Imagine

Português: Lyrics Screenlet 0.5.8 reproduzindo a letra da música Imagine de John Lennon em conjunto com o Rhythmbox 0.12.5 em ambiente Ubuntu 9.10 (Photo credit: Wikipedia)

Cover of John Lennon

Ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ik voor een bende politici niet alleen zou betogen maar zelfs gaan vechten...
...
Maar als ik eerlijk ben, en op mezelf terug kijk, dan was ik "in mijn jonge jaren" wellicht wel bereid om te vechten voor "mijn" idealen, waarbij je eerlijk moet toegeven, dat die idealen je ook waren ingepompt... Net zoals wat je nu ziet in Egypte...

Nu zou ik noch voor de een noch voor de ander een poot verzetten... Wat je als kleine man ook doet, eens ze aan de pot zitten, doen ze toch hun gedacht ! Ooit hebben we hier bijna een revolte gehad, bij het invoeren van "de Eenheidswet"... Zo erg dat ze die wet ijlings teruggetrokken hebben... Maar als je kijkt, dan hebben ze hem nadien hutje bij mutje toch doorgevoerd, zonder dat er nog één haan over kraaide...

Kortom, wat je als kleine man ook doet ten opzichte van de politiek, het levert niet echt veel op... Je kunt hooguit een klein beetje het tempo veranderen, maar de richting blijft grosso modo de richting die de economie je uitstuurt... Want in feite zijn die politici ook maar marionetten, die netjes bespeeld worden door de echte machthebbers: Das Kapital....

Daar nam ik de titel Imagine  voor, het wondermooie liedje van John Lennon... Verbeeld je een wereld zonder haat, zonder oorlogen, zonder religies, waar alles vrede was....

Maar helaas is de wereld niet zo... Artsen zonder grenzen moeten Somalië verlaten, duizenden doden in Egypte, voortdurend bomaanslagen in Irak, Afghanistan, Pakistan en ga zo maar nog een tijdje voort... Allemaal landen waar oorlog, opstanden, rebellie, en alle soorten van geweld heersen...
Allemaal landen waar alle mensen heel goed weten wat vrede is en er naar verlangen...
Allemaal landen waar over de uiteindelijke macht wordt gekibbeld...
Allemaal landen waar moeders wenen om hun dode kinderen
Allemaal landen waar kinderen wenen om hun dode vaders
allemaal landen...

En waarom ?
En dan kun je duizend en één reden opnoemen, maar geen een goede.
Er is geen goede reden om oorlog te maken
geen reden om je medemens te doden
geen reden om een ander pijn te doen
geen reden om te onderdrukken
geen reden om te overheersen...

Want uiteindelijk zijn we hier maar een korte tijd.
En of we hier nu dromen en straks naar het echte leven gaan (zoals de Aboriginals geloven), of we hier slechts tijdelijk zijn en straks naar het eeuwige paradijs gaan, of we hier maar eventjes zijn en dan gaan reïncarneren in... misschien iemand van de oppositie ... of met de dood alles eindigt...
We zijn hier maar even...

Is het dan echt de moeite om iemand anders daarvoor te doden?
Nadeel te doen?
Te slaan?
Te pesten ?

ik denk het niet...
Ik vind het alvast de moeite niet...
Laat mij maar in vrede
ik laat u ook in vrede

amen (het zij zo)

tot de volgende ?

Verdwenen

Logo chiro (Photo credit: Wikipedia)

Zo net nog zat ik te denken aan leider Jan, die later pater van Scheut is geworden in de Filipijnen... (Dat ik op hem denk komt wellicht door het feit dat vriend Koen nu in de Filipijnen op vakantie is)...

En van pater Jan kom je dan terecht bij ander Chiro-leiders die ik heb gehad en heb gekend, vrienden uit de tijd van de Chiro... En dan kom je tot het besef dat ze - mede door het feit dat weg ben getrokken uit mijn streek van oorsprong- dat ze verdwenen zijn, in de nevelen van de tijd...

Mij resten alleen herinneringen, en als ik eens goed zou gaan zoeken in de dozen op zolder, wellicht nog enkele fotootjes...

