bestuurslid en verantwoordelijke voor de crea?

Image by AndiH via Flickr

't Is dus van dadde ! De vergadering van gisterennamiddag was om het te officialiseren dat in de praktijk de verantwoordelijkheid voor de crea (hobby) stillekes in mijn richting schuift. In dat kader is het ook wenselijk dat ik in het bestuur van het overkoepelende Ziekenzorg-Mater zit, dus dat komt er ook bij.
Geen probleem, dat is in de praktijk ongeveer wat ik nu al doe, er zal alleen stillekes ook een verschuiving komen van enkele noodzakelijkheden, zoals het bijhouden van de kleine kas en dergelijke, maar voorlopig doet Monique dat nog verder. We zijn niet gehaast, een stapje met een keer zoals we plegen te zeggen.
Dus komen er wel enkele vergaderingen bij, niet heel veel, alleen van de plaatselijke kern Ziekenzorg Mater, en nu en dan de werkgroep Crea verbondelijk (zowat om de drie maanden). Meer moet het ook niet zijn, want ik zou het niet aankunnen om bijvoorbeeld ook buurtbezoek en dergelijke te doen. Maar dat wordt dus ook niet gevraagd, men is al heel blij dat er iemand is gevonden om leiding te geven in het creatieve. Ik heb wel een zorg, als Monique er niet is, dan zit ik in de knoei om de mensen te helpen die zitten te handwerken (Borduurwerk, en allerlei van die dingen), daar ken ik niets van! Ik bewonder de resultaten, maar vraag mij niet hoe het gaat.

Eigenlijk is het een officialisering van wat in de praktijk grossomodo al bezig was. En ik moet zeggen, ik doe het echt graag! Ik heb je al meermalen mijn ideeën uiteen gezet wat betreft het creatief bezig zijn, ik ga dit niet nog eens doen. Wel heb ik nu een artikel geschreven voor in ons Parochieblad, hier nog heel veel gelezen, om wat publiciteit te maken over onze hobby-werking. Ik deed dat onder de titel: "De chronische pijnstiller", waarmee ik ook via dat blad wil duidelijk maken dat het voor chronisch zieken en vooral voor chronische pijnpatiënten, enorm van belang is bezig te zijn, en de geest weg te houden van die pijn, dan wordt de pijn werkelijk ook minder. Of het iets zal uithalen moeten we afwachten, maar ik denk dat de titel wel de aandacht zal trekken van de pijnpatiënten, en dat is voor een groot stuk mijn persoonlijke doelgroep.

Hopelijk krijgen we dan wat nieuwe en vooral jongere mensen mee in de werking. Want, ook hier, zoals overal waar er "bewegingswerk" gedaan wordt, is dat de grote moeilijkheid, een voortdurende instroom van nieuwe leden. Vroeger was bewegingswerk wel iets eenvoudiger dan nu, gewoon omdat er vroeger omzeggens niets anders was dan die bewegingsactiviteiten. Nu is er concurrentie van TV en zijn ook de dingen die iets verder dan het dorp doorgaan, ook voor iedereen bereikbaar door de grotere mobiliteit van de mensen. Als er iets gedaan werd in het dorp, dan ging iedereen er naar toe, zelfs merendeels zonder acht te slaan op de kleur van de inrichters, gewoon, er was iets te beleven, dus gaan we... Nu is dat wel even anders geworden. Hoewel het hier in Mater alles bij een genomen, nog behoorlijk goed gaat! We hebben misschien het geluk een dorp te zijn dat wat weg ligt van de grotere centra???

Het is echter nog steeds makkelijker de echte Matersen bijeen te krijgen, dan de inwijkelingen. Maar dat probleem van integratie in de dorpsgemeenschap zal wel overal bestaan, vermoed ik. Het probleem is dat de oorspronkelijke bevolking eigenlijk niet echt initiatieven neemt om de anderen onder de arm te pakken en mee te trekken. Het zijn de inwijkelingen die zelf maar moeten naar de activiteiten gaan, doen ze dat, dan zijn ze hartelijk welkom, en gaat de integratie heel vlot. Misschien moeten we eens zoeken naar middelen om de inwijkelingen uit hun huis te halen en mee in te schakelen in het dorpsleven...

Ik ben zelf een van die inwijkelingen, maar hoewel ik lang niet aan alle activiteiten deelnam of er bij betrokken was, ben ik nogal actief geweest in enkele van die zaken, en vooral, mijn kinderen waren in de organisaties heel actief, zodat er ook langs die weg een binding is ontstaan, en wij nu echte Matersen zijn geworden. Ook Monique is in feite een importproduct...Waarmee je ziet dat er voor de inwijkelingen zeker plaats is, en dat ze aanvaard worden in de gemeenschap.

Wellicht heeft dat ook een beetje te maken met het feit dat Monique, en ook ik, heel makkelijk contacten leggen, heel makkelijk de mensen aanspreken en belangstelling tonen voor de anderen. En beiden zijn we ook een ietsje dominant, wat wellicht de reden is dat men ons dan de leiding geeft van bepaalde zaken, gewoon, omdat het een beetje in ons zit van én verantwoordelijkheid te nemen, maar ook om mensen te kunnen meetrekken. Monique vertelde aan de verantwoordelijke van het gewest dat ze onder de indruk was van het feit hoe ik de mensen er kon toe brengen iets verder te gaan dan dat ze dachten dat ze zouden kunnen... Het ging hem over de afwerking van de werkjes in zoutdeeg. De mensen hadden de mogelijkheid dit gewoon te vernissen met een lichtbruine vernis, of om het fruit in de fruitkorf ook te kleuren, en pas dan te vernissen. Enkele dames zagen liever de kleuren, maar hadden schrik om er aan te beginnen. Ik heb ze overhaald om het toch te doen, leerde ze hoe ze kleuren moesten mengen, hoe ze op een appel rustig verschillende tinten konden gebruiken, dat de appel er alleen mooier en "echter" door werd... Het lukte, en de werkjes zijn echt heel mooi geworden. Dat is wat ik bedoel met wat dominant zijn, het is niet in de zin van domineren, maar veeleer in de zin van overtuigen dat ze veel meer kunnen dan ze zelf denken.
Er zijn nu plannen om eventueel ook wat werkjes in zoutdeeg te maken om te verkopen op een van de feesten van Ziekenzorg Mater. Dat is er alleen uit gekomen, omdat iedereen de werkjes echt heel mooi vindt, en heel fier is op zijn (haar) werk. En dat is uiteindelijk wat belangrijk is! We hebben op dat moment mensen gelukkig gemaakt, omdat ze zichzelf gelukkig maakten met hun prestatie!

Oh ja, Monique gaat eens uitkijken of we niet goedkoper aan die halve eieren in piepschuim kunnen geraken, zij kent nog enkele adressen. Als dat lukt, dan gaan we ook de egel maken, want ook dat is algemeen beschouwd als heel mooi, en het is doenbaar voor iedereen, ook al zal het werk een hele tijd duren, want er is véél werk aan.

en zo blijven we maar bezig... Gelukkig maar, want ook voor mezelf is bezig zijn dé therapie tegen de pijn!

tot de volgende ?

Water mee huûpen

Image by Frederik De Buck via Flickr

Gisteren, kort na de hobbynamiddag, -het had al een paar keer gedonderd- brak plots een kort maar hevig onweer los...Water gieten! Vanmorgen las ik in de krant dat er onder meer hier in Mater diverse straten hadden blank gestaan.
Voor de deur zijn de voren tussen de patattenplanten veranderd in beken.
Hoe zou het zijn met die merel die nu nestelt in mijn geknotte linde? Je kent dat wel, een kale stam, en dan de knot, die dik begroeid is met korte nieuwe takjes... Ik vind dat mijn boom nu iets weg heeft van een neger, kroezelkopje weet je wel. Maar in dat idioot kleine beetje groen zit een merel te nestelen! Gekke beesten! Nu met zo'n stortbui zal het nest wellicht afgezien hebben, als het al niet vernietigd is. Eén voordeel heeft het wel, een nest op een tak wordt heen en weer gezwierd door de wind, zo'n knot staat muurvast.

Maar we hadden het over die stortbui. Het was een echt watergordijn! Ik herinner me, als kind ooit ook zo'n korte en hevige bui te hebben meegemaakt... Het was juist het moment dat Georgine, de visleurende vrouw, aan de deur was. Nu zie je dat niet meer, maar Georgine leurde met vis in een lange stootkar, die ze zelfvoortduwde. Iedere keer ze dat ding in gang moest krijgen hoorde je haar "hnng" zeggen. Nu hoor je zo'n geluid alleen op de TV bij de zoveelste vervelende tenniswedstrijd. Het was een lange, meer dan 2 meter als mijn geheugen goed is, stootkar, in het groen geverfd, met van die grote houten wielen, met ijzer beslagen, en daar lagen de vissen in gedekt onder ijs, en telkens enkele exemplaren er bovenop, om de waar te showen. Dicht bij de handstelen stond dan de weegschaal, zo'n exemplaar waar ze met koperen gewichten op de ene schaal het gewicht bepaalde op de ander schaal. Net was ze niet gekleed, altijd gaf ze een wat voddige indruk, wellicht nog het meest door dat gekke mutsje dat ze eeuwig en altijd droeg, zo'n soort alpino, maar dan van een onbestemd kleur, wellicht ooit zwart of donkerblauw geweest. Zij stond dus voor de deur, toen het plots begon te donderen, bliksemen, waaien en water gieten. Ons moeder riep haar binnen in huis, om te schuilen. Het is heel lang geleden, want we woonden toendertijd nog in de achterkeuken (Later woonden we aan de andere kant van het huis, omdat daar een plankenvloer was, en de dokter dacht dat het feit van de stenen vloer met de regenput eronder in de keuken, wel eens invloed kon hebben op mijn zwakke gezondheid).

Dat ik mij dat feit nog herinner heeft te maken met enkele bijzonderheden, die toen een diepe indruk op mij maakten! Eerst en vooral beleefden we het dat in de keuken waar we zaten, het gietijzeren deksel van de regenput plots werd omhooggedrukt door de grote toevloed van regenwater, en we met onze voeten in het water stonden, en ons moeder en Georgine dan samen zoveel mogelijk, en zo vlug mogelijk het water wegduwden naar het putje op het koertje, waar het naar de riolering kon. Het tweede feit was dat een deel van de vis vanuit de stootkar van Georgine was weggespoeld, en heel haar kar stond vol water, die pas na de vlaag weer wegsijpelde door de reten van de kar. Die reten waren er om het water van het ijs voortdurend te laten weglopen...

We hadden nog een fruit- en groentenman ook, die rond kwam met een stootkar, maar die had er een grote mooie zwarte trekhond onder zitten. Zijn naam ben ik vergeten... De melkboer, de vader van Odiel, kwam rond met een koets met paard, en in de koets stonden dan die grote zilverkleurige bidons met de dagverse melk... Omer schepte de melk met een maatbeker met een oor in de klaarstaande pot. Onder die pot lag dan het geld klaar. De pot stond in de gang, dus Omer stak de deur open, riep zijn dagelijkse groet in de lege gang, en vulde de pot met melk...en deed de deur achter zich weer dicht. We hadden twee bakkers, één ervan, Remi, kwam met een triporteur rond. Een driewielige bakfiets in het nederlands, een triporteur in de volksmond...

Allemaal dingen die uit het stadsbeeld zijn verdwenen... Nu zie je op alternatieve sites weer publiciteit voor moderne uitvoeringen van de triporteur, vervoer van waren zonder fossiele brandstoffen...

