kroniekjes

Ik heb een boekje met "kroniekjes van S.Carmiggelt uit, en ik las er al veel van Ghysen en Verbeeck... Nu zie je geen kroniekjes meer...Niemand houdt zich nog echt bezig met genieten van wat hij ziet en/of hoort... Het "gewone" telt niet meer, nu moet het allemaal sensationeel zijn, en als het dat niet is, dan maken ze het er van... Gisteren kondigde men op tv een reportage aan...men had de echtgenoot van het slachtoffer van een moordpartij van nabij gevolgd gedurende de ganse procestijd over de moord op zijn vrouw...Degoutant noem ik dat !

Eerst maakte ik mij boos op de man die zijn verdriet en zijn woede zo maar liet exposeren, maar dan dacht ik aan ons rechtsysteem, die het slachtoffer verplicht zichzelf bankroet te maken om de rechtzaak te voeren ! Denk niet dat ik overdrijf ! Je moet echt welgesteld zijn om je rechten als slachtoffer te kunnen verdedigen... Wellicht had die man nu zijn verdriet duur verkocht om uit de kosten te komen ....................als slachtoffer !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nee, geef mij dan maar die oude cursiefjes of kroniekjes of hoe ze ook noemden... De schrijver die attent de gesprekken volgt bij de beenhouwer, en mild ironisch daarover een stukkie pent. Denk niet dat dit makkelijk is ! Probeer het maar eens ! Vul maar eens een blad over zo'n futiliteit, op zo'n manier dat iedereen geboeid het stukje uitleest en zelf ook die milde ironische glimlach op de lippen krijgt...

Het is veel makkelijker de aandacht te trekken met een titel als " 74 doden bij bomaanslag te
Oetsjeboezikstanovitsj"... Je hebt daarmee direkt de aandacht op twee manieren, al die doden en die bommen en bovendien waar ligt Oetsjedinges dan wel ???

Ik ben vanmorgen naar tante geweest om nog enkele betalingen te gaan doen...Bij de bank ontmoette ik Leon, een oude vriend van nonkel en tante, die van zijn vrouw niet meer mag langskomen bij tante, om dat ze jaloers is...beide dames zijn samen zowat 160 jaar oud ... en dan nog jaloers zijn ?? Hij vertelde dat zijn vrouw dement wordt en durft weglopen, en aanvallen van jalousie krijgt als hij wat te lang weg zit...Hij vertelde ook van een andere vriend van nonkel en tanteke...Die hun zoon is gokverslaafd, en is er in geslaagd miljoenen schulden te maken... De vader steekt zich dat zo erg in 't hoofd, dat hij niet meer buiten durft te komen... Kortom, een hele wereld van leed en kommer... Dan ben je meer dan 80 jaren oud en wordt je nog steeds geconfronteerd met miserie. 't Zou niet mogen !
Soms heb je het gevoel dat dit hier toch echt een tranendal is...
En toch zijn er evenveel mooie en leuke dingen ! Alleen is het vandaag zo'n dag waarop plots alle onheil lijkt samen te troepen. En in plaats van glimlachend rond te lopen krijg je het gevoel dat je beter zou rondlopen met een kap over je hoofd om de wereld niet te moeten zien.
Zend mij eens wat moppen, dat ik mijn lach weer terug vindt ???
Alvast bedankt !
tot de volgende ?

winkelpret

Vanmorgen vroeg (nu ja) al naar de winkel geweest. Eerst naar de Lidl, daar kwam een slijpsysteem in de aanbieding. We hebben er dan ook een pakje gehakt meegebracht, om dat dit het heerlijkste gehakt is om op de boterham te leggen...en ook een pak mossels. (Voor deze middag met frietjes)Dan naar de Colruyt, onze vaste winkel om de voornaamste gezinsaankopen te doen. Ze hebben weer Mandora's, een soortement kruising tussen mandarines en citroenen en appelsienen in...Heerlijk ! Precies mijn smaak, niet zoet, heerlijk fris, iets rins, zurigs, kortom fruit zoals het moet zijn ! Maar jammer genoeg is het nog altijd een seizoensgebonden fruit, dus niet steeds te krijgen. Maar zolang het te koop is, eet den dezen Mandora's !
Ik eet steeds meer freud...dat komt met de jaren, denk ik, maar ik heb het gevoel dat dit me goed doet. s'Avonds na mijn eten, eet ik nog op mijn gemak, kijkend naar de tv, een stuk of 3 soorten fruit...al naargelang het seizoen en mijn goestjes...
En weet je, ik ben begonnen aan een nieuw soort regiem...ik maak nu van iedere maaltijd een uitputtingsslag... Ik behoor(de) tot de mensen die zeer vlug eten. Dat was nog een erfenis van in mijn jeugd, toen ik sudentejobs had in de horeca... Dan moest je haastig, haastig, tussen twee shifts in, je eten opslokken...was je niet rap genoeg, dan had je heel de dag honger....
Nu las ik ergens dat je heel bewust je eten moest kauwen, en als je dat niet deed, dat je dan iedere hap, heel bewust minstens 15 keer moest kauwen. Door de betere werking van de speekselklieren, en de langere tijd voor de hoeveelheid voedsel in je maag komt, komt het sein van verzadiging vlugger door, en eet je automatisch minder...
Dus ben ik begonnen met dat systeem toe te passen, en het werkt ! Alleen ben ik niet echt overtuigd van die werking, ik denk dat ik eerder stop van eten omdat mijn kaakspieren last hebben van vermoeidheid... Maar ik ben al zo ver dat ik mijn kauwen niet meer tel, ik knauw nu door tot alles perfect fijngemalen is...in de meeste gevallen is dat meer (veel meer!) dan 15 keer, maar ik eet minder en dus vermindert ook mijn "abonpoint" beetje bij beetje. (Hihi, dat is letterlijk juist hé)
Wat ook leuk is, is dat ik nu even lang, of zelfs langer dan Anny zit te eten, en dat ik véél meer smaak heb van mijn eten. Gek, dat zo'n eigenlijk korte studentejobs zo'n schade toebrengen aan de mens....
Maar ik ben in goed één week al meer dan één kilogram kwijt ! (Nu ja, er kan bij mij dan ook een en ander af hé..)
Denk nu niet dat ik mij ook laat opjutten door al die stomme reclameboodschappen die je tonen hoe lelijk een vrouw wel kan worden als ze al haar heerlijke rondingen omzet in één stomme strakke verticale streep, neen, ik hoop dat wat vermageren ook positieve invloed zal hebben op mijn rugpijn, door minder belasting...
Trouwens ik ben niet alleen in de mening dat die extreem magere mannequins lelijk zijn, er komt steeds meer reactie op ! Dat zal natuurlijk een streep door de rekening van al die kledij ontwerpers zijn ! Ze zullen weer moeten leren hoe je borsten en bille netjes kunt kleden...Nu moesten ze alleen alles rechtuit rechttoe knippen, die mannequins leken toch steeds meer en meer op mannekijns... maar zeker niet meer op vrouwen, je weet wel, die prachtige figuren waaraan jezo kon zien dat ze gebouwd waren op het baren van kinderen en het zogen ervan. Het moeten geen Rubensiaanse wezens zijn, maar het moeten toch vrouwen zijn, geen mislukte puberale jongensfiguurtjes !
Wellicht krijg ik nu reactie van al mijn lezeressen die wanhopig proberen Twiggy's te lijken, maar dat zal mij nooit of te nooit van gedacht doen veranderen ! Trouwens men is er steeds meer van overtuigd dat dat extreme mager-zijn-ideaal zéér ongezond is !

'k Ga stoppen voor vandaag, leef gezond en voel je goed in je vel !
tot de volgende ? Of ben je nu boos ?

Oh ja, nichtje heeft haar paswoord teruggevonden, ze is dus terug aan 't bloggen ! Bye..

computerpret

Ik heb zouist aan al mijn mailvrienden het adres doorgestuurd een hilarisch filmpje op you tube of zoiets..Ik kreeg dat door van Mieke of Jan, die gebruiken samen nogal eens hetzelfde adres vermoed ik...
Ik zat hier zo hard te lachen dat Anny kwam kijken, en na enkele seconden ook stond te gieren van de lach... Gewoon met iemand die de slappe lach had...
Dat deed ons denken aan de voettocht die wij ooit deden in de Scottisch Highlands...Toen wij in de hal van de ferry naar Oostende zaten te wachten, kwamen daar een man en een vrouw met rugzak om, ook binnen gestapt. De vrouw droeg een lang kleed (wat ik al een gekke kledij vind om met een rugzak op je rug rond te baggeren)... Toen ze eindelijk een vrij plaatsje vonden in die enorm grote zaal die voor 90% vol zat met japanners, zette het koppel zich neer. Na een korte tijd stonden beiden recht, en stapten door de zaal en toen zag iedereen dat de lange rok van de vrouw was blijven hangen onder de rugzak, en madam wandelde fier door de zaal, met heel haar derrière, amper gedekt door zo'n miniem broekje (?) ten aanschouwe van heel de zaal... Iedereen brulde van het lachen, die japanezen hadden geen ogen meer over, en toen de man zijn madam liet voorgaan, benieuwd naar de reden van dat homerisch gelach, en hij zag zijn madam zo lopen, dan gebaarde hij van pijkens, en kwam een heel eind later weer beweging, zonder iets te doen... De zaal brulde... Toen madam eindelijk besefte wat er aan de hand was, kreeg de man een scheldkanonnade over zich heen, wat de zaal nog meer deed lachen...
Normaal zou dat uiteindelijk het einde van de lachpartij geweest zijn, maar iets achter ons zat een groepje Nederlanders, waar van één met de slappe lach zat... en heel de zaal werd door dat gelach weer meegetrokken... Op den duur hebben zijn vrienden die man me de slappe lach naar buiten megenomen, waarschijnlijk uit schrik dat hij er zou in blijven, want de man raakte op den duur bijna niet meer aan zijn asem, iedere ademhaling was een luid uuugh !!! dan weer brullend lachen...
Lachen is gezond, maar blijkbaar kan het ook te te te zijn....
Gisteren was de uitslag van tante zo goed als maar kan zijn volgens de specialist, maar zij zit met een slokdarmontsteking, en dat zal dan de moeilijkheid inzake voeding veroorzaken...
Veerle is na twee dagen werken weer thuis opnieuw met een lumbago...Ze moet van de huisarts naar de specialist, er is blijkbaar meer aan de hand dan een gewone lumbago, ze zit met uitstralingen in haar been...
Ik moet een van deze dagen nog eens naar zingem, want ik moet nog rekeningen gaan betalen en gisteren was de bank al dicht toen ik terug kwam van de specialist...
Anders is alles hier okee, en gaat alls zijn gewone gangetje
tot de volgende ?

't is weer zover...

Vannamiddag moet ik weer met tante naar de specialist...
Je ziet ze achteruitgaan, ze eet niet, alleen nog haar pintje(s), iets wat ze zeker niet mag doen... Maar probeer haar maar eens te stoppen! Ze maakt zich kwaad, en jaagt zichzelf op tot een staat van histerie...met alle risico dat ze er ogenblikkelijk in blijft...wat doe je dan ? Juist dan geef je haar dat pintje, tegen beter weten in. En hoe slecht ze ook ligt, we stellen vast dat ze zodra ze alleen is, ze zelf de kelder in gaat en een pint pakt. Dan kun je twee dingen denken: of ze is niet zo slecht er aan toe als ze voorgeeft, of ze pleegt een soort trage zelfmoord...

