Mooi weer

Vanmorgen scheen de zon, en we besloten naar de kleine rommelmarkt te rijden in Melle in het Psychiatrisch instituut... We zij er al enkele keren geweest, het is een heel klein marktje in een zaal van het instituut, en ik heb de indruk dat het allemaal mensen zijn die het doen voor steun voor de instelling, er zitten geen beroeps-rommelmarkters tussen. Dat maakt dat er soms heel mooie, heel rare en heel uitzonderlijke dingen tussen zitten. Net zolas je wel eens ziet in andere rommelmarkten zijn die eenmalige verkopers meestal ook nog wat goedkoper dan de andere.

Het was weer zoals verwacht, een beetje van alles wat. Ik kocht een beetje mooie boeken en een heel mooie javaanse kris. Kris = een dolk in de vorm van een vlam die flakkert, links, rechts, links, rechts en zo verder tot aan de punt van een dolk van zo'n 45 cm lang zonder het handvat.

Anny vraagt waar ik dat nu weer ga zetten...tja, da's een probleem hé... Maar ik raak hem wel kwijt tussen mijn andere houtsnijwerken. Want dat is het, het handvat is een of ander boze God, en het handvat is ook prachtig versierd, en ook in hout gesculpteerd... Ik meen ooit gelezen te hebben dat deze dolken sterk aan de eigenaar gebonden zijn, en volgens hun godsdienst niet van de eigenaar mogen weggenomen worden.

Op de schilderklas lag ik in discussie met de leraar over abstract. Ik beweerde (nu nog !) dat ons abstract eigenlijk komt van de kunst van de negers en andere oude volkeren. De leraar moest me gelijk geven, en ik zei dan dat wij niet echt abstraheren, wij vervormen, of wij maken dingen die op niets echt lijken, terwijl die oude beelden in feite een bedoeling hebben, een bepaalde eigenschap willen beklemtonen, een kracht willen geven aan het beeld. Denk bv aan de afbeeldingen van de raaf bij de indianen, dat is een prachtig voorbeeld van abstraheren, je ziet de kop van de kraai in feite drie keer, in één kop, je ziet links en rechts de bek puntig uitsteken, en in het midden zie je hem als een scherpe punt naar beneden gaan. Je ziet echter maar twee ogen, die dienstig zijn voor de drie-één kop. De klemtoon ligt dus niet op het vliegen, maar op de scherpte en de kracht van de bek van de raaf. Dat is abstraheren, een abstractie maken om duidelijk de raaf niet alleen weer te geven maar ook zijn eigenschap te tonen.

Als je kijkt naar de werken van Picasso, dan zul je zien dat hij in zijn eerste abstracties, zijn mooiste, ook werkelijk dat probeerde weer te geven. Als je een abstractie maakt van een gitaar, mag dat dus niet zo maar een vervorming, of een bekijken van de diverse zijden in één beeld, nee, het moet "de" gitaar worden, waarin je de specificiteit van de gitaar probeert weer te geven. Als je dat wilt doen, dan zul je wellicht heel langzaam tot "de abstractie" komen, pas na een lange studie, na ettelijke schetsen van de "ziel" van het object dat je wilt weergeven.

Hieruit zul je kunnen afleiden dat het wellicht iets eenvoudiger is om een levend wezen te abstraheren, dan een dood object. Gewoon om dat de ziel van een levend wezen veel dichter bij de oppervlakte ligt, veel zichtbaarder, voelbaarder is.

Daarom wellicht dat ik begeesterd ben van die "primitieve" kunst, die dus alles is, behalve primitief... Wij westerlingen hebben altijd gekeken met onze ogen, en weergegeven wat we zien. Zij kijken met hun gevoel, en geven hun gevoelens weer, veel meer dan wat ze zien met de ogen alleen. Om het misschien iets duidelijker te maken, als je een mooi portret ziet, 't zij in kunst, 't zij in fotografie, dan zul je vaststellen dat er meer te zien is dan alleen een weergave van het uiterlijk, het portret is pas echt, als het ook het karakter, het innerlijke van de betrokkene weergeeft.

