Racisme

Eigenlijk is het woord al verkeerd, het gaat niet meer alleen over verschillende rassen, het gaat eigenlijk zo goed als over alle verschillen die er tussen mensen bestaan. Als je een vrouwenhater bent, dan ben je ook een racist.

 Het is wellicht onmogelijk om alle vormen van racisme te omschrijven... Het kan gaan over rassen, over religies, over uiterlijkheden, over taal, over gebruiken, kledij... eigenlijk zowat over alles.

Het voorbeeld van de test die ze deden in een school, waarbij men de klas te kennen gaf dat mensen die geen blauwe ogen hadden, eigenlijk minderwaardig waren. De gevolgen waren enorm, deze totaal nieuwe vorm van racisme stroomde de klas uit, en had men het experiment niet bekend gemaakt zou men wellicht blijvend deze nieuwe vorm van racisme hebben op een groot stuk van onze aardkloot.

Maar racisme wordt als een negatief iets beschouwd, en de zaken die we gewoonlijk onder die term benoemen, zijn ook negatief. Maar zo simpel is het niet. Ik heb kleinkinderen die ros zijn, maar ik weet dat er heel wat mensen de rossen anders bekijken dan alle anderen. Onzin ? Ja natuurlijk, maar het zegt ons gewoon hoe onzinnig racisme eigenlijk is. Als ik iemand ontmoet met zes vingers aan zijn hand, dan is hij anders, dan valt hij buiten de gewone norm, maar er zullen heel weinig mensen zijn die hem als minderwaardig beschouwen.

Het is dus niet zo eenvoudig om een juiste, een alles-dekkende verklaring te geven van het woord racisme. 

Voor mij is het feit dat je iemand niet als je gelijke beschouwt racisme. Dat kan dus zowel gaan over iemand als beter, meerwaardiger te beschouwen, dan als iemand als minder beschouwen. Met andere woorden, hoe we het ook stellen, we zijn allemaal ergens een beetje racist. Dit hoeft niet negatief te zijn, het is slechts negatief als je dit of die verschil(len) gaat gebruiken om iemand op een ander manier te bekijken dan je jezelf bekijkt.  Als je het zo simpel, eenvoudig stelt, dan is het een geluk dat racisme bestaat ! Zonder dit onderscheid zouden we ook geen onderscheid van seksen zien... en was de mensheid allang uitgestorven...

Ben ik racist? Ja.

Maar ik probeer het alleen op een positieve manier te gebruiken, en ik probeer alle negativisme uit te schakelen. Want daar gaat het eigenlijk over ! Het gaat niet over het verschillend zijn, het gaat hem over elkaar aanvaarden als gelijke.

Ik meen dat ik in deze reeks blogjes al eens geschreven heb over die idiote onzin waarbij we beroepen al mooi, edel, voornaam tegenover gewoon, minderwaardig stellen.  Als men mij vraagt welk beroep voor mij het belangrijkste is in onze maatschappij, dan stel ik steeds de mensen van de vuilnisophaling voorop, want zonder hen zou het hier nogal stinken !

Als ik meer in de richting denk van de meeste mensen, dan zijn mensen met verantwoordelijkheid in hun beroep, met een hoge geschooldheid, meestal als beter, volwaardiger bekeken dan de andere mensen.

Ik weet niet of dit systeem nog steeds bestaat, maar vroeger moesten de studenten in Nederland niets betalen tijdens de studies, maar zodra ze werk hadden moesten ze de kosten van hun studies afbetalen. Ik vind dit een schitterend idee. Het komt niet alleen financieel logischer uit voor mij, het lijkt me ook een beetje de mens te drijven naar het idee, dat hoe meer je kent (en/of) kunt, hoe meer je ten dienste moet staan van de gemeenschap.

De maatschappij biedt hen de kans om de studies te doen, zij moeten de maatschappij laten genieten van hun kennis.

In de praktijk is dit - helaas - niet waar... De meeste mensen met een beroep komende uit een universitaire studie, stellen zich boven hun medemensen, in plaats van mede onderaan de maatschappij het geheel omhoog te duwen. (Je ziet, ik ben zeker daar een racist !)

Ik stel voor dat we racisme vervangen door bewust jezelf te corrigeren en te blijven corrigeren naar een wereld waarin iedereen elkaars gelijke is. Niet altijd makkelijk, maar de enige manier om er te geraken !

ZON !!!

Een speciaaltje voor de mensen die vergeten zijn, hoe de zon er uit ziet... Een grote fel lichtende bol, waar je niet moogt inkijken op gevaar van je ogen kapot te maken.

Een bol van licht, die heel de wereld een veel mooier uiterlijk geeft...

Een zon is zo belangrijk, dat we, dromen van een zonnetje in huis... En dat is dan wellicht je meest geliefde persoon.

Eén keer in het jaar staat ze op in het Oosten en één keer in 't jaar gaat ze slapen in het westen... De rest van het jaar staat ze op in ongeveer het Oosten en gaat ze slapen in ongeveer het Westen... En die ongeveer moet je met een rotsblok zout nemen, want als je het dagelijks bekijkt, dan verschiet je dat men durft te stellen dat de zon in het Oosten opstaat... 

Als ik sta te turnen, 's morgens vroeg, dan zie ik veelal de zon opkomen, of amper opgekomen staan aan de einder. En tussen de uiterste punten ligt een héle afstand. Dat van dat Oosten ? Vergeet het maar.

Maar vandaag is er geen zon te bespeuren.

De lucht is grijs, en zelfs de wereld heeft zich getooid in grijze tinten. Voor mijn deur staat groen, die nu donkergroen is, en licht weer fel groen en bij zon bijna stralend-groen. 't Is 't zelfde gras. Maar je kunt het amper geloven. Op sommige dagen heb je dikke bewolking, maar dan kan de zon toch plots door alles heen priemen, en zie je plots het belichte groen tot leven komen. Ademen, oprichten, blinken, stralen.. om bij het verdwijnen van de zon weer stilletjes te verzinken in een doffe doodse wereld.

We hebben vitamine D tekort, omdat we te weinig buiten lopen, maar vooral omdat we te weinig zon hebben. Daardoor hebben we minder weerstand tegen allerlei ziekten... wellicht ook tegen Corona.

Zon

Leven.

Warmte...

Feestdagen

Dit jaar zijn de feestdagen geschrapt van de kalender. Niet echt, want bij het drukken van de kalender wisten ze dit nog niet. Je moet dus zelf actie ondernemen om alle activiteiten stil te leggen.

Niet dat dit voor mij zoveel zal verschillen.

