't sneuit !

't was al lang geleden dat we nog eens sneeuw zagen, maar wat ik nu zag had ik eerlijk nog nooit gezien !
In de Ardennen hebben wij al eens in een sneeuwbui gezeten, met donder en bliksem bij, maar dat, nee, dat nog nooit.
Als de zon schijnt en het regent, dan is 't "Kerremesse in d'helle", maar wat is het als het sneeuwt terwijl de zon schijnt ? Kermis in den hemel ? Zo ja, dan is 't niet dikwijls kermis in den hemel...Plots lijkt de hel heel wat aantrekkelijkerder..

Vorige week kreeg ik een telefoontje. Anny nam op, maar 't was voor "meneer"..."Hallo ?" "Mijnheer, kent U (duidelijk hoorbare hoofdletter) Knack ?" "Gaat u er mij goed van vertellen ?" "...Ja, meneer..." "Dan kent u Knack niet !" Telefoon toegelegd.
Ik vraag mij af wat die mensen allemaal te horen krijgen? Het lijkt een makkelijke job, maar in feite zijn dat professionele stalkers...en krijgen zij van alles naar het hoofd geslingerd. Ik heb eens zo'n kl..uiver zijn telefoonnummer gevraagd. "Waarom meneer" "Omdat ik bezig ben met een aktiegroep om die vorm van stalking aan te vallen." Telefoon dicht aan de andere kant, twee maanden geen dergelijke foontjes gehad...
Ik heb zelfs eens naar de minister geschreven toen hij op tv gemeld had dat ze zouden optreden tegen de spam... Of ze ook de telefonische spam zouden aanvallen. Nooit reactie gekregen, maar wat wil je van een mini ster...

Woensdagmiddag passeert hier weer een wielerwedstrijd aan mijn deur, Nokere Koerse. Ik ga weer buitenstaan, in de hoop een groet te krijgen van de koersdirecteur, een acv-collega uit Oudenaarde, en dan de meute kleurrijke renners die voorbijzoeven, en waar in ik slechts héél soms een herken...en dan nog als ze in een kleine groepje voorop of sukkelend achteraan zitten...
Best van al kun je de zwarten herkennen, Peter van Petegem, die inderdaad altijd een zwarte indruk geeft, wellicht door zijn zeer zwarte baard die ondanks het scheren steeds een zwarte schaduw over zijn gezicht legt. Maar ik denk niet dat die zal meerijden in Nokere...
Jammer dat ik geen wielerfan ben, want hier wonen we echt in het mekka van de wielersport. Maar er zijn er hier héél véél die net als ik, iedere keer denken aan de vele wielerterroristen die dan ook eens willen proberen die tour te rijden... Laatst kwam mijn schoonbroer hier, heel verontwaardigd en heel verbaasd over het gedrag van die terroristen... "Bij ons doen ze dat niet !" Hier dus wel... Als de echte coureurs midden op de weg mogen rijden, dan mogen zij dat ook zeker, iedere belg gelijk voor de wet... Het gekke is dat noch politie, nog rijkswacht daar iets aan doen...of toch, ik ken er enkele die meerijden met die mannen...
Je moet hier nochtans niet voor je plezier met je fiets rondrijden...Er is hier niet veel platte baan te vinden! En hoewel de heuvels hier niet zo hoog zijn, zijn ze van die aard dat men er grote klassiekers op beslist...Korte maar nijdige hellingen, den ene na de andere...en dan veelal nog over kasseien. Kasseien die hier overal geklasseerd worden, beschermd ter ere van de wielergilde...en wij moeten er dagelijks over dokkeren.
Het ergste is dat ze die kasseibanen niet deftig kunnen onderhouden...er zijn immers geen kasseiers meer, dat is een stiel die verdwenen is, samen met de kasseien...Uitgenomen hier, hier zijn ze geklasseerd, maar er zijn geen geklasseerde kasseiers...
Hier in ons mooie Mater zie je ieder jaar de Ronde van Vlaanderen over de kasseien van Kerkgate en zijn verlengde Karel Martelstraat rijden. En ieder jaar zie je de renners op het voetpad, en laten ze de geklasseerde kasseien voor de inwoners. Sinds vorig jaar hebben ze nu de nadarafsluitingen dwars over de voetpaden gezet en zijn de renners helemaal niet gelukkig op de voor hen zo gekoesterde stenen...
Maar in de dagen er na kan je bijna niet op het voetpad gaan, want dan komen al die "liefhebbers", die wieler"toeristen" wel op het voetpad voorbij...in grote meutes.
En zoals mijn schoonbroertje eens mocht ondervinden, ze gaan voor nen domme, luie auto niet uit de weg...te contrarie...

