakantie-oord kaartjes stuurt met de bedoeling de mensen jaloers te maken...Anders, er bestaat een dienst op een of andere site, waar je kaartjes kunt laten versturen vanuit alle mogelijke plaatsten op aarde, om de indruk te geven dat je ergens was, terwijl je gewoon op je eigen terras lag uit te regenen.
Kaartjes met wensen... Eerlijk, ik ben er echt blij mee, vooral als het een kaartje is van iemand die je niet verwacht, dan gaat er precies ergens in je hoofd een deurtje open, en zit je weer eens bij die bijna-vergeten kennis.. Mooi toch !
Ik denk er sterk aan om, toch zeker aan al mijn mail-vrienden (en 't zijn er nogal wat !) nu en dan eens een kaartje te sturen, zo maar, om de veel te losse vriendschapsband wat strakker aan te halen...
Jij ook ?
tot de volgende
zaterdag, december 29, 2007
vrijdag, december 28, 2007
Onnozele kinderen...
De loze vos
...en zo kunnen we nog wel wat voorbeelden bijeensprokkelen van woorden die in de loop der tijden van betekenis zijn veranderd...Onnozel betekent in werkelijkheid onschuldig in de zin van een pasgeboren kind dat nog geen schuld kan hebben...Loos betekende sluw, zie maar in de vos Reynaerd...
Ik vind dat raar, dat woorden zomaar van betekenis kunnen veranderen, alhoewel het in feite meer een verschuiving is dan wel een echte verandering, maar toch.Het eigenaardige is dat woorden die geen betekenis meer hebben voor ons, soms wel blijven bestaan in spreuken en zegswijzen...
Iemand de manchetten aandoen : handboeien aandoen
mannetjesputter: iemand die best een borrel verzetten kan (Wellicht van putter =distelvink, die eertijds zelf zijn water moest putten in zijn kooitje) en zo kan ik ontelbare voorbeelden opnoemen. (Ik heb het boek van spreuken, spreekwoorden en zegswijzen hier bij me)...
Ook het ontstaan van nieuwe woorden is tegenwoordig fenomenaal, ook al zijn het tegenwoordig veelal import-woorden, vooral verbonden aan de tegenwoordige technische en elektrische en elektronische gebruiksvoorwerpen die ons van langs om meer omringen... In het duits en in het frans doen ze veelal nog vergeefse pogingen om een degelijk eigen woord te zetten in de plaats van de veelal engelse, maar dit lukt maar half... Kijk maar naar het franse courriel, voor het engelse e-mail.... Hoogst zelden dat je het eens ziet gebruiken.
Maar het gaat ontzettend snel ! Als je de omvang van de dikke Van Daele bekijkt van 20 jaar terug bij nu, dan schrik je je een hoedje...
Ook nemen we van langsom meer afkortingen op in de normale spreektaal, we spreken van tv, cd, dvd en noem maar op, en meestal weten we geeneens waarvoor die afkortingen staan.
Soms zie dan wel eens die afkortingen voluit staan : weecee (ook gezien een pijltje met daarop 2c ) teevee en noem maar op, maar meestal gewoon de afkorting maar zonder puntjes...
Dat allemaal omdat we vandaag de dag zijn van onnozele kinderen...daar kerstdag een dag is waar op men in 384 na kristus de geboorte van Jezus op zette, zo heeft men in de kalender naderhand nog een paar feesten bijgezet die daar mee verband houden, en die dus even willekeurig gezet zijn. Als je denkt dat die kerkelijke truukjes iets zijn ven heel, heel lang geleden, denk dan maar eens aan de heiligverklaring van Confucius, een chinees die leefde ver voor Kristus, en door de Jezuieten ingenomen werd om zo meer chineeskes te kunnen redden (of "redden" ?). Ook st Joris was een keltische god die opgenomen werd in onze kalender... Blijkbaar zijn alle truuken goed om je op de weg van de Waarheid te brengen. (?).
Ik ben nog niet buiten geweest, maar het ziet er iets klaarder uit, ik zie zelfs blauw in 't geluchte. Maar vanmorgen was het nog donker toen ik opstond, en dat alleen al maakt mijn entree in de wereld van de levenden veel minder interessant. Wel zag ik plots, terwijl ik mijn tanden aan 't wassen was, plots tegen mijn haag twee Pauwen lopen, een paartje. Ik riep naar Anny om het ook te zien, en toen kwamen ze netjes tot op onze oprit gewandeld. Toen Anny de deur opende waren ze snel weer weg. Ik heb ze al een paar keer gezien. Ik denk dat ze van die nieuwe mensen zijn die in het huis waar vroeger die blauwe woonden, wonen... Ze hebben er ook heel mooie kippen lopen. En natuurlijk paarden... Ik heb ze (de jonge blonde madam) een keer gezien, toen de postbode een pakje voor hen hier had afgelegd.
Enkele dagen geleden zagen wij mannen van 't stad de speeltuigen weghalen op het speelpleintje op het eind van de straat. Er is geen speelpleintje meer in de wijk, en de grond is aangekocht door de mensen met die paarden, kippen en pauwen... Wellicht lopen daar binnenkort dus paarden te grazen. Er is wel een nieuw groot domein voor de jongeren aangelegd juist achter de dorpskom, waar ooit lang geleden de jongensschool was. Daar is ook een lokaal voor de jongeren gezet, voorlopig dus voor de KSA, ik weet niet dat er nog een andere jongerenbeweging aktief zou zijn. (Vroeger was er ook een KAJ, waar Bart ooit nog voorzitter van was).
Vandaag gaan we weer op bezoek bij tanteke. Ik denk dan ook telkens aan mijn doopmeter, die zit nu ook in een home te zitten... Hopelijk heeft ze wat meer bezoek dan tante... Ik vind het niet erg oud te worden, ik vind het niet onoverkomelijk om in een home te zitten als er geen andere opties meer zijn, maar ik vind het zo zielig als ze daar zitten te vereenzamen... Sommige mensen vormen daar groepjes die bijeenkomen om te keuvelen of te kaarten of wat dan ook, de home zelf richt heel wat activiteiten in, maar als ik kijk, zie ik steeds dezelfde mensen zitten... met andere woorden, de anderen zitten eenzaam en alleen te kniezen in hun kamertje... Ook qua bezoekers zie ik bijna steeds dezelfden zitten, met hetzelfde bezoek. Toen ik ooit op een andere dag van de week op bezoek ging, zag ik toch weer dezelfde mensen met hetzelfde bezoek. Nu en dan is er eens een ander, maar dat is zelden...
Als ik door de gang wandel, dan zie ik veel van die oudjes, liggen op hun bed, kijkend naar het plafond...Tante vinden we ook meestal zo...
Erg.
Triestig.
In de andere gang zie soms nog in grotere kamer een paar oude mensen samen, gewoonlijk is er dan één van "mallendig", kan niet meer uit de voeten, en de ander is dan "het gezelschap", en sluit zich zelf bij haar/zijn partner op... Soms hoop ik dat ma gelijk heeft met haar "geleende broodjes", en dat wat ze die mensjes aandoen ook aan hen zal gebeuren, maar dan gaat de ellende nooit uit de wereld...Beter zou zijn dat we allemaal wat meer aandacht hadden voor de dutsen in onze maatschappij...Ik vind het heel schoon dat ze hier grote omhalingen doen voor de zwarte negertjes, maar zouden ze niet beter eerst ne keer voor hun eigen deur vegen??? Of is het omdat het makkelijker is een briefje van 10 euro in een enveloppe te duwen, dan eens op bezoek te gaan ? dan eens iets te doen voor iemand in je omgeving?
Ik ga stoppen, anders zal mijn kleinzoon weer zeggen, Opa, weet je dat je meer dan een hele bladzijde gezaagd hebt over alleen maar één ding? Hoe kun je dat? en dat hoe kun je dat is geen bewondering voor mijn schrijverstalent, maar een misprijzen voor mijn "zagen"...dus...
tot de volgende ?
...en zo kunnen we nog wel wat voorbeelden bijeensprokkelen van woorden die in de loop der tijden van betekenis zijn veranderd...Onnozel betekent in werkelijkheid onschuldig in de zin van een pasgeboren kind dat nog geen schuld kan hebben...Loos betekende sluw, zie maar in de vos Reynaerd...
