toppunt van eenzaamheid

Heb je het ook gelezen/gezien/gehoord ?
In Amsterdam, een heel grote, heel dichtbewoonde stad, is een dame gevonden die al tien jaar dood lag in haar woonst.

Ze had (heeft !) een dochter, waar ze al 20 jaar geen contact meer mee had.

Hoe eenzaam kan een mens zijn ?
Stel het je maar eens voor: je ligt daar dood te gaan in je appartementje, en geen mens die het weet, geen mens die er zich wat van aantrekt.
De huur van je woning wordt gewoon verder betaald, van je rekening.
Een buur duwt nu en dan de post wat dieper in de bus, zodat er wellicht in die tien jaar een hele berg post op de deurmat lag.
Maar geen mens die ook maar eventjes er aan denkt om eens even te informeren hoe het komt dat je al zo lang niet meer te zien waart... Geen mens die ooit op bezoek komt. Geen mens die je mist.

Ik vraag me dan af: "Zou er ook voor de eenzame mens een leven na de dood zijn?"
Zou het die eenzame mens wel interesseren om verder te leven, waar naar toe? Waarom? Ik ken geen mens, en geen mens kent mij...

Ik kan me voorstellen dat de dood eerder als een verlossing wordt gezien, dan wel als het einde. Ik kan me voorstellen dat het een verlossing is, weg uit de eindeloze leegte.
Zou je dan echt verlangen naar een nieuw, een ander leven, na dit hopeloos eindeloos lege?

Of leef je dan, in een eigen wereld ? Vul je de leegte met echte en gedroomde herinneringen? Weet je op de duur niet meer of de gedroomde mensen er nu echt zijn of niet? Ben je niet echt eenzaam, omdat je een hele kring van vrienden hebt opgebouwd in die eigen denk-wereld? Het is donderdag, dus komt Jeanneke, hoe zou het nu gaan met haar zoon? Terwijl je in de chte wereld nooit een Jeanneke hebt gekend. Zo is het goed, want Jeanneke heeft alleen mij, en ik alleen haar. En bij haar komt mijn dochter wel nog regelmatig op bezoek, Jeanneke weet dat, want mijn dochter komt nu en dan met haar mee. Hoor, daar gaat de bel al. "De deur is open" murmel ik (al denk ik dat ik roep)...

Zouden aan haar sterfbed dan al die imaginaire vrienden en kennissen hebben gestaan? Zou ze het einde voor haar een intrede zijn geweest naar een hemel waar al die denkbeelden de werkelijkheid worden?

Eenzaamheid...

In een stad waar het wemelt van mensen, zijn er ontelbare eenzamen.

Hoe wordt een mens eenzaam?
Ziekte is een van de mogelijkheden. Door ziekte val je in een zwart gat. Al je gewone contacten, die verbonden zijn met je beroepsleven, vallen plots, in één klap, weg. Of pensioen. Als je niet een echte kring hebt van bekenden die ook over die zee van tijd beschikken, dan ook val je plots in dat zwarte gat. Dan is dat pensioen geen eeuwigdurende vakantie, nee, dan is het een sleur van opstaan, de krant van A tot Z lezen, heug tegen meug je kostje in de microgolf opwarmen...
Eenzaamheid kent veel gezichten.
Soms sluiten mensen zichzelf op in de cel der eenzaamheid.
Ze horen er niet bij. Althans niet naar hun gevoelen. Ze zijn dik in een wereld van slanke mooie mensen, ze zijn oude op een werk vol jonge krachtigen en traag in een wereld van snellen...

Eenzaamheid.
Eigenlijk is de muur naar Leven flinterdun.
Gewoon de deur opendoen.
Als je op de bank in het park zit, gewoon de mens naast je aanspreken.
Maar als die niet wil spreken?
Dan spreek je een ander aan, op een andere bank.
Dan ga je niet gewoon achter een kop koffie zitten in het café, maar babbel je wat met een of ander van de anderen...

Flinterdunne muren...

... en toch raakt de eenzame er niet doorheen...
Als er ooit eens iemand, je zo maar aanspreekt, denk er dan aan, je kunt die muren om die mens heen slopen! Je kunt een medemens uit zijn gevangenis halen, gewoon door even met hem te babbelen. In de wachtzaal bij de dokter zie je mensen die bezig zijn die muren om zich heen op te trekken...
 Verbreek ze, doen !

tot de volgende ?

