Voedsel

Heb je ook verbijsterd geluisterd naar de hoeveelheid voedsel die bij de afval terecht komt?

Op één plaats las ik dat de hongersnood voor een goed deel kon worden opgelost met wat wij in het rijke Westen wegwerpen...

Ik weet niet of dat klopt of niet, ik weet ook niet hoe je zoiets kunt berekenen, maar het accentueert nog maar eens het massale van het weggeworpen voedsel.

Vroeger, voor de vuilnisbakken bijna overal verplicht werden, en vuilnis nog in allerlei verpakkingen op de stoep stond, kon je dat beter zien... Toen ik nog (heel lang geleden) in Brussel ging werken, toen al keek ik verbijsterd naar de volledige broden, onaangeroerde pistolets en boterkoeken die iedere maandagmorgen op de vuilnis lagen te liggen. Ik vermoed dat dit nog steeds zo is... En ik hoor regelmatig mensen vertellen dat zij geen oudbakken brood moeten. Dus iedere dag vers brood op de plank.

Anny en ik, we zijn nog van de oude school, en een brood wordt opgegeten, tot het werkelijk niet meer kan. Dat kan zijn omdat er schimmel op komt, of dat het zo hard en droog is, dat we het dan maar aan de kant leggen voor de geiten van Bart. Kortom, het gaat nog niet echt verloren, het verwordt tot dierenvoeder.

Oh, ja, wij eten ook liever vers brood, en ja, wij zouden ons dat kunnen permitteren, maar wij kunnen het niet, gewoon omdat wij het zonde vinden om eten weg te werpen.

Ik snap het dan ook niet goed dat er zoveel eten als afval wordt weggeworpen ! Wij hebben hier heel weinig afval, en wat er is, dat gaat dan nog naar de kippen, of de geiten van Bart. Maar ja, wij zijn ook de mensen die de plastic-flessen samendrukken om zo minder blauwe zakken nodig te hebben... en we proberen het plastic in huis wat te beperken, niet dat we met zelfgemaakt boterpapier ons vlees gaan kopen, maar als we de keuze hebben tussen voorverpakt in massa's plastic, en vlees in gewone verpakking, dan kiezen we voor het laatste. Dat heeft meer dan één reden: Je moet echt eens kijken naar de bewaardatum op dat voorverpakt vlees ! En vergelijk dat eens met de houdbaarheid van het eten dat je "los" koopt bij de beenhouwer... Het kan dus niet anders, of er komt vlieg- en kunstwerk aan die bewaring te pas... En wij vragen ons dan weer af, of dat allemaal wel zo gezond is ???

Ik weet wel, we kunnen al die overschotjes niet zo maar verzamelen, en naar de hongerigen brengen in Syrië of waar dan ook... Maar we zouden wel onze aankopen wat verstandiger kunnen plannen... En van wat we uitsparen, zouden we misschien eens iets meer kunnen doneren aan de hongerende wereld.

En kom me niet af met van die mailtjes waarin ik kan lezen dat al die organisaties heel goed leven van wat zij inzamelen voor de armen... Dat kan best, maar dat is dan voor hun geweten, als ik geef, dan doe ik dat vanuit mijn overtuiging, en ik doe dat via de wegen die mij ter beschikking staan, ook al zou die weg misbruikt worden... Trouwens, geloof jij echt al die berichtjes ? Of zit jij ook soms je hoofd te schudden bij het lezen? Of zit je alleen met nog meer vragen dan voorheen?  En ik vind het eerlijk gezegd veel erger te lezen wat politici krijgen om de boel te verprutsen... Want Syrië en al die andere landen waar nu ellende heerst, die ellende is er vooral door de politiek gekomen... Soms politiek gemengd met religie...

Denk niet dat het hier nooit zou kunnen gebeuren. Het is al meerdere keren gebeurd, en we gedenken dit jaar een van de ergste rampen die ons ooit hebben getroffen, de eerste wereldwijde oorlog... Nog maar 100 jaar geleden... In Gent worden er dit jaar maar liefst 80 mensen 100 jaar oud... Dus nog maar een mensenleven achter ons, en de tweede wereldoorlog ligt nog bij velen echt in het geheugen.

Denk daar maar eens meer aan, als je straks in de winkel staat, voor die massa soorten heerlijkheden voor op je boterham...

En straks is het weer Witte Donderdag... Toen de Heer het brood brak om het te verdelen onder zijn volgelingen... Het brood breken, zodat je het kunt delen !

tot de volgende ?

Grootwarenhuizen en klimaatverandering...

Gisteren hadden we weer zo'n winkel-dag, de tweede in één week tijd ! Spreek mij de komende dagen niet meer van winkelen, shoppen of andere synoniemen van dat woord !!!

We zijn eerst naar Auchan geweest te Leers... In de namiddag, want we zouden ook nog eens langs gaan bij Au Poisson d'Or te Estaimpuis...
Wij dus eerst naar Leers (France), en onze wagen volgeladen met allerhande dingen die Anny zo nodig vindt in ons huishouden... (Vooral alcohol-vrije aperitief !), en dan op ons gemak naar Estaimpuis, naar de Poisson d'Or om wat visvoeder voor Bart en voor ons.
Toen wij daar aankwamen, zagen wij iets verderop, in dezelfde straat "Famiflora"... "Tiens, zou dat de afsplitsing zijn van Floralux  (Dadizele)? Terwijl we winkelden in de viswinkel vroeg ik wat uitleg aan de bediende die me hielp. De man begon meteen te fulmineren: "Ja, in samenwerking met diene Dupont, en ze hadden beloofd niet in concurrentie te treden met ons, maar ze doen het toch !"

Toen we buiten kwamen besloten we om daar toch ook maar eens te gaan kijken, we waren er nu toch.
Het is groot... Heel groot ! Ik vermoed dat het zowat even groot is als Floralux, maar het is anders opgebouwd. En het is een puzzel om er je weg te vinden. Natuurlijk, als je er enkele keren zult gaan, zul je er ook wel alles meteen weten staan, maar nu hebben wij er heel veel verloren gelopen. En de bordjes naar de kassa leiden je zorgvuldig heel de winkel rond ! Er moet duidelijk een systeem betaan om veel korter aan die kassa's te geraken... Maar ja, het was onze eerste keer he...

En volk ! Massa's !!! En maar aanschuiven aan de kassa !
En de concurrentie met Au Poisson d'Or ? Wel, de Dupont die blijkbaar ook in Famiflora zit, is de Dupont van Dupont Zoo (ook al uit Dadizele), en is een zaak die allerlei dieren verhandelt (dus ook vissen) en dierenvoeders. Dus is er, wat betreft het gedeelte vissen iet of wat concurrentie, maar heel erg groot is dat niet, omdat het aanbod er veel kleiner is dan bij Poisson D'Or... Ik heb er enkele prijzen bekeken, en er zijn zaken die iets goedkoper zijn, maar ook duurdere... Wie tijd heeft kan dus eerst de twee zaken aflopen, en dan pas echt gaan winkelen... De zaken liggen toch bijna naast elkaar. Maar of die concurrentie nu veel impact zal hebben? Ik geloof het niet.

Maar toen ik daar zo rondliep vroeg ik me af waarom zowat alle grootwarenhuizen tegenwoordig buiten het centrum liggen, op wat je vee eerder industriezone kunt noemen... ???
De reden is wellicht de omvang van die warenhuizen... Sommige zijn een stuk groter dan een heel huizenblok, en je kunt dergelijke dingen dan ook niet makkelijk inplanten in een bestaande stadswijk ! Bovendien hebben ze stuk voor stuk ook behoefte aan een enorme parking, wat evenmin al makkelijk te doen is in een stad. In Oudenaarde ligt de Colruyt in de stad, op de plaats waar vroeger een bedrijf was van bouwmaterialen. Dat bedrijf  zal wellicht in het kader van de wetgevingen die plaats hebben moeten verlaten, en daardoor kwam een grote ruimte vrij. Maar omdat parkeerruimte, zeker als die gratis is, heel verleidelijk is, heeft men een systeem met slagbomen gemaakt, waardoor je niet meer buiten kunt zonder inkopen te doen...

