de zes donkere weken

Ik weet niet hoe het komt, maar mijn jaarlijkse dipje door het donkere weer blijft lang uit. Ik denk dat ik gewoon geen tijd heb om buiten te kijken. Om de twee dagen naar de kine met Anny, twee keer per dag mijn oefeningen doen voor mijn voet, iedere dag mijn turnoefeningen, het boekhouden voor Ziekenzorg (Dat is mijn persoonlijke hel ! Ik hou niet van cijfers !) en nog zoveel meer.
De afgelopen week heb ik echt niet veel gedaan aan hobby of knutselen... Het komt er gewoon niet van. Ik heb meer pijn dan anders, die voet ambeteert me, ik probeer Anny wat bij te staan...
Dus heb ik geen tijd om buiten te kijken, om te zien dat het nu nog donker is.

Dus ook geen tijd voor mijn dipje.

Bovendien vind ik het politieke klimaat zowel nationaal als internationaal al donker genoeg. En om het eens niet over IS te hebben, denk ik nu vooral over het klimaat... Wij zijn wellicht het enige land op heel de wereld die de luxe heeft van vier (4) ministers van het klimaat... En we zijn er net daardoor niet in geslaagd om voor ons eigen, piepkleine landje een akkoord af te sluiten. djudedju ....

Ik ben pessimistisch gestemd over het behalen van een globaal klimaatakkoord... Men zal weer vastgepind zitten op nationale belangen, op macht, op economie, op winst... en men verhaspeld daarvoor een ganse planeet. Dat van die dertig zilverlingen blijft het adagio van de wereld.

"Het zal mijn tijd wel duren" zal ook wel mee spelen om niets te doen. Maar zal het nog de tijd duren van je kinderen? ....mmmh ....misschien, maar zeker niet meer van je kleinkinderen ! En wat meer is, je kunt het eigenlijk niet meer uitstellen, het is niet vijf voor twaalf, de eerste slagen van 12 zijn al gevallen ! Hoe langer je wacht om iets te doen, hoe minder kans je hebt op een behoud van wat er nu nog is, en als we de gevolgen wat willen terugschroeven, dan moeten we héél drastische maatregelen gaan nemen.

Kris Peeters (de uitvinder van het warm water) is een actie begonnen om te controleren of het juist is dat de fabrikanten de dingen die ze maken programmeren op stukgaan net na de garantieperiode... Natuurlijk is dit zo ! Je moet maar eens luisteren naar de mensen om je heen. Ik had het onlangs ook voor met mijn GPS, en u, waar heb jij weer zo'n gekke breuk vastgesteld, net na het verlopen van de garantieperiode???

Het is inderdaad hemeltergend dat men op die manier een economie kunstmatig hoog houdt, je moet maar eens denken aan alle energie die nodig is om telkens en telkens weer nieuwe machines te maken, grondstoffen te plunderen, hoogovens te stoken... Maar anderzijds zit er misschien een klein beetje voordeel in ook... We zien dat de moderne machines minder energie vreten...
Maar dat beetje voordeel weegt niet op tegen de energie die men stopt in de productie van telkens en telkens weer nieuwe machines die telkens en telkens weer net stukgaan na het verval van de garantieperiode...

Ik las ooit een artikel over een Frans bedrijf dat het eens over een andere boeg wilde gooien: ze maakten daar wasmachines om nooit meer stuk te gaan. Ze bieden de garantie dat het systeem zeer lang mee zal gaan, maar ook dat men altijd zal beschikken over vervangende onderdelen en dat aan een billijke prijs. Men zou dat beter ook doen voor auto's en dergelijke... Moet je echt een auto die 240 km/uur kan rijden? Je mag toch hooguit 120 per uur... Moet je echt weer een nieuw model, met iets andere koplampen en rondere vormen? Een auto moet je van hier naar naar kunnen brengen, op een manier dat je niet nat wordt van de regen en de afstand op een comfortabele manier kunt maken. Meer heb je niet nodig. Voor een vrachtwagen komen daar ook nog vereisten bij voor het vervoeren van diverse soorten goederen. Punt. Ik zit niet droger in een rode wagen dan in een witte.

Kortom, ik pleit voor een andere economie, een economie van duurzaamheid.
En men mag van mij rustig de lopende band weer afschaffen, en komen tot een systeem waarbij de mens nog echt iets maakt, en niet zijn leven vult met dagdagelijks de vier zelfde bouten in de zelfde wielen te draaien...
Geef de mens weer waardigheid.
Oh, we zullen inboeten aan rijkdom.
Welke rijkdom ? De rijkdom van verveling, van mensen die uitgesloten worden, de rijkdom van het doen van een job die je haat, de rijkdom van jaloersheid, de rijkdom van vergelijken met een ander, de rijkdom waarbij minder begaafden uitgesloten worden, de rijkdom waarbij ouderen in hokjes gestopt worden om niet tot last te zijn van hen die iedere dag moe en verbitterd van een saai en moordende job terug thuis komen??? Die rijkdom? Omwille van die auto en dan weer een ander, die tv met zo'n groot scherm, omwille van het regelmatig eens te kunnen uit gaan eten, de rijkdom van het kunnen verorberen van ongezond voedsel, van het slikken of snuiven van drugs om te ontsnappen aan de realiteit???

Of van die rijkdom waarbij wij andere werelddelen leegroven om hier onze status zo hoog te kunnen houden?
Van die rijkdom waarbij wij kleren kopen die gemaakt zijn in landen waar ze onderbetaald worden?

Nee, ik wil niet terugkeren naar de tijd van toen, maar laat ons eens de verworven kennis gebruiken voor een betere manier van leven, voor ons, voor onze kinderen, kleinkinderen, hun kinderen... en voor gans de wereld. Denk je echt dat IS veel succes zou hebben in een maatschappij waar iedereen geschoold is en beschikt over een zekere vorm van welvaart ? In een wereld waar ze niet moeten opkijken naar delen van de wereld waar ze meer eten op de vuilnisbelt gooien dan zij ooit zullen hebben???
Nee, laat ons eindelijk eens bouwen aan een logische, menselijke wereld.

maar wellicht is dat weer een ijdele droom van een veel te idealistische opa.
djudedju

tot de volgende ?

Spesnoten

Na jaren zoeken heb ik eindelijk de hand kunnen leggen op een spesnoot !
Het is er maar eentje, en heel erg schitterend ziet het er niet uit, eerder een beetje verschrompeld en wat bruin, maar ja, zo zien wel meer soorten noten er uit. Men verzekerde mij dat de noot er uit ziet zoals hij er uit moet zien.

Nu heb ik de noot heel voorzichtig, in een opvallende verpakking in de diepvries gelegd, want de spesnoot moet eerst een vorstperiode doorstaan vooraleer hij kiemkrachtig wordt.

Precies vijf dagen aan min 18 hebben ze me gezegd, dat is de periode en de temperatuur die het meest kans biedt om een goed groeiende spesboom te kunnen kweken.

Na die vijf dagen moet ik de noot ijs en ijskoud in een isomodoos laten ontdooien. Die isomoverpakking moet er voor zorgen dat het ontdooien slechts heel langzaam gaat. Niets mag schokkend zijn voor de spes.

Na veertien dagen mag ik de verpakking openen, en mag ik de spesnoot planten, in een bloempot van minimum 18 cm diameter, liefst iets groter. De grond moet bestaan uit gewone potgrond (50%) en zand (25 %) en orchideeënmengsel (25%). Deze luchtige grond zou het ideaal zijn.

Je moet heel voorzichtig water geven, zodat de aarde vochtig is, maar niet nat, en zo dat er zeker geen vocht in het schaaltje blijft staan. Geef het om de twee dagen water, zodat er een redelijk constante vochtigheid is. Let op, gebruik regenwater, en laat dit eerst op kamertemperatuur komen, zodat er geen temperatuurschok ontstaat. Want spes is zeer gevoelig, zeker in de aanvangsperiode.

Zodra je de kiem ziet doorkomen, moet je nog één keer water geven, en dan de bloempot in een grote klaar doorzichtige plasticzak stoppen, je blaast de zak op, en sluit hem dan met een elastiekje af, zodat je een gesloten ruimte creëert. Ze de pot zo goed in het licht, en laat nu het plantje zijn gang gaan.

Eens spes boven de grond is, groeit hij tamelijk vlug, en zodra het tweede bladpaar er staat en volgroeid is, mag je de plasticzak openen, maar zorg er wel voor dat de zak als het ware recht blijft staan (gebruik eventueel een viertal stokjes), zodat het plantje niet onverhoeds tocht krijgt te verduren.

Nu moet je heel zorgvuldig te werk gaan om het plantje verder te laten groeien... Geef niet zo maar wat water, maar vernevel op temperatuur gebracht regenwater op de plant.

Controleer dagelijks de plant meerdere keren, want er is niets wat zo rap weggevreten wordt als spes !

Zodra de plant drie maand oud is, en minstens zeven paar bladeren heeft, en we geen nachtvorst meer hebben, mag de spes buiten geplant worden in volle grond. Maak een ruim plantgat, met de hierboven vermelde aarde, maak het goed nat, en plant het jonge boompje er zorgvuldig in. Zet vier stokjes langs het plantje, met wat draad rond, zodat het niet door een plotse wind kan gekraakt worden.

Ga het dagelijks bekijken, geef zo nodig water, en vergeet niet het iedere week op dezelfde dag mest te geven (20/20/20)...

Met wat geluk heb je op het einde van de zomer een boompje van zo'n meter hoog, met reeds enkele vertakkingen. De bladeren zijn stevig en donkergroen, en vallen niet af ! Vergeet dus niet te zorgen voor steun !

Oh ! U kent de Spes niet ?
Ik zou zeggen... neem een Latijns woordenboek, dan zult u zien dat ik het over de hoop heb... Een heel teer plantje, maar het kan, als je het goed verzorgt, als je het koestert, als je het niet laat overwoekeren, uitgroeien tot een stevige boom, die je beschutting biedt...

Ik wens het je toe ! Zeker in deze tijd.

tot de volgende ?

Vredesduif à l'orange

Je neemt de vredesduif, snijdt hem liefdevol de keel over, laat het diertje goed uit bloeden terwijl je het stevig vasthoudt bij de pootjes.
Je haalt het olijftakje uit zijn verstijfde bekje.
Je dompelt het beestje kortstondig onder in kokend water, teneinde het pluimen te vergemakkelijken.
Na het pluimen schroei je met een gasbrandertje de laatste stoppeltjes af.
Je snijdt het duifje open aan de buik, haalt er de ingewanden en interne lichaamsdelen uit.
Je houdt de lever en het hartje, de longen en de rest werp je weg.
Je spoelt de buikholte uit.
Je kruidt het diertje met peper en zout, en plaatst een takje rozemarijn in zijn bekje.
Je bakt het diertje goudbruin in een pan met olijfolie en boter.
Als het diertje mooi gekleurd is, zet je het voor drie uur in de oven, in een pot met deksel.
Smakelijk !

Alternatief:
Indien je per ongeluk een oude vredesduif hebt gevangen (Vredesduiven leven gewoonlijk maar héél kort), dan kun je van de oude duif een lekkere soep koken.
Soep van duiven is heel lekker.
Je kunt dan eventueel het duifje opeten, maar de ervaring heeft me geleerd dat er duiven zijn die na vier keer afkoken nog niet mals waren...

Vredesduif à la méthode pacifique:
Je laat de vrededuif vliegen in beschermd gebied zoals een natuurpark.

Je richt een leger van parkbewakers in om de vredesduif te bewaken.
De parkbewakers schieten vredesduifstropers onverbiddelijk af.
Recept voor het bereiden van een stroper:
Je neemt een stroper bij de benen...

Wist je dat duiven helemaal niet zo vredelievend zijn ? Ze kunnen heel gemeen onder elkaar vechten, letterlijk tot de dood. De duif is dus eigenlijk niet echt een goed voorbeeld van Vrede... Misschien moesten we in de plaats een ander dier zoeken, want geef toe, de mens is al helemaal niet geschikt. Zelfs een heleboel winnaars van de Nobelprijs voor de Vrede zijn helemaal niet vredelievend te noemen.

Vrede lijkt niet echt iets dat bereikbaar is voor het mensdom.
Volgens de bijbel was er in de tweede generatie van het mensdom al sprake van moord en doodslag. En dat is dan nog wel een heilig boekwerk.
Bij de mensapen lijkt het er op dat er alvast één soort is, die behoorlijk vredelievend is: de bonobo. Daar lost men ruzies op met seks in plaats van oorlog. Al zijn er ook daar uitzonderingen vastgesteld, en zag men ook daar al wel eens een moord. Maar dat is er eerder uitzonderlijk.
Je zou dus denken dat het mogelijk moet zijn voor de mens om in vrede te leven...

En dat is het ook. Kijk om je heen... Hoeveel moorden heb jij al meegemaakt in je onmiddellijke kennissenkring? Wellicht geen enkele. We gaan iets verder: in je uitgebreidere kennissenkring? Wellicht ook geen enkele. Moorden zijn dingen die je leest in je krant, maar zelden of nooit echt ziet of kent in je omgeving.
Met andere woorden, ook al lossen we onze ruzies niet op met seks, we zijn behoorlijk vredige wezens... Tenzij we gaan kijken naar de macht, de landen, de ruzies om de macht, om de landgrenzen, over religies... Maar ook daar spreken we meestal ook over macht en niet echt over de religie... Religie wordt er misbruikt om de macht te dienen.
En dan - heel gek- worden mensen op een of andere manier het moorden opgedrongen.
Noem het dienstplicht, sociale druk, religieuze druk of wat dan ook... Maar de echte stoker, de echte ruziemaker, die blijft meestal buiten schot.
Tenzij een oorlog echt heel duidelijk gewonnen wordt, want dan worden de aanstokers, de machthebbers van de verliezende partij openbaar terecht gesteld, als voorbeeld, om zeker te zijn dat er nooit meer zoiets gebeurd...

(Je zou haast denken dat ze de verkeerde hebben uitgeroeid, want de oorlogen blijven maar komen !)

Waarom zou je in vredesnaam ruzie maken?
Is er iets zo belangrijk dat je er je leven voor zoudt op het spel zetten?

Haast iedere dag weer zie ik publiciteit op TV om een job te doen in het leger...
Ik zou zeggen: hoe leger het leger is, hoe beter !

tot de volgende ?

???

Dit is zomaar een dag uit zomaar een week in zomaar een maand van zomaar een jaar... op aarde.
De aarde ... Ik las vandaag een zinnetje: "We geven miljarden uit om leven te ontdekken op andere planeten, en geven triljarden uit om het leven op de onze kapot te maken."

We doen als België weer alleen voor de schijn mee aan de klimaatconferentie, we hebben het zo kunnen orchestreren dat de gewesten van ons land niet eensgezind naar voren treden, en dus helemaal niet naar voren kunnen treden... En het grote voordeel is dat ieder gewest het op de onwil van de ander kan steken. Typisch Belgische on-politiek.

El Nino dreigt sterker dan ooit met abnormaal weer.

Onze rijke landen kunnen de kusten met dijken beschermen, maar er dreigen heel wat landen gewoon van de kaart geveegd te worden door het steeds maar stijgende waterpeil van de oceanen. Voor wie nu al ligt te mekkeren over dat grote aantal vluchtelingen: er zijn er zo'n 250 miljoen op komst ten gevolge van het klimaat ! Wat gaan jullie dan zeggen?

Oh ja, sommige van die landen horen bij een religie, terwijl de omringende landen tot een andere religie behoren, en nu al verkondigen dat zij hen niet willen.

Waar zijn we mee bezig ?

Ik kijk naar buiten, en zie dat prachtige landschap van de Vlaamse Ardennen, met een prachtige belichting voor mijn ogen. Alles is vrede en vreugde. 50 km verder zit je in een bezette stad.
We hebben een Eerste Minister die zegt "Nous sommes en guerre !"
djudedju
Gelukkig zie ik er hier niets van, maar ik denk aan hen die in de steden wonen, waar je struikelt over bewapenden militairen en politie. Waar men een student drie uur opsluit om er zeker van te zijn dat zijn schriftje van wiskunde geen verborgen code bevat.
Of zoiets.
Zo iets onwaarschijnlijks
Zo iets om de angst te doen groeien
Zo iets om volgende stappen aanvaardbaar te maken.
Zo iets om iedereen weer te knechten.
Zo iets om iedereen in een hoekje vol schrik te jagen opdat de sharia hier niet zou komen.
Terwijl het verschil tussen de twee steeds futieler lijkt te worden.
Terwijl we steeds minder vrijheid kennen --- voor onze veiligheid, meneer ! --- djudedju.
Terwijl we voortdurend van links naar rechts worden gemept met "waarheden".
Terwijl mensen van onze gemeenschap werkelijk in oorlogsgebied zitten, aan beide zijden van het front.

Ik krijg er de "seskes" van. Straks moet je voor mij zo'n rode neus kopen, omdat ik geestelijk de druk niet meer aan kan?  Of omdat ik teveel twijfel aan de heersende waarheden?

Ach, laat ik maar stoppen, laat mij maar weer naar buiten kijken, naar dit mooie vredige landschap, geef mij een paardenbril zodat ik noch links noch rechts iets zien kan, geel mij een bit in de mond zodat ik alleen in de richting kan lopen die men mij aangeeft. Geef mij een wapen en een bevel zodat ik mijn medemens kan doden, zonder de kans te krijgen op gewetensbezwaren. Leer mij in de rij te lopen, de rij der dwazen. De rij van het slachtvee.

Stop me in een loopgracht, met mijn voeten in de kille modder, en leer me schieten op de mens daar ergens aan de overkant, de slechte kant.

Zal ik dan een goeie zijn?
Tenminste als ik behoor tot de winnende partij?
Of juist tot de slechte, als ik in het verkeerde kamp gecommandeerd wordt?

Waar zijn jullie mee bezig ?
Hebben jullie na al die oorlogen het nog niet door ?

tot de volgende ?

Dit jaar: Geen Kerstmis...

Paus Frans zegt dat Kerstmis maar een schijnvertoning wordt, in een wereld vol oorlog...

Franske, heb jij dan al één jaar meegemaakt waar er op deze aardkloot geen oorlog was ? Ik niet !
Ik heb hier ergens een boekwerk van Amnesty International waar ze (haast) allemaal netjes staan opgesomd...

Maar je hebt gelijk, Frans, er is iets veranderd ! Vroeger was oorlog een min of meer plaatselijk fenomeen, ergens op een of ander, of op meerdere slagvelden. Nu is de oorlog overal, ook op plaatsen waar de mensen zich gisteren nog niet bewust waren van een oorlog.

Zo'n honderd jaar geleden zijn er soldaten gefusilleerd omdat ze stopten op elkaar te schieten, en samen kerstliedjes gingen zingen. Nu is dit niet meer denkbaar. Kerstmis is geen feest meer van de Vrede, kerstmis is een vreetfeest.

Allemaal aan de feestdis, goede spijs overgoten met lekkere wijn, en als er al gezongen wordt, dan heb je meer kans op drinkliederen dan op kerstliederen.
Misschien wordt het dit jaar door de dreiging nog wat minder de sfeer van kerstmis.
Op het nieuws zien we misschien meer soldaten dan ooit, en de kerk is een plaats waar mensen samen komen, en dus een mogelijk doelwit van terroristen.

Misschien wordt het allemaal nog een graadje erger, want plots hebben we weer ook een soort koude oorlog met Rusland.

Weet je wat ik weet ? Dat ik niets echt met zekerheid weet...
Ik hoor de regering, de tv en de radio een waarheid verkondigen, ik lees en hoor en zie op internet wel honderd andere waarheden, en ik heb niets om de waarheid aan te toetsen.
Ik heb uit ervaring geleerd dat ik mijn eigen regering niet echt kan geloven, en die anderen, die ken ik niet, hoe kan ik daar echt vertrouwen in hebben ?
Maar ik weet wel, dat het voor heel veel mensen echte waarheid lijkt wat ze horen en zien, en wie al door een of andere reden geneigd is die of deze kant te geloven, krijgt massa's argumenten toegespeeld om zich te sterken in zijn of haar overtuiging... Terwijl ik, die alles lees en alles bekijk wat ik te pakken krijg, het helemaal niet meer weet.

Ooit las ik een studie over het getuigen van mensen bij een ongeval. Uit deze studie bleek dat mensen die hetzelfde feit zagen gebeuren in hun getuigenis niet hetzelfde relaas gaven, blijkbaar hadden ze elk iets anders gezien? Maar het wordt nog straffer ! Als men de getuigen eerst een tijdje bij elkaar laat staan wetende dat ze straks een getuigenis moeten gaan afleggen, dan veranderd hun getuigenis op basis van wat de anderen zeggen. Je kunt dus van één getuige twee andere getuigenissen hebben, terwijl de getuige zelf overtuigd is dat hij de waarheid vertelt, hij heeft het toch zelf gezien !

Met andere woorden, zelfs zonder (bewust) te liegen, weet je als buitenstaander eigenlijk nog niet wat de waarheid echt is.

Gisteren las ik een reportage van een fotograaf (De Redactie), die ons toonde hoe hij twee keer hetzelfde beeld fotografeerde, met een andere lens en/of vanuit een andere positie, en dat hij daarmee een heel andere sfeer kon oproepen. Op de ene foto beklemtoonde hij Brussel als "Bezette stad", op de andere foto gaf hij de indruk dat het echt niet zo erg was... Op de normale foto was het noch het een noch het andere...

Politici zijn specialisten in het voorliegen. De ene kan je helder uitleggen, met bewijzen op tafel dat onze begroting in evenwicht is, terwijl de andere je de miljarden tekort toont... Mits wat zoeken vind je er wellicht zelfs een die je kan overtuigen dat we overschot hebben in de staatskas. En echt liegen doen ze niet, ze vertellen ook niet de waarheid. Ze doen net als die fotograaf, ze belichten het beeld vanuit een andere hoek.

Ben je socialist, dan ben je geneigd de verklaring te geloven die de socialistische politici je geven, ben je liberaal, dan geloof je de liberale versie... Je beseft het niet eens dat je zelf eigenlijk al een eerste stap zet naar vooringenomenheid, naar geloven van die ene stelling boven de andere.

Ik probeer neutraal te zijn... Probeer, want echt neutraal is wellicht niemand. Maar hoe meer je je best doet om neutraler te staan, hoe moeilijker het is om je een beeld te maken, want wellicht is er geen waarheid meer te vinden in het kluwen van leugens.

Het mooiste voorbeeld is de geschiedenis... Je krijgt nooit een echt beeld van een oorlog, je krijgt het beeld dat de winnaar je geeft. Ik vraag me af of er ooit een werkelijk verlag van de feiten zal komen... Zelfs na duizenden jaren horen we nu pas dat de Kelten (Galliërs) niet die barbaren waren, dat ze in veel opzichten moderner en vooruitstrevender waren dan de Romeinen, maar de Romeinen wonnen de oorlog en tot op heden leren de geschiedenisboekjes ons dat onze verre voorouders barbaren waren, en dat wij beschaafd werden door de Romeinen. Niet dus ! Eindelijk heeft men de bewijzen van het tegendeel gevonden. Maar een eerlijk verslag over de gebeurtenissen die krijgen we wellicht nooit meer.

Benader dus al wat de media je voorschotelen met het grootste wantrouwen, en probeer voor jezelf een beeld te vormen van de feiten, probeer je voorkeur te vergeten, of probeer het eens bewust anders te bekijken, gewoon in een poging wat van de realiteit te zien...

En vergeet het niet, wie de macht heeft, die vertelt zijn eigen waarheid, niet DE waarheid.

tot de volgende ?

bezette stad versus boerenbuiten

Heb je ook die beelden van Brussel bekeken? Wellicht wel ! Wie niet ?
Vond je het ook zo triestig ?
Een paar maanden geleden waren we nog voor enkele dagen in Brussel, op toeristische uitstap, genietend van al het moois dat een grote stad je kan bieden.
En vooral genietend van de massa mensen.
Voor ons, wonend in een kleine landelijke gemeente, in het hartje van de Vlaamse Ardennen, is dat een haast vreemd fenomeen: een massa mensen. Daar moeten we al voor naar Gent, naar de Veldstraat of de Lange Munte... op de winkeldagen.
Dan zijn wij een beetje stil, een beetje overdonderd door de drukte die we niet gewoon zijn.

In Brussel hebben we enkele keren op een terrasje gezeten, genietend van het mensjes kijken.

Hoewel we Mater niet meer buiten moeten om ook al eens een zwarte medemens te zien, of eentje met spleetogen, stonden we daar een beetje verbluft van het zien en horen van al die vreemde mensen. Voor ons is dat "iets van de stad".
In Ronse hebben we al heel wat meer van die inwijkelingen. Dat is wellicht te danken aan het tweetalige statuut van de stad, en aan het feit dat de meeste van de daar aanwezige inwijkelingen komen uit vroegere Franse kolonies, of gebieden die onder de Franse invloed stonden. Zij moesten dus bij hun komst niet dat moeilijke Vlaams gaan leren. (En ik spreek dan nog niet van het Ronsische dialect, die héél speciaal is !).

Mij valt vooral op dat het allemaal mensen zijn.
Het is geen andere soort.
Ze schelen hoogstens een tintje in huidskleur, maar de rest bewijst dat we allemaal behoren tot één soort. Misschien vind je die zin een beetje raar, maar er is geen boer die een koe zal weigeren omdat het beest niet roodbont is... Als het maar een goede koe is, die of veel melk geeft of behoort tot een soort met veel vlees. Geen mens zal er over denken dat dit geen koe is omdat hij een ander kleurtje heeft. We zijn het allemaal, zonder één uitzondering eens, dat een koe een koe is.
Maar als het over mensen gaat, dan zijn er plots die niet meer op diezelfde manier redeneren. Gek.

De taal ? Ach mens, ik behoor tot de mensen die ooit nog gespeeld hebben met de vinken ! En vinkenkenners weten dat er bij de vinken meerdere talen bestaan. De Vlaamse vink zingt een liedje dat eindigt op "suskewiet", krijg je een vreemde (een Waalse noemen we dat) vink in handen, dan zingt die een lied eindigend op "Suske wèèèw". In de zangwedstrijden voor de beestjes is het hier verplicht dat ze Vlaams zingen, dus de suskewèèw is verboden... Maar je kunt een vink Vlaams leren ! Je kunt een vink leren om Vlaams te zingen, en de ondervinding heeft geleerd dat ze dat meestal beter doen dan de echte Vlamingen.
Dus werden "Waalse" vinken in kooitjes gehouden, om de Vlaamse zang te leren.

Vreemd? Bah neen...
Kijk eens naar de mens.
Een uitgeweken Vlaming in Wallonië is veel Waalser dan de echte Waal ! Hij moet zich immers (ook voor zichzelf) bewijzen dat hij er echt thuishoort, dat hij een echte, een betrouwbare medeburger is...
Maar ook hier bekijken velen dit niet met het nuchtere oog van de buitenmens...
Nee, ze maken er heel wat ophef over, gaan zwaaien met rassen en taalgroepen en vergeten dat we allemaal gewoon behoren tot die ene soort mensen...

Bij mijn weten zijn er geen dieren met een religie... Dat lijkt wel puur menselijk te zijn. Maar ook hier weer is men er in geslaagd om wel duuzend soorten religies te maken, en onderling ruzie te gaan maken, discussiërend en vechtend over de echte God van Liefde... djudedju.

Soms heb je de indruk dat men die religie er bij gemaakt heeft, om toch nog maar een bijkomend verschil te maken tussen de mensen onderling.
Hier op de buiten, waar we, God zij dank, nog met de natuur in aanraking komen, kunnen we haast niet anders dan geloven. Dat wil niet zeggen dat ze hier allemaal kerkelijk zijn, of publiek hun geloof belijden, dat wil gewoon zeggen dat ze zoveel dingen om zich heen zien dat ze niet anders kunnen expliqueren dan met een Oppermachtig iets dat al die dingen doet groeien en bloeien... Mits de boer zijn werk goed doet, want een veld overgelaten aan God staat rap vol onkruid.
Met andere woorden, hier, op de buiten zien wij het leven nog simpel.
Wij hebben geen geleerde uitleg nodig: we weten dat een koe een koe is, en een mens een mens, en dat het een wonder is dat de perelaar zo mooi bloeit en van die lekkere peren geeft, als we er goed voor zorgen.

Mensen in de stad leven zo dicht opeen, en in zo'n vierkante blokjeswereld, dat ze eigenlijk maar één zaak kunnen beoordelen: hun evenmens en zijn bezittingen. Daarom dat ze heel angstvallig gaan letten op dat tintje verschil, op dat accentje, die taal... Dat is het enige wat ze kunnen indelen.
Hier hebben we akkers en weiden, koeien en paarden en schapen en bloemen en graan en bomen en... Wij hebben hier een hele wereld vlak voor ons. Ik moet maar mijn hoofd een beetje naar links draaien, en heel die mooie Vlaamse Ardennen ligt voor me, in al haar diversiteit, en die bruine mens? Die kan er best bij. Daar ligt geen mens van wakker.
Oh, hij spreekt Frans? Wel dan doen we ons best hem toch te helpen, al is het met een beetje kiskezjevoe-Frans... Wat kan het ons schelen, voor ons deur groeit het brood van morgen !

tot de volgende ?

winkel in, winkel uit...

Gisterennamiddag was het weer eens winkeldag... En niet zo maar een winkeldag, nee, we moesten heel wat soorten dingen hebben uit heel wat soorten winkels, en van heel wat dingen wisten we dat het zou zoekwerk worden... We waren immers op weg voor crea...

Ik ben gek.
Ik weet het, maar ik probeer consequent alles zo goedkoop mogelijk aan te kopen, zodat de leden niet te veel kosten hebben... Dus reden we naar de Action, vandaar naar de Ava, vandaar naar Horta en dan naar de Lidl en dan ook toch nog naar Kiekeboe... Want één ding vond ik niet in de goedkopere winkels.

Het zou veel makkelijker zijn meteen naar de hobby-winkel te rijden, maar daar zijn ze gewoonlijk een stuk duurder dan in die andere winkels. Nadeel: je moet geluk hebben dat wat je zoekt ook net voorradig is...

En dus heb ik vandaag weer pijn en Anny ook. Van het sjokken door die lange winkelgangen.

Eigenlijk moet ik nog een en ander gaan zoeken, maar dat is dan niet voor crea, maar voor mijn eigen knutselwerkjes, thuis. Dat doe ik dan wel op een andere keer.

Heb je het al gezien? We gaan stilaan echt naar de herfst, ja, naar de winter toe. 's Morgens is het lang donker, 's avonds vroeg donker, de temperatuur daalt en het weer is slecht, en nu en dan hebben we te maken met stormwind. Kortom: herfst !

Nu zijn bijna alle bomen kaal (zoals gewoonlijk is mijn linde een van de laatsten die nog wanhopig een deel van zijn bladeren vast houdt)... We hebben al heel wat bladeren samen geveegd en tussen de planten gelegd, als warme deken en als voedsel. Als de temperatuur echt onder nul gaat, dan zullen we onze palmboom nog eens in een vlies wikkelen om hem wat bescherming te bieden, en ook aan zijn voet leggen we een dikke laag bladeren.

En dan ligt de tuin in winterwerk. Het onkruid werd verwijderd, en wij hebben hier en daar een beschermlaag gelegd... De rest is voor de natuur.

We hebben met zijn tweeën die bladeren bijeen geharkt en tussen de planten gelegd, en zelfs dat is voor ons heel belastend. Op zo'n momenten voel je jezelf zo nutteloos. En nu we beiden in dat geval zijn, voel je dat nog dubbel. We moeten vreemden er bij halen om ons te helpen, in de tuin en in huis. Ik hoop dat je nooit moet weten wat dat betekent. We zijn niet ziek in de zin dat we ons ellendig voelen, dat we koorts hebben, bedlegerig zijn, maar we kunnen haast niets meer doen zonder pijn te hebben.

Nu heb ik daar nog die pijnlijke voet bij, die veroorzaakt dat ik anders mijn voeten neerzet, en die wijziging in beweging maakt dan weer dat ik meer en rapper pijn heb in die rug van mij ! djudedju.

De dagen zijn tegenwoordig goed gevuld ! Drie keer in de week naar de kinesist met Anny, maandag weer naar de specialist en dezelfde namiddag naar de kine... Niet schrikken als mijn blog er eens niet door raakt... Het ligt aan al die dingen waar we niet zo meteen zelf pak op hebben.
Maar we doen ons best, en maken van ons leven wat er van te maken is.
We zitten niet bij de pakken neer, we gaan in het weekend ook nog wel eens rommelmarkten en we gaan ook eens naar een expo van neerhofdieren... Dat zijn twee dingen waarvan we weten dat we er pijn gaan van hebben, maar waar we in de afweging bewust voor kiezen. Bovendien zijn dat de dingen waar we ook nog eens wat beweging hebben, en dat is ook belangrijk, alle pijn ten spijt.

tot de volgende ?

de kern van de zaak

België heeft de twee kerncentrales die scheurtjes vertonen, opnieuw goedgekeurd ...

Ik ben geen deskundige, en kan niets dan hopen dat de lui die deze beslissing namen, wel deskundig zijn. Dat het geen beslissing is van een minister die meestal alleen kan voortgaan op wat men hem vertelt, en dan een politieke beslissing neemt.

In Fukusjima heeft men na de ramp een een zone met een diameter van 50 km onbewoonbaar verklaard... Je moet dat eens doen vanuit Doel en vanuit Tihange...  Dat onbewoonbaar, dat wil zeggen dat het stralingsniveau daar te hoog is om in te blijven leven. Hoe dichter je bij de vervuiling komt, hoe dodelijker.
Dat wil niet zeggen dat het op km 51 plots wel veilig is... In tegendeel.
Tot heel ver in de Oceaan treft men misvormde en aangetaste vissen aan, vermoedelijk door de kernramp van Fukusjima...
De Schelde stroomt in de Noordzee, en straling stopt niet op de grond, nee, het gaat in de lucht (wind), en het gaat in de grond (grondwater)...
Dergelijke straling breekt héél langzaam af, dus de gebieden zijn voor honderden jaren gevaarlijk en te mijden, en de toevoer van straling in de omtrek neemt niet af, maar cumuleert...
Men vertelt dat er nu, in ons land, nog jaarlijks slachtoffers zijn van de ramp in Tchernobyl !

Zolang men geen oplossing heeft voor de kernafval vind ik kerncentrales niet te verantwoorden. Ik heb dus niet rechtstreeks iets tegen kernenergie, maar het moet én veilig zijn, én er moet een oplossing zijn voor het afval.

We moeten meer en meer de kaart trekken van de hernieuwbare en milieuvriendelijke energie. Niet dat dit zo makkelijk is, en onze politieke onbenullen bakken er dan nog eens een zootje van, waardoor zonnepanelen eerder een straf veroorzaken dan wel een winst voor iedereen. (En in de plaats van een echte oplossing te zoeken maakt men er dan een politiek kunstwerkje van om de andere partij(en) in diskrediet te brengen, en zo de eigen zotskap te vergulden)

We ondervinden steeds weer dat onze regeringen, mede door hun verdeeldheid, niet echt komen tot het nemen van echte beslissingen. We zijn steeds meer de risee van Europa en van de wereld.
Ik kan Willem Vermandere goed geloven als hij verteld dat "ze lachen als je zegt dat je Belg bent...". Al ligt het globaal gezien niet aan de modale Belg, dan wel aan zijn regeringsvormen...  Steeds meer hoor ik Vlamingen verklaren dat ze op zoek zijn naar een woning net over de taalgrens. Je kunt dit ook al zien aan de prijzen van de woningen in de randgemeenten. Dit is op zich een bewijs van de absurde verdeeldheid van ons landje.

Op Facebook las ik over een NVA-er die voorstelde om het Frans maar te schrappen als leervak... Moeten ze zeker doen ! Ik stel nu al vast dat onze jongeren geen ordentelijk gesprek kunnen voeren in het Frans, terwijl ik vaststel dat ik in Wallonië meer en meer mensen ontmoet die je in het Nederlands aanspreken. Vroeger was dit omgekeerd ! De Vlamingen veroverden de beste posten als er een vereiste was voor tweetaligheid... Dat zal nu wel omgekeerd worden, en dan zal het weer de schuld zijn van de Walen...

We zijn maar een voorschoot groot, en ze verdelen ons in stukjes en brokjes, elk met een eigen wetgeving en eigen normen... Straks mag je in Vlaanderen op de gewone wegen maar 70 km/uur meer rijden, en eens de taalgrens over mag het weer 90 zijn...
Absurd
Kafkaiaans
belachelijk

Ik stel vast dat zelfs de kerncentrales met scheurtjes netjes verdeeld zijn over de twee taalgebieden. Toeval ?
een mens zou er aan twijfelen.

djudedju

Soms is het voor een buitenstaander niet meer te volgen...
Vroeger hadden we twee politiediensten: de rijkswacht en de gemeentelijke politie.

Men heeft de politiediensten nu tot één geheel gemaakt: een stuk federaal en een stuk...juist ja...
djudedju

tot de volgende ?

il est cinq heure, Paris s'éveille

Vanmorgen draaide ik mijn voorhistorische radio aan, en haast onmiddellijk na het gebrom van de opwarmende lampen, vulde het geluid van schoten mijn kamer...
Sinds drie uur vanmorgen is er een waar vuurgevecht bezig in St Denis, een voorstad van Parijs, men zou er de verblijfplaats hebben gevonden van Aabaaoud, het vermoedelijke brein achter de aanslagen van 13/11...

Wij zijn in oorlog.
Ik haat het idee, maar men beslist dergelijke zaken boven mijn hoofd.
We zijn in oorlog, tegen een haast ongrijpbare vijand.
Het doet een beetje op guerrilla denken, maar het is een nog ambetanter vorm van vechten, één waarbij je vanuit het niets, met onherkenbare middelen aanslagen gaat plegen.
Moeten we nu bang zijn als we iemand zien met een dikke boekentas?
Moeten we schrik hebben van iemand met een dikke buik (Wee de zwangere vrouwen en obese mannen (waar ik ook bij hoor!)...)

Nee, we mogen GEEN schrik hebben, zegt men ons, want als we schrik hebben, dan zijn ZIJ gewonnen. En dan schaffen ze (zij die zeggen dat we geen schrik mogen hebben) de voetbal af in een paniekreactie.

Al dat geschiet in St Denis is wellicht ook geruststellend bedoeld ?

Ik vond het artikel van een Franse Journalist die bij de aanslagen van 13/11 zijn echtgenote verloor, veel sterker, veel hoopgevender, "Jullie krijgen mijn Haat niet !"
(Ik publiceerde het artikel op Facebook).

Mijn haat krijgen ze ook niet.
Veeleer mijn compassie.
Want hoe hopeloos moet je wel niet zijn om zo maar willekeurige medemensen te gaan doden?
Hoe diep moet je zitten, om te denken dat geweld, willekeurig geweld, jou uit de penarie gaat halen?
Wat hebben ze je aangedaan, dat je jezelf zo haat dat je jezelf als dodelijk wapen gaat gebruiken?
Hoe hebben ze je geïndoctrineerd om je te doen geloven dat een God je dergelijke daden vraagt?
Hoezeer ben je jezelf verloren, mijn vriend, om niet meer zelf te kunnen, te mogen denken?

Wie heeft je zo diep gestampt ?
En dan moet ik met schaamte bekennen dat het mede mijn volk is, en de volkeren rond ons, onze buren, die jou zo diep hebben getrapt in de modder. Zij zijn het die je volk hebben onderdrukt of laten onderdrukken om je land leeg te roven van de aardolie, die je naar hier hebben gehaald om je het vuile en zware werk te laten doen in de mijnen, zij zijn het die je gewoon op de klank van je naam geen huis willen verhuren, zij zijn het die je puur omwille van je vreemd-klinkende naam geen job geven... toch niet zolang er andere arbeiders te krijgen zijn...
Nee, al die dingen verrechtvaardigen die aanslagen niet, maar ze maken wel dat ik probeer je - ondanks alles- te begrijpen.
Nee, ik haat je niet.

Ik heb ook geen schrik van je, toch niet in die zin dat ik een straatje zou omlopen als ik er ene met een rugzak zie lopen... Maar ik zou wel schrik hebben als er plots schoten om me heen vliegen, want ik ben echt niet gehaast om te sterven... Oh ja, ze vertellen dat je een martelaar zult zijn, en recht het paradijs binnen zult vliegen, als beloning voor je "heldendaad"... Geloof je dat echt? Geloof je echt dat de God die de mens creëerde naar zijn beeld zijn schepsels zo maar zou dood willen laten schieten?
Geloof je echt dat al die onbekenden de facto allemaal slecht zijn? Allemaal ongelovig zijn?
Je doet me heel erg denken aan die stomme kruisvaarders " Heer, hoe herkennen we de christenen onder hen?" "Dood ze maar allemaal, God zal er de zijnen wel uithalen..." ... Dit zal wel behoren tot de wraakroepende zonden... Je weet wel zonden die om wraak schreeuwen, wraak die jouw leitmotiv is... Maar wraak is nooit een oplossing, het noopt alleen tot nieuwe wraak.
Daarom ook dat ik je niet haat.
Ik wil een einde aan al dit geweld
Laat ons eens al die politici en al die religies -die al lang bewezen hebben dat ze geen oplossing bieden- de toegang ontzeggen, en laat ons, met gewone mensen ondereen, eens rond de tafel gaan zitten. Oh ja, pak gewone arbeiders en kleine boertjes, je weet wel van die mensen die wel gezond verstand MOETEN hebben om te overleven tussen de kapitalisten, de politiek en de religies...
Mensen die geleerd hebben om beleefd te knikken naar de baron, en de burgemeester, die hun hoed afdoen voor de pastoor en 's zondags naar de kerk gaan omdat ze misschien ooit wel eens die politieker zouden kunnen nodig hebben...
Mensen die die leerden dat riet niet breekt met te buigen voor de wind...
Laat hen geen nieuwe macht vormen, bied hen alleen de kans om een beetje meer armslag te krijgen, om iets minder door het stof te moeten kruipen, om wat van het te zware werk te mogen en kunnen verdelen... Om wat eten te hebben en een zacht bed...

Laat hen een wereld ontwerpen waar Macht en Geld verboden zijn, en waar religies alleen een geloof zijn, en geen machtige organisaties...

Maar ik ben aan het dromen...
Er zullen er altijd weer zijn die macht willen, geld hebben, baas willen spelen, doctrines willen gebruiken als dwangmiddel...
djudedju

(Ik heb bewust de foto genomen van de aanslagen in Oslo, waar het een blanke was, die uit blank-extremisme handelde, om te tonen dat absurditeit overal thuis is )

tot de volgende ?



 

5 uur 's morgens

We zijn vandaag precies 48 jaar man en vrouw...
48 jaar gelden was het een stralend zonnige dag, zo warm dat men in hemdsmouwen buiten liep.
Vandaag slaat de regen tegen het raam van mijn slaapkamer. Ik duw de wekker af, nog voor hij kan aflopen (de buren niet wakker maken! )...
Geeuwend gaan turnen, mijn neusspoeling doen, me wassen en het bed opmaken, naar beneden de al geurende koffie gaan drinken...
Straks komt Kimberly hier aan, om naar haar stageplaats gevoerd te worden, en om kwart voor drie mag ik ze weer gaan ophalen in Opbrakel...

48 jaar geleden stond ik nu wellicht zenuwachtig dat nette pak aan te trekken en keek ons moeder of alles wel in orde was... Dan naar Loppem rijden, om in de thuis van Anny mijn bruid te gaan afhalen, met het bruidsboeket in mijn handen...

De autosnelweg van Oostende naar Brugge had toen nog maar twee rijvakken.
We reden langs de boerderij waar Anny is opgegroeid.

God wat is dat allemaal lang geleden... Anny zoekt eens in de grote doos met alle souvenirs van die dag en van alle speciale dagen van ons huwelijk... geboorten, communies, feesten, huwelijken van de kinderen...

Ons vader zaliger  had de menu op rijm opgesteld... en met wat verbijstering zitten wij samen te lezen wat wij in die tijd allemaal binnen speelden... Niet te doen !

Ook dat is iets van een andere tijd... Feesten was toen echt "Eens goe gaan eten", waarbij de broeksriem stiekem een paar gaatjes wijder werd gezet, om plaats te hebben voor het volgende op de spijskaart. Jonge mensen zullen dit niet begrijpen, maar het was een tijd waar bijlange niet gegeten werd zoals nu... Er stonden dan niet meer dan één soort toespijs op tafel, en op was op. Brood was er aan volonté, maar de toespijs was duur.
Wellicht was dat de reden waarom een feestmaal ook zo copieus was... Lekker en veel !

Mochten ze ons nu een dergelijk menu voorzetten, we zouden na de tongreepjes al meer dan genoeg hebben ! Nu ja, wat ijs of taart misschien, om de gaatjes te vullen, maar dat is meer van goesting dan van trek. En we zouden weten dat we echt overdaad aan het doen zijn, en er niet gemakkelijk zouden van zijn...

In die tijd nam ons moeder, vóór ze naar zo'n feest ging, al een pilletje voor de lever, kwestie van eens goed te kunnen eten, zonder last te hebben...

Zo was de tijd toen...
Bijna een halve eeuw geleden.

Ann was 20 en ik net 21... We voelden ons héél volwassen. Toen mijn kinderen huwden waren ze ouder, en ik vond ze nog zooooooooooooooooooo jong... Maar ook zij zullen zich heel volwassen gevoeld hebben.

Binnen twee jaar vieren we -bij leven en welzijn - ons 50 jaar huwelijk... een halve eeuw.
we worden oud...
Met weemoed kijken we nog even naar de foto's van toen...
De meesten zijn er al niet meer, zelfs mijn broer is er al niet meer...
De kinderen en kleinkinderen hebben hun plaats ingenomen, oompjeszeggers en hun kinderen...
we worden oud...
De wereld van toen is niet meer.

... en in die van vandaag gaan mensen met een bommengordel om eerst mensen doodschieten en dan laten ze zichzelf ontploffen, hopend op nog meer slachtoffers...

de tijd van toen...
djudedju

tot de volgende ?

De klok

In Pairi Daiza hangt in de Chinese tuin zo'n enorme klok. Er hangt een briefje bij: "Eenmaal luiden brengt geluk, tweemaal luiden ongeluk"...
We voerden een hele plechtigheid uit, we kregen een wierookstokje en gingen dat offeren aan een van de vele Boeddhabeelden (Amasté) , en gingen dan één voor één de klok luiden.
Bij een kleine klok of gong, stopt het trillen van het metaal zodra er je hand op legt, maar die grote klok galmt en zindert onverminderd voort.

Ik moest aan die klok denken toen ik vanmorgen het nieuws beluisterde op de radio... Die aanslagen blijven door zinderen en galmen...

Parijs is dan ook een enorme klok, en heel de wereld hoorde het geluid en hoort het galmen nog steeds.

Ook nu weer ben ik verbaasd dat het galmen blijft duren, ook al leggen we er met miljoenen mensen vol mededogen onze hand op.

"De meeste generaals zijn als kind begonnen met een onschuldige vliegenmepper..." (Jan-Willem Overeem)...
"Zij die in oorlog zijn met anderen, zijn niet in vrede met zichzelf" (William Hazlitt)

Gek hoeveel wijze woorden er geschreven zijn over oorlog en de waanzin, en hoe weinig er naar luisteren...
Oorlog is een verschrikkelijk ding, terrorisme brengt de oorlog naar de huiskamer.

Die laatste is er eentje van mij, en het geeft aan hoe terrorisme eigenlijk de oorlog overstijgt. Een normale oorlog speelt zich af op het slagveld, terrorisme maakt de hele wereld tot zijn slagveld. Dat is het beangstigende, en ik luister huiverend naar al die dappere woorden van " Als wij de schrik laten overheersen, dan hebben ze gewonnen", en net daarmee geven ze aan dat schrik hebben, dat ze zich bewust moeten gaan verzetten, dat het onderhuids wel leeft...
Gelukkig hebben ze daarmee niet gewonnen.
Haat kan nooit winnen.
Je kunt ook nooit iets opbouwen met haat.

Wat je ook lijkt te verwezenlijken, het staat op drijfzand, omdat de basis siddert van schrik onder de dwingelandij.

Dat is ook een beetje de doem van de dictatuur... Vele dictators vallen onder een opstand, maar uit dit nieuwe geweld komt er meestal alleen een nieuwe dictator. Het lijkt haast ondoenbaar om van het ene systeem recht in het andere te stappen.

Het lijkt wel of het goede langzaam moet groeien, niet kan ontstaan in één klap.

...

We zijn hier al een paar dagen wat ziekjes, niet erg, wat mottig, wat op flanellen benen lopend. Anny heeft een dag gehad met vaak overgeven, ik had en heb veel meer pijn dan anders. Vanmorgen kon ik amper uit mijn bed, door een nieuwe pijn: als ik mijn linkerbeen ophef, dan is het net of ze steken met een mes in mijn lies en onderbuik... Als ik wat beweeg, dan gaat het weer wat beter, maar na wat zitten of liggen is de beweging weer de hel... Reuma of artrose of zoiets zeker ? 't Is van zelf gekomen, we geven het even de tijd om vanzelf weer weg te gaan hé...


tot de volgende ?

terrorisme

Ik geloof niet in geweld.
Bij oorlog zijn alle partijen slachtoffer, met uitzondering van de wapenleveranciers en toebehoren.
Ons Vader zei altijd dat oorlog een vorm van economie was.

De opstanden, revoluties, oorlogen in het Midden Oosten heeft zo'n lange geschiedenis, dat het haast niet meer te doen is om schuldige en slachtoffer zo maar aan te duiden.  Het begon met kolonialisme en economische kolonisatie, met Joden die van de holocaust gebruik maakten om een eigen stukje wereld op te eisen... en ga zo maar door, het is een eindeloze lijst.

Terrorisme zien we echter in een ander kader, daar worden willekeurige onschuldige mensen gedood, veelal buiten oorlogsgebied. Het is een verschrikkelijke manier van vechten: je gaat in een vredige stad naar een drukke markt en laat daar een auto ontploffen midden de mensenzee.

We verdragen deze vorm van vechten niet !
Soldaten tegen soldaten, dat is oorlog ! Doden van onschuldige burgers, dat is misdaad.
Maar ook in onze eigen geschiedenis lezen we over dergelijke misdaden, lezen we over het willekeurige doden van burgers ! Nazi Duitsland bombardeerde burgerdoelen in het Verenigde Koninkrijk, en op hun beurt bombardeerden de geallieerden Dresden plat, en gooiden de Amerikanen atoombommen op Nagasaki en Hiroshima...
En het is niet nieuw, bij een van de kruistochten (!!!) vroeg men aan de legerleiding: "Heer, er zijn ook christenen in de stad, hoe zullen wij hen herkennen? " " Sla ze allemaal dood, God zal er de zijnen wel uithalen !"...

Toch stellen we deze daden niet volledig gelijk met terrorisme, omdat het in een oorlog gebeurde, en tegen de vijand. (ook al betrof het hier burgers).

Terrorisme lijkt ogenschijnlijk veel willekeuriger. Neem nu de aanslagen van deze nacht in Parijs. Frankrijk vecht weliswaar tegen IS, maar we zien het niet alsof Frankrijk in oorlog is, want de bedoeling is het herstellen van de vrede, van de democratie... Leuk als je daar woont, en je huis plat gebombardeerd wordt, en de helft van je gezin dood is.

Toch is terrorisme anders dan het optreden van een leger. Het zijn burgers (of ze lijken burger), en ze treden doelbewust op om paniek te veroorzaken, om burgers te treffen, om te ondermijnen.

Maar eigenlijk mogen we als mens geen enkel vorm van oorlog aanvaarden, of het nu van reguliere legers is, of van opstandelingen of terroristen.

Het is ook geen oplossing. Frankrijk zal zich echt niet terugtrekken uit de strijd omwille van die aanslagen, integendeel, men zal wellicht een bijkomende reden hebben om ginder ver nog wat meer aan oorlog te doen, het uitroeien van het terrorisme als rechtvaardiging. En zij zien in deze aanvallen dan weer een reden om met alle middelen zich te verdedigen, en aan te vallen, te veroveren... Want zij willen een Kalifaat oprichten, dat wil dus zeggen dat alle huidige legitieme regeringen in die streek moeten verwijderd worden...

Ik geloof niet in geweld, ik geloof niet in onderdrukking.
Ik geloof in de mens.
Ook nu !

Ik besef wel dat het mensdom zich laat manipuleren door regeringen, religies of wat dan ook.
Ik weet dat mensen in een massa niet redeneren als mens, maar als groep, en dat dit mede gebruikt wordt om menen op te zwepen tegen de menselijke natuur in.
en toch geloof ik nog steeds in de mens.

Ik weet dat macht en kapitaal de echte boosdoeners zijn.
Ik weet dat we de neiging hebben om de Aarde te bezitten, terwijl we eigenlijk maar een deeltje van die aarde zijn.

Imagine... Luister eens naar het lied van J. Lennon.
Lees eens over het omsmeden van zwaarden tot ploegscharen.
probeer eens mens te zijn.

tot de volgende ?

snelheidscontrole

Vandaag houdt men weer een speciale actie, en wordt de snelheid meer dan anders gecontroleerd.

Gek, maar dit doet me denken aan onze oude pastoor Georges Van Hoolandt, die ooit eens predikte over zijn auto... Hij sprak zijn verwondering uit over het feit dat hij rond kon rijden in een voertuig dat werd voortbewogen door ontploffingen in de motor, dat aan de waanzinnige snelheid van 50 kilometer per uur door de dorpskom raasde... Ik ga zijn preek en zijn les er uit niet herhalen, maar eigenlijk had hij gelijk...
Wij hebben geen besef meer van de snelheid.

De rapste lopers halen zo'n 30 km per uur, en houden dat maar een honderd meter vol... U en ik halen dat dus nooit, wij kunnen die dertig kilometer per uur gewoon niet halen.

Toen ik klein was, hadden wij thuis een Opel Olympia, en op de kilometerteller was het hoogste aangegeven cijfer 120... "Pa, kun je 120 km per uur rijden?" "Bah neen, manneke, dat staat daar maar op voor de reclame!"...
100 km per uur was een fantastische snelheid, zo fantastisch dat ons vader het nooit reed, toch niet met die auto's van toen.
En toch hadden wij ook toen het idee dat we heel rap reden.
Een auto was toen nog een uitzonderlijk iets. Was het geen auto van het bedrijf geweest, we zouden ook die luxe niet gekend hebben. Iedere avond schreef ons vader de kilometers op. Dat moest, want alles moest verantwoord worden.
Maar niettemin reden wij met een auto. We zaten met drie kinderen achteraan, en toen onze Lieve er nog bij kwam, zat die op de schoot bij mama, vooraan... Dat mocht en kon toen nog.

De snelheidscontrole gebeurde toen nog door middel van twee kabels over de rijweg. Je reed over die kabels, en het tijdsinterval was de basis om uw snelheid te berekenen. Ooit zag ik een vrachtwagen voor die kabels in de remmen gaan, en onder zijn geblokkeerde wiel werd de kabel in frut getrokken...

Er waren er dus ook toen al die aan een overdreven snelheid reden.