Ik vind dat raar, dat woorden zomaar van betekenis kunnen veranderen, alhoewel het in feite meer een verschuiving is dan wel een echte verandering, maar toch.Het eigenaardige is dat woorden die geen betekenis meer hebben voor ons, soms wel blijven bestaan in spreuken en zegswijzen...
Iemand de manchetten aandoen : handboeien aandoen
mannetjesputter: iemand die best een borrel verzetten kan (Wellicht van putter =distelvink, die eertijds zelf zijn water moest putten in zijn kooitje) en zo kan ik ontelbare voorbeelden opnoemen. (Ik heb het boek van spreuken, spreekwoorden en zegswijzen hier bij me)...
Ook het ontstaan van nieuwe woorden is tegenwoordig fenomenaal, ook al zijn het tegenwoordig veelal import-woorden, vooral verbonden aan de tegenwoordige technische en elektrische en elektronische gebruiksvoorwerpen die ons van langs om meer omringen... In het duits en in het frans doen ze veelal nog vergeefse pogingen om een degelijk eigen woord te zetten in de plaats van de veelal engelse, maar dit lukt maar half... Kijk maar naar het franse courriel, voor het engelse e-mail.... Hoogst zelden dat je het eens ziet gebruiken.
Maar het gaat ontzettend snel ! Als je de omvang van de dikke Van Daele bekijkt van 20 jaar terug bij nu, dan schrik je je een hoedje...
Ook nemen we van langsom meer afkortingen op in de normale spreektaal, we spreken van tv, cd, dvd en noem maar op, en meestal weten we geeneens waarvoor die afkortingen staan.
Soms zie dan wel eens die afkortingen voluit staan : weecee (ook gezien een pijltje met daarop 2c ) teevee en noem maar op, maar meestal gewoon de afkorting maar zonder puntjes...
Dat allemaal omdat we vandaag de dag zijn van onnozele kinderen...daar kerstdag een dag is waar op men in 384 na kristus de geboorte van Jezus op zette, zo heeft men in de kalender naderhand nog een paar feesten bijgezet die daar mee verband houden, en die dus even willekeurig gezet zijn. Als je denkt dat die kerkelijke truukjes iets zijn ven heel, heel lang geleden, denk dan maar eens aan de heiligverklaring van Confucius, een chinees die leefde ver voor Kristus, en door de Jezuieten ingenomen werd om zo meer chineeskes te kunnen redden (of "redden" ?). Ook st Joris was een keltische god die opgenomen werd in onze kalender... Blijkbaar zijn alle truuken goed om je op de weg van de Waarheid te brengen. (?).
Ik ben nog niet buiten geweest, maar het ziet er iets klaarder uit, ik zie zelfs blauw in 't geluchte. Maar vanmorgen was het nog donker toen ik opstond, en dat alleen al maakt mijn entree in de wereld van de levenden veel minder interessant. Wel zag ik plots, terwijl ik mijn tanden aan 't wassen was, plots tegen mijn haag twee Pauwen lopen, een paartje. Ik riep naar Anny om het ook te zien, en toen kwamen ze netjes tot op onze oprit gewandeld. Toen Anny de deur opende waren ze snel weer weg. Ik heb ze al een paar keer gezien. Ik denk dat ze van die nieuwe mensen zijn die in het huis waar vroeger die blauwe woonden, wonen... Ze hebben er ook heel mooie kippen lopen. En natuurlijk paarden... Ik heb ze (de jonge blonde madam) een keer gezien, toen de postbode een pakje voor hen hier had afgelegd.
Enkele dagen geleden zagen wij mannen van 't stad de speeltuigen weghalen op het speelpleintje op het eind van de straat. Er is geen speelpleintje meer in de wijk, en de grond is aangekocht door de mensen met die paarden, kippen en pauwen... Wellicht lopen daar binnenkort dus paarden te grazen. Er is wel een nieuw groot domein voor de jongeren aangelegd juist achter de dorpskom, waar ooit lang geleden de jongensschool was. Daar is ook een lokaal voor de jongeren gezet, voorlopig dus voor de KSA, ik weet niet dat er nog een andere jongerenbeweging aktief zou zijn. (Vroeger was er ook een KAJ, waar Bart ooit nog voorzitter van was).
Vandaag gaan we weer op bezoek bij tanteke. Ik denk dan ook telkens aan mijn doopmeter, die zit nu ook in een home te zitten... Hopelijk heeft ze wat meer bezoek dan tante... Ik vind het niet erg oud te worden, ik vind het niet onoverkomelijk om in een home te zitten als er geen andere opties meer zijn, maar ik vind het zo zielig als ze daar zitten te vereenzamen... Sommige mensen vormen daar groepjes die bijeenkomen om te keuvelen of te kaarten of wat dan ook, de home zelf richt heel wat activiteiten in, maar als ik kijk, zie ik steeds dezelfde mensen zitten... met andere woorden, de anderen zitten eenzaam en alleen te kniezen in hun kamertje... Ook qua bezoekers zie ik bijna steeds dezelfden zitten, met hetzelfde bezoek. Toen ik ooit op een andere dag van de week op bezoek ging, zag ik toch weer dezelfde mensen met hetzelfde bezoek. Nu en dan is er eens een ander, maar dat is zelden...
Als ik door de gang wandel, dan zie ik veel van die oudjes, liggen op hun bed, kijkend naar het plafond...Tante vinden we ook meestal zo...
Erg.
Triestig.
In de andere gang zie soms nog in grotere kamer een paar oude mensen samen, gewoonlijk is er dan één van "mallendig", kan niet meer uit de voeten, en de ander is dan "het gezelschap", en sluit zich zelf bij haar/zijn partner op... Soms hoop ik dat ma gelijk heeft met haar "geleende broodjes", en dat wat ze die mensjes aandoen ook aan hen zal gebeuren, maar dan gaat de ellende nooit uit de wereld...Beter zou zijn dat we allemaal wat meer aandacht hadden voor de dutsen in onze maatschappij...Ik vind het heel schoon dat ze hier grote omhalingen doen voor de zwarte negertjes, maar zouden ze niet beter eerst ne keer voor hun eigen deur vegen??? Of is het omdat het makkelijker is een briefje van 10 euro in een enveloppe te duwen, dan eens op bezoek te gaan ? dan eens iets te doen voor iemand in je omgeving?
Ik ga stoppen, anders zal mijn kleinzoon weer zeggen, Opa, weet je dat je meer dan een hele bladzijde gezaagd hebt over alleen maar één ding? Hoe kun je dat? en dat hoe kun je dat is geen bewondering voor mijn schrijverstalent, maar een misprijzen voor mijn "zagen"...dus...
tot de volgende ?
donderdag, december 27, 2007
pillen
Gisterenavond, grooote paniek, een van mijn morfinepillen is van de tafel gerold tijdens het vullen van mijn pillendoos...Ondanks met tweeën op onze knieën met een zaklamp rondkruipen...niet gevonden...
Oh wanhoop, na twee dagen opgevuld te hebben van de week-doos, geen pillen meer van een bepaalde soort. Dus vanmorgen, eerste werk: naar de hapotheek !
Pillen zijn besteld, moet er deze namiddag om (er moeten er bereid worden en van één soort hadden ze maar één doosje in voorraad...) Dus om 1400 uur militair parool: weer naar de hapotheek om de rest van de reeds betaalde pillen en siroopjes... Als beste klant van het jaar ontving ik een pot handwaszeep als nieuwjaarsgeschenk. De anderen ook. Weer 3.000 frankskens betaald aan vuiligheid om me recht te houden. Wat wordt dat als we gaan moeten voortdoen met een pensioentje ???
De pijn is er nog, maar het is toch iets beter...
Anny is aan het kuisen.
Voor mij zit mijn papegaai kwaad te kijken naar mij. Ik heb een van zijn favoriete bezigheden naar de filistijnen geholpen... Je moet weten, in de bak waarin het afval van de papegaai normaliter pleegt te vallen was een groot gat geroest. Wij hadden al vruchteloos in de winkel gezocht om een nieuwe bak, maar dat wordt niet apart verkocht... Nu hadden wij, om toch nog enigzins de boel proper te houden, een stuk zwaar plexiglas in de bak gelegd. Dat was geen goede oplossing, want het vuil raakte daar toch onder en viel toch door het gat op de grond. Bovendien had mijne papegaai ontdekt dat je daar verschrikkelijk harde knallen kon mee maken! Hij slaagde er in zijn sterke snavel onder dat blad plastic te krijgen, trok dat omhoog, en liet het dan weer terugschieten tot op de rest van de ijzeren bak...
