Vruchtbaar

De laatste tijd is het rommelmarkten voor ons meestal een onvruchtbaar gebeuren. W e zijn verzamelaars, en kijken eigenlijk haast alleen naar wat ons interesseert voor de verzamelingen. Bovendien hebben we meer en meer ervaring, en kennen steeds beter de zaken die we verzamelen, we kopen geen Afrikaanse beelden als ze ons niet "echt" en "oud" lijken, of "speciaal" zijn, we kopen alleen wandelstokken waarvan we nog geen exemplaar hebben... Kortom, we worden heel selectief (Gelukkig maar, anders werd het huis te klein !)
Maar rommelmarkten is een gek iets... We kunnen 10 markten doen, zonder iets van onze gading te vinden, en plots heb je dan een markt waar je diverse dingen vind...
Gisteren in Wannegem-Lede (te Lede!) was het weer van dat !
We waren nog niet zo heel lang op de merkt aan het wandelen, toen we een Kuba-koning zagen. Dit is een beeldje dat oeverloos gekopieerd wordt door de Kuba, en het bestaat in diverse groottes en in min of meer afwijkende modellen. Anny is verslingerd op deze beeldjes, en zoekt de verschillende modellen. Ik zag het beeldje staan, gek genoeg met de rug naar het publiek. Ik nam het vast, draaide het om, en keek verbaasd ! Voor het eerst zagen we een Kuba-koning met een baard ! Je moet je dan maar matig geïnteresseerd tonen, om de prijs te vragen, maar de man vroeg maar 2 euro... Bingo !

Een eindje verder zag ik een heel mooie en grote Ganesha...  Dat eens goed bekeken... "Mag ik die Ganesha eens nader bekijken?" "Die wat?" "Diene olifant"... Dat mocht. Ik zag dat het handwerk was, en keramiek... De prijs gevraagd, en er in gelukt van bijna de helft af te bieden. "Mag ik hem hier laten staan? We halen hem af bij het terugkeren !" Dat mocht, het breekbare stuk stond daar veiliger dan bij ons in een tas...

We spraken er al van dat het een vruchtbare markt was, toen ik een kraam zag met planten, waaronder hemerocallis. "Heb je ook andere kleuren?" "Ja, die staan nog in de camion" Ik mee naar de camion. Er stond een mooie paarse daglelie... voor 3 euro ! Dat is maar een derde van de normale prijs ! Wat een markt !

Maar het was nog niet voorbij, voor we de rommelmarkt hadden beëindigd, had ik nog 4 wandelstokken er bij, waaronder een mooie Afrikaanse.

Nog een glas cola gedronken bij Marleen, en afgesproken dat we toch eens zouden moeten bij elkaar komen ! Het is al zo lang geleden ! Marleen "hoor" ik regelmatig wel eens via de computer, dus kunnen we langs dit media eens afspreken om bij elkaar te komen. Dat doen we zeker !

Nog wat gebabbeld over de vrienden van toen, zij wist wat nieuwtjes, ik kon haar een en ander vertellen... 3 We moeten echt eens bij elkaar komen!"  Ja... Dat zal leuk zijn. Want daar op de markt kunnen we niet echt babbelen, zij zit bij de organisatie, en is druk bezig.

Thuis gekomen zetten we de wandelstokken in het rek, de Kuba-koning bij zijn neefjes... Maar waar gaan we die Ganesha zetten? Uiteindelijk kreeg hij ook zijn plaats.

In de namiddag begon Anny in de laden van de boekenkast te zoeken... Toen ik vroeg wat ze zocht, zei ze dat ze haar postzegels zocht, die lagen daar toch maar te liggen, en Armand en Lea hebben een vriend die zich daar mee bezig houdt... Anny heeft jaren alle postzegels van alle brieven gescheurd, en die in een doos (ondertussen al twee dozen) gestopt, met de bedoeling daar ooit eens werk van te maken... Maar de laatste tijd scheurde ze zelfs die zegels niet meer af, de interesse was weg. Dus kunnen we die net zo goed geven aan iemand die er wel verstand van heeft...

