Noach

en Nabukadnezar.
Caesar met de C uitgesproken als een K.
En zo kan ik wellicht met enig zoeken, een hele lange lijst gaan opsommen, van zaken uit een ver verleden, die tijdens mijn leven toch nog veranderd zijn...
Wij leerden over Noë en Nabukodonosor en Juul Caesar met een S klank vooraan.
Nefertete werd Nefertite, niet dat dit iets bijdraagt, maar die naam doet me altijd glimlachen. Om een heel oud mopje van mijn broer zaliger.
Ze hadden in de les geschiedenis over Nefertete geleerd, en de leraar had verteld dat je die naam mocht uitspreken zoals je wou, want niemand wist hoe de klank eigenlijk moest zijn, waarop een leerling van de klas luid op zei Nuffertette... Dat tette in het zo katholieke college zorgde natuurlijk voor veel gegniffel en gelach, want in dat puriteinse midden klonk dit haast erger dan een vloek.
(Ach, nu zit ik weer in het verleden ! Oud worden hé !)

Waarom ik over die oude namen begin? Ik ben bezig met een boek over mythologie... Een wetenschappelijke benadering van de mythologieën, en ook daar kan ik al lezen dat ook vroeger die namen wel evolueerden, en een andere klank kregen. Dat ze ook soms veranderden in de goddelijke hiërarchie laat ik hier buiten.
Wat me wel interesseert is dat sommige zaken op veel plaatsen bestaan hebben, soms met een andere naam, neem nu de geschiedenis van Noach, die heb ik nu al drie keer gevonden, en ik ben nog maar aan de letter E bezig...
Je kunt je niet ontdoen van de indruk dat er nogal eens een en ander "geleend" werd door de schrijvelaars van de Heilige Boeken.
Soms sta je ook versteld door feiten die je gewoon niet wist en die je erg verwonderen. Wist je bijvoorbeeld dat Allah al een god was voor dat Mohammed hem als de enige echte begon te prediken? Ik wist dat niet.
Het doet je wel anders kijken naar de geschiedenis.
Weer eens !

Want geschiedenis, dat zou moeten een lijnrecht relaas zijn van feiten en omstandigheden, maar het is in tegendeel een zeer kronkelige weg met veel zijsprongetjes en veel bizarre feitjes die verdoezeld worden of net omgekeerd veel te dik in de verf worden gezet om zo een andere betekenis te geven aan wat eigenlijk gewoon nuchter zou moeten bekeken worden, en door eenieder op dezelfde wijze zou moeten bekeken en verteld worden.

Als ik naar de buurlanden, en de meeste andere landen kijk, dan zie ik dat de inwoners een zekere liefde voor hun land hebben. Ze gaan prat op hun historie, ze voelen zich echt vaderlander, ze zijn een onverbrekelijk verbonden wezen met dat vaderland.
Wij hebben dat niet.
Wij wonen in een land waar de ene helft van het land het andere verfoeit en belast met alle zonden Israël's. We wonen in een land waar men predikt dat we straks nog meer gemeenten moeten fusioneren omdat het bewezen is dat grote entiteiten beter en beterkoop te regeren zijn, en tezelfdertijd verkondigen dat we het land moeten splitsen omdat dat veel efficiënt ter en eerlijker zou zijn.
We leven in een land waar we de kinderen niet de geschiedenis leren van ons land, maar de geschiedenis van Vlaanderen in dat Vlaanderen en van Wallonië in Wallonië. We horen amper iets over de Prins Bisschop van Luik of over de Franchimontezen, want zij wonen in de slechte helft van ons land. ONS land ?

Ik erger me daaraan. Wij, Belgen, behorend tot de stichters van het idee "Verenigd Europa", zijn de kampioenen in het splitsen van ons eigen land. Terwijl de bewindvoerders ons proberen te overtuigen dat samengaan veel efficiënter is verkondigen zij dat het land moet gesplitst worden omdat samengaan niet efficiënt is. Logica ? Politiek is in ons land niet logisch.
Politiek in ons land is proberen te reageren op de situatie van het ogenblik, zonder ook maar te pogen iets verder vooruit te denken, al zeggen ze wel steeds dat ze het doen van uit een lange-termijn-visie. Dat klinkt goed. En daar gaat het tenslotte om.

