60 jaar gehuwd

Vanmorgen, toen ik aan het turnen was, moet er op een of andere manier plots een zenuw ergens klem geraakt zijn, en op slag kon ik haast niet meer bewegen.
Deze voormiddag was er dan ook nog een vergadering van het dagelijks bestuur van ziekenzorg, dus een pijnstiller "en surplus" genomen... Gelukkig duurde de vergadering niet zo heel lang, en zit ik hier nu al terug aan mijne kwampjoeter... te bloggen over de pijn, voor de zoveelste keer.
Ik hou mezelf voor dat u dat al meer dan genoeg hebt gehoord, dus ga ik daar niet over doorbomen.

In de plaats wil ik het een hebben over twee heel goede vrienden, Mandje (Armand) en Lea die deze week 60 jaar gehuwd zijn... Als je dat cijfer ziet staan, dan lijkt dat een hele tijd, als je achteruit kijkt naar je eigen huwelijk (dit jaar ook al 46 jaar), dan weet je dat dit pas gisteren was...

Het is gek, maar vooruitkijken lijkt altijd langer, verder weg, dan terugkijken. Als je een gewone uitstap maakt is dat al zo, de terugweg lijkt altijd korter dan de weg er naar toe.

Ik heb er ook geen verklaring voor, maar het is gewoon een vaststelling. Dus vermoed ik dat Mandje en Lea nu een beetje met verwondering achteruit kijken, en zeggen: 'Is dat echt al zo lang ???"...
Ik denk dat dit een goed iets is... Vooral omdat ook de minder leuke dingen ook sneller weg zijn, verteerd raken... Want als een mens begint te denken over het verleden, dan is het heus niet allemaal rozengeur en maneschijn... Ook niet bij die twee vrienden die nu al 60 jaar gehuwd zijn... Ze hebben mooie dagen gekend, maar ook heel droevige, leuke dingen, maar ook heel verdrietige, gewone dagen die zo maar voorbij gaan zonder dat er iets is dat je bijblijft, maar ook dagen die diep ingekerfd zijn in het geheugen...
Maar toch, toch primeert het feit dat je al zo lang mag en kunt samen zijn...
Het zijn ook twee mensen die ergens model kunnen staan voor de echte Liefde, met een hoofdletter.
Echte Liefde is niet torenhoog, is niet uitbundig, is niet klaterend, is geen vuurwerk... Echte Liefde kan wel nu en dan iets van dat alles hebben, maar het is vooral dat stil voor en met elkaar leven, dag na dag, zo heel gewoon dat je er eigenlijk niet echt bij stilstaat, omdat het zo normaal lijkt...
Het is niet zo maar normaal, het is een monument van Liefde...
En het is goed er eens bij stil te staan.

Ik heb het al gezegd, in een echt goed hecht huwelijk, daar is je partner je echte vriend, Vriend met een hoofdletter, je weet wel waar je alles zoudt voor doen, en die ook alles voor jou zou doen, zonder er bij na te denken, als een natuurlijk gegeven.

Ons moeder zei steeds: als je goed getrouwd bent, dan heb je geen vrienden meer nodig. Ze heeft gelijk ! Je hebt als mens een Vriend nodig, maar als je er een hebt, dan is één eigenlijk genoeg.

Anderen kunnen kameraad zijn, maten zijn, maar Vriend ? Nee, naast je huwelijk heb je er geen nodig !

De mensen menen veelal dat je geluk moet kopen, dat je vriendschap moet kopen, dat alles in het leven eigenlijk net onbereikbaar is, omdat je nooit echt geld genoeg hebt... Terwijl het in werkelijkheid gewoon voor je voeten ligt, je alleen hoeft te bukken om het op te rapen, en aan de ander te schenken, want geluk en vriendschap, dat is GEVEN, dat is de enige manier om het te krijgen...

tot de volgende ?

