Beste Mieke, ik vond het héél lief dat je nog belde om me te laten weten dat er een uitzending was op TV over rugpijn, maar ook zonder kijken heb ik al pijn, dank u... Ik zie vraagtekens in de mooie ogen van mijn oompjeszegster? Wel ja, ik ben zoals het merendeel van de bevolking, als ik een boek lees over ziekten, dan heb ik steeds de indruk dat ik daar ook zoiets voel...het gaat pas over nadat ik verder lees dat het alleen voorkomt bij de Lahmanen wonend in Zeboestan...Met andere woorden, ik kijk en lees zeker niet meer over rugpijn, ik heb het al, en ik moet er geen nieuwe vormen bij denken.
Bovendien heb ik al zowat alle vormen van geneeskunde, met uitzondering van het Ajur...en nog wat, een indische geneeskunst.adjurdeva???..langsgeweest. En bij het begin van de behandeling, of bij de eerste consultatie beloven ze allemaal de hemel op aarde...(Er was een uitzondering, de acupunturist zei dat hij misschien de pijn iets zou kunnen onderdrukken, maar niet genezen...Na enkele beurten is plots alle kans op een herstel verdwenen. Ik moet het allemaal niet meer weten. Ik weet nu al lang dat ik leef op pijnstillers, en sinds enige tijd heb ik -JOEPIE !!!- geen ontstekingen meer. De dokter van de pijnkliniek zal het wel wijten aan zijn nieuwe samenstelling met meer spierontspannende dinges er in, maar ik weet zeker dat het in feite van het homeopathische Traumeel komt...Maar hoera, op die wijze wordt ik buiten de grondpijn die er altijd is, en die ik goed heb leren verdragen, alleen nog geconfronteerd met helse bewegingspijnen die na enige tijd weer wegdimmen als ik wat kan rusten. Soms duurt dat wel een paar dagen, maar dat kan ik allemaal wel aan, en zolang het niet overgaat in ontsteking en de daar bij horende ontstekingspijnen, gaat het wel. Ik weet dat het weer mindert.Ik weet dat ik maar moet oppassen, en dat als ik iets toch doe, er pijn bij hoort. Leuk? Nee, maar voor mij is dat al een héél groot winstpunt !
Ik heb dus niet gekeken naar de TV...Niettemin bedankt om eens op je nonkel te denken !
Ik ben gisteren op de middag toch naar de rommelmarkt geweest te Heurne. Er stond de helft minder dan vorig jaar...Het dreigende weer zal daar wel voor heel veel tussenzitten. Ik ontmoette er enkele van mijn oude bestuursleden-vrienden, en kon wat babbelen tegen hen en tegen enkele markters. Mijn dag is weer goed. Het was wel hoog tijd dat ik weer aan mijn rolls royce was, maar tegen dat ik thuiskwam was de pijn al weer grotendeels weg. Vanmorgen is het helaas anders...
Ik heb eens naar het weerbericht gekeken, en alles is stabiel: het blijft regenen, er zit wel wat variatie in, lichte regen afgewisseld met stortbuien en tegen de avond serieuze kans op onweer met veel gedonder en gebliksem...Mijn zus zal weer met dichtgeknepen billen in bed liggen vannacht, als het aan de kust ook zo'n goed weer is...
Haar TV is nog altijd niet hersteld, ze kijk nog steeds naar een vervang-tv...Ze kreeg haren tv al eens terug als zijnde hersteld, maar er was alleen beeld en geen klank. In sommige huishoudens komt dat regelmatig voor...zelfs zonder tv...en zonder blikseminslag...alhoewel...
Opa heeft vandaag al weer zware werken mogen doen! Gwendolyn en Kimeberly kwamen hier toe met een plastic doosje met daar in enkele wandelende takken. Opa en oma hebben dan gans het huis afgezocht of er nog ergens een oud aquariumpje stond... Dat moest dan natuurlijk eerst gewassen worden, dan wat zand er in, een dakje maken met hor (jaloezie in 't schoon vlams) een klein flesje om wat water in te doen, en in de regen enkele ligustertakjes gaan halen. Straks als het goed weer wordt (???) nog enkele braamtakjes en wat klimop, en de wandelende takken hebben een aards paradijs...maar met duiveltjes er bij ! Beide meisjes willen die beestjes voortdurend in de hand nemen, en we moeten hen voortdurend bezweren (de juiste terminologie bij duiveltjes) dat ze die beesten moeten gerust laten !
Nu zitten ze alle vijf seconden te vragen of het nog regent, zodat we die braambladeren en klimop kunnen halen... Ik leef terug in de tijd, toen Koen ook met dergelijke beesten thuiskwam... Er heeft hier in huis al wat rondgekropen, gevlogen en gelopen ! Veerle zaagt omdat de kinderen altijd voort vriendjes mee binnen brengen...Ik heb haar gevraagd om eens haar hand op haar hoofd te leggen, en eens te kijken wie er onder stond. Het was hier de "Zoeten Toeval", er zaten hier altijd hele hopen kinderen. En dat was zo zolang ze schoolgaand waren, nadien, toen ze gingen werken verminderde dat stillekens. Maar ja, ze hadden het van geen vreemden... Ik herinner mij dat ons moeder eens oliebollen bakte voor gans de Chiro -meer dan 100 kinderen- ze kwamen per ploeg, en zaten dan per twee op de trap, tot aan de zolder, en de potten met oliebollen gingen voortdurend de trap op en af... Suzanne hielp bakken, en ons vader was gevlucht naar de cinema... Hij had wel eerst gevraagd of ons moeder zot was??? Blijkbaar is dat op een of andere manier te zien aan ons huis ook, ik herinner mij, Bart en Veerle waren nog niet getrouwd, we gingen 's avond naar ons bed, toen er een voorzichtig belletje klonk... Wie was er daar nog, op dat late uur ???
Er stond een jong meisje, in uniform van een jeugdbeweging, aan de deur..."Meneer, zou ik aub eens naar het toilet mogen gaan aub???" Wat zeg je dan? Ja, natuurlijk...maar er kwam niet één plassertje binnen, maar wel twintig ! Ze waren bezig aan een dropping... Het gekakel en gegichel in mijn gang heeft wel een tijdje geduurd, en de "chasse" van 't WC bleef maar stromen...Het moet dus wel aan iets te zien zijn...maar ik weet niet wat.
Nu zijn onze kinderen weg, en den "toeval" is ook weg, de kleinkinderen hebben hier in de omgeving geen vriendjes/vriendinnetjes, dus de bel rinkelt niet meer zo vaak. Jammer ...
Tot de volgende ?
maandag, augustus 28, 2006
zondag, augustus 27, 2006
feest
Gisterenavond zijn we naar het "pensionneringsfeest" van mijn collega Roger geweest. Een beetje tot mijn verbijstering was het niet een feestje, maar een feest met wel 100 man, min of meer... Ik was blij er heel wat collega's te zien die ik al heel lang niet meer zag...Maar ik miste Jef en Rik...die liggen mij om diverse redenen wel wat nader, Rik is nu in mijn plaats gekomen, en Jef was zowat altijd mijn beste vriend onder de collega's (en nog altijd- We zaten in aanpalende gewesten, karakterieel liggen we elkaar, en we verloren beiden veel te vroeg een zoon...)
Ik heb het er redelijk lang uit gehouden, tot zowat 11.30 uur... Dan begon de pijn te erg op te spelen, en wist ik dat ik naar huis moest, want ik moest ook nog een dik half uur rijden. Thuis direct de beddebak in, en na een kwartier zoeken naar een min of meer comfortabele houding eindelijk rust.
Het eten was er lekker, een goede barbecue, met als eerste gerecht een heerlijke vis-spies, daarna veel te veel vlees. Ik heb er nog wat van gegeten, maar Anny had met de vis al meer dan genoeg. (Ik eigenlijk ook, maar één keer zondigen zal wel geen kwaad kunnen zeker?) Weet je wie we daar allemaal misten? Onze vriend Honoré en zijn Laurette. Ik had gehoopt dat ze reeds zo ver hersteld zou zijn dat ze er beiden bij konden zijn, maar blijkbaar nog niet... Ik ga straks eens een mailtje doen om wat meer te horen over haar toestand. Zij is dus een van de slachtoffers van de hittegolf die we kenden in juli... Gek hé, ik had daar deugd van, en Laurette werd er ziek door...Je ziet maar hé.
Hopelijk herstelt ze volledig, en kunnen wij weer gezellig bijeen zitten in Spa, op de uitstap van de bende der gepensionneerden...Voor de eerste keer komt Roger en Anny daar dus ook. (of is dat een Annie ?). De groep "oudjes" neemt alsmaar uitbreiding...
Ik weet nog niet zeker of we vandaag gaan rommelmarkten, ik ben nog niet echt zo als het hoort, we zien wel hoe ik me voel vanmiddag...
Ik ga nu rustig wat uitrusten en hopen dat het toch nog lukt.
Allee, tot morgen?
Ik heb het er redelijk lang uit gehouden, tot zowat 11.30 uur... Dan begon de pijn te erg op te spelen, en wist ik dat ik naar huis moest, want ik moest ook nog een dik half uur rijden. Thuis direct de beddebak in, en na een kwartier zoeken naar een min of meer comfortabele houding eindelijk rust.
Het eten was er lekker, een goede barbecue, met als eerste gerecht een heerlijke vis-spies, daarna veel te veel vlees. Ik heb er nog wat van gegeten, maar Anny had met de vis al meer dan genoeg. (Ik eigenlijk ook, maar één keer zondigen zal wel geen kwaad kunnen zeker?) Weet je wie we daar allemaal misten? Onze vriend Honoré en zijn Laurette. Ik had gehoopt dat ze reeds zo ver hersteld zou zijn dat ze er beiden bij konden zijn, maar blijkbaar nog niet... Ik ga straks eens een mailtje doen om wat meer te horen over haar toestand. Zij is dus een van de slachtoffers van de hittegolf die we kenden in juli... Gek hé, ik had daar deugd van, en Laurette werd er ziek door...Je ziet maar hé.
Hopelijk herstelt ze volledig, en kunnen wij weer gezellig bijeen zitten in Spa, op de uitstap van de bende der gepensionneerden...Voor de eerste keer komt Roger en Anny daar dus ook. (of is dat een Annie ?). De groep "oudjes" neemt alsmaar uitbreiding...
Ik weet nog niet zeker of we vandaag gaan rommelmarkten, ik ben nog niet echt zo als het hoort, we zien wel hoe ik me voel vanmiddag...
Ik ga nu rustig wat uitrusten en hopen dat het toch nog lukt.
Allee, tot morgen?
zaterdag, augustus 26, 2006
Bloggen in soorten...
Laatst kreeg ik van een internetvriendin (geen slechte gedachten, ook een rugpatiënt) een adres van een blog door. Het was heel mooi, net zoals de blog van een kennis van Honoré, maar het is niet mijn idee van een blog. Wat die mensen doen is meer wat ik zie als een prachtige website. Voor mij is een blog een regelmatige kijk op de dinges van het leven...Zoiets als de blog van Jos Ghijsen, dus zoiets als zijn dagelijks krantenbijdrage van vroeger. Niet copiërend, maar mijn eigen versie, mijn kijk, mijn opinie, mijn ervaringen en soms een keer mijn gal...
Ooit vertelde een trouwe lezer (den diene van de courgetten om hem niet te noemen) mij dat hij soms het gevoel had dat hij een beetje een voyeur was, die bij mij binnen keek. En ja, ergens zit dat element er ook in, ik zet op die manier inderdaad mezelf en soms bekenden een beetje "op straat", maar weet wel dat het veelal wat overtrokken wordt, en dat het veelal de bedoeling is wat humor te brengen. Als ik over mijn buur zijn snurken spreek, dan is dat echt niet zooo erg als ik het hier soms schilder, en wat ik soms over mijn zussen zeg is ook niet altijd zooo letterlijk te interpreteren...het moet leuk overkomen, ik schrijf hier geen aanklachten, ik zever er zo maar wat op los...en ja mijn buur snurkt, en ja mijn oudste zus klikte altijd tegen ons moeder als ik mijn nek niet gewassen had, maar de coloriet van het verhaal, dat breng ik aan, met brede zware streken...Je kunt dus inderdaad wel binnenkijken, maar vergeet niet de verf heel wat te verbleken...Alleen over de grootte van de vissen en mijn pijn lieg ik niet, anders lieg ik eigenlijk ook niet, maar veelal schep ik dan met een groooote lepel.
Ik zet dat hier opdat ik toch niet zou veroorzaken dat er mensen zijn die slecht denken over al wie geprikt wordt door de punt van mijn pen...Kijk, ik schrijf alleen over mensen die ik echt mag, voor wie ik niet mag heb ik ook geen interesse, en dus schrijf ik er ook niet over. Dus al wie de prik van mijn pen voelt of voelde...
Vanmorgen was ik op de rommelmarkt in de stationstraat te Oudenaarde. De eerste drie jaar van mijn "carrière" in Oudenaarde woonde ik daar. Het huis bestaat niet meer, dat is nu een parking van de O'Cool. Maar toch keken we vandaag niet alleen naar de markt, niet alleen naar de mensen op de markt, maar ook, vol verbijstering naar al wat veranderd is in onze oude straat. Heel wat neringdoenders zijn verdwenen, heel wat huizen staan leeg, zijn verbouwd, zijn veranderd van bestemming, en noem maar op... De wereld verandert terwijl je er op staat te kijken.
