Bezoek

Nu Anny in Ronse in de palliatieve ligt, is de bereikbaarheid veel beter, en ook het verdwijnen van die maatregelen van iedere keer ontsmetten, mondmasker dragen  bij tot wat meer bezoek.
Heerlijk is dat voor haar.
Al heb je soms de indruk dat het wat vermoeiend is.
(Soms zijn er helemaal geen bezoekers, en soms zes, zeven op hetzelfde ogenblik.)
Dat ligt ook een beetje aan de maatschappij waarin we leven.
Zelfs als gepensioneerde blijven we beïnvloed door de klok.
Oppas van de kleinkinderen, eten voor die of die, programma op TV... Allemaal dingen die ons binden aan de klok.

Ik vind dit niet logisch... We zouden ons veel meer moeten kunnen losmaken van al die verplichtingen. Maar ja, heel onze wereld wordt bepaald door zaken die gebonden zijn aan de klok? De mensen die zelf hun werktijd kunnen bepalen zijn zeldzamer dan witte merels.

Droom jij ook soms van een wereld waar de enige dwang om iets te doen tegen je zin, bepaald wordt door je maag? Waar je kunt opstaan omdat je honger hebt, en je dus tot aan de boom met bananen moet stappen. (Sinds het scheppingsverhaal durf ik geen appels meer te plukken)

Toen we, al heel wat jaartjes terug, op het eiland Madeira waren, zag ik een wereld waar dit mogelijk leek. De inwoners werkten er aan een heel ander ritme dan bij ons, en als je wat weg waart van de huizen, dan zag je overal eetbare dingen groeien... tussen prachtige bloemen... Natuurlijk mocht ik niet zomaar een banaan af trekken, want die banaan was eigendom van een of andere boer, maar je zag dat het mogelijk zou zijn om te leven van de "vruchten des velds"...

Dat is zo'n beetje mijn idee van het paradijs...
Niet dat ik hele dagen zou zitten niksen, maar als ik lust had om te schilderen, dan kan ik schilderen, heb ik lust om een boek te lezen, dan heb ik daar een onuitputtelijke bibliotheek, heb ik lust om... nu ja, noem maar op, het kan, het is er...

Er moeten geen hele kiekens in mijn mond vliegen, ik heb liever dat het komt in hapklare beetjes, maar voor de rest... heerlijk paradijs.

Maar ik droom dus meer van doen wat ik wil, wanneer ik het wil, dan wel van la dolce farniente..

Ik zie Anny heel de dag in bed zitten, en hoor dat dat uurtje dat men haar in de zetel zet, een heerlijke onderbreking is van de dag. Zie je, dat bewijst dat het nietsdoen, helemaal niet zo zalig is. Doen waar we goesting in hebben, dat is het nec plus ultra... En heb je dan eens lust om te niksen, dan moet dat kunnen op de plaats die je zelf wilt, op de wijze die je zelf wilt...

Paradijs...
Het kan best zijn dat jij een heel ander beeld hebt van het paradijs... Misschien nog het paradijs van de nonnetjes in de lagere school, met rijstpap en gouden lepeltjes ... Of misschien veel geld, of sjieke kleren...
Zou ik dan mijn paradijs kunnen delen met dat van u ?
Want als dat niet kan, dan lijkt het paradijs plots iets minder leuk hé ?
Dan wordt het maar een eenzame bedoening, en eenzaamheid valt niet te koppelen aan paradijs...

Waarom zit ik nu te denken aan het paradijs?
Omdat ik denk aan doodgaan, aan het verliezen van mijn Anny...
Omdat ik hoop dat de dood niet het einde is van alles
Omdat ik hoop dat ze ergens blijft, in wat voor vorm, wat voor zijn, wat voor wereld dan ook.
Omdat ik niet echt afscheid kan en wil nemen...
Omdat ik geen keus heb

djudedju

Heb jij ook al eens vol verbazing gekeken naar de gelijkenis tussen een atoom, en een zonnestelsel ? Heb je jezelf dan ook al eens afgevraagd of er ergens een smid is die wat zonnestelsels samenveegt, gloeiend maakt en smeedt tot een hekken voor zijn tuin? Of maken wij al deel uit van een immens groot hekken?

Ik ben gek.

tot de volgende ?