Ik vind dan ook dat de warenhuizen mede een bron zijn van de vervuiling door de auto, en zoals je vandaag in de krant kunt lezen, is het wegverkeer de grootste oorzaak van de luchtvervuiling !
Hoe was het vroeger ?
Vroeger had zowat iedere wijk een eigen winkeltje, een of meerdere café's en nog wat andere handelszaken (schrijnwerker, elektricien ...) waren er in ieder dorp. Door het ontstaan van de grootwarenhuizen, gingen die kleine winkeltjes bijna allemaal teloor... Als ik hier nu kijk, dan heeft Mater geen winkel meer, en er is er nog eentje in het nabije Horebeke. Maar voor de echte inkopen moeten we of naar Brakel, of naar Oudenaarde, om de dichtste plaatsen te noemen. Beiden liggen voor ons, binnen de 10 kilometer, omtrent even ver, maar Brakel is handiger, omdat je daar niet door de gemeente moet, en dus vlotter en zuiniger ter plaatse bent.
Maar hoe je het ook bekijkt, iedereen moet tegenwoordig en auto hebben om te kunnen winkelen !
Alleen wie toevallig in de omgeving woont van die zaken, kan het eventueel te voet aan, en kan zijn inkomen spreiden zodat hij of zij niet zwaarbeladen wordt.
Maar wie in een kleine gemeente woont (zoals ons Mater hier), die moet opteren voor de diepvries, een goede frigo en wekelijks de boodschappen doen met de auto. Als er bezoek komt, dan moeten wij de auto hebben om de nodige inkopen te doen, teneinde het bezoek deftig te kunnen ontvangen.
Ik herinner me, als kind, het grootwarenhuis van toen... In Oostende was dat de SEO ( in de volksmond de Koo (van Koöperatieve). Die warenhuizen waren toen nog niet die mastodonten van nu, en stonden in de stad. Wij woonden in een buitenwijk, en daar was ook een bijhuis van de Koo... Dat bijhuis was niet zo groot, maar bood een breed gamma van producten aan, aan prijzen die beter waren dan in de kleine buurtwinkeltjes. Maar op een manier waren ze zelf gewoon een grote buurtwinkel ! Daar werkten heel wat personeelsleden, want in die tijd was er nog geen of amper sprake van voorverpakte waren, en alles moest worden afgewogen, gesneden, verpakt door het personeel.

Toch moet dit systeem wellicht de voorbode geweest zijn van wat we nu kennen... Steeds groter, met een steeds groter assortiment, met in verhouding steeds minder personeel... en iedereen of bijna iedereen moet dan maar de auto uithalen om boodschappen te doen.

Ik ga het nog niet hebben over het steeds grotere gamma van producten uit steeds meer verschillende werelddelen... Kijk naar Fruit en groenten, en je ziet producten van meer landen dan je wellicht ooit in je leven zult bezoeken...

Zie je wat een vervuiling deze moderne "winkel" geworden is ?
Soms droom ik nog van een winkeltje, waar ik suikerklontjes kan kopen die afgewogen in een bruine papieren tipzak gedaan worden... waar plastic een heel raar en exotisch product is... Plastic, waar nu heel de wereld vol van is, tot in de oceanen toe...

Ach... Ik heb het nog gekend, ze kochten zoethout voor een cent, ik zag hun moeders touwtjespringen...

tot de volgende ?

Knorrepot

Och, wellicht kent iedereen wel ergens een knorrepot... Iemand die schijnbaar nooit tevreden is, iemand die altijd meer pijn heeft, meer miserie heeft, meer afziet, kortom nooit gelukkig schijnt...

Ergens heb ik er medelijden mee...
Ergens vind ik die mensen, net als u, verschrikkelijk vervelend, verschrikkelijk ambetant, maar toch heb ik er compassie mee.
Het moet toch erg zijn, als je jezelf altijd maar ongelukkig vind ?
Stel het je maar eens voor, iedereen zit gezellig bijeen, te keuvelen, te lachen, herinneringen op te halen... en dan zit er eentje tussen die dit alles steeds en steeds weer negatief bekijkt, meer zelfs, al het negatieve op zichzelf projecteert.
Dat moet toch erg zijn?

Het ergste is wel dat ze zichzelf daarvoor in een rol dwingen, de rol van sukkelaar.
De rol van: "Ik weet wat het is, je moet het mij niet zeggen, ik heb dat ook, of ik heb dat ook gehad, en dan hebben ze mij... "en dan volgt een relaas van behandelingen die mislukten en die nog meer pijn veroorzaakten...
Ik vraag me soms af of het allemaal wel klopt, maar enkele van de vertelde gegevens heb ik zelf weten gebeuren... en dan vraag je je eerst af of het toch echt mogelijk is dat de steen altijd maar weer op datzelfde hoofd terecht komt? Of het inderdaad zo is, dat er mensen zijn die "voor het ongeluk" geboren zijn...
En mijn verstand zegt me dat dit niet kan, dat dit niet kan stroken met de werkelijkheid... Wat kan er dan wel aan de hand zijn ?

Het is een gekend gegeven, dat optimisten rapper genezen, en dat ze minder vlug ziek worden, en dat ze zelfs ziekten die dodelijk zijn weten te overwinnen (niet altijd, maar toch beduidend meer dan de niet-optimisten).

Ik denk dat het omgekeerde dan ook het geval kan zijn, en dat dergelijke mensen daarvan het bewijs vormen ! Dat het zo is, dat door hun pessimistische kijk, zij inderdaad allerlei nevenverschijnselen en verergeringen krijgen waar je anders nooit of bijna nooit van hoort.
Dat een ontsteking bij een pessimist geestelijk gesteund wordt om verder ontstoken te blijven.
Dat pijn blijft knagen, gewoon door de pijn als doem voor je ogen te blijven houden.
Ergens weet ik dat dit wellicht juist is, uit eigen ervaring. Ik heb hier reeds duizend en één maal verkondigd, dat bezig zijn, bezoek ontvangen, je zinnen verzetten, de pijn doen verminderen, tijdelijk doen vergeten. Maar soms zijn er situaties waarin de pijn zo alles overheersend is, dat dit truukje niet meer lukt. Je slaagt er niet in je zinnen te zetten op andere dingen dan die pijn. En dan gaat de pijn alles gaan overheersen, en voelt daardoor nog erger aan. Zolang je in die situatie bent, helpt het je niet om bezig te zijn, om bezoek te ontvangen, een boek te lezen, ... de pijn overheerst.
Maar er doet zich iets anders voor... Je raakt niet makkelijk weg uit die pijn, tot er plots iets is, dat er wel in slaagt je zinnen weg te halen van die pijn, en dan komt die pijn nadien helemaal niet zo sterk meer terug. Dat doet mij vermoeden, dat de mens zich in die pijn nestelt, dat die pijn een soort eigen leven gaat leiden, tot je er plots toch uitgerukt wordt, en vaststelt dat ze er eigenlijk niet zo erg meer was.
Als dit met optimisten kan, dan kan ik mij inderdaad indenken, dat het bij pessimisten een soort "manier van leven" is geworden. Zij kennen het vermogen niet om hun gedachten op iets anders te zetten, om weg te denken van de pijn, dus grijpen zij, onmiddellijk na het bezoek, na het bezig zijn, na het bezoek... onmiddellijk terug naar de vertrouwde pijn..  Het is voor hen gewoon een deel van hun leven, en ze kunnen er eigenlijk niet goed meer zonder.
Als de pijn weg is, dan blijven ze de herinnering koesteren.
En hun symptomen zijn voor hen altijd erger en geven aanleiding tot bijkomende behandelingen, gewoon omdat ze in het pijnsysteem vast zitten.
En ze kunnen het niet hebben dat anderen ook pijn hebben, het kan nooit zo erg zijn als hun pijn, of hun herinnering aan de pijn.

Ik vind het erg.
Ik heb er medelijden mee.
Maar het zijn verschrikkelijke mensen om mee samen te leven. Ik heb nog meer compassie met hun gezinsleden.
En ik heb het hier gehad over echte, lichamelijke pijn, maar ook de geestelijke pijn behandelen ze vaak niet kunnen verwerken. Als iemand hen kwetst, dan is dat voor hen veel erger dan voor u en voor mij... En vaak zie je dat zij zich ook in die pijn nestelen.
De belediging hen aangedaan kunnen ze niet meer vergeten en nog minder vergeven. Zij zijn "gequetst van binnen", en die wonde geneest niet, maar blijft etteren en bloeden.
Dat vind ik haast nog erger voor hen.
En veelal zijn dit dezelfde mensen.
En zo hebben ze altijd pijn, hebben ze altijd reden om zich gekwetst te voelen, zitten ze altijd in een ergere situatie dan alle anderen...
Erg. Heel erg.

tot de volgende ?

Onweer

Gisteren in de namiddag zijn we gaan winkelen... Voor de eerste keer naar dat winkelcentrum aan de N60... Het staat er nu wellicht al bijna 2 jaar of zo, maar wij waren er nog niet geweest... We zijn nu eenmaal geen shoppers. Maar Anny wou dat ik eens zou gaan winkelen, want ik had nood aan enkele nieuwe T-shirts en/of polo's. Dus, van de nood een deugd maken, en op naar dat -Voor Oudenaardse normen- grote winkelcentrum...

Wij hebben niet alle winkels aangedaan (gelukkig), maar toch 6 stuks, en dat is voor ons doen verschrikkelijk veel !  Gelukkig waren er ook een paar bij waar ik graag in rond kuier, zoals in de winkel van Horta. We zijn ook in Fun binnen geweest, maar dat was alleen om eens te zien wat het eigenlijk was. Niets voor ons. Misschien later, als we ooit aan achterkleinkinderen geraken... Maar wie weet bestaat die winkelketen dan nog, want die dingen wisselen nogal eens. (En wie weet bestaan wij dan nog ...)

De laatste winkel die we hebben bezocht, was de gerenouveerde en vergrote Aldi... Stukken groter, en ook een merkelijk groter assortiment dan de Aldi in Brakel...