Verkoopslatijn

Gisteren heb ik shampoo gezocht zonder parabenen, maar blijkbaar was ik verkeerd en zitten er soms parabenen in de haarlak, niet in de shampoo...

Parabenen zijn een groep met benzoëzuur verwante stoffen. Het zijn alkylesters van para- of 4-hydroxybenzoëzuur, en de natriumzouten van deze esters.

 Ik heb deze tekst gepikt uit het onovertroffen Wikipedia, om je duidelijk te maken wat parabenen zijn, en ik hoop van ganser harte dat je slimmer bent dan ik, want ik snap er nog steeds de ballen van. Maar die parabenen zouden schadelijk zijn.

En zo zwaaien ze ons hele dagen met allerlei vreemde termen uit een absurd soort potjeslatijn om de oren, om ons te vertellen waarom X nu net zo goed voor je is, en hoe schadelijk Y wel kan zijn als er wizzewisbombenen in zitten...

Ik moet nu al regelmatig in het warenhuis de kleine lettertjes lezen op voedingswaren, om te zien of er geen lactose in zit want mijn kleindochter verdraagt dit niet, Voor mezelf kijk ik soms of er geen GMO inzit, want ergens heb ik een onbestemde schrik voor dat genetisch gemanipuleerd voedsel. Maar hoe kunnen wij weten of de kip die we eten geen Gen-gemodifieerd soja kreeg in zijn korrels ? En in hoever dat voor mij al dan niet schadelijk zou kunnen zijn????

We zijn al zo ver dat er nu een etiket moet zijn, met vermelding van de bestanddelen, maar weet jij van buiten wat E 317 is, en of het scheikundig is of natuurlijk, giftig of juist gezond ? Ikke niet. Ik lees dus over al die E nummers heen, in de hoop dat het goeie E's zijn... En waarom geven ze de bestanddelen van mijn eten zo'n onsmakelijke namen ?

Wat is gemodificeerd maïs zetmeel? stabiliserende E 451-i, en een hele resem andere E-'s met of zonder nog een klein lettertje er aan hangend... En tot slot noemen ze de mogelijke allergenen, en om zich in te dekken staat daar dan nog bij: vervaardigd in een bedrijf die glucose, soya en selder gebruikt...
(En waarom is het de ene keer soja en de andere keer soya ?)

Ik durf die dingen niet echt te lezen, anders krijg ik het gevoel dat ik niet zit te eten, maar op scheikundige stoffen zit te sabbelen, en sedert er een van mijn capsules met pijnstillers en co openging in mijn mond, weet ik dat dit echt niet te vreten is.

Zeg me nu niet dat ik maar alles vers moet kopen... Want sinds ik weet dat ze nu mijn dagelijks appeltje meer dan een jaar plukvers kunnen bewaren, ben ik ook daar helemaal niet meer gerust in... En dan spreek ik nog niet van de verpakking waarvan ze nu zeggen dat het kankerverwekkende stoffen in ons eten drijft, en dat het waarschijnlijk mede de reden is van obesitas...

Ik kijk wanhopig naar mijn omvangrijke buik, en zie een chemisch bedrijf in volle werking.
Het stelt me helemaal niet gerust te weten dat het zuur in mijn maag zuurder is dan zoutzuur... Hoe houd mijn lijf dat allemaal uit ?

En als ik zit te typen, dan worden er van uit mijn hersenen elektrische pulsen naar mijn vingers gejaagd, waardoor ik op de juiste toets druk. 

Ik ben een robot !!!
djudedju

tot de volgende ?

de boekenworm is dood, leve de boekenmuis !

Gisteren was het weer Hobby, of hoor je liever Crea ?
We hebben een boekenmuis gemaakt...

Ja, je hoeft me niet zo nieuwsgierig aan te kijken, ik leg het je uit. Je hebt nodig een stuk karton, een pocketboekje (de oude Prisma reeks is van het goede formaat) van ongeveer 180 à 220 bladzijden dik, twee ogen, twee oren, een koord als staart en lijm...

