Grauw.......

't Is precies of ze hebben een inktpot omgestoten in den hemel...Het zwerk ziet zwart !
Rodenbach zou zeggen: onder een vlagenzwangere hemel ijlt wanhopig een vlucht voorbij...Oh Wanhoop !

Meestal ziet een vlagenzwangere lucht er grijs uit, maar vandaag zitten er hier zelfs zwarte wolken in...Zwart, inktzwart !

Aan mijn linde zwiepen, zich wanhopig vastklampend, nog 7 blaadjes.

Stop ! De telefoon rinkelt mijn gepeinzen in scherven ! Tanteke... De man van de bank is nu een madam van de bank geworden, en vermits ik tante wat bij sta in het beheer van het geld, moet ik nu een nieuwe afspraak maken bij tante, met de nieuwe bank-madam. Ik voel mij daar niet echt happy bij, ik heb al wel tien keer bij tante aangedrongen om dat samen met iemand anders van de familie te doen, maar blijkbaar ziet ze dat niet zitten...Nu ja, zolang ik eigenlijk niet echt zelf de zaken doe, is er niets dat mij kan verweten worden, maar ik ben bang voor de dag dat tante echt niet meer zelfstandig kan handelen... Ik denk dat ik dan zal pogen over te gaan tot een wettelijke curatele, zodat men mij niets in de schoenen kan schuiven...want bij sommige mensen ligt er een portemonnaie waar bij de meesten een hart zit...Maar dat is allemaal niet eenvoudig ! Je moet dan al medewerking van een geneesheer hebben die de onbekwaamheid vaststelt, je moet dan een advocaat of een notaris hebben die de zaken waarneemt en die alle geldelijke verrichtingen controleert. (En die daar uiteraard ook voor betaald moet worden...) Bovendien meen ik dat er ook een vonnis van de vrederechter het moet bekrachtigen. Nu, als het zo ver komt, zoek ik alles wel in detail uit. Mocht er zich iemand geroepen voelen dit in mijn plaats te doen, hij/zij is welkom, want ik ben daar niet happig op ! Eerst en vooral brengt het werk mee, en mijn conditie laat niet zoveel meer toe, anderzijds heb je altijd commentaar van achter de zijlijn, de zijlijn zijn dan zij die zich erfgenaam denken of weten.

Nonkel Julien weet niet wat hij mij gevraagd heeft !

Enfin, we doen wat we kunnen, om zo eerlijk mogelijk alles te regelen, en alle hulp en toezicht is welkom !

Je ziet nu zelfs de bomen niet meer aan de horizon...de wolken zijn zo dik en grauw dat het precies wat mistig lijkt, maar het is eerder de duisternis en het dikke regengordijn die alles doet vervagen. En waar een omfloersing soms de onvolkomenheden met een zachte mantel kan verbergen, lijkt het wel of nu alleen de onvolkomenheden nog resten...

Dju, ik heb echt een hekel aan dit weer !

'k Ga stoppen, hopelijk kan ik morgen bloggen in leuker weer...

gotfer !

Ik kreeg gisteren al het bericht van het overlijden van de zoon van Jo Van Waeleghem van de rechtskundige dienst van acv-Gent...Ik heb dadelijk ereageerd, maar vandaag ontving ik van Luc de details van het overlijden.
De jongeman (28) moest een simpele kijkoperatie aan de knie ondergaan. Tijdens de operatie werd de anesthesist eventjes weggeroepen...Na enkele weken koma is de jongen overleden...
Natuurlijk denken wij dan aan Koen, die tijdens een kleine kijkoperatie aan de knie besmet werd met die fameuze hospitaalbacterie...een week later was hij ook dood ...
Ik had later een gesprek met een medisch adviseur: Laat nooit een kijkoperatie doen was zijn advies...Bij een kijkoperatie aan de knie zien ze regelmatig dat de schade die ze veroorzaken veel erger is dan wat ze feitelijk moesten herstellen en bovendien is er geen echte nazrg, met andere woorden, moest het geen dagkliniek geweest zijn, had Koen de verzorging ontvangen in de kliniek dan was de kans groot dat ze tijdig de besmetting hadden ontdekt...
Gotfer !
Je kunt alleen machteloos vloeken ! Het slijt, het verboomt zeggen ze je dan troostend...Neen, verdomme, het gaat niet over, het slijt niet, het is een amputatie !
Ik ga er niet verder over schrijven, wie het niet meemaakte, is (gelukkig) ook niet is staat het leed te bevatten bij het verlies van een kind, een mens die overlijdt voor zijn beurt...'t Is eerst de ouder die moet gaan, dan pas het kind...