Nu heeft pepé van Wannegem een bak gemaakt in zink, ik heb die netjes twee keer gevernist, en nu zit die nieuwe bak in de kooi. Jacko kan niks meer laten knallen, en zit nu al veertien dagen vruchteloos de kooi te onderzoeken of hij niets anders vindt dat lawaai kan maken. Tot op heden vruchteloos. Joepie.
Het boek "het gezicht van mijn zoon" is uit. Het is een schitterend boek, met een bevredigend slot...waar je verwacht had dat het een bitter einde zou zijn, heeft de liefde blijkbaar toch logisch een goed einde en logisch einde gevonden... Mooi boek, om nog wel eens te herlezen na een tijdje... Ik las dan nog wat verder in het historische werk, daar is alleen sprake van bitterheid...
Ik ben aan het hoofdstuk gekomen waar de schrijver concludeert en bewijst dat de menselijke geest echt dingen weigert te aanvaarden...Ik ben dus niet alleen met mijn stelling.
Ergens in ons brein ligt een doos kleurpotloden, die na verloop van tijd de dingen bijkleurt. Zo lijkt het verleden altijd kleuriger dan het heden. De winters in onze tijd, de zomers in onze tijd...Herken je het beeld ? Wel, ga dan eens kijken naar de statistieken van het weer in je jeugdjaren, en stel met mij vast dat er echt niet zoveel mooie witte winters waren en niet zoveel heerlijk warme droge zomers...alleen hebben we de heerlijke herinneringen zelf bijgekleurd, onbewust... Als je echt diep boort, dan herinner je je echt wel ook de slechte dagen en seizoenen, maar dan moet je heel bewust naar een bepaald feit gaan zoeken, niet in een algemeen kader...Het is er dus wel, maar diep onder de berg heerlijk blinkende dingen. Raar hé ? Of toch niet ? Nee, het is wellicht de enige manier om niet te verdrinken in alle negatieve herinneringen.
De menselijke geest doet wel meer gekke dingen! Zo is het bijvoorbeeld bewezen dat het lezen van een woord niet afhangt van de volgorde van de letters, maar staat in de context... voorbeeld:
"In de herfst vallen de balderen van de bomen " blijft perfect leesbaar, ook al zit er een fout in...Alle letters staan er, dus vorm je het woord zelf wel in de juiste volgorde. Gek hé ? Ooit las ik in een oud nummer van Readers Digest een stukje dat daar op gebaseerd was... Een dominee had in zijn "parochieblad" (of hoe heten die dingen bij de protestanten ?) een stuk geschreven waarbij hij in de ganse tekst de letter e wegliet, bewerende dat zijn schrijfmachine stuk was, maar in feite om te stellen dat het wegvallen van één lid van de gemeente, direct heel erge en waarneembare gevolgen had voor de gemeente op zich. Het was niet alleen goed gevonden, het was ook zo opvallend dat het stukje bijna de ganse wereld rond ging... Ook daar bleef de leesbaarheid dus bestaan, ondanks het wegvallen van zowat de meest voorkomende letter uit onze taal. De geest van de mens kleurt wel in wat er ontbreekt.
Om negen uur ben ik dus naar de apotheek geweest...met mijn lichten aan...Ik ga niet beweren dat het niet zonder kon, maar het leek duidelijk veiliger ze wel aan te steken, om beter zichtbaar te zijn. Dat wil zeggen dat het weer een van die sombere donkere dagen is...Normaliter zijn de dagen nu al weer aan het lengen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet veel van merk...De dagen lijken me amper open te gaan. Ik heb een hekel aan deze tijd van het jaar! Het is niet moeilijk te begrijpen dat onze voorouders het wenselijk vonden net in die periode het feest van het Licht te vieren, met veel kaarsjes, grote dikke stammen in den haard om de terugkeer van de warmte te symboliseren, en een altijd-groene boom of tak om de terugkeer van de groei af te smeken... Al deze symbolen zijn later gechristianiseerd, maar dateren van onmetelijk ver verleden tijden... Naar mijn gevoel is dat alleen nog eens beklemtonen dat het donker is, dat het koud is, dat het nattig en kil is, en dat er maar geen einde lijkt te komen aan deze depressieve tijden... Heb je al eens het woord ver-leden bekeken? Ver, heel ver waren wij al aan het lijden... Geen wonder met zo'n weer, en geen wonder dat wij en onze geest ieder jaar weer ons best doen om het zo vlug mogelijk te ver-geten...
Ik ga stoppen, ik word er depressief van
tot de volgende ?
Oh wanhoop, na twee dagen opgevuld te hebben van de week-doos, geen pillen meer van een bepaalde soort. Dus vanmorgen, eerste werk: naar de hapotheek !
Pillen zijn besteld, moet er deze namiddag om (er moeten er bereid worden en van één soort hadden ze maar één doosje in voorraad...) Dus om 1400 uur militair parool: weer naar de hapotheek om de rest van de reeds betaalde pillen en siroopjes... Als beste klant van het jaar ontving ik een pot handwaszeep als nieuwjaarsgeschenk. De anderen ook. Weer 3.000 frankskens betaald aan vuiligheid om me recht te houden. Wat wordt dat als we gaan moeten voortdoen met een pensioentje ???
De pijn is er nog, maar het is toch iets beter...
Anny is aan het kuisen.
Voor mij zit mijn papegaai kwaad te kijken naar mij. Ik heb een van zijn favoriete bezigheden naar de filistijnen geholpen... Je moet weten, in de bak waarin het afval van de papegaai normaliter pleegt te vallen was een groot gat geroest. Wij hadden al vruchteloos in de winkel gezocht om een nieuwe bak, maar dat wordt niet apart verkocht... Nu hadden wij, om toch nog enigzins de boel proper te houden, een stuk zwaar plexiglas in de bak gelegd. Dat was geen goede oplossing, want het vuil raakte daar toch onder en viel toch door het gat op de grond. Bovendien had mijne papegaai ontdekt dat je daar verschrikkelijk harde knallen kon mee maken! Hij slaagde er in zijn sterke snavel onder dat blad plastic te krijgen, trok dat omhoog, en liet het dan weer terugschieten tot op de rest van de ijzeren bak...
Nu heeft pepé van Wannegem een bak gemaakt in zink, ik heb die netjes twee keer gevernist, en nu zit die nieuwe bak in de kooi. Jacko kan niks meer laten knallen, en zit nu al veertien dagen vruchteloos de kooi te onderzoeken of hij niets anders vindt dat lawaai kan maken. Tot op heden vruchteloos. Joepie.
Het boek "het gezicht van mijn zoon" is uit. Het is een schitterend boek, met een bevredigend slot...waar je verwacht had dat het een bitter einde zou zijn, heeft de liefde blijkbaar toch logisch een goed einde en logisch einde gevonden... Mooi boek, om nog wel eens te herlezen na een tijdje... Ik las dan nog wat verder in het historische werk, daar is alleen sprake van bitterheid...
Ik ben aan het hoofdstuk gekomen waar de schrijver concludeert en bewijst dat de menselijke geest echt dingen weigert te aanvaarden...Ik ben dus niet alleen met mijn stelling.
Ergens in ons brein ligt een doos kleurpotloden, die na verloop van tijd de dingen bijkleurt. Zo lijkt het verleden altijd kleuriger dan het heden. De winters in onze tijd, de zomers in onze tijd...Herken je het beeld ? Wel, ga dan eens kijken naar de statistieken van het weer in je jeugdjaren, en stel met mij vast dat er echt niet zoveel mooie witte winters waren en niet zoveel heerlijk warme droge zomers...alleen hebben we de heerlijke herinneringen zelf bijgekleurd, onbewust... Als je echt diep boort, dan herinner je je echt wel ook de slechte dagen en seizoenen, maar dan moet je heel bewust naar een bepaald feit gaan zoeken, niet in een algemeen kader...Het is er dus wel, maar diep onder de berg heerlijk blinkende dingen. Raar hé ? Of toch niet ? Nee, het is wellicht de enige manier om niet te verdrinken in alle negatieve herinneringen.