Het is heel makkelijk te maken:
Je legt het boekje voor je, dwars (dus niet zoals het ligt om te lezen), en met de rugkant van je weg.
Je opent het boekje door de rug van je weg open te klappen, en dan vouw je de eerste bladzijde netjes in twee (in dit geval is dit dus een horizontale plooi, als je het boek zoudt houden om normaal te lezen wordt dit verticaal)
Van het geplooide blad vouw je netjes de twee hoeken om, zodat je twee rechthoekige driehoekjes hebt, waarvan de ene zijde gelijk loopt met de rand van het omgevouwen blad. Je krijgt dus een net trapezium.
Je doet dit één na één met elk blad. Je zult zien dat het na een tijdje minder makkelijk wordt, omdat het pak omgeplooide bladeren dik wordt en wat in de weg gaat zitten. Maar je ziet dan eigenlijk ook al de vorm van de muis... Het boekje is op het einde veranderd in een halve cilinder met stompe hoeken. Dat is de muis.... (Je moet wel zo zorgvuldig mogelijk vouwen, zo dat de eindvorm netjes "rond" lijkt)

Je legt het boek op je stuk karton, duwt het er goed aansluitend tegen, en tekent het af op het karton. Je snijdt het karton in de bekomen vorm van de muis. Op het karton breng je contactlijm aan (bv Pattex of Bison). Contact lijm is de lijm die je min of meer laat drogen vooraleer je de stukken aaneen kleeft !
Voor je tot het aaneen kleven over gaat, breng je in de nu hol staande rug van het boek ook een laag lijm aan. Je neemt het stuk touw, en kleeft het in die gleuf vast, zo, dat je ongeveer twintig cm staart bekomt.
Je kleeft het boek nu  op het karton, eventjes goed aandrukken en je normaliter moet het boek nu een stevige platte onderkant hebben....
... en de muis heeft al zijn staart...

Je knipt nu de oren uit een stukje vilt, (knip min of meer een bloemblaadje uit, je kleeft het puntje wat aaneen, waardoor het oor een min of meer gebogen en natuurlijke oorvorm krijgt), en voor de neus kijk je naar het boekje, je ziet de neus in de vorm van je plooiwerk, je moet het alleen bedekken met een stukje zwart vilt... (De oren deden wij in het wit...) Maar let op, ...
Wil je het heel netjes maken, dan maak je met een stuk of vier stukjes heel fijne metaaldraad of in stevige vezels uit een stuk koord, een "snor", die je dan onder de neus mee op kleeft...

En voilà, de muis is er !

Wat doe je nu met zo'n muis?
Het is eigenlijk best een handig iets !
Heb je post die je nog moet beantwoorden, dan stop je die tussen de blaadjes van de boekenmuis, en ze staan er netjes én in het zicht ! Vergeten is er niet meer bij, dank zij de boekenmuis !

Het enige wat mij moeite heeft gekost, is het opofferen van een boek... Ik ben een bibliofiel van de ergste soort, en het "verprutsen" van een boek... dat doet pijn... Maar ik heb er nog eentje gevonden uit mijn studententijd, gaande over muziekleer, een vak waar ik nooit ook maar één noot van heb gebakken...

(Het doet me nog steeds een beetje pijn, dat ik niets, maar dan ook niets ken van muziek, en niet verder kom dat het nafluiten van een liedje of het na zingen... )
Ik voel het aan als een tekort om werkelijk te horen tot de "volledige" mensen.
Ik kan wat dichten, schrijven, beeldhouwen, schilderen... maar een noot muziek, zo groot als de kerk kan ik niet lezen... djudedju !
Ach, misschien maakt dat me net menselijk...
Ik heb het al dikwijls gehad over heiligen, dat ik er niet één rond me zou willen hebben, want van een volmaakte weet je altijd op voorhand wat hij of zij zal doen... Als ik alle kunsten zou "kennen", zou dat ook niet een beetje te  zijn???
... enne, dat kennen, dat is ook sterk overdreven ! Laat ons stellen dat ik in al die dingen een liefhebber, een amateur, een hobbyist ben...
Maar ik vind het leuk
Het is vakantie, bij slecht weer kun je nu een boekenmuis maken !

tot de volgende ?