Zondag aanstaande gaan we met Bart naar de rommelmarkt te Ogy... 't Is te zeggen, gewoonlijk hebben we al driekwart van de markt gedaan, voor Bart er is... Jonge mensen slapen langer dan de oudjes ! Gewoonlijk komen we dan ergens elkaar tegen, gaan dan samen een glas drinken, eventueel gaan we samen dan iets eten (frietjes of een lekkere worst van de BBQ)... Maar Bart zou dit keer eens echt samen willen gaan... Hopelijk kan hij vroeg genoeg uit zijn bed... (Of liever: kan zijn gezin er vroeg genoeg uit... Want de kinderen zijn de echte langslapers !!! djudedju)

Oh ja, één van de wandelstokken is uit massief inox... Heel mooi, maar veel te zwaar om een handige wandelstok te zijn. Het is wel een verschrikkelijk wapen, gewoon door zijn gewicht en sterkte !

Tot de volgende ?

Onweer, storm, regen...

Ik weet het, we hebben om regen gevraagd, maar helemaal niet om onweer, of om stormwind... Maar ja, zo is het nu eenmaal in ons landje, als het regent, dan overdrijven "ze" hierboven altijd. Of zou het die nieuwe weermadame van VTM zijn die haar entree in vetjes wil zetten?

Ik weet het, dat doet er allemaal niets toe. We krijgen het weer dat komt. Point final. We hebben niet te kiezen. We mogen echt niet klagen, we zitten in een gematigde zone, een beetje van alles maar van niets echt te veel. Als je kijkt naar filmpjes uit verre landen waar ze met grote tornado's zitten, of tropische regenbuien, of een zes maanden "nat seizoen"... Dat moet ook wat zijn ! Hier wisselt het voortdurend af, en iedere keer je een BBQ plant kun je er haast zeker van zijn dat het net dan weer begint te regenen, maar geef toe, er zijn ergere dingen in het leven dan dat.

De takken van mijn linde zwiepen heen en weer, soms denk ik: nu breken ze ! maar nee, daar zwiepen ze net op tijd weer terug. Het is niet wat je een strakke wind zou noemen, nee, het komt in vlagen. Bij Anny zit het weer in haar rug, haar ene been doet pijn. Ik mag niet klagen, de laatste dagen gaat alles wonderwel. Ik voel mijn rug, maar het gaat, en als ik eens dingen doe die de pijn de hoogte injagen, dan is het 's anderendaags weer weg. Toen we naar Paira Daiza zijn geweest, verrekte ik van de pijn, zo erg dat Luc en Rita er mee inzaten of ik wel thuis zou geraken met de auto... Maar waar ik gerekend had op enkele dagen pijn, was ik 's anderendaags al weer redelijk goed. Van de vispartij idem dito... Ik voelde wel dat mijn spieren pijn deden, maar spierpijn is het minste van mijn zorgen. Blijkbaar zit ik in een betere periode... Of misschien is het een nieuwe fase in de slijtage van mijn rug ? Ik ken nog mensen die met verouderen iets verbeterden. Genezen zit er natuurlijk niet in, maar alle verbetering is welkom ! Van mij mag dit proces nog een hele tijd door gaan! Nu Anny minder kan, is het juist op tijd dat ik weer iets meer zou kunnen.

Gek, buiten lijkt het nu plots windstil...de lucht wordt heel donker, zonder het licht van het scherm zou ik wellicht mijn lettertoetsen niet meer zien. Wellicht gaat straks weer de wind te keer, en het zou me niet verwonderen als er weer donder en bliksem bij te pas kwam.De eerste verlofdag van Bart ziet er niet goed uit. Hopelijk wordt het weer beter, zodat hij eens lekker kan genieten van de buitenlucht. Wij zouden vandaag naar de rommelmarkt gegaan zijn te Wannebecq, maar met dit weer moet je daar niet op denken... Morgen is er weer een andere dag, en is het rommelmarkt te Wannegem-Lede. (In Lede !) Dan zie ik Patrick en Marleen eens terug, vrienden van vroeger...