Op dat moment ontstijg je dus het zuiver visuele, en ben je dus op ergens iets aan het visuele aan het uittrekken, (=abstraheren)om het visuele te beklemtonen. Als je daar verder in gaat, dan ga je echt abstraheren, uit trekken, uitdrukken.

Ik ga er over zwijgen, want wellicht zijn er lezers die daar geen fluit interesse voor hebben. Dat doet me denken aan Rome... We waren eens met het werk te Rome, en zouden samen het Vaticaans museum gaan bekijken. Een paar collega's zegden dat dit bezoek ze niet interesseerde, en waren verbaasd dat dit voor mij een FEEST was. Ik nodigde hen uit bij me te blijven, en ik zou proberen hen eens te leren kijken en te leren zien...Beiden waren na het bezoek nog altijd vol ver- en bewondering voor wat ze zagen, en een drukte het uit dat hij voor de eerste keer had leren kijken... dat is het soms ook, je moet leren kijken, leren begrijpen...en misschien zul je ook wel eens afvragen met wie de kunstenaar aan 't lachen is... Ik kan me niet indenken dat binnen een paar honderd jaar nog iemand zal spreken over de mosselpot...

Ik ga stoppen, 't is goe weer, ik ga eens genieten van mijn terras...
tot de volgende ?

huis van de dood

Gisteren bezochten wij weer tanteke, ze gaat zienderogen achteruit. We stelden dat ook vast aan de was, een heel pak natgepiste kleren.
Toen we het gebouw binnenkwamen, zagen we dat er weer een tafeltje stond met een kaars en een bord met nu twee doodsberichten. Eén er van was een man die de laatste weken pas was opgedoken, en altijd bij de zetel zat bij de deur van tante's kamer in zijn rolstoel. Ze zaten daar meestal met enkele mensjes te keuvelen, maar die man zat daar heel stil, altijd met een serene glimlach. Hij zat vol darmpjes en zakken. Ik zag eens de verpleegster een zak opvullen met gewoon flessenwater, en dat liep dan via een darmpje de man in... In zijn broekspijp zag ik nog net een plasticzak piepen, en zag die ook wel eens vervangen. Ook aan zijn zij was er een zakje en in zijn andere arm zat er nog een naald met een baxter. De man zat er in zijn rolstoel, sereen te glimlachen, en je had de indruk dat hij daar zat te genieten. Hij is er al niet meer. Vorige week hing er een doodsbericht van een man die we telkens zagen in de bar. De man was een franstalige brusselaar, en was heel blij dat ik hem begreep en hem bonjour wenste...
Iedere week of toch bijna iedere week zie ik daar dat tafeltje staan met een of meerdere doodsberichten, en een uitnodiging tot het bijwonen van een gebedsstonde...
Gek is dat het onderwerp "dood" daar nooit ter sprake komt. Toen ik de tafelgenoten van de franstalige man vroeg naar de dood van hun vriend, knikten ze somber, en keken naar de andere kant. Taboe !

Natuurlijk, het zijn allemaal oude mensen, maar mij doet die nabijheid van de dood wel wat. Ik krijg het rare gevoel dat ik de mensen begin in te delen naar de tijd die ze nog hebben. Ik begin te kijken naar die of die en zie hem achteruitkrasselen...Precies of ik zie de dood er ronddwalen.

Er hangen in de home enkele prachtige moderne schilderijen, portretstudies van oude mensen. Want dat is het eigenaardige, je ziet dat oud worden niet alleen verval brengt, maar sommigen zijn door het leven getekend, geëtst, en hebben een heel aparte vorm van eigen schoonheid. Bij velen is de huid van hun gezicht flinterdun geworden, en je ziet als het ware het skelet van hun hoofd vaag doorschemeren. De structuur van de schedel is dan soms zo mooi gesculpteerd in die tere kleur van oud vel...Mooi...
Eén van die portretstudies is in één kleur, lichtblauw en nuances naar het wit toe. De kunstenaar heeft op die manier heel duidelijk het structurele en het tere weten vast te leggen. De ouderdom is op zijn doek een waardigheid, een majesteit.
En je ziet echt zo'n mooie oude mensen daar, met koppen om te boetseren te tekenen. Iedere keer zien we daar ene Maria met haar zoons die op bezoek komen. Maria is een klein verkneukeld vrouwtje in een rolstoel, maar zij heeft een waardigheid, is steeds netjes opgetut, en kamt, terwijl wij een pintje drinken met tante, wel tien keer door haar haar. Haar ijle gezichtje heeft maar twee levende punten meer, haar ogen die schitteren als bergkristal. Een andere zit daar steeds ineengezakt, nu en dan loopt het kwijl hem op de kin, en telkens zie je zijn vrouw die op bezoek is, liefdevol zijn kin schoonmaken. Nu en dan schreeuwt de man een onbegrijpelijk pijnklank, en dan sust ze hem. De man is niet mooi te noemen, maar is een beeld van verval en ellende, en zijn vrouw een sterk bewijs van echte Liefde, met een hoofdletter. Om te tekenen, om vast te leggen. Stuk voor stuk zijn het niet een groep oude mensen, maar oude inviduele mensen, waarop je het voorbije leven ziet. Je ziet er brave waarvoor alles goed is, je ziet er steeds glimlachende, maar ook sjagrijnige, bitter mensjes, en je ziet ook dat ook de glimlach of de sjagrijn zijn lijnen tekent op het gezicht...Denk er op, glimlachen legt een veel mooier lijnenspel op je gezicht dan sikkeneurigheid...Oefen dus maar om te glimlachen.

Er is er een bij, waarvan je zou denken dat hij op bezoek kwam, veeleer dan er bij te horen. Een mooie man, die helemaal niet oud oogt. Hij heeft er zijn koersfiets staan, en nu en dan heb ik hem al zien thuiskomen of vertrekken met zijne vélo. Als hij afstapt, neemt hij zijn krukken en strompelt rond. Als hij in de cafetaria aan tafel zit is hij dan plots weer een gezonde veel te jonge mens om daar te zitten. Wie iets tegen hem zegt moet goed zien hoe hij het zegt, want voor het minste valt hij giftig, bijtend uit...om meteen daarna zijn woede te verbergen tenopzichte van de anderen, met een vaag lachje en een gebaar van "hij vertelt hier weer wat.".

Er is er sinds enkele weken een nieuwe bij gekomen, je ziet op zijn gezicht dat het een heimelijken duiker is... Iemand die steeds weer genot vindt in het stoken van ruzie en onmin. Hij zit bij de vélorijder, en die heeft het druk met bits reageren en verontschuldigend rondblikken..

Een kleine wereld vol met knoestige oude bomen, die niet meer buigen voor de wind, maar kraken en kreunen, tot ze plots...breken.
Dan staat er weer een brandend kaarsje op het kleine ronde tafeltje met het bord...

tot de volgende ?

Reclame

Mocht je het bericht in twee stukken zien komen, geen schrik, ik moet naar de dokter, voor een simpele bloedafname, maar ik sta op uur... Mocht mijn blog niet af zijn, dan lees je maar verder op stuk twee....

Reclame is een fenomeen dat stilaan is ontstaan, toen ik klein was geloof ik niet dat er toen al reclamegazetjes waren, ik herinner me er toch gene... Ook op radio hoorden we er geen, toch niet op de posten die wij dan beluisterden. We zagen wel eens een reclame in het dagblad, maar veel meer in "De Bond van kroostrijke gezinnen" (Later de Bond voor Jonge en kroostrijke gezinnen, wellicht nu aan 't evolueren naar voor gehuwden en samenwonenden...)maar vooral in...'t Parochieblad. Die was inzake reclame eigenlijk zijn tijd vooruit.

Verder zag je op het voetpad wel eens een schoolbord met in krijt: Bloemkolen aan...en dat was zowat alles. De grote verandering kwam met de piratenzenders, radio Veronica en radio Tijl Uilenspiegel en dergelijke meer. Deze brachten voortdurend "jonge" muziek, en zodra wij thuis kwamen vloog de radio dan ook op die zenders... Die leefden van de reclame, maar ook dat was nieuw, en het stoorde ons niet, in tegendeel, we zongen die jingles evengoed mee.