De menselijke geest doet wel meer gekke dingen! Zo is het bijvoorbeeld bewezen dat het lezen van een woord niet afhangt van de volgorde van de letters, maar staat in de context... voorbeeld:
"In de herfst vallen de balderen van de bomen " blijft perfect leesbaar, ook al zit er een fout in...Alle letters staan er, dus vorm je het woord zelf wel in de juiste volgorde. Gek hé ? Ooit las ik in een oud nummer van Readers Digest een stukje dat daar op gebaseerd was... Een dominee had in zijn "parochieblad" (of hoe heten die dingen bij de protestanten ?) een stuk geschreven waarbij hij in de ganse tekst de letter e wegliet, bewerende dat zijn schrijfmachine stuk was, maar in feite om te stellen dat het wegvallen van één lid van de gemeente, direct heel erge en waarneembare gevolgen had voor de gemeente op zich. Het was niet alleen goed gevonden, het was ook zo opvallend dat het stukje bijna de ganse wereld rond ging... Ook daar bleef de leesbaarheid dus bestaan, ondanks het wegvallen van zowat de meest voorkomende letter uit onze taal. De geest van de mens kleurt wel in wat er ontbreekt.
Om negen uur ben ik dus naar de apotheek geweest...met mijn lichten aan...Ik ga niet beweren dat het niet zonder kon, maar het leek duidelijk veiliger ze wel aan te steken, om beter zichtbaar te zijn. Dat wil zeggen dat het weer een van die sombere donkere dagen is...Normaliter zijn de dagen nu al weer aan het lengen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet veel van merk...De dagen lijken me amper open te gaan. Ik heb een hekel aan deze tijd van het jaar! Het is niet moeilijk te begrijpen dat onze voorouders het wenselijk vonden net in die periode het feest van het Licht te vieren, met veel kaarsjes, grote dikke stammen in den haard om de terugkeer van de warmte te symboliseren, en een altijd-groene boom of tak om de terugkeer van de groei af te smeken... Al deze symbolen zijn later gechristianiseerd, maar dateren van onmetelijk ver verleden tijden... Naar mijn gevoel is dat alleen nog eens beklemtonen dat het donker is, dat het koud is, dat het nattig en kil is, en dat er maar geen einde lijkt te komen aan deze depressieve tijden... Heb je al eens het woord ver-leden bekeken? Ver, heel ver waren wij al aan het lijden... Geen wonder met zo'n weer, en geen wonder dat wij en onze geest ieder jaar weer ons best doen om het zo vlug mogelijk te ver-geten...
Ik ga stoppen, ik word er depressief van
tot de volgende ?
woensdag, december 26, 2007
Ontkennen
Ik ben weer eens twee boeken gelijktijdig aan het lezen. Dat is voor mij niet bizar, wat wel bizar is, is dat ze op een of andere manier verbindingen hebben...
Ik lees een fictie-boek: "Het gezicht van mijn zoon"
Ik lees een geschiedkundig werk: "Tegen beter weten in"
Het gezicht van mijn zoon gaat over een man die gescheiden is, een zeer goede relatie heeft met zijn zoon, maar zich steeds meer vragen gaat stellen of hij wel de biologische vader is...een dna test wijst uit dat hij het niet is...
Tegen beter weten in, is een saai geschiedkundig werk, bomvol citaten van boeken, dagboeken, radioberichten van BBC, van radio vrij nederland en van Brandaris. Het boek bewijst honderden keren dat de mensen zich - ook tijdens de oorlog reeds, en vanaf begin 1942 zeker - bewust waren van de uitroeiing van de Joden...
Beide boeken geven duidelijk weer hoe de mens zich zelf kan en wil beliegen. Beide boeken zijn op dat stuk nogal confronterend.
Het fictieboek is schitterend geschreven, en gaat over het verschrikkelijke van houden van een kind dat je hebt mee opgevoed, ondanks het plots jou kind niet blijkt... Een boek dat er op wijst dat liefde niet aan een bloedlijn gebonden is, een boek voor alle mensen die denken aan adoptie, omdat het zo sterk de verscheurendheid van de mens toont.
Het historisch boek is een vervelende opsomming van bewijzen, maar is beklijvend omdat het zo sterk bewijst dat het collectieve ontkennen van de mensheid weerlegt, en tezelfdertijd aantoont dat deze collectieve ontkenning sterker blijkt dan de bewezen werkelijkheid. Het boek gaat over nederland, maar is net zo bewijzend voor ons, omdat onze mensen ook naar bbc , vrij nederland en brandaris luisterden...En is ook een bewijs tegen de ontkenning van de duitsers zelf, omdat duidelijk blijkt dat in verscheidene radiotoespraken Hitler en enkele van zijn companen voluit de endlosung beschreven en gepreekt hebben...
Het is weer een bewijs van wat ik hier al zoveel keer heb gesteld, het falen van het menselijke geheugen, de zichzelf reinigende geest van de mens, niet alleen als individu, maar zelfs als collectief. We kunnen zelfs onszelf niet helemaal betrouwen inzake herinneringen, omdat dit beschermende in ieder van ons ingebakken zit. De schrijver van het historische werk klaagt dit aan, ik ben geneigd het op een manier toe te juichen, omdat het zo beschermend werkt. Anderzijds is het een deur openzetten naar het ontkennen van het verleden, en wat nog veel gevaarlijker is, naar het opnieuw begaan van dezelfde fouten...Het is ook een heel gek ding...Toen ik kind was, was Zuid Afrika een droom, een stukje familie, want men sprak er ook "nederlands", een gebied waar de blanke zijn superioriteit bewees, geen kwaad woord over Zuid Afrika... Toen drupten de berichten door over de apartheid, en het ontwaken van het collectief bewustzijn dat zwarte mensen ook mens waren...en in enkele jaren waren de blanken daar bezetters, onderdrukkers en noem maar op. Het was zelfs gevaarlijk om met bewijzen in de hand te stellen dat de blanken daar woonden voor de negers kwamen, want dan heulde je plots mee met de slechte blanken. Toch is het historisch zo ! De enigen die recht zouden hebben als eerste bewoners zijn de bosjesmannen, maar die kunnen niet veel meer zeggen, want die zijn grotendeels uitgemoord, door de blanken en door de negers. De blanken kwamen er dan wonen, eerst alleen aan de kust, verdreven de hottentotten, en gingen stteds verder landinwaarts wonen. Pas véél later kwamen de negers uit het noorden afgezakt, en drongen het toen blanke land binnen. Toen bleek dat ze goedkoper werkten dan de ingevoerde indiers en consorten, werden ze ook als arbeidskrachten (slaven) gebruikt door de blanken. Dat was toen rechtvaardig, stond er niet in de bijbel dat Kaïn door de heer gemerkt zou worden en aldus beschermd ? Het was duidelijk dat die zwarte kleur wees op de kinderen van de oer-moordenaar Kaïn...
Allemaal niet zo simpel dus... Tot er plots een of ander idee collectief bezit wordt, geheiligd wordt, en dan is plots de zaak totaal anders...
Net zoals ik enkele dagen geleden schreef, binnen enkele generaties huldigt men hitler in het rijtje van grote veldheren naast een Caesar, Alexander de Grote en Napoleon, die tenslotte ook maar massaal andere volkeren onder de voet liepen en de "gevaarlijke elementen" liquideerden...Wijs me nu niet op het feit dat Rome een zekere zelfstandigheid en een zekere vrijheid liet in de veroverde gebieden, dat deed hitler ook, lees maar eens goed de geschiedenis, en kijk maar eens hoevelen er met hem optrokken tegen het kwaad, het communisme, strijd die bijna onmiddellijk na de oorlog overgenomen werd door de Amerikanen en het "vrije" (lees veramerikaniseerde) westen.... Nee, veel verschil was er echt niet, de joden ?, de uitvinders van de concentratiekampen waren de britten in de gevechten tegen de boeren, waar ze de vrouwen en de kinderen opsloten in tentenkampen en lieten kreperen aan cholera en typhus. Nee, veel verschil was er niet... Het waren allemaal machtswellustelingen, massamoordenaars, oorlogsstichters...