En weer voltrok zich het wonder... Ik zou in normale omstandigheden al lang twee keer dood en drie keer versleten geweest zijn van de pijn, na 3, misschien 4 winkels maximum, maar tegenwoordig lukt het me dus 6 winkels vol te houden, en dan heb ik wel veel pijn, maar het is nog steeds "te doen"....
De reden ? Ik durf het bijna niet te zeggen...
Een halfedelsteen die ik bij me draag. Vraag me niet welke steen het is, want het is een zeldzaam iets, waarin onder meer robijn en turkoois vervat zitten.
Volgens de echtgenoot van de dame die stenen verkocht, zou deze steen, en hij haalde een steen uit zijn broekzak, hem veel helpen tegen de rugpijn. Bijna tegen beter weten in, heb ik er dan ook zo een gekocht... En begot, het helpt echt, ik heb hem nu al enkele maanden, en ik ben niet pijnvrij, maar ik kan veel meer en veel langer uithouden dan vroeger. Als ik denk aan het werk dat we verzet hebben enkele dagen terug om de vijver te kuisen, dan kan ik niet anders dan met verwondering denken aan die steen... Gek, maar ik kan het niet ontkennen, en Anny ziet ook dat ik veel beter ben sinds die steen in mijn portemonnaie zit.

Gisteren dus gewinkeld, en deze namiddag Crea, morgen naar Auchan, donderdag vergadering... zie je die twee weken verlof al vliegen ????

Gisterenavond hoorden wij op de TV de weerman alarmerend praten over een hevig onweer dat op komst zou zijn... En inderdaad, een uurtje later was het koekenbak !
Ik had op Facebook al gelezen dat het onweerde in Brugge en Oostende, en nu was het hier...
Hevige windstoten, en helle bliksemflitsen en krakende donder !
Het begon meteen ook hevig te regenen, maar de hagel waarvan de weerman sprak was er - gelukkig - niet bij. Na een uurtje was alles voorbij... Of toch niet ?

Nee, niet helemaal ! Want de wind bleef, ook al waren het niet meer die felle rukken, en de temperatuur was op slag enkele graden gedaald.
Deze morgen, toen ik het rolluik omhoog deed stelde ik vast dat het véél en véél kouder was geworden !
Volgens de weerman zitten we nu op normale temperaturen voor de tijd van het jaar... 't Kan zijn, maar van mij mocht het best wat warmer blijven...

tot de volgende ?

De Ronde van Vallen...

Reeds zaterdag, tijdens de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen, hoorden wij alle vijf voeten de sirene van de ambulances... En we lazen een berichtje bij Het Nieuwsblad, dat er verschrikkelijk veel wielertoeristen in Oudenaarde in de spoed belandden...
En gisteren tijdens de echte Ronde van Vallen, bleven ze maar vallen...

Eerst lachte ik er nog wat mee, "zo zien we nog eens wat...", maar als je ze daar ziet krimpen van de pijn, dan is er geen lachen meer. En als je dan hoort van het dametje dat nog steeds in kritieke toestand lag (gisterenavond), dan is er helemaal geen neiging meer tot lachen.

En het is heus niet alleen in de Ronde dat ze vallen, ik kijk niet veel TV, maar meestal kijkt Anny, en dan hoor ik de TV, en hoor ik het commentaar, en soms lijkt het niet meer op een koersverslag, maar op een ongevallenreportage...

En dan moeten wij ons toch wel eens afvragen wat er mis is.
En naar mijn gevoel is er héél wat mis !!!
Wij hebben die verdomde verkeersdrempels in alle soorten en alle maten, wij hebben de toestand van sommige wegen, maar vooral hebben wij het materiaal waarmee men koerst... De fietsen van Carbon zijn niet zo stevig als een metalen fiets (tenzij men ook die zo licht gaat maken dat er geen stevigheid meer mogelijk is)... Ik heb hier in Mater ooit een wielertoerist zien vallen in een bocht op de kasseien, niet omdat hij weggleed, niet door een stuurfout, maar omdat zijn fiets gewoon midden door brak...

Ik heb hengels in carbon, heerlijk materiaal om mee te hengelen, maar ook heel breekbaar ! Je moet heel goed weten dat je er geen sterkere nylondraad moogt gebruiken dan aangegeven, of de stok kan gewoon breken onder de spanning die iets hoger is dan het materiaal aan kan. En let heel goed op, dat je niet per ongeluk op een stok trapt, want gegarandeerd dat je grote kosten hebt !