Er staan nog een tiental blaadjes aan mijn linde. En aan den einder zie ik weer de bomen staan als bruine streepjescodes...Misschien kun je hun waarde aflezen ? Maar hoe bereken je de waarde van een boom? Aan zijn hout ? Aan zijn capaciteit als zuurstofleverancier ? Aan zijn majesteitelijkheid ? Aan zijn ouderdom ? Aan de histories die gebeurden in zijn lommerte ? Aan de stukjes schrapnel die misschien nog in zijn weefsels zitten? Ik weet het niet...hij lijkt mij onbetaalbaar, zoals alle leven... Hij is deel van het Leven, ook voor hem telt wat men zegt van de steen in de bedding van een rivier...neem hem weg en de rivier is nooit meer dezelfde...
En als hij toch veroordeelt wordt, dan blijft hj nog lang, soms héél erg lang, ons verblijden met zijn hout, verwerkt in kunstwerken, in draagbalken, in nuttige meubels, kisten stoelen...
Kun je dan echt kijken naar een boom als naar een sta in de weg?
Soms wel, als hij echt ongelegen staat, maar wees dan wijs, en plant een nieuwe waar het wel kan.

Eigenlijk had ik vannact liggen denken aan een artikel met de titel: Zweep.
Ik zal het toch maar vertellen... Toen wij nog klein waren, was het ons moeder die er de wind onder hield. Ons vader kwam veelal laat thuis van het werk, en ons moeder wou hem dan niet belasten met onze toeren, ze loste dat zelf op...met de zweep...als het nodig was (en 't was soms nodig !)
De zweep was oorspronkelijk een leiband van een grote hond geweest. Nu zie je zo'n modellen niet meer. Waar de leiband aan nekband van de hond werd vastgemaakt, was hij gemaakt van dik en zwaar gevlochten leder, zo'n 2 à 3 cm dik, stijf en hard. Na zo'n halve meter was er dan een oog gemaakt als handgreep, en dan nog zo'n 15 à 20 cm dunner en soepeler vlechtwerk. Daarna kwam een (veel te lang !) eind soepel enkelvoudig leder, de zweep !
Het (on)ding was gemaakt om je hond, terwijl hij aan de leiband vastzat, een pak slaag te geven met de zweep. Het dikke stijve gedeelte maakte dat de hond niet bij je kon, en het resterende gedeelte was lang en soepel genoeg om de hond te kletsen...
Die zweep gebruikte ons moeder om mijn broer n mij nu en dan mee om de kuiten te kletsen. k zag hier later in de streek "nen martenee" een stok met enkele korte riempjes aan om te kletsen...Ik kan je verzekeren dat dit kinderspeelgoed is in verhouding met DE ZWEEP van ons moeder...
Ik herinner mij niet dat mijn oudste zus ooit van de zweep kreeg, maar ze was dan ook 9 jaar ouder...en wijzer (???)
Ik weet dat er sommigen grinniken als ik over mijn boeken begin, maar toch, ook de zweep bewijst dat boeken wijsheid brengen...
Ik had immers gelezen dat leder, als het doordrongen werd van zeepsop, en dan droogde zonder maatregelen te nemen, har en bros werd, en in stukken brak bij de minste beweging...
Dus heb ik de zweep heel stiekem in de wasteil gelegd, onder de was die te weken stond...na enkele uren terug uitgehaald en netjes op zijn plaats teruggehangen.
Het moeilijkste was het laten drogen...dat wou zeggen dat ik moest zorgen dat de zweep niet gebruikt werd, en ik kon zelfs mijn broer niet in vertrouwen nemen... Dus 3 weken lang niet reageren op zijn uitdagingen, braaf zijn, recht naar huis van de school, geen straf krijgen in school enz...enz... Een echte hel was het !
Maar na drie weken voelde ik voorzichtjes aan het topje van de zweep, probeerde het te buigen had 2 cm zweep in mijn handen...BINGO !!!
Ik denk dat het nog dezelfde dag was dat moeder de zweep pakte, er een klets mee gaf en geen zweep meer over had... Wij kregen dan van de mattenklopper, maar dat doet véél minder zeer dan die rotzweep...
Ons moeder wist verdomd goed dat ik de dader was, of ze zag het aan mijn tote, of ze besefte dat ik de enige was die zo toeren kon uithalen op lange termijn...
Ik kreeg ook altijd veel minder slaag dan mijn broer... Die probeerde altijd het te doorstaan zonder te bleiten, maar ons moeder sloeg tot het effekt had...dus bleitte ik al op voorhand, en moeder had al een stuk "genoegdoening" en stopte vlugger.. Mijn broer zei dan dat ik een klein kind was, maar dat, dat deed geen pijn, die zweep echter...

