BlackMenu

Google Chrome screenshot. (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben al heel lang een fervente fan van Google en al de mogelijkheden die het me biedt. Maar er zijn zoveel mogelijkheden, dat het soms een karwei lijkt om die mogelijkheden te benutten.
Sinds enkele maanden gebruik ik nu een app of een extensie van Chrome, namelijk BlackMenu, een klein icoontje in je taakbalk, die je heel makkelijk toegang geeft tot zowat alle mogelijkheden van Google Chrome ,(En dat zijn er heel wat !) !

Als je Chrome gebruikt, dan vind je een icoontje (bij mij helemaal rechts in de taakbalk) met drie horizontale streepjes. Klik daar op, ga naar extra en je komt bij existensies. Heb je er al geïnstalleerd, dan ga je naar onder en kies je voor meer existensies... en Dan zoek je dus BlackMenu... Hier onder een artikeltje (Engels) met wat uitleg...

Ik installeer niet zo heel veel van die handige icoontjes, omdat op de duur een kat zijn jongen niet meer terug vindt... Maar dit is echt een handig ding. En, voor de liefhebber van het verdwenen Reader van Google, dank zij Black Menu heb je Reader nog steeds binnen je bereik !!!!

Kijk, voor mij is de computer een gebruiksvoorwerp... Mocht ik geen pijnpatiënt zijn, dan zou ik wellicht veel minder gebruik maken van dit wondere machine... Maar door mijn ziekte zijn een heleboel mogelijkheden uit mijn leven verdwenen... En de computer is een leuk ding waar ik heel wat tijd kan bij doorbrengen, zonder me te vervelen.

Gek genoeg ben ik geen spelletjesfanaat... Ik zie op FaceBook voortdurend mensen die allerlei spelletjes aan het spelen zijn, ze houden een virtuele bloemenwinkel, of zijn plots virtueel landbouwer geworden, en kweken plots gouden kippen... Dat zijn dingen die me niet, maar dan ook helemaal niet interesseren. Als ik al eens speel op de computer, dan zijn het patience spelletjes, waar de computer je de tijd bespaart om de kaarten te mengen en uit te leggen op de tafel...

Wat ik dan wel doe ? Buiten mijn vele mails lezen en eventueel doormailen, mijn facebook en twitter bekijken, is wat grasduinen op het wereld-wijde-internet... Ik denk aan iets, en zoek het op, daar vind ik dan weer andere bedenkingen bij, en zo hop ik rond van item op item, steeds lezend en kijkend... Stel dat je begint bij "Van Gogh", dan kom je heel vlug bij andere schilders terecht, maar ook bij technieken, en zo bij filmpjes van mensen die niet alleen uitleg geven, maar het ook demonstreren...

Ik ben dan een heel aandachtig kijker, verwonder me soms over heel eenvoudige oplossingen voor een heel ingewikkeld ogend probleem...

Kortom, ik heb het gevoel dat ik voortdurend bij leer... Veelal in dingen die ik niet echt nodig heb, maar die me dan toelaten een beter begrip te hebben voor anderen en andere stof.

Kortom, Internet is grandioos...
maar vermits jij mijn blog zit te lezen... weet je dat wellicht al heel lang...

Tot de volgende ?

Related articles

• Black Menu: Access All Google Services Within A Single Menu

Klokke Roeland ?

Macbeth Consulting the Vision of the Armed Head. By Henry Fuseli, 1793–94. Folger Shakespeare Library, Washington. (Photo credit: Wikipedia)

 Men is een onderzoek gestart naar het hoe en het wie in de zaak Jonathan Jacob... En dat wil in feite zeggen dat men een onderzoek is gestart wie de film met de beestachtige behandeling van Jonathan en zijn dood ooit heeft doorgespeeld aan derden...
Om het anders te stellen, de film die de misdaad aan het licht bracht, mocht nooit in handen van derden komen.
Dus is de misdaad plots niet meer de mishandeling met dood tot gevolg de misdaad, maar het uitbrengen van deze daad is nu de misdaad...

Ongetwijfeld ken je Wikileaks, waar men uit gans de wereld de door de overheid toegedekte misdaden en wandaden aan het licht brengt... Hier in ons taalgebied noemt men deze mensen "klokkenluiders". Vandaar de titel: Klokke Roeland

"There is something rotten in the Kingdom of Danmark"  schreef Shakespeare, en dit gevleugelde woord wordt nu te pas en te onpas gebruikt om dergelijke zaken aan te klagen...