Eentje is me bijgebleven, omdat wij er nu eens niets konden van maken...Iedereen zat er ingespannen naar te luisteren in de hoop er toch eens iets van te kunnen maken... Ik weet niet of je het je nog herinnert???? Nurdie en klutskousen... Kort nadien zagen we in alle winkels die Nurdie kousen liggen, gewone nylonkousen, en op het tekeningetje van de mooie vrouwenbenen (die altijd te vroeg stopten) was ook niets te zien dat wees op "kluts"... Het was werkelijk een tijdlang gespreksonderwerp, tot na een hele tijd niemand nog echt naar die snertreclames luisterde... Jaren later heb ik bij toeval de oplossing gevonden...Nederlands is nog steeds geen vlaams ! Het was gewoon een reclame voor sokken en kousen, maar in nederland segt men enkels...dus Nurdie, enkels, kousen...

Later kwam de vloedgolf van reclames, en na de reclames op de nederlandse zenders en op luxemburg, kwam er ook in België Vtm en zo verder, en uiteindelijk kregen we zelfs op de staatszender steeds meer reclame, tot het ons de strot uitkomt. En we mogen nog niet klagen, in Kamerika is het nog veel erger, daar is het om de zoveel minuten, en je ziet een film in twintig stukjes...

Soms is zo'n reclame plezant, en dat is wat ik nu doe, ik let op foutjes of op truukjes. Reclame op tv wordt per seconde betaald, dus probeert men zoveel mogelijk reclame in zo weinig mogelijk tijd te stoppen. Dan geven ze enkele keren de volledige versie, en later alleen maar de kern van de boodschap, of ze bewerken de boel, zodat alles een beetje samengeperst wordt...Dan krijg je soms rare dingen, zoals van die tandpasta, voor de bescherming van je tandvlees...Als de de gecomprimeerde versie hoort, dan zegt die man plots niet meer "ik bescherm mijn tandvlees", maar ik scheer mijn tandvlees.... ik moet stoppen, ik ga er mee stoppen. tot de volgende,

Ooaaahgh !!................

Ik heb vannacht geslapen als een roosje...Hoe slaapt een roosje eigenlijk? Toegevouwen? Nee, dan is het beeld verkeerd, ik kan mijneigenzichzelven niet toevouwen...Geslapen als een steen...Hoe slaapt.... nee, heeft er iemand al een wakkere steen gezien?

Gek is dat ik precies nog altijd niet wakker ben... Hoe beter je slaapt hoe minder wakker je bent ?

Ik zal wel weer een nieuw pyama mogen aantrekken, ik lag weer nat in bed. Vervelend gevolg van die pillen is dat nachtelijk zweten. Soms is het héél erg ! Ik heb wel eens gehad dat ik 3 (drie!) pyama's mocht aantrekken in één nacht ! En dan zijn die pyama's werkelijk nat hé, niet gewoon klam, maar werkelijk nat!

Ik moet me dan eerst afdrogen voor ik nieuwe slaapkledij aan kan trekken. 's Morgens was ik mezelf dan helemaal, want ik heb het gevoel dat ik een zweetlucht versprei. Anny zegt dat het geen waar is, maar ik heb het gevoel, dus ... Gewoonlijk doe ik daarmee mezelf pijn, en vervloek ik die pillen nog meer...

Bij het herlezen stelde ik vast dat ik "par accident" pyamama's schreef...leuke lapsus.

Het weer is er niet meer ! Tenminste, ik kan het niet zien, 't is te mistig !

