rotweer

 

Er was een tijd - heel lang geleden - dat ik nooit beter sliep dan bij stormwind.

Nu lig ik er wakker van, te luisteren of er niets wegwaait, of de pannen... of het kippenhok... of ...

Tja, nu is het van mij, mijn verantwoordelijkheid, mijn eigendom, mijn zorg. En vroeger kon ik dat nog wat delen met Anny, maar nu lig ik alleen naar de wind te luisteren.

Kan ik niet eens zeggen "Heb je dat gehoord ?"...

Nu sta ik enkele keren op, omdat ik toch niet kan slapen. Ik ga dan in het donker voor het raam aan de voorkant van het huis staan en kijk in de donkerte van de nacht.

Kijk naar de takken van mijn lindeboom die heen en weer zwieren... en zucht eens en kruip weer in bed.

                                                  

Ik heb een heel boek uitgelezen vannacht.

Vanmorgen stel ik vast dat de Centrale verwarming uit ligt... Er moet een kortsluiting zijn, want de zekering is uitgesprongen, en slaat telkens weer uit als ik hem induw.

Ik heb nu al een paar keer gebeld naar de man van de Centrale verwarming, maar ja, het is weekend hé, en ik bereik daar niemand. Nu ja, straks nog maar eens proberen...

Koud is het nog niet, en ik heb hier nog een bijverwarming die ik voor één keer kan gebruiken (ik gebruik dat ding meest in de zomer: het kan ook verkoeling geven...)

Gisteren ben ik naar een lijkdienst geweest van een vriend: Bob Vandamme, in het crematorium te Lochristi. Er mochten maximum 50 mensen aanwezig zijn, en je moest een uitnodiging voorleggen om binnen te mogen... Ik vind dat het een gek gevoel geeft... Het doet denken aan een entreekaartje voor een toneelvoorstelling of zoiets. Corona gaf me weer eens de kriebels. En geef toe, zelfs al is het met slechts 50 man, je hebt het gevoel van een groepsbeleving... Bij Anny, waar we alleen met het eigen gezin waren (en waar mensen met een groot gezin zelfs gezinsleden moesten uitsluiten !), heb je dat gevoel niet op dezelfde wijze.

Maar ja, misschien hebben de mensen van gisteren wel datzelfde gevoel... Want ook voor hen was het een sterke beperking van wat het in normale tijden zou zijn. 

Eén voordeel heeft het wel: de intimiteit.

Wie er is voelt zich dichter betrokken dan op een gewone begrafenisplechtigheid.

Ach... het is allemaal zo... zo vergankelijk, zo vlug voorbij, terwijl de echt betrokkenen nog lang lijden onder het afscheid. Dat gaat niet zo snel voorbij.

Het mag gek klinken, maar ik miste - bij Anny - ook het begrafenismaal. Omdat dit voor mij, iedere keer ik zoiets meemaakte, een beetje hielp bij het afsluiten van het directe leed. Je zit met allemaal bekenden en familie bijeen, er wordt gepraat over de afgestorvene, maar ook over heel wat andere dingen... En net dat lijkt - voor mij - een beetje op het afsluiten, het dichtdoen van het boek dat uitgelezen is... 

Dat mis ik nog het meest van al.

Dat afsluiten.

Nu loop ik rond zonder sleutel, kan niet afsluiten, en blijf telkens en telkens weer terugvallen in een put van verdriet. Zo maar. Op de meest onverwachte momenten.

' t Slijt.

Jaja...

Maar héél traag.

Ik heb de sleutel niet.

Voetje voor voetje

 

Bijna iedere dag ga ik nu wandelen. (En zeggen dat ik ooit in een rolwagen zat om nog eens buiten te komen)...

Och, stel je van dat wandelen niet te veel voor... Mijn lange wandelingen zijn zowat 7 en de andere zowat 8 kilometer lang. Wel moet je er rekening mee houden dat het niet allemaal gebaande wegen zijn, er zijn paden bij waar je beter de grond in het oog houdt, zodat je weet waar en hoe je je voet moet plaatsen. En natuurlijk zijn we hier in de Vlaamse Ardennen, en dus zochten de ontwerpers van het wandelknooppuntensysteem naar "leuke" paden waar je kunt genieten van de weidse vergezichten van onze streek... Dat betekent dat je dus ook naar de hoogste punten moet wandelen, en dan weer naar beneden en dan weer omhoog en dan... je snapt het wel. 

