Nog maar antibiotica

Ik dacht dat ik volledig genezen zou zijn, na die eerste kuur antibiotica, maar niets van, ik bleef maar hoesten... Terug naar de dokter, en nu een hele zware dosis van een andere antibiotica... Op hoop van zegen...

Best dat die brol bestaat... Ik heb het al gezegd, er zonder was ik er niet meer.

Maar ik voel me niet echt ziek meer. Alleen, blijven hoesten en piepen en brommen... Nu ja, dat zal dus ook wel passeren met voorbijgaan.

Buiten schijnt (eindelijk) de zon weer eens ! Het voelt direct beter, leuker, lichter (op beide betekenissen van dit woord). Gek, dat licht zo'n invloed heeft op de mens. Tegen depressies - vooral winterdipjes - schrijft men een lichtkuur voor. Moet je in een ruimte zitten met heel sterk licht, en de weldaad van die nep-zon over je laten komen.  Het schijnt te helpen... Maar ik heb niet vlug een dipje, en als ik al eens mijn oren laat hangen, dan duurt dat niet lang, zodra ik er in luk (en dat gaat heel vlug) om op iets anders te denken, dan ben ik het dipje voorbij... Dat kun je wellicht niet echt een dipje noemen ?

Ik denk dat dit iets is wat aangeboren is, je hebt mensen die altijd het halflege glas zien, en mensen die altijd het glas halfvol zien. Het is krek hetzelfde, maar je bekijkt het anders.

Is dit goed ? Ik weet het eerlijk gezegd niet... Het lijkt me dat het ook zijn voor en tegen heeft. Het kan aanleiding geven om rap tevreden te zijn met de behaalde resultaten... en dat is in onze wereld niet altijd positief.
Toch denk ik dan wel eens dat de wereld verkeerd is.
Ik ben niet echt "preneur" van de huidige gang van zaken in de wereld. Het is mij allemaal véél te rechts. Het moet allemaal opbrengen, iedereen moet netjes binnen de lijntjes kleuren, en ze zwaaien ons om de oren met reglementen en wetten en besluiten en... Te veel om op te noemen !

Neem nu een zone dertig... Na 10 uur 's avonds loopt daar in heel wat straten, wijken, geen kat meer, en is er amper verkeer. Dat is dan "le moment suprême" om je als flik,verdoken op te stellen en processen uit te schrijven voor al wie "te" snel rijdt. Logisch ? Ik vind van niet. Voor mij hoeven die borden er niet echt ! Ik rij niet te snel, en pas mijn manier van rijden aan aan de situatie... en volg netjes de voorschriften. Ik heb in die zowat 50 jaar dat ik met de auto rij al één proces verbaal gehad... Dat komt niet in eerste instantie door het slaafs volgen van al de voorschriftjes en wetjes, maar hoofdzakelijk omdat ik probeer defensief te rijden, te voorkomen dat er iets mis zou kunnen gaan... Dus rij ik regelmatig trager dan men mag, omdat ik vind dat dit veilig is...

Braaf ? Ik zou het niet durven zeggen... Wellicht heb ook ik al heel dikwijs geluk gehad dat er geen snelheidscontrole was, want geef toe, er staan zoveel borden dat je door het bos de bomen niet meer ziet... Ook zijn er bij die héél onlogisch zijn... Neem nu die borden van dorpskern. Heel regelmatig heb ik de indruk dat ik het bord van het einde van die zone niet zag, omdat ik al een heel end rustig door de velden en weiden rij... En dan zie plots enkele grote villa's, en pas daar voorbij dan "einde van de bebouwde kom"... Dat er verder nog wat gewone huizen staan, minder luxueus heeft blijkbaar geen belang, wel die villa's van die *°§!2é... (censuur)...

Ik weet zeker dat ik op dergelijke stukken wel eens te rap reed, maar dan heb ik geluk gehad...

... en ik blijf een optimist !

tot de volgende ?

Beter...

Vanmorgen iets beter opgestaan... Bijna niet gehoest, maar dat mag ook wel, de antibiotica is immers op. Anti-biotica...tegen leven... 't Zegt meer dan we wellicht mogen horen ?

Maar ja, dank zij de moderne Westerse geneeskunde ben ik er nog, heb kinderen kleinkinderen en een schat van een vrouw, en zeggen dat ik zonder de penicilline geen 2 jaar oud zou zijn geworden.

Gek, maar hoewel ik dus nog geen 2 jaar oud was, herinner ik me de verpleegsters van het Wit-Gele kruis nog. Ik zie ze nu nog voor me... Ik kreeg om de zes uur een inspuiting, dag en nacht. Die dames kwamen met de fiets door nacht en ontij om mij te genezen.

Was ik enkele jaren vroeger geboren, dan was die eerste antibiotica er nog niet, en ik dus wellicht ook niet. Ik ben van kort na de oorlog en kon dus genieten van dit moderne geneesmiddel.

Misschien vind je me idioot, maar ik denk daar nog regelmatig op... Stel dat ik het niet gehaald had, met wie zou Anny dan gehuwd zijn geweest, waren er dan kinderen, kleinkinderen?

En wat was er met mij ? Zat ik in de eeuwige dood, het eeuwige niets? of zat ik nu rijstpap te eten met gouden lepeltjes ? Of was ik allang hier terug, wedergeboren... en in wat of in wie ?  Heb jij soms ook van die bizarre gedachten? Of ben ik ook daarin een speciaalke ? Och, je hoeft het me niet te vertellen, ik heb er immers geen zaken mee, maar wie weet... Misschien heb ik je ideeën gegeven? Misschien doe ik je nu ook eens denken op dat ondenkbare ?

Je hoeft er geen schrik van te hebben, alle opties zijn nog open, en voor haast alle opties zijn er bewijzen te over, met andere woorden zelfs bewijzen zijn niet waterproof... De mooiste vind ik die van dat Amerikaanse instituut dat zich bezig houdt met het ontdekken van wat niet te ontdekken is... Men heeft er "bewezen" dat de ziel blijkbaar bestaat. Hoe ? Te gek om los te lopen, maar het is gebeurd ! Een stervende heeft zich laten plaatsen in een soort aquarium, die men volledig luchtdicht heeft afgesloten. Heel dat spel, aquarium met de stervende, stond op een zeer gevoelige weegschaal. En ja hoor, na het overlijden woog dit alles plots iets minder, er was dus (volgens de onderzoekers) iets wat na het overlijden het lichaam (en het aquarium) heeft verlaten. Weliswaar onzichtbaar, maar het heeft blijkbaar toch wat van gewicht.. Hoe weinig ook... Maar ja, misschien was het juist een slecht voorbeeld, en is hij te licht bevonden ? (grinnik)....

Zo zijn er ook mensen die overledenen zien, en er zelfs mee praten... En er zijn behoorlijk gedocumenteerde gevallen van reïncarnatie... Misschien heeft het wel te maken met wat we zelf geloven, zelf willen/wensen ? (Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten)...

Ik maak me er niet ongerust in, ik zal wel zien (of net niet)...

Wat voor mij van belang is, is dat we proberen te leven als een goed mens. Een mens die rekening houdt met de andere mensen (en alle andere leven)...  Met hoe meer we hier rondlopen op deze aardkloot, hoe moeilijker die opdracht is. Je moet immers met steeds meer menselijke dingen rekening houden. Nu en dan is er iemand opgestaan, die ons probeerde een algemene leidraad tegeven... Boeddha, Zoroaster, Mozes, Jezus, Mohammed, en nog een heel pak anderen, en iedere keer zijn er dan die deze wijze woorden in hun kaderke inpassen en het gebruiken tot eigen verrijking en het verkrijgen van macht. (Er is één uitzondering: het Jaïnisme...). Ik vind de leer van al deze verlichte personen niet moeilijk te begrijpen, duidelijk als richtlijn... als je het ontdoet van alle invloeden van de mensen, de predikanten...

Ik probeer dan ook mezelf te beperken tot de essentie van al die wijze woorden (ze zeggen eigenlijk allemaal zowat hetzelfde !)... Maar omdat dit blijkbaar voor de meesten niet haalbaar is, heeft men overal wat machtswellustelingen die de anderen wetten gaan opleggen. (Soms wellicht zelfs met goede bedoelingen (?).) Maar de maatschappij wordt er alleen moeilijker en moeizamer door, dus maken ze nog wat wetten er bij, en nog, en nog en nog...

We worden betutteld dat het niet mooi meer is.
En dan zijn ze verwonderd dat er geen vertrouwen meer is in de politici...
djudedju (Zouden er politici zijn na de dood ? Anders opteer ik voor het niets...)

Waar blijft de zomer ?

Ik heb het gevoel dat dit een annus horribilis is voor mij ! Sinds we naar Le Douce France reisden, en een wondermooie reis hadden in het "Land der Katharen", ben ik op de sukkel ! De ene bronchitis na de andere. Ik ben reeds 11 kilo kwijt ! (Nu ja die kilo's mogen er af, maar liefst niet door ziekte !)...

Hoog tijd dat de zon er terug is, met de zo nodige vitamine D... Maar ik heb bloedgroep O, en het schijnt dat je dan veel minder vitamine D op doet via het zonlicht dan een ander, dus slikken we, naast al die andere brol ook nog eens mietevietemientjes...

Ik hou me ook redelijk aan mijn bloedgroependieet... dat zou ook goed en gezond zijn. Dus eet ik (bijna) geen varkensvlees meer, en geen tarwe-producten.... Dat we nu hoofdzakelijk ons vlees gaan halen bij de Arabische beenhouwer, komt dus ook netjes in dat dieet terecht ! We halen er ook onze verse vis, maar die viswinkel is slechts twee voormiddagen in de week open, en dan is het aanschuiven geblazen.

Ik eet ook regelmatig dadels, soms zelfs vers van de boom. (Je moet die eten zoals de mispel, op het moment dat de vrucht lijkt te gaan rotten, is hij het lekkerst !)

Je ziet, het bloedgroep O dieet wordt behoorlijk gevolgd... Niet dat ik nooit eens zondig... Ik koop nu en dan een baguette (Frans brood) bij de Marrokaanse bakker, en ga dan de straat over, om in de Colruyt wat gehakt te kopen... Gek, maar zoiets simpels smaakt me dan echt !

Oh ja, de meeste producten zijn in die Arabische winkels stukken beterkoop dan in andere winkels. (Hoe doen die dat ? Of zijn zij tevreden met een kleinere winstmarge ?)

Maar ik heb, hoe dan ook, het goede weer nodig ! Laat me maar weer rustig aan de waterkant zitten, in de zon, turend naar de dobber... Of de vis nu bijt of niet, het daar zitten, midden in de natuur, is heerlijk, en gezond.

Binnenkort kunnen we ook weer regelmatig naar Pairi Daisa gaan, en er genieten van de prachtige tuinen, de dieren en de lekkere restaurantjes... en natuurlijk zijn ook de rommelmarkt er straks weer in openlucht...

In de winter - en zeker met al die bronchitis - zijn we veel te weinig buiten !

Zon, Waar blijf je ???

Wat doen we hier ?

Natuur is in. Klimaatbetogingen, sterke opkomst van vegetarische tot veganistische levenswijze...

Het doet me allemaal nog wat meer stilstaan bij het geheel van de natuur.
Misschien ben ik een dromer, een uitzondering, maar ik verwonder me steeds weer en steeds meer over de samenhang van alle levende dingen, over het feit dat we steeds meer en meer vaststellen dat ons verstand helemaal niet zo uitzonderlijk is, en dat zowat ieder levend ding een of ander soort "verstand" heeft.

Maar waar ik in een knoop raak, dat is de samenhang van alle levende dingen. Een regenworm is niet alleen een nuttig diertje voor de kwaliteit van de bodem, niet alleen een prooidier, nee, waar de regenworm verdwijnt, raakt heel wat uit evenwicht. Zonder die worm hebben andere levensvormen minder of geen kans.

De wolven in dat Amerikaanse natuurpark, zijn een fantastisch voorbeeld. (Ik denk dat het Yellowstone-park is, maar mijn geheugen kan me bedriegen).

Men achtte de wolven een gevaarlijk en te sterk roofdier, dus werden ze uit het park gehaald (verjaagd en vooral afgeschoten). Men verwachtte dat daardoor het aantal beren, herten... en dergelijke sterk zouden toenemen. Niets was minder waar ! Alles ging aan het slabakken, er kwamen steeds minder herten, en andere dieren, en over die ganse "voedselpiramide"  liep een en ander mis, en moest er voortdurend opgetreden worden in de hoop de zaak wat in leven te kunnen houden.

Tot... ja, tot men de wolven terug zette in het park. Deze toppredatoren hadden het wondere gevolg dat alles begon te herleven, dat er terug herten kwamen, veel meer dan voorheen, en dat alle andere diersoorten ook deze goede invloed ondergingen.

Met andere woorden, het geheel van de natuur leefde op als de natuurlijke samenhang gerespecteerd werd !

Wij, de mens, heeft alleen nog een negatieve invloed op de natuur. (Misschien met uitzondering van de weinige gebieden waar de mens nog leeft in en met de natuur...Maar daar moet men zonodig grondstoffen gaan zoeken, "opvoeden", "bekeren" om ook daar de boel scheef te trekken.

Wij hebben geen plaats meer in het geheel, we nemen er plaats. We plooien alles naar onze manier van leven, en plooien de fauna en flora naar onze wil, en om ons te (over)voeden... We leven met aantallen die onmogelijk in het geheel kunnen ingepast worden. Bomen planten, dieren beschermen... Allemaal lovenswaardig, allemaal stapjes in de goede richting, maar die eigenlijk heel weinig bij brengen aan het geheel van de natuur.

Het klimaat is maar een klein aspect binnen dit geheel.

We weten zelfs niet eens meer hoe we moeten leven als onderdeel van het geheel.

Wij hebben onszelf buitenspel geplaatst !
Waar gaan we naar toe ?

rituelen

Wellicht is het een symptoom van het ouder worden, maar soms kan ik me niet ontdoen van de indruk dat we vastroesten in wat je rituelen zou kunnen noemen... Dingen die je steeds weer op steeds dezelfde volgorde op steeds zowat het zelfde tijdstip doet...

Soms leggen ze het ons van buitenaf op... Neem maar medicamenten: drie keer daags na het eten, en daar zit je dan mee, gedurende heel de tijd dat die ziekte duurt, of dat het doosje pillen meegaat.

Hier zitten we echter met zijn twee, en beiden verheugen we ons in het feit dat we chronisch ziek zijn, en dat bepaalde pillen al jaren ons doen en laten in een bepaald kader dwingen. Andere medicaties zijn maar tijdelijk, of in tijden van heel veel pijn...Maar ook die horen eigenlijk in het levensritueel van de pijnpatiënten thuis...

Soms zijn er zoveel rituelen, dat ik voor mezelf, inwendig het lijstje moet aflopen: heb ik niets vergeten...

Ik sta 's morgens op, en ga eerst wat turnen. Momenteel zijn een deel oefeningen niet mogelijk, door een ontsteking van twee pezen en het slijmbeursje in mijn linkse schouder, maar ik begin toch maar iedere dag met turnen. Dan ga ik naar de slaapkamer en doe mijn pyjamavest uit, om naar de badkamer te trekken. Ik neem de fles met het middel voor mijn kalkhuishouding, meet daar netjes de vereiste hoeveelheid af, en slik dit door. Maatbekertje uitspoelen en afdrogen. Ondertussen het warmwater laten lopen, zeezout in mijn neusspoelbeker doen, het water op lichaamstemperatuur brengen, en dit water in de neusspoeler doen. Ik zet me op de rand van de badkuip, vlak tegen de lavabo, hou het hoofd schuin en spoel mijn neus. Eerst het ene neusgat, dan het andere. Dan neus goed snuiten, zodat de neusgang weer "droog" is. Dan ga ik naar de slaapkamer, waar Anny ondertussen de antibioticadruppels aan het schudden is, ik leg me op mijn rug, en Anny doet in ieder neusgat drie druppeltjes. Ik ga (snuivend) rechtop zitten, en Anny smeert mijn pijnlijke schouder in.
Terug naar de badkamer. Ondertussen vlug eens op de weegschaal staan, om te zien of mijn gewicht zowat stand houdt...
Tanden poetsen. Mond spoelen. Een deel van het water in het glas laten, want ik moet dan nog het middel voor mijn atypische ouderdomsastma diep inhaleren, en dan onmiddellijk zeer zorgvuldig de mond spoelen (gevaar voor mondschimmel !!!). Dan glas terug vullen met lauw water, uitdrinken voor de vooruitgang van de achteruitgang (werkt minstens evengoed dan de middeltjes die je in de apotheek koopt !). Vals gebit poetsen en op zijn plaats steken. Dan, zoals ieder mens me wassen en mijn haar kammen. Terug naar de slaapkamer. Anny is in die tijd naar beneden getrokken waar ze het ontbijt klaar zet, naast mijn medicamenten. Ik doe mijn kleren aan, maak het bed op, en zet het raam open om de kamer te verluchten.

Beneden neem ik eerst de twee zakjes granulaten voor mijn chronische darmontsteking, met wat fruitsap, dan mijn zes pillen met de rest van het fruitsap. Ik leg een laagje lekkere sinaasappelconfituur op mijn rijstwafel en eet die op. Dan neem ik een banaan, pel die breek die in twee, een stuk voor Anny en een stuk voor mij, tegen de spierkrampen...
Einde van de morgendrituelen...

Er zijn ook zo'n (gelukkig minder complexe) rituelen voor het noenmaal, het avondmaal en bij het slapengaan, maar daar wil ik jullie niet mee vervelen. (Ik denk dat jullie de morgen al vervelend genoeg vonden...

Maar je ziet, het is werkelijk een ritueel, waarbij de volgorde bepaald is, de werkwijze en het tijdstip... Het bepaalt dus mee het leven van elke dag.
Verbaast het je, dat ik soms voor de spiegel in de badkamer sta, te denken: heb ik nu alles gedaan wat moet?
Of is dit ook een symptoom van het ouder worden???
(durf niet te knikken hé !!!)

Tot de volgende blog ?

Wal'eere, wa'weere (Wel Heer, wat een weer )

We kregen een abnormaal warme februari, met zonnig warm weer... Het leek haast zomer. Terrasjesweer.
En nu, de eerste dag van maart, is die te vroege zomer plots weer weg, verschwunden. Het is weer normaal weer voor de tijd van het jaar. Grijs, nattig, sombere luchten... Het doet onwennig aan na die pre-zomer.

Maar, hoe node ik het zeg, het moet regenen. En behoorlijk veel regenen. Liefst niet van die wolkbreuken, maar lang en gezapig regenen, zodat het water rustig de grond in kan dringen, en het grondwater weer naar een min of meer normaal niveau kan rijzen. Het gaat hier wellicht niet alleen over de voorraad water... Als ik het goed begrijp, trekt water ook water aan. Of om het andersom te zeggen, droogte trekt geen water aan. Als we nog eens zo'n droge zomer krijgen als vorig jaar, en moeten vertrekken van een nu al veel te laag grondwater, dan wordt het een ramp.

Gelukkig liggen we aan de zee, zodat daar toch een zekere vorming van regen kan plaatshebben, anders zit het er dik in dat we met echte droogte zouden te kampen krijgen.

Wie nu nog steeds de klimaatverandering ontkent, daar hapert iets aan... Ik zeg niet dat het ganse pakket van veranderingen te wijten is aan wat wij, de mens, doen en hebben gedaan, maar het lijkt evident dat onze natuur naar de knoppen gaat. En wij zijn een stuk van die natuur. Het is ook heel duidelijk dat wij een enorme invloed hebben op de wereld. Onze manier van leven heeft een haast wereldwijde verandering gevergd van deze natuur. In plaats van het kolenwoud, waar de romeinen zoveel angst voor hadden, zien we nu weiden en akkerland, en zijn de bomen bijna verdwenen. Bomen die voor de verwerking van de CO2 zo belangrijk zijn.

Er is meer, en erger... Gisteren heb ik boontjes gegeten, verse boontjes. Dat die van de andere kant van de wereld komen, daar liggen we niet meer van wakker. We eten ananas, mango's en verse dadels... Ik herinner me nog de tijd dat boontje ingelegd werden of gesteriliseerd, dat ons moeder voor de winter zelfs een voorraad eieren kocht om te bewaren in waterglas. We hadden geen diepvries, en er was niets anders op de markt dan de seizoensgroenten. Appels lagen op de zolder op krantenpapier, en op het einde van de winter waren ze nog steeds te eten, maar ze waren uitgedroogd en gerimpeld als oude wijven... en zelfs die zijn nu niet meer zo gerimpeld, dank zij allerlei smeerseltjes... en wellicht ook door de veel vitaminerijkere voeding. (en het mindere werk buiten in weer en wind).

Zelfs onze snijbloemen worden nu gekweekt in Afrika, op gronden die veel beter zouden benut worden voor de Afrikanen zelf... Maar daar zien we nog veel gekkere dingen gebeuren met de natuur dan hier. Daar worden enorme oppervlakten land gekocht door (onder meer en vooral) China, die er voedsel kweekt voor zijn bevolking, terwijl de Afrikanen honger lijden, naast de velden vol vruchten.

Ik ga niet ontkennen dat zo'n plukverse ananas of mango me lekker smaken... Maar is dit echt nodig ? Is dit echt nuttig ? Kan de wereld dit dragen ? Wat is de ecologische voetafdruk van een ananasetende Europeaan?

Als we denken aan de vliegtuigen die al deze plukverse groenten en vruchten tot bij ons brengen, dan moeten wij ook denken aan de economie... Ik moet je niet vertellen hoeveel taks we betalen op brandstof voor onze auto, maar weet je dat vliegtuigen helemaal géén taks betalen op de brandstof ?
Natuurlijk ben ik me bewust van de invloed op de economie... Als we dit afschaffen, dan verliezen we niet alleen die verse ananas... we verliezen een hele economie, hier en ginder ver.

Er komt nog meer bij kijken... Stel dat Amerika en nog enkele grote landen niet mee doen aan dit economische afslanken... Dan gaan die zich abnormaal economisch versterken, en krijgen we een sterke scheefgroei van de wereldbalans... en oorlog is een zeer verleidelijk economisch systeem voor wie zichzelf sterker acht...

Weet je... soms ben ik blij dat ik al zo oud ben.
... en blij dat ik nog weet hoe we kunnen leven op een normale manier, zonder al die invoer van plukverse boontjes uit Israël...

