Ste Amelberga

Vandaag 10 juli zijn we zoals ieder jaar gewekt door de massa's voorbijkomende paarden. Het is weer de jaarlijkse ommegang, en er zullen weer om en bij de driehonderd paarden door Mater stappen, draven,lopen (er wordt drie keer rond gegaan, telkens in een andere stap).
Iedereen die ook maar iets met Mater te zien heeft is die dag te Mater, of probeert dat toch te zijn.
Het is de Materse Hoogdag !
Reeds vorige week werden wij van huis tot huis uitgenodigt tot het feest door de nar, de trommel en het fluitje. Die drie vrijwilligers stappen heel Mater af (98 km banen en weggetjes !) om iedereen uit te nodigen.
Daarbij bieden ze ook het bedevaartsvaantje aan, wat door iedereen gekocht wordt en een vrolijk vaantje is. Het is ruitvormig, met een afbeelding van de heilige. Twee prentjes worden op een stokje gekleefd, zodat de twee zijden de heilige tonen, en aan de drie vrije hoeken wordt een pluimpje gekleefd, de onderst hoek zit op een stok gekleefd, zodat je ook met het vaantje zou kunnen wuiven. Ook alle ruiters op de ommegang dragen fier hun vaantje mee!
Na de ommegang is er een plechtige hoogmis, druk bijgewoond door alle oude dametjes (ik zag er nooit jongvolk uit de kerk komen - mijn excuses als ik de godsvrucht hier tekort doe)Maar bijna iedereen begint na de ommegang der paarden aan zijn ommegang, van alle café's en cafeetjes van Mater... Rond 16 uur komen de eersten dan al naar huis om te noenmalen...Met veel ambiance bij de vrouwen (alleen bij diegenen die niet mee de ommegang deden, want de meesten doe ook mee...
Het is nog een echt volksfeest, en een eeeeeeeeeeeeeeeeeeeuwenoude traditie, die zeker niet verloren mag en kan gaan!
Het is dan ook geen wonder dat trommel en fluitje en de nar uitgenodigd werden door de verenigde staten van Amerika bij het tweehonderd jarig bestaan. Ze nodigden al de oudste tradities uit de oude thuislanden uit, dus ook trommel en fluitje...

Het feest begon eigenlijk al gisterenavond, met de inhaling van de Nar, trommel en Fluitje, die na hun driedaagse taak weer aan de parochiekerk verschijnen. Er klinken luide kanonschoten en het muziek speelt ook een deuntje, en de echte beginnen dan al hunne ommegang van de herbergen. Ooit heb ik meegemaakt dat ze Louis uit zijn bed moesten halen, hij was zijn auto "vergeten" midden op de straat voor de kerk, bijna kon de ommegang niet doorgaan. Louis vertelde dat hij 's nachts dat "ding" overal gezocht had, maar niet gevonden...Kan gebeuren in de beste gezinnen hé?
Ik had die avond bijna heel de avond voor niet gedronken, Louis Roman, de brouwer trakteerde...

Nu kan ik dat helaas ook niet meer, niet de drank mis ik, wel de ambiance en het proberen tellen van de paarden... Gelukkig krijgen we steeds het juiste aantal van de inschrijver, anders zouden we het nooit zeker weten.

Als je ooit 10 juli in Mater wilt meemaken, dan moet je wel reeds om 8uur aan het kerkplein staan, en je wagen zo goed en zo veilig mogelijk parkeren buiten het parcours, want vergeet niet dat al die paarden ook via die invalswegen en weggetjes moeten komen, en erger nog ook weer weg moeten, nadat ze behoorlijk van den Oudenaardsen bruinen hebben genoten...Maar doe het toch maar, het is echt de moeite !

Toen de huidige pastoor hier op de parochie kwam, poogde hij dat af te schaffen...Hij is amper ontsnapt aan de volkswoede, en doet nu braafjes zijn plicht, zegent de paarden en doet de speciale hoogmis...Het geloof is weer gered.

Gisteren heb ik 3 keer mijn camionette laten laden, bomvol met verhuis door Veerle en Frederik. Telkens werd ook Veerles auto vol geladen en ze gingen na mij nog één keer. Vandaag gaan ze alle goederen aan de kant zetten, en morgen zal ik vermoedelijk weer enkele keren moeten rijden... Het huis raakt stilaan leeg, en dat hier in Mater stilaan vol.

Als ik denk op Jan, die ik al 5 of 6 keer heb weten verhuizen (Bart is een vriend van hem en gaat telkens helpen, zo weet ik dat)dan rijzen mijn haren ten berge !
Het verwondert mij geenszins dat zij al meubels hebben gehad die niet meer samen te steken waren, en mochten afgevoerd worden !

Enfin, het zal ook wel passeren! Ik vraag mij af wat ze zullen doen met het huis van tanteke, daar staan duizenden postuurkes en honderden soorten bierglazen op een verhuis te wachten... Leuk zal dat worden ! Ik ben benieuwd of er zelfs ook maar één opkoper zal zijn die het WIL leeghalen...

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

Vakantie !

Deze morgen was het abnormaal stil voor een maandagmorgen. Toen pas bedacht ik dat voor de meesten de langverwachte vakantie aangebroken was!
Bart nog niet, die neemt zijn vakantie altijd in augustus, maar bijna al de anderen hebben hun verlof nu.
Het is merkelijk stiller hier, op de grote baan hoor ik ook veel minder verkeer.
Alles komt tot rust.
Maar waar iedereen hoopte op goed weer, het slechte weer is niet op vakantie.

Gek hoe je daar pas op let als het zo ver is, als je zelf niet meer naar die vakantie toe leeft... Je wordt ook niet meer gealarmeerd door de plotse studieijver van de kinderen voor de grote examens, want de kinderen zijn allemaal de deur uit. Neen er is niets dat je wijst op "vakantie", want je bent al altijd thuis, naar mijn gevoel veel te veel thuis, maar ja, dat is een van de gevolgen van mijn ziekte...

En zo zie je, dat bijna alles je terug met de neus op je ziekte drukt. Dat is een van de lastige dingen aan ziek zijn, je kunt je er niet van los scheuren, je wordt er steeds weer met de neus op gedrukt.

Gisteren kwam Veerle hier binnen met drie zakken boeken... Ze had ze gekregen van Geertrui, een vriendin, om ze aan mij te geven. Geertrui is ook een pijnpatiënt, ze lijdt aan CVS (Chronisch-Vermoeidheids-Syndroom) Ze heeft veel pijn, en een boek "leest" ze niet, wel soms via cassettes, vertelde Veerle mij.
CVS is een ziekte die blijkbaar alleen voorkomt in het rijke westen. Waarschijnlijk is er dus een binding met onze manier van leven, maar men heeft nog niet de vinger kunnen leggen op de echte oorzaak, en evenmin op een doeltreffende geneeswijze. Het feit dat het alleen voorkomt in het rijke westen, heeft nu nog steeds tot gevolg dat sommige dokters zeggen dat het tussen de oren zit. Gelukkig zijn er steeds meer aanwijzingen dat het een echte ziekte is, want vroeger hadden die patiënten heel wat miserie om te "bewijzen" dat ze werkelijk ziek zijn. Ik hoorde zelfs nu nog in de pijnkliniek opmerkingen in die zin van dokters.
Het moet dubbel erg zijn als je echt ziek bent en de dokters zeggen dat je helemaal niet ziek zijt...Gelukkig zijn er nu al enkele tastbare zaken die wijzen op het werkelijke bestaan van CVS, en zijn er wat minder moeilijkheden om aanvaard te worden als ziek door de mutualiteiten. Vroeger moesten die mensen naast hun zikte ook nog eens een gevecht aangaan om hun ziekte te bewijzen! Gelukkig is dat stilaan aan het beteren!
Als boekenworm ben ik extra blij met die stapel boeken...Ik heb wel een probleem! Ik heb in mijn boekenkasten zo'n 4.500 boeken zitten, en heb nu al een serieuze stapel zo maar op de grond liggen...Ik vermoed dat ik nu al een stukje boven de 5000 boeken zit... Dat zal wat worden als ik ooit mijn pijp uitklop !!! Ik tel dan nog niet eens de stapel heiligen-levens mee die ik als erfdeel kreeg van een groottante. Die tante had gevraagd dat ik ze naderhand zou schenken aan 't gevang... 't Menske was héél erg katholiek, en hoopte wellicht dat die heiligenlevens nog het zieltje van een of andere bandiet zouden treffen en tot bekering treffen... Ik zie echter geen gevang die ook maar zou geïnteresseerd zijn in dergelijke boeken, en nog minder een gevangene. Het zij oude boeken, dat wil zeggen dat ze veel langdradiger zijn dan nu in onze tijd, en bovendien zijn ze allemaal om ter zeemzoetst, en dat is ook al uit de tijd...Neen, ik durf het niet aan een gevangenis voorstellen, die mannen zouden wellicht niet meer bekomen van 't lachen... Ik durf die stapel echter ook niet goed wegdoen...dat is net iets wat dan weer wringt met mijn geweten. Mocht u een of ander klooster kennen die interesse heeft???? Misschien houdt er hier of daar nog wel een nonneke van die soort literatuur?

