10 jaar

Het is niet niets... 10 jaar bloggen.
Maar ik heb het gevoel dat ik nu "tenden" mijn bobijntje zit. Ik moet op zijn minst de batterijen weer eens opladen. Ik weet wel, het is een soortement verslaving, maar soms heb ik het gevoel dat het iets is  van moeten, en dat houdt meteen ook in dat het niet meer zo plezant is.

Vandaar mijn beslissing dat dit voorlopig mijn laatste dagelijkse blog is... Ik zeg wel dagelijkse blog, want ik zal wel nog eens, nu en dan, in de pen kruipen om je deelachtig te maken aan mijn leven, denken en doen.

Het is dus niet echt een afscheid, het is het begin van een blog zoals de meeste andere blogs zijn: een onregelmatig verschijnend berichtje.

Ik droom er ook van om eens wat anders te doen, iets wat ik hier nu en dan al wel eens uitprobeerde: ik wil wat verhalen brengen, zuivere fantasie, gewoon leuk om lezen (en om schrijven !)... Soms met een diepere inhoud, soms gewoon leuk of triest, spannend, realistisch of pure fictie... Men heeft me al menig keer gevraagd "Zou jij eens geen boek schrijven?"... Nee, ik zie dat niet echt zitten. Daartoe moet je een verhaal hebben met een heel groot aantal complexe randjes aan, moet je verschrikkelijk consequent zijn en blijven gedurende het ganse verhaal, en moet je vooral een groot uithoudingsvermogen hebben. Ik zie dat eerlijk gezegd niet zitten. Dat uithoudingsvermogen en dat consequente zijn er al te veel aan. Plus het feit dat je dan ook nog eens het verhaal met al die uitsprongetjes moet behouden en doortrekken...Ik zie mezelf zo al verdwalen in de randfiguren, en verhalen vertellen in het verhaal.

Nee dus, maar korte verhalen, ja, dat zie ik wel zitten.
Als de inspiratie er is, dan krijg je vast en zeker wel een en ander te lezen dat niet echt thuishoort in de blogsfeer... Maar daar maal je wellicht ook niet om, want deze blog is ook nooit consequent geweest en wellicht heb je je menig keer afgevraagd wat die titel deed op dat artikel (ik ook !)... Dat komt omdat ik in het bloggen heel spontaan ben, en door een detail in het verhaal plots in een ander verhaal terecht kom. Het leest wel vlot, maar het zou zeker niet kunnen dienen als Paper ofte proefschrift.

Misschien is er dus morgen geen blog...
of wel...
Maar ik laat me niet langer meer dwingen door de kalender, alleen nog door de lust om te schrijven.
We zien het wel.

 Wie niet op facebook of twitter of zoiets zit, zal dus nu en dan eens moeten komen loeren, of je moet je abonneren (dat kan, kijk maar eens in de zijbalk). Van mijn kant zal ik niet of nog hoogst zelden kijken hoeveel lezers me vandaag weer lazen...

tot de volgende ? (wie weet wanneer...) Ik neem (een beetje) afscheid, met een bloemetje...

Toon