Ooit mocht ik mijn gepensioneerde collegae gidsen (met een autobus) om hen onze streek te tonen. Ook de Ronde van Vlaanderen kwam ter sprake, en toen zeiden mijn Waalse collega's me dat de hellingen hier weliswaar niet zo hoog waren als in de Ardennen, maar veel steiler, en ze begrepen heel goed dat de koersen hier héél lastig waren...

Dus ook mijn wandeltochten.

Ik doe er tot nu maar twee, telkens dezelfde, omdat ik die kan aandoen van aan mijn huis, en omdat de afstand voor mij te doen is. Ook al ben ik telkens heel blij dat ik weer thuis ben, en mijn stramme spieren wat rust kan geven.

Op mijn smartwatch kan ik niet alleen zien hoeveel stappen ik doe, maar ook het grootste hoogteverschil dat ik aandeed op mijn tocht. Bij de langste en zwaarste tocht is dat maar liefst 67 meter. Ik heb het donkerbruin vermoeden dat ik die twee keer doe... Eén keer naar de molen (die staan altijd op het hoogste punt) en dan doe ik een hele lange afdaling waarvan het lastigste stukje voor mij de kasseien zijn van de schamperije... en dan kom ik op de Varent, en daar begin ik weer te klimmen, links af naar de Noenendal, en daar is het weer klimmen geblazen... en steil ! (Je bent dan ook al niet meer zo fris...)

Maar mooi is het wel.

Heel in de verte zie ik een molen staan van op de planterije tot op de schamperije, dan ga ik de andere kant uit, naar Noenendal, maar plots als ik boven ben, en het ongebaande stuk noenendal doe, zie ik die molen weer voor me... Heerlijk land.

Hier kun je spreken van " 't zijn weiden als wiegende zeeën..."... (Voor wie onze oude Vlaamse liederen nog kent???)

Corona heeft ook zijn leuke kanten...

Waar je thuis zowat opgesloten en geïsoleerd zit, zo stel je vast dat op de wandeling haast iedereen met je praat. Zelfs een wielertoerist stopte om wat te babbelen. En denk nu niet dat het allemaal van die oude peties zijn zoals ik, die wielerfanaat was hooguit dertig. Soms is het een eerder korte babbel, soms moet ik het gesprek beëindigen omdat ik anders koud middageten zal hebben...

Ik vind dat heerlijk.

Mensen die je noch van haar noch van pluimen kent, waarmee je babbelt over de gewone dingen van het leven... en over Corona. 

Het duurt altijd wel even vooraleer mijn voeten en spieren weer OK zijn... Waar ik nog met de palmen van mijn handen aan de grond kan, zonder de benen te buigen, moet ik mij dan neerzetten om mijn schoenen te kunnen afdoen. Gek. Een uurtje later ben ik (en mijn spieren) weer picobello.

Ik heb er deugd van, en ik vermager stilletjes aan... dat is ook meegenomen !

Moet je ook eens doen ! Kijk eens op je computer of je smartphone naar Wandelknooppunten.be... (Het is ook een app). Je zult vaststellen dat er ontelbaren wandelingen ter uw beschikking staan. Ik kijk gewoonlijk eerst op de computer, daar is het beeld groter en kan ik ook de straatnamen lezen, en ik noteer alle knooppunten die ik nodig heb voor de wandeling. De smartphone kan me helpen mocht ik een knooppunt gemist hebben... Doen !

tot de volgende ?

Tijd

 Zondag (morgen dus) is het precies een half jaar dat Anny overleden is.

Toch in ons kalendersysteem. (Eigenlijk is het toevallig dat we hier wonen in dit systeem.).

Met andere woorden, het is volmaakt zinloos je daar op vast te pinnen, en toch doe ik het. Toch slaap ik al drie nachten niet. Toch herbeleef ik keer op keer op keer weer die dag, die avond, zie ik haar, zie ik de kinderen en kleinkinderen daar zitten, bedrukt, droef, triest...machteloos.

Ik weet dat het idioot is, dat het zinloos is, dat het niets bij brengt, niets verandert... en toch breng ik nacht op nacht wakend door.

