Pijnkliniek

Het lijkt er op dat we weer vertrokken zijn voor een rondje pijnkliniek...
Ik heb al een afspraak vastgelegd, weer voor Anny...
Ze zit weer met veel pijn, nu in haar andere been. Uitstralingspijn.
Er zit dus of nog een zenuw klem tussen twee wervels, of misschien is het wel aan dezelfde wervel, waar de zenuwen helemaal klem zitten...
Hopelijk moet ze niet weer eerst de hele haast eindeloze reeks onderzoeken ondergaan, maar ik vrees er voor...

Ik weet te goed wat rugpijn is, om haar niet te begrijpen... Ik heb geleerd de pijn weg te duwen naar een stil plekje in mijn denken, maar ik weet ook, dat als de pijn werkelijk hevig is, dat je dat niet weg kunt denken. Dat het niet meer helpt om met iets anders bezig te zijn, dat het niet meer helpt om eens anders te gaan zitten of liggen of staan... Pijn kan alles overheersen. het maakt je kribbig, want je wereld is niet meer zacht en rond, het is hoekig en scherp.

"Waar hebben we dat verdiend"?

Niemand "verdient" zo iets... Plots heb je het. Is het daar. overheerst het je volledige zijn.

Bitter zijn helpt geen zier, integendeel.
Je moet leren heel voorzichtig te leven, onmiddellijke oorzaken te vermijden, te stoppen met wat je bezig bent zodra de pijn een bepaald niveau bereikt, en het duurt heel lang voor je die grenzen leert kennen, leert beheersen.
Goddank ben ik al zo ver, en kan ik her en der wat uit handen halen van Anny. Niet veel, veel te weinig, maar ja, ik moet ook binnen die grenzen manoeuvreren... Ik maak de bedden op, tegenwoordig ben ik het die de dingen uit de auto haal en dergelijke kleine dingen meer.

We leven in een voortdurend aftasten van grenzen, die soms de indruk geven helemaal niet vast te liggen - je kunt de ene dag meer dan de andere-. Soms heb je het gevoel dat het weer een invloed heeft op de pijn, soms denk je dat dit dan weer niet klopt. Soms gaat pijn haast miraculeus veel minder erg worden, soms net omgekeerd, en krijg je pijn door onbekende redenen.

Voor buitenstaanders moet het onbegrijpelijk overkomen.

Spanning doet je ook geen goed. Je bent ongerust over een of ander met de kinderen of kleinkinderen, en dat lijkt de pijn aan te zwengelen.

Weg-denken...
Dat is voor mij en volgens mij, nog steeds de beste pijnstiller. (Als we praten over gewone pijn, niet over de allesoverheersende) Voor mij is bezig zijn, met wat je nog aankunt, en wat je graag doet, een van de beste pijnstillers. Niet dat het de pijn geneest, maar door intens aan andere dingen te denken, intens bezig te zijn, volledig benomen te zijn door iets, verdring je de pijn.
Ik heb het vermoeden dat je hersenen niet onbeperkt met verscheidene dingen op hetzelfde ogenblik kunnen bezig zijn.

Door het intens bezig zijn met dingen die je graag doet, neem je de plaats van de pijnervaring in je hersenen weg, je beneemt het zijn plaats.

Het is dus belangrijk dat je iets doet.
Bezig bent.
Dat kan van alles zijn, wellicht kan het zelfs iets zijn wat enkel en alleen de geest bezighoudt, zoals een goed boek of een mooie film... Voor mij is het meestal meer op manueel vlak te vinden, het maken van dingen, van mooie dingen... Sommigen noemen mij een kunstenaar, ik noem mezelf helemaal niet zo... Voor mij is het allemaal meer spielerei... Leuke, mooie dingen maken.

Soms weet je dat bepaalde dingen je gaan pijn doen, maar doe je het zo graag, dat je eigenlijk bewust kiest voor de pijn. Onze regelmatige bezoeken aan Pairi Daiza horen bij die keuzes. Het is zo leuk om samen te zijn met Luc en Rita en te genieten van dat prachtige natuurschoon, die vele dingen om te zien, dat ik de pijn er "graag" bij neem.

Je moet dus leren leven met pijn, en die pijn zo goed mogelijk leren beheersen.