Anny heeft al een keer of drie de oprit schoongeveegd, maar er liggen weer lege bolsters van noten. Misschien denk je dat dit niet erg is, maar dan woon je niet in een streek met veel noten ! Hier zie je nu weken aan een stuk mensen met donkerbruine handen lopen, van het kuisen van de noten. Je kunt zelf bister maken van de notenbolsters (van okkernoten) je doet een pak van die bolsters in een fles, giet de fles vol met water, en laat maar staan. De bolsters zijn, als ze zacht worden van nature al bruin, en maken uw handen onuitwisbaar bruin, dus ook het water. Dit water is de beste bister die er is ! Als je er genoeg bolsters in doet, kun je er mee schrijven ! Voor wie niet weet wat bister is: de meeste meubels en houten produkten zijn niet in hun houtkleur bij u gekomen, nee, ze zijn donkerder gekleurd...met bister...
Voor mensen die graag antiek zien, het zit ook in de bruine was!enne...weet je hoe je eik een heel oud voorkomen kunt geven ? Je zet het eiken voorwerp in een goed afgesloten hok, daarbij zet je een of meerdere schalen met ammoniak. Na een nacht of iets langer, zul je zien dat het eikenhout die speciale tint van eeuwenoud krijgt. Niet voort vertellen hé, maar er wordt zo veel antiek gemaakt !
Toen ik nog in Roeselare werkte, was er een discussie in een meubelbedrijf over de al dan niet geschooldheid van een "memelwormengatenboorder"... Een man die niets anders moest doen dan gaatjes in hout boren en schieten (met een soort geweer met hagel!) om het er oud uit te laten zien... Er zijn ook machines die niets anders doen dan metalen kettingen heen en weer zwaaien. Daar houden ze de poten van de meubels tegen, zodat die er uitzien alsof er jaren tegen gestampt en gekuist werd... Bij sommigen lijmt men de schuiven gewoon, maar men voegt er nadien een stukje hout in, om de indruk te geven dat het nog handwerk is...
Ik denk dat je echt goed geschool moet zijn om nog antiek te herkennen van vals! Er wordt zelfs stof in de voegen gewreven ! Ooit zag ik een prachtig kastje met schitterende panelen in wortelhout...tot ik de meubelmaker ontmoette die het gemaakt had. Het paneel was een kartonnen (!) laagje op een laag hout, die dusdanig gekleurd en gespoten en vernist en gelakt was, dat je zou zweren dat het wortelhout was !

Het stond in een zeer dure winkel aan een navenante prijs...

Ik wou gewoon zeggen dat de oprit al wéér vol ligt met bolsters. Die dingen blijven aan je schoenen hangen, en als je dan niet echt goed je schoenen schoonveegt, dan laat je in heel het huis nette bruine vlekken na, waar wij nog weken plezier van hebben, want het duurt wel eventjes voor je die vlekken echt er uit krijgt ! En dan zie (en hoor!) ik Anny op die plekken zitten schuren. Noten zijn lekker, maar die bolsters zijn er teveel aan. Hier in de streek worden wellicht zeer weinig noten gekocht, want met een beetje geluk krijgt ieder kind er wel een "pote" van de een of de ander, en anders rapen ze de noten wel zelf die over de draad op de rijweg of het voetpad vallen.
Toen Anny klein was hadden ze een notenboom in een van de weiden staan, te staan...want nooit of te nooit is daar ook maar één noot opgekomen... Raar, want bij Bart hebben we jonge notelaars die hier en bij Herman uitgekomen waren in zijn tuin geplant, en dit jaar heeft hij de eerste noten al gegeten van zijn nog geen bomen...

Ik weet niet of een noot tweehuizig is, maar de notenboom van Anny doet er wel aan denken hé? Als er geen andere notelaar in de omgeving staat, geen noten? Nu, dan zit Bart zeker goed met zijn 4 planten. Hij had ze in één struikje bijeen geplant, nu is het een flinke struik, en wellicht worden het 4 ineengegroeide bomen?

Ik heb gelezen dat er entstof is tegen de vogelgriep, om de kippen en consorten in te enten. Dit zou het ons al een heel stuk makkelijker maken ! Hopelijk komen ze nu ook nog vlug op de markt, en dan ent ik, of laat ik mijn kippen inenten. Het jaar dat mijn kippen maanden moesten binnen blijven is een anno horribilis geweest ! Gans het jaar zagen wij dat de kippen niet liepen en legden zoals gewoonlijk! Kippen zijn niet gemaakt om steeds opgehokt te zitten! (Ook niet in die legbatterijen dus !)