(Dat was ook de tijd dat er in de wijk waar we woonden in totaal drie auto's waren: de vrachtwagen van de fruithandelaar, de taxi van de taxichauffeur, en de auto van mijn vader, die ook een bedrijfsvoertuig was... Dat was ook de tijd dat er in gans die wijk maar een handvol mensen was waar een telefoon was... Wij voelden ons niet arm, maar moesten we nu terug naar die tijd, dan zou dat wellicht veel pijn doen, heel veel pijn, want we moeten dan inleveren... en dat is veel moeilijker dan wat wij kenden, want wij kenden de groeiende economie ...(die leidde tot dit nu))...

djudedju

smoor

Dat is het woord dat we gebruiken om mist aan te duiden. 't Smoort. 't Is mistig.
Ik ben geboren en getogen aan de Noordzee. En ik heb de tijd nog meegemaakt van de "maalboot", the mailboat Ostend - Dover. Een verlengde van de spoorweg over de zee, met schepen.
Ik heb er op "gewerkt", in mijn jonge jaren, en heb er veel herinneringen aan, vooral herinneringen aan Whisky, bier, drambuie... en veel en lekker eten aan boord.
Ik heb uren voor Dover "gelegen" op de "Roi Léopold" (die we oneerbiedig de Rock 'n Roll noemden omdat het het laatste schip was zonder deugdelijke stabilisatoren...) in een loeiende storm, we waren maar met enkelen meer die niet zeeziek waren, zelfs de meeste bemanningsleden voelden zich niet lekker en deden hun job, maar hadden veel liever in hun kooi gelegen, met een emmer naast zich.

Die storm deed me niets. Ik ben maar één keer echt bang geweest, en dat was in de mist... Je zag niets, en je hoorde overal om je heen motoren van schepen, het doordringende en trieste geloei van de scheepshorens, het gelui van de scheepsbellen. Radar of niet, al het personeel stond in dat weer op post langs de reling rondom het schip, te luisteren of er niets te dicht kwam...
Dat vond ik beangstigend.

Je zit niets, je hoort van alles.

Mist gaat niet gepaard met wind, de zee ligt plat, grijs als lood, overgaand, verdwijnend in de kleur van de mist, zodat je het gevoel hebt dat je niet meer op deze wereld bent, je zit ergens in het niets.

Misschien is dat het waar ik bang van was ? Het gevoel nergens meer te zijn?

Doet dit je -onbewust- denken aan de dood?

Zou de dood het niets zijn ?

Dood gaan... Er lijken me drie mogelijkheden aan het doodgaan:
1) alles stopt. Je bent niet meer. Net zoals voor je levensbegin.
2) Je komt terecht in de cirkelgang van het leven, en gaat naar een volgende geboorte.
3) Je gaat naar het eeuwige leven

Er is dus eigenlijk niets aan de dood om bang van te zijn, noch de ene mogelijkheid, noch de anderen hebben iets om bang van te zijn. Het "slechtste" (in ons denken) is dat we gewoon niet meer zijn. Maar daar is eigenlijk ook niets om bang voor te zijn, je bent er gewoon niet meer. Dat is alles.

(Maar misschien is de angst die de meeste mensen voelen dan wel een soort natuurwet, iets zoals "iets wat in beweging is, wil in beweging blijven. Het is door externe zaken dat er geen perpetuum mobile bestaat, zonder die externe dingen is het mobiele altijd eeuwigdurend. Meteen lijkt daarmee ook het verlan.gen naar verder bewegen, verder zijn, een logica te hebben.)

Mattheus 18 vers 6: 6 Maar zo wie een van deze kleinen, die in Mij geloven, ergert, het ware hem nutter, dat een molensteen aan zijn hals gehangen, en dat hij verzonken ware in de diepte der zee.

Waarom houdt men momenteel eigenlijk een vergadering over de pedofilie ? Het evangelie lijkt me heel duidelijk: Een molensteen aan de hals en de zee in kieperen. Ik denk dat dit een van de heel weinige keren is dat er niet gepraat wordt van vergeving. Het lijkt of de Heer hier zelf lichamelijk wil straffen, en wel met de doodstraf.

Hier is het blijkbaar niet van "Wiens zonden men vergeeft..."
Wat zitten ze daar dan te tateren ?

Ach ja... ik schrijf immers over mist, die alles verdoezelt, verbergt...

djudedju !