Vroeger luisterde ik wel eens naar "De Zevende Dag" en dergelijke. Dat doe ik niet meer, ik ben bang dat ik op een onbewaakt ogenblik iets in mijn tv zou werpen, en die kosten zijn voor mij, en niet voor die oenen.

Straks gaan we met zijn allen, door het stijgende zeewater, gaan dringen aan de taalgrens, om te zweren dat we tenslotte allemaal Belgen zijn, en dat we elkaar moeten helpen...

djudedju

tot de volgende?

bad

Wij hebben hier een badkamer, met een ligbad. Het ligbad is niet erg groot, maar de badkamer is ook klein. Daar we beiden sukkelen met de rug, en dus voor heel wat bewegingen moeite hebben, is dat ligbad voor ons steeds meer en meer een moeilijk iets.
Het zou heel wat makkelijker zijn, mochten we een douche hebben, daar moet je niet in en uit kruipen.
We hebben er de sociale dienst van de mutualiteit over aangesproken, en die hebben iemand gestuurd om te kijken wat er mogelijk was. Ook de dame kwam tot de vaststelling dat het niet mogelijk was om een douche te installeren.
Maar ze kwam met een ander voorstel: een badlift.
(Als je eens badlift googlet, dan zie je talrijke modellen)
Ik had daar nog nooit van gehoord, maar eigenlijk ziet het er best handig uit. Ze plaatsen een toestel in het bad, die net zo hoog is als het bad zelf. Je gaat gewoon op dat toestel zitten, draait je, terwijl je je benen een voor een in het bad tilt, duwt dan op een knopje, en het toestel zakt tot in het water. Je wast je zoals anders, en als je gedaan hebt, zorg je dat je netjes op het toestel zit, je duwt op het knopje en hup, je gaat weer naar boven, tot op de hoogte van het bad. Een been over de rand zwaaien, tweede been terwijl je draait, en hup, je staat gewoon recht.

Het ziet er alleszins heel handig uit...

Maar is het dat ook ?
Vandaag zullen we dat weten.
Want, ze komen zo'n toestel installeren in het bad, om het te proberen.
We zijn tot niets verplicht, maar zo kunnen we het toestel rustig eens uitproberen, en weten of het al dan niet voor ons de oplossing is.

Ik vertel je dit, om je er op te wijzen dat je bij je mutualiteit voor heel wat dingen terecht kunt ! Ik vermoed dat dit bij iedere mutualiteit wel ongeveer hetzelfde zal zijn, want ook daar speelt de concurrentie, en pogen ze minstens evenveel te bieden als de anderen...
Dus, als je in nood zit door een ziekte of lichamelijke toestand, dan is het altijd aangeraden om eens contact op te nemen met de sociale dienst van je mutualiteit. Misschien hebben zij wel een oplossing voor je probleem.

Voor sommige zaken is er een tegemoetkoming, voor andere niet, maar ook dat kom je daar te weten, en ze helpen je doorheen de procedure. (Want in ons Belgenland bestaat er heel veel administratie !)

Ik heb al heel wat handvatten en bijkomende leuningen in mijn huis, waardoor mijn woning voor ons behoorlijk aangepast is.

Ik vind het belangrijk dat we zo lang mogelijk in ons huis kunnen blijven wonen. Dus richt ik ons huis in, om dit mogelijk te maken en te houden. Mochten we moeilijkheden krijgen met de trap, dan zouden we een traplift ook installeren. Ik denk dat je heel lang kunt blijven genieten van je eigen huis, als je wat investeert in de geboden mogelijkheden. Heel wat van die dingen zijn gesubsidieerd !
Dus steeds via de sociale dienst beginnen aan dergelijke dingen, zij weten en kennen alle mogelijkheden, en helpen je waar nodig om alles in orde te krijgen. Mocht je niet voldoen aan de voorwaarden voor betoelaging, dan kun je het nog steeds op eigen houtje doen. (Al zal daar dan voor heel wat mensen de kostprijs een belemmering zijn, of een inlevering betekenen op andere zaken.)

Wij zijn beiden nog "jong" om al op heel wat hulp beroep te moeten doen, maar ach, we zijn er nog, we zijn nog samen en al bij al zijn we gelukkig in de staat waarin we verkeren. Klagen heeft nog nooit iemand geholpen.