Er is zoveel verdwenen uit mijn verleden, en ik wellicht uit het hunne. Van een paar weet ik, via mijn zussen, dat ze dood zijn, sommigen heel vroeg, en zelfs eentje die zelf uit het leven is gestapt.

Nee, ik heb geen heimwee naar de tijd van toen, wat voorbij is is voorbij, maar het maakt deel uit van mijn leven, en alles wat deel was van mijn leven, heeft me gemaakt tot wat en wie ik nu ben. Ik ben de vrucht van al die jaren en al die mensen en al die gebeurtenissen...

En ook al lijkt het dan allemaal verdwenen, toch is het er nog, in mij, in wie en wat ik ben.
Niet zolang geleden kreeg ik een oude klasfoto in mijn handen, van in het VTI te Oostende... Ik heb wanhopig zitten zoeken naar de namen van medeleerlingen, maar verder dan een viertal ben ik niet geraakt. Ook de naam van de leraar is weg... Ik heb in die dingen een verschrikkelijk slecht geheugen. Mijn oudste zus heeft voor die dingen het geheugen van een olifant (ik las dat we dit spreekwoord moeten aanpassen en gaan praten over het geheugen van een dolfijn)... Maar ik ben een sukkel op dat gebied. En toch zijn er daar bij waarvan ik me dan wel bepaalde dingen herinner die we hebben uitgestoken, waarmee we dit of dat hebben gedaan... nu plots allemaal naamloos.

Dat bewijst dat voor mij hun zijn en hun daden veel belangrijker waren dan hun naam... en dan denk ik dat zij misschien ook wel met dezelfde foto in hun handen zitten te turen naar mij, en denken " Wie was dat nu weer ?". Ik vind dat een les in nederigheid. We vinden onszelf zo belangrijk, en kijk, we zijn het helemaal niet.

Ik kan me ook niet indenken waarom er vier zijn van wie ik de namen nog wel weet... Want bij die vier zit er minstens ééntje waarvan ik me met de beste wil van de wereld buiten zijn naam, niets meer herinner. Gek.

Dat is dus wat we zijn... Een verre herinnering op een foto, waar wellicht maar een viertal mensen de naam van herinneren. Oh ja, ik heb ook een heel onduidelijke foto uit een krant, waar wel namen bij staan, maar waar ik niet eens meer de naam bij het gezicht kan zetten, en de foto is zo onscherp dat ik me het gezicht niet eens echt kan herinneren... Erg ? Nee, ik denk dat dit normaal is. Het pied-de-stalleke waar we onszelf gewoonlijk plegen op te zetten, mag je gerust in de hoek werpen, bij de afval..

Marc, de vers ontdekte achterneef van Anny, gaat in gemeentehuizen in de kelders zitten zoeken in archieven naar verre voorzaten... Een tekort aan verleden? Nee, want hoewel ik helemaal niet hou van dat snuffelen in die oude archieven, vind ik het wel leuk eens die namen van de verre voorouders te overlopen... Maar ik vind het nog veel leuker als daar wat bij kan verteld worden... Iets uit het verleden... En dan denk ik: "Kijk, dat is dus iets wat de mensen heeft gevormd waar ik van afstam, dat heeft dus ook mij mede gevormd"

Wij zijn niet niets.
Wij zijn wij.
niet meer, niet minder dan de som van een heel verleden...
Ik denk dat je alleen dat verleden deels kunt wissen door mensen in hun prille jeugd van hun wortels weg te scheuren... Ik denk dan aan dat negertje dat hier liefderijk is geadopteerd, en los van zijn oorspronkelijke verleden is opgevoed door mensen die helemaal anders zijn gegroeid in hun verleden. Ik denk dat het niet anders kan dan dat er ergens in die kinderen iets zit dat hapert... Geen tekort, gewoon ergens een stukje losse naad...

tot de volgende ?

Morgenstond ?

Zie me hier nu zitten aan mijn PC... 't Is nu zowat het uur waarop ik normaal van horizontaal naar verticaal evolueer, en ik zit hier al, gewassen en -nee, niet geschoren- na het genot van een kop koffie, yoghurt en de noodzakelijke pillen, te bloggen...

Dat komt omdat Marc gisterenmiddag langs zou komen om te werken aan mijn zonnewering...