Het bewaren van de schat...

Zoals ik reeds eerder heb gemeld, ben ik nu, naast verantwoordelijke voor de Crea van Ziekenzorg, er ook de schatbewaarder van...
Een wreed woord, want heel groot is deze schat niet...

Nu ja, ik ben van mening dat dit ook niet hoeft.
Een vereniging moet niet rijk zijn, de kassa moet alleen een middel zijn om de werking te kunnen waar maken.
Want het mag triestig zijn: voor niets gaat alleen de zon op !

Wat je ook doet, hoe goedkoop je dat ook wilt doen, je hebt geld nodig.
En sedert de invoering van de Euro lijkt het wel of alles 40 maal duurder is geworden. Je moet eens de moeite nemen om de prijs van een kop koffie of een pint bier of een cola om te rekenen naar onze oude franken... (Voor wie het mocht vergeten zijn: 1 Euro = 40.39 frank). Je hoeft echt niet te sukkelen met die 39 centimes, vermenigvuldig gewoon maal veertig. Het is om nooit nog een kop koffie te drinken in een café !

We hebben een massa activiteiten in Ziekenzorg, en ieder van die activiteiten kost geld. Je moet dus noodgedwongen ook zorgen voor inkomen. Op een feestvergadering richt je dan een Bingo in, of een tombola. Je verkoopt de loten van Ziekenzorg, en je gaat rond met dozen koeken... Op de feestvergaderingen bied je, naast het eten en de aangeboden koffie, ook de gelegenheid om iets anders te drinken, maar dat moet dan wel betaald worden, en daar neem je dan een kleine winst op... Allemaal om de kosten te kunnen recupereren...

Eigenlijk volstaat het niet eens dat je uit de kosten komt, want je stelt vast dat de kostprijs van alles wat je doet, ook stijgt, en dat je dus ook een grotere buffer moet hebben.

Kortom, hoe klein en onbenullig de schat ook is, ze is van levensgroot belang !

Maar nog eens, we mogen niet de bedoeling hebben om winst te maken. De kassa van een vereniging mag er alleen zijn om de werking mogelijk te maken, en ... om eventueel een mislukte actie te betalen ! Want dat kan ook !
We houden tweemaal per jaar een algemene vergadering, een feestvergadering zeg maar. Daar bieden we de leden een kop koffie aan, bieden we een attractie aan (En die mannen moeten ook betaald worden), we doen een tombola of een bingo, en eindigen met een broodmaaltijd (Of koekebrood, of brood met kaas of geperste kop) ... Stel nu dat er plots enorm slecht weer is, waardoor heel wat mensen niet afkomen, of dat er een ware griepepidemie heerst... Je staat daar met je koffie, melk, koekjes, brood en beleg...
Je moet dus een kassa hebben.
Je kunt anders gewoon niet werken.

Ergens vind ik dat erg.
Wij, en ieder ander beweging die zaken organiseert voor de gemeenschap, die zou ergens moeten gesubsidieerd worden... De rol die ze spelen op maatschappelijk vlak is enorm belangrijk, en eigenlijk niet te betalen.
Iedere beweging is het cement van de samenleving.
En wat zien we in werkelijkheid ?
In plaats van ondersteuning worden alle bewegingen eigenlijk gestraft !
We moeten de lokalen (eigendom van de stad !) huren, en dus voor iedere bijeenkomst van bestuur, Crea en ook de algemene feestvergaderingen moeten we betalen voor het gebruik van het gebouw, elektra, water ...
Ik weet niet hoe het in andere steden is, maar dit gemeenschapslokaal wordt ook verhuurd aan privé personen, voor familiefeestjes, babyborrel en dergelijke. Dat men daar geld voor vraagt, tot daar, maar mij lijkt dat de werking van de bewegingen veeleer zou moeten gesubsidieerd worden dan wel veroordeeld tot het betalen van huur.

Misschien ben jij één van die mensen die zich op geen enkele manier bindt aan het leven van je dorpsgemeenschap? Misschien ga je niet naar het toneel van de plaatselijke vereniging, of luister je niet naar de muziek van de fanfare, misschien trekt u zich niets aan van al wat er op het dorp gebeurt... Vind je het vervelend dat er een kermis is, vuurwerk...

Weet je niet eens dat je buren hebt, uitgenomen als de onverlaat zijn gras afrijdt in het weekend...

Misschien leef je dus helemaal alleen, op een eilandje in een zee van mensen.
Dan heb ik diep medelijden met u.
Dan is uw wereld maar heel triest, heel klein, heel bekrompen.

Nee, geef mij maar een dorp met jeugdbeweging(en), met een toneelvereniging, een of meerdere vrouwenbewegingen, kooklessen, ziekenzorg en tutti quanti... Een dorp dat leeft, waar de mensen met elkaar leven !

Zondag, toen we naar huis reden uit Affligem, stonden aan het rode licht te Burst enkele scouts, die truffels verkochten, wellicht om hun kamp of een andere activiteit te kunnen bekostigen. Ik heb een doos gekocht, en met een brede smile gezegd: "Alles voor de Chiro hé !" "Neenee, de scouts!" protesteerde de jongeman, en dan zag hij mij grinniken, en schoot ook in een lach...

Kijk, dat, dat maakt mijn dag goed !
Daar is leven, daar kan men elkaar plagen, daar kan men lachen, daar leeft iets !

tot de volgende ?

De huik naar de wind hangen...

Heb je het ook gehoord/gelezen? Er is er weer eens eentje van politieke partij veranderd... Nu van de open VLD naar de NVA.

Wat mij daarbij opvalt, is dat ik nog geen één politicus heb weten overlopen naar een partij die het wat minder doet in de peilingen. Hoewel ieder overlopende politica of politicus zweert dat ze het uit overtuiging doen, is er geen een die zijn overtuiging verzilvert als het naar een kleinere partij is, of een partij die achteruit gaat.

Hun overtuiging gaat altijd naar partijen die het op dat ogenblik beter doen dan waar ze zaten.

Toeval ?

Daar ik niet in toeval geloof, hou ik het op gewoon opportunisme.
Winstbejag kun je het ook noemen.

We hebben al politici die diverse keren van overtuiging veranderd zijn.
Dat noemt men de huik naar de wind hangen. (Een huik schijnt ooit een soort kapmantel geweest te zijn, als men tegen de wind in gaat staan, waait dat ding open, als je de huik naar de wind hangt, sta je met de beschermde rug naar de wind...)

Dat politici dat doen, dat verwondert me geen zier. Ik verwacht immers niets hoogstaands of idealistisch van dergelijk volk, maar dat de mensen daar dan blijven voor stemmen, dat snap ik niet.
Dat kan er bij mij niet in.
Stel dat ik op Jan stem, omdat Jan binnen de partij zit die mij het best ligt, en dat hij binnen dat programma het dichtst bij mijn wensen aan sluit... Ik zou er niet mee kunnen lachen als Jan met mijn stem gaat lopen naar een andere partij, waar hij een heel ander soort programma aanhangt, en waar hij helemaal niet meer mijn opinie vertegenwoordigt !

(Dit in de onzinnige veronderstelling dat Jan binnen de partij ook maar iets in de pap te brokken heeft ! Jan moet, zoals alle politici gewoon knikken als zijn partijtop aan de touwtjes trekt !)

Eén ding hebben die overlopers bekomen ! De mens, Jan Modaal, heeft -terecht- alle vertrouwen verloren in alle politici. Hoe kunnen we ook vertrouwen hebben als er voortdurend dergelijke dingen gebeuren, en geen mens, zelfs geen partij daar echt tegen reageert?  Ze kunnen ook niet reageren, want ze hebben allemaal boter op het hoofd !
Ik denk niet dat er nog één partij is (toch van de partijen die enig gewicht in de schaal werpen), waar men nog geen overlopers in de armen heeft gesloten ! Ook geen enkele partij die nog geen overlopers heeft gekend in eigen rangen.

Met andere woorden, als zelfs de politici geen vertrouwen hebben in de politieke partij, zij zelf de woorden en beloften van de partij niet echt in het vaandel dragen, hoe kan de kiezer dan ooit nog vertrouwen hebben in het politieke systeem ????