Wat ik ook erg vind, is dat in dat jaar hele kudden verwilderde kippen afgeschoten en/of gevangen zijn ! Ik vond het heerlijk her en der verwilderde kippen te zien lopen, en vast te stellen dat ze terug evolueerden naar hun natuurlijke kleuren. Want zo gaat dat, laat een gedomesticeerd dier weer vrij lopen met diverse "rassen" samen, dan groeien ze terug naar de wildvorm. Zo hebben ze het europese wilde rund ook "teruggekweekt" uit een deel rassen die nog tamelijk dicht bij de oervorm zaten hebben ze voortdurend terugkruisingen gedaan tot ze terug bij het beeld kwamen van het oorspronkelijke rund.

Bij kippen gaat dit vlugger, daar de generaties korter bijeen liggen.

Waar je ook zoiets heerlijks kunt zien, is in het brusselse, waar ooit halsbandparkieten gelost werden, en die beestjes redden het perfect in ons klimaat, maar keren ook terug naar het iets kleinere formaat, handiger tegen de kou. Nu leuteren ze dat die parkieten op een onverantwoorde manier door iemand gelost werden, maar ik herinner me artikelen over de "proef" die natuurliefhebbers zouden nemen met het vrijlaten van die beestjes... Heel gek is dat niet, sommige vogelhouders doen dit regelmatig met hun van origine inlandse vogels. Stel je hebt eenpaar vinken die nestelen. Je weet dat vinkenjongen grootgebracht worden met insekten. Nu is het niet eenvoudig, en zeer tijdrovend om zelf insecten te gaan vangen, en de koop-insecten en miereneieren zeer zéér duur...Wat doe je dan ? Eens het koppel zeer vast broedt, zet je gewoon de volière open, en laat het ouderpaar in de natuur zelf insekten zoeken. De drang naar de kroost blijkt sterk genoeg om de beestjes telkens terug naar het nest te roepen. Als de jongen op het moment komen dat ze binnenkort zouden uitvliegen, sluit je na het vallen van de nacht het hok, en je hoeft maar voor een korte periode insekten te zoeken of insecten te kopen... Natuurlijk heb je dan ooit wel eens een paartje met te weinig drang naar het nest, die toch de vrijheid kiest, maar dit is een berekend risico. Nu worden er ook exoten gekweekt die in werkelijkheid insekteneters zijn, en dus proberen sommigen dat systeem ook met die exoten...en zo komen er wel eens vreemde vogels in ons wildbestand...
Dat systeem is dan natuurlijk geen bewust uitzetten, maar het is toch spelen met de mogelijkheid.

Ondertussen is men met het kweken van oorspronkelijk inheemse rassen al zo ver, dat er ook al allerlei kweekvormen en kweekkleuren zijn ontstaan, en is de druk om met zuiver insektenvoer te werken ook al heel wat minder geworden. Gevolg is dat men die risico-volle manier van kweken niet meer toepast in de praktijk, tenzij her en der een uitzondering.
Zo gebeurt ook het omgekeerde...Ik heb indertijd talrijke vogels (en andere dieren zoals egels) gered van de winterdood. Vogels die niet meer konden vluchten, letterlijk versteven van de kou ! werden door mijn (en alras ook andere) kinderen naar hier gebracht. Dan probeerden we die in de volière te laten bekomen (niet binnen in huis, het temperatuurverschil is dan te groot) en we gaven ze te eten. (Een truukje, wilde vogels nemen niet zo maar eten aan, ook al zijn ze uitgehongerd, doe wat vet aan hun pootjes, en plak daar wat zaad in. Vet is een goede voedingsstof, en al zichzelf kuisend, neemt de vogel het eerste zaad in de bek en begint te eten) Sommige vogels bleven nadien, ooit heb ik er eentje gehad die na zijn vrijlating, bij de eerste gelegenheid weer de volière binnenkwam met mij... Zo heb ik jaren een merel gehad die niet weg wou, en vrolijk zat te fluiten. Hoe oud zo'n diertje is is bijna niet te achterhalen, maar bij een merel kun je wel een en ander afleiden van de kleur van de bek, het was al een "oud" beestje.