We vierden van oudsher al die feesten met uitgestelde kalender. Ik wilde niet dat wij de kinderen in moeilijkheden zouden brengen, omdat ze "oh zo nodig" op Kerstavond bij schoonma moesten zijn en ook - op hetzelfde uur- bij Oma, en bij mama ook... Ik heb voor die stomme kwestie moeten bemiddelen en bij iedereen een ongelukkig gevoel nagelaten. Ik wil dit mijn kinderen/kleinkinderen dit niet aandoen.

Bovendien vind ik die feestdagdoenerij eigenlijk nogal kunstmatig en opgefokt omwille van de commercie...  En we krijgen steeds meer van die feestdagen erbij, en koopdagen en gedenkdagen en... noem maar op. Een deel ervan zijn gebonden aan kerkelijke hoogdagen, en ook al hoor je niet bij die kerk, toch vier je mee. Zou het dan niet logisch zijn dat we van ieder geloof in ons apenlandje, de feestdagen zouden opnemen in onze kalender ? Het idee van een suikerfeest vind ik heerlijk ! (Letterlijk, ik hou van zoet).

Of we moeten consequent zijn, en al deze feestdagen die aan een religie gebonden zijn, gewoon schrappen. Misschien moeten we dan ook maar eens denken aan de toelage aan die religies. In Duitsland moet je op je belastingsbrief vermelden voor welke religie je wenst te betalen (dus niet betalen kan ook ?) Mocht dit systeem in ons Absurdistan toegepast worden, dan denk ik dat de religies plots op een hongerdieet zouden komen te zitten... Want zoals ik de mensen ken, denk ik dat zelfs veel mensen die wel een religie bijhoren, rustig het vakje blanco zouden laten... Nen euro is nen euro...

Maar ondanks al die bedenkingen, zit ik toch thuis, alleen, met die feestdagen. Kijken naar TV naar de film van ieder jaar. Home Alone en die film vol gekweel over edelweiss en co... En me ergeren...

Ik zou nu ook naar een van die film-netten kunnen kijken, maar ik vertik het om naast dat dure abonnement nog eens apart te betalen voor een of andere film. Weet je nog, hoe vroeger, (ondertussen al heel lang geleden), we 8.000 Fr (zowat 200 euro) betaalden voor kijk- en luistergeld ? En we hadden zowat allemaal een antenne op ons dak staan, waarmee we hooguit een post of 4 - 5 konden ontvangen. Dan kwam de kabel, met heel wat meer posten op, en je zag de antennes stilaan verdwijnen.  Die kabel dat was telenet, als enige optie. Het zou beterkoop worden als er concurrentie kwam... Weet je dat nog ??? Veel goedkoper hé ? Nu ja, nu hebben we veel posten en solferen ze ons nog wat filmnetten bij, mits aparte betaling...

Geld.

GELD !

Ik weet niet hoe het bij u is, maar ik kijk maar naar een post of 10 hooguit, en de helft daarvan hee sporadisch. Maar we kunnen kijken naar een heel pak zenders en we betalen voor al die posten die we nooit bekijken...En bovendien moeten we daarvoor ook naar steeds meer en meer reclame kijken, wat ook een vorm van betalen is.

Je zou verwachten dat ze met al dat geld zouden in staat zijn om goede programma's te geven, maar zelfs dat lukt niet. In tegendeel, ik heb de indruk dat de kwaliteit steeds minder en minder wordt.

Neem nu de soaps.. Daar zijn er steeds meer van te zien. In die soaps - zeggen ze - geven ze een beeld van een normaal doorsnee gezin... Zijn er bij u echt zoveel moorden, zelfmoorden, verdwijningen en plots nieuw familieleden die blijkbaar nog een zondeke waren van nonkel Cyriel ???  In mijn familie gelukkig niet.

Niet dat er nooit eens een verrassing is, maar een nieuw lief van een kleindochter is veel logischer dan een kind van bompa, waarvan we nog nooit gehoord hadden...

Fictie moet van mij geen werkelijkheid zijn of zelfs maar benaderen, maar toch... Als de olie er af loopt, dan heb ik schrik dat ik zal uitglijden... en ik zit nu al met een slecht been !

djudedju

Bladeren

 't Zal bij u wellicht ook zo zijn, dat er overal bladeren liggen. Misschien liggen ze niet in uw weg, misschien ook wel.

Bij mij komen ze hoofdzakelijk van de lindeboom voor mijn deur. Nu en dan veeg ik die bladeren dan samen, en stop ze tussen de hortensias. Het kan gek klinken, maar daar blijven ze zitten, tenzij er werkelijk heel hevige wind komt. Dan waaien ze ook weg, maar dan echt weg, en dan heb ik er ook geen last meer van. Blijven ze liggen, dan vormen ze humus en zijn ze wellicht ook een van de redenen waardoor mijn hortensias het zo goed doen !

Ergens zijn die dode bladeren het nieuwe leven van morgen.

Het valt me op dat de horizon er heel anders uitziet dan in de zomer. In de zomer zie je een groene einder, nu eerder een zwarte, maar met veel meer doorkijk. Nu zijn nog lang niet alle bladeren gevallen op het veld van eer, er hangen er hier en daar nog wel wat, maar niet veel meer, en de volgende winderige dag zal er wel voor zorgen dat ook de laatste bladeren vallen... Gezelle zei "Hoe zere rijzen ze, de zieke zomerblaren..."

Mocht onze Koen nog leven, dan was hij al 54 jaar geweest (op 23 november)... en ons Veerle wordt er straks ook 50... Al mijn kinderen zullen dan minstens een halve eeuw oud zijn... 't Is lijk de dag van gisteren dat ze geboren werden. Dat mijn broer vroeg om Peter te mogen zijn. Hij is er ook al lang niet meer. Het lijkt wel of we steeds meer en meer afscheid moeten nemen. Dat hoort bij "het geluk" van oud te mogen worden. 

Waarom noemen we dat oud worden "een geluk" ? Je lichaam takelt af, je verliest steeds meer geliefden, vrienden, familie, kennissen... en toch houden we vast aan Het Leven. Met hoofdletters.

Als je het zo bekijkt, is dat eigenlijk bizar. Ik las ooit een verhaal, waarin het leven begint met je oude dag, en je steeds jonger wordt, tot je weer verdwijnt via de baarmoeder in het niets. Een beetje een gek verhaal, maar eigenlijk verschilt het veel minder van de huidige manier dan je zou denken. Misschien is het zelfs nog wat lastiger als je naar dat heerlijke jonge lijf moet kijken, naar je verdwijnen.

Ik las dat een verpleegster in Amerika een boek schreef over haar ervaringen met stervenden... Ze vertelde dat naargelang het einde naderde, steeds meer mensen engelen zagen en mensen die voor hen het leven verlieten. Mijn eerste gedacht was dat het ver weg was, en dat ik dat hier nog nooit hoorde, maar misschien is het alleen omdat wij er hier niet over praten. Misschien hebben de verpleegsters ook dergelijke ervaringen met stervenden ? 

Sterven wordt een "goede" bekende van je, als je het geluk hebt om oud te worden.

Sterven blijft vreemd, ook al wordt je oud.

En ergens vind ik het "leuk" te weten dat je dode lijf vol zit met leven.

Wanneer ben je dan dood ? Als alle leven verdwenen is uit dat lichaam? Verkorten we het leven drastisch met de crematie ? Ik denk dat je daar allemaal niet te veel moogt over nadenken. We verdwijnen in de kringloop. Zoals de dode bladeren het voedsel vormen van de levende planten, vormen wij mede ook een beetje van die levende bodem, gecremeerd of gewoon begraven... We blijven in de cirkelgang van het leven zitten, vormen de basis van nieuw leven.

Reïncarnatie lijkt niet onmogelijk, als we goed nadenken over ons "verdwijnen".

Donker

 Ik heb een hekel aan de donkere dagen...

Al heel vroeg doe ik de rolluiken naar beneden, en doe de lichten aan, om de klaarte binnen te houden en het duister buiten.

Is dat niet wat we eigenlijk doen in gans ons leven ?

We houden de droeve, de donkere, de kwade gedachten zoveel mogelijk uit ons hoofd, en denken uit alle macht aan leukere, lichtere dingen.

Dat gaat over lichamelijk pijn, maar ook over geestelijke smart. Buiten damitt ! Haal de zon in je hart... Maar dat lukt niet altijd hé ? Soms wordt je overmand door de pijn, het verdriet, de eenzaamheid, de ziekte, de dood...

Ik denk dat het dat is wat mijn aversie tegen de donkere dagen veroorzaakt. Het hoort bij al die dingen die te mijden zijn wegens triest, droef, pijnlijk, donkere gedachten.

Covid verergert dat allemaal nog wat. Je ziet haast geen mensen meer, en als je er een ziet, dan zie je maar de helft van zijn gezicht, en net het sprekendste gedeelte zit achter dat masker. Ik weet het, het is nodig, en ik draag het overal waar ik gevaar ducht, en meer dan waar de wet voorziet.

Maar het doet me treuren.

Vroeger zagen we hooguit dergelijke beelden uit die absurd drukke steden in Azië... En daar was het niet tegen de virussen, maar tegen de enorme vervuiling. De lucht was (is?) giftig.  Hier was dat eigenlijk min of meer verboden, je moest je gezicht tonen, kenbaar zijn, herkenbaar zijn. Voor de houders van de wet, en wellicht ook een beetje om de vrouwen te "helpen" in die ons wat vreemde godsdienst. Nu draagt dus iedereen die bescherming... Bescherming van onze gezondheid, en een beetje de bescherming van onze identiteit, ook al is dat laatste helemaal niet de bedoeling. Ik las dat we wellicht nog een jaar of vier, vijf met dat masker zullen rondlopen.

Want er lijkt geen echte immuniteit te bestaan tegen de Corona. Je ziet/hoort/leest over mensen die al meer dan één keer ziek waren van dat beestje. Ook ingeënten lijken niet helemaal veilig. De inenting tegen pokken, polio en andere kwade ziekten, werkten zo goed, dat deze ziekten zowat uitgeroeid zijn. Gelukkig maar, want het waren ook heel erge ondingen. Maar corona lijkt meer in de soort van de griep te zitten... Ieder jaar opnieuw een inenting, en hopen dat je ingeënt bent tegen de juiste variëteit van die beestjes... Ik verwacht dan ook dat we straks ieder jaar opnieuw bij de dokter gaan mogen, voor een nieuwe inenting. (Of meerder keren per jaar ?)...

Maar zie, ik zit alweer, in deze donkere dag, met donkere gedachten over duistere ziekten...

Nie pleuïen zouden ze in Gent zeggen. We mogen en we kunnen het niet opgeven. We moeten en we willen voortleven. Wij, ikke ! Want kijk eens over de grenzen van de welvaart heen... In al die arme landen is er geen geld om de vaccins aan te schaffen, om ze te verdelen, en in veel gevallen is er ook niet de infrastructuur om het te kunnen (die dingen moeten gekoeld zijn !) en om het structureel aan te pakken is haast niet mogelijk door de levensomstandigheden van die arme mensen.

Armen hier zijn heel rijk in vergelijking met de armen daar. Maar psychisch voelt het hetzelfde aan. Arm zijn is niet alleen een lichamelijk probleem.

Ooit zei een dokter-specialist tegen Anny: "Madammeke, in de arme landen verliezen de moeders som meer dan de helft van hun kinderen, en ze leven verder..." Wat treuren wij dan over het verlies van één kind? was de onderliggende boodschap. Maar kun je dat vergelijken?

We zien in onze wereld van welvaart steeds meer gezinnen met één kind (En dat danken ze dan nog veelal aan de medische wetenschap die daar echt wonderen doet)... Verlies dan maar eens dat ene kind !

Het verlies is misschien niet erger, maar wat rest is veel leger. Ik weet het, je kunt het niet echt vergelijken, maar het doet ons wat meer gefundeerd nadenken over de opmerking van die dokter.

Zie, ik ben het (mijn) verdriet aan het sublimeren... 

Rolluiken dicht en kunstmatig licht aan !!!

Only the lonely...

 Binnen een paar weken is het 1.5 jaar dat Anny overleden is... en onze Koen is al meer dan 20 jaar dood.

Dood.

Wat is dat eigenlijk ? Ben je gelovig ? Dan is het antwoord voor u wellicht heel anders dan voor de ongelovige. En ben je gelovig, dan is het antwoord veelal ook nog eens verschillend naargelang je geloof.

Ben je niet gelovig, dan is er voor jou niets meer. Dood is weg, is uit, is ... Wat is niets meer ? Uw verdriet zal wellicht even groot zijn, of misschien zelfs groter dan bij de gelovige, die zich nog ergens aan kan optrekken...

Maar het moet al iemand zijn met een heel sterk geloof om niet te twijfelen aan dat alles. Eigenlijk zit het al besloten in het woord "geloof"... Het is geen weten, het is "maar" geloven.

Toch ken ik wel enkele mensen die echt lijken te geloven, grenzend aan zekerheid, grenzend aan weten. Of die zichzelf zo erg weten te overtuigen dat het een vorm van weten wordt.

Misschien moeten we de zaak eens bekijken vanuit de andere richting... Wat is leven ?

Ook dat is geen simpele vraag.