Maar ze zijn niet geweest. Dus zou hij deze voormiddag langs komen, maar we weten niet hoe laat dat dan is... En deze namiddag mag hij niet langs komen, want dan zijn we er niet, het is immers Crea Ziekenzorg, en daar moet ik aanwezig zijn als lesgever, en Anny als koffiemadame....

Dus ben ik vanmorgen om 6 uur opgestaan, heb de radio aangezet, en ben begonnen met mijn dagelijkse turnoefeningen. Nadien heb ik mijn neus gespoeld, mijn tanden gepoetst en me zoals reeds vermeld netjes gewassen. Ondertussen was Anny naar beneden gegaan en heeft koffie gezet, mijn yoghurt voor me klaargezet, evenals een glas fruitsap... en nu is ze zich op haar beurt gaan wassen en haar kleren aandoen... en hier zitten we dan. Wachtend.

Eigenlijk zou mijn zonwering al lang hersteld "gewezen geworden" zijn, maar daar kwam dan het bouwverlof tussen, en net toen de grootste hitte hier heerste, zaten we dus zonder die zonwering. Nu ja, dan maar de rolluiken naar beneden, en alle licht en warmte buiten houden. Dat hielp een hele periode, tot op de duur de warmte in de muren zat, en de warmte op die manier binnen sijpelde. Dat is het enige wat niet geïsoleerd is hier: de muren. Daar was nog geen sprake van toen dit huis gebouwd werd... Dat al het andere wel is geïsoleerd, dat is er door mij gekomen. Ik was de massa ver vooruit met mijn manie van isoleren. Ik deed dat dank zij het feit dat ik via relaties in de bouw, goed op de hoogte was van de evolutie ter zake.

Isolatie is heel belangrijk, en het scheelt echt een heel stuk op de jaarlijkse verwarmingskosten... Maar telkens en telkens weer lees ik hele artikels over het ongezonde van over-geïsoleerde woningen... Het probleem is niet de isolatie op zich, maar het feit dat men zodanig alles afsluit, dat er eigenlijk niet voldoende frisse lucht binnenkomt in huis. Dan zoekt men weer naar middelen om de lucht binnen te laten en toch de warmte niet te laten ontsnappen, maar dat lukt niet echt. Dan zie je ramen met driedubbel glas, en daarboven een ventilatierooster, die eigenlijk op zich niet geïsoleerd is, dus zelfs als het niet openstaat, is het een koudebron... Het lijkt me veel beter om nu en dan eens buiten te moeten, waarbij de deur onvermijdelijk open moet, en er meteen verse lucht binnen komt (en de warmte ook buiten gaat...)

Met andere woorden, echt isoleren ??? Nee, ik denk niet dat dit echt kan. Hoe dan ook, je moet zuurstof hebben om te leven.

Wij verwarmen hier geen slaapkamers, boven is alleen de badkamer verwarmd. Het lijkt me niet gezond om steeds in dezelfde temperatuur te zitten. Ik denk dat het lichaam door wisselende temperatuur een weerstand opbouwt. Denk maar aan de wisselbaden waar sommige heilpraktikers bij zweren !

Dus, al is mijn woning dus niet geïsoleerd zoals men momenteel voorschrijft, ik denk dat ik aan een redelijke middelmaat zit. Ik geloof niet echt aan die woningen die zogezegd niet meer moeten bij verwarmd worden... Ze lijken me teveel op luchtdichte dozen !

En ik zit hier maar te wachten, we zijn bijna aan het normale uur waarop we iedere dag beneden komen, en zijn dus veel te vroeg naar beneden gekomen. Geen één van mijn vogels wil fluiten, ook zij zijn te vroeg gewekt. Morgenstond is goud in de mond ? Jaja ! Laat dat goud dan maar aan wie het hard van doen heeft, ik lig liever nog wat langer in mijn bed, ook al lig ik veelal wakker en lees ik in een of ander boek...

Ik heb zo net de telefoon gepakt... binnen twintig minuten zouden ze hier zijn. Djudedju, hier zitten we nu. te zitten.

ik ga mijn mailtjes maar eens gaan lezen, en eens kijken wat de vrienden zeggen op Facebook, en op Twitter en die andere sociale netwerken...

tot de volgende ?

Schuilen voor de oorlog

In Vietnam hebben ze een vader en zijn zoon gevonden, die al veertig jaar in het oerwoud leefde, gevlucht voor de oorlog. Ze wisten niet dat de oorlog ondertussen gedaan was...
Dat is geen uniek verhaal, nog niet zo lang geleden hebben ze een Japanner gevonden die nog bezig was aan de tweede wereldoorlog...

Maar het zegt iets over de oorlog...
Zeker in het geval van die twee Vietnamezen.
Hoe groot moet de schrik zijn, om diep het woud in te vluchten, en nooit meer terug te gaan kijken naar je huis ?

Oorlog, iedere oorlog is gekkenspel.
Ik ken geen enkele reden die oorlog rechtvaardig maakt.
Zelfs niet de oorlogen die dienen om "vrede" te brengen... Kijk naar Irak, kijk naar Afghanistan, hoe de opgelegde vrede daar heerst... Bomaanslagen, halve revolten en noem maar op.
Neem nu Irak, dat is ook een land waarin er eigenlijk twee gemeenschappen leven (eigenlijk zijn het er nog meer, als je ook het probleem van de Koerden er bij neemt, maar ik heb het over de Soennieten en Sjiieten, twee onderafdelingen van de Islam...

Je kunt de situatie ginder vergelijken met de oorlogen die wij hier enkele eeuwen terug hadden tussen katholieken en protestanten, of... om je niet te laten denken dat wij nu al beschaafder zijn... de oorlog tussen protestanten en katholieken in het Ierse Dublin...

Ik heb het al gezegd, ik ben ook gelovig, en vind geloof een goede manier om leefregels op te leggen aan een maatschappij, waarmee ik niet zeg dat andere manieren niet goed zouden zijn, maar het vervelende is dat religie's een leiding hebben, en dat leiding veelal gelijk staat en macht en macht aan machtsmisbruik. Religie zou moeten beperkt zijn als regel, zonder dat er leiders zijn... Maar dit lijkt helaas niet mogelijk bij het mensDOM...

Je kunt net hetzelfde zeggen van de naties... Iedere natie is een kunstmatig iets, in stand gehouden door de mensen die de macht beheren, ook in wat men democratie pleegt te noemen, houdt men vast aan de grenzen van de natie, die in feite een volkomen kunstmatig iets is. Zeg me nu niet dat een taal een grens heeft, want ook dat is kunstmatig gegroeid. In een ver verleden kwam je niet van Nederlandssprekenden plots bij Franssprekenden terecht, nee, je had een overgangsgebied, waar ze niet echt meer Nederlands spraken. Er was altijd wel een plaats waar het ene domineerde boven het andere, maar dat was dus niet echt een grens te noemen. Het is pas door wetgevingen, beleid, taal van de kerk, en vooral de taal van het onderwijs, dat er afscheiding kwam, en we nu dus echt bijna een lijn kunnen trekken door het taalgebruik te bekijken.

Maar ook dat hoeft geen "grens" te zijn... Je hoeft je echt niet af te zonderen van je buur, omdat hij een andere taal spreekt... We zien dat daar veelal de partijen eigenlijk weer wat terugvallen naar een soort mengtaal, een taal waarbij ze elkaar begrijpen.

Grenzen zijn zuiver politiek.
En dat zegt al genoeg.

Ook de grenzen tussen godsdiensten zijn dus niet echt grenzen, tenzij de machthebbers van die kerken de anderen verketteren en veroordelen en het als een plicht noemen dat de anderen moeten worden uitgeroeid...

Misdadig, ik heb er geen ander woord voor.
Om het even welke godsdienst, welke bewindvoerders van naties of religies daartoe aanzetten.

Tot de volgende ?

Oude tractoren

Heb jij ze ook al gezien ? Ik weet niet of het iets typisch is voor onze regio, of dat het een algemeen verspreid gegeven is, maar hier zien we regelmatig bijeenkomsten en optochten van oude tractoren. Ik moet zeggen het is wel eens mooi om ze allemaal te zien passeren... Er zitten heel oude exemplaren bij, maar allemaal zijn ze opgeblonken en netjes opgezet om er als nieuw uit te zien. En veelal zit de fiere bestuurder, soms met zijn kroost, er ook netjes in kledij van de tijd van toen op te gloriëren...