Je kent ondertussen mijn standpunt in zaken als deze... Ik hou er niet van dat men "Het Gezag" in het gedrang brengt. Men moet het blazoen van het gezag ten allen prijze rein houden. Dus zouden ook voor mij dergelijke zaken inderdaad niet gepubliceerd moeten worden, MAAR, dergelijke daden, door gezagdragers uitgevoerd, moeten veel strenger dan voor de burger bestraft worden, zij het dan via een interne rechtbank.

Maar nu mengt men deze zaken, duidelijk met de bedoeling de daders uit de wind te zetten. De misdaad is de mishandeling met dood tot gevolg, niet het bekendmaken van deze feiten ! Eerder in tegendeel ! Het bekendmaken van deze feiten (Of dat nu aan de wereld of aan een intern rechtsinstituut zou zijn speelt geen rol) was het enige middel om hier de daders aangeklaagd te krijgen.

En volgens mij gaat de aanklacht hier zelfs verder dan de feiten op zich.

Volgens mij is er iets mis met de opleiding van de daders, en dient men gans dit organisme en de scholing er van terug in vraag te stellen. Dat men een speciale eenheid op richt, met de bedoeling te kunnen optreden bij speciale zaken, daar heb ik geen moeite mee, maar dat men deze mensen een opleiding geeft die leidt tot geweld van de overheid uit, daar heb ik het wel moeilijk mee !

De bedoeling van de politiemacht is het bewaren van de vrede, niet het beginnen van een oorlog.
Deze feiten zijn weer maar eens een afkalven van het vertrouwen van de inwoner van dit landje ten opzichte van het beleid en het gezag.
Dat op zich is een jammerlijk feit.
Nu kan men niet anders meer dan een publiekelijk proces maken van de daders en op die manier meteen van de speciale politiemacht...
Dit is is alleen goed om het al zo kleine vertrouwen nog meer de dieperik in te jagen.

Je kunt geen maatschappij laten werken als één geheel zonder reglementering. Je kunt een reglement niet doen toepassen zonder hoeders van dit reglement.
Als je de hoeders in diskrediet brengt, dan ondergraaf je meteen het reglement, de wetgeving.
Jammer.

Straks ga ik naar de begrafenis van Greet...
Een dappere jonge vrouw en moeder, die gestreden heeft tegen haar ziekte.
Het is heel erg dat zo'n mens zo vroeg moet gaan...
Maar deze dood is natuurlijk, heeft een natuurlijke oorzaak...
Hoe erg moeten de ouders van een slachtoffer van een misdaad dan niet treuren ?
Daar was immers geen natuurlijke oorzaak, geen aanvaarden mogelijk.

tot de volgende ?

Natuurlijk evenwicht

Gisteren toevallig heel wat gelezen over planten en dieren die uitheems zijn, en hier verwilderen en woekeren...
Ik vind dat geen gemakkelijk onderwerp...
Sommige van die dieren zijn hier al heel lang en bereikten uiteindelijk een soort evenwicht... Denk aan de bruine rat en het konijn. Maar bij dat laatste zullen de mensen van Australië wellicht eens huiveren. Want daar is dat konijn wel uitgegroeid tot een plaag.

Van sommige planten weten wij zelfs niet meer dat ze hier ooit ingevoerd werden. De zwarte ooievaarsbek is zeker geen plaag, maar is wel een ingevoerde soort.

Zie je, het is niet gemakkelijk om een grenst te trekken. Het Japanse knoopkruid is een pestplant lees ik dan, met verschrikkelijke verhalen er bij, maar ik weet hier al jaren een wegboord met Japans Knoopkruid staan, die in al die jaren niet woekert, en gewoon staat mooi te wezen....
Het reuzenbalsemien vind ik een schitterende plant, en waar ik ze weet staan woekeren ze helemaal niet, maar zien ze af om te overleven.
En zo kun je nog wel even doorgaan.
ook bij dieren, neem nu de halsbandparkiet, die zou een echte pest aan het worden zijn. Ooit is die ontsnapt of uitgezet in de regio Brussel, en daar rond zitten er inderdaad heel wat, maat wij zitten hier amper 50 km van Brussel, en in al die jaren is er nooit eentje tot hier geraakt. Het lijkt wel of de reis van bos naar bos voor hen een brug te ver is. Is dat dan een pest?