God jongens, wat een onderwerp om op tweede kerst te nemen...
Vannacht heb ik geslapen, pas om 5.25 ben ik wakker geworden, en beginnen lezen. Vanmorgen mij met moeite gewassen (pijn), maar het is toch al weer beter dan gisterenavond, toen kon ik wel janken van de pijn...na een hele namiddag aan tafel zitten en plezier maken met de kleinkinderen.
Het was lekker, Els is een goede kokkin (kokkès)...Vooral de soep is mij opgevallen, kikkerbillensoep, heerlijk bereid, en tot mijn verbazing met iets van venkel er in, venkel is een zeer gevaarlijke groente, omdat het zo dominant smaakt, maar het was zo kundig gemaakt dat de venkel er niet echt in te herkennen was, voor je het wist dat het er in zat... Heerlijk ! De rest was navenant, maar eerlijk, de soep was voor mij Hèt beste !
Frederik was niet goed van het feestje, van de familiesfeer...Ik vermoed dat hij nog nooit echt een familiefeestje had meegemaakt, en het feit dat hij er echt deel van uitmaakte pakte hem duidelijk... Hij zat er zielsgelukkig bij, en dronk de sfeer op. Het is heerlijk hem ook eens dit plezier te kunnen geven.
Ik ga stoppen, gisteren was het zondag, vandaag woensdag, op de volgende zondag volgt een rustdag om weer een zondag te hebben van weer een halve week slechts...vermoeiend.
tot de volgende ?
Ik lees een fictie-boek: "Het gezicht van mijn zoon"
Ik lees een geschiedkundig werk: "Tegen beter weten in"
Het gezicht van mijn zoon gaat over een man die gescheiden is, een zeer goede relatie heeft met zijn zoon, maar zich steeds meer vragen gaat stellen of hij wel de biologische vader is...een dna test wijst uit dat hij het niet is...
Tegen beter weten in, is een saai geschiedkundig werk, bomvol citaten van boeken, dagboeken, radioberichten van BBC, van radio vrij nederland en van Brandaris. Het boek bewijst honderden keren dat de mensen zich - ook tijdens de oorlog reeds, en vanaf begin 1942 zeker - bewust waren van de uitroeiing van de Joden...
Beide boeken geven duidelijk weer hoe de mens zich zelf kan en wil beliegen. Beide boeken zijn op dat stuk nogal confronterend.
Het fictieboek is schitterend geschreven, en gaat over het verschrikkelijke van houden van een kind dat je hebt mee opgevoed, ondanks het plots jou kind niet blijkt... Een boek dat er op wijst dat liefde niet aan een bloedlijn gebonden is, een boek voor alle mensen die denken aan adoptie, omdat het zo sterk de verscheurendheid van de mens toont.
Het historisch boek is een vervelende opsomming van bewijzen, maar is beklijvend omdat het zo sterk bewijst dat het collectieve ontkennen van de mensheid weerlegt, en tezelfdertijd aantoont dat deze collectieve ontkenning sterker blijkt dan de bewezen werkelijkheid. Het boek gaat over nederland, maar is net zo bewijzend voor ons, omdat onze mensen ook naar bbc , vrij nederland en brandaris luisterden...En is ook een bewijs tegen de ontkenning van de duitsers zelf, omdat duidelijk blijkt dat in verscheidene radiotoespraken Hitler en enkele van zijn companen voluit de endlosung beschreven en gepreekt hebben...
Het is weer een bewijs van wat ik hier al zoveel keer heb gesteld, het falen van het menselijke geheugen, de zichzelf reinigende geest van de mens, niet alleen als individu, maar zelfs als collectief. We kunnen zelfs onszelf niet helemaal betrouwen inzake herinneringen, omdat dit beschermende in ieder van ons ingebakken zit. De schrijver van het historische werk klaagt dit aan, ik ben geneigd het op een manier toe te juichen, omdat het zo beschermend werkt. Anderzijds is het een deur openzetten naar het ontkennen van het verleden, en wat nog veel gevaarlijker is, naar het opnieuw begaan van dezelfde fouten...Het is ook een heel gek ding...Toen ik kind was, was Zuid Afrika een droom, een stukje familie, want men sprak er ook "nederlands", een gebied waar de blanke zijn superioriteit bewees, geen kwaad woord over Zuid Afrika... Toen drupten de berichten door over de apartheid, en het ontwaken van het collectief bewustzijn dat zwarte mensen ook mens waren...en in enkele jaren waren de blanken daar bezetters, onderdrukkers en noem maar op. Het was zelfs gevaarlijk om met bewijzen in de hand te stellen dat de blanken daar woonden voor de negers kwamen, want dan heulde je plots mee met de slechte blanken. Toch is het historisch zo ! De enigen die recht zouden hebben als eerste bewoners zijn de bosjesmannen, maar die kunnen niet veel meer zeggen, want die zijn grotendeels uitgemoord, door de blanken en door de negers. De blanken kwamen er dan wonen, eerst alleen aan de kust, verdreven de hottentotten, en gingen stteds verder landinwaarts wonen. Pas véél later kwamen de negers uit het noorden afgezakt, en drongen het toen blanke land binnen. Toen bleek dat ze goedkoper werkten dan de ingevoerde indiers en consorten, werden ze ook als arbeidskrachten (slaven) gebruikt door de blanken. Dat was toen rechtvaardig, stond er niet in de bijbel dat Kaïn door de heer gemerkt zou worden en aldus beschermd ? Het was duidelijk dat die zwarte kleur wees op de kinderen van de oer-moordenaar Kaïn...
Allemaal niet zo simpel dus... Tot er plots een of ander idee collectief bezit wordt, geheiligd wordt, en dan is plots de zaak totaal anders...
Net zoals ik enkele dagen geleden schreef, binnen enkele generaties huldigt men hitler in het rijtje van grote veldheren naast een Caesar, Alexander de Grote en Napoleon, die tenslotte ook maar massaal andere volkeren onder de voet liepen en de "gevaarlijke elementen" liquideerden...Wijs me nu niet op het feit dat Rome een zekere zelfstandigheid en een zekere vrijheid liet in de veroverde gebieden, dat deed hitler ook, lees maar eens goed de geschiedenis, en kijk maar eens hoevelen er met hem optrokken tegen het kwaad, het communisme, strijd die bijna onmiddellijk na de oorlog overgenomen werd door de Amerikanen en het "vrije" (lees veramerikaniseerde) westen.... Nee, veel verschil was er echt niet, de joden ?, de uitvinders van de concentratiekampen waren de britten in de gevechten tegen de boeren, waar ze de vrouwen en de kinderen opsloten in tentenkampen en lieten kreperen aan cholera en typhus. Nee, veel verschil was er niet... Het waren allemaal machtswellustelingen, massamoordenaars, oorlogsstichters...
God jongens, wat een onderwerp om op tweede kerst te nemen...
Vannacht heb ik geslapen, pas om 5.25 ben ik wakker geworden, en beginnen lezen. Vanmorgen mij met moeite gewassen (pijn), maar het is toch al weer beter dan gisterenavond, toen kon ik wel janken van de pijn...na een hele namiddag aan tafel zitten en plezier maken met de kleinkinderen.
Het was lekker, Els is een goede kokkin (kokkès)...Vooral de soep is mij opgevallen, kikkerbillensoep, heerlijk bereid, en tot mijn verbazing met iets van venkel er in, venkel is een zeer gevaarlijke groente, omdat het zo dominant smaakt, maar het was zo kundig gemaakt dat de venkel er niet echt in te herkennen was, voor je het wist dat het er in zat... Heerlijk ! De rest was navenant, maar eerlijk, de soep was voor mij Hèt beste !
Frederik was niet goed van het feestje, van de familiesfeer...Ik vermoed dat hij nog nooit echt een familiefeestje had meegemaakt, en het feit dat hij er echt deel van uitmaakte pakte hem duidelijk... Hij zat er zielsgelukkig bij, en dronk de sfeer op. Het is heerlijk hem ook eens dit plezier te kunnen geven.