Een boom leeft, en als hij omgezaagd is, dan is hij dood. Maak je er een meubel van, dan hoor je, zie je dat het hout "leeft", of "werkt"... Blijkbaar gaan we er op dat moment onbewust van uit dat leven beweging is. Er zit beweging in het meubel omdat het hout uitzet, krimpt, kromtrekt... En toch weten wij dat de boom "dood" is.

Ik heb het gevoel dat we daar ergens botsen op de grens tussen gevoel en weten, tussen kennis en ervaren, tussen weten en ... geloven?

Ik ben al zowat gans mijn leven op zoek naar een sluitend antwoord, naar het verleggen van geloven naar weten. Dat antwoord is er wellicht niet. Ik vind me persoonlijk nogal terug in de benadering die de Theosofie me biedt. Proberen terug te gaan naar de oer-godsdienst om zo tot een antwoord te komen, die me een héél ander antwoord biedt dan de huidige religies.

Het heeft ook geen "kerk", geen instelling, geen machtsinstelling... Want ook dat is één van de redenen van mijn twijfelen. We zien momenteel veel te goed hoe een religie de macht kan grijpen, een tirannie kan worden, maar als we eerlijk zijn, dan vinden we die machtspositionering en het verdedigen van die positie in de maatschappij in zowat iedere religie terug. Kijk maar in de geschiedenis hoe vaak religie aan de basis (of mede aan de basis) ligt van oorlogen, onderdrukking en alle kwaad van de wereld... Eigenlijk is of zou dat contradictorisch moeten zijn hé?

Wat is leven?

Wie al lang mijn blogs leest, weet dat ik al heel lang vol verwondering blijf kijken naar het atoom. En met nog meer verwondering vaststel dat die structuur zich telkens herhaalt. Als we ons zonnestelsel miljarden keren verkleinen, dan hebben we iets wat er net zo uitziet als een atoom. Zelfs meteoren, en zwervende rotsblokken blijken nu terug te vinden op atomair niveau.

Als leven bewegen is, dan leeft het atoom. Daar zit beweging in.

Als de atoom het leven is, dan is er geen dood, en is de dood alleen een -(tijdelijk ?)- veranderen van structuur, van samenstelling , van toestand. 

In de theosofie vind je, een beetje uitgebreider en complexer, dit idee terug, en daaruit stellen zij ook de reïncarnatie vast. Iets waar ik steeds meer in geloof. Je moet echt eens gaan zien naar "vaststellingen" van gereïncarneerden...  Je weet niet wat je ziet.

En dan, dan is er geen dood, alleen een tijdelijke toestand. 

Er komt meer bij kijken, maar dan moet je maar zelf eens gaan grasduinen  (googelen) in Theosofie. Misschien voel jij je daar ook iets meer in thuis, en iets vrediger dan nu.

Ik ben niet The Lonely, ik dwaal in een wereld vol leven, ondanks corona !

Watersnood, brand, virussen, bacteriën die terug in opmars zijn...

 We spreken wel eens van het uitsterven van de dinosaurussen... Veel minder mensen weten dat dit grote uitsterven al een paar keer eerder is gebeurd, en dat het dus nog wel kan gebeuren.

Eigenlijk zijn we er als mens al eens dichtbij geweest... Uit studies van DNA blijkt dat er op een bepaald ogenblik maar een paar duizend mensen meer op de wereld waren.

En - voor gelovigen en ongelovigen - in zowat alle verhalen uit de oudheid, uit zowat alle delen van de wereld, vind je ook verhalen over de grote vloed, de zondvloed zoals wij plegen te zeggen...

Ik heb ons moeder wel duizend keer horen zeggen: "De wereld is al eens vergaan door water, de volgende keer zal het door vuur zijn..." . Wellicht heb jij dat ook al wel eens links of rechts gehoord. 

Maar eigenlijk was de wereld niet vergaan door dat water... Bijna was het mensdom vergaan, volgens de verhalen, maar de aarde draaide vrolijk verder, en het leven bloeide weer op.

Maar ze hebben gelijk ! Als de wereld vergaat zal het door vuur zijn ! Binnen heel wat miljarden jaren zal de zon een rode reus worden, en zodanig groot worden, dat hij te dicht bij de aarde komt, en de aarde zal verbranden, opgeslokt in de massa van de zon. De wereld zal dat niet meer bestaan. (Alhoewel... we zullen deel uitmaken van een stervende zon, of in brokstukken door het heelal zweven... Maar alle leven zal dan wel weg zijn.)

Denk je dat de dinosaurussen zich zullen verheugd hebben in het feit dat de wereld, als planeet, niet verging ? Nee, in zover die wezens het zouden kunnen bevatten, was hun uitsterven voor hen gewoon het einde. Stop. Point Final !

Ook voor ons zou het grote uitsterven, het einde betekenen. Het einde van "onze" wereld. De wereld zoals wij hem kennen, en zoals wij hem hebben gevormd, vervormd, verwoest. En misschien komt er dan een ander wezen die dominant is, en de wereld overheerst. Who cares...

Ik heb er geen idee van, hoeveel procent van de global warming de schuld is van de mens... En of we in die berekening alleen de rechtstreekse ingrepen moeten (mogen) optellen, of dat we daar ook de bijkomende effecten van moeten mee rekenen... Maar we kunnen niet meer naast het feit dat het klimaat aan het veranderen is...

Als bijkomende effecten van het klimaat krijgen we nu verschrikkelijk, ongekende overstromingen (die misschien binnen een paar honderdduizend jaar ook de naam van de grote vloed zullen krijgen???), krijgen we verschrikkelijke droogte en de daarmee gepaard gaande enorme branden... (De wereld vergaat daar toch wel een beetje door vuur...)

En niet voor het eerst, maar voor het eerst in een globale belangstelling en globaal optreden (alhoewel...) worden we geconfronteerd met een pandemie.

Het betreft hier een virale besmetting. En virussen waren tot voor kort, een minder belangrijke vijand, die nu plots overgaat in een wereldwijd gevaar. Eén soort virus... en er zijn er wellicht miljoenen soorten ! En wereldwijd zien we dat we steeds meer met die virussen te maken krijgen. De reden is hoofdzakelijk te vinden in het feit dat we steeds meer delen van de wereld bezetten, als soort, en de andere soorten verdringen. Dit betekent dat we ook steeds meer in aanraking komen met de dieren die voorheen rustig leefden, en nu in hun bestaan bedreigd worden door de massale aangroei van de mens... 

