De blote madam

In boeken, op internet had ik al wandelstokken gezien met in het handvat een naakte dame, maar ik had er nooit een gezien in het echt... En had Anny er me niet op gewezen, ik had er podorie niet eens op gelet... En ze wees er me op nadat ik hem gekocht had, gewoon omdat ik gezien had dat het een echte oude wandelstok was.
Het is een beetje gek, want je breekt figuurlijk de benen over nagemaakte wandelstokken met een koperen handvat. En bij sommige is het heel moeilijk om te weten of het een namaak dan wel een echte oude is, maar dit model, dit heb ik nog nooit nagemaakt gezien.
Ach, stel er u niet veel van voor, als ik er mee op baan zou gaan, dan zou je echt niet zeggen: "Voila, daar een blote madam!"... Nee, het is een klein naakt, en de houding lijkt op te gaan in wat Art Nouveau-versiering lijkt. Maar het is duidelijk antiek, en het is mooi, en ik ben blij dat ik er zo eentje op de kop heb kunnen tikken, en gelukkig bij iemand die het niet verkocht als antiek... Want dan kocht ik het niet.

Dat madammeke maakte zaterdag mijn dag een beetje goed...
Want voor we naar de rommelmarkt gingen, zijn we eerst naar de begrafenis gegaan van een vriendin, te Kruishoutem. We waren al heel vroeg in de kerk, want als je laat bent, dan heb je kans dat je geen zitplaats hebt. Maar in Kruishoutem staat de kerk nog steeds vol met stoelen, en bovendien werden wij opgewacht... We waren net de kerk binnen toen een dame naar ons kwam, het bleek de vrouw van de lijkbidder te zijn... Zij moest uitkijken naar een heer (da geloofde nie hé) met een lange witte baard... (Zo is het weer eens bewezen dat een opvallend kenmerk ook wel eens voordelen kan hebben)... Er waren vooraan, net achter de familie, plaatsen voorbehouden voor ons, en voor Armand en Lea, twee van onze vrienden en ook vrienden van de overledene.
Armand zit nu in een rolstoel, en Lea is ook wat op de sukkel.

Het was een mooie, maar trieste begrafenis... Eén opvallend iets, het Onze Vader was de nieuwe CD van Christophe. Mooi van tekst en mooi gezongen. Begrafenissen zijn naar mijn mening, altijd zwaar om dragen. misschien omdat ik dan ook telkens weer terugdenk aan onze Koen...
Jacqueline was al jaren ziek, en is stilletjes meer en verder afgetakeld, en had op het laatste moeite bij iedere ademtocht om verder te doen... Van zo'n mensen ben je geneigd te denken: De dood is een verlossing, maar wie zijn vrouw, haar moeder verliest, die voelt vooral het verlies aan... En die "verlossing", dat is maar een heel klein iets ten opzichte van het verlies.

Vanuit Kruishoutem bleek het een heel end te zijn naar de rommelmarkt. Gelukkig stuurde de GPS ons via de autosnelweg, zodat we er toch nog tijdig waren. Net om 12 uur, tijd om ons te zetten en een broodje te kopen en een glas cola... en dan : markten... en een wandelstok vinden !

Gisteren was er rommelmarkt in Flanders Expo... Eerst wat gaan babbelen met de achterneef van Anny, en dan de rommelmarkt. Het was er héél erg kalm ! Misschien door de concurrentie met Wieze ? Want normaliter zijn dat de twee mooiste indoor-rommelmarkten van Oost-Vlaanderen. Maar toch was het er leuk om te wandelen en even te babbelen met al die mensen.
We waren nog buiten aan het babbelen met Marc, toen er een marktkramer met zijn wagen toekwam, en stopte... Het was iemand die bij toeval ontdekt had, dat ik graag bladwijzers zag (je weet wel, om in een boek je bladzijde aan te duiden). Hij had me al enkele keren mooie exemplaren bezorgd, en had me laatst verteld dat hij er een mooie had liggen. Hij stopte om me die bladwijzer te geven, en het IS een mooie !