Ik hoop dat ik met Crea, maar ook met dit blogje, mensen een beetje help in hun zoektocht binnen "leven met pijn"...

tot de volgende ?

ssstherfssst

Nu en dan zwiepen de takken van de linde heftig heen en weer, dan weer staan ze doodstil, afgetekend tegenover het grauwe geluchte, in een groen dat stilaan zijn frisheid verliest.
Alles is nog groen, maar het groen heeft al een andere tint dan in de zomer. Het wordt donkerder, matter van kleur.

De natte grond begint zijn typische grondgeur te verspreiden, die je haast alleen in de herfst kunt waarnemen... of als je in de zomer een handvol mulle bosgrond tegen je neus houdt. De geur van vertering, van wat ze in de wijnmakerij de nobele rotheid noemen.

Hier en daar zie je nog een late bloem, die wanhopig poogt vrucht te maken, maar weet dat het niet meer voldoende tijd heeft, en dat de koudere nachten hem de groei beletten.

Herfst.

De bloemen van de hortensia worden harder, vertonen de kleuren waarin je ze kunt bewaren, een hele winter lang. Nu afknippen, op een droge plaats, met de bloemen naar beneden ophangen en laten drogen, of nu onmiddellijk verwerken in een herfstig bloemstukje.

Herfst...

Het zou nu de tijd moeten zijn dat je de zwaluwen ziet vergaren voor de tocht naar het zuiden, maar er zijn hier nog amper zwaluwen te vinden... Gek, enkele kilometers verder, in het nog veel landelijkere Wallonië zien we ze wel nog in redelijke aantallen. In Ogy is er een huis waar onder de brede dakgoot het ene nest tegen het andere zit, en waar de oude en jonge zwaluwen ons om het hoofd vlogen.

Herfst...

We hoorden vandaag het bericht dat zowat de helft van het leven in de zeeën is verdwenen... Door te sterke bevissing, vervuiling en teloorgang van het leefmilieu (onder meer koraalriffen)... Maar als ik hier op land om me heen kijk, dan is ook op het land een heel hoog percentage van het dierlijke leven verdwenen, met uitzondering van de enkele soorten die zich hebben weten aan te passen aan een bestaan in een wereld op mensenmaat.

Herfst...

Als ik zo de wereld bekijk, dan lijkt het haast dat heel wat aspecten van de herfst al in de zomer en de lente zitten, door verloren gaan van biotopen, vervuiling van lucht, water en bodem... De herfst moet niet meer met koude en natheid zwaaien om heel wat fauna en flora te decimeren, heel wat soorten zijn er al helemaal niet meer of haast niet meer. Hoelang is het al geleden dat ik nog een leeuwerik hoorde zingen?

Herfst...

Het lijkt haast of we de wereld onderdompelen in een voortdurende herfst... En de enige vogels die we hier voortdurend zien en horen zijn kauwen, kraaien, roeken, bosduiven... We zijn blij als we een mus zien, spreken er van als er een roodborstje zit of een winterkoninkje... De goudgele grasmus, het kwikstaartje, de leeuwerik, de kwartel... allemaal niet of haast niet meer te vinden.

Wat er nog zit van kleine zangvogels wordt veelal opgegeten door de scheefgroei van kraaien, eksters, gaaien...

Herfst...

... het lijkt dat alleen nog de bladeren moeten vallen...
... de rest is al lang dood...

herfst...
djudedju

tot de volgende ?

Stromae - quand c'est ?

Ik moet zeggen dat ik eigenlijk niet echt hou van de muziek van Stromae...
Maar met dit liedje heeft hij me geraakt.
En wellicht velen met mij.

Hij brengt niet alleen in tekst, maar ook in beeld de enorme greep die de ziekte, ja zelfs het begrip, kanker op de mens heeft.

Nochtans zijn steeds meer kankers behandelbaar en te genezen, maar toch heeft iedereen schrik, van het woord alleen al.

Waar kanker in een gezin opdoemt, daar is het ganse gezin getroffen.

Bij een van die gratis borstonderzoeken ontdekte men bij Anny iets wat verdacht was. Je krijgt dan een briefje met het verzoek je voor verder onderzoek aan te bieden. Dat is al genoeg om je de schrik van je leven te bezorgen. Dan onderga je een hele resem onderzoeken, waarvan sommige behoorlijk pijnlijk, en dan moet je weer wachten...
Ongerust.................................... is een veel te klein woord.