Het kan verkeren zei Bredero al...

Maar dergelijke stortbuien zijn er dus altijd wel geweest, maar de meeste ervan zijn we na een korte tijd vergeten, tenzij, tenzij ze dus door bepaalde dingen in ons geheugen zijn gegrift. De man wiens wagen ik in de garage zag staan, zonder voorruit, en heel de carrosserie gebuild door de enorme hagelstenen van enkele weken geleden, zal die bui wel nooit meer vergeten.

Maar op het moment zelf maakt zo'n bui wel indruk! Je staat als het ware met open mond te kijken naar die enorme toevloed van hemelwater! je ogen tonen nog minutenlang de indruk van de felle bliksemschichten en het gerommel van de donder klinkt bijna onderaards... Wat zijn wij, mensjes, toch klein tegenover de machten van de natuur!

Als je op TV de beelden zag van die enorme bosbranden in Australië, dan besef je dat naast water, ook vuur zo'n onstellende kracht kan zijn, waar je als kleine mens, ondanks alle moderne middelen, toch maar machteloos staat... En als ik bij Pepé zit te vissen, rechtover de grote stomp van de door de wind letterlijk afgewrongen boom, dan weet ik dat ook de wind zo'n enorme macht is, waar wij machteloos tegenover staan...

Wat zijn wij eigenlijk toch maar kleine onbelangrijke luisjes op de pels van de aarde, en toch slagen wij er in diezelfde aarde in zijn voortbestaan te bedreigen, door veel te vlug en veel te fel zijn grondstoffen uit te putten, door veel te snel en veel te fel lucht en water te vervuilen. We zijn een gemene soort van bijtende luizen op de pels van de aarde!

Ik ben geen Groen!e jongen, maar ook ik weet dat wij toch anders zullen moeten gaan handelen willen wij de boel niet fundamenteel in elkaar trappelen. Onder onze grote luizenpoten.

En dan denk ik wel eens, zijn die stortbuien, die windvlagen, die vuurstormen geen wettige zelfverdediging tegen al dat ongedierte in haar pels? Weet je hoe een vos zijn luizen en vlooien kwijtraakt ? Hij plukt ui zijn pels een dot haren bijeen, en houdt die pluizige bol dan tussen zijn lippen geklemd. En dan stapt de vos het water in, heel langzaam gaat hij, stapje voor stapje, dieper het water in, de vlooien en luizen de kans biedend het water te ontvluchten. Steeds dieper gaat hij, tot alleen zijn neus nog bovensteekt, met de dot haren. Zowat alle beestjes zijn dan het water ontvlucht, tot in die dot haren, en de vos laat de dot ongedierte los, en de luizen drijven weg op het water... Doet de wereld niet hetzelfde ? schudt hij niet zijn huid om ons er af te zwieren? Giet hij geen stortbeken over ons uit om ons weg te spoelen?

Het zou in ieder geval heel begrijpelijk zijn...

tot de volgende ?

drukdrukdruk

Image by Christian Watzke via Flickr

't Zijn drukke tijden ! Gisteren kwam Lieve op bezoek, deze voormiddag moet ik met Anny naar de specialist voor een gewone controle, deze namiddag is het hobby, en morgen moet ik naar een vergadering in verband met de hobby...Volgende week mag ik zelf ook weer eens naar de specialist voor de halfjaarlijkse controle...
Gek dat wij dat nu druk noemen...Mocht ik hier een bladzijde van mijn agenda naast leggen, uit de tijd toen ik nog werkte, dan zou dit nu veeleer op een verlofperiode lijken dan wel op drukdrukdruk....

Maar ja, na al die jaren van oeverloze dagen die rimpelloss verder kabbelen, lijkt ieder golfje op een storm.

Een mens gaat ook steeds meer in het verleden teruggraven, de tijd van toen, de tijd toen je nog heel wat presteerde, toen je nog heel wat tegenkwam aan goede en aan moeilijke dingen, de tijd waarin je geen tijd had om je daar echt om te bekommeren, omdat er alweer een andere taak op je wachtte. En nu, de stilte, de rust, het leven waarin ieder kleine dingetje buitensporig groot lijkt.

Het is allemaal maar zoals je het bekijkt! Als je hier op een van de heuvels staat en uitkijkt over het golvende landschap, dan zijn het inderdaad weiden als wiegende zeeën, dan zijn het zachte glooiingen die zo mooi het landschap lijken te vergroten, te verdiepen...Maar als je met je fiets beneden aan de voet van een van die hellingen staat, dan lijkt dat een heel hoge berg.
't Is nochthans dezelfde die je daarnet aanschouwde als zacht glooiend...

Zo is het eigenlijk een beetje met alles in het leven, en we vergeten dat te veel en te vaak! Neem nu dat er een scheef woord valt, dan kun je daar aan vastklampen, dat vasthouden dat als een berg laten uitvergroten, of je kunt het bekijken als een kleine rimpel in je samenleving, die amper het leven verstoort. Dat heet dan relativeren. We zien dat tegenwoordig véél te weinig. Ik heb de indruk dat veel jonge mensen momenteel niet meer de kunst kennen om alles te bekijken als een kleine verstoring, als een rimpeltje in het beddelaken, je voelt het wel, maar je laat er de slaap niet voor, en desnoods trek je het wat effen om het zeker te vergeten. Veel jonge mensen blazen tegenwoordig de rimpel nog wat op, zodat het groter en ambetanter lijkt, en proberen zelfs niet eens om er eens op te gaan liggen, om vast te stellen dat het eigenlijk twee keer niets is. Zo worden die oneffenheden niet alleen groter gemaakt, maar ook zorgvuldig bewaard, en opgestapeld, tot het een onoverkomelijke muur lijkt...