Ze zegt voortdurend dat ze dood wil, maar ze wil ook voortdurend aandacht. Ze heeft nooit beseft dat ze zelf al haar vrienden heeft weggejaagd ! Iedereen die er ging kreeg er eerst verwijten dat hij bijna nooit langskwam, dan begon ze steeds haar jeremiade over haar eenzaamheid, haar zwakte en deed de bezoekers naar de kelder gaan om bier, tot ze in veel gevallen zat was en de bezoekers uitschold... Of de bezoekers aldus de kans gaf om haar geld (en andere dingen ?) te pikken. Tante wist het toch niet... Zo heb ik in de rekeninguittreksels dingen gevonden... en tante weet niet wat er gebeurd is ...??? Het is niet makkelijk om zo iemand bij te staan, alles wat er gebeurd buiten je om, heb je niet onder controle... Ik hoop dat ik met de huidige werkwijze een eind heb gemaakt aan al die bizarre "verdwijningen" van roerend goed in de breedste zin van het woord ! Ik kan alleen mijn best doen ! En het feit dat ze nu bijna niet meer buiten kan, maakt die controle iets makkelijker. Erg dat je zoiets zelfs maar moet denken.

Heeft het gisteren en vannacht ook zo gewaaid en geregend bij jullie ? 't Was erg hé !

Zaterdagmorgen zag ik, op we naar de rommelmarkt, scouts van deur naar deur leuren met pannekoeken of zoiets... Waar is de tijd dat wij met de chiro oud papier inzamelden om de kas te spijzen... Eerst enkele weken lang reclame maken in 't parochieblad en met gestencilde briefjes in iedere bus, en dan op de aangekondigde verlofdag met man en macht, en met hulp van diverse vrijwilligers (die ons stootkarren gaven, of met ons meereden met een tractor met een grote boerenkar achter, en soms een vrachtwagen van een aannemer en/of van "La Couronne" een bedrijf van gerookte haring en rolmops...) van deur tot deur al het papier ophalen en op de karren naar ons "Heem" voeren, waar wij het mochten opstapelen in de overdekte speelplaats van de school. Voor mij was dit ieder jaar een feestdag ! Niet het ophalen, maar het opstapelen en ondertussen neuzen in de pakken naar interessante boeken, die ik dan mee nam naar huis...Ik kwam ooit eens thuis met een pak prachtige tijdschriften...dingen die ik nu heel vaak en heel duur op de rommelmarkten zie liggen, maar die restanten waren van de duitse propagandamolen.... Ik ben nog nooit zo vlug terug naar de papierberg teruggestuurd als toen ! Nu denk ik telkens op de rommelmarkt "tedju ! zied'eens wat da nu kost !"... Oorlog...zelfs zo'n vijftien jaar na de feiten nog steeds een pijnlijk iets...wat moet dat niet geweest zijn ?

Ik ben van juist na de oorlog, maar toch vonden wij nog hopen kogels en bommen in de duinen van Bredene... Als je een bom vond, dan moest je dat aangeven aan de kazerne, daar vlak bij, en dan kreeg je "vindersloon"...Veel was dat niet, maar genoeg om een klein pakje sigaretten te kopen en in de duik op te "smoren". Ik zie die pakjes nog voor mijn ogen "Zemir", bij mijn weten bestaat dat al lang niet meer... Toen we vaststelden dat we evenveel kregen voor 10 bommen als voor één, was het niet moeilijk meer...Toen we eens tientallen bommen vonden, verborgen we die netjes en "vonden"er dan telkens één... Op den duur viel die militair zijne frank toch, en dan dreigden ze met de gendarmes tot wij heel de hoop bommen toonden..

Ons moeder had het moeten weten... Leuk was wel dat we dan thuis koffiebonen pikten,om te knabbelen na het roken van die sigaretjes, dan rook onze adem niet meer naar toebak.. (?) Stom, want zowel vader als moeder rookten, en zouden dus onze adem niet hebben kunnen ruiken...Maar wellicht hielp het toch wat, want moeder overste (mijn oudste zus) heeft het nooit opgemerkt en overgedragen... Tja, een zo'n brave zus hebben, die nooit iets misdeed, dat is erg als jonge knaap...zeker als die niet zo braaf was, en je kon veel goeds van mij vertellen, maar braaf was ik zeker niet... (dus kon je ook heel veel minder goede dingen van mij vertellen )

Je ziet, ik begin al heel wat van het begin van mijn cirkel te zien...(blog van gisteren)...
Tot de volgende ?