Jacqueline van Jacky kwam ons tegen, en natuurlijk moesten we eens binnen, iets drinken, en wat babbelen. Het beeldje dat zij kochten te Kornelis Horebeeste stond er op de dressoir, en aan de muur hing mijn pyrografie van het verdwenen zakstraatje met zicht op de toren van Walburga. We hoorden wat nieuwtjes van buren van vroeger en stelden vast dat we inderdaad oud worden...Kinderen en zelfs kleinkinderen van wie daar dan woonde, passeerden de revue, en er waren er ook een deel die niet meer konden passeren, omdat bleek dat ze al gestorven waren... Gek, ik vraag me af wat we zouden vaststellen als we naar de wijk teruggingen waar we onze kindertijd doorbrachten...We weten dat ons "thuis" er in beide gevallen nog staat, maar we kennen de bewoners niet. En wellicht kennen we zelfs de huizen er rond niet meer, of amper...
Het zal wel normaal zijn, dat hoe ouder je word, hoe meer je geconfronteerd word met je verleden. Nu ja, dat verleden wordt ook alsmaar groter en groter (gelukkig maar !)...
Een tijdje terug zagen we op de rommelmarkt een sierschaal staan, die dezelfde of ongeveer dezelfde was als die, die we ooit kregen als huwelijksgeschenk van Maurits Galle...De schaal is bij ons al lang geleden gesneuveld...Als je kinderen hebt gebeurt dat nogal eens...Maar we dachten door het zien van die schaal weer eens aan Maurits...Het was al een hele tijd dat ik zelfs niet eens meer aan hem dacht, en toch heb ik veel aan hem te danken...
Dat is wellicht ook de reden dat ik zoveel souvenirs heb, en dat sommige mensen zeggen (of stilletjes denken) dat er zoveel "brol" staat en hangt...Heel wat van die zaken zijn meer dan het voorwerp zelf... Ik heb al eens gezegd dat voor mij de ergste ramp die je aan je thuis kan treffen een brand is...voor al die zaken, al die herinneringen die je niet meer kunt vervangen. Heb je al eens stil gestaan bij die oude mens die naar het bejaardentehuis gaat, en die een keuze moet maken welke souvenirs hij mag meenemen? Welke souvenirs hij moet laten liggen... Erg moet dat zijn.
Het is niet dat huis, het is het leven achter je die geconcentreerd in die ruimte ligt...
Allee, weer een beetje in mijn "nakie" staand voor u, lieve lezer(es)...tot de volgende ?
Ooit vertelde een trouwe lezer (den diene van de courgetten om hem niet te noemen) mij dat hij soms het gevoel had dat hij een beetje een voyeur was, die bij mij binnen keek. En ja, ergens zit dat element er ook in, ik zet op die manier inderdaad mezelf en soms bekenden een beetje "op straat", maar weet wel dat het veelal wat overtrokken wordt, en dat het veelal de bedoeling is wat humor te brengen. Als ik over mijn buur zijn snurken spreek, dan is dat echt niet zooo erg als ik het hier soms schilder, en wat ik soms over mijn zussen zeg is ook niet altijd zooo letterlijk te interpreteren...het moet leuk overkomen, ik schrijf hier geen aanklachten, ik zever er zo maar wat op los...en ja mijn buur snurkt, en ja mijn oudste zus klikte altijd tegen ons moeder als ik mijn nek niet gewassen had, maar de coloriet van het verhaal, dat breng ik aan, met brede zware streken...Je kunt dus inderdaad wel binnenkijken, maar vergeet niet de verf heel wat te verbleken...Alleen over de grootte van de vissen en mijn pijn lieg ik niet, anders lieg ik eigenlijk ook niet, maar veelal schep ik dan met een groooote lepel.
Ik zet dat hier opdat ik toch niet zou veroorzaken dat er mensen zijn die slecht denken over al wie geprikt wordt door de punt van mijn pen...Kijk, ik schrijf alleen over mensen die ik echt mag, voor wie ik niet mag heb ik ook geen interesse, en dus schrijf ik er ook niet over. Dus al wie de prik van mijn pen voelt of voelde...