Ik heb voor Anny een mooie armband gekocht, in Sterling zilver, volledig bezet met "diamantjes", zwarte steentjes, en een mooie versiering in een rood gesteente er in gewerkt. Het lijkt me Art Déco . Het heeft een dubbele veiligheidssluiting, wat er duidelijk op wijst dat het een duur ding moet zijn geweest. Het is heel mooi en heel sierlijk !

En nu zitten we weer in de gewone weekdagen... Oh ja, morgen zal ik wellicht geen tijd hebben om te bloggen... Het is in de namiddag Hobby, en in de voormiddag gaan we met een drietal mensen de voorbereidende pasta gaan aanmaken... Zwaar kneedwerk zeggen ze...

tot de volgende ?

De Turk

Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan...
Niks daarvan, helemaal verkeerd !
Sinterklaas was bisschop van Myra (Turkije) , waar hij op 6 december 342 is gestorven.
Hij is dus al 1672 jaar dood.
Maar ieder jaar komt deze Turk weer op bezoek bij de kinderen die zoet zijn geweest.

Een krasse ouderling als je het zo bekijkt...

Ik vraag me af of hij zo populair zou zijn geworden, als de goegemeente wist dat het een Turk was. Zou hij een sans-papiers zijn? En zo maar, zonder papieren, ieder jaar de grens over komen? Het kerstmannetje een uitvindsel van Amerika, heet daar Santa Claus, en is eigenlijk een verbastering van ons Nederlandse Sinterklaas... Ze hebben doodleuk de datum wat verzet en zijn Nederlandse oorsprong (en dus zeker zijn Turkse bron) helemaal vergeten.

Ik weet niet of het echt een Heilige is, want ze hebben er ooit in de kerk een heel pak van die heiligen overboord gegooid, en wie weet zat hij daar ook tussen.

Vandaag mag ik dus bij Okra eventjes de gastarbeider spelen...
djudedju

Ik moet eerlijk zijn, ik doe het graag... Voor één dag de heilige uithangen... De meesten raken niet eens zo ver. Maar voor een dag moet het kunnen.
Want, ik heb het reeds eerder geschreven, ik ril bij het idee van heilige mensen... Mensen die nooit iets verkeerds doen, mensen die zo oneindig voorspelbaar zijn, mensen die je nooit kan en die jou nooit kunnen verrassen... Ik mag er niet aan denken.

Geef mij maar de gewone mens, de meesten zijn braaf, en benaderen een klein beetje van die heiligheid, maar zonder te overdrijven. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk maar heel weinig echt slechte mensen ken... Ja, de politici, maar ik betwijfel of die tot het menselijke ras behoren, ik heb een vermoeden dat dit in werkelijkheid aliens zijn, je weet wel, indringers van andere planeten die pogen de wereld in handen te krijgen... Geef toe, als je de regering vandaag bezig ziet, daar zit toch niets menselijks meer in?

Vannacht - ik lag weer eens wakker - lag ik te denken aan de Belgische Lente... Na Praag is het op het gebied van Lentes een hele tijd stil geweest, maar plots kregen we het verschijnsel opnieuw te zien, vooral in en rond de Maghreb... Als we hier nog een tijdje met een regering worstelen met dictatoriale neigingen, dan zouden we wel eens een Belgische Lente kunnen krijgen... en wie weet, met Europa als boze stiefmoeder, misschien zelfs uitdeinend over heel Europa ? (t Zal wel niet zo ver komen, je moet al heel lang en heel hard tegen de edele delen van de Belg stampen vooraleer hij wakker wordt...)

Maar misschien is het wel het sein om de Belg wakker te maken en te laten nadenken over de echte democratie... Want wat we nu krijgen heeft niets, maar dan ook niets meer met democratie te maken. Waar ik vroeger klaagde over de particratie, hebben we nu stilaan te maken met een echte dictatuur van één man. Als hij spreekt springt gans de regering in houding !

Binnen de regering zijn het alleen de tsjeven die nog wat durven tegen te spartelen, maar als het er op aan komt, dan is dat meer vertoon dan echte daadkracht... (We hebben dat nog gezien).

Ik zou eens, een moment , willen zien wat ieder man of vrouw, daar in die parlementaire zetels, zelf zou denken, en zou stemmen zoals hij of zij echt zelf denkt en zelf aanvoelt... En niet gedwee volgens de partijdiscipline handelt. Partijdiscipline die nu beheerst wordt door één man, van één partij... djudedju.

Met de benodigde lezer, kan iedere Belg momenteel dank zij zijn identiteitskaart zelf zijn belastingsbrief rechtstreeks gaan invullen, zonder papier. Op een veilige manier, zodat het zeker is dat iedereen echt zijn eigen inkomen en uitgaven kan opgeven... Als dat kan, dan kunnen we op die manier toch ook, als individu, rechtstreeks en ECHT democratisch gaan regeren ? Met inspraak van alle burgers ?
Maar ja, dat mag niet, want dan zou je meteen stellen dat al die dikbetaalde parlementairen hun postje kwijtraken... En geef toe, het is voor niemand gemakkelijk om te zeggen dat je er niet nodig bent ??? Zou jij op jouw werk gaan bewijzen dat je er niet nodig bent? Nee, je blijft veilig en betaald zitten tot de werkgever inziet dat je er niet meer hoort te zitten, en je afdankt.
Welnu, we zien dat de parlementairen er niet meer nodig zijn, en wij, met zijn allen, zijn hun werkgever !!!!

Wie maakt de wetten ? Het parlement ? Vergeet het maar, het zijn ambtenaren die dat doen... Waarom zouden die ambtenaren niet kunnen doen wat het volk rechtstreeks beslist ?

Wat hebben we nu ? Een bende die hoort, ziet en leest dat een heleboel fietsers door het rode licht rijden, en dus de wet aanpassen zodat die fietsers op bepaalde plaatsen en op een bepaalde manier het rode licht aan hun laarzen mogen lappen... Straks krijgen wij een genie die zegt dat iedereen toch rapper rijdt dan wat toegelaten is, en dus de maximumsnelheid optrekt (Er zijn al zo'n voorstellen geweest !!!!)... djudedju

ik ga stoppen, want ik maak me kwaad, en straks moet ik de Heilige zijn...
tommetoch

tot de volgende ?

de nacht

Eigenlijk zou ik moeten zeggen: de vroege morgen, maar in dit jaargetijde lijkt het echt nog nacht, als ik het rolluik op trek, en de wereld zich voor mijn ogen zie uitrollen...

Iedere morgen weer kijk ik naar al die lichtjes... Daar, NNW van mij, zie ik - tenminste als het weer het toelaat, die grote lichte vlek op de nachtelijke hemel: Gent. Onderaan kun je zien dat het duizenden lichtjes zijn, je ziet ze niet echt afzonderlijk, maar het zijn duidelijk lichtjes, en dan zie je hoe die lichtjes een heel stuk van de nachtelijke hemel oplichten. Dit moet dan de lichtvervuiling zijn... Ik vind het eigenlijk wel iets hebben. Als het heel klaar weer is, zie zelfs enkele van de hoogste bouwwerken daar bovenuit priemen, vaag verlicht. De KBC-toren aan Flanders Expo, zie ik niet van uit het raam, daar zou ik moeten voor buiten gaan staan, op de oprit van mijn huis, dan kan ik die toren heel duidelijk zien staan.
Dichterbij zie je, dank zij die lichten, ook ons wegennet. Lichtjes als paternosterbolletjes aaneen geregen. En een heel stuk dichterbij zie je dan de ramen van de huizen, die verlicht zijn: daar zijn de mensen zich aan het klaarmaken om te gaan werken, naar school te gaan. Je ziet de huizen zelf niet, maar aan het raam kun je wel een en ander herkennen: de kleine raampjes van de oudere huizen, de grote weidse ramen van die moderne huizen.
Wat enorm opvalt zijn die grote lampen die de mensen tegenwoordig op de oprit plaatsen, en die met een bewegingsmelder aan flitsen. Je ziet de mensen daardoor als het ware "in het zonnetje" hun huis verlaten.
En dan stappen de meesten in de auto, je ziet de lichten die de weg verlichten, en het rood opgloeien van de remlichten in de bochten of bij het zien van iets onverwachts.