Je krijgt dan te horen dat er niets is ontdekt, maar dat er duidelijk sprake is van een ding dat haast zeker kanker bevat of binnen afzienbare tijd zou leiden tot kanker. Men stelt je voor om het verdachte ding operatief te verwijderen.

Naderhand waren wij gelukkig bij de mensen te horen waar er nog net geen sprake was van kanker, dus geen nazorg in de zin van bestralingen of chemo... Wel om de zes maand op onderzoek om te kijken of er niet opnieuw...
Je bent blij dat het niets is, maar iedere zes maand ga je weer ongerust naar dat onderzoek.

Bij het gratis darmonderzoek was het weer zoiets, en weer zonder erg, maar ook daar ben je weer bang.

We kennen allemaal mensen die aan kanker lijden, of die er door gestorven zijn.
Soms heel jong.
Heel pijnlijk, voor de patiënt, maar ook voor gans het gezin, voor de familie, de vriendenkring.

Bij de gevallen die ik min of meer van dichtbij heb meegemaakt, is het sterven op de duur een verlossing. Het erge is de ziekte, de pijn, de onrust, het fatum.

Bij wie het van dichtbij meemaakte, blijft de pijn, van de lijdensweg maar vooral van het verlies. Voor hen is de dood geen verlossing. Of toch, een verlossing voor de geliefde uit de pijn, en een blijvend verdriet, een blijvend gemis, een blijvend litteken voor wie achter blijft.

Kanker, zelfs als het geneest, als je nipt ontsnapt aan het verdict "kanker!", blijft een stempel die je niet kunt weg wissen. Het blijft ergens een angstgevoel, een vrees.

Stromae brengt op een zeer symbolische en toch zeer aangrijpende manier het beeld "kanker", in woord en beeld.
http://www.verkenner.be/
Hopelijk helpt het ons allemaal een beetje om het begrip wat meer bespreekbaar te maken, het wat open te trekken, het uit de sfeer van dat dodelijk intieme, dat stilhouden, dat verzwijgen dat weg stoppen te halen. Hopelijk brengt het iedereen er toe om de zieke te bezoeken, bij te staan, te sterken. Voert het ons naar meer openheid en meer warm begrip voor en met elkaar.
Want geef toe, als we dat woord horen veranderen we allemaal in angsthazen.
Begrijpelijk, maar het is belangrijk dat we die angst niet groter maken dan nodig, dat we blijven steunen, blijven praten, blijven op bezoek gaan.
Dat is voor iedere soort zieke van belang, maar zeker voor mensen die aan kanker lijden en haast het moderne equivalent zijn van de melaatse... Het lijkt soms of ze besmettelijk zijn, of ze de anderen de dood in jagen.

Het zijn zieken die wellicht minder dan anderen besmettelijk zijn, alleen de schrik van deze ziekte doet ons de mens in die ziekte mijden... Gek eigenlijk, een angst die op niets gefundeerd is. Maar waar we uiteindelijk de zieke wellicht nog meer pijn bezorgen.

De zieken bezoeken... een van zeven werken van barmhartigheid... Of is het ouderwets om even op oude waarden te wijzen?

tot de volgende ?

Coucke Daiza

Gisteren zijn we weer eens gaan wandelen in Pairi Daiza...Of is het nu Coucke Daiza... Maar dat trekt wellicht te veel op koekedoze ???

Misschien denkt u aan de regenbuien, maar troost u, de enige regen die we gehad hebben, is wat grote druppels gedurende de roofvogelshow, vandaar zijn we rap-rap een gebouw binnengelopen, en hebben er een koffie genoten in het onverwachte gezelschap van enkele oude kennissen uit Oostende.

Ik had hen niet gezien, maar zij mij. En toen de eerste bij me kwam herkende ik haar eerst niet, tot haar zuster er bij kwam, en dan scheen meteen het licht weer in dat achteraf-zolderkamertje van mijn hersenpan... Monique en Nora ! Dju toch !

We hebben nog wat zitten praten over oude tijden, en dan valt het stil... Over het heden kunnen we niet veel zeggen, want er is niets meer gemeenschappelijk.
Als mensen me vragen: "Wil je niet terug naar Oostende?", dan is dat mijn grootste argument om daar volmondig "Neen !" op te zeggen. Ik ken nog wel wat mensen, maar we zijn volkomen uit elkaar gegroeid, het enige wat we nog gemeen hebben is een ver verleden. In het heden delen we niets meer. En geef toe, het is niet goed je alleen vast te pinnen op oude tijden, dat lijkt me haast op een spoedcursus "Hoe krijg ik rap Alzheimer"...