Toen... waren de Ardennen nog echt ver weg, en niemand zou ooit op het idee zijn gekomen om eens een uitstapje te doen naar de Ardennen en nog dezelfde dag terug thuis te zijn... Dat was haast niet mogelijk. De auto's waren niet zo snel, en de wegen waren nog niet zo goed, en er waren haast nog geen autosnelwegen. Nu is dat een doodgewoon uitstapje... En in betere tijden, toen ik nog gezond was, deden wij dat ook wel eens. En regelmatig ging oma dan ook mee, en zaten we dus ook met zes in de auto...

Wij denken er gewoon niet meer aan, dat die snelheid eigenlijk niet iets van ons is, dat het iets vreemd is, iets ongewoons.
Als ik rond me kijk, dan staat mijn huis vol met dingen die pas de laatste eeuw de huizen binnen kwamen. Radio, tv, computer, telefoon, gsm, tablet, elektrisch kookvuur, elektrische wasmachine, droogkast, en ga zo het rijtje maar af...
De wasmachine die we thuis hadden was weliswaar elektrisch, maar we moesten de was er in tot koken brengen met een vuur te stoken onderaan de machine. Droogzwieren was er niet bij, je nam de was uit het hete sop met een houten tang, en je draaide het tussen twee stangen door, zodat zoveel mogelijk water er uit gewrongen werd.

Hoe komt het toch dat wij al die dingen van vandaag zo gewoon vinden?
Dat wij er ons niet echt meer over verwonderen dat iedereen nu echt overal bereikbaar is?
Dat je zo naar een piepklein achterafstraatje kunt rijden zonder éénmaal een kaart te bekijken of de weg te vragen?

Het zal wel aan mij liggen, maar ik blijf me verwonderen.
Ik pieker me gek over de werking van een smartphone.
Ik doe machines die stuk zijn wel eens open, niet om te pogen ze te herstellen, maar gewoon om te kijken hoe dat allemaal in een zit...en dan vind je een chipje en wat verbindingen en dat is het.
Ik heb hier boven weer een radio staan, een echte radio, een uit de jaren 1950... Een houten kist, met lampen en draaiknoppen om de posten te kiezen, en met een draadje verschuift er een naaldje om je te tonen waar je die of deze post kunt vinden.

Het duurt een tijd voor dat ding ook teken van leven geeft.
Voor de muziek er door komt, hoor je eerst het gebrom van de lampen en dan pas komt de muziek er door. Er zit al FM op, iets wat ik heb weten ontstaan, en dat toen "het van het" was...
Nu staat er hier een radio beneden die de posten digitaal zoekt en afspeelt. (DAB:  Digital Audio Broadcasting)
De klank van dit moderne ding is heel zuiver. De radio van boven heeft een veel warmere klank.
Wellicht is het ook dat gevoel dat mensen van nu doet teruggrijpen naar de oude LP's, boven de cd.

Deze dingen doen me denken dat het misschien allemaal een beetje te snel gaat, en dat we soms op zoek gaan naar dingen van vroeger, om het te installeren als een soort geestelijk rustpunt.
Nu gaat alles zo snel dat we wellicht geestelijk niet altijd aangepast zijn aan het nieuwe systeem.

Eén ding blijft me verwonderen. Hoe zou het toch komen dat we, ondanks al die middelen, niet komen tot echte democratie ? In een tijd dat de regering besluit dat iedereen te bereiken is per sms als er een ramp is, moeten ze toch ook beseffen dat iedereen op die manier zijn stem kan uitbrengen  ???

Maar ja, dan zijn ze wel hun vetbetaalde postje kwijt...
djudedju

tot de volgende ?

Nacht

Heb je dat soms ook ?
Je ligt in je bed, tegen weg soezelen aan, en dan plots val je in een put.
Grijp je dan ook om je heen, schiet je half-recht, ben je ook in paniek?

Gisterennacht was het weer van dattum...
Ik viel in die eindeloze zwarte leegte, maar hoe ik me ook weerde, ik kon de val niet tegenhouden !
Ik viel en viel maar, spartelend, zwaaiend en maaiend met mijn armen en benen. Ik voelde en hoorde de wind langs me heen zoeven.
Ik was in paniek !
Je hebt geen grond meer, maar in die roetzwarte ruimte is er ook geen boven meer, geen links en geen rechts, geen vooruit of achteruit ! Je zit als het ware in de eindeloosheid.

Na een tijdje voelde ik dat ik trager en trager viel, dat de wind niet meer zo bulderde, en na een tijd was het of ik dwarrelde als een herfstblad in de eindeloze nacht...

Plots kwam ik neer op andere mensenlijven. Protesterende stemmen gingen op.
"Kijk waar je je voeten zet ! Idioot ! Haal je vinger uit mijn oor !"
Ik probeerde me zo klein mogelijk te maken, tastte voorzichtig in het zwarte niets naar een veilige plaats, maar waar ik ook voelde, ik lag boven op een wriemelende berg mensen.

Ik kan je verzekeren dat het even duurt vooraleer je je voldoende zeker voelt om iets te vragen, om uitleg te vragen, om te weten te komen waar je bent !

"Ben jij ook in die put gevallen tussen slapen en waken in?" "Tientallen "Ja!" klonken uit de nacht. "Hoelang lig je hier al?"
Plots beving mij de schrik dat ik hier nooit meer uit zou komen...
Er klonk een wirwar van antwoorden, allemaal door elkaar heen, zodat het onbegrijpelijk was. Ik duwde met mijn hand iemand aan... "Hoelang lig jij hier al?" "Nog niet zo heel lang... Ik hoop dat ik nog weer naar boven kan !" "Hoezo ?"
"Wel, sommigen gaan plots weer naar boven, maar er zijn er hier die hier al heel lang liggen..." Hij greep mijn hand die op zijn buik lag... "Kijk !" hij duwde mijn hand op iemand anders, en daar voelde ik dat ik als het ware door het vlees heen duwde... Ik huiverde. "Deze ligt hier al zo lang dat hij aan het oplossen is."
Ik rukte mijn hand weg. "Je moet geen schrik hebben !" Het doet je niets !"

Ik lag weer wat stil, te luisteren naar de sombere gesprekken om me heen, en naar de regelmatige toevoer van nieuwelingen, die ook weer uitleg vroegen en kregen. Soms hoorde je zo nog iets nieuws. Eentje vroeg "Zijn het hier allemaal mannen? Komen hier geen vrouwen?" Hé, dat benieuwde me ook ! "Jawel, maar die liggen allemaal daar!" De man wees blijkbaar in mijn richting, want zijn wijsvinger priemde net in mijn zij..."Maar je moet er niet heengaan ! Wie zich vergrijpt aan een vrouw raakt hier zeker nooit meer weg ! Bovendien hoorde ik dat het toch een onmogelijke relatie is ! Als je probeert te bewegen dan ben je net als een ballon, en zij ook, en je botst tegen elkaar en je raakt elkaar, maar dat aanraken stoot je ook meteen weer van haar weg !"

Ik vond het beeld leuk ! In al mijn ellende lag ik te lachen als ik mij die situatie voorstelde.
Plots rees mijn gesprekspartner omhoog... Ik hoorde hem naar adem snakken, zou het ? Ja ! Hij steeg weer op !

Maar ik bleef liggen.
Je hebt geen idee van tijd, van dag of nacht. Eentje vertelde dat er ooit iemand was met een uurwerk met fosforiserende cijfers... Maar die uurwerken zijn al zo lang verboden, dat dit wel heel lang geleden moet zijn ! Bovendien moest je die dingen opwinden, en in die tijd liepen die klokken ook nog niet zo klokvast... Toch niet als ik me het ritueel van mijn vader voor ogen haalde, die iedere dag voor de radio stond te wachten op het signaal van 8 uur, om zijn uurwerk bij te regelen...

Tijd kan eindeloos lijken...
Iedere keer er een nieuwe tot bij ons zakte, zuchtten wij in wanhoop, iedere keer er eentje de massa ontsteeg hielden we de adem in, in stille hoop dat het straks...

Ik heb er dan ook geen idee van hoelang ik in het zwarte niets verkeerde... Maar ik begon me af te vragen of ik soms dood was ??? Of dit nu de hel was ? Of was dit eerder het vagevuur ? Of wat is het eigenlijk ?

Toen ik het niet meer verwachtte steeg ik plots weer omhoog...
Ik vloog door brullende winden gejaagd weer omhoog, voelde plots mijn bed, greep me uit alle macht vast...
Ik ben terug !
Ik ben terug !

God, wat was dat een enge droom... Of was het geen droom ? Het leek zo echt.

Tot de volgende ?
Hé, dat is gek ! Ik heb gisteren geen blog gemaakt !!!

herfstwind

Jammer dat het nat ligt, anders zagen we de bladeren door de natuur vliegen tot op een plaatsje waar een of andere hindernis ze stopt...
Het lijkt allemaal zo toevallig en zo gewoon.
Het is het niet.
Heb je het ooit al eens rustig zitten bekijken? Het is een subliem systeem van recuperatie en van recycling !

Je moet je natuurlijk ergens zetten, waar nog natuur is, waar nog planten staan, anders zie je inderdaad alleen maar hopen bladeren die wanhopig rondjes liggen te maken op een wind-carrousel op een of ander kruispunt.
Maar als je ergens zit of staat waar nog wat natuur is, dan zie je dat de bladeren zich netjes ophopen rond de restjes van de stervende planten. Tussen de dode stengels, tegen een wortelpol vleien de blaren zich neder, en bieden bescherming tegen de komende koude dagen, en vergaan zachtjes in compost, briljante voeding voor de plant.

Als we in de tuin een plant hebben die wat vorstgevoelig is, dan vergaren we dode bladeren, en leggen ze rond en op de tere plant, en leggen er wat rijshout op om de bladeren vast te leggen. We beseffen maar half dat we niet alleen beschermen, maar eigenlijk ook voeden. Heel nette tuinders halen in het voorjaar de bladermassa weg, maar eigenlijk laat je ze beter liggen... Ik weet het staat niet zo net, maar het is zo goed voor je plantjes !

Toen ik klein was, moesten we van ons vader grote zakken bladeren gaan bijeenrapen in het bos voor onze deur, die bladeren werden dan door ons vader in gegraven om de bodem te verlichten en te verbeteren. Eigenlijk konden we veel makkelijker die bladeren er in een dikke laag op leggen, en daarbovenop rijshout leggen, dan zou de nieuwe, lichte vruchtbare grond meteen ook aan de oppervlakte hebben gelegen... Natuurlijk zouden de blaren niet meteen in één jaar verteerd zijn, maar de grond zou warm gebleven zijn, en mits licht inwerken zouden we heel vlug een vruchtbare opperlaag kunnen krijgen.

Heel wat van de "moderne" tuiniers zijn helemaal niet modern, maar kijken gewoon beter naar wat er in de natuur gebeurt... Permacultuur is een geleerd woord voor afkijken van wat er te zien is als je de natuur natuur laat zijn... En vervang dan een deel van de planten door de planten die je wil kweken binnen dat systeem. Ik weet het, ik ga wat kort door de bocht, maar eigenlijk is het wel zo.

Gelovige mensen zien een symbool van het wedergeboren worden in het afsterven van de natuur, maar eigenlijk is het veel meer dan dat, het is meteen een aanzet tot nieuw leven en groei. Het dode blad is veeleer een symbool van groei en voeding dan van afsterven.