Luister ook naar de mensen... Zo ontdek je soms winkels die beterkoop zijn, of een heel goede service bieden. Ik geef je een voorbeeld, ik hoorde van onze Bart dat de brillenwinkel X zo goed was, niet duur en -wat soms wel heel goed van pas komt - ze herstellen je montuur gratis als er iets aan is. Ik heb zo eens mijn bril gebroken (Ik had me er op neer gezet...de bril was geplooid en een been was er volledig af !), ik ben naar de winkel geweest, en ze hebben niet alleen mijn bril weer netjes recht gemaakt, ze hebben er ook twee nieuwe benen aan gezet (het oorspronkelijke model bestond al niet meer !)... Allemaal gratis.

Kijk, dat vind ik belangrijk !
En dat kom je maar te weten door te luisteren naar de mensen die dit hebben ondervonden.

Het sociale netwerk van de mensen om je heen is belangrijk ! Geef je tips door aan anderen, en luister naar wat voor jou van pas kan komen ! Alleen daarom is het al goed dat je je niet afsluit van de wereld, maar leeft in de gemeenschap !

tot de volgende ?

ribbenkast

Ik loop al twee dagen rond met pijn aan mijn ribbenkast. Nu ja, vergeet dat woord lopen, want stappen doet al pijn.
Waar die pijn vandaan komt is me een raadsel: ik ben er mee opgestaan. Anny zegt: "Je zult in je slaap een verkeerde beweging gemaakt hebben..." Ik weet het niet, ik heb dat in ieder geval niet gevoeld. In bed is zowat de enige plaats waar ik me goed voel.
Mijn neus verstopt en pijn aan mijn ribbenkast en mijn gewone rugpijn... Heerlijk... djudedju.

Hier zeggen ze dan: "Oud worden is niets, maar oud zijn ..."
Ik zit dan wat te dubben, want dit jaar verander ik van voordeur... Tram 7 komt er aan.
Heel mijn jeugd hoorde ik, dacht ik, voelde ik 70 als oud.
Het was ook een magisch getal !
Als er iets heel onwaarschijnlijks gezegd werd, dan reageerde men met: "Ja, in 't jaar zeventig !", want dat jaar zeventig, dat was het jaar waarin al het onmogelijke plots mogelijk zou worden, het onmogelijke jaar, het jaar van het onbereikbare...
En toen kwam dat jaar jaar zeventig er aan, en 1970 was een jaar zoals alle andere... We kregen de eerste staatshervorming, maar voor de rest was er weinig anders dan andere jaren.

En de uitdrukking "In 't Jaar zeventig !" verdween uit ons taalgebruik.

Het enig wat bleef, was het idee dat zeventig oud betekende.
Nog enkele maanden, en ik ben bij de oude mensen.

Idioot. Ik zal op mijn verjaardag precies één dag ouder zijn dan de dag voordien. Er zal niets anders zijn, buiten het idee dat ik hier al zeventig jaren rondloop. En als ik het goed bekijk, dan ben ik nu al heel wat maanden bezig aan mijn zeventigste levensjaar, en op mijn verjaardag begin ik aan mijn eenenzeventigste levensjaar. Ik had me dus ongerust moeten maken bij mijn vorige verjaardag, niet bij mijn toekomende... Maar toch blijft er ergens iets hangen van zeventig =oud.

In 1970 werd ook onze Bart geboren... Op de zevende van de zevende maand van het jaar zeventig... Een datum die niet te vergeten is. Groot feest op de zevende van de zevende van zevenenzeventig, want toen was hij zeven... In datzelfde jaar 70 vertoonde onze Koen voor het eerst dat hij hoorde bij de vele mensen die allergisch waren aan heel wat dingen en nog wat... Het was het begin van de zorgen voor dat kind dat haast steeds ziek was. In 1970 waren we drie jaar gehuwd... Je ziet, de hoogtepunten van ons leven in dat jaar waren heel gewoon, dingen zoals je in het leven van heel wat mensen kon en kunt vinden.

Niks magisch aan dat getal.
Ook niet aan het bereiken van die leeftijd.