Om eerlijk te zijn, een heleboel van die dingen vind ik een verrijking...
En mij lijkt het dat er geen pestplanten of pestdieren zijn van heel lang geleden... Wat bij mij de gedachte doet rijzen, dat de natuur ook met die invasieve planten en dieren een nieuw evenwicht weet te bereiken. Liefst zonder tussenkomst van de mens, want overal waar de mens probeerde in te grijpen, lijkt mij dat de gevolgen veel erger zijn... Ofwel lijkt de inwijkeling plots veel beter te floreren, ofwel krijg je een nieuwe plaag door de ingevoerde bestrijdings-dieren of -planten.

Hoe geraken die inwijkelingen hier ?
Er zijn grotendeels twee manieren: als verstekeling bij import van andere producten (denk aan de ratten die meekomen met schepen, of aan de verspreiding van zaden via de treinen...), en als tweede manier door een bewuste invoer. Die bewuste invoer gebeurt niet bewust om in te planten in de natuur, maar als huisdier of als tuin- en of kamerplant.

Vanuit de tuin of vanuit de kooi ontsnappen er wel eens planten of dieren, of soms worden ze uitgezet om er van af te zijn, omdat ze te groot worden, of omdat ze niet langer meer bevallen... Bij planten kan het ook minder bewust gebeuren, door het weggooien van snoeisel en opkuis van de tuin...

Ik denk dat we op die manier een nieuwe andere natuur krijgen. Bovendien is het niet altijd duidelijk of het invasieve er is door de plant of het dier als dusdanig, of door de wijziging van het klimaat.

Kortom het is geen gemakkelijk probleem, en in sommige gevallen is het niet steeds een probleem te noemen. Maar ook de bepaling "problematisch" is niet altijd makkelijk vast te stellen. Zo vind je een vijver waar een vreemde waterplant woekert, en in de vijver er naast lijkt hij niet eens aan te slaan.... Ik denk dat er heel wat onderzoek nodig is, en dat men de zaak met de nodige omzichtigheid moet benaderen.

Zelfs het laten doen op een beperkte oppervlakte en er buiten bestrijden om een evaluatie mogelijk te maken lijkt niet steeds een juist antwoord op te leveren, zie maar naar de halsbandparkiet die zich niet verder lijkt uit te breiden...
Bovendien heb je ook natuurlijk invasie... Onze schitterend mooie inlandse tortel is bijna verdwenen, wellicht mede onder druk van de Turkse tortel, een duif die zelf is opgerukt naar onze streken (Ik meen ergens omstreeks 1950). Je kunt die natuurlijke invasie moeilijk tegennatuurlijk noemen... en toch is ook dat invasief.

Kortom, wij, gewone burgers moeten leren voorzichtiger om te gaan met onze tuinplanten, en vooral met het uitzetten van dieren. De roodwangschildpad is er wellicht mede de oorzaak van dat onze eigen waterschildpad omzeggens verdwenen is...

tot de volgende ?

De braambes aan de brandende braamstruik

Matthias Stom - Old Woman with a Candle - WGA21809 (Photo credit: Wikipedia)

"Je mag alleen die zwarte bessen trekken, die zijn rijp en lekker!"
"En die rode?"
"Die zijn nog groen."

Stom mopje... Maar wat wil je... Al een paar dagen zit ik te dubben...
Greet is dood. Je weet wel, dat dametje van 38 die een tijdje terug een groots feest gaf om afscheid te nemen van alle vrienden en bekenden... Ze is thuis gestorven, zoals ze had gewenst...
Nu zit Jochen en de kleine Jasna daar. Het kind gaat straks haar plechtige Communie doen.
Nu is Jochen wellicht nog wat in de fase van verlossing... Het leed was zo zwaar en duurde zo lang, dat de dood wellicht een verlossing leek... Maar straks komt het besef van het verlies.

Ik heb het idee dat we hier nog nooit zoveel overlijdens van vrienden en kennissen hadden in één voorjaar, als dit jaar, en er zitten heel wat jonge mensen tussen, mensen die eigenlijk nog onmisbaar zijn voor hun gezin.

Ik weet wel, niemand is onmisbaar, de wereld draait door, ook zonder hen, maar je weet wel wat ik bedoel. Het is voor een kind een drama om een ouder te verliezen, en zeker voor kinderen in de leeftijd waarop ze puber zijn, of straks gaan puberen... Op het moment dat ze alle middelen moet hebben om hen dat moeilijke pad naar volwassenheid te leren kennen, is het nefast een helpende hand te verliezen. (Dit geldt ook voor kinderen in een (v)echtscheiding)

Greet zal nooit meer, samen met haar Jasna, bramen kunnen plukken...
Want daar gaat het om...
Het leven draait niet om de enkele hoogtepunten, het leven draait vooral rond al die kleine dagdagelijkse dingen. Het "Moet je nog wat koffie hebben", het kleine gebaar waarmee ze de kraag van je vest goed leggen, het "Tot straks" aan de deur...
De dingen waar we nooit bij stilstaan, en die plots zo sterk uitvergroot worden als ze er niet meer zijn.
Het leven is een optelling van kleine dingen, onbelangrijke dingen, zo onbelangrijk als kleur... Als ze er niet meer zijn, lijkt de wereld grijs.
Toch lijkt het groen van het gras maar heel gewoontjes.

Is er een ambetanter struik dan een stekelige braamstruik? Toch zijn het lekkere bessen, en toch verkoos men die struik als plaats waar God verscheen.

Geloof of niet, ik vind het een prachtig symbool... Het grootse zit hem in het kleine, in het schijnbaar vervelende, het dagdagelijkse, het meest gewone, het onkruid dat waar je nooit op denkt...tot het je ontvalt, tot je het plots mist, tot het er plots niet meer is...

Daar zit ook de liefde van een echtpaar. Niet in de hoogtepunten, niet in het klaarkomen, niet in de feesten en hoogdagen, maar in de kleine dingen van alle dagen.... En kijk maar eens, ook net daar zit ook de niet-liefde, net daar begint men zich aan elkaar te ergeren. Plots wordt dat neusophalen dat er al altijd was, vervelend en begin je er opmerkingen over te maken, plots wordt het spelen met je vork voor de ander een ergerlijke gewoonte...
Liefde en haat, liggen net bij elkaar.
Het leven, dat zijn de kleine dingen, de dingen van iedere dag.
De liefde, dat is het beminnen in de kleine dingen van iedere dag
en als het nodig is
het erge doorstaan
samen
tot het bittere eind

Na de dood komt de pijn van het verlies, pijn die nooit echt helemaal weg gaat, maar waar steeds meer en meer de goede herinneringen over heersen...
Het verdriet over het verlies wordt een verdriet over het gemis.
Dat is zachter, en vermengd met pakken goede herinneringen...

tot de volgende ?

Frisjes

Egmont castle in Zottegem (eastern façade). Currently public library. Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Deze morgen zijn we (al) naar de rommelmarkt geweest te Zottegem... Een mooi marktje, het weer is goed, de zon schijnt, maar het is maar frisjes (8° Celsius volgens de temperatuurmeter in mijn auto)...
Toch is het heerlijk wandelen..
Als het niet regent, dan kun je je kleden naar de temperatuur... Maar voor de marktkramers geldt dat niet ! Dezen krijgen - als ze niet in de zon staan- gegarandeerd koud. Je zag dan ook allerlei zaken die gebruikt werden om het warm te houden... Het leukst vond ik een stel jonge meisjes die samen in een grote beddensprei gewikkeld op één strandstoel zaten...

We hebben niets gekocht, niet dat er niets lag die de moeite was, maar dan was het prijzig... De bedoeling van een rommelmarkt voor mij, is dingen te kunnen kopen (die me interesseren), aan prijzen die je echt het gevoel geven een koopje te hebben gedaan... Als de verkoper de prijs kent, dan is het voor u geen koopje meer... Misschien is er één uitzondering... Stel dat je een verzameling aan het opbouwen bent, en je mist nog één zeldzaam stuk uit een reeks, dan kun je wel iets meer uitgeven. Ik verzamel geen reeksen van dingen, maar ik merk dit op, gewoon al observerend op de markten... Want ook dat is een van de heerlijke dingen aan het lopen op een rommelmarkt: mensjes kijken, en nu en dan een babbeltje doen, of een grappige opmerking maken... Zoals deze morgen, mama en een kleine uk van zo' 3 à 4 jaar oud lopen iets voor de man, die eventjes stopt om iets te bekijken. Meteen roept de kleine bevelend: Papa ! (met uitroepteken !), en ik zeg langs mijn neus wag: "De baas roept!", de man kijkt om en grinnikt: "Jaja"... en stapt naar vrouw en dochter toe...

Ach, het is maar een piepklein feitje, maar het is leuk, het kleurt de dag.
Ik heb mijn auto weer makkelijk kunnen parkeren op de parking van de academie... Het enige nadeel is dat je dan om terug naar huis te kunnen, half Zottegem door moet, met al dat eenrichtingsverkeer... Dat doet mij denken aan heel lang geleden... We woonden toen nog in Loppem, en gingen naar Brugge winkelen, en ik moest er ook naar de vakbond... We reden met de bromfiets, en op een gegeven ogenblik weet ik dat ik in de nabijheid ben van de vakbond, maar zie ik niet meteen hoe ik moet rijden om er te geraken, want Brugge, dat is bijna helemaal eenrichtingsverkeer... Toeval wil dat er een flik staat. Ik dus gewoon even de weg vragen... De man begint een uitleg van 10 minuten, en ziende dat ik in de loop van de uitleg al weer de weg kwijt raak, zegt hij: " Weet je wat, stap van je fiets, ga hier dat straatje door, en achter de hoek links ben je er..."
Met de auto gaat dat niet... Die kun je niet onder je arm nemen en er mee rondwandelen...

Op de rommelmarkt kijk je dus niet alleen naar de dingen, maar ook naar de mensen... Rommelmarkten zijn ook de plaatsen waar je -meer dan anders- allochtonen ziet. Nu mag je dat woord niet meer gebruiken... Ik zag een mailtje waarin ze de medemens van vreemde origine de nievaniers (niefaniers in bepaalde dialecten) noemen... Maar goed, er lopen op de rommelmarkten dus meer dan normaal nievaniers rond... Je kunt dan luisteren naar die vreemde talen, soms met klanken die zelfs als klank vreemd klinken.
Ik weet niet of je er ooit al op gelet hebt, maar de meeste talen hebben een "kleur"... Ze hebben een zeker ritme, een zekere manier om door toonhoogte aan te duiden of het een vraag is, of gewoon een feit, en de meeste talen hebben ook duidelijk klanken die het meest voorkomen (bij ons is het ee)... In die vreemde talen, hoor je veelal gewoon aan de manier van het wisselen van toonhoogte, of aan het voorkomen van klinkers, dat het een vreemde taal is. Je moet nog niet de woorden onderscheiden, de klankkleur is genoeg. Voor mij is dat een beetje de muziek van de rommelmarkt...
Je ziet ook veelal dat veel van die vreemde mensen meer interesse hebben voor tweedehandskleding... Ik vermoed dat dit komt om dat voor hen het besparen nog veel ingebakken zit dan bij onze mensen die de laatste halve eeuw in een zekere weelde hebben geleefd.

Mensen observeren... een heerlijk amusement, waar je niemand mee pijn doet, en waarbij je soms de humor van het leven terug vindt, maar ook leert hoe mensen bewegen, staan, zitten... Voor een tekenaar of beeldhouwer een les in waarnemen.

Ik ga stoppen... Misschien heb ik je een tip gegeven om ook eens meer aandacht te hebben voor de medemens... en voor het waarnemen en observeren

tot de volgende ?

La douce France

Auchan (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen zijn we naar Auchan geweest, te Leers ... Het was er druk, want ook in La douce France is het morgen feestdag, dag van de arbeid...
Toch kun je daar betrekkelijk rustig winkelen, de gangen waar je met je winkelkar doorheen moet, zijn breed genoeg om er met 4 karren naast elkaar te lopen... en aan de kassa moet je ook niet zo lang wachten, er zijn 73 kassa's...
We gaan er maar zo om de anderhalve maand heen, maar dan is het iedere keer een dure uitstap. Nu ja, het voornaamste is eigenlijk de aankoop van alcoholvrije wijn en alcoholvrije aperitief... We drinken beiden niets meer van alcohol, maar dat wil niet zeggen dat wij ook geen lekker glas meer mogen drinken...