Wellicht is dat de reden dat je op tv altijd ziet dat ze die dieren ergens ver weg lossen ???

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

schilderklas...

Gisteren kwam de leraar plots te voorschijn met medium, een witte min of meer doorschijnende "zalf" die je kon in je kleur mengen, in de gewenste hoeveelheid. Het effect daarvan is dat je doorschijnend schildert.
Stel je hebt een zwart vlak, je neemt witte verf, mengt dat met behoorlijk wat medium, en je verft een laagje op het zwart, dan krijg je daar een iets grijzere toon, je laat het indrogen (gaat snel bij acryl) en doet het nog eens, het wordt lichter en lichter grijs, laag na laag. Je kunt daarmee natuurlijk echt grandioze dingen doen, bovendien droogt de verf iets minder snel dan normaal, wat ook mogelijkheden biedt.
Je kunt dus laag op laag op laag schilderen, en alles wordt en blijft zichtbaar. Daarmee kun je dus de meest onwaarschijnlijke tinten en accenten geven. Knal !
Je ziet, ik leer toch nog bij !

Ik had ook enkele werken in pyrografie mee, onder meer een afbeelding van het "laiterietje" uit het bosje te Oostende. Blijkt dat hij ook uit Oostende komt, maar te jong is om nog iets te weten over dit verdwenen gebouw... Hij was vol bewondering, en mijn medeleerlingen komen nu al bij mij om raad als de leraar ergens anders bezig is... Ik heb nochtans geen opleiding genoten, en al wat ik kan heb ik dank zij mijn gave voor tekenen en boetseren, en dank zij het verslinden van kilo's boeken over dat onderwerp. Toch heb ik daar ook al enkele nuttige tips gekregen en veel bijgeleerd!

Het is verrassend welke mooie werken de andere leerlingen maken, ook al geloven ze het niet als we het zeggen! Nu ja, voor hen is alles dan ook zo nieuw, dat ze absoluut geen vertrouwen hebben in hun eigen kunnen. De oefening die ze kregen moet hen vooral kleur leren kennen en vlakverdeling, en dat laatste is iets waar ik het naar mijn gevoel ook moeilijk mee heb. Nu ja, ik wil ook steeds meer uit die verdeling halen, omdat ik zie dat dit in feite de ruggegraat vormt van de compositie, van het geheel. Het begint stilletjes te dagen hoe ik dat moet bekomen.

Ik was wel weer gecrepeerd van de pijn, en ben een kwartier voor tijd weggegaan...Ik was op. Tegen dat ik alle materialen bijeen heb gehaald heb ik al behoorlijk veel pijn, en dat is uiteraard niet bevorderlijk.

Ik hoor de visboer! Voor de tweede keer komt hier nu in de wijk een viskar. Vorige week kocht ik een tweetal maatjes en een stuk heilbot. Lekker! Anny kocht voor haareigenzichzelvens roggevleugel in de aspic, dat is haar favoriete vis !

We waren te laat buiten, maar wellicht komt hij nog terug naar boven gereden. Eens ze ergens weten dat er een klant zit, blijven ze wel eventjes kijken... Hopelijk, want ik eet dolgraag vis, Anny niet, en die viskar biedt me de gelegenheid om iets te "forceren", ook al bakt Anny dan soms alleen voor mij...

Ik ga stoppen, dat ik hem op de terugweg niet mis...

tot de volgende ?

kort

Sorry, moest vandaag dringend naar de apotheek, de tweeling zit met de buikgriep, en 't begint bij Veerle ook al !
Daarna moest ik naar de winkel voor de wekelijkse inkopen.
Gisteren gans de dag twee man aan mijn pc gewerkt, en nog is niet alles in orde, bijna, donderdag komt hij terug !
Deze namiddag tekenklas
Moet nog een en ander klaarmaken
Met ons gaat alles gelukkig redelijk goed
Tot de volgende ?

Flanders expo...