Ach ik weet het wel, technisch klopt dit niet helemaal. Slapeloosheid is heel zelden hetzelfde als wakend zijn. Wellicht heb ik momenten gedroomd dat ik wakker lag, gedroomd dat ik lag te piekeren, dat ik bleef waken... Maar doet dat er iets toe? Nee, het is naar mijn gevoel echt wakker zijn, echt waken, echt slapeloos zijn. Dus is het ook slapeloosheid. Want het is mijn ervaring, mijn voelen.

En iedere dag open ik mijn computer met deze beeltenis, een foto van toen we plots een miraculeuze genezing mochten beleven,

Een foto van een mirakel met een heel korte levensduur.  

Iets waarvan ik nu nog steeds niet weet of het een geschenk was, of een verdubbeling van het lijden bij het glijden naar de dood...

"Hoe gaat het ?" "Kun je het een beetje plaatsen?" 

Hoe dikwijls heb ik die vragen al gehoord?

Hoe vaak heb ik geantwoord: " Het gaat wel, de ene dag beter dan de andere..." " Je moet er door hé, je hebt geen andere keuze..."

Het doet me denken aan mijn situatie als chronisch zieke, daar antwoord je ook steeds weer "Het gaat wel"... Tot je het bijna zelf gaat geloven. Tot je zo ingeleefd zit in de situatie, dat het normaal wordt, en je je ook goed voelt, tenzij je juist die dag abnormaal veel pijn hebt.

Wellicht zal het ook zo gaan met het verdriet.

"Het gaat wel"... tot je het normaal vindt...

... en je moet er door ! Je hebt werkelijk geen andere keus. 

Of je moet het opgeven.

En dat zit nu eenmaal niet in mijn karakter.

Wellicht heb ik het ook moeilijk omdat ik nooit rekening heb gehouden met die optie. Ik was al zo lang ziek, slikte (slik !) massa's medicamenten, zou dus wel eerst gaan... Bij de geboorte van mijn eerste kleinkind wilde ik geen peter zijn, vraag dat maar aan Koen, daar ga je langer deugd van hebben... Maar Koen is er al lang niet meer (Overleden in 2001 !)... Ik rekende er niet op lang te leven, zeker niet langer te leven dan mijn geliefden... en toch loop ik hier nog.

Meer zelfs. Door mijn ziekte had ik een langzaam proces van aftakeling ingezet. Ik verzette me daar niet meer tegen, ik liet me gaan, tot ik door dokter Crombez uit die put gehaald werd, hij er in slaagde de pijn op een aanvaardbaar niveau te brengen, waardoor ik weer begon te bewegen, te leven. Nu stap ik tot 8 kilometer (ook al is dat momenteeel echt wel het maximum, en doet dat me pijn! - maar ik denk, hoop dat dit de grenzen nog wat zal verleggen)

Ik leef dus nog.

En wellicht beteken ik nog iets voor kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen...

Misschien heeft het allemaal een ... doel???

absurd

misschien

?

slipslib... of is het slibslip ?

 

Deze morgen voor het eerst weer een lange broek aan gedaan, sokken en mijn stapschoenen... Gedaan met de korte broek en de sandalen (tenzij we nog een Indian Summer krijgen...).

Vanmorgen vroeg lagen de banen nat, maar de app voor het weerbericht van Oudenaarde gaf geen regen meer, dus: wandelen !

Ik besloot mijn lange toer te maken, waarbij ik meestal ook eens kan kijken naar het nu zwangere Jack Russeltje... (geboorte voorzien rond 20 oktober). Het gras was nat, en ik zal, nadat mijn schoenen weer droog zijn, ze eens ferm inwrijven met ledervet, dat is goed voor de waterdichtheid.

Maar niet alleen het gras was nog nat ! Op de Planterij (of is het daar al Schamperij?), is er een stuk waar je op een smal betonnen wegeltje stapt. Dat pad gaat behoorlijk bergaf, dus je stapt iets sneller dan je gewone stap. Maar dat betonnen baantje is wellicht tijdens regenbuien een beetje een beekje... En nu zie je op dat wegeltje regelmatig plekken slib... En dat slib kan dus verdomd glibberig zijn, en dan slip je op het slib.

Van daar slipslib...

Eén been vloog plots een ongewilde richting uit, en de spieren of pezen in mijn lies deden behoorlijk pijn ! Niet stoppen, dacht ik, niet stoppen ! Blijven stappen, zodat de pijn geen kans krijgt zich daar te settelen. Dat lukte. De eerste stappen waren erg pijnlijk, maar na een tijdje ging alles weer min of meer normaal... Misschien ook omdat ik wat trager stapte (schrik !), maar het ging en de pijn ebde langzaam weg.

Tot thuis. Tot ik stilzat.

Wat bewijst dat ik gelijk heb. Beter niet stoppen (als het mogelijk is), en proberen weer gewoon te stappen zodat de pijn zich niet kan vastzetten. Nu heb ik al enkele keren met mijn rechtse been gezwaaid, mijn knie hoog opgetrokken, mijn voet achteruit gezwaaid (Tot spijt van mijn kat die blijkbaar die bewegende voet leuk vond, tot ze een paar meter verder vloog...). (Sorry poes !)

Het gaat. Wellicht gaat het morgen wel pijn doen. Zal ik weer moeten turnen om het los te werken.

Maar ik heb mijn dikke 10.000 stappen gedaan, en ik heb de hondjes noch gezien, noch gehoord.

Wel kwam ik zijp-nat thuis van het zweet. Ik moet hoognodig eens een vestje aanschaffen in Goretex of zoiets, iets wat het water buiten houdt, en het zweet door laat... Wellicht zijn er ondertussen al heel wat stoffen die dat kunnen, en misschien bestaat Goretex niet eens meer. Dat zie ik dan wel. Maar ik moet iets hebben die ik kan dragen in de regen of bij dreigende regen, zonder dat ik nat van het zweet wordt.

Ik heb vragen over de geneeskunde !

Ik zit al jaren met chronische sinusitis.

Ik zit al een paar jaar met (atypische !) ouderdomsastma...

Voor die dingen krijg je pilletjes, druppeltjes, zo'n toestel om tot diep in je longen een of ander medicatie te brengen. Allemaal om de situatie draaglijk of zo draaglijk mogelijk te houden. Genezen? Spreekt men niet meer van.

En ik ben daardoor ook een van de risicopatiënten voor griep en voor Corona...

Nu ga ik al enkele weken wandelen. In onze regio gaat het steeds bergop en bergaf, en dus trap je wel wat op je adem. Je ademt diep en behoorlijk snel om genoeg lucht binnen te krijgen.

Het gevolg ?

Ik wordt gewaar dat ik stilaan al heel wat meer adem krijg. Mijn onbehandelbare astma is aan het genezen, of toch sterk aan het beteren.

En door dat ademen zet je ook je neus en dus je sinussen aan het werk, en ook daar voelde ik dat ik steeds meer adem kreeg, en dat ik steeds minder nood had aan die neusdruppels. Tot helemaal geen neusdruppels meer.

Eergisteren begon plots, zo maar "out of the blue", mijn neus te lopen. Ik snoot mijn neus, en sorry als dit onsmakelijk klinkt, maar ik heb wel drie zakdoeken vol etter gesnoten. De etter liep zo mijn neus uit. Nadien ? Niets meer.

Verstopte neus ? Wat is dat ?

Etter ? Vuile neus ? Wat is dat ?

Ik heb weer normaal adem.

Waarom zeggen de heren medici je dit niet?  Is het zo dat de meerderheid van de mensen dit niet zou aanvaarden? Wil poedertjes, of pillen of flessen krijgen? 

Heren medici, er zijn nog mensen zoals ik, die véél liever op een natuurlijke manier gezezen !

djudedju. Mijn rug doet ook pijn van dat slippen ! djudedju !

Kramp

 Vandaag eerst wat boodschappen gedaan, en dan enkele uren hout gehakseld...

Allemaal niet zo erg, buiten het feit dat ik nu voortdurend de kramp heb in mijn linkerhand. De minste beweging resulteert in kramp.

Ik heb dit nog wel eens, en meest aan die hand, maar toch niet zo erg als nu. (Ik heb het soms als ik met de wagen rij, en dan kun je nog amper je stuur vastnemen met je linkerhand. Normaal is dit niet zo erg, maar als je wat veel moet manoeuvreren, dan is het wel ambetant.

Soms, maar veel minder vaak heb ik het aan de rechterhand, en één keer had ik het aan beide handen tegelijk.

Eén troost, die kramp is niet echt pijnlijk, in tegenstelling met kramp aan de dijspier of de kuit... Daar kan dat echt pijn doen. Zelfs bij mij, met die hoge pijngrens. 

Het ergste is als je geen houding vindt om die verkrampte spier weer uit te rekken en zo de kramp te beëindigen.

Ik heb steeds vaker kramp, dus zal dat ook wel iets te maken hebben met het verouderingsproces. Nu ja, er zijn ergere dingen. 

Er is wel meer aan mijn lijf die niet meer werkt zoals 20 jaar geleden... Ik ga nu een keer of 3 in de week een fikse wandeling maken, maar iedere keer heb ik na het wandelen pijn aan mijn rechtervoet, ook gans de rustdag tussen de wandelingen in... Maar als ik terug ga stappen, dan voel ik die voet niet meer na een kleine 100 meter. Het zal dus wel iets reuma-achtigs zijn. Ik heb één teen waarvan de knokkel dik staat, wat ook al wijst op reuma. Maar die teen doet heel zelden pijn.

Is het niet heerlijk dat ik me druk maak over zulke futiliteiten? 

Dat wijst er op dat ik eigenlijk geen erge ziekten heb (Buiten mijn rug natuurlijk, maar daar sukkel ik nu al 25 jaar mee, en als ik oplet, gaat dat ook wel.) ( Zo had ik ik het hakselen van het snoeihout alleen last van mijn rug en van enkele kleine schrammen.  - Gek is dat mijn huid blijkbaar veel dunner is geworden, en ik heb dan ook veel vlugger dan vroeger schrammen en sneetjes, waarvan ik in veel gevallen niet eens weet waar en wanneer ik dit opliep...)

Zondag en een week is het precies 6 maanden dat Anny overleden is...

Er zijn zoveel, zoo verschrikkelijk veel dingen die me op haar doen denken. De meest triviale dingen bezorgen me soms een terugval in het verdriet, terwijl er soms dingen zijn die veel directer zouden moeten pijn doen, en die passeren zonder er eigenlijk acht op te slaan. Het is niet te begrijpen. Je kunt er geen regel op zetten.

Eén van de dingen die ik het meest mis, dat is keuvelen; babbelen, klappen, praten, want dat is toch de uitlaatklep bij uitstek. Je kunt dingen verwerken met erover te praten, maar ook met het praten over andere dingen, om het feit wat je wilt verwerken, zo aan de kant wordt geduwd, uit het zicht van je gevoelens.

Gek.

Toen Anny nog leefde, dan konden we dagen bijeen zijn en geen vijf woorden echt gesprek voeren... Maar zelfs die kleine dagdagelijkse kleinigheden, "Wat eten we vandaag?" "Is de post al geweest?" Heb je de vuilbak al buiten gezet?"... dat was leven in huis. Dat was het soort warmte die er nu niet meer is.

Zondag is er een rommelmarkt, en als het weer een beetje is, ga ik er eens naar toe. Het zal wellicht raar doen, er alleen te lopen, maar ik zal horen praten, ik zal wellicht zelf wel wat babbelen, ik zal mensen zien... Gekende en ongekende, wat doet het er toe... Mensen.

Op de buiten wonen is prachtig, maar er is, in zo'n tijd, niet echt veel beweging.

djudedju

(Een mens is nooit content hé?

tot de volgende ?

BLM

 

Ik heb een hele tijd gewacht vooraleer dit onderwerp aan te snijden...

Omdat ik niet gelukkig ben met de slogan Black Lives Matter... Voor mij zou dat moeten zijn: Lives Matter.

Maar dan lijkt het - in onze maatschappij - meer op een slogan van de anti-abortus-beweging...

Of op een belijdenis tot het Jaïnisme... Waar letterlijk alle leven heilig is, zelfs dat van een krop sla of een aardappel... (Ik denk dat ze ergens wel gelijk hebben, maar als je naar de ganse natuur kijkt, dan leven we allemaal, planten, dieren, mensen van en op elkaar...)

Maar dat wil ik allemaal niet zeggen.

Ik wil gewoon stellen dat het leven van zwarte, gele, rode, bruine, blanke, en zelfs purperen met witte bolletjes mochten die er zijn, voor mij volstrekt gelijkwaardig zijn, en dat we ze allemaal even lief moeten hebben.

Maar het is niet makkelijk.

Wie of wat niet gelijk is aan de grote massa, valt immers op. Als je op een rozenstruik tussen alle rode rozen in plots een witte ziet staan, dan bekijk je die apart. Ik kies bewust het woord apart, omwille van de connecties die het heeft met Amerika, Zuid-Afrika, Great Brittain en Nazi Duitsland en nog andere, zelfs nu nog, heden ten dage...

Omdat we in alle kranten regelmatig lezen over een misdadiger " van allochtone afkomst - of - met een getinte huid "... en zelden of nooit "een misdadige stadsgenoot"... 

Omdat we ons zelf betrappen dat we bewuster naar hen kijken dan naar onze "ras"-genoten.

Ik heb, toen ik het over homofielen en lesbiennes had, al zo iets geschreven.

Ook zij zijn die witte roos tussen al die rode.

Ze vallen ons op.

Ze zijn "anders" (al is dit woord eigenlijk technisch niet correct).

Ik ben zo oud, dat homo's nog een volstrekt verborgen leven leidden, gehuwd waren, kinderen hadden en wellicht ongelukkig waren.

Ik ben zo oud dat we meegingen met ons moeder naar de markt, omdat daar een zwarte zat die zwarte anijsspekken verkocht...

Ik ben zo oud dat we in het parochieblad nog wekelijks fotootjes bewonderden van de witte pater tussen allemaal halfblote zwartjes...

Ik ben zo oud dat ik al die veranderingen heb meegemaakt.

Ik ben er niet opgegroeid in een maatschappij waarin men al die zaken voortdurend ziet, en waar men de medemens voortdurend er op wijst dat hij of zij al die medemensen als mede-mens moet zien... en in radio, TV, krant de facto het tegengestelde voorgeschoteld krijgt.

 Voor mijn raam staat een lindenboom. Het woord is geen toeval, het duid er op dat het een linde is, en dat het een boom is. Geen mens zal het omschrijven als een verzameling blaadjes, en geen mens zit ook naar slechts één blad te kijken. Ze zijn immers allemaal ongeveer gelijk, blad 1 of blad 7804, het zijn gewoon gewone bladeren van die boom. Maar mocht er daar nu één blad (of enkele) tussen zitten die door een of andere genetisch toeval, geel-wit is, dan zal ik, en iedereen die naar die boom kijkt, hoofdzakelijk kijken naar die uitzonderlijke bladeren.

Ze zijn immers niet gelijk.

Ze vallen op.

En mocht er hier ergens een deskundige zitten, dan zou hij misschien proberen die tak, met die afwijkende bladeren, te enten, om op die manier een ganse boom te krijgen met die afwijkende kleur.

We doen op die manier aan een bewust racisme ten opzichte van mijn linde.

Gek.

Of is die eigenschap die doet opvallen geen racisme op zich? Is het anders bekijken van de zwarte geen vorm van racisme?

Misschien niet, maar mocht hij die zwarte huid niet hebben, dan zou men wellicht in de krant niet schrijven over een allochtoon, want je zou het niet zien, niet weten...

Héél lang geleden las ik ooit een artikel (Ik meen dat het in "Het Zondagsblad" was, een weekend-krant van "Het Volk"...), waar bij ze schreven over de nieuwe mensheid. Men had het over de volledige rassenvermenging, waarbij het eindresultaat iets an alles had maar niet nog duidelijk. Als we ooit zover zouden komen, dan, pas dan, zou het wellicht zo zijn dat er geen racisme meer zou zijn. Toch niet op basis van ras. Misschien nog wel op basis van taal... (die vuile Walen weet je wel (grinnik)) of van godsdienst. Of van...

Als er natuurkundig iets kan gekruist worden, dan is het van hetzelfde ras. (In heel uitzonderlijke gevallen kunnen de twee ouders van een ras zijn die niet helemaal hetzelfde is, maar heel dicht genetisch bij elkaar zit, dan kan er wel een eerste generatie kruising ontstaan, maar die zijn dan niet meer vruchtbaar...)

Logisch zijn zwarten, gelen, roden, bruinen, blanken allemaal van hetzelfde ras.  Anders zouden de kinderen van gemengde soorten niet vruchtbaar zijn.

Racisme is dus technisch een volkomen idioot gegeven.

Maar het is wel ambetant dat "die anderen" zo opvallen, door hun huidskleur, hun rode haren, hun taal, hun godsdienst, hun...

djudedju

het mensDOM

Opa zou zeggen: Il pleut sur la vumme...

 

Ondertussen ben ik al lang zelf opa... en is de tijd zo erg veranderd  dat mijn kleinkinderen, nochtans met West Vlaamse roots, wellicht niet meer weten wat een vumme is of was...