Allee, tot de volgende ?

't Is waaiende wind

zou ons moeder zeggen, heb je vannacht ook liggen luisteren?
En dwalen je gedachten dan ook weg ?
Deze wind deed mij denken aan een heel oude familiehistorie (Ik vraag mij plots af of Lieve, onze jongste, die verhalen ooit hoorde ? Zij is veel meer dan wij een kind van het TV-tijdperk, het tijdperk waarin de verhalen teloor gingen)
Er was eens een pastoor te Nieuwpoort -heel lang geleden, in de tijd van Metje, mijn overgrootmoeder, of nog dààrvoor- die het tweede zicht had.
Op een vreselijke nacht waarin de storm huilde, ging die pastoor de klokken luiden, en al de gelovigen (in die tijd wellicht alleman) gingen bij nacht en ontij naar de kerk. Toen ze allemaal vergaderd waren, vroeg de pastoor te bidden voor het schip nn (Ik weet de naam niet of niet meer), want hij was aan 't vergaan. Na een tijd vroeg hij te bidden voor de bemanning die aan 't vechten was tegen de dood...en nog iets later voor één man die nog aan 't zwemmen was. Na een hele tijd liet hij de mensen naar huis gaan met de belofte dat die man gered was en opgepikt door een andere boot... Enkele weken later kwam die man thuis en alles klopte... De pastoor vertelde aan mijn ....overgrootmoeder dat dat zo'n last was, dat tweede zicht...dat hij dat niemand toewenste...
Sindsdien geloof ik steevast aan dat tweede zicht, ook al heb ik nooit iemand ontmoet die het in die mate had als die pastoor uit ons familierelaas...
Oude histories in een familie... Tante "klimme" (van Clémence) vertelde ooit van een van onze verre voor-moeders dat ze "meissen" (meid) was op een groot boerenhof. De rijke boerin had cacaomelk gemaakt boven 't vier (vuur) en zij die niet wist wat het was had het uitgegooid op de "messink" (mesthoop)...Ze dacht dat er bitter (roet) uit de schouwe gevallen was in die schoone melk... 't Arme kind !
Ergens is het toch jammer dat al die dingen stillekens aan 't verdwijnen zijn hé ? Die heerlijke verhalen die de "roots' van je eigen familie vormen... Misschien is het wel goed dat er hier een kalf dat allemaal zit op te schrijven in zijnen blog...zo blijft het misschien nog " een wijle"...

