De lucht is grijs en grauw. Nee, je ziet niet echt wolken, het is gewoon in unicolor grijs geverfd.
En kijk, meteen ziet het leven er een heel stuk minder riant uit. Zon heeft iets en geeft wat.
De bloeiende camelia lijkt plots veel minder kleur te hebben, en waar het gisteren als helle flitsen van kleur waren, zijn het nu, gewoon, bloemen, die er wat triestig bijstaan, als stonden ze een grafwake te houden op het kerkhof.
ZON !!! Waar zit je ?
Gisteren heb ik wel 5 keer moeten bellen naar het hospitaal om een afspraak te krijgen en om die zo vlug mogelijk te krijgen... Het lijkt wel of heel Oudenaarde heeft een afspraak. Maar uitleg dat ik al zo lang met sinusitis zat, ondanks behandeling, deed hen alsnog een gaatje zoeken... Volgende week mag ik bij de specialist. (Ik heb niet verteld dat ik geen pijn heb...)
Eén voordeel heeft die ontstoken sinus... Ik lijk de laatste dagen te vermageren, ik heb weinig eetlust, en ik slaap niet (Zou door één van de huidige medicamenten komen)... dus kan ik hele nachten lezen, en heb ik een wettig excuus om het licht aan te doen aan mijn kant van het bed... Mocht je het niet weten, ik heb hier in huis dus ook iets wat van mij is, één kant van het bed. (Nee, dat is niet waar, het is hier niet van "ik heb", nee, wij hebben hier alles samen, hutje bij mudje bijeen gespaard. Het is van ONS )
Anny is niet uit gaan werken. We hebben samen geopteerd voor de opvoeding van de kinderen en het gezin. Dat is een bewuste keuze geweest, en ook al hadden we daardoor minder middelen, we hebben nooit iets tekort gehad, en onze kinderen hebben een droom van een jeugd gehad. Wellicht zou die keuze er nu niet meer zijn... Wij waren wellicht al bij de laatsten die konden kiezen voor die luxe. Nu is alles zo duur geworden en is de noodzaak om allerlei dingen te hebben steeds groter geworden, en moeten beide ouders gaan werken. Het is zelfs al erger geworden... Ik hoor dat, als jonge mensen opteren voor een eigen woning, het bijna niet meer mogelijk is, zonder inbreng van de ouders. Dit betekent dat de ouders moeten kiezen voor een klein gezin, anders kunnen ze hun kinderen niet de toekomst bieden die ze hen toe bedachten...
In onze tijd was het al niet evident de keuze te maken die wij hebben gemaakt, maar het lukte nog. Nu lukt dit in het modale gezin niet meer, die keuze is er niet meer.
Daar spelen heel wat factoren een rol: alles is duurder geworden, maar men leeft ook anders. Wij hebben nooit een reis gemaakt met de kinderen, buiten één keer naar Spanje, in een ons gratis ter beschikking gesteld appartementje... Voor de rest bleef het bij een of enkele daguitstappen. Een tv bleef staan tot hij werkelijk niet meer te herstellen was. En de woning was een sociale woning, in de tijd dat die prijzen werkelijk nog sociaal waren.
Wij hebben geen twee garages (we hebben nog steeds maar een auto, die heel lang moet meegaan), we hebben een verbouwing gedaan, maar we hebben dat zelf gedaan, met hulp van nonkel Julien en een paar vrienden die een handje toe hebben gestoken.
Nog steeds kijken wij naar prijsbewust kopen, het zit er onder tussen in gebakken. We doen ons niet tekort, maar we doen ook niet gek. En een huis schenken aan de kinderen??? Dat zit er niet in, dat hebben we niet.
Dat ik de laatste jaren ook nog ziek werd, verbeterde de situatie niet. Maar we hebben niets tekort, en we leven het leven wat we willen en waar we bewust voor gekozen hebben. Misschien is het net dat wat ons zo gelukkig maakt?
Dinsdag op de Crea vertelde ik dat we -Als 't God belieft - we volgend jaar 50 jaar gehuwd zijn... En ik zei er bij "... en nog nooit ruzie gemaakt!".
Tot onze verbijstering leek dit haast onmogelijk volgens al de anderen.
Toch is het zo.
We hebben nog nooit ruzie gemaakt.
Waarom zouden we.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten