Ik heb het Licht gezien !

Heb je dat ook, je zit iets te lezen, iets te bekijken, en plots zie je Het Licht.
Nee, ik heb het niet over een verschijning van één of andere heilige, ik heb het over het feit dat je plots iets inziet, dat plots iets klaar en helder is.
Vanmorgen had ik weer zo iets! Ik ben een boek aan 't lezen van de oorlog in Vietnam, en plots zag ik het verscheurende van de oorlog in Libanon voor me!
Ik citeer: Denver zag een vrouw in blauwe pyama, een juk met twee emmers dragend, hollen naar de bosjes. Hij schoot haar neer. 't Was een vietcong, zij was daar, dus 't moet wel een vietcong zijn...
Zie jij het nu ook ? Het verscheurende van een oorlog tegen een vijand die onherkenbaar is, niet te herkennen van de gewone burger ?
Begrijp je nu ook de verwoestingen in Libanon door de Israëli's ? Iedereen was de vijand, of...kon het zijn...
Verschrikkelijk !
Ergens wist ik dat wel, maar dat éne stomme kleine zinnetje confronteerde me plots met de onwezenlijk harde feiten. Verschrikkelijk...

Ik heb dat dikwijls, een plots inzicht. Confronterend ! Heb jij dat ook ? Hebben alle mensen dat wel eens ? Of bezit jij die gemoedsrust dat je de ganse wereld buiten je hoofd kunt houden?

Gek, ik herinner mij niet dat er ooit iemand dergelijke ervaringen aan mij vertelde, of herkende ik het niet ?

Vandaag zijn de kinderen voor het eerst weer naar school. Veerle belde me 20 voor 9 dat de bus er nog niet was doorgekomen...Ze zou de kinderen zelf naar de school doen, want ze moest gaan werken. Wellicht zal dat her en der het geval zijn, buschauffeurs die nog wat moeten zoeken, kinderen die niet gereed staan...Maandag zal alles al wel veel vlotter gaan.

Hopelijk komen ze allemaal bij een goede leerkracht terecht. Hoewel het al héél lang geleden is, herinner ik me nog perfect Ma Soeur Hubertine (Het vlaamse Zuster was toen nog niet gewenst in het katholieke onderwijs ???) Ook meester Van de Keire in 't klein college. Dat was toen ik drie maanden in het hospitaal lag, voor een kleine ingreep van 3 dagen... Ik herinner me ook slechte leerkrachten, bullebakken, sadisten en zelfs wat met pedofiele neigingen. Ik herinner me nog heel goed die priester-leraar in 't college die je vriendelijk uitnodigde op zijn kamer... Ik ben maar een keer moeten gaan... Wellicht niet meegaand genoeg ? Ook de leraar in 't klein college die later een boekje uitgaf met leuke citaten uit de opstellen van de kinderen...In de klas was het een echte sadist, die met veel genoegen je regel op je kneukels kapot sloeg... Leraars in alle soorten. Vorig jaar zat één van de tweeling in de klas bij een juf die, omwille van het feit dat er een dik kind in de klas zat (???) voortdurend hamerde op het feit dat je niet te veel mag eten !! Wij hadden voordien al last om die twee te doen eten, dan werd het plots hopeloos vechten tegen de bierkaai. Leerkrachten...Zij beseffen niet altijd hun invloed op de kinderen, zij weten niet of niet goed genoeg hoe ze kinderen soms in extreme houdingen duwen met hun uitlatingen..Of is dat hun bedoeling ??? Soms denk je dat wel eens als je het groene gedachtengoed geïndoctrineerd ziet bij je kleinkinderen...
Laat ons hopen...en laten wij elkaar bijstaan om wat scheefgedrukt wordt toch weer voldoende te kunnen helpen om recht omhoog te groeien.
Vergeet ook niet dat van af vandaag de broeders van liefde weer met hun verborgen toestelletjes zullen toezien op de toepassing van de zone 30...
Vergeet niet dat kinderen onvoorspelbaar zijn in hun gedrag op straat...Vergeet niet dat je een leven nooit meer kunt herstellen. De wereld is nog nooit zo gevaarlijk geweest voor kinderen als nu, vandaag. Wees voorzichtig, veel voorzichtiger dan gewoon voorzichtig.
Ik heb ooit een kat doodgereden, ik kon er niets aan doen, ik kon niet uitwijken door een tegenligger en het beest liep stomweg recht onder mijn wielen.
Ik hoor nog het gekraak van de beenderen onder mijn wielen.
Het was maar een kat.
Gelukkig, maar een kat...
Stel dat je het gekraak van de beenderen hoort van een kind ... 't Is om nooit meer in een auto te durven zitten...Je schuld of niet...
Hé, 't is vandaag weer somber... Ik wil mijn blog toch afsluiten met iets leuks, een mopje? Iets uit de kindermond ? ...vandaag gelezen in verkenner.be...
Oma vraagt haar kleinkind die binnenkort 4 wordt wat ze graag wil..." De pil" zegt de kleine, de oma is verbijsterd... "de pil???" "Jazeker" zegt de kleine, "ik heb nu al drie poppen en dat is genoeg !"
Leuk hé ? Op verkenner.be staat er iedere dag een mopje, maar soms zijn ze wel wat aangebrander...