Ik vermoed dat het dat is wat mensen drijft tot het opzoeken van een stamboom? Maar daar zijn dan die kleine smaakvolle àkoteetjes niet bij, daar mis ik de slagroom op het toetje...
Trouwens, gezien de bron van het verhaal van tante Clémence, is het heel goed mogelijk (bijna zeker)dat het niets met onze familie te maken had, maar met de voorouders aan mijn moeders kant, en dan nog aan de kant van de grootvader aan haar moeders kant een Hallet (Als ik het juist schrijf...).
Maar het blijft gelijk, het hoort bij dat enorme pakket van oude familieverhalen, die nu zoetjes aan het wegdeemsteren is. Jammer !

Heb jij nog van die oude histories in je famliebezit ? Of hoor jij ook al van de televisieperiode, de periode waar niet meer verteld werd en wordt???

Ik herinner me nog de warme zomeravonden, wanneer we mochten buitenspelen tot het helledonker was, terwijl alle mensen met hun stoelen bijeengetroept zaten te keuvelen, mochten alle kinderen heerlijk ravotten... Waar is de tijd ?
Waar is de tijd dat toen een buurvrouw ziek was, de ene buurvrouw kookte, de andere de was deed om het getroffen gezin te helpen? Daar werd niet over gepraat, men deed dat gewoon. En wellicht zal voor die mensen het hospitaal wat minder afschrikwekkend geklonken hebben, in het besef dat men voor het gezin zou zorgen... Ook toen ma ziek was, kwam meete (een buurvrouw) een handje toesteken...Buren waren meer dan buur, 't waren vrienden !

Nu is de kans groot dat er iemand uit je straat dood en begraven is voor jij het weet...

Die dingen waren toen beter, veel beter...maar het was ook gegroeid uit noodzaak, toen waren er geen voorzieningen, als je malkander niet hielp, dan stond jij daar ook te staan als de nood aan de man kwam...Hulp was een bittere (gewaardeerde) noodzaak !

...maar toch, daardoor was er veel meer dan nu, ook een leef-gemeenschap ...

Allee, 'k ben er weer mee weg...
tot de volgende ?

Oh what a beautiful morning...

Oh wat een verzopen dag. Het zicht door het raam is verrassend: Heel het zwerk is donkergrijs naar zwart, maar de horizon is een lichtende streep van helderblauw bijna wit heel sterk oplichtend ...te mooi om waar te zijn...
Heb jij ook al van die verrassende luchten gezien? Zo herinner ik mij dat ik ooit met tanteke en Anny op baan was van Zingem naar Oudenaarde (Lang geleden, 't moet dus nog met mijn vorige auto geweest zijn) voor mij plots een perfecte vierkante wolk zag ! Moest er ooit een schilder zoiets penselen, dan zegt iedereen dat hij wat mankeert...
Soms ook verrassende kleuren, op zee zag ik ooit een ondergaande zon helgroen oplichten. Wat er ook verrassend is op zee, is dat het water soms lichgevend is ! 't Schijnt t komen door kleine minuscule waterdiertjes die wat fluoriserend zijn, als de zee dan omgewoeld wordt door de schroef van het schip, dan zie je plots een helder spoor op de zee, lichtgroen naar geel neigend. Eén keer heb ik ook het St Elmusvuur gezien ! Alles op hetschip was gehuld in een spokachtg licht, beangstigend, ook al weet je wat het is..
Ik ben er (al) 60, en nog elke dag kan ik mij verwonderen over wat de natuur mij toont.