Maar ergens blijf ik me verwonderen dat ik zo oud ben mogen worden. Ik herinner me nog heel goed dat die leeftijd iets onbereikbaars leek. Het waren gelukzakken, uitzonderingen, die het geluk hadden zeventig jaar oud te worden. En ik dacht dan aan onze buren, Mee en Pee, voor mij het summum van ouderdom en toch nog gezond... Ons vader werd geen 58 jaar oud... En toen ik van zijn sterfbed in de kliniek naar huis reed met ons moeder, zagen wij Mee de straat oversteken. Ik hoor ons moeder nog zeggen, met wat bitterheid in haar stem: "Kijk, die zijn langer getrouwd dan mijn man oud is geworden!"... Mee en Pee waren dan immers al meer dan 60 jaar getrouwd.

Die 58 jaar van ons vader leek me dan niet echt oud, maar het was ook niet zo dat ik het verschrikkelijk jong vond. Als ik nu hoor van iemand die sterft aan de leeftijd van 70, dan vind ik dat véél te jong... De grenzen worden blijkbaar telkens verlegd naargelang je eigen leeftijd. En geef toe, je vader dat is gewoon vanuit zijn functie als vader, een oude mens. Heel zijn leven lang is dat zo geweest, is dat zo gebleven. Zelfs nu die 58 mij heel jong lijkt om te sterven, voel ik ons vader aan als een oude mens, want hij is mijn vader, en dus een heel pak ouder.
Het is allemaal al zo lang geleden... en toch denk ik er nog regelmatig aan, want de figuur van ons vader is diep in mijn ziel gegrift ! En nog steeds is hij voor mij een voorbeeld.

Vandaag is het duidelijk mijn ribbenkast die in zijn zeventigste jaar zit.
djudedju

(Het was weer een dagje in het verleden... Maar ja, geef toe, dat verleden is ook al een heel stuk !)

tot de volgende ?

Bloot

De winterharde fuchsia's in de tuin verliezen nu hun stukgevroren blaren... De linde voor mijn deur is nu ook die laatste twee blaadjes kwijt...Alles wordt kaal, bloot.

En dan is het plots weer "warm"... Weer hebben we een record gebroken qua temperatuur. De opwarming neemt steeds sneller toe. Vandaag een artikel over de veel sneller stijgende zeespiegel, en dat we mogen verwachten dat de zeespiegel straks 22 meter hoger zal staan.

Ik probeer me dat voor te stellen.

De vertrouwde dijk en het strand zijn verdwenen, en vervangen door metershoge dam. Bovenop de dam lopen dagjesmensen te kijken over de zee aan hun voeten.

Tot daar gaat mijn voorstellingsvermogen. Niet verder... Want ik zie heel wat onmogelijke situaties in dat beeld... We gaan niet meteen een grote stroom bekijken, laat ons eens kijken naar de bescheiden IJzer... Een stroom van twee keer niets, die alleen naam en faam bekwam door de loopgravenoorlog 14-18... Kijk, als je die stroom wilt laten in zee vloeien, dan heb je twee mogelijkheden... Of je bouwt de stroom ook in tussen metershoge dammen, of je sluit het af net voor de zeedam, en daar pomp je - met enorme pompen- het water van de rivier over de dijk heen de zee in. Geen zeewater meer die de IJzer in komt, en de Ganzenvoet is veeleer een meer te noemen dan een complex spel van sluizen.

Als je verder denkt, en de Schelde (ook maar een kleine stroom), en de Maas, de Rijn en andere grotere stromen bekijkt, dan kun je je haast niet voorstellen dat die weg te pompen zijn, of dat je die van zijn ontstaan tot de monding kunt inkapselen tussen twee muren van 22 meter en meer hoogte... Daarmee zou de kous nog niet af zijn, want al het regenwater dat naar de stromen vloeit, via riviertjes en kanalen moet dan toch nog in de stroom gepompt worden...

Zie jij dat zitten?

Ik ook niet.

Veel waarschijnlijker is het scenario dat zowat heel West Vlaanderen en een stuk van Oost Vlaanderen, heel Antwerpen (provincie) zowat verdwijnen onder de nieuwe waterspiegel. De al zo dichte bevolking zou in onze contreien meteen heel erg dicht worden, en het restantje Vlaanderen zou moeten gaan onderhandelen met Wallonië om zijn vluchtelingen daar te mogen laten wonen... Want eigenlijk zijn dat maar economische vluchtelingen, en dus krijgen ze niet zomaar het statuut van vluchteling. (Eigenlijk is het nooit wijs om ruzie te zoeken met je buren!)