Het grote vasten...

Het is weer Ramadan, de grote vasten voor de Moslims. Iedere keer valt mij daar in eerste plaats op dat het telkens op een andere periode lijkt te vallen. Het Christelijke vasten (is niet meer wat het was) valt ieder jaar weer ongeveer rond de zelfde periode, niet dag op dag, maar toch...  De ramadan toont ons ieder jaar weer dat hun kalender ook anders is, en daardoor in onze ogen geen vastheid biedt.
Maar over kalendersystemen heb ik het al meer dan eens gehad hier in deze blog...

Ik wil het hebben over vasten...
Nu kijken we een beetje raar naar de moslims, want vasten lijkt iets uit een voorbije wereld, maar zo gek lang is het nog niet geleden, dat ook de Christenen daadwerkelijk hun vasten hielden.
De meesten deden het niet op de extreme wijze die we zien van de moslims, maar wellicht speelt daarbij de sociale controle een rol.
In de wereld van mijn jeugd was er bijvoorbeeld nog sprake van een soort sociale controle over het naar de mis gaan. In de steden was dit minder, maar op de boerenbuiten was er wel degelijk een soort sociale controle op het naar de mis gaan. Dit was een uiterlijk zichtbaar iets. De vasten van de moslims heeft ook een beetje dat aspect, er is ongetwijfeld ook sprake van een vorm van sociale controle mee gemoeid.

Maar afgezien daarvan, ik vond dat de Christelijke vasten wel iets had... Iets wat een echte en hechte band had met het dagelijkse leven.
Indertijd was het zo, dat het winterse eten heel anders was dan de voeding in de rest van het jaar. In de winter waren een heleboel dingen of niet verkrijgbaar, of niet te betalen. Het gevolg was dat de winterkost eigenlijk een soort bewaar-kost was. Quasi alles wat je at in die periode was op allerlei manieren bewaard voor de winter, en dat bewaren was dan nog niet zozeer een industrieel gegeven dan wel een huiselijke bezigheid.

Voor de winter kocht ons moeder eieren (want kippen legden haast niet in de donkere winterperiode) en legde de eieren op, bonen werden opgelegd, appelen werden op oude kranten bewaard op zolder, en ondergingen een proces van uitdrogen, waardoor je van die gerimpelde appeltjes kreeg. Ook aardappelen vertoonden op het eind van de winter tekenen van uitdroging, en nu en dan moest je ze "verlezen", waarbij je de blauwige scheuten aftrok, om de "kracht" in de aardappel te houden en niet te laten wegvloeien in de kiemkracht...

Kortom, ons voedsel was een overleven...
Het was armer aan vitaminen, het was bewaard...
Na de winter was het ook de tijd waarin de mens het nuttig vond om het lichaam eens goed te reinigen ! Dus kregen we een purge (van purgeren, zuiveren), in ons geval ging moeder naar de apotheek, en kocht er van die zilverkleurige pillen, die we moesten slikken en waarvan we dan een korte hevige diarree kregen. Dat was het middel om al die "vuile" stoffen van het wintereten uit het lijf te krijgen... en daar boven op kwam dan... de vasten...
Een hongerkuur, waarbij de hoofdmaaltijd (middageten) beperkt was en waarin we merkelijk minder vlees aten. Uiteraard was er in die veertig dagen geen sprake van snoep en dergelijke. Bij de volwassenen zagen we dat sommigen het roken lieten, geen pintje dronken en dergelijke zaken meer. Want er was sprake van twee soorten vasten: het minder eten, maar ook het zich beperkingen opleggen van genot...
Maar eigenlijk was het gewoon lichamelijk een tweede purge, een tweede zilveren pil...
Het lichaam had deugd van die zuivering van de stoffen die we in de winter gegeten hadden.