Gisteren was er rommelmarkt in Flanders expo te Gent. Voor de zoveelste keer zijn ze er heel de boel qua parking en wegennet aan 't herdoen. Eerst was er de aanleg van de speciale tramlijn (Gisteren hebben we er een ultra moderne tram zien arriveren, echt een crème, een bijou, een design om U tegen te zeggen !) en nu zijn ze er de wegen weer aan 't heraanleggen, vermoedelijk voor de komst van Ikea en consoorten... Op sommige stukken terrein zie je ook dat ze al bezig zijn met de grondwerken.
Ik vraag me af wat ze dan zullen doen met de betaal-parking... Gisteren was het al leuk om zien! Er was een hobby-beurs en de sjacherbeurs(rommelmarkt). Bij de hobbybeurs moest je normaliter een parkingticket kopen, en bij de rommelmarkt is de parking gratis... Ik had voor alle zekerheid het ingangsticket van de rommelmarkt bij gehouden, maar er was geen controle...Ik vraag me af hoeveel sukkelaars er een parkingticket hebben gekocht aan 4 euro 't stuk ???
Nu is het soms al krap om te parkeren bij grote evenementen, wat gaat dat worden als die grote winkelketens er ook nog bij komen? Ik ben een paar keer naar Ikea geweest te Ternat, en daar was een grote bomvolle parking van Ikea alleen... Ik vrees met grote vrees voor de parkeerplaatsjes...Voor één keer was er ook geen parking voorzien voor de gehandicapten, en daardoor stonden we op een aparte en redelijk dichtbije parking, maar toch verder dan normaal. De andere mensen stonden op een parking die toch wel behoorlijk ver af was van de activiteiten... Best dat het gisteren niet regende.

Ik had geen rolwagen bij, omdat ik weet dat daar een bar is ook, maar ik heb met die verre parking erbij, toch wel drie keer wat moeten gaan uitrusten. Nu, het heeft gegaan. We zijn zo toch even buiten geraakt... Ik moet echt mijzelf dwingen om iets te doen, sedert die diarree raak ik niet echt weer op gang, ik heb nog veel vlugger dan vroeger een helse stijging van de pijn.

Nu ja, het helpt niet om er over te zagen en te klagen.

Het weer werkt ook niet mee, het is weeral aan 't regenen. Morgen is het weer schilderles, en mocht het bij wonder woensdag goe weer zijn, dan kunnen we gaan vissen... Mocht het goed weer zijn...maar dit jaar is de kans op goe weer extreem klein. Misschien hebben we wel ooit nog zo'n jaren gehad, maar ik kan er mij toch echt geen herinneren... Het slechtste jaar wat verlofperiode betreft, was het jaar dat ik hier de klinkers heb aangelegd in mijn tuin, dan heeft het drie weken lang geregend, en iedere middag en avond moesten we droge kleren aantrekken... Maar zoals nu, nee, zoiets kan ik mij niet herinneren. In het voorjaar hebben we zowat een maand extreem mooi en warm weer gehad, en sindsdien is het zonder echt op te houden slecht gebleven. We waren al zielsgelukkig als we eens twee dagen naeen geen regen hadden...

Ik behoor tot de mensen die afzien onder dat weer...wellicht ook door meer pijnen, maar het werkt ook psychisch op mij, ik zou er depressief van worden op den duur ! En zeggen dat de dagen nu ook al fameus gekort zijn, en dat we 's morgens met licht moeten zitten en al vroeg 's avonds ook al. Ik heb een hekel aan die sombere dagen...

Morgen moet ik enkele werken pyrografie mee nemen naar de schilderles, de leraar heeft blijkbaar nog nooit zoiets gezien, en kan zich geen voorstelling maken wat het is. Ik ga ook het schilderwerkje waar ik thuis aan bezig ben meenemen, om er ginder aan voort te werken, want het werk van mijn "les" is al bijna af...De leraar zit wat in de knoei met mij, ofwel moet hij mij andere taken geven dan het normale lessenpakket, ofwel moet ik mij wat bezig houden met "tussenwerkjes". Ik leer ondertussen wel acrylverf kennen.

Ik ga er mee stoppen, het regent zo mooi, ik ga er een beetje naar zitten kijken...

tot morgen?