Turnen is helemaal niet vervelend, zelfs niet als het landschap voor je nog in het donker ligt. Gewoonlijk zie ik ook tijdens dat turnen dat de hemel begint lichter te worden. En je ziet de lichtjes stilaan minder opvallen.

De enige dagen dat het echt vervelend is, zijn de dagen dat je niets ziet, dat het mistig is... Dan krijg je het gevoel dat je zweeft ergens aan de rand van die grote oranje bol, want er staat een lantaarn vlak voor me.

Tegen dat ik gewassen ben, is het al heel wat lichter, niet voldoende om echt veel en ver te zien, maar wel zo klaar dat nu ieder straatlantaarn een duidelijk afzonderlijk lichtpuntje is, niet meer iets wat klaarte brengt, want de duisternis is er niet echt meer...

Nog iets meer dan twee weken, en dan hebben we de kortste dag... Ook al gaat het in het begin heel traag, dan beginnen de dagen weer te lengen. Toen ik klein was gebeurde dit pas op Lichtmis, althans volgens ons moeder zaliger... Want lichtmis, dat bracht het licht, en van dan af, zei ons moeder, en ze vertelde er bij dat zij dat wist van haar grootmoeder, van dan af lengen de dagen met de sprong van een luis... Wij zagen niet echt verschil, en hadden nog nooit een luis zien springen. Maar in het devote Vlaanderen van toen, was Lichtmis een dag die licht bracht.

Ergens duidt dit er op dat we dan nog te doen hadden met een band tussen mens en natuur. Nu moeten ze de natuur speciaal in stukjes gaan verdelen en de deeltjes angstvallig gaan bewaren, als relieken van vroegere tijden. Hoognodig, want het is bijna verdwenen. Dus gaat de mens een werkelijke religie gaan uitbouwen van de natuur. Ieder klein stukje groen wordt beschermd, soms zo erg dat het helemaal niet meer natuurlijk kan uitgroeien. Als er daar een struikje van een zeldzame soort staat, dan gaan ze dat met de grootste zorgen gaan omringen, en laten het zelfs niet toe normaal te ontwikkelen in een geheel van natuur, waardoor het dan net weer kapot gaat. Doodgeknuffeld.

We moeten anders gaan denken ! Bereid zijn hele stukken wereld terug te geven aan de natuur, de echte natuur, niet wat wij er van willen maken, niet hoe wij het zien. En zijn er hier vreemde planten en dieren terecht gekomen, laat ze, de natuur zal echt wel weer tot een evenwicht komen, een nieuw evenwicht, als... als we ze plaats en tijd geven... Maar plaats is duur in een wereld waarin de mens zich eigenaar noemt van de bodem waarop hij mag leven, en tijd is geld...
Arme natuur
Arme mens die met mes en vork zijn eigen wereld opvreet.

tot de volgende ?

wachtwoorden

Ik heb hier in een lade, een oude agenda gevonden, die ik nu met knip- en plakwerk zal ombouwen in een boek met ruitertjes die A,B,C,D... aanduiden. Je kent het wel, ze verkopen zo'n boeken voor het noteren van je telefoonnummers ook, maar als knutselaar, ga ik dat zelf fabriceren...

En nee, ik ga daar niet mijn telefoonnummers in opslaan, ik ga daar mijn wachtwoorden in zetten, van al die programma's en programmaatjes waar ik gebruik van maak, en die nu en dan de onhebbelijke gewoonte hebben om opnieuw om het wachtwoord te vragen...