En in het voorlopig rijke Westen, is dat wellicht allemaal nog wel min of meer op te vangen... Maar landen als Bangladesh verdwijnen zowat helemaal van de kaart. En daar bestaat geen "goede nabuurschap", want overal hebben ze oorlog, armoe en hongersnood. En ze kunnen nu ook niet meer naar dat Westen vluchten, want dat zit zelf in nood.

Ik woon hier op mijn berg, voorlopig in veiligheid, tot men met een noodwetgeving ons verplicht om een gezin bij "in te kwartieren"... Nood breekt immers wet. Men verandert ook de wetgeving op erfenis, zodat bij onze dood, onze kinderen niet zomaar de inwonenden kunnen uitzetten. Dat ons huis niet gebouwd en ingericht is op twee gezinnen is geen reden om hen te weigeren. Men moet maar leren samenleven. Punt. Uit.

De bloementuin, met mijn bloemen en bloeiende struiken moet verdwijnen, want er is grond tekort, en iedere meter grond moet benut worden om groente te kweken.

Kijk, dat scenario lijkt me veel logischer... En ik zie de toekomst helemaal niet rooskleurig in, hier op "mijn" berg. Het idee dat alles moet ten nutte gebracht worden, trekt me niet echt aan, want er rest dan geen plaats meer voor natuur, geen plaats voor bos, geen plaats ontspanning, alleen wat nuttig is en opbrengt mag nog bestaan. Weg met de volière in je achtertuin, weg met je vijvertje met goudvissen of koi's...

Grond wordt schandalig duur, en een echt-eigen-huis is niet betaalbaar voor de gewone mens. Alleen politici en andere rijken weten de wetten te omzeilen en toch nog alleen te wonen in wat haast ommuurde, versterkte burchten lijken. De discrepantie tussen arm en rijk wordt steeds meer zichtbaar en wekt steeds meer wrevel op.

De regering wordt steeds dictatorialer, onder het mom van de veiligheid. Op de straten lopen bewapende militairen rond, en 's nachts zijn er veelvuldige controles op iedere beweging.
Wie zich verdacht gedraagt, of er in de ogen van de bewapende macht er verdacht uitziet, wordt omsingeld, geïnterneerd voor verder onderzoek. Nu en dan wordt een woning overvallen door de politionele macht, de inwoners worden zonder pardon afgeknald, en men verklaart nadien dat het hier ging om rebellen, opstandelingen, woekeraars. Geen proces om dat te bevestigen of te ontkrachten.
De dictatuur wordt steeds nijpender...

(Gek, wat ik beschrijf lijk ik te herkennen... In het nu en het hier !)

Djudedju

tot de volgende ?

neuzeneuze

Er zijn heel wat volkeren die de kus niet kennen, of er helemaal niets seksueels in zien... Ons moeder wreef soms haar neus tegen de onze, "Gelijk de Eskimo's" , zei ze toen. Ik heb er geen gedacht van of Eskimo's zoenen met neusgefrot, maar het zou best kunnen, en zo ja: "Hoe wist ons moeder dat ?"...

Eigenlijk wou ik het helemaal niet over de kus hebben... (Prachtig beeld van Rodin)

... maar over mijn neus. Nog steeds verstopt.

Ik kreeg van de dokter neusdruppels, om toch wat adem te hebben (via de neus), maar in het weekend zit je dan zonder. Ik geef het toe, het is mijn schuld ! Op het flesje staat duidelijk dat je maximum 4 keer per dag wat van dat spuitje in je neus mag spuiten, maar als alles potdicht zit, dan spuit je meer, om adem te hebben. Want ademen door de mond is zo ambetant, en je krijgt er dorst van en een plakkende mond.

Dus heb ik heel dat weekend minder dan 4 keer gesnoven aan dat flesje, om de laatste etherische inhoud, zelfs het gedacht aan inhoud, in mijn neus te krijgen en toch even de indruk te hebben dat ik weer wat adem had.

Ik spoelde meer dan één keer per dag mijn neus, met wat meer zout in het water dan gewoonlijk, want ook dat helpt... voor een tijdje...