tot morgen?

Sorry

Gisteren gleed ik even uit, ik moet maar klappen van mijn geestelijke muur, zo zorgvuldig opgebouwd, of het valt uiteen, en zwem ik weer in een zee van verdriet. Laat niemand je ooit wijsmaken dat "het slijt...het moet verbomen..." Bullshit ! Ik heb het al gezegd, iemand verliezen is als een amputatie, de wonde geneest, maar het tekort blijft...In het beste geval bouw je een prothese op, maar dat is en blijft een dood ding.
Schluss !
Gisteren weest vissen. Het was nog nooit zooooo rustig. Ik heb amper twee vissen gevangen en Luc ving er ook maar een drie of vier...Maar, ik heb één troost, in het Park, waar ooit, in een ver verleden tinken opgzet werden, werden al jaren geen tinken meer gevangen... Het idee groeide dat er gene meer op zaten. Welnu, ik heb er een gevangen, meer dan 35 cm lang, mooi rond, en vooral van een prachtige kleur. Een tink, een zeelt is meestal donker gekleurd, een zwarte rug en een donker olijfgroen lijf, zachtjes verblekend naar de buikpartij... Die van gisteren was zwart op de rug, maar voor de rest van een prachtige goudkleur. Een goudkleur zoals je ziet op de kaders van oude schilderijen, maar waar in het goud van die kaders een tikje van de onderlaag rood doorschijnt, zo schijnt er bij die zeelt iets groens door. Prachtig, het was om er poëtisch bij te worden. Nog Luc, noch ik hadden ooit zo'n grote zeelt gevangen, en dan nog zo'n prachtig exemplaar ! Zo was een slechte visdag toch nog goed.
Eigenlijk was het misschien niet slecht dat ik niet veel ving, ik verrekte van de pijn.'t Is trouwens nog niet over.
Vanmorgen, de kleinkinderen arriveren hier rond 7 uur, en kruipen dan nog even bij opa in het warme bed, vroeg Kimberley, toen ik opstond, "Opa, waarom ga je zo raar ?" Ik liep inderdaad maar raar, ik kon mijn rug niet rechten, en liep als een reuze banaan naar de badkamer.
Ik ben stilletjes recht geraakt, maar de pijn zit er nog.
Hier naast mij staat, tussen de orchideeën een soortement vleesetende plant. Je kent ze wel, met die grote van roodbruine bekers om vliegen in te vangen. (Hij staat hier al jaren, ieder jaar opnieuw te "békeren", alhoewel iedere bloemist zegt dat dat niet kan.) Nu bloeit dat ding, er staan heel trossen minieme groene bloempjes in lange bloemaren...Niet mooi te noemen, maar misschien, heel misschien komt er zaad op, en kan ik weer eens experimenteren. Mocht er iemand zijn die interesse heeft voor het stofzaad van twee soorten venusschoentjes, dat staat hier ook te rijpen. Let wel, alleen deskundigen zijn welkom ! Die dingen kun je niet zomaar zaaien, dat moet onder labo-voorwaarden gebeuren...en zo proper is mijn atelier nooit (Eerder het tegendeel...)
Ik heb nu 31 schakeltjes gemaakt van de halsketting (in spe) van Anny. Ik heb ze reeds geboord, en heb ze op een draad geregen, afwisselend een goudkleurige parel, en een ivoren schelp...Ik heb nog maar een 30 centimeter bijeen...dus nog een 30-tal te gaan... Ik ben nog wel eventjes zoet. En dan moet je nog weten dat ieder schakeltje nog moet gepolierd worden...
Denk dus niet, als je nog eens een handgemaakte halsketting ziet: "dat is duur"...Neen, eigelijk zouden die dingen onbetaalbaar moeten zijn...het vergt uren en uren en uren werk...
Morgen begint de school! Joepie !
Morgen zal het tijdstip van het maken en het verschijnen van mijn blog dus ook een heel pak verlaten...Morgen springen er geen twee spring-in't-velds met koude voeten in mijn warme nest. Morgen moet ik niet om 7 uur in de morgen luisteren naar al die grote problemen in een kinderleven...Morgen mag ik rustig en spontaan wakker worden, nog even mijn boek vastpakken en lekker lezend weer ontplooien tot "mens"...
Misschien zal dan ook mijn bloeddruk weer wat normaler worden...of nog veel hoger ???
Ik heb vorige week een mailtje gestuurd naar de school van Gwendolyn en Kimberly, om te vragen of de bus niet eens zijn ronde omgekeerd kon doen...Al enkele jaren moeten de kinderen om 20 voor 7 klaarstaan voor de bus. Ik heb geen antwoord gehad, maar vandaag zie ik op de jaarlijkse brief van de school dat de kinderen moeten klaarstaan om 20 nà 8 !!!!
Wellicht hebben de vele adressen van web-sites die ik door stuurde naar de school, met de mededeling dat deze wel een interessant konden zijn voor de leerkrachten en leerlingen veroorzaakt dat ze mijn vraag welwillend hebben bekeken... In ieder geval ben ik blij, de kinderen zaten uuuuuuren op de bus.
Allee, ik ben er weer eens mee weg, tot de volgende ?

