Eigenlijk is er geen "nieuws" te melden, alles gaat verder zijn gangetje, heel stilletjes de berg af.
Regelmatige bezoekers laten me weten, dat ze weinig verandering zien. Ze hebben gelijk, als ze mensen ziet, dan is ze veel alerter dan anders, dan fleurt ze wat op, dan heeft ze iets om zich op te richten... Als ik daar alleen zit met haar, dan zie ik haar steeds vaker de ogen sluiten, niet echt slapen, wat rusten of wat innerlijk afzonderen, of gewoon steeds meer moe zijn ?
Ze heeft geen pijn, ze eet wat, ze drinkt veel water... Alles lijkt dus nog min of meer in orde.
En toch...
Ik kan het niet helpen, ze gaat stilletjes de berg af...
Als ik 's middags de kamer binnenga, dan vind ik haar steeds meer slapend...
Gisteren hoorde ik haar praten aan de telefoon, over de toekomst, net alsof ze binnenkort genezen naar huis mag... een vlucht in een wensdroom? Of gewoon eens de ziekte kunnen vergeten?
Ik heb er niet op gereageerd, ze kan er maar eens deugd van hebben om nog eens - ook al is het in een wenswereld - ik gun het haar meer dan ik kan zeggen !
Maar mij doet het op een of andere manier pijn, het confronteert me met de feiten.
Waar zij gelukkig even weg is van dat dreigende, duwt het mij er des te harder in.
Gek.
De psyche van de mens is een gek ding.
en we keken verder naar de TV
Na de film eens terug zappen naar de koers en horen dat Van Aert zo lelijk gevallen is...
Jammer, ik zag hem graag vechten, hij lijkt wat op die oude vechtjassen van coureurs van toen... à la Briek Schotte en co...
Zondag is het 50 jaar geleden dat ze op de maan landden, dat Merckx de koers won en blijkbaar ook 50 jaar geleden was Woodstock daar... Ik herinnerde me niet dit dit ook in dat jaar was. Bij mij kampen de landing op de maan en Merckx al jaren om de belangrijkste plaats in te nemen in mijn herinneringen... Woodstock neemt maar een heel klein plaatsje in, al zijn sommige van de vedetten van toen nog steeds bij mijn "grootsten"...
Ik moet nog ergens dat gazetje van de tour hebben liggen (van Het Volk)...
Maar wat zich nu afspeelt in mijn leven zal ongetwijfeld een veel grotere plaats innemen, het zal wellicht vechten zijn, om er niet aan vast te blijven hangen, om weer te leren leven... Gek dat ik daar al aan denk.
Wat ga ik doen met Samana (ziekenzorg) ? Ga ik weer actief een rol spelen ? Ga ik het kunnen opbrengen om weer Klaas te zijn bij Okra ?
Ik weet het niet...
Momenteel zeggen al die dingen me niets... Maar ik weet dat ik me niet mag opsluiten, me niet mag laten gaan, maar dat het moeilijk zal zijn... We waren altijd samen, ook daar...
djudedju
't Is niet eerlijk !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten