shampoo

Vandaag zag ik een tekening van dat kenmerkende uitgehongerde kind, die we bij iedere actie tegen honger in de wereld weer zien opduiken...
Alleen, nu stond daar een verrassende tekst bij: "In je shampoo zit meer fruit dan hij ooit op zijn bord zag"...

Ik heb gekeken, en ja hoor, men waarborgt dat de extracten in mijn shampoo echt zijn, van echt fruit afkomstig...

In het vervolg zal ik mijn haar weer wassen met bruine zeep, zoals in die goeie oude tijd.

Het is absurd dat wij eten in onze zeep stoppen ! En het is nog absurderderder dat te doen terwijl je verre buren hongeren. Het is niet alleen absurd, het is zelfs misdadig te noemen !

Ik ben niet gaan neuzen in de kasten, om te zien of er nog van die gekke dingen te vinden zijn, maar ook zonder zoeken ben ik bijna zeker dat er nog heel wat van die dingen te vinden zijn. We zijn gek. Niet alleen verdwijnen massa's voedsel in het afval (zowel in de woningen als in de bedrijven die instaan voor de verwerking en/of distributie van voedsel), maar we stoppen het ook nog eens in niet-voedsel. Gewoon, omdat het een lekker aroma heeft, of omdat het je haar wat meer volume geeft, of omdat het de afwas beter zou ontvetten, of omdat het de geur heeft van was die je buiten hing te drogen in plaats van in een energie-verslindende droogkas... en zo voort, en zo voort...

We eten en drinken véél te véél zout en véél te véél suiker, en overal zitten kleurstoffen en bewaarmiddelen in, die bijna allemaal min of meer verdacht zijn carcinogeen te zijn, of diabetes te veroorzaken, of obesitas te bevorderen, of misschien zelfs een verband vertonen met het ontstaan van autisme... allemaal om er lekker uit te zien, om verslavend te smaken...

We zijn gek.

Nu en dan gaat het héél erg ver, en deelt men bijvoorbeeld,van officiële zijde mede, dat eieren van kippen in legbatterijen veel gezonder zijn dan van kippen die buiten lopen en lustig kunnen scharrelen. Zouden er mensen zijn die dit nog geloven? Zou het niet zo zijn, dat door dergelijke mededelingen zij alle geloofwaardigheid verliezen? (Net zoals geen mens nog vertrouwen heeft in de politiek, gewoon omdat we ze al ontelbare keren hebben betrapt op leugens, lege beloften...)

Maar ik schrok toch maar van het besef dat ik met het voedsel van die arme hongerende duts mijn schrale haardos stond te wassen !

Moet dat echt ?
Moeten wij echt honderden soorten van shampoo in de winkelrekken hebben? Moeten wij echt de keuze hebben uit duizenden soorten zeep en moeten er überhaupt wasverzachters zijn ? Je moet echt eens gaan neuzen op die alternatieve sites, waar ze al die dingen gewoonweg overboord gooien, en zich beperken tot wat echt nodig is. Bij Green Evelien kun je vaststellen dat zij nog 1 (één!) vuilniszak huisvuil produceert per jaar !!! Moet je eens vergelijken met uw vuilnisemmer...

Ach, ik wil het echt niet zo ver gaan drijven als Green Evelien en co, maar toch, zij schudt mij wakker, en wijst me er telkens en telkens weer op, dat er alternatieven zijn, die minder energie kosten, minder kosten, minder afval veroorzaken, dat het ook zonder plastic kan, enz... enz...
Je moet maar eens gaan Google'n naar Green Evelien...
Als afbeelding heb ik iets genomen van veel dichter bij: de honger in Ierland door de aardappelplaag...

Och ja, maak je niet ongerust als deze blog niet meer quasi dagelijks verschijnt... Anny kan echt bijna niets meer doen, en dat maakt dat ik, binnen mijn beperkingen een en ander moet overnemen. Dat maakt ook dat ik ga zoeken naar een oplossing in de zin van poetshulp en dergelijke... Ik zal dus gewoon minder tijd hebben om mijn gal te spuwen in deze blog... (Wie weet hoe ik dan die overtollige lichaamssappen kwijt raak !!!). Bovendien moet ik ook nog eens nu en dan op bezoek naar de kliniek naar mijn dochter. Haar auto moet naar de keuring, daar ga ik ook nog iets moeten op vinden... Je ziet bezigheden genoeg !!!