ohoh ik heb wormen,

ohoh ik heb wormen en dat verveelt me niet ohoh...
Enfin, ik heb ze nog niet, ik moet er nog om. Om wormen en om patatten. Wormen voor mij en Luc, patattten voor Anny, of eigenlijk voor ons allemaal, hier, thuis...niet voor Luc, voor hier.Maar 't is Anny die ze schilt en klaarmaakt.
Wormen ! Dus: het is weer visdag !
We gaan naar 't park !
Wormen halen is niet zo simpel, ik moet daarvoor naar boekel rijden. Er zijn niet zo veel winkels waar ze materiaal voor vissers verkopen. Vroeger was er ook een in Avelgem, maar die is nu gesloten, en overgeschakeld naar een winkel met schoolgerief. Gelukkig heb ik dat niet meer nodig. Ik mag er niet aan denken dat ik weer zou moeten schoollopen. Ik zeg wel tegen mijn kleinkinderen dat dat plezant is, en nodig en nuttig...maar die twee laatste begrippen wijzen er in feite al op dat het niet plezant is...
Ik vind vissen véél plezanter dan schoollopen. En ik denk dat iedereen er zo over denkt. Wellicht niet met voorkeur voor vissen, maar toch voor ontspannende dinges.
Of misschien vloeit dat ook voort uit mijn ziek-zijn...Ik stel vast dat ik steeds minder goesting heb om inspannende dingen te doen...Lichamelijk, omdat ik het niet meer aan kan, maar ook geestelijk. Ik kijk niet meer naar duidingprogramma's op tv, ik lees geen zaken meer die me niet op dat moment interesseren, en tijdens de nieuwsberichten heb ik veel meer interesse voor de lapsussen dan voor de gezondheidstoestand van Sharon. Heb jij dat ook ? Of komt dat inderdaad voort uit mijn ziekte ? Misschien door al die verdovende middelen die ik moet slikken???
Maar ik maak er mij helemaal niet ongerust over hoor, vermits het me niet interesseert, kan het mij uiteraard ook niet schelen.
Het kan ook door het overlijden van onze Koen gekomen zijn...Ik stel vast dat ik een soortement muur rond mij heb gebouwd...Ik probeer angstvallig alle leed buiten dat muurke te houden. Soms lukt het niet, zoals met het overlijden van Patrick, de kozijn van Anny, en dan breekt het verdriet weer even door, als een tsunami, alles wegvegend...Ik moet dan rapraprap weer het muurke opmetselen, voor mijn eigen gerustheid, en vooral voor mijn façade.
Eigenlijk wil ik nog alleen lente-condities, het ontstaan en het terugkomen van het leven...maar dat wat ik echt terug wil zien komen, dat komt niet terug.
En ik ben niet zoals Job, toen ze hem -om een soortement weddenschap tussen God en Duivel notabene !- zijn kinderen, vrouw, kemels en schapen hadden afgenomen, en hij braaf bleef, dan kreeg hij nieuwe kinderen, nieuwe vrouw en nieuwe kemels... Ik wil geen nieuwe zoon, de ouwe was goed genoeg voor mij.
Ik ga vissen...turen naar mijne dobber, naar het kabbelende water.
maar eerst ga ik wormen halen.