In mijn linde hangen nu de resten van een oud vogelnest, in mijn klimhortensia zie ik twee oude merelesten en het oude nest van een winterkoninkje, en ik zal mjn nestkastjes weer moeten uitkuisen, want ze zijn bijna allemaal bewoond geweest, één door bizarre bewoners: een kolonie rare bruine bijen, ik vermoed na opzoekingen dat het akkerhommels waren, maar zeker ben ik niet, want die beestjes huizen normaliter in de grond ???
t Kan natuurlijk ook zijn dat het een van die vele dwaalgasten was, die er misleid door het rare weer, veel verder noordelijk zat dan gewoonlijk.
Ik heb het beestje en later zijn talrijke kroost rustig laten zitten, en op een mooie dag waren ze plots verdwenen - uitgezwermd ?
Er is één ding dat ik mij beklaag...dat ik niet veel meer tijd en aandacht heb besteed aan de dagelijkse wonderen om mij heen, maar ja, in onze wereld moet je jagen en jachten, steeds meer en steeds verder gaan in de koers naar de "welvaart"...en we laten het wel-zijn nog al eens liggen !

Wellicht is dat ook een symptoom van ouder worden, maar ik hecht steeds meer belang aan de kleine dagdagelijkse dingen die ons omringen... Ik kan met verwondering kijken naar de kippen, naar een bloem, naar een wevende spin... Nu ja, nu heb ik daar ook de tijd voor -correctie !- nu neem ik daar de tijd voor ! Want tijd is een relatief iets ! Ik hoor het Kamielke Willemijns nog zeggen: Vroeger verfde ik mijn huis in de veertien dagen congé die ik had, nu ben ik gepensioneerd en ik ben al bijna twee maand bezig, en ik ben nog niet "t'enden"...Maar ja, ik heb ook nog nooit zo goed alles opgekuist, opgewerkt en geverfd als ik nu doe...
Met andere woorden je maakt je tijd naar je behoeften en naar je mogelijkheden, maar vooral: maar je eigen prioriteiten ! Als je een vakantiereis voor het schilderwerk zet, dan zal het schilderwerk wel moeten wachten...als je het huis voor de rest zet, dan zul je niet dikwijls op reis gaan...

Allee, 'k ga stoppen, 'k begin weer belerend te worden... (ouden mensen hé !)
tot de volgende ?

koppig...

Je hebt volgzame, gewillige, en je hebt ook vasthoudende, koppige...
bladeren aan mijn lindeboom...er zijn er nog een twintigtal die alles op alles zetten om te blijven hangen. Gek, want aan de klimroos die op mijn notelaar hangt te hangen, daar staan bijna nog alle blaadjes op, en ze zien er nog steeds frisgroen uit...En achteraan in mijn tuin staat een struik jasmijn (geen seringen, de echte jasmijn !) die is maar kantjeboord winterhard, de eerste jaren van zijn bestaan moet hij heel goed beschermd worden, die heeft nog al zijn blaren en die zijn nog altijd lichtgroen-geel, zoals ze al heel de zomer staan. Jammer dat ze hier niet die massa's bloemen geven als in 't zuiden, maar ieder bloempje ruikt als een heel boeket witte lelies.
De struik is bovendien half hangend, zo dat nu en dan takken voortwoekeren over de grond en zich hier en daar wortelen en nieuwe planten vormen...En zeggen dat dit een dure plant was in aanschaf...Nu moet ik er regelmatig verwijderen.
Maar de mooiste planten in mijn tuin zijn en blijven toch wel de camelia's... Ik begrijp niet hoe het komt dat deze niet volop te zien zijn ! Ze bloeien héél vroeg in het voorjaar met prachtige grote felgekleurde bloemen en de struik is bovendien bedekt met arde donker groene blinkende wintervaste bladeren... Te mooi om echt te zijn !
Ik zag de plant jaren geleden oor het eerst in een voortuintje in Gent... En ieder jaar keken wij uit naar die bloemenpracht. Tot ik op een tuinbeurs die onbekende bloemen zag staan... Nu staan er diverse variëteiten in mijn tuin te pronken. Ze doen het vel beter in mijn voortuin in de meer schaduw dan zon zone, dan achteraan in de volle zuiderzon. Ze groeien traag, wat ook al een voordeel is...