Het is mooi...

... al je er niet toevallig achter rijdt met je wagen. Er is haast geen voorbijsteken aan, ze rijden gewoonlijk in colonne naar hun bestemming, en meestal is er geen plaats tussen om de boel voorbij te rijden in kleine gedeeltes...
Bovendien hebben wij hier - door ons heuvelachtige landschap- wegen die van oudsher tussen en over de heuvels slingeren, met slechts hier en daar een meter rechte weg tussen. Heel mooi, maar heel nefast als er een kudde wielerterroristen of... oude tractoren voor je zit.

In de week, zeker in dit seizoen, zitten we bijna altijd wel achter een boer met een of ander landbouwwerktuig te sukkelen, maar dat is tenslotte om zijn werk, en zodra hij aan zijn veld komt, is hij verdwenen. Niet zo met die oude tractoren en wielerterroristen...
Die kunnen eindeloos voor je uit blijven rijden... En het ergste is dat er op de laatste tractor wel altijd een echtgenote en/of kinderen zitten, die dan aan de boer meldt hoeveel er al achter hen "gevangen" zitten...
Of je hebt toch de indruk dat het dat is wat ze zeggen, en dat het dat is waarom ze zitten te lachen...
Het kan natuurlijk ook zijn omdat ze gewoonweg welgezind zijn, en het een mooie uitstap vinden...

Maar het is dus een feit dat we die tractoren (en de wielerterroristen) bekijken met andere ogen, al naar gelang ze voor ons rijden, of dat we ze zien passeren van achter het glas van ons raam. (En voor wielerterroristen komt daar nog bij dat we om dood te vallen zijn, als ze mijn voortuin uitkiezen om hun blikjes en consorten weg te zwieren... Of om hun neus leeg te blazen zonder zakdoek, recht op mijn oprit of op mijn mooiste bloem.)

Maar dit verschillend bekijken, doet mij bedenken dat we dus niet helemaal objectief zijn in ons kijken, of misschien zelfs helemaal niet objectief... Maar aan je eigen ken je heel de wereld, klinkt een oude Vlaamse wijsheid, dus zullen wellicht ook die tractorbestuurders en die fietsers zich ergeren aan hun soortgenoten, als zij toevallig in een andere positie op de baan zijn... Wielerfanaat A ergert zich aan de wielerterroristen als ze voor hem rijden op het moment dat hij met zijn wagen naar het werk rijdt... En idem dito de boer als hij niet mee is op uitstap, maar haastig, haastig op weg is om het veld af te rijden voor de regen...

Eigenlijk doen we dat heel de tijd door... Ik weet niet of u een politieke voorkeur hebt of niet, het interesseert me ook niet, maar als je er een hebt, dan kun je van die partij meer aan dan van al die anderen... Je hebt meer begrip voor hun argumentatie dan voor die van de anderen.

Kortom: we zijn niet objectief.

We bekijken alles van uit het standpunt dat ons op dat moment het best past.
En dat is niet zo erg, maar dat we ons daarvoor ergeren, ja kwaad maken, eigenlijk is dat wel erg, want het is niet goed voor onze gezondheid.
Ik moet dus ook leren mijn ziel in lijdzaamheid te bezitten
omwille van mijn gezondheid...

Maar weet je...
Zonder al die kleine dingen??? Da's precies eten zonder zout, smakeloos en zonder pit.

Laat mij maar nu en dan kefferen (bijten doe ik niet) op al die dingen, want weet je, anders had ik wellicht veel minder inspiratie om jou een blog aan te bieden...

tot de volgende ?

Oh treurigheid op no-o-o-ten, we staan op eigen po-o-o-ten...

Waar is de tijd, die studentenjaren, die tijd van het zich ontworstelen aan alles en nog wat...
Kortom de puberteit (kan net zo goed: pubertijd)... de tijd waarin het zich ontwikkelende lichaam de geest gaat commanderen, dat je op eigen benen moet gaan staan...