Voetbal ??

Eerst en vooral, ik ken niets van voetbal, en het interesseert me ook geen bal (hihi), maar ik heb gisterenavond vastgesteld dat we voor het eerst eens een goede trainer hebben voor de belgische ploeg, enfin, toch al beter dan vroeger. Ze toonden heel duidelijk op het scherm dat er 3 (drie) keepers zouden in het goal staan. Onze kansen verbeteren daardoor sterk. Verder zullen ze tegen Armenië met 21 man spelen. 21 ! Misschien kennen de Armeniërs de regels nog minder dan ik, maar toch ... En vermits wij er toch NOOIT in slagen een goal te maken, zouden ze dan niet beter alle 21 man in de goal te zetten? Als je ze op een verstandige manier stapelt, dan kan er geen bal meer in, dan hebben we alvast minstens een drwtje, en hopen maar dat de anderen dan een own-goal scoren, dan zitten we safer dan ooit !
Maar ja, wedden dat zelfs met 21 keepers, die mannen hun muurtje nog slecht zouden opstellen??? De oplossing is nochtans heel simpel, zet de spelers op de tribune, en laat de ergste hooligans op het veld tegenover elkaar gaan staan! Voetbal is oorlog! bij uitzending door de tv, niet vergeten een emmer onder je scherm te zetten, om het bloed op te vangen. Leuke reality tv, en weet je wat, de kans zit er zelfs in dat ze mekaar echt helemaal doodkloppen, dan hebben we direct heel wat minder volk in de gevangenissen, daardoor minder kans op stakingen van de cipiers, minder vervangingen door de federale politie dus minder verspilling van belastingsgelden, dus minder betalen dus meer overhebben om een naar een echte sport te gaan zien...Maar waar vind je nu nog sport ? In de echte (nu al lang vergeten) betekenis van het woord??? Sport, zomaar, voor de lol, omwille van het sportief zijn...
Ik droom er al jaren van dat ze eens de para-olympics zouden uitzenden, vol mensen die echt hun best doen, omwille van de lol die ze er zelf aan hebben, die vijf jaar nadien nog steeds met hun medaille om de nek rondlopen, en nog steeds blij zijn als ze die medaille zien blinken???Kan niet...nie mogelijk, daar zit geen geld achter...Nee, daardoor is het juist SPORT ! Als er geld achter zit is het geen sport meer !
Nu is het echt corrupt ! En ik denk niet aan de chinese maffiosi, ik denk aan het systeem waarbij een vluchteling onmiddellijk tot belg wordt genaturaliseerd als hij tegen een bal kan stampen...of rap kan lopen of ...De sukkel die hier uitgemergeld arriveert, nog steeds met de doodschrik op zijn lijf, die loopt alle kans teruggezonden te worden, maar niet als er hier ene door de wijd-open poort binnenwandeld met een voetbal aan de voet...
Sport...bâââhh !
Heb je al eens het inkomen van die "sport"-mensen bezien? Heb je dan echt nog lust om te gaan kijken naar die kluivers? Ben jij er ook één die zich plots heel echt Belg voelt omdat er een griet met een opgestreken vlindernetje beter het balletje over het net kan slaan dan een ander ? Of omdat er een is die wat rapper kan fietsen ?
Het Belgisch gevoel is blijkbaar een gek fenomeen . . . . . .
Ik herinner me nog de heerlijke tijd dat we in de chiro rond de vijver van het maria-hendrika-park liepen, om het eerst...en hoe ik steeds de laatste was. Ik herinner me ook dat ik dan de beste was in het stokworstelen en in het dassengevecht, hoe ik niet verder dan één meter hoog raakte op dat veromde klimkoord, maar ook hoe ik in een korte sprint met de vlugsten mee liep, hoe lenigheidsoefeningen niet voor mij bestemd waren, maar kogelstoten wel...en we steunden elkaar en lachten met elkaar en plaagden elkaar...en die rappe loper was blij dat hij zo rap was in 't weglopen van de diene die zo sterk was...
Ik herinner me nog die keer dat we 's middags van de school in ruzie vielen, en ik met Odiel vocht dat het niet schoon meer was, en we beiden serieus gehavend thuis kwamen, en nog eens daar ook uitgekafferd werden...Maar vooral herinner ik me, dat ik na het middageten, op mijn fiets sprong en reed tot het huis van Odiel, het poortje openduwde en riep "Diele !", en Odiel kwam af met zijne vélo, terwijl zijn moeder (Maria) aan 't grommelen was "'k peisde dat ge ruzie had ?"...Ja Maria, maar dat was uitgevochten, dus voorbij ...
Heerlijke tijd.
Tijd waarin we eens gingen kijken naar de voetbal en na de eerste time naar huis gingen, omdat we dachten dat het gedaan was...Ik weet nu dat er twee times zijn, maar veel verder gaat mijn kennis nog steeds niet, die mannen "speelden" geen voetbal, ze vochten echt gemeend en gemeen voetbal...Wij vonden daar toen al niets aan, en nu nog niet! Sport moet leuk zijn ! Maar in onze tijd kennen ze dat precies niet meer... Toen ik nog gezond was en jogde, zag ik tot mijn verbijstering dat op een gewone jogging er mannen waren die doping namen, voor een jogging ! Ik zie hoe wielertoeristen elkaar zitten op te jutten om rapper te rijden dan ze eigenlijk kunnen, ik zie wandelaars in wandelclubs die proberen het aantal kilometers per jaar te overtreffen van den diene die vorig jaar "won"...won ? Toen ik wandelde in Schotland, met Anny, beiden met een behoorlijke zware rugzak op de schouders, dan stopten wij om de wilde orchidee en de zonnedauw te bewonderen, om de schotse hooglandkoeien te bewonderen, om een heerlijke brown ale te drinken in een kleine landelijke pub. Wij maakten vrienden op die tochten en babbelden en hielpen elkaar... Als wij nu nog eens over die tochten spreken, dan spreken wij vooral over de mensen die wij daar ontmoet hebben...en daar moet het in sport over gaan! Het moet leuk zijn en het moet "ontmoeten" zijn.
Allee, 'k ga stoppen met zagen, neen ik heb er niets tegen dat jij naar het voetbal kijkt, maar ik zou het veel leuker vinden om samen met jou tegen een oude conservendoos te stampen en te klappen en lachen en te plagen...kortom, te sporten, gezond te bewegen...
Ik wou dat ik het nog kon, samen met jou allen !
Tot morgen