Nog eens, echte wielertoeristen, die hier alleen of in familieverband, of met enkele vrienden van de streek komen genieten hebben we geen last, in tegendeel, maar als die clubs hier "en masse" komen rondrotsen...

Leuk is dat men nu een ambtenaar heeft "gemaakt" om de fietspaden na te zien...Dat is de meest nutteloze functie "ever since"... Hier liggen her en der fietspaden, maar de mensen komen buiten om te kijken als er een fietser is die dat gebruikt. Zelfs een eenzame in coureur verklede sportieveling zal het niet in zijn hoofd halen om op dat voor kinderen en zuigelingen bestemde vakje te rijden, dat is beneden zijn waardigheid. Officieel is hun uitleg anders... Ze hebben tubes op hunne vlo, en op die fietspaden liggen te veel keitjes... En langs de kant van de weg ook ? Is het daarom dat ze midden op de rijweg rijden???

'k ben weer aan 't zagen, maar ja, ze beginnen weer rond te rijden hé !

Allee, tot de volgende, ik weet niet wanneer, je weet dat ik morgen weg moet voor tanteke, en 's namiddags met Anny voor acupunctuur....

Horror

Ik weet nog precies wanneer ik dit adres kreeg, en van wie, maar waarom ik dat adres moest hebben herinner ik mij niet.
Dus toen ik op verlof heel ver van hier, plots bemerkte dat ik in de bewuste straat was, haalde ik dat ondertussen verfomfaaide briefje uit mijn portefeuille en keek welk huisnummer ik moest hebben. 10/4...Het moest dus een appartement of een hotelkamer of zoiets zijn...Dat kon best, want bijna de ganse straat was bezet met van die bijna-wolkenkrabbers. Toen ik nr 10 ontdekte aan de overkant van de straat, was ik verbaasd. Het gebouw leek oud en vervallen, her en der leken de ramen kapot en zelfs verdwenen. Ik stak nieuwsgierig de straat over.

De deur hing scheef en nieuwsgierig stak ik mijn hoofd binnen. Ooit moest dit een mooi gebouw geweest zijn, de vloeren waren bijna overal uitgebroken, maar waar de tichels gebroken waren, zag je het prachtigste groen marmer die ik ooit zag. Een monumentale trap ging naar boven. Ik ging voorzichtig over de eveneens ontblootte treden naar boven. Tot op het vierde verdiep...en plots kwam ik zo op een verdieping waar alles nog intact leek...Gek...

Op een prachtig gesculpteerde eiken deur hing een bordje 4... Ik zag geen bel, en klopte aan...Niets...wat harder geklopt...de deur week zachtjes voor mijn geklop en zonder enig lawaai draaide hij helemaal open... Het interieur van de inkomhal was fabelachtig. Prachtige bronzen beelden, antieke schilderijen, wandtapijten in de enorme Hall...Enorm ? Ik wou terug naar de gang om te kijken of zo'n ruimte wel mogelijk was, maar de deur en de deuropening was onzichtbaar...Nu ja, ik keek wel vluchtig, maar mijn nieuwsgierigheid naar wat er nog te vinden was, en wie de bewoners waren in dit absurde bouwwerk...
Ik stapte over prachtige perzische tapijten, in warme rode tinten naar de dubbele deuren voor mij. Ook deze deuren waren prachtig, helemaal in inlegwerk, in wel twintig, dertig houtsoorten in de meest prachtige en warme tinten, een voorstelling van de tuin van Eden... Ik nam heel voorzichtig de klink vast en meteen week de poort en kwam ik in een ridderzaal, langs de lange zijkanten stonden tientallen harnassen opgesteld met prachtig schilden en wapens.
Helemaal op het eind zag ik een soort troon...Ik stapte vooruit en in een plotse ingeving keek ik om...Ook daar was de deur verdwenen, en het leek mij dat ik eigenlijk al wat verder in de zaal was, dan aan die muur te zien was... Ik deed nog enkele stappen, keek weer om, en de muur was nog steeds even ver... Ik keek naar de opgestelde harnassen, ik wist zeker dat ik er al een viertal voorbij gestapt was, maar ik zag er maar één staan. Een beetje in paniek keerde ik terug, maar stond na enkele passen tegen de muur. Ik klopte er op, maar er klonk geen enkel geluid, het was of ik tegen een meters dikke muur stond te hameren met mijn vuisten. Ik ging op mijn knieën zitten en bekeek waar de muur de grond raakte, daar moest toch te zien zijn dat er een bewegend element in zat, maar integendeel, op sommige plaatsen was het duidelijk dat de grote granieten blokken tot in de muur zaten.
Ik begon echt te panikeren, greep een van de grote slagzwaarden van een der harnassen, en probeerde een opening te vinden tussen de vloer en de muur.Niets... Wanhopig sloeg ik op de muur, iedere twintig centimeters van de ene muur naar de andere stappend. Overal klonk de muur even massief, en het was of er nooit een deur was geweest.
Na een wanhopige zoektocht besloot ik dan maar verder te gaan. Richting troon...De muur volgde mij.

Ik nam van enkele harnassen een dolk, een lans en een schild af, en aldus gewapend ging ik tot aan de troon. Het deed mij denken aan de troon van Karel de Grote in Aken, oud, lomp en zwaar. Achter de troon zat een deur in de wand. Ik besloot daar doorheen te gaan, maar ik zou deze maal de opening blokkeren. Ik sleurde een van de stenen voetstukken waarop de harnassen stonden tot aan de deur, en toen die ook zonder moeite openging, blokkeerde ik de opening met het stuk steen.
Ik ging binnen en zag een lange gang, iets zoals een kloostergang, met mooie boogramen aan weerszijden? Ik herinnerde mij het appartementsgebouw, en kon niet begrijpen waar je op het vierde verdiep zo'n gang kon construeren in deze moderne blok.

Voorzichtig stapte ik voorwaarts, nu en dan mij omdraaiend naar de deuropening waar ik doorheen was gekomen. Er leek niets te gebeuren...
Na iedere twee stappen keek ik om, en plots, zonder enig lawaai, zonder iets op te merken, was de deur weg, was het blok weg, en ik kon er op zweren dat de gang korter was dan daarvoor.
Ik keerde terug, maar opnieuw kon ik niets, geen spoor ontdekken van de deur of van de deuropening.
Ik was ondertussen echt in paniek, het zweet liep mij af.
Op het einde van de gang begon de vloer plots, zonder een verwittiging te bewegen, schuin af te zakken. Ik probeerde nog terug te hollen, maar de helling nam zo vlug toe, dat ik, wat ik ook probeerde, langs de hellende vloer naar beneden gleed, naar een ronde zwarte opening.
Ik gleed het donkere gat in, precies of ik op een reuze glijbaan zat, met bochten en draaien. Ik sloeg van de ene muur tegen de andere en na een tijdje verloor ik alle besef van tijd en pijn, en was ik waarschijnlijk bewusteloos.

Iemand gooide water in mijn gezicht, en ik hoorde haar - het was een vrouwenstem- zeggen "Hij wordt wakker". Verbijsterd keek ik haar aan, een oude verschrikkelijk magere, hologige dame keek mij verdrietig aan. Achter haar stonden nog enkele van die levende skeletten...en toen wist ik weer van waar dat adres in mijn portefeuille kwam !
Pedro had het mij gegeven, Pedro ! En ik herinnerde mij nog precies zijn woorden ook !
"Als je ooit iemand echt uit de weg wilt ruimen, geef hem of haar dit adres, en hij of zij zullen in de vergetelheid voor eeuwig verdwijnen..."

Achter de hologige wezens zag ik netjes afgekloofde skeletten liggen, en ik begon te krijsen ................................

In een blog kun je natuurlijk geen ellenlange stukken schrijven, maar je ziet, bijna alle literatuureluurderij kun je ook in korte stukjes beoefenen...