Ik vermoed dat de verstopte neus ook een stuk psychisch is... Als ik op de rommelmarkt liep, had ik veel minder last, of... ik was er niet zo mee bezig. Iedere keer weer verwonder ik me over de invloed van bezig zijn op het lichamelijke leed.

Straks ga ik naar de apotheek, neusdruppels halen, met het vaste voornemen me nu aan die vier keer of minder te houden... Eén geluk heb ik: het is slechts één neusgat die potdicht zit. Als de ander ook lijkt dicht te slibben, dan is dat de overloop van de ander. Eens goed, hard, lang snuiten en snotteren en die ene gang is weer min of meer vrij. Oef.

Jaja, ik weet het, ik heb complexen, en die neus is er één van... Ik vermoed dat het allemaal komt door het vaak ziek zijn in mijn prille jeugd... "Je moet door je neus ademen, als je langs je mond ademt, dan komen de microben zo binnen en ben je weer ziek !" "Je moet veel eten, dat je de ziekte overwint !" . De dokter zei immers : "Eet hij nog? Zolang hij eet zal hij er wel doorkomen !"...

Dus moest ik, bij ieder signaal van een valling eten, meer eten, beter eten, sterke dingen eten. Ik heb kilo's spek en haring gegeten... Dat was kloek. (En betaalbaar).

De invloed van die "opvoeding" gaat ver... Nog voor ik ook maar gewaar wordt dat ik een valling zal krijgen, begin ik meer te eten. Ik kan daaraan perfect voorspellen dat ik een verkoudheid ga krijgen. Als Anny ziek is, dan eet ze niet, of veel minder, ik eet dus meer.

Ik had er deze winter met veel zorg een paar kilo's afgekregen, maar die zijn er al allemaal weer bij en zelfs wat meer. Djudedju !

(Ook dat gewicht is een van mijn complexen...)

Maar we zijn én zaterdag én zondag naar de rommelmarkt gegaan... Zo had Anny haar wandel-oefening, en dacht ik wat minder aan mijn neus. 

Op de rommelmarkt heb ik twee leeuwen gekocht. 

De dame die ze verkocht had duidelijk geen idee wat ze verkocht. Toen ik ze veilig en wel in mijn bezit had, voor een ridicule prijs, heb ik haar uitgelegd wat ze eigenlijk verkocht had... Zodat het mensje niet nog eens domme dingen doen zou. 

Maar eigenlijk zijn die leeuwen schoolvoorbeelden van de menselijke waanzin... Zo'n 100 à 150 jaar geleden, maakten arme Chineesjes mooie beeldjes in Papier-machée, voor het Westen, heel mooi en heel goedkoop, zodat ook de bourgeoisie hier een beeld op de schoorsteenmantel kon plaatsen. Het materiaal, en het feit dat het eigenlijk niet zo'n dure dingen waren, maakte dat ze zowat allemaal werden weggeworpen, of opgebrand of weet ik veel wat... In ieder geval, je vind ze nog heel zelden. In de antiekmarkt is wat zeldzaam is gelijk aan duur... Dus dergelijke oude beeldjes zijn duur. Zeker als het mooie exemplaren zijn. Ik heb er al enkele hele mooie, maar ook enkele hele simpele, die vroeger wellicht bij het gewone volk terechtkwamen.

Het eerste beeld dat ik kocht, omdat ik het én mooi én bizar vond, kocht ik in een kringloopwinkel voor een paar franken... Ik wist niet wat het was, en ik kwam het pas te weten toen ik een veel kleiner en minder mooi afgewerkt beeldje in dezelfde materie zag bij een antiquair... Ik heb daar de uitleg van het materiaal en de prijs gehoord, en nu koop ik die dingen op, telkens ik er een mooi exemplaar zie, en ze zo goedkoop kan krijgen. Nu waren het geen paar franken, maar een paar euro, maar het zijn heel mooie exemplaren, en ik schat ze op meer dan 100 euro het stuk...

(Hopelijk gaan mijn kinderen of die dingen houden, of het op een verstandige manier verkopen, na mijn dood... Er staat hier al heel wat waardevols !)

Tot de volgende ?

belet

Occupé.