Ik weet wel, je hebt programma's waarin je die dingen allemaal kunt opslaan, maar bij een re-install of een panne zie je dan tot je verbijstering dat dit programma opnieuw moet geïnstalleerd worden, en last heeft van een totale black-out...

En dan sta je daar...
Bovendien raad "men" je aan om op regelmatige basis je wachtwoorden te veranderen... Ja, tarara, hoe kun je dat dan nog onthouden?

Vandaar: ik ga een boek aanleggen, met voldoende plaats om nu en dan eens een wachtwoord te veranderen. Voor de veiligheid.

Gisteren heb ik een vol kwartier vruchteloos geprobeerd om in een programma te raken, maar noppes... Als laatste redmiddel dacht ik: "foert", ik installeer het programma gewoon opnieuw... Maar dat spel wilde dat ook niet hebben, want op dat e-mail-adres was dat programma al bestaande... Dus moet je dan netjes invullen dat je lichtjes dement aan het worden bent, en of ze aub zo vriendelijk willen zijn om je een ander wachtwoord te laten opgeven... Krijg ik de seskes van !

De wachtwoorden die je moet opmaken zijn meestal ook hoofdlettergevoelig en dus moet je een wachtwoord maken van X aantal letters, waar er minstens ook 1 hoofdletter en 1 cijfer moet inzitten. Gebruik geen makkelijk te onthouden dingen, zoals namen, want dan zeggen ze dat dit ook niet goed is. Ik heb het ooit geprobeerd met Azertyu1, maar dat is ook te makkelijk, en dus mag het ook al niet. Geef toe, ze maken het je niet gemakkelijk om alles te memoriseren !

Of... ik begin toch last te hebben van dementie...

Bankkaarten hebben maar 4 cijfers, maar als je meerdere kaarten hebt, dan kun je ook al eens aan het twijfelen gaan... Sta je dan in een winkel, met een heleboel aanschuivende klanten achter je, te zoeken naar vier cijfers... En sinds kort hebben ze ons de raad gegeven om na het intoetsen van je kode, ook nog eens zonder kaart een resem cijfers aan te drukken, want er bestaat een toestel waarmee ze het verschil in warmte kunnen zien van de toetsen die je hebt aangeraakt... Je kunt net zo goed je nummer geven.

Och, wat het ook is... het is in ieder geval een oefening voor je grijze cellen. En wie weet, is het door al dat voortdurend van buiten leren van al die wachtwoorden en codes, dat we net niet of minder dement worden... Of zou dat er ook al niets mee te maken hebben? (Ik las dat kruiswoordraadselen en sudoku en consorten ook goed zijn tegen dementie, en een week later lees je dan dat dit fabeltjes zijn en dat het niets helpt... Ik weet het niet, maar ik denk dat het wel helpt ! Vroeger loste ik heel veel kruiswoordraadsels op, en ik kon dat op de duur heel snel en bijna zonder zoeken. Nu doe ik meer sudoku's en slechts zelden sla ik nog eens aan het kruiswoordraadselen... En zie, nu moet ik echt mijn hersenen pijnigen om zo'n bordje helemaal in te vullen. Oefening baart dus niet alleen kunst, maar ook geheugen !)

Zaterdag moeten we weer naar een begrafenis... Een heel lieve dame die ik al heel haar leven op de sukkel heb geweten... De laatste tijd zat ze in een rolstoel en kon bijna geen adem meer halen. Soms heb je dan het gevoel dat het maar best is dat ze is mogen sterven... Maar voor wie er heel dicht bij staat blijft dat desondanks toch een verlies. Verdriet is een raar ding, je kunt het niet commanderen, het is er en het weegt op je, heel de dag. Je verstand mag best overtuigd zijn van het feit dat de dood een verlossing was, het hart voelt alleen de leegte aan. Het feit dat ze al zo lang ziek was maakt het bijna nog moeilijker ! Iemand waar je echt voor moet zorgen, die afhankelijk is van je, daar hou je nog meer van. Het is een beetje als met dat kruiswoordraadsel, hoe meer je liefde geeft, hoe beter het gaat, hoe meer je er aan hecht. (Dat is misschien een wijze raad voor gehuwden ?)

tot de volgende ?

Autokeuring

Voila, 't beestje is weer goedgekeurd voor één jaar dienst. 't Mag weer zijn baaske en zijn bazinneke rondvoeren, van winkel naar rommelmarkt.
Dat is altijd een beetje een ambetante dag ! Eerst naar de garage om alles eens na te zien, de lichten te regelen en zo, en dan naar de keuring. Ik had geluk, er stonden er maar 3 voor me, en één binnen.

Ik ben altijd heel beleefd tegen die mannen, je kunt niet weten voor wat het goed is. "'t Is koud hé vandaag ?" "'t Was gisteren nog kouder !" "Ik zou het niet weten, gisteren ben ik niet buiten geweest..." Ondertussen zat de man een en ander te controleren... Ik wandelde mee naast mijn auto, van controlepunt naar controlepunt.
Geen een opmerking.
Oef !

Vorig jaar hadden ze me liggen, ik moest een nieuwe nummerplaat aanvragen, zo'n Europese... Ik, braaf en volgzaam, doe dat meteen... Na een maand of zo, had ik die plaat. Je moet je verzekeringspapieren laten aanpassen, en kort nadien kreeg ik een oproeping voor de keuring. DE keuring? Ik ben nog maar geweest. Toch maar even bellen. Jaja, ik moest gaan, om alles in overeenstemming te zetten met mijn auto. djudedju.

Enfin, alles is in orde, ik ben content.
En de kuise vrouw is hier, alles zal er weer netjes en gelikt bij liggen en staan. Iedere keer laat Anny nu een stukje bij kuisen, van die dingen die anders alleen maar eens gekuisd worden bij de grote kuis, of voor speciale gelegenheden. Nu is ze bezig met de wijnkelder eens te kuisen. Ik zeg haar dat ze heel de tijd moet fluiten. Ze kijkt verbaasd... "Zo hoor ik dat je niet stiekem drinkt..."
Ze lacht... Ze heeft al gezegd dat ze hier graag komt. Waarschijnlijk heeft ze ook posten waar zagemensen zitten... Hier wordt er niet gezaagd, hier houden we meer van lachen, en zijn we dankbaar dat we geholpen worden. Je kunt wel zeggen dat we er voor betalen, maar geef toe, het is voor haar en voor ons veel leuker als je het al lachen kunt doen.

Ik ga stoppen, ik heb nog veel mails en zo...
tot de volgende ?

Rouw

Ik ben een nitwit als het over muziek gaat... Niet dat ik niet graag muziek hoor, maar ik ken er niets van, heb zelfs geen ritme in dat grote lijf van mij, en vraag me niet om noten te lezen, want daar ken ik niets, nothing, niente, nada van...

Maar toen ik las dat Luc De Vos dood was, dan schokte mij dat, want dat is er een van de weinige die ik ken. Met kennen bedoel ik dat ik meestal hoor dat hij het is die aan het zingen of aan het praten is op de radio. Ik ken er heel weinig, omdat die namen en zo me ook helemaal niet interesseren. Diegenen die ik wel ken, dat zijn er die bij mij een vijfsterren-notering hebben, omdat ik zowat alle liedjes van hen kan appreciëren.

Luc De Vos was er dus eentje van.
Eentje met 5 sterren.
En die veel te vroeg is heengegaan.

Blijkbaar stond ik niet alleen met Luc een vijf sterren quotering te geven... Want de reacties op radio, TV, geschreven pers, sociale media was en is enorm. Wellicht maar ietsje versterkt door de veel te jonge leeftijd. Want iedereen wordt natuurlijk ook geraakt door het veel te jong heengaan.