...ook zonder kijken...

Beste Mieke, ik vond het héél lief dat je nog belde om me te laten weten dat er een uitzending was op TV over rugpijn, maar ook zonder kijken heb ik al pijn, dank u... Ik zie vraagtekens in de mooie ogen van mijn oompjeszegster? Wel ja, ik ben zoals het merendeel van de bevolking, als ik een boek lees over ziekten, dan heb ik steeds de indruk dat ik daar ook zoiets voel...het gaat pas over nadat ik verder lees dat het alleen voorkomt bij de Lahmanen wonend in Zeboestan...Met andere woorden, ik kijk en lees zeker niet meer over rugpijn, ik heb het al, en ik moet er geen nieuwe vormen bij denken.
Bovendien heb ik al zowat alle vormen van geneeskunde, met uitzondering van het Ajur...en nog wat, een indische geneeskunst.adjurdeva???..langsgeweest. En bij het begin van de behandeling, of bij de eerste consultatie beloven ze allemaal de hemel op aarde...(Er was een uitzondering, de acupunturist zei dat hij misschien de pijn iets zou kunnen onderdrukken, maar niet genezen...Na enkele beurten is plots alle kans op een herstel verdwenen. Ik moet het allemaal niet meer weten. Ik weet nu al lang dat ik leef op pijnstillers, en sinds enige tijd heb ik -JOEPIE !!!- geen ontstekingen meer. De dokter van de pijnkliniek zal het wel wijten aan zijn nieuwe samenstelling met meer spierontspannende dinges er in, maar ik weet zeker dat het in feite van het homeopathische Traumeel komt...Maar hoera, op die wijze wordt ik buiten de grondpijn die er altijd is, en die ik goed heb leren verdragen, alleen nog geconfronteerd met helse bewegingspijnen die na enige tijd weer wegdimmen als ik wat kan rusten. Soms duurt dat wel een paar dagen, maar dat kan ik allemaal wel aan, en zolang het niet overgaat in ontsteking en de daar bij horende ontstekingspijnen, gaat het wel. Ik weet dat het weer mindert.Ik weet dat ik maar moet oppassen, en dat als ik iets toch doe, er pijn bij hoort. Leuk? Nee, maar voor mij is dat al een héél groot winstpunt !
Ik heb dus niet gekeken naar de TV...Niettemin bedankt om eens op je nonkel te denken !

Ik ben gisteren op de middag toch naar de rommelmarkt geweest te Heurne. Er stond de helft minder dan vorig jaar...Het dreigende weer zal daar wel voor heel veel tussenzitten. Ik ontmoette er enkele van mijn oude bestuursleden-vrienden, en kon wat babbelen tegen hen en tegen enkele markters. Mijn dag is weer goed. Het was wel hoog tijd dat ik weer aan mijn rolls royce was, maar tegen dat ik thuiskwam was de pijn al weer grotendeels weg. Vanmorgen is het helaas anders...

Ik heb eens naar het weerbericht gekeken, en alles is stabiel: het blijft regenen, er zit wel wat variatie in, lichte regen afgewisseld met stortbuien en tegen de avond serieuze kans op onweer met veel gedonder en gebliksem...Mijn zus zal weer met dichtgeknepen billen in bed liggen vannacht, als het aan de kust ook zo'n goed weer is...

Haar TV is nog altijd niet hersteld, ze kijk nog steeds naar een vervang-tv...Ze kreeg haren tv al eens terug als zijnde hersteld, maar er was alleen beeld en geen klank. In sommige huishoudens komt dat regelmatig voor...zelfs zonder tv...en zonder blikseminslag...alhoewel...

Opa heeft vandaag al weer zware werken mogen doen! Gwendolyn en Kimeberly kwamen hier toe met een plastic doosje met daar in enkele wandelende takken. Opa en oma hebben dan gans het huis afgezocht of er nog ergens een oud aquariumpje stond... Dat moest dan natuurlijk eerst gewassen worden, dan wat zand er in, een dakje maken met hor (jaloezie in 't schoon vlams) een klein flesje om wat water in te doen, en in de regen enkele ligustertakjes gaan halen. Straks als het goed weer wordt (???) nog enkele braamtakjes en wat klimop, en de wandelende takken hebben een aards paradijs...maar met duiveltjes er bij ! Beide meisjes willen die beestjes voortdurend in de hand nemen, en we moeten hen voortdurend bezweren (de juiste terminologie bij duiveltjes) dat ze die beesten moeten gerust laten !

Nu zitten ze alle vijf seconden te vragen of het nog regent, zodat we die braambladeren en klimop kunnen halen... Ik leef terug in de tijd, toen Koen ook met dergelijke beesten thuiskwam... Er heeft hier in huis al wat rondgekropen, gevlogen en gelopen ! Veerle zaagt omdat de kinderen altijd voort vriendjes mee binnen brengen...Ik heb haar gevraagd om eens haar hand op haar hoofd te leggen, en eens te kijken wie er onder stond. Het was hier de "Zoeten Toeval", er zaten hier altijd hele hopen kinderen. En dat was zo zolang ze schoolgaand waren, nadien, toen ze gingen werken verminderde dat stillekens. Maar ja, ze hadden het van geen vreemden... Ik herinner mij dat ons moeder eens oliebollen bakte voor gans de Chiro -meer dan 100 kinderen- ze kwamen per ploeg, en zaten dan per twee op de trap, tot aan de zolder, en de potten met oliebollen gingen voortdurend de trap op en af... Suzanne hielp bakken, en ons vader was gevlucht naar de cinema... Hij had wel eerst gevraagd of ons moeder zot was??? Blijkbaar is dat op een of andere manier te zien aan ons huis ook, ik herinner mij, Bart en Veerle waren nog niet getrouwd, we gingen 's avond naar ons bed, toen er een voorzichtig belletje klonk... Wie was er daar nog, op dat late uur ???
Er stond een jong meisje, in uniform van een jeugdbeweging, aan de deur..."Meneer, zou ik aub eens naar het toilet mogen gaan aub???" Wat zeg je dan? Ja, natuurlijk...maar er kwam niet één plassertje binnen, maar wel twintig ! Ze waren bezig aan een dropping... Het gekakel en gegichel in mijn gang heeft wel een tijdje geduurd, en de "chasse" van 't WC bleef maar stromen...Het moet dus wel aan iets te zien zijn...maar ik weet niet wat.
Nu zijn onze kinderen weg, en den "toeval" is ook weg, de kleinkinderen hebben hier in de omgeving geen vriendjes/vriendinnetjes, dus de bel rinkelt niet meer zo vaak. Jammer ...
Tot de volgende ?