Dus, alhoewel ik dus al enkele weken geen rommelmarkten meer doe, neemt mijn boekenstapel toch toe... Ik doe inderdaad geen rommelmarkten meer, omdat ik nog steeds niet echt herstelt ben, en nog steeds heel snel veel pijn heb, en de pijn niet echt helemaal wegebt tot zijn normale pijnpunt... Ik weet, die verhuis van Veerle zal daar misschien ook voor iets tussen zitten, maar toch...

Ik ga stoppen voor vandaag...
tot de volgende?

Verdriet

Gisteren hebben we dus het hoofdstuk "spaarkas De Pallietersvrienden -Maarkedal" ten grave gedragen...Waarschijnlijk komt er nog een nadienst, maar de spaarkas is afgevoerd.

Wat mij verwonderde was dat er zoveel mensen echt verdriet hadden om dit verdwijnen. Ik had de indruk dat die jaarlijkse bijeenkomst voor heel wat mensen echt belangrijk was, en dat kon je niet alleen horen, maar ook zien! Het viel op dat de meesten heel lang aan tafel bleven zitten, en zaten na te kaarten...

Het ergste was echter Moeder Georgette, de cafébazin, en een echte vriendin, die ons (Anny en ik) echt niet alleen als vrienden op nam, maar ook bijna als kind tussen haar eigen kinderen plaatste. We waren op bijna alle familie er bij... Georgette had angst dat we nu, nu er geen echt bindmiddel meer zou zijn, ze ons niet meer zou zien. Nu dat is zeker niet de bedoeling ! Nu was het zo dat we er iedere maand zeker moesten zijn, omwille van de spaarkas, maar nu we niet meer moeten, mogen we weer ! En het is en blijft een goede vriendin, en een echt stukje familie ! Ook bij al de kinderen en kleinkinderen horen wij zo wat bij de groep, en dat kunnen en mogen we toch niet zo maar laten vallen hé ! Vroeger waren we er nog veel meer dan nu, maar dat was onder andere ook door het feit dat ik er voor mijn werk ook moest zijn, en dan nam ik steeds Anny ook mee, die terwijl ik werkte, gezellig bij Georgette zat te keuvelen.

De veranda bij Veerle is af, Fré is fier als een gieter op zijn werk, en Veerle en de kinderen zijn content dat ze er een gezellige plaats bij hebben. Naar ik hoor wordt de veranda hoofdzakelijk een speelplaats voor de kinderen. Ze zullen er enkele knusse zetels plaatsen en een tafel, en wellicht ook een bergplaats voor de bergen speelgoed die de kinderen vandaag de dag hebben... Ik moet me hier echt inhouden, of ik begin weer over mijn tijd met veel minder speelgoed en toch veel meer spel...

Het huis komt stilaan op zijn poten terecht. Normaal komt de vader vandaag de kinderen ophalen...Ik ben echt benieuwd! Veerle woont nu op nog geen 10 meter van zijn ouders, waarmee hij (ook al) in onmin leeft. Benieuwd of hij hen onder ogen durft te komen...Nu, ons kan het niet schelen, de kinderen gaan de laatste tijd niet meer zo erg tegen hun goesting naar hem, niet voor hem, maar omdat ze graag met de kinderen spelen. Kimberly verwoordde het als volgt: "Ja, die kindjes hebben graag dat we komen, we hebben altijd wat speelgoed mee, en als wij daar zijn krijgen ze minder slaag zeggen ze." No comment zeg ik dan maar....

Als de kinderen bij hun vader zijn, zal dat de gelegenheid bieden aan Veerle en Fré om nog wat verhuistaken te doen op hun gemak, zonder dat de kinderen altijd er rond lopen om "te helpen"...