Covid19 of Corona is afkomstig van een vleermuis. Hiv 'en dus ook Aids van de aap. (Apen worden gegeten, en wij zullen wellicht geen dood dier oprapen op straat om op te eten, maar in die echt arme streken doen ze dat wel, kijken ze of het vlees nog niet rot is, nee? op eten maar... En zo krijgen ze ziekten binnen die voorheen niet bij de mens voorkwamen. Let wel, soms blijft de besmetting bij de eerste generatie (in het voorbeeld bij degene die de aap opaten), maar soms passen de virussen zich aan en lukken er in om van mens tot mens over te gaan. (Ebola is een verschrikkelijk dodelijke ziekte, maar gaat slechts een à twee generaties ver, waardoor de besmettingshaarden steeds eerder plaatselijk en beperkt bleven... Maar niemand garandeert dat een volgende generatie Ebola niet evolueert naar een soort die besmettelijk blijft van mens tot mens... en dan krijgen we veel ergere zaken te zien dat Corona, die al bij al min of meer beheersbaar lijkt...

Ik ga niet stoppen met de negatieve berichten... Toen de penicilline uitgevonden werd, en de volgende generaties bacteriedodende middelen, leek het er op dat we heel wat ziekten konden negeren. We waren de bacteriën de baas... Maar door misbruik van die middelen, onverantwoord gebruik en misbruik, krijgen we steeds meer en meer bacteriën die resistent zijn tegen deze middelen... Als we dat geen halt kunnen toe roepen, dan zitten we binnen één generatie weer met een gemiddelde levensduur van een goede dertig jaar voor de mens...

Ik ben misschien een pessimist, maar ik denk, dat als we niet ZEER VLUG de nodige stappen zetten om de wereld met meer eerbied te behandelen, de geneesmiddelen leren wijs te gebruiken, strenge normen opleggen voor geboortebeperking en ga zo maar door... dan zullen heel wat van mijn lezers wel eens heel bewust zien dat het zoveelste grote uitsterven begonnen is...  Dan komen er binnen enkele miljoenen jaren films over dat verschrikkelijke dier mens, die zijn eigen wereld verwoestte...

duur

 Voor wie nog nooit in een dergelijke situatie zat, zal het wellicht niet geloofwaardig lijken...Maar ik sukkel precies meer en meer met het verdriet.

Niet het afscheid, dat duurt maar heel kort, een oogwenk en ze is weg. Het ene moment hoor je haar ademen, het andere niet meer. Maar verdriet, dat is anders.

Het lijkt wel of je steeds weer, steeds opnieuw geconfronteerd wordt met die afwezigheid, met dat gemis, met dat samen zijn. En daar ik al heel lang thuis zat wegens ziekte, waren wij wellicht nog meer vergroeid dan anders. 

Vergroeid... we deden zowat alles samen. We gingen samen winkelen, ze kwam mee naar de Crea van Samana (Ziekenzorg), waar ze de taak van "koffiemadame" op zich nam, ze ging mee vissen, en dan zat ze meestal aan de de overzijde van de vijver, in de schaduw, te genieten van de stilte en van de natuur, tot ze hoorde of zag dat ik "een grote" aan de haak had, en dan kwam ze af om te helpen met het schepnet... We gingen samen naar de rommelmarkt, we keken samen TV, we...we deden zowat alles samen. Alleen het bereiden van het eten deed ze alleen, en terwijl ik op de computer zat, keek zij TV... maar voor de rest? Onafscheidelijk.

Zij keek de vrijdagavond graag naar die politiefilm, en al viel ik steevast in slaap, we bleven samen...

Het enige wat ik nu "nieuw" doe, is de dagelijkse wandeling met de hond. Maar voor de rest mis ik haar bij zo wat alles wat je maar kunt bedenken.

Zondag ging ik voor het eerst alleen naar de rommelmarkt, en er was een moment dat de weg haast verdween in de tranen. Ik dacht warempel dat ik even zou moeten stoppen... De markt zelf, dat ging, vooral doordat het voor Tommie een totaal nieuw gegeven was, tussen andere mensen en andere honden lopen... Daar had ik werk mee. Maar ik leerde ook, dat je met z'n tweeën 4 handen hebt om iets te dragen, en alleen, met een hond en een wandelstok...geen...

Corona heeft ongetwijfeld mee schuld aan het alleen zijn... Maar het ligt ook aan mezelf. Ik moet me echt lostrekken van dat idee dat ik alleen ben. Ik heb nog niet gekeken naar mijn visgerief, ik heb heel veel moeite om nu en dan toch iets te doen van creatief bezig zijn, ik heb moeite om me te concentreren op de boeken die ik lees... (Soms moet ik een hoofdstuk gewoon herbeginnen, omdat ik gewoon niet meer weet wat ik gelezen heb...).

Ik moet me in gang trekken.

Ik moet de stap zetten naar het gewone leven.

Ik moet me bewust worden van het feit dat blijven plakken niets oplost.

Maar het lukt me vooralsnog niet. Ik mis Anny bij alles wat ik doe.

En ik ben verschrikkelijk blij als ik eens kan praten met andere mensen, zelfs al ken ik ze niet. ... en toch ben ik ook bang dat ze zouden indringen in dat nest, dat nest dat, al voelt het zo leeg, nog vol is van Anny...

Hoe complex kan je zijn?

Waarom heb je verdriet? Wat is dat? Het is ongetwijfeld ook een soort egoïsme, een soort jezelf induffelen, en niet kunnen of durven losmaken. Gemis. Het voelt onvolledig. Hoe zou Anny dat gedaan hebben ? ... maar vooral , bovenal is het eigenlijk een bescherming van jezelf, je wilt terug volledig maken wat nu niet meer is.

Egoïsme.

Is dat op zich niet ontnuchterend? (nee ! )

zij ne keer stille !

 En we klagen, en we zagen dat er door die coronamaatregelen te weinig contact is tussen de mensen... Maar ondertussen doe je je huisgenoot of huisgenoten zwijgen, "want het nieuws is bezig" Het is mijn feuilleton, laat mij eerst een keer die tank aan diggelen schieten, het is juist..."

We sluiten zelf veel deuren.

En klagen dat er zoveel gesloten zijn.

We verlangen naar dat terrasje, dat restaurantje, waar we zo gezellig zitten...

Weet je waarom je daar zo gezellig zit ? Omdat je daar nog eens met elkaar praat, je gsm of smartphone niet heel de tijd voor ogen houdt, je hoort dat de andere mensen nog tegen elkaar praten (woorden wekken - weet je wel ?)... Omdat je daar alle besognes achter je laat en gewoon eens mens bent.

Ik heb vandaag een boodschapje gepost op Facebook: Schenk eens een glimlach ! (met de vraag dit verder te sturen aan zoveel mogelijk mensen...)

Ik meen het.

Gisteren was ik boodschappen aan het doen, en mijn winkelkar stond in de weg voor een dame die uit de andere richting kwam. "Pardon"... Kar aan de kant gezet... "Madame, weet ge wat ik ambetant vind ? Dat je met die lap voor onze mond niet eens meer kunt zien dat ik daarbij een verontschuldigende glimlach gaf..." De dame gaf me gelijk en zei dat het hoog tijd wordt dat we weer mens mogen zijn.