Vanmorgen was ik op de rommelmarkt in de stationstraat te Oudenaarde. De eerste drie jaar van mijn "carrière" in Oudenaarde woonde ik daar. Het huis bestaat niet meer, dat is nu een parking van de O'Cool. Maar toch keken we vandaag niet alleen naar de markt, niet alleen naar de mensen op de markt, maar ook, vol verbijstering naar al wat veranderd is in onze oude straat. Heel wat neringdoenders zijn verdwenen, heel wat huizen staan leeg, zijn verbouwd, zijn veranderd van bestemming, en noem maar op... De wereld verandert terwijl je er op staat te kijken.
Jacqueline van Jacky kwam ons tegen, en natuurlijk moesten we eens binnen, iets drinken, en wat babbelen. Het beeldje dat zij kochten te Kornelis Horebeeste stond er op de dressoir, en aan de muur hing mijn pyrografie van het verdwenen zakstraatje met zicht op de toren van Walburga. We hoorden wat nieuwtjes van buren van vroeger en stelden vast dat we inderdaad oud worden...Kinderen en zelfs kleinkinderen van wie daar dan woonde, passeerden de revue, en er waren er ook een deel die niet meer konden passeren, omdat bleek dat ze al gestorven waren... Gek, ik vraag me af wat we zouden vaststellen als we naar de wijk teruggingen waar we onze kindertijd doorbrachten...We weten dat ons "thuis" er in beide gevallen nog staat, maar we kennen de bewoners niet. En wellicht kennen we zelfs de huizen er rond niet meer, of amper...
Het zal wel normaal zijn, dat hoe ouder je word, hoe meer je geconfronteerd word met je verleden. Nu ja, dat verleden wordt ook alsmaar groter en groter (gelukkig maar !)...
Een tijdje terug zagen we op de rommelmarkt een sierschaal staan, die dezelfde of ongeveer dezelfde was als die, die we ooit kregen als huwelijksgeschenk van Maurits Galle...De schaal is bij ons al lang geleden gesneuveld...Als je kinderen hebt gebeurt dat nogal eens...Maar we dachten door het zien van die schaal weer eens aan Maurits...Het was al een hele tijd dat ik zelfs niet eens meer aan hem dacht, en toch heb ik veel aan hem te danken...
Dat is wellicht ook de reden dat ik zoveel souvenirs heb, en dat sommige mensen zeggen (of stilletjes denken) dat er zoveel "brol" staat en hangt...Heel wat van die zaken zijn meer dan het voorwerp zelf... Ik heb al eens gezegd dat voor mij de ergste ramp die je aan je thuis kan treffen een brand is...voor al die zaken, al die herinneringen die je niet meer kunt vervangen. Heb je al eens stil gestaan bij die oude mens die naar het bejaardentehuis gaat, en die een keuze moet maken welke souvenirs hij mag meenemen? Welke souvenirs hij moet laten liggen... Erg moet dat zijn.
Het is niet dat huis, het is het leven achter je die geconcentreerd in die ruimte ligt...
Allee, weer een beetje in mijn "nakie" staand voor u, lieve lezer(es)...tot de volgende ?
vrijdag, augustus 25, 2006
mooi
De wereld is mooi vandaag ! Alles is afgespoeld met vele emmers water. Omdat ze hierboven wellicht nog geen TV hebben, kennen ze natuurlijk nog niet al de practische hulpmiddeltjes zoals Mr Propre en dergelijke, waarbij je met veel minder water toekomt, hebben ze ook nog nooit van milieuzorg gehoord en smossen ze volop met water die op andere plaatsen een bijna onbetaalbaar goedje is, en zwemmen wij hier nu van onze zetel naar de salontafel om onze afstandsbediening te nemen en te kijken naar de wateroverlast in de rest van ons landje...Zo'n klein landje en zoveel water...niet te geloven !
We stevenen weer recht op een rekord af, na de warmste, zonnigste, droogste en leukste maand juli sinds de waarnemingen, krijgen we nu de natste, somberste, koudste en naargeestigste maand augustus...en dat vlak na elkaar, wat wellicht weer een rekord op zich is...
Sommigen denken dat er sprake is van een fundamentele weersverandering. Ze zijn mis ! Het is alleen de vroegere weermaker die op pensioen is, en we zitten nu met een nieuwe, een moderne. Een die geweldig geniet van wat de huidige filmmakers ons nu voorschotelen...Hij probeert op welke plaats hij nu "The Perfect Storm" het best kan laten doorgaan, met de meest spectaculaire effecten. Hij maakt het warmer op de polen, zodat grote ijsblokken loskomen en afdrijven op de oceaan...Dan stuurt hij in die streek ondoorzichtige mist, en zit wanhopig te wachten op een nieuwe "Titanic". Vorige jaar deed hij eens dunnetjes die film over de tornadojagers over, en speelde hij het klaar de grootste zeebeving gevolgd door de geweldigste overstromingen te ensceneren op een werkelijke bestaande plaats...en kijk maar, hij doet voort, op alle fronten tegelijk...Niet normaal? Sukkelaar, het is gewoon de moderne tijd, da's al.
