rotweer

 

Er was een tijd - heel lang geleden - dat ik nooit beter sliep dan bij stormwind.

Nu lig ik er wakker van, te luisteren of er niets wegwaait, of de pannen... of het kippenhok... of ...

Tja, nu is het van mij, mijn verantwoordelijkheid, mijn eigendom, mijn zorg. En vroeger kon ik dat nog wat delen met Anny, maar nu lig ik alleen naar de wind te luisteren.

Kan ik niet eens zeggen "Heb je dat gehoord ?"...

Nu sta ik enkele keren op, omdat ik toch niet kan slapen. Ik ga dan in het donker voor het raam aan de voorkant van het huis staan en kijk in de donkerte van de nacht.

Kijk naar de takken van mijn lindeboom die heen en weer zwieren... en zucht eens en kruip weer in bed.

                                                  

Ik heb een heel boek uitgelezen vannacht.

Vanmorgen stel ik vast dat de Centrale verwarming uit ligt... Er moet een kortsluiting zijn, want de zekering is uitgesprongen, en slaat telkens weer uit als ik hem induw.

Ik heb nu al een paar keer gebeld naar de man van de Centrale verwarming, maar ja, het is weekend hé, en ik bereik daar niemand. Nu ja, straks nog maar eens proberen...

Koud is het nog niet, en ik heb hier nog een bijverwarming die ik voor één keer kan gebruiken (ik gebruik dat ding meest in de zomer: het kan ook verkoeling geven...)

Gisteren ben ik naar een lijkdienst geweest van een vriend: Bob Vandamme, in het crematorium te Lochristi. Er mochten maximum 50 mensen aanwezig zijn, en je moest een uitnodiging voorleggen om binnen te mogen... Ik vind dat het een gek gevoel geeft... Het doet denken aan een entreekaartje voor een toneelvoorstelling of zoiets. Corona gaf me weer eens de kriebels. En geef toe, zelfs al is het met slechts 50 man, je hebt het gevoel van een groepsbeleving... Bij Anny, waar we alleen met het eigen gezin waren (en waar mensen met een groot gezin zelfs gezinsleden moesten uitsluiten !), heb je dat gevoel niet op dezelfde wijze.

Maar ja, misschien hebben de mensen van gisteren wel datzelfde gevoel... Want ook voor hen was het een sterke beperking van wat het in normale tijden zou zijn. 

Eén voordeel heeft het wel: de intimiteit.

Wie er is voelt zich dichter betrokken dan op een gewone begrafenisplechtigheid.

Ach... het is allemaal zo... zo vergankelijk, zo vlug voorbij, terwijl de echt betrokkenen nog lang lijden onder het afscheid. Dat gaat niet zo snel voorbij.

Het mag gek klinken, maar ik miste - bij Anny - ook het begrafenismaal. Omdat dit voor mij, iedere keer ik zoiets meemaakte, een beetje hielp bij het afsluiten van het directe leed. Je zit met allemaal bekenden en familie bijeen, er wordt gepraat over de afgestorvene, maar ook over heel wat andere dingen... En net dat lijkt - voor mij - een beetje op het afsluiten, het dichtdoen van het boek dat uitgelezen is... 

Dat mis ik nog het meest van al.

Dat afsluiten.

Nu loop ik rond zonder sleutel, kan niet afsluiten, en blijf telkens en telkens weer terugvallen in een put van verdriet. Zo maar. Op de meest onverwachte momenten.

' t Slijt.

Jaja...

Maar héél traag.

Ik heb de sleutel niet.