Het leven...

is een kinderbroekje, kort en bescheten.
Het leven is een handdoek, waarin je angstvallig de schone plekken zoekt.
We kennen allen wel van die alledaagse gezegden over het leven is... Maar nu kwam ik er eentje tegen waar ik wat bleef bij stille staan:
Een jaar is een nieuwe beitel, die steeds verder kapt aan de grote cirkelvormige groeve van het leven...
Ik ben daar wat blijven op voortborduren...De cirkelvormige groeve, houdt in dat begin en einde op het zelfde punt liggen, in de schoot van de aarde...
Op een bepaalde leeftijd beginnen we steeds meer aan het verleden te denken...Neen, op een bepaald ogenblik zijn we aan bocht komen vanwaar we ons levensbegin weer terugzien, steeds beter en beter, zodat tenslotte alleen nog het verleden voor ons ligt ...
Ik vind dat beeld troostgevend, de eeuwige cirkelgang van het leven...Klinkt een beetje boeddhistisch, een beeld dat een zekere rust geeft, een niets is alles, alles is niets, een samenvallen van start en eindpunt, met hoop op en nieuwe start...uit dezelfde moederschoot, uit de aarde... de aarde, de oude moedergodin, Gea...
In de bijbel en in diverse andere godsdiensten vinden we steeds dit zelfde beeld terug... Het graan dat moet sterven in de aarde om te kunnen kiemen en leven geven...
Misschien is het alleen een manier om ons zelf te begoochelen en onszelf wijs te maken dat het einde niethet einde is...Maar het is makkelijk dat te geloven, en de natuur wijst en steunt ons in dezelfde denkwijze...
Alleen... als het juist is, waarom zie ik dan pa niet weer, Koen, en zovele anderen ? En als ze er al anders uitzien...waarom kennen en/of herkennen zij ons dan niet ?... Of is het niet een eeuwig herbeginnen, maar een eeuwig beginnen ?

Soms hoor je mensen die uit Geloof een volmaakte zekerheid halen... Ik ben jaloers op die mensen...Ik kan geen zekerheid vinden, alleen een vage hoop, een wanhopig verlangen naar wat geweest is... En soms hoor ik oude mensen die hopen op de dood, als op een verlossing, maar dan een verlossing van alle pijn, zowel geestelijke (verdriet) als lichamelijke... Hopen zij ook op een terugkeer ? In een betere wereld of minstens een betere situatie ??? Of hopen zij alleen op een stopzetting van alle leed, leed die op dat moment alles overspoelt ???

Tju, wat zwaarmoedig hé??? Komt dat door de confrontatie met een tante die dood wil ?

Heb je al eens buitn gekeken ? De zon schijnt, alle kleuren lichten op, de grond barst van nieuw leven dat duwt om ons te verheugen met fris groen, blij kleuren van bloemen...De merels vechten verwoed om mooie wijfje, deussen veen om dat ene witte veertje... het leven bloeit op ! En ik zit hier zwammen...

Tot morgen ?

volk

Vandaag zijn we met Veerle meegegaan naar de rommelmarkt in Flanders Expo. Er waren op dat ogenblik meerdere beurzen, o.a. ook van de boten... Voor de rommelmarkt was er gratis parking, dus gingen er veel van de boten naar de rommelmarkt, twee personen ingang was nog goedkoper dan een parkeerticket... Het was er dan ook druk, druk, druk...

Ik vond er wel een mooie wandelstok...weeral eens met een dolk in ! Binnenkort heb ik meer wapenstokken dan gewone wandelstokken. Ik heb eens aan een vriend die ook rijkswachter is, gevraagd of dat nu ook onder die nieuwe wetgeving valt...Volgens hem niet, een verzameling mag altijd, maar je mag er niet mee op straat wandelen... Dat weten we dan ook weer al !!

Ik heb wel heel veel pijn...in zo'n drukte is er nog minder kans om ook eens te leunen en/of te zitten. Hopelijk blijft alles goed gaan, en zet het zich niet vast. Als de pin overgaat, dan is alles wel te verdragen, maar als er geen einde aan komt, dan is het op den duur niet te houden.