Ik ga stoppen, gisteren was het zondag, vandaag woensdag, op de volgende zondag volgt een rustdag om weer een zondag te hebben van weer een halve week slechts...vermoeiend.
tot de volgende ?
dinsdag, december 25, 2007
merrie kriestmas
...gehoord op tv... knap !
't Doet mij denken aan die sukkelaar die op mijn bureel kwam om bestaanszekerheid bij ziekte aan te vragen...in het gesprek:" Ja jongne, 'k ben wreed ziek geweest, ik lag zelfs vijf weken in de renuwatiekamer..." Ne mens zou er geruïneerd van worden hé ?
Vannacht bijna heel de nacht wakker gelegen van de pijn, nu hoog, zowat ter hoogte van de nieren... Ik heb geslapen van 10 tot 12.30 uur, en lag ik daar, zeer te hebben. Ik durfde geen bijkomende pijnstiller te nemen, omdat de pijn zo hoog zat, en ik niet honderd procent zeker ben of het niet mijn nieren zijn, met al die vuiligheid die ik moet nemen...
Oh ja, voor ik het vergeet, aan allen die geloven: een zaligen hoogdag !, en aan allen die niet geloven: een heerlijken hoogdag... Maar laat het een HOOG-dag zijn, een hoogte-punt in dit klerejaar vol polemiek en polletiek.
Van middag is het kerstfeest bij Bart, met heel de bende, zes volgewassen en vier halfgewassenen... met pakjes en de daarbij horende lotjes, en de spanning bij de kinderen, het haastig lostrekken van de verpakkingen...leuk.
Ik kreeg een kaartje van mijn oudste zus, kerstwensen met daarbij de stille weemoed naar de kerstfeestjes van onze jeugd op de meiboom...Ja zus, ik denk er ook wel eens aan...Weet je nog, het jaar dat ik aan alleman geld gevraagd had om mijn eerste aquarium te kopen ? Weet je nog dat Leo mij een grote doos gaf, vol met honderden kleine pakjes in gazettenpapier? In het ene zat een noot in andere zat een frank, een vijf frank, een halve frank, een kastanje, een hazelnoot...Ik was uren bezig met uitpakken, en we hadden een zalige tijd en iedereen vond het een grandioos cadeau van Leo... Leo was de kleinzoon van Mee en Pee van naast de deur, die er ook altijd bijhoorden... Waar zou Leo nu zitten, wat doet hij nu ? Zou hij ook nog wel eens denken aan die tijden? Op kerstdag zelf heeft pa me dan gevoerd naar de aquariumwinkel, eigenlijk was dat een gewone villa, rose geschilderd. Het aquarium was een occasie, en ik kreeg van de madame nog een schep of twee jongskens mee van black molly's en xyfus... Waar is de tijd... Mijn droom kwam uit, een bak van wel een halve meter of daaromtrent...
Ik moet dan een jaar of dertien, veertien geweest zijn, want het adres van die winkel die een gesloten villa was, had ik gekregen van mijn leraar nederlands in de vakschool. Je weet wel die leraar waarmee ik in de clinch ging over meewerkend voorwerp of vastvoorzetsel voorwerp, en die om gelijk te krijgen naar Dr Marc Galle schreef...Het antwoord was dat we beiden juist waren...De bewuste zin zat in het examen later, en toen de vraag gedicteerd werd, keek ik in de ogen van de leraar, en hij in de mijne, en beiden grinnikten we...
De mensen uit die villa waren oud-kolonialen, die wellicht ook gevlucht waren toen de moeilijkheden nog maar begonnen...
Buiten jaagt een kattebeest op een merel, die tjekkend in mijn linde gaat zitten. De zon is rood opgeklommen en is nu nog amper te zien achter een vage bewolking. Boven ons is het grijs, de kanten van de wereld liggen nog in witte wolken. Soms zou je willen op dat kantje leven...Maar ja, 't zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel. Eigenlijk zou ik moeten zingen: aan de andere kant van het euvel...tju, ik heb pijn !
Waar is de tijd dat ons moeder van die heerlijke taarten maakte zonder bakken? Ik weet nog precies hoe het ging, ons moeder doopte petit-beurrekes in de melk, maakte daarmee een vloer, smeerde daar een laag heerlijke zelfgemaakte crème au beurre (van echte boter), daarop weer een laag petitbeurres, dan weer crème au beurre, tot er een taart was van zo'n 20 op 15 cm, en 15 à 18 cm hoog. Dan werd de buitenkant ook nog eens dik besmeerd, en al of niet met muizestrontjes bestrooid (muizestrontjes is chocoladekorrels, hagelslag)
Die taart was machtig en lekker, en iedereen smulde naar hartelust zuivere cholesterol, want die was toen nog niet uitgevonden... Als ik mijn ogen dicht doe, dan proef ik het nog steeds...
Ook in dit jaargetij kwam de "choclamousse" op tafel...Ook een culinair hoogtepunt van de familie... Al die vreemde gerechten die we nu eten, waren ons toen nog vreemd... Ons moeder had gediend, en maakte met de feestdagen eten zoals ze het kende van bij die rijke burgers... Pas heel veel later kwamen er van die vreemde dingen op tafel. Nu is een feest veeleer een moeilijke puzzel om nog eens iets anders te doen...iets nieuws. Denk niet dat het dan minder was ! In tegendeel, op een feest werd toendertijd veel meer gegeten dan nu ! Bekijk maar eens oude menukaarten van een huwelijk...Je wordt ziek van het lezen alleen al ! Dat was de tijd dat de broeksriem echt opengezet werd, om er nog een beetje te kunnen bij duwen... Nu eten we veel minder, maar nu is iedere dag een feestmaaltijd, met vlees iedere dag, met verse groenten en vers fruit, geen gerimpeld appeltje van op de zolder...
Misschien is het daardoor dat nu de feesten mij veel minder glorieus lijken dan toen...Of was dat ook al zo voor mijn ouders??? en zal het altijd zo lijken?
tot de volgende ?
't Doet mij denken aan die sukkelaar die op mijn bureel kwam om bestaanszekerheid bij ziekte aan te vragen...in het gesprek:" Ja jongne, 'k ben wreed ziek geweest, ik lag zelfs vijf weken in de renuwatiekamer..." Ne mens zou er geruïneerd van worden hé ?
Vannacht bijna heel de nacht wakker gelegen van de pijn, nu hoog, zowat ter hoogte van de nieren... Ik heb geslapen van 10 tot 12.30 uur, en lag ik daar, zeer te hebben. Ik durfde geen bijkomende pijnstiller te nemen, omdat de pijn zo hoog zat, en ik niet honderd procent zeker ben of het niet mijn nieren zijn, met al die vuiligheid die ik moet nemen...
Oh ja, voor ik het vergeet, aan allen die geloven: een zaligen hoogdag !, en aan allen die niet geloven: een heerlijken hoogdag... Maar laat het een HOOG-dag zijn, een hoogte-punt in dit klerejaar vol polemiek en polletiek.
Van middag is het kerstfeest bij Bart, met heel de bende, zes volgewassen en vier halfgewassenen... met pakjes en de daarbij horende lotjes, en de spanning bij de kinderen, het haastig lostrekken van de verpakkingen...leuk.
Ik kreeg een kaartje van mijn oudste zus, kerstwensen met daarbij de stille weemoed naar de kerstfeestjes van onze jeugd op de meiboom...Ja zus, ik denk er ook wel eens aan...Weet je nog, het jaar dat ik aan alleman geld gevraagd had om mijn eerste aquarium te kopen ? Weet je nog dat Leo mij een grote doos gaf, vol met honderden kleine pakjes in gazettenpapier? In het ene zat een noot in andere zat een frank, een vijf frank, een halve frank, een kastanje, een hazelnoot...Ik was uren bezig met uitpakken, en we hadden een zalige tijd en iedereen vond het een grandioos cadeau van Leo... Leo was de kleinzoon van Mee en Pee van naast de deur, die er ook altijd bijhoorden... Waar zou Leo nu zitten, wat doet hij nu ? Zou hij ook nog wel eens denken aan die tijden? Op kerstdag zelf heeft pa me dan gevoerd naar de aquariumwinkel, eigenlijk was dat een gewone villa, rose geschilderd. Het aquarium was een occasie, en ik kreeg van de madame nog een schep of twee jongskens mee van black molly's en xyfus... Waar is de tijd... Mijn droom kwam uit, een bak van wel een halve meter of daaromtrent...