Als je oud wordt, en een heel leven van gladstrijken achter de rug hebt, dan heb je de neiging die soort van verstoringen niet eens meer te noteren, je gaat ze voorbij, zonder er ook maar aandacht aan te schenken, het is toch alleen iets om later glad te strijken, je kunt het net zo goed glad laten, moet je niet eens strijken. Maar de andere dingen, dat lijken dan plots de nieuwe bergen. Dat bezoek van zus, dat bezoek aan de dokter, dat zijn dan plots bergen, niet waar je tegen opziet, bijna het tegendeel, ze vervangen op een of andere manier de avonturen, de hoogtepunten van lang geleden. Wellicht is dit niet zo bij mensen die het geluk hebben nog steeds over een goede gezondheid te beschikken, en die voor zichzelf een druk sociaal leven hebben opgebouwd, maar toch, ook bij hen neigt het daar naar toe! Ik hoor leeftijdsgenoten die de donderdag moeten gaan petanquen, de vrijdag gaan zwemmen, de zaterdag mee met de fietsclub, en de zondag, dat is de dag die ze vrijhouden (vrij ! houden) om de familiale verplichtingen na te komen... De maandag helpen ze dan de vrouw om eens heel het huis een beurt te geven want de dinsdag, dan moeten ze... Het lijkt wel dat ze vergeten zijn dat al wat ze daar opnoemen eigenlijk dingen zijn die ze begonnen zijn om de stilte, om het stilvallen te doorbreken, om bezig te kunnen blijven, om niet te vallen in de kuil die ik zo net beschreef voor mezelf en mijn lotgenoten... En daartoe maken ze dus een andere kuil, een kuil van activiteiten die moeten bewijzen dat ze niet in de kuil vallen, terwijl heel hun bestaan een lange schreeuw is vanuit een kuil van tijdsvullertjes...

Het moet een zalige tijd zijn geweest, toen de ouderen nog thuis bleven wonen, bij de jongste, de laatste die het nest hadden "verlaten"... Vader en moeder hadden hun plaats in het nieuwe nest, niet meer hun oude vertrouwde plaats, maar ze hadden nog hun plaats, hun taken, hun verantwoordelijkheden, en ging het eens eventjes minder, ze zaten veilig in het warme nest. In Japan, in China, schijnt dit nog steeds zo te zijn, hier niet. Hier wonen vader en moeder in hun eigen huisje, zolang dat kan, en dan ? dan zoekt men een oplossing. Al naargelang de mogelijkheden en wenselijkheden. En dan zie je de "oudjes", zo lang ze het kunnen, zoeken naar activiteiten die moeten bewijzen dat ze nog steeds "jong" zijn. Je moet maar eens die bladen lezen voor de ouderen, want daar hebben ze nu ook al aparte tijdschriften voor, waar ze telkens en telkens weer de uitzonderlijk gezonden en uitzonderlijk lenigen en uitzonderlijk verstandigen en uitzonderlijk...uitzonderingen laten opdraven om je voor te schotelen hoe goed je het wel zou kunnen hebben, mocht je tenminste te moeite doen om je twee keer per week te gaan afpeigeren op de squashbaan, en om uit te rusten eventjes een toertje van honderd kilometer gaat fietsen...djudedju... Hoeveel mensen zouden die bladen ongelukkig maken ? Hoeveel mensen zouden zich ziek en ellendig gaan voelen omdat zij dat echt niet meer aan kunnen (hoeft ook niet, alleen idioten zijn maar steeds en steeds bezig met hun eigen lijf)...
Je hebt nog zo'n tijdschriften, over wonen, daar zie je dan enorme livings, met prachtige foto's van stijlmeubelen en knoertdure schilderijen aan de muur, met daaronder: dit is een voorbeeld hoe jou huis er ook zou kunnen uitzien... Sjongejongejonge, als ik die tafel in mijn huis zou zetten, dan had ik geeneens plaats om er een stoel bij te schuiven... en die schilderijen vind ik niet alleen duur, maar ook nog lelijk, nee, dank je... Geef mij maar mijn stulpje, met de vele souveniertjes van ons leven, van onze kinderen, van onze ouders, van de vele dingen die wij hebben gedaan, en bijeen gegaard...
Op TV tonen ze ook iedere week perfecte tuinen, dan zie je eindeloze eigendommen waar in de week wellicht ettelijke tuinmannen hun nikkel zitten af te draaien, en dan op tv, een freel madammeke die vertelt dat zij die uitzonderlijke kwiestenbiebelus ooit meebracht van een reisje naar Koertenboemstjoff, en dat het wellicht het enige exemplaar is in onze nedere landen...
(Van nederig komt die term niet)
In mijn tuin moet ik geen boom zetten, er is geen plaats voor...Hoogstens wat struiken, en die moet ik nog regelmatig bijknippen.
Maar met al dat gedoe lijkt het mij of ze allemaal samenspannen om de bevolking ongelukkig te maken, jaloers te maken op dingen die ze toch niet hebben kunnen! Ons landje is niet groot genoeg om iedere inwoner zo'n kanjer van een tuin te geven!
Is er echt eens niemand die een tijdschrift of een tv-programma kan maken, waarin men zegt hoe zalig het kan zijn eens heerlijk te niksen? eens op je luie kont te kijken hoe vlug dat onkruid wel kan groeien, en het gewoon onkruid laat wezen? Die zegt hoe zalig het kan zijn van eens te zeggen " Petanque??? vandaag niet, dank je!"

Zo maar, zonder dat er iets is dat je daar toe dwingt, gewoon, omdat je meer zin hebt om eens te genieten van het goede weer, en eens lui te liggen op je terras, onder die grote groene parasol...

Bedenk eens, je hebt dan de leeftijd om precies te doen waar je zin in hebt en in wat je je kunt veroorloven, door geldelijke of lichamelijke beperkingen, en al die verhaaltjes wat je nog allemaal zou kunnen doen als actieve ouderling, laat dat maar verhaaltjes wezen...Geniet, nu het even kan...

tot de volgende ?