Gisterenavond op de uitvaart van de spaarkas heb ik serieus afgezien. Maar wonder boven wonder heb ik vannacht goed geslapen, en vanmorgen gaat het weer min of meer. Ik voel nog wel de pijn, maar het gaat toch al wat beter. Rommelmarkten zit er echter nog zeker niet in. Nu, zonder die verhuis zou ik het wellicht ook niet gedaan hebben, ik stel - tot mijn verbijstering- vast dat de gevolgen van de grote diarree nog niet geheeld zijn. Ik krijg nog altijd véél vlugger dan voorheen pijn, bij het minste wat ik doe. Ik begin een beetje te twijfelen of het nog wel zal komen zoals het voorheen was. Toch gek dat een mens daarvan zo'n klop kan krijgen.

Gisteren hoorde ik vertellen over een goede kennis dat ze in de kliniek ligt met een knieprothese. Ik reageerde daar niet echt op, omdat ik dacht dat het het plaatsen van een prothese betrof, maar het bleek iets héél anders !
Ze heeft die knie al meer dan 6 jaar, en plots is dat boeltje beginnen te ontsteken. Ze is er erg aan toe geweest, en ze zijn nu aan het onderzoeken wat er verder moet en kan gebeuren... Als de knie er uit moet, dan is de enig oplossing of het been afzetten, of volledig stijf maken, met inplanting van echt been, in de hoop dat dit dan door het lichaam aanvaard wordt...
Ik heb zoiets nog nooit gehoord ! Jij wel ?

ik ga stoppen, tot de volgende ?

Veranda

Vanmorgen is Fré begonnen aan het dekken van de veranda...Ik ben er bij geweest vanaf het begin om te zorgen dat hij juist en recht kon werken. Bijna bij iedere plaat heb ik moeten zeggen hoe het juist moest zijn, om een of andere reden ziet hij niet of de golven gelijk lopen bij elkaar overlappende platen. Hij heeft nog nooit zo iets gedaan, en het gaat steeds beter, wij hebben ook moeten leren...Hij dus ook hé, maar de pijn is erg, heel de nacht al wakker gelegen, en nu nog wat daar gaan bijstaan en al eens een plaat helpen vasthouden tot de eerste nagels er in zitten...En vanavond is het ook nog lichting van de spaarkas en BBQ... Gelukkig hebben we het geld, dat probleem is dus opgelost.

Gisteren zijn wij, zoals iedere vrijdag bij tante geweest, bezoek en de was ophalen. In de loop van de week kreeg ik twee keer een telefoontje van andere bezoekers dat ze er echt goed uitzag, maar toen wij er gisteren kwamen was ze helemaal niet goed. Ze kon bijna niet meer gaan, en toen we naar de bar gingen, smaakt haar pintje niet, ze is echt niet goed!

Chantal zal ook nog eens langs gaan om te zien of het nog zo is.

Wat wel eigenaardig is...Toen we toe kwamen was het "winkelkarretje" er en tante had blijkbaar een pak van die zachte snoepjes "muisjes" gekocht. Ze zette zich op de rand van haar bed, en begon de snoepjes in ijltempo op te eten. Ik zag haar iedere keer twee, drie snoepjes in eens op eten, en ze knabbelde ze niet, gewoon in de mond en slikken... Wij hadden vroeger eens een kilo snoep mee gedaan, en die bleek weg de volgende vrijdag...Nu weten we hoe ze dat doet. Het is echt niet meer normaal.

Ik ga nu nog wat werken aan de berekening van de uitbetaling van de leden van de spaarkas, ik had alles al op punt gezet, maar de bank leverde meer briefjes van 50 en minder van 100 euro's, zodat ik dat nog eens moet veranderen.

Voila, ik ga nu sluiten, sorry voor de korte blogjes deze week, maar na de verhuisperikelen van Veerle zal het wellicht weer wat beter gaan....

Tot de volgende ?