Het is de eerste keer dat we wijn zonder alcohol meebrengen van Auchan, we hebben er wel hier al gekocht. De wijn hier is lekker, hopelijk die van Frankrijk ook. Het zou toch moeten hé, uit het land van de wijn zelf ...

We hebben een vaste procedure om te winkelen... Bij het binnenkomen in de winkel gaan we samen om de aperitief en nu ook om de wijn, en dan laat ik Anny maar winkelen... en ik ga wat neuzen in de boeken en in de planten. Daar komt Anny me dan weer opzoeken, en dan gaan we samen om vis, vlees en groenten... Dit keer kwam daar nog bij dat we twee donsdekens zijn gaan halen... We hebben heel goede, warme donsdekens, maar voor in de zomer hebben we het graag wat lichter. Dat geeft ons ook de tijd en de mogelijkheid om de donsdekens te wassen of laten wassen.

Nu lig ik al de halve nacht boven de donsdeken... Ik heb het altijd te warm... De donsdekens die we hebben zijn zeer licht, maar heel goed isolerend, wat we nu mee brachten zou dus frisser moeten zijn. Dat is toch de bedoeling. Met ons nieuwe bed, die eigenlijk twee bedden is, hebben we natuurlijk een en ander moeten vernieuwen...

We hebben van ginder, uit een van die kleine winkeltjes die er langs (in het gebouw) liggen, een lekkere pizza meegebracht, en deze middag lekker opgegeten.
Zo is er niet veel werk aan het bereiden van eten, want Anny zal nu een hele tijd bezig zijn met alle aankopen te sorteren, en weg te steken. Van vlees en vis zijn het veelal grote verpakkingen, en dus moet ze dat ook uit halen en verdelen en nieuwe pakjes maken, geschikt voor één maaltijd voor twee personen... Het werk stopt niet met het winkelen ...

Nu ga ik eens mijn mailtjes bekijken, er staan er weeral een grote massa op mij te wachten... Oh ja, als je graag mooie powerpoints-presentaties bekijkt, dan moet je eens naar www.kamdou.net gaan, daar kun je je abonneren, en dan krijg je met de regelmaat van een klok prachtige reeksen foto's te zien !!! Die stuur ik niet door, omdat ik ook via mail al heb gezegd dat ze zich moeten abonneren... En als ze dat deden, dan stuur ik alles wat ze al hebben gezien... Nee, wie wil moet dus zelf maar een abonnement nemen, het loont echt de moeite !!!

tot de volgende ?

Twee ogen zo blauw

Vannacht schrok ik wakker van een enge droom...
Wellicht komt dat door het feit dat we vandaag naar de oogarts gaan... In mijn droom kreeg ik te horen dat mijn linkeroog er onmiddellijk uit moest, door een kwaadaardige kanker. Je moet weten dat ik met mijn rechteroog maar de helft van het goede weer zie, dus zou ik op slag behoren tot de "slechtzienden"...

Door het feit dat mijn rechteroog zo slecht is, heb ik altijd schrik dat er iets met mijn ogen zou gebeuren, en dan zo'n droom !
Ik heb nog lang wakker gelegen, denkend aan een leven als slechtziende...
Ik ben een boekenlezer: gedaan ! Misschien kon ik overschakelen op luisterboeken, maar ik heb er geen idee van, wat dat met mij zou doen. Ik bedoel maar, voor mij is een boek een inlevingsplaats, ik leef me in in het verhaal. Zou ik dat effect ook hebben bij het luisteren naar een boek? Bovendien heb ik er geen idee van, hoe men zo'n boek voorleest ! Met een zeurderig eentonig stemmetje? Met een toon die wijst op beleving, en die van fluisterend tot schreeuwend kan gaan?
Ik hou van beeldhouwen en keramieken: gedaan. Of niet ? Zou ik met hoofdzakelijk mijn gevoel in mijn handen dat nog kunnen? Natuurlijk zouden er heel wat moeilijke punten zijn, maar ik denk dat ik wel nog een en ander zou kunnen doen...
Vissen... vergeet dat maar... Wie geen scherp oog heeft om de dobber in de gaten te houden, mag het vissen vergeten.
Rommelmarkten aflopen... Dat zou wellicht nog gaan, natuurlijk zou het grotendeels gedaan zijn met het vinden van "schatten", maar het slenteren en het babbelen tegen mensen dat zou nog wel kunnen.
TV kijken, is nu niet echt mijn ding, maar misschien zou ik daar wel volstaan met wat ik nog kan zien uit dat ene belabberde oog, om te volgen...