Is er niemand geïnteresseerd in wandelende takken ??? De tweeling kreeg er enkele maanden geleden een drietal...nu zit hun akvariumpje vol met die bizarre beestjes... Ooit hebben onze gasten als ze klein waren die ook nog gehouden. Ik herinner me dat ze in de zomer een een deel op mijn haag hadden gezet...Op het einde van de zomer zaten er honderden van die beesten, maar na een winter was alles weg. Ik vind het eigenlijk wel leuke diertjes. Zet ze in een struik en begin maar te zoeken...Ze gaan perfect op in de omgeving ! Ze verraden zichzelf alleen maar als ze zich verplaatsen. Veel werk is er ook niet aan: je geeft ze regelmatig wat verse takjes van bramen, en/of liguster, en/of klimop. (De gewone groene klimop en de gewone groene haag (liguster)). Zet deze takjes in een minuscuul flesje met water zodat ze wat langer vers blijven, en dat is al...De bodem best in gewoon zand. Na enige tijd zie je op die bodem dan zwarte korreltjes. Dit zijn gedeeltelijk eitjes en gedeeltelijk str... Gek is dat er bij deze soort wandelende takken alleen vrouwtjes zitten. Er schijnen wel mannetjes voor te komen, maar die zijn heel zeldzaam en waarschijnlijk alleen nuttg om nu en dan de genen te renouveren...voor de rest doen de dames alles zelf... Droevig bestaan vind je niet ?
Nu zitten er dus massa's in het kleine akvariumpje bij Veerle. Liefhebbers hoeven niet te dringen, er zitten er genoeg...
Allee tot de volgende ?

snieklaas

Normaliter waren de tweelingen vandaag weer bij hun "vader". Maar hij is ziek (gejuich op de tribune)...dus zijn ze weer hier... (Veel minder gejuich...)
Normaal kwam de sint morgen... maar nu zitten ze natuurlijk te zagen...dus...de sint komt !

Gisteren was het nog véél leuker ! In de namiddag kwam Eddy (buur) hier aanbellen. "Zeg, Anny, zou je vanavond deze cadeautjes aan onze deur komen zetten als je hoort dat ons rolluik dichtgedaan wordt? En klop dan maar eens hard op het rolluik..."

Wij hebben drie keer een valse start genomen, en weest zien of dat verdomd rolluik nu al dan niet dicht was...Iedere keer als we iets meenden gehoord te hebben, wij naar buiten... Het was een pak van ons hart toen we eindelijk heel duidelijk het rollende luik hoorden rollen....

Oef, onze taak was naar behoren vervuld...hoop ik toch want ik heb noch de buren niet gezien.

Ik heb een lang en vruchtbaar verleden als Klaas... De eerste keer was in de sociale school, toen ik Sint moest zijn voor de kleuters van de nabijgelegen school, in een wijk vol armoede en (toen al) vol migrantjes. Dat was in vol tenue, maar 's avonds was het sintniklaas T-dansant voor de studenten van de sociale school zelf. Het was juist in de tijd van de invoering van de clergy, het gewone mensenpak ook voor priesters,dus ook st niklaas in burgerkleren. We gingen met de tram naar het lokaal, een mooi uitgedoste vrouwelijke piet (dus eigenlijk een pierrette) en een klaas in een net grijs kostuum, met witte baard en witte haren, witte handschoenen met een grote zegelring, en natuurlijk de staf... De kaartjesknipper wou ons doen betalen, en wou niet geloven dat wij in de hemel niet beschikten over zulke aardse dingen als geld...wij hadden een ganse tram supporters en een steeds kwadere kaartjesknipper...
's Avonds (lees 'Nachts) werd het nog leuker... Er kwam een controle van de rijkswacht !!! De enige twee die net geen 18 jaar waren, waren ...ondergetekende sint en de mooie pierrette...
Wij hebben de rijkswacht vriendelijk gevraagd op hun knieën te zitten en een mooi liedje te zingen... Ze lachten, dronken een pint, en controleerden iedereen...uitgenomen sint en pierrette...
Oef !