De oude weermaker moest alles manueel organiseren, moest er met zijn gedachte bij blijven, en het was al een serieuze prestatie als hij twee fenomenen kon laten gebeuren op hetzelfde ogenblik. De nieuwe echter is grootgebracht in de tijd van de computer, toen hij de job kreeg, ging hij naar de Aldi en kocht met zijn eertste spaarcenten de modernste computer en ging aan het werk... Je kunt niet ontkennen dat die goedkopere computers wel héél degelijk presteren hé ? Maar help mij nu toch maar zoeken naar de electriciteitskabel die naar de hemel loopt, dan kunnen we die saboteren, en krijgen we wellicht weer heerlijk ouderwets weer in een heerlijk trage cyclus, heel voorspelbaar en heel gewoon... Als jij iets weet, verwittig ons dan, en laat ons gezamelijk de boel naar de kl. helpen.
Waar is de tijd dat God nog die oude wijze man met de lange grijze baard was...nu zit daar een yuppie op het klavier van een pc te tokkelen dat het niet mooi meer is.
Help ! Help !
We stevenen weer recht op een rekord af, na de warmste, zonnigste, droogste en leukste maand juli sinds de waarnemingen, krijgen we nu de natste, somberste, koudste en naargeestigste maand augustus...en dat vlak na elkaar, wat wellicht weer een rekord op zich is...
Sommigen denken dat er sprake is van een fundamentele weersverandering. Ze zijn mis ! Het is alleen de vroegere weermaker die op pensioen is, en we zitten nu met een nieuwe, een moderne. Een die geweldig geniet van wat de huidige filmmakers ons nu voorschotelen...Hij probeert op welke plaats hij nu "The Perfect Storm" het best kan laten doorgaan, met de meest spectaculaire effecten. Hij maakt het warmer op de polen, zodat grote ijsblokken loskomen en afdrijven op de oceaan...Dan stuurt hij in die streek ondoorzichtige mist, en zit wanhopig te wachten op een nieuwe "Titanic". Vorige jaar deed hij eens dunnetjes die film over de tornadojagers over, en speelde hij het klaar de grootste zeebeving gevolgd door de geweldigste overstromingen te ensceneren op een werkelijke bestaande plaats...en kijk maar, hij doet voort, op alle fronten tegelijk...Niet normaal? Sukkelaar, het is gewoon de moderne tijd, da's al.
De oude weermaker moest alles manueel organiseren, moest er met zijn gedachte bij blijven, en het was al een serieuze prestatie als hij twee fenomenen kon laten gebeuren op hetzelfde ogenblik. De nieuwe echter is grootgebracht in de tijd van de computer, toen hij de job kreeg, ging hij naar de Aldi en kocht met zijn eertste spaarcenten de modernste computer en ging aan het werk... Je kunt niet ontkennen dat die goedkopere computers wel héél degelijk presteren hé ? Maar help mij nu toch maar zoeken naar de electriciteitskabel die naar de hemel loopt, dan kunnen we die saboteren, en krijgen we wellicht weer heerlijk ouderwets weer in een heerlijk trage cyclus, heel voorspelbaar en heel gewoon... Als jij iets weet, verwittig ons dan, en laat ons gezamelijk de boel naar de kl. helpen.
Waar is de tijd dat God nog die oude wijze man met de lange grijze baard was...nu zit daar een yuppie op het klavier van een pc te tokkelen dat het niet mooi meer is.
Help ! Help !
donderdag, augustus 24, 2006
post scriptum
Ik was vergeten te melden dat ik dinsdag, tijdens het vissen ook nog een ijsvogel zag...Ook dat was jàààren geleden !
daaag
daaag
2006 -Jaar van de vogels
Neen, ik heb géén nieuwe (g)astronomische dierenriem geschapen...Ik heb gewoon dit jaar al heel wat ongewone vogels gezien.
In het voorjaar kregen we bezoek van jonge heggemussen die bleven fladderen voor ons raam, wellicht om een bezoekje te brengen aan onze kanaries...
