Onweer

Gisteren in de namiddag zijn we gaan winkelen... Voor de eerste keer naar dat winkelcentrum aan de N60... Het staat er nu wellicht al bijna 2 jaar of zo, maar wij waren er nog niet geweest... We zijn nu eenmaal geen shoppers. Maar Anny wou dat ik eens zou gaan winkelen, want ik had nood aan enkele nieuwe T-shirts en/of polo's. Dus, van de nood een deugd maken, en op naar dat -Voor Oudenaardse normen- grote winkelcentrum...

Wij hebben niet alle winkels aangedaan (gelukkig), maar toch 6 stuks, en dat is voor ons doen verschrikkelijk veel !  Gelukkig waren er ook een paar bij waar ik graag in rond kuier, zoals in de winkel van Horta. We zijn ook in Fun binnen geweest, maar dat was alleen om eens te zien wat het eigenlijk was. Niets voor ons. Misschien later, als we ooit aan achterkleinkinderen geraken... Maar wie weet bestaat die winkelketen dan nog, want die dingen wisselen nogal eens. (En wie weet bestaan wij dan nog ...)

De laatste winkel die we hebben bezocht, was de gerenouveerde en vergrote Aldi... Stukken groter, en ook een merkelijk groter assortiment dan de Aldi in Brakel...

En weer voltrok zich het wonder... Ik zou in normale omstandigheden al lang twee keer dood en drie keer versleten geweest zijn van de pijn, na 3, misschien 4 winkels maximum, maar tegenwoordig lukt het me dus 6 winkels vol te houden, en dan heb ik wel veel pijn, maar het is nog steeds "te doen"....
De reden ? Ik durf het bijna niet te zeggen...
Een halfedelsteen die ik bij me draag. Vraag me niet welke steen het is, want het is een zeldzaam iets, waarin onder meer robijn en turkoois vervat zitten.
Volgens de echtgenoot van de dame die stenen verkocht, zou deze steen, en hij haalde een steen uit zijn broekzak, hem veel helpen tegen de rugpijn. Bijna tegen beter weten in, heb ik er dan ook zo een gekocht... En begot, het helpt echt, ik heb hem nu al enkele maanden, en ik ben niet pijnvrij, maar ik kan veel meer en veel langer uithouden dan vroeger. Als ik denk aan het werk dat we verzet hebben enkele dagen terug om de vijver te kuisen, dan kan ik niet anders dan met verwondering denken aan die steen... Gek, maar ik kan het niet ontkennen, en Anny ziet ook dat ik veel beter ben sinds die steen in mijn portemonnaie zit.

Gisteren dus gewinkeld, en deze namiddag Crea, morgen naar Auchan, donderdag vergadering... zie je die twee weken verlof al vliegen ????

Gisterenavond hoorden wij op de TV de weerman alarmerend praten over een hevig onweer dat op komst zou zijn... En inderdaad, een uurtje later was het koekenbak !
Ik had op Facebook al gelezen dat het onweerde in Brugge en Oostende, en nu was het hier...
Hevige windstoten, en helle bliksemflitsen en krakende donder !
Het begon meteen ook hevig te regenen, maar de hagel waarvan de weerman sprak was er - gelukkig - niet bij. Na een uurtje was alles voorbij... Of toch niet ?

Nee, niet helemaal ! Want de wind bleef, ook al waren het niet meer die felle rukken, en de temperatuur was op slag enkele graden gedaald.
Deze morgen, toen ik het rolluik omhoog deed stelde ik vast dat het véél en véél kouder was geworden !
Volgens de weerman zitten we nu op normale temperaturen voor de tijd van het jaar... 't Kan zijn, maar van mij mocht het best wat warmer blijven...

tot de volgende ?

De Ronde van Vallen...

Reeds zaterdag, tijdens de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen, hoorden wij alle vijf voeten de sirene van de ambulances... En we lazen een berichtje bij Het Nieuwsblad, dat er verschrikkelijk veel wielertoeristen in Oudenaarde in de spoed belandden...
En gisteren tijdens de echte Ronde van Vallen, bleven ze maar vallen...

Eerst lachte ik er nog wat mee, "zo zien we nog eens wat...", maar als je ze daar ziet krimpen van de pijn, dan is er geen lachen meer. En als je dan hoort van het dametje dat nog steeds in kritieke toestand lag (gisterenavond), dan is er helemaal geen neiging meer tot lachen.

En het is heus niet alleen in de Ronde dat ze vallen, ik kijk niet veel TV, maar meestal kijkt Anny, en dan hoor ik de TV, en hoor ik het commentaar, en soms lijkt het niet meer op een koersverslag, maar op een ongevallenreportage...

En dan moeten wij ons toch wel eens afvragen wat er mis is.
En naar mijn gevoel is er héél wat mis !!!
Wij hebben die verdomde verkeersdrempels in alle soorten en alle maten, wij hebben de toestand van sommige wegen, maar vooral hebben wij het materiaal waarmee men koerst... De fietsen van Carbon zijn niet zo stevig als een metalen fiets (tenzij men ook die zo licht gaat maken dat er geen stevigheid meer mogelijk is)... Ik heb hier in Mater ooit een wielertoerist zien vallen in een bocht op de kasseien, niet omdat hij weggleed, niet door een stuurfout, maar omdat zijn fiets gewoon midden door brak...

Ik heb hengels in carbon, heerlijk materiaal om mee te hengelen, maar ook heel breekbaar ! Je moet heel goed weten dat je er geen sterkere nylondraad moogt gebruiken dan aangegeven, of de stok kan gewoon breken onder de spanning die iets hoger is dan het materiaal aan kan. En let heel goed op, dat je niet per ongeluk op een stok trapt, want gegarandeerd dat je grote kosten hebt !

Carbon is heel sterk, tot aan zijn limiet... Maar in een koers worden krachten ontwikkeld, die soms in een richting trekken of duwen op het frame, die niet is voorzien door de ontwerpers...
Maar het is niet alleen het frame, ook de wielen, de spaken, de ketting en de tandwielen worden steeds maar lichter, steeds maar dunner... en dus ook steeds maar gevoeliger...

Heb je al eens gekeken naar een peloton marcherende soldaten ? Die mannen lopen netjes op rechte lijnen, zowel  van voor naar achter als van opzij bekeken. Ze stappen ook netjes in de maat. We denken soms dat dit een kwestie is van het demonstreren van tucht, maar het is wellicht ontstaan om op een efficiënte manier een grote groep mensen zo snel mogelijk te verplaatsen. Als je netjes marcheert, dan kun je niet op de hielen van je voorganger trappen, want die zijn rechtervoet is net op het moment dat de uwe er aankomt, ook weg ! De enige uitzondering, waarbij men het marcheren achterlaat, is bij het oversteken van een brug. Daar mag men niet in cadans stappen, want deze cadans zou kunnen worden overgenomen door de brug, en het materiaal is daar niet o voorzien.

Vergelijk dit nu eens met een peloton wielrenners...
Allemaal door elkaar heen, zonder afstand, zonder rekening te houden met voor of achter, links of rechts, manoeuvrerend naar eigen inzicht, en de ander moet maar zien dat hij weg is. En die daarnaast. En die daarnaast, en die derde, die reed net op de kant van de weg en sukkelt nu de gracht in.

Wielrenners hebben geen discipline, geen oog voor hun medemens. Zij rijden in een dichte tros bij elkaar, ieder als individu, zonder rekening te houden met de groep.
Misschien zeg ik het wat scherp, maar dat is toch het beeld dat je krijgt als je de beelden vanuit de helikopter ziet, en als je van uit de lucht de valpartijen ziet.

De commentator deed de suggestie dat men het peloton moet beperken... Maar als de renners niet zichzelf enige discipline opleggen, dan blijft het gevaar even groot !

Je kunt makkelijk met zijn tweeën zijn, en je makker in de gracht duwen !

Nee, ook fietsers moeten leren enige discipline te betrachten !
(En meteen weet ik waarom alle automobilisten zo kwaad zijn op de wielertoeristen ! Als ze op de baan zijn, hebben ze ook ten opzichte van het andere verkeer geen enkele discipline ! Zij rijden alsof ze daar helemaal alleen zijn op de baan !)

We kunnen in het vervolg, bij de bookmakers gaan wedden over het aantal valpartijen in een koers, over het aantal renners dat door valpartijen de koers moest verlaten...
En dan kan er hier een duistere Chinees renners komen omkopen om nog wat meer onverhoedse zwenkbewegingen te maken in het peloton...
djudedju...

Val, valler,  val-lust...
Boudewijn De Groot moet de tekst van zijn liedje dringend aanpassen, niet meer zingen over de voetballer "ze schoppen hem misschien half dood", maar over de fietser "ze fietsen hem misschien van de gracht in de het kanaal.."

tot de volgende ?

 

De kleikorrels

Ik heb een waterlelie in zo'n speciaal mandje geplant, in een mengsel van vijvergrond en kleikorrels. "Je moet er kleikorrels in doen, dan groeien ze beter!"
Ik, brave jongen heb dat gedaan...
Blijkbaar vond een van mijn vissen die korrels heerlijk om mee te voetballen of te basketten, of wat vissen ook doen, en daar kunnen die kleikorrels dan weer niet tegen... Ze lossen op.
Ik heb nu een mooie vijver, met grijs water.
Kleikorrels zijn heel klein, als keramieker weet ik dat ze 0,002 mm of kleiner zijn. Als de korrels groter zijn, dan is het zand, aarde, maar geen klei.
Ik denk dat die in de vijver nog kleiner zijn, want ze hebben geen enkele behoefte om naar de bodem te zakken of om in de filter te blijven hangen... Nee, ze stromen heerlijk door en blijven heerlijk zweven, en vormen zo een grijs water.
Eigenlijk ziet het er natuurlijk uit.
Heel wat viswaters zien er ook zo uit, meer zelfs, het is niet plezant vissen in een water die kristalhelder is, en je hebt de indruk dat vissen er ook niet echt op hun gemak in zijn, als het een viswater betreft... Maar voor onze vijver in de tuin verlangen wij, mensen, geen natuurlijk water, maar dat kristalheldere water, waarin we de vissen zien zwemmen. Waarom zouden we er vissen in zetten, als we ze niet zien?

Maar misschien vinden de vissen het wel heerlijk ?

Oh ja, er ging heel wat werk vooraf aan het planten van de waterlelies...
In de loop van de winter, zijn de tuiniers hier geweest, en door hun werkzaamheden waren heel wat dode bladeren en takjes in de vijver gevallen, en een groot deel daarvan was naar de bodem gezakt. Bij de grote vijver heb ik de grootste massa van dat bodemslib er uit geschept, met een schepnet.  Zo'n 15 emmers dode bladeren, modder en takjes heb ik netjes in de tuin uitgespreid als humus voor de bloemen. Wat er nu nog in ligt, is zo weinig, dat het geen kwaad meer kan doen. Maar de kleine vijver, dat was iets anders ! Daar waren door al die bladeren, de vissen gestorven... de meeste hebben we kunnen redden door over te scheppen naar de grote vijver, maar ik betrouwde dat water toch niet meer, dus hebben we die kleine vijver leeg geschept, en netjes gekuist...

Niets aan de hand zou je denken...
Maar de mens wikt, maar de pad beschikt...
Terwijl we emmer water uitschepten, ontdekte ik plots een paar padden die aan het paren waren in de vijver... Niets aan te doen... We namen een emmer, en schepten water met het aan elkaar vastzittende paar padden op, en zetten ze aan de kant. We zouden ze straks wel weer in de vijver poten... Even later zag Anny nog een pad zwemmen... Opgeschept en bij de twee gezet... En warempel een tijdje later nog een. Anny probeerde die aan land te deponeren, maar zo vlug als kijken kroop het dier terug de vijver in... Dan ook maar in de emmer gezet, tot straks.

Ik moet zeggen, het medelijden met de padden heeft ons veel rapper doen werken dan we anders zouden hebben gedaan, en in een uur was de vijver leeg en gekuist. Dan maar weer water in doen... De beide vijvers staan normaal in verbinding, de kleine vijver ligt een stuk lager dan de grote, en daar zetten we een pomp in, die het water op pompt tot in de grote vijver. Via een watervalletje en een beek vol planten, loopt het water dan terug naar de kleine vijver. Dus vullen we de kleine vijver op langs de grote om... Dan krijgen de beide vijvers meteen een injectie van nieuw fris water, en wordt meteen ook de beek en de planten van water voorzien. (In de winter laten we de pomp niet werken, omdat we dan veelal miserie hebben van het ijs die de beek en de watervalletjes doet bevriezen, waardoor er geen doorstroom meer is...)

Zodra het water in de kleine vijver op een niveau was die hoog genoeg was om de pomp in te schakelen, hebben we niet alleen die pomp doen draaien, maar hebben we ook de padden uit de emmer in de vijver gezet... Blijkbaar waren het nu drie mannetjes en een vrouwtje. Het mannetje dat "de buit" veroverd had, hield haar stevig omklemd, en stampte met zijn achterpoten de mededingers van zich af. Nu en dan greep een van de vrije mannetjes per malheur een concurrent beet in plaats van het vrouwtje, en dan hoorde je het omklemde slachtoffer dat kleine paddenkwaakje schreeuwen. Een pad kwaakt niet, het piept veeleer.

Of er nu eitjes zijn gelegd, of het nu met behulp van het omklemmende mannetje is gebeurd? We weten het niet. Wellicht wel, en dus is de kans groot, dat we binnen een paar weken kleine kikkervisjes gaan zien zwemmen in de kleine vijver... Zoals we dat bijna ieder jaar weer zien. Zo is de tuin weer een beetje natuurlijker... En hebben wij mooie padden die de tuin onderhouden.
Mooie padden, want heb je al eens gekeken hoe mooi de ogen van een pad zijn? Veel mooier dan die van de kikker, die dan weer een mooier lijf heeft. Zo is de natuur... Altijd mooi, ook bij die diertjes die we lelijk vinden.

Als er kleine padden in de vijver komen, dan zullen we weer een plankje leggen, van in de vijver naar de tuin, zodat die piepkleine diertjes makkelijk de tuin kunnen bereiken. Ik denk dat er niet zo heel veel de volwassenheid bereiken... Anders zouden er wellicht meer padden naar het vijvertje zijn gekomen... Of misschien trekken een deel van de padden verder weg, en zitten er nu in de vijver van de villa hier iets verder, padden die ooit uit mijn vijvertje kropen...

Ik hoop het... Dan hebben we een ietsiepietsie bijgedragen aan de natuur... En geef het maar toe, die natuur heeft momenteel alle hulp nodig die het krijgen kan !!

tot de volgende ?

't Is nie te doen !

Toen ik het rolluik omhoog trok, om mijn morgenstond-turn-oefeningen aan te vatten, zag ik ze al passeren... Bij tientallen, honderdtallen, duizendtallen... Soms één alleen, maar meestal in trosselkes bij elkaar.
Nu en dan stoppen ze (Waarom aan mijn deur ?) om op adem te komen en te gebaren dat ze wachten op de anderen.

Eentje stond hier vijf volle minuten... en hij heeft nog heel wat kilometers voor het wiel.

Je kunt niet geloven hoeveel wereldkampioenen en nationale kampioenen hier al voorbij gefietst zijn. En ik die dacht dat er maar één wereldkampioen die trui mocht dragen !

Er zitten er dikke tussen, maar meest dunne, er zitten vrouwen tussen, maar meest mannen, er zitten zelfs trottinettes (steps) tussen, maar veel meer vélo's...

... maar ik heb nog geen een gezien met een lachend gezicht.
Het is precies of ze daar allemaal dik tegen hun goesting rijden... (Waarom doen ze het dan?)
Nu en dan passeert er ook een enthousiaste (?) flik, dat zou er dan een moeten zijn om er de zwartrijders uit te pikken. Wat doen ze dan ? Hen vanachter op de moto zetten? Of zeggen: "Allee manneke, rijd eens op een ander wegeltje, dat is is voor betalend verkeer ?" (Kunnen ze dat eigenlijk wel ? Iemand de openbare weg verbieden?)

Kleurig is het in elk geval wel... En niet alleen de kleuren van hun apenpakjes, nee ook ook de huidskleur, je ziet er meest blanke, enkele zwarte, en zelfs de gele huidskleur ontbreekt niet. Ik zag er ook met een rood gezicht, maar daar dit exemplaren waren die amechtig achter adem snakten, waren dit wellicht geen roodhuiden, maar kortademige blanken...

Kijk, er staat er weer eentje, heel ostentatief te doen alsof hij wacht op de rest van het peleton. En er stopt er nog een ander bij, nu zijn ze al met drie, allemaal lurkend aan die gekke drinkflessen, vol doping. Tedju, ze zijn nu al met zes, straks is er warempel nog een nieuw peleton.

Ach, ik ga er maar van zwijgen... Ze maken me niet happy, en ik ben meestal een perfect gelukkig wezen, met maar één of twee soorten wezens die ik ambetant vind: de politici en de wielerterroristen.
(Er zijn zelfs politici op de fiets, misschien passeren ze hier ook, maar ze zijn voldoende gecamoufleerd om ze niet te herkennen. Je moet ze eens bekijken, een helm op de kop, en daaronder een grote donkere bril. Je zite hoogstens een puntje van hun neus en hun naar adem happende mond. Alleen motorrijders zijn nog onherkenbaarderder... Ja, natuurlijk die Moslimvrouwen in hun lange kleren met kop en al ingepakt zijn ook niet te herkennen. ) (Zou er nooit een Moslim zijn, die thuiskomt, en als hij zijn vrouw uitpakt vaststelt dat hij de verkeerde mee heeft ?)

Voila, er staan er hier weer stil. Blijkbaar is er iets aan mijn oprit die wielrijders aantrekt.
Maar eerlijk is eerlijk ! Ze zijn véél beter dan diegenen die zich beroepsrenners noemen ! Er zijn er hier nu al meer dan duuzend gepasseerd, en ik heb nog geen tuimelperte gezien. Op de TV, als ze weer eens een koers uitzenden, kunnen die beroepsrenners het geen vijftig kilometer uithouden zonder minstens twee grote massa-valpartijen. Aan dat gemiddelde zou er hier al minstens een berg van die kleurige wielerdinges voor mijn deur moeten liggen. Ze zijn dus stuurvaardiger dan de beroepsfietsers.

Ooooh, er passeren er hier een heel kuddeke in van dat mooi roze, zo van dat baby-roze, de kleur van van onze Nationale socialist-premier, je weet wel... En de kampioen van Italië komt hier ook voorbij, in gezelschap van de Duitse kampioen. De Asmogendheden verzamelen zich per velo...

Hahaha, er komen er hier voorbij met op hun helm een mooie rode pompom... Toch nog iets leuks ook.

Het is niet gemakkelijk om te schrijven, terwijl er in de hoek van je oog telkens en telkens weer mannekes en meiskes voorbijzoeven. (Nu ja, er zijn er ook die voorbij kruipen, en zoals gezegd die hier stilvallen. Zonder nafte of zoiets.)

Ik ga stoppen, Ik ga naar mijn tuin, daar zie ik ze niet meer.

tot de volgende ?

De gijzelnemers zijn gehelmd !

Voilà, 't is weer van dattum !

Hoewel de Ronde van Vlaanderen de enige koers is die ik bekijk, meer omwille van het feit dat ze hier eindeloos door onze regio dwaalt, en we minstens evenveel kijken naar het publiek, en wie er allemaal aan zijn deur staat...
Maar ik heb een bloedhekel aan die Rond van Vlaanderen voor de liefhebbers, lees : voor de wielertoeristen...
Volgens de officiële mededelingen zijn het er 16.000 die hier dan rondtoeren, maar het zijn er veel en veel meer. En het is niet zoals met de koers, zoefff en voorbij, nee, ze komen de godganse dag voorbij gereden, gekropen, gezoefd, gesleept, gezucht en geblazen...
Bewoners van de regio's zoals de Vlaamse Ardennen, die kunnen niet meer buiten, en als ze er toch in slagen, dan moeten ze dat doen met de rijrichting van die fietsverkrachters mee, en om terug naar huis te geraken, moeten ze het parcours heel aandachtig bestuderen, om te weten hoe ze met de rijrichting mee weer naar huis kunnen...
Op facebook las ik de klacht van een ouderpaar, dat ze het verjaardagsfeestje van hun dochtertje maar afgelast hadden, omwille van de gijzelnemers op de fiets...

Vroeger reden er op de dag van de Rond van Vlaanderen voor Wielerterroristen véél meer dan 16.000 van die x°§è!!przwç°'s  rond, 16.000 met een inschrijving en minstens evenveel zonder dat ze ingeschreven waren.

Dat was niet te doen, vond de organisatie, die vreesde dat er straks niemand meer zou betalen... En met medewerking van de flikken, halen ze er nu de zwartrijders uit.

Misschien denk je dat dit voor ons, arme gegijzelde bewoners beter is ?
Helaas, geachte lezer, driewerf helaas !
Nu rijden die zwartrijders hier al dagen lang voorbij, en de marteling, de gijzeling duurt nu een volle week. Met één soelaas: tijdens de zwartrijdersdagen mogen we wel tegen de rijrichting van die krabbenkokers in rijden, die ons dan wel bekijken als zijn we potentiële moordenaars en verkrachters.