De verhuis episode 12

Alle kleerkasten zitten in een, de meeste kleren zitten op hun plaats, maar er liggen er nog wat in de oude woonst. Nu heb ik gisteren met Frederik om plastic golf platen weest halen, en morgen of zo zal hij die er bevestigen. Gisteren heeft hij de oude kapotte platen er af gehaald.
Ik weet niet hoe het komt, maar verhuizen lijkt een hels werk. Ik zou het nochtans moeten weten, ik heb het in de loop van mijn bestaan ook enkele keren gedaan...Maar ook dat zit niet zo in mijn memorie, ik herinner me ook daarvan slechts détails, het zware, het langdurige voor je op je effen bent, dat ben ik precies vergeten...
Als ik van Loppem naar Oudenaarde kwam, dan is de voornaamste herinnering het feit dat ik met twee grote rollen balatum naar Oudenaarde bolde, en in Deinze sloeg mijn bagagerek plots door, en rustten de rollen op het dak van mijn auto...
Toen we van Oudenaarde naar Mater verhuisden, was dat met behulp van de jeugdkern, een hele bende jonge mannen en vrouwen die alles veel rapper meepakten dan ik het visueel kon bijhouden... Ik herinner me dat ik op een bepaald ogenblik gewoon in de gang bleef staan en toekeek wat er binnengebracht werd, en commandeerde: dat naar de keuken, dat naar de slaapkamer vooraan, dat naar...
's Middags at heel die bende frieten die de vrouwen hadden gemaakt, alhoewel er op een bepaald ogenblik een van de mannen gezien werd, boven op de hoop aarde die dan nog in wat later mijn tuin moest worden lag, terwijl hij, netjes op een stoel, boven op die berg zat aardappels te jassen... Ze probeerden zelfs te skiën op die hoop aarde! 's Middags werd alles definitief op de plaats gezet en gehangen. Ze hingen zelfs de kaders en zo omhoog. Ik weet dat die keer alles, maar dan ook alles op één dag op zijn plaats stond en hing, maar ook dat wij soms eens moesten zoeken waar het precies zat...
Maar zo verhuizen was een luxe...dat komt wellicht nooit meer voor.Het verhuizen zoals ik dat nu zie bij Veerle zal wel veel gewoner zijn...Zeker als ze bijna alles alleen doen.

De hulp die ik bied is niet groot, ik vloek me in mijn binnenste steendood, omdat ik niet méér kan helpen... Maar nu ebt de pijn van de kleerkasten pas een beetje weg. Het is erg als je je eigen kinderen niet kan helpen.

Nu, ik zal er niet over zagen en klagen, dat helpt toch niet, maar het blijft wel een feit dat een mens zich op die manier serieus zit op te jagen, en dat ik alle vijf voet naar ginder wandel om te kijken en eventueel wat goede raad te geven. Gelukkig voor mij stellen ze dat op prijs. Het kan ook anders... Ik denk dat ik en ook Bart, veel eer zouden denken dat wij het allemaal veel beter weten dan dienen ouden...Maar het is de enige hulp die ik kan bieden...

Waar is de tijd, ik had macht met hopen, minder uithouding, want ik gebruikte die macht slechts heel zelden...met bureelwerk hef je meestal niet veel zwaarder dingen dan een stylo... En uithouding moet je kweken, krijg je door het veel gebruiken van die spieren..Dus uithouding had ik niet zo veel, en ik moest dan ook oppassen dat ik er niet "doorschoot" en met een lumbago of een verrekking zat.

Ik zie zo véél van mij terug in Bart, die heeft ook macht bij hopen, maar ook hij kan die macht niet op de goede manier gebruiken...Met breuken en dergelijke als gevolg. Dat ik die ongevallen niet tegenkwam ligt veel meer aan het feit dat Anny steeds bij mij was en me hielp, waar Bart voor zo'n dingen niet op Els moet rekenen... Els heeft totaal andere kwaliteiten, die ik dan bij Anny niet vind...

Een van de zware werken die ik mij herinner was de aanleg van mijn tuinpaden en perken in klinkers. Ik had die klinkers besteld bij een aannemer in de wegenbouw, omdat ze daar een stuk goedkoper waren... Het begon al goed... Op een avond kwam ik thuis van Brussel, en ik kon mijn auto niet meer binnenzetten, omdat er wel veertig, vijftig pakken van een kubieke meter klinkers voor mijn huis gestapeld lagen...Je zag mijn huis niet meer staan! Ik belde naar de aannemer, die lakoniek zei dat mijn bestelling goed doorgegeven was aan den hollander, maar dat er blijkbaar iets gebeurd was...Ik moest maar mijn werken doen, dan zou hij wel de rest komen halen...(Later hoorde ik van een bediende dat de aannemer slechts betaald had voor wat ik bestelde, en dat hij de tientallen kubieke meter klinkers gratis en voor niets in zijn magazijn heeft gezet....)
Tijdens mijnen congé zou ik die klinkers leggen... Eerst uitgraven, dan stabilisé maken, aanbrengen, dammen en effen leggen, en dan de klinkers leggen en in muurkens metsen voor de aanleg van de perken... Bart zou helpen, oorspronkelijk Koen ook, maar hij kon niet lang helpen...Zelfs Francis kwam en hielp ook, maar met zijn handigheid kreeg hij de kruiwagen op zijn teen, en die hulp was ook weg. Dat Koen uitviel had te maken met het mooie weer!!! De eerste dag van mijn congé begon het water te gieten, en dat heeft het drie weken aan één stuk volgehouden! Bart en ik moesten 's middags al onze kleren uitspelen en droge aandoen, en 's avonds was het weer van dat. Koen met zijn astma zat al heel snel met een valling, en mocht van mij niet meer helpen. Bart heeft dat verlof gesleurd en gesjouwd dat het niet schoon meer was, maar onze klinkers lagen er en liggen er nog...