Iets korter geleden vond een reiger het plezant om op een struikje van nog geen twee meter hoog, midden in mijn achtertuin te landen. Hij zakte bijna door de struik. Daar hij nogal dicht zat bij mijn vijver heb ik hem roepende en armenwiekend verjaagd.
Heel kort geleden was er een valkje (of een ander merk roofvogel - die ken ik niet zo goed van buiten) die minuten lang probeerde door het glas van mijn raam te vliegen, wellicht ook naar de kanarie, maar wellicht met heel wat minder vredelievende bedoelingen dan de heggemussen.
And the top of the Bill ! Gisterenavond, kwam ik iets voor 19 uur van tanteke, toen we plots heel hoog gekke vogels zagen vliegen (3 of 6 we zagen er twee keer 3 - maar wellicht twee keer dezelfde ?) Anny dacht reigers, ik zei neen, reigers vliegen niet met gestrekte hals, misschien ganzen of zwanen??? We reden langzaam door toen ze plots amper 50 meter voor ons landden op het dak van een huis...Ooievaars, we geloofden ons ogen niet !!
Sjonge, sjonge, zou dat mens die daar woonde nu in verwachting zijn?
tussen haakjes, met mijne moteur is alles ok, dank u !
tot de volgende
In het voorjaar kregen we bezoek van jonge heggemussen die bleven fladderen voor ons raam, wellicht om een bezoekje te brengen aan onze kanaries...
Iets korter geleden vond een reiger het plezant om op een struikje van nog geen twee meter hoog, midden in mijn achtertuin te landen. Hij zakte bijna door de struik. Daar hij nogal dicht zat bij mijn vijver heb ik hem roepende en armenwiekend verjaagd.
Heel kort geleden was er een valkje (of een ander merk roofvogel - die ken ik niet zo goed van buiten) die minuten lang probeerde door het glas van mijn raam te vliegen, wellicht ook naar de kanarie, maar wellicht met heel wat minder vredelievende bedoelingen dan de heggemussen.
And the top of the Bill ! Gisterenavond, kwam ik iets voor 19 uur van tanteke, toen we plots heel hoog gekke vogels zagen vliegen (3 of 6 we zagen er twee keer 3 - maar wellicht twee keer dezelfde ?) Anny dacht reigers, ik zei neen, reigers vliegen niet met gestrekte hals, misschien ganzen of zwanen??? We reden langzaam door toen ze plots amper 50 meter voor ons landden op het dak van een huis...Ooievaars, we geloofden ons ogen niet !!
Sjonge, sjonge, zou dat mens die daar woonde nu in verwachting zijn?
tussen haakjes, met mijne moteur is alles ok, dank u !
tot de volgende
woensdag, augustus 23, 2006
Rare dag
Zeldzame dag...
Toen ik gisterenmiddag wegreed om te gaan vissen met Luc, zag ik tot mijn verwondering nog tientallen auto's en mensen van de begrafenis van Adelin De Smet komen. Adelin was de vader van Bartje...Mensen van Mater en omgeving kennen Bartje allemaal, en onze Bart was wreed aangedaag toen hij hoorde hoe Bartje hier was gestopt en ons wenend omarmde...en hij grinnikte toen ik er bij zei dat ik bijna platgenepen was...
Ik had een kaartje in de bus van zijn moeder laten stoppen door Veerle. Zoals ik gewoon ben, schrijf ik altijd een persoonlijke boodschap op zo'n kaartje van medeleven. Is het iemand die ik persoonlijk ken, een terugzien op, is het familie van een kennis, dan iets algemener over het verlies van een vader, moeder, broer of kind...dingen waarover ik jammer genoeg kan meeklappen. Dat persoonlijke tintje wordt meestal zeer sterk gewaardeerd, dat heb ik al meermalen ondervonden, maar zoals met Bartje ???
Bartje is eigenlijk een héééle Bart, ik vermoed een stuk boven de twee meter hoog, en ongeveer twee keer zo breed als ik ben, en in alle richtingen...dus een berg van een vent. Hij was de favoriete jeugdleider van onze kinderen, en later duwde ik hem het militantisme in. Luc De decker heeft daar nog altijd een goede delegee aan. Maar die berg van een vent heeft een heel klein hartje...zelfs al van heel lang geleden hoorde ik dat, als er een kleine viel en weende, leider Bart daar dan naast zat mee te wenen van danige compassie...
Bartje was dus ook aangedaan van mijn rouwkaartje, en kwam ons wenend danken en bijna doodknijpen. Een heerlijke man !