G.R. De Vlaamse Ardennen !

Image by smthng via Flickr

Eindelijk is er ook een "grote Route pad" in het mooiste stukje Vlaanderen!
Men heeft een een heel mooi parcours uitgestippeld van Oudenaarde naar...Oudenaarde, over de mooiste stukjes van de Vlaamse Ardennen, en dat gedurende 156 kilometers...
Er zijn naast deze Grote Route, ook dagetappes mogelijk, die telkens een verschillend hoekje tonen van onze schitterende streek, en dat ook in een wandeling met telkens eenzelfde start als eindpunt. Er is uiteraard ook een wandelgids te koop, en de accomodatie voor de wandelaar (plaatsen voor slaping en bevoorrading) worden nog uitgewerkt.

Toen ik dat las, ging mijn hart een toer sneller slaan! De Grote Routepaden, de GR, die wandelpaden heeft uitgewerkt door heel Europa. Wellicht heb je ook al wel eens ergens een wit en rood streepje verf zien staan? Dat is een aanduiding dat u op een GR-pad zit. Als het regionale paden zijn, zoals nu de Vlaamse Ardennen, dan duidt men dat gewoonlijk aan met geel en rode streepjes verf...

Ik heb de mooiste en beste herinneringen aan onze voettochten op deze GR-paden... Aan wel iedere wandeltocht zijn er herinneringen verbonden aan kleine avontuurtjes, die voor de gewone mens die anders dagelijks zijn gewone dagtaak vervult, echte "grote" evenementen zijn. Het moeilijke is dat men de smaak van dat avontuur zo moeilijk kan overbrengen op een luisteraar... Als wij zelf het vertellen, dan her-beleven wij het avontuur, dan ruiken wij plots weer de sfeer, dan voelen wij weer de heerlijke zon of de gietende regen, dan voelen wij weer die rugzak op ons lijf hangen, en zien wij alles weer - als ware het weer echt - voor onze ogen gebeuren. Maar je kunt die sfeer alleen maar schematisch weergeven, je kunt alleen maar het gewicht van die rugzak omschrijven, je kunt alleen maar spreken over hoe heet het dan wel was, en misschien er een fotootje bij leggen, maar het blijft maar een flauw afkooksel van de werkelijkheid, van jouw werkelijkheid... Want wellicht, door heel die sfeer, door het feit dat die wandeltochten ongeëvenaarde hoogtepunten zijn in je bestaan, ben je geneigd de kleuren en de geuren iets feller te herinneren dan ze in werkelijkheid waren... Net zoals sommige vissers de maat van hun gevangen vis plots veel groter inschatten dan de werkelijkheid was...

Maar eigenlijk doet dat er niet zo veel toe, integendeel, dat beetje te helle kleuren worden toch al gedempt door de luisteraar, die niet geloven kan dat zo'n onbenullig feitje voor jou een "avontuur" mag heten... Wie zal er belang hechten aan een kletsnatgeregende pet, die je zag liggen voor de deur van de herberg waar je eens vlug je kleren wat wou drogen, en waar je vlug een pint dronk bij je meegebrachte broodje... Dat je die pet herkende, als van die twee Engelse stappers, en hem bij je stak, mocht je ze nog eens zien, dan kon je hem teruggeven...dat die pet een geheiligd souvenir werd, omdat je hen niet meer zag... Dat die pet dus, voor ons, omgeven was van herinneringen, en voor iedere andere mens een oude wat verkleurde pet is...

Heb jij dan nooit een mooie steen opgeraapt, en die meegesleurd van ginder ver, en heeft die steen niet jaren als presse-papiers op je bureel gelegen? Nee? Dan ben je een dooie mens, dan heb je geen binding met je eigen herinneringen, dan heft het verleden voor jou niets dan grijze grauwe eentonige dagen...en dat weerspiegelt zich op je heden! Dan is voor jou iedere dag weer exact dezelfde dag als de dag van gisteren...dan sleur jij je door het leven, zonder ooit te weten hoe mooi het leven is, hoe heel de wereld er op wacht om je te plezieren met geuren, met kleuren, met smaken...met herinneringen.

Och ik herinner me ook niet iedere dag, en niet iedere dag was een hoogdag, maar op iedere dag zal er wel iets geweest zijn, dat weet ik héél héél zeker, dat mij weer in verrukking bracht, of dat mij in de diepste ellende stortte... Want ik beleef -van leven, weet je wel- ieder moment ! En heel wat van die punten vormen mijn leven... Er zijn dingen bij waar ik nog steeds spijt van heb, berouw voor voel, maar er zijn er gelukkig veel meer die heel diepe merktekens in de bast van mijn levensboom hebben gegrift... Sommige diep en pijnlijk, andere diep en fel van geluk. Maar ik kan nog steeds met mijn handen die bast aftasten, en stilstaan bij ieder grifje, bij de herinnering aan een lovend woord van een leraar, tot het pijnlijke verlies van mijn zoon... ze staan er allemaal nog in. Voor een ander een lelijke geschonden boom vol littekens, voor mij een dierbaar leven.

Sommige van die grifjes zijn ook ingekerfd in de boom van andere mensen, en misschien herken je ze zelf niet eens meer als hetzelfde kerfje, maar ze zijn er! Je leeft niet alleen, je bent een stukje van het leven van anderen. Hoe onbenullig de dagen van een oudere zieke man ook mogen zijn, toch weet ik dat ik nog, veel minder dan ooit, maar toch nog iets beteken in het leven van enkele mensen...

Gisteren in het kiesbureel zag ik nog net een dametje van de hobbyclub, die me breed toelachte, en "Tot dinsdag?" zei...Ik lachte terug: "Bij leven en welzijn...!" Ik beteken nog iets voor dat oude besje, en zij voor mij... Heerlijk toch ?