Hopelijk is het morgen beter weer ! Volgens de weerheren en weerdames van de diverse zenders zou dat zo zijn... Maar ja, ze zijn niet altijd juist... We zien wel.

tot de volgende ?

poederkwast

ofte mijn Haemanthus albiflos staat op het punt open te gaan.
Dat is wellicht een boeket voor mijn verjaardag ?
Ik noem de plant niet poederkwast en nog veel minder Haemanthus albiflos... Ik noem de plant "mijn Gilberte", omdat ik van Gilberte een scheutje kreeg van die bizarre plant die ergens ver weg familie is van de Amarillys...
Het is zo'n gekke bloem, zonder bloemblaadjes, alleen een massa meeldraadjes, zie de foto hier  onder.

Gilberte noemt het een scheerborstel, en ja, daar heeft het ook iets van.

Het is geen moeilijke plant, maar buiten de bloeiperiode is het gewoon een dot groen die daar staat te staan.

Vandaag ben ik 69 jaar oud... volgend jaar een nieuwe voordeur. Ik ben al meer dan 11 jaar ouder dan ons vader ooit is geworden, en 38 jaar ouder dan onze Koen ooit mocht worden. Gek, voor mij is een verjaardag een soort in memoriam aan het worden. Het verleden wordt steeds groter en de toekomst steeds kleiner. (Maar al wat ik had kunnen ze mij niet meer af pakken !)

Toen ik ter wereld kwam, woonden mijn ouders nog in Nieuwpoort, maar omdat ik zo verschrikkelijk groot was, moest ons moeder naar het moederhuis voor de bevalling, en dus voerde de dokter haar naar Oostende... Hij reed over alle kasseistraten "Om het kind te doen zakken"... Tot zover de geneeskunde van toen. Geen keizersnee, een verschrikkelijk zware bevalling zonder epidurale... Al die dingen waren nog niet zo gekend, en zeker nog niet zo veilig als nu. Ons moeder zetten mij, met mijn volle 5,5 kgr op de wereld op 24 juli 1946 te Oostende... En hield levenslang een lelijk gezwollen voet over aan die zware bevalling en moeizame dracht...
Voor mijn twee jaar lag ik al twee keer op sterven, alleen het bestaan van het toen nog nieuwe geneesmiddel, de eerste antibioticum, penicilline, om de zes uur, dag en nacht een inspuiting heeft gemaakt dat ik er nog ben... en buiten die verdomde rug nog in behoorlijke gezondheid.

Ik ben aan de periode gekomen waar ons moeder van zei, dat ze iedere morgen ons Heer dankte dat ze er nog was... Ik ben ook blij dat ik er nog ben. En dat we nog samen zijn en voor elkaar kunnen zorgen, want we zitten alle twee met een rugkwaal en kunnen niet zo veel meer zelf doen.

Gisteren kregen we bezoek van Mandje en Lea... Mandje stapte binnen met behulp van een looprekje, en Lea had met de auto gereden. Dat is een hele stap vooruit bij een paar maand terug. We waren heel blij hen hier weer eens te hebben. Dat zijn ondertussen twee oude mensjes, nu al 63 jaar gehuwd, die nog steeds - ondanks alle miserie en tegenslagen die ze kenden- optimist zijn. Mandje is praktisch verlamd aan zijn benen, en voelt niet meer of hij zijn water moet maken of zijn gevoeg moet doen. Lea was van alles voorzien, en toen het zover was, trok ze met Armand naar het toilet en verzorgde haar man... Een grote madam, ons Lea !
En nog steeds zijn ze optimist en gaan ze welgezind door het leven... "Als het blijft zoals het nu is, dan kunnen we ons plan trekken, en dan gaat het best" "Natuurlijk, kan hij niet meer in zijn tuin werken, maar als het een beetje weer is, moet hij wat stappen en eens naar buiten, en hij gaat met zijn scooter toertjes gaan doen ! en alle dagen moet hij op de hometrainer..." Ze is nog steeds de moederkloek, nu niet meer voor haar kiekens, maar voor haar oude haan... Mooi ! Voor zo'n mensen heb ik ontzag, en dat zijn voor mij de echte groten der aarde ! Zij zijn wel 100 Julius Caesars en Napoleons waard ! Zij zijn mens, in de ware betekenis van het woord.