Waar wij Anny en ik, en onze kinderen en zowat al onze kennissen, dol zijn op Pairi Daiza, waren de meeste van de Oostendenaars helemaal niet content van het park. Ze hadden een dierentuin verwacht, waar je de dieren één na één kunt bekijken van dichtbij, voorgeschoteld in kooi na kooi. Pairi Daiza is dat niet.
Pairi Daiza is een prachtig park, met verbluffend veel exotische planten, prachtig aangelegde tuinen het thema van een of ander deel van de wereld. Ben je in het Chinese deel, dan zie je hoofdzakelijk planten uit dit stuk van de wereld, en de dieren zijn ook van daar afkomstig. Maar die dieren worden je niet getoond in een klein hok waar ze heen en weer lopen voor de tralies, nee, ze worden in een stuk haast natuurlijke biotoop gezet, en het is aan u om dat stukje natuur goed te bekijken en te speuren waar de dieren zijn.  Sommige dieren zijn makkelijk en duidelijk zichtbaar, maar andere moet je soms echt langs het stuk terrein heen en weer wandelend gaan zoeken. Voor wie dan een dierentuin à la Zoo van Antwerpen verwacht, is dat misschien een desillusie, maar voor wie de dieren wil zien op een zo natuurlijk mogelijke manier, met eerbied voor het dier en zijn levenskwaliteit, moet hier in Pairi Daiza zijn. In Planckendael (het stuk Zoo in Muizen bij Mechelen) werkt men ook meer in functie van het dier in zijn zo natuurlijk mogelijke biotoop, en wellicht zou de Zoo-fan daar ook niet echt happy zijn.

Pairi Daiza vind ik nog een stuk mooier dan Planckendael, omdat het park zo veel mooier is... Het biedt niet alleen tuinen aan volgens de werelddelen waarvan ze het thema vormen, maar ze worden ook nog eens mooi opgeluisterd met prachtige replica van beroemde gebouwen uit die delen van de wereld. Bovendien vind je in de tuin nog eens bijkomende verrassingen in de vorm van museumstukken, hier en daar in een gebouw echt prachtige stukken, maar ook buiten, in volle natuur zie je beelden en ook stukken natuursteen, waaronder formidabel mooie halfedelstenen, maar dan in formaten die enorm te noemen zijn, zeker voor wie gewoon is deze stenen te zien in een verzameling van minieme stukjes steen.

Wij raken er niet op uitgekeken... Maar ja, als die dingen je niets zeggen, dan raad ik je aan naar de Zoo te gaan... Een type dierenverzameling die ik helemaal niet mooi vind. Ik verwijt de Zoo niets, ze doen inspanningen om het de dieren ook een zo goed mogelijk leven aan te bieden, en ze hebben Planckendael opgericht om daar nog meer aan te voldoen, maar op het gebied van de Zoo te Antwerpen, is het grondgebied veel te klein om op een natuurlijkere manier te werken.

Maar, zoals je ziet, soms verwachten mensen blijkbaar dat oude type van dierentuinen, een verzameling van zoveel mogelijk dieren op een zo klein mogelijke oppervlakte... Zoals het vroeger was, zoals het vroeger opgevat werd: een verzameling van dieren...

Nogmaals, de Zoo van Antwerpen doet wat ze kunnen om de dieren ook zo goed mogelijk te verzorgen, en ze zo natuurlijk mogelijk te laten leven, maar ze zitten nu eenmaal op een veel te klein stukje grond. Beide dierentuinen doen echter ernstige inspanningen om van de dierentuin ook een stuk conservering te maken, waarbij ze bedreigde diersoorten op kundige en beschermde manier pogen tot voortplanting te brengen, en zo de soorten te beschermen en te conserveren. Heel wat dieren zouden al niet meer bestaan op onze wereld, zonder de inspanningen van de dierentuinen.