Ik had het beloofd hé, van nu en dan eens zo'n "gek" stukje te plegen... Ik moet zeggen, ik hou er van, ik hou van lezen, ik hou van schrijven...
tot de volgende (gewone) blog !

fotootjes

mwijn nweuze isz vestobt

Hier naast mij liggen mijn homeopathische pilletjes tegen de valling. Ieder uur ééntje laten smelten op de tong.
Het is nog niet erg, dus zal ik wel in tijds zijn met mijn reactie, en zal die verstopte neus weldra tot het verleden behoren.Ondertussen is het wel ambetant.
Gisteren in de vroege namiddag naar de acupuncturist geweest met Anny voor haar schouder. Ze voelt nog iets, maar de ontsteking (het kloppend gevoel) is al weg.
Vandaar zijn we naar Zingem gereden, om de post van tante te bekijken. We hebben er het kaartje voor de eiligentriek ingevuld met de nieuwe meterstand en zullen dat doorsturen. Er was ook een bericht van de bank die ik eens moet nazien.
Bij Chantal (de buurvrouw) om de door haar gewassen slaapkleedjes en dergelijke op te halen, en naar tante.
Ze zag er goed uit, en ze heeft heel de tijd logisch meegepraat. Nu en dan lijken er hele stukken uit haar geheugen weg, zo vroeg ze vorige maal hoe het met Koen was...Gisteren was ze dus weer iets beter. Gek dat dit zo op en neer gaat!
Dinsdag moet ik naar een home om de administratieve voorwaarden in orde te brengen, maar we hebben in overleg met alle betrokken personen nog niets gezegd tegen tante.
Nu, hopelijk aanvaardt ze het even makkelijk als haar hospitalisatie, ze voelt ook wel aan dat ze het thuis niet meer kan beredderen...Maar we zeggen haar toch dat het een tijdelijke maatregel is, tot ze weer sterk genoeg is. Volgens de verpleegsters eet ze, maar we hebben de indruk dat ze blijft vermageren.

Wat de mazout betreft, ik heb gisteren nog eens zitten prutsen aan het lekkende stuk, en tot op heden zien we geen druppels meer in het emmertje...Alles lijkt nu dus in orde. Ware het niet zo geweest, dan zou ik om hulp hebben moeten roepen, want harder kan ik het niet meer aantrekken, dan zou er wellicht een beschadiging aan het koppelstuk geweest zijn.

Sorry, voor het wachten, ik moest mijn neuze snuiten...

Vandaag is er nergens een rommelmarkt, morgen is er een hele mooie te Kalken, van de vrouwen-basket van Laarne. Daar is het altijd goed en gezellig. Ooit heb ik daar een man ontmoet die me aansprak met "Leider Antoon", hij had mij ooit als chiroleider gehad...Nu zie ik hem daar nooit meer. De voorzitter vertelde mij dat hij ondertussen in een vechtscheiding zit (na meer dan 20 jaar gehuwd te zijn) en bovendien is zijn dochter nu geen lid meer van basket Laarne, ze speelt in een andere club. Jammer, het was wel eens leuk iemand te zien van zo lang geleden, en te babbelen over de tijd van toen...
Hopelijk kan ik Claude en Hedwige hier binnenkort verwachten, dat zou pas eens een leuke gelegenheid zijn om al onze apetoeren eens te herleven. Jammer dat ik zo ver niet meer kan rijden met de wagen. Dat is een van de dingen die regelmatige ontmoetingen wel wat in de weg staat...Het moet altijd van één kant komen, ik aan mijne kant schiet altijd schromelijk tekort...
Nu in April kan ik nog eens naar Oostende, naar mijn familie. Het is weer bijeenkomst van de gepensioneerden van ons werk, en als ik kan uitslapen dan kan ik nog tot Oostende rijden, dan uitslapen en op een andere dag terug. Dat gaat nog net. Maar op één dag heen en weer dat is voor mij niet te doen, zelfs als ik met iemand kan meerijden is dat al zwaar.

Ik ga in een aparte blog een paar van de foto's van Claudes treintafel zetten, en een foto van Anny en mij, zodat Claude ook ziet hoe wij er nu uitzien...na al die tijd. Ik hoop dan ook van hem en Hedwige op een fotootje

Voila, ik ga stoppen...tot de volgende ?

En nu, wat nu ?