Carbon is heel sterk, tot aan zijn limiet... Maar in een koers worden krachten ontwikkeld, die soms in een richting trekken of duwen op het frame, die niet is voorzien door de ontwerpers...
Maar het is niet alleen het frame, ook de wielen, de spaken, de ketting en de tandwielen worden steeds maar lichter, steeds maar dunner... en dus ook steeds maar gevoeliger...

Heb je al eens gekeken naar een peloton marcherende soldaten ? Die mannen lopen netjes op rechte lijnen, zowel  van voor naar achter als van opzij bekeken. Ze stappen ook netjes in de maat. We denken soms dat dit een kwestie is van het demonstreren van tucht, maar het is wellicht ontstaan om op een efficiënte manier een grote groep mensen zo snel mogelijk te verplaatsen. Als je netjes marcheert, dan kun je niet op de hielen van je voorganger trappen, want die zijn rechtervoet is net op het moment dat de uwe er aankomt, ook weg ! De enige uitzondering, waarbij men het marcheren achterlaat, is bij het oversteken van een brug. Daar mag men niet in cadans stappen, want deze cadans zou kunnen worden overgenomen door de brug, en het materiaal is daar niet o voorzien.

Vergelijk dit nu eens met een peloton wielrenners...
Allemaal door elkaar heen, zonder afstand, zonder rekening te houden met voor of achter, links of rechts, manoeuvrerend naar eigen inzicht, en de ander moet maar zien dat hij weg is. En die daarnaast. En die daarnaast, en die derde, die reed net op de kant van de weg en sukkelt nu de gracht in.

Wielrenners hebben geen discipline, geen oog voor hun medemens. Zij rijden in een dichte tros bij elkaar, ieder als individu, zonder rekening te houden met de groep.
Misschien zeg ik het wat scherp, maar dat is toch het beeld dat je krijgt als je de beelden vanuit de helikopter ziet, en als je van uit de lucht de valpartijen ziet.

De commentator deed de suggestie dat men het peloton moet beperken... Maar als de renners niet zichzelf enige discipline opleggen, dan blijft het gevaar even groot !

Je kunt makkelijk met zijn tweeën zijn, en je makker in de gracht duwen !

Nee, ook fietsers moeten leren enige discipline te betrachten !
(En meteen weet ik waarom alle automobilisten zo kwaad zijn op de wielertoeristen ! Als ze op de baan zijn, hebben ze ook ten opzichte van het andere verkeer geen enkele discipline ! Zij rijden alsof ze daar helemaal alleen zijn op de baan !)

We kunnen in het vervolg, bij de bookmakers gaan wedden over het aantal valpartijen in een koers, over het aantal renners dat door valpartijen de koers moest verlaten...
En dan kan er hier een duistere Chinees renners komen omkopen om nog wat meer onverhoedse zwenkbewegingen te maken in het peloton...
djudedju...

Val, valler,  val-lust...
Boudewijn De Groot moet de tekst van zijn liedje dringend aanpassen, niet meer zingen over de voetballer "ze schoppen hem misschien half dood", maar over de fietser "ze fietsen hem misschien van de gracht in de het kanaal.."

tot de volgende ?

 

De kleikorrels

Ik heb een waterlelie in zo'n speciaal mandje geplant, in een mengsel van vijvergrond en kleikorrels. "Je moet er kleikorrels in doen, dan groeien ze beter!"
Ik, brave jongen heb dat gedaan...
Blijkbaar vond een van mijn vissen die korrels heerlijk om mee te voetballen of te basketten, of wat vissen ook doen, en daar kunnen die kleikorrels dan weer niet tegen... Ze lossen op.
Ik heb nu een mooie vijver, met grijs water.
Kleikorrels zijn heel klein, als keramieker weet ik dat ze 0,002 mm of kleiner zijn. Als de korrels groter zijn, dan is het zand, aarde, maar geen klei.
Ik denk dat die in de vijver nog kleiner zijn, want ze hebben geen enkele behoefte om naar de bodem te zakken of om in de filter te blijven hangen... Nee, ze stromen heerlijk door en blijven heerlijk zweven, en vormen zo een grijs water.
Eigenlijk ziet het er natuurlijk uit.
Heel wat viswaters zien er ook zo uit, meer zelfs, het is niet plezant vissen in een water die kristalhelder is, en je hebt de indruk dat vissen er ook niet echt op hun gemak in zijn, als het een viswater betreft... Maar voor onze vijver in de tuin verlangen wij, mensen, geen natuurlijk water, maar dat kristalheldere water, waarin we de vissen zien zwemmen. Waarom zouden we er vissen in zetten, als we ze niet zien?

Maar misschien vinden de vissen het wel heerlijk ?

Oh ja, er ging heel wat werk vooraf aan het planten van de waterlelies...
In de loop van de winter, zijn de tuiniers hier geweest, en door hun werkzaamheden waren heel wat dode bladeren en takjes in de vijver gevallen, en een groot deel daarvan was naar de bodem gezakt. Bij de grote vijver heb ik de grootste massa van dat bodemslib er uit geschept, met een schepnet.  Zo'n 15 emmers dode bladeren, modder en takjes heb ik netjes in de tuin uitgespreid als humus voor de bloemen. Wat er nu nog in ligt, is zo weinig, dat het geen kwaad meer kan doen. Maar de kleine vijver, dat was iets anders ! Daar waren door al die bladeren, de vissen gestorven... de meeste hebben we kunnen redden door over te scheppen naar de grote vijver, maar ik betrouwde dat water toch niet meer, dus hebben we die kleine vijver leeg geschept, en netjes gekuist...

Niets aan de hand zou je denken...
Maar de mens wikt, maar de pad beschikt...
Terwijl we emmer water uitschepten, ontdekte ik plots een paar padden die aan het paren waren in de vijver... Niets aan te doen... We namen een emmer, en schepten water met het aan elkaar vastzittende paar padden op, en zetten ze aan de kant. We zouden ze straks wel weer in de vijver poten... Even later zag Anny nog een pad zwemmen... Opgeschept en bij de twee gezet... En warempel een tijdje later nog een. Anny probeerde die aan land te deponeren, maar zo vlug als kijken kroop het dier terug de vijver in... Dan ook maar in de emmer gezet, tot straks.

Ik moet zeggen, het medelijden met de padden heeft ons veel rapper doen werken dan we anders zouden hebben gedaan, en in een uur was de vijver leeg en gekuist. Dan maar weer water in doen... De beide vijvers staan normaal in verbinding, de kleine vijver ligt een stuk lager dan de grote, en daar zetten we een pomp in, die het water op pompt tot in de grote vijver. Via een watervalletje en een beek vol planten, loopt het water dan terug naar de kleine vijver. Dus vullen we de kleine vijver op langs de grote om... Dan krijgen de beide vijvers meteen een injectie van nieuw fris water, en wordt meteen ook de beek en de planten van water voorzien. (In de winter laten we de pomp niet werken, omdat we dan veelal miserie hebben van het ijs die de beek en de watervalletjes doet bevriezen, waardoor er geen doorstroom meer is...)

Zodra het water in de kleine vijver op een niveau was die hoog genoeg was om de pomp in te schakelen, hebben we niet alleen die pomp doen draaien, maar hebben we ook de padden uit de emmer in de vijver gezet... Blijkbaar waren het nu drie mannetjes en een vrouwtje. Het mannetje dat "de buit" veroverd had, hield haar stevig omklemd, en stampte met zijn achterpoten de mededingers van zich af. Nu en dan greep een van de vrije mannetjes per malheur een concurrent beet in plaats van het vrouwtje, en dan hoorde je het omklemde slachtoffer dat kleine paddenkwaakje schreeuwen. Een pad kwaakt niet, het piept veeleer.

Of er nu eitjes zijn gelegd, of het nu met behulp van het omklemmende mannetje is gebeurd? We weten het niet. Wellicht wel, en dus is de kans groot, dat we binnen een paar weken kleine kikkervisjes gaan zien zwemmen in de kleine vijver... Zoals we dat bijna ieder jaar weer zien. Zo is de tuin weer een beetje natuurlijker... En hebben wij mooie padden die de tuin onderhouden.
Mooie padden, want heb je al eens gekeken hoe mooi de ogen van een pad zijn? Veel mooier dan die van de kikker, die dan weer een mooier lijf heeft. Zo is de natuur... Altijd mooi, ook bij die diertjes die we lelijk vinden.

Als er kleine padden in de vijver komen, dan zullen we weer een plankje leggen, van in de vijver naar de tuin, zodat die piepkleine diertjes makkelijk de tuin kunnen bereiken. Ik denk dat er niet zo heel veel de volwassenheid bereiken... Anders zouden er wellicht meer padden naar het vijvertje zijn gekomen... Of misschien trekken een deel van de padden verder weg, en zitten er nu in de vijver van de villa hier iets verder, padden die ooit uit mijn vijvertje kropen...

Ik hoop het... Dan hebben we een ietsiepietsie bijgedragen aan de natuur... En geef het maar toe, die natuur heeft momenteel alle hulp nodig die het krijgen kan !!

tot de volgende ?

't Is nie te doen !