Gisteren was ik heel de namiddag en de avond belet, bezet, bezig, niet vrij.
Eerst had ik een verbondelijke vergadering van Crea Midden-Vlaanderen, en daarna was er het jaarlijkse soupeetje met de medewerkers van Mater-Welden.
(Nee, dat is niet gratis, het is een gezellig samenzijn, waarvoor de medewerkers een inbreng doen )

Vannacht haast niet geslapen van de pijn in mijn rug, en van mijn verstopte neus... Vanmorgen al heel vroeg op, voor het nieuws van zeven had ik al mijn turnoefeningen gedaan, maar de pijn bleef.

Deze namiddag komt mijn goede vriend Erwin op bezoek (Mijn Waalse vriend !), en ga ik weer de Franse taal geweld aan doen, en hij de Vlaamse taal verhaspelen. (Soms lachen we dan met elkaars stommiteiten, maar meestal helpen we elkaar om onze talen bij te spijkeren...)

Maar dat wil zeggen, dat ik na de lange uren zitten op een stoel van gisteren, we vandaag weer uren op een stoel mogen gaan zitten, en dat ik wellicht ook morgen nog pijn zal hebben... Nu ja, we zijn dat gewoon, en we kunnen er mee leven, ook al zijn er leukere manieren denkbaar.

Deze voormiddag gaan we wellicht nog wat winkelen, om volgende week eten in huis te hebben, zaterdag en zondag zijn er rommelmarkten, waar we heen gaan als het weer het toelaat... Want in de ijzel of zo gaan rijden voor een rommelmarkt, dat doen we niet.

De rommelmarkt voldoet nu aan een medisch voorschrift... Anny moet wandelen om haar verkrampte spierstelsel weer los te maken... De laatste tijd vinden we nog maar zelden iets op de markten... Ik dank dat dit voor een groot stuk te denken is aan internet. Je hebt legio tweedehandssites en antieksites, waar particulieren kunnen verkopen en aankopen. Op de rommelmarkten zie je niet zo veel verzamelaars van wandelstokken, maar op die websites zie je dat er verdorie heel veel moeten zijn ! Het gevolg is dat de wandelstokken veel meer kosten dan vroeger, en dat men liever de wandelstokken via internet-sites aan de man brengt dan op de rommelmarkt, waar ze minder gevraagd zijn, en minder duur moeten verkocht worden. Niettemin stijgen daardoor ook op de rommelmarkten de prijzen. Ze doen maar, ik ben niet van plan mijn strategie aan te passen, mijn verzameling mag niet bestaan uit te dure voorwerpen. Nu kan ik makkelijk mijn wandelstokken kwijt met winst, maar als ik ze zo duur ga kopen, dan is dat niet meer het geval.

Gek genoeg zie je op die websites veel wandelstokken duur verkopen, die helemaal niet oud of uitzonderlijk zijn, aan véél te dure prijzen, wat er op wijst dat er blijkbaar veel "groentjes" aan het opkopen zijn, die geen benul hebben van de waarde en of het antiek is of niet.

Ik ben niet de verzamelaar die MOET verzamelen, het is een liefhebberij, en gaan ze te duur, dan koop ik niet. Wellicht zien we binnen een jaar of twee jaar plots weer al die stokken terugkomen, aan dumpingsprijzen, en dan is het ogenblik daar om weer te verzamelen. Als ze later mijn verzameling verkopen, dan moeten ze dat bij mondjesmaat doen, en liefst als de markt hoge prijzen heeft. Dan zal mijn verzameling voor hen een onverwacht appeltje tegen de dorst zijn !

(Ik ben dus een verzamelaar met financiële bijbedoelingen...)

tot de volgende ?

waarde

Wat is de waarde van je... zeg maar je auto ? Of je tv ?Of je verzameling postzegels?
Veel moeilijker: Wat is de waarde van je echtgeno(o)t(e) ?
Héél moeilijk: Wat is de waarde van je verdraagzaamheid? Je goedheid?

Wat is waarde eigenlijk ?

Waarom is goud meer waard dan lood ? Zeg nu niet dat het niet roest, dat het een edelmetaal is... Wat is er edeler aan goud dan aan lood ? We achten diamant hoger dan zegge en schrijve een robijn, terwijl de laatste veel zeldzamer is... Als zeldzaamheid een norm is.