feest

Gisterenavond zijn we naar het "pensionneringsfeest" van mijn collega Roger geweest. Een beetje tot mijn verbijstering was het niet een feestje, maar een feest met wel 100 man, min of meer... Ik was blij er heel wat collega's te zien die ik al heel lang niet meer zag...Maar ik miste Jef en Rik...die liggen mij om diverse redenen wel wat nader, Rik is nu in mijn plaats gekomen, en Jef was zowat altijd mijn beste vriend onder de collega's (en nog altijd- We zaten in aanpalende gewesten, karakterieel liggen we elkaar, en we verloren beiden veel te vroeg een zoon...)

Ik heb het er redelijk lang uit gehouden, tot zowat 11.30 uur... Dan begon de pijn te erg op te spelen, en wist ik dat ik naar huis moest, want ik moest ook nog een dik half uur rijden. Thuis direct de beddebak in, en na een kwartier zoeken naar een min of meer comfortabele houding eindelijk rust.

Het eten was er lekker, een goede barbecue, met als eerste gerecht een heerlijke vis-spies, daarna veel te veel vlees. Ik heb er nog wat van gegeten, maar Anny had met de vis al meer dan genoeg. (Ik eigenlijk ook, maar één keer zondigen zal wel geen kwaad kunnen zeker?) Weet je wie we daar allemaal misten? Onze vriend Honoré en zijn Laurette. Ik had gehoopt dat ze reeds zo ver hersteld zou zijn dat ze er beiden bij konden zijn, maar blijkbaar nog niet... Ik ga straks eens een mailtje doen om wat meer te horen over haar toestand. Zij is dus een van de slachtoffers van de hittegolf die we kenden in juli... Gek hé, ik had daar deugd van, en Laurette werd er ziek door...Je ziet maar hé.

Hopelijk herstelt ze volledig, en kunnen wij weer gezellig bijeen zitten in Spa, op de uitstap van de bende der gepensionneerden...Voor de eerste keer komt Roger en Anny daar dus ook. (of is dat een Annie ?). De groep "oudjes" neemt alsmaar uitbreiding...

Ik weet nog niet zeker of we vandaag gaan rommelmarkten, ik ben nog niet echt zo als het hoort, we zien wel hoe ik me voel vanmiddag...

Ik ga nu rustig wat uitrusten en hopen dat het toch nog lukt.
Allee, tot morgen?

Bloggen in soorten...