We eten nu niet meer op die manier, en wat er nu bewaard wordt, wordt veel beter bewaard en bevat nog steeds de nodige vitamines en mineralen... Vasten en purges zijn niet meer vandoen...

We eten ook in de winter heel wat verse dingen, die met vliegtuigen tot hier gebracht worden, zodat we op geen enkel moment nog echte winterkost, in de oude betekenis van het woord, te ten krijgen... Dus is de vasten stilletjes verdwenen... Ook al praat men er nog wel van, ook al prijst men hemelhoog het zich ontzeggen van genot, in de praktijk zie je niets meer, hoor je niets meer van die acties... Want er is geen sociale controle meer...

Alleen...
Wat vreten we nu allemaal ?
Wat zijn de gevolgen van bewaarmiddelen allerhande?
Ik las onlangs een studie over de invloed van de plasticverpakking rond het voedsel op het menselijk lichaam... Blijkbaar is er een link met kanker, maar ook met obesitas ofte zwaarlijvigheid...

Misschien moeten we nu gaan opteren voor een vastenperiode als een periode zonder plastic, zonder bewaarmiddelen...
En dan heb ik het nog niet over GMO... (Genetisch gemanipuleerde dieren en of planten)...

Misschien is een vastenperiode dan wel meer dan ooit gezond ?

tot de volgende ?

ontvrienden

Facebook logo Español: Logotipo de Facebook Français : Logo de Facebook Tiếng Việt: Logo Facebook (Photo credit: Wikipedia)

Ben je ook Facebook-gebruiker ?
Dan ken je zeker deze term...
Wat is een vriend ? Vroeger was het woord vriend een heel speciaal woord, die je alleen gaf aan een echte vriend, iemand waarvoor je door het vuur zoudt lopen, en waarvan je wist dat hij het ook voor u zou doen...
Een mens moest al geluk hebben om één zo'n echte, echte vriend te hebben, en je moest zelf al heel wat inzet vertonen om zelf zo'n vriend te zijn. Want eigenlijk begint echte vriendschap met het zelf vriend zijn...
Net zoals veel van onze "edele" begrippen, vragen we het van een ander, en beseffen niet steeds dat het alleen te verkrijgen is door het zelf te zijn...

Maar net zoals geluk en liefde is ook het begrip "vriend" gedevalueerd...
En Facebook is daar niet de minste schuldige aan.
Mensen waarmee je in contact staat via Facebook worden immers steevast vriend genoemd, en het is heel simpel om iemand in die kring van vrienden er bij te slepen... Ik zag er al met meer dan 1.000 vrienden...

Stel je na een tijdje vast dat die "vriend" eigenlijk een vervelende klier is, of iemand die wel een héél andere kijk op het leven en de waarden heeft, of je vind bij nader inzien helemaal niets leuk aan hem of haar, dan kun je die vrienden verwijderen uit je lijst, dat heet dan ontvrienden...

Ik kan het niet helpen, maar ik vind het een beestig woord, en net zoals de devaluatie van het begrip vriend me ergens raakt in het diepste van mijn zijn, zo raakt dit woord me eigenlijk nog een stuk dieper !

Het idee dat je een vriend (en vergeef me, ik denk nog steeds ergens aan echte vrienden, echte vriendschap,) het idee dat je zo iemand, zelfs zonder dat hij het weet of beseft kunt ontvrienden, dat vind ik erg, pijnlijk, onterend...