Naastenliefde is voor hen een werkwoord, zowel voor vreemden als voor hun eigen nest.
Groots.

Dergelijke mensen zijn mijn voorbeeld, mensen die - ondanks alles - het beste maken van hun leven en van het leven van allen met wie ze contact hebben.

De grootheid van een mens ligt niet in naam en faam, niet in veroveringen of grote daden, nee, het ligt in het kleine van alle dagen, in het liefhebben van de medemens.

Nooit klagen, altijd blijven doorgaan, en nog oog hebben voor de ander.
een voorbeeld

tot de volgende ?

het dipje

Ik heb last van een zomerdipje!
Of liever, ik heb er geen last van, mijn blog heeft er last van.
Haast dagelijks kijk ik eens naar het aantal lezers voor de voorbije dag, en zie ik een bedroevend laag cijfer.
Niet dat dit me ongerust maakt, of noopt tot stoppen met schrijven, nee, het is het ondertussen klassieke zomerdipje...
Iedere vakantieperiode zie ik dit verschijnsel. Na de grote vakantie herstelt alles zich weer tot het normale cijfer.

Waar ik persoonlijk last van heb, dat is de vraag waarom ?
Mocht ik lezer zijn, dan zou ik wellicht meer tijd hebben om te lezen tijdens het verlof, met uitzondering van de reisperiode. Maar blijkbaar is het voor de doorsnee-lezer niet zo.
Dan kom ik tot een conclusie die ik niet graag neerzet... Behoren mijn lezers tot de mensen die tijdens de arbeidstijd stiekem het blogje gaan lezen?

Ik ga geen foei zeggen, om geen lezers te verliezen, maar als het zo is, dan heb ik toch -heel stilletjes en heel stiekem - mijn bedenkingen. Of je hebt een taak waar je broodnodig eens iets anders moet hebben dan het saaie dagelijkse werk, of je bent iemand die op het toilet zijn tablet mee neemt en daar zit te lezen. Of misschien heb je te veel vrije tijd tijdens het werk, en ook dat is niet prettig. Vooral niet voor u.

Ooit, in een ver verleden, zat ik dagelijks op de trein naar mijn werk. Iedere dag zochten we met vier man elkaar op, om de tijd al kaarten door te komen. Eén van die vier mannen had een job waarbij hij per dag zo'n 10 minuten bezig was... De rest van de dag bracht hij door met het lezen van drie kranten. De man sleepte zich naar zijn "werk"... En ik heb nooit iemand gehad waar ik meer medelijden mee had omwille van zijn dagtaak. Het moet verschrikkelijk zijn om verplicht te worden iedere dag 7 uur en 50 minuten niets te doen, en toch aanwezig te zijn.

Ik heb het liever druk. Niet te druk zodat de taak je over het hoofd groeit, maar druk zodat er steeds wat spanning is om het werk af te krijgen. In mijn geval werkte ik voor de mensen, en had ik dus nog bovendien de voldoening iets voor de medemens te betekenen.