Toen ik 's avonds bij Luc nog genoot van een après-fishing, een heerlijk glaasje frisse witte wijn, gezeten bij de mooie vijver van Luc, belde Anny dat Mia langskwam en dat ik vlug moest naar huis komen. Het jaarlijkse bezoek van mijn nichtje, dat mocht ik niet missen, de helft van mijn après-fishing wel, dus ikke rap naar huis, en rap iets eten. Ondertussen ging de telefoon, en melde Luc (den anderen) dat hij langskwam met warmoes en bonen... Dat snapte ik niet direct, om twee redenen...hij was in de voormiddag langsgeweest met pompoenen en courgetten... Maar ja, hij en zijne madam kwamen er ook nog eens langs. Ik was wat geambeteerd... Ik had het gevoel dat Luc eigenlijk eens kwam "op bezoek", eens een avondje passeren, en nu was dat een beetje onderbroken door het bezoek van mijn nichtje. (Mijn nichtje is uniek ! ik heb maar één nichtje...)
Luc zal me dat wel niet kwalijk nemen, maar niettemin vind ik het ambetant...
Je ziet, het was een rare dag, maar wel een heel mooie...en tussen haakjes, die droom over karpers...vergeet maar al je dromen, ze hebben niets met de toekomst te maken, ik heb maar eentwintigtal visjes gevangen, en 't waren geen grote...
tot morgen ?
Toen ik gisterenmiddag wegreed om te gaan vissen met Luc, zag ik tot mijn verwondering nog tientallen auto's en mensen van de begrafenis van Adelin De Smet komen. Adelin was de vader van Bartje...Mensen van Mater en omgeving kennen Bartje allemaal, en onze Bart was wreed aangedaag toen hij hoorde hoe Bartje hier was gestopt en ons wenend omarmde...en hij grinnikte toen ik er bij zei dat ik bijna platgenepen was...
Ik had een kaartje in de bus van zijn moeder laten stoppen door Veerle. Zoals ik gewoon ben, schrijf ik altijd een persoonlijke boodschap op zo'n kaartje van medeleven. Is het iemand die ik persoonlijk ken, een terugzien op, is het familie van een kennis, dan iets algemener over het verlies van een vader, moeder, broer of kind...dingen waarover ik jammer genoeg kan meeklappen. Dat persoonlijke tintje wordt meestal zeer sterk gewaardeerd, dat heb ik al meermalen ondervonden, maar zoals met Bartje ???
Bartje is eigenlijk een héééle Bart, ik vermoed een stuk boven de twee meter hoog, en ongeveer twee keer zo breed als ik ben, en in alle richtingen...dus een berg van een vent. Hij was de favoriete jeugdleider van onze kinderen, en later duwde ik hem het militantisme in. Luc De decker heeft daar nog altijd een goede delegee aan. Maar die berg van een vent heeft een heel klein hartje...zelfs al van heel lang geleden hoorde ik dat, als er een kleine viel en weende, leider Bart daar dan naast zat mee te wenen van danige compassie...
Bartje was dus ook aangedaan van mijn rouwkaartje, en kwam ons wenend danken en bijna doodknijpen. Een heerlijke man !
Toen ik 's avonds bij Luc nog genoot van een après-fishing, een heerlijk glaasje frisse witte wijn, gezeten bij de mooie vijver van Luc, belde Anny dat Mia langskwam en dat ik vlug moest naar huis komen. Het jaarlijkse bezoek van mijn nichtje, dat mocht ik niet missen, de helft van mijn après-fishing wel, dus ikke rap naar huis, en rap iets eten. Ondertussen ging de telefoon, en melde Luc (den anderen) dat hij langskwam met warmoes en bonen... Dat snapte ik niet direct, om twee redenen...hij was in de voormiddag langsgeweest met pompoenen en courgetten... Maar ja, hij en zijne madam kwamen er ook nog eens langs. Ik was wat geambeteerd... Ik had het gevoel dat Luc eigenlijk eens kwam "op bezoek", eens een avondje passeren, en nu was dat een beetje onderbroken door het bezoek van mijn nichtje. (Mijn nichtje is uniek ! ik heb maar één nichtje...)
Luc zal me dat wel niet kwalijk nemen, maar niettemin vind ik het ambetant...
Je ziet, het was een rare dag, maar wel een heel mooie...en tussen haakjes, die droom over karpers...vergeet maar al je dromen, ze hebben niets met de toekomst te maken, ik heb maar eentwintigtal visjes gevangen, en 't waren geen grote...
tot morgen ?
Abonneren op:
Reacties (Atom)