Vraag mij niet naar namen van liedjes, buiten Mia kan ik er geen een opnoemen, ik zei het al, ik ben een nitwit op dat gebied. Maar ik herken ze wel als ik ze hoor, en ik vind ze goed.
Wat is het dat mij bepaalde liedjes goed doet vinden?
Ik weet het niet, soms ben ik geneigd te zeggen "De tekst." maar dan schieten mij liedjes te binnen die ik leuk vind, en waar de tekst heel stom is. "De melodie" is het ook niet echt, want er zijn liedjes die zonder de tekst helemaal niet aanspreken... Ik weet het niet, echt niet. Om een of andere duistere reden spreken ze me aan. Het heeft ook niet met taal te maken, want er zijn liedjes die ik hemels vind, in een taal waar ik geen letter van begrijp. Het heeft ook niet met volksaard te maken, want ik zit momenteel mee te deinen op Patapata van Myriam Makeba (hé, weer eentje waarvan ik de naam ken !)

Maar voor mij zijn die mensen wat meer dan de anderen op muziek-gebied... Zonder dat ik daar dus echt een reden voor heb, buiten dat vage: "Dat vind ik goed !"

Ik ben dus zeker niet de mens om een necrologie te schrijven over Luc De Vos... Maar ik zal hem wel missen...

Hij vervoegt nu die ondertussen grote hoop mensen die ik in meerdere of mindere mate mis. Het zijn er ondertussen al heel veel. Gelukkig komen er ook steeds nieuwe mensen bij die ik leer kennen en leer appreciëren. (Er komen er jammer genoeg ook bij waar ik een gloeiende hekel aan heb, maar die zitten dan allemaal in de politiek, en ik kan ze dus meestal makkelijk vermijden)

Maar ik heb veel meer mensen die ik tof vind, dan mensen die ik niet kan luchten. Veel meer. Ik hoor bij de mensen die iedereen krediet geef, voor mij is iedere mens goed, tot hij het tegendeel heeft bewezen. Ook als hij of zij een andere huidskleur heeft, of een andere taal spreekt... Ook als zij een andere religie belijden, of zelfs helemaal geen religie belijden. Ook als ze andere kleren dragen. Ik wou dat we allemaal een beetje op die manier met elkaar zouden omgaan, dan zou het leven wellicht heel wat eenvoudiger zijn.

Ik heb ook geen behoefte om anderen te bekeren, noch tot mijn overtuiging, noch tot mijn religie. Ik ben er van overtuigd, dat je met of zonder welke religie dan ook, best een goed mens kunt zijn, en als er een leven is na dit leven, dan geloof ik dat zij, met of zonder religie daar wel terecht zullen komen, want als er een God is, dan is die noodzakelijk zo groot en zo allesomvattend, dat hij ook werkelijk allen omvat, en heus niet zal wakker liggen van die vorm of deze ritus.
Dus geloof ik dat een zanger die er in slaagde mensen te ontroeren, mensen vreugde te brengen, dat zo'n zanger ook wel zal opgenomen zijn in dat grote alles, en als ik goed nadenk, en de zingende engelen van het Lam Gods voor mijn geest haal, was er daar gene bij die op Luc lijkt ?

tot de volgende ?

't flerecijn

"Tju, moeder 'k peize da' 'k met 't flerecijn zitten"
Wat doe ik dan? Juist ja, naar Google, om te kijken of het wel juist is, en wat ik er tegen kan doen...
....
Ik heb geen flerecijn, want flerecijn is alleen aan het heupgewricht te voelen, en dat is nu een van de weinige plaatsen waar ik geen pijn heb. "'t Zal dan reumatiek zijn of zoiets..."

Ik heb pijn in mijn armen, mijn nek, mijn schouders, zelfs in mijn vingers.
Soms, vooral met mijn linkerhand, kan ik mijn kop koffie niet meer tot aan mijn mond heffen zonder pijn, echte pijn.