Ik moet dan een jaar of dertien, veertien geweest zijn, want het adres van die winkel die een gesloten villa was, had ik gekregen van mijn leraar nederlands in de vakschool. Je weet wel die leraar waarmee ik in de clinch ging over meewerkend voorwerp of vastvoorzetsel voorwerp, en die om gelijk te krijgen naar Dr Marc Galle schreef...Het antwoord was dat we beiden juist waren...De bewuste zin zat in het examen later, en toen de vraag gedicteerd werd, keek ik in de ogen van de leraar, en hij in de mijne, en beiden grinnikten we...
De mensen uit die villa waren oud-kolonialen, die wellicht ook gevlucht waren toen de moeilijkheden nog maar begonnen...
Buiten jaagt een kattebeest op een merel, die tjekkend in mijn linde gaat zitten. De zon is rood opgeklommen en is nu nog amper te zien achter een vage bewolking. Boven ons is het grijs, de kanten van de wereld liggen nog in witte wolken. Soms zou je willen op dat kantje leven...Maar ja, 't zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel. Eigenlijk zou ik moeten zingen: aan de andere kant van het euvel...tju, ik heb pijn !
Waar is de tijd dat ons moeder van die heerlijke taarten maakte zonder bakken? Ik weet nog precies hoe het ging, ons moeder doopte petit-beurrekes in de melk, maakte daarmee een vloer, smeerde daar een laag heerlijke zelfgemaakte crème au beurre (van echte boter), daarop weer een laag petitbeurres, dan weer crème au beurre, tot er een taart was van zo'n 20 op 15 cm, en 15 à 18 cm hoog. Dan werd de buitenkant ook nog eens dik besmeerd, en al of niet met muizestrontjes bestrooid (muizestrontjes is chocoladekorrels, hagelslag)
Die taart was machtig en lekker, en iedereen smulde naar hartelust zuivere cholesterol, want die was toen nog niet uitgevonden... Als ik mijn ogen dicht doe, dan proef ik het nog steeds...
Ook in dit jaargetij kwam de "choclamousse" op tafel...Ook een culinair hoogtepunt van de familie... Al die vreemde gerechten die we nu eten, waren ons toen nog vreemd... Ons moeder had gediend, en maakte met de feestdagen eten zoals ze het kende van bij die rijke burgers... Pas heel veel later kwamen er van die vreemde dingen op tafel. Nu is een feest veeleer een moeilijke puzzel om nog eens iets anders te doen...iets nieuws. Denk niet dat het dan minder was ! In tegendeel, op een feest werd toendertijd veel meer gegeten dan nu ! Bekijk maar eens oude menukaarten van een huwelijk...Je wordt ziek van het lezen alleen al ! Dat was de tijd dat de broeksriem echt opengezet werd, om er nog een beetje te kunnen bij duwen... Nu eten we veel minder, maar nu is iedere dag een feestmaaltijd, met vlees iedere dag, met verse groenten en vers fruit, geen gerimpeld appeltje van op de zolder...
Misschien is het daardoor dat nu de feesten mij veel minder glorieus lijken dan toen...Of was dat ook al zo voor mijn ouders??? en zal het altijd zo lijken?
tot de volgende ?
maandag, december 24, 2007
tesneusnik
(Lezers, trouwe lezers, van Toon Kortooms zullen weten dat het hier een zakdoek betreft)
dus, opnieuw: Zakdoek !
Ik heb zojuist Anny gevraagd om enkele zakdoeken mee naar boven te nemen als ze het bed gaat opmaken... Eén ligt dan op de badkamer, op het schabje naast het toilet, en één in mijn nachttafel, beide binnen handbereik.
Vroeger hoefde dat niet, toen hadden pyama's nog zakken.
Nu is er een of andere vernufteling tot het besluit gekomen dat je in een pyama geen vuile neus kunt hebben.
Vrouwen hebben daar minder problemen mee, die zijn van jongs af aan gewoon aan het niet hebben van zakken, en leerden dus hun zakdoek properkes in een miniem bolleke draaien (vandaar de kleinere zakdoeken voor dames) en het in hun mouw steken. (Vandaar dat veel vrouwen het in de mouw hebben - ze hebben het van jongs af aan geoefend).
De jonge generatie vrouwen heeft het veel minder in de mouwen dan de ietwat oudere, omdat de jongere veelal overgestapt zijn op papieren zakdoekjes. Je weet wel van die dingen die je alleen kunt gebruiken als je geen vuile neus hebt, anders heb je pech. Daarom hebben de kleren van de moderne dames allemaal zakken, of hebben die dames allemaal, altijd en overal zo'n klein hebbedingetjes-tasje bij. Dat is er uberhaupt toch nodig, want deze generatie rijdt met de wagen en moet dus de sleutel ook ergens kwijt kunnen. Zeker in deze periode zie je enorm veel dames achter het stuur van de wagen zitten. Niet dat ze beter (!) rijden, maar omdat ze BOB zijn. (B-en O-nB-ezopen)
Ik vind die papieren zakdoekjes vies: Ik snuit er dwars doorheen, en kan die dingen dan alleen gebruiken om zo goed mogelijk mijn handen te kuisen, ik weet nooit waar ik met dat vuil-gebruikte ding naartoe moet, en drie ik vind de verpakking kleere ! Er is een zogenaamde sluiting aan dat zakje, die het na het uithalen van het derde doekje steevast vertikt nog te sluiten ! Bovendien hebben die zakjes allemaal een opdruk in blauw soms met wat groen, beide kleuren die niet met mijn overtuiging stroken, maar bovendien afgaan aan je handen, en dus wellicht ook aan de binnenkant van je broekzak !
Dus ligt er in mijn badkamer en op mijn nachtkastje een goede echte ouderwetse zakdoek. Na !
Op een parking van een dancing staan stilletjes verstoken 4 camionnettes van de flikken... Acht paar ogen volgen heel aandachtig een duidelijk bezopen manspersoon die over de parking strompelt, bijna valt weer recht hobbelt... Ondertussen verlaten alle anderen op hun gemak de dancing, de flikken bekijken ze zelfs niet, ze hebben een zekere prooi geroken... Toen de zatterik niet meer kon missen, omdat er maar één wagen meer op de parking staat, waggelt hij naar zijn eigen voertuig, stapt met veel moeite in, en is op het eigenste moment omringd door 8 flikken... Wordt deskundig uit de wagen gehaald, en : "Blaas maar ne keer !, ge hangt manneke!" De jonge man blaast, en tot verbijstering van de flikken is de man bloednuchter... Maar, maar stamelen de flikken... Ik was vanavond de BAM zegt de jongeman...De watte ? vragen de flikken "de BAM" zegt de jongen breidwillig, "Bewust Afleidings Manoever..."
Om terug te komen op die papieren zakdoekjes, die dingen zijn, net zoals het wc-papier, veel te klein en veels te dun gemaakt, gecreëerd alleen maar voor het ergeren van mensen.
Heb je het al gezien? De zon (nu ja)is er door gekomen! Het is ook bijlangena zo koud niet meer, dus onze kachel is uit gebleven vandaag. Vanavond is het kerstavond...vroeger was dat een feestavond...Heel lang geleden... Het was ook een bron van ergernis.
Toen ik pas getrouwd was, vonden mijn ouders het maar normaal dat we kerstavond bij hen zouden vieren. Mijn schoonouders vonden dat Anny en haren man dat bij hen moesten vieren... Ik heb het gehaald, en de zaak gered voor mijn twee schoonbroers die achter kwamen en anders stellig met dezelfde moeilijkheid zouden hebben gezeten...maar ikke was de boosdoener, en zij niet... Nu ja, iemand moest toch eens beslissen in een of andere richting, en in het vervolg was oudejaarsavond bij de ouders van Anny...
Toen mijn kinderen huwden, heb ik hen gevraagd hoe zij kerstdag of oudejaar vierden... Bleek dat ze dat beide (!) deden...Goed, dan gaan wij hier in het vervolg op kerstdag zelf op de middag bijeen komen, zodat we niemand hinderen en niemand verplichten spitsroeden te lopen...