Maar we hebben dat verlof geen dag rust gehad, en geen dag zonder regen !
Er is dus ook niet zoveel speciaals aan het weer van vandaag den dag hé???

Enfin, hoe zwaar het werk ook was, en hoe nat we ook werden, we maakten goed en mooi werk, en we waren echt gelukkig, ondanks alles, en bij al dat werk, en al die regen hoorde je toch nog regelmatig ons gelach als er eens iets geks gebeurde, of als we op een stuk werk keken en zagen dat het goed was...
Dat was dus mijn bijdrage (een kleintje) tot het ondoordringbaar maken van de aarde.

tot de volgende ?

Jackootje

Vlak voor mijn neus staat uiteraard het scherm van mijne kwampjoeter, maar als ik iets schuin links kijk, dan zit daar in al zijn glorie Jackootje... Mijn rotzak van een papegaai.
Oh, hij kan lief zijn, heel aandoenlijk roepen, geluiden van de deurbel nadoen, en dan lachen als we willen gaan kijken wie er is, zoentjes geven en noem maar op. Als ik 's avonds mijn boterhammetje eet, dan is hij niet meer te houden en slaat hij alles wat maar lawaai kan maken in zijn kooi, zo hard als hij maar kan tegen de tralies: Hij weet dat ik 's avonds altijd mijn maaltijd beëindig met een stuk fruit, en hij krijgt dan steeds een stuk... Opdat ik hem zeker niet zou vergeten begint hij lawaai te maken zodra ik mij maar aan tafel zet...
Als ik hem dan het klokhuis van mijn appel of iets anders geef, dan heeft hij een heleboel geluiden om zijn dankbaarheid te uiten, fluiten, een Ooooh vol bewondering en resems zoengeluiden en dergelijke meer.
Maar 't is ook een rotzak van een gapepaai ! Hij is verschrikkelijk jaloers! En zodra ik de telefoon opneem begint hij lawaai te houden, zo dat er al mensen waren die vroegen of ik een timmerman in huis had! Hoe hij weet dat ik de telefoon op neem, hoe hij weet dat ik het ben??? een groot raadsel !
Ook als er bezoek komt is hij jaloers, en meestal begint hij dan te schreeuwen! In geval het te erg is, rollen we hem met kooi en al in de keuken, en daar is het voor hem zo interessant om te kijken naar het andere milieu, dat hij het schreeuwen en de jalousie vergeet.

Vroeger had ik een papegaai die nog veel liever was dan deze, maar die is jammer genoeg veel te vroeg gestorven. Sindsdien weet ik dat je een papegaai niet kunt houden op gewoon papegaai-voeder! Daar zitten veel te weinig vitamientjes en mineralen in, en het beestje is gestorven aan avitaminose...

De papegaai die nu bij mij zit is eigenlijk de papegaai van Veerle, een rest van de scheidingsperikelen, net zoals de poedel die hier ook nog rondloopt. Ondertussen hebben wij voor het beest een hele mooie grote kooi aangeschaft, en letten wij er op dat zijn voeding heel variabel is, zodat hij hopelijk geen avitaminose zal krijgen.
Hoe gek het beest ook is, hoe ambetant ook op sommige momenten, ik zou hem missen moest hij weg zijn...Ik heb altijd iets voor papegaaien gehad, ze zijn zo ...menselijk...?