De eerste keer dat ik een moderne dierentuin zag, waar men de dieren zoveel mogelijk plaats gunde, en ze op een zo natuurlijk mogelijke manier liet bewegen in een zo natuurlijk mogelijk midden, dat was Burgers Zoo in Arnhem, groot gemaakt door de betreurde Antoon Van Hooff. (Hij ligt begraven in zijn geliefde dierenpark).

Toch blijf ik vinden dat Pairi Daiza een stukje hoger zit op de lat, door de fantastische aanleg van het park en de vele replica van gebouwen, waardoor je haast echt in een ander werelddeel denkt rond te lopen.

Nu hadden de Oostendenaars twee zaken tegen... Ze hadden geen zonnige dag, en ze zijn per toeval in zowat het minste van de vele eetgelegenheden terecht gekomen... Toen wij het Chinese restaurant loofden, keken ze bedenkelijk, tot ze van een andere Oostendenaar hoorden dat het er zo goed was...(Je ziet ook daaraan dat ik niet meer echt tot de hunnen hoor, we leven "in den vreemde, hebben andere levenswijzen"...)

Ik ben blij nog eens mensen uit de tijd van toen te hebben ontmoet, blij nog eens in het Oostends te kunnen babbelen, en vooral blij dat we beiden beslist hebben hier in onze mooie, heerlijke Vlaamse Ardennen te blijven wonen, waar we ondertussen al lang thuis zijn.

Voor ons was het bezoek gisteren heerlijk... De scholen zijn begonnen, en dus was het park veel kalmer, kon je rustig genieten van al het moois, en we ontdekten weer heel wat nieuwe dingen, die we de vorige keren niet hebben gezien. Zelfs de stukjes die we voor de tweede of derde keer door liepen, boden weer wat andere zichten en we ontdekten weer planten en dieren die we de vorige keer niet hadden gezien. Ja, ook dieren... Want in veel stukken zitten diverse diersoorten bij elkaar op grote stukken grond, en ja, soms vind je ze gewoon niet bij het eerste bezoek. Nu het kalmer is kun je beter en rustiger kijken, en wellicht zijn ook de dieren minder schuw.

Dat is voor ons mede een deel van het heerlijke van dit wondermooie park...

tot de volgende ?

Materie

Ik weet niet of je soms ook eens zit te zappen op al die vreemde zenders die er op je tv zitten??? Misschien zitten ze wel niet eens bij u op jou tv, maar bij mij wel. Van die zenders die haast evenveel reclameblokken hebben dan echte zendtijd, je kent dat wel.
Op enkele van die zenders zie je veel over de natuur, bij andere zijn het hoofdzakelijk films, bij nog andere gaat het over iemand die auto's verzamelt, en ga zo maar door. Soms echter is het héél bizar.

Er is een dagelijkse uitzending van spokenjagers of onderzoekers van vreemde fenomenen. (Er zijn zelfs reeksen waar men het eerder heeft over dingen die een kwade invloed uitoefenen, en dan onder het fundament van je huis een stuk oud ijzer vinden, vaststellen dat dit de bron van het kwaad is, en dat verwijderen ze dan, en leggen het op een plaats die veilig is, waar de krachten afgeschermd worden...

Maar de spokenjagers, dat is andere koek, met een heel peloton onderzoekers gaan ze, uitgerust met allerlei technische hoogstandjes, in alle plaatsen van je huis plaatsnemen, dagen de geesten uit hun aanwezigheid kenbaar te maken.

Ze tonen je dan beelden van een stoel waar je duidelijk kunt zien dat er warme en koude plaatsen op zijn (infrarood), ze tonen je bewegende schaduwen, en het gekst van allemaal, ze nemen geluiden waar (en nemen die op), die duidelijk lijken op menselijke stemmen, en die soms zelfs verstaanbare boodschappen hebben...

Bizar

Natuurlijk kun je al dergelijke dingen héél makkelijk nabootsen, je hoeft er echt geen techneut voor te zijn, om dergelijke beelden en tapes te maken. Maar voor dergelijke haast onbenullige beelden breng je geen hele groep mensen op de been met een hele technische uitrusting...Tenzij je daar een echte markt voor hebt.

Die markt lijkt er aanwezig te zijn !
Je ziet -gewoonlijke bange of ongeruste bewoners van een pand -, die hun huis of gebouw voor de duur van een dag en nacht overgeven aan dat peloton "onderzoekers" (Echt of niet?)
Na het onderzoek worden de resultaten aan de eigenaar bekend gemaakt, en ook getoond en/of ten gehore gebracht. Je ziet de spanning op het gezicht van die mensen. Of het zijn goede acteurs, of het zijn inderdaad mensen die geloven in de aanwezigheid van een of meerdere geesten.

Ik lig 's nachts heel veel wakker, maar ik heb nog nooit iets gezien dat wijst op de aanwezigheid van een "entiteit", wat dat ook mag zijn. Ik zou doodgraag eens een nacht doorbrengen op een plaats waar ik wel geesten zou kunnen ontmoeten... Maar tot op heden heb ik dat "geluk" (?) nog niet gehad.
Ik ga niet beweren dat ze er zijn, ook niet dat ze er niet zijn...maar ik geloof er niet echt in. Ondanks die filmpjes op tv.

Maar ik zou ik niet zijn, als ik daar niet over ga fantaseren...
Stel dat ET niet zo'n gek wezentje zou zijn met een groot hoofd op een tenger lijfje, maar een onzichtbaar iets? Helemaal ondenkbaar is dat niet, want al onze zintuigen hebben hun beperkingen. Alles wat we waarnemen kunnen wij slechts waarnemen binnen bepaalde grenzen. Dat geldt zowel voor geluid als voor gezicht. Wij zien geen infrarood, wij zien geen ultraviolet, wij horen slechts tonen van zoveel tot zoveel hertz, en wellicht voelen we ook slechts binnen bepaalde grenzen. Het zou dus heel goed mogelijk zijn, dat er "dingen" in onze wereld rondlopen, die we niet zien of horen met onze middelen. Honden kunnen meer horen en bijen zien andere dingen dan wij.
(Als je een hond hebt, dan heb je ongetwijfeld al gezien dat hij starlings kijkt naar iets waar er niets is... Niets wat wij kunnen waarnemen...)

Als ET nu zo'n wezen is, die buiten onze waarnemingsmogelijkheden, hier in huis rond flaneert, dan zouden onze geest niets te maken hebben met vrolijk rondhuppelende afgestorvenen, maar met andere werelden.

Ik zeg niet dat het zo is, maar het zou perfect kunnen...
Eigenlijk is heel onze wereld een heel bizar fenomeen ! Alles wat we zien bestaat uiteindelijk uit atomen. Een atoom is voor meer dan 90% niets, waar een kern in zit, en waar wat neutronen en andere nog kleinere dingen om heen draaien.
Leg jij me maar eens uit waarom wij de dingen die vooral bestaan uit meer dan 90 % niets, kunnen zien en kunnen voelen... Dat wij zelf niet gewoon lek zijn, een soort ballon zonder dat dunne vliesje er om heen. (Trouwens dat ballonnetje is dus dus een vliesje dat voor meer dan negentig procent er niet is ???)

Ik ga stoppen, dergelijke onmogelijke mogelijkheden gaan mijn grijze massa (ook al bestaande uit meer niets dan iets) ver te boven...
djudejdu
Je moet echt niet zoeken naar mirakels, we zijn er zelf een.

tot de volgende ?

doof

Ik heb vastgesteld dat de leeftijd niet alleen iets deed met mijn rug, benen en ogen, nee, het deed blijkbaar ook iets met mijn oren...
Gisteren schreef ik over Ayan, waar ik nadien las dat de kleine sukkelaar eigenlijk Aylan heette... Sorry, wijt het maar aan de ouderdom...

Maar ja, ik ben 69, dus ben ik in mijn zeventigste levensjaar, en dan komt er wel eens wat sleet op, hier en daar. Pas op, dat is geen waardevermindering ! Mocht ik een auto zijn, dan zou mijn waarde heel wat hoger liggen dan de aankoop van een gloednieuwe...Maar ik ben geen auto, eerder een krakende wagen. (Maar krakende wagens lopen het langst !)

Maar een mens voelt wel de leeftijd, wat men je ook vertelt... Deze morgen tijdens het turnen deed plots mijn rechterarm pijn, maar hoe ik er ook aan voel en tast, ik kan nergens de pijnlijke plaats ontdekken, het is één van die vele onbestemde pijntjes, waar we normaliter niet eens over praten. Het hoort er bij... Ik hoor het van mijn collega's, die wel nog een goede rug hebben, ook zij hebben van die vele vage klachtjes en pijntjes, die komen en gaan zonder dat men ooit de reden van het komen (en het gaan) er van ontdekt. Niet erg dus. Helemaal niet om over naar huis te schrijven.

Stel, je bent aan het wandelen, en plots gaat je rechtervoet pijn doen. Je hinkt er warempel van. Je denkt bij jezelf "Wat is dat nu?", maar voor je een antwoord kunt bedenken stel je vast dat het al weer over is. Gek? Nee, oud.

Met dat doof zijn is het net zoiets... Je voelt dat niet, je wordt het meestal helemaal niet gewaar, behalve...
Als Bart hier op bezoek komt, dan is zijn eerste werk kijken waar het bakje van de tv ligt, en het geluidsvolume verminderen. Op de reis naar Brussel zaten we in een zaal met zo'n zeventig vrienden en bekenden, die allemaal aan het babbelen waren en ik moest wel 100 keer weer vragen om het even te herhalen, maar dan luider... En in veel gevallen heb ik geknikt in de hoop dat dit het verwachte antwoord was...

Och, het is nog niet van die aard dat ik van plan ben om naar de dokter te hollen, of naar zo'n winkel waar ze gratis je gehoor testen om je dan een hoorapparaat aan te smeren... Nee, ik hoor, naar mijn gevoel nog meer dan genoeg. Om eerlijk te zijn, soms denk ik dat ik teveel hoor, meer dan ik eigenlijk moet horen. Ik heb wel al jaren last van tinnitus, in mijn linkeroor ruist en fluit het altijd door, de ene keer meer dan de andere keer, maar het is er altijd. Volgens mijn huisarts is daar niet veel aan te doen, dus ga ik mijn tijd niet verprutsen in de wachtzaal van weer een andere specialist. Ik lees en hoor dat er mensen zijn die van zo'n ruis of fluittoon haast gek worden, maar blijkbaar hoor ik tot de gelukkigen die dit kan verdringen naar de achtergrond van de hersenen, waardoor je je haast niet meer bewust bent van dat geluid. Alleen de dagen dat het heel erg luid gaat, werkt het soms wat op mijn zenuwen...

Al ben ik al jaren thuis door de eeuwige rugpijn, toch voel ik me eigenlijk "gezond"... Ik vind dat rugpijn eigenlijk geen ziek zijn is... Ziek zijn, dat is zich ellendig voelen, koorts hebben, overgeven, hoofdpijn en spierpijn en dergelijke hebben, en dat alles meestal ook nog op hetzelfde ogenblik. Je voelt je ellendig, te ellendig om ook maar iets te doen... dat is ziek zijn. Pijn hebben, zonder dergelijke symptomen, dat is ambetant, dat verhindert je heel wat dingen, maar dat is niet ziek zijn in de zin van koortsig, ellendig en zo.

In die zin ben ik dus NIET ziek. Ik voel me - buiten die rugpijn - eigenlijk kiplekker, alleen doet het nu eens hier dan weer daar ook wel eens onverwachts pijn...

Maar allee, ik schrijf deze blog eigenlijk om me te excuseren dat ik u de verkeerde naam gaf bij het schrijven over de kleine Aylan, en ik hoop dat die kleine kapoen, vanuit de moslimhemel niet kwaad naar me zit te turen...Het was niet kwaad bedoeld... Moslimhemel... Ik weet niet of er een hemel is, en als er ene is, dan zal het er maar ene zijn, voor alle mensen van goede wille, welke religie of zonder religie dan ook... Misschien maken ze een uitzondering voor kinderen, die sterven vooraleer ze echt geleefd hebben, en krijgen die een tweede kans, een soortement reïncarnatie... Ik hoop het voor hen. Want de hemel... dat duurt zo lang hé ?

tot de volgende ?

Vergift

Bent u ook een van de mensen die getroffen waren door het beeld van dat kindje aangespoeld op het strand? Was jij ook zo getroffen door de dood van de kleine Ayan? Had je ook een krop in de keel toen je hoorde dat de vader niet alleen zijn zoontje Ayan had verloren, maar nog een andere zoon en zijn vrouw?

Eerlijk- Heb jij een moment getwijfeld aan wat je zag op je tv ?

Heb jij daar abnormale dingen vastgesteld?

Toch kun je op internet hele beschuldigingen horen dat dit beeld volledig bedrog was, dat dit kind zelfs niet eens door verdrinking om het leven kwam, dat zijn positie ten opzichte van de zee helemaal verkeerd is, dat de richting van zijn natte haren niet kloppen met de stroming van het water...

Ik heb het heel aandachtig allemaal gelezen.
Omdat ik niet alleen met mijn verstand geloof, maar vooral met mijn hart, poogde ik die argumenten te weerleggen, maar een deel er van kun je niet zo maar, niet zonder er bij te zijn geweest, weerleggen.
Een deel wel... Ik ben een kind van de zee, en heb meerdere keren dingen zien aanspoelen, weliswaar geen lijken (Gelukkig maar), maar de zee is een gek ding. Je ziet soms een balk regelrecht op het strand komen, bijna als ware het een afgeschoten pijl, soms komt het helemaal dwars aangespoeld, en soms schots en scheef. Bovendien gebeurt het aanspoelen meestal niet in een keer. Je ziet het aanspoelen, door een volgende golf weer halvelings opgepikt worden, scheef mee getrokken worden, soms weer helemaal vrij komen van het strand, en dan weer drie, vier golven later pas weer op het strand belanden. Je kunt dus uit de positie van het lijkje niets afleiden, en evenmin uit de richting waarin de haren op zijn hoofdje lagen.
Over de verkleuring van zijn handen kan ik niets zeggen... Ik heb nog nooit zo'n drenkelingetje gezien... Maar lijkverkleuring heeft met veel factoren te maken. De warmte van het zeewater, maar misschien - ik ben een leek in dit vak - ook met het feit dat het zoutwater is.

Maar ik moet toegeven dat ik met mijn verstand het verhaal niet helemaal kan ontkrachten. Als ik zuiver verstandelijk reageer, dan moet ik zeggen dat ik het niet meer weet.

Maar zie jij iemand in staat om met een kinderlijkje rond te zeulen, dat nat te maken, en netjes te positioneren op het strand? Bovendien moet hij dat kinderlijkje niet alleen nat hebben gemaakt, doorweekt, hij moet het ook nog eens hebben aan gebracht door het water, want er waren geen voetsporen in het zand te zien. Maar het zou dus kunnen.

Het zou wel een misvormde geest moeten zijn, om zo'n mis en scène op te stellen !
Net zoals het een misvormde geest moet zijn, om -als het wel waar is - een verhaal op te bouwen om dit te ontkrachten.

Maar zuiver verstandelijk ?
Je weet het niet meer.
Heel wat van die foto's en momentopnamen van de tegenstanders der vluchtelingen worden makkelijk ontkracht, soms door gewoon het filmpje niet te stoppen op dat moment, maar ook de verdere beelden weer te geven.

Je kunt alleen nog kijken met je hart, met je gevoel, vanuit je overtuiging.
Maar dat wil dan ook zeggen, dat wie tegen het binnenkomen van die sukkelaars is, kijkt met zijn ogen, met zijn gevoel, met zijn hart...
Met andere woorden, het is haast onmogelijk om mensen anders te doen kijken.

Ja, we hebben hier al heel wat armoede in ons eigen land, nee, we hebben die toevloed van mensen helemaal niet nodig, ja er is al werkloosheid... Maar verandert daar iets aan door de komst of door het weigeren van die sukkelaars? Worden de armen bij ons daar armer door ? Nee. En ja, we moeten iets aan die armoede doen, aan die werkloosheid...

Maar we moeten gewoon de mensen in nood helpen, om het even wie het is, om het even van waar ze komen, om het even welke huidskleur ze hebben of welke godsdienst ze belijden... Of ze nu van Gent zijn of van Syrië, van Pakistan of van Oeganda... Mensen in nood moeten geholpen worden.
Zonder voorkeur !
De enige maatstaf moet en mag de nood zijn.

En probeer asjeblief  de zuivere, nuchtere waarheid te vertellen, ontdaan van gevoelsmatigheden.

Laat ons proberen de waarheid te zien.
Maar laat ons vooral ons hart behouden, een hart dat nog kan en wil mee leven met de medemens, met alle medemensen...

En of de kleine Ayan nu verdronken is, of op een andere manier is gestorven, het is een kind dat gestorven is ! En ik weet uit ervaring hoe hard en pijnlijk dat is en blijft.

tot de volgende ?