Op die manier is de herfst en de winter eigenlijk geen slecht, geen doods seizoen, maar een periode van compostering, van voeden, zelfs in sommige gevallen van het begin van kiemen van de vruchten. Je zou het haast kunnen vergelijken met de zwangerschap, en in de lente komt dan de geboorte met een massa van nieuw groen en kleurige bloemen.

Maak je dus niet lastig op de wind, maak je niet druk op de massa bladeren op je oprit, help de natuur een handje en leg ze tussen je planten, als een warm en voedzame deken.

Maar er is nog meer ! Als je een massa bladeren ziet liggen na de winter, ga er dan eens bij zitten, en raap eens de opperlaag van die bladeren op... Meteen zie je een massa leven, kevertjes, duizendpoten en wormpjes allerlei kruipen en wriemelen in die massa. Zij verteren de bladeren, en genieten ook van de beschuttende warmte. De warmte komt niet alleen van de dikke massa, nee, als je iets dieper gaat graven in de massa, dan kom je aan de laag waar de bladeren rotten, en waar de rotting warmte geeft... We praten dan alleen van het duidelijk zichtbare leven, maar in die rottende massa wemelt het van onzichtbaar of haast onzichtbaar leven, schimmels en bacteriën...

Maak je niet druk over de bladeren op je nette gazonnetje... Raap ze bijeen en stapel ze op in een verloren hoekje, leg er wat fijngetakte takken op, en laat de natuur zichzelf zijn... Je krijgt in ruil een massa vruchtbare compost en rulle aarde voor je bloemen, ja zelfs om te strooien op je gras.

Geniet van de ... dood, ze brengt kansen voor het nieuwe leven ! Het klinkt misschien gek, maar de luie tuinier is misschien wel de beste en de slimste !

tot de volgende ?

Panda Daisa

Gisteren zijn we - voor het laatst dit jaar- naar Pairi Daiza geweest...
Zoals steeds met Luc en Rita. Dus reden we gisterenmorgen vroeg naar hen toe, door een stralend weer, sorry, bolle mist, sorry hemels weer, sorry erwtensoep, sorry... Allee, oom het kort te zeggen, er hingen mistbanken, soms zo erg dat je je licht moest aansteken voor de veiligheid, en honderd meter verder reed ja dan weer in een stralende zon.
Het blijft heerlijk lenteweer, of septemberweer, hoe je het ook maar noemen wilt.

In het park hebben we vol verbazing en verwondering de bloeiende planten bewonderd. We zagen camelia in volle bloei ! Precies of de winter was alweer voorbij, over and out... Het was een beetje gek.

Ondertussen hebben we het ganse park al wel eens gezien, en is er geen must meer... We flaneren, kijken diertjes, kijken plantjes, kijken mensjes, babbelen wat, lachen veel en genieten... Anny had de kodak mee, en begon verwoed foto's te maken van planten en dieren van ons... tot plots een melding op het scherm kwam dat de kaart vol is...

Gedaan met fotootjes nemen. Djudedju.

In het park stond alles in het teken van Halloween, en bijna alle personeel was verkleed als heks, of mummie, of weet ik veel welk luguber ding dan ook. Overal lagen grote en minder grote pompoenen, lagen pakken stro, stonden potten chrysanten... Het park leek nog mooier dan anders, zeker met de prachtige herfstkleuren van de bomen.

Eén ding had ik nog niet gedaan: op die loopbrug tussen de bomen... Ik durfde het niet aan, zeker niet als er andere mensen op gingen, die dan dat dingen deden heen en weer zwaaien of op en neer dansen... Sinds enige tijd heb ik bij mezelf vastgesteld dat ik plots hoogtevrees heb gekregen, iets wat ik vroeger niet kende. (Luc had bij zichzelf dezelfde vaststelling ! - zal dus bij het ouder worden horen)... Maar nu was het nog heel vroeg, en ze deden de grote volière, waar de loopbrug start, pas open... Dus gingen we het maar eens riskeren.

Ik heb dus inderdaad hoogtevrees, en ik denk dat ik op momenten het koord haast stuk geknepen heb, maar ik ben toch blij dat ik het deed. Maar het bewegend grondvlak vind ik toch maar eng. En zeggen dat ik vroeger in de pretparken zocht naar de meest afschrikwekkende sensaties... Waar is de tijd ???

's Middags gingen we croque-Monsieurs eten in de brouwerij... Nadien nog een kopje koffie, en weer op pad. Nu en dan gingen we eens zitten op een bankje, om mensjes te kijken en de pijn in ruggen en voeten te laten wegebben. Heel mooi en heel rustig zaten we in een soortement Chinees tuinhuisje, met zicht op de loopbrug. Er zijn er veel met hoogtevrees ! En er zijn er ook die vooral genieten van het feit dat ze anderen schrik kunnen aanjagen...

Nog eens wat gaan drinken, en dan op ons dooie akkertje, tussen de torenhoge heksen door naar de uitgang. Een van de heksen leunde voorover om mijn baard te bevoelen, en toen ik er wat tegen zeverde, boog ze helemaal voorover en klopte wat op mijn buik... Leuk !
We zijn dan naar de kassa gegaan, en hebben meteen ons abonnement vernieuwd... Volgend jaar gaan we dus weer minstens iedere maand eens het dierenpark onveilig maken...

In het terugkeren zijn we nog eens gestopt in Lessines in de expohallen waar de wekelijkse markt bezig was... Wat fruit gekocht en dan weer naar de auto... Ik was kapot, dat stukje markt was er teveel aan. Mijn voet deed verschrikkelijk pijn, en mijn rug was er niet beter aan toe. Bij Luc thuis bekeek Rita mijn voet... Blijkbaar heeft ze zoiets al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren... Luc vertelde dat ze 's nachts - in haar slaap ! - soms ligt te kreunen van de pijn ! Rita zit met heel veel artrose, en dat aan die voet is nog het minste van haar zorgen.  Misschien is het feit dat ze ook weet wat pijn is, een van de zaken die maken dat wij het met hen zo goed doen. We voelen een beetje elkaar aan, en hebben aandacht voor elkaars pijn, en ook Luc is op die manier bekend met het fenomeen pijn. Het klinkt gek, maar samen met hen, is het makkelijker om de grens een beetje te verleggen, je bent niet alleen. En Luc is al jaren een vriend van op het werk, en ook met hem hebben wij een goede band, en voelen we elkaar aan zonder woorden. En wat niet minder leuk is, we hebben beiden een groot gevoel voor humor. Je mag niets zeggen wat anders kan uitgelegd worden, of je hebt prijs, en dan staan we daar beiden te lachen... Het zijn iedere keer weer heerlijke dagen !

Eén negatief punt op deze dag. Ik had mijn GSM in mijn zak gestopt, en merkte in het park dat ik hem kwijt was... 's Avonds aan de auto van Luc, gekeken: niets. Thuis bij Luc mijn auto rond gespeurd: niets. Zou ik hem toch thuis hebben laten liggen?
Nee, dus... GSM weg...

Anny ook eens in de auto gaan zoeken... Niets.

Ja, het is erg, maar de GSM zijn we kwijt. Morgen eens bellen naar Proximus om het abonnement te doen stopzetten ! Plots dacht ik er aan om eens naar mijn eigen nummer te bellen, "Anny, ga eens luisteren aan de auto !" En ja, ze hoorde mijn gsm... Dus weer, en beter zoeken ! Bleek dat stomme ding netjes rechtop naast de zetel te staan, en het leek er één geheel mee, het leek helemaal niet op een gevallen GSM...
djudedju
Toch nog goed afgelopen !

tot de volgende ?

pimpelzwartkopkoolmezen

In oktober was het al behoorlijk koud, en de vogels kwamen regelmatig kijken of er op de voedertafel nog niets te vinden was...
Ik heb maar een klein hartje, dus kon ik de vogelschare geen honger laten lijden, en Anny bracht van de Colruyt een paar blokken frituurvet mee, en we kochten een grote zak zaad...
Het vet werd opgewarmd, tot het net vloeibaar was, en dan werd er een grote hoeveelheid zaad in het vet gekieperd. Dat mengsel werd dan in potjes, doosjes en blikjes gegoten, en in het voederhuisje werd het eerst voeder geplaatst.

We hingen ook nog wat extra ballen voeder, en klaar was kees...

Het is nu helemaal niet meer koud, integendeel, ik herinner me haast geen novembermaanden die zo heerlijk lente-achtig aanvoelen als deze, maar de mezen, winterkoninkjes, tortelduiven, heggemussen, mussen, ringmussen, vinken, kepen, roodborstjes en nog enkele soorten vaste klanten, komen hier al druk de diverse voederplaatsen bezoeken.

We kregen zelfs al eens bezoek van een groep staartmezen (die komen altijd in groep af !)...

Onze liefde voor al die kleine fladderende vogeltjes maakt dat wij een soort "vogelaars" zijn geworden. We kijken heel vaak naar buiten, want daar zijn altijd wel een paar vogels te zien. Dit jaar zitten er verschrikkelijk veel mezen ! Ik noemde al de staartmezen, maar we hebben hier veel pimpelmezen en veel koolmezen, en ik denk dat er soms ook wel eens zwartkop- of matkopmezen te zien zijn, maar die beestjes zitten nooit stil, en ik ben niet de specialist om al die beestjes zo op het eerste oog te herkennen... Maar er zitten er tussen die duidelijk niet helemaal koolmees lijken, en zeker niet pimpelen...

Maar vooral de pimpelmezen zijn hier heel druk vertegenwoordigt. Ik denk dat dit het resultaat is van de vele succesrijke broedsels in de nestkastjes hier aan en rond mijn huis.

Wij hangen ook telkens een paar voederballen aan de voorkant van het huis. Daar hebben we niet zoveel bezoekers, want ze worden nogal eens opgeschrikt door het verkeer, maar we bieden hier eten aan de vogeltjes die op de normale voedertafel niet aan de bak raken, omdat de anderen ze wegjagen. Laat ons maar stellen dat hier het eten geleverd wordt voor de vluchtelingen...
Dat zijn vogels die momenteel wel in de belangstelling staan !
We vragen ze niet om asiel aan te vragen, want het zijn vogels zoals de andere... Goed mogelijk dat ze verjaagd worden omdat ze vroege migranten zijn, en niet dezelfde taal fluiten (Dat is authentiek ! Bij veel vogels is er duidelijk een taal op te merken per regio !!).

Geef toe, het voelt altijd een beetje onwennig als er naast je een groepje dingen staat te vertellen in een taal die je niet begrijpt, dan heb je altijd het gevoel dat het over jou gaat... En dat is niet leuk. En zo kom je tot vogelracisme...  Maar ja, dat zijn vogeltjes hé, en die beestjes hebben maar een heel minieme herseninhoud, en veel minder hersenknooppunten- en verbindingen dan de mens. Bij ons zou dat een onbezonnen, onberedeneerde, domme reactie heten. Racisme komt dan ook niet voor bij mensen.