Het weer is weer geen weer, eerder weg en weer. Grijze wolken dreigen en nu en dan valt er regen. Herinner je je nog hoe ik je voorspelde dat je al dat zagen naar wat regen bitter zou beklagen? Maar ja, als het zo ver is, wil je mij nooit geloven hé ! Je moest nu toch al lang weten dat, als je hier om een beetje regen vraagt, je geen beetje krijgt, maar weken aan één stuk door !
Bijna iedere dag moet je een emmer onder je TV plaatsen, om al de watersnood die ze tonen niet te zien op je perzisch tapijt belanden.
En die kluivers dan maar memmen dat het klimaat verandert... Niet van ! Ik heb het al gezegd en ik blijf er bij, als je de aarde niet terug doordringbaar maakt, dan zal het aantal overstromingen hand over hand toenemen!
Ik zou kunnen zeggen, je moet het maar weten, ik op mijne berg heb er geen last van, maar ik heb altijd weer compassie als ik die mensen daar wanhopig zie staan in wat vroeger een mooie eetplaats was... Vooral als het oude mensen of sukkelaars zijn, die dergelijke rampen niet meer zelf kunnen opruimen en moeten wachte tot er hulp komt, en zullen afzien om dat alles te bekostigen...
Enig tijd geleden heb ik aan heel wat vrienden en kennissen Ostende oender woater toestuurd, een fotomontage van de watersnood van 1/2/1953...Toen was er een enorme solidariteitsaktie, en bijna iedereen kreeg voldoende goederen van zijn medemensen om een nieuwe start te nemen. Sommigen kregen zelfs goederen cadeau, terwijl ze op het eerste verdiep woonden en niet getroffen waren... Nu is er geen solidariteitsaktie meer, er is een clausule in je verzekeringspolis, en er zijn iedere dag dergelijke rampen, we zouden kunnen blijven solidarair zijn, en zover gaat de liefde niet, bovendien herinneren we ons de misbruiken en, en , en....
Niettemin heb ik compassie als ik daar dat oud ventje wanhopig zie staren naar de resten van de meubeltjes, de meubeltjes die mede een stuk van zijn verleden zijn, sorry, waren...
Dan ben ik blij dat ik op mijne berg woon, want ik denk dat ik het niet meer zou aankunnen.

Gisteren heb ik dus technisch advies gegeven aan Frederik en Veerle, maar alras stond ik ook panelen recht te houden en dies meer...Ik ben na korte tijd moeten stoppen, ik kon het niet meer houden van de pijn...Maar ik hield het vol tot alle kleerkasten stonden... Ik had hen gezegd dat deuren en dergelijke, dat ze dat zouden moeten doen als ik weg was, dat kunnen ze zonder een handje meer...en zo is alles nu weer een stukje meer in orde.

Van morgen is Veerle weer naar de rugschool, en Frederik is zijn opzeg gaan geven van de huur van zijn huis. Binnen drie maand zal hij dan officieel intrekken...al slaapt hij daar nu al meer dan thuis... Ik heb de indruk dat het echt klikt tussen die twee, en wat minstens even belangrijk is: het klikt ook met de kinderen.
Veerle woont nu twee huizen van haar ex-schoonouders, en die hebben haar en Frederik al eens uitgenodigd, en ook daar klikt het. Ik heb je al verteld dat hun eigen zoon nooit meer langs komt, en dat ze zelf ondervonden hebben wat voor een vent dat hun zoon is. Toch heb ik een beetje compassie, het moet pijn doen je zoon nooit meer te zien, en te moeten erkennen dat het een...is.

Enfin, het voornaamste voor ons is dat Veerle nu eindelijk weer de draad opneemt en het leven hervat.

Anny en ik zijn echt gelukkig dat het zo gaat, en hopen dat alles nu eindelijk ook eens zou blijven goed gaan voor haar. Amen.

Vandaag verjaart mijn oudste zus...Al hoewel ze waarschijnlijk al jaren niet meer verjaart, toch een dikke proficiat en vele zoenen van ons allemaal! Gelukkig is ze nog steeds in goede gezondheid, afgezien van wat remmeties...Maar we leerden toch allemaal : Krakende wagens lopen het langst...

Voila, ik ga stoppen.
Tot de volgende ?

verhuis

Sorry, heel korte blog...
Ik ben aangesteld als technisch adviseur voor het samensteken van kasten en co...
Ik hoop dat ik voorzichtig genoeg zal zijn...
Tot de volgende ?