Morgen is het dus weer van dat. En het is eigenlijk al dagen bezig.
Het verwondert me geen zier dat het weer omslaat ! Mocht ik God de Vader zijn, ik trok ook de gordijnen dicht in de vorm van grote wolkenmassa's.
Met andere woorden, zelfs het slecht weer komt door die... Juist, ja ! Het moet niet altijd door die vliegers en raketten zijn, het mag ook eens door fietsten zijn.

Ik weet het, ik drijf weer eens over... maar geef toe, het is niet plezant als je een dag echt gegijzeld wordt ! Ik maak me zelfs grote zorgen, mocht er hier iemand dringend een ambulance van doen hebben, hoelang dit nu zou duren???
...
(Zeven alinea's werden gecensureerd in opdracht van Blogger)
...

Ach, iedereen mag zijn liefhebberij hebben, en het is maar één dag, zeggen diegenen die er geen last van hebben. Maar ik nodig hen uit, om langs het parcours dan eens al het vuil te verzamelen dat die dames en heren toeristen hier hebben achtergelaten, in deze streek die ze zo bewonderen om zijn mooi zijn en zijn heuvels. Na hun passage is het hier veel minder mooi.

Hup, daar vliegt er net weer een plasticverpakking van weet ik veel welk voedingsextract voor renners mijn tuin in. djudedju !

Ik zou eens het totale bedrag willen zien van de kostprijs van al die fietsen die hier voorbij komen.

Weet je, ze hebben geluk dat de mensen van hier véél en véél braver zijn dan de lui die langs het parcours wonen van de Gordel... Daar strooien ze duimspijkers ! (kraaienpoten zijn véél effectiever !)

Maar stel je voor dat ze dan in massa hier voor mijn deur allemaal nieuwe banden gaan opleggen, en hun oude binnenbanden hier op mijn oprit deponeren ! Ik weet wel, nu en dan gebruiken we binnenbanden in de Crea, om er een en ander mee te knutselen, maar te is trop...
Voila, ik heb weer eens mijn gal gespogen.
Ik voel me verlicht, en kan er hopelijk weer tegen voor de komende marteldagen.
djudedju

tot de volgende ?

De gekkebomenziekte

Er bestaat wel een gekkekoeienziekte, dus waarom dan geen gekkebomenziekte?
Ik heb hier vlak voor me een knotsgekke linde staan !
Of vind jij het normaal dat er aan een boom welgeteld één twijgje zit waar bladeren op staan, terwijl de rest nog gewoon kaal is en in bot staat ?
En dan denkt de doorsnee-mens dat wonderen heel zeldzaam en heel uitzonderlijk zijn ! Je ziet ze overal, als je maar wilt kijken, als je maar wilt beseffen hoe wonder alles in elkaar zit.

Ik kan met de mond open staan als ik lees dat we kilometers aders en adertjes in ons corpus hebben, ik kan onbegrijpelijk met dat hoofd schudden waarin hersencellen dan druk aan het werk zijn om toch maar te begrijpen wat ik lees, met dat zelfde hoofd te schudden, mijn lijf rechtop houden op mijn stoel, mijn ogen dirigeren langs de lijntjes gedrukte tekst, zorgen dat ik adem blijf halen, dat mijn hart klopt, dat mijn lever en mijn nieren werken, dat mijn maag verder gaat met het verteren van mijn pot yoghurt, dat mijn darmperistaltiek zorgt dat de afvalstoffen langzaam naar de uitgang van mijn lijf schuiven dat... en zo kan ik nog wel enkele bladzijden verder schrijven... allemaal over mijn te gekke lijf en dat van u.

Ik kan Darwin volgen als hij zijn theorie uiteen zet, maar ik kan helemaal niet meer volgen als men mij gaat uitleggen dat dat alles is begonnen met één cel. Eén idioot begin van leven. Iets van niets, maar dan levend. In een wereld van steen en rots en verbrijzelde stenen en rotsen. Geen aarde zoals wij die nu hier kennen, maar zuiver zand, zuivere klei. Niets van humus, niets van leven, want dat was er nog niet.
Daar, zijn plots, heel toevallig een deel stoffen bij elkaar gerold, geblazen door de wind, ze zijn op een of andere manier aan elkaar blijven kleven (?), en zie, daar was leven !
We weten perfect uit welke stoffen een cel bestaat, en geleerde bollen hebben al ontelbare keren die stoffen bijeen gegoten en geschut, er elektriciteit in gevoerd, bestraald en weet ik veel wat allemaal mee uitgespookt, maar leven maken ? Nee, dat is ze niet gelukt.
Maar laat ons eens veronderstellen dat ze er een of andere dag wel in slagen... Wat hebben ze dan bewezen ? Dat leven van zelf kan ontstaan, of dat een intelligentie leven kan scheppen? Ik geloof dan eerder in het laatste, want dat is het toch ?
En als het een intelligentie is, die leven kan creëren, bewijst dat dan eigenlijk niet dat er al iets moet zijn geweest? Een intelligentie...
Of er was dus al leven, voor het leven op aarde ontstond, wat dan gewoon betekent dat we de vraag over het ontstaan van het leven nog eens moeten opschuiven, of er is inderdaad Iets, met een hoofdletter.

Leven is een gek ding. Ooit dacht men daarbij aan een cel, maar een virus is een veel simpeler organisme, maar dat lijkt niet echt te kunnen leven zonder cellen om in te kruipen.
En het gaat nog veel veel verder...
We hebben dus één cel. Laat ons veronderstellen dat die cel ook al meteen in staat is zich te delen. En dat er het dus ook groeit, dus moet "eten"... Wellicht zal dit een soort fotosynthese moeten geweest zijn, want veel eetbaars was er niet.
Maar hoe is die cel dan op het idee gekomen dat het profijt zou doen (Darwin weet je wel) met zich te ontwikkelen tot plant ? En hoe zou dan uit die oorspronkelijke cel een totaal andere cel zijn voortgekomen, die besloot te gaan leven van die eerste soort ? En die dan tot de conclusie kwam dat het handiger zou zijn als hij zich daarvoor zou kunnen voortbewegen?
Pootjes krijgen, ogen, oren...

Wonder ! Ik heb er geen ander woord voor.
De intelligentsia of intelligentsiae die de eerste cel maakten, moeten daar een enorm veelzijdig iets van hebben gemaakt, met in zich een enorm potentieel, of... moet de ontwikkeling ergens nu en dan een duwtje hebben gegeven in de goede richting.

Niet steeds volmaakt, we vinden immers sporen van mislukkingen, en we zien dieren en mensen met afwijkingen die helemaal niet in de richting van verbetering van de soort gaan, integendeel, mislukkingen, die zonder bescherming niet eens in leven zouden blijven...

Het is dus geen echt besturen, van de evolutie, het lijkt er veel meer op, dat het gewoon iets met potentieel heeft gemaakt, en dat dan laat evolueren... met veel mislukte zijsprongetjes, maar met veel wonderlijke successen.

Bij dergelijke vaststellingen is het moeilijk niet in een "God" te geloven, maar is het net zo goed moeilijk om in een volmaaktheid te geloven van die God. In alle religies heeft men dan ook duivels bedacht, of jaloerse goden, of onvolmaakte goden, of een veelvoud van goden die op elkaar jaloers waren en via hun scheppingen elkaar probeerden te ambeteren...
Het zou ook een "God" kunnen zijn, die gewoon kijkt hoe zijn "spel" evolueert... en die misschien nu en dan eens ingrijpt om een hele ontwikkeling te vernietigen en een andere evolutie toe te staan, waar Hij (Zij? Het?) weer kan van genieten.

Kijk eens naar het universum... Ontelbare sterrenstelsel (Echt ontelbaar !) die steeds verder uit elkaar lijken te drijven, tot ze wellicht na eonen van tijd weer samen gaan smelten in een minuscuul "zwart gat", die dan op een fractie van niet bestaande tijd zal ontploffen en evolueren tot een nieuwe hemel vol uiteen drijvende universa, waarop een tijdeloze intelligentsia misschien hier en daar weer "leven" zal zaaien, en genieten van zijn monopolie voor Eén...

Niets verdwijnt ooit... Maar het kan alle vormen krijgen die wij niet eens kunnen bedenken... zelfs een levensvorm...

tommetoch !

tot de volgende ?