Laatst kreeg ik van een internetvriendin (geen slechte gedachten, ook een rugpatiënt) een adres van een blog door. Het was heel mooi, net zoals de blog van een kennis van Honoré, maar het is niet mijn idee van een blog. Wat die mensen doen is meer wat ik zie als een prachtige website. Voor mij is een blog een regelmatige kijk op de dinges van het leven...Zoiets als de blog van Jos Ghijsen, dus zoiets als zijn dagelijks krantenbijdrage van vroeger. Niet copiërend, maar mijn eigen versie, mijn kijk, mijn opinie, mijn ervaringen en soms een keer mijn gal...
Ooit vertelde een trouwe lezer (den diene van de courgetten om hem niet te noemen) mij dat hij soms het gevoel had dat hij een beetje een voyeur was, die bij mij binnen keek. En ja, ergens zit dat element er ook in, ik zet op die manier inderdaad mezelf en soms bekenden een beetje "op straat", maar weet wel dat het veelal wat overtrokken wordt, en dat het veelal de bedoeling is wat humor te brengen. Als ik over mijn buur zijn snurken spreek, dan is dat echt niet zooo erg als ik het hier soms schilder, en wat ik soms over mijn zussen zeg is ook niet altijd zooo letterlijk te interpreteren...het moet leuk overkomen, ik schrijf hier geen aanklachten, ik zever er zo maar wat op los...en ja mijn buur snurkt, en ja mijn oudste zus klikte altijd tegen ons moeder als ik mijn nek niet gewassen had, maar de coloriet van het verhaal, dat breng ik aan, met brede zware streken...Je kunt dus inderdaad wel binnenkijken, maar vergeet niet de verf heel wat te verbleken...Alleen over de grootte van de vissen en mijn pijn lieg ik niet, anders lieg ik eigenlijk ook niet, maar veelal schep ik dan met een groooote lepel.
Ik zet dat hier opdat ik toch niet zou veroorzaken dat er mensen zijn die slecht denken over al wie geprikt wordt door de punt van mijn pen...Kijk, ik schrijf alleen over mensen die ik echt mag, voor wie ik niet mag heb ik ook geen interesse, en dus schrijf ik er ook niet over. Dus al wie de prik van mijn pen voelt of voelde...

Vanmorgen was ik op de rommelmarkt in de stationstraat te Oudenaarde. De eerste drie jaar van mijn "carrière" in Oudenaarde woonde ik daar. Het huis bestaat niet meer, dat is nu een parking van de O'Cool. Maar toch keken we vandaag niet alleen naar de markt, niet alleen naar de mensen op de markt, maar ook, vol verbijstering naar al wat veranderd is in onze oude straat. Heel wat neringdoenders zijn verdwenen, heel wat huizen staan leeg, zijn verbouwd, zijn veranderd van bestemming, en noem maar op... De wereld verandert terwijl je er op staat te kijken.
Jacqueline van Jacky kwam ons tegen, en natuurlijk moesten we eens binnen, iets drinken, en wat babbelen. Het beeldje dat zij kochten te Kornelis Horebeeste stond er op de dressoir, en aan de muur hing mijn pyrografie van het verdwenen zakstraatje met zicht op de toren van Walburga. We hoorden wat nieuwtjes van buren van vroeger en stelden vast dat we inderdaad oud worden...Kinderen en zelfs kleinkinderen van wie daar dan woonde, passeerden de revue, en er waren er ook een deel die niet meer konden passeren, omdat bleek dat ze al gestorven waren... Gek, ik vraag me af wat we zouden vaststellen als we naar de wijk teruggingen waar we onze kindertijd doorbrachten...We weten dat ons "thuis" er in beide gevallen nog staat, maar we kennen de bewoners niet. En wellicht kennen we zelfs de huizen er rond niet meer, of amper...
Het zal wel normaal zijn, dat hoe ouder je word, hoe meer je geconfronteerd word met je verleden. Nu ja, dat verleden wordt ook alsmaar groter en groter (gelukkig maar !)...
Een tijdje terug zagen we op de rommelmarkt een sierschaal staan, die dezelfde of ongeveer dezelfde was als die, die we ooit kregen als huwelijksgeschenk van Maurits Galle...De schaal is bij ons al lang geleden gesneuveld...Als je kinderen hebt gebeurt dat nogal eens...Maar we dachten door het zien van die schaal weer eens aan Maurits...Het was al een hele tijd dat ik zelfs niet eens meer aan hem dacht, en toch heb ik veel aan hem te danken...
Dat is wellicht ook de reden dat ik zoveel souvenirs heb, en dat sommige mensen zeggen (of stilletjes denken) dat er zoveel "brol" staat en hangt...Heel wat van die zaken zijn meer dan het voorwerp zelf... Ik heb al eens gezegd dat voor mij de ergste ramp die je aan je thuis kan treffen een brand is...voor al die zaken, al die herinneringen die je niet meer kunt vervangen. Heb je al eens stil gestaan bij die oude mens die naar het bejaardentehuis gaat, en die een keuze moet maken welke souvenirs hij mag meenemen? Welke souvenirs hij moet laten liggen... Erg moet dat zijn.
Het is niet dat huis, het is het leven achter je die geconcentreerd in die ruimte ligt...
Allee, weer een beetje in mijn "nakie" staand voor u, lieve lezer(es)...tot de volgende ?