Voor niet-Westvlamingen is dit woord wellicht sowieso Latijn.

Een vumme was het West-Vlaamse woord voor een opper, een hooi- of stro-opper... Maar zelfs een opper is wellicht aan de huidige generatie jongeren niet meer bekend. (En de "franse" zin was een inside mopje van wijlen mijn vader...) (Er was er nog eentje: "Stoelez vous" tegen een gast die mocht gaan zitten)

In de gang van mijn huis hangt een schilderij waarop nog een opper (een vumme) geschilderd is.

Het beeld is nu wellicht alleen nog daarvan bekend... van oude schilderijen en tekeningen.

(Misschien moet ik hen vertellen dat het in het Engels een haystack is... Misschien herinneren zij het zich dan van een of andere film ? )

Ach, het doet er ook niet toe... Het is voor mij één van die vele dingen die me er aan herinneren dat er zo verschrikkelijk veel verdwenen is uit onze wereld... Vanmorgen zag ik nog een cartoon die er ons op wees dat een hele tijd geleden de voorruit van je auto regelmatig moest gepoetst worden, omdat het vol hing met dode insecten, die zich te pletter hadden gevlogen tegen je voorruit... Met andere woorden: we moeten vaststellen dat er heel wat insecten verdwenen zijn van onze aardkloot.

De hooioppers/stro-oppers waren al bezig met verdwijnen toen ik klein was... Je zag er steeds minder en minder.  Dat had ook te maken met de mechanisatie: hooi en stro werden door een machine in nette balkvormige dingen geperst, van zo'n dertig à veertig kilo. Die staken we dan met de hooivork tot aan de opening van de zolder, waar de boer ze binnentrok en netjes opstapelde.

Stro verdween ook nog door de manier van teelt, waarbij men de kracht van de plant niet meer laat gaan naar een lange stengel, maar die groei breekt en zo alle kracht naar de vorming van de aar jaagt... Dus : geen stro meer.

Je moet eens kijken naar de schilderijen van Breughel, daar zie je duidelijk hoe hoog dat stro wel was. Dat lange stro heb ik nog geweten, en toen ze met de machine het graan kwamen pikken, moest er eerst een stuk met de hand gepikt worden, om zo de machine toe te laten tot het veld, zonder verlies aan graan en stro... Achter het machine liepen we dan om schoven te maken, die dan tegen elkaar werden gezet (stuiken) om nog wat te drogen. Naderhand kwamen we met paard en kar die schoven halen, en op de boerderij kwam dan de dorsmachine...

Vanmorgen reden hier twee kolossen van machines de tuinboontjes af... 

De boontjes worden hier dan meteen opgehaald en naar de fabriek gebracht... Geen tijdverlies, en zorgen dat er ook geen kwaliteitsverlies is door verhitting...

Is dat allemaal beter ?

Ik twijfel daar steeds meer over...

Ik zie nu, nu de boontjes verdwenen zijn, een dood veld voor de deur. Dood, want er zit geen leven meer in die bodem. Alles is dood, door besproeiingen maar wellicht nog meer doordat de bodem door al die zware machines in elkaar gedrukt is, en een haast ondoordringbare laag is gaan vormen.

Als er een probleem is met het peil van het grondwater, dan is daar een van de hoofdredenen te vinden. De velden zijn haast even ondoordringbaar geworden als het vele beton van wegen, bedrijven, woningen... 

Tijdens mijn wandelingen zag ik op de verkavelingsbaantjes dat die er al liggen van in 1977... Ik schrok ervan dat het al zo  lang was. Maar dat is ook het ogenblik geweest van de ruilverkavelingen, waardoor de velden veel groter werden... En ook de reden waarom al die grachtjes en beekjes verdwenen. Waardoor de erosie nog veel erger werd... enzovoort, enzovoort...

Ik denk dat we, als we weer een betere waterhuishouding willen, we weer naar kleinere partijen moeten, met beekjes tussen en haagkanten met tronken die vooral dienden om de grond vast te houden en de erosie tegen te houden.  Zo gaan we niet anders kunnen dan ook die machines weer wat meer op mensenmaat te maken, en zal er weer kans zijn om de bodem weer te laten leven...

Geen makkelijke keuze... Maar het is terug naar een wereld op mensenmaat, niet op maat van mastodonten...