10 jaar Gmail

Dus gebruik ik dat ook al zo'n kleine tien jaar, want ik had mezelf opgegeven als proefkonijn om Gmail te gebruiken, en ik was weliswaar niet bij de eerste, maar ik hoorde toch bij diegenen die Gmail konden wegschenken aan anderen...

Ik moet zeggen, ik vond het meteen een handig ding, veel makkelijker dan Hotmail en co... Want in die tijd gebruikte ik nog Windows ook...

Ondertussen is er veel water door de virtuele zee gestroomd, en zit ik al jaren te werken met Ubuntu, eventjes onderbroken door een zijsprongetje naar Mint. Maar ik zou zeker niet meer terugkeren naar Windows. Eens je de snelheid en veiligheid van Linux kent, ga je er niet meer weg. Ook al is het ook geen volmaakt systeem, het is beter dan de andere. Althans voor wat ik er mee doe. Over de rest ga ik niet oordelen, omdat ik er geen ervaring mee heb.

Maar als ik mijn PC bekijk, dan stel ik vast dat Linux en Google zowat 99 % uitmaken van heel mijn systeem. Google heeft de naam niet heel erg consequent te zijn inzake privacy, maar welk systeem is dat wel ? En de reclameboodschappen? Vind ik helemaal niet vervelend, meestal merk ik ze niet eens op. Ik ben gefocust op de berichten, en wat daar aan de zijkant staat, dat is mij niet van nut, dus kijk ik er ook niet naar. (Ook bij Facebook zie ik die dingen amper, en ik moet er op letten dat ik bij het starten toch eens eventjes naar die zijkant loer, om te zien of er niet iemand is die jarig is, en ik hem of haar moet feliciteren...) (Vandaar dat ik tegenwoordig zo'n fenomenaal geheugen heb, en iedereen een gelukkige verjaardag wens !!!).

Maar met Linux en Google heb ik een machientje dat doet wat ik het vraag, en dat ook nog eens behoorlijk snel doet. Wat wil je meer.

Oh ja, ik heb ook een en ander staan in the Clouds... en heb een grote harde schijf waar bijna niets op staat. Wat zou ik die schijf gaan volzetten, als ik giga's en giga's ter beschikking heb, gratis, in the Clouds. En of het veilig is of niet, trek ik mij niet aan, ik zet niets daar op, wat niet door iedereen mag bekeken worden. Oh ja, ik heb ook Pinterest, waar ik alles wat ik heb aan fotomateriaal bij andere Pinterestgebruikers stockeer, en kan gebruiken zoveel en zo vaak ik wil.

Kortom, ik heb hier schatten aan materiaal die me van dienst is bij het ontwerpen van keramiek en voor de Crea. En ik kan er heerlijk wegdromen bij het zien van al dat moois.

Ik kan niet anders dan besluiten, dat ik een rijk man ben ! Ik heb een PC vol schatten, en een hoofd vol fantasie, en ik hoor bij dat deeltje van de mensheid die zichzelf gelukkig acht. Heel gelukkig. Want ik ben zielstevreden met wat ik heb, en heb maar heel weinig verlangens, en geen verlangens naar dingen die ik me niet kan permitteren. Want dat is het geluk: tevreden zijn, en genieten van ieder moment.
Och, ik weet het wel, ik heb veel pijn, heb nog steeds verdriet om de zoon die ik verloor... Maar toch ben ik gelukkig ! Stel je eens voor dat je daar ergens in de Sahel geboren was, dan zat je waarschijnlijk midden in een oorlog, dan was de kans dat je al dood was voor je 10° levensjaar héél erg groot, de kans dat je niet meerdere kinderen verloren had héél erg groot, en wellicht liep ik er meer met honger en dorst dan ik ik dagen had waarop ik voldaan was.
Ik ben niet alleen gelukkig, ik heb ook geluk.

Ik behoor in ons land van melk en honing niet tot de verstoten groep van immigranten of vluchtelingen of sans-papiers... Ik ben al 67 jaar en geniet van een ouderdomspensioen... Dat wil zeggen dat ik een inkomen heb waar ik niet meer moet voor werken.

We weten niet half hoe gelukkig we zijn, en toch lijkt de meerderheid van de mensheid hier met een triestig of vies gezicht rond te lopen...

Hé, wij horen bij the happy few op deze aardkloot !
En we leven in wat men een democratie pleegt te noemen, ook al kan men daarover van mening verschillen...

Kortom... Be happy !

tot de volgende  ?