Met andere woorden waarde is een relatief iets.
Misschien vind je jezelf een goed mens, maar als ik het een ander vraag...
Misschien is voor jou status wel heel waardevol, zorg je steeds voor je uiterlijk, je kledij, het blinken van je auto en dat je huis er altijd heel netjes bij ligt.

Maar heeft dat eigenlijk wel waarde ? Buiten voor jezelf dan?

Hoe langer ik er over nadenk, hoe moeilijker het me wordt om waarde vast te stellen, zonder te vervallen in mijn persoonlijke kijk op die waarde. Het lukt me niet. Want waarde is blijkbaar een van die onstoffelijke begrippen, die je niet in je hand kunt nemen, niet op de weegschaal kunt leggen, niet kunt bepalen.

Toch nemen we een heleboel waarden zomaar aan... Een pint kost twee euro, en een cola 1.5... Een diamant kost heel veel geld, en een blinkend stukje geslepen glas is een prullaria. De maatschappij dringt ons op dat een bepaald merk van auto meer waard is dan een ander, zonder dat je daar echt veel verschil kunt merken. Vanmorgen komt de kuisvrouw hier aan, met een BMW, en klaagt dat "dat ding" nog over achteraandrijving beschikt, en dat ze haast de berg niet opraakte, nu het glad ligt. Als het niet glad is hoort BMW bij de wagens waar de meesten naar opkijken. Gek hé ?

Een van de zaken die wellicht het hoogst gevalideerd wordt op de rangschikking "Waarde", is geluk. En dat is op zich ook al zo'n wazig begrip.
Ik heb geluk, ik won de lotto.
Ik heb geluk, ik brak maar een been bij die val in de kelder.
Ik heb geluk, want ik heb een goede job.
Ik wou dat ik ook eens geluk had.

Liefde is ook een van die zaken, en haat, en hoop en geloof...
Allemaal zaken die we heel vaak in de mond nemen, waar we blijkbaar een waarde op kleven, en er over praten op een manier alsof het logisch zou zijn dat jouw waardering voor die dingen dezelfde is.

Met andere woorden, we denken dat onze waarde universeel is.

We verwonderen ons er heel vaak over dat anderen blijkbaar anders denken. Hoe kunnen ze  ! Denken ze niet na ? Hoe kun je nu als werkmens gaan stemmen voor partij X ? Wanneer gaan ze inzien dat ze verkeerd bezig zijn?

Maar wellicht denken zij net hetzelfde over ons. Waarden...

Iets is net zoveel waard, als het voor u waard is... Maar ook dat is niet correct ! Nee, want we laten ons een heleboel zaken opdringen. We kunnen vinden dat een schilderij van Picasso op geen oude slets trekt, maar we weten dat het een hoge waarde heeft. Waarom? Omdat men ons die waarde opdringt. Men zegt het ons, men schrijft het, we zien dat ze er zoooovéél voor betalen, het hangt in musea als voorbeeld... en ga zo maar even door.

Ook als we diep in onszelf overtuigd zijn dat het lelijk is, kennen we het een waarde toe, omdat iedereen dat doet. Gek.

Ik erger me omdat er mensen zijn die andere mensen minderwaardig vinden omwille van kleur, van taal, van geloof... en eigenlijk doe ik op dat moment net hetzelfde: ik vind die mensen die anderen minder vinden minder dan mezelf, want mijn normen liggen hoger. Hoger dan wat? Waarden?

Weet je, we zouden wellicht beter af zijn, als waarde niet bestond, als alles en iedereen even waardeloos of even waardevol was. Als er geen waarden waren, dan zou er geen jaloersheid moeten zijn, dan zou er geen rijkdom bestaan en ook geen armoede, dan zou er wellicht ook geen maatschappij bestaan en zwierden we nog door de bomen.

Want wellicht is dat de waarde van waarden... Het doet ons streven, doet ons pogen om vooruit te gaan, doet ons proberen meer en beter te doen...
Alleen, we hebben het begrip op van alles en nog wat geplakt, we geven waarde aan stoffen in plaats van aan ethiek. We hebben geluk verbonden aan loterijen en bezit, we hebben liefde verbonden aan seks en lichamelijke aantrekkingskracht... We hebben onze waarden naar beneden gehaalde, tot op de hoogte van ...
de mens.
djudedju

tot de volgende ?