Maak je dus niet ongerust, met mij gaat het nog zoals gewoonlijk... Maar al de rest  hapert. (Bart is bezig met zijn keuken helemaal af te breken, tot op de ruwe bakstenen, om dan een nieuwe degelijke keuken te installeren (dat laatste doet hij niet zelf)... Maar ook daar is het dus enorm druk, zodat ik ook hen niet wil en kan lastig vallen. Bovendien zitten de kinderen ook nog eens in de blok.

Nee, we overleven het wel

tot de volgende (wie weet wanneer)

Feest van een hoogst onzeker beroep...

Om eerlijk te zijn, ik heb een hekel aan al die "feest van dit" en "feest van dat" toestanden. Een secretaresse is of goed of niet, een moeder is of goed of niet en een vader... Die is vader ...of niet...
Want tenzij je hoogst technologische standjes gaat uitvoeren om het DNA van het kind en de ?vader? te vergelijken, ben je eigenlijk helemaal niet zeker.
Tenzij gevoelsmatig.
En dat is dan ook wat ik echt het vaderschap zou willen noemen.
De man die de taak van vader op zich neemt, het kind als het zijn aanvaardt en het aldus behandelt, dat is de vader. DNA of niet.
Want uiteindelijk gaat het daar over. Ik ken biologische vaders die helemaal geen vader zijn, en ik ken mannen die helemaal geen biologische vader zijn, maar die de kinderen van zijn echtgenote opvoedt en bemint als waren het zijn eigen kinderen. (Eén van de gevallen die ik heel goed ken, betreft een weduwe die enkele jaren na het overlijden van haar man, hertrouwde...)(Maar tegenwoordig zijn er heel veel gezinnen die in een nieuwe samenstelling perfect functioneren).

Uitgaande van die redenering, zou ik vooral een bloemetje willen geven aan die soort vaders, die zich heel bewust van hun biologisch niet-vader zijn, toch echt vader zijn.

Als we dan toch een feest zouden moeten inrichten, dan zou ik dat doen voor die vaders en moeders die de gewoon de taak op zich nemen, zonder zich vragen te stellen over biologie...

Toen Juul Caesar hier onze contreien veroverde waren er al vragen over het vaderschap, en was men zich al bewust van het onzekere er van... De erfwet zat dan ook heel geniaal in elkaar. Stel dat u koning was, dan zou na uw verscheiden de kroon niet gaan naar uw zoon, maar naar de zoon van uw oudste zuster. Want van uw zuster(s) was het op zijn minst zeker dat de bloedlijn echt doorliep. Want uw zoon kon best de zoon van een ander zijn, en dus geen druppel bloed van uw lijn in zich hebben.

Leuk detail, maar geef toe, qua redenering helemaal niet zo gek. En dan stellen ze ons die oude volkeren voor als wilden, barbaren, onwetenden die zo nodig moesten beschaafd worden door die goede Romeinen... Ik vermoed dat we dat positieve beeld van de Romeinen voornamelijk te danken hebben aan het feit dat, toen ze hier weggejaagd werden, de staatskerk van dat ogenblik een beetje in het gedrang kwam. (Ik schreef reeds eerder dat de "redder van de Christenheid", die de Moslims tegenhield, Karel Martel een "heiden" was, hij droeg de hamer (Martel - marteau) van Thor !!!)

Nee, ik voor mij hou het er op, dat de Romeinen hier gewoon de bezetters waren, en wat bezetting is, dat weten we hier in ons land nog heel goed.

Natuurlijk zal na 400 jaar bezetting de sfeer niet meer zo geweest zijn als in de beginjaren van de bezetting, er zullen een deel zaken zijn die tot de gevestigde waarden verheven waren, die gewoon geworden waren, maar las je goed leest in de geschiedenis, dan zijn er toch heel die vier eeuwen lang, regelmatig her en der opstanden en opstandjes geweest, wat mijns inziens duidelijk maakt dat men ze nog steeds zag als bezetter !

Maar we zijn ver weg van vaderdag... Laat mij concluderen, het gaat niet over het biologische vaderschap, het gaat over het praktische, het echte vaderschap. Het vaderschap die maakt dat je de ouder bent voor het of de kinderen.
Je kunt best biologisch vader zijn, en die naam helemaal niet waard zijn. Zo ken ik er helaas ook !

Dus voor de echte vader op opvoedkundige manier en vooral op gebied van ouderliefde: hip hip hip, Hoera !
Oh ja, de vaderlijke lezers uit Nederland moeten geloof ik nog een weekje wachten. Moederdag is in La Douce France op een andere dag dan hier, ik weet niet of het voor le papa ook zo is ????

Maar ik begon met te zeggen dat ik een hekel heb aan al die feesten voor dit en feesten voor dat... Kijk, als je als kind een goede moeder hebt, een goede vader hebt, dan zou eigenlijk iedere dag vaderdag of moederdag moeten zijn.

Als je geluk hebt, en je vader en/of moeder leven lang, dan komt wellicht de dag dat ze door ouderdom of ziekte niet meer de man/vrouw zijn van vroeger... De dag dat zij uw steun nodig hebben in de plaats van altijd voor jou klaar te staan... Dan pas komt de echte moederdag/vaderdag, echte moederjaar, vaderjaar, moederdecennia, vaderdecennia... de tijd waarop jij als kind op jouw beurt de helpende hand moet zijn, die zij ooit voor u waren.

Vroeger was dit evidenter dan nu, omdat de ouders bleven inwonen bij een van de kinderen. Dat is nu niet meer zo, en soms wonen de kinderen verschrikkelijk ver weg... Maar toch komt dan pas de echte kans om je waardering te tonen.

Ik heb mijn moeder opgevangen gezien door mijn beide zusters, die elk om beurt moeder heel wat jaren verzorgden... Ik ben ze daar verschrikkelijk dankbaar voor.

tot de volgende ?

Slecht geslapen...

Ik zit hier met het gevoel van: "Is het nog geen tijd om naar bed te gaan?"... Ik weet het, het is mijn eigen schuld. Ik neem gewoonlijk mijn pillen met mijn avondmaal, en nu had ik ze vergeten. Toen ik niet kon slapen, ben ik naar beneden gekomen om te checken, en ja, daar stond vrijdag nog bovenaan in mijn pillendoos... Dan maar een glas limonade genomen, en samen met de pillen doorgeslikt. Maar ja, dan werken die dingen nog niet meteen, en dan lig ik dus nog uren wakker te liggen.
Wat gek is, ik slaap nooit veel, maar gewoonlijk leg ik me neer in bed, lees nog wat in een boek, leg het boek terzijde, doe het lichtje uit, leg mijn hoofd op de kussen en vijf minuten later ben ik vertrokken... Gewoonlijk ben ik rond twee uur al weer klaar wakker. Dus heb ik vannacht wellicht ongeveer evenveel geslapen als anders, maar heb ik het urenlange ontwaken gemist.
En de tijd om na te denken, te fantaseren, met mijn geest hele werelden te verkennen.

Vandaag is het zaterdag... dag van de rommelmarkt, maar nu niet, want Anny zit nog steeds met heel veel pijn. Deze avond eens op bezoek naar het hospitaal bij mijn zieke dochter. Anny droomt er van mee te gaan, maar ik denk niet dat dit aangewezen is. Ik zal alleen gaan, we moeten geen moeilijkheden zoeken. Anny heeft al genoeg pijn, zonder dat ze aan het hospitaal een heel end te voet moet gaan.

Strak moet ik de filter van mijn aquarium kuisen, maar daarvoor moet ik het aquarium openen. Dat wil zeggen dat ik het eiken paneel aan de voorkant moet afnemen, en dat kan ik niet alleen. Ik heb net gebeld naar Frederik om even te komen helpen. Dat zal niet makkelijk zijn, want dat openen, dat is een beetje een truuk, je moet weten hoe je dat moet doen, en je moet een beetje op elkaar ingespeeld zijn... Dat zal er allemaal niet zijn, dus ga ik alles heel goed moeten uitleggen, ieder handeling moeten aankondigen... Nu ja, er zijn ergere dingen in het leven.

Dan moet ik nog een paar boodschappen doen, en deze namiddag naar de academie... Mijn laatste beeld van dit schooljaar afwerken, zodat het nog kan gebakken worden. Het wordt heel speciaal, in die zin, dat het is opgebouwd uit bolletjes klei, bolletjes die volledig bewaard blijven, en die dus een zeer speciale oppervlakte tonen... Ik denk dat ik die zal kleuren met ijzer, op zo'n manier dat de "voegen" van de bolletjes zeer donker zijn, en de structuur nog beter doen uitkomen !
Misschien zegt je dat niets, maar ik kan je verzekeren dat het niet evident is om op die manier een beeld op te bouwen. Het is echt monnikenwerk !

Ik ga nu stoppen, want ik heb nog heel wat te doen !
djudedju, met de vrouw ziek en de dochter in de kliniek...

tot de volgende ?

Heel kort...

Vandaag moest ik ook nog eens naar de tandarts... Twee tanden laten plomberen. Al klopt die term helemaal niet... Er komt geen lood (plomb) aan te pas... Het is nu zo wit als je eigen tanden. Een gek product als je het mij vraagt. De tandarts mengt het, duwt het in het gat, gaat er met een soort lamp over heen om het doen harden, slijpt het dan in de juiste vorm, doet je op iets bijten die hem duidelijk maakt waar het nog te veel op elkaar wrijft, herhaalt dat desnoods na het bijslijpen nog eens, en de kous is af. Och ja, verdoven was er niet bij... Ik voel het alleen als ze echt de zenuw raken, voor de rest heb ik geen pijn in mijn tanden. Nooit. Niet jaloers zijn, het is niet allemaal voordeel, ik wordt het pas gewaar dat er iets mis is, als de stukken tand er uit vallen...

Vanmorgen zelf het bed opgemaakt voor ons beiden, een werk die ik al héél lang niet meer had gedaan. Maar het is een stuk makkelijker geworden, met die hoeslakens en dekbedden ! Aan het eten mag ik niet komen. Anny wil niet echt stilzitten of liggen, ze zegt dat ze goed is als ze eenmaal in beweging is, maar ik geloof er niets van, haar manier van stappen verraadt de pijn.

Gisteravond de vuilbak en de zakken PDF buiten gezet, en deze morgen al de bak weer binnengehaald. Nu, dat doe ik wel meer, ook zonder een Anny met pijn. Ik ga eens informeren bij een of andere dienst om iemand te vinden om te komen kuisen en zo...

Anny heeft in mijn agenda geneusd, geteld hoelang ze nog moet wachten vooraleer ze in de pijnkliniek binnen kan... Nog 10 dagen ! Ze zuchtte er bij. " Moet ik echt nog zo lang pijn hebben?"

djudedju

tot de volgende ?

De pijn van een ander

Anny zit met een hernia, ze lijdt aan ischias,  ze heeft dus verdomd veel pijn. Liggen gaat, en -gek genoeg- eens ze in beweging is, gaat het ook min of meer, maar zitten is niet te doen.

Gelukkig gaat het voor het moment redelijk met mijn rug, en moet ik proberen wat te helpen. Proberen, want je kent mijn wettelijke wederhelft niet ! Die kan, pijn of geen pijn, haar rol als moederkloek niet van zich afzetten. Ze is gewoon mij bij te staan in alles en nog wat, want ik heb pijn. Dat ze nu zelf pijn heeft, dat is irrelevant.

Ik probeer nu en dan eens haar voor te zijn, en dingen te doen, voor zij de kans heeft zichzelf op te hijsen uit de zetel, maar ik mag dat niet te dikwijls doen, want anders blijft ze gewoon bezig, om er zeker van te zijn dat ik me geen pijn doe met dit of dat...

Je moet ze zien gaan... Nu ja, gaan... voetje voor voetje, heel voorzichtig, en steun zoekend waar dit maar te vinden is. Ze doet me denken aan mijn slechtste dagen inzake pijn, met dit verschil dat zij zichzelf blijft onmisbaar vinden, en dus moet instaan voor de goede gang van zaken in het gezin.

Kijk, ik heb al dikwijls gezegd dat ik niet graag zou samenleven met een heilige, iemand waarvan je weet dat hij of zij altijd het goede zal doen, die heel de dag loopt te bidden... Maar ik moet mijn definitie herzien: een heilige is iemand die zijn eigen pijn verbijt om een ander de pijn te sparen. Ik heb dus -althans volgens deze definitie- een heilige vrouw in huis. En het is helemaal geen saaie, voorspelbare heilige. Ze heeft zin voor humor, en zegt en doet dingen die je niet meteen in het aureool geschreven ziet van een van die heiligen in de kerk... Ze kan ook wel eens boos zijn, maar ja, Ons Heer ranselde zelfs met geweld en al de kooplui uit de tempel. (Ik heb het gevoel dat hij in onze wereld handen te kort zou komen !)

Ach; dit is geen lofrede... Nee het is verwondering en bewondering en dankbaarheid voor het geluk dat mij treft, dat ik zo'n vrouw mag hebben. En het is ook een manier om uit te drukken hoezeer ik me machteloos voel tegen haar pijn. Het is gek, maar het lijkt wel of ik de pijn van haar beter voel dan de mijne. Mijn pijn is iets waar ik heb mee leren leven. Ik weet nagenoeg precies hoe ik die pijn moet aanpakken, en wat ik er aan kan doen om die zo draaglijk mogelijk te maken. Tegen die pijn van Anny heb ik geen verweer... Ik kan het niet weg huilen, niet weglachen, zelfs niet milderen door haar eens goed vast te pakken. Kortom ik voel me machteloos.

Dat is niet nieuw voor mij. Ik ben helemaal niet geschikt als zieken-bezoeker, als mens die eventjes door mijn aanwezigheid een zieke wat beternis bezorg... Ik weet nooit wat ik moet en kan zeggen tegen iemand die ziek is, die pijn lijdt... En toch weet ik - uit eigen ondervinding !- dat een babbel een bezoek wonderen doet. Maar ik zit met een soort complex of een fobie of hoe je dat ook heet, tegenover "ziek zijn"...

Ik denk dat het een restant is van mijn kind-zijn... Van de opvoeding die ik kreeg van mijn moeder, van mijn vele ziek zijn als kind... Ik ben tot mijn 10 jaar heel vaak ziek geweest. Er waren schooljaren dat ik meer ziek was dan ik de les volgde. Ik lag voor mijn 2 jaar al enkele keren op sterven. Ik was dus Het Zorgenkind in huis. En mijn moeder zal wellicht heel de tijd wanhopig hebben gezocht naar een positie waarbij de andere drie kinderen zich niet tekort voelden gedaan ten opzichte van mij, het zorgenkind. Ik weet wat dit is, ik had dezelfde problemen tegenover Koen die vaak ziek was, en nu tegenover Veerle die maar niet uit de restanten raakt van wat er allemaal gebeurde met haar en haar kinderen door haar ex.
En net zoals mijn moeder ben ik dan harder tegenover dat zorgenkind, om zeker niet te kunnen tonen dat eigenlijk veel meer kommer hebt om hen dan om diegene waar alles normaal loopt, en waar je niet of amper moet ingrijpen.
Ik heb -met andere woorden- dat geërfd van ons moeder... Ik kan geen medelijden tonen met een zieke, ik wil ze doen vechten tegen de ziekte, ik wil ze ruggengraat geven, maar durf geen medelijden te tonen. Dat zit er zo in gebakken, dat ik dat echt niet anders kan.

Ik weet dat, ik herken het als een fout, maar ik kan niet anders. Het is sterker dan me zelf.
Ik ben zo opgevoed, ik ben zo gebakken.
Dat is niet allemaal verkeerd, maar het is ook niet altijd DE oplossing.
Het is ook de houding die ik zo lang mogelijk aan neem ten opzichte van mezelf. Ik wil niet ziek zijn. Ik wil gewoon zijn, alles weer kunnen... en het deed me halftijds gaan werken, tegen het advies van de dokter en de adviseur in... Het heeft jaren geduurd voor ik mijn ziekte aanvaarde als een stuk van mezelf, als iets wat er nu eenmaal was en is.

Ik ben dus geen goede verpleger, ik ben zelfs een slechte verpleger. Meer zelfs, ik selecteer de dokter onder meer op hun houding: als een dokter medelijden toont, medeleven verraadt, dan zoek ik een andere. Ik wil geen medelijden. Ik zeg hen dat ook, ik vraag ze niet om me ziek te maken, en dat medelijden geeft me het gevoel dat ze mijn ziek zijn aanvaarden, niet bevechten... Voor mij moet een dokter zijn werk doen, zonder medelijden, heel nuchter...

Ik weet het... ik ben gek.
En ik ben dus helemaal geen heilige... in tegenstelling tot mijn vrouw, want zij weet wel het midden te houden tussen hard en zacht. Zij gaat niet bits doen tegen heel de wereld omdat ze pijn heeft en dit niet wil aanvaarden...
djudedju
ik wou dat ik dat ook kon...


tot de volgende ?

Belastingen en kinderlijkjes...

In het nieuws van de laatste dagen zijn er me heel wat dingen opgevallen... Maar wat me het meest raakte waren de vijfhonderd (!) kinderlijkjes in een Iers klooster en dat we na Denemarken de hoogste belastingsdruk hebben van heel Europa...

Laat ik met de belastingsdruk beginnen... Dat ligt wellicht iedereen aan het hart. Voor mij telt eigenlijk niet de belastingsdruk op zich. Wat er voor mij telt, is waar die belastingen naar toe gaan. Of om het anders te stellen: wat krijgen we er voor terug ?

We zitten met een verzorgingsstaat, een staat, waarin we pogen de mensen de nodige zorgen te geven, om, in welke omstandigheid ook, de nodige zorg te verlenen. Ik vind dat goed, en ik ga van het standpunt uit, dat hoe minder je er zelf moet van genieten, hoe beter het met je gaat. Als je wel van die "verzorging" moet genieten, dan is er iets mis, of je bent op pensioen. Ik zet pensioen hier duidelijk afzonderlijk, omdat dit eigenlijk ook bij die "verzorging" hoort, maar eigenlijk niet thuishoort in het rijtje van verzorging. Het is een soort opvang die je bijna bij beloning kunt zetten. Als je een leven lang hebt bijgedragen tot de verzorging van alle noodlijdenden, dan krijg je zelf op je beurt een uitkering die je moet toelaten een rustige oude dag te hebben. Over het bedrag en de manier om dat pensioen te verwerven kan men ook heel wat vertellen, maar dat is weer een ander verhaal.

Ik maak hier in feite meer dan één sprong in deze redenering... Ik schuif zo wat heel de sociale zekerheid mee in het vak belastingen... In feite zijn het dat in zekere zin ook, ze verhogen de loonkost en drukken op het inkomen. Ze zijn dus een last op het inkomen, dus belasten ze het inkomen. Eén van de onrechtvaardigheden in het systeem, is dan ook dat wie nooit heeft bijgedragen wel van het systeem kan genieten. Als dat gaat over noodlijdenden in de brede zin (bv gehandicapten van bij de geboorte), dan zie ik daar geen graten in. Ik zie ook geen graten in iemand die door omstandigheden niet aan het werk geraakt, ondanks eerlijk pogen. Ik zie wel graten in het feit dat een deel van de bevolking -van uit hun beroep - vrijgesteld  is van het betalen van bijdragen maar er wel van kan genieten. Maar dan zijn we heel de tijd bezig over de sociale zekerheid, terwijl we het eigenlijk hebben over de lasten op het inkomen.

Ook daar zitten haken en ogen aan... Inkomen uit kapitaal zit daar niet echt bij, terwijl er in ons land ook mensen wonen die als beroep zouden kunnen vermelden: rentenier, iemand die leeft van de renten van zijn bezit. Logisch gezien zou men dus ook dit inkomen moeten belasten als inkomen. En men zou de bijdrage sociale zekerheid ook moeten gelijk doortrekken voor alle beroepen en niet-beroepen.

Ons systeem van verzorging werkt -ondanks alle haken en ogen aan de manier van het innen van de bijdragen en het uitkeren van de gelden en van de infrastructuur die er toe moet dienen, behoorlijk. Er zijn natuurlijk misbruiken, maar er zijn net zo goed mensen die uit de boot vallen, en die dan moeten doorgeschoven worden naar een ander systeem binnen die grote groep die moet "genieten" van de lasten op het inkomen van de anderen.

Met andere woorden, naar mijn eerlijke overtuiging, kun je alleen de druk op het inkomen verminderen, door ofwel een betere spreiding waarbij je dan ook werkelijk ALLE groepen belast, ofwel door een vermindering van de "verzorging".

Dat men, vanuit de hoek die de verzorging wil afbouwen dan voorbeelden gaat zoeken in de misbruiken is logisch. Dat men vanuit de groep die staat voor een algeheel systeem van verzorging zoekt naar voorbeelden van slachtoffers van het systeem is even logisch, maar heeft niet dezelfde weerklank, gewoon omdat je als mens veel makkelijker kunt inleven in misbruiken (waarom niet voor mij ?) dan in het mislopen van de zorg voor een gehandicapt kind, die duidelijk anders is dan jij bent. Je vereenzelvigt je daar niet zo makkelijk mee.

Maar je moet beseffen, dat het intrappen van een opendeur bij een duidelijk misbruik van de werkloosheidsvergoeding, ook in houdt dat je daarmee evengoed de deur openzet voor het afbouwen van die verzorging van gehandicapten, zieken, ouderen...

Willen we eens vragen aan de verantwoordelijken, dat ze van alle belastingsinkomsten een duidelijk vermelden wat er tegenover staat? Wedden dat het dan echt niet zo moeilijk is om te besparen, zonder pijn te doen ? Tenzij misschien bij de groepen die nu in de kas graaien...
Och ja, dat zijn misschien dezelfde dan diegenen die opteren voor een afbouw van de verzorgingsstaat ????

Kinderlijkjes...
In Ierland heeft men in de beerput van een voormalig Iers Klooster vijfhonderd kinderlijkjes gevonden. In het katholieke Ierland was een jong meisje dat in verwachting was een onbespreekbaar onderwerp. Het klooster bood een uitweg voor die meisjes, die daar konden bevallen, en hun kind kwam dan terecht in het circuit van de adoptie. Blijkbaar echter niet alleen naar de adoptie, blijkbaar kwamen er ook heel wat in de beerput terecht.
Wellicht zitten daar doodgeborenen bij, maar het lijkt wel zeker dat daar ook moorden tussen zitten.
Er zijn blijkbaar sporen die leiden tot het vaststellen van het feit dat de niet aantrekkelijke kinderen tot sterven gedoemd werden.

Had men er enkele kinderlijkjes ontdekt, dan zou ik kunnen geloven dat een of een paar daders daar zouden voor verantwoordelijk kunnen zijn, maar 500 ??? Nee, dat moet een systeem zijn geweest, daar moet bijna ieder verantwoordelijke van het klooster van op de hoogte zijn geweest. Het moet een systeem zijn geweest die functioneerde door dat een groep er voor instond.

Wellicht zullen velen deze zaak weer aangrijpen om de kerk, de religie in het diskrediet te brengen...  Ik heb daar toch bedenkingen bij...
Ik denk dat we moeten rekening houden dat in de kerk vroeger een heel deel van de kloosterlingen en van de pastoors, niet echt vrijwillig in die instellingen terecht kwamen. In rijke families moesten er naar de kerk deviëren, gewoon om het familiebezit veiliger te stellen, maar ook om binnen de machtige kerk ook te beschikken over pionnen. Ook vanuit weeshuizen en dergelijke kwamen er religieuzen, die eigenlijk nooit in de "wereld" waren geweest, en waar men gewoon doorschoof van het weeshuis naar het klooster... In die mensen, die helemaal niet hoorden bij hen die "roeping" hadden, kunnen heel wat mensen zitten die er eigenlijk niet hadden mogen zitten.

Bij de pastoors zaten daar de verslaafden aan macht in al zijn vormen (waaronder ook seksueel misbruik)... Ik ga zelfs een stap verder, vroeger werden er jaarlijks een pak priester gewijd... Hoeveel zouden er daar geweest zijn, die echt priester werden uit echte roeping, en niet vanwege de job, de post, de zekerheid van inkomen, de macht...
Ik vraag me zelfs af, of het aantal roepingen nu, niet bijna even hoog lagen als toen???

Ik weet wel, dit is heel sterk uitgedrukt, maar iedereen van mijn leeftijd, kent nog de pastoor van toen, als een mens met macht in zijn parochie, in zijn gemeente of stad.
En iedereen kent er die op zijn minst de indruk gaven, die macht ook te gebruiken.

Misschien is de kerk, hier, gezonder dan toen?

tot de volgende ?

Ziezo, ik ben terug...

Héhé, vijf dagen zonder blog, ik begon al ontwenningsverschijnselen te vertonen !
Maar tot en met zondag was het heerlijk ! Iedere dag een rommelmarkt ! En drie van de vier waren ook nog grote markten, en ja, dit weekend heeft vruchten opgeleverd ! We vonden een prachtig Afrikaans beeld (Waarvan ik nog steeds niet heb gevonden van welk volk het afkomstig is, en ik weet dat ik het al ooit ergens tegen kwam in een boek !!!) en we vonden een wandelstok...

Ach, we gaan al lang niet meer naar de rommelmarkten om te kopen... We gaan er gewoon naar toe om er te slenteren, te wandelen en te kijken naar de vele dingen die er te zien zijn. En zien we iets wat we niet kennen, dan vragen we uitleg - die we helaas niet altijd kunnen krijgen, omdat men soms dingen verkoopt die ze zelf niet eens kennen. (Zo kun je koopjes doen ! Ik kocht het Afrikaans beeld dit weekend ... (een bezoeker gisteren begon het te schatten met 400 euro...) ik kocht het voor 8 euro...)

Zondag zijn we naar Mons geweest, en 's middags zijn we ergens gaan eten, zo was het voor Anny een "rustdag"... Vorige week moest de dokter komen voor Anny, pijn in de rug. Ze had ontstekingswerende middelen gekregen, maar kon die niet nemen, daar ze maagpijn er van kreeg. Haar rug leek echter vanzelf wat te verbeteren, en ze voelde zich goed op de rommelmarkten, ondanks het feit dat het dus grote markten waren. Maar gisterenmorgen kon ze bijna het bed niet meer uit. Pijn in beide benen...

Ik wist meteen wat het was: uitstralingen in de benen: ischias ! En dan ook nog eens aan beide zijden ! We zijn gisterenavond naar de dokter gegaan, en vandaag mag ze al onder de CT-scan en moet er een RX genomen worden, om de precieze oorzaak en lokalisatie te vinden van de pijn, om zo de behandeling te kunnen opstarten. Gek is dat ze minder pijn heeft als ze in beweging is, maar je kunt uiteraard niet heel de tijd rondlopen, bovendien weten we niet of dit wel aangeraden is. De kans zit er dus in dat rommelmarkten (tijdelijk) tot het verleden gaan behoren. Maar dan gaan we op zoek naar iets wat we nog wel samen kunnen en graag doen.

Soms komt dat op een heel onverwachte manier, de rommelmarkten zijn er ook zo gekomen... We zaten in de eerste weken na het overlijden van Koen weer eens naar elkaar te kijken in stil stom verdriet... Op de TV kwam in AVS een reclame over een rommelmarkt in Deinze. "willen we daar eens naar toe gaan ? We zitten hier toch maar te peinzen en te prakkezeren zonder dat het iets opbrengt!" Anny knikte, en zo zijn we voor de eerste keer naar een rommelmarkt gegaan... En het is ons bevallen.

Mochten we dat niet meer kunnen, dan gaan we wel weer iets anders vinden waar we naar toe kunnen, en waar we ons amuseren binnen onze mogelijkheden.

Wij zijn geen mensen om onszelf op te sluiten in onze miserie en/of onze ziektes. We zoeken iets wat we wel kunnen, en omhelzen dat al zaligmakend. Dat is de formule om gelukkig te zijn: aanvaarden ! Aanvaarden wat je hebt en niet hebt, wat je kunt en niet kunt... Je moet niet verlangen naar wat niet mogelijk of niet meer mogelijk is ! Maak je leven goed met wat je wel kan.

Ik denk dat er zo veel mensen ongelukkig zijn, omdat ze nooit tevreden zijn met wat ze hebben, wat ze kunnen... Ze willen steeds meer. Of wij dan geen betrachtingen hebben? Oh ja ! We hebben veel wensen en veel dromen, maar dat is gerangschikt onder "dromen", niet onder "moeten hebben, moeten kunnen"... Soms kun je dan een droom waar maken, of een stukje er van, en pas dan hoort het bij de werkelijkheid. Er is geen "must".

Ik heb nog een tip voor mensen, die net als wij, houden van planten in huis...
Soms heb je last van bladluizen of van die wolluizen , of van die plakluizen... En die krijg je heel moeilijk weg. Er bestaan sproeistoffen, maar die kun je als gewone burger niet krijgen, omdat ze te giftig en te gevaarlijk zijn ! (Maar best ook, ik moet al dat gift niet echt !)
Tot voor kort was onze "oplossing" dan ook maar een noodoplossing, die niet echt werkte. We wasten die kleefluizen af, met een sopje waarin we wat zeep en wat brandalcool deden. Daarmee kon je die beesten afwassen, maar wellicht bleven er eieren zitten, of zaten er beestjes tussen reten en kieren, waar je ze niet kon wegwassen, en binnen de kortste keren waren de luizen er terug...

Nu heb ik iets gelezen in een boek, en het uitgeprobeerd, en het werkt !!!
In iedere bloempot hebben we nu een stukje bananenschil in de aarde gestopt... Nadat we de planten zo goed mogelijk hadden gewassen met het hierboven genoemde sopje... en warempel ! Er komen geen nieuwe luizen meer !

Ons dieet is nu uitgebreid met bananen... voor de bloemen en omdat ze lekker zijn.

tot de volgende ?