Het weer is weer niet fameus, het heeft vannacht water gegoten, en nu is het droog, maar de lucht is "een vlagenzwangere hemel" zoals Rodenbach "placht" te zeggen. Het was daardoor ook later klaar en wellicht wordt het vroeger donker ook.

Mama zit de laatste dagen met enorm veel pijn in haar schouder. We zullen eens naar de specialist moeten gaan,misschien is er ie aan te doen, je moet geen pijn lijden als het niet nodig is.

Voila, tot de volgende blog ?

Grijs en grauw

zijn de luchten,
waar is het blauw...zucht verhafstoot in zijn bloedend parlement...

Vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wetteren...In de zaal van Walter Govaerts, de diene die afgescheurd is van de VLD, en de lijst Respect oprichtte...en nu zich zelf en zijn lijst heeft aangesloten bij Dedecker...Je weet wel de diene die een tatami wil leggen in t parlement, zodat ze het kunnen uitvechten.

De rommelmarkt was niet veel zaaks, minder dan anders, maar ik vond er enkele mooie boeken... Waar ga ik deze nu nog leggen? (nadat ze zijn uitgelezen...) Ik lijd aan chronisch plaatsgebrek.

Dinsdag moet ik weer naar de specialist met tante... Ik begin me af te vragen waarom??? Ze wil niet meer eten, ze wil niet minderen van drinken of ze wordt histerisch...Ze deed het zelfs bij de huisdokter, die weet nu ook hoe ze is... Niet simpel om mee om te gaan hoor...

Bart is nu vermoedelijk al weer aan 't reizen, van India terug naar huis. Ik geloof dat hij in de loop van de zondag weer thuiskomt... Hij vliegt altijd vanuit Parijs, waarschijnlijk is er daar een betere verbinding, of is het merkelijk goedkoper. Hij rijdt naar Lille, en vandaar op de TGV naar Parijs... Hij zal wel steendood moe zijn, in minder dan één week tweemaal je bioritme overhoop halen...en dat is nog niet alles ! Ik weet niet hoeveel uren het scheelt, maar het zijn er veel !

Gelukkig doet hij dat graag, en hij krijgt steeds meer verantwoordelijkheden, maar hij lijkt dat ook aan te kunnen, en het graag te doen. Ik denk dat dit het geheim is om goed werk te leveren: het graag doen ! Soms ben ik een klein beetje jaloers op hem, je ziet dat hij zich op zijn werk als een vis in het water voelt. Ik geloof niet dat ik ooit zo zeker van mezelf was als hij nu uitstraalt !
Ik ben blij dat hij zo gelukkig is en zich zo goed voelt in zijn vel.

Met mij gaat het al een paar dagen wat minder, wat meer pijn dan anders, en ik kan amper nog een uurtje aan mijn pyrografie werken, en dan moet ik al weer stoppen en een hele poos rusten. Nu ja, ik mag niet klagen, ik kan nog altijd een deel dingen doen en ik verveel me nog steeds niet echt. Het is alleen de pijn die steeds sneller toeslaat... Ik zal weer mijn manier van leven een beetje moeten bijstellen... Zolang er ruimte is om bij te stellen gaat het ...

Heb je het ook al gemerkt ? De dagen zijn al een heel stuk langer geworden! Je krijgt stilaan weer het gevoel dat er een dag is, een periode om te leven, te spelen en/of te werken, in een periode van licht die lang genoeg is om echt dag genoemd te kunnen worden... Je voelt je weer wat mens ! Ik begin al weer naar mijn visgerief te lonken... en ik verwacht Luc en Willy hier om hun onderlijntjes te maken, want ook bij hen zal het al wel beginnen kriebelen... Hopelijk hebben we veel dinsdagen met mooi weer, vijvers met veel vis, veel vis die veel bijt, veel plezier en veel deugd aan het elkaar plagen...en geplaagd worden...

'k ga stoppen voor vandaag, 't water komt mij in de mond...
tot de volgende ?