Dat vind ik ook.

Zelfs met die lap voor de mond kun je beleefd en vriendelijk zijn. Glimlachen lukt niet met dat ding, maar een goedendag, een groet, een "'t Is wel een weer hé", dat kan wel.

Elkaar een hand geven, of een knuffel dat mag niet, maar elkaar toeknikken, en goedendag zeggen, dat kan wel.

Waarom doen we dat zo weinig ?

Vandaag twee fietsers die stoppen vlak voor me, om een "gelleke" te eten. Ik zeg goedendag, en die ene zegt goedendag terug, ondertussen ben ik op de hoogte van de tweede en wens hem "smakelijk!" ... Niets... Tot ik de eerste hoor zeggen "Diene mens heeft u wel smakelijk gewenst hé !" "Ah"... Maar verder niets.

Ik weet wie van de twee het meest tevreden is met zichzelf als mens.

Deel je wensen, je glimlach, je hoofdknikje uit ! Het kost niets en het is goud waard !

Walking in the rain...

 Een hond is een prachtig iets om te hebben !

Het verplicht je om dagelijks een wandeling te doen.

Ook nu, ook vandaag, in de regen. Ik doe de nodige beschermende kledij aan, de hond loopt in zijn eigen blote bast, kort haar en vlug koud. Dus moet ik hem - zeker in de start - regelmatig aanmoedigen om toch te wandelen. 

Ik heb bijbedoelingen, hij wellicht wil alleen uit die regen weg.

Het duurde langer dan anders voor hij zijn plas deed en netjes in het gras langs de straat zijn "grote commissie".  We hebben ons kortste parcours afgelopen. Zo'n  3000 stappen. (Voor ongeruste mensen, het betreft hier niet een "pelouse", maar een boord wild gras en onkruid. Mooi met de vele bloemen die er soms in komen. De grootste is het fluitekruid, en de kleinste ? Madeliefje of klein speenkruid ?)

Toen we thuis kwamen stormde de hond het huis rond, de trap op en neer, allemaal om de kou en de natte uit zijn lijf te krijgen. En dan komt hij, nat en wel, op mijn schoot zitten. Likt eens vriendelijk mijn neus en wrijft met zijn neus tegen de mijne. Zijn manier om informatie uit te wisselen.

Nu zit hij op mijn schoot zich in allerlei bochten te wringen, om zichzelf droog te likken. Voor ons lijkt dat een tegenstrijdig iets, maar voor hem lijkt zijn tong de beste handdoek.

Mijn nicht zegt dat ik nooit meer blog... Eén van de redenen zit op mijn schoot. (Waar hij meestal zit, als hij me niet voortdurend uitdaagt om zijn bal weg te werpen, die hij dan achterna holt, weer terugbrengt, mij uitdaagt hem af te pakken en weer weg te werpen. ) Probeer maar eens te typen met een hond die heen en weer zit te wroeten op je schoot, of die plots denkt dat de muis een heerlijk iets is om aan te likken of om heen en weer te duwen met die neus van hem.

De neus is HET zintuig van de hond. Als je wandelt dan loopt hij meestal met zijn neus net boven de grond. Nu en dan eens rondkijkend of er geen verdachte beweging is. Zijn kijk op wat verdacht is en niet, scheelt wel wat met mijn mening.

Ik kweek hem bewust "vriendelijk" op. Ik hou niet van agressieve honden. Een hond moet alert zijn, moet melden dat er iemand aan de deur is en zo, maar voor de rest moet hij vriendelijk zijn. Dat is niet altijd evident voor hem. De verpleegster die dagelijks langskomt, dat is een wezen die aan zijn baas komt, en dat mag niet. Nu staat er een doos met hondensnoepjes in de gang, en iedere verpleegster die binnenkomt geeft hem een snoepje, en bij het weggaan nog eentje. De verhouding is op die manier al heel wat verbeterd !

Toch heeft hij ook zijn eigen mening, en is het moeilijk hem daar te doen van afwijken. Er is een man uit de wijk, die hij maar moet zien (zelfs van heel ver weg), of hij grolt en bromt en blaft aggressief. Die man heeft hem nog nooit iets misdaan. Gek. Sommigen zeggen dan dat die man wellicht niet te betrouwen is, en honden voelen dat... Ik weet het niet. Het kan.

Nu ligt hij eindelijk stil op mijn schoot. Hij is droog, mijn broek nat.

djudedju

Honden !!! 

een jaar

 Zaterdag 13 maart is het een jaar dat Anny is gestorven.

Toch volgens ons kalendersysteem... Als ik echter kijk naar een werkelijk aarde-jaar, dan zou het ergens rond 5 uur zondagmorgen moeten zijn...

Om maar te zeggen dat het idee van verjaren een heel kunstmatig iets is. Het heeft ook heel weinig betekenis, het lijkt of het er alleen is, om in dit geval nog eens de confrontatie aan te gaan met het verdriet. Idioot eigenlijk. Het verdriet is er niet groter of kleiner door. 

Het is ook geen bijkomende herinnering.

Ik denk elke dag aan haar, en hoe ik haar mis.

Zelfs de spannenste film kan me niet verhinderen, om aan haar te denken, al was het maar " Dat had je ook moeten zien..." of het tegendeel "Daar zou jij niet graag naar gekeken hebben"... Kortom om het eens op een gekke absurde manier te zeggen: "De leegte vult mijn dagen"...

Is het dan nog niet beter dan in het begin ? Ja, de scherpte van de pijn slijt wat, nee, het lijkt wel of het gemis groter wordt met de tijd.

Ik moet straks de wasmachine weer vullen en de was doen. Iets wat ik nooit deed, dat was haar domein. Ik heb moeten uitleg vragen aan Veerle, waar moet het wasmiddel en waar de verzachter? Moet dit op 40 of op 60 ?

Koffiemaken had ik sporadisch wel al gedaan, maar ik moest in mijn geheugen krabben om me te herinneren hoeveel lepeltjes koffie en hoeveel chicorei we gebruiken... En zo zijn er dagdagelijks honderden kleine zaken die je telkens en telkens weer op haar doen denken.

En Corona maakt dan nog eens dat we uit ons normale doen zijn gerukt en nog meer worden gedoemd tot eenzaam zijn. Anders kreeg ik een belletje: "Gaan we donderdag naar Pairi Daisa ? Kom je naar de kaarting, Is er Crea? Of je krijgt een uitnodiging voor een vergadering, of ze vragen om iets voor te bereiden voor dit of dat... Maar niets gaat nog echt door.