Ik heb me altijd afgevraagd waar ouders het recht halen om hun kinderen te doen ingaan tegen hun schoonouders voor zoiets triviaals als een feestavondje ??? En ik herinner me, toen ik 15 jaar getrouwd was, kon ik een appartementje krijgen in Spanje in de kerst-nieuwjaarsweek. Zelfs toen was mijn oudste zuster boos omdat ik voor die ene keer niet tegenwezig (aanwoordig) was op het familiekerstfeestje... Echt, ik heb dat mijn kinderen nooit willen aandoen. En ik vraag me nu nog steeds af, of mijn schoonbroers, Robert en Erik indertijd ook hebben moeten spitsroeden lopen bij hun familie, omdat moeder Goderis ons daar verwachtte punt uit...geen tegenspraak.
Kerstmis da's een familiefeest, dus ge komt, en daar mee uit...Dat de andere kant ook mijn familie was, dat hoorde thuis in een ander kader, en kwam niet te pas. En zeggen dat ik het al zo moeilijk had met mijn schoonmoeder...tju toch!
Vanavond is er hier dus geen feest...Misschien ga ik eens kijken naar een film op tv, als het mij aanstaat...en het niet weer Sissi of de jodelende non is die haar kap over de haag kiepert voor ne baron...of van diene kleine die alleen thuis moet blijven - per ongeluk - just als er inbrekers komen... Lachen jongens, al zeven jaar aan één stuk !
Er wordt ook niet speciaal iets gegeten, nee gewoon een boterham met een schelleke niets.
Morgen is het kerstfeest, bij Bart thuis, Els is al voor de tweede of de derde keer kok van dienst.
Vandaag is het dus een gewone dag, of neen, kijk de zon schijnt...
tot de volgende ?
dus, opnieuw: Zakdoek !
Ik heb zojuist Anny gevraagd om enkele zakdoeken mee naar boven te nemen als ze het bed gaat opmaken... Eén ligt dan op de badkamer, op het schabje naast het toilet, en één in mijn nachttafel, beide binnen handbereik.
Vroeger hoefde dat niet, toen hadden pyama's nog zakken.
Nu is er een of andere vernufteling tot het besluit gekomen dat je in een pyama geen vuile neus kunt hebben.
Vrouwen hebben daar minder problemen mee, die zijn van jongs af aan gewoon aan het niet hebben van zakken, en leerden dus hun zakdoek properkes in een miniem bolleke draaien (vandaar de kleinere zakdoeken voor dames) en het in hun mouw steken. (Vandaar dat veel vrouwen het in de mouw hebben - ze hebben het van jongs af aan geoefend).
De jonge generatie vrouwen heeft het veel minder in de mouwen dan de ietwat oudere, omdat de jongere veelal overgestapt zijn op papieren zakdoekjes. Je weet wel van die dingen die je alleen kunt gebruiken als je geen vuile neus hebt, anders heb je pech. Daarom hebben de kleren van de moderne dames allemaal zakken, of hebben die dames allemaal, altijd en overal zo'n klein hebbedingetjes-tasje bij. Dat is er uberhaupt toch nodig, want deze generatie rijdt met de wagen en moet dus de sleutel ook ergens kwijt kunnen. Zeker in deze periode zie je enorm veel dames achter het stuur van de wagen zitten. Niet dat ze beter (!) rijden, maar omdat ze BOB zijn. (B-en O-nB-ezopen)
Ik vind die papieren zakdoekjes vies: Ik snuit er dwars doorheen, en kan die dingen dan alleen gebruiken om zo goed mogelijk mijn handen te kuisen, ik weet nooit waar ik met dat vuil-gebruikte ding naartoe moet, en drie ik vind de verpakking kleere ! Er is een zogenaamde sluiting aan dat zakje, die het na het uithalen van het derde doekje steevast vertikt nog te sluiten ! Bovendien hebben die zakjes allemaal een opdruk in blauw soms met wat groen, beide kleuren die niet met mijn overtuiging stroken, maar bovendien afgaan aan je handen, en dus wellicht ook aan de binnenkant van je broekzak !
Dus ligt er in mijn badkamer en op mijn nachtkastje een goede echte ouderwetse zakdoek. Na !
Op een parking van een dancing staan stilletjes verstoken 4 camionnettes van de flikken... Acht paar ogen volgen heel aandachtig een duidelijk bezopen manspersoon die over de parking strompelt, bijna valt weer recht hobbelt... Ondertussen verlaten alle anderen op hun gemak de dancing, de flikken bekijken ze zelfs niet, ze hebben een zekere prooi geroken... Toen de zatterik niet meer kon missen, omdat er maar één wagen meer op de parking staat, waggelt hij naar zijn eigen voertuig, stapt met veel moeite in, en is op het eigenste moment omringd door 8 flikken... Wordt deskundig uit de wagen gehaald, en : "Blaas maar ne keer !, ge hangt manneke!" De jonge man blaast, en tot verbijstering van de flikken is de man bloednuchter... Maar, maar stamelen de flikken... Ik was vanavond de BAM zegt de jongeman...De watte ? vragen de flikken "de BAM" zegt de jongen breidwillig, "Bewust Afleidings Manoever..."
Om terug te komen op die papieren zakdoekjes, die dingen zijn, net zoals het wc-papier, veel te klein en veels te dun gemaakt, gecreëerd alleen maar voor het ergeren van mensen.
Heb je het al gezien? De zon (nu ja)is er door gekomen! Het is ook bijlangena zo koud niet meer, dus onze kachel is uit gebleven vandaag. Vanavond is het kerstavond...vroeger was dat een feestavond...Heel lang geleden... Het was ook een bron van ergernis.
Toen ik pas getrouwd was, vonden mijn ouders het maar normaal dat we kerstavond bij hen zouden vieren. Mijn schoonouders vonden dat Anny en haren man dat bij hen moesten vieren... Ik heb het gehaald, en de zaak gered voor mijn twee schoonbroers die achter kwamen en anders stellig met dezelfde moeilijkheid zouden hebben gezeten...maar ikke was de boosdoener, en zij niet... Nu ja, iemand moest toch eens beslissen in een of andere richting, en in het vervolg was oudejaarsavond bij de ouders van Anny...
Toen mijn kinderen huwden, heb ik hen gevraagd hoe zij kerstdag of oudejaar vierden... Bleek dat ze dat beide (!) deden...Goed, dan gaan wij hier in het vervolg op kerstdag zelf op de middag bijeen komen, zodat we niemand hinderen en niemand verplichten spitsroeden te lopen...
Ik heb me altijd afgevraagd waar ouders het recht halen om hun kinderen te doen ingaan tegen hun schoonouders voor zoiets triviaals als een feestavondje ??? En ik herinner me, toen ik 15 jaar getrouwd was, kon ik een appartementje krijgen in Spanje in de kerst-nieuwjaarsweek. Zelfs toen was mijn oudste zuster boos omdat ik voor die ene keer niet tegenwezig (aanwoordig) was op het familiekerstfeestje... Echt, ik heb dat mijn kinderen nooit willen aandoen. En ik vraag me nu nog steeds af, of mijn schoonbroers, Robert en Erik indertijd ook hebben moeten spitsroeden lopen bij hun familie, omdat moeder Goderis ons daar verwachtte punt uit...geen tegenspraak.
Kerstmis da's een familiefeest, dus ge komt, en daar mee uit...Dat de andere kant ook mijn familie was, dat hoorde thuis in een ander kader, en kwam niet te pas. En zeggen dat ik het al zo moeilijk had met mijn schoonmoeder...tju toch!
Vanavond is er hier dus geen feest...Misschien ga ik eens kijken naar een film op tv, als het mij aanstaat...en het niet weer Sissi of de jodelende non is die haar kap over de haag kiepert voor ne baron...of van diene kleine die alleen thuis moet blijven - per ongeluk - just als er inbrekers komen... Lachen jongens, al zeven jaar aan één stuk !
Er wordt ook niet speciaal iets gegeten, nee gewoon een boterham met een schelleke niets.
Morgen is het kerstfeest, bij Bart thuis, Els is al voor de tweede of de derde keer kok van dienst.
Vandaag is het dus een gewone dag, of neen, kijk de zon schijnt...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)