Bovendien worden we tegenwoordig voortdurend er op gewezen dat politieke partijen en regeringen de waarheid verwringen tot het in hun kraam past. Jammer genoeg voor hen, zijn er steeds meer mensen die dit spelletje doorzien, en die dan ook, stilaan tot een meerderheid behoren die niet meer in de politiek gelooft.
Dit feit is meteen het succes van nieuwe partijen. Veel mensen stemmen voor die nieuwe partij, in de ijdele hoop dat die nu eens anders zal zijn, dat die nu eens eerlijk zal zijn, dat die nu eens echt zal pogen de boel uit te mesten...

Helaas... Dat succes is er meteen de oorzaak van dat talrijke politici uit de oude partijen overlopen naar dit nieuwe succesnummer, en er meteen de oorzaak van zijn dat deze zich moet aanpassen aan steeds meer verdund idealisme.... Zelfs al zou, ik benadruk ZOU, deze partij oorspronkelijk een eerlijk en oprecht ideaal hebben gehad, binnen de kortste keren is het besmet door de politieke geest van dit land... En zie, je hoeft echt geen profeet te zijn, om te weten dat één keer regeren, voldoende is om te bewijzen dat het ook niet meer is dan de zoveelste politieke partij, die voor de zoveelste keer zijn eigen kiezers verraadt...

Er is niets nieuws onder de zon, zelfs niet in de politiek.
Zolang we het normaal vinden dat een minister de ene keer bevoegd is voor Sociale zaken, de volgende keer voor openbare werken en de keer daarop voor Financiën, zolang we menen dat deze mensen genieën zijn, die specialist zijn in alles, zolang zullen we - ik zou bijna zeggen: terecht - bedrogen worden door de beloften van politieke partijen...
Een volk krijgt de leiders die het verdient...
Arm volk.

tot de volgende ?

Gekakel, gekraai, gekwaak, gepiep... en gezucht

Gisteren zijn we naar de kleinveetentoonstelling geweest in Affligem....
Meer dan 5000 tentoongestelde dieren stond op de aankondiging, ik heb ze niet geteld, maar er waren er veel, heel , heel veel... Twee uren aan een stuk hebben wij door de rijen met kooien gewandeld, vol bewondering voor het vernuft waarmee de mens al die rassen wist te kweken.
Zowat alle duiven stammen af van de rotsduif (Uitzondering is bv de lachduif en zo)
Alle kippen stammen af van het bankivahoen.
Alle konijnen stammen af van het wilde konijn.
Alle kalkoenen stammen af van de wilde kalkoen...
en dat mini-paardje, niet eens zo groot als een Deense Dog (of is het nu weer Duitse dog), stamt net zo goed als het grote Vlaamse paard af van het gewone wilde exemplaar...

We zagen de Vlaamse reus naast een piepklein dwergkonijntje, we zagen schitterend mooie cavia's en mooie Japanse kwartels, we zagen het Ronquièreskalkoen naast de Bronskleurige Amerikaanse Kalkoen en de Vaal rode Ardenner...
Kortom, we zagen verschrikkelijk veel soorten en van alle soorten ontelbare variëteiten. Eenden, talingen, frankolijnen... Hier een foto van een wilde kalkoen

Dik twee uur, en we hebben nergens lang bij stil gestaan ! We zagen een dametje dat van alle rassen het mooiste dier stond uit te zoeken, en er dan een foto van nam. We weten niet of ze reeds naar huis is...

Een ding weten we zeker ! We gaan volgend jaar proberen terug te gaan, want het is echt de moeite !

Maar misschien hoor jij bij de mensen voor wie een duif een duif is, en een koe een koe. Hoe ze er ook uit zien, en wat het beoogde doel is geweest van het meesterschap die onze voorouders hebben getoond in het kweken van het ras dat het best aan hun verwachtingen voldeed...

Wij zijn niet zo. Wij houden van dieren, en we bewonderen ook de teeltproducten van deze dieren.

En eerlijk gezegd, we begrijpen niet goed dat een ander daar geen bewondering voor heeft ! We hebben allemaal al wel eens een wild konijn gezien, ook al was het maar op de toonbank bij de slager in het jachtseizoen... Maar als je ziet dat men uit dit diertje de Vlaamse reus heeft gekweekt en zo'n piepklein dwergkonijntje, dat men er in geslaagd is dieren te kweken met een prachtige pels, zodat men niet alleen kon genieten van het lekkere vlees, maar ook de pels kon verkopen aan de bontindustrie...

Nee, ik kan mijn bewondering niet onder stoelen of banken steken. Het moet het werk zijn geweest van hele generaties zorgvuldige teelt.

... en eigenlijk is het nog steeds bezig. Men ziet nog steeds nieuwe rassen ontstaan.

Duiven die er uitzien als een kleine dikke kip, maar ook duiven die gestroomlijnd zijn als een zwaluw. Te veel om op te noemen.

Net zoals we in Augustus telkens naar de Stichting Levend Erfgoed gaan kijken, om de Belgische rassen te bewonderen, gaan we nu om de internationale producten van kweekkunst te bekijken.

Toen we moe maar voldaan de tentoonstellingshal verlieten, zijn we neergezakt aan het eerste het beste tafeltje in de cafetaria... Anny is een paar cola's en een paar belegde broodjes gaan halen, en toen deze op en uit waren, zijn we naar de auto gesjokt...

We waren nog niet lang thuis toen de telefoon ging...
Maar eerst moet ik je vertellen dat we zaterdagavond naar een Kaas- en wijnavond zijn geweest. We waren daar uitgenodigd door Bart, omdat we ieder jaar, als hij op verlof is, voor zijn dieren en planten zorgen. Op die kaas- en wijnavond kwam men ook rond met een prijsvraag. We moesten het gewicht van de renner en zijn fiets samen schatten, plus de schiftingsvraag beantwoorden hoelang hij deed over de afdaling van een bepaalde berg in Houffalise.... (Het was een benefietavond voor die renner).

Dus de telefoon ging...
Ik heb er geen idee van of er meer dan één prijs was, maar in ieder geval, ik was maar 800 gram van het exacte antwoord, en won daarmee een Senseo-apparaat... Joepie !

Tot de volgende ?

Bijbel, goud op snede...

English: "The Deluge", Frontispiece to Doré's illustrated edition of the Bible. Based on the story of Noah's Ark, this shows humans and a tiger doomed by the flood futilely attempting to save their children and cubs. Français : "Le Déluge", Frontispice de l'édition illustrée par Gustave Doré de la Bible. Basé sur l'histoire de l'Arche de Noé, la gravure montre des humains et un tigre tentant en vain de sauver leur progéniture. (Photo credit: Wikipedia)

Vorige week zag ik op de rommelmarkt een oude bijbel liggen, een knoert van een boekwerk, met hele dikke stevige kaft, met leder bedekt, op de rugzijde "Holy Bible" in goudopdruk, de zijkanten van het boek blonken goud... Goud op snede heet dat in het jargon...
Ik had er graag eens in gebladerd, maar er lag een kaartje op: "Verboden aan te raken".

Vannacht lag ik, om God weet welke reden, op die bijbel te denken... Ik denk dat het een familiebijbel was. In bepaalde groepen van Christenen is de bijbel niet alleen een dagelijks gebruikt item, het gaat ook over van vader op zoon, en iedere generatie schrijft er zijn gezinnetje netjes in op.
... maar ik mocht er niet in kijken...

Het was ook nu een duur stuk, maar in die uitvoering moet het ook nieuw ooit een heel dure aankoop zijn geweest, gemaakt om de eeuwen te trotseren, misschien wel met hier en daar een belerende lithografie in van Gustave Doré of een andere kunstenaar. (Ik heb er een liggen met etsen en schilderijen van Rembrandt)

... maar ik mocht er niet in kijken...

Eigenlijk is dat "Verboden er in te kijken", voor de bijbel niet nieuw. De katholieke kerk heeft jarenlang het gewone volk verboden om de bijbel te lezen. En zelfs toen de bijbel wel mocht, bleef voor de meesten de bijbel een boek dat je niet zo maar kon en mocht lezen. En je moest opletten, want er waren ook protestantse bijbels ! Je moest uitkijken, alleen de katholiek goedgekeurde versie lezen !!!

In de familie van mijn vrouw waren er twee nonnetjes, een er van was ooit missiezuster, en was door ziekte hier weer in het oude vaderland ingekwartierd. Bij een bezoek toonde ik haar enkele van mijn bijbels. Ze bekeek ze met veel argwaan. En mij ook. En toen ik haar vroeg wat er dan anders was aan die protestantse bijbels, antwoordde ze me: Daar staat Onze Lieve Vrouwke niet in...

Blijkbaar was zelfs in het klooster een en ander niet doorgedrongen... Ik heb haar dan uitgelegd dat er alleen een verschil was inzake de deutero-canonieke boeken, maar het was duidelijk dat ze me maar half geloofde, en dat ze vreesde voor mijn zieleheil...

Als ik met Anny ga winkelen in de grote winkel van Auchan, dan laat ik Anny de boodschappen doen, en ga ik kijken naar de dingen die mij interesseren; bloemen, tijdschriften, computers en... boeken...  In die boeken vind ik steevast heel wat boeken van die reeks "for dummies" (Daar pour dummies...). Ofte in het Nederlands boeken voor dommeriken...
En iedere keer weer kijk ik met verbazing naar twee boeken:
La Bible pour dummies
Le Koran pour dummies (Of is het Coran?)
En iedere keer weer kriebelt het, om daar eens in te gaan lezen...
Wat en hoe zouden zij deze boeken uitleggen?
Wetenschappelijk?
Religieus?
Beide?

Ik neem ze niet in handen... Want anders loop ik de kans dat Anny me niet meer terugvindt als zij gedaan heeft met winkelen, en dat ik met honger naar meer het boek moet terugleggen.

Er is een tijd geweest dat ik die boeken zeker zou hebben gekocht... Nu niet meer.
Ik heb al zo veel gelezen over die boeken, dat ik het gevoel heb dat ik alle manieren van interpreteren al wel minstens één keer ben tegen gekomen. En hoe meer ik het lees, hoe minder ik weet. Want het is duidelijk zo, hoe meer je weet, hoe beter je beseft dat je niets weet. Ook in die zaken.

Bovendien lijkt er mij duidelijk een tweespalt tussen de verhalen en het geloven.
En het geloof is op zich een interpretatie.
En in alle geloven lijkt het wel of altijd en overal verschillen in interpretatie en dus in geloven zijn.
... en ik trek het me niet echt meer aan.
Ik ben voor mezelf begonnen.
Ik heb mijn interpretatie opgemaakt, en ik probeer er naar te leven.
(niet dat dit altijd lukt)
Mijn geloof is heel simpel: Bemin je medemens als jezelf.
En hoewel ik mijn medemens in die verre landen niet uitsluit, vind ik het al moeilijk genoeg om dit te proberen toe te passen hier, en op mijn wereldje om me heen.

Vooral dat "als jezelf" is héél erg moeilijk.
Moet je maar eens proberen.

tot de volgende ?

't es winter, 't sneuit !

Of in het West Vlaams: 't Is wienter, 't snèèwt !
In het Nederlands: Het is winter, het sneeuwt... Maar dat had u ondertussen al lang geraden...
Eigenlijk sneeuwt het nu niet meer, het heeft gisteravond en vannacht gesneeuwd, en we zijn wakker geworden in een witte winterwereld.
De wegen zijn vrij, maar de tuin en zelfs het voetpad liggen netjes wit, als een reclame voor zeeppoeder.

Hoever de sneeuw ligt is niet te zien, want ik zie zelfs de overkant van de straat niet: het is mistig.

Kortom, laat het duidelijk zijn: HET IS WINTER !
Ook al is het volgens de kalender nog steeds herfst, voor het gevoel is gisterenavond/vannacht de winter echt begonnen.

De winter houdt zich niet aan de afspraken met de blaadjes van De Druivelaar of een andere kalender, de winter is er gewoon, soms nogal plots, zoals nu. Maar we mogen niet klagen, gewoonlijk hebben we op deze tijd van het jaar al een tijdje te maken met echte kou en vorst aan de grond. Nu kregen we alleen water, massa's water, en toen de winter besloot te voorschijn te wippen, besloot hij de trend voort te zetten, en ons wat water in bevroren toestand te sturen.

Het is best mooi, zo'n witte wereld... zeker van achter mijn dubbel glas, vlak naast de radiator. Maar eerlijk gezegd, ik ben niet zo happig op naar buiten gaan... Het ziet er koud uit. Natuurlijk is het DE gelegenheid om mijn hondenkot op te zetten !
Ja, ik heb een hoed gekocht... een hondenkot om mijn steeds dunnere haardos te beschermen tegen het verder uitwaaien. Ik had al geprobeerd met een pet, maar eerlijk gezegd staat dat me nog minder, dus maar eens geprobeerd met een hoed... Volgens mijn teerbeminde echtgenote staat het me. Ik zal het maar geloven ...

Om eerlijk te zijn, in de zomer draag ik - bij zon - al een hoedje, ik heb er zelfs twee, een net wit hoedje en een strooien hoed, alle twee in het model van zo'n jagershoedje, je kent dat wel... Maar nu heb ik dus een volwassen hoed gekocht, een uitgegroeid exemplaar.

Wie weet zie ik er nu uit als een serieuze mens... Dat zou een hele verandering zijn, maar wellicht geen verbetering. Misschien zal mijn oudste zus nu content zijn, want volgens haar loop ik altijd rond als een sloddervos... en een sloddervos met een hoed op is toch al iets beter... of niet ? Nu ja, mijn zus heeft voor die dingen aandacht. Voor haar moet je steeds in orde zijn, want wat zouden de mensen wel niet denken. Van mij mogen de mensen denken... (voor sommigen zou dat een verrassende verbetering betekenen !). Voor mij geldt maar één ding, en dat is dat ik me goed in mijn vel voel, al de rest trek ik me niet echt aan.

... en ik ben een gelukkig mens, want ik heb een vrouwtje getroffen, die net als ik zelf, heel weinig aandacht hecht aan uiterlijk, maar veel aan comfort. Ik ga nu niet gaan vertellen dat we helemaal geen oog hebben voor het uiterlijk (anders zou ik die pet blijven dragen), maar het goed in zijn vel zitten gaat voor alles. Zo hecht ik enorm veel belang aan mijn schoenen, niet op hun uiterlijk, maar op het feit dat ze goed zitten. Ik heb brede voeten en een hoge wreef, en dus zoek ik schoenen die nergens duwen of wringen. Hoe ze er uit zien is bijzaak, als ze maar gemakkelijk zijn. En eigenlijk gaat het toch daar over ? Je draagt die dingen om je voeten te beschermen, niet om ze te pijnigen !

Schoenen moeten dus goed zitten, een degelijke zool hebben die mijn voeten beschermt, en waterdicht zijn, mocht ik eens door een plas heen moeten stappen. Van mijn auto verwacht ik dat ik er behoorlijk in kan zitten, dat hij rijdt en dat het niet binnen regent... (En sinds de oliecrisis: dat hij niet te veel verbruikt - en liefst ook niet te vervuilend is...)

Ach, ik ben dus zo te zien een simpel iemand... Maar soms lijkt het net daardoor dat ik buiten de regeltjes loop, dat ik opval... Door niet op te vallen kun je inderdaad ook opvallen.  Bizar maar waar.

... en soms ben ik een beetje het slachtoffer van het feit dat ik graag de mensen ter wille ben. Zo zit ik nu met de boekhouding van Ziekenzorg boven op al mijn andere besognes. En zit ik met jeuk en moet ik mijn haar vaker wassen dan anders omdat ik straks weer Sinterklaas moet zijn in de academie en bij Okra... Met mijn lange baard moet ik geen valse baard dragen, en om ook geen pruik aan te moeten, laat ik in die periode mijn haren wat langer groeien... Maar eigenlijk kan ik dat niet goed verdragen ! Dat kittelt altijd maar in mijn oren, en ik moet veel vaker dan anders mijn haren wassen... Je ziet, gewoon doen wat de mensen graag hebben is ook niet altijd alles...

En dan vertel ik nog niet alles... Er hangen mij nog dingen boven het hoofd.
djudedju

tot de volgende ?

Selfie

Selfie is Het Woord ven het jaar...
Voor wie het niet kent, of niet gelezen/gehoord heeft, selfie is het woord voor zo'n (gewoonlijk knoertlelijk) zelfgenomen zelfportret die je dan op een van sociale media zet...

Ik moet eerlijk zijn, ik kende het fenomeen, maar gaf er een andere naam aan, een ouderwetse naam, totaal démodé... Ik noemde die dingen uitingen van Narcisme.

Narcissus was een of ander godje of godenkind, die verliefd was op zichzelf, en voortdurend zichzelf zat te bewonderen in de waterspiegeling... Tot straf werd hij veranderd in een narcis.

Maar dus gewoon een woord waarmee je aanduidt dat iemand vooral bewondering en liefde heeft (en geeft) voor zichzelf. Ook het woord Selfie, waarin we zelf vinden lijkt me eigenlijk die richting aan te duiden...

Ik moet bekennen: soms ben ik heel ouderwets, en dus ergerde ik me al dikwijls aan die selfie's (of schrijf je selfies?). Ik had al enkele keren mijn ongenoegen geuit over bepaalde personen die voortdurend op Facebook of andere sociale media van die "zelfportretten" publiceren. Niet alleen vind ik het narcistisch, ze voldoen ook meestal niet in het minst aan de eisen van een goede foto. De meeste zijn wazig of staan schots en scheef, of vertonen gezichtsuitdrukkingen die wellicht leuk bedoeld zijn, maar het helaas niet zijn. Nee, ik hou er niet van. Ik ben ouderwets.

We zijn allemaal behept met een overmaat aan eigenliefde. Zelfs de meest altruïstische mens heeft nog steeds een behoorlijke portie eigenliefde. Dat is goed, want het hoort bij het overlevingspakket van ieder levend wezen. Ieder levend wezen, dus ook de mens, poogt zichzelf te beschermen, poogt in leven te blijven. Het gaat dus over de mate waarin je dat doet. Voor zover het een reflex is waarmee je jezelf beschermt, lijkt alles redelijk in orde, maar eens je die onzichtbare grens over gaat, en je eigenlijk gaat onderdompelen in zelf-liefde, daar heb ik problemen mee.

Ik vermoed dat die mensen in casu zich niet echt bewust zijn van het feit dat ze die lijn hebben over gestoken... Ze vinden zichzelf zo mooi dat ze de wereld dit moois niet willen onthouden.

Zouden ze er ooit hebben aan gedacht, dat, als je die wereld dan verveelt met ontelbare poses van je gelaat, die wereld tenslotte steeds meer en meer aandacht gaat geven aan de onvolkomenheden? Zouden ze er zich van bewust zijn dat hun neus net iets te dik is? Dat hun ogen wat dichter bij elkaar staan dan wat de norm is? Dat hun lippen... en zo kun je wel blijven doorgaan.

Eigenlijk is het net het zelfde als onbeleefd zijn tegen een politieagent... Als die zich boos maakt en je wagen begint te inspecteren van A tot Z, je papieren, je boorddocumenten, dan vindt hij altijd wel enkele dingen die niet helemaal koosjer zijn... En mag jij de boete betalen.

Wie voortdurend selfie's plaatst, mag er van overtuigd zijn, dat iedereen al de foutjes van je gezicht zal gescreend hebben op alle mogelijke en onmogelijke fouten.

Voor wie het interesseert, je kunt bij tekencursussen soms ook wel een cursus vinden in de kunst van het karikatuurtekenen... Daar kun je leren wat de ideale verhoudingen zijn van het gezicht, en dat een van de gevestigde manieren om een karikatuur te tekenen is: je legt het ideale gezicht boven op het gezicht waar je een karikatuur van wilt maken. Je noteert de afwijkingen. (bv: De ogen staan iets te dicht bijeen, de neus is iets te lang en iets te spits, de kin net wat te klein...) Dan ga je het gezicht tekenen, maar je vergroot de afwijkingen. Niet te fel overdrijven, want de gelijkenis moet blijven. Op die manier maak je schitterende karikaturen.

Mensen die selfies in massa publiceren stellen zichzelf daar aan bloot... Want op de duur gaat iedereen, ook de niet-tekenaar, bijna onbewust, dat gezicht gaan vergelijken met het ideaal, gaat iedereen voor zichzelf die iets te dikke neus gaan zien, en gaan uitvergroten.
Het herhalen van fouten doet die fouten immers altijd groter lijken !

Het mag dan al het woord van het jaar zijn.
Het mag dan al mode zijn, in zijn... doe het niet...
Je stelt jezelf bloot aan ongewenste kritiek.
Het klinkt misschien gek, maar laat je eigenliefde zo groot zijn, dat je jezelf niet blootgeeft...

tot de volgende ?