Ach, ik weet het wel, in theorie kan ik naar Pairi Daisa, maar dat is niet hetzelfde, netjes op de paden blijven, niet eens bij elkaar gezellig tafelen in het Chinees of Russisch restaurant... eens gaan zitten op een bankje en mensjes kijken (het moeten niet altijd dieren zijn...

Nee, ze hebben zowat alles afgesneden en laten me hier zitten.

Gelukkig heb ik de hond, en de dagelijkse wandeling.

Zie ik daar - heel soms- iemand die enkele woorden wisselt.

Of ik zie iemand van Samana, en sta voor de deur met hen te babbelen.

Maar meestal moet ik mijn troost vinden in het kijken naar de eerste sneeuwklokjes, de eerst madeliefjes, en kijk, het paard staat al buiten (Nu niet meer, want paarden hebben nu hun eigen corona, en moeten ook binnen blijven (en zij hebben wellicht nog minder om naar te kijken dan ik...).

Hier zit ik dan... zo'n dertig kilo lichter. Van het verdriet ? Nee, dat denk ik niet. Van minder te eten ? Nee, dat denk ik ook niet, van het wandelen? Misschien een klein beetje. Ik denk dat het meeste komt van het feit dat ik 's avonds niet meer zit te "sneukelen"... Anny at altijd wel iets 's avonds, en dan eet je mee. Nu denk ik daar zelfs niet op. Ik denk dat daar het verlies van die kilo's zit. Je ziet, zelfs aan de zwartste kantjes zit er wel een licht randje...

Tommy ligt op mijn schoot te snurken. We hebben onze wandeling al gedaan (een kleintje, maar een 6000 stappen - want het is koud en het ziet er naar uit dat het gaat regenen...)

Als het weer wat beter wordt, moet ik nodig eens tuinieren. Ik ga bodembedekkers zetten, om het onkruid uit de tuin te houden. Als dat lukt...

Bezig zijn, bezig blijven. 

Iedere morgen krijg ik vrouwelijk bezoek: de verpleegster komt mijn kousen aandoen (tegen de spataders). Dan de kippen voeren. Och ja, ik moet eten halen ook...

En dan maar klagen dat ik eenzaam ben ! djudedju

Eindeloos

 Heb jij dat ook ?

Het gevoel dat zowat héél de wereld is verdwenen?

Dat er geen mens meer is buiten jezelf?

Oh ja, ik weet het wel, iedere morgen zie ik een verpleegster die mijn steunkousen komt aantrekken, en meestal zie ik ook mijn dochter die eens komt kijken, en de kippen eten geeft. Niet altijd, want haar gezondheid is ook maar zozo, en regelmatig hoor ik de telefoon 's morgens, en dan weet ik dat ze niet komt. 

En dan staat heel de dag leeg voor me.

Nu nog meer dan anders, want met die vervloekte neeuw en ijzel durf ik niet buiten. Bang om te vallen. Mijn uitstapjes beperken zich nu tot regelmatig de hond uit laten, en er bij blijven staan om zeker te zijn dat hij plast en eventueel ook schijt. Het is om er de schijt van te krijgen.

Als ik kan wandelen zie ik nog eens iemand, en ik zou zelfs tegen een boom of een lantaarnpaal beginnen klappen... 

Ik ben daarin niet alleen.

Heel wat mensen zijn blij eens een levend en redelijk persoon tegen te komen, waar ze eens mee kunnen babbelen. Over...corona, en het weer.

Ik ben het zoooooooooooooooooooooooooooo moe !

Wanneer krijgen we dat vaccin, en wanneer zullen we eindelijk eens weer gewoon bij elkaar komen?

Wanneer mag ik naar mijn zoon? Naar Lea, Naar...

Ik ga nooit op café, maar nu kijk ik met weemoed naar de herbergen die ik passeer op een wandeling. Nu zou ik willen kunnen binnengaan, mensen zien, mensen horen... babbelen over prullen van niets, gewoon een stem horen, een mens zien, zonder masker als het kan, zodat je tenminste ziet dat ze kunnen glimlachen, ziet dat het geen bewegende etalagepoppen zijn...

Ik heb een hond genomen om niet alleen te zijn, en betrap mezelf er op dat ik tegen het dier hele gesprekken begin te voeren, en blij ben dat ik mijn stem nog eens kan gebruiken, mezelf horen.

Kortom, het hangt vierkant mijn kloten uit, heel die Corona, heel die Covid 19, de Britse , Zuid-Afrikaanse, Braziliaanse variëteiten ervan. Het interesseert me niet meer wat ze zeggen in het nieuws, want ik erger me er meer aan dan dat het me helpt door de eenzaamheid tegeraken.

Eén programma bewonder ik nog: Villa Politica ! Het blijft voor mij een wonder hoe ze een programma kunnen maken met diverse presentatoren (ze moeten wellicht elkaar aflossen om nog te weten wat ze zouden kunnen vertellen) over een item waar niets zinnigs meer gebeurt... Wellicht vervelen die mensen zich ook, en hebben ze een uitweg gevonden om toch nog eens met enkelen bijeen te komen??? Maar hoe ze er dan in slagen een dergelijke verzameling soepkiekens te vinden en bijeen te zetten (en ze leggen zelfs geen eieren meer !) Nu ja, soepkippen leggen sowieso geen of heel weinig eieren......

Politiekers beslissen wat we nog kunnen en mogen doen om de Corona door te spartelen. Ze kennen er wel niets van, maar dat speelt geen rol, daarvoor nemen ze een heel pak specialisten onder de arm, waar ze niet naar luisteren...

djudedju

Zie je, dat is het enige nut van een politicus....: Je kunt je er op kwaad maken. In deze oeverloze lege tijden is dat al een verademing.

Erg ! Heer erg !

De wandelende mens...

 De legende vertelt over Ahasveros, een Jood die de kruisdragende Kristus aanmaande sneller te stappen zodat zijn weg vrij zou zijn... Maar er zijn heel wat versies van dit verhaal, en Ahasveros droeg ook meerdere namen in die diverse verhalen...

Niet belet me dus er nog een versie bij te maken...

Toen God de mens schiep, maakte hij voortreffelijk werkstuk, volmaakt van proporties, verstandig, handig, sterk en onverslijtbaar, met een eeuwig leven. Zo goed gemaakt dat deze zich een God gelijk voelde, en dacht God te kunnen beconcurreren. Als straf liet God dit creatuur bestaan in zijn eeuwige versie, onvruchtbaar, steeds ouder wordend en onaantrekkelijk voor zijn tweede schepping van de mens, Adam...