Ik ben nog ettelijke keren sint geweest...Eén keer met paard en al...Maar ik weet begot niet hoe dat beest ooit weer thuisgeraakt is (Ik weet ook niet hoe ik...) De laatste post was bij de coiffeur.(dat weet ik nog...) Na afgifte van de cadeautjes vlogen de kleine kadeeën naar het bed, en wij naar de barkast...Veel meer herinner ik me niet. Verdraaid lastig zo'n ronde ! Overal krijg je iets aangeboden, hier ne cognac, daar een pilsje, daar een elexirtje, daar ne poussecafé, daar ne trappist...zwaar g'hebt er geen gedacht van !

Ik heb ooit nog eens zo'n tocht gedaan...nog wel drie dagen aan een stuk ! Ik woonde pas in Oudenaarde, in de Stationsstr toen er van de parochie de vraag kwam om mee te gaan met den "apeel" (Zo klonk het toch) Dat bleek een parochiale schooironde over gans de parochie van ste Walburga, die ontstaan is ten tijde van de pestepidemiën...
Je moet dat met vier man doen...en ik had het getroffen: Dokter Avet, (onlangs overleden - in diene tijd ne wreë kadee) Jules Van Ommeslaeghe (Arrondissementscommisaris en een plezante kerel) en Leon Bijls, een buur en niet onverdienstelijk amateur-schilder, en een notoir pottenpakker, en ikke...
We hebben op de derde en laatste dag van onze schooironde van de deken gehoord dat we alle rekords van opbrengst gebroken hadden...Nadien hebben we ook zijn kelder sterk doen minderen... (Zijn winst zal fel aangetast geweest geworden zijn) Ik ben drie dagen moortel thuis gekomen.
Maar dat was nog niets... Leon, al even zat, kreeg te horen dat zijn WC verstopt was... Hij opende op het koertje zijn beerput, en tuimelde er zo zat als hij was kopke voren in... Toen hij er uit gekropen was, sproeide zijn vrouwtje hem (onder het uiten van allerlei lieve woordjes...)met de tuinslang af...'t Was winter en 't vroor !
Leon is niet ziek geweest ! Alcohol moet toch een zekere protectie bieden...
Waar is den tijd...moest ik nu zo één avond alles door elkaar zuipen, ik denk dat ik het besterf...Toen ging ik 's anderendaags gewoon werken ...
Avet is dus onlangs gestorven, Leon Bijls is al jaren dood, en Jules Van Ommeslaeghe zou in het gesticht zitten, totaal dement...

Deze namiddag ga ik naar de kiekens kijken...'t is kleinveeshow in Zwijnaarde, in de zaal Melac, ik heb daar ooit, lang geleden nog vergadering gehouden. Op de vergadering noemde de voorzitter speciaal mijnheer de burgemeester welkom... Ik had nog niet dikwijls het genoegen gehad een burgemeester op mijn vergadering te krijgen...
Later bleek dat Remi Vlerick te zijn, die vroeger als propagandist van Cement en Steen bij ons thuis wel eens langs kwam...Heel lang geleden, nog voor ik geboren was... Hij kwam speciaal omdat mijn naam bij hem herinneringen op riep... Mijn oudste zus had ooit nog een souvenirtje op zijn broek gelegd.... Luiers waren niet zo safe als de pamper van nu...
Nu nog is er in Zwijnaarde een straat naar hem genoemd...
Allee, 'k ga stoppen, tot de volgende ?