Ik zit nu weer volop in die tijd... Nee, niet ik zelf, maar mijn kleinkinderen.
En ik moet zeggen dat het puberen héél anders is dan in onze tijd.
De vrijheden waar wij hoogstens konden van dromen, die grijpen zij met beide handen.
Waar ons lichaam in onmacht schreeuwde, want wat het wilde, dat kon niet, dat mocht niet en het risico was veel te groot, en "ziet dat je met een "pakje" naar huis komt !" gericht aan de jonge freules...

Nu is er de pil, zijn er condooms overal te krijgen... Lijken al die dingen helemaal niet gevaarlijk meer, en dus grijpt het lichaam de overhand op de geest.

(Geef toe, dat is proper uitgedrukt hé !)

Maar is het nu beter of slechter dan toen?
Ik weet het eerlijk gezegd niet...
Zij zullen wel met volle teugen genieten van al de dingen die wij gewoon niet durfden omwille van de risico's, en ook niet echt wilden, omdat alle regels van toen ons met grote verbodsplaten stonden toe te zwaaien, niet in het minst de kerk, de dreigende hel, en de schande... Wie toen "moest" huwen, die liep ten schande. En als de eerste kleine geboren werd, dan waren er heel wat die je huwelijksdatum nog eens nakeken, en de maanden gingen tellen.

Maar anderzijds maakte dat dat voor ons het huwelijk een "openen van het paradijs was"... Het mocht plots, meer zelfs ; het moest, het hoorde bij de huwelijksplicht en bij de goddelijke opdracht van het vermenigvuldigen...

Ik weet dat bij een deel net dat onvertrouwd zijn, maakte dat het eigenlijk een ramp was, die slechts heel langzaam sleet, en nooit echt leidde tot het heerlijke. Maar bij mij en gelukkig heel veel anderen was het ontdekken, het groeien naar elkaar, ook lichamelijk, een heerlijk iets, wat de jeugd van nu nooit zal kennen.

Je ziet, er zitten voor en nadelen aan vast... maar...
Mensen van onze generatie hebben het moeilijk met die vrijheid van nu...
In onze opvoeding was dat zonde, obsceen, verkeerd, niet toegelaten en niet gewenst.
De kerk, de religie zwaaide met banbliksems over de hoofden van de jonge mens, en wij dragen ergens nog steeds de sporen van die opvoeding.

Wij kunnen ons moeilijk inbeelden dat het nu plots allemaal lijkt te kunnen, lijkt te mogen. En hoe bewust ik me ook ben van het feit dat daardoor een deel van de drama's van vroeger nu wellicht zullen vermeden worden, of al verteerd zullen zijn voor het huwelijk er komt.

Waar ik het kwaad mee heb, is dat het allemaal een beetje "gratuit" lijkt... Het is nu allemaal een beetje zijn aureooltje kwijt, het is vervallen tot een speeltje, een gewoon iets, je kunt een computerspelletje doen of gaan we eens...

Ik stel vast dat we steeds meer jongeren zien, die helemaal niet meer trachten naar die onafhankelijkheid, in tegendeel, ze genieten van volle teugen van "Hotel Maman", en blijven de voeten onder tafel steken om te eten en te genieten van een proper opgemaakt bed, en als ze eens lust hebben, dan gaan ze naar het lief om eens goed te rollebollen... Rollebollen, dat is het nu geworden.

En ik weet nog niet waar we uiteindelijk gaan belanden met dit nieuwe gegeven.
Ik geef het geen min of geen plus (Al neigen de resten van mijn oude opvoeding luidkeels naar afkeuring)...
Ik zie er winst en verlies in.
En ik mis een beetje het doel waarvoor het eigenlijk bestaat... Was dat vroeger niet iets om kindjes te krijgen?

Weet je, als ik met mensen van mijn generatie praat, dan hoor ik net zo goed: "Hadden wij dat gemogen en gekunnen, dan deden we het ook" als  " Wij zouden dat nooit gedaan hebben, en onze ouders zouden ons meteen manu militari op onze plaats hebben gezet !"
En ik?
Ik luister naar alle twee, en ik weet het niet
ik heb wat heimwee
en ik twijfel wat

en weet je, het zal allemaal zijn tijd wel duren... En zoals altijd komt het uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht...