Wij hadden nog geen internet (tenzij de laatste jaren) en nog geen GSM om ons overal te bereiken (toen die er kwam was ik al ziek), zodat ik eerlijk gezegd niet meer durf te oordelen over de druk van het werk van nu, van heden ten dage... Ik herinner me dat ik nu en dan eens naar Brussel moest, nu en dan dus in de file stond, en dat zag als een soort onverwachte vakantie. Ik maakte me niet druk, ik had het toch niet in handen, en je wist dat je wellicht niet de enige waart van het werk die in de file zat, zodat je alibi ook al verzekerd werd door de anderen. Toch hoorde en zag ik soms, dat anderen zich zaten te enerveren in de auto in de file... Het zal wel een kwestie zijn van instelling.

Maar nu heeft men geen vrije tijd meer... Nu ben je altijd en overal bereikbaar. In de auto, in de file, zie je dan ook druk babbelen in de GSM -handenvrij of veelal niet handenvrij. Ze zijn aan het werk en aan het rijden, dus twee werken tezelfdertijd. Want geef toe, autorijden is steeds meer een karwei. Het is niet leuk in het huidige verkeer om te rijden. En waar ik vroeger fluitend door onze hoofdstad reed (ik kende twee wegen naar mijn werk), zou ik nu wellicht niet meer durven.

Misschien is het die nieuwe druk die het leesgedrag anders heeft gemaakt dan wat ik zou verwachten.

Hoe dan ook, erg is het niet dat je er vandaag niet bent om mijn blog te lezen, ik schrijf hem toch, met of zonder lezers. Gewoon omdat ik het schrijven niet laten kan. Het is mijn uitlaatklep, mijn hebbeding, mijn doorbreken van de sleur van de pijn en het onnuttig gevoel van een man die haast niets meer kan doen. Vandaar ook mijn aandacht voor de kleine dingen van het leven. Voor mij zijn die dingen reuzegroot. Een uitstapje naar Pairi Daiza is voor de doorsnee mens een leuke dag, voor mij is het een uitzonderlijke ervaring, een verre tocht, een haast bovenmenselijke inspanning om het uit te houden, een ervaring waar ik dagen kan op teren. Al wie ik tegenkom moet horen hoe mooi het er wel is, en dat ze er zeker ook eens naar toe moeten gaan...

De proporties waarin ik de dingen zie, zijn sterk uitvergroot. Het kader waarin ik ze plaats is heel verguld en opzichtig.  - Ik heb iets gedaan buiten de grenzen van iedere dag -
Hopelijk snap je niet echt wat ik bedoel, want als je het snapt, dan is de kans groot dat jij ook je beperkingen kent, door ziekte of om andere redenen...
En dat wens ik je niet toe !

tot de volgende ?

Ik heb het gevonden !!!

Door een tip van de buurvrouw (je moet goed staan met de buren hé !!), toch de foto van de karper !

Nee, het was niet mistig, dat ligt aan de telefoon van Bart !

Mooi visje hé ?

privé

Gisteren zijn we dus gaan vissen... De laatste keer dat ik er was met Bart, had ik een behoorlijk grote karper gevangen, en nu droomde Bart dat het zijn beurt was... Helaas... De vis beet niet zo goed als vorige keer, toen ik met Anny zat te vissen...

Na een half uurtje kreeg ik beet op mijn karperlijn (werphengel). Ik stelde vast dat er iets aan hing, maar helaas... Blijkbaar had de karper zich om en om een struikje riet gedraaid, en wat ik ook probeerde... al wat er gebeurde was dat ik heel mijn boeltje kwijt was, lood, draainagel, onderlijn, haak en aas, allemaal weg !

Voor mijn gewone hengel heb ik van alles en nog wat in reserve bij, maar voor de werphengel gebeurt het zo zelden dat je alles kwijtraakt, dat ik niets meer kon doen, dan de werphengel terug in de hoes stoppen... djudedju

Ondertussen vingen we regelmatig wat bliek, niet overdadig, maar toch redelijk goed om leuk te zijn. Tot drie keer toe ving ik een karper, telkens exemplaren van zo ongeveer 25 à 35 cm... Bart ving alleen maar bliekjes.

Op het eind van de heerlijke visnamiddag kreeg ik plots een beet van wat duidelijk een grote karper was... Maar de lijn schoot weer los. Zonder schade, alles was nog in orde, zodat ik een nieuwe made kon aandoen, en weer inwerpen. Meteen dook mijn dobber weg, en ging de draad strak staan, kwam de elastiek uit, en hoorde je de draad "zingen"...  "Bart !, dat is een echt grote !"

Bart haalde meteen zijn hengel uit het water, om niet in de weg te zitten, en ik begon het gevecht met de karper. Bart volgde met het net, en gebruikte nu en dan het net om de karper te dwingen van richting te veranderen, telkens hij naar zones wou zwemmen waar gevaarlijke objecten risico mee brachten.

Wie geen visser is kan het zich wellicht niet voorstellen, maar ik ben meer dan een half uur aan het vechten geweest met karpermans... Gewoonlijk is het een kwestie van de karper uitputten, zodat hij "zich geeft", maar nu begon ik te twijfelen wie zich eerst zou geven !

Het probleem is dat we vissen met een blieklijn, en dus licht gemonteerd zijn. Het lichtste onderdeel is het onderlijntje, en dat is in staat 1.6 kgr te dragen, wordt het gewicht groter, dan knapt het door... Dat we veel meer dan die 1.6 kgr kunnen vasthouden, ligt aan twee zaken: de visser die telkens de spanning laat verminderen en vermeerderen om het onderlijntje niet te laten knappen en het zo goed mogelijk weet te gebruiken om de karper uit te putten. Bijna voornamer dan de visser zelf, is het feit dat moderne hengelaars gebruik maken van een elastiek, ingebouwd in de hengel... Die elastiek vangt de schokken op, en de plotse wendingen en sprongen van de karper worden dan ook vooral door deze elastiek opgevangen. (Zonder deze elastiek is het haast onmogelijk een dergelijke karper te vangen, tenzij je het geluk hebt dat het een karper betreft die niet te geweldig is)

Bij het proberen te scheppen, had Bart heel wat moeite omdat het net bijna te klein was voor de grootte van deze karper. Ik had in de auto nog een groter net, maar Bart dacht dat het wel zou lukken. Het lukte dan ook, na meer dan een half uur ingespannen vissen, vechten, wat draad geven, en weer draad nemen in een haast oeverloos gevecht om te zien wie het eerst zou plooien...

Toen het eindelijk opgehaald was, bleek het een serieuze knaap te zijn ! van zo'n 4.5 à 5 kgr... Bart nam er een foto van met zijn telefoon, maar ik kan het u niet tonen ! Want hij stuurde het naar de "Gesprekken" op Facebook, je weet wel het systeem waarmee je privé kunt babbelen met elkaar, onzichtbaar voor de anderen... Wel, ik dacht de foto te kunnen afhalen, maar privé is privé... En dus kan ik je niets tonen. Je zult me dus moeten geloven op mijn woord, of je moet hier ter plaatse komen kijken... Voor u wil ik wel de privacy schenden, toch voor die foto !

Waar we, net op het moment dat de grote karper beet, eigenlijk net van plan waren om op te kramen, zijn we na de vangst nog een kwartierke blijven zitten... In mijn geval om te bekomen van het gevecht. Ik verrekte van de pijn. En ook Bart klaagde, want ook hij had heel de tijd over en weer gegaan, net in en uit het water, pogen de karper in een richting te duwen, of om hem te scheppen...
We waren alle twee afgepeigerd.
Maar gelukkig
Alleen Bart heeft nu nog steeds niet "zijn" grote gevangen...
djudedju


tot de volgende ?

allemaal een zalige nationale feestdag !

Al heel vroeg deze morgen, hoorde ik, vanuit mijn bed, de eerste drasj national... Niet erg, ze hadden regen voorspeld tot in de morgen, daarna goed weer, en we gaan pas op de middag gaan vissen... Zoon en vader. Heerlijk toch ?