Ja ik weet het al, ik ben ouderwets, ik ben ergens blijven hangen aan de dingen uit het verleden, mijn verleden... en vergis je niet, ook jij zult ooit vaststellen dat ook jij blijft hangen aan dingen uit den tijd...Jouw tijd, de tijd waarin de basis van jouw leven werd gelegd !
Misschien zit je nu in de fase dat je thuis met tieners zit, en dan weet ik bijna zeker dat die tieners je dat hebben verweten... Er is niets nieuws onder de zon !
Maar maak je niet ongerust, het is goed dat het zo is, dat maakt net dat het leven niet in schokjes verloopt, maar zachtjes glijdt in een bepaalde richting. Dit heeft het voordeel dat je het iets makkelijker kunt bijsturen... Mocht het in schokjes of in sprongen gaan, dan ware dit veel moeilijker !

Maar eigenlijk zou ik aan de mensen op mijn facebook willen zeggen: "Bij mij sta je niet zomaar op die lijst met vrienden, als je er opstaat, dan is het omdat ik in u nog ergens iest van dat oude begrip van echte vriendschap zie, dat ik voor u een plaatsje heb in mijn hart. (Er is daar verrassend veel plaats ! Kijk maar eens in je eigen hart)...

En ik wens jullie allemaal nog één of een paar ECHTE vrienden toe... En als je veel geluk hebt, dan vind je die echte vriend héél dichtbij, in je eigen huwelijk !

tot de volgende ?

De nachtvlinders

Spilosoma lubricipeda coll. Mus. Zool. Oulu (Photo credit: Wikipedia)

a male (Spilosoma lubricipeda) The White Ermine (Spilosoma lubricipeda) is a moth of the family Arctiidae. It is found in Europe. (Photo credit: Wikipedia)

Ourapteryx sambucaria (Swallow-tailed Moth) (Photo credit: Sandy__R)

Brown-tail .Euproctis chrysorrhoea . (top). & Trisateles emortualis (bottom)? (Photo credit: gailhampshire)

Gisteren riep Anny me om te komen kijken naar de prachtige nachtvlinders die er aan de achterdeur zaten...
Ik heb er een naslagwerk bij gehaald, en het bleek een Bastaardsatijnvlinder te zijn (Euproctis chrysorrhoea), een mooie sneeuwwitte vlinder. Daarnaast zat er ook nog een prachtige tienuursvlinder te zitten (Spilosoma lubricipeda)...
Vanmorgen zaten er weer mooie nachtvlinders, waaronder een mooie grote groene, die ik echter niet met zekerheid weet te determineren. Ik vond een zeer gelijkend exemplaar, maar op de afbeelding is die minder groen dan in realiteit. Als ik toch juist ben (ben ik bijna zeker) dan is het de Vlierspanner, een vlinder met zo'n grote vleugels dat het wel een dagvlinder lijkt (Ourapteryx sambucaria)

Toen ik deze morgen, met het boek in de hand nog eens naar de vlinders ging kijken, was het raadsel opgelost.... Het bleek dat het licht heel de nacht bleef branden... En daar komen al die beestjes dan op af. Nu ja, zo zien we ook nog eens iets bijzonders.

Dus, wil je ook eens nachtvlinders op bezoek hebben, laat dan eens het licht buiten branden... Succes gegarandeerd !

Of we hier nu zeldzame beestjes zagen of niet, weet ik niet, maar het is jammer genoeg zo dat vlinders in het algemeen zeldzamer lijken te worden...

Hoe meer ik rond me kijk, hoe meer ik lees, hoe meer ik informatie in win, hoe groener ik word ! Ik kan niet anders, want als ze voortdoen zoals ze bezig zijn, dan is er voor mijn achterkleinkinderen geen wereld meer over. We hebben nog nooit zo vlug de aardse bronnen uitgeput, en dan heb ik het niet alleen over brandstoffen, maar ook over ertsen en andere bruikbare stoffen.

We zien steeds meer, steeds handigere uitvindingen op ons afkomen die ons het leven moet vergemakkelijken (alhoewel ik daar soms heel hard aan twijfel), maar die vol zitten met zeer zeldzame ertsen of met ertsen waar men verschrikkelijk veel aarde moet verzetten en verwerken om er een kleien hoeveelheid uit te puren... De winsten zijn zo verschrikkelijk hoog, dat alle argumenten om de aarde te sparen van tafel worden geveegd, en men steeds meer, steeds sneller heel de aarde naar de filistijnen helpt.

Ik ben echt ongerust. Ik leef hier nog op een stukje waar nog natuur zichtbaar is, maar hier vlakbij gaan ze straks ook aan kleiwinning gaan doen, en heel het landschap "verdiemeleren" naar de knoppen helpen.

Ik heb een verschrikkelijke tuin, waar alles door elkaar heen woekert, ook heel wat onkruid, waar we hoogstens nu en dan eens doorheen gaan om het meeste wat op te ruimen en andere planten de kans te bieden ook eens aan licht te laten geraken... Maar het is een tuin vol leven. In mijn vijver komen de kikkers hun eitjes leggen, zitten padden, zitten muisjes (soms zie je ze lopen), rupsen, slakken, en vogels die ze komen pikken, bladluizen (maar nooit zo erg dat een plant er stuk van gaat)... Kortom een tuin die zichzelf in stand houdt, mits alleen wat aftrekken van soms te weelderige bladermassa's van een of ander onkruid of bloem... Sommigen vinden het mooi, anderen vinden het ronduit lelijk. Het is in ieder geval behoorlijk wild, en soms moeten we toch drastisch ingrijpen, omdat bepaalde planten dreigen te gaan woekeren, maar voor de rest laten we groeien wat groeit, en voegen we er alleen wat exotische accenten aan toe, om er toch nog een beetje een beeld van "tuin" aan te geven.

Maar hier zitten rupsen en dus ook vlinders, hier zitten nog huismussen, wonen er winterkoninkjes, pimpelmezen, koolmezen, heggenmussen, vinken, merels, tuinfluiters, houtduiven, tortels en wellicht nog wel een en ander die wat schuwer is en wat meer in het verborgene woont...

's Morgens, nu het raam openstaat, word ik gewekt van het vogelkoor. Pas een uur na de vogelcantate komt ook mijn haan buiten en doet de wereld - een beetje laattijdig - kond dat er weer een dag is... Heerlijk is dat...

En zeggen dat ze CD's verkopen met vogelgeluiden op... Moeten ze hier maar eens komen...

tot de volgende ?

Egyptische herfst ?

Wie een regelmatig lezer is van deze blog, zal zich herinneren dat ik niet veel heil zie in de revolutie... Uit geweld wordt slechts héél zelden of nooit de democratie geboren...
Het is heel moeilijk om uit revolutionaire begrippen een democratie op te bouwen.
Je komt uit een gevechtshouding en moet plots handjes gaan schudden.
Je hebt tegen een deel van de bevolking gevochten en moet hen nu op roepen om samen te werken.
De kans dat iedereen de wapens werkelijk neer legt is heel klein. Wie de gestichte "democratie" niet betrouwt, houdt het wapen binnen handbereik, want zijn beeld van vrijheid is nog niet bereikt...

Ook wat nu gebeurt kan ik niet toejuichen, een militaire coup, hoe goed bedoeld ook, blijft een aanslag op het begrip democratie. En kijk, men wil - onder hoede van de militairen?- een nieuwe regering opbouwen, en het ziet er naar uit dat de "democratisch verkozen sterkste partij" nu geweerd wordt, omdat net daar tegen betoogd werd...

Ik weet wel, het is een voorlopige regering, om de noodsituatie op te vangen, maar toch ! Naar mijn gevoel maak je al een slechte start als je een groot gedeelte van de bevolking buiten spel zet.
Maar het is dan ook een coup !

Men zal er wel komen, aan een democratie bedoel ik, maar het zal wellicht nog een hele tijd duren vooraleer het gesmeerd zal lopen.

Een revolutie is immers een verscheurend iets. Broer tegen broer, vader tegen zoon, moeder tegen dochter, sjiieten tegen soennieten, christen tegen islam... rijken tegen armen, macht tegen onmacht, stam tegen stam (of volk tegen volk als je dat prefereert)...

Wellicht heb jij, net als ik, als kind nog wel eens gevochten... En wellicht was er dan een wijze volwassene die je dwong vrede te sluiten, elkaar een hand te geven... Was het daarmee echt opgelost ? Nee, het was hoogstens een begin. Het duurde nog wel een tijdje voor je echt weer vrienden waart. En dat gaat hem over kinderspel.
Volwassenen die vechten elkaar handjes doen schudden, dat is nog veel minder effectief, en daar is geen volwassene die de boel de eerste tijd wat in de gaten houdt. Hoogstens is er het leger... Maar dat is geen meerdere, dat is een derde partij ! De kans zit er in dat je eindigt niet met twee vijanden, maar met drie vijandige partijen.

Kortom, er moet tijd over gaan. De democratie is niet iets wat je zo maar ergens kunt poneren... Democratie is een heel teer plantje dat je met heel veel zorg moet omringen.
En zeker in het begin moet je er voor zorgen dat geen één partij de bovenhand heeft binnen de nieuwe democratie, maar dat je een moeizaam evenwicht houdt. Prille democratie, geboren uit revolutie is dansen op de slappe koord.

BEDIENDEN - ARBEIDERS

Er is eindelijk een -opgedrongen- compromis om een gelijk statuut te bereiken tussen arbeiders en bedienden...
Misschien is dat nu wel de wens van de meerderheid van de werknemers, maar toch heb ik een beetje een wrang gevoel.
Ik heb zowat heel mijn tijd als werknemer gewerkt in de vakbeweging... Ik was vooral betrokken bij de arbeiders uit de bouwnijverheid, en ik herinner mij dat de bouwvakarbeider heel sterk voorstander was van korte opzegtermijnen. De reden was dat de bouwvakarbeider hechtte aan zijn vrijheid, en steeds de mogelijkheid wilde hebben  om met een zo kort mogelijke pijnlijke opzeg van patroon te kunnen veranderen.  Als dit nu veranderd is, dan vraag ik mij af: hoe ?
Laat mij een voorbeeld geven uit de praktijk: Toen het brugpensioen werd uitgevonden als middel om werklozen op een nieuwe manier aan een behoorlijk inkomen te helpen, was dit door de arbeiders niet meteen aanvaard. Ik herinner mij dat we in een bedrijf collectieve afdankingen kregen, en een akkoord afdwongen dat men de oudere werknemers zou afdanken met een statuut van brugpensioen. Dit leek ons de beste oplossing om iedereen een behoorlijk inkomen te laten behouden.  Wij waren verbaasd dat heel wat van die ouderen protesteerden tegen deze afschrijving, tegen het feit dat zij afgedankt werden, brugpensioen was hun vraag niet... Ondertussen lijkt het of brugpensioen een recht is, geen oplossing voor langdurig werklozen...

Ik vermoed dus dat, zeker bij de bouwvakarbeiders, dat eenheidsstatuut oorspronkelijk geen vraag was, en als het nu wel een verlangen is, dat dit er alleen is gekomen door een proces van indoctrinatie. Indoctrinatie hoeft geen dwang te zijn, het kan net zo goed een soort infiltratie zijn van nieuwe ideeën, een vormen van een nieuw begrip, een nieuw, een anders bekijken... Na een tijdje was het opgedrongen brugpensioen een recht... en nu is men druk bezig dat begrip brugpensioen weer om te vormen, onder druk van een pensioenstelsel in moeilijkheden en van een stijgende levensduur...

Ik oordeel niet...
Ik stel alleen vast....

En laat mij gewoon eens de vraag stellen: is er echt geen verband tussen die vorm van geleid doen denken, het infiltreren van een nieuw gedachtegoed en "democratie" ????

En hoe democratisch is democratie dan eigenlijk ?

tot de volgende ?