I have a dream

Deze morgen, heel vroeg - ik kon niet slapen - zag ik plots iets héél raars...
Eigenlijk hoorde ik het eerst iets, en dat deed mij buiten kijken. Een ijl schriel gepiep en gekraak, ik dacht al aan inbrekers, knarsend geschreeuw en stil gefluister...
Een stuk of tien zwarte negers, in lompen gekleed, rillend van de kou, reden voorbij op heel oude knarren van fietsen... Enkele van die fietsen waren "versierd" met oude kinderwagens, kleine oude karretjes... Ik zag ze iets verder stoppen, ze pikten heel stillekens de pompoen die daar aan de deur lag, en ziende dat hun karretjes vol waren, keerden ze knarsend en piepend hun v'lo's en reden terug...terug naar Erythrea...
Erg ? Ja, ik zal wel ouderwets en zielig zijn, maar het doet mij pijn als ik daar al dat eten zie liggen, wachtend op de eerste vorst, m dan in alle deemoed weg te rotten, terwijl iets verder mensen liggen te kreperen...
Ik weet het wel, ze zullen niet gered zijn met die ene pompoen, maar misschien kan het juist genoeg zijn om één mens te redden tot de volgende reddende regen ?

Straks "vieren" we weer kerstfeest...we gaan eens goed zitten, schransen en drinken ter herinnering aan die sukkel die zelfs op de eerste dag van zijn leven in het prikkende stro gelegd werd, omdat zijn ouders geen geld hadden voor een logement. Maar ja, 't waren dan ook van die lichtbruine mensen hé, je weet wel, die diefachtige soort..

Ik had nog een droom... Ik weet niet meer over wat het ging, maar ik werd wakker toen ik tegen Bart zegde " Ik heb het je al duizend keer gezegd !" Bart was in mijn droom weer teenager (tienezel), en was zeker niet de gemakkelijkste van mijn huishouden...Maar dat was het niet wat me wekte... Ik zag dat beeld dubbel, ik zag mijn vader, enie zei, op dat eigenste moment juist hetzelfde tegen mij, en ik was ook maar nen teenager (en potdomme ook niet de gemakkelijkste thuis)...
En weet je wat ? Plots zag ik Het Licht ! Ik zag Bart woedend omdat ik hem niet begreep, ik zag mezelf woedend omdat pa mij niet begreep, en ik begreep plots dat het niet begrijpen niets met de taal, niets met de woorden, maar met de totaliteit van het beeld te maken had...
Taal, woorden, zijn niets als ze uit de kontekst getrokken worden. Bart zei wellicht niets zo verkeerd, net zo min als ik tegen mijn vader, maar ik kon zijn lichaamstaal niet aan, net zoals mijn vader de mijne niet aan kon, en zoals ik nu al stillekens zie gebeuren met de kleinkinderen...en zoals wellicht mijn grootvader voor had met mijn vader (Ik weet het niet, maar het zou mij verschrikkelijk verwonderen als hij de braafste was...)
Lichaamstaal, dat uitdagend kereltje vlak voor je neus...
Lichaamstaal, die agressieve niets-begrijpende vader voor je neus...
Gek hé ? Ons moeder zei altijd "'t Zijn allemaal geleende broodjes", een westvlaams wijsheid die beduid dat alles terugkeert...en ze had gadomme overschot van gelijk !
En weet je, die agressieve jongelui, die komen wel terecht, en die worden dan ook de onbegrijpende vader, die die jonge gasten wel zou kunnen wurgen ... Mochten die jonge mensen wat minder "airkens" hebben, en moesten die vaders op het juiste moment wat meer op hunnen tijd denken...misschien zou het allemaal veel stiller en gematigder gaan, maar misschien zou dan die jonge man ook niet opgroeien tot de vechter, de streber, die toffe collega...

'k ga stoppen... Ik wed dat Luc nu zit te peinzen op zijn dochters en zijn zoon...en hopen dat ik gelijk krijg...

tot de volgende ?