In een poging hen te verzoenen, en tot samenleven te brengen, heb ik nu een vogelvoorstel gedaan om de vreemdelingen te dwingen tot het aannemen van onze taal, onze zeden, onze gewoonten en natuurlijk ook ons geloof. Anders moeten ze maar oprotten.
Maar die verdomde beesten wagen het om onder elkaar in dat vreemde koeterwaals te blijven zingen !
Ondankbare schepsels !

tot de volgende ?

A.I.

Artificiële Intelligentie.
Ik las een artikel over een computer die in staat was dingen te leren en met de verworven kennis te werken. Och, het was niet wereldschokkend, het ging over een computer die een spelletje op een andere computer moest spelen, zonder voorkennis en die er na een tijdje in slaagde het spel beter te spelen dan zijn menselijke opponent.
Ons menselijk verstand hebben wij (hoogstwaarschijnlijk) te danken aan de vele verbindingen tussen de hersencellen, en niet aan de grootte van ons brein. Door die verbindingen kunnen we linken leggen, verbanden zien, en het verworvene stockeren in een korte-termijn geheugen, een middellang geheugen of een lang geheugen.
Bij de computer waarvan sprake, is er nog maar alleen een korte termijn geheugen.
Maar zelfs dat is al een wonder. Het is voor het eerst dat een machine iets kan wat tot op heden was voorbehouden aan hersenen (niet alleen menselijke hersenen).
Men is als het ware het machine-matige overstegen.

Tot nu toe kan een computer alleen maar doen wat hem opgedragen is, en zeer nauwkeurig is in de machine is ingepland ...
Het is voor het eerst dat de machine zelf dingen in zijn planning zet.

Dit is volgens mij de eerste stap naar de echte robot, robot zoals wij dat zien, zoals wij die kennen uit science-fictionverhalen en film's... Wij hebben een eerste stap gezet naar een robot op mensenmaat, een robot die zelf kan denken en kan handelen in functie van dat denken.

Wij gaan de drie wetten van Asimov moeten inbouwen, om een perfecte veiligheid te waarborgen !

Voor zijn dood schreef Asimov er nog een vierde wet bij: De robot mag doen wat hij wil, zolang het niet in strijd is met de drie voorgaande. Daarmee gaf Asimov de robots de "vrijheid".

Wat zou de robot voor de mens betekenen?

Daar zijn al vele fantasy-verhalen over geschreven, maar volgens mij zou het er wellicht op neer komen, dat men alle zuiver manuele werk aan de machines zou geven, en alleen het creatieve aan de mens zou laten... Maar dat zou dus voorbijgaan aan het feit dat de machine werkelijk kan denken, en dus ook creatieve oplossingen kan bedenken...

Laat ons eens veronderstellen dat we echt in een dergelijke wereld terecht komen... Volgens mij gaan we ons letterlijk dood vervelen. Iedere stimulans verdwijnt op die manier uit ons leven. 

Je zou kunnen denken dat we alleen nog kunnen genieten, maar in hoever kun je genieten als daar niets meer aan verbonden is? Als het geen beloning is, als er niets meer aan geboden of verboden aan vast zit ? 

De mensheid zou wanhopig op zoek gaan naar allerlei middelen om toch maar echt meer en beter te kunnen genieten, en zich verliezen in allerlei geestverruimende middelen. De slimsten zouden zich wellicht terugtrekken uit de wereld, en ergens een plaatsje zoeken waar hij nog zelf kan instaan voor het kweken van zijn voedsel en het afhangen van de natuur.

Nee, ik geloof niet in een wereld waar alles voor je gedaan wordt... 

Het zou in de kortste tijd het einde betekenen van de mensheid... En wellicht zou men oorlogje gaan spelen om de verveling tegen te gaan, zou men mensen zien spelen met dodelijke risico's...

Want niets is zo moeilijk als nietsdoen... Sommigen dromen wellicht van een periode zonder dwang, zonder moeten, zonder taak of taken, maar als er geen taken meer zijn, dan wordt dat niets een doem.

Een tweede bedenking: hoe meer we (nu al !) zien dat het zuiver manuele werk door machines wordt gedaan, hoe meer je de minderbegaafden uit de maatschappij zet. De huidige regering sluit de mensen die geen diploma haalden zelfs uit van werkloosheidsvergoeding, en de arbeidsmarkt sluit hen uit omdat er geen simpel eenvoudig werk meer is voor hen... Laat de robotica toenemen en de grens van "minderbegaafdheid" zal steeds hoger komen te liggen, en er zullen steeds meer mensen uit de boot vallen.

In het begin van de lopende band (Ford), gaf dit systeem net meer kansen aan minderbegaafden, maar nu de simpelste taken steeds meer naar robotica gaat, is ook de lopende band geen optie meer voor minderbegaafden. 

We gaan steeds meer naar een wereld waar de mensheid niet meer zal verdeeld zijn door rassenverschillen, maar door bekwaamheidsverschillen.

Het zal uw kind maar zijn die minder begaafd is...

djudedju

tot de volgende ?

spectaculair

's Nachts lig ik nogal eens te denken, aan van alles en nog wat... Zo ook wel eens "Waar ga ik nu weer eens over schrijven?"
Makkelijk is dat lang niet altijd...
Soms heb je inspiratie zat, soms zit je voor dat witte scherm je hersenen te pijnigen.
En onvermijdelijk denk je dan ook aan boeken die je ooit hebt gelezen...

Enkele van de boeken die ik met veel smaak heb gelezen, gingen over de groei van de mens. Gewoonlijk ging het verhaal ongeveer als volgt: een (of enkele) personen komen door een of ander toeval heel alleen te staan op een stukje wereld, waar geen mens ooit was.
Ze hebben niets bij zich, en moeten alles zelf maken, zelf doen.
Vuur maken, wapens maken, weven, potten bakken...
Een van de mooiste die ik ooit las gingen over enkele kinderen die in een dergelijke situatie terecht kwamen, en die werkelijk alles moesten uitvinden, ze hadden geen idee van technieken om vuur te maken of over het feit dat je potten kon bakken...

Je kunt met een dergelijk verhaal eigenlijk bijna gans de geschiedenis van de mens in zijn ontwikkeling in één spannend verhaal samen vatten.

(Ik heb altijd een natte droom over het maken van een quiz of test op tv, waarbij men de kandidaten uitdaagt om bv vissen te gaan vangen, zonder dat ze ook maar één werktuig ter beschikking hebben...)

Maar ondanks dat spectaculaire van die verhalen, blijf ik met vragen zitten over het leven in die omstandigheden. Oh, ik heb het niet over grote vraagstukken of moeilijke opgaven, nee, ik heb het dan over de dingen van alle dagen...
Stel dat je daar op dat eiland zit, je bent er in geslaagd om boog en pijl te maken, een hutje te bouwen, vuurtje te stoken, potten te bakken, je bent zelfs al aan het even begonnen... Maar hoe hou je in hemelsnaam je nagels kort.
Als ik mijn vinger- of teennagels iets langer laat worden, dan moet ik maar ergens tegen stoten om die nagel te zien (voelen) scheuren, en een vinger of teen te hebben die pijn doet. Ik moet die nagels regelmatig kort knippen om moeilijkheden te vermijden. Ik kan dat doen met een schaartje, of met zo'n handig nagelknippertje, maar hoe doe je dat zonder die dingen???? Je vingernagels zou je kunnen afbijten, maar met je teennagels is dat een heel stuk lastiger !

Misschien met een ruwe wat zanderige steen afslijpen? Of heb jij een ander idee ?
Wat doe je met het slechter worden van je ogen? Je oren?
Wat doe je aan je reuma?
Hoe verzorg je een gebroken teen, en hoe weet je dat hij gebroken is of alleen verstuikt?
Hoe haal je dat stukje van tussen je tanden als je er met geen stokje tussen kunt?
Wat doe je met tandpijn?
Hoe weet je welke kruiden eetbaar zijn ?
(Proefondervindelijk ? (Alle paddenstoelen zijn eetbaar, sommige weliswaar maar één keer))

Zijn er verkoudheidsvirussen op een onbewoond eiland ?
Of malariamuggen?

Hoe bewaar je het best voedsel? Stel je kunt appels plukken, maar hoe hou je die zo lang mogelijk goed ? (Vroeger legden wij die in houten bakjes op krantenpapier op de zolder, waar ze indroogden maar wel eetbaar bleven - met wat vervang je de kranten?)

Zie je, het leven draait slechts heel zelden om grote dingen, we verspillen per dag veel meer tijd aan de kleine dagdagelijkse dingen dan wel aan de grote dingen des levens... Als je op een koude plaats verblijft, hoe stook je dan vuur in je schuilplaats, zonder de schuilplaats in de fik te steken?

Nee, ik denk dat we de geschiedenis veel te veel ophangen aan de grote zaken, terwijl we die grote zaken nooit zouden kunnen verwezenlijken zonder al de kleine dagdagelijkse dingen.

En net die dingen heeft niemand ooit beschreven, daar vind je geen literatuur over, dat noemt men niet als grote stap in de menselijke ontwikkeling, wellicht omdat het net te veel bij het leven hoort, bij het dagdagelijkse...bij het gewone... Maar hoe gewoon is het als je plots niet meer beschikt over al die dingen die je gebruikt zonder er bij na te denken?

Ik ben deze morgen wakker geworden in een bed, ik hield me warm met een deken. Ik ging mijn turnoefeningen doen, en gebruikte voor een van die oefeningen de deurstijlen. Ik heb deuren !  Nadien ben ik me gaan wassen, ik draaide de kraan open, nam de zeep, en spoelde het vuile water door de afvoer. Ik waste mijn tanden met een tandenborstel, kamde mijn haren met een kam en een borstel. Ik ging mijn kleren aandoen, en maakte het bed op. Ging de trap af naar beneden (een trap !) en ging aanzitten aan de tafel (tafel en stoel), nam de gereedstaande kop koffie, het glas fruitsap en de pot yoghurt.. een lepeltje...
Straks gaat Anny het middageten bereiden, groenten, versnijden, vlees bakken, soep maken...Ze gebruikt daar een hele resem potten voor, messen, vorken, verwarming...

Daar zitten heel simpele dagdagelijkse dingen bij, waar we geen moment bij stilstaan...Tot je ze plots niet meer zoudt hebben.

Ach, ik weet het wel, het zou wellicht een heel vervelend verhaal worden, als je schrijft over de uitvinding van de schaar... maar handig is het wel, haast onmisbaar !

De grootste uitvinding ooit zal wel het wiel zijn, maar staan we daar ooit bij stil? Meer nog, zou je in staat zijn een wiel te maken, zonder gebruik te maken van al die gesofisticeerde dingen die we dagelijks gebruiken?

Vandaag wil ik ode brengen aan die verre, verre voorvader of voormoeder die ons die kleine dingen bezorgde, waar we nooit bij stilstaan.

Straks stap je in een voertuig dat zich voortbeweegt dank zij gecontroleerde ontploffingen, aan een snelheid die voor de mens eigenlijk onvoorstelbaar is... Waar zelfs paard en kar maar kunnen van dromen, en je denkt er niet eens meer bij na.
Je rijdt voor een dagje uit naar de Ardennen, tweehonderd kilometer ver, en je staat er niet bij stil dat dit je als mens eigenlijk pas zoudt bereiken na minstens 4 dagen, en dan moest je al een heel goede stapper zijn, en in goede vorm !

Denken wij eigenlijk nog na ?

tot de volgende ?