Gisteren kreeg ik een telfoontje van het ziekenhuis, de sociale dienst...Ze hebben een home gevonden in Zingem. Voordeel: het is dichtbij...nadeel: Tante weet verdomd goed dat dat een home is.
Wij hebben met de sociale dienst en nadien met de home gesproken om de violen gelijk te stemmen en te blijven vertellen dat het tijdelijk is tot ze aangesterkt is...
Dinsdag moet ik naar die home om alles administratief te regelen, en donderdag gaat tante er naar toe...Dus wellicht is er dinsdag geen blog, of zeer laat.
Gisteren heb ik met Robert gebeld over het mazoutlek, hij explikeerde mij wat ik moest doen, en vanmorgen was het al veel minder erg, maar het drupte nog steeds, héél langzaam. Ik heb dan nog maar eens de aangeprezen bewerking herhaald, zo hard ik kon...Hopelijk is het nu helemaal gedicht. Er staat nu in ieder geval een emmer onder, dus het kan niet meer weglopen.
Gisteren heeft Anny voor de eerste maal acupunctuur gekregen en voor het eerst heeft ze zonder pijn, heerlijk geslapen. Vanmorgen voelde ze weer ietsje pijn, maar het is véél beter. Vandaag nog een keer acupunctuur en dan is het hopelijk weg. Nu ik schrijf acupunctuur, maar ik heb gezien dat hij ook ventousen heeft gezet. Voor wie dat een onbekend begrip is: dat zijn ronde glazen bokaaltjes. Ze warmen die bokaaltjes van binnen op met een vlam, zodat de lucht er in warm en ijler wordt. Dan zetten ze dat bokaaltje op je huid, en door de afkoeling en de afsluiting door je huid onstaat een gedeeltelijk vacuum. Op die manier wordt het bloed aktief naar de huid getrokken en stimuleert men dus het bloed. Na enige tijd trekt men dan die vastgezogen bokaaltjes af en herbegint op de volgende plaats. In feite is dit een zeer oud systeem die nu in de gewone geneeskunde nog zelden toegepast wordt...Maar het wordt nog steeds gedaan, net zoals bloedzuigers nog steeds hier en daar gebruikt worden, en men zelfs een soort maden op wonden zet, om het werkelijk kapotte (rottende) vlees op te eten en zo de wonde te zuiveren. Wij zijn die middelen niet meer gewoon, maar ze worden hier en daar nog steeds toegepast, ook in de gewone geneeskunde.
De acupuncturist die we hier hebben is echt een krak ! Ze komen van heinde en ver naar hem, zelfs uit het buitenland. Hij is de vertegenwoordiger van heel Europa in China, wat betreft acupunctuur. Hij geeft ook lessen en cursussen her en der, en wordt regelmatig ook door de mutualiteiten als spreker gevraagd.
Ooit zat Anny met een tenniselleboog, en ondanks alle inspuitingen en pillen wou dat niet beteren. Enige oplossing: opereren ! We gingen eerst naar de acupunctuur, en na twee behandelingen: genezen en nooit meer teruggekomen tot heden. Hopelijk is het nu ook na twee beurten genezen !

Vanmorgen ben ik ook nog maar eens naar de apotheek geweest voor mijn vergif...100 euro pillen ! En daar doe ik niet zo lang mee ! Ne mens moet veel geld hebben om ziek te zijn !

Enfin, zolang we het kunnen is er geen probleem, dus niet klagen ! Maar het is en blijft veel geld !

'k stoppen voor vandaag, tot de volgende ?

Ca pu, ça steink, ça ne riek pas bien....

Eerst en vooral...Ik zag dat er van mijne blog van gisteren een stuk verdwenen is, weg, disparu...waarvoor mijn excuus.
Nu, de titel gaat over mazout, dat is niet alleen stinkend duur, het stinkt op zijn eigen ook.
Gisteren toen ik de auto uithaalde om Anny naar de kine te voeren, rook ik mazout, en toen de wagen buiten was, zag ik een plas mazout staan...
We zijn eerst naar de kine geweest, en toen we terugkwamen zo goed mogelijk die stinkbrij opgekuist met keukenpapier, en er dan zand over gestrooid. Ondertussen de leiding afgekuist om te zien van waar die mazout kwam, en het kwam van de koppeling juist aan de filter. Anny heeft geprobeerd die koppeling beter aan te trekken, maar er komt geen beweging in. We hadden wel de indruk dat het verbeterd was, maar voor alle zekerheid hebben we dat filterpotje en de darmen netjes over een emmertje gelegd. Vanmorgen stond daar al weer een bodempje mazout in te stinken...
Ik heb gebeld naar Suzanne, maar ze was niet thuis, ze zal me wel terugbellen zodra ze mijn berichtje heeft gehoord... Misschien kunnen we hier iets doen, en moet Robert niet nog eens die baan doen.
Ik kreeg ondertussen een mailtje dat zijn aanhangwagen bijna hersteld is, en dat hij sterker zal zijn dan tevoren. Oef !
maar ondertussen stinkt het in mijn garage... (Gelukkig niet in huis !)