Als ik nog eens naar de dokter moet voor wat voorschriften of zo, zal ik hem eens vragen wat dat is, en wat ik er aan kan doen. (Ik denk dat het antwoord weer zal zijn: "Leren mee leven"... Zoals met mijn rug.)
Maar het is wel vervelend.

Ik begin stilaan te voldoen aan het beeld van de oude mens. Als ik maar op één plaats pijn heb, dan voel ik me picobello...

(Mopje: 's Morgens heel vroeg maakt Jules zijn Marie wakker. "Marie, ik ben dood!" "Hoedadde? En ge klapt nog ! Waarom peisde da'ge dood zijt? " " 'k Heb nergens pijn !")
djudedju

Wellicht is dat het meest vervelende aan ouder worden, de stille aftakeling.
Het doet nu eens hier, dan weer daar zeer, en je raakt bijlange zo vlug niet meer door je werk als vroeger, en je moet heel regelmatig zoeken naar een woord of een naam... Allemaal op zich niet erg, maar het totaalbeeld wijst op ouderdom. En dan ben je nog van de goeie, want er zijn er al heel veel die dat niet meer kunnen krijgen, jij wel, want je bent er nog.

Maar er zijn ook heerlijke dingen aan het ouder worden. Je mag terugblikken op een heel lang leven... Je herinnert je dingen van heel ver terug, en je kunt wegdromen in de tijd van toen. Het is ook een wereld vol ervaringen, die je nu behoeden voor een heleboel stommiteiten die je vroeger al eens hebt gedaan of hebt voor gehad... Je bent op diverse manieren veel voorzichtiger geworden: enerzijds door al die ervaring, anderzijds door dat je je eigen lijf niet meer zo goed kunt betrouwen.

Je mag ook wat trager reageren, niemand neemt het je nog kwalijk, ze denken dat het aan dat oud worden ligt, waar het in feite (soms) aan putten uit die massa ervaringen ligt. (Hoe moest ik dat ook weer doen, om het zo goed mogelijk en met zo weinig mogelijk inspanningen voor elkaar te krijgen?)
Je zwaait het te klieven blok hout niet meer met al je macht naar beneden, nee, je heft het twee, drie keer op, en laat het gewicht van het blok zelf mee spelen in het klieven...

Je bent zuiniger in het gebruiken van je lichaam, misschien komt dat ook door de pijn dat ik dat leerde, maar ik heb leren nadenken in plaats van er op te vliegen en het haastig, haastig gedaan te willen hebben.

Maar het mooiste, het heerlijkste vind ik al die herinneringen...
Vrienden die al lang dood zijn, leven nog in mijn herinneringen. Mensen die uit mijn leven verdwenen zijn, door verhuizen, door ander werk, die zijn er nog allemaal... in mijn herinneringen. Het zijn mijn persoonlijke Schatten op zolder... Ik herleef zelfs mijn prille jeugd, loop weer door de weiden van Ittre, op kamp met de Chiro, ik slaap weer op dat half-toegestikte laken, opgevuld met stro, in die schuur van de boerderij, en we worden 's nachts weer wakker door het geritsel van muizen en ratten in het stro. Onder ons horen we de geluiden van de massieve stier die, onder ons, geketend staat in zijn "sliete"... En al heel vroeg vloeken we op de haan, en draaien ons vruchteloos nog eens om.

Ik zie weer de meters hoge vlammen van het nachtelijke kampvuur, zing inwendig weer die kampliedjes... En dat zijn allemaal persoonlijke herinneringen, die jij niet met me kunt delen, omdat jij er toen niet bij waart. Het zijn bladzijden uit die heel eigen reeks dagboeken...

Wat ben ik blij dat ik dat allemaal mag herbeleven... 't Doet me zelfs de reumatiek in mijn armen vergeten !
djudedju

tot de volgende ?
(Dat kasteel te Ittre heb ik niet gezien... of het staat niet opgeschreven in het dagboek van mijn memorie... Oh ja, Ittre is het echte middelpunt van ons landje !!!))