Toen ik het rolluik omhoog trok, om mijn morgenstond-turn-oefeningen aan te vatten, zag ik ze al passeren... Bij tientallen, honderdtallen, duizendtallen... Soms één alleen, maar meestal in trosselkes bij elkaar.
Nu en dan stoppen ze (Waarom aan mijn deur ?) om op adem te komen en te gebaren dat ze wachten op de anderen.

Eentje stond hier vijf volle minuten... en hij heeft nog heel wat kilometers voor het wiel.

Je kunt niet geloven hoeveel wereldkampioenen en nationale kampioenen hier al voorbij gefietst zijn. En ik die dacht dat er maar één wereldkampioen die trui mocht dragen !

Er zitten er dikke tussen, maar meest dunne, er zitten vrouwen tussen, maar meest mannen, er zitten zelfs trottinettes (steps) tussen, maar veel meer vélo's...

... maar ik heb nog geen een gezien met een lachend gezicht.
Het is precies of ze daar allemaal dik tegen hun goesting rijden... (Waarom doen ze het dan?)
Nu en dan passeert er ook een enthousiaste (?) flik, dat zou er dan een moeten zijn om er de zwartrijders uit te pikken. Wat doen ze dan ? Hen vanachter op de moto zetten? Of zeggen: "Allee manneke, rijd eens op een ander wegeltje, dat is is voor betalend verkeer ?" (Kunnen ze dat eigenlijk wel ? Iemand de openbare weg verbieden?)

Kleurig is het in elk geval wel... En niet alleen de kleuren van hun apenpakjes, nee ook ook de huidskleur, je ziet er meest blanke, enkele zwarte, en zelfs de gele huidskleur ontbreekt niet. Ik zag er ook met een rood gezicht, maar daar dit exemplaren waren die amechtig achter adem snakten, waren dit wellicht geen roodhuiden, maar kortademige blanken...

Kijk, er staat er weer eentje, heel ostentatief te doen alsof hij wacht op de rest van het peleton. En er stopt er nog een ander bij, nu zijn ze al met drie, allemaal lurkend aan die gekke drinkflessen, vol doping. Tedju, ze zijn nu al met zes, straks is er warempel nog een nieuw peleton.

Ach, ik ga er maar van zwijgen... Ze maken me niet happy, en ik ben meestal een perfect gelukkig wezen, met maar één of twee soorten wezens die ik ambetant vind: de politici en de wielerterroristen.
(Er zijn zelfs politici op de fiets, misschien passeren ze hier ook, maar ze zijn voldoende gecamoufleerd om ze niet te herkennen. Je moet ze eens bekijken, een helm op de kop, en daaronder een grote donkere bril. Je zite hoogstens een puntje van hun neus en hun naar adem happende mond. Alleen motorrijders zijn nog onherkenbaarderder... Ja, natuurlijk die Moslimvrouwen in hun lange kleren met kop en al ingepakt zijn ook niet te herkennen. ) (Zou er nooit een Moslim zijn, die thuiskomt, en als hij zijn vrouw uitpakt vaststelt dat hij de verkeerde mee heeft ?)

Voila, er staan er hier weer stil. Blijkbaar is er iets aan mijn oprit die wielrijders aantrekt.
Maar eerlijk is eerlijk ! Ze zijn véél beter dan diegenen die zich beroepsrenners noemen ! Er zijn er hier nu al meer dan duuzend gepasseerd, en ik heb nog geen tuimelperte gezien. Op de TV, als ze weer eens een koers uitzenden, kunnen die beroepsrenners het geen vijftig kilometer uithouden zonder minstens twee grote massa-valpartijen. Aan dat gemiddelde zou er hier al minstens een berg van die kleurige wielerdinges voor mijn deur moeten liggen. Ze zijn dus stuurvaardiger dan de beroepsfietsers.

Ooooh, er passeren er hier een heel kuddeke in van dat mooi roze, zo van dat baby-roze, de kleur van van onze Nationale socialist-premier, je weet wel... En de kampioen van Italië komt hier ook voorbij, in gezelschap van de Duitse kampioen. De Asmogendheden verzamelen zich per velo...

Hahaha, er komen er hier voorbij met op hun helm een mooie rode pompom... Toch nog iets leuks ook.

Het is niet gemakkelijk om te schrijven, terwijl er in de hoek van je oog telkens en telkens weer mannekes en meiskes voorbijzoeven. (Nu ja, er zijn er ook die voorbij kruipen, en zoals gezegd die hier stilvallen. Zonder nafte of zoiets.)

Ik ga stoppen, Ik ga naar mijn tuin, daar zie ik ze niet meer.

tot de volgende ?