Ahasverus, de eerste mens werd veroordeeld net geen mens te zijn. Hij was en bleef een eenzaam schepsel met het eeuwige leven in een wereld vol mensen die weliswaar heel sterk op hem leken, maar net dat tikkeltje anders waren en hem steeds verafschuwden om zijn anders zijn.

Kortom Ahasverus wandelde de wereld rond, op zoek naar een levensgezel, naar een doorbreken van de eeuwige eenzaamheid in een wereld vol mensen die hem meden als de pest.

Eenzaam in de massa trok een oude versleten Ahasverus steeds verder en verder, wanhopig zoekend naar een gezel... De wereld kende oorlogen en Ahasverus werd ontelbare keren gedood, in gevechten, gefusilleerd als verdachte, als overloper, als verrader... Maar steeds weer stond hij weer op en stapte verder. Vreselijke ziekten teisterden de mensheid, en hij kreeg ze allemaal. Soms werd hij dan ook veroordeeld als bron van diverse pandemieën, en spuwde de wereld hem uit als veroorzaker van lijden en dood... Maar hij zag af, maar kon niet sterven.

Hij weigerde te eten, te drinken, maar buiten de pijn van honger en dorst...bleef hij leven en trok hij over de aarde. Zelfs natuurrampen kregen hem niet kapot. Soms lag hij decennia lang, bewust en vol pijn, begraven in het eeuwige ijs, tot een of andere klimaatsverandering hem weer liet ontdooien en hij verder stapte..  Eenzaam en alleen midden in een zee van een steeds groeiende wereldbevolking...

Hij zag de mensheid vlugger groeien dan de wereld kon dragen, en zag duizend sterven in nieuwe pandemieën en nieuwe oorlogen om voedsel, landbouwgrond, vee en vooral drinkbaar water... Hij werd veroordeeld, vermoord en stond weer op en wandelde verder...

De wereld verging, de zon veranderde in een enorme bol, de hitte verbrandde alle leven, maar Ahasverus stapte voort over een droge verschrompelde aarde...

De aarden veranderde in een sintel zwevend door een haast lege ruimte, maar Ahasverus, zelf een sintel verworden, stapte voort...

Het heelal verging.

Er was niets meer... alles werd samengetrokken in een oneindig klein niets, die implodeerde en waaruit opnieuw sterrenstelsels ontstonden... Op een plaats kwam er een nieuwe aarde, met alle mogelijkheden om tot leven te komen. En God amuseerde zich met leven te scheppen... Alleen... Geen mens meer, geen denkend wezen meer, geen creatuur die zich machtig achtte en zo de wereld tot een hel maakte.

Plots hoorde hij een stap, keek wat verbaasd om, en zag Ahasverus achter zich staan... "Heer, schenk me de dood !"

God zuchtte... Eeuwig is eeuwig... 

en Ahasverus stapte door, als enig denkend wezen op de nieuwe aarde, zijn verstand en besef vervloekend.

't sneuit...

 

Er ligt al wat sneeuw op de struiken en op de aarde, maar op de wegen nog niets te zien. Als het echter blijft sneeuwen, dan zullen de wegen ook wel besneeuwd raken... (En glad !)

Deze voormiddag komt de veearts om de tweede reeks vaccinaties te geven aan Tommy. Stilaan begint hij wat properder te worden, maar nu met regenweer zal het weer oppassen zijn, want hij loopt niet graag in de regen (wie wel ?)... Het vergt wel wat tijd om zo'n puppy proper te krijgen, en een Jack Russel is een koppig beestje ! Heel dominant !

De verhouding met de kat is hilarisch, maar soms ambetant. Tommy wil altijd gaan vechten (spelen), maar de kat wil dat niet altijd. Dus probeer je de kat wat rust te bezorgen, maar net op het moment dat dit lijkt te lukken, verandert de kat van mening, en gaat paraderen voor de hond om hem wat op te jagen.

Ze doen elkaar geen pijn. Ik zie geen enkel krabspoor op de hond, ook al zie je de kat uithalen. Ik denk dat het allemaal schijnvertoning is, en dat de nagels netjes ingetrokken blijven. Ook de hond lijkt niet echt te gaan bijten, wel dreigen, heen en weer springen en blaffen.

Het is een extreem brave en lieve kat, soms denk ik dat hij wat te lief is voor de hond, zodat er telkens en telkens weer een country-cross is in huis, tussen kat en hond. De kat springt dan op een of ander meubel (Oei ! Pas op ! Mijn vaas..., Mijn computer !...) om te ontsnappen, en Tommy zit dan de wacht te houden tot het hem verveelt.

We gaan regelmatig wandelen, en ook dat is iets op zijn Tommy's ! De eerste vijftig meter moet je trekken om hem mee te krijgen. Dan snapt hij dat dit toch niet helpt, en loopt hij "netjes" mee. Ik zet dat netjes tussen aanhalingstekens, want ofwel trekt hij dan, ofwel gaat hij achter me om, om dan heel de tijd rechts van me te lopen, tussen mijn been en mijn wandelstok. Niet te doen.

Het moet wel zijn dat het een speciaal mooie hond is, want er zijn al auto's naast ons gestopt om hem te bekijken en te bestoefen. Ik ben iedere keer dat we iemand ontmoeten met een hond content, omdat dit een gelegenheid is om te socialiseren... Tot op heden heb ik nog niets anders ontmoet dan brave honden, die graag een andere hond ontmoeten... Maar Tommy  !!!

Eerst houd hij zich wat op afstand, dan, als hij ziet dat er geen aanval volgt, gaat hij voorzichtig eens tot bij de ander, snuffelt van ver wat, een beetje dichter... geen gevaar ??? Blaffen dan maar, en zijn voorpoten plat op de grond, de poep omhoog en kwispelen.  Leuk. De volgende stap zijn dan schijnuitvallen, hij springt vooruit en nog veel rapper weer achteruit, ondertussen net niet helemaal ronddraaiend, maar het is eigenlijk nog alleen zijn kop die naar de andere hond is gericht. Leuk.

De hond zit nu bij me op schoot, en de kat komt mauwen naast me, om de hond uit te nodigen tot spelen. Tommy reageert niet, het is hier warmer en rustig...

't Was wel een hele bedoening om hem te doen buiten plassen ! Die sneeuw staat hem niet aan. Het is koud aan zijn pootjes, de vlokken zweven voortdurend voor zijn ogen en zijn er niet meer als hij ernaar hapt... Nee, voor hem is dat geen ideale plasdag. Ik duw hem voortdurend weer de tuin in, tot hij van arremoe toch maar gaat plassen... dju, wat een hondenleven...

Ondertussen liggen de wegen ook wit...

't Wordt glad !

Hopelijk geen te zware ongevallen, we hebben al genoeg aan Corona...

Tot de volgende ?