Ik heb enkele kastanjebomen aan Bart gegeven, die staan nu al groot te zijn in zijn tuin, en dragen al enkele jaren wat noten... Voor hen zullen dit wel altijd de bomen van opa blijven...Heerlijk toch ?

Je leven hangt met ragdunne maar ijzersterke banden vast aan de anderen. En de anderen aan jou !
Wat kan er mooier zijn dan je leven te kunnen herleven in gedachte...Weer te vechten met Odiel, weer aan de meccano te werken met Claude, weer je eerste schuchtere kus te wisselen met een meisje, weer voor het altaar te staan met je bruid, weer aan het kraambed je tranen te verduwen bij het zien van dat kleine stukje leven waar iets van jou in zit...weer die boom te planten, weer het onkruid weg te halen... Leven...zo vol, vol leven....

tot de volgende ?

Het stembureau

Image by Jan Spooren via Flickr

We hadden geluk, er stond geen rij wachtenden tot buiten, en binnen moesten wij amper een paar minuutjes aanschuiven voor aleer wij tot het heilige der heiligen werden verwezen, het houten bakje met een vaal grijs gordijn er voor... Eerst eens kijken of het wel juist was dat den dokteur en diene Jaak echt op de lijst DD hebben durven gaan staan, maar nee, ondanks het eerdere gazetje, geen spoor van die twee op de kiesbrief. Of ze zijn terug tot de jaren van verstand gekomen, of ze voldeden niet aan de partijtucht, in die partij de tucht aan de alleenheerser...

Eigenlijk is het gek dat lijsten die duidelijk niet democratisch zijn, van de democratie willen gebruik maken om de nondemocratie te kunnen invoeren. Wat nog veul erger is, is het feit dat er zovelen voor die partijen stemmen... Nie wieder fascismus is een ding uit een ver verleden, waar ze helemaal niet meer aan terugdenken.

In het citatenboek zie ik dat de meeste schrijvelaars ook al geen hoge dunk hebben van de politiek en haar adepten... Een van de mooiste is van Simon Carmeron..."Een oprecht politicus is iemand die als hij eenmaal omgekocht is, ook omgekocht blijft.".... Ook mooi: "De politiek is de kunst zich van de mensen te bedienen door hen te doen geloven dat men hen dient"( Dumur)... maar heel leuk is deze van Jean de Boisson: " Er zijn twee soorten politici: zij die in hun leugens geloven, en zij die niet in hun leugens geloven..." en tot slot eentje van Robert Louis Stevenson: " Wij weten allen wat het parlement is, en wij schamen ons er allemaal over"

Ik kan er zo nog enkele honderden naar voor brengen, de een al lovender dan de andere, maar je ziet, ik sta (helaas) niet alleen met mijn mening over die bietekwieten. Hier in ons Absurdistan is er echter een kiesplicht, dus moeten we wel gaan!

Ooit was het anders, ooit, lang geleden...dan hebben de mensen gevochten om het recht te hebben te kunnen kiezen, en de heerschappij van de rijke standen te kunnen breken...Ondertussen is het zo dat ook de armen zich laten vertegenwoordigen door rijken, maar het niet eens lijken te beseffen. Bovendien stemmen we niet meer op mensen, maar op partijen, Jan, Pier of Pol hebben in hun partij niets, maar dan ook niets te vertellen, de partij vertelt voor hen. Zij mogen alleen deemoedig ja-knikken of nee-schudden op aangeven van de grote roerganger der partij. Het is dan ook pure oogverblinding dat er nog mensen bij name genoemd op de kieslijsten prijken... Dat is iets wat helemaal geen zin heeft, tenzij voor de postjesverdeling binnen de partij. Het zou wellicht veel serieuzer zijn moesten ze dat ook zelf doen, en dat we nog alleen de kans krijgen om op die of gene partij te stemmen. Bovendien hebben de partijen nog een middeltje om onze stem helemaal belachelijk te maken, als een van de pilaren der partij niet door het volk zou verkozen blijken, dan kunnen ze die doodleuk coöpteren, dat wil zeggen: de verkiezingen negeren, en toch die en die en die binnenhalen...

Vandaar dat er nu geen kat meer is die ook maar denkt in de richting van kiesrecht, nee, iedereen weet dat het gewoon een verdomde plicht is, en een volledig ridicuul systeem, die niets meer van doen heeft met wat democratie zou kunnen zijn... Zou dat dan ook niet de reden zijn dat er steeds meer, en zo wat overal, een verrechtsing bezig is? Als we dan toch niets te zeggen hebben, dan is het misschien wenselijk dat zo erg door te voeren, dat het wel moet leiden tot revolte, waarna misschien, heel misschien opnieuw een pas wordt gemaakt in de richting van wat democratie zou moeten zijn.

Maar niemand lijkt zich nog bewust van het feit wat revolte en dictatuur echt is.
Stalin en Hitler zijn namen uit dat gore geschiedenisboekje, waar je vooral bezig bent al die data van buiten te leren, en helemaal geen aandacht hebt voor de feiten... Niemand lijkt zich nog te herinneren dat je de vrijheid alleen kunt heroveren door het storten van bloed, leed, honger en jonge levens... Dat je nadien met een totaal misvormde bevolkingscurve zit, die er de oorzaak van is dat we nu met een vergrijzing zitten, die quasi onbetaalbaar dreigt te worden. Want ook dat zijn naweeën van de dictatuur en de bevrijdingsstrijd daarna.

Politiek is alleen goed als het er niet is! Want wat is de politiek in werkelijkheid? Mensen die zich geroepen voelen de spreekbuis te zijn van de lui die hen verkozen???? Vergeet het! Politici zijn alleen machtsgeile mensjes, die 's morgens voor de spiegel staan en luidkeels zingen: "'t Is moeilijk bescheiden te blijven..."

Politiek is niet alleen een fenomeen binnen de regering van land of gemeente, nee, ook in de kleinste kutbedrijfjes kom je het tegen! Overal waar mensen samen moeten leven, werken, zie je politiek gekonkel, zie je hoe er strebertjes zitten die er geen moment voor zouden twijfelen om een ander de kop om te bijten om toch maar een pas voorwaarts te maken in wat zij de hiërarchie van het bedrijf noemen... Het baasje spelen zit in velen ingebakken. Als ze de kans krijgen gaan ze figuurlijk (of letterlijk!) over lijken om de grootste te zijn. Macht ! Geld en Macht ! Alle middelen zijn goed om dat doel te bereiken...

Arme mensjes... arme onbenullige nietwieten...
arme politici, slachtoffer van hun eigen egocentrisme...Ikke, Ikke Ikke, en rest kan stikke...

Ook buiten is het een flauw weertje, er is geen zon, geen regen, geen echte wolken en geen echt heldere lucht, kortom het is noch mossel, noch vis, een echt partijgekleurd weertje... grauw, kleurloos en doods.

djudedju
en zeggen dat we de rest van de dag de radio noch de tv mogen open zetten of ze zullen ons om de oren kletsen met zulke belangrijke berichten als: Oostende 4 kiesbureaus op de 88: een lichte achteruitgang voor ... djudedju...
Weet je wat, ik neem een boek van Toon Kortooms, iets waarmee je willen of niet kunt lachen... en vergeet de ellende van die blauwe, groene, bruine, oranje, rode en God weet welke gekleurde strebertjes...

tot de volgende ?

Citaten...

Image via Wikipedia

Ik ben er uit!
Voortaan kan ik citeren dat het een lieve lust is! Ik vond op de rommelmarkt te Drongen een Citatenboek, dus kan ik je nu Mark Twain citeren, maar ook Socrates...alleen de hele nieuwe, die heb ik niet, want het is een boek van de rommelmarkt, dus enigszins gedateerd...maar:
"De kruik bewaart lang de geur van datgene waarmee zij eens, toen zij nog nieuw was,doortrokken is geweest." (Seneca)

Hou je dus maar vast aan de takken van de bomen, want nu ga ik je om de oren slaan met allerlei wijze en onwijze woorden van vroegere wijzen en onwijzen...

Maar dat maakt dat het rijtje boeken, dat hier naast me staat, om me bij te staan in mijn bloggerstaak, nog eens een beetje completer... Ik heb hier de Dikke van Dale (ook al een oudere versie), een ethymologisch woordenboek, een Groot synoniemen woordenboek (ook van de dikke), Nederlandse spreekwoorden, spreuken en zegswijzen, Zuidnederlands woordenboek en dus nu ook het Citatenboek... allemaal om u, welbeminde lezer, beter van dienst te kunnen wezen...

Maar natuurlijk ook een beetje voor mijn eigen zichzelven, want ik vind het heerlijk in dergelijke boeken te neuzen. Heb je al eens in de dikke zitten zoeken naar Nederlandse woorden die je totaal maar dan ook totaal onbekend waren? Je kunt een hele quiz maken met alleen maar Nederlandse woorden, en er zeker van zijn dat de meeste van die woorden door geen kat meer gebruikt worden. Lust je caramels? Weet je hoe die zoete lekkernijen in een papiertje gewikkeld in het nederlands eigenlijk heten? Ulevel. Ulevel, je leest het al zeker twee keer, gewoon om eens zeker te zijn dat je het juist uitspreekt. Ik zie me zelf al staan in het winkeltje om de hoek: "Marietje, voor mij 100 gr ulevellen aub... 't Menske zal begot in geen jaar bevroeden dat het over karamellen gaat ! Hier hebben ze die dingen in een enigzins harde versie, alleen te verkrijgen tijdens de meimaand aan de kapel van Kerselare, en hier heten ze dan Lekkies. Geef toen dat is een veel leuker, en een veel aansprekender naam dan ulevellen! In die lekkies hoor je meteen het lekkere zitten... terwijl in die ulevellen, daar denk ik aan van alles, maar niet op snoep...

Zie je, zelfs een woordenboek is een avontuur voor wie dat echt wil...
Je moet alleen eventjes de woordenlijsten aflopen, tot waar je geest plots steigert van "ontratie", daar is het het, daar moet je zijn, daar zit een verhaal in!

Als ik zo dit stukje proza bekijk, dan kon ik, had ik over een slecht karakter beschikt, ook een carrière opbouwen in de politiek! Ik kan immers uren babbelen zonder iets zinnigs te zeggen...Met één fundamenteel verschil, mijn proza is om te lachen, en t' hunne om bij te bleiten van miserie, letterlijk, want gewoonlijk kosten hun idioterieën ook nog geld aan de goegemeente. Goe gelezen ? De goegemeente, in fel contrast met de kwa politiekers... In Nederland hebben ze nu ook hun zwarte donderdag (wij een zwarte zondag), de Nederlanders hebben massaal gestemd voor hun versie van het Vlaams Blok, rechtser kon niet meer... Onze noorderburen, die nog steeds met een wrok zitten over de Duitsers, nog steeds spreken over moffen, hebben nu bewezen dat zij dergelijke mannekes eigenlijk ook wel zien zitten... Wat gaan ze nu vertellen over die extremistische vlamingen? djudedju!

Dit is iets wat mij bang maakt weet je! We zien overal om ons heen, en ook in ons eigen absurdistan, een sterke verrechtsing! We zouden nochtans moeten weten wat dat kan mee brengen, maar ja, de mens is nu eenmaal kort van memorie, en bij iedere crisis zien wij weer die neiging. Ik geloof niet in extremen, noch van rechts, noch van links, want beiden zijn te veel in een richting geöriënteerd, en de rest van de maatschappij moet of er uit, of onderdrukt. Het is een beetje zoals in alles, de middenweg is de beste, misschien wat traag, misschien wat log, maar zonder iemand pijn te doen.

"Politiek is de kunst om zich anders voor te doen dan men is" (Mme A.Fontaine)

Gisteren heeft Obama zijn langverwachte speech gehouden tegen de mensen van de Koran... Het was nieuw, nieuw in die zin, dat het blijk gaf van enig gezond verstand. We zijn dat niet gewoon van de presidenten van dat grote land..., zeker de laatste jaren niet. Vraag is alleen of men het zal proberen op te volgen, of men zal zoeken naar oplossingen van de rede en van het hart, en dat men de verbittering en de wrok zal kunnen opzij zetten... De grote moeilijkheid zal weer....de politiek zijn, want voor iedere partij die zal willen ingaan op de wens naar een oplossing, zullen er partijen op staan die zullen roepen "Wraak", en wijzen op de fouten van het verleden...Wetende dat dit tot niets kan leiden (lijden!), maar dat ze wel de macht kunnen betekenen voor de politici in casu!

Vrede, is daarom zo moeilijk, omdat het geen grote winstcijfers opbrengt! (van mij)

tot de volgende ?

Barplassen

Image by jensjeppe via Flickr

In Nederland is barplassen bij de studenten aanvaard (gelezen in een Nederlandse krant!)...
Vooral waar draaiende bars zijn, is het geoorloofd, maar niet in nuchtere toestand.(sic)

Wat moet je daar als nuchtere mens van vertellen?
Hier maken de politiekers van de ene partij piespalen van de politiekers der andere partijen, maar dat is maar een verbaal fenomeen, daar druipt de urine niet van af( soms zou dat wel mogen, vind ik persoonlijk...).

In de steden heb je ook het gevelplassen, vooral bij gevels die juist om de hoek liggen, of die een hoek vormen, zoals aan kerkgebouwen en zo... Toen ik student was, woonde de toenmaligee Eerste Minister Theo Lefevre in Gent, waar ik studeerde, en er zou een student de euvele moed hebben gehad om in 's mans brievenbus te plassen. Sindsdien stond er een politiepatrouille aan het begin van het straatje, en een patrouille aan het eind van het straatje. iedereen die er door passeerde werd opgeschreven. Wij gingen een met een ganse groep studenten wandelen rond het blokje, en toen na de vierde of vijfde keer de flikken ons niet meer wilden opschrijven, maakten we van ons oren.

In de arbeidsrechtbank kreeg een arbeider gelijk, nadathij afgedankt was wegens het roepen naar zijn werkgever: "Gij zijt een zeiker!"... De rechtbank oordeelde dat zeiken een lichamelijk fenomeen was die door de werkgever ook niet kon ontkend worden, kortom, iedereen doet het...Dus mag je het ook zeggen. Wellicht was het feit dat de advocaat van de werkgever een pril advocaatje was hieraan niet vreemd... Het manneke fluisterde "Hij zei tegen zijn werkgever: gij zijt een zzzz" de rest was onhoorbaar, het baaske durfde die woorden niet uitspreken in het heilige der heilegen van de rechtbank... De voorzitter vroeg hem tot drie keer: "Wat zei hij tegen zijn baas?" vooraleer wij het hoorden...Heel de rechtzaal lag plat van het lachen, niet om het feit, maar om het blode advocaatje... Kom dat maar eens tegen, de eerste keer dat je moet pleiten! djudedju...

Maar nu zitten we dus met de barplassers... Die hunne heldendaad met enige fierheid etaleren...En dan staan te trappelen in hun eigen urine en die van hun buren. Leuk, hartverheffend ! Maar eerlijk is eerlijk, ik kan me voorstellen dat het in de ogen van studenten, en dan nog in benevelde toestand, wel echt een heldendaad zal lijken. Wat de barman er van denkt en de mens die 's anderendaags het boeltje moet opkuisen, is een andere vraag... Nog onafgezien van de geur die er in zo'n etablissement moet hangen. Roken mag er niet meer, dus nu maar plassen...

Het is een soort georganiseerd wildplassen, maar dan niet in het wild, maar in een herberg, een café, een uitspanning, een estaminet... of hoe je die oorden allemaal kunt betitelen die als voornaamste eigenschap een toog hebben staan.

Ik stel dan ook voor dat men de studenten bij onze noorderburen in het vervolg de naam geeft van plastrappers, of urinestampers of zoiets... waarmee de gewone burgers meteen verwittigd zijn dat zij de herbergen waar studenten zitten moeten vermijden, willen ze tenminste propere voeten houden....

Die studentejaren gaan voorbij... 't 'ee't ons deugd gedaan, aan ons hertje...

Hebben de studenten nog steeds van die studentepetten aan? In mijn tijd werden daar dan de symbolen van de heldendaden (hum) aangenaaid... Dan gingen we, daags na de studentenstoet, uitdagend op de tram staan, vlak voor een politieagent, met op ons studentenpet enkele uniformknopen van flikken genaaid... Er hingen ook minibierpotten aan, ter herinnering aan een of andere cantus, en een studentepet was maar echt als je hem, vol bier had gegoten, en uitgeslobberd had.... Na een van de studentestoeten, toen de jaarlijkse heibel met de flikken wat aan het afzakken was, liepen wij eens met een student of tien, in de straten van Gent, toen plots van achter de hoek twee flikken kwamen. Als één man keerden we ons om, en begonnen weg te lopen. De flikken, nog in hun ijver van kloppen op studenten, meteen achter ons aan. Toen wij aan het eind van de straat kwamen, draaiden we ons om en liepen recht naar de flikken, die verbouwereerd bleven staan... Een riep " Awel wat gaat 't zijn ?" en wij doodleuk: "We zijn aan het joggen, meneer..."
Leuk...
Weet je, aan onze ouderdom kun je al dat heerlijks niet meer doen, ze zouden je meteen gek verklaren...
Weet je, laat die Nederlandse studenten maar barplassen.
Hebben ze iets om binnen veertig jaar eens op terug te blikken in een blogje....

tot de volgende?