Het is bovendien Nationale Feestdag, en dit jaar ben ik weer niet gevraagd om de Nationale Vlam aan te wakkeren. Dommage. Stom.

Onze koning zit nu ook op facebook, en ik heb hem meteen op mijn vriendenlijstje geplaatst. Geef toe, het is een verfrissend en democratisch idee te kunnen zeggen dat de koning je vriendje is. I Like It.... allee, toch een beetje. Ik heb al gezegd dat ik voorstander ben van het koningshuis, niet omwille van de koning(en), maar omdat ik meen dat het goedkoper is één familie te onderhouden, dan op den duur een hele resem oud-presidenten en hun kroost. Vandaag de dag spreekt het koningshuis mijn stelling tegen ( dju toch !) door vervroegd af te treden van Albèèèèrt, hebben we nu twee koningen en co. Maar onze echte koning is momenteel Flupke de eerste.

Sommigen spreken schande over de kostprijs van zo'n koning en zijn entourage. Ik zie persoonlijk véél meer af van al de regeringen die we in ons apenlandje hebben. (En van alle politici die er zich vet mee smeren !). En dan heb ik het nog niet over de kostprijs van het veel te logge en zware Europa-apparaat... Mochten we terugkeren naar de tijd van één regering en de Benelux, dan hadden we wellicht meteen geen staatstekort meer, maar dikke overschot. Maar eigenlijk wou ik een blij stukje schrijvelen, het is feest, feest voor heel de natie, de Vlaamse natie, de Waalse Natie, de Brusselse Natie, de Duitstalige Natie, de overkoepelende natie en ik vergeet er wellicht nog een hele resem.

Het is feest !

... maar eigenlijk voel ik me veel lekkerderderder in mijn vel door het idee te gaan vissen, dan door het besef dat héél véél jaren terug Leopold I hier arriveerde in la Belgique. In het Frans. En wellicht moesten de mensen toen van mijnheer pastoor en van de bourgemestre met vlaggetjes gaan zwaaien voor Le Roi Léopold...
Ik heb dat zelf ook nog moeten doen, verplicht door de burgemeester van Oostende en met medewerking van de Superior van het College te Oostende voor het bezoek van Grace Kelly. (Geef toe, dat was al iets leuker om te bekijken dan zo'n stijve hark als Pol de Eerste... En toch heb ik het vertikt te zwaaien. Het vlaggetje zat zelfs onder mijn vest. Ergens ben ik altijd een beetje een revolutionair geweest, ook al was het maar door het vlaggetje van Monaco onder mijn vest te verbergen.

Voor mij is iedere mens gewoon, mens. Niets meer en niets minder. Welke kleur zijn huid ook heeft, wat zijn diploma ook is, wat zijn functie ook is, het is uiteindelijk gewoon een mensje, zoals u en ik. Die moet eten om te leven, en moet pissen en moet schijten. Plat gezegd? Maar het is toch de waarheid? Of dacht je dat Koning Flupke nooit in het kleinste kamertje zat? Misschien doet hij wel net als ik, een boek mee pakken en wat zitten lezen. Vrij van de rest van de mensheid in dat kleinste kamertje van het paleis. Ik kan kiezen uit twee zo'n kleine kamertjes, en misschien kan hij kiezen uit wel twintig van zo'n kamertjes, maar hij doet er krek hetzelfde !
U ook !
Ik hoop het toch, want mocht je net met de diarree zitten of met het andere uiterste, dan voel je je heel ongemakkelijk !
Nee, hopelijk bent u niet alleen maar een mens, maar bent u ook behoorlijk gezond, en welgezind.
Ik wens het iedereen toe. Zelfs de politici, in de hoop dat contente en gelukkige politici hun medemensen minder kloten dan ze gewoon zijn. Lap. Weer zo'n grove term.
Ik ga stoppen...
Het literair gehalte begint af te dalen tot dat van Brusselmans, en is dus geen aan te prijzen literatureluur meer.

tot de volgende ?