Ik kreeg hier een reeks foto's van Claudes prutskamer (daar staat nog 10 keer zoveel in als bij mij) maar vooral mooie foto's van zijn "treintafel"... Ik heb de indruk dat hij een héééééél grote zolder heeft, en dat die volledig vol staat met een volledig spoorwegnet, dat wellicht makkelijk kan concurreren met dat van het Groothertogdom Luxemburg... Prachtig gewoon ! Ik ga morgen of zo eens een foto ervan op mijn blog zetten...

In ieder geval, ik voel mij nu veel sterker dan vroeger, mijn boeken nemen bijlangena nog niet zoveel plaats in als die treintjes van Claude...

Gistern had ik nog verteld over de zoo van Aantwaarpen... Ooit was ik op verlof bij Claude in Mortsel, en gingen we beiden met de fiets naar de zoo. Ik herinner me niet hoe oud we dan waren, maar nog heel jong. We waren precies in die leeftijd waarin we met verwondering begonnen vast te stellen dat de grotere jongens achter de meisjes liepen, en dat daar dus ook wel iets leuks moest aan zijn...Voorheen waren de meisjes alleen maar verschrikkelijk ambetante dingen, die altijd bleitten, altijd op hun moeder riepen, niet konden vechten en geen eerbied hadden voor onze superioriteit (?)... Nu was daar op een of andere manier iets nieuws bijgekomen. We probeerden op allerlei slinkse maniern iets over dat vrouwvolk te weten te komen, en we moesten dus heel dievelings lezen in verboden boeken. TV was er nog niet en waar ze wel was, er waren nog geen programma's waarin te zien was wat wij zo graag wilden zien...De enige naaktfoto's die wij vonden stonden in het parochieblad, met als ondertitel Pater Isidoor met enkele van zijn bekeerde parochieanen...Alleen waren dat naar ons gevoel altijd negatief-foto's, de blote billen en borsten waren veels te zwart...
In de Zoo zagen Claude en ik twee mooie meisjes lopen, van een Italiaans type, en we hebben zo wat heel de dag achter die meiden aan gelopen, weinig van den beestenhof gezien...En die meisjes maar duidelijk gecharmeerd giechelen en gebbelen...
Nu zien de kinderen het "grote werk" tijdens de jeugduren op de TV, en al mijn kleinkinderen spreken van hun lief of van diene mooien of mooie...Alleen hun vocabulaire is nu heel anders, het is nu cool en shit en great en wat weet ik meer. Soms moet ik aan Ewoud vragen om eens te herhalen...die praat niet alleen met een Brakels accentje, maar dan snabbelt hij ook nog zo vlug en mengt daar dan van die idiote engels - amerikaanse termen tussen... niet te doen...
Of het nu beter is dan toen ???
Ik denk het niet, wij hadden een hele wereld om te ontdekken, nu ligt die wereld allang ontdekt, ontbloot voor ze echt tot de jaren van discretie en verstand zijn gekomen...
Er is met andere woorden niets meer te ontdekken... ze weten precies wat er in dat bloesje zit. Toen we eens met een groepje brave jongens een koppeltje vrijers afloerden en we daar de eerste blote borstjes zagen, was dat een desillusie...Een van ons bracht het correct onder woorden: 't zijn precies varkens-tetjes...en daar leek het echt wel wat op... Wij hadden ons hemelse vruchten voor gesteld.

De geschiedenis is als een pendel, ze zwaait ofwel teveel naar links, ofwel te veel naar rechts, en het moment in het midden is zo klein, zo kort... Wedden dat binnen een generatie de pendel weer naar heel streng heel verboden, heel taboe zal slaan ? In plaats van rustig in het midden te blijven hangen met alle geluk dat er aan rust vasthangt...

'k ga stoppen, hopelijk komt nu alles wel te voorschijn...
tot de volgende ?