Weet je waarom ik zo'n grote schrik heb van dat uitvallen van al die dingen?
Omdat ik het al eerder heb gezien...
Ons vader zaliger had maar twee hobby's, zijn postzegels en gaan vissen. Toen hij iets aan zijn ogen kreeg, waren die twee hobby's meteen uitgeschakeld. Ons vader kon wel nog wat lezen in een boek, maar niet meer zo lang, verder restte hem alleen de TV en het schaarse bezoek. Want wie ooit langdurig ziek is geweest of is, weet het: na enkele maanden verwatert bezoek en vriendschap. Erg maar waar.

Ik heb het al eerder gezegd, er is geen betere les in nederigheid dan langdurig ziek worden... Het ergste is na een tijdje niet de ziekte, maar het maatschappelijk ten onder gaan !
Je ziet bijna niemand meer, je verliest het contact met de buitenwereld, je wordt voortdurend geconfronteerd met alles wat je niet meer kan en wat voor de anderen heel makkelijk en heel logisch is, en dus niet aanvaard wordt.
Je hebt niets meer om op voor te staan, je wordt door de feiten gedwongen tot nederigheid.

Dat maakt dat ook het hoekige bij je zelf er af gaat. Waar je vroeger voor sommige zaken je zelf heel sterk zoudt hebben gemaakt, laat je dat nu, want je wil niemand voor het hoofd stoten, er zijn al zo weinig mensen waar je nog contact mee hebt, je kunt je niet permitteren er nog eentje te verliezen...Nederigheid ja, bijna kruiperigheid. Je bent bang, je hebt angst voor alles en nog wat. Je hebt het gevoel dat je voor alles en nog wat afhankelijk bent.
Als je dan uit een verantwoordelijke functie komt, waar je veel contacten had, en binnen die contacten een zekere positie in nam, dan is de val diep, en duurt het even voor de nederigheid went.

De schrik van uit die droom was dan ook diep... Ik heb reeds een heel stuk van de wereld verloren, en mocht ik ook deze handicap er bij krijgen, dan zou er nog een groot stuk van het restje verdwijnen.

Toch is het goed daar eens bij stil te staan... Vooral als je nog nooit langdurig ziek was, vooral als je niet weet wat een handicap is voor de mens. Vooral als je niet weet waarom de gehandicapte soms bits is en ondankbaar lijkt, vooral als je niet begrijpt waarom de gehandicapte nog strijdt voor dat stukje zelf kunnen...

Ik wens het niemand toe, maar ergens zouden we allemaal eens moeten gedwongen worden tot de positie van mindervalide... Ergens zouden we eens moeten gedwongen worden om een week lang te leven van uit een rolstoel, ergens zouden we een week lang moeten leven met een blinddoek voor... Ergens zouden we moeten geconfronteerd worden met de wereld vanuit die andere hoek... Die wereld waarin je nu en dan wel afhankelijk MOET zijn, omdat je anders gewoon niet meer verder kunt. Ergens zou je moeten leren dat de wereld niet zo vanzelfsprekend in elkaar zit... Dat er zaken zijn die voor iemand die gehandicapt is onoverkoombaar zijn...
Ergens zou je die nederigheid moeten leren kennen.

Misschien, heel misschien zou je dan, bij het bouwen van die wereld, ook eens denken op al die kleine dingen die voor gehandicapten bergen zijn...
Misschien zou je dan nooit meer op de plaats van een gehandicapte gaan parkeren
misschien zou je dan veel meer bereid zijn hen te helpen, tijd te nemen met hen te praten...
misschien zou je dan blijven op bezoek gaan bij wat ooit een gezonde vriend was...

Dit is geen klaaglied
het is een smeekbede
voor de zieke medemens
ook aan mij gericht, omdat er zijn die veel slechter zijn dan ik ben

Gisteren op een rommelmarkt in een instelling voor gehandicapten, zieken, dagverblijf en lang verblijf, BUSO en BLO... daar liepen heel wat sukkelaars rond, en heel wat familie van die sukkelaars... Allemaal mensen die gedwongen waren begrip te leren.
Doe eens een blinddoek aan... Voor een uurtje...

tot de volgende ?