tot de volgende ?
getekend
een slecht slapende opa

Het België van Laurence Vielle

The IJzertoren in Diksmuide (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben geen fan van TV-staren... Meestal zit ik dan al rond 9 uur in bed, met een boek... Vind ik veel interessanter dan dat stomme TV kijken...
Gisterenavond was er vergadering van Ziekenzorg Mater- Welden, en daardoor kwam ik pas na negenen terug thuis. En het mag gek klinken, maar thuis komen en meteen naar bed gaan, dat lukt me niet, ik moet eerst weer aan de huiselijke atmosfeer aangepast zijn... En dus kijk ik eens naar TV, en zoals gewoonlijk staat het me niet aan, en begin ik te zappen... Tot ik bij toeval op 8 stuit, en daar het pas begonnen programma zie van: "Het België van..." en dat was dan van Laurence Vielle.

Ik heb heel het programma met veel aandacht, en genietend, bekeken...
Laurence is een Brussels madammeke, toneelschrijfster kon ik uit haar woorden afleiden, die vertrekkend van haar eigen thuis haar land heeft bestudeerd en bekeken... Met de bedoeling er een toneelstuk van te maken (Moet ondertussen blijkbaar al bestaan, en zou ik wel eens willen zien).

Laurence is een typische Belg...
Ze is het kind van een Antwerpse dame, die Franssprekend was, (dus wellicht van de toenmalige Antwerpse bourgeoisie !)... die in Brussel is terecht gekomen, en thuis nooit ook maar één woord Nederlands heeft gehoord.

Dat had zijn redenen... De moeder van Laurence was een telg uit de familie Daels,  In deze familie zaten in de tweede wereldoorlog zowel verzetslieden als notoire collaborateurs, en ook De Daels, een der kopstukken van de Vlaamse zaak. Die Vlaamse Daels was flemingant geworden gedurende zijn vier jaren front aan de Ijzer in 1914-1918... Waar hij opkwam voor de Vlamingen die gebruikt werden door de Franstalige officieren als kanonnenvlees... Hij was ook de oprichter van de Ijzertoren en an de ijzerbedevaart... In de tweede wereldoorlog zocht hij heil bij de Duitsers, hij was geen Nazi, moest zelfs niets van die dingen weten, maar droomde van een Groot Nederland,, een groot Duitsland, waarin Vlaanderen een betekenis zou hebben die ze hier in het door Francofonen beheerde België geen plaats voor vonden...

Laurence is opgegroeid in de familie die de verzetslieden in haar rangen telde, en heel de Vlaamse tak waarin ook de collaborateurs zaten, werd verloochend, en was er nooit contact mee...

En dan begint Laurence haar zoektocht naar haar Vlaamse roots... En dat is eigenlijk het verhaal !
Ze komt zelfs terecht op de IJzerbedevaart en spreekt er met vooraanstaande Vlamingen, over de geschiedenis...
Ze komt er zelfs in contact met de oudere broer van Bart de Wever (er zitten in die familie blijkbaar ook mensen die op een gezonde manier denken ! Verheugend !)

De conclusie...
is prachtig...
Het eindigt met haar moeder op bezoek bij haar Vlaamse familie...
Beiden heel gelukkig dat ze elkaar eindelijk kunnen ontmoeten. Beiden hun best doende om de taal van hun teruggevonden familielid te spreken...
Vooral blij dat de muren tussen hen gesloopt zijn door een doorzettende Laurence...
Blij te weten dat de breuk die door ons land loopt, blijkbaar geen echte breuk is, en kan gedicht worden, gewoon, door als gewone mensen met elkaar te praten, naar elkaar te luisteren, elkaar te leren begrijpen...

Blijkbaar komt het programma uit een reeks: Het België van...
Wellicht zal ik er geen delen meer van zien, want ik kijk slechts zelden of nooit naar het programmaboekje met de TV-programma's, maar ik ben blij dat ik dat heb mogen zien.
Eindelijk eens een programma die gaat over werkelijkheid, over pijn, en over genezing...

Mocht je het ooit terug kunnen bekijken (Tegenwoordig kan dat meestal wel, met al die nieuwe opties voor de TV-verslaafden...) dan kan ik je aanraden dit eens te bekijken... Ik heb voor één keer zelfs